The Lord of the Rings, The Godfather en Star Wars Orgininals zijn allemaal voorbeelden van trilogieën die steengoed zijn en die iedereen wel kent. Om dezelfde eer aan het Drieluik 2025 te doen toekomen, moet er natuurlijk ook nog een derde deel van de verslaglegging gemaakt worden. Want u weet: “Al het goede komt in drieën.” al heb ik ook wel beeld bij het gezegde “Mosterd na de maaltijd” gezien het feit dat de Drieluik al twee weken geleden heeft plaatsgevonden en nu pas de trilogie compleet wordt gemaakt.
Na een succesvolle eerste drieluik in 2024, kon een vervolg in 2025 natuurlijk niet uitblijven. Al direct werden er plannen gemaakt voor een nieuw Drieluik. Tijdens de sportborrel in de Pub werd uitgebreid gediscussieerd over de route die we zouden moeten gaan rijden. De wildste ideeën kwamen naar boven, maar uiteindelijk werd gekozen tussen 2 serieuze opties: een rondje Nederland of een rondje België. Na veel wikken en wegen werd het een rondje NL. Waarom er precies hiervoor gekozen werd weet ik niet, maar dat de slechte wegen in een België hier een rol in speelde weet ik zeker.
Eind december stond dus al vast dat we een nieuw Drieluik zouden hebben in Nederland. Een van de voordelen van zo ’n drieluik is dat je actieradius gigantisch is indien je uitgaat van een kilometer of 200 per dag. Tja, dan kom je nog eens ergens. Maar goed het was nog maar december, dus het duurde nog erg lang tot september. Desalniettemin gingen Martien, Peter en ik al vrij snel aan de gang met de route en waren er weer veel enthousiaste sporters die meegingen. Debutanten in het geheel zouden Flip, Erik en Curt (ging uiteindelijk niet mee) zijn, wat het totaal aantal renners op 10 bracht. Dit nog aangevuld met Peter en Annie welke ons ook in 2025 weer graag bij wilde staan in de gehele logistieke operatie. Nu we de routes en de deelnemers inzichtelijk hadden konden ook de hotels, lunch- en dinergelegenheden vastgelegd worden. Zo konden we eind januari al gereed melden en konden we zonder planningsstress uitkijken naar een mooie rit in september.
Na al de bagage op donderdag te hebben afgeleverd moest er nog goed uitgerust worden. De nacht duurde echter heel lang, door al de opwinding die het weekend met zich mee zou brengen kon ik niet slapen. En ik was niet de enige. Ook Erik had een slapeloze nacht begreep ik later.
Dag 1: Made- Hoorn De volgende dag was het dan zover. Om 8 uur vertrokken we richting Hoorn. Ondanks de droge weersvooruitzichten kregen we voor de Kiltunnel al een regenbui op ons dak. Het was van korte duur, maar de weg bleef nat en na de Kiltunnel begonnen m’n voeten al te soppen. Vanaf de Hoekse Waard tot aan Maassluis werd door iedereen angstvallig gekeken naar de dreigende luchten in het zuiden. Zouden we gespaard blijven of was het opnieuw een nat pak? Gelukkig bleef het slechts beperkt tot wat natte wind. Bij Hellevoetsluis verschoof onze aandacht voor het weer naar een mooi dame die ons op een tijdritfiets voorbijkwam gereden. Martien sprong gelijk in haar wiel en week hier niet meer vanaf. Terwijl we allemaal in een lint achter haar aanreden werd het akelig stil in de groep. De gedachten van eenieder waren kennelijk niet meer bij het fietsen of navigeren. Want bij de na een aantal kilometer werd prompt verkeerd gereden. Hierdoor waren Martien en ik alleen komen te zitten. Toen ik vervolgens mijn GSM wilde pakken om de rest van de groep te bellen, klapte ik met mijn elleboog tegen een verkeersbord. Dat deed pijn, maar verder geen erg. Met een fikse wind uit het zuidwesten arriveerden we keurig op schema te Maassluis voor een kort tussenstop met koffie en gebak bij Eriks’s broer. We moesten echter snel weer door, want de verwachting was dat de eerste dag een lange fietsdag zou worden. Niet alleen vanwege de lange afstand, maar ook vanwege de route die veel over fietspaden en dorpen liep. Na Maassluis klaarde het helemaal op en kon vanaf Hoek van Holland met wind in het hol naar het noorden gefietst worden. We reden langs de kustlijn over prachtige fietspaden die niet al te druk waren. Het glooiende karakter van de duinen kwam goed terug in de route en hierdoor werden stiekem toch best wat hoogtemeters gemaakt. Ook het Kopje van Bloemendaal zorgde nog voor weer een boost in hoogte meters. Een leuk klimmetje al zeg ik zelf.
Bij Zandvoort werd gestopt voor een korte lunch. “Iedereen een uitsmijter? Ja! Oke.” En zo stonden we al snel weer buiten met 27 eieren in de maag en konden we weer dooorrrr…
De sfeer in het peloton was nog opperbest en de beentjes voelden nog goed. Ik bemerkte best nog wel wat voorzichtigheid. Er werd echt of safe gereden en er werd veel verbaal gewaarschuwd voor potentiële gevaren. Deels kwam dit doordat we op onbekend wegen reden, maar ook besefte iedereen dat we heelhuids moesten aankomen en dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Zo rijd je het ene moment nog over perfect asfalt de zon tegemoet en lig je het andere moment tussen de tramrails, hetgeen Gert-Jan overkwam in Scheveningen.
Bij IJmuiden werd bij de sluizen aldaar het Noordzeekanaal overgestoken en werd vervolgens dwars door de Beemster richting Hoorn gefietst. Het was prachtig weer met een oer Hollands landschap; Blauwe luchten met grote witte dotten wolken begeleid door de diepgroen Beemster graslanden en vaarten. Bij 1 van zo’n vaart moesten we gebruik maken van een klein pontje waar we allemaal met onze fietsen maar niet oppasten. Hierna kwam de wind nog wat gunstiger te staan en kwam de eindstreep voor dag 1 in zicht. De snelheid werd daarom maar eens flink opgevoerd en met dik boven de 40 km/h baanden we onze een weg door het polderlandschap. John kon de snelheid echter niet zo waarderen en dus werd de snelheid maar weer naar zijn goeddunken aangepast. Zo reden we rustig Hoorn binnen en werd direct bij het Hotel de eerste pilsner genuttigd om kort hierna lekker Grieks te gaan eten.
Dag 2 Hoorn-Nijverdal Na, samen met Erik, een slapeloze nacht te hebben gehad werd er om 09.00 uur weer vertrokken. De beentjes voelde wel wat stijf maar na een aantal km verdween dit al. Het weer was prachtig en al snel naderden we de Markerwaarddijk. Mijn Garmin gaf aan dat ik pas na 26km rechtsaf moest slaan. Dat was dus een behoorlijk recht stuk, maar het zou hier niet bij blijven. Want ook in Flevoland en de Noord-Oostpolder moesten vele lange rechte stukken getrotseerd worden. De wind stond daarnaast ook nog eens ongunstig. Pff er leek geen einde te komen aan die wegen daar. De inspanning werd echter geloond met een lekkere lunch in Giethoorn tussen de toeristen met mondkapjes.
Na de lunch stond de VAM-berg op ons te wachten. Ik was er nog nooit geweest, maar iedereen kent de voormalige vuilstortplaats, die al meerdere keren het toneel is geweest van het NK wielrennen. Na 2 keer de berg op te zijn gevlamd hadden we het wel gezien. De beetjes waren al wat moe geworden en de buitentemperatuur was inmiddels ook al behoorlijk gestegen. Zo’n 20km voor Nijverdal had ik al zelfs geen water meer. Er moest dus gestopt worden bij een supermarkt waar bijgetankt moest worden. Hierna kon het laatste traject worden afgelegd naar Nijverdal. Na wat bier, een pastabuffet en wat quizzen was ik kapot en ben ik in slaap gevallen. De rest volgende snel. Godzijdank een goede nacht gehad….
