Het was een druk paasweekend: op zaterdag morgen een rit, ’s avonds het feest van Chris, en Maandagochtend weer een rit. Ik heb dit weekend daarom maar bestempeld als een mini‑3‑luik. Het waren drie dagen plezier én afzien.

Gisteren (net als deze ochtend bij de start) was het mistig, en de luikjes bleven vrijwel de hele dag dicht. 😴 Het feestje van Chris had bij iedereen sporen nagelaten, vooral op dag 2. De vraag was dan ook: wie staan er aan de start en in welke hoedanigheid?

Ik zag een groep Zombies staan, namelijk John, Twan, Jetlag‑Jan‑Willem, Sander, Martien en Chris. Laatstgenoemde was de laatste tijd niet geheel fit, maar na het verorberen van de van zijn teamgenoten gekregen fruitmand 🍌🍋🍊🍍🍐🍎 en enkele shotjes slagroom fietst hij weer ouderwets fris en fruitig rond. De vitamines en de tropische gedachten 🏖 gaven hem duidelijk weer power.

Voor vertrek werd nog even overlegd over de te rijden route. Onze (smerig hard rijdende) Sm…

Agent Thais had de GPS in de app gezet, maar door de vele wegwerkzaamheden klopt die niet altijd. John loodste ons door de Beethovenlaan in Raamsdonksveer, waar de eerste wegopbrekingen waren.

Thuis had ik een rit‑risicoanalyse gemaakt: 30 km zijwind mee, 35 km wind mee, en tot Fort Lunet wind tegen. Niet dat het de andere sportkleppers wat uitmaakt waar de wind vandaan komt—de meesten gaan tegenwind net zo hard als meewind. Bizar eigenlijk.

Bij de Bergsche Dijk aangekomen bleek dat ze daar de bovenste asfaltlaag hadden weggehaald. Daardoor kregen wij allemaal een vibrerend gevoel in ons lijf ook steeg de kans op lekrijden aanzienlijk.

Net nadat we de Slijkwellsedijk opdraaiden, had John lek. (Ter vergelijking: vorig jaar zaten we deze tijd al op zo’n acht lekke banden.)

Nu hadden we wind mee. Het was niet al te druk op de slingerdijkjes, wat ons een vrijbrief gaf om de turbo’s aan te zetten. En als Sander op kop zit, zet je dan schrap: hij gaat onder in de beugel, trekt zijn oren in en neemt een aërodynamische houding aan. Dan zie je z’n gespierde nek en weet je wat er komen gaat: kilometerslang sleurt hij op kop. Samen met kapitein Martien nemen zij de meeste kilometers voor hun rekening. Ook het jongste lid, JW, is alweer snel in vorm ondanks zijn jetlags. Ik vind ‘jetleg’ met een ‘e’ dan ook een mooie titel voor hem—vrij vertaald: straaljagerbenen.

Even op Strava gekeken: tussen Nederhemert en Poederoijen 35 km met een gemiddelde van 38 km/u. En dat met al die bochten!

Twan scoort punten met zijn uitspraak: “Mijn kuiten klappen door mijn beenstukken heen, ik doe ‘t bijna in m’n broek van angst.” Gelukkig moest John bij de Wilhelminasluis een plaspauze inlassen om zijn eigen sluis te openen.

De rest kon even van het geweld bijkomen.

We gaan langs Werkendam: het laatste, en wat ik dacht het lastigste stuk viel reuze mee. De samenwerking was super; iedereen kon goed mee.

Natuurlijk is er een nazit—dit keer bij Fort Lunet. Het feest van Chris wordt nog eens besproken, en vooral hoe leuk het was.

Ook werd er nog even opgeschept over onze (en andere) afgetrainde lichamen. Daar hadden we weer een nieuwe spreuk voor:

“Van achteren komen we net uit het lyceum, maar van voren zijn we pronkstukken uit het museum.”

Op het terras scheen bij aankomst de zon, totdat Twan zijn beenstukken uittrok. Door de weerkaatsing op zijn witte kuiten maakte de zon een terugtrekkende beweging. Dan maar zonder zon onze kapitein in het zonnetje zetten!

Martien is al jaren de stabiele factor in de sportgroep. Hij weet overal de weg, let op iedereen en doet iedereen pijn. Kortom: he is “THE ONE.” Komende week is hij jarig, en daar hoort een cadeau bij. Door zijn betrouwbaarheid, snelheid en power kwamen we uit op een Porsche.

Martien, veel plezier ermee, een fijne verjaardag en bedankt voor de traktatie!

Het was een mooi paasweekend.

Groeten van Erik 👊

Traditiegetrouw wordt er met Pasen niet op zondag gereden maar op zaterdag en maandag. Op de verzamelplek stonden al veel WTC leden te wachten. Zoals altijd was het weer gezellig met alle keuvelende leden. Ik vind het altijd mooi om te zien dat op de verzamelplek altijd iedereen door elkaar staat. Er is niets te merken groepsvorming van tour, trim of sport.
Nee hoor, we zijn 1 club en iedere WTC rit wordt gezamenlijk gestart als fietsclub WTC Made. Dat is toch mooi!

Om 08.30 uur wordt er van start gegaan en lijkt het alsof al de leden om ons heen als water onder een warme zon verdampen. Het residu dat overblijft zijn de sporters, om precies te zijn 6 man, te weten Gerben, Twan, Martien, John en Erik.

