Na de route met de Captain van de trim vandaag Wim Rasenberg te hebben besproken gingen we 2e paasdag weer vol goede moed op weg voor ongeveer 75 kilometer. Het zou een “historische” dag worden maar dat wisten wij toen nog niet. Met zijn elven waren we o.a. met Antoon weer terug van zijn golf vakantie in Madeira. Niets geleden in Madeira want samen met Peter pakte hij gelijk weer de kop. Deze keer een goed vertrek bij de trim er bleef niemand achter. We fietsten naar den Berg en Raamsdonksveer en via de Veerse weg naar Dongen. Eerst nog over een glad bruggetje en toen over een breed fietspad. Gelukkig breed want er liepen nogal wat loslopende honden met loslopende baasjes. Niets gebeurd reden we naar Rijen en via een rondje langs de vliegbasis kwamen we via diverse wegonderbrekingen weer op het fietspad langs de vijfeikenweg. Door Dorst en bij de splitsing in de teteringse bossen linksaf richting Terheijden. Hier ging het tempo door Johan richting de 32 km wat weer reacties op riep bij sommigen dat dit te hard was voor de trim. Op de Moerdijkweg plotseling een demarrage van Marc maar direct een reactie van Annemiek, Peter en Antoon. Gerard de oude rot zag het direct, dit is de beslissende ontsnapping. Toch was dit niet zo, net als in de Amstel met Pogacar ging het peloton te snel en daarom liet een tweetal zich terugzakken in het peloton en het andere tweetal wist de route niet en namen de verkeerde afslag. Peloton weer compleet en via de polders van zwaluwe kwamen we uiteindelijk met achten bij het Trefpunt terecht. Peter en Johan trakteerden ivm hun verjaardagen, Ze hadden maar 2x appeltaart en de ene ging naar Piet de Oudste. Rest was Red velvet en lemon cake, smaakte ook, geen klachten. Toen werd het een historische dag want iemand riep, de paus is overleden op 2e paasdag. Ook werd er nog unaniem besloten om volgende week om 8.15 uur te vertrekken naar de Mol, zodat ook de trim op tijd zou zijn. Al bij al een fijne rit onder de goede begeleiding van Captain Wim.

John de Wijs

Het was nog een beetje fris deze ochtend maar dat zou later wel beter worden.
Met acht mannen en Annemieke gingen wij onder leiding van John op pad.
Zeker in het begin ging het langs bekende wegen richting de oude Rijksweg
richting Tilburg. Na diverse werkzaamheden omzeild te hebben staken wij
de weg over om een stuk van het Bels Lijntje over te rijden.
Met Peter Korse, Marc en Peerke K hadden wij goede mannen die het
werk op kop niet schuwden. Ook Annemieke was na 3 weken in haar huisje
in Drenthe in goede doen. Na een kilometertje of vier over de voormalige
spoorlijn gereden te hebben ging het linksaf een industrieterrein in Tilburg over.
Al slingerend ging het richting Riel. Prachtig plaatsje met vele mooie oude huizen.
Aangezien bij John intussen zijn fietselektronica het liet afweten moest ik
in de bres springen om de juiste weg te volgen op de mijne.
Maar ja, sommigen onder ons vonden die schijnbaar niet zo betrouwbaar
en gingen opeens linksaf terwijl mijn navigatie duidelijk rechts aangaf.
Ik er achteraan om te kijken waar dat landweggetje uitkwam. Nergens dus.
Dus terug naar de doorgaande weg die ons uiteindelijk naar de Slingerdreef
zou leiden. Dit na een plaspauze en de bananentijd van Wim.
In navolging van ons betreurde oud lid Jan Sestig moest ik in samenspraak
wat gele kaarten uitreiken aan Marc en Peerke wegens het niet volgen
van het juiste parcours. John vond ook dat het zo hoort. En hij is de leider!!!
Na de Slingerdreef ging het in gestrekte vaart naar Dorst. De zon was intussen
al goed doorgebroken dus ik kon de mouwtjes alvast opstropen om het laatste
stukje van de rit aan te vangen. Na Dorst ging het richting de Warandelaan
te Oosterhout. Bij Paradijs de weg overgestoken om daarna langs het kanaal
verder te rijden naar Den Hout. Achterlangs het sportpark van W.V.O om
daarna in de Achterstraat van Den Hout uit te komen. In Den Hout ging
iedereen zijn weg om zo rond de klok van half twaalf weer thuis te zijn.
Laat het Paasfeest maar beginnen. Met dank aan John voor het uitzetten van de rit.

