Nog even terug naar het vorige weekend.
Ik denk dat ik wel voor iedereen mag spreken dat het 3Luik het hoogtepunt van het seizoen was, ook voor mij.
Hoewel ik het weekend er niet bij was, heb ik met mijn rit van 225km op zondag ook mijn hoogtepunt van het seizoen bereikt.
Nogmaals klasse mannen, 3 dagen achter elkaar 180km+ fietsen, dan ben je geen gewone.

Deze week staat de rit Hedel op het progamma.
Na zo’n 3luik is dit dan ook “gewoon” Hedel.
Ik vroeg aan de mannen of ze nog last hadden van het zwarte gat na zo’n weekend?
Het antwoord was: “vooral een pijnlijk gat”!

Ok, wie waren er vandaag:
Martien, Gerben, Thijs, John, Jan-Willem, Twan, en ik (Erik)
Ook Ad wilde weer een keer mee met de sportgroep. Hij appte dat hij dacht dat de mannen na het 3luik wel wat vermoeid zouden zijn en durfde het aan. (Zeg dat nou niet dacht ik nog).
Sowieso respect voor iemand die met de sportgroep mee wil, maar nooit hardop denken/appen over de toestand van de kleppers, dat noemen ze tegenwoordig Jinxen.
Chris was de grote afwezige. Het blijkt dat zijn optreden van vorige week zo succesvol was dat de boekingen binnen stromen en hij gisteren moest optreden.
Ook Sander was er niet. Vorige week twijfelde hij nog wat hij zou doen op de zondagochtend: of 5 km hardlopen (Proloog afstand) of mee naar de Proloog in Amerongen, het werd het tweede en dan met maar liefst een rondje van 240km.
Ik zag op strava dat hij de kermiskoers van WVT had gereden met een gem. van 38 per uur.

De meeste hadden de rit van vandaag in hun GPS gezet.
Ook ik , maar deze rit ken ik uit mijn hoofd en mijn GPS vertrouw ik niet meer na vorige week.
Allhoewel ik op papier de leider zou zijn, was vandaag iedereen leider.
Wel zo fijn!
Al snel voerde Thijs de snelheid op, niks staken voor hem, gewoon je werk doen. Gas er op. Punt.
Nog even een schrikmoment; er stoven wat motorcrossers uit de bossen zo de weg op. Wat een idioten dacht ik nog, bleek het van Meel & co te zijn. Idd familie van !!! Haha ik zei toch……wat een idio…😉
Gebeurde verder niks, Twan omhelsde zijn broer en weer door.
Het was wat fris maar perfect fietsweer. We kwamen dan ook veel fietsgroepen tegen.
De Oudebosschebaan was afgesloten. Daar moesten we de route even verleggen naar het links naastgelegen fietspad om weer bij De Rustende Jager uit te komen.
Tempo zat er goed in maar we hadden dan ook de zijwind mee.
Zo ver zo goed.
Voorbij Cromvoirt kregen we de wind volle bak mee wat zich vertaalde in de snelheid.
Mooi asfalt daar dus dat is heerlijk.

Op weg naar Engelen nam Martien het voortouw, hij loodste ons slot Haverleij door.
Links langs de trap omhoog, altijd ff opletten daar. Alsof je in een Ghetto fietst, de huizen zijn daar op en tegen elkaar gebouwd. Maar goed met weinig ruimte en veel woningen lossen we de huisvesting problemen misschien zo wel op!
Op naar de brug bij Hedel.
Daar was het altijd oversteken naar café Treurenburg ( klinkt gezellig 🤔). Nu konden we direct linksaf het mooie fietspad op de brug op.
Het ronddraaien ging als een speer, als dat goed wordt uitgevoerd is dat zo mooi.
Voorbij Hedel nam Gerben een lang stuk tegenwind voor zijn rekening alsof hij door de boter trapt…prachtig.
Op de Bergsche Maasdijk de wind vol tegen.
De les van John maalt in mijn hoofd; “zorg dat je in mijn wiel zit”, daar zit ik dus ook en ik zit er prima, net niet op de kant! Achter mij Twan en Ad, wel of niet op het kantje.
Ik hoor Twan iets roepen maar versta door de wind en het suizen van de carbonwielen niet wat hij roept. Meest is het iets van top, bikkel, geweldig of genieten.
Dus iedereen gaat door maar dan vliegt Twan de groep voorbij en zorgt ervoor dat het tempo omlaag gaat. Ad had het zwaar en moest er af.
Maar ik hoorde al geluiden van “ligt Erik eraf?” ….nee …. deze rit niet mannen….eindelijk een keer niet.
En ik zou liegen als ik zeg dat ik niet blij was dat Ad (zoals hij zelf zei) op het elastiek zat.
In een iets lager tempo gingen we richting de koffiestop bij Ford Lunet. Martien ging door, hij is aan het verhuizen en heeft veel druktes. Succes M10; vanaf volgende week ben jij een Oosterhouter.
De koffiestop: Het mooiste moment van de ochtend. Beetje ouwehoeren over van alles, meest onzin soms nog meer onzin.
Het laatste stukje naar huis, netjes Jan-Willem en John afgezet en nog even gas erop richting de brug over de Amertak.
Ik vind dat een beetje mijn brug want 33 jaar lang had ik vanuit de badkamer van mijn vorige huis uitzicht over die brug. Dat gegeven maakte mij overmoedig en ik haalde Thijs in op de brug, dat moet je niet doen bij Thijs! Thijs was getriggerd, accelereerde en weg was hij. Wat een power.
In Made nog even iedereen laten aansluiten om gezamelijk deze rit af te sluiten.

Het was weer een mooie rit.
Tot volgende week bij de klassieker “DH-DH-DH”.👋

Groet van Erik

Na afloop van de ontbijttocht had ik Twan en Gerben al druk in overleg gezien, met een korte blik naar mij. Toen ik thuis kwam zei ik tegen mijn Chouke, ik verwacht binnenkort een vraagje.
Nog diezelfde week kreeg ik een app van Gerben, of ik of wij samen met hun drie dagen op pad wilden gaan. Voornamelijk om de bagage mee te nemen. Voor de rest konden wij de dag zelf invullen!
Nadat ik de deelnemerslijst eens had bestudeerd, dacht ik dat is geen verkeerd gezelschap om mee op pad te gaan, dus gingen we samen de “3-luik”aan!
Thais, Mar10 en Gerben regelden de organisatie perfect, zodat alles gesmeerd verliep. Toen was het plots 5 september, en stond de tocht voor de deur!
Donderdagavond kwamen ze hun bagage in Den Hout afgeven, zodat wij zelf konden bepalen om naar Vaals af te reizen. Maar zo zitten wij niet in elkaar, kwart voor 9 vrijdagochtend stonden wij natuurlijk gewoon bij de start, ook wel fijn voor de mannen die nog net iets vergeten waren.
Thais kwam nog met een volle vuilniszak aan, John met zijne bril. Zo was het toch fijn dat we present waren!
Daarna vertrokken we op weg naar de eerste lunch plaats “De Kieper”in Tongerlo. Een mooi Belse locatie langs het kanaal. Samen met Mar10 deelde ik de live locatie, zo zag ik als ze in de buurt waren. Ons Anny regelde dat de mannen iedere keer gezamenlijk aan een grote tafel konden plaatsnemen, parasol boven hun bezwete kopkes! De drank en de tosti en broodjes gingen er goed in, na de eerste 125 km veelal over de jaagpaden, lekkere opschieters!
Rond half 2 gingen de mannen weer op pad voor deel 2 richting Vaals, om bij Mesch nog een stukje door de Voerstreek te fietsen. Achteraf niet de beste keuze, Gert-Jan was er wel blij mee, nu had hij een reden om zijn fiets eens te poetsen!
Tegen 16.00 uur waren wij in Vaals bij Hotel Vallis gearriveerd, inchecken tassen naar boven sjouwen en kijken waar de mannen waren. Ze waren toen in de buurt van Slenaken, via de app zag ik ze in Epen, met een snelle afdaling de supermarkt binnenrijden, om daar rechts af te gaan. In gedachten zat ik bij Thais en JW in het wiel, of was het afzien in gezelschap van Johnny, ik denk voor mij het laatste!
Kwart voor 5 kwamen ze binnen druppelen na een zware beklimming van de Camerig, zwaar onder de modder van de Belse wegen. John wist van geen ophouden, die ging nog ff een bezoekje brengen bij de Ooster-buren, om even later trots te kunnen zeggen zo en dat zijn er 200 !
Snel onder de douche, om vervolgens van het eerste biertje te genieten. Tussendoor werden ook nog de eerste smerige fietsen aan een schoonmaakbeurt onderworpen! Thais had hiervoor een prachtige box met diverse schoonmaak artikelen mee genomen!
De avond begon met een Griekse ouzo, de keuze voor avond eten bestond uit Spanakopita, Tzatziki, Pita gyros en veel ouzo, ouzo, ouzo… op de late avond gingen de beentjes los op de Sirtaki, wat een feest daar op het drielandenpunt, Vaals, Aken en Athene! Na middernacht kropen we de trap op naar ons mandje. Afwachten hoe we aan de dag 2 gingen konden beginnen!

