Na de wat mager opkomst van de sport-groep in de laatste weken was er deze week weer eens een prima bezetting. We waren namelijk met 6 man, waaronder onze pechvogel Gerben. Na een maand afwezig te zijn geweest door de u welbekende lelijke val in Zeeland, maakte Gerben weer zijn rentree in het sportpeloton. Welkom terug G!

Volgens de kalender zouden we eigenlijk de Groene Hart tocht gaan rijden. Deze was uitgestippeld, voor verkend en lag klaar om gereden te worden. Maar vanwege te weinig aanmeldingen (1) was het echter niet de moeite waard om het door te laten gaan. Dan maar verplaatsen. De nieuwe datum staat nu op 6 juli. Gelukkig zijn er inmiddels al meer aanmelding. Het wordt een prachtige rit!

Enfin, de rit ging nu dus niet naar het Groene Hart, maar het werd een rondje Oud-Beierland. Hoewel het verste punt vaak in de benaming van de rit wordt aangehaald, was het in dit geval niet zo. Goudswaard was namelijk het verste punt. Maar ja, een rondje “Goudswaard” bekt toch niet zo lekker.
Nu ik even op Google Maps aan het turen ben, zouden we het ook wel het Beierlandse Drieluik kunnen noemen. We passeerden namelijk tijdens de rit achtereenvolgens Oud- Nieuw en Zuid-Beierland.

Genoeg nu over dat Beierland, want we moeten eerst nog vertrekken vanuit de May. In dit geval met Twan, Martien, Sander, Gerben en Erik. Lekker groepje zo met zessen.
De eerste 12 kilometer werd nog achter elkaar gereden, maar vanaf Lage Zwaluwe dwong de hartslag ons om op een lint te gaan. En zo geschiedde.
De wind was goed aanwezig maar desondanks werd nog aardig doorgefietst. Ikzelf zat toch niet zo lekker op de fiets aangezien ik op mijn reserve (regen)fiets reed. Na een ongeval bij de voorverkenning van de Groene Hart tocht was mijn voorvork gebroken en dus was ik tot mijn oude fiets veroordeeld. Op zich kan ik hier ook wel redelijk snel op fietsen, maar mentaal had ik al wel een tik te pakken. Die mentale tik werd alleen maar groter toen Sander op kop kwam en met 38km/h wind tegen het viaduct op knalde en over het viaduct nog eens aanzet en de snelheid naar boven de 50km/h joeg!
Nu de moed me in de schoenen was gezakt besloot ik dus maar wat kortere kopbeurten te pakken om zo, zonder al te veel gezichtsverlies, de rit te voltooien.
De rest zat er lekkerder bij. Bij Erik en Twan was weinig vermoeidheid te zien en ze zagen zelfs nog kans om te praten. Ook Gerben was goed teruggekeerd uit zijn blessureperiode, gezien zijn kopbeurten. En Martien, tja… die weet niet wat een slechte dag is.

Goudswaard ligt in het uiterste westen van de Hoekse Waard en met de fikse westenwind leek er dus maar geen einde aan te komen. Bij Oud-Beierland werden we dan ook nog eens meerdere malen uit ons ritme gehaald door wegwerkzaamheden (die kennelijk daar al jaren aan de gang zijn). Pas na Oud-Beierland kwamen we weer in een ritme en werd er lekker gedraaid. Ook kregen we onderweg nog versterking van een Bas, die ons tegemoet was komen fietsen. Om hem te verwelkomen werd het tempo nog eens flink opgevoerd, waardoor Bas al snel in het rood moest. Gelukkig voor hem verloor ik mijn bidon waardoor de hele trein tot stilstand kwam. Er werd spontaan even een plaspauze ingelast en iedereen kon daardoor even op adem komen. Mooi om te zien is dan dat de stilte onderweg direct plaats maakt voor grappen en hard gelach onderling. Bas wordt nu ook even woordelijk welkom geheten en na 2 minuten vertrokken we weer met goede moed. We hadden namelijk tot Made wind in het hol. En dat is een fijn gevoel, toch?

