Vandaag stond de rivierentocht op het programma. Tijdens het rondje Team Munne Moaten op zaterdag had ik het met Martien al even over route gesproken. De route gaat normaliter namelijk over de Waaldijk tussen Gorinchem en Zaltbommel en deze dijk is nu onderhand al 3 jaar afgesloten in verband met dijkverzwaringswerkzaamheden. Telkens als je denkt dat ze “nu onderhand wel klaar zullen zijn” en de gokt neemt om over de Waaldijk te rijden, kom je keer op keer weer bedrogen uit.
De gemeente Gorinchem en Zaltbommel hebben veel moeite gestoken in een prachtige website met een mooie tijdlijn van alle werkzaamheden op de Waaldijk, toch werden we hier niet heel veel wijzer van.
Uiteindelijk kwamen Martien en ik op zondag morgen tot de conclusie het gewoon te gaan proberen en de gok (misschien tegen beter weten in) toch te nemen om de Waaldijk te berijden.

Aangezien we weer een lange rit voor de boeg hadden, wilden we graag een uurtje eerder vertrekken. Hoewel de achterliggende gedachte de afstand was, heeft het meerdere voordelen om vroeger te vertrekken. Je ben namelijk vaak voor 12.00 uur thuis, men heeft minder last van hoge temperaturen en je hebt minder last van overigens fietser (en andersom) die over het algemeen nog niet zo vroeg op pad gaan. Aan de andere kant zijn we een vereniging die als uitgangspunt heeft om op zondag om 08.30 uur gezamenlijk bij elkaar te komen en te vertrekken. Dat is natuurlijk ook belangrijk.
Belangen, belangen, belangen, misschien is dit een onderwerp om eens nader te bespreken tijdens de jaarvergadering?

Enfin, om 07.30 uur verzamelden we dus. Peter was niet aanwezig, hij is niet zo’n ochtendmens. Twan, Martien, John, Erik en Gerben waren wel present.
De wind was nog zwak en kwam vanuit het zuiden. Het ging dus vlotjes richting Gorinchem, maar om de snelheid niet uit de hand te laten lopen, werd eigenlijk alleen overgenomen als de man op kop dit aangaf, door de benen stil te houden, een elleboogje te geven of op een natuurlijk moment uit te draaien.
Erik’s knaldrang was echter zo hoog, dat hij zijn geduld niet kon bewaren en mij op de Keizersdijk al met 40 km/h inhaalde. Dit herhaalde hij nog een keertje bij Uppel en dat was dan ook even van de laatste keren dat we hem op kop zagen.
Na Gorinchem kwamen we ons gokmomentje tegen; de Waaldijk. We dachten even dat we gewonnen hadden, want we reden op een keurig geasfalteerde dijk de zon tegemoet. Heerlijk was het. Na 2 kilometer sloeg het onheil echter al toe want, u raadt het al, de Waaldijk was toch nog afgesloten. Via wat steegjes en nieuwbouw wijkjes in Dalem kwamen we op de N830 en reden daar verder in oostelijke richting.
Alsof we niet eigenwijs genoeg waren geweest, besloten we bij Vuren de Waaldijk nog eens een keer op te rijden, om vervolgens na 1 kilometer weer als verliezers uit de bus te komen, weer afgesloten.

