The Lord of the Rings, The Godfather en Star Wars Orgininals zijn allemaal voorbeelden van trilogieën die steengoed zijn en die iedereen wel kent. Om dezelfde eer aan het Drieluik 2025 te doen toekomen, moet er natuurlijk ook nog een derde deel van de verslaglegging gemaakt worden. Want u weet: “Al het goede komt in drieën.” al heb ik ook wel beeld bij het gezegde “Mosterd na de maaltijd” gezien het feit dat de Drieluik al twee weken geleden heeft plaatsgevonden en nu pas de trilogie compleet wordt gemaakt.
Na een succesvolle eerste drieluik in 2024, kon een vervolg in 2025 natuurlijk niet uitblijven. Al direct werden er plannen gemaakt voor een nieuw Drieluik. Tijdens de sportborrel in de Pub werd uitgebreid gediscussieerd over de route die we zouden moeten gaan rijden. De wildste ideeën kwamen naar boven, maar uiteindelijk werd gekozen tussen 2 serieuze opties: een rondje Nederland of een rondje België. Na veel wikken en wegen werd het een rondje NL. Waarom er precies hiervoor gekozen werd weet ik niet, maar dat de slechte wegen in een België hier een rol in speelde weet ik zeker.
Eind december stond dus al vast dat we een nieuw Drieluik zouden hebben in Nederland. Een van de voordelen van zo ’n drieluik is dat je actieradius gigantisch is indien je uitgaat van een kilometer of 200 per dag. Tja, dan kom je nog eens ergens. Maar goed het was nog maar december, dus het duurde nog erg lang tot september. Desalniettemin gingen Martien, Peter en ik al vrij snel aan de gang met de route en waren er weer veel enthousiaste sporters die meegingen. Debutanten in het geheel zouden Flip, Erik en Curt (ging uiteindelijk niet mee) zijn, wat het totaal aantal renners op 10 bracht. Dit nog aangevuld met Peter en Annie welke ons ook in 2025 weer graag bij wilde staan in de gehele logistieke operatie. Nu we de routes en de deelnemers inzichtelijk hadden konden ook de hotels, lunch- en dinergelegenheden vastgelegd worden. Zo konden we eind januari al gereed melden en konden we zonder planningsstress uitkijken naar een mooie rit in september.
Na al de bagage op donderdag te hebben afgeleverd moest er nog goed uitgerust worden. De nacht duurde echter heel lang, door al de opwinding die het weekend met zich mee zou brengen kon ik niet slapen. En ik was niet de enige. Ook Erik had een slapeloze nacht begreep ik later.
Dag 1: Made- Hoorn De volgende dag was het dan zover. Om 8 uur vertrokken we richting Hoorn. Ondanks de droge weersvooruitzichten kregen we voor de Kiltunnel al een regenbui op ons dak. Het was van korte duur, maar de weg bleef nat en na de Kiltunnel begonnen m’n voeten al te soppen. Vanaf de Hoekse Waard tot aan Maassluis werd door iedereen angstvallig gekeken naar de dreigende luchten in het zuiden. Zouden we gespaard blijven of was het opnieuw een nat pak? Gelukkig bleef het slechts beperkt tot wat natte wind. Bij Hellevoetsluis verschoof onze aandacht voor het weer naar een mooi dame die ons op een tijdritfiets voorbijkwam gereden. Martien sprong gelijk in haar wiel en week hier niet meer vanaf. Terwijl we allemaal in een lint achter haar aanreden werd het akelig stil in de groep. De gedachten van eenieder waren kennelijk niet meer bij het fietsen of navigeren. Want bij de na een aantal kilometer werd prompt verkeerd gereden. Hierdoor waren Martien en ik alleen komen te zitten. Toen ik vervolgens mijn GSM wilde pakken om de rest van de groep te bellen, klapte ik met mijn elleboog tegen een verkeersbord. Dat deed pijn, maar verder geen erg. Met een fikse wind uit het zuidwesten arriveerden we keurig op schema te Maassluis voor een kort tussenstop met koffie en gebak bij Eriks’s broer. We moesten echter snel weer door, want de verwachting was dat de eerste dag een lange fietsdag zou worden. Niet alleen vanwege de lange afstand, maar ook vanwege de route die veel over fietspaden en dorpen liep. Na Maassluis klaarde het helemaal op en kon vanaf Hoek van Holland met wind in het hol naar het noorden gefietst worden. We reden langs de kustlijn over prachtige fietspaden die niet al te druk waren. Het glooiende karakter van de duinen kwam goed terug in de route en hierdoor werden stiekem toch best wat hoogtemeters gemaakt. Ook het Kopje van Bloemendaal zorgde nog voor weer een boost in hoogte meters. Een leuk klimmetje al zeg ik zelf.
Bij Zandvoort werd gestopt voor een korte lunch. “Iedereen een uitsmijter? Ja! Oke.” En zo stonden we al snel weer buiten met 27 eieren in de maag en konden we weer dooorrrr…
De sfeer in het peloton was nog opperbest en de beentjes voelden nog goed. Ik bemerkte best nog wel wat voorzichtigheid. Er werd echt of safe gereden en er werd veel verbaal gewaarschuwd voor potentiële gevaren. Deels kwam dit doordat we op onbekend wegen reden, maar ook besefte iedereen dat we heelhuids moesten aankomen en dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Zo rijd je het ene moment nog over perfect asfalt de zon tegemoet en lig je het andere moment tussen de tramrails, hetgeen Gert-Jan overkwam in Scheveningen.
Bij IJmuiden werd bij de sluizen aldaar het Noordzeekanaal overgestoken en werd vervolgens dwars door de Beemster richting Hoorn gefietst. Het was prachtig weer met een oer Hollands landschap; Blauwe luchten met grote witte dotten wolken begeleid door de diepgroen Beemster graslanden en vaarten. Bij 1 van zo’n vaart moesten we gebruik maken van een klein pontje waar we allemaal met onze fietsen maar niet oppasten. Hierna kwam de wind nog wat gunstiger te staan en kwam de eindstreep voor dag 1 in zicht. De snelheid werd daarom maar eens flink opgevoerd en met dik boven de 40 km/h baanden we onze een weg door het polderlandschap. John kon de snelheid echter niet zo waarderen en dus werd de snelheid maar weer naar zijn goeddunken aangepast. Zo reden we rustig Hoorn binnen en werd direct bij het Hotel de eerste pilsner genuttigd om kort hierna lekker Grieks te gaan eten.
Dag 2 Hoorn-Nijverdal Na, samen met Erik, een slapeloze nacht te hebben gehad werd er om 09.00 uur weer vertrokken. De beentjes voelde wel wat stijf maar na een aantal km verdween dit al. Het weer was prachtig en al snel naderden we de Markerwaarddijk. Mijn Garmin gaf aan dat ik pas na 26km rechtsaf moest slaan. Dat was dus een behoorlijk recht stuk, maar het zou hier niet bij blijven. Want ook in Flevoland en de Noord-Oostpolder moesten vele lange rechte stukken getrotseerd worden. De wind stond daarnaast ook nog eens ongunstig. Pff er leek geen einde te komen aan die wegen daar. De inspanning werd echter geloond met een lekkere lunch in Giethoorn tussen de toeristen met mondkapjes.
