Na bijna 2 weken op hoogtestage geweest te zijn in Polen stond Piet ook deze morgen aan het vertrek als leider voor een rondje Heusden. Bij familie op bezoek geweest en vandaar uit diverse Poolse bergen onder handen genomen. Scherend over hoge toppen als een Adelaar en daarna weer voorzien van de nodige rode bloedlichaampjes weer veilig aankomend in de dalen.

Dus dat moest wel goed komen vandaag als leider voor een rondje Heusden.
Zaterdag nog lekker genietend van een aangename voorjaarsdag en nu, deze zondagochtend, een straffe kille noordooster trotseren.

Dat deden wij gelijk vanaf het vertrek met de wind op kop. En dat was goed te voelen.
Een dikke wind zeggen ze in het fietsjargon!!
Met Johan en René op kop, ging het via den Berg (waar wij bijna van onze fiets werden gereden door een wegpiraat) de Keizersveersebrug over. Vandaar door de Peerenboom richting Dussen. Hier lieten ook Anneke en Petra zich gelden om de rest uit de wind te houden. Goed bezig meiden.
Maar ik moet zeggen dat op Piet en René deze ochtend geen maat stond. En ik zat echt met pap in de benen.
Tot aan Heusden de wind tegen, maar toen wij de brug over waren de wind in het hol. En dat het flink doorging. Door de polder langs de oude Maas ging het gezwind op Waspik op aan. Onderweg kwam er een splitsing naar rechts waar een mooi fietspad ligt.
Hier reed de groep onder aanvoering van Piet rechtdoor.
Ik, lekker eigenwijs natuurlijk, ging rechtsaf en pakte het fietspad terwijl de rest de dijk bleef volgen. Zo kwam het dat ik een flink stuk om reed en de groep aan de horizon zag verdwijnen. En ik rijden en rijden en moest blij zijn dat ze wat gas terugnamen anders was het de bezemwagen geworden. Piet zei nog tegen mij om altijd de leider te volgen. Ik sputterde nog wat tegen maar ik wist natuurlijk wel dat hij gelijk heeft.

Het eindpunt van dit rondje was weer daar. Made in zicht. Lekker gefietst met de trimgroep.
Ik denk dat ik ook maar eens op hoogtestage ga. Bloedverdunners heb ik genoeg maar rode bloedlichaampjes?
Met dank aan leider Piet, Sharelle, Peter Bas., Peter K, Wim, Anneke, Petra, René en Johan.

Met vriendelijke groet,

De Pakhaas

Het wordt hoognodig tijd om naar buiten te gaan.
Afgelopen winter vooral binnen bij MCA fit gebleven, maar de fiets was al weken niet aangeraakt. Met een totaal van 257 gereden kilometers dit jaar, met goede moed vanmorgen het bed uitgestapt. Ik had er zin in.

Natuurlijk weer net op tijd (08:59) en als eerste hoorde ik dat de pechvogel van de club er niet bij is. John, beterschap!

Met zeven opgetogen mannen vertrokken we met onze wegkapitein Ad richting Poederoijen. Mijn opa heeft mij het advies meegegeven om altijd eerst te vertrekken met wind tegen en dat bleek achteraf een goede raad.

Nadat we de brug bij Hank over waren, kwamen we terecht in de polder en het devies was “draaien!”. Langzaam overnemen, op kop de benen stil en vrolijk mee doen.
Mooie ploeg zo, allemaal werken en de wind trotseren.
Maar al snel bleek wie de betere benen had. Thijs kwam in z`n eentje op kop en ging vrolijk voor op z`n stuur liggen. Gaf er direct een flinke snok aan en bleef doortrappen alsof het hem niets deed. Zelf merkte ik al direct dat de benen nog niet op het niveau zijn. Iedere kilometer werd zwaarder en al snel heb ik het draaien overgegeven aan de sterke(re) mannen. Niet aan mij besteed vandaag.