Met vr gr de Pakhaas 🐰😁

Na een periode van droog warm weer had het s ‘nachts geregend en was het niet zeker dat het verder droog zou blijven.
En dat bleef het ook niet. Hoewel het om druppels ging, Honden, katten en pijpenstelen bleven uit.

Ondanks de kentering van het weer was er toch nog een redelijke groep, waarbij zich ook nog Thijs aansloot. En het kersverse lid Fred.

We zouden eigenlijk naar Rijsbergen rijden, maar het draaien van de wind deed ons anders besluiten. Het werd een rondje Slingerdreef. Een klassieker zou ik zeggen.
We moesten wel een beetje omrijden om in Den Hout te komen. Nu een keer niet over de Vijf Eiken maar langs het pad van Dorst naar Rijen. Wat een lekke band opleverde. Peter werd bij de reparatie geassisteerd door Thijs.

Marc en Peter sloten nog even kort aan bij een groepje dat ons voorbij kwam. Thijs liet bij Bavel nog even zien hoe hard je achter een auto aan kunt sprinten.

En daar begon mijn linkerpedaal wat te wiebelen. Ik hoopte dat dit het lager van mijn pedaal betrof. Maar dat was het niet. Op een of andere manier is mijn pedaal los komen te gaan zitten en is gaan jotteren (mijn woordenboek kent het woord jotteren niet) in de draad. En ijzer is eenmaal sterker dan aluminium. Ik heb bij het Pannenkoekenhuis bij de Seterse bossen afscheid moeten nemen van de groep. En precies op het moment dat ik afstapte viel de pedaal uit de groeven. Het was erg prettig dat ze mij in elk geval bij het Pannenkoekenhuis hebben afgezet. Mijn zoon heeft me daar opgehaald.

Het was een leuke rit. Lekker bijgepraat en vooral lekker gefietst.

Gerard K.

Windkracht 3 tot 4 uit het oosten. Zonnig maar fris op zijn minst. De keuze van het rondje was snel gemaakt. Rondje Heusden. Zeker met deze wind is dat door de polders van het land van Heusden en Altena slopend genoeg.

De kou negerend, kwamen er toch 10 kleppers opdagen. En daarmee begonnen we het fiets avontuur in Made.

Het werd duidelijk dat zodra we de bebouwing niet meer voor ons hadden dat de wind inderdaad vrij spel had en ons het niet gemakkelijk maakte. Voorbij de Maasdijk in Raamsdonksveer gaat het de Keizersveerse brug op en dat is direct al een kuitenbijter zonder beschutting. En dan moet de Peereboom nog komen.

En inderdaad, het was hard werken om aan de noordkant van de Maas op snelheid te blijven. En met de wind op kop is het lastig weg te duiken. De onderlinge solidariteit was sterk en er werd goed op elkaar gelet. Het valt niet mee om boodschappen van achter naar voor te brengen. Maar gelukkig is er altijd nog de fluit van Piet.

Maar ik durf wel te zeggen dat het prettig was om over de brug bij Heusden te zijn en onderaan een blaasje te pikken en te legen. En dan alles tijdens een wat rustiger afgeroepen bananentijd.

En na het zuur dan toch het zoet van de wind in de rug. Ditmaal dus aan de zuidkant van de Maas. Heerlijk over de dijk voorbij Doeveren. We maakten ook nog de lus voorbij de pont naar Dussen om daarna toch weer even de wind op kop te krijgen voordat je de brug over de Binnenmaas overgaat richting Waspik. Door wegafsluitingen werden we gedwongen de Langstraat te kiezen en om nostalgische redenen, waar we verder niet op in gaan, werd niet voor het Halve Zolen pad gekozen, maar voor de Langstraat zelf. De koude harde wind had wel het werk gedaan. Het viaduct over de A59 leek hoger en steiler dan de Oude Kwaremont. Het was even afzien.

Maar het laatste stuk was met wind mee en ik durf wel te zeggen dat het een geslaagde tocht was.

Gerard K.

Er stond een mooi groepje klaar om een mooie tocht te maken. Het was niet perse guur of koud, maar een stevig windje uit het noordwesten maakte het ook niet makkelijk. En dan is er ook nog de zomertijd die inging. En wat er ook over gezegd kan worden, het is toch een uurtje vroeger dan vorige week.