Zoals de ervaren fietser weet heeft wind in de rug ook zo z’n nadelen want de snelheid stijgt al snel naar ongekende hoogte en de mensen in het wiel hebben relatief minder voordeel van de fietsers voor hen. Bas kwam hier al snel achter, maar zijn doorzettingsvermogen zorgde ervoor dat hij, al blazend en sissend, het redde tot Heijningen. Daar maakten we de afspraak we splitsten en dat Bas en ik samen naar d’n Elsakker zouden rijden om ons daar weer te voegen bij de rest van de groep. Zo gezegd zo gedaan.
Bij d’n Elsakker aangekomen was het weer een drukte van belang, maar als vaste klanten en vrienden van d’n Elsakker konden we natuurlijk direct plaatsnemen.

Via de app was het Peter Broeders ook niet ontgaan dat we in de Elsakker zaten en dus zag hij zijn kans schoon om zijn wielervrienden in de kroeg op te komen zoeken. Ook Annie was erbij en dat deed ons allemaal veel goed, niet in de laatste plaats Annie zelf. Tof dat jullie er waren!

Tot volgende week, dan zijn Chris en John weer terug van het vakantiereces. Afgaande op hun Strava-activiteiten hebben ze niet veel gefietst, dus dat gaat afzien worden.
Volgende week is Sander er ook weer bij en ik voel nu al dat ik komende zondag superbenen zal gaan hebben, dus dat wordt lachen…

Mazzel,

Thais

Vandaag stond er weer een 200km rit op het program.
Uitstekend fietsweer.
Prima ploegje.
Lekker draaien.
Genieten van de koffie met appelgebak.
Route goed.
Praten geen tijd voor.
Lek nee.
Conclusie was weer helemaal top.

Met vriendelijke groet el Capitaino.

Vanwege moederdag werd de rit op zaterdag gereden met prachtig weer. De sport ging dit keer voor de Molentocht langs Kinderdijk. Een bekend rondje denk je, maar zonder GPX bestandje zouden we zeker een aantal keren verkeerd zijn gereden. Ook met GPX bestandje was dit het geval overigens…

Bij de start waren slechts 4 sporters aanwezig. Ik zelf was te laat, maar kon ter nauwer nood nog aansluiten. Vanuit Made werd direct lekker doorgetrokken. Er werd zo rond de 38/39 km/h gereden en dat viel goed vol te houden. Vanuit de achterhoede zag ik dat JW ook lekker kopwerk pakte, maar voor John ging het toch niet hard genoeg, want hij nam met 39km/h fier de kop over richting Moerdijkbrug. Een klein vreugdekreetje kwam in mij naar boven, want John had kennelijk goede benen en dit betekende dat hij in iedere geval niet kon beginnen te mauwen over de snelheid.

Binnen een mum van tijd waren we al de Moerdijk brug over en vanaf daar kregen we de wind op kop. Dit had echter niet zoveel invloed op de snelheid. Wat wel invloed had op de snelheid waren de velen bochten waar de gemiddelde bejaarde vrouw nog sneller doorheen gaat dan wij. Maar goed, de schrik zit er nog een beetje in van vorige week, dus het is allemaal te verklaarbaar.

Zoals al eerder aangegeven was het prachtig weer en de mooie omgeving richting Kinderdijk kwam hierdoor nog beter tot zijn recht. We dachten allemaal nog eens terug naar de rit van twee jaar geleden, waar we door hagel en wind richting Kinderdijk reden. Dat was afzien zeg.

Bij Kinderdijk zelf was het al behoorlijk druk. Het fietspad is al niet al te breed daar dus het is goed opletten om tussen de wandelaars, fietsers en vissers veilig een weg te vinden. Zeker wanneer je steeds dichterbij het informatiecentrum aldaar komt, wordt het drukker. De bussen met Aziatische toeristen waren in de verte al duidelijk zichtbaar en de snelheid moest bij het infocentrum drastisch aangepast worden om een herhaling van vorige week te voorkomen.
Maar goed we hebben het overleefd (evenals de toeristen) en konden hierna eens goed doortrekken over de Lekdijk. Duidelijk was te zien dat John overschot had en dus in opperbeste stemming was. Hij praatte voor 2 en had al weer plannen om de volgende dag weer te gaan fietsen.
Erik had het nog wel even zwaar, maar na de Lekdijk was de terugweg ingezet en ging alles weer vanzelf.

