The Lord of the Rings, The Godfather en Star Wars Orgininals zijn allemaal voorbeelden van trilogieën die steengoed zijn en die iedereen wel kent.
Om dezelfde eer aan het Drieluik 2025 te doen toekomen, moet er natuurlijk ook nog een derde deel van de verslaglegging gemaakt worden. Want u weet: “Al het goede komt in drieën.” al heb ik ook wel beeld bij het gezegde “Mosterd na de maaltijd” gezien het feit dat de Drieluik al twee weken geleden heeft plaatsgevonden en nu pas de trilogie compleet wordt gemaakt.

Na een succesvolle eerste drieluik in 2024, kon een vervolg in 2025 natuurlijk niet uitblijven. Al direct werden er plannen gemaakt voor een nieuw Drieluik. Tijdens de sportborrel in de Pub werd uitgebreid gediscussieerd over de route die we zouden moeten gaan rijden. De wildste ideeën kwamen naar boven, maar uiteindelijk werd gekozen tussen 2 serieuze opties: een rondje Nederland of een rondje België. Na veel wikken en wegen werd het een rondje NL. Waarom er precies hiervoor gekozen werd weet ik niet, maar dat de slechte wegen in een België hier een rol in speelde weet ik zeker.

Eind december stond dus al vast dat we een nieuw Drieluik zouden hebben in Nederland. Een van de voordelen van zo ’n drieluik is dat je actieradius gigantisch is indien je uitgaat van een kilometer of 200 per dag. Tja, dan kom je nog eens ergens.
Maar goed het was nog maar december, dus het duurde nog erg lang tot september. Desalniettemin gingen Martien, Peter en ik al vrij snel aan de gang met de route en waren er weer veel enthousiaste sporters die meegingen. Debutanten in het geheel zouden Flip, Erik en Curt (ging uiteindelijk niet mee) zijn, wat het totaal aantal renners op 10 bracht. Dit nog aangevuld met Peter en Annie welke ons ook in 2025 weer graag bij wilde staan in de gehele logistieke operatie.
Nu we de routes en de deelnemers inzichtelijk hadden konden ook de hotels, lunch- en dinergelegenheden vastgelegd worden. Zo konden we eind januari al gereed melden en konden we zonder planningsstress uitkijken naar een mooie rit in september.

Na al de bagage op donderdag te hebben afgeleverd moest er nog goed uitgerust worden. De nacht duurde echter heel lang, door al de opwinding die het weekend met zich mee zou brengen kon ik niet slapen. En ik was niet de enige. Ook Erik had een slapeloze nacht begreep ik later.

Dag 1: Made- Hoorn
De volgende dag was het dan zover. Om 8 uur vertrokken we richting Hoorn. Ondanks de droge weersvooruitzichten kregen we voor de Kiltunnel al een regenbui op ons dak. Het was van korte duur, maar de weg bleef nat en na de Kiltunnel begonnen m’n voeten al te soppen. Vanaf de Hoekse Waard tot aan Maassluis werd door iedereen angstvallig gekeken naar de dreigende luchten in het zuiden. Zouden we gespaard blijven of was het opnieuw een nat pak? Gelukkig bleef het slechts beperkt tot wat natte wind.
Bij Hellevoetsluis verschoof onze aandacht voor het weer naar een mooi dame die ons op een tijdritfiets voorbijkwam gereden. Martien sprong gelijk in haar wiel en week hier niet meer vanaf. Terwijl we allemaal in een lint achter haar aanreden werd het akelig stil in de groep. De gedachten van eenieder waren kennelijk niet meer bij het fietsen of navigeren. Want bij de na een aantal kilometer werd prompt verkeerd gereden. Hierdoor waren Martien en ik alleen komen te zitten. Toen ik vervolgens mijn GSM wilde pakken om de rest van de groep te bellen, klapte ik met mijn elleboog tegen een verkeersbord. Dat deed pijn, maar verder geen erg.
Met een fikse wind uit het zuidwesten arriveerden we keurig op schema te Maassluis voor een kort tussenstop met koffie en gebak bij Eriks’s broer.
We moesten echter snel weer door, want de verwachting was dat de eerste dag een lange fietsdag zou worden. Niet alleen vanwege de lange afstand, maar ook vanwege de route die veel over fietspaden en dorpen liep.
Na Maassluis klaarde het helemaal op en kon vanaf Hoek van Holland met wind in het hol naar het noorden gefietst worden. We reden langs de kustlijn over prachtige fietspaden die niet al te druk waren.
Het glooiende karakter van de duinen kwam goed terug in de route en hierdoor werden stiekem toch best wat hoogtemeters gemaakt. Ook het Kopje van Bloemendaal zorgde nog voor weer een boost in hoogte meters. Een leuk klimmetje al zeg ik zelf.