Bij Heusden linksaf richting Well, maar steeds meer ging het lampje uit. De benen konden het tempo dat werd opgedragen niet meer rondkrijgen en toen ik op de kant kwam was het gaatje geslagen. De groep reed steeds verder bij me weg en toen ze achterom keken, zag ik zes verbaasde gezichten.
En toen konden de (volkomen terechte!) grappen beginnen.
Mannen van 60+ die me een zetje in de rug geven en uit de wind houden (Peter),
later een enorme grijns van de andere 60+-er (Frans),
een stuk peperkoek en een gelletje om me er bovenop te helpen (Martien),
maar niets mocht vandaag helpen.
Zelfs toen bleek dat een gewaardeerd lid van de Giant-club was overgestapt (Twan),
was ik (mentaal) nog een ploeggenoot kwijt geraakt.

Maar gelukkig geldt nog steeds het credo “samen uit samen thuis”.
Met de nodige motiverende woorden kwam de wind steeds meer in mijn voordeel. Niet dat de gashendel werd opengedraaid, maar opa had wel gelijk dat je beter op deze manier de laatste kilometers kan fietsen dan andersom.

Het was een mooie rit, en zoals ik zelf altijd zeg: “daar word je sterk van”!

Paul Sedee

Veel dames vandaag aan het vertrek voor  een mooi ritje richting Wijk en Aalburg.
Maar liefst 5 dames maakten deel uit van onze groep. Gezellig toch.
Anneke, Petra, Helene, Marieke en gastrenster Marian waren op de afspraak.
Met het zonnetje aan de hemel mochten wij niet klagen voor Maart. Goed fietsweer dus. Dus gas erop. Ik hield het voorin de groep in de gaten en André samen met Peter K. achteraan. Samen met Johan Smits lekker keuvelend op kop richting Dussen.
Langs het mooie kasteel en het monument van Marianne Vos via een omleiding naar Babyloniënbroek. Daarna de duik naar de polder. Er stond aardig wat tegenwind.
Lekkere dikke wind. Word je sterk van toch? Petra, Marieke en Anneke deden ook een duit in het zakje wat betreft het op kop rijden.
Op een gegeven moment werden wij voorbij gestoven door een stelletje kleppers waar geen maat op stond. Bleken de Kleppers uit Dongen te zijn. Voordat we konden reageren waren ze al in de verte verdwenen. Zo gaat dat met Kleppers.
Wij waren intussen Wijk en Aalburg gepasseerd. Bovenaan de dijk gingen wij linksaf.
Op naar Andel. We kwamen best veel fietsers tegen onderweg. De meesten van hun nog voorzien van een laagje wintervet.

Het was lekker fietsen op de dijk. Na Andel linksaf richting Almkerk. We reden in een tempo wat voor iedereen goed te volgen was. Ik had er voor gezorgd dat er in Almkerk een mobiel toilet langs de kant van de weg stond. Daar werd dus gretig gebruik van gemaakt. Eerst de mannen, want dat zijn nu eenmaal de grootste zeikerds, daarna de dames. Maar die zeurden dat het papier op was. Zorg je voor een mooi toilet krijg je dat weer.
Gezelligheid kent geen tijd.
Via Dussen naar de Peerenboom en daarna naar de Hank. De overbekende brug overgestoken en daarna terug naar de May. Hier afscheid genomen van iedereen en toen met een goed gevoel naar huis.
Fijn ritje gehad en  ik denk dat iedereen het goed naar zijn zin heeft gehad.
Tot de volgende keer.

Met vriendelijke groet,

De Pakhaas

Nou vandaag dan toch goed weer tijdens de clubrit.
Nog niet echt lente, nog wat koud en noordenwind. Maar daar kan ik me op kleden.
Wel wat stijf in de hamstrings merk ik als ik wat rondloop.
Dat is waarschijnlijk van het tuinieren op zaterdag.
Of is het van het polkadansen bij het Dinner around the world van harmonie St. Caecelia dat ik gisteren geleerd heb: hakke-teen-hakke-teen zij-sluit-zij-sluit ……., etc.
Misschien had Frans Marijnissen, die ook in de zaal was, toch gelijk om daar niet aan mee te doen. In het begin maar eens even goed warmtrappen en dan moet het wel goed komen.