Via de parallelweg langs de A27 werd weer richting het zuiden gereden en bij Fort Lunet werd uiteraard nog even gestopt voor een nazit met koffie en appeltaart

Het was weer een toprit met prachtig weer en een lekker compact ploegje waarin goed samengewerkt werd.

Volgende week gaan we naar de Proloog. Tot dan!

Thais.

Zoals inmiddels al een paar jaar het geval is, rijden we ook dit jaar weer een ronde langs Renesse. Curt verzorgt dit altijd met allerlei lekkers in zowel Made als in Renesse.
De tocht was rond de 230km dus we hadden er zin in. Dit bleek ook uit het aantal sporters dat meeging, want voor het eerst in lange tijd was de sportploeg compleet. 11 sporters en gastrijder Kevin de Meijer.

Om 7 uur aten we wat krentenbollen en worstbrood in de bakkerij van Curt en vervolgens vertrokken we om 07.30 uur richting Renesse.
De natte wind blies fiks uit het NNW en het was best wel fris. Toch zat het tempo er goed in. Hierdoor vroegen zich renners hardop af of we dit wel 230km zouden gaan volhouden. Vanaf Willemstad werd daarom het gas een beetje teruggenomen. We reden nu ook de open vlakten van Zeeland in en de wind had hierdoor vrij spel.
Al snel gingen we in twee waaiers rijden en sneden we vlot door de Zeeuwse winden.

Bij het tunneltje onder de N59 bij Oude-Tonge werd echter de eerste schade gereden. De verlichting in dit tunneltje deed het niet (of was niet aanwezig) en hierdoor reden we in het pikkendonker door dit tunneltje. Erik reed achter Chris aan en botste met zijn stuur en hand tegen de wand van de tunnel. Een fikse schaafwond aan hand en shifter was het gevolg. Tja achter de brede rug van Chris fietsen heeft vaak het voordeel dat je lekker uit de wind zit. Maar in dit geval zorgde zijn rug voor een totale verduistering.

Maar weinigen hadden in de gaten wat er in het tunneltje gebeurde, want tunnel uit stond de wind op kop en werd er flink doorgetrokken waardoor het peloton versplinterde.
Toen we weer hergroepeerden werd er weer verder koers gezet richting Herkingen.
Net voor Herkingen sloeg echter het noodlot toe. Langs de kant van de zeedijk aldaar liep namelijk de 14 jarige Gabriëlla haar hond uit te laten. Velen van ons zagen haar, maar ondanks geroep, handgebaren en bellen kon Gerben Gabriëlla niet ontwijken en raakten zij elkaar frontaal. Beiden lagen gewond op de grond en als groep probeerde we te doen wat ons het beste leek. Nadat de ambulance arriveerden werden beiden naar het Ziekenhuis vervoerd, waar ze dezelfde dag nog weg konden

Zonder in detail op de aard van het letsel in te gaan hebben beiden een enorme klap gehad. Gerben is er nog het “beste” mee weg gekomen, Gabriëlla zal qua herstel langer onder de pannen zijn.

Nadat de ambulance weg was, begon het te regen en bleven wij koud en verslagen achter met allerlei emoties. Besloten werd gezamenlijk terug te fietsen naar Made, waar we bij Curt in de bakkerij na zouden praten over wat er die dag had plaatsgevonden.
Gelukkig kregen we van Gerben al snel te horen dat hij het ziekenhuis uit mocht. Hierna werd geëvalueerd wat er gebeurd was, wat we hebben gedaan op de plaats van het incident en hoe dit mogelijk beter kan.

In dit verslag is bewust summier ingegaan op de feiten en omstandigheden rond het ongeval. Allereerst uit respect voor Gerben en Gabriëlla, maar ook omdat gewoon nog niet duidelijk is hoe het gebeurd is. De gebeurtenissen gaan nu indalen en we moeten voor Gerben en Gabriella hopen op een spoedig herstel.

Aan de lezer van dit verslag wil ik vragen, om aan de hand van wat u gelezen heeft te waken voor aannames of voorbarige conclusies. Heb je vragen over wat er gebeurd is, vraag het dan iemand van de Sport, ze waren er allemaal bij.