Deze rit gaat naar de Bakkersmolen bij Essen. Soms heb je geluk en soms heb je pech met de wind. In dit geval hadden we pech want de wind kwam uit het noordoosten en was behoorlijk fris. Iedereen van de sport had dan ook lange mouwen en lange broek. Sommigen hadden zelfs nog handschoenen aan.

Na een rustige aanloop werd vanaf het viaduct over de A16 het gaspedaal ingedrukt. We hadden windje mee, maar het feit dat je weet dat je windtegen terug moet, drukte de pret wel een beetje.
Zoals gebruikelijk werd er lekker afgewisseld en zo zaten we eigenlijk al heel snel bij Roosendaal. De route leidde ons ten zuidwesten van Roosendaal door veel kleine polderweggetjes met veel bochten. Dit was best leuk om te rijden, maar je kon wel duidelijk merken dat het geen zondag was. Om de haverklap moesten we weer aan de kant voor ander verkeer, waardoor het tempo er nooit echt goed in kwam.

De wegkapitein van de dag was Martien, daags van tevoren had hij een GPX-bestand van de route rondgestuurd en die werd natuurlijk keurig gevolgd, maar dan moet je fietsnavigatie het wel doen en dat was bij Martien niet het geval. Kennelijk had hij geen GPS bereik en zo was onze wegkapitein stuurloos geworden. Martien bleef echter kalm en liet de navigatie aan anderen over. Het enige wat uit zijn mond kwam was: “ik ga binnenkort een Garmin halen.”
Zoals we gewend zijn is het in Essen nog steeds een puinhoop qua weg opbrekingen en zo moesten we een heel stuk lopen tussen de walsen en graafmachines door. Hierna werden we in Essen door allerlei woonwijken gestuurd de me vrij bekend voorkwamen. Het bleek dan ook dat Martien de GPX van vorig jaar had rondgestuurd. De route die we toen gefietst hadden was deels geïmproviseerd door al de wegopbrekingen die er toen in Essen waren. Inmiddels waren die wegopbrekingen weg, maar fietsten we nog wel door de woonwijken heen. Op zich prima, want daardoor hadden we geen last van veel verkeer.

Essen uit begon de wind goed in het gezicht te blazen. De kopbeurten bleven echter goed verdeeld en om niet de hele weg in te nemen werd vaak in twee waaiers gereden. Ook in Zundert leidde de navigatie ons door een woonwijk. Oh ja, vorige jaar in Zundert lagen ook nog veel straten open vandaar…
Na Zundert konden we richting Rijsbergen lekker ronddraaien. Dat was al even geleden, maar we waren het nog niet verleerd. De wind begon echter wel zijn tol te eisen, zeker bij Erik. Hij had de Elsakker in gedachte als rustpunt en was volledig gefocust om in ieder geval tot daar niet af te haken. Het was dan ook een bitter pil dat de groep zonder blikken of blozen de Elsakker links liet liggen en door knalde richting A16.
Dit “verraad aan den Elsakker”, bleef niet zonder gevolgen, want Erik werd hier mentaal volledig door gebroken. Ook ik was teleurgesteld en moest nog alle zeilen bijzetten om de groep bij te halen, omdat ik bijna mijn fiets al in de fietsrekken had staan bij de Elsakker. De groep reed zo hard door dat even door mijn gedachte schoot dat ze me eraf wilde rijden. Dat zou een dubbel verraad zijn! Gelukkig hielp deze gedachte me om de groep terug te halen, maar het was wel op mijn tandvlees.
Gedesillusioneerd gingen Erik en ik maar achter in het peloton rijden achter de brede ruggen van de mannen die geen koffie met appeltaart wilde eten.
Met een droge mond en honger naar zoetigheid reden we vervolgens met een uitgedund groepje Made binnen. Het is toch een beetje een leeg gevoel als je de koffie skipt na een fietstocht…
Deze leegte moet dan ook snel gevuld worden en dat gaat vanavond al gebeuren want Chris, het moreel kompas van de Sport, is jarig en vanavond gaan we dat vieren. Chris gefeliciteerd met je 50ste verjaardag!

Maandag wordt het een rondje Poederooijen

Thais

De zon scheen fel, maar het was 4 graden. We verzamelden op het raadhuisplein en iedereen keek verwonderd naar Sander Weda, hij was de enige met een korte broek.
Komt wel goed, zei Sander met een glimlach, ik fiets me wel warm.
Als Sander zich warm wil fietsen, dan weet de sport genoeg. Da wordt weer snukken en harken.

Klokslag 5 over half negen, vertrokken we met de sportgroep. Sander, Gerben, Martien, Chris, Erik, John, Flip en ondergetekende.
De fiets van Erik maakte een gek geluid, er zat een steek los. Erik riep nog dat het zijn hartslag was, het maakte zoveel herrie dat we op drukke fietspaden niet eens hoefde te roepen of te bellen. Toch wist deze bikkel met deze fiets, zich door weer en vooral veel wind te trappen.

Windkracht 4, het gas ging erop. Om beurten werd er op kop gereden, natuurlijk lieten de sterke kleppers G., de kapitein en Sander zich meer vooraan zien.
We streden met elkaar naar het keerpunt, zodat we de wind in de rug kregen.
Vanaf het Kampina natuurgebied ging de snelheid omhoog, Chris kreeg weer lucht om te praten. In hoog tempo reden we langs het kanaal, Sander reed op kop, zette zijn gespierde nek omhoog wat voor ons het teken was dat hij weer vol gas ging. Mooie interval training.
Ik keek achterom en zag dat Flip ook graag mee deed aan de interval.