Na een heftige “Hitsterige” 🎶 en op onze wielerkennis geteste zaterdagavond – want wie denkt dat de energie en het fanatisme na zo’n 200 km fietsen uit onze kleppers is verdwenen, heeft het goed mis! – was het lekker wakker worden in Nijverdal.
Het blauwe smurf-ijs-dametje van de zaterdagavondbediening was deze ochtend weer vroeg present om onze lege magen te vullen. En wie anders dan onze eigen Peter de Bakker sneed het brood in zeer nauwkeurige, gelijke sneetjes, zodat iedereen aan zijn “Tacx” kwam. Zo kreeg iedereen een op de gram afgemeten ontbijt en hoefde niemand onnodige ballast mee te nemen.
De wel overbodige ballast werd weer in de prachtige bus van Chris ingeladen. In de krochtige kelder van ons hotel werden onze fietsen weer afgestoft voor de laatste rit van 185 km naar Made.
Nog even het ritueel van de groepsfoto, en dan weer vechten om wie als eerste op kop gaat. 😂😉 De eerste paar kilometers fietsen we rustig het dal van de nijverige mensen uit. Maar ben je in een dal, dan weet je het: je moet er ook weer uit. Zo krijgen we al snel met de Noetselerberg wat hoogtemeters voor onze kiezen. Niet veel, maar met nog koude spieren voelt het pittig aan. De Sallandse Heuvelrug is prachtig. Ik zie veel in bloei staande Erica’s om mij heen. (Trouwens, als ik als meisje geboren was, had dat mijn naam geweest. Helaas voor mijn medesporters ben ik geen meisje. 😅)
Ook de Holterberg pakken we mee. Nu we opgewarmd zijn, is dat een eitje. We gaan dwars door Deventer, en nog nooit heb ik zoveel trek in een peperkoek gehad als nu. 🤔 Vreemd.
In Deventer scoort Martien een punt voor het MUK-klassement. Het duurt bij een stoplicht nogal lang voordat het op groen springt, dus hij vraagt: “Is er al op het knopje gedrukt?” Het antwoord: “Ja, al zes keer.” Zegt Martien: “Maar dan heb je ‘m weer uitgezet.” 🚦 Geweldig! 🤣
Het tempo blijft er, met al die eindeloos lange wegen, goed in zitten. In mijn ooghoek zie ik een vader op een MTB, met letterlijk zijn zoontje aan het elastiek… Iets voor John misschien? 😉
Nog nooit gezien.
Bij Hoenderloo heeft Komoot de route dwars door Park De Hoge Veluwe gepland. Voor de ingang is het druk met mensen. Ook het Kröller-Müller Museum is daar. We moeten €13,50 per man betalen als we verder willen. Snel verdiend voor één kilometer omfietsen…
Martien, Thijs en Gerben maken een nieuwe route en bij Otterlo pakken we de originele route weer op. Ondertussen zijn Chris en Peter richting fietscafé De Proloog in Amerongen gereden om daar Sander op te vangen. Die zou – net als vorig jaar – de groep tegemoet fietsen. Toen had hij samen met mij er een fietsfestijn van 220 km van gemaakt, maar WEL met de 3-Luik-mannen teruggefietst.
Sander is beresterk; we kunnen hem goed gebruiken voor het kopwerk van het laatste stuk. Maar…… er was geen Sander te bekennen bij De Proloog. Hij kon het niet vinden. Volgend jaar doen we het anders, en laten we onze lunchplek naar Sander komen.
Natuurlijk stond fotograaf Peter ons op te wachten, zoals elke keer (zo fijn dat hij erbij was!). Chris had zich over Twan en Corlinda ontfermd, onze VIP-gasten van de dag. Helemaal goud dat zij bij de lunch waren. BIKKELS!
Voor mij persoonlijk braken nu de déjà vu-momenten aan. De gedachten gingen terug naar mijn hellerit van vorig jaar.
We namen lekker de tijd voor de lunch – we lagen goed op schema. Met jaloerse blikken sloeg Bart Lemmen ons gade. 😄
Na drie dagen met elkaar fietsen ontstaan er automatismen, en vormt zich een geweldige groepsdynamiek. Het hoogtepunt voor mij was op de Lekdijk. Met de wind schuin van links vormde zich een waaier – het zonnetje, de mooie vergezichten, en vooral de stilte in de groep, het zoemen van de wind in de wielen… Het leek alsof we samensmolten tot één grote fietsmachine. Wat een geweldig gevoel was dat! Alsof ik in een trance kwam. Eigenlijk wilde ik nú stoppen voor een grote groepsknuffel! Ik werd nét niet emotioneel. 🫠
We kwamen nu op de meer bekende wegen. Bij Schelluinen werden we, vlak voor het befaamde bankje, nog ingehaald door een idiote automobilist. Bij het benzinestation langs de A27 wilde Flip nog even bijtanken – blijkbaar heeft hij diesel in zijn bidon. 😅
Er is natuurlijk verschil in sterkte binnen de groep, maar iedereen doet wat hij kan en gaat tot het uiterste. Groot respect voor Gert-Jan. Zijn motto is: vallen, en dan nog harder doorgaan.
We zijn weer in Made. Het ontvangstcomité op het terras van De Pub bestaat nu uit Peter en Nel. Onder het genot van een biertje praten we nog even na.
Plots verschijnt er een envelop op tafel. Afzender: W.A. van Buren.
Het heeft onze Majesteit behaagd om alle betrokkenen van het 3-Luik-weekend te 🥇 eren met een medaille én lintje. Zo gaat iedereen trots, voldaan en geëerd huiswaarts.
Allemaal bedankt voor het geweldige weekend. Het was helemaal goud!
Voor mij (Peter) was het eigenlijk een uitgemaakte zaak dat ik dit jaar niet zou mee gaan, vorig jaar hebben Anny en ik hier heel veel plezier aan beleefd. Maar door de ziekte van Anny ziet er alles anders uit. Dus hadden we besloten over te slaan, met pijn in ons hart.
De afgelopen week had Anny al een paar keer tegen mij gezegd, waarom ga je ook niet mee voor Chris ook wel leuker. Maar ik hield de boot (auto) toch steeds af. Tot dat op verzoek van Mar10 bij ons de koffertjes werden in geleverd op donderdag avond, zo waren we er toch een beetje bij betrokken. Vonden wij ook heel leuk, om jullie te ontvangen, zelfs Twan en Corlinda kwamen nog langs! Voor Twan was het ook zuur om zijn matties te laten gaan, volgend jaar nieuwe kansen Twan!
Toen kwam nog één keer de vraag langs wil je niet mee met de volgauto, toen kon ik niet meer weigeren, mijn hart is teveel WTC om dit voorbij te laten gaan. Anny snel mijn kofferke ingepakt en visite afgezegd en al het andere geregeld!
Vrijdag ochtend 5 sept.
Chris stond om kwart voor 8 bij mij op de stoep, om naar het verzamelpunt in Made te gaan. De mannen hadden er duidelijk zin in. Nel (de vrouw van Flip) kwam ons nog ff uitzwaaien en een fotooke maken! Om 8 uur vertrokken ze voor 3 dagen door Nederland, een prachtige trip van 220 km stond vandaag op het programma, Thijs had deze helemaal uitgetekend en geregeld, via Maassluis, Scheveningen, Zandvoort naar de eerste overnachting in Hoorn.