Tot slot wil ik namens de gehele sportploeg Curt bedanken voor de moeite die je culinaire in deze rit hebt gestopt. Zonde dat we niet alles hebben kunnen opeten, maar daar waren de omstandigheden dan ook naar…

Thais

Bij afwezigheid van onze kopman, Thais, is het toch altijd even afwachten wie het verslag gaat schrijven. Vaak is Eric bereid de pen ter hand te nemen, maar die had slechts een paar kilometer bij de sport in de benen. Twan bood zich aan via WhatsApp, maar het enthousiasme spatte er niet bepaald vanaf. Daarom mag ik mijn debuut maken bij de verslagen.
De jaarlijkse rit naar de Mol is toch wel een bijzondere tocht, want de eerste 30 km worden in een grote groep samen met de tour afgelegd. De trim had dit jaar besloten wat eerder te vertrekken en na de chaotische heenweg van vorig jaar kan ik me dat goed voorstellen. Om half negen telde ik snel vijf sporters: naast mezelf waren John, Twan, Chris en Sander aanwezig. Flip was er natuurlijk ook, maar gaf aan dat hij vandaag met de tour zou meerijden. De grote afwezige was Eric; na alle berichtjes en routes op zaterdag hadden we hem wel verwacht.
Lekker in het wiel van de tour lieten wij ons zonder enige inspanning naar de Mol brengen. Helemaal niet verkeerd om eens rustig twee-aan-twee te fietsen en bij te praten. Misschien kunnen we daar bij de sport een voorbeeld aan nemen… of niet.
Aangekomen bij de Mol was het tijd om te gaan verkennen. Voor mij een moment om terug te denken aan vorig jaar. Toen was Thais natuurlijk de sterkste van ons allemaal, maar als altijd de sterkste zou winnen, dan was het palmares van Boogerd in de heuvelklassiekers mooier dan dat van Pogi en Remco bij elkaar. Na drie rondjes was ik destijds de gelukkige die de handen in de lucht mocht steken.
Dit jaar lagen de verhoudingen toch anders. Thais was afwezig, net als onze kapitein die ook altijd blijft rijden. Chris, Twan, John en Eric hadden dit jaar al flink gefietst, en Eric was zelfs met de trim meegegaan om zichzelf te sparen voor de wedstrijd. Sander had afgelopen maandag laten zien dat, als hij zich wat dieper over het stuur buigt en zijn nek wat dikker laat worden, hij deze drie rondjes ook wel in zijn eentje kon volhouden.
Na de start besloot ik, net als Thais vorig jaar, meteen te proberen een scheiding tussen de sport en de rest te creëren. Helaas vonden de anderen het wel een aardig idee om met de hele groep te blijven rijden. Omdat ik niet zag hoe ik drie rondjes solo kon volhouden, liet ik me maar terugzakken. Sander kwam bij het clubgebouw hard voorbij en in zijn wiel bleef ik nog even rustig zitten om te zien wat de rest zou doen. Ook Sander had geen zin om nog twee rondjes op kop te sleuren en wilde duidelijk graag winnen. Mijn andere aanvallen hadden weinig effect, want niemand kwam mee.
In het laatste rondje vermoedde ik dat het voor mij gedaan was en ik te veel energie had verspeeld. Maar een laatste aanval op het heuveltje wilde ik toch proberen. Tot mijn verbazing zag ik dat ik een flink gat had geslagen. Gelukkig voor Sander werd hij door Chris gewaarschuwd dat ik vooruit was, en met een snelheid ruim boven de vijftig zette hij de achtervolging in. Ik was te uitgeput om aan te haken en zo soleerde Sander bij zijn debuut op de Mol naar de overwinning. Ik rolde rustig uit als tweede en tot mijn verbazing moest de rest van de sport het afleggen tegen Wim van de Tour.
Na koffie, appelgebak en een huldiging vertrokken we met de sport terug naar Made. Eric’s rug besloot dat het beter was om met de tour mee te gaan, en Flip was opeens toch weer bij de sport. Met een mooi gemiddelde van 36 km/u reden we goed samenwerkend terug. Op de brug bij Gorinchem moest Chris nog lossen, maar dan had hij het sportieve maar boven de familiebelangen moeten stellen.
Volgende week zal de sport niet aanwezig zijn op zondag, want dan gaan we vroeg in de ochtend op pad voor onze jaarlijkse rit naar Renesse.