Bij Biest Houtakker was de weg opgebroken en werden we gedwongen het fietspad langs het kanaal te volgen. We kwamen in centrum Tilburg uit, via stoplichten en drukke fietspaden genoten we van deze city trip. We slalomde tussen de hardloopsters met mooie asics schoenen, fatbikes en politie busjes. John wees ondertussen naar alle concertzalen en cafés waar hij naar zijn “jazz” bandjes gaat kijken. Uiteindelijk kwamen we op een fietspad wat ons langs het spoor naar Rijen bracht.

Martien sprak de magische woorden: Het mooie van de Kampina rit, is dat je om Tilburg heen fietst. Deze keer niet dus….
Voorbij Rijen roken we de koffie van de pannekoecker, en ging de gaskraan weer open.
Gezellig even nakletsen met elkaar, slap ouwehoeren en elkaar voor de gek houden. Na een Boks of High Five, gingen we richting huis. Snel voor de buis om de ronde te kijken.
Was zeker weer een mooie rit met een mooie groep.

Twan

Vandaag de Boompjesdijk rit.
Dit is nou niet bepaald een windluwe rit en waaien deed het vandaag!
Volgens mij maakt niemand van de sport zich er erg druk om,
waar wel zorgen over waren was de extra ballast, die Flip onze kledingman van de club aan iedereen uitreikte. Onverwachts extra gewicht!
De club – penningmeester had een gevulde oude sok gevonden en vond het een mooi idee om daar mooie nieuwe WTC sokken voor aan te schaffen.
Zeker het extra gewicht waard!

De Sportgroep is niet groot vandaag.
Thijs bezorgde ons de gpx-route, na een paar dagen niet fit te zijn geweest, ging hij niet mee. Martien is de bloemetjes buiten aan het zetten op Madeira, Curt bakt ze bruin in Renesse, Jan-Willem zit zonder fiets in België.

Dus gingen we met z,n vijven op pad nl: Gerben, Twan, John, Erik en ook de niet geheel fitte Chris ging mee.
Na de start gingen we tot de Helkantsedijk gelijk met de Tour – groep op, naast mij fietste Wim ten Haaf. Mooi om hem weer lekker te zien fietsen! Eerder vertelde hij mij al dat hij graag weer eens een keer met de sport mee wil, ik denk dat dat niet lang meer gaat duren.

Met een windkracht 5 trok ons peletonneke de polders in.
Na even infietsen warm worden, was het Gerben die het tempo opvoerde, wat is die in een korte periode sterk geworden.
Zijn prestatie – curve ziet er uit als een steile beklimming📈 . Hetzelfde geld voor John, na een trainingsweek van maar liefst 500+ km is hij weer helemaal back on track.
De verwachtingen zijn hoog van je John.

Met deze wind is een groepje van 5 prima, je zit niet snel op de kant en er is geen 2e waaier nodig. Kwam mooi uit want onze 2e waaier specialist was er niet.
Ik had de route van te voren bestudeerd en had 2 aantekeningen gemaakt.
De eerste: Na de boompjesdijk wordt de wind gunstiger en de tweede: koffie+ Bij Den Elsakker.
2 richtpunten waar ik mij op focus.
Zo zal iedereen wel zijn eigen focus ergens op richten.
Twan zijn focus is gericht op zijn Zilveren huwelijk maar wij kennen Twan en die gaat voor Goud.
Voor goud moet je nog een keer 25 jaar afzien Twan.😉
Gaat hem lukken de sleet zit er (met fietsen) zeker niet op.
Ook Twan beukt volop tegen de wind in, samen met Gerben doen ze het meeste kopwerk.

Maar zoals altijd komt iedereen wat langer of korter op kop.
Voor mij word het met de Boompjesdijk in het zicht steeds korter.
Een dijkje eerder draagt de naam “De bloemetjesdijk”.
Ik zwaai er naar en wij gaan rechtsaf de Boompjesdijk op.

In Gent Wevelgem heb je de Moeren, nou dit doet er niet voor onder.
Gerben BEUKt door de wind de dijk over.
Eindelijk…..bocht naar links en de wind mee.
Ik moet even letterlijk en figuurlijk bijtanken.
Nu betekent wind mee niet perse makkelijker, wel sneller.
Ik zag op mijn powermeter geen verschil in wattages.
Volgende richtpunt “Den Elsakker”.
Als een TGV vliegen we door de polders.
Ondanks dat Chris niet helemaal fit is, zit hij toch regelmatig op kop.
Bij de vandaag omgedoopte “ZILVERbloemsedijk” moeten we even rustig aan doen.
Daar staan de WTC De Trappistentrappers uit Zundert,
Ik schat een groep van 30. Met volgauto; een valpartij!
Ik zie iemand ondersteund worden.
Zo,n grote groep met deze wind????
Wij geven weer gas.
Met 43km per uur word ik ingehaald door John, ik zeg tegen hem: “niet harder dan 50 he” , het was een grap! Maar serieus als John altijd is, nam hij het ter harte en bleef keurig op de 50.

Ondertussen bij “Den Elsakker” aangekomen ! Wat een wereldzaak is dat.
Je kan daar niet voorbij fietsen.
Aan de Ronde tafel komen eindelijk de verhalen los, ZOO ook Chris.
Hij scoorde dan ook 1punt voor het MUK – Klassement.
Dit is een nieuw klassement voor wie de mooiste uitspraak doet.
De punten worden in overleg / autoritair door mij toegewezen!
De nazit is weer super gezellig.
Over 2 weken word Chris 50 maar dat duurt hem te lang , hij trakteert nu al.
Bedank Chris!

Mannen, bedankt voor weer een mooie rit.