Op pad dus.
Het was wat rommelig vandaag. Vroeg in het seizoen is nog niet iedereen in topvorm. Af en toe lag het tempo er behoorlijk op en, zoals dat is afgesproken, wordt er gewacht als er gaten vallen. Nu is het soms lastig communiceren, maar als je maar hard genoeg roept dan lukt het natuurlijk wel.
Al is een misverstand soms niet te voorkomen. Waarschuwen voor een auto aan de linkerzijde van de weg is niet hetzelfde als aangeven dat je linksaf gaat. Het is uiteindelijk weer goed gekomen, maar er was opluchting toen Marc er weer aansloot.
Een klein oponthoud nog door een lekke band, waarna er, en dit is wel belangrijk, er een misverstand ontstond over bananentijd. Wat uiteindelijk ook weer op zijn kromme pootjes terecht kwam. En vergis u niet; bananentijd is een serieuze aangelegenheid bij de Trim.
Na een tour de force met de wind op kop en van de zij komt uiteindelijk de beloning van dezelfde wind in de rug. Waarmee het met een aangenaam vaartje terugging naar Made.
Overwegingen over de wereld en opvolgende relativerende wijsheden rijker was het weer een waardevolle belevenis. Want dat zijn het, belevenissen.

Gerard K.

Vanmorgen vroeg opgestaan om even het nieuws te bekijken voordat ik naar de May zou rijden. Gelijk wat eten gemaakt, fietsje klaargezet en gezien dat het weer een mooie dag zou worden. Wij fietsers worden de laatste weken toch wel verwend met prachtig weer zeg. Niet normaal toch. Na het mindere nieuws wat wij dagelijks over ons uitgestort krijgen, spitste ik mijn oren. Wat was er aan de hand? Je gelooft het niet als je het zelf niet gezien hebt. Rechtstreeks vanuit San Remo. Wat is dat nu dacht ik? Er werd melding gemaakt dat de gemeentewerken de Cipressa en de Poggio opnieuw aan het asfalteren waren. De wegen waren compleet uitgesleten. Een paar vandalen op een racefiets hadden hier verschrikkelijk huis gehouden. Alsof ze met een Lamborghine het asfalt naar z’n mallemoer hadden geholpen. Nog nooit zo iets gezien. Gasten op een fiets met tuben die dit hebben veroorzaakt. Zelfs de Paus is weer onder de mensen om dit wonder te mogen aanschouwen. Geloof, hoop en fietsen. Katholieker kan het toch niet. En wat een finale in San Remo zeg. Met een geweldige winnaar, maar ook Pogi en Pipo hebben wielergeschiedenis geschreven. En dan Mathieu. Wat een beest, wat een beest. Wat hier gebeurd is op wielergebied daar zal men er tot in lengte van dagen over blijven praten. En de Paus zag dat het goed was!!!

Intussen was het 8.30 uur geworden en tijd om naar de May te vertrekken. Daar aangekomen was het gezellig druk. Ook de beste zapper van Den Hout was er. Goed om te zien Peter dat jij en de andere zappers jullie prachtige dorp zo mooi schoon houden. Sjapoo voor jullie.
Klokslag 9uur klonk het fluitje van Piet. Dat betekent vertrekken. Met z’n elven reden we de May uit. Er stond toch stiekem een redelijk windje deze ochtend, maar dat kon sommige kleppers onder ons niet deren. Kees en Corne pakten resoluut de kop om daar pas in de Rijense Broek vanaf te komen. Op naar de oude Rijksweg voorbij Hulten om daarna over te steken richting het Bels Lijntje. Altijd lekker fietsen daar. Samen met Marc een tijdje op kop gereden en een beetje bijpraten. Langs vliegveld de Kiek ging het over de Cote de Helene. Aan de andere kant van deze molshoop moesten er enkele mannen uit de broek omdat ze last hadden van hoog water. Loopt er een vrouwtje langs met een hond. Zeg ik nog tegen haar dat het toch geen gezicht is met al die mannen links en rechts van het pad met hun Tinus uit hen broek. Gelukkig vond ze het geen probleem. De natuur moet zijn gang gaan zei ze. Tegelijk werd er weer een banaantje of een reepje naar binnengewerkt om vervolgens de weg te vervolgen richting Baarle Nassau. Daar aangekomen rechtsaf geslagen om vervolgens richting Alphen te rijden. Met Peter Korse, Antoon, Bertje en mijn persoontje waren we zo met de wind in het hol richting Alphen. Maar zo ver kwamen we niet. We moesten naar de Slingerdreef. Dus op tijd afgeslagen, de doorgaande weg overgestoken om de Slingerdreef onveilig te gaan maken. Hier kwam Fred in de problemen. Fred heeft nog niet veel gefietst en heeft zich als aspirant lid aangemeld. Toen we de Slingerdreef uit waren en richting Dorst reden, heb ik tegen de manschappen gezegd dat ze maar door moesten rijden en dat ik wel zou zorgen dat Fred goed thuis zou komen. En zo geschiede. Wij laten niemand alleen naar huis fietsen, en zeker niet als het vat helemaal leeg is. Ik heb Fred nog wat tips gegeven over eten en drinken onderweg en vooraf. Ik zei tegen Fred dat je met een tosti alleen en onderweg zonder voedsel geen 75km kan fietsen. Dat zal dus de volgende keer helemaal anders zijn. Zo’n rit is gelijk een goede leerschool. Ik heb Fred netjes bij de voordeur afgeleverd om daarna met wat meer snelheid terug te keren naar huis. Hoop dat de rest van de groep ook goed thuis gekomen. In de middag nog lekker genoten van het mooie weer. Tot de volgende keer.