Jan Willem

Het was een druk paasweekend: op zaterdag morgen een rit, ’s avonds het feest van Chris, en Maandagochtend weer een rit. Ik heb dit weekend daarom maar bestempeld als een mini‑3‑luik. Het waren drie dagen plezier én afzien.

Gisteren (net als deze ochtend bij de start) was het mistig, en de luikjes bleven vrijwel de hele dag dicht. 😴 Het feestje van Chris had bij iedereen sporen nagelaten, vooral op dag 2. De vraag was dan ook: wie staan er aan de start en in welke hoedanigheid?

Ik zag een groep Zombies staan, namelijk John, Twan, Jetlag‑Jan‑Willem, Sander, Martien en Chris. Laatstgenoemde was de laatste tijd niet geheel fit, maar na het verorberen van de van zijn teamgenoten gekregen fruitmand 🍌🍋🍊🍍🍐🍎 en enkele shotjes slagroom fietst hij weer ouderwets fris en fruitig rond. De vitamines en de tropische gedachten 🏖 gaven hem duidelijk weer power.

Voor vertrek werd nog even overlegd over de te rijden route. Onze (smerig hard rijdende) Sm…

Agent Thais had de GPS in de app gezet, maar door de vele wegwerkzaamheden klopt die niet altijd. John loodste ons door de Beethovenlaan in Raamsdonksveer, waar de eerste wegopbrekingen waren.

Thuis had ik een rit‑risicoanalyse gemaakt: 30 km zijwind mee, 35 km wind mee, en tot Fort Lunet wind tegen. Niet dat het de andere sportkleppers wat uitmaakt waar de wind vandaan komt—de meesten gaan tegenwind net zo hard als meewind. Bizar eigenlijk.

Bij de Bergsche Dijk aangekomen bleek dat ze daar de bovenste asfaltlaag hadden weggehaald. Daardoor kregen wij allemaal een vibrerend gevoel in ons lijf ook steeg de kans op lekrijden aanzienlijk.

Net nadat we de Slijkwellsedijk opdraaiden, had John lek. (Ter vergelijking: vorig jaar zaten we deze tijd al op zo’n acht lekke banden.)

Nu hadden we wind mee. Het was niet al te druk op de slingerdijkjes, wat ons een vrijbrief gaf om de turbo’s aan te zetten. En als Sander op kop zit, zet je dan schrap: hij gaat onder in de beugel, trekt zijn oren in en neemt een aërodynamische houding aan. Dan zie je z’n gespierde nek en weet je wat er komen gaat: kilometerslang sleurt hij op kop. Samen met kapitein Martien nemen zij de meeste kilometers voor hun rekening. Ook het jongste lid, JW, is alweer snel in vorm ondanks zijn jetlags. Ik vind ‘jetleg’ met een ‘e’ dan ook een mooie titel voor hem—vrij vertaald: straaljagerbenen.

Even op Strava gekeken: tussen Nederhemert en Poederoijen 35 km met een gemiddelde van 38 km/u. En dat met al die bochten!

Twan scoort punten met zijn uitspraak: “Mijn kuiten klappen door mijn beenstukken heen, ik doe ‘t bijna in m’n broek van angst.” Gelukkig moest John bij de Wilhelminasluis een plaspauze inlassen om zijn eigen sluis te openen.

De rest kon even van het geweld bijkomen.

We gaan langs Werkendam: het laatste, en wat ik dacht het lastigste stuk viel reuze mee. De samenwerking was super; iedereen kon goed mee.

Natuurlijk is er een nazit—dit keer bij Fort Lunet. Het feest van Chris wordt nog eens besproken, en vooral hoe leuk het was.

Ook werd er nog even opgeschept over onze (en andere) afgetrainde lichamen. Daar hadden we weer een nieuwe spreuk voor:

“Van achteren komen we net uit het lyceum, maar van voren zijn we pronkstukken uit het museum.”

Op het terras scheen bij aankomst de zon, totdat Twan zijn beenstukken uittrok. Door de weerkaatsing op zijn witte kuiten maakte de zon een terugtrekkende beweging. Dan maar zonder zon onze kapitein in het zonnetje zetten!