We hadden nu ons lesje wel geleerd en tot Zaltbommel werd strak vastgehouden aan de N830. Niet de mooiste route, maar we konden ons wel snel voortbewegen op het rustige fietspad. In slagorde reden we dan ook naar de brug bij Zaltbommel. (zie foto’s)
John kreeg het al zichtbaar moeilijk. Na elke bocht het gat dicht rijden is ook al niet echt fijn, zeker als je de laatste weken maar weinig hebt gefietst. John wist hier na Zaltbommel echter een goede oplossing voor, door steevast als 2de of 3de in de groep te gaan rijden. Dit werkte kennelijk goed voor hem, want hij kwam niet meer in de problemen.
Via Gameren en Zuilichem werd Poederooijen bereikt en werd overgestoken naar het land van Altena. De wind was inmiddels flink toegenomen en blies vanuit het zuidwesten recht in onze giegel.
Bij Veen begon het wat te piepen en te kraken bij Erik, zeker nadat Gerben even gas gaf en vervolgens Martien overnam waarbij hij perse in het zog wilde gaan zitten bij een camper.
Via de bekende weg langs Drongelen werd verder de weg in westelijke richting ingebeukt. Na 90 kilometer zat Erik er echt doorheen en hierdoor kwam de snelheid op een dramatisch niveau te liggen. Toen zelfs een 80 jarige man met een Lampre-Merida shirt ons inhaalde was de maat vol, er moest echt gestopt worden bij een café voor vocht en suikers. Het café bij Dussen was echter helaas gesloten en dus restte ons niets anders dan toch maar gewoon richting Fort Lunet te fietsen, waar we anderhalf uur later aankwamen.
Na een vriendelijk ontvangst werd het gebruikelijke weer besteld. 5 koffie, 1 cappuccino en 6 appeltaart. We weten inmiddels precies van elkaar wat we willen. Wat een groep he…

Thais.

Na een korte rondvraag in de sport app bleek al snel dat veel sporters deze 2^de pinksterdag niet aanwezig waren bij de legendarische Oesterdam rit.

Enkel Thijs en ik hadden goesting en tijd om te gaan, op een later moment besloot JW om toch mee te gaan. De weinig trainings km’s hielden JW niet tegen om alsnog aan te sluiten.

Ook Erik stuurde een bericht dat hij ons wel voor een gedeelte weg wilde brengen, hij moest op tijd thuis dus de hele Oesterdam rit was geen optie.

Zondag ochtend 7.30 was het vertrek, na een zeer kort kletsmoment werd door Erik bij de watertoren het startschot gegeven. Thijs nam over en trok door tot aan Zevenbergsche hoek, JW keek me aan en riep gelijk: “wordt het zo’n dag !!!!!”.

Na 50 km zwaaide Erik af en reden we met z’n drieën door, het tempo lag hoog. We naderde de grens bij Belgie en werden ingehaald door een Pedelec, JW schoot meteen in zijn wiel.

Met een snelheid van dik boven de 40, knalden we tegen de wind in richting de Oesterdam.

Terwijl mijn hartslag richting de 354 ging, begon Thijs steeds harder te smilen. De Pedelec rijder kijkt geamuseerd in zijn spiegeltje, toen ik verstek moest laten gaan.

De grote verrassing van de dag was een kasseien strook, cadeautje van Thijs. Ooit heb ik eens de ronde van Vlaanderen gereden, nu wist ik weer waarom ik daar geen tweede keer ben geweest. J

Daarna de Oesterdam op, wederom nam Thijs ons op sleeptouw, met zijn mond wijd open sleurde hij aan zijn Cannondale. De zweet en zoutplekken op zijn mouwstukken en broek werden zichtbaar, de sporters onder ons weten dan genoeg.

Vanaf Oesterdam kregen we de wind in de rug en was het genieten, ondanks dat de benen van JW en mij echt zwaar werden moesten we elkaar toch met enige regelmaat vertellen hoe mooi fietsen is. We keken uit naar het terras en een welverdiende pint.

Op het terras in Zevenbergen, werden de verhalen alleen maar groter en sterker. Klasse rit.

Twan

Na de wat mager opkomst van de sport-groep in de laatste weken was er deze week weer eens een prima bezetting. We waren namelijk met 6 man, waaronder onze pechvogel Gerben. Na een maand afwezig te zijn geweest door de u welbekende lelijke val in Zeeland, maakte Gerben weer zijn rentree in het sportpeloton. Welkom terug G!

Volgens de kalender zouden we eigenlijk de Groene Hart tocht gaan rijden. Deze was uitgestippeld, voor verkend en lag klaar om gereden te worden. Maar vanwege te weinig aanmeldingen (1) was het echter niet de moeite waard om het door te laten gaan. Dan maar verplaatsen. De nieuwe datum staat nu op 6 juli. Gelukkig zijn er inmiddels al meer aanmelding. Het wordt een prachtige rit!