Met Chris ging ik richting Maassluis waar Rob, de broer van Erik ons zou verwelkomen, wij stonden bij Rotterdam al vast in het drukke verkeer ( als Houts boertje ben de niks gewend), we waren uiteindelijk toch ruim op tijd in Maasssluis. Hadden daar een mooi uitzicht op de Maas en op de pont waar onze mannen de overtocht zouden maken. Intussen hadden Chris en ik het water in de Maas nog flink doen stijgen, door onze blaas te ledigen.
Rond 10 over half 11 kwamen onze 7 kleppers aan varen, ze hadden al de eerste regendruppels mee gekregen. De deur van het kantoorpand ging open, en de koffie en tompouce stonden voor ons op tafel, wat een gastvrije ontvangst van Rob aan het begin van deze onderneming. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Rond kwart over 11 stapten de mannen weer op, via de duinpaden zo richting Zandvoort te fietsen. Voor ons in de auto de nieuwste Opel Vivaro, met alles erop en er aan. Zelfs alle radio stations zijn er te beluisteren, ook Chris zijn favoriet 100 % NL !
Wij gaan naar Zandvoort aan Zee zong de Pasadena Dream Band in 1986 ( een weetje, altijd goed voor de muziek kwis)
Samen met Chris hadden we de strandtent gevonden waar Thijs de lunch had besproken, een paar trappetjes af door het zand en je was er, gaat nog ff een stukje veldrijden worden dacht ik. Nog regelen waar ze de fietsen konden plaatsen, en wachten.
Om kwart voor 2 kwamen de mannen weer in zicht ze hadden de eerste 110 km erop zitten, maar ze kwamen een beetje beteuterd aan. Met de vraag is alles goed gegaan, kreeg je een antwoord van mmmmn. Gert-Jan (Prinsenbeek) wilde in Scheveningen de tram nemen, zo kwam hij in het spoor terecht, Mar10 zag het voor hem gebeuren. Een val was niet te vermijden, een kapotte knie en elleboog en wat zere (gekneusde) ribben waren de gevolgen. Gelukkig kreeg hij de hulp van een jonge asielzoeker die erg bezorgd was over Schoen!
Ze hadden dan weer het geluk dat ze in Zandvoort niet via de trap, maar via een afdaling bij de strandtent konden komen. Tijd voor een heerlijke lunch, voor ons allemaal een goeie uitsmijter!
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Om half 3 vertrokken ze weer, op naar Hoorn, nog ruim 90 km door de kop van Noord-Holland.
Wij vertrokken ook richting het noorden, vrijdag middag druk op de wegen en een de dames Simac tour speelde allemaal af in de kop van Noord-Holland. Verschillende afsluitingen, we dachten met de pont over het Noordzee kanaal te gaan, maar de rij was zo groot dat hij Dr. P nog wel een keer of drie “heen en weer”zou varen en dan zou roepen “de boot is vol”
We gaan het anders doen zei Chris, maar ook daar zat het verkeer vast. Geduld, we hadden de tijd, een lekker dropke uit de doskes van Chris en goeie muziek van Vincent en Pascal Redekker dan vliegt de tijd !
Uiteindelijk onder de Velzertunnel door, kwam Friesland in zicht, ja Friesland zo heet dat daar, Enkhuizen, Medemblik en Hoorn behoren tot West-Friesland. Waar coureurs als Thomas Dekker, Nikkie Terpstra en Steven Rooks hun roots liggen.
Wij konden weer normaal rijden op naar de eerste overnachting in het mooie Hoorn, bij het hotelletje aangekomen even aanmelden, om de koffertjes te lossen. De eigenaar was zeer welwillend, maakte voor onze bus een parkeerplaats vrij zodat we heel dicht bij konden parkeren.
Lekker biertje voor Chris en mij voor op zijn klein terrasje. Na 2 slokken kwamen de manne weer aan fietsen. Kwart over 5 fietsen binnen stallen en een lekker pintje, dat ging er wel in.
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
De slaapplaatsen waren verdeeld over 4 kamers, samen met de gewonde Gert-Jan en Flip had ik een kamer met inloop douche. De hoteleigenaar dacht dat het beter voor mij was omdat ik de oudste en (Houtste) van het gezelschap was . Gert-Jan wilde alleen slapen, hij had geen zin in een trap of stomp midden in de nacht. Dus deelde ik samen met een snurkende Flip het bed. Hoorde ’s morgens dat we met ons drieën een heel oerwoud hadden omgezaagd!
Na het douchen zijn we Hoorn in gewandeld, nog een potje bier op het terras daar en door naar Zorba de Griek waar ons een flinke maaltijd werd voor geschoteld. Iets na 10 uur wandelden we weer terug naar ons hotel waar we van een welverdiende nachtrust gingen genieten rrrrrrrrrrrrzzzzzzz!
Dag 2
Vroeg wakker, om 7 uur onder de douche. Ik wil de andere mannen niet in de weg lopen. De eerste vraag aan Gert-Jan “hoe voelde oe eigen?” “nou als ik thuis was dan ging ik vandaag nie fietsen, maar de koers wacht op niemand, dus”. Om 8 uur stond een goed ontbijt klaar. Onze penningmeester Gerben rekent af, de koffers in de bus en een groepsfoto bij het vertrek op de brug. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Succes mannen op naar Giethoorn!
We haalden onze mannen snel in, zij fietste op een brede ventweg. Chris plaatste zijn bus voor de groep en Thijs en Gert-Jan maakte daar gretig gebruik van voor de achterste in het groepke was het aanklampen.
De Markerwaarddijk kwam in zicht mooi stukske rechtdoor. Daar houden onze mannen van vertelde ik Chris, alleen maar gas geven en rechtdoor, het enige nadeel wel 27 km lang. Maar voordat het zover was moesten wij nog even in de achtervolging op een motorrijder, die haalde ons in, maar hij had twee koffers aan de zijkant hangen. Waarvan de rechtse koffer open wapperde en dat steeds meer en heviger. Gas erop om hem bij te halen en te waarschuwen, hij was Chris zeer dankbaar!
Op een invoegstrook een beetje verder de auto geparkeerd om wat mooie foto en filmshotjes te maken. Aan Gert-Jan niks te merken van gekneusde ribben, hij beukte er gewoon op los! Intussen waren bij onze kleppers ook twee “vreemden”aangehaakt! Op het einde van de Markerwaarddijk was een van de vreemdelingen er helemaal klaar mee, adieu WTC riep hij nog!
Zo kwamen wij op de grens van de Flevopolder, en heb ik natuurlijk de klassieker van Sylvain Poons nog ff gezongen
“ Daar is het water, daar is de haven Waar j’altijd horen kon “we gaan aan boord” De voerman laat er nou paarden draven En aan de horizon leit Emmeloord Eens ging de zee hier tekeer Maar die tijd komt niet weer Zuiderzee heet nou IJsselmeer”
Wij gingen door via Schokland, een bezoekje waard, helaas hadden we daar geen tijd voor, op naar Giethoorn. Daar gaan de bussen met Japanners via Kinderdijk naar toe, dat is Nederland zeggen ze dan. Chris en ik hadden een mooi stekkie uitgekozen, met een parasol boven de bollekes van onze coureurs. De fietsen werden aan de overkant van de sloot geparkeerd. Kwart over 12 kwamen ze aan, hun bootje lag klaar. Maar ze hadden meer trek in een lekkere uitsmijter, pannenkoek enz..
Toevallig kwam ik nog de buurman van Leo Stasse daar tegen en zijn vriendin zit weer in de familie van onze John, heel bijzonder!
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Tegen half 2 ging de koers verder, op weg naar de VAMberg, daar moesten wat hoogte meters in vond Mar10.
Het landschap in Overijssel en Drenthe is een stuk rustiger als daar in Noord Holland, alleen voor ons was de VAMberg ingang nog niet zomaar te vinden. We kwamen eerst uit bij een stinkende vuilstortplaats, nu weet ik ook wel dat de die berg ook een grote vuilnishoop is. Maar hier kon de ingang niet zijn. Stukje terug en links en links en dan zou je bij een ingang kunnen komen.