Grtn. Erik

Hoewel we ons zoveel mogelijk aan de vastgestelde kalender proberen te houden, zijn we er deze week toch vanaf geweken. Omdat veel mensen op de vastgestelde datum de lunchrit niet konden bijwonen, werd deze naar voren gehaald en stond deze dus vandaag op de planning.

Omdat we bij de lunchrit altijd zo rond 12.00 uur op de lunchlocatie willen arriveren, is de rit ook wat langer. 120km om precies te zijn, voor een rondje Philipsdam.
Twan was dit keer de wegkapitein en had de lunch geregeld in stamcafe d’n Elsakker.

Omdat we bang waren dat we niet rond 12.00 uur bij d’n Elsakker zouden arriveren, werd dit keer gestart om 08.30 uur. Praktisch de hele sportgroep was aanwezig, muv Curt die ziek was. Chris kon ook niet mee vanwege blessureleed. Ook zou Riet Jansen, een voormalig rondemiss, aansluiten bij de lunch. Haar aanwezigheid was voldoende om Chris ook te laten komen.

De komende paar kilometer zuidwaarts waren wind tegen. Op zulke stukken kom ik zelf altijd het beste tot mijn recht, dus ik ging op kop tot Sint Philipsland. Met name de laatste km moest ik even diepgaan om het tempo stabiel te houden, maar dat vind ik alleen maar leuk.

De wind kwam uit het zuiden, dus met een aangename weerstand werd westwaarts gereden. Er werd zoals altijd lekker afgewisseld op kop en als een geoliede machine waren we al snel langs Willemstad gereden. Het tempo was afgestemd op de afstand en er werd dus niet te gek gedaan. Iedereen kon dus redelijk comfortabel mee. Waar het nodig was, werd in twee waaiers gereden en dat werd door velen goed ontvangen.
Tijdens de rit was ik een beetje bang voor de conditie van John, na zijn abominabele rit van vorige week. Maar John hield zich deze rit erg goed en het is fijn te zien dat hij zijn vorm weer terug begint te krijgen.
De meest getalenteerde renner onder ons was dit keer ook weer mee gegaan. JW heeft dit jaar nog niet veel gefietst, maar feitelijk heeft hij dit ook niet perse nodig.
Hij vertelde dat hij wel twijfels had om mee te gaan met deze lange rit, maar de aanwezigheid van Flip, John en Erik stelde hem gerust. Wat kan er nou gebeuren?
JW zag deze rit als een trainingsrit en zat ook steevast in de staart van het peloton. Als er dan viaductjes naderde dan liet hij zich goed van voren zien, om zich vervolgens weer af te laten zakken. Zo ook vlak bij de Grevelingendam waar we op de Zuiderlandsedijk een heuvel/dijk op moesten. Brutaal kwam hij langszij en keek en passant nog even provocerend mij in de ogen. Tja, ik pakte dus de handschoen op en samen sprintten we richting het begin van de Philipsdam. Daar aangekomen stond de wind vol op kop. Als peloton gingen we vervolgens met een normaal tempo de dam over. Door de wind was het zwaar en achter mij hoorde ik John allerlei onverstaanbare dingen roepen, maar het waren vooral veel “ oo “-klanken die ik hoorde.
Eenmaal op de dam kon John alleen nog maar uitbrengen dat hij zojuist geëxecuteerd was door het WTC executiepeloton. We lachten er allemaal om, maar John lag er niet af!

Via de Heense Molen, Steenbergen en Stampersgat werd weer terug richting de May gereden. De wind leken we toch wel schuin tegen te hebben, maar er werd lekker gefietst zonder gekke dingen. Op de Goudbloemsedijk konden we de koffie al ruiken en werd het tempo nog even opgevoerd tot aan Zevenbergen. Op de burg bij Zwartenberg bleek echter dat we iemand misten. JW zagen we niet meer. Nadat hij weer bij was getrokken, bleek dat hij toch wat teveel op zijn talent vertrouwd had en te weinig kilometers in de benen had. Zulke ritten heb je nodig om sterker te worden. En 1 ding is zeker; JW zal zeker sterker(ste) worden naarmate het seizoen vordert.

De laatste paar 100 meter voor d’n Elsakker werd er nog even afgesprint door Erik, Flip en (ik dacht) JW, waarna we aan de lunch konden. Chris stond ons al op te wachten en we konden zijn nieuwe fiets ook even bewonderen. Una bici totalmente Italiana!

De lunch was lekker en werd ons aangeboden door Twan ivm zijn 25-jarig huwelijk. Bedankt Twan voor de lunch en voor het regelen!

Volgende week gaan we weer westwaarts want dan staat de Boompjesdijk op het programma.

Thais

Zoals gepland, zouden we de tweede rit van het seizoen onder leiding van Gerben een rondje Giessenburg doen. De route was geen verrassing, desalniettemin stuurde Gerben het GPX-bestand van de route toch maar even door, zoals we dit bij de Sport al een poosje doen.

Ondanks het koude weer stonden er toch behoorlijk wat WTC’er bij de start. Voor de sport meldde zich een klein aantal renners, te weten: Gerben, Erik, Twan en John.
Nadat we vlotjes vertrokken, werden we pas bij de Moerdijkbrug geconfronteerd met fikse wind op het voorhoofd. Het was een moddervette wind met 2 graden op de thermometer. Ook John merkte dit, want die moest er helaas al af op de Moerdijkbrug.
Na terug te zijn gekomen, stelde hij nog wel voor alleen verder te gaan, maar dat druist natuurlijk in tegen het Wetboek van de WTC Made en hierdoor kwamen we al snel tot de conclusie dat John, met zijn keuze om met de sport mee te gaan, zichzelf tot de Sport veroordeeld had en dat daardoor ook de Sport tot John veroordeeld was.

