Peter appte (wat een lelijk woord, maar ik weet niks beter) om bij de rotonde in Geertruidenberg af te spreken om de rit naar Made te maken. Geertruidenberg heeft echter twee rotondes. En beiden waren logisch. Ik hoef niet uit te leggen dat we niet dezelfde uit hadden gekozen. Maar het misverstand was natuurlijk snel opgelost.

De weersverwachting was wat ongunstig. Onweer werd voorspeld boven Made. Echter op weg naar Made was het duidelijk dat deze bui Made westelijk zou passeren.

Het was een stevige opkomst van de Trim-groep.

Snel werd beslist om in elk geval niet het rondje te kiezen dat John had voorbereid. We besloten richting naar het zuiden te rijden en het rondje ‘t Zand te rijden. En inderdaad, vooralsnog geen regen, en we waanden ons veilig.

En tot voorbij Gilze was dat ook zo, maar vanuit het zuiden werd het donker, en nog wat donkerder en begon het na wat gerommel fors te regenen. We dachten nog even te kunnen schuilen onder de bomen, maar het bleek zinloos. Het bladerendak kon deze douche niet tegenhouden.

Thijs Hillen, hij was bij ons aangesloten, kon eigenlijk zijn lol niet op, en ik moet bekennen dat het aanstekelijk werkte. We hadden onze natte bananen op, degenen die er een bij hadden hun regenjasjes aangetrokken, en we gingen verder. Echt koud was het niet, dus het was eigenlijk alleen maar nat. En het onweer hebben we niet meer gehoord. Een geruststelling voor mij, carbon zou niet moeten geleiden, maar mijn fiets is van aluminium. Het werkt toch enigszins kansverhogend ingeval bliksem een weg naar beneden zoekt. Het was ook wel dat bij sommigen de elektronische apparatuur op hun fiets niet meer goed werkte. Gelukkig is het fluitje van Piet analoog en heeft geen stroom nodig (ik weet dat het laatste in deze zin mijnheer van Oerle zijn tenen kunnen doen krommen). Rondje ‘t Zand was inmiddels wel omgetoverd in Rondje de Modder.

Maar langzamerhand werd het droog en gingen we weer noordwaarts, zoals dat gaat.

Het gaf mij een kans om eens met Thijs een babbeltje te maken. En ik kan zeggen dat ik het een prettig gesprek vond. Hij vond een weg om mij motiveren om flink door te blijven kachelen. Die motivatie kreeg wel een deukje toen hij een sprintje trok op een viaduct. Excuses mijnerzijds te over, maar ik kon hem gewoon niet bijhouden. Er zullen nog vele trainingskilometers moeten volgen voordat ik erken dat het ver over is met de snelheid aan mijn kant. Hoe was het ook alweer? “Ken uzelve”!

In Made aangekomen, namen Peter, Gerard V. en ik afscheid van de groep en gingen huiswaarts.

Het was een leuke dag en we bedanken Thijs voor de fietsclinic.

Gerard K.

Het is intussen maandag als ik dit aan het tikken ben, maar er moet mij toch eerst iets van het hart.
De Tour, daar gaat het over.
En wat voor een Tour!
Geweldige etappes, vreugde en verdriet, het leven op de fiets. En natuurlijk de tweedaagse veldtocht van Pogi door de Pyreneeën waarbij de tiendaagse veldtocht van Napoleon verbleekte tot  een eenvoudige Maria ommegang. Wat was me dat voor een geweld en een strijd daar. Nadat het stof was opgetrokken, werd de balans opgemaakt. En Pogi heeft zich opgewerkt tot alleenheerser over de Pyreneeën. De Pyreneeën sidderen nog na door al dat brute geweld van de geweldige veldslag. Borden zijn er verschenen met instortingsgevaar erop en Bernadette van Lourdes zal zich voorlopig niet meer laten zien.

En nu een stukje over de trimgroep.