Bij Zandvoort werd gestopt voor een korte lunch. “Iedereen een uitsmijter? Ja! Oke.”
En zo stonden we al snel weer buiten met 27 eieren in de maag en konden we weer dooorrrr…

De sfeer in het peloton was nog opperbest en de beentjes voelden nog goed. Ik bemerkte best nog wel wat voorzichtigheid. Er werd echt of safe gereden en er werd veel verbaal gewaarschuwd voor potentiële gevaren. Deels kwam dit doordat we op onbekend wegen reden, maar ook besefte iedereen dat we heelhuids moesten aankomen en dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Zo rijd je het ene moment nog over perfect asfalt de zon tegemoet en lig je het andere moment tussen de tramrails, hetgeen Gert-Jan overkwam in Scheveningen.

Bij IJmuiden werd bij de sluizen aldaar het Noordzeekanaal overgestoken en werd vervolgens dwars door de Beemster richting Hoorn gefietst. Het was prachtig weer met een oer Hollands landschap; Blauwe luchten met grote witte dotten wolken begeleid door de diepgroen Beemster graslanden en vaarten.
Bij 1 van zo’n vaart moesten we gebruik maken van een klein pontje waar we allemaal met onze fietsen maar niet oppasten. Hierna kwam de wind nog wat gunstiger te staan en kwam de eindstreep voor dag 1 in zicht. De snelheid werd daarom maar eens flink opgevoerd en met dik boven de 40 km/h baanden we onze een weg door het polderlandschap. John kon de snelheid echter niet zo waarderen en dus werd de snelheid maar weer naar zijn goeddunken aangepast. Zo reden we rustig Hoorn binnen en werd direct bij het Hotel de eerste pilsner genuttigd om kort hierna lekker Grieks te gaan eten.

Dag 2 Hoorn-Nijverdal
Na, samen met Erik, een slapeloze nacht te hebben gehad werd er om 09.00 uur weer vertrokken. De beentjes voelde wel wat stijf maar na een aantal km verdween dit al.
Het weer was prachtig en al snel naderden we de Markerwaarddijk. Mijn Garmin gaf aan dat ik pas na 26km rechtsaf moest slaan. Dat was dus een behoorlijk recht stuk, maar het zou hier niet bij blijven. Want ook in Flevoland en de Noord-Oostpolder moesten vele lange rechte stukken getrotseerd worden. De wind stond daarnaast ook nog eens ongunstig. Pff er leek geen einde te komen aan die wegen daar.
De inspanning werd echter geloond met een lekkere lunch in Giethoorn tussen de toeristen met mondkapjes.

Na de lunch stond de VAM-berg op ons te wachten. Ik was er nog nooit geweest, maar iedereen kent de voormalige vuilstortplaats, die al meerdere keren het toneel is geweest van het NK wielrennen.
Na 2 keer de berg op te zijn gevlamd hadden we het wel gezien. De beetjes waren al wat moe geworden en de buitentemperatuur was inmiddels ook al behoorlijk gestegen.
Zo’n 20km voor Nijverdal had ik al zelfs geen water meer. Er moest dus gestopt worden bij een supermarkt waar bijgetankt moest worden. Hierna kon het laatste traject worden afgelegd naar Nijverdal.
Na wat bier, een pastabuffet en wat quizzen was ik kapot en ben ik in slaap gevallen. De rest volgende snel. Godzijdank een goede nacht gehad….