Dag 2 zaterdag 7 sept.
Iets voor achten kwamen de eerste mannen voor een goed ontbijt aan tafel, de stemming zat er weer goed in. Tassen achter in de auto, de kettingen nog een druppeltje olie, ze waren er klaar voor. De kop was eraf, afspraak was om 9 uur te vertrekken, een lek bandje van Twan zorgde voor een kleine vertraging.
Een paar kleine klimmetjes en nog een geluk dat Mar10 een weg had gevonden net naast de Eyserbosweg. Wij stapten in de auto, op weg richting Venlo, een goeie 90 km.
Daar had ik de Gasterij Groote Heide, als lunch locatie in hun route gepland. Wij waren daar ruim op tijd, zodat we daar een bos wandeling konden maken, Zo kwamen we toevallig bij een zweefvliegveld uit. Was leuk om te zien hoe die vliegtuigjes door middel van een lier de lucht in gingen!
Na een wandeling van 5 km kwamen we weer terug op de Gasterij, ff checken waar onze fietsmaatjes uithingen. Nog zo’n 15 km van onze locatie, tijd om in actie te komen. Anny ging regelen dat we lekker buiten aan één tafel konden plaatsnemen, uit de zon. Ze hadden voor ons binnen alles klaar staan, maar met haar vriendelijke overtuiging was dat zo geregeld.
Om 10 voor één arriveerden ze. Het vocht werd meteen goed aangevuld en de uitsmijters werden besteld. De hongerige heren waren daar zo mee weg, het wachten op het eten duurde langer dan het verorberen!
Net voor 2 uur was het tijd om te vertrekken voor deel 2, nog een kleine 80km te gaan naar Nijmegen. Het venijn zat zoals gewoonlijk in de laatste kilometers in de buurt van Nijmegen.
Voor ons was het maar 68 km om aan de Waalkade te geraken. De mannen inchecken, tassen uit de auto, en naar hun kamers brengen. Hier hadden ze gelukkig een lift, 10 tassen in de lift en ik kon er nog net bij. Anny was met de trap naar boven. Op de eerste verdieping aangekomen tassen eruit Onze kamer was recht tegenover de lift, maar waar waren die andere kamers toch? Er was een héél smal trapke naar de volgende verdieping, maar ook daar waren die kamers niet te vinden. Terug naar de mevrouw van de receptie, nee meneer die kamers zijn bij de volgende ingang buiten. Weer naar boven, tassen in de lift en dan maar beneden weg gezet. Onze auto moest in de nabij gelegen parkeergarage geplaatst worden. Via een mooi park konden we terug naar Hotel La Courage wandelen, of we nog niet genoeg trapkes hadden gehad, hier kregen we nog een toetje van 100 treeën!
Inmiddels was het half 5. Wij namen nog een kopje thee en de heren kwamen weer in zicht. Gezamenlijk kwamen ze de Waalkade op draaien, dag 2 hadden ze weer doorstaan met alweer ruim 180 km op de teller.
Onder de douche of in het mooie blauwe bad, de keuze was reuze! Voordat we het wisten zaten ze al op het terras. De dorst was groot. Nadat Gert-Jan , (hij is een gastrenner van de fietsclub Prinsenbeek) als laatste onder de douche vandaan kwam gingen alle remmen los. Ze konden zo weer op weg voor de volgende rit, een topconditie hebben deze mannen!
Bij DOK 17 zouden wij gaan dineren, alles stelde de gastvrouw in het werk om voor ons een plekje buiten te regelen. Een lekker koud biertje en de maaltijden konden besteld worden. De dochter van Twan, Rosa, kwam nog ff kijken hoe het met vaders was, nou met vaders was niks mis, had nog niks geleden!
Na het diner werden er plannen gemaakt om Nijmegen te bezichtigen, Anny had genoeg gezien, wij liepen samen terug naar La Courage. Tussen door kreeg ik een app van Thais waar hun uit hingen, ik ging toch maar op zoek naar de mannen. In een stampvolle kroeg hoorde ik Hazes zingen, Bloed, zweet en tranen. Het kon niet waar zijn, daar op het podium stonden Chris en Twan uit volle borst te zingen! Het succes was ongekend, na afloop stonden de groupies te dringen om een handtekening van deze twee sterren. De boekingskantoren belden meteen voor nog meer optredens. We moesten ze snel in bescherming nemen, er stond morgen immers nog een fietsdag gepland.
Gezamenlijk liepen we weer terug naar ons hotel, om te genieten van een wel verdiende nachtrust.
Op naar dag 3!
Rond 8 uur zaten we allemaal weer fris en fruitig aan een goed ontbijt. De laatste rit stemden iedereen wel gerust. Een stukje Veluwe en dan lunchen bij de proloog in Amerongen, voor de fietsers nog geen 100 km daarheen. Wij gingen met de auto ook richting Amerongen, maar maakten nog een tussenstop op de Grebbeberg, om daar de slachtoffers van de 2e wereldoorlog te herdenken.
Daarna gingen we naar het fietscafé “de Proloog” . Hier is het een komen en gaan van de fietstoerist, mijn herinneringen gingen hier terug naar 2020 toen we ook een ritje van 220 km naar de Proloog maakten. Toen maakten ook Thais en Mar10 deel uit van ons gezelschap. Ook Jan Lensvelt zat toen nog tussen de wielen, we waren apetrots dat we deze tocht tot een goed einde konden brengen. Nog geen half jaar verder werd Jantje ziek, en we weten helaas allemaal hoe dit verlopen is.
Kwart over 12 kwamen de kleppers aan fietsen, honger en dorst en dan houden ze hun mond weer ff stil. De vraag was meteen “zijn Erik en Sander er nog niet?” Erik had mij intussen al gebeld dat ze een stukje verkeerd hadden gefietst, maar over een uurtje dachten ze er wel te zijn. Helaas maakten Sander en Erik nog een ommetje naar Zeist zodat ze tegen half 2 en 140km aan kwamen.
De broodjes waren al besteld, de drankjes werden snel aangevuld, en hop weer op de fiets voor het slot van deze prachtige 3-Luik!
Nu met 10 mannen sterk tegen een stevig windje, langs de rivieren af over de bruggen nog ff 80 km af stoempen. Het voordeel van een grotere groep, dan kan je nog wat weg kruipen.
Wij stapte weer in de auto, om naar Den Hout te gaan. Onze spullen uit de auto de wasmachine aan en om half 5 naar de May. Om 10 voor 5 kwamen de WTC helden bij de pub aan, waar de biertjes en wat bruin fruit er goed in gingen. Enkele vrouwen kwamen de tassen ophalen, de anderen hebben we thuis bezorgd. De 3-Luik zat erop, en is zeker voor herhaling vatbaar, het was een geweldige belevenis met een mooie vrienden club!
John, JW, Twan, Thais, Gerben, Mar10, Gert Jan en Chris bedankt,
“Had ik jullie al verteld dat een prachtig weekend was!”

Wat zat er nou in de vuilniszak van Thais??

Met dankbare groeten, Anny & Peter.