Er staan veel WTC-ers en een gast-renster bij het oude gemeentehuis. Genoeg om in 3 groepen te fietsen. Trim gaat met Gerard op pad, Tour met Kees en wij volgen Frans voor het bekende rondje Hoeven. Hoewel, bekend… vanaf Stampersgat lijkt het helemaal nergens meer op. Frans heeft de route geheel verbouwd. Hoeven 2.0 zegt Twan van Meel dan ook. We rijden langs Oudenbosch, dan naar de snelweg om die we even volgen en dan er onderdoor naar Fijnaart. Dan Oudemolen naar Zwingelspaan, dat lijkt even bekend maar dan gaat Frans weer een voor mij onbekende weg volgen en dan komen we uiteindelijk bij Noordschans en daarna Klundert. Gelukkig, ik weet de weg weer.
Iedereen rijdt lekker mee. Allemaal van hetzelfde niveau vandaag. Gert-Jan zat in het begin nog wat te klagen over slechte benen omdat hij met Joop Zoetemelk mee gefietst heeft op zaterdag. Ik had het kunnen weten, Joop is 72 dus die kan Gert-Jan geen pijn meer doen. Uiteindelijk zat Gert-Jan dus op een heel groot verzet op kop te malen.
Peter Verhagen, die in het begin even kijkt hoe de vlag er bij hangt, is later gewoon goed en Flip natuurlijk ook als vanouds. Ik merk zelf dat het achter de brede rug van Willem Avontuur goed toeven is, want de wind is lastig. Pas als we vanaf de Amerweg naar het zuiden draaien richting de May, voel ik een steuntje in de rug. Toch wel lekker al is het maar voor een paar kilometer. In het dorp waaiert de groep uiteen. Ik zie John Haanskorf nog niet naar huis draaien maar het dorp in. Gaat hij nog een extra lusje doen? Nee hoor, even bij de familie op de koffie zegt hij.
Met 87 kilometer op de teller draai ik onze oprit op. Anneke is er nog niet, ik heb geen sleutel, dus ga ik maar weer aan de slag in de tuin want het voelt als lente en dan heb je naast fietsen daar ook weer zin in.

Ad

Na regen komt zo…….
…..nog meer regen

 De tweede clubrit staat vandaag, zondag 17 maart op het programma.
Zal die weer hetzelfde verlopen als de eerste, met veel regen, wind en..?

Om 9.00 uur staan er toch 8 man onder de luifel bij de makelaar. Nu nog even schuilen voor de miezerregen en een koud vies windje. Na een kort ‘werkoverleg’ stelt Ad v W. voor om samen te vertrekken. ‘Kunnen we altijd nog opsplitsen’, hoor ik Ad nog zeggen.
Nou, er wordt al snel opgesplitst. Nadat Frans M. bij ’Het Hof’ nog aansluit, valt de groep even buiten de May al uiteen. Het Sportgroepje wordt gevormd door Thijs H. ,Twan v. M. , Frans M., Peter V. en Ad v. W. en dit vijftal zien we aan de horizon verdwijnen.
In ons Tour/Trimgroepje hebben plaatsgenomen; Erno H. , Antoon R., Piet V. en ikzelf,  wij doe het wat rustiger aan.
Het wordt een ’rondje Slingerdreef ’, we nemen de bekende route via Den Hout, waar het wielercircus ’de Houtse Linies’ zich gereed maakt voor de wielerkoers voor deze middag. Door de Teteringse bossen langs Oosterhout. Vervolgens het nieuwe fietspad op richting Dorst en de Vijf Eikenweg naar Rijen. Inmiddels is het toch alweer een tijdje droog en we besluiten onze regenjasjes uit te doen en op te bergen. Moeten toch stoppen voor een rood verkeerslicht. Maar even verder tussen Gilze en Chaam worden we weer flink verwend met een fikse plensbui, bah. Toch maar weer de regenjasjes aan. Weer op de fiets, rijden we door de Slingerdreef, Ulvenhout, Bavel en Dorst. Over het glooiende fietspad richting Oosterhout met nog steeds regen en ruimende wind die meestal niet in ons voordeel is. Er wordt ook lekker gedraaid, zodat iedereen wat kopwerk verricht. Ons kwartetje bereikt over de Heuvel van Den Hout weer de May. En met een tevreden gevoel, een nat pak, 55 km op t tellerke en zonder lekke bandjes komen we ff na 11.00 uur weer thuis.
Tot de volgende gelegenheid mannen !
Wel wat beter weer regelen!!