Thijs

Nijverdal – Made

Na een heftige “Hitsterige” 🎶 en op onze wielerkennis geteste zaterdagavond – want wie denkt dat de energie en het fanatisme na zo’n 200 km fietsen uit onze kleppers is verdwenen, heeft het goed mis! – was het lekker wakker worden in Nijverdal.

Het blauwe smurf-ijs-dametje van de zaterdagavondbediening was deze ochtend weer vroeg present om onze lege magen te vullen.
En wie anders dan onze eigen Peter de Bakker sneed het brood in zeer nauwkeurige, gelijke sneetjes, zodat iedereen aan zijn “Tacx” kwam.
Zo kreeg iedereen een op de gram afgemeten ontbijt en hoefde niemand onnodige ballast mee te nemen.

De wel overbodige ballast werd weer in de prachtige bus van Chris ingeladen. In de krochtige kelder van ons hotel werden onze fietsen weer afgestoft voor de laatste rit van 185 km naar Made.

Nog even het ritueel van de groepsfoto, en dan weer vechten om wie als eerste op kop gaat. 😂😉
De eerste paar kilometers fietsen we rustig het dal van de nijverige mensen uit.
Maar ben je in een dal, dan weet je het: je moet er ook weer uit.
Zo krijgen we al snel met de Noetselerberg wat hoogtemeters voor onze kiezen.
Niet veel, maar met nog koude spieren voelt het pittig aan.
De Sallandse Heuvelrug is prachtig. Ik zie veel in bloei staande Erica’s om mij heen.
(Trouwens, als ik als meisje geboren was, had dat mijn naam geweest. Helaas voor mijn medesporters ben ik geen meisje. 😅)

Ook de Holterberg pakken we mee. Nu we opgewarmd zijn, is dat een eitje.
We gaan dwars door Deventer, en nog nooit heb ik zoveel trek in een peperkoek gehad als nu. 🤔 Vreemd.

In Deventer scoort Martien een punt voor het MUK-klassement.
Het duurt bij een stoplicht nogal lang voordat het op groen springt, dus hij vraagt:
“Is er al op het knopje gedrukt?”
Het antwoord: “Ja, al zes keer.”
Zegt Martien: “Maar dan heb je ‘m weer uitgezet.” 🚦
Geweldig! 🤣

Het tempo blijft er, met al die eindeloos lange wegen, goed in zitten.
In mijn ooghoek zie ik een vader op een MTB, met letterlijk zijn zoontje aan het elastiek… Iets voor John misschien? 😉

Nog nooit gezien.

Bij Hoenderloo heeft Komoot de route dwars door Park De Hoge Veluwe gepland.
Voor de ingang is het druk met mensen. Ook het Kröller-Müller Museum is daar.
We moeten €13,50 per man betalen als we verder willen. Snel verdiend voor één kilometer omfietsen…

Martien, Thijs en Gerben maken een nieuwe route en bij Otterlo pakken we de originele route weer op.
Ondertussen zijn Chris en Peter richting fietscafé De Proloog in Amerongen gereden om daar Sander op te vangen.
Die zou – net als vorig jaar – de groep tegemoet fietsen.
Toen had hij samen met mij er een fietsfestijn van 220 km van gemaakt, maar WEL met de 3-Luik-mannen teruggefietst.

Sander is beresterk; we kunnen hem goed gebruiken voor het kopwerk van het laatste stuk.
Maar…… er was geen Sander te bekennen bij De Proloog.
Hij kon het niet vinden.
Volgend jaar doen we het anders, en laten we onze lunchplek naar Sander komen.

Natuurlijk stond fotograaf Peter ons op te wachten, zoals elke keer (zo fijn dat hij erbij was!).
Chris had zich over Twan en Corlinda ontfermd, onze VIP-gasten van de dag.
Helemaal goud dat zij bij de lunch waren. BIKKELS!

Voor mij persoonlijk braken nu de déjà vu-momenten aan.
De gedachten gingen terug naar mijn hellerit van vorig jaar.