Na de lunch stond de VAM-berg op ons te wachten. Ik was er nog nooit geweest, maar iedereen kent de voormalige vuilstortplaats, die al meerdere keren het toneel is geweest van het NK wielrennen. Na 2 keer de berg op te zijn gevlamd hadden we het wel gezien. De beetjes waren al wat moe geworden en de buitentemperatuur was inmiddels ook al behoorlijk gestegen. Zo’n 20km voor Nijverdal had ik al zelfs geen water meer. Er moest dus gestopt worden bij een supermarkt waar bijgetankt moest worden. Hierna kon het laatste traject worden afgelegd naar Nijverdal. Na wat bier, een pastabuffet en wat quizzen was ik kapot en ben ik in slaap gevallen. De rest volgende snel. Godzijdank een goede nacht gehad….
Nee, het wordt geen Italiaans verhaaltje, maar ik vind het Italiaans toch wel een mooi taaltje. Zeg nou zelf: Club di assetto ciclistico klinkt toch beter als Wieler Trim Club Made. Ook als je Italie ziet voetballen in die prachtige azuur blauwe shirts en ziet zingen bij aanvang wedstrijd dat mooie volkslied uit het hart: Frattelli d’Italia. Om weer over het wielrennen te beginnen, ook de namen van de Italiaanse wielrenners klinken melodieus: Mario Cipolinni, Marco Pantani, Vicenzo Nibali. In overleg met wegkapitein Peter Korse besloten om vandaag de grote Slingerdreef te fietsen, echter vanmorgen een appje van Peter dat hij door zijn rug was gegaan. Peter kuipers en John de Wijs hadden de route ook op de garmin en samen namen zij de rol van Peter over. Ook gingen met de trim mee, twee van onze sporters die afgelopen weekend het drieluik van 600 km hadden gefietst, namelijk Eric van der Hoeven en Thijs Hillen. Ik heb ze bekeken maar ze zagen er fit uit. Een weekje rust heeft ze goed gedaan. Antoon Romme nam zoals gewoonlijk de kop en achteraf gezien heeft hij dit tot het einde volgehouden. Een strak tempo daar houdt hij van. De overige 7 trimmers volgden hem gedwee. Via den Hout en door het bos bij Dorst en door de tunnel gaan we richting Vlb Rijen. Er wordt vrolijk over koetjes en kalfjes gepraat door Jacques, Annemiek, Wim, Thijs en Eric. En zo kwamen we langs de Chaamseweg en door de Chaamse bossen langs het Zand. Ik vraag me wel af wat het verschil is tunnen de grote Slingerdreef en Het Zand, Of is dit dezelfde route. Ik hoor het graag. Dan richting Bavel, Dorst en weer naar Made. Bijna weer 70 kilometer in mooi droog weer. Dit alles ter voorbereiding voor de Klassieker: Il Legno – Il Legno – Il Legno. Die rijden we aanstaand weekend, de trim onder leiding van de pakhaas Gerard.
Na een heftige “Hitsterige” 🎶 en op onze wielerkennis geteste zaterdagavond – want wie denkt dat de energie en het fanatisme na zo’n 200 km fietsen uit onze kleppers is verdwenen, heeft het goed mis! – was het lekker wakker worden in Nijverdal.
Het blauwe smurf-ijs-dametje van de zaterdagavondbediening was deze ochtend weer vroeg present om onze lege magen te vullen. En wie anders dan onze eigen Peter de Bakker sneed het brood in zeer nauwkeurige, gelijke sneetjes, zodat iedereen aan zijn “Tacx” kwam. Zo kreeg iedereen een op de gram afgemeten ontbijt en hoefde niemand onnodige ballast mee te nemen.
De wel overbodige ballast werd weer in de prachtige bus van Chris ingeladen. In de krochtige kelder van ons hotel werden onze fietsen weer afgestoft voor de laatste rit van 185 km naar Made.
Nog even het ritueel van de groepsfoto, en dan weer vechten om wie als eerste op kop gaat. 😂😉 De eerste paar kilometers fietsen we rustig het dal van de nijverige mensen uit. Maar ben je in een dal, dan weet je het: je moet er ook weer uit. Zo krijgen we al snel met de Noetselerberg wat hoogtemeters voor onze kiezen. Niet veel, maar met nog koude spieren voelt het pittig aan. De Sallandse Heuvelrug is prachtig. Ik zie veel in bloei staande Erica’s om mij heen. (Trouwens, als ik als meisje geboren was, had dat mijn naam geweest. Helaas voor mijn medesporters ben ik geen meisje. 😅)
Ook de Holterberg pakken we mee. Nu we opgewarmd zijn, is dat een eitje. We gaan dwars door Deventer, en nog nooit heb ik zoveel trek in een peperkoek gehad als nu. 🤔 Vreemd.
In Deventer scoort Martien een punt voor het MUK-klassement. Het duurt bij een stoplicht nogal lang voordat het op groen springt, dus hij vraagt: “Is er al op het knopje gedrukt?” Het antwoord: “Ja, al zes keer.” Zegt Martien: “Maar dan heb je ‘m weer uitgezet.” 🚦 Geweldig! 🤣
Het tempo blijft er, met al die eindeloos lange wegen, goed in zitten. In mijn ooghoek zie ik een vader op een MTB, met letterlijk zijn zoontje aan het elastiek… Iets voor John misschien? 😉
Nog nooit gezien.
Bij Hoenderloo heeft Komoot de route dwars door Park De Hoge Veluwe gepland. Voor de ingang is het druk met mensen. Ook het Kröller-Müller Museum is daar. We moeten €13,50 per man betalen als we verder willen. Snel verdiend voor één kilometer omfietsen…
Martien, Thijs en Gerben maken een nieuwe route en bij Otterlo pakken we de originele route weer op. Ondertussen zijn Chris en Peter richting fietscafé De Proloog in Amerongen gereden om daar Sander op te vangen. Die zou – net als vorig jaar – de groep tegemoet fietsen. Toen had hij samen met mij er een fietsfestijn van 220 km van gemaakt, maar WEL met de 3-Luik-mannen teruggefietst.
Sander is beresterk; we kunnen hem goed gebruiken voor het kopwerk van het laatste stuk. Maar…… er was geen Sander te bekennen bij De Proloog. Hij kon het niet vinden. Volgend jaar doen we het anders, en laten we onze lunchplek naar Sander komen.
Natuurlijk stond fotograaf Peter ons op te wachten, zoals elke keer (zo fijn dat hij erbij was!). Chris had zich over Twan en Corlinda ontfermd, onze VIP-gasten van de dag. Helemaal goud dat zij bij de lunch waren. BIKKELS!
Voor mij persoonlijk braken nu de déjà vu-momenten aan. De gedachten gingen terug naar mijn hellerit van vorig jaar.
We namen lekker de tijd voor de lunch – we lagen goed op schema. Met jaloerse blikken sloeg Bart Lemmen ons gade. 😄
Na drie dagen met elkaar fietsen ontstaan er automatismen, en vormt zich een geweldige groepsdynamiek. Het hoogtepunt voor mij was op de Lekdijk. Met de wind schuin van links vormde zich een waaier – het zonnetje, de mooie vergezichten, en vooral de stilte in de groep, het zoemen van de wind in de wielen… Het leek alsof we samensmolten tot één grote fietsmachine. Wat een geweldig gevoel was dat! Alsof ik in een trance kwam. Eigenlijk wilde ik nú stoppen voor een grote groepsknuffel! Ik werd nét niet emotioneel. 🫠
We kwamen nu op de meer bekende wegen. Bij Schelluinen werden we, vlak voor het befaamde bankje, nog ingehaald door een idiote automobilist. Bij het benzinestation langs de A27 wilde Flip nog even bijtanken – blijkbaar heeft hij diesel in zijn bidon. 😅
Er is natuurlijk verschil in sterkte binnen de groep, maar iedereen doet wat hij kan en gaat tot het uiterste. Groot respect voor Gert-Jan. Zijn motto is: vallen, en dan nog harder doorgaan.