 Oudoe en bedankt,

 Johan Smits

Nadat ik Anneke’s fiets op de Tacx gezet heb (ze wil even proberen hoe het gaat), zet ik goed aangekleed koers naar het Oude Gemeentehuis.
Maar net als vorige week staan de WTC-ers allen aan de overkant onder de overkapping te schuilen. Ik tel 8 dapperen. Ik zie Trim-Tour en Sport lieden en stel voor in 2 groepen te rijden. Omdat we beiden naar het zuiden willen, vertrekken we samen. Frans Marijnissen die zo lang mogelijk binnen gebleven is, komt nog snel aansluiten.

Thijs heeft er goed de gang in. Daardoor is de groep na Den Hout al in Sport en Tour+Trim gesplitst.
In Oosterhout is het droog. Bij het stoplicht doet Twan van Meel zijn regenjasje uit. Dat is wel zo lekker fietsen. Peter Verhagen zou heel onderweg zijn jasje niet uit doen, maar blaast zich niet op zoals dan vaak gebeurd, hij gaat goed.
We vervolgen richting ’t Zand. Ik heb al redelijk getraind in verband met Alpe Huzes maar Thijs blijkbaar nog meer. Of is trompet spelen tijden carnaval zo goed voor je longen?
Hij rijdt zo’n 2 km/uur harder dan de andere vijf coureurs. Maar dat is niet erg want het is goed toeven achter zo’n grote vent bij deze wind.
De buien vallen mee.
Bij ’t Zand is een paardenconcours aan de gang. Dat heb ik meer gezien, met grote stofwolken. Vandaag niet; het water spat op onder de hoeven in plaats van ’t Stuivezand. We rijden ondertussen zowaar in een zonnetje. Lekker is dat zeg.
In de verte, zo boven Oosterhout, zie ik een regenboog. Daar regent het dus weer.
We hebben geluk.
Helaas is dat niet van lange duur, als we de weg van Alphen naar Chaam opdraaien hebben we de  wind pal op kop en vallen er dikke druppels. Nu zakt de snelheid toch echt naar 27 km/uur. Thijs of geen Thijs. We rijden allemaal een keer kop over kop en dat helpt. En dat we rechtsaf kunnen en dus de wind opzij komt. Vanaf nu gaat het wat gemakkelijker qua wind. Via de Slingerdreef rijden we de bekende route om Bavel naar Dorst en dan terug.
Na Teteringen besluit ik om Twan naar huis te brengen. Hij is tenslotte al vroeg in de regen van huis gegaan dus heeft het verdiend. Met vieren rijden we het laatste stuk.
Frans Marijnissen en ik concluderen dat het pittig zal zijn die middag bij de Houtse Linies. Maar wij komen weer redelijk opgedroogd thuis, 70 kilometer op de teller.
Blij dat ik besloten heb mee te gaan (en op tijd John en Johan).
Al 28 punten na 2 ritten!  Dat komt niet vaak voor.
Dat haal je met drie goed-weer ritten nog niet in, beste thuisblijvers.

Ad van Wesel

Het wegseizoen van WTC Made startte een week later dan normaal door de late carnaval. Meer kans op goed weer, zou je zeggen. Maar niets was minder waar; het regende. Maar toch waren er 18 dappere mannen en vrouwen aan de start. Die reden een rondje van 43 kilometer en trokken daarna eerst droge kleren aan voor de traditionele brunch. Meteen dus een kopgroep voor het opkomstklassement en die haalden ook nog eens het maximum aantal regenpunten.