Het tempo ging dus wat terug, maar de wind ging steeds ongunstiger staan, dus veel gemakkelijker ging het ook niet. Zolang iedereen bij elkaar in het wiel kon rijden, ging het prima, maar bij smalle stukjes weg of andere situaties waar niet goed in het wiel kon worden gereden, brak het soms en moest er gewacht worden.
Gelukkig kwamen wij bij De Mol nog een oude bekende tegen die zo af en toe als gastrijder wel eens mee rijdt met de Sport. Daar hadden we een goede aan.

Vanaf Gorinchem kregen we de wind wat meer in de rug en werd het voor de rijders op kop makkelijker. Omdat er niet meer voluit gereden werd, was het aanlokkelijk om de energie kwijt te raken op bruggen. Zo geschiedde. Ik ging los op de brug bij Gorinchem en Erik over de brug bij Keizersveer. Lekker…

Zoals altijd namen we met de sport de tijd om bij te praten op een terrasje. Dit keer bij Fort Lunet. Zo eindigde dan ook onze zondagse WTC fietsrit.

Tot volgende week, dan staat bij de Sport een lange rit op het programma met lunch in de vernieuwde Elsakker…

Thais

Toen in oktober 2024 het WTC seizoen ten einde kwam, kon de mountainbike weer van stal gehaald worden. Er werd niet veel meer gefietst, en een beetje de conditie onderhouden is eigenlijk nog het hoofddoel. Menig WTC-lid nam nog wel deel aan de veldrit in Terheijden, maar door dat blubberbad daar werd de motivatie om meer te gaan fietsen niet echt groter.

In tegenstelling tot andere jaren was er dit jaar nog best wat animo voor de dinsdagavond trainingen onder de sporters. Met de mountain/gravelbike in de pikdonkere bossen konden we elkaar nog veel pijn doen en de conditie werd er daardoor zeker niet minder om. Twan, Chris, Gerben en Curt waren bijna altijd van de partij en zij zorgden ervoor dat het elastiek niet slap kwam te hangen en als we een extra uitdaging wilde hebben dan nam Chris de racefiets en volgende de rest met de mtb’s in z’n wiel, pfff dat was echt afzien achter die grote vriendelijk reus.

In het nieuwe jaar kwam ook al vrij snel, als het weer het toeliet, de racefiets van stal en werden er individueel ritten gereden om zo het elastiek maar weer wat verder op te rekken.
Hoewel niet iedereen het met me eens zal zijn, heb ik sterk de indruk dat er januari/februari onder de sporters al meer kilometers zijn gemaakt dan normaal het geval is.

In februari werd het elastiek nog wat strakker gezet door langere ritten en deelname aan de Cross for the Crocus. De knaldrang nam nu steeds verder toe en het wachten was op de WTC openingsrit waar iedereen wist dat het helemaal los zou gaan. John probeerde op de sportapp de gemoederen nog een beetje te bedaren door aan te geven dat het slechts om een “kroketrit” ging, maar hij vond geen gehoor. Bij John zat er dus nog niet echt veel knaldrang in, althans voor wat betreft het fietsen dan… maar dit zou weldra veranderen.

De ochtend van de WTC openingsrit was eindelijk aangebroken en ik besloot om al wat vroeger weg te gaan om de nieuwigheden onder de leden eens goed te bekijken. Mijn vermoeden werd bevestigd dat er dit jaar weer een aantal leden met een nieuwe fiets aan de start verschenen. Ook waren er veel nieuw schoentjes en bandjes te zien. Curt had zelfs deze ochtend nog nieuwe bandjes gestoken. Hij vertelde dat het erg moeizaam ging, maar met een beetje vaseline zaten de rubbertjes er zo omheen….
Qua kleding waren er ook nog wat nieuwigheden, want Anneke reed rond met het prototype van de nieuwe WTC sokken. Ziet er goed uit hoor.
Zoals vaak het geval is in het voorjaar was de keuze in kleding ook erg divers, Hans spande echter de kroon met kort benen en kort armen, brrr… dat zal weer kuchen en snotteren worden de komende ritten. 😉

Om 09.00 uur werd het startsein gegeven en werd er onder leiding van Erik koers gezet op een rondje TMM, maar dan anders. Hoewel het nog even wachten was tot dat iedereen bij elkaar kwam, ging het op de Koekoeksweg helemaal los. Het elastiek dat gedurende 4 maanden telkens een beetje strakker was komen te staan, werd nu in 1 keer losgelaten en als een stelletje Dolle Mina’s gingen we ervan door.
Het was chaos met een BIG smile. Zo knalden we richting Lage Zwaluwe waar we met een gemiddelde van boven de 40km/h arriveerden. John moest alle zeilen bij zetten, maar hij bleef prima aangehaakt.
Ondertussen telde ik de blije koppen even en zag dat we met tienen waren, te weten: Gerben, Twan, John, Chris, JW, Curt, Martien, Flip en Erik. Laatstgenoemde had een missie, waarvoor hij in de winter keihard getraind had, want Erik wil namelijk makkelijk meekomen. Nou die missie is vooralsnog geslaagd, want hij zat er de gehele rit bij.