Tja, wat moet ik nu toch over de driedaagse wielerrit schrijven, als alle deelnemers plechtig hebben beloofd dat alles wat gebeurd is, ook echt binnen de groep moet blijven. Dat valt niet mee, dus moet ik keuzes maken en zou ik mij eigenlijk moeten beperken tot een saai repeterende beschrijving van fietsen, eten en slapen. Toch is dat eigenlijk het leven dat een wielrenner het liefst wilt leiden, zonder bekommeringen over andere zaken en gebeurtenissen.
Met deze gedachte in het hoofd werd dan ook door Martien in februari 2024 tijdens de WTC voorjaarsvergadering, het idee geopperd om met de leden van de sport een driedaagse te gaan rijden, later omgedoopt in “het drieluik.”
Zoals wel vaker tijdens de voorjaarsvergadering was iedereen direct enthousiast en ging iedereen zonder aarzeling mee. “Waarheen, dat weten we nog niet, maar we gaan mee!” was de algemene mening van de grotendeels beschonken sporters.
De ervaring leert echter dat daags na de vergadering, als het puntje bij paaltje komt, het enthousiasme vaak een stuk minder is en veel mensen toch afhaken. Tot veler verbazing was dit nu niet geval, vanaf het begin zouden er 7 rijders meegaan te weten: John, Twan, Jan-Willem, Martien, Gerben, Chris en ikzelf. Iets later zou nog een 8ste rijder meegaan, namelijk Gert-Jan Schoenmakers uit Prinsenbeek en vonden we Peter Broeders met zijn vrouw Anny bereid om ons te begeleiden in de volgauto.
Naarmate de maanden verstreken, bleven afmeldingen uit en zwol het enthousiasme langzaam op naar een moment waarin we concreet konden gaan bouwen aan het parcours. Martien legde hier de basis voor en maakte een route van 3 dagen. Dag 1: Made-Vaals. Dag 2: Vaals-Nijmegen en dag 3: Nijmegen – Made. Peter Broeders paste de routes nog wat aan met wat extra draaien en keren en zorgde ervoor dat de routes goed aansloten op de lunchlocaties. Hotels werden vastgelegd door Gerben en het draaiboek werd opgesteld en verstuurd.
Tijdens de bijpraattocht was het zover dat de routes konden worden gedeeld met iedereen. De verwachtingen over de routes waren niet bij iedereen gelijk en de aankondiging dat we iedere dag rond de 185km zouden rijden, was voor sommigen dan ook op z’n minst een shock-momentje. Met name Chris trok bij deze boodschap wit weg en zou het liefst thuis blijven. Maar opgeven is voor Chris geen optie en bovendien was het geld voor de rit al betaald.

Nu alles geregeld was, konden we niet meer terug en het besef daalde in dat we 3 zware dagen voor de boeg hadden. Gerben, Twan en ik hadden het er niet op en probeerden met een paar lange ritten nog wat extra zitvlees te krijgen. JW maakte zich niet druk, hij had immers met het grootste gemak The Ride voltooid en ook Martien ging uit van zijn eigen kracht. Chris ging in zijn voorbereiding nog gezellig wat extra rondjes met De Pel mee en John…, tja John had een ander probleem, hij had namelijk niet eens een fatsoenlijke fiets door een val 2 weken eerder. Gelukkig kon fietsenmaker Rullens uit Made John nog voorzien van zijn fiets met wat andere componenten erop. Gelukkig, ook John kon dus mee.
De 8ste rijder Gert-Jan had inmiddels al 12.000km op de teller staan, dus ook hij maakte zich nergens zorgen om.

Nadat we op donderdagavond al de bagage hadden afgeleverd bij Peter en Anny, stonden we allen om 9 uur aan de start bij het oude gemeentehuis. Iedereen was paraat, opgewekt en klaar voor de epic journey. De zenuwen die me de nacht ervoor nog uit mijn slaap hadden gehouden, waren inmiddels helemaal verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor enthousiasme en blijdschap. Eindelijk was de dag aangebroken en konden we gaan.
Flip, die ook erg graag mee had gewild maar andere verplichtingen had, was ook van de partij en zou tot Alphen meerijden. We dachten allemaal dat Flip wel wat kopwerk zou pakken, maar helaas, we hebben hem niet op kop gezien. Niets voor Flip zou je zeggen.

Toen Flip bij Alphen afhaakte, stonden we er alleen voor, met een waterig zonnetje reden we met een flauwe zuidoosten wind richting Maastricht. We reden over het 45km lange jaagpad langs de Zuid Willemsvaart, een prachtig smal kanaal dat van Maastricht naar Antwerpen gaat. De snelheid zat er goed in en op 116km lag de eerste lunchstop bij Cafe de Kieper, langs de Zuid-Willemsvaart bij Tongerlo. We waren inmiddels in België dus de verwachte uitsmijter stond niet op de kaart, net zoals een glaasje melk voor Gerben. Wat wel op de kaart stond, waren tosti’s en halve stokbroden met brie. Heerlijk!

Na een uur fietsten we weer verder onder een inmiddels dicht wolkendek. Zo net na Maastricht reden we België weer in en begon het te regenen. Zoals bekend zijn de wegen in België vaak vuil en niet zo goed onderhouden. Daarnaast reden we ook nog langs wegwerkzaamheden waarbij het wegdek was veranderd in een modderstroom. Een lekke band was dan ook een kwestie van tijd en Gerben had uiteindelijk dan ook prijs. De laatste kilometers naar Vaals waren nat en zwaar, met name door de hoogtemeters die gemaakt moesten worden. Toch kwamen we goed op tijd bij het hotel in Vaals aan, waar we met z’n allen onze fietsen wasten. Zelfs Gert-Jan, die niet zo van poetsen houdt, nam de spons ter hand en zo konden onze fietsen weer schoon de stalling in, welke in dit geval een Griekse supermarkt was. Hiernaast lag het Grieks restaurant waar we aten. De tafel werd Bourgondisch aangekleed en werd vol gezet met grote schalen vlees, Mythos bier en Ouzo. Het was een supergezellige avond, maar we lagen toch op tijd op bed, want de volgende morgen moesten we weer aan de bak.

Dag 2 begon met een goed ontbijt. Twan had de grootste kater want hij kwam erachter dat zijn achterband plat stond. Na wat vechten met de band konden we net na 09.00 uur wegrijden vanuit Vaals. De beentjes voelden stram en de heuvels rondom Vaals hielpen hierbij niet echt, maar naarmate we meer naar het noorden reden, werd het landschap steeds platter en reden we via de prachtige Maasvallei richting Venlo waar we in een mooi natuurgebied zouden gaan lunchen. Na 106km arriveerden we daar. Peter en Anny hadden zoals gebruikelijk alles al klaargezet. We konden zo aanschuiven aan het beste plaatsje op het terras. Ja, dat was toch wel heerlijk hoor dat Peter en Anny hun taak zo perfect uitvoerden. Overal waar we kwamen, was alles al geregeld. Zelfs bij aankomst bij de hotels waren we al ingecheckt en waren onze tassen al op onze kamers gezet. We werden geweldig gesoigneerd!
Na de lunch was het inmiddels al behoorlijk warm geworden. De weg naar Nijmegen voerde ons ongeveer 50km door Duitsland. Het was een mooie route maar de infrastructuur voor de wielrenner liet nog wat te wensen over. Wat mogen we toch gezegend zijn met ons Nederland fietsland.
Met name door het warme weer sloeg de vermoeidheid inmiddels bij velen toe. Zeker John had het erg zwaar en het tempo werd dan ook hierop aangepast.
Toch werd zonder al te veel problemen na 185km Nijmegen bereikt waar we natuurlijk weer onthaald werden door Peter en Anny. We sliepen in een hotel naast de Waalbrug en met een prachtig uitzicht op de Waal. Zo snel als we konden, sprongen we onder de douche en zochten we een terrasje op voor een fris pilske. Och, wat smaakte die lekker zeg.
De avond was inmiddels ingevallen en op een gezellig terras hebben we vervolgens lekker gedineerd met uitzicht op de Waal. Het eten was goed, de avond was windstil en zwoel, er werd gelachen en gedronken, we hadden goede gesprekken, met ook veel onzin, er werd gefantaseerd en er werden nieuwe plannen gemaakt, kortom het was een heerlijke ontspannen avond met vrienden. Om nooit te vergeten dit.
De avond eindigde in karaokebar Foxy waar Twan en Chris met een prachtige uitvoering van Bloed, Zweet en Tranen, de show stalen. Beeldmateriaal hiervan is inmiddels op de app van WTC verschenen.