De Pakhaas 🐰😊

Deze ochtend liep de wekker weer ouderwets om 7.30 af. Dat betekent op de fiets naar de May. Heb er weer veel zin in. Verleden week bij prachtige weersomstandigheden heerlijk gebruncht bij het Trefpunt. Ook deze ochtend beloofde het een prachtige zondag te worden. Aangekomen in de May bleek dat velen hetzelfde idee hadden als ik. Er een lekkere fietstocht van te maken!!!!!
Peter zou ons in eerste instantie leiden, maar toen hij zijn fietscomputer aanzette kreeg hij de melding dat hij al gefinisht was. Mooi toch, konden wij gelijk rechtsomkeer maken!!! Nee hoor, in samenspraak gingen we een ander rondje rijden. Fietsen is fietsen toch? Klokslag 9uur was het alle ballen verzamelen. Nou, alle ballen mmmm? Toen wij al bijna in Geertruidenberg waren kwamen er nog een paar kleppers aanwaaien die het vertrek gemist hadden. Nadat er een heftig woordje was gevallen over het e.a. werd de strijdbijl weer begraven, en zo moet het. We waren met zes jongemannen en een dame. Annemieke.
Met Bert en Peter de leider op kop ging het via Den Berg en het kerkje bij Raamsdonk naar de Keizersveerse brug om daarna naar Dussen door te stomen. Hier de dijk opgedraaid met de fietsenzaak van mooie Mario aan onze linkerkant en daarna de klompenmaker rechts van ons. Op de kop van ons groepje werd er goed gewisseld. Had ook te maken met een straffe noordoostenwind.
Peter Korse was ook in het nieuw. Dat wil zeggen Peter had een mooie nieuwe blauwe Trek onder zich. Lekker toch! Nadat wij Almkerk en Uppel gepasseerd waren ging het naar Werkendam. Met de wind van opzij reed het toch weer wat gemakkelijker. Samen met Bert Werkendam ingereden om even later de dijk op te pakken richting de Waterman. Vanaf hier lekker de wind in het hol. Net of het vanzelf gaat, en dat is ook zo. Hahaha.
Wim, Peter Korse en Marc deden ook regelmatig een duit in het zakje op kop van het groepje. en natuurlijk niet te vergeten good old Annemieke. Langzaam kwam de May in zicht. Bertje hield het voor gezien en ging naar huis. Annemieke ging onderaan de Bergse brug weer naar ’t Fer, en Peter Korse ging met rugproblemen de kortste weg terug naar de May. Wim, Peter, Marc en mijn persoontje gingen via Drimmelen en de Koekoek ieder zijns weegs naar huis. Het was al bij al een mooi alternatief ritje met dank aan leider Peter die ons toch tot de echte finish heeft begeleid. En zo komt ook aan deze leuke ochtendrit weer een eind. Volgende week zondag (bij leven en welzijn) neem ik jullie mee voor een rondje Tour de Kiek.

Met vr gr de Pakhaas.

Allereerst moet ik toch even iets rectificeren. Ik meende in mijn vorige verslag dat ik een goed gesprek met Erik, en hoewel ik met hem ook wel een goed gesprek had, het bleek dus Leo te zijn. Maar beter hier de namen verwisselen dan thuis. Dat zou zeker meer uitleg vereisen, en dwingender.