Via de Moerdijk reden we richting Klundert, waar we de wind tegen kregen. De wind was nog best straf en dus werd het voor de mensen in het wiel wat gemakkelijker. Dit geldt alleen niet als je op een dijk bij Zevenbergen een gat moet dichtrijden, maar het was wel vermakelijk om te zien, Twan!
Bij Zwartenberg dreigde het toch wat uit de hand te lopen qua snelheid en besloot Chris het voor de zwakkere op te nemen door z’n bidon te laten vallen. Een zeer effectieve interventie, maar na een paar minuten werd de snelheid toch weer opgevoerd.
Via Terheijden en Den Hout werd de rit afgerond en kwamen we op ongeveer 60km terug in Made.
Als het niet voor de brunch was, hadden we wat mij betreft wat langer mogen rijden. Ik was kennelijk niet de enige die er zo over dacht want bij terugkomst thuis zag ik op Strava dat praktisch iedereen al behoorlijk wat kilometers extra had gemaakt voordat de rit überhaupt begon… stelletje afstandsjunkies…

Met een brunch bij ’t Trefpunt werd de openingsrit traditioneel afgesloten en kon het eerste verdict opgemaakt worden: het is duidelijk dat veel sporters in goede doen zijn, voor degene die dit niet zijn, kan teruggevallen worden op een overschot aan talent en doorzettingsvermogen.

Erik, bedankt voor de rit!
Tot volgende week, dan doen we 100km onder leiding van Gerben!

Thais.

Omdat vorige week met de opkomst van 2 man bij de Sport een dieptepunt werd bereikt, werd het idee geopperd om wat reclame te maken voor de rit van vandaag.

De belofte om van Corné (de altijd goedlachse) uitbater van café Elsakkar afscheid te gaan nemen, zou garant moeten  staan voor een hoge opkomst!
Eerst even vermelden wat de afwezigen daarmee gemist hebben;
# Een geweldig ontvangst door de trimgroep bij onze aankomst bij het café
# Geweldige bediening door de nieuwe eigenaren
# Geweldige humor
# Koffie, of Cappuccino met koek en appelgebak

En dit was dan nog maar het begin. Toen de trim weer richting Made ging, doken wij van de sport nog even binnen het feestgedruis in.
Een volle bak, lekker warm en de gemiddelde leeftijd van de feestgangers van zo’n 75 jaar.
Na eerst nog een koffie met koek gingen wij al snel aan de Kwaremont.

Ook deze werd keurig naar ons tafeltje gebracht.
Natuurlijk maakte de 85-jarige huisfotograaf Ko Dak ( ik denk familie van W. Dak)
nog een groepsfoto van de WTC Sport met Corné.

Na het aanhoren van de gedetailleerde verbouwingsplannen en het emotionele afscheid van Corné,  lieten wij “een traantje wegpinkend”

 Café den Elsakker achter.

Bovenstaande is dus wat de afwezigen gemist hebben.

Nu de rit zelf ;
De 3 aanwezige sporters waren het er al snel over eens dat het een rondje ’t Zand zou worden en dan via Chaam en Rijsbergen naar Prinsenbeek.
Al snel werd er kop over kop gereden, er stond een frisse  oostenwind maar het was prima fietsweer.
Alle 3 hadden we er zin in,  de wegen waren droog en schoon .
Met weinig woorden draaiden we als een geoliede machine rond. Vooral Twan hield het tempo hoog en wees ons het 2e gedeelte van de rit de weg.
Met café Elsakker in het verschiet, ging het tempo nog wat meer omhoog, hoe kapotter we zijn
des te beter, alles straks smaakt, lijkt ons motto van vandaag te zijn (en dat was ook zo)

Na het bezoek aan ons stamcafé hebben we Twan bijna thuis afgezet en zijn John en ik uitbollend en nagenietend huiswaarts gegaan.

Corné; farewell

 en geniet van je pensioen!

Groeten van Erik

Voor velen is het jaarlijks terugkerende evenement DH-DH-DH het hoogtepunt van het seizoen en luidt het ook voor velen het einde van het wegseizoen in. Ja ja, er zijn nog wel 3 officiële WTC-ritten te gaan, maar het seizoen biedt geen uitdagingen of speciallekes meer en daarmee kijken veel leden al met een schuin oog naar de mountainbike/gravelbike.

Het hele weekend was het al goed weer en omdat ik zaterdag jarig was, trakteerde ik mezelf die dag op een zonnig solo rondje van 110+km. Op zondag zouden we toch met een grote groep gaan fietsen en de verwachting was dat we het rustig aan zouden doen. Na een kort verjaardagsnachtje brak de dag aan.
Het beloofde een prachtige wielerdag te worden, waarin natuurlijk weer veel WTC’ers van de partij waren. Dit mag ook wel omdat de organisatoren voor een groot deel (Houtse) WTC-leden zijn en dan moeten we natuurlijk als WTC Made met grote getallen aanwezig zijn. Ondanks het feit dat de toertocht niet vanuit WTC Made georganiseerd werd, maakt het me wel trots dat de organiserende leden uit onze gelederen komen en dat er zoveel van onze leden te zien waren.

Vanaf Made reden we om 08.30 uur richting Den Hout waar het bij aankomst al erg druk was met renners. Als mieren liep iedereen door elkaar op zoek naar koffie, een goede parkeerplek voor de fiets, een WC of een oude bekende. Met name dit laatste is altijd mooi om te zien. DH-DH-DH is namelijk een lokaal georganiseerde toertocht waar feitelijk alleen lokale renners naar toe komen. Dit is de charme van het evenement, want iedereen kent elkaar of is op een of andere manier met elkaar verbonden.