Klokslag half negen blies Piet op zijn fluitje. Tijd voor vertrek. Richting Zevenbergen werden wij al snel ingehaald  door zowel de tour als de sportgroep. Maar wie reed daar tot mijn stomme verbazing op kop bij de sport?
Was dat Peter K? Dat zal toch niet? Ik miste hem al bij ons. Maar dat gebeurt wel meer.
Op een gegeven moment zakte hij af, en ja hoor het was Peter. Ik vroeg nog wat hij daar deed? “Fietsles geven, die gasten”; zei Peter. “En werkte dat?” vroeg ik.
“Niet echt” zei Peter, “maar lol dat ze hadden”. “Ja, dat snap ik”zei ik dat maken ze ook niet elke dag mee.” Hahahaha.

Terug op het oude nest en gelijk mee op kop, zo is Peter ook. Intussen was Rachel ook bij ons aangesloten. Ze had de Tour net gemist en na een flinke inspanning bij ons kunnen aansluiten.
Altijd gezellig.
John had een kris-kras rondje uitgetekend door de streek van Hoeven, Rijsbergen, Rucphen Sprundel, De Leur etc. Om al dat geslinger allemaal te beschrijven doe ik deze keer maar niet. Maar dat we een paar keer verkeerd zaten, mocht de pret niet drukken.
En dat Bertje weer de oude was en het met Erno een stuk beter ging als een week daarvoor, is ook het vermelden waard.
En ook dat Rachel en Jacques zich niet te goed vonden om ook het nodige kopwerk te doen.
En dat Piet ons waarschuwde met zijn fluitje voor achterop komend verkeer is uiteraard  ook het vermelden waard.
En dat Jacques ons uitnodigde voor een bezoekje bij D’n Elsakker ter meerdere glorie van zijn verjaardag was natuurlijk de kers op de taart wou ik zeggen, maar het is natuurlijk koffie met een puntje. Nogmaals gefeliciteerd Jacques en nog vele fijne jaren toegewenst!

Na nog een gezellige nazit ging het  terug naar de May en met een paar kilometers extra op mijn Garmin terug naar huis.
Ook mijn rustdag zit erop. En morgen gaat het gas er weer op. Nou ja, gas?

 Met vriendelijke groet,
Geraldinho.

PS: Wij (Trimgroep) zoeken verslaggevers.
       Schroom niet om af en toe de pen ter hand te nemen.

Zondagmorgen liep het wekkertje om 7.00 uur af. Een keertje omdraaien zat er niet meer in helaas. Moest mij op tijd op de May melden om de troepen van de trimmers aan te voeren richting Alphen, waar naar  verluid vroeger een oude spoorlijn had gelegen. Even wassen, wat voedsel achterover geslagen en op pad.
Onderweg naar de May kwam ik Bakker Peter al tegen. Zoals wij hem kennen ook al vroeg uit de veren.    Het laatste stukje naar de May lekker samen gefietst en een praatje gemaakt. Altijd gezellig toch.
Bij het gemeentehuis stond er al redelijk wat volk te wachten. Gespannen koppies. Misschien nog door het voetbal?
Klokslag 8.30 uur floot Piet op z’n fluit voor vertrek. Samen met Gerard Koops maar gelijk op kop van de groep. De May uit en via Den Hout waar het klootschieten een plaatselijke volksport is op weg naar Oosterhout.  In Oosterheide het viaduct gerond over de A27 om richting de Vijf Eikenweg te gaan.            Richting het spoor, waar over een paar dagen de nieuwe weg word opengesteld onder het spoor door.      Daar is toch een paar jaar aan gewerkt terwijl de treinen gewoon door reden. Een knap staaltje werk.          Bij de oude rijksweg richting Tilburg hoefden wij niet meer over te steken. Aan de linkerzijde ligt een gloednieuw fietspad. Een prachtige aanwinst voor ons fietsers.
Op een gegeven zei Bert dat het niet goed met hem ging. Zoals we hadden afgesproken, laten wij niemand alleen naar huis gaan bij eventuele lichamelijke problemen.  Gerard K. bood zich aan om Bert naar huis te begeleiden. Prima gedaan Gerard zo hoort het.
Naderhand  vernomen dat het met Bert niks ernstigs aan de hand was. Kou op de spieren die ongemak veroorzaakten.
En weer verder. Antoon had de plaats op kop ingenomen van Gerard en het Bels Lijntje kwam in zicht.      Voor mij een soort thuiswedstrijd, want ik fiets wekelijks deze kanten uit, en voor sommige anderen een hernieuwde kennismaking. Maar mooi blijft het hier. Niet te geloven dat hier vroeger de treinen over reden.  Na een kilometer of tien rechtuit rijden kwamen wij in Alphen uit. Hier meldde Wim dat het bananentijd was. Elke zondag is het een heilig ritueel zoals naar de kerk gaan, maar helaas, dan zitten wij op de fiets.  Misschien komt het daardoor dat vele kerken hun deuren hebben gesloten. Dat komt natuurlijk door de vele fietsers.
Nadat de banaantjes, repen etc genuttigd waren, gingen we deel twee te lijf van het lijntje.                     Dat bracht ons in Baarle Nassau. Hier ging het rechtsaf langs Café De Tourmalet waar vroeger een oud renner de scepter zwaaide.  Richting Chaam ging het, en begin Chaam rechtsaf richting Alphen. Een paar kilometer verder linksaf langs  El Dorado om daarna op de Slingerdreef af te koersen. Door de Slingerdreef via Bavel naar Dorst om weer terug te komen op de route waar wij vertrokken waren.            
Met ongeveer 80 km op de teller vanuit de May was het weer een geslaagde tocht.