Enfin, de rit ging nu dus niet naar het Groene Hart, maar het werd een rondje Oud-Beierland. Hoewel het verste punt vaak in de benaming van de rit wordt aangehaald, was het in dit geval niet zo. Goudswaard was namelijk het verste punt. Maar ja, een rondje “Goudswaard” bekt toch niet zo lekker.
Nu ik even op Google Maps aan het turen ben, zouden we het ook wel het Beierlandse Drieluik kunnen noemen. We passeerden namelijk tijdens de rit achtereenvolgens Oud- Nieuw en Zuid-Beierland.

Genoeg nu over dat Beierland, want we moeten eerst nog vertrekken vanuit de May. In dit geval met Twan, Martien, Sander, Gerben en Erik. Lekker groepje zo met zessen.
De eerste 12 kilometer werd nog achter elkaar gereden, maar vanaf Lage Zwaluwe dwong de hartslag ons om op een lint te gaan. En zo geschiedde.
De wind was goed aanwezig maar desondanks werd nog aardig doorgefietst. Ikzelf zat toch niet zo lekker op de fiets aangezien ik op mijn reserve (regen)fiets reed. Na een ongeval bij de voorverkenning van de Groene Hart tocht was mijn voorvork gebroken en dus was ik tot mijn oude fiets veroordeeld. Op zich kan ik hier ook wel redelijk snel op fietsen, maar mentaal had ik al wel een tik te pakken. Die mentale tik werd alleen maar groter toen Sander op kop kwam en met 38km/h wind tegen het viaduct op knalde en over het viaduct nog eens aanzet en de snelheid naar boven de 50km/h joeg!
Nu de moed me in de schoenen was gezakt besloot ik dus maar wat kortere kopbeurten te pakken om zo, zonder al te veel gezichtsverlies, de rit te voltooien.
De rest zat er lekkerder bij. Bij Erik en Twan was weinig vermoeidheid te zien en ze zagen zelfs nog kans om te praten. Ook Gerben was goed teruggekeerd uit zijn blessureperiode, gezien zijn kopbeurten. En Martien, tja… die weet niet wat een slechte dag is.

Goudswaard ligt in het uiterste westen van de Hoekse Waard en met de fikse westenwind leek er dus maar geen einde aan te komen. Bij Oud-Beierland werden we dan ook nog eens meerdere malen uit ons ritme gehaald door wegwerkzaamheden (die kennelijk daar al jaren aan de gang zijn). Pas na Oud-Beierland kwamen we weer in een ritme en werd er lekker gedraaid. Ook kregen we onderweg nog versterking van een Bas, die ons tegemoet was komen fietsen. Om hem te verwelkomen werd het tempo nog eens flink opgevoerd, waardoor Bas al snel in het rood moest. Gelukkig voor hem verloor ik mijn bidon waardoor de hele trein tot stilstand kwam. Er werd spontaan even een plaspauze ingelast en iedereen kon daardoor even op adem komen. Mooi om te zien is dan dat de stilte onderweg direct plaats maakt voor grappen en hard gelach onderling. Bas wordt nu ook even woordelijk welkom geheten en na 2 minuten vertrokken we weer met goede moed. We hadden namelijk tot Made wind in het hol. En dat is een fijn gevoel, toch?

Zoals de ervaren fietser weet heeft wind in de rug ook zo z’n nadelen want de snelheid stijgt al snel naar ongekende hoogte en de mensen in het wiel hebben relatief minder voordeel van de fietsers voor hen. Bas kwam hier al snel achter, maar zijn doorzettingsvermogen zorgde ervoor dat hij, al blazend en sissend, het redde tot Heijningen. Daar maakten we de afspraak we splitsten en dat Bas en ik samen naar d’n Elsakker zouden rijden om ons daar weer te voegen bij de rest van de groep. Zo gezegd zo gedaan.
Bij d’n Elsakker aangekomen was het weer een drukte van belang, maar als vaste klanten en vrienden van d’n Elsakker konden we natuurlijk direct plaatsnemen.

Via de app was het Peter Broeders ook niet ontgaan dat we in de Elsakker zaten en dus zag hij zijn kans schoon om zijn wielervrienden in de kroeg op te komen zoeken. Ook Annie was erbij en dat deed ons allemaal veel goed, niet in de laatste plaats Annie zelf. Tof dat jullie er waren!