Bij de start werd duidelijk dat, in tegenstelling tot eerdere jaren, de snelste groep als eerste zou vertrekken. In dit geval was dit de sportgroep van WTC Made. Waar normaal gesproken Velo Amice altijd het snelst rijdt, zou dit jaar dus kennelijk WTC Made het snelst moeten rijden….
Dit legde dus gelijk wat druk op onze schouders, maar toch reden we na de inzegening vrij ontspannen met een rustig tempo weg. Voor mij en de gebroeders Van Oerle ging het echter toch wat te rustig en het tempo werd dus al snel opgevoerd. In een vloek en een zucht kruisten we de Slingerdreef en zat alles op een lint.
Voor John ging het echter wat te vlot en hij liet zich in goed overleg nabij Ulvenhout bijhalen door de WTC-groep die achter ons groepje reed. Met John’s afhaken werd het sein op groen gezet om weer gas te geven, iets wat JW dan ook direct in de praktijk bracht door de snelheid op 40 km/h vast te pinnen. Ik liet me kort even naar achter zakken om te kijken wie er nu uiteindelijk allemaal mee fietsten. In totaal waren dit 10 man, te weten Martien, Twan, Chris, Jan-Willem, Gerben, Curt, Gert-Jan, Pierre, Gerald en Wim. Laatstgenoemde betrof een lid van Velo Amice die het voornemen had om lekker rustig te gaan fietsen. Dat was dus niet helemaal gelukt, maar ik heb begrepen dat hij wel een erg leuke rit heeft gehad.
Op weg naar de eerste bananenstop zag ik dat JW weer op kop kwam en met hoge snelheid over vervelend liggende klinkers reed. Al snel werd duidelijk dat dit hem heel veel energie kostte want de trapomwentelingen werden steeds trager en de snelheid zakte. Twan reed in zijn wiel maar nam niet over, JW reed immers nog maar een paar 100 meter op kop en kon dit normaliter wel langer volhouden. Nu echter was het lijden voor JW. Nee hij had niet zijn beste dag.
Kort hierop maakten we de eerste stop in bos bij Wortel. We aten daar een banaantje en kropen snel weer op de fiets om verder te gaan over de klinkerweg langs de PI. De snelheid werd weer op 40 gepind en er werd weer vrolijk verder gereden om vervolgens al snel in Den Hout aan te komen.
Daar werd de traditionele foto weer genomen en werd de weg vervolgd. De rit was alweer over de helft gekomen en Martien, Wim en Gert-Jan lieten zich nu duidelijk meer van voren zien. De wind was inmiddels een beetje gunstiger komen te staan en daardoor ging de snelheid weer verder omhoog. Ik was helemaal in mijn sas, want alles zat op een lint, er werd niet gepraat en kopbeurten werden op tijd en netjes overgenomen. Heerlijk!
Op 83 km meerden we aan bij de koffiestop. Iedereen was nog vol in de adrenaline en was blij dat het zo lekker liep. Dit resulteerde dan ook in vele high fives en schouderklopjes onderling.
Dat de beleving van de rit niet door iedereen gedeeld werd, bleek toen we tijdens de koffie erachter kwamen dat JW er niet bij was. Een snel belletje leerde ons dat JW zijn eigen weg was gaan rijden richting de finish omdat hij zich niet helemaal senang voelde. Hij zou ons echter bij de finish opwachten waar hij wel gewoon zou deelnemen aan het afpilsen, alles was dus gelukkig oké.

Nog een beetje beduusd door JW’s onverwachte afscheid, vertrokken wij voor de laatste 40 km. De benen waren al wat stijf, maar na enkele minuten zaten we weer in het gewenste ritme en stoven we richting Den Hout. Zeer getalenteerde renners kwamen nu bovendrijven. Gert-Jan en Gerald pakten bijvoorbeeld lange kopbeurten, als Wim op kop kwam, ging het nog even een paar km harder en Martien was steevast voorin te vinden.

Bij het naderen van Den Hout viel logischerwijs ook de vermoeidheid in. Zelf was ik al veel op kop geweest en toen Martien mij het bevel gaf om met 47km/h nog even over te nemen, moest ik passen. Gerald en Wim zagen hun kans schoon en demarreerden. Weg waren ze… toch wat te veel op kop gezeten.

Achter mij zag ik een aan stukken gereten peloton. Curt en Chris hadden de rest laten lopen en hadden de 119km ervoor al alles gegeven. Twan en Gerben konden geen woorden meer uitbrengen, maar waren zichtbaar gelukkig om weer eens serieus sportief geprikkeld te zijn. Martien was ook weer content met zijn volledig NIET leeftijdsadequate prestatie. En ik zelf? Ik heb genoten van het gevoel om weer helemaal kapot te gaan, maar wat voor mij het mooiste is, is dat we veilig en goed gereden hebben en als groep samen weer een mooie prestatie hebben neergezet.

Bij aankomst werden we herenigd met JW en onder het genot van een biertje en een oliebol werd nog volop nagesproken over de rit en naarmate de tijd vorderde werd het steeds gezelliger.

Allemaal bedankt voor de mooie rit, in het bijzonder Gert-Jan met zijn lange stabiele kopbeurten (3 ritten meerijden = lid worden), Pierre en Gerald voor de snelheid en goede humeur en Wim voor je verschroeiende pieksnelheden.

Tot slot nog een speciale dank aan de organisatie.
Tot volgend jaar!