Dit rechtgezet hebbende kunnen we overgaan naar de fietstocht.

Het was fris, een heldere nacht in de vroege herfst deed de temperaturen dalen tot richting het vriespunt. En de zon deed haar best, maar komt natuurlijk steeds verder van de aarde te staan en daarmee verliezen de zonnestralen aan kracht. De temperaturen kwamen bij de start nog niet boven de 11 °C.

Een lange broek en lange mouwen. Hoewel Jacques een echte bikkel bleek en gewoon met de korte broek aantrad en verbaasd leek over zoveel koukleumerij.

Maar op weg dus met een wat kortere rit voor de boeg, we zijn aan het afbouwen.

John had de route voorbereid, en nam de leiding. En opnieuw wist hij mij te verrassen met wat paadjes en wegen die ik niet kende. Of vergeten was. We waren het er samen wel over eens dat bij het toenemen van de jaren je meer vergeet dan dat je zou willen onthouden. En ik kreeg meteen te horen dat het niet gaat veranderen, maar alleen maar erger wordt.

Nog even gecheckt bij verschillende mensen, de consensus was dat het Nederlandse damesteam het zaterdag tactisch af had laten weten. Links van mij speelt zich het spektakel van de mannenwedstrijd af.

Het koude weer leidde tot gesprekken over kleding, waar het uiteindelijk over koude voeten ging. Tegen de rest valt wel te kleden. En Erno kwam met een fantastische gadget. Verwarmde sokken. Ik heb zo lang als ik fiets al last van koude, na 30 minuten, gevoelloze voeten als de temperatuur onder de 15 °C daalt. En nu kwam Erno met de ultieme oplossing.

Dit gaat zeker helpen om de winter door te komen.

De rit zelf was zoals ik al eerder meldde mooi en voerde rondom Breda en op een gegeven moment door Ulvenhout, deels over het parcours van de ronde van Ulvenhout. Wat door Jacques bevestigd werd. Hij komt daar oorspronkelijk vandaan en zal daar zelf ook zeker gekoerst hebben, en kent de weg daar erg goed. Ik kan me zelf nog een vruchteloze vluchtpoging met Jos Bol herinneren. Het blijft leuk om door je eigen herinneringen heen te fietsen.

Door het Mastbos heen waarna we uiteindelijk via Prinsenbeek (ik sla af en toe een stukje over) via den Elsakker (niet gestopt voor koffie en gebak) weer naar Made. In elk geval in aangenamer weer dan zaterdag.

En in Made terug nam ik afscheid van de grote groep en ging met Gerard en Annemiek richting Geertruidenberg. En het afscheid is in elk geval voor mij voor dit seizoen. Ik moet de volgende twee weekenden werken. Het wil natuurlijk niet zeggen dat de fiets in de schuur wordt opgehangen.

We spreken elkaar snel.

Gerard K.

Omdat we vaak tegen de wind in heen gaan, staat er vaak een ronde westwaarts op het programma. Dit keer eerst richting Zevenbergen om daarna via Noordhoek rond te rijden in de West-Brabantse polders over de Mark en langs de Dintel.

Bij aanvang waren we verrast door wat oude auto’s die naast het gemeentehuis geparkeerd stonden. Helaas, het bleken geen volgwagens. En bovendien lekten ze meer olie dan een gemiddelde ja-knikker in de woestijn van Koeweit. Het is altijd wel aardig om zoiets te zien.

Het was frisjes. Een korte periode van kouder weer had zich van West-Europa meester gemaakt. Gelukkig stond er weinig wind. Het was een gemoedelijk rondje waarbij we werden vergezeld door Erik. Ik sprak hem nog niet zo vaak, maar deze keer dus wel. En ik vond het een aardig gesprek. Hij werkt aan projecten op plaatsen waar ik zelf veel mee heb, en ik kan op zijn aanwijzingen mijn kleinzoon weer wat interessants laten zien in Rotterdam. Daarbij moet ik wel opmerken dat hij knikkerbanen wel boven alles stelt.

Maar ik werd dus weer getrakteerd op een interessant verhaal over bouwen en her-verbouwen (vergeef me als ik dit niet goed verwoord), maar ook op een prettige brede blik op een aantal bijkomende zaken.

Er was nog een komisch incidentje net na Oudenbosch. Een automobilist zijn toeter bleef hangen. Volstrekt negeren blijkt het meest effectief. En deze les neem ik mee voor alle vergelijkbare gebeurtenissen die ongetwijfeld nog in het verschiet liggen. Geef een vuurtje geen zuurstof. Of iets dergelijks.