Tot volgende week, dan zijn Chris en John weer terug van het vakantiereces. Afgaande op hun Strava-activiteiten hebben ze niet veel gefietst, dus dat gaat afzien worden.
Volgende week is Sander er ook weer bij en ik voel nu al dat ik komende zondag superbenen zal gaan hebben, dus dat wordt lachen…

Mazzel,

Thais

Vandaag stond er weer een 200km rit op het program.
Uitstekend fietsweer.
Prima ploegje.
Lekker draaien.
Genieten van de koffie met appelgebak.
Route goed.
Praten geen tijd voor.
Lek nee.
Conclusie was weer helemaal top.

Met vriendelijke groet el Capitaino.

Vanwege moederdag werd de rit op zaterdag gereden met prachtig weer. De sport ging dit keer voor de Molentocht langs Kinderdijk. Een bekend rondje denk je, maar zonder GPX bestandje zouden we zeker een aantal keren verkeerd zijn gereden. Ook met GPX bestandje was dit het geval overigens…

Bij de start waren slechts 4 sporters aanwezig. Ik zelf was te laat, maar kon ter nauwer nood nog aansluiten. Vanuit Made werd direct lekker doorgetrokken. Er werd zo rond de 38/39 km/h gereden en dat viel goed vol te houden. Vanuit de achterhoede zag ik dat JW ook lekker kopwerk pakte, maar voor John ging het toch niet hard genoeg, want hij nam met 39km/h fier de kop over richting Moerdijkbrug. Een klein vreugdekreetje kwam in mij naar boven, want John had kennelijk goede benen en dit betekende dat hij in iedere geval niet kon beginnen te mauwen over de snelheid.

Binnen een mum van tijd waren we al de Moerdijk brug over en vanaf daar kregen we de wind op kop. Dit had echter niet zoveel invloed op de snelheid. Wat wel invloed had op de snelheid waren de velen bochten waar de gemiddelde bejaarde vrouw nog sneller doorheen gaat dan wij. Maar goed, de schrik zit er nog een beetje in van vorige week, dus het is allemaal te verklaarbaar.

Zoals al eerder aangegeven was het prachtig weer en de mooie omgeving richting Kinderdijk kwam hierdoor nog beter tot zijn recht. We dachten allemaal nog eens terug naar de rit van twee jaar geleden, waar we door hagel en wind richting Kinderdijk reden. Dat was afzien zeg.

Bij Kinderdijk zelf was het al behoorlijk druk. Het fietspad is al niet al te breed daar dus het is goed opletten om tussen de wandelaars, fietsers en vissers veilig een weg te vinden. Zeker wanneer je steeds dichterbij het informatiecentrum aldaar komt, wordt het drukker. De bussen met Aziatische toeristen waren in de verte al duidelijk zichtbaar en de snelheid moest bij het infocentrum drastisch aangepast worden om een herhaling van vorige week te voorkomen.
Maar goed we hebben het overleefd (evenals de toeristen) en konden hierna eens goed doortrekken over de Lekdijk. Duidelijk was te zien dat John overschot had en dus in opperbeste stemming was. Hij praatte voor 2 en had al weer plannen om de volgende dag weer te gaan fietsen.
Erik had het nog wel even zwaar, maar na de Lekdijk was de terugweg ingezet en ging alles weer vanzelf.

Via de parallelweg langs de A27 werd weer richting het zuiden gereden en bij Fort Lunet werd uiteraard nog even gestopt voor een nazit met koffie en appeltaart

Het was weer een toprit met prachtig weer en een lekker compact ploegje waarin goed samengewerkt werd.

Volgende week gaan we naar de Proloog. Tot dan!

Thais.

Zoals inmiddels al een paar jaar het geval is, rijden we ook dit jaar weer een ronde langs Renesse. Curt verzorgt dit altijd met allerlei lekkers in zowel Made als in Renesse.
De tocht was rond de 230km dus we hadden er zin in. Dit bleek ook uit het aantal sporters dat meeging, want voor het eerst in lange tijd was de sportploeg compleet. 11 sporters en gastrijder Kevin de Meijer.