We namen lekker de tijd voor de lunch – we lagen goed op schema.
Met jaloerse blikken sloeg Bart Lemmen ons gade. 😄

Na drie dagen met elkaar fietsen ontstaan er automatismen, en vormt zich een geweldige groepsdynamiek.
Het hoogtepunt voor mij was op de Lekdijk.
Met de wind schuin van links vormde zich een waaier – het zonnetje, de mooie vergezichten, en vooral de stilte in de groep, het zoemen van de wind in de wielen…
Het leek alsof we samensmolten tot één grote fietsmachine.
Wat een geweldig gevoel was dat!
Alsof ik in een trance kwam.
Eigenlijk wilde ik nú stoppen voor een grote groepsknuffel!
Ik werd nét niet emotioneel. 🫠

We kwamen nu op de meer bekende wegen.
Bij Schelluinen werden we, vlak voor het befaamde bankje, nog ingehaald door een idiote automobilist.
Bij het benzinestation langs de A27 wilde Flip nog even bijtanken – blijkbaar heeft hij diesel in zijn bidon. 😅

Er is natuurlijk verschil in sterkte binnen de groep, maar iedereen doet wat hij kan en gaat tot het uiterste.
Groot respect voor Gert-Jan. Zijn motto is: vallen, en dan nog harder doorgaan.

We zijn weer in Made.
Het ontvangstcomité op het terras van De Pub bestaat nu uit Peter en Nel.
Onder het genot van een biertje praten we nog even na.

Plots verschijnt er een envelop op tafel. Afzender:
W.A. van Buren.

Het heeft onze Majesteit behaagd om alle betrokkenen van het 3-Luik-weekend te 🥇 eren met een medaille én lintje.
Zo gaat iedereen trots, voldaan en geëerd huiswaarts.

Allemaal bedankt voor het geweldige weekend.
Het was helemaal goud!

Groeten van Erik

Voor mij (Peter) was het eigenlijk een uitgemaakte zaak dat ik dit jaar niet zou mee gaan, vorig jaar hebben Anny en ik hier heel veel plezier aan beleefd. Maar door de ziekte van Anny ziet er alles anders uit. Dus hadden we besloten over te slaan, met pijn in ons hart.

De afgelopen week had Anny al een paar keer tegen mij gezegd, waarom ga je ook niet mee  voor Chris ook wel leuker. Maar ik hield de boot (auto) toch steeds af. Tot dat op verzoek van Mar10 bij ons de koffertjes werden in geleverd op donderdag avond, zo waren we er toch een beetje bij betrokken. Vonden wij ook heel leuk, om jullie te ontvangen, zelfs Twan en Corlinda kwamen nog langs! Voor Twan was het ook zuur om zijn matties te laten gaan, volgend jaar nieuwe kansen Twan!

Toen kwam nog één keer de vraag langs wil je niet mee met de volgauto, toen kon ik niet meer weigeren, mijn hart is teveel WTC om dit voorbij te laten gaan. Anny snel mijn kofferke ingepakt en visite afgezegd en al het andere geregeld! 

Vrijdag ochtend 5 sept.

Chris stond om kwart voor 8 bij mij op de stoep, om naar het verzamelpunt in Made te gaan. De mannen hadden er duidelijk zin in. Nel (de vrouw van Flip) kwam ons nog ff uitzwaaien en een fotooke maken! Om 8 uur vertrokken ze voor 3 dagen door Nederland, een prachtige trip van 220 km stond vandaag op het programma, Thijs had deze helemaal uitgetekend en geregeld, via Maassluis, Scheveningen, Zandvoort naar de eerste overnachting in Hoorn.

Met Chris ging ik richting Maassluis waar Rob, de broer van Erik ons zou  verwelkomen, wij stonden bij Rotterdam al vast in het drukke verkeer ( als Houts boertje ben de niks gewend), we waren uiteindelijk toch ruim op tijd in Maasssluis. Hadden daar een mooi uitzicht op de Maas en op de pont waar onze mannen de overtocht zouden maken. Intussen hadden Chris en ik het water in de Maas nog flink doen stijgen, door onze blaas te ledigen.

Rond 10 over half 11 kwamen onze 7 kleppers aan varen, ze hadden al de eerste regendruppels mee gekregen. De deur van het kantoorpand  ging open,  en de koffie en tompouce stonden voor ons op tafel, wat een gastvrije ontvangst van Rob aan het begin van deze onderneming. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Rond kwart over 11 stapten de mannen weer op, via de duinpaden zo richting Zandvoort te fietsen. Voor ons in de auto de nieuwste Opel Vivaro, met alles erop en er aan. Zelfs alle radio stations zijn er te beluisteren, ook Chris zijn favoriet 100 % NL !