Chris die fietste dit jaar niet mee omdat hij een lelijke wond aan zijn grote teen had. Hij kon bijna niet lopen en zeker niet fietsen. Wij hopen Chrisje volgend jaar weer gewoon tussen de wielen te zien! Ik was een stukje de VAMberg opgelopen, waar ze met een rotgang naar beneden suizden. Flip had na een rondje wel genoeg VAM gezien, verkeerde tandwielen gestoken (Nederland is toch vlak) . John, Erik, Thijs, Gerben, Martien en Gert-Jan gingen er nog een keertje voor!
Een korte stop bij onze bus, en weer door richting Nijverdal. Bij de Wilgenweard was het een drukte van jewelste, de korfbalclub had er toernooi een zwemclub was er bezig, hardloop wedstrijden en dan nog MTB’ers.
Chris en ik hadden er dorst van gekregen, en een lekker biertje besteld, om vervolgens de koffertjes uit de auto op de kamers willekeurig te plaatsen. Voor onze Chris was het bedje net iets te kort, maar voor de rest een prima overnachting. Rond half zes kwamen de WTC aan bij de Wilgenweard, fietsen in de schuur, en snel onder de douche.
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Om half 7 stond er een pasta maaltijd klaar. Die ging er na bijna 210 km met een gemiddelde van 31 km wel in bij de hongerige mannen. Een ijsje na moest nog even geregeld worden, maar een vriendelijke dame die gespecialiseerd was in het “smurfen ijs” hielp ons aan een heerlijk ijsje. Ze kon ook haar lach niet in houden toen Chris ( 2 meter groot) voor haar stond, doe mij maar een smurfenijsje, ze keek hem zo aan van….
Vorig jaar hadden we op avond twee, een geweldig optreden van Twan en Chris, helaas door blessures moesten wij dit jaar hun optreden missen, Nu hadden ze een kwis in gedachten, Hitster genaamd, je moet dan raden welk jaar dat nummer is, vervolgens de artiest en titel van het nummer. We maakte twee teams van 4 personen, ik weet veel van de muziek van de jaren ’60 en de jaren ’70 en ’80 daarna is het bij mij een beetje minder geworden. Nu had ik het geluk dat ik twee dagen bij Chris in de auto, alle Nederlandstalige hits voorbij hoorde komen, dus daar wist ik ook helemaal niks van. Maar John en Erik bleken echte kenners te zijn. Dit spel gaan we nog eens spelen mannen!
Mar10 had ook nog een wieler kwis mee genomen, ja dat is natuurlijk kat in het bakkie voor mij. Toch bleek Annemiek van Vleuten moeilijk te herkennen, ook voor mij! Na de 2 spelletjes zag je de heren 1 voor 1 afdruipen naar hun bedje. Samen met bikkel Gert-Jan en Mar10 pakte we nog een afzakkertje om ook om half 11 ons mandje op te zoeken. Morgen de finale naar de May.
Dag 3 Nijverdal – Made 185 km
Na een goeie nachtrust stonden onze kleppers weer fris en fruitig klaar voor het ontbijt Smurfje had goed voor ons gezorgd! Nog even terug naar de kamer, spullen inpakken nog wat overtollige ballast achter laten in Nijverdal en kwamen de hoofdrolspelers weer aan de start, koffertje in de bus van Chris. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Iets voor 9 uur viel het laatste startschot van deze mooie 3-luik, op weg naar Amerongen. Het weer was ons al die dagen goed gezind die paar druppels de eerste dag waren snel vergeten. Vandaag zou echt een zomerse dag worden met de wind uit het zuid – oosten niet geheel ongunstig!
Voor Chris en mij was het de gemakkelijkste dag, vrij snel kwamen wij op de snelweg richting Arnhem en Utrecht. Dan vliegen de kilometers voorbij, Chris had het ook wel een beetje gehad,hij kreeg steeds meer pijn aan zijn teen, en dan ben je het liefste gewoon thuis.
Om 11 uur parkeerden wij de auto vlak bij de Proloog, daar was het zoals gewoonlijk een komen en gaan van fietsers, van de trimmer tot de prof van Visma zitten daar aan de koffie!
Wij probeerden een plaatsje te creëren voor 11 personen, we verwachten hier nog twee gasten! Die gasten kwamen 10 minuten later al aan fietsen. Tafeltje er bij pakken wat stoeltjes hier en daar vandaan. Een foto van gemaakt en door gestuurd naar Anny, haar antwoord, de jongens willen niet in de zon zitten, probeer een parasol te regelen.
Iets na 12 uur kwamen onze mannen aan fietsen, die verrast werden door onze speciale gasten, Twan en Corlinda. Twan kon zijn fiets matties niet missen, en hij was “toevallig” dit weekend in de buurt van de Proloog. De mannen waren ook verheugd om “onze Twan” te verwelkomen! Dit geeft een prachtig beeld hoe hecht de band is bij onze sportgroep, zijn echt toppers onder elkaar.
Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van kapitein!
Erik zag er ook stukken frisser uit dan vorig jaar bij de Proloog, wat een sprongen heeft hij gemaakt, hij voelt zich ook als een vis in het water in die groep!
Voor Flip was het de eerste 3-luik, maar als de nestor van de groep draaide hij lekker mee, het zware werk was voor de jonge gasten. Soms een klein duwtje, daar was hij zeer dankbaar voor. ’s Avonds was ik gewend om met Flip het laatste biertje te drinken, nu was Flip met de stille trom op tijd vertrokken, heel verstandig!
Johnny was ook beter dan in de 3-luik van vorig jaar, het ging hem wat gemakkelijker af. Ik zat niet tussen de wielen, maar van een grote afstand denk ik dat John de man was die zorgde dat de groep kompleet bleef!
Gerben is onze man van de euro’s, maar fietsen kan taxi Berm ook een stukske, voelt zich ook als een vis in het water in dit clubke. Gerben is een onmisbare regelaar, zodat we ons nergens zorgen over moeten maken, een topper binnen onze club!
Mar10 is zoals wij allemaal weten héél sociaal kan een stukske hard fietsen, maar kijkt ook om en kan voortreffelijk de kaart lezen, vanaf Arnhem weet hij blindelings de weg te vinden een omleiding brengt hem niet van de wijs. Hij vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!
Thijs dat weten we allemaal is een hardrijder, maar zeker ook sociaal (anders pas je niet in deze groep) als het nodig is maakt hij gewoon een tweede waaier(tje). Thijs had de organisatie van dag 1 op zich genomen, was top geregeld!
Dan blijft er Gert-Jan nog over, de Prinsenbeekse – Houtenaar, dus uit het goeie (den) hout gesneden, maatje van Twan. Schoen zoals hij wordt genoemd is niet kapot te krijgen, zelfs niet in de tramrails van Scheveningen na een stevige smak. Je hoorde hem niet over klagen na 10 bier zeker niet, een echte KPJ’er.
Dit gezelschap ging vertrekken voor de laatste 85 km naar Made, via Vianen en de brug bij Gorkum en nog wat kleinere bruggen kwamen na 630 km door Nederland weer veilig aan bij de Pub in Made omstreeks 4 uur kwamen ze het terras oprijden. Allemaal weer blij dat ze de rit heelhuids hadden volbracht, Enkele tassen hadden wij al thuis gebracht, die van John, Flip, Erik en Mar10 stonden nog op het terras maar hun lieftallige vrouwen kwamen die ophalen!