De volgende ochtend werd na een goed ontbijt weer verder gereden. De laatste dag was ingegaan en via de Waalburg werd Nijmegen uitgereden op weg naar een aantal bekende Nederlandse klimmetjes zoals de Amerongse berg, de Posbank en de Grebbeberg. Over het algemeen waren de beentje beter dan op dag 2. Dat gold zeker voor John die weer goed mee kon komen. De route ging voornamelijk door de Veluwe, met name het gebied rond de Posbank was erg mooi.
De lunch was bij wielercafé De Proloog en daar zouden ook Sander en Erik aansluiten welke ons tegemoet zouden komen rijden vanuit Made. Helaas duurde dit erg lang, omdat ze diverse keren verkeerd waren gereden. Na 143km kwamen ze eindelijk aan bij de Proloog, waar iedereen al aan het wachten was om weer verder te rijden. Snel, snel propten Sander en Erik hun broodje tonijn naar binnen en weg waren weer.
In tegenstelling tot de eerste twee dagen was de wind flink aangetrokken en moesten we met windkracht 4 uit het zuiden naar huis rijden. Vanzelfsprekend zorgden de sterke renners dat de minder sterke renners goed uit de wind werden gehouden. Desondanks werd de rit voor sommigen toch ook een rit van afzien, wat op zich niet gek is na 3 dagen fietsen. Erik en Sander hadden bij thuiskomst zelfs een rit van 240km erop zitten! Heftig hoor!
De laatste 50 kilometer waren het zwaarst. We waren inmiddels al lang gestopt met praten en iedereen reed rond in zijn eigen bubbel met de gedachte; trappen en niet te veel nadenken.
Maar aan het eind van de tunnel scheen toch echt het licht en rond 16.30 uur arriveerden we gezamenlijk in Made en legden we aan bij de Pub. Trots en opgelucht konden we het glas heffen op prachtig weekend en een prestatie van formaat.

De missie zat erop, we hadden in drie dagen bijna 600km gereden. Drie dagen lang hebben we als fietsvrienden onze geliefde hobby mogen uitoefenen zonder invloed van de dagdagelijkse beslommeringen en onder omstandigheden waar we van tevoren alleen maar van konden dromen.
Vaak wordt er nostalgisch gesproken over bijgebleven ritten uit het verleden, ritten waar ik over het algemeen geen deel van uitmaakte. Deze rit echter is een rit geweest waar we nog vaak met veel plezier aan zullen terugdenken en vol nostalgie over zullen praten.
We hebben afgezien, grenzen verlegd, op elkaar vertrouwd, vriendschappen versterkt en ontzettend veel gelachen! Het was in 1 woord “Super”!
Bedankt!

Tot zondag,
Thais

Het is wel duidelijk dat de zomervakantie weer voorbij is. Deze ochtend stond het Raadhuisplein weer vol met WTC’er. Het geklets en gelach galmde al luid en duidelijk door de Nieuwstraat toen ik daar doorheen reed… ja ja het was weer een gezellig weerzien onder de leden, zo observeerde ik van een kleine afstand. Gelukkig heeft de buurt slechts maximaal 5 minuutjes last van onze geluidsoverlast. Bovendien is de buurt best wel het een en ander gewend met zo’n evenementenplein en café Hof van Holland en discotheek/dancing ’t Trefpunt aangrenzend.

Ondanks de grote opkomst werd door velen Peter Broeders gemist, oorzaak: drank….
Verder sloot Paul Sedee weer eens aan. Gezien het aantal kilometers die hij dit jaar al gereden had, vond ik het gewaagd van hem om met de Sport mee te gaan. Maar goed, op karakter komt Paul altijd een heel eind, dat weten we inmiddels. Een ander opvallendheidje was dat John met de trim meeging, het is echter al bijna geen opvallendheidje meer te noemen, omdat dit al de tweede keer op rij is dat hij ons in de steek laat. Ach ja, waarom zou je jezelf ook moe maken als je bij de trim net zoveel opkomstpunten krijgt… Nee geintje, we missen je gewoon John en we hopen allemaal vurig dat je meegaat met het drieluik en niet gehinderd wordt door saboterende verzekeringsexpert, fietsenmakers, lekke remmen en slakken in je cassette.
De grootste opvallendheid was echter het aangekondigde debuut van Wim ten Haaf bij de Sport. Hoewel ik Wim zelf niet echt goed ken, had ik al van meerdere mensen begrepen dat “ we hem er goed bij konden hebben.” Dus vandaag was de dag aangebroken voor Wim.
Bij de start werd hem nog eens gevraagd door Twan of hij ook echt nog mee wilde, waarop Wim iets wat nederig antwoordde “ jawel, als dat mag van jullie”
Oke dan! Off we go! En Wim reed met zijn mooie Giant Propel direct vlot met de Sportgroep mee.

Nog voor Den Hout reden we zoals normaal al in een lint, waarbij ik toevalligerwijs op kop reed. “Niet te hard Thais” dacht ik nog, maar bij het Pannenkoekenhuis werd ik al door Twan voorbij gereden. Een tijdje lang bleef de snelheid zo’n beetje hangen op 36 km/h, maar als de spieren dan wat warm zijn wordt de drang om harder te rijden groter. Jan-Willem en Gerben gaven het eerste toe en zette de teller bij Bos & Co op 40km/h, het groene sein was gegeven.
Hoewel we met 10 man waren, wist iedereen dat er de gebruikelijke krachtverschillen waren. Toen we bij Dongen tegen de 40km/h windtegen reden, brak het elastiek logischerwijs en werd het tempo aangepast. We waren echter nog maar 20km (van de 86km) op pad, dus beheersing was cruciaal. De rit ging vandaag olv Martien over Stad Parijs. Via mooie polderwegen kwamen we hier vrij snel al langs, waarna we via wat meer onbekende polderwegen onze weg vonden naar Alphen en Chaam. Wim zat er zichtbaar goed bij en ook Erik zag er fris uit en reageerde alert op gaten die dreigden te ontstaan. Het gebeurde een aantal keren dat er zo’n gat ontstond wanneer een bocht uit geaccelereerd werd. De explosiviteit die je dan moet hebben om dat gat dicht te rijden vergaat bij de meeste renners naarmate ze ouder worden, zo ook bij Flip, maar man man, wat is die Flip toch sterk op de rechte stukken. Chapeau hoor.
Gemoedelijk werd er door het polderlandschap gereden en werd er in het peloton wat bijgepraat, dit brachten Twan, Gerben, JW en ik op snode plannen door af te spreken dat we telkens een klein beetje sneller zouden rijden. Zo gezegd zo gedaan en het “ bijpraten” stierf dan ook langzaam uit. Toen we vervolgens de Slingerdreef opreden werd nog een tandje bijgezet waardoor velen in het rood kwamen. Altijd lekker dit traject, zeker ook omdat je weet dat het bij Ulvenhout klaar is met afzien.
Dat was in dit geval ook zo en vanaf hier werd er met een normaal tempo naar de May gefietst. Wim kwam nog even op kop in Breda en ook Chris liet zich even van voren zien. Hij was op karakter meegekomen, want de avond ervoor was erg gezellig voor hem geweest.
En dan Paul nog, tja… ongetraind mee met de Sport… op talent en karakter heeft hij het keurig volbracht, maar hoe snel en sterk zou hij toch zijn als hij wat meer de fiets pakte. Dat wil ik denk ik niet weten. Goed dat je er weer eens bij was Paul!

Rond 11.10 uur werd aangemeerd bij Dun Brabander voor koffie en appeltaart. Het was weer gezellig en de gesprekken werden gedomineerd door het aankomende drieluik Made-Vaals-Nijmegen-Made dat een aantal leden gaat rijden. De afstanden zijn inmiddels bekend en de spanning stijgt. Voor nu laat ik het hierbij anders wordt het verslag te lang, volgende week gaan we in ieder geval naar 010!

Thais

Al eerder dit jaar stond de West Brabant tocht op de sportkalender om te rijden. Hoewel zeldzaam voor de sport, kon deze tocht toen niet doorgaan. Dat was jammer, zeker ook omdat Ad de wegkapitein zou zijn. Ad was het echter niet vergeten en hij stelde dan ook voor om de tocht vandaag te rijden. Iedereen was voor, dus zo geschiedde.

Bij vertrek hadden we een aardig sportploegje met Chris, Sander, Twan, Ad en Erik. Ook Flip sloot weer eens aan. John was de grote afwezige bij de sport. Vanwege een crash enkele dagen geleden, was hij geblesseerd en was hij veroordeeld om mee te gaan met de tour. Het was gezellig heb ik begrepen.