Na het weer in februari hadden de WT’ers weer zin om met de racefiets op pad te gaan. Er werden al heel wat kilometers gemaakt bij lekker weer. Maar de realiteit is natuurlijk dat in maart het weer nog onzeker is. Dat bleek vorig jaar toen bij de seizoenstart door gladheid helemaal niet gefietst werd. En ook dit jaar leek het er op dat er alleen gebruncht zou worden. Maar toen zondagochtend de Buienradar een optimistisch beeld liet zien, werd besloten om toch een ritje te rijden. 18 WTC’ers verschenen goed ingepakt bij het oude gemeentehuis in Made en zetten koers naar het zuiden waar het volgens Buienradar minder zou regenen. Inderdaad werd het ten zuiden van Oosterhout redelijk droog en was het goed te doen. De wind was nog niet al te sterk. Om het lot niet al te veel te tarten stuurde de leiders even voorbij Molenschot terug richting huis. Langzamerhand kwam er steeds meer regen en vanaf Oosterhout werd je echt nat. Maar dat is goed voor de regenpunten. Daarvoor werd maximaal gescoord. Zo is er meteen na de eerste rit een kopgroep van 18 en ook meteen een nieuwe leider. Winnares Anneke van Wesel van vorig jaar, en dus automatische in de leiderstrui aan het begin van het seizoen, moest wegens ziekte verstek laten gaan en is het shirt dus meteen kwijt. Ze mag het nog wel uitwassen want het gaat nu om de schouders van echtgenoot Ad die de carnaval beter overleefd had. Zoals te doen gebruikelijk, werd na de tocht gezamenlijk gebruncht. In de Korenbeurs waren beduidend meer WTC’ers aanwezig dan op de fiets en er stond een lekkere brunch klaar. Er werd genoten van het eten en ondertussen gezellig verteld hoe de overwintering verlopen is. Iedereen heeft er zin in en we rekenen op nog heel veel mooie ritten bij mooi weer voor de drie WTC-groepen “Trim”, “Tour” en “Sport”. Voor ieder wat wils dus bij deze wielertrimclub. Nieuwe leden zijn nog welkom.

Op Oudejaarsdag organiseerde WTC Made haar laatste rit van het jaar. Vanuit de kantine van VEMA Crane vertrokken 25 fietsers in verschillende richtingen voor de traditionele Oliebollentocht. Een mooie manier om 2018 af te sluiten.

Na het officiële wegseizoen, dat half oktober afgesloten werd, heeft WTC geen vast programma meer. Ieder vult de winter naar eigen goeddunken in. Er is maar één datum die de WTC leden nog genoteerd hebben staan: Oliebollentocht op 31 december. Omdat iedereen anders overwintert, is het bij deze tocht ook zo dat er verschillende groepen op pad gaan. Nadat bij VEMA Crane een bakje koffie genuttigd was, gingen de renners op pad met de racefiets op de weg, of met mountainbike op dijken en andere verharde paden, en 2 ATB groepen met verschillende snelheden in het bos. Allen met dezelfde bestemming: de oliebollenbakcentrale van Scouting Made. Het fijne daar is dat we in een van de speelruimtes gewoon mogen zitten met onze modderkleren en kunnen genieten van oliebollen zo vers uit het vet en lekkere chocomel geserveerd door onze eigen Opkomstkampioen Anneke. Na deze stop reden de fietsers nog een klein lusje om weer terug bij VEMA Crane te komen. Daar werd het jaar gezellig afgesloten en keken de WTC leden nog eens terug op hun fietsprestaties. Vele sportieve en gezellige kilometers werden weggetrapt. De nieuwe kleding van Vema Crane, RVSA en PS van Seeters is goed bevallen. En het rijden in 3 groepen met verschillende snelheid is ook prima gegaan. In 2018 kwamen een aantal nieuwe leden bij en voor 2019 werden alvast enkele aspirant leden genoteerd. 2018 is afgesloten maar de blik staat al weer op fietsseizoen 2019!