Dan rest mij mijn maatje Chris nog te bedanken, ik weet dat Chris het moeilijk vond om niet mee te kunnen fietsen, maar samen hebben we er toch een paar mooie onvergetelijke dagen van gemaakt. De auto drop smaakte goed en natuurlijk de gezellige muziek van 100% NL ( heb jij daar heel de dag na geluisterd, zei Mar10, die mijn een beetje kent. ) nou Chris ik heb er met plezier na geluisterd in een prima gezelschap. Chris nogmaals bedankt voor jou aangenaam gezelschap. Samen met Twan wens ik jullie een voorspoedig herstel, dat jullie weer snel (maar niet te snel) tussen de wielen mogen zitten, daar horen jullie thuis!
Deze zondag stond de bijpraattocht op het programma. Dit betekent dat de rit bedoeld is om bij te praten tijdens de rit of na de rit met koffie en gebak. Zoals bekend wordt er tijdens de sport-rit niet al te veel gesproken, dus elke vorm van nutteloze sociale vragen of vragen die niet direct van toegevoegd waarde waren voor de rit werden opgespaard tot na het fietsen.
Hoewel tegenwoordig bij de sport er praktisch iedere rit sprake is van bijpraten met koffie en gebak is het ook wel leuk om de rest van de club wat langer te zien dan 2 minuten bij de start van elke rit.
Omdat we zo rond 11.15 uur bij ’t Trefpunt aan de koffie konden, werd de rit hierop aanpast. Martien had een rondje Meerkerk per GPX rondgestuurd en iedereen ging akkoord om deze rit ook te rijden. Altijd fijn als er mensen proactief bezig zijn met het plannen van ritten.
Om 08.30 uur stond er een flinke sportgroep te wachten. Grote afwezige was Twan. Hij voelde zich niet helemaal lekker dus sloeg hij over. Ook Chris sloeg de sport even over, de dag ervoor had hij te veel gezopen, dus was meerijden met de Tour het alternatief.
Met een groepje van 8 man (waar onder verloren zoon Jan-Willem) vertrokken we richting Meerkerk. De sfeer was gespannen, want de afgelopen sport-rit en ook de afgelopen diav-training was onstuimig verlopen, door gejakker en gejaag van degene die goede benen hadden en een totaal gebrek aan wilskracht bij mensen die het niet bij konden houden. John was hier tot twee keer toe het slachtoffer van geworden en dat moest nu kosten wat het kost voorkomen worden. Niemand zit te wachten op een boze John, al moet ik zeggen dat een boze John vaak de mooiste John is. Met een erg rustige draf werd de rit aangevangen, het leek of iedereen op eieren reed, niemand wilde John tegen de haren instrijken. Ik dwong mezelf dan ook om achterin te gaan rijden en ik zag daar dat Gerben op hetzelfde idee was gekomen. Ook hij wilde even de kat uit de boom kijken en vooral niet degene zijn die John boos zou maken.
Bij Raamsdonksveer liet Martien zich van kop af naar beneden zakken en riep dat het nu maar eens klaar moest zijn met dat tour-tempo. Het tempo werd dus opgevoerd. Hier en daar piepte en kraakte het wat en er moest even gezocht worden naar het juiste tempo, maar uiteindelijk was er ter hoogte van Sleeuwijk consensus over het tempo. Overeen was gekomen dat 37 km/h een acceptabele kruissnelheid was.
Via Gorinchem werd langs het Merwedekanaal naar Meerkerk gereden. Het was een mooie route over smalle dijkjes en door kleine dorpjes. In Hoornaar was het feestweek, de straten waren daar mooi versierd en dit gaf een mooi straatbeeld. Zeker onze WTC-trein rijdend onder een dikke bos slingers in de hoofdstraat van Hoornaar was een mooi tafereel om te zien.
Via de Voordijk, waar het bankje van Erik hem nog pijnlijk herinnerde aan een helse rit tijdens het drieluik 2024, werd Gorinchem weer ingefietst en bevond ik me weer op bekend terrein.
Via Werkendam werd over de Grote Waardweg (GWW) weer richting Made gefietst.
Door het beheerste tempo waarin tot dan toe gereden werd, hadden een aantal renners nog behoorlijk wat energie over. De energie moest er natuurlijk uit en Sander begon dan ook op de GWW met de inleidende beschietingen. Binnen enkele seconden werd de 50km/h aangetikt en werd er weer ingehouden, dit gevolgd door andere renners die weg probeerde te demarreren. Waar het precies brak weer ik niet, maar zo ter hoogte van het Jeppegat zag ik alleen nog maar Sander, Martien en Gerben. Met een hoog tempo werd naar de Visserhang gereden, waar Sander en ik volledig uitgewrongen als eerste aankwamen. Uiteraard werd er gewacht op de rest en de weg kon weer vervolgd worden.
In Made kwamen we eigenlijk gelijk met de tour en trim aan. In onze ooghoeken zagen we echter dat John het Trefpunt voorbijreed zonder iets te zeggen. “Zou hij nou weer boos zijn?”
Gelukkig was het dit keer niet zo, het bleek namelijk dat hij de 100km nog even vol wilde maken. Een geintje waar we in Vaals ook al een keertje massaal in zijn getrapt toen hij zonder blikken of blozen doorreed om de 200km vol te maken.
Terugkijkend hebben we weer een prima ritje gehad; mooi weer, een mooie route, een lekker bakske koffie en een lach op het gezicht van John. Wat wil je nog meer?
Woensdag appte ik met Thijs of hij al een rondje had, meest heeft Martien wel een idee maar die zou er niet zijn….toch? Natuurlijk had Thijs wat in gedachte. Maar uiteindelijk bepaalde Chris de route, Chris had al een keer of 3 geprobeerd om ons naar België te krijgen.
Na een peiling in de Sport app zouden Thijs, Gerben, Chris, John en ik aan de start staan. Zaterdagavond meldde de niet fitte Twan dat hij , als het even kon ,ook meeging en de verassing van de ochtend was dat kapitein Martien een compensatiedag overhad en dus ook meeging. Zo hadden we een mooie groep van 7.
Leider Chris vermeldde ons dat we konden vertrekken en volgens hem ergens daarheen👈. Dus wij gingen daarheen👉. Best wel lang bleven we 2 om 2 fietsen. Na de brug bij Ter Aalst was dat klaar en gingen Martien en Thijs er als een speer vandoor, de rest volgde zonder enthousiasme. Eerst wakker worden, waarom dit vakantieritten worden genoemd weet ik niet. Tis nooit vakantie bij de Sport, altijd hard werken. 💪 Via Dorst, Bavel en Chaam zit je zo bij de Belgische grens. Chris riep daar enthousiast ” we zijn der” !🇧🇪 België België , Omdat iedereen daar lacht. Ik heb getwijfeld over Belgie, want dat taaltje is zo zacht . Ik stond zelfs in dubio, maar ik nam geen enkel risico. Ik heb getwijfeld over Belgie…. Belgie, Belgie, Belgie, Belgie. Eindelijk!!
Zodra we de grens over gaan wordt alles anders.
De taol, de huize, de houten elektriekpale en boveal de weigen. Slingerkes kappot asfaltbaantjes, betonplaten mè gleufkes. Fietspadskes? Bijna gene. Kruispunten? Allee jong, allemaal gelijkweirdig. En tóch, ik vind da altijd schone om daor te fietsen. ’t Is precies of ge mè nen tijdmachine vijfenzeuventig joar terug gesmeten wordt.
De Belgen zèn zot van ’t koersen, da merkt ge: de chauffeurs latten u dikwijls voorgaan, se. En ’t tempo van d’ bende blijft, ondanks al da geprul, nog goe hoog.
Dan passeire we “Café In Holland” — veuls te vroe voor ne stop. We roepen houdoe! en stoempen door. Na zo’n twintich kilomeiter in ’t Belgische land komen we in Wortel, en daar zèggen de Wouten: “Op ’t fietspad, manneke” ! Huh, wélk fietspad dan, denk ik bij mij eigen. (zie mijn reconstructie)
Rare kluit, die Belgen… behalve ene Wout dan.