Martien is al jaren de stabiele factor in de sportgroep. Hij weet overal de weg, let op iedereen en doet iedereen pijn. Kortom: he is “THE ONE.” Komende week is hij jarig, en daar hoort een cadeau bij. Door zijn betrouwbaarheid, snelheid en power kwamen we uit op een Porsche.

Martien, veel plezier ermee, een fijne verjaardag en bedankt voor de traktatie!

Het was een mooi paasweekend.

Groeten van Erik 👊

Traditiegetrouw wordt er met Pasen niet op zondag gereden maar op zaterdag en maandag. Op de verzamelplek stonden al veel WTC leden te wachten. Zoals altijd was het weer gezellig met alle keuvelende leden. Ik vind het altijd mooi om te zien dat op de verzamelplek altijd iedereen door elkaar staat. Er is niets te merken groepsvorming van tour, trim of sport.
Nee hoor, we zijn 1 club en iedere WTC rit wordt gezamenlijk gestart als fietsclub WTC Made. Dat is toch mooi!

Om 08.30 uur wordt er van start gegaan en lijkt het alsof al de leden om ons heen als water onder een warme zon verdampen. Het residu dat overblijft zijn de sporters, om precies te zijn 6 man, te weten Gerben, Twan, Martien, John en Erik.

Deze rit gaat naar de Bakkersmolen bij Essen. Soms heb je geluk en soms heb je pech met de wind. In dit geval hadden we pech want de wind kwam uit het noordoosten en was behoorlijk fris. Iedereen van de sport had dan ook lange mouwen en lange broek. Sommigen hadden zelfs nog handschoenen aan.

Na een rustige aanloop werd vanaf het viaduct over de A16 het gaspedaal ingedrukt. We hadden windje mee, maar het feit dat je weet dat je windtegen terug moet, drukte de pret wel een beetje.
Zoals gebruikelijk werd er lekker afgewisseld en zo zaten we eigenlijk al heel snel bij Roosendaal. De route leidde ons ten zuidwesten van Roosendaal door veel kleine polderweggetjes met veel bochten. Dit was best leuk om te rijden, maar je kon wel duidelijk merken dat het geen zondag was. Om de haverklap moesten we weer aan de kant voor ander verkeer, waardoor het tempo er nooit echt goed in kwam.

De wegkapitein van de dag was Martien, daags van tevoren had hij een GPX-bestand van de route rondgestuurd en die werd natuurlijk keurig gevolgd, maar dan moet je fietsnavigatie het wel doen en dat was bij Martien niet het geval. Kennelijk had hij geen GPS bereik en zo was onze wegkapitein stuurloos geworden. Martien bleef echter kalm en liet de navigatie aan anderen over. Het enige wat uit zijn mond kwam was: “ik ga binnenkort een Garmin halen.”
Zoals we gewend zijn is het in Essen nog steeds een puinhoop qua weg opbrekingen en zo moesten we een heel stuk lopen tussen de walsen en graafmachines door. Hierna werden we in Essen door allerlei woonwijken gestuurd de me vrij bekend voorkwamen. Het bleek dan ook dat Martien de GPX van vorig jaar had rondgestuurd. De route die we toen gefietst hadden was deels geïmproviseerd door al de wegopbrekingen die er toen in Essen waren. Inmiddels waren die wegopbrekingen weg, maar fietsten we nog wel door de woonwijken heen. Op zich prima, want daardoor hadden we geen last van veel verkeer.