Het jaar 2018 gaat de boeken in als warm en droog. Prima fietsweer dus voor de leden van WTC Made, er werden weinig regenpunten genoteerd. Toch leidde dit niet tot een hele andere top in het opkomstklassement. In de kantine van sponsor RVSA kon Anneke van Wesel gehuldigd worden als Opkomstkampioen 2018.

Het wegseizoen begon met een valse start. Op 4 maart hadden we wel Brunch maar geen Tocht omdat het weer te slecht was. Iets wat we bijna zouden vergeten na een tropische zomer, in het voorjaar was het gewoon koud. Gladheid door sneeuw zorgde dat de openingsrit niet door ging.
Twee weken later noteerden we zelfs -3 °C, toen nog wel 11 dappere, dik ingepakte WTC’ers aan de start. Pas de vierde rit  op 25 maart hadden we genoeg WTC’ers om een historisch feit te noteren. WTC vertrok vanaf de tijdelijke startplaat de Amerhal met 3 groepen;
Trim-, Tour- en Sportgroep met respectievelijk 8, 15 en 8 coureurs.
Maar het was nog niet van harte lente: de week er op was het weer en de opkomst zo slecht dat er weer samengevoegd werd. Zelfs tot maar 1 groep. Samenvoegen kwam 7 keer voor omdat één van de groepen anders te klein zou zijn geweest. Meestal werd het dan een grotere Tourgroep. Het hele jaar zou de Tourgroep het grootst blijven want Sporters en Trimmers bleken op een slechte of goede dag te switchen naar de Tourgroep.
Vanaf 6 mei begon het goede weer echt. Maar liefst 17 ritten op rij was er geen enkel regenpunt te verdienen. Gemiddeld was de regenpuntenscore dit jaar 8,6. Die score was  vorig jaar met 8,7 al de laagste ooit en dat is dus weer gesneuveld.
Als dat geen bewijs is van opwarming van de aarde…..
Dertien mensen haalden over al hun gereden ritten 8 regenpunten; ook nooit vertoont. Thijs Hillen was de “slecht-weer-rijder van het jaar”, maar met slechts 9,1 punt per rit heeft die nog steeds weinig druppels gehad. Dat lag andere jaren wel rond de 10-11 voor de slecht-weer-rijder.
Ondanks het goede weer wisten we maar net de 50% gemiddelde opkomst te breken.
We kwamen op 51%.
Door explosieve ledengroei waren de shirts van VEMA Crane, RVSA en PS van Seeters wel veel te bewonderen in Made en wijde omstreken. Opvallend is ook dat WTC tegenwoordig maar liefst 9 dames in de gelederen heeft. De prestaties van de Nederlandse profrensters stimuleert vrouwen om op de racefiets te stappen. En als dan ook nog eens een vrouw de Leidersprijs pakt bij WTC Made, dan is de trend  duidelijk.

Totaal reden de WTC’ers dit jaar 36 tochten. De Sportgroep 3304 km, de Tour 3186 km en Trimgroep 2322 km. Dan moest je wel altijd aanwezig zijn natuurlijk.
Winnares Anneke van Wesel reed 33 van de 36 ritten, dus haalde 92% opkomst en scoorde 285 punten.
De tweede prijs valt op hetzelfde huisadres; Ad van Wesel behaalde één rit minder en 276 punten. Op 3 ook een vaste top 3 klant; Peter Verhagen met ook 32 ritten en 274 punten. Vierde plaats is voor Flip Segeren, de vijfde plek voor Piet Verkooijen die helaas door ziekte de laatste rit moest missen. Op plek zes staat Johan Smits.
Peter Broeders tuimelde de laatste weken letterlijk en figuurlijk in het klassement naar een gezamenlijke plek 7 met Jacques van Dijk en Bert Timmermans.
Peter en Piet zijn overigens met stip de mensen die de meeste ritten geleid hebben; waarvoor dank.