We zijn weer in Made. Het ontvangstcomité op het terras van De Pub bestaat nu uit Peter en Nel. Onder het genot van een biertje praten we nog even na.
Plots verschijnt er een envelop op tafel. Afzender: W.A. van Buren.
Het heeft onze Majesteit behaagd om alle betrokkenen van het 3-Luik-weekend te 🥇 eren met een medaille én lintje. Zo gaat iedereen trots, voldaan en geëerd huiswaarts.
Allemaal bedankt voor het geweldige weekend. Het was helemaal goud!
Voor mij (Peter) was het eigenlijk een uitgemaakte zaak dat ik dit jaar niet zou mee gaan, vorig jaar hebben Anny en ik hier heel veel plezier aan beleefd. Maar door de ziekte van Anny ziet er alles anders uit. Dus hadden we besloten over te slaan, met pijn in ons hart.
De afgelopen week had Anny al een paar keer tegen mij gezegd, waarom ga je ook niet mee voor Chris ook wel leuker. Maar ik hield de boot (auto) toch steeds af. Tot dat op verzoek van Mar10 bij ons de koffertjes werden in geleverd op donderdag avond, zo waren we er toch een beetje bij betrokken. Vonden wij ook heel leuk, om jullie te ontvangen, zelfs Twan en Corlinda kwamen nog langs! Voor Twan was het ook zuur om zijn matties te laten gaan, volgend jaar nieuwe kansen Twan!
Toen kwam nog één keer de vraag langs wil je niet mee met de volgauto, toen kon ik niet meer weigeren, mijn hart is teveel WTC om dit voorbij te laten gaan. Anny snel mijn kofferke ingepakt en visite afgezegd en al het andere geregeld!
Vrijdag ochtend 5 sept.
Chris stond om kwart voor 8 bij mij op de stoep, om naar het verzamelpunt in Made te gaan. De mannen hadden er duidelijk zin in. Nel (de vrouw van Flip) kwam ons nog ff uitzwaaien en een fotooke maken! Om 8 uur vertrokken ze voor 3 dagen door Nederland, een prachtige trip van 220 km stond vandaag op het programma, Thijs had deze helemaal uitgetekend en geregeld, via Maassluis, Scheveningen, Zandvoort naar de eerste overnachting in Hoorn.
Met Chris ging ik richting Maassluis waar Rob, de broer van Erik ons zou verwelkomen, wij stonden bij Rotterdam al vast in het drukke verkeer ( als Houts boertje ben de niks gewend), we waren uiteindelijk toch ruim op tijd in Maasssluis. Hadden daar een mooi uitzicht op de Maas en op de pont waar onze mannen de overtocht zouden maken. Intussen hadden Chris en ik het water in de Maas nog flink doen stijgen, door onze blaas te ledigen.
Rond 10 over half 11 kwamen onze 7 kleppers aan varen, ze hadden al de eerste regendruppels mee gekregen. De deur van het kantoorpand ging open, en de koffie en tompouce stonden voor ons op tafel, wat een gastvrije ontvangst van Rob aan het begin van deze onderneming. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Rond kwart over 11 stapten de mannen weer op, via de duinpaden zo richting Zandvoort te fietsen. Voor ons in de auto de nieuwste Opel Vivaro, met alles erop en er aan. Zelfs alle radio stations zijn er te beluisteren, ook Chris zijn favoriet 100 % NL !
Wij gaan naar Zandvoort aan Zee zong de Pasadena Dream Band in 1986 ( een weetje, altijd goed voor de muziek kwis)
Samen met Chris hadden we de strandtent gevonden waar Thijs de lunch had besproken, een paar trappetjes af door het zand en je was er, gaat nog ff een stukje veldrijden worden dacht ik. Nog regelen waar ze de fietsen konden plaatsen, en wachten.
Om kwart voor 2 kwamen de mannen weer in zicht ze hadden de eerste 110 km erop zitten, maar ze kwamen een beetje beteuterd aan. Met de vraag is alles goed gegaan, kreeg je een antwoord van mmmmn. Gert-Jan (Prinsenbeek) wilde in Scheveningen de tram nemen, zo kwam hij in het spoor terecht, Mar10 zag het voor hem gebeuren. Een val was niet te vermijden, een kapotte knie en elleboog en wat zere (gekneusde) ribben waren de gevolgen. Gelukkig kreeg hij de hulp van een jonge asielzoeker die erg bezorgd was over Schoen!
Ze hadden dan weer het geluk dat ze in Zandvoort niet via de trap, maar via een afdaling bij de strandtent konden komen. Tijd voor een heerlijke lunch, voor ons allemaal een goeie uitsmijter!
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Om half 3 vertrokken ze weer, op naar Hoorn, nog ruim 90 km door de kop van Noord-Holland.
Wij vertrokken ook richting het noorden, vrijdag middag druk op de wegen en een de dames Simac tour speelde allemaal af in de kop van Noord-Holland. Verschillende afsluitingen, we dachten met de pont over het Noordzee kanaal te gaan, maar de rij was zo groot dat hij Dr. P nog wel een keer of drie “heen en weer”zou varen en dan zou roepen “de boot is vol”
We gaan het anders doen zei Chris, maar ook daar zat het verkeer vast. Geduld, we hadden de tijd, een lekker dropke uit de doskes van Chris en goeie muziek van Vincent en Pascal Redekker dan vliegt de tijd !
Uiteindelijk onder de Velzertunnel door, kwam Friesland in zicht, ja Friesland zo heet dat daar, Enkhuizen, Medemblik en Hoorn behoren tot West-Friesland. Waar coureurs als Thomas Dekker, Nikkie Terpstra en Steven Rooks hun roots liggen.
Wij konden weer normaal rijden op naar de eerste overnachting in het mooie Hoorn, bij het hotelletje aangekomen even aanmelden, om de koffertjes te lossen. De eigenaar was zeer welwillend, maakte voor onze bus een parkeerplaats vrij zodat we heel dicht bij konden parkeren.
Lekker biertje voor Chris en mij voor op zijn klein terrasje. Na 2 slokken kwamen de manne weer aan fietsen. Kwart over 5 fietsen binnen stallen en een lekker pintje, dat ging er wel in.
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
De slaapplaatsen waren verdeeld over 4 kamers, samen met de gewonde Gert-Jan en Flip had ik een kamer met inloop douche. De hoteleigenaar dacht dat het beter voor mij was omdat ik de oudste en (Houtste) van het gezelschap was . Gert-Jan wilde alleen slapen, hij had geen zin in een trap of stomp midden in de nacht. Dus deelde ik samen met een snurkende Flip het bed. Hoorde ’s morgens dat we met ons drieën een heel oerwoud hadden omgezaagd!
Na het douchen zijn we Hoorn in gewandeld, nog een potje bier op het terras daar en door naar Zorba de Griek waar ons een flinke maaltijd werd voor geschoteld. Iets na 10 uur wandelden we weer terug naar ons hotel waar we van een welverdiende nachtrust gingen genieten rrrrrrrrrrrrzzzzzzz!
Dag 2
Vroeg wakker, om 7 uur onder de douche. Ik wil de andere mannen niet in de weg lopen. De eerste vraag aan Gert-Jan “hoe voelde oe eigen?” “nou als ik thuis was dan ging ik vandaag nie fietsen, maar de koers wacht op niemand, dus”. Om 8 uur stond een goed ontbijt klaar. Onze penningmeester Gerben rekent af, de koffers in de bus en een groepsfoto bij het vertrek op de brug. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Succes mannen op naar Giethoorn!