Wij gaan naar Zandvoort aan Zee zong de Pasadena Dream Band  in 1986 ( een weetje, altijd goed voor de muziek kwis)

Samen met Chris hadden we de strandtent gevonden waar Thijs de lunch had besproken, een paar trappetjes af door het zand en je was er, gaat nog ff een stukje veldrijden worden dacht ik. Nog regelen waar ze de fietsen konden plaatsen, en wachten.

Om kwart voor 2 kwamen de mannen weer in zicht ze hadden de eerste 110 km  erop zitten, maar ze kwamen een beetje beteuterd aan. Met de vraag is alles goed gegaan, kreeg je een antwoord van mmmmn. Gert-Jan (Prinsenbeek) wilde in Scheveningen de tram nemen, zo kwam hij in het spoor terecht, Mar10 zag het voor hem gebeuren. Een val was niet te vermijden, een kapotte knie en elleboog en wat zere (gekneusde) ribben waren de gevolgen. Gelukkig kreeg hij de hulp van een jonge asielzoeker die erg bezorgd was over Schoen!

Ze hadden dan weer het geluk dat ze in Zandvoort niet via de trap, maar via een afdaling bij de strandtent konden komen. Tijd voor een heerlijke lunch, voor ons allemaal een goeie uitsmijter!

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Om half 3 vertrokken ze weer, op naar Hoorn, nog ruim 90 km door de kop van Noord-Holland.

Wij vertrokken ook richting het noorden, vrijdag middag druk op de wegen en een de dames Simac tour speelde allemaal af in de kop van Noord-Holland. Verschillende afsluitingen, we dachten met de pont over het Noordzee kanaal te gaan, maar de rij was zo groot dat hij Dr. P nog wel een keer of drie “heen en weer”zou varen en dan zou roepen “de boot is vol”

We gaan het anders doen zei Chris,  maar ook daar zat het verkeer vast. Geduld, we hadden de tijd, een lekker dropke uit de doskes van Chris en goeie muziek van Vincent en Pascal Redekker dan vliegt de tijd !

Uiteindelijk onder de Velzertunnel door, kwam Friesland in zicht, ja Friesland zo heet dat daar, Enkhuizen, Medemblik en Hoorn behoren tot West-Friesland. Waar coureurs als Thomas Dekker, Nikkie Terpstra en Steven Rooks hun roots liggen.

Wij konden weer normaal rijden op naar de eerste overnachting in het mooie Hoorn, bij het hotelletje aangekomen even aanmelden, om de koffertjes te lossen. De eigenaar was zeer welwillend, maakte voor onze bus een parkeerplaats vrij zodat we heel dicht bij konden parkeren.

Lekker biertje voor Chris en mij voor op zijn klein terrasje. Na 2 slokken kwamen de manne weer aan fietsen. Kwart over 5 fietsen binnen stallen en een lekker pintje, dat ging er wel in.

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

 De slaapplaatsen waren verdeeld over 4 kamers, samen met de gewonde Gert-Jan en Flip had ik een kamer met inloop douche. De hoteleigenaar dacht dat het beter voor mij was omdat ik de oudste en (Houtste) van het gezelschap was . Gert-Jan wilde alleen slapen, hij had geen zin in een trap of stomp midden in de nacht. Dus deelde ik samen met een snurkende Flip het bed. Hoorde ’s morgens dat we met ons drieën een heel oerwoud hadden omgezaagd!

Na het douchen zijn we Hoorn in gewandeld, nog een potje bier op het terras daar en door naar Zorba de Griek waar ons een flinke maaltijd werd voor geschoteld. Iets na 10 uur wandelden we weer terug naar ons hotel waar we van een welverdiende nachtrust gingen genieten rrrrrrrrrrrrzzzzzzz!

Dag 2

Vroeg wakker, om 7 uur onder de douche. Ik wil de andere mannen niet in de weg lopen. De eerste vraag  aan Gert-Jan “hoe voelde oe eigen?”  “