Om 7 uur aten we wat krentenbollen en worstbrood in de bakkerij van Curt en vervolgens vertrokken we om 07.30 uur richting Renesse.
De natte wind blies fiks uit het NNW en het was best wel fris. Toch zat het tempo er goed in. Hierdoor vroegen zich renners hardop af of we dit wel 230km zouden gaan volhouden. Vanaf Willemstad werd daarom het gas een beetje teruggenomen. We reden nu ook de open vlakten van Zeeland in en de wind had hierdoor vrij spel.
Al snel gingen we in twee waaiers rijden en sneden we vlot door de Zeeuwse winden.

Bij het tunneltje onder de N59 bij Oude-Tonge werd echter de eerste schade gereden. De verlichting in dit tunneltje deed het niet (of was niet aanwezig) en hierdoor reden we in het pikkendonker door dit tunneltje. Erik reed achter Chris aan en botste met zijn stuur en hand tegen de wand van de tunnel. Een fikse schaafwond aan hand en shifter was het gevolg. Tja achter de brede rug van Chris fietsen heeft vaak het voordeel dat je lekker uit de wind zit. Maar in dit geval zorgde zijn rug voor een totale verduistering.

Maar weinigen hadden in de gaten wat er in het tunneltje gebeurde, want tunnel uit stond de wind op kop en werd er flink doorgetrokken waardoor het peloton versplinterde.
Toen we weer hergroepeerden werd er weer verder koers gezet richting Herkingen.
Net voor Herkingen sloeg echter het noodlot toe. Langs de kant van de zeedijk aldaar liep namelijk de 14 jarige Gabriëlla haar hond uit te laten. Velen van ons zagen haar, maar ondanks geroep, handgebaren en bellen kon Gerben Gabriëlla niet ontwijken en raakten zij elkaar frontaal. Beiden lagen gewond op de grond en als groep probeerde we te doen wat ons het beste leek. Nadat de ambulance arriveerden werden beiden naar het Ziekenhuis vervoerd, waar ze dezelfde dag nog weg konden

Zonder in detail op de aard van het letsel in te gaan hebben beiden een enorme klap gehad. Gerben is er nog het “beste” mee weg gekomen, Gabriëlla zal qua herstel langer onder de pannen zijn.

Nadat de ambulance weg was, begon het te regen en bleven wij koud en verslagen achter met allerlei emoties. Besloten werd gezamenlijk terug te fietsen naar Made, waar we bij Curt in de bakkerij na zouden praten over wat er die dag had plaatsgevonden.
Gelukkig kregen we van Gerben al snel te horen dat hij het ziekenhuis uit mocht. Hierna werd geëvalueerd wat er gebeurd was, wat we hebben gedaan op de plaats van het incident en hoe dit mogelijk beter kan.

In dit verslag is bewust summier ingegaan op de feiten en omstandigheden rond het ongeval. Allereerst uit respect voor Gerben en Gabriëlla, maar ook omdat gewoon nog niet duidelijk is hoe het gebeurd is. De gebeurtenissen gaan nu indalen en we moeten voor Gerben en Gabriella hopen op een spoedig herstel.

Aan de lezer van dit verslag wil ik vragen, om aan de hand van wat u gelezen heeft te waken voor aannames of voorbarige conclusies. Heb je vragen over wat er gebeurd is, vraag het dan iemand van de Sport, ze waren er allemaal bij.

Tot slot wil ik namens de gehele sportploeg Curt bedanken voor de moeite die je culinaire in deze rit hebt gestopt. Zonde dat we niet alles hebben kunnen opeten, maar daar waren de omstandigheden dan ook naar…