 En de renner die de Tourmalet uitbaatte?
Teuntje van Vliet!!!

 Met vriendelijke groet,
Geraldinho

Na de warmte van de afgelopen dagen was het deze zondagochtend toch een stuk behaaglijker om een mooi stukje te gaan fietsen.
En dat dachten er meerdere. Peter was ook op de afspraak om weer een paar schone prenten te schieten.
Met de route van John in mijn Garmin en met Flip erbij i.v.m. zijn revalidatie ging het gezwind Made uit.
John en Bert bepaalden gelijk het tempo en in een zucht passeerden wij de Moerdijkbrug om rechtsaf te slaan de polder in.
Flip wist hier een weggetje binnendoor om daarna op de dijk naar de Kop v.h. Land uit te komen.

En of het een mooi gebied is. Mooie weggetjes, veel groen, allerhande dieren en wij natuurlijk dat maakt het compleet. Bij de Kop linksaf geslagen richting Dubbeldam. En wie kwamen we tegen? Inderdaad, Marianne van Oerle. Ook bezig aan een mooie rit. Heel goed bezig Marianne!!
We zouden vandaag door de Kiltunnel rijden, maar omdat Erno teveel last heeft van zijn rug gingen wij er overheen. Daarna terug over de Moerdijkbrug richting de Zwaluw. Door de polder naar Terheijden om via het Munnickenhof naar Den Hout te rijden. Daar stopten wij bij het Klosterke om te genieten van een bakste koffie met een puntje met.
En daar passeerde ook Marianne op weg naar huis na haar fietsritje.
Na de koffie werd het tijd om weer naar huis te gaan. Nog even naar de May gereden, langs de Maderie om vervolgens weer huiswaarts te keren. Op naar de koers.

Met vr gr Geraldinho.