We haalden onze mannen snel in, zij fietste op een brede ventweg. Chris plaatste zijn bus voor de groep en Thijs en Gert-Jan maakte daar gretig gebruik van voor de achterste in het groepke was het aanklampen.
De Markerwaarddijk kwam in zicht mooi stukske rechtdoor. Daar houden onze mannen van vertelde ik Chris, alleen maar gas geven en rechtdoor, het enige nadeel wel 27 km lang. Maar voordat het zover was moesten wij nog even in de achtervolging op een motorrijder, die haalde ons in, maar hij had twee koffers aan de zijkant hangen. Waarvan de rechtse koffer open wapperde en dat steeds meer en heviger. Gas erop om hem bij te halen en te waarschuwen, hij was Chris zeer dankbaar!
Op een invoegstrook een beetje verder de auto geparkeerd om wat mooie foto en filmshotjes te maken. Aan Gert-Jan niks te merken van gekneusde ribben, hij beukte er gewoon op los! Intussen waren bij onze kleppers ook twee “vreemden”aangehaakt! Op het einde van de Markerwaarddijk was een van de vreemdelingen er helemaal klaar mee, adieu WTC riep hij nog!
Zo kwamen wij op de grens van de Flevopolder, en heb ik natuurlijk de klassieker van Sylvain Poons nog ff gezongen
“ Daar is het water, daar is de haven Waar j’altijd horen kon “we gaan aan boord” De voerman laat er nou paarden draven En aan de horizon leit Emmeloord Eens ging de zee hier tekeer Maar die tijd komt niet weer Zuiderzee heet nou IJsselmeer”
Wij gingen door via Schokland, een bezoekje waard, helaas hadden we daar geen tijd voor, op naar Giethoorn. Daar gaan de bussen met Japanners via Kinderdijk naar toe, dat is Nederland zeggen ze dan. Chris en ik hadden een mooi stekkie uitgekozen, met een parasol boven de bollekes van onze coureurs. De fietsen werden aan de overkant van de sloot geparkeerd. Kwart over 12 kwamen ze aan, hun bootje lag klaar. Maar ze hadden meer trek in een lekkere uitsmijter, pannenkoek enz..
Toevallig kwam ik nog de buurman van Leo Stasse daar tegen en zijn vriendin zit weer in de familie van onze John, heel bijzonder!
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Tegen half 2 ging de koers verder, op weg naar de VAMberg, daar moesten wat hoogte meters in vond Mar10.
Het landschap in Overijssel en Drenthe is een stuk rustiger als daar in Noord Holland, alleen voor ons was de VAMberg ingang nog niet zomaar te vinden. We kwamen eerst uit bij een stinkende vuilstortplaats, nu weet ik ook wel dat de die berg ook een grote vuilnishoop is. Maar hier kon de ingang niet zijn. Stukje terug en links en links en dan zou je bij een ingang kunnen komen.
Chris die fietste dit jaar niet mee omdat hij een lelijke wond aan zijn grote teen had. Hij kon bijna niet lopen en zeker niet fietsen. Wij hopen Chrisje volgend jaar weer gewoon tussen de wielen te zien! Ik was een stukje de VAMberg opgelopen, waar ze met een rotgang naar beneden suizden. Flip had na een rondje wel genoeg VAM gezien, verkeerde tandwielen gestoken (Nederland is toch vlak) . John, Erik, Thijs, Gerben, Martien en Gert-Jan gingen er nog een keertje voor!
Een korte stop bij onze bus, en weer door richting Nijverdal. Bij de Wilgenweard was het een drukte van jewelste, de korfbalclub had er toernooi een zwemclub was er bezig, hardloop wedstrijden en dan nog MTB’ers.
Chris en ik hadden er dorst van gekregen, en een lekker biertje besteld, om vervolgens de koffertjes uit de auto op de kamers willekeurig te plaatsen. Voor onze Chris was het bedje net iets te kort, maar voor de rest een prima overnachting. Rond half zes kwamen de WTC aan bij de Wilgenweard, fietsen in de schuur, en snel onder de douche.
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Om half 7 stond er een pasta maaltijd klaar. Die ging er na bijna 210 km met een gemiddelde van 31 km wel in bij de hongerige mannen. Een ijsje na moest nog even geregeld worden, maar een vriendelijke dame die gespecialiseerd was in het “smurfen ijs” hielp ons aan een heerlijk ijsje. Ze kon ook haar lach niet in houden toen Chris ( 2 meter groot) voor haar stond, doe mij maar een smurfenijsje, ze keek hem zo aan van….
Vorig jaar hadden we op avond twee, een geweldig optreden van Twan en Chris, helaas door blessures moesten wij dit jaar hun optreden missen, Nu hadden ze een kwis in gedachten, Hitster genaamd, je moet dan raden welk jaar dat nummer is, vervolgens de artiest en titel van het nummer. We maakte twee teams van 4 personen, ik weet veel van de muziek van de jaren ’60 en de jaren ’70 en ’80 daarna is het bij mij een beetje minder geworden. Nu had ik het geluk dat ik twee dagen bij Chris in de auto, alle Nederlandstalige hits voorbij hoorde komen, dus daar wist ik ook helemaal niks van. Maar John en Erik bleken echte kenners te zijn. Dit spel gaan we nog eens spelen mannen!
Mar10 had ook nog een wieler kwis mee genomen, ja dat is natuurlijk kat in het bakkie voor mij. Toch bleek Annemiek van Vleuten moeilijk te herkennen, ook voor mij! Na de 2 spelletjes zag je de heren 1 voor 1 afdruipen naar hun bedje. Samen met bikkel Gert-Jan en Mar10 pakte we nog een afzakkertje om ook om half 11 ons mandje op te zoeken. Morgen de finale naar de May.
Dag 3 Nijverdal – Made 185 km
Na een goeie nachtrust stonden onze kleppers weer fris en fruitig klaar voor het ontbijt Smurfje had goed voor ons gezorgd! Nog even terug naar de kamer, spullen inpakken nog wat overtollige ballast achter laten in Nijverdal en kwamen de hoofdrolspelers weer aan de start, koffertje in de bus van Chris. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Iets voor 9 uur viel het laatste startschot van deze mooie 3-luik, op weg naar Amerongen. Het weer was ons al die dagen goed gezind die paar druppels de eerste dag waren snel vergeten. Vandaag zou echt een zomerse dag worden met de wind uit het zuid – oosten niet geheel ongunstig!
Voor Chris en mij was het de gemakkelijkste dag, vrij snel kwamen wij op de snelweg richting Arnhem en Utrecht. Dan vliegen de kilometers voorbij, Chris had het ook wel een beetje gehad,hij kreeg steeds meer pijn aan zijn teen, en dan ben je het liefste gewoon thuis.
Om 11 uur parkeerden wij de auto vlak bij de Proloog, daar was het zoals gewoonlijk een komen en gaan van fietsers, van de trimmer tot de prof van Visma zitten daar aan de koffie!
Wij probeerden een plaatsje te creëren voor 11 personen, we verwachten hier nog twee gasten! Die gasten kwamen 10 minuten later al aan fietsen. Tafeltje er bij pakken wat stoeltjes hier en daar vandaan. Een foto van gemaakt en door gestuurd naar Anny, haar antwoord, de jongens willen niet in de zon zitten, probeer een parasol te regelen.