Essen uit begon de wind goed in het gezicht te blazen. De kopbeurten bleven echter goed verdeeld en om niet de hele weg in te nemen werd vaak in twee waaiers gereden. Ook in Zundert leidde de navigatie ons door een woonwijk. Oh ja, vorige jaar in Zundert lagen ook nog veel straten open vandaar…
Na Zundert konden we richting Rijsbergen lekker ronddraaien. Dat was al even geleden, maar we waren het nog niet verleerd. De wind begon echter wel zijn tol te eisen, zeker bij Erik. Hij had de Elsakker in gedachte als rustpunt en was volledig gefocust om in ieder geval tot daar niet af te haken. Het was dan ook een bitter pil dat de groep zonder blikken of blozen de Elsakker links liet liggen en door knalde richting A16.
Dit “verraad aan den Elsakker”, bleef niet zonder gevolgen, want Erik werd hier mentaal volledig door gebroken. Ook ik was teleurgesteld en moest nog alle zeilen bijzetten om de groep bij te halen, omdat ik bijna mijn fiets al in de fietsrekken had staan bij de Elsakker. De groep reed zo hard door dat even door mijn gedachte schoot dat ze me eraf wilde rijden. Dat zou een dubbel verraad zijn! Gelukkig hielp deze gedachte me om de groep terug te halen, maar het was wel op mijn tandvlees.
Gedesillusioneerd gingen Erik en ik maar achter in het peloton rijden achter de brede ruggen van de mannen die geen koffie met appeltaart wilde eten.
Met een droge mond en honger naar zoetigheid reden we vervolgens met een uitgedund groepje Made binnen. Het is toch een beetje een leeg gevoel als je de koffie skipt na een fietstocht…
Deze leegte moet dan ook snel gevuld worden en dat gaat vanavond al gebeuren want Chris, het moreel kompas van de Sport, is jarig en vanavond gaan we dat vieren. Chris gefeliciteerd met je 50ste verjaardag!

Maandag wordt het een rondje Poederooijen

Thais

De zon scheen fel, maar het was 4 graden. We verzamelden op het raadhuisplein en iedereen keek verwonderd naar Sander Weda, hij was de enige met een korte broek.
Komt wel goed, zei Sander met een glimlach, ik fiets me wel warm.
Als Sander zich warm wil fietsen, dan weet de sport genoeg. Da wordt weer snukken en harken.

Klokslag 5 over half negen, vertrokken we met de sportgroep. Sander, Gerben, Martien, Chris, Erik, John, Flip en ondergetekende.
De fiets van Erik maakte een gek geluid, er zat een steek los. Erik riep nog dat het zijn hartslag was, het maakte zoveel herrie dat we op drukke fietspaden niet eens hoefde te roepen of te bellen. Toch wist deze bikkel met deze fiets, zich door weer en vooral veel wind te trappen.

Windkracht 4, het gas ging erop. Om beurten werd er op kop gereden, natuurlijk lieten de sterke kleppers G., de kapitein en Sander zich meer vooraan zien.
We streden met elkaar naar het keerpunt, zodat we de wind in de rug kregen.
Vanaf het Kampina natuurgebied ging de snelheid omhoog, Chris kreeg weer lucht om te praten. In hoog tempo reden we langs het kanaal, Sander reed op kop, zette zijn gespierde nek omhoog wat voor ons het teken was dat hij weer vol gas ging. Mooie interval training.
Ik keek achterom en zag dat Flip ook graag mee deed aan de interval.

Bij Biest Houtakker was de weg opgebroken en werden we gedwongen het fietspad langs het kanaal te volgen. We kwamen in centrum Tilburg uit, via stoplichten en drukke fietspaden genoten we van deze city trip. We slalomde tussen de hardloopsters met mooie asics schoenen, fatbikes en politie busjes. John wees ondertussen naar alle concertzalen en cafés waar hij naar zijn “jazz” bandjes gaat kijken. Uiteindelijk kwamen we op een fietspad wat ons langs het spoor naar Rijen bracht.

Martien sprak de magische woorden: Het mooie van de Kampina rit, is dat je om Tilburg heen fietst. Deze keer niet dus….
Voorbij Rijen roken we de koffie van de pannekoecker, en ging de gaskraan weer open.
Gezellig even nakletsen met elkaar, slap ouwehoeren en elkaar voor de gek houden. Na een Boks of High Five, gingen we richting huis. Snel voor de buis om de ronde te kijken.
Was zeker weer een mooie rit met een mooie groep.

Twan

Vandaag de Boompjesdijk rit.
Dit is nou niet bepaald een windluwe rit en waaien deed het vandaag!
Volgens mij maakt niemand van de sport zich er erg druk om,
waar wel zorgen over waren was de extra ballast, die Flip onze kledingman van de club aan iedereen uitreikte. Onverwachts extra gewicht!
De club – penningmeester had een gevulde oude sok gevonden en vond het een mooi idee om daar mooie nieuwe WTC sokken voor aan te schaffen.
Zeker het extra gewicht waard!

