Deze rit behoort tot een van mijn favorieten, maar het was al even geleden dat ik hem gereden had.
En in deze uitvoering zelfs nog nooit.
Ik had mij opgegeven voor de WTC-Sportgroep.
De verwachting was dan ook dat er toch wel een man of acht van onze club bij de start zouden staan.
Die zag ik wel, maar de helft ervan was over verschillende groepen verdeeld.
Van de club zag ik Martien, Sander en Thijs op de startlijst staan.
De overige renners waren de gebr. Gerald en Pierre van Oerle (PDR), Wim Hofstede (VA) en Daan Pas (WVT) – een mooi gemêleerd groepje van diverse regio-fietsclubs.
Allemaal beresterke kleppers.
Vorig jaar had deze groep in een recordtempo de route afgelegd, en waren de renners goed diep gegaan.
(Misschien dat er daarom wat minder animo was deze keer?)
Mijn persoonlijke uitdaging was om minstens de groep te kunnen volgen.
De Van Oerle’s namen vanaf de start gebroederlijk, zij aan zij, direct de kop.
Lekker tempo aanhoudend… so far, so good.
We konden even kennismaken met elkaar en wat babbelen.
Ik probeerde Thijs zo lang mogelijk aan de praat te houden en wat vragen te stellen over zijn nieuwe Garmin, om tijd te rekken.
Je weet: als Thijs gaat, dan gáát hij ook echt los.
En zo geschiedde.
Thijs nam stevig over; er ontstond direct een gat. De toon was gezet.
Het zou niet veel meer onder de 40 km/u gaan komen.
Bijna iedereen deed kopbeurten. Op de H(e)aldijk, net over de grens, moest het tempo toch wat naar beneden bijgesteld worden om de groep bij elkaar te houden.
Gelukkig keek Martien over zijn schouder en liet zich samen met Thijs afzakken om hun geloste clubgenoot terug te begeleiden.
The LOOK on his face sprak boekdelen.
Bij de eerste tussenstop aangekomen werd er snel een banaantje naar binnen gepropt – en weer door.
No time to waste.
Aangemoedigd door de bewoners van de P.I. Wortel fietste de groep “crimineel hard” richting Den Hout (BE).

Daar gestopt voor de traditionele groepsfoto en weer door naar de tweede stop bij restaurant De Kluis in Ulicoten.
Ondertussen begon het wat te spetteren – of waren dat nog wat restanten van het wijwater dat de pastoor bij het vertrek over ons had uitgegooid?
Op de bar van De Kluis stonden de kopjes klaar om gevuld te worden met koffie of thee.
Ik telde er ruim 100, en evenveel (warme) appeltaartpuntjes.
Ook deze werden weer snel naar binnen gewerkt.
Even wat ouwehoeren tijdens het nuttigen daarvan – en weer door…
Met de vele bochten en het snelle accelereren na de bochten was het te merken dat er rappe mannen in deze groep zaten.
Martien gaat fluitend mee en controleert de boel.
Gerald kent de route uit zijn hoofd en doet veel kopwerk.
Als Sander en Wim op kop rijden, gaat het tempo omhoog, en Daan vindt het WTC-tenue erg mooi. (Nieuw lid?)
Ondertussen wordt er op en na de Ter Aalsterbrug nog even hard doorgetrokken.
Ik had het wel gehad en ging uitbollen.
Martien kwam mij nog tegemoet fietsen.
En zo kwamen we als eerste groep om 12:30 uur over de meet in Den Hout (NED).
Nu was het tijd voor het nagenieten en om de consumptiemunten in een biertje om te zetten.
Al met al een mooie, sportieve rit.
– Erik