Iets na 12 uur kwamen onze mannen aan fietsen, die verrast werden door onze speciale gasten, Twan en Corlinda. Twan kon zijn fiets matties niet missen, en hij was “toevallig” dit weekend in de buurt van de Proloog. De mannen waren ook verheugd om “onze Twan” te verwelkomen! Dit geeft een prachtig beeld hoe hecht de band is bij onze sportgroep, zijn echt toppers onder elkaar.
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van kapitein!
Erik zag er ook stukken frisser uit dan vorig jaar bij de Proloog, wat een sprongen heeft hij gemaakt, hij voelt zich ook als een vis in het water in die groep!
Voor Flip was het de eerste 3-luik, maar als de nestor van de groep draaide hij lekker mee, het zware werk was voor de jonge gasten. Soms een klein duwtje, daar was hij zeer dankbaar voor. ’s Avonds was ik gewend om met Flip het laatste biertje te drinken, nu was Flip met de stille trom op tijd vertrokken, heel verstandig!
Johnny was ook beter dan in de 3-luik van vorig jaar, het ging hem wat gemakkelijker af. Ik zat niet tussen de wielen, maar van een grote afstand denk ik dat John de man was die zorgde dat de groep kompleet bleef!
Gerben is onze man van de euro’s, maar fietsen kan taxi Berm ook een stukske, voelt zich ook als een vis in het water in dit clubke. Gerben is een onmisbare regelaar, zodat we ons nergens zorgen over moeten maken, een topper binnen onze club!
Mar10 is zoals wij allemaal weten héél sociaal kan een stukske hard fietsen, maar kijkt ook om en kan voortreffelijk de kaart lezen, vanaf Arnhem weet hij blindelings de weg te vinden een omleiding brengt hem niet van de wijs. Hij vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Thijs dat weten we allemaal is een hardrijder, maar zeker ook sociaal (anders pas je niet in deze groep) als het nodig is maakt hij gewoon een tweede waaier(tje). Thijs had de organisatie van dag 1 op zich genomen, was top geregeld!
Dan blijft er Gert-Jan nog over, de Prinsenbeekse – Houtenaar, dus uit het goeie (den) hout gesneden, maatje van Twan. Schoen zoals hij wordt genoemd is niet kapot te krijgen, zelfs niet in de tramrails van Scheveningen na een stevige smak. Je hoorde hem niet over klagen na 10 bier zeker niet, een echte KPJ’er.
Dit gezelschap ging vertrekken voor de laatste 85 km naar Made, via Vianen en de brug bij Gorkum en nog wat kleinere bruggen kwamen na 630 km door Nederland weer veilig aan bij de Pub in Made omstreeks 4 uur kwamen ze het terras oprijden. Allemaal weer blij dat ze de rit heelhuids hadden volbracht, Enkele tassen hadden wij al thuis gebracht, die van John, Flip, Erik en Mar10 stonden nog op het terras maar hun lieftallige vrouwen kwamen die ophalen!
Dan rest mij mijn maatje Chris nog te bedanken, ik weet dat Chris het moeilijk vond om niet mee te kunnen fietsen, maar samen hebben we er toch een paar mooie onvergetelijke dagen van gemaakt. De auto drop smaakte goed en natuurlijk de gezellige muziek van 100% NL ( heb jij daar heel de dag na geluisterd, zei Mar10, die mijn een beetje kent. ) nou Chris ik heb er met plezier na geluisterd in een prima gezelschap. Chris nogmaals bedankt voor jou aangenaam gezelschap. Samen met Twan wens ik jullie een voorspoedig herstel, dat jullie weer snel (maar niet te snel) tussen de wielen mogen zitten, daar horen jullie thuis!
Vandaag stond er een tochtje voor de Trimmers op het programma die als titel Peerke Donders meekreeg. Waarom Peerke Donders? Peerke was een jongen uit Tilburg die maar wat graag missionaris wilde worden. Zo geschiede. Peerke werd missionaris en werd uitgezonden naar Suriname begin de eerste helft van 1800. Peerke richte daar een melaatsen kolonie op en wijde zijn hele leven aan de verzorging van deze mensen. Zijn bijnaam was: Apostel der Melaatsen. Peerke stierf in 1889 in Suriname en werd begraven in de kathedraal van Paramaribo. In 1982 werd hij heilig verklaard door de katholieke kerk. Peerke is de bekendste Tilburger aller tijden, niet te verwarren met naamgenoot Roy!!!!! Dit is gewoon een klein stukje geschreven omdat menigeen weleens vragen stelde wie of wat was deze goede man. Dus bij deze!!
En nu het fietsen. Het beloofde een bijzonder warme dag te worden zo vroeg in september. Met acht mannen en een vrouwke (Annemieke) gingen wij onder leiding van John op pad. Langs het Houtse Meer, door de bossen, via de Steenhovensebaan ging het richting Rijense Broek. Het tempo werd goed onderhouden door John en Gerard K. Een tempo waar iedereen goed in mee kon. Toch stond er deze ochtend nog een flink windje op kop richting Tilburg. De Rijense Broek, daar heeft de wind altijd vrij spel. Ik kom hier vaak doorheen op mijn tochten, en laat vaak een vloek als het weer van datte is. Bijna op het einde van de Rijense Broek ging het linksaf naar het Wilhelmina kanaal. En alweer die verdomde wind op kop. En oppassen voor de vele tegenliggers op het fietspad. Maar ja, dat zullen die tegenliggers ook wel gedacht hebben. Hahahaha.
Toen wij Tilburg naderden besloot John om i.p.v linksaf te gaan rechtsaf te gaan om de oorspronkele route volgens hem te volgen. Maar helaas. Na een paar kilometer zaten wij compleet vast. Wegwerkzaamheden, rare aanduidingen en meer van dat soort ongemakken stelden ons voor een probleem. Kom maar met mij mee zei Gerard K. Wij er achteraan. Maar ook deze weg ging al gauw over in mul zand. We konden de grote weg pakken maar dat zou toch niet zo slim zijn. Voor je het wist zat je in Utrecht en niet in de regio van ons Peerke. Dus besloten we terug te gaan naar het kanaal om daar het snelfietspad te pakken richting Walluk. Zo gezegd zo gedaan. Intussen was de wind nu in ons voordeel aan het blazen. In een razend trim tempo joegen wij over het snelfietspad. Was er natuurlijk speciaal voor gemaakt. Bananentijd en plaspauze riep Wim. Wim bepaald altijd in onze groep wanneer hiervoor gestopt moet worden. Prima toch?
Nadat iedereen klaar was gingen we weer op pad. De regio van Peerke lag intussen alweer een eindje achter ons. Ik had met Gerard K afgesproken dat wij zouden trakteren voor onze verjaardag. John wist een goed adresje bij Raamsdonk gelegen aan het Halve Zolen lijntje. Waar het snelfietspad afboog naar Waalwijk gingen wij linksaf het Halve Zolen pad op om even later bij de Mini Camping De Bonte Kraai te arriveren. Een prachtige pleisterplaats. Na hartelijk ontvangen te zijn stond er in no time een lekker bakske dampende koffie voor onze neus, met heerlijk huisgemaakt appelgebak met een flinke dot slagroom. En of het hier goed toeven was. Ik maak niet gauw reclame mensen, maar ben je een keer in de buurt dit is een must. Na nog een extra bakske koffie met een goede nazit was het weer opstappen geblazen. Vanaf hier ging het weer op huis aan via de geijkte wegen. En Peerke? Die zag dat het goed was. En ik dacht nog dat er iemand zachtjes in mijn oor fluisterde: kom nog eens een keertje langs in mijn regio. Het was zo gezellig met jullie. Zou het toch Peerke? Nee dat kan toch niet. Of?