En dat zongen John en Wim na een avondje Bee Gees in de Brabanthallen te Den Bosch.
Wel een coverband, maar dat mocht de pret niet drukken. Helemaal te gek zeiden de mannen. Jeugdsentiment op en top. Disco, Studio 54 en meer van dat spul. Oude tijden herleven.
Intussen ( zondagochtend ) keek ik bedenkelijk naar de lucht. Het zal toch niet of……..? Toch maar naar de May gefietst. Regenjasje in de achterzak en een paar reepjes voor het grijpen. John had weer een mooie rit uit de hoge hoed getoverd met een paar stroken erbij waar menigeen nog nooit met zijn fiets was geweest. Op naar Alphen. Om klokslag half negen klonk de snerpende fluit van koersdirecteur Piet. Piet, een mannetje van de tijd. Daar kan je niet mee sollen, want je hebt gelijk rood te pakken. John en Antoon zetten zich op kop van ons groepje trimmers. Op weg richting het militaire vliegveld. Maar in de afzink van het pannenhuuske op Den Hout kwam een grote groep fietsers ons tegemoet uit de andere richting. Gelijktijdig werden wij voorbij gestoven door de mannen van de sport. Dit veroorzaakte een hachelijke situatie waar niet alleen van ons, maar zeker ook van de andere fietsers flink commentaar op kwam. Beste mensen laten wij zoveel mogelijk rekening houden met de andere weggebruikers. Dat komt onze geliefde sport alleen maar ten goede!!!!
Intussen het vliegveld gepasseerd de flinke wind trotserend ging het rap richting Alphen, maar daar zijn wij nooit aangekomen. John had nog een toetje gereserveerd voor ons. Via allerlei achteraf weggetjes met mooie landerijen kwamen we aan het grondgebied van Chaam. Intussen hadden ook Peter K en de schrijver van dit artikel zich op kop genesteld. Kwamen langs de wijngaard van Dassemus, het Prinsenbos en het St Anna’s bos om in Dorst aan te komen. Omdat het kermis was de omleiding gevolgd om weer terug op de doorgaande weg uit te komen. Een oranje suikerspin zat er helaas niet in deze zondagochtend.
John had nog een mooie verrassing in petto. Het bestaan van dit moois en zo dicht bij huis, daar wist ik het bestaan niet van. Een grote schande Gerard. We reden over een smal fietspad door de OOSTERHOUTSE DUINEN. Nou ken ik best veel in en rond Oosterhout, maar dit is echt een pareltje, en zo dicht bij huis. En dat vond iedereen. Na het volgen van het smalle fietspad kwamen wij terug op de doorgaande weg naar Oosterhout. Het begon te regenen. Kon niet uitblijven.
Schuilen bij een paar bossages. Natuurlijk ook nat worden. Dan maar weer verder. Op naar de Warandalaan. En daar kwam een muur van water over ons heen, tot op het bot zo nat. Regenjasje maar niet aangedaan. Tegen dit regengeweld is niets te doen. Mijn voorgevoel toch uitgekomen. Dit maakte van dit ritje toch weer een ritje met geschiedenis.
Op Den Hout afscheid genomen van de mannen, en wat neuriede ik naar huis toe? Staying alive, Staying alive. En dat terwijl ik bijna verzopen was in die wolkbreuk!!!!!!!

Met vr gr Geraldinho.

Op de verjaardag van de Houtse bakker Peter stond er weer een mooi ritje op het programma van onze Trimgroep. Onder de bezielende leiding van John klikten wij om half negen in de pedalen om onder prima en zonnige omstandigheden op weg te gaan.
Er stond toch wel een pittig windje te blazen, maar ik had wel het gevoel dat dat het hele jaar al het geval is. Gelukkig hadden wij met o.a. Rene, Bertje, Marc en nog een paar andere kornuiten die zonder problemen de wind een koekje van eigen deeg gaven door er simpel doorheen te snijden als een scherp mes. Door Wagenberg en Zevenbergen pakten wij de provinciale weg op richting de Druif. Daarna een kasseienstrook aangedaan van een paar kilometer lang waarvan ik niet wist dat die bestond. Dit Vlaamse gebeuren, en dan hier, daar wist ik het bestaan niet van. Hier viel ons groepje meerder keren uit elkaar. Tijdelijk werd het kaf van het koren gescheiden. Na de kasseien viel het stil en kwam alles terug bij elkaar.
Fijnaart was het volgende station wat wij aandeden. Geen tijd voor koffie bij Franske, want wij moesten door. Door allerlei afsluitingen rond Standaardbuiten kwamen we in een buitengebied terecht, waar velen van ons het bestaan niet wisten. Stond ook niet op de route van John vermeld, maar of het mooi was zeg.
Wat was dit een prachtig natuurgebied. Natuurlijk reden wij een paar keer flink verkeerd maar niemand maalde erom, daarvoor was het hier te mooi. Moesten zelfs een jongedame de weg nog vragen. Eindelijk weer in de bewoonde wereld. Via de buitenkant van Etten-Leur een klein fietspaadje opgezocht dat ons naar de Mark voerde. Erg mooi en rustig hier. De Loop van de Mark gevolgd en daarna bij de Elsakker een de koffie met een puntje. Het was hier gezellig druk en vele mensen hadden hetzelfde idee als wij. Het leek hier wel een verzamelpunt van WTCers. De mannen van de sport zaten ook aan de koffie. Gezellig toch!!! Gerard K dacht dat hij alweer jarig was en wou ons weer trakteren, maar wij maakten Gerard erop attent dat dit toch echt niet het geval was. Stuur maar een tikkie Gerard. Dus beste GERARD als je dit leest STUUR alsnog een TIKKIE. Hahahahahahahahahahaahahahaha. Intussen werd het tijd om op te stappen, en na de mannen van de sport nog een fijne zondag toegewenst te hebben reden we het laatste stukje naar Made via Wagenberg terug.
Dit is het geslaagde einde van een mooie fietszondag met een mooie nazit bij Den Elsakker.