Thais

Nog even terug naar het vorige weekend.
Ik denk dat ik wel voor iedereen mag spreken dat het 3Luik het hoogtepunt van het seizoen was, ook voor mij.
Hoewel ik het weekend er niet bij was, heb ik met mijn rit van 225km op zondag ook mijn hoogtepunt van het seizoen bereikt.
Nogmaals klasse mannen, 3 dagen achter elkaar 180km+ fietsen, dan ben je geen gewone.

Deze week staat de rit Hedel op het progamma.
Na zo’n 3luik is dit dan ook “gewoon” Hedel.
Ik vroeg aan de mannen of ze nog last hadden van het zwarte gat na zo’n weekend?
Het antwoord was: “vooral een pijnlijk gat”!

Ok, wie waren er vandaag:
Martien, Gerben, Thijs, John, Jan-Willem, Twan, en ik (Erik)
Ook Ad wilde weer een keer mee met de sportgroep. Hij appte dat hij dacht dat de mannen na het 3luik wel wat vermoeid zouden zijn en durfde het aan. (Zeg dat nou niet dacht ik nog).
Sowieso respect voor iemand die met de sportgroep mee wil, maar nooit hardop denken/appen over de toestand van de kleppers, dat noemen ze tegenwoordig Jinxen.
Chris was de grote afwezige. Het blijkt dat zijn optreden van vorige week zo succesvol was dat de boekingen binnen stromen en hij gisteren moest optreden.
Ook Sander was er niet. Vorige week twijfelde hij nog wat hij zou doen op de zondagochtend: of 5 km hardlopen (Proloog afstand) of mee naar de Proloog in Amerongen, het werd het tweede en dan met maar liefst een rondje van 240km.
Ik zag op strava dat hij de kermiskoers van WVT had gereden met een gem. van 38 per uur.

De meeste hadden de rit van vandaag in hun GPS gezet.
Ook ik , maar deze rit ken ik uit mijn hoofd en mijn GPS vertrouw ik niet meer na vorige week.
Allhoewel ik op papier de leider zou zijn, was vandaag iedereen leider.
Wel zo fijn!
Al snel voerde Thijs de snelheid op, niks staken voor hem, gewoon je werk doen. Gas er op. Punt.
Nog even een schrikmoment; er stoven wat motorcrossers uit de bossen zo de weg op. Wat een idioten dacht ik nog, bleek het van Meel & co te zijn. Idd familie van !!! Haha ik zei toch……wat een idio…😉
Gebeurde verder niks, Twan omhelsde zijn broer en weer door.
Het was wat fris maar perfect fietsweer. We kwamen dan ook veel fietsgroepen tegen.
De Oudebosschebaan was afgesloten. Daar moesten we de route even verleggen naar het links naastgelegen fietspad om weer bij De Rustende Jager uit te komen.
Tempo zat er goed in maar we hadden dan ook de zijwind mee.
Zo ver zo goed.
Voorbij Cromvoirt kregen we de wind volle bak mee wat zich vertaalde in de snelheid.
Mooi asfalt daar dus dat is heerlijk.

Op weg naar Engelen nam Martien het voortouw, hij loodste ons slot Haverleij door.
Links langs de trap omhoog, altijd ff opletten daar. Alsof je in een Ghetto fietst, de huizen zijn daar op en tegen elkaar gebouwd. Maar goed met weinig ruimte en veel woningen lossen we de huisvesting problemen misschien zo wel op!
Op naar de brug bij Hedel.
Daar was het altijd oversteken naar café Treurenburg ( klinkt gezellig 🤔). Nu konden we direct linksaf het mooie fietspad op de brug op.
Het ronddraaien ging als een speer, als dat goed wordt uitgevoerd is dat zo mooi.
Voorbij Hedel nam Gerben een lang stuk tegenwind voor zijn rekening alsof hij door de boter trapt…prachtig.
Op de Bergsche Maasdijk de wind vol tegen.
De les van John maalt in mijn hoofd; “zorg dat je in mijn wiel zit”, daar zit ik dus ook en ik zit er prima, net niet op de kant! Achter mij Twan en Ad, wel of niet op het kantje.
Ik hoor Twan iets roepen maar versta door de wind en het suizen van de carbonwielen niet wat hij roept. Meest is het iets van top, bikkel, geweldig of genieten.
Dus iedereen gaat door maar dan vliegt Twan de groep voorbij en zorgt ervoor dat het tempo omlaag gaat. Ad had het zwaar en moest er af.
Maar ik hoorde al geluiden van “ligt Erik eraf?” ….nee …. deze rit niet mannen….eindelijk een keer niet.
En ik zou liegen als ik zeg dat ik niet blij was dat Ad (zoals hij zelf zei) op het elastiek zat.
In een iets lager tempo gingen we richting de koffiestop bij Ford Lunet. Martien ging door, hij is aan het verhuizen en heeft veel druktes. Succes M10; vanaf volgende week ben jij een Oosterhouter.
De koffiestop: Het mooiste moment van de ochtend. Beetje ouwehoeren over van alles, meest onzin soms nog meer onzin.
Het laatste stukje naar huis, netjes Jan-Willem en John afgezet en nog even gas erop richting de brug over de Amertak.
Ik vind dat een beetje mijn brug want 33 jaar lang had ik vanuit de badkamer van mijn vorige huis uitzicht over die brug. Dat gegeven maakte mij overmoedig en ik haalde Thijs in op de brug, dat moet je niet doen bij Thijs! Thijs was getriggerd, accelereerde en weg was hij. Wat een power.
In Made nog even iedereen laten aansluiten om gezamelijk deze rit af te sluiten.

Het was weer een mooie rit.
Tot volgende week bij de klassieker “DH-DH-DH”.👋

Groet van Erik