September is vaak nog een maand met mooi fietsweer. Er wordt dan ook vaak gesproken over een “Indian Summer”. De mannen van de sport maken daar ook dankbaar gebruik van tijdens hun drieluik wat ze vorig jaar voor het eerst reden en nu zijn ze doende met tweede editie. Dus nadat Marianne en ik Leo opgehaald hebben, rijden we via Den Bromtol naar de May. Als we daar aankomen zit Gerard Veekens al te genieten van de zon. Vervolgens kijk ik rond wie er mogelijk vandaag voor het Tour peloton zijn. Ad en Anneke zijn namelijk een paar dagen naar de Sallandse Heuvelrug en Flip is met de vrienden van de sport mee in het drieluik. Gerard Koops gaat na zijn verjaardag met de trimgroep een rondje Peerke Donders doen. Dus vertrekken we om halfnegen richting Den Hout. Omdat er geen andere voorstellen waren gaan we het rondje rijden dat we met Dinsdag Groep ook hebben gereden richting Kwaalburg. Als het peloton op gang getrokken is rijden we via de Hespelaar naar Den Hout.
Jan Vermeulen heeft er ondanks een feestje de avond tevoren veel zin in. In no time hebben we de Ter Aalsterbrug gepasseerd en rijden we richting Oosterhout. Ik laat met dan afzakken om te zien welk volk er in de groep is. Ik zie de volgende samenstelling van het peloton: Wim ten Haaf, Jan Vermeulen, Frans Marijnissen, Peter Verhaagen, Leo Stasse, Ad van Dongen, Kees van Dongen, gastrijder Joan Timmermans, Marianne van Oerle en ik zelf. De kop wordt regelmatig door ieder overgenomen en zorgt ervoor dat met een mooi tempo Bos & Co passeren hierna volgt het altijd lastige stuk van de Steenovensebaan. Slecht lopende klinkers, tegenwind en een laagstaande zon. Voorbij het Halve Maantje (SPIJS & IJS tegenwoordig) is gelukkig weer mooi asfalt. Ondanks stevige wind zijn we snel bij Stad Parijs. Bij de verkeerslichten volgt er een korte plaspauze voor een enkeling. Frans vraagt aan mij waarom we zo rijden, namelijk 2 verkeerslichten in plaats van één.
Ik zeg omdat het zo ook kan het wat mij betreft een mooie route is. Via de Bleukweg gaan we richting manége Thielen om van daaruit weer naar de Gilzerbaan te rijden. Via Vijfhuizen en Druisdijk gaan we naar Alphen-Oosterwijk. Hierna gaat de rit verder langs de vakantieboerderij de Kiek, Looneind en het Pestkerkhof. Google maar eens op het Pestkerkhof. Voor een enkeling gaat he op de klinkers bij de Kiek hard genoeg, dus is er een vraag om het wat rustiger aan te doen. Richting Alphen gaan we over het industrieterrein gaan we een stukje richting Baarle Nassau waarna we de afslag Kwaalburg. Tussen de velden door is heerlijk fietsen echter let op voor de onverwachte zaken als een paard voor de kar, voor de rest is het hier wel een mooi gebied om te fietsen. Op de Chaamseweg gaat het richting Chaam. Op het moment dat deze overgaat in de Alphensebaan draaien we rechtsaf de Chaamse bossen in. Vandaaruit gaan we naar Gilze om hierna via de Rijksweg naar de Vijfeiken te rijden. Echter hier is de weg afgesloten met hekken is de weg echt geblokkeerd. Dus keren we om zodat we via Molenschot naar de Groenestraat in Dorst rijden. Hier heeft de gastrijder een probleem met zijn materiaal en moet er gewacht worden, iets wat ook gebeurd. Maar verderop in Dorst is er weer een plaspauze voor een enkeling. Er is wel wat verstoring nadat aangegeven is om even in te houden is dit blijkbaar niet door iedereen gehoord. Hier kunnen we met de communicatie nog wel wat aandoen. Pas als we aan het eind van de Materlaan zijn is de groep weer compleet. Goed elf uur draaien we Ter Aalst op en kunnen we nog even van een kop koffie genieten voor het douchen.
Piet fietste vandaag het laatste rondje met de WTC Made mee. Ik kan niet anders zeggen dat dit een spijtig moment is. Het is Piet zijn eigen keus, en dat wordt uiteraard gerespecteerd. Het is in elk geval niet zo dat hij niet actief meer is. Ik zie hem, zonder overdrijven, dagelijks op Strava zijn kilometers maken. En dat, een feitelijke constatering, terwijl Piet is niet de jongste meer. Als is dat natuurlijk nauwelijks aan hem af te lezen.
In de voorbesprekingen in de Trim-groep chatbox was het duidelijk dat we er een gezamenlijke tocht van zouden maken, met als kers op de taart, koffie met gebak.
Afgesproken werd dat Piet de snelheid zou bepalen. Natuurlijk had niet iedereen de berichten goed gelezen en omdat Piet nog niet op kwam dagen dacht ik zelf eigenlijk dat hij vanwege het weer besloten had niet mee te gaan. Het zou legendarisch zijn geweest, maar het was niet zo. Er was besloten hem thuis op te halen. En zo geschiede.
Piet stond dus al te wachten en vroeg zich misschien af of wij het niet vergeten waren.
Er was in elk geval genoeg animo. Als ik het wel heb geteld waren we met 13 kleppers. Waarbij Thijs van de sport en Leo van de Tour aansloten zijn meegeteld.
We gingen een rondje Noorhoek rijden. Deze tocht staat tussen de klassiekers Rondje Heusden, Slingerdreef, en Noordwaard.
Als snel werd de eerste korte stop gemaakt. Een gaatje in de band van Jacques. Waar ik dacht dat er een bandenwissel zou gaan plaats vinden was een flesje latex voorlopig voldoende. Ik ken wel OKO van vroeger, maar dit spul en binnenbandloze banden is iets nieuws voor mij. Maar het werkt lang erg goed. Het nadeel is wel dat er wat van het spul naar buiten komt. Voordeel is dat de achterkant van de fiets van Jacques een fantastisch “spacey” look kreeg.
En ik weet niet wat er in Piet loskwam, maar er waren momenten dat hij op kop reed en het tempo flink opjoeg. En na gedane arbeid met een ferm handgebaar de volgende naar de kop dirigeerde. Waar direct gevolg aan werd gegeven. En gelukkig klonk ook nog een paar maal het bekende fluitje. Al weet ik niet of ditmaal Piet het was. Het riep in elk geval wat herinneringen op.
Onderweg nog wel een keer een probleempje met Piet zijn fiets. Maar dat bleek snel verholpen. Waarna ik in een gesprek nog vroeg naar de bijnaam “DigiPiet”. En mij werd uitgelegd dat Piet een “early adapter” is van de huidige digitale wereld. Garmins, telefoons en wat al niet meer, werden door Piet op handige wijzen ingesteld, gereset, of er werd verteld wat de volgende stappen waren om de zaak weer aan de gang te krijgen.
Al pratend en fietsend kwamen we op het Overveld op de Brielsedreef terecht waar Thijs, aan Peter en mij, nog even liet zien wat hard fietsen was. Dat blijft een mini-feestje voor ondergetekende.
En dan ben je dus bijna aangekomen bij Den Elsakker. Een toevluchtsoord voor koffie en gebak. Het is een instituut, eigenlijk net als Piet. De traktatie was van de club.