De Sportgroep is niet groot vandaag.
Thijs bezorgde ons de gpx-route, na een paar dagen niet fit te zijn geweest, ging hij niet mee. Martien is de bloemetjes buiten aan het zetten op Madeira, Curt bakt ze bruin in Renesse, Jan-Willem zit zonder fiets in België.

Dus gingen we met z,n vijven op pad nl: Gerben, Twan, John, Erik en ook de niet geheel fitte Chris ging mee.
Na de start gingen we tot de Helkantsedijk gelijk met de Tour – groep op, naast mij fietste Wim ten Haaf. Mooi om hem weer lekker te zien fietsen! Eerder vertelde hij mij al dat hij graag weer eens een keer met de sport mee wil, ik denk dat dat niet lang meer gaat duren.

Met een windkracht 5 trok ons peletonneke de polders in.
Na even infietsen warm worden, was het Gerben die het tempo opvoerde, wat is die in een korte periode sterk geworden.
Zijn prestatie – curve ziet er uit als een steile beklimming📈 . Hetzelfde geld voor John, na een trainingsweek van maar liefst 500+ km is hij weer helemaal back on track.
De verwachtingen zijn hoog van je John.

Met deze wind is een groepje van 5 prima, je zit niet snel op de kant en er is geen 2e waaier nodig. Kwam mooi uit want onze 2e waaier specialist was er niet.
Ik had de route van te voren bestudeerd en had 2 aantekeningen gemaakt.
De eerste: Na de boompjesdijk wordt de wind gunstiger en de tweede: koffie+ Bij Den Elsakker.
2 richtpunten waar ik mij op focus.
Zo zal iedereen wel zijn eigen focus ergens op richten.
Twan zijn focus is gericht op zijn Zilveren huwelijk maar wij kennen Twan en die gaat voor Goud.
Voor goud moet je nog een keer 25 jaar afzien Twan.😉
Gaat hem lukken de sleet zit er (met fietsen) zeker niet op.
Ook Twan beukt volop tegen de wind in, samen met Gerben doen ze het meeste kopwerk.

Maar zoals altijd komt iedereen wat langer of korter op kop.
Voor mij word het met de Boompjesdijk in het zicht steeds korter.
Een dijkje eerder draagt de naam “De bloemetjesdijk”.
Ik zwaai er naar en wij gaan rechtsaf de Boompjesdijk op.

In Gent Wevelgem heb je de Moeren, nou dit doet er niet voor onder.
Gerben BEUKt door de wind de dijk over.
Eindelijk…..bocht naar links en de wind mee.
Ik moet even letterlijk en figuurlijk bijtanken.
Nu betekent wind mee niet perse makkelijker, wel sneller.
Ik zag op mijn powermeter geen verschil in wattages.
Volgende richtpunt “Den Elsakker”.
Als een TGV vliegen we door de polders.
Ondanks dat Chris niet helemaal fit is, zit hij toch regelmatig op kop.
Bij de vandaag omgedoopte “ZILVERbloemsedijk” moeten we even rustig aan doen.
Daar staan de WTC De Trappistentrappers uit Zundert,
Ik schat een groep van 30. Met volgauto; een valpartij!
Ik zie iemand ondersteund worden.
Zo,n grote groep met deze wind????
Wij geven weer gas.
Met 43km per uur word ik ingehaald door John, ik zeg tegen hem: “niet harder dan 50 he” , het was een grap! Maar serieus als John altijd is, nam hij het ter harte en bleef keurig op de 50.

Ondertussen bij “Den Elsakker” aangekomen ! Wat een wereldzaak is dat.
Je kan daar niet voorbij fietsen.
Aan de Ronde tafel komen eindelijk de verhalen los, ZOO ook Chris.
Hij scoorde dan ook 1punt voor het MUK – Klassement.
Dit is een nieuw klassement voor wie de mooiste uitspraak doet.
De punten worden in overleg / autoritair door mij toegewezen!
De nazit is weer super gezellig.
Over 2 weken word Chris 50 maar dat duurt hem te lang , hij trakteert nu al.
Bedank Chris!

Mannen, bedankt voor weer een mooie rit.

Grtn. Erik