Thais

Bij afwezigheid van onze kopman, Thais, is het toch altijd even afwachten wie het verslag gaat schrijven. Vaak is Eric bereid de pen ter hand te nemen, maar die had slechts een paar kilometer bij de sport in de benen. Twan bood zich aan via WhatsApp, maar het enthousiasme spatte er niet bepaald vanaf. Daarom mag ik mijn debuut maken bij de verslagen.
De jaarlijkse rit naar de Mol is toch wel een bijzondere tocht, want de eerste 30 km worden in een grote groep samen met de tour afgelegd. De trim had dit jaar besloten wat eerder te vertrekken en na de chaotische heenweg van vorig jaar kan ik me dat goed voorstellen. Om half negen telde ik snel vijf sporters: naast mezelf waren John, Twan, Chris en Sander aanwezig. Flip was er natuurlijk ook, maar gaf aan dat hij vandaag met de tour zou meerijden. De grote afwezige was Eric; na alle berichtjes en routes op zaterdag hadden we hem wel verwacht.
Lekker in het wiel van de tour lieten wij ons zonder enige inspanning naar de Mol brengen. Helemaal niet verkeerd om eens rustig twee-aan-twee te fietsen en bij te praten. Misschien kunnen we daar bij de sport een voorbeeld aan nemen… of niet.
Aangekomen bij de Mol was het tijd om te gaan verkennen. Voor mij een moment om terug te denken aan vorig jaar. Toen was Thais natuurlijk de sterkste van ons allemaal, maar als altijd de sterkste zou winnen, dan was het palmares van Boogerd in de heuvelklassiekers mooier dan dat van Pogi en Remco bij elkaar. Na drie rondjes was ik destijds de gelukkige die de handen in de lucht mocht steken.
Dit jaar lagen de verhoudingen toch anders. Thais was afwezig, net als onze kapitein die ook altijd blijft rijden. Chris, Twan, John en Eric hadden dit jaar al flink gefietst, en Eric was zelfs met de trim meegegaan om zichzelf te sparen voor de wedstrijd. Sander had afgelopen maandag laten zien dat, als hij zich wat dieper over het stuur buigt en zijn nek wat dikker laat worden, hij deze drie rondjes ook wel in zijn eentje kon volhouden.
Na de start besloot ik, net als Thais vorig jaar, meteen te proberen een scheiding tussen de sport en de rest te creëren. Helaas vonden de anderen het wel een aardig idee om met de hele groep te blijven rijden. Omdat ik niet zag hoe ik drie rondjes solo kon volhouden, liet ik me maar terugzakken. Sander kwam bij het clubgebouw hard voorbij en in zijn wiel bleef ik nog even rustig zitten om te zien wat de rest zou doen. Ook Sander had geen zin om nog twee rondjes op kop te sleuren en wilde duidelijk graag winnen. Mijn andere aanvallen hadden weinig effect, want niemand kwam mee.
In het laatste rondje vermoedde ik dat het voor mij gedaan was en ik te veel energie had verspeeld. Maar een laatste aanval op het heuveltje wilde ik toch proberen. Tot mijn verbazing zag ik dat ik een flink gat had geslagen. Gelukkig voor Sander werd hij door Chris gewaarschuwd dat ik vooruit was, en met een snelheid ruim boven de vijftig zette hij de achtervolging in. Ik was te uitgeput om aan te haken en zo soleerde Sander bij zijn debuut op de Mol naar de overwinning. Ik rolde rustig uit als tweede en tot mijn verbazing moest de rest van de sport het afleggen tegen Wim van de Tour.
Na koffie, appelgebak en een huldiging vertrokken we met de sport terug naar Made. Eric’s rug besloot dat het beter was om met de tour mee te gaan, en Flip was opeens toch weer bij de sport. Met een mooi gemiddelde van 36 km/u reden we goed samenwerkend terug. Op de brug bij Gorinchem moest Chris nog lossen, maar dan had hij het sportieve maar boven de familiebelangen moeten stellen.
Volgende week zal de sport niet aanwezig zijn op zondag, want dan gaan we vroeg in de ochtend op pad voor onze jaarlijkse rit naar Renesse.

Jan Willem

Het was een druk paasweekend: op zaterdag morgen een rit, ’s avonds het feest van Chris, en Maandagochtend weer een rit. Ik heb dit weekend daarom maar bestempeld als een mini‑3‑luik. Het waren drie dagen plezier én afzien.

Gisteren (net als deze ochtend bij de start) was het mistig, en de luikjes bleven vrijwel de hele dag dicht. 😴 Het feestje van Chris had bij iedereen sporen nagelaten, vooral op dag 2. De vraag was dan ook: wie staan er aan de start en in welke hoedanigheid?