Na weer teruggekeerd te zijn in Made hebben Peter en ik op de terugweg naar Geertruidenberg nog een pakketje opgehaald en kwamen we, nu zonder problemen, weer veilig thuis.

Inmiddels was de temperatuur weer wat opgelopen en heb ik de hele middag thuis trots rondgelopen in een zweetshirt van de WTC.

Gerard K.

Een stevige bries ZZW en onzekerheden over eventuele regen. Het laatste bleef uit.

Want hoewel Robin (onze meteoroloog) ons alleen zaterdag een schitterende dag in vooruitzicht stelde, bleek ook deze zondag prachtig.

Voordat we gingen nog flink wat gesprekken over degenen die het 3-luik fietsten. Indrukwekkend. Maar het leek later op de foto’s en de commentaren ook nog eens behoorlijk gezellig.

Maar de trim ging op weg richting Zevenbergen met 7 fietsers na een bewust ingetogen fluitsignaal van Piet. Maar niet voordat Peter K. na wat hack en codeerwerk de route had ingeladen en als captain de leiding nam. Na wat onrust vorige week, werden de clubregelementen boven tafel gehaald en werd ingestemd om ons hier in het vervolg netjes aan te houden.

In Zevenbergen was het wat zoeken, maar niet zonder het tempo te laten dalen. Na jaren niet op bepaalde plaatsen te zijn geweest is het verbazingwekkend hoe er hier en daar hele wijken bij zijn gekomen waarvan het bestaan mij onbekend was.

Maar op naar Standaardbuiten ten noorden van de Mark. Ook een weg die me niet meer bekend voorkwam. Maar het kan zomaar dat dit komt omdat ook wegdekken worden opgeknapt. En ook ik begin wat vergeetachtig te worden.

Waar de Mark in de Dintel overgaat zijn we deze twee maal overgestoken om de weg te vervolgen naar Oudenbosch. Waar ik altijd terugdenk aan de wielerbaan die daar ooit was.

En vandaar verder naar Rucphen. Door henzelf benoemd als mooiste wielerdorp van Nederland (of iets dergelijks).
Hier schudden Wim en ik elkaar de hand en bevestigden daarmee dat ik nog een jaar doorga als adjudant van Wim. Na wat overleg en vergaderingen eerder zijn we tot een vergelijk gekomen dat eerdaags bij de notaris zal worden vastgelegd.

Verder op weg richting de Postbaan waar ik het niet kon laten even een sprintje te trekken onder de snelweg door. Samen met Johan die op deze manier even wat stress van zich af kon schudden.

Het doel was duidelijk. Peter had een duidelijke opdracht meegekregen: Den Elsakker. Maar niet voordat we even moesten stoppen voor Piet. Er zat een snoertje bij hem los, uiteraard niet in een overdrachtelijke zin. Later legde hij uit hoe zijn fiets elektrisch ge-engeneerd is. Daar zijn ze bij Essent haast jaloers op. Wij zijn namelijk dol op grote batterijen.

Toch gingen we niet rechtstreeks, we weken een beetje van de route af, om bij station Prinsenbeek over de fietsbrug te slechten. Ik zal bekennen dat ik daar altijd veel plezier in heb. Ik vind het een architectonisch hoogstandje. Misschien niet bouwkundig, maar daar gaat het niet altijd om. Het oog wil ook wat. Al moet je er natuurlijk wel een oog voor hebben.

Met Jacques nog een kort gesprek over het stuk polder dat deels door de Haagse Beemden is opgeslokt. Er was daar vroeger een café met een voetbalveld (en eigenlijk was dat ook de oorspronkelijke route). Jacques wist zelfs nog dat het de Texas Bar heette. Trivialiteiten zijn zo leuk.

Maar aangekomen bij Den Elsakker hebben Gerard en Gerard getracteerd. Zij vierden de afgelopen dagen hun verjaardag. En m.i. geen beter rustpunt dan daar met koffie en appelgebak. Ook hierover werd instemmend geknikt.

Daarna weer terug naar Made.

Het venijn zat in het staartje. In Geertruidenberg waar onverlaten ons onheus bejegenden. We hebben ons niet uit laten dagen en de plezierige rit niet laten verzieken.

Per saldo dus een geslaagde en leuke rit met leuke mensen.

Gerard K.