Met vr gr Geraldinho.

Ik las dat de gemiddelde temperaturen tot nu toe wel boven de normaal temperatuur liggen, maar dat is vooral omdat de nachten relatief warm zijn. Een lang verhaal kort: het was behoorlijk fris. Maar dat heb je met een noorden-wind.

Ondanks dat en het ontbreken van enige zon waren er toch 11 die kwamen opdagen. Het is altijd prettig dat er flink wat meerijden.

De rit ging, haast vanzelfsprekend richting het noorden, en dat kom je over de Keizersveerse brug onmiddellijk in het land van Heusden en Altena terecht.

Dit maal via de Peereboom richting Dussen. En zo richting Almkerk. Maar net voordat je daar binnenrijdt kun je rechtsaf. En al snel zit je in deze periode, ook al is het niet warm, in een prachtig polderlandschap en kom je uiteindelijk terecht in Rijswijk. De plaats waar ooit Bareld Koops vanuit Peize is neergestreken en zijn nakomelingen zich hebben verspreid in deze omgeving. U begrijpt, het is mijn naamgevende voorvader.

Bij Rijswijk ga je onmiddellijk de dijk op en opent zich, wat mij betreft, een prachtig dijkenlandschap. Ik vind het altijd een genot om daar te fietsen. Bij Woudrichem even naar beneden, en dan weer via zo’n steil stoepje de dijk weer op richting Sleeuwijk. En het landschap blijft boeien. Onder de Merwede-brug door naar Werkendam, en daar de dijk weer af.

En we zijn gestopt bij het Fort Bakkerskil. Waar ik zelf nog nooit eerder ben gestopt. Hoewel vaak langs gefietst.

We zijn daar getrakteerd op koffie met appelgebak door Piet, vanwege zijn aanstaande verjaardag. Bij dezen nogmaals dank. We zijn verder gefietst over de binnendijk richting Hank en weer de brug over.

De wind mee is altijd prettig daar. Ik ben samen met Peter afgezwaaid in Geertruidenberg.

Een leuke tocht!

Gerard Koops

Helene begon ons twee weken geleden al te herinneren aan de Abdijentocht. Ze had er eerder al flink zin in. Er ontstond een druk berichtenverkeer waar zaken werden geregeld. Wie kan rijden, fietsen meenemen enzovoort.
Een domper was het dat Helene niet mee kon. Door omstandigheden. Net als Gerard V. Ze werden deerlijk gemist. Gelukkig kon Helene ons toch nog wel uitzwaaien.

Met drie auto’s, zeven fietsen, zes heren en een dame gingen we richting Berkel-Enschot. Een droge ochtend met weinig wind werd ons door het KNMI beloofd.
Allereerst een compliment naar de organisatie. Alles was tot in de puntjes geregeld. Parkeren, inschrijven, fietsenstalling, catering en nog veel meer zaken die met een sloot vrijwilligers naadloos aan elkaar geregen werd. Na het inschrijven zijn we maar begonnen met koffie en cake. Het is tenslotte een uitje.