Bij de sport was het de eerste 5 minuten ook gezellig. Maar vanaf de Driehoefijzers werd de kruissnelheid om 37km/h gezet en daarmee verdampte de gezelligheid direct.
Via de Lamgatsebrug werd koers gezet richting het zuidwesten. Het weer was heerlijk en alles verliep lekker soepel. Er werd lekker gefietst en kopbeurten werden door iedereen gemaakt. Lekker zo’n ploegje waar iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt en wilt bijdragen aan de groepsprestatie.

Dissonant in het geheel was Sander. Sander, de man van de krachtige en snokkige kopbeurten was maar duidelijk niet in vorm. Hij was zelden voorin te zien en al snel kwam ik erachter dat hij drie weken zijn fiets niet had aangeraakt ivm zijn vakantie in de USA. Waar Sander al een fortuin voor zijn vakantie had moeten betalen, moest hij nu nog de prijs van zijn conditie betalen. Arme Sander… het komt goed, dat weet ik zeker.
Vorige week betaalde Twan nog de tol voor het aan de haak laten hangen van zijn fiets tijdens de vakantie. Hoewel ik voorspelde dat hij waarschijnlijk niet meer terug in de vorm zouden komen, moet ik toegeven dat ik geheel ongelijk had. Kennelijk had Twan mijn voorspelling zich aangetrokken want hij reed de sterren van de hemel. Indrukwekkend Twan!
Wie WEL zijn fiets mee had genomen op vakantie was Chris. En ja, je raadt het al, hij was nog erg goed in vorm en maakte lange kopbeurten. Weten jullie nog toen Chris vorige jaar verzaakte zijn fiets mee te nemen? Precies, ook dat was geen goed idee.
Het lijkt me duidelijk, fietsen op je vakantie is nuttig en voorkomt een hoop afzien thuis.

We gaan verder en naderen terrein waar niet iedereen de weg kent. Hoewel er een GPX bestand was rondgestuurd, hadden slechts 3 man hem upgeload. Dit resulteerde dan ook weer in veel “links-rechts” geschreeuw. Daarnaast leek Ad nog erg bezorgd want bij het passeren van weggebruikers werd door hem de bekende termen “voor” “achter” ect. geschreeuwd. Dat waren we bij de sport niet echt meer gewend. Over het algemeen doen we tegenwoordige bij de sport meer met handgebaren. Ach het is maar wat je gewend bent, dit was ook weer prima.

Het aanhouden van de vastgepinde snelheid ging tot een kilometer of 80 prima. Na deze afstand begon het hier en daar te piepen en kraken. Net na Horendonk brak het elastiek. Chris zag een tractor rijden en wilde daar in het zog van komen. Dit was voor een aantal te veel gevraagd. Puffend en hijgend reden we een voor een de grens met Nederland over. Het was duidelijk, een rustpauze was bittere noodzaak. Gelukkig reden we net langs café Jagersrust, alwaar we even koffie met een punt konden nuttigen. De meest gelukkige met de pauze was Sander. “het had geen 100 meter langer moeten duren, want dan lag ik eraf,” vertelde hij.
Chris hoorde het allemaal stilletjes aan en zat glunderend te genieten…

Na de koffie moesten er nog even wat kilometers gereden worden. Direct werd de kruissnelheid weer op 37 gepind en ons lint baande zich een weg door de polders van Rucphen.
Net als vorige week werd weer het Moervenstraatje aangedaan, het was nog net zo mooi als vorige week. Met wat langere kopbeurten van Twan en mij werd al vrij snel Prinsenbeek voorbijgereden. Bij d’n Elsakker voelde we allemaal wat vreemds in het stuur. Het leek net alsof er een magneet ons aan het stuur naar het café trok. Heel vreemd…
Na het café nam dit gevoel af en kon zonder afleiding verder worden gefietst. Inmiddels zat Erik er helemaal doorheen. Klagen doet hij echter nooit en na een korte verlaging van de snelheid kon hij weer op de kruissnelheid meekomen richting Made.

Het was weer een mooie rit. Wegkapitein Ad; u zijt bedankt voor de goede begeleiding.
Volgende week doen we een rondje van 90km olv Martien. We verwachten dan een speciale gastrijder die vanuit de tourgroep eens een keer met de Sport mee gaat. Van bijpraten zal niet veel komen, maar het wordt vast leuk.

Thais

Het is inmiddels hoogzomer geworden. De boeren zijn druk bezig met het oogsten van het graan, de zon gaat alweer wat sneller onder, op straat wemelt het de hele dag van de kinderen en de meeste mensen zitten volledig in vakantiemodus. Ook bij de WTC is het komkommertijd, maar door het goede weer was de opkomst toch relatief hoog voor een vakantierit.

Bij de sport reden we met vieren, te weten John, Martien, Twan en ikzelf, aangevuld met gastrijder Kevin. Ik was al blij dat er met de sport gereden werd, want dit is lang niet altijd zo in de zomer. Mocht dit niet het geval geweest zijn, dan was de trim ook een mooi alternatief geweest, zo merkte ik een aantal weken geleden toen ik met ze mee reed en me helemaal welkom voelde.

Erik had voor de gelegenheid afgemeld. Hij wilde graag met de Trim mee, omdat hij een blessure had. Na dit nieuws werd dan ook direct afgesproken dat we na afloop van de rit bij d’n Elsakker bieren zouden gaan drinken, iets waar Erik altijd fel op tegen was en het ons altijd steevast verbood te doen. Inmiddels moet hij ook al niets van cola meer hebben…

De rit ging over de Kalmthoutseheide. De route was op verzoek speciaal uitgetekend voor de sportgroep door Peter Broeders. Hij weet immers al de weggetjes wel uit zijn hoofd en daar willen we als sportgroep dan ook dankbaar gebruik van maken. Peter ondersteunt niet alleen in het maken van mooie routes en met het maken van foto’s, hij gaat ook mee met het drieluik Made-Maastricht-Nijmegen-Made. Niet als renner, maar als bestuurder van de volgauto. Harstikke fijn Peter, we hebben er zin in!

Doordat ik op zaterdag een rondje had gemaakt waarbij ik erg diep had moeten gaan, voelde mijn benen nog niet erg goed aan (#indekken). En tja, we zouden toch zeker 120km gaan rijden, dus met enige gereserveerdheid wilde ik de eerste 2 uurtjes maar volmaken, om daarna opnieuw te bepalen hoe ik verder zou gaan.
Gereserveerd rijden of niet, direct over de A59 zat het al op een lint en in Den Hout kreeg ik van John al te horen dat 35 a 36km/h de snelheid moest zijn. Zoals normaal reageer ik hier niet verbaal op en enige kilometers later constateerden Martien en ik dat John op kop met 38km/h windtegen het viaduct opreed.
Dit gaf ons natuurlijk direct een vrijbrief om niet meer op de snelheid te hoeven letten en hiermee was het afzien voor John definitief begonnen.
Voor Twan was het afzien kennelijk al langer aan de gang want zijn kopbeurten hielden van meet af aan niet over. Zijn vakantie in Zuidoost Azië heeft hem qua fietsen niet echt goed gedaan. Waar in Zuidoost Azie vaak de huwelijken sneuvelen, is het voor Twan de conditie die daar gesneuveld is. Persoonlijk denk ik dan ook dat hij dit jaar niet meer op zijn oude niveau zal terugkeren. Erg jammer…

Via de oostkant van Breda werd naar het zuiden gereden over bekende wegen. Het was niet druk en de wegen lagen er prima bij. Na Zundert kwamen we op wat ongebruikelijke wegen en werd België bij Nieuwmoer binnen gereden. De infrastructuur werd, zoals algemeen bekend, in België een stuk minder en zeker voor fietsers. Fietspaden (als ze er al zijn) zijn vaak veel te smal en in het geheel niet geschikt voor wielrenners. Op de weg rijden is dan vaak een aantrekkelijk alternatief. Gelukkig kan er in België wel op meer begrip voor de sportfietser gerekend worden, dus dat scheelt weer.
Op de fietsstraat bij de Kalmthoutseheide ging het helaas toch bijna mis met een auto die hier stapvoets reed. Toen we deze auto wilde inhalen, kwamen we bijna in botsing met een tegemoetkomende groep wielrenners. Gelukkige liep alles goed af, hachelijke momenten zullen er altijd blijven.
Na de prachtige Kalmthoutseheide kwamen we in Essen waar de fietspaden altijd een drama zijn. Gelukkig konden we hier vrij vlot doorheen en kwamen we weer op bekende wegen. Peter had echter nog een verrassing in petto, want na Schijf liet hij ons rijden over het Moervenstraatje om vervolgens uit te komen bij de Rijsbergseweg.
Echt een pareltje in de polder aldaar, dat ik iedereen kan aanraden een keer te rijden.