En natuurlijk stoen ze juust bij ’t eerste fietspad da we tegenkwamen.
Langs de vaart richting Brecht zit ’t vol met koersers en fietsers.
Martien leeft helemaal op als hij binnenschepen ziet: hij verlangt al terug naar zijn “Calcit6”.
De groep rijdt netjes en iedereen roept genoeg : ” opgelet” !
Chris doet ’t nog goe, ondanks zijn pijnlijke bien. En Twan, die eigenlijk nie fit is, daar merk ik gene klop van.
John had zaterdag de TMM’ers op sleeptouw gepakt, da voelt hem nu nog, ma ja… hij heeft dit weekend wel tweehonderd-en-tien kilomeiter in de bien.
Gerben heeft just nen hoogtestage gedaan en is nog straffer as anders.
En Martien en Thijs… tja, die geven we nooit complimenten — ge weet wel, bang da ze dan nog rapper gaan stoempen.
Maar allemaol weten we: vorm komt te been en get te perd.
Ondertussen gaan we bij Zundert Holland weer in.
Dat zie je ook direct, de wegen zijn weer prachtig evenals de huizen met de fleurige tuintjes.
Door het mooie asfalt gaat ook het Tempo omhoog, niet iedereen is daar blij mee maar met het 3luik weekend in het zicht heeft iedereen het wel nodig.
Richting de Elsakker wordt zoals altijd gesprint .
Thijs, M10 en Gerben rijden de rest zoek en daarmee word gelijk duidelijk wie het meeste kopwerk gaan doen met het 3luik weekend.
John vind het nog steeds te vroeg voor een stop en gaat pas thuis aan de koffie.
De rest legt aan bij Den Elsakker.
Thijs inspecteert liggend het gras en vind het gras elders groener.
We missen onze MUK( Mooiste Uitspraak Klassement) lijstaanvoerder.
Hij verhoogt zijn voorsprong vandaag in ieder geval niet.
Desalniettemin sluiten we een
Schoon toerke in stijl af met een gezellige nazit.
Met het drieluik op komst begin september, beginnen de zenuwen al een beetje op te spelen met menig renner. Zeker met het besef dat we dit jaar fors meer kilometers moeten maken dan vorig jaar. Alleen dag 1 zal al 225km behelzen.
Met dit ingedacht opperde Martien dan ook maar om alvast wat langere afstanden te gaan rijden om zo wat langere ritten in de benen te krijgen.
Het werd een ronde van een kleine 150 km over bekende wegen. Zo’n beetje een samensmelting van het rondje Sliedrecht met het rondje Hoekse Waard.
Vanwege de afstand werd om 07.30 uur vertrokken vanaf het gemeentehuis. Aanwezig waren Gerben met zijn zoon Kenzo, Martien, John, Chris, Erik, Flip en gastrijder Geert uit Terheijden.
Gezien de fikse afstand werd in een rustig tempo vertrokken richtingen het oosten, desalniettemin werd er niet twee aan twee gereden. So far so good dus, maar bij Gorinchem begon de verveling bij mij wel een beetje te spelen, dus dan maar eens proberen om gas te geven en te kijken of er gebeten werd. Natuurlijk gebeurde dit en vanaf Gorinchem reden we weer normaal op sporttempo. Ik blij, Chris minder…. Chris is echter een doorzetter en is inmiddels op zijn weg terug naar een goede fietsconditie. Dat komt dus helemaal goed Chris!
Via de bekende Wieldrechtse Zeedijk werd afgekoerst op de Kiltunnel, waar natuurlijk de Go-rilla even op de borst moest kloppen, dit resulteerde bij mij in een flinke ademnood en eventjes voelde het meer alsof ik een nachtaapje was.
Kenzo nam na de Kiltunnel het initiatief en hield het tempo strak op peil. Gastrijder Geert, die ook bij de Pel fietst, liet duidelijk met luide stem van zich horen bij elke voetganger, fietser of auto die ook maar in de buurt kwam van ons peloton. Via de app begreep ik dat zijn bijnaam De Generaal is, daar heb ik nu in ieder geval wel beeld bij.
Geert gaf in iedere geval wel aan dat hij het erg prettig rijden vond met ons en dat hij misschien wel vaker mee wilde, dus dat is een mooi compliment aan de WTC.
Via de zuid-zijde van het de Hoekse Waard werd richting Numansdorp gereden, het gas werd daarbij wat verder opengedraaid en daardoor piepte en kraakte het in het peloton. Voor Chris was het even te veel en hij moet lossen voor Numansdorp. Hierbij werd door enkele gelijk gebruik gemaakt van de gelegenheid om te plassen. De rest reed rustig door, waardoor ons groepje ineens over 200 meter verspreid was. De Tour was hier getuige van omdat zij net op dat moment ons tegemoet kwamen rijden. In mijn ooghoeken zat ik het ongewone beeld dat Peter Verhagen op kop reed, verder zag ik ook nog dat Johan in het laatste wiel zat, dit laatste is dan weer geheel volgens verwachting.
Enfin, een paar minuten later reden we richting de bruggen, waar we moesten wachten voor de openstaande Haringvlietbrug. Hadden we maar niet geplast, dan hadden we gewoon door kunnen rijden. Chris zag het echter veel positiever in. Voor hem was het een Godsgeschenk dat de brug openstond, dan kon hij mooi even tot rust komen.
Via Dinteloord werd de weg vervolgd. De wind stond nu wat gunstiger dus dat was fijn aangezien de kilometers in de benen nu gingen tellen.
Gerben was de gehele rit veel op kop te zien. Martien en ik vonden dit wel een fijn zicht en wijdde dit aan de bewijsdrang richting zijn zoon. Daarnaast was Gerben ook gewoon weer erg sterk, zeker gezien zijn kilometers in de bergen van de afgelopen tijd.
John en Flip waren wat minder op kop te zien. Flip fietst vanuit de gedachte dat je boven de 40 km/h niet op kop hoeft te komen en John wilt liever niet op kop rijden, omdat hij dan denkt dat hij ons de verkeerde kant op stuurt…
Via de bekende wegen langs Stampersgat, Fijnaart en Oudenbosch werd richting Zevenbergen gefietst, hier werd het gas nog eens flink over gedraaid, wat vrijwel direct een beantwoord werd met een dikke middelvinger van John, heerlijk vind ik dat…
Het was even nog een geniet moment voordat we aan zouden meren bij d’n Elsakker.
Het was weer erg druk, maar toch voelden we allemaal een grote leegte. Mister d’n Elsakker Twan was namelijk niet onder ons. Hij was verkouden en durfde het niet aan mee te gaan.
We spraken op het terras, tegen beter weten in, nog de kans uit dat hij toch nog zou komen en jawel hoor, daar kwam hij dan toch nog aangereden. Dit maakte het feestje weer compleet.
Mannen, bedankt weer en tot volgende week voor de laatste vakantierit van 2025.
Nadat ik 2 weken niet met de Sportgroep was mee geweest, was het vandaag weer zover. Rondje Westmaas, een favoriet van onze bloemetjescoureur Erik. Vorige week waren Erik en ik ook al die kant op gefietst op onze verkenningsrit voor onze 3 daagse in September a.s. en dat had Erik goed gedaan want hij ging als ’n speer vandaag; chapeau Erik!