Zo sluit WTC-Made het wegseizoen af. Tijd voor mountainbikes, spinningfietsen, Zwift en andere fitnessactiviteiten ter overwintering om volgend jaar weer goed aan de start te kunnen staan.

…of hoe ongeval-detectie zorgt voor een bijna-ongeval, we niet sneller mogen dan
30 km/h en Piet tot 4 keer toe uit zijn SPD’s klikt. Dat allemaal in een rondje ’t Zand.

Om 9:00 uur staan er aardig wat renners aan de start; ik heb ze niet geteld, maar het zijn er meer dan de 21 van vorige week. Misschien ook niet zo gek; het is een van de laatste keren dit seizoen en ook nog eens heerlijk fietsweer. Vorige week was het koud, nu is het bijna 17ºC en een zonnetje. Ik zie dan ook bijna geen been- of armstukken.

Van de grote groep renners blijven er echter maar 6 over voor de trimploeg.
Onder leiding van Piet gaan we een rondje ’t Zand fietsen. We starten iets later dan de tour-ploeg. Beide ploegen rijden over het viaduct de May uit richting Den Hout. We hebben nog altijd zicht op de tourploeg; sterker, vlak voor Den Hout halen we enkele sportrenners in.
Er heeft iemand een lekke band, kan alleen niet zo snel zien wie het slachtoffer is.

Door Den Hout langs het Pannenkoekhuis, Koeckers ofzo heet dat en daarna Het Houtse Meer. Vlak voor Teteringen de Vraggelse Baan op en via de Burg. Materlaan richting Dorst. Inmiddels zijn we al aardig wat fietsers (race en MTB-ers) tegen gekomen. Blijkbaar willen meer mensen genieten van een van de laatste zomerse dagen van het jaar.
Vlak voor Dorst worden we weer ingehaald door de sportrenners. Wij gaan rechts, zij links. Wij rijden dwars door Dorst en steken door richting Bavel. We rijden om Bavel heen.
Piet en ik rijden vooraan, Piet links, ik rechts. Ik hoor Piet een beetje foeteren. Iedere keer als ie hard remt, schiet z’n Garmin in de stress; het apparaat denkt dan dat Piet is gevallen. Het is al vaker gebeurd en hij heeft dan een 1 minuut om de doormelding te annuleren. Maar goed, op een gegeven moment heeft ie nog maar 1 seconde om dat te doen. Toeval wil, dat we op dat moment eigenlijk rechtsaf hadden gemoeten. Ik ben echter in de veronderstelling dat we rechtdoor gaan. Piet stuurt naar rechts, ik wil rechtdoor.
Even leunen we tegen elkaar, maar het gaat allemaal net goed. “Nou straks niet in je stukkie schrijven dat ik te moe was hè?!”. “Nee, Piet, natuurlijk niet”.
We steken de A58 over en rijden langs Ulvenhout verder naar het zuiden.
Hoewel we nog steeds wat wind tegen hebben, gaat het toch rond de 30 km/h.
Dat we door de bossen rijden, scheelt allicht, maar van achter roept Wim dat we niet sneller mogen; “we zijn een trim-ploeg he!” en om zijn uitspraak kracht bij te zetten komt ie even vooraan rijden om het tempo te bepalen.
Vlak voor Chaam gaan we linksaf. “Da’s het nadeel van een rondje linksom rijden”, zegt Piet, “je moet zo vaak oversteken”. We rijden langs wijngaard Dassemus en slaan af naar ’ t Zand. Zo’n beetje vanaf daar gaat het wind mee. Na 42 kilometer is het tijd voor een banaantje en daarna vol door.
Als we de oude weg tussen Breda en Tilburg oversteken, schiet Piet voor de vierde maal uit z’n SPD’s. De plaatjes blijken helemaal versleten. Bij de Seeterse hoeve rijden we weer richting Oosterhout, Den Hout en dan weer Made.

Uit en thuis voor mij zo’n 74 km. op een mooie nazomerdag.

Rene van Mook