Na de Rijsbergseweg kwam vanuit mij het verzoek even te stoppen. Vanwege een vergroeiing van mijn teen had ik hier erg veel last aan. Even de schoenen uit was dan ook de hemel op aarde. Na 2 minuten konden we weer doorrijden. Kevin zat weer op kop en reed eigenlijk de gehele rit heel erg sterk. Jammer dat hij niet in een WTC pak gezien wil worden.
Nu Prinsenbeek in zicht leek te komen, werd het tempo wat verhoogd. Twan moest alle zeilen bijzetten om mee te komen, maar zoals we Twan kennen, vindt hij dit fantastisch. John vond het allemaal wat minder en bleef hameren op 35 a 36 km/h. Vijf minuten later arriveerden we met een fantastische eindsprint van Martien bij d’n Elsakker en kon de spanning van de benen. Na de koffie met appeltaart, konden we onder het genot van een Kwarremont constateren dat we goed hadden geluisterd naar John’s herhaaldelijk verzoeken om niet te hard te gaan. We hadden keurig 35 km/h uur gereden. Gemiddeld dan….

Tot volgende week.

Thais.

“Non ultra plus en “Made is nog ver”

Vandaag een prachtige rit voor de boeg, de ritten over de deltawerken vind ik altijd geweldig! Voor mij persoonlijk zijn deze ritten misschien iets te lang vandaar dat ik hem opsplitst in 2 delen tot de koffiestop bij Non plus ultra (wat trouwens betekent: niet verder) 95 km en vandaar naar Made nog “maar” 60km.
We missen wat sterke kleppers deze ochtend, Twan is toverdrankjes voor zijn verjaardag aan het brouwen in Bali, Thijs is aan het bij-trainen in Italië (kan die wel gebruiken) en ik GOK dat Sander in Las Vegas de eenarmige bandiet een poot aan het uitdraaien is.
Wie er wel zijn: Martien, John, Chris, Jan-Willem, Gerben, Erik en de 2 sterkste tourgroep koptrekkers Ad en Flip. Een mooi clubje zo bij elkaar.
Jan-Willem meldt dat hij bij de Philipsdam weer richting huis gaat want hij heeft nog een middagprogramma, waarschijnlijk nog een rondje hardlopen en een baantje zwemmen, denk ik dan!
We fietsen relatief rustig 2 aan 2 Made uit, zo kunnen we opwarmen en bijpraten.
Chris heeft vakantie en vertelt dat hij morgen naar Frankrijk gaat en John vertrekt morgen naar Berlijn. Martien is druk met zijn appartement.
We zijn ondertussen Zevenbergen gepasseerd en voor Jan-Willem is het gepraat nu genoeg, hij trekt de gashendel open ….. tijd om te “Sporten”, en zo rijden we in een lint en om beurten op kop.
De rit verloopt echt soepel, er wordt met een hoog tempo goed gefietst. Op de Haringvlietbrug worden we uit ons ritme gehaald door de brug die open gaat, het geeft ons wel tijd om weer wat te praten, te drinken en te eten. Ik werk een banaan weg en heb nog genoeg reepjes bij me, geen hongerklop voor mij vandaag, had ik mij voorgesteld.
Na het tunneltje de bosweg op, dit is een lange brede rustige weg met de matige NW wind werd er met zo ‘n 38Km per uur rondgedraaid, dat ging machtig mooi.
Zo nu en dan elkaar coachen om een geoliede fietsmachine te creëren, dat is GENIETEN.
Er sloten nog 2 passanten aan en je zag ze denken; “potverdorie, wat een gesoigneerde kleppers zijn dat”. TROTS op ons ploegje.
Al draaiend gingen we verder. Soms na een bocht was het weer even kijken, waar komt de wind vandaan en dan weer hergroeperen.
Ook de Phillipsdam trotseerden wij op die manier. Daar verliet Jan-Willem ons.
Ik zag op zijn Strava dat hij 126km met een gem. van 34,6 km/u thuis was gekomen. Klasse Jan-Willem!
En de groep stoomde door naar De Oesterdam. Ad en Flip zijn ervaren doorgewinterde kleppers, zonder zichtbare moeite konden ze mee. Bij de Oesterdam gekomen, zag ik dat het er druk was; veel dagjesmensen, campers en veel wielertoeristen. Zo ook een groep Belgische kleppers die 4 breed reden.
Hun ogen uit keken en zagen hoe wij Hollanders de zee in bedwang houden en van water land maken.
Ook nu gingen we weer kop over kop en met 40 per uur raffelden we de Oesterdam af.
Van de omgeving iets meekrijgen; daar hebben we geen tijd voor.
John en Gerben complimenteerden mij nog; “Het gaat goed he”!
Mijn antwoord was “Made is nog ver”!
Dat we een koffiestop zouden houden, was blijkbaar niet bij iedereen bekend; John knalde De Rijzende weg al op. Maar zoals ik eerder al vertelde, Non ultra plus betekent: niet verder !
Dus stoppen.
Veel mensen hebben een hekel aan wielrenners maar de uitbater van dit café leeft er van . Ik schat dat er wel 40 wielrenners zaten en ik denk dat dat zo de hele dag doorgaat.
De koffie en cola en appeltaart of wafels gingen er goed in.

Het 2e deel van de rit begon dus gelijk met de Rijzende weg, dat is een klein klimmetje van zo’n 600mtr van 6% . Stelt weinig voor maar na de koffiestop zijn de beentje toch wel wat stram.
Volgende keer toch maar eerst omhoog fietsen en dan weer terug voor de koffie. 😉
Het beetje wind dat er stond, zouden we nu tot Stampersgat tegen gaan krijgen.
Martien, Chris en Gerben maken toch wel de meeste meters op kop, ook Flip en Ad laten regelmatig hun neus vooraan zien, bij mij is de koek op.
Gerben zet mij nog uit de wind ( Met Taxi Berm kom je altijd thuis).
John (Pattex) zegt: kom in mijn wiel, ik zit altijd goed!
Chris een grote sterke vent die veel wind vangt; daar moet ik achter zitten.
Ik zie zwarte kraaien in de bomen zitten, aasgieren zijn het.
Zwarte sneeuw, de man met de zeis is kanten aan het maaien. En ja hoor, in Stampersgat zie ik de man met de hamer achter muizen rennen op zijn zolder…..wat gebeurt hier?
Gelukkig geen buurman met een pistool te zien ( dat is wel echt gebeurd in dit gat).
Mijn spieren zijn verteerde elastiekjes en willen niet meer.
Martien beschikt over meerdere vaarbewijzen, bv Duikboot, tankerboot, sleepboot en in dit geval kwamen zijn duwboot – skills goed van pas.
Even moet ik aan Thibout Pinot denken.

En ja hoor, eindelijk het bordje Made.
Ik druk mijn gps af:156km met 33,5 gem.
Het trotse gevoel overheerst.
En het mooie blijft in herinnering.
Al met al was het genieten tot “Non ultra plus”. Ik
Ik had het kunnen weten want dat betekent …….Niet verder.

Groeten,
Erik Ho even

De sportgroep is inmiddels gewend aan een kalender waarin ver van te voren al duidelijk is waar we heen gaan. Dit maakt de eerste vakantierit van het seizoen dan ook een beetje een buitenbeentje, want er was geen route gepland.

Na een rondvraag op de app kwam Chris geheel spontaan met een “rondje Halsteren.”
Ik had eigenlijk geen idee hoe dit eruit moest komen te zien, het rondje Boompjesdijk kwam in mijn idee nog het dichtst bij Halsteren. Met wat prulwerk op Komoot kwam ik toch op een mooie route van zo’n 105 km. D’n Elsakker moest er natuurlijk bij en dus kwamen we net boven de 110km.
De route liep via het noorden van Roosendaal, boven Halsteren af, door Lepelstraat en via Welberg en Stampergat terug naar de May. An sich een mooie route, maar jammer dat Roosendaal altijd vervelend in de weg ligt.