Het was een aangenaam samenzijn, met natuurlijk Piet in de hoofdrol. Gerard Veekens wist mooie woorden te vinden voor Piet, een echte fietsmakker waar hij vele vele vele kilometers mee heeft gereden.
We zijn weer op weg naar Made gegaan. En na nog een korte latex stop hebben we afscheid genomen.
En is het hoofdstuk WTC Made gesloten, Piet stopt niet met fietsen. Hij gaat gewoon door. En ik zal met veel plezier elke dag op Strava kijken of hij zijn rondje gemaakt heeft.
Deze zondag leek op voorhand een kans voor de regenpuntenpakkers. Maar dat viel erg mee (of tegen, zo je wil). Toen ik vanochtend op de buienradar keek, zag ik al dat er wellicht in Made wat regen zou vallen, maar met de plannen van Flip richting het in het westen gelegen Binnenmaas, leken we het droog te gaan houden. Windstoppertje voor de zekerheid toch maar in de achterzak, want als ik het ding mee neem heb ik hem zelden nodig en daar hoop ik dan maar op. Eerst dachten we van de week nog aan een rondje rondom Roosendaal gezien de zuidwesten wind, maar toch bedachten we dat rondje Binnenmaas nog niet gereden is dit seizoen en zuid west juist al wel volop gezien hebben. Alleen niet aan gedacht dat het net iets verder is. Bij de start nog even overleg, als we maar voor twaalf uur terug zijn is het goed. Dus we beloven niet lek te rijden…. En gaan op pad. We rijden richting de watertoren en kunnen nog even zwaaien naar Piet die voor zijn huis staat te wachten op zijn Trimmakkers die hem vandaag ophalen voor zijn allerlaatste rit bij WTC. Piet, het ga je goed!
We schieten de polder in richting Lage Zwaluwe waarna de Moerdijkbrug over gaan en dan richting Kiltunnel. Bij het opdraaien van die Moerdijkbrug kan ik voor het eerst de hele groep van 15 overzien. Iets meer dan ik bij het Raadhuis gezien had. Klopt ook wel want Gerben, Erik en Sander, waarvan ik dacht dat ze met de sportgroep zouden rijden, zijn bij ons aangesloten. En gastrijder Wim Peggeman uit den Hout. Dat kan nog wel eens goed van pas komen als we over de dijken tegen de wind moeten.
In de Kiltunnel worden de benen voor het eerst echt getest. De groep valt ook wel even uit elkaar maar in het dorp hergroeperen we en Flip leidt ons verder over mooie brede fietspaden en over dijken. Ik moet zeggen dat er meer bebouwing staat dan ik me herinnerde, dus we reden nog redelijk beschut en juist daar hadden we met Gerben en Sander goede koptrekkers. Gerben had zijn windstopper aan dus als je daar achter zat, was er al helemaal niks aan de hand. We houden het tempo er goed in maar dan opeens ligt er een groepje heel ver achter. “Lek?” Ik draai terug en zie onder andere Anneke in de verte aankomen. Als ze dichterbij komt, roept ze iets van “…. Verkeerd geschoten….” Later begrijp ik dat ze een energiereep met nootjes probeerde te eten en zich verslikte waardoor er een nootje in het verkeerde keelgat geschoten was waardoor ze geen lucht meer kreeg. Medici zullen zeggen dat dat niet kan omdat je maar één keelgat hebt, maar we weten allemaal wat er bedoeld wordt. Gelukkig kon ze Frans vragen om even op haar rug te kloppen. Die was zeer bereidwillig en gaf een paar flinke klappen en toen kwam het nootje weer terug (uit de luchtpijp). Én door, … We rijden nog een kilometer of tien naar de bruggen over het Hollandsdiep en over de sluizen bij Willemstad. Ik had Bert al voorspeld dat dat even pittig zou zijn met de wind tegen. Dat was mentaal geen goed idee, Bert kwam aan het elastiek dat vervolgens brak. Zeker omdat er ook nog een andere fietsgroep voor ons reed die ingehaald “moest” worden. Maar na deze hindernissen werd ook weer even gewacht om vervolgens langs Helwijk, Oude Molen en Klundert richting Zevenbergen te gaan. Flip had een handige route langs de A17 voor ons zodat we niet door Zevenbergen hoefden, want dat is tegenwoordig een heuse hindernisbaan merkte ik pas. Hadden we nu gaan last van. Bij Kanters kwamen velen weer op bekend terrein en toen was het alleen nog het stuk langs Blauwe sluis. Keurig om half twaalf terug. De valse noot had geen tijd gekost blijkbaar. En toch 95 km weggetrapt met heel lekker droog weer.
Deze zondag stond de bijpraattocht op het programma. Dit betekent dat de rit bedoeld is om bij te praten tijdens de rit of na de rit met koffie en gebak. Zoals bekend wordt er tijdens de sport-rit niet al te veel gesproken, dus elke vorm van nutteloze sociale vragen of vragen die niet direct van toegevoegd waarde waren voor de rit werden opgespaard tot na het fietsen.
Hoewel tegenwoordig bij de sport er praktisch iedere rit sprake is van bijpraten met koffie en gebak is het ook wel leuk om de rest van de club wat langer te zien dan 2 minuten bij de start van elke rit.
Omdat we zo rond 11.15 uur bij ’t Trefpunt aan de koffie konden, werd de rit hierop aanpast. Martien had een rondje Meerkerk per GPX rondgestuurd en iedereen ging akkoord om deze rit ook te rijden. Altijd fijn als er mensen proactief bezig zijn met het plannen van ritten.
Om 08.30 uur stond er een flinke sportgroep te wachten. Grote afwezige was Twan. Hij voelde zich niet helemaal lekker dus sloeg hij over. Ook Chris sloeg de sport even over, de dag ervoor had hij te veel gezopen, dus was meerijden met de Tour het alternatief.
Met een groepje van 8 man (waar onder verloren zoon Jan-Willem) vertrokken we richting Meerkerk. De sfeer was gespannen, want de afgelopen sport-rit en ook de afgelopen diav-training was onstuimig verlopen, door gejakker en gejaag van degene die goede benen hadden en een totaal gebrek aan wilskracht bij mensen die het niet bij konden houden. John was hier tot twee keer toe het slachtoffer van geworden en dat moest nu kosten wat het kost voorkomen worden. Niemand zit te wachten op een boze John, al moet ik zeggen dat een boze John vaak de mooiste John is. Met een erg rustige draf werd de rit aangevangen, het leek of iedereen op eieren reed, niemand wilde John tegen de haren instrijken. Ik dwong mezelf dan ook om achterin te gaan rijden en ik zag daar dat Gerben op hetzelfde idee was gekomen. Ook hij wilde even de kat uit de boom kijken en vooral niet degene zijn die John boos zou maken.
Bij Raamsdonksveer liet Martien zich van kop af naar beneden zakken en riep dat het nu maar eens klaar moest zijn met dat tour-tempo. Het tempo werd dus opgevoerd. Hier en daar piepte en kraakte het wat en er moest even gezocht worden naar het juiste tempo, maar uiteindelijk was er ter hoogte van Sleeuwijk consensus over het tempo. Overeen was gekomen dat 37 km/h een acceptabele kruissnelheid was.
Via Gorinchem werd langs het Merwedekanaal naar Meerkerk gereden. Het was een mooie route over smalle dijkjes en door kleine dorpjes. In Hoornaar was het feestweek, de straten waren daar mooi versierd en dit gaf een mooi straatbeeld. Zeker onze WTC-trein rijdend onder een dikke bos slingers in de hoofdstraat van Hoornaar was een mooi tafereel om te zien.