Bij vertrek bleek dat er voor de Sport vandaag ruim animo was; afdeling Traaie bestond naast onze Twan en de gebroeders Weda ook nog uit Geert die blijkbaar al eerder met ons mee was geweest. Vooral in het begin liet hij zich zien en op t laatst vond hij t schijnbaar wel goed zo. Bij de sportploeg was naast kapitein M10, Tapas specialist Gerben, Erik, Filippo en ondergetekende ook Wim ten Haaf aanwezig, iets wat ie een tijdje geleden al beloofd had. Jan Willem die wel had aangekondigd te komen, maar waarschijnlijk voor zijn talent vreesde dat het tempo weer te laag zou liggen, was er niet. Wie er ook schitterde door afwezigheid was onze opper-Bokito Thais en dat op de dag waarop we echt de strafste rit van het jaar reden… (die vreet zijn fietsschoenen op van jaloezie op vakantie).
Nadat we Made uitreden, ging de gaskraan open en ging niet meer dicht tot we terug waren… Vooral als onze dolle stier Sander op kop kwam, was t alle hens aan denk en ook Gerben dacht dat als ie een bord met 50 erop zag, dat dat de verplichte snelheid was, die was nog sterker teruggekomen uit Barca. Onze kapitein M10 probeerde de op hol geslagen meute nog onder controle te houden maar het was echt weer een Apenkermis/Apenrots. Dat gezegd hebbende, bleef het gelukkig heel de rit wel veilig ondanks de snelheid, wat naar wat ik las helaas bij de Tourgroep niet het geval was; veel beterschap Marc en Maurice. Alleen bij het oprijden van de bruggen vanaf Willemstad moest ik mezelf als brulaap laten gelden, omdat er bij uitzondering even geen rekening werd gehouden met een paar achterblijvers. Twan wees me er fijntjes op dat ik het waarschijnlijk vooral voor mezelf had gedaan, iets wat ik noch ontkende noch bevestigde. Vorige week zondag was ik na een lange tocht op zaterdag op zondag met de Tourgroep mee geweest, om te herstellen, maar ondanks de waardering die ik daar voor mijn weinige kopbeurten kreeg, was ik blij dat ik weer met het Sportcircus meekon. Praten gebeurt daar achteraf en uitgebreid onder het genot van koffie en uiteraard appeltaart, ditmaal bij het Trefpunt.
Zo, ik heb mijn bijdrage mbt de verslagen weer geleverd voor de komende 5 jaar (onder lichte groepsdruk..) Volgende week weer een nieuwe mooiste rit van het jaar met de Sportraketten. En voor degene die er niet bij waren, hoorde ik deze week een mooie quote “erbij zijn, is meemaken!”. Ook geldt voor de thuisblijvers die ongelijk hadden, zoals een vage kennis van me onlangs zei “zelf als je er niet bij bent, hebben we het over je”. 😊
Het beloofde slecht weer te worden, dus ik zag alweer mooie kansen voor mezelf in het opkomstklassement. Het weer bleek echter prachtige te zijn, maar toch werden er regenpunten verdeeld. Dat zijn de lekkerste punten!
Bij de start waren er slechts 4 sporters. Chris was weer terug van weggeweest en stond behoorlijk onzeker aan de start. Voorzichtig vroeg hij aan mij wat ik ervan vond dat hij met de sport meeging. Chris gaf aan dat hij de snelheden van de afgelopen weken niet aan kon, maar als er “rustig” werd gefietst dan wilde hij wel mee. Dit zijn natuurlijk gewetensvragen voor mij. Natuurlijk wil ik (en iedereen van de sport) dat Chris meegaat. Chris hoort bij de sport. Maar dan de andere kant; “rustig fietsen” wat is dat dan? Ik krijg dan al visioenen van saaie ritten waarbij iedereen chagrijnig is om dat er 1 renner niet mee kan. Al snel werd dat “rustig fietsen” wat meer concreet gemaakt. 33 a 34 km/h kruissnelheid werd als een goede definitie van “rustig rijden” gegeven. Iedereen was akkoord en dus ging Chris mee met de sport, zoals het hoort. John vond ons “rustig rijden” echter nog wat te gortig. Hij had al een intensieve rit op zaterdag gereden en wilde graag de tour gaan pesten door net wat te hard te gaan rijden. Jammer dat hij dat nooit doet bij de sport…
Om half 9 werd vertrokken in oostelijke richting. Niemand had er aan gedacht om een route te bedenken, dus werd tot een rondje Hedel besloten. In de juiste snelheid werd dan ook Made uitgereden. Bokito, Jerommeke, GVD en de Hamster in slagorde achter elkaar. Made uit was ik al aan het denken hoe dat rondje Hedel ook alweer in elkaar zat. Ik moet ergens naar Kaatsheuvel zien te komen, maar de exacte route had ik niet in mijn hoofd. Stilletjes vertrouwde ik een beetje op de gebiedskennis van Twan. Op zich ging dit eigenlijk best goed. Op actueel zicht konden we best nog wel de wegvinden, maar ben je eenmaal ergens verkeerd gereden dan valt het niet mee om weer terug te komen. Natuurlijk was dit geval en stevende we daarna recht op Kaatsheuvel af. Ben je eenmaal in Kaatsheuvel beland, dan waan je je in een doolhof, dus kostte wat het kost draaiden we net voor Kaatsheuvel naar het zuiden, richting de Moer. Daar aangekomen herkenden we meteen de kruising met die quasi vluchtheuveltjes in het midden. “Koers gevonden” luidde het dan ook in het peloton.
Twan en ik waren nu duidelijk minder nerveus en begonnen wat om ons heen te kijken. De snelheid was nog steeds op het overeengekomen niveau en Chris was duidelijk goed gehumeurd. Kennelijk was het hem allemaal erg meegevallen en besefte hij dat hij gewoon goed mee kon. Inmiddels was de zon ook nog eens goed gaan schijnen en stelde de wind niets voor. We genoten allemaal. En dat voor een regenrit!
Na Haverleij werd direct over Bokhoven terug gereden in westelijke richting. We zouden namelijk al ruim over 90km komen, dus het inkorten van de route was gerechtvaardigd. In westelijk richting werd wat minder rustig gereden en de kilometers begonnen te tellen voor Chris. Desalniettemin haakte Chris goed aan en werd een goed tempo gevonden.
Een goede sportrit wordt natuurlijk altijd afgesloten met een goed terrasje. In een zoektocht naar geschikte terrasjes voor oostelijke ritten werd nu Tapperij Huis en Bos aangedaan. Dit ligt op de markt in Geertruidenberg. Ik moet zeggen dat dit een erg goed, zo niet het beste terrasje tot nu toe is. Erg goede appeltaart, vriendelijk personeel en muziek op het terras. Wat wil je nog meer?
Laat ik beginnen met de sport rit van 6 juli. De rit waarin we eigenlijk naar het Groen Hart hadden moeten gaan. Met slechts 1 deelnemer + de 2 organisatoren (Hans en ik) en zware regen in het vooruitzicht werd de rit op de valreep toch geannuleerd. Helaas helaas want Hans en ik hadden er toch de nodige moeite in gestopt…
Iets wat teleurgesteld haalde ik de fiets dan ook maar weer van de fietsendrager en begaf ik me naar de start. Sander, Twan en de bekende gastrijder Kevin zuchtte al bij mijn onverwachtse aankomst. Weer geen rustig ritje… inderdaad ja! Mijn teleurstelling was inmiddels omgeslagen naar wraak. De sadist in mij was wakker, er moesten mensen pijn gedaan worden. En zo geschiedde….
Made uit werden we nog even geblokkeerd door de trim, maar na de A59 ging het gas erop. In principe werd er nooit onder de 40km/h uitgekomen en iedere keer als het dreigde in te zakken dan werd er alert gereageerd met een ferme aanzet. Dit resulteerde bij terugkomst in de May na 75km in een gemiddeld van 38km/h. Een persoonlijk record voor mij met zo’n relatief kleine groep. Velen zullen het niet met me eens zijn, maar hier doe ik het voor, hier word ik blij van. Als groep samen zo snel mogelijk fietsen, om dan samen een mooi resultaat te hebben. Gelukkig hebben we binnen de sport allemaal deze instelling, dus daarom past die sport groep ook zo goed bij me en geniet ik iedere keer als ik weer met de sportmannen op pad mag.