Bij vertrek telde ik 9 sporters en een gastrijder Jan. Een zeer mooie opkomst en een prima gelegenheid om na de rit de koffie met gebak van de club te gaan verzilveren.
Om 08.30 uur bleef de sport als laatste op het Raadhuisplein staan, onwennig kijkend naar de grote groep renners, ja het waren echt allemaal sporters. Net toen we vertrokken, kwam Rachel nog aangereden. Ze had net de boot gemist en reed maar snel door in de richting waar ook de tour en trim heen was gefietst.
Onderweg pikten we Rachel op en kon ze in ons wiel afgezet worden bij de trimgroep.

Voldaan van onze goede daad, diende de volgende uitdaging zich aan. In de verte zagen we namelijk het gigantische tourpeloton rijden. Gas erop dus en al draaiend reden we voort. Onze gastrijder was dit niet gewend en positioneerde zich midden tussen de draaiende groep, waarbij de organisatie in de groep niet goed van de grond kwam. Jan bleef daarom maar een beetje in de staart van de groep hangen, maar het georganiseerd draaien kwam nog steeds niet van de grond. We beseften steeds meer dat als we lafjes 37km/h zouden blijven rijden, we de tour niet zouden bijhalen. Sander nam daarom als eerste het initiatief en pinde de snelheid op rond de 40km/h. De enige die nu nog meedraaienden, waren Martien, ik en JW. Als een kudde wilde stieren reden we vervolgens richting Driehoefijzers en konden we net nog even het tourpeloton toucheren.
De tweede uitdaging was behaald, maar wel ten koste van Jan, hij lag eraf maar kon gelukkig mooi aansluiten bij de tour, dat was een troostende en misleidende gedachte, want later bleek dat hij toch niet bij de tour was aangesloten, maar een eigen rondje was gaan rijden…
Sorry Jan, bij de WTC laten we nooit iemand achter, we dachten echt dat je bij de tour was aangesloten.

Tja, leuk zo’n sportgroep waar je als nieuwkomer zo eraf wordt gereden. John vatte het goed samen: “De Sport, het aangename gewoon onaangenaam maken.”

Na de Driehoefijzers kwamen we tot bedaren en werd gedraaid op een constant tempo dat voor iedereen te doen was. Het werd weer aangenaam fietsen en John was hierdoor duidelijk in zijn nopjes op zijn keurig gepoetste fiets. Via de vernieuwde Lamgatsebrug staken we de Mark over om zo richting Hoeven te rijden. In Bosschenhoofd sloegen we bij Cafetaria Pico linksaf om zo richting de voetgangersbrug over de A17 te rijden. De afgelopen drie jaar heb ik deze voetgangersbrug altijd wel een keer aangedaan en altijd waren er wel mopperaars bij. Ook nu werd er met wat gemopper de brug te voet beklommen. Martien en ik hebben altijd de neiging om met de fiets de burg op te rijden. Het lef ontbreekt ons echter telkens. Dit gold niet voor Erik die zijn ketting al op het kleine voorblad had laten afdalen. Helaas vloog zijn ketting er hierdoor af, wat jammer was, want de intentie was goed en het begin van uitvoeren was er. Zo ver waren Martien en ik nog niet gekomen…

Voorbij de vuilverbranding in Roosendaal reden we de open vlakten in van het gebied tussen Roosendaal, Bergen op Zoom en Steenbergen. Een prachtig gebied met een labyrint aan polderwegen. Hierdoor moesten er velen bochten genomen worden en kennis van de weg was daardoor onontbeerlijk. Helaas hadden veel sporters de route niet op hun fietsnavi staan, waardoor onduidelijke en soms gevaarlijke situaties ontstonden, zeker als er met sporttempo wordt gefietst. Voor degene die niet weten hoe ze een GPX bestand op hun Garmin zetten; ik help je graag.

Na ons een weg gebaand te hebben door het labyrint van polderwegen, kwamen we langs Halsteren, alwaar we de A4 overstaken en door Lepelstraat naar Steenbergen fietsten. Het was daar fijn fietsen met prima wegen en weinig verkeer. Martien merkte op dat hij “rondje Halsteren” niet goed vond klinken. De “Kladde-rit” klonk beter, ik kan het daar niet mee oneens zijn. Onbekende ritnamen maken namelijk altijd nieuwsgierig.

De wind was inmiddels in ons voordeel gaan waaien en nabij Steenbergen reed Gerben lekker op kop, totdat hij ineens hevig met zijn hoofd schudde en zijn bril op de grond viel. Hij bleek in zijn gezicht gestoken te zijn door een wesp. Gelukkig deerde Gerben dit niets en konden we snel verder.
De kilometers begonnen nu echter wel bij een aantal zwaarder te gaan wegen en voor een aantal werd het aangename gewoon steeds minder aangenaam. Een ander deel van de renners had nog genoeg energie over en dit leidde tot wat brugsprintjes en lange kopbeurten. Sander deed echter niet mee met die sprintjes, terwijl we dit wel van hem gewend zijn. Dat was jammer want wie wil zijn krachten nu niet meten met Sander Weda onze referent. Bij navraag bleek dat hij wel mee wilde, maar dat hij gewoon de slag gemist had. Broer Chris waagt zich over het algemeen niet aan dergelijke krachtmetingen, desalniettemin reed hij weer erg goed op zijn Concorde. Ook Twan lijkt volledig hersteld. Dit bleek wel op de trainingsrit afgelopen donderdag waar erg snel gereden werd en waar JW de grote afwezige was. Laatste genoemde heeft echter geen training nodig, zo bleek vandaag weer.

Zo rond Stampersgat konden we de koffie al ruiken en verkneukelden we ons met de gedachte een lekkere bakske koffie met appeltaart te eten.  Op een rustig tempo werd vanaf Oudenbosch richting Prinsenbeek gereden. Zo kwam iedereen toch nog levend bij d’n Elsakker aan en hebben we een gezellige nazit gehad.

Bedankt en tot volgende week. Waar we naartoe gaan weet ik niet, wellicht heeft iemand suggesties? Over twee weken wordt het in ieder geval de Oesterdam, zonder Thijs en Twan, maar met Ad en Flip!

Thais

Omdat er binnen de sportgroep vaak maar weinig gelegenheid is om eens bij te praten, werd in 2023 een rit gereden met een aansluitende lunch. Natuurlijk vond dit plaats bij stamcafé d’n Elsakker, waar we ons tegoed deden aan een schaal kadetjes met ham en kaas.

Omdat de lunch bij d’n Elsakker niet voldeed aan de hoge standaard die Chris aan zijn lunch stelt, was het Chris zelf die de Lunchrit in 2024 zou gaan regelen. Hij zou ons eens mee gaan nemen naar een serieus etablissement waar we een geweldige lunch zouden gaan eten.

Inmiddels zijn we een jaar verder en zat vandaag de Lunchrit eraan te komen. Waar zouden we toch heen gaan? In de groep was de verwachting dat we naar de Wolfslaar zouden gaan. Op zich prima, maar zou je daar wel binnen mogen komen met onze wielerkleding aan?

Op zaterdag kwam het verlossende antwoord. We zouden naar Woods in Oosterhout gaan. Niet het etablissement dat ik verwacht had, maar op zich een nette lunchlocatie, zeker als je dit met vroeger jaren vergelijkt, waar deze lunchtent nog doorging onder de naam van Brabants Bontje en nog langer geleden onder de naam van ‘t Aapje, omdat daar destijds ook een echt aapje in een kooi te bewonderen was (geen broodje aap-verhaal hoor).

Dit rit die vooraf ging aan de lunch was afgestemd op een aankomst om 12.00 uur bij Woods. Dit betekende dat er een rit werd gemaakt van 115 kilometer. Zoals steeds gebruikelijker wordt binnen de sportgroep, werd ook dit keer de rit uitgestippeld en het GPX bestand gedeeld.

De rit ging dit keer naar Hedel met een twist via Hooibroeken. Niet een rit die heel voordelig lag ten opzichte van de wind, maar dat is bij de sport sowieso geen vereiste. Lange polderwegen waar je goed kapot kan gaan en het liefst in een mooie omgeving ,zijn eerder kenmerken van een typische sportroute.