Ik zag een groep Zombies staan, namelijk John, Twan, Jetlag‑Jan‑Willem, Sander, Martien en Chris. Laatstgenoemde was de laatste tijd niet geheel fit, maar na het verorberen van de van zijn teamgenoten gekregen fruitmand 🍌🍋🍊🍍🍐🍎 en enkele shotjes slagroom fietst hij weer ouderwets fris en fruitig rond. De vitamines en de tropische gedachten 🏖 gaven hem duidelijk weer power.

Voor vertrek werd nog even overlegd over de te rijden route. Onze (smerig hard rijdende) Sm…

Agent Thais had de GPS in de app gezet, maar door de vele wegwerkzaamheden klopt die niet altijd. John loodste ons door de Beethovenlaan in Raamsdonksveer, waar de eerste wegopbrekingen waren.

Thuis had ik een rit‑risicoanalyse gemaakt: 30 km zijwind mee, 35 km wind mee, en tot Fort Lunet wind tegen. Niet dat het de andere sportkleppers wat uitmaakt waar de wind vandaan komt—de meesten gaan tegenwind net zo hard als meewind. Bizar eigenlijk.

Bij de Bergsche Dijk aangekomen bleek dat ze daar de bovenste asfaltlaag hadden weggehaald. Daardoor kregen wij allemaal een vibrerend gevoel in ons lijf ook steeg de kans op lekrijden aanzienlijk.

Net nadat we de Slijkwellsedijk opdraaiden, had John lek. (Ter vergelijking: vorig jaar zaten we deze tijd al op zo’n acht lekke banden.)

Nu hadden we wind mee. Het was niet al te druk op de slingerdijkjes, wat ons een vrijbrief gaf om de turbo’s aan te zetten. En als Sander op kop zit, zet je dan schrap: hij gaat onder in de beugel, trekt zijn oren in en neemt een aërodynamische houding aan. Dan zie je z’n gespierde nek en weet je wat er komen gaat: kilometerslang sleurt hij op kop. Samen met kapitein Martien nemen zij de meeste kilometers voor hun rekening. Ook het jongste lid, JW, is alweer snel in vorm ondanks zijn jetlags. Ik vind ‘jetleg’ met een ‘e’ dan ook een mooie titel voor hem—vrij vertaald: straaljagerbenen.

Even op Strava gekeken: tussen Nederhemert en Poederoijen 35 km met een gemiddelde van 38 km/u. En dat met al die bochten!

Twan scoort punten met zijn uitspraak: “Mijn kuiten klappen door mijn beenstukken heen, ik doe ‘t bijna in m’n broek van angst.” Gelukkig moest John bij de Wilhelminasluis een plaspauze inlassen om zijn eigen sluis te openen.

De rest kon even van het geweld bijkomen.

We gaan langs Werkendam: het laatste, en wat ik dacht het lastigste stuk viel reuze mee. De samenwerking was super; iedereen kon goed mee.

Natuurlijk is er een nazit—dit keer bij Fort Lunet. Het feest van Chris wordt nog eens besproken, en vooral hoe leuk het was.

Ook werd er nog even opgeschept over onze (en andere) afgetrainde lichamen. Daar hadden we weer een nieuwe spreuk voor:

“Van achteren komen we net uit het lyceum, maar van voren zijn we pronkstukken uit het museum.”

Op het terras scheen bij aankomst de zon, totdat Twan zijn beenstukken uittrok. Door de weerkaatsing op zijn witte kuiten maakte de zon een terugtrekkende beweging. Dan maar zonder zon onze kapitein in het zonnetje zetten!

Martien is al jaren de stabiele factor in de sportgroep. Hij weet overal de weg, let op iedereen en doet iedereen pijn. Kortom: he is “THE ONE.” Komende week is hij jarig, en daar hoort een cadeau bij. Door zijn betrouwbaarheid, snelheid en power kwamen we uit op een Porsche.

Martien, veel plezier ermee, een fijne verjaardag en bedankt voor de traktatie!

Het was een mooi paasweekend.

Groeten van Erik 👊