Met het enthousiasme van bovenstaande rit stond ik ook aan de start dit afgelopen weekend (13 juli). Van de bakker kreeg ik terecht direct te horen dat we het verslag vergeten waren (zie hierboven de wiedergutmachung) en Sander stond aan de start met een kapotte rits van zijn shirtje. Deze hebben we even geruild met een oud nieuw shirt bij mij thuis en daarna konden we vertrekken De benen voelde echter niet zo goed omdat ik vrijdag en zaterdag ook al flinke inspanningen had gedaan op de fiets. Sander en Twan waren weer van de partij, nu aangevuld met Martien en Eric. Er werd niet over gesproken, maar er hing een gespannen sfeer in de lucht en iedereen wist intuïtief dat het weer volle bak zou gaan.
Made uit ging ik op kop en er werd in het geheel niet naast elkaar gefietst. Bij de Neerhof voelde ik echter al dat het voor mij een zware rit ging worden en dat ik mezelf een beetje zou moeten gaan sparen. Erik heeft nog nooit van sparen gehoord, want hij nam heel moedig de gehele kanaaldijk op zich. Ik dacht nog: “Erik spaar jezelf nou, je moet nog zo lang”. Maar ja Erik is Erik en gaat er gewoon voor, prachtig. In het land van Altena werd er lekker gedraaid. Dit gaat altijd heel fijn met een klein groepje zoals wij hadden. Als je dan ook nog renners hebt die op de fiets nog een beetje omgevingsbewust zijn, dan fietst het helemaal lekker en kan je dat draaien kilometers lang volhouden. De wegen waren opvallend dicht bezaaid met mede wielrenners. Groepje na groepje reden we voorbij. In de Werkendamse Biesbosch werd het gas toch wat verder opengedraaid. Sander zette de teller tegen de 50km/h aan en dan weet je dat het pijn gaat doen. Wat je ook weet is dat er hoe dan ook iemand af zal moeten. Dat is een kwestie van tijd. Na een paar minuten was het dan ook bingo en werd er op elkaar gewacht. Ook in de Biesbosch werd groepje na groepje wielrenners verzwolgen. Sommigen gingen in ons zog mee, maar haakten dan op een gegeven moment toch af. Op de Grote Waardweg werd weer goed gedraaid. Normaal kost dat draaien mij nooit zoveel inspanning, maar met mijn slechte benen had ik nu toch wel moeite. Alsof Sander het kon ruiken, zette hij maar weer eens aan en moest ik alle zeilen bijzetten om hem terug te halen. Dit spelletje kwam tot een climax toen we de Keizersveerse burg opreden. Ik had namelijk net een heel stuk op kop gereden en eindigde met een sprint de dijk op bij Hank, dan nog even op de dijk bij Hank doortrekken om iedereen extra pijn te doen en klaar is kees. In mijn ooghoeken zie echter Sander toch weer aanzetten. Martien reageert alert en ik word overvallen door een lichte paniekaanval. Er schiet van alles door mijn gedachten: “nee he, mijn God, ik ben kapot, maar ik kan hem niet laten gaan. Ik moet dat wiel hebben, pff jemig wat trekt die door zeg, hoe hard rijden we? 45kmh? Oohh mijn benen branden. Ik trek dit niet, als je er nu af ligt dan lachen ze je uit he, nu trap je in je eigen val Thijsje. K.. ik moet eraf, nee, je mag nie!. Ook Martien houdt het vol dus jij ook. Als ik eraf lig dan rij ik linea recta naar huis. Alsjeblief Sander niet tot op de brug doortrekken neee…. Jongu, stel je niet aan, dit wil je toch zo graag? Nee maar ik wil er niet afgereden worden. Hoe ver nog joh? Yes! Hij gaat zitten, godzijdank. Tis gedaan en ik ben er nog bij.“
Enfin, een klein inkijkje in mijn hoofd. Maar bedankt Sander, t was by far de zwaarste inspanning van het jaar tot dusver voor mij.
Na de Keizersveerse burg was het gedaan met de benen en werd er koffie gedronken op een nieuw adresje op de markt in Geertruidenberg. Ik ben de naam even vergeten, maar t was een leuke tent met erg vriendelijk personeel en goede appeltaart. Tijdens de koffie wordt natuurlijk verloren tijd ingehaald qua praten. Het komende drieluik, waarbij we in drie dagen Nederland rondrijden, is dan ook een vaak besproken onderwerp. Dat gaat toch een serieuze inspanning worden, maar goed we hebben er zin in en de benen zijn bij de meeste in goede conditie…. Dus het wordt een eitje. En voor degene die nog niet zoveel hebben gefietst…, september duurt nog lang….
Bedankt mannen voor de mooiste rit van het jaar (tot nu toe).
In de ochtend voorafgaand aan de Familiedag is er altijd de tijdrit. Maar dan in de middag een gezellig samenzijn met een flink deel van de clubleden waarvan een fors deel dan ook familie had meegebracht.
Dit jaar werden de festiviteiten gehouden in de tuin bij Anneke en Ad van Wesel. Een fantastische locatie. Hun thuis is meer dan groot genoeg en fijn ook dat op de warme zonnige dag de bomen een fijne schaduw boden. Beter weer kan het bijna niet worden.
De koffie bij aanvang werd vergezeld met lekkere aardbeiensloffen, gebakken door ons lid Curt van der Westen.
Alleen maar zitten en praten kan gezellig zijn, maar wij hebben natuurlijk actief sportieve leden en daarop was naadloos op ingespeeld. Er waren campings-spelen georganiseerd. Prima vermaak, passend bij onze club. Sportief, maar ook met gezelligheid en tijd voor praatjes.
Beanbag gooien en petanque (altijd uitkijken dat je geen jeu de boules zegt, anders krijg je de preciezen op je dak). Ringgooien en croquette (of gewoon kroket, gewoon om ze alsnog te jennen).
Ondanks dat het natuurlijk maar spelletjes zijn, komt de competitiedrang altijd bovendrijven. “Het maakt niet zoveel uit!”, maar het fanatisme is soms moeilijk te onderdrukken. Zowel bij leden als hun partners.
Tussen de spelen door was er ruim voorzien in een versnapering en een bijgaand drankje (of andersom, u mag zelf kiezen). Daarbij viel het op dat de vraag naar alcoholvrij bier enorm groot was. Daar moest nog even met hulp van Antoon een mouw aangepast worden. Er werd snel bijgetankt bij de club supermarkt.
Na de spelen was het uiteraard tijd voor de prijsuitreiking. En omdat ik zelf jarenlang geen 0.0 gedronken heb, ben ik vergeten wat er nu eerst kwam, de uitslag van de spelen of de uitslag van de tijdrit.
Maar in elk geval volgden ze op elkaar, en werden met onderliggende spanning bij deelnemers aan beide activiteiten bekend gemaakt door Ad. Groep drie had de spelen gewonnen. Voor de tijdrit verwijs ik naar het verslag daarvan. Gefeliciteerd Flip en Peter!
Inmiddels werd de barbecue op temperatuur gebracht door de stokers Peter en Kevin die zich ook ontfermden over de kwaliteit van het gebraad. Toen de eerste stukken vlees op temperatuur en gaar waren, werd het buffet geopend door Ad. En er werd flink gesmuld. Mochten beide heren nog een carrière switch overwegen, elk restaurant zou er blij mee zijn. De bijgaande salades maakten het compleet.
Het was een gezellig samenzijn, en een zeer geslaagde middag.
Hartelijk dank aan Ad en Anneke voor hun gastvrijheid en dank aan Peter voor het regelen van de barbecue. Het was perfect.
WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