Deze rit was dus prima voor ons en de meeste van ons kwamen ook nog eens op wegen waar ze niet eerder zijn geweest.

Op verzoek van Erik en Chris werd deze sportrit relatief rustig gefietst. De eerste 50 kilometer waren wind af waarbij Chris en Erik veel voorin te zien waren. Na 30 kilometer vond JW het echter welletjes en voerde hij het tempo op naar dik boven de 40kmh. “Oh daar gaan we” dacht ik nog.

Via Wijk en Aalburg, Well en Hedel werd de Maas overgestoken. Hierna werd een stukje Den Bosch meegenomen waar wij als een mes door boter doorheen reden. John dacht hier wat anders over en vond het allemaal maar niets. Wat hij dan precies niet goed vond weet echter niemand…. Maar ja, John is John en daar houden we allemaal van…

Na Den Bosch voerde de route ons over ongebruikelijke wegen die ons niet teleurstelden. Het was goed fietsen met de neus in de wind. Inmiddels voelde deze neus wel behoorlijk nat aan, want we reden nu wind tegen. Net voorbij Doeveren begonnen de kilometers ook te tellen en werd het lactaat duidelijk in de benen gevoeld. JW trok zich hier niets van aan en reed gewoon lekker door op kop. Ook Chris was tot zijn eigen verbazing in goede doen. Zijn normale fiets stond bij de fietsenmaker en moest zodoende deze rit op zijn eerste liefde rijden. De liefde voor zijn Concorde is er nog steeds, want hij fietst hier volgens eigen zeggen toch het lekkerst op. Dit was dus goed te merken…

Zo rond Waspik kwamen we boven de 100km. Voorbij deze grens voelen de kilometers steeds zwaarder. Het tempo werd hierdoor aangepast en in een rustig tempo kwamen we om 12 uur netjes bij  Woods aan. Twan, die om te herstellen met de tour meereed, was inmiddels al bij Woods aanwezig.

Een klein kwartier later zaten we allemaal aan een grote uitsmijter na te praten over de rit.

We hebben weer lekker gefietst en gegeten mannen. Bedankt Chris voor de organisatie.

Thais

We zitten inmiddels alweer over de helft van het WTC seizoen en pas nu begint het goed fietsweer te worden. Dit was dan ook goed te zien in de ruime opkomst.
Ook de sport was goed vertegenwoordigd met Twan, Curt, Martien, Erik, Gerben en Sander. Laatstgenoemde is er niet vaak bij, maar bij de ritten boven de 100km is Sander toch wel vaak van de partij (Philipsdam en Renesse). De huidige rit ging in dit geval over 125 km via de Kempen, dus Sander voldeed weer helemaal aan de verwachting.
Ook de aanwezigheid van Curt is een vernoeming waardig. Hij heeft nog niet zoveel kilometers in de benen dit jaar, dus het meegaan met de sport over een afstand van 125km was wel gewaagd. Ook Curt stelde niet teleur, want de kilometers werden zonder enige moeite door hem weggetrapt.

Bij het vertrek zat het tempo er direct lekker in en er werd zoals gebruikelijk weinig gezegd. Veel woorden hebben we namelijk niet nodig om elkaar te begrijpen. Al snel zag ik aan de houding van Twan dat hij er niet helemaal jofel bij zat. Waar we elkaar in het begin van een rit in het voorbijgaan vaak begroeten met een knipoog of een glimlach, bleef Twan nu strak voor zich uitkijken. Ook waren zijn kopbeurten niet echt overtuigend. Maar goed, voorlopig liet ik het maar even rusten en begon ik er maar niet over.

Omdat we naar het zuidoosten reden, hadden we flink wind mee. We reden stevig door, maar er was altijd een goede dosis terughoudendheid. Het was immers een lange tocht en de terugweg zou wind tegen zijn. We waren dan ook nog fris en fruitig toen mijn achterband voorbij Alphen weer eens roet in het eten gooide. Wederom had ik lek. Met een vloek en een slip stond ik stil en werd er snel een nieuwe binnenband gestoken. Hoewel ik niet bepaald vrolijk was van het feit dat ik weer lek had gereden, hoorde ik Erik in een opperbeste stemming. Erik constateerde dat hij een goede fietsconditie had en merkte op dat hij nu eindelijk goed met de Sport mee kon komen. Hopelijk zou dit de rest van de rit ook zo blijven.

Mijn lekke band vormde de inleiding voor allerlei complicaties in het restant van de rit. Dit begon al in Lage Mierde en Netersel waar het wielercriterium “De ronde van Bladel” werd verreden. Als gevolg hiervan moesten we onze route aanpassen.
Nadat we weer op de juiste route waren, werd de gashendel weer opengedraaid en bleek dat Erik te vroeg had gejuicht en er helaas af moest. Nadat er op hem gewacht werd, kwamen we Diessen binnengereden waar diverse wegwerkzaamheden onze route doorkruisten. Op harde plastic “rijplaten” werd Diessen doorgereden.
Het dorpje uit werd ons de rit vervolgens bemoeilijkt door de slechte fietspaden met klinkers en boomwortels.
Op de rijbaan voor automobilisten gaan rijden leek dan ook een aantrekkelijke optie, maar deze weg (met het drukke verkeer) leent zich daar nou niet echt voor. Tot overmaat van ramp waren we niet de enige gebruikers van het fietspad. Om de haverklap moesten we weer afremmen voor fietsen, bakfietsen, driewielers, voetgangers, honden, noem maar op. Dit resulteerde vooral in een onrustige rit met veel hollen en stilstaan. Iets wat ook de nodige tol vergt van het lichaam. Erik had hier last van en kon geregeld niet goed bijhouden, maar Twan was het voornaamste kind van de rekening. Al bij Netersel had ik hem gevraagd of het wel met hem ging, waarop hij kortaf antwoordde “nee, verkouden.” Kortaf zijn is niet echt Twan zijn stijl, dus liet ik hem maar met rust. Zolang hij in het wiel mee kon was er geen man over boord. Bij Loon op Zand veranderde de situatie drastisch en moest Twan de groep voor het eerst laten lopen. De hellerit die Twan doormaakte, werd toen voor iedereen zichtbaar, behalve bij Erik want die had al genoeg aan zichzelf. Het tempo werd als gevolg hiervan flink aangepast en in Waspik werd daar nog eens een paar km/h afgeschraapt omdat de kilometers steeds meer tol gingen eisen. Het was overleven voor Twan.
Inmiddels zagen we met lede ogen aan hoe ons gehavende groepje verzwolgen werd door een peloton Pedaalridders. Om de vernedering enigszins te voorkomen en om de eer van de Sport te redden, sloten Sander, Curt en Erik dan ook maar bij de Pedaalridders. Twan maakte het allemaal niet meer uit. Hij zat al ruimschoots in “the painzone” en hij bleef dan ook achter, uitgespuugd door het peloton en geflankeerd door zijn helpers Martien, Gerben en ik.

Via de kortste weg werd nog een heel eind meegereden met Twan richting Terheijden. Gerben bezorgde Twan zelfs nog veilig af bij Corlinda. Dat deed Gerben gewoon weer ongewoon goed!
Hopelijk komt Twan weer snel over zijn griep heen en is hij volgende week weer het zonnetje in het peloton.

Ach ja, het was me weer een ritje; slechte wegen, een zieke Twan, Erik die weer op een ijzersterk karakter mee komt en Curt die op puur talent alle kilometers weer gemakkelijk wegtrapt.
Op sommige zaken heb je nu eenmaal geen invloed.
Op sommige zaken heb je dit echter wel, zoals de route. Hoewel we deze route al eerder zonder problemen gereden hebben, was deze nu verre van ideaal en dat mag ik me als wegkapitein best aanrekenen. Daarom is onze ritmeister Peter Broeders direct aan de gang gegaan met het uittekenen van een geschikte Kempenroute voor de sport. Fijn dat je dit wilt doen Peter, we zijn erg benieuwd. Je reputatie staat op het spel!

Bedankt weer en tot volgende week, dan hebben we de lunchrit onder leiding van Chris. De route en locatie blijven tot nu toe nog een goed bewaard geheim. We zijn benieuwd!

Thais.