Via de Voordijk, waar het bankje van Erik hem nog pijnlijk herinnerde aan een helse rit tijdens het drieluik 2024, werd Gorinchem weer ingefietst en bevond ik me weer op bekend terrein.
Via Werkendam werd over de Grote Waardweg (GWW) weer richting Made gefietst.
Door het beheerste tempo waarin tot dan toe gereden werd, hadden een aantal renners nog behoorlijk wat energie over. De energie moest er natuurlijk uit en Sander begon dan ook op de GWW met de inleidende beschietingen. Binnen enkele seconden werd de 50km/h aangetikt en werd er weer ingehouden, dit gevolgd door andere renners die weg probeerde te demarreren. Waar het precies brak weer ik niet, maar zo ter hoogte van het Jeppegat zag ik alleen nog maar Sander, Martien en Gerben. Met een hoog tempo werd naar de Visserhang gereden, waar Sander en ik volledig uitgewrongen als eerste aankwamen. Uiteraard werd er gewacht op de rest en de weg kon weer vervolgd worden.
In Made kwamen we eigenlijk gelijk met de tour en trim aan. In onze ooghoeken zagen we echter dat John het Trefpunt voorbijreed zonder iets te zeggen. “Zou hij nou weer boos zijn?”
Gelukkig was het dit keer niet zo, het bleek namelijk dat hij de 100km nog even vol wilde maken. Een geintje waar we in Vaals ook al een keertje massaal in zijn getrapt toen hij zonder blikken of blozen doorreed om de 200km vol te maken.
Terugkijkend hebben we weer een prima ritje gehad; mooi weer, een mooie route, een lekker bakske koffie en een lach op het gezicht van John. Wat wil je nog meer?
Een aantal ritten met de WTC Made zijn netjes vooraf geprogrammeerd, zoals de Brunchrit en de Snertrit. Na de vakantieritten is ook de bijpraat rit een vaste waarde op de kalender. ’s Morgens als ik wakker wordt is te merken dat de hitte golf van de laatste weken echt verdwenen is. Met het uitlaten van de hond merk ik dat het flink afgekoeld is. De wind was afgelopen nacht stevig vandaar dat we gisteravond ook nog flink konden meegenieten van het feest van Sensation Waailand. Ik twijfel dus met de kleding maar besluit gewoon met korte mouwen te rijden terwijl Marianne haar mouwstukken uit de kast heeft gehaald. De laagstaande zon geeft een fraai beeld door de bomen als we Ter Aalst afrijden.
Onderweg staat Leo al te wachten, hij heeft om diverse redenen de laatste weken verstek moeten laten gaan. Terwijl richting de May fietsen geeft aan dat hij vandaag met de Trimgroep mee rijdt om weer voorzichtig op te bouwen. Bij aankomst in de May is Gerard Veekens uiteraard al aanwezig. In korte tijd is er flinke drukte blijkbaar heeft deze Bijpraatrit een sterke aantrekkingskracht op de leden van de WTC. Na de fotoshoot van den bakker vertrekken we voor een rit om Breda tegen de zon in. Rijdende weg probeer ik te tellen met hoeveel we zijn, ik heb er een paar keer voor nodig maar kom uit op een vijftiental te weten: Ad en Anneke, Peter B., Peter V., Johan van H., Eric S., Adrie, Ad van D., Arion, Frans M., Chris, Marianne, Jan, Maurice en de schrijver van dit verhaal. Frans en Ad nemen de start voor hun rekening en zorgen er voor dat we al snel Wagenberg gepasseerd zijn. En dat terwijl de fietspaden en de Eerste Weg in steeds slechtere staat verkeren. Via de Breedeweg rijden we naar de brug over de Mark en Jan Vermeulen heeft blijkbaar tijdens de vakantie veel energie op gedaan en neemt een stevige kopbeurt voor zijn rekening. In een mooi tempo rijden we door de Beek naar het Liesbosch. Terwijl zo rijden merk ik een duidelijk verschil in temperatuur wanneer in de zon of onder de bomen rijd. Mijn voorkeur heeft het zonnetje. Als we langs camping Liesbosch rijden hoor ik Chris vragen welke camping het is. Blijkbaar rijden ze bij de sport altijd zo hard dat ze geen tijd hebben om de omgeving waar ze doorrijden op te nemen. Iets wat hij ook bevestigd. Bij het buurtschap Vuchtschoot gaat het bijna mis, enkele willen hier een gravelpad in, dit zullen we van de winter dan maar doen. Als we de Turfvaart overgestoken zijn richting de Mastdreef klinkt er geroep vanuit achter de groep. Plaspauze, mooi een moment om een foto te maken van de omgeving, althans ik zie Anneke ook een foto trekken.
Na dit kleine oponthoud gaat de rit verder door Effen naar Overa waarbij we zowel de Aa of Weerijs als de HSL en de A16 oversteken. Langs de Galderse Meren gaat het richting Meersel-Dreef. Ad van Dongen zegt als we daar maar niet door hoeven want het is weekmarkt in de Dreef. Maar we rijden via de Markweg naar de Strijbeekseweg om daarna naar de Smokkelaar rijden. Vervolgens rijden we binnendoor via de Kleistraat en de Legstraat om dan de Baarleseweg over te steken naar de Kluis en de Meisberg. Hierbij rijden we als het ware om Chaam heen en komen we op de Gilzeweg. En op het moment dat de Gilzeweg Chaamseweg wordt nemen we de voor velen bekende Slingerdreef. Altijd druk zo ook deze zondagmorgen, niet alleen racefietsers maar ok de senioren op de E-bikes komen deze tijd al op de weg. Na het afsprinten van de Slingerdreef is er weer behoefte voor een enkeling aan een plaspauze. Vervolgens rijden we door Bavel zodat we de vervelende klinkers bij de Bolberg niet hoeven te trotseren. In Dorst is het evenement Dorst op Stelten, waardoor we een stukje Siteseaing Dorst krijgen. Ook nu hoor ik weer mensen zeggen hier ben ik nog nooit geweest. Naar mate de rit vordert komen we op voor de meeste bekende wegen. Aan het eind van de Vraggelsebaan komt er groep inzicht, wat de trimgroep blijkt te zijn. Hier zie ik dat John de Wijs vanochtend vanwege de koude al zijn beenstukken heeft aangedaan. Uiteindelijk wordt de trimgroep gepasseerd en enkele van hun rijders sluiten bij de Tourgroep aan. Ik hoor van Leo dat het bij hem goed draait en het dus veel is meegevallen. We parkeren de fietsen mooi achter het Trefpunt waar de koffie al geurt als we ons op het terras plaatsen. Er is keuze uit drie soorten gebak wat bij een enkeling tot keuze stress leidt. Terwijl ieder zich te goed doet aan de koffie en gebak is het ook goed te zien dat Marc van Meir weer in ons midden is en weer langzaam aan zijn herstel kan werken. Later zie ik op Strava dat hij te voet naar huis gegaan is. Er zijn er meerdere die ondanks dat ze niet mee konden rijden toch aanwezig zijn om de koffie mee te drinken. Dit tekent de goede sfeer in de vereniging iets waar zeker het bestuur trots op mag zijn. Ik hoop dat ieder dit ook zo ziet. Helaas had gistermiddag nog een vijftig jarige bruiloft dus moest ik op tijd weer richting Ter Aalst.
WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