Op weg dus. Een schitterende route. Een doenlijke wind kwam uit een perfecte hoek, het zuidoosten, de kant waarop de tocht ging. Het enige wat eigenlijk ontbrak was een zonnetje. Het is een prachtige route die ik best nog eens zou willen rijden, en ik ben de enige niet. Later hebben we afgesproken om deze dus nog maar eens te herhalen, later in het jaar. We zullen hier nog wel op terugkomen. Het water kwam deze keer vooral van onder. De regen heeft Zuid-Nederland goed te pakken gehad. Overal stonden weilanden onder water. En zo ook wat fietspaden. Juist die waar wij overheen moesten. De kunst is om zachtjes in het midden te blijven rijden. Johan probeerde langs het kantje te gaan, maar dat kwam hem op een paar natte schoenen te staan. Exact halverwege was er een rustpunt waar gekozen kon worden uit koeken, donuts, een verkwikkend drankje en nog meer. Opnieuw, zeer goed geregeld.
Het tweede gedeelte was mijns inziens het mooiste deel van de tocht. Prachtige landerijen en nog meer groen dan het eerste gedeelte. Een prachtig Brabants land. En natuurlijk de wind zo goed als in de rug. De tocht was bijzonder druk bezocht. Maar ik kan niet anders zeggen dat degenen die ons inhaalden en die wij inhaalden zich keurig gedroegen. Op het tweede stuk was er nog een korte stop bij een kraam waar men wat samples van “natuurlijke” sportvoeding uitdeelde. Het was een zeer zoet koffielikeurtje zonder alcohol. Het gaf in elk geval energie.
Helemaal droog hebben we het niet gehouden. De laatste kilometers kwam er wat nat naar beneden. Niet veel, maar het moet genoemd worden. Na opnieuw koffie/warme chocolademelk, en bijzonder lekker appelgebak met slagroom werd de reis naar huis weer aangevangen.

Ik durf wel te spreken over een geslaagde dag.

Gerard Koops

Het was even bijten om de regen in te rijden. Buienradar gaf in het Geertruidenbergse aan dat wachten tot de Trim in Geertruidenberg arriveerde de meest droge optie was. Maar dat telt niet echt. Dus toch maar in het wiel van Peter Kuipers naar Made zelf getogen. En gelukkig viel de temperatuur mee.

En ondanks het natte begin viel de temperatuur niet tegen. De groep was niet groot, maar in elk geval was de opkomst groter dan je met dit weer zou verwachten.

Het was niet super aangenaam, maar te doen.

En het levert weer wat goede informatie op over kleding. Er zit veel ervaring in de Trim. En natuurlijk ook bij de andere groepen.

John leidde de weg op basis van zijn eigen uitgewerkte route, waar ik zeker nog even op terug kom.

Naar het noorden, tegen de wind in. Die toch iets minder zacht was dan verwacht.

Via Hank en de buitendijk richting Nieuwendijk en daarna naar Sleeuwijk. En via de westkant over de brug. En hoewel ik het begrijp vind ik het onprettig te zien dat de bomen die daar in de bocht naar de brug omhoog stonden, zijn gekapt. Ze stonden daar al zo lang ik me kan herinneren. Maar ach, sentiment en nostalgie.

Aan de andere kant van de brug stond een flink gezelschap ons op te wachten. Zo leek het althans. En gelukkig hielden wij onze handen aan het stuur. Het was een peloton politieagenten die bezig waren met de Ropa run. We kregen zowaar applaus. Hoewel we dat volgens mij nog niet per se verdiend hadden. Maar een aanmoediging is natuurlijk altijd welkom.

Maar voordat we de brug opgingen sloot een dame op een mountainbike bij ons aan. En natuurlijk leidde dat tot een praatje. Het zit bij de Trim wel goed met de contactuele eigenschappen.

Het bleek de moeder van Sjoerd Bax te zijn die onderweg was van Uppel naar Giessenburg.

Sjoerd Bax is profwielrenner bij UAE. De ontmoeting was aardig. De dame trapte aardig door op die dikke banden en zo blijkt maar weer dat een goed genen-pakket belangrijk kan zijn.

Bij Schelluinen was er nog een prachtige actie van Peter, die even liet zien dat niet alleen MvdP iets spannends kan doen met een fiets en een stoeprand. Het was een knap staaltje stuurmanskunst, ingegeven door een beslagen bril.

Dan via wat dorpjes weer terug over de brug waar wij op onze beurt al fietsend de Ropa renners en fietsers aanmoedigden. Het kon nu met losse handen omdat de agenten niet meer te zien waren.

Opvallend waren nog de haast ongemaaide bermen. Het zorgde tweemaal tot gras en groen tussen de tanden van pionnen (zo noem ik ze nog steeds).

En het meest opmerkelijk was eigenlijk, ik schreef al dat ik erop terug zou komen, dat onze route-man en leider bij de Aakvlaai niet mee het fietspad overging, maar bij de Vissershang direct naar beneden dook.

We waren hem kwijt. En bij Hank aangekomen hebben we hem toch maar even gebeld. Het bleek dat hij zo’n voorsprong had gekregen dat hij de tijd had genomen voor koffie en een krantje en nog wat meer.

Peter en ik zijn onder aan de Bergse brug afgeslagen. Een warme douche en eieren met spek trokken harder aan het stuur dan Made.

Gerard Koops

Het was enigszins nat en bewolkt. Frisjes als je stilstaat, maar lekker na een minuutje of vijf fietsen.

We startten met vijven. Een dame, vier heren. Sandra, Wim, Peter, Piet en Gerard. Nauwelijks wind.
3 graden erbij en het is perfect fietsweer. Met een tempo dat de trim graag als trimtempo heeft.

De kant van Willemstad op. Dat moet je in de winter niet doen. Desolaat! Maar in het late voorjaar is het een feest. De regen en de zon jagen het groen op naar grote hoogten. Dat in letterlijke zin.
Voor de start merkte iemand nog op dat dit allemaal wel mooi is, maar dat het toch veel werk oplevert. Je blijft de heg snoeien. Ik kon dat beamen, maar omdat ik liever lui dan moe ben, laat ik zelf graag alles aan de natuur over. En ga pas aan de slag na weken van beeld zonder geluid. Anderen zijn gedisciplineerder, dat spreekt.

Dat het een prachtige omgeving is, werd geen onverdeelde mening. Misschien kwam dat door het ontbreken van een zonnetje.

Het was een prettig ritje heen. En pas in Willemstad aangekomen begreep ik waarom de rit “De oude molen” genoemd wordt. Het was me nooit opgevallen. En dat komt waarschijnlijk omdat ik me in het algemeen meer met nieuwe molens bezighoudt. Die ogenschijnlijk willekeurig neergezet worden. Dat maakte deze rit nogmaals duidelijk. Hoewel het landschap waarin wij ons bewogen natuurlijk al decennia eerder was ontdaan van alle romantiek door de ruilverkaveling. Ik ken het in elk geval niet van voor die tijd.

Over de rit heen was verder weinig anders op te merken. Onder de deskundige leiding van Peter, die de weg duidde, kwamen we aan in Willemstad waar we zijn gestopt voor koffie met appelgebak. Uiteraard met slagroom.

Het zijn mijn favoriete momenten. Er ontwikkelen zich altijd gesprekken die de moeite zijn om aan deel te nemen en om gewoon naar te luisteren. We leerden bijvoorbeeld dat er in Wim een kunstenaar schuilt. Overigens gebouwd op het vakmanschap dat hij heeft. We kregen ook nog een lesje anatomie over het vrouwelijk lichaam en fietskleding. Zo blijkt maar weer dat met vrouwen in de groep gesprekken een andere dynamiek ontstaat.

Terug op de fiets is een korte opstartfase noodzakelijk. Afgekoeld en enigszins stram werd de terugtocht gestart. Er werd gedisciplineerd gefietst, maar nog steeds met een goed gesprek hier en daar.

Er was wat verwarring over welke kant te kiezen tussen Klundert en Zevenbergen. Maar alles verder in goed overleg. Tussen Langeweg en Wagenberg maakte de verbazing over de zonnepanelen op het fietspad, waar we niet overheen konden fietsen, in elk geval mij wat narrig. Voor een moment dan. Meer waren we bezig dat het tweemaal oversteken van de toch wel gevaarlijke weg een vervelend gevolg was van het onderhoud aan het fietspad.

Ietwat navrant kwam een waterig zonnetje door op het laatste stukje.

Het was een leuke tocht, en altijd met leuke mensen.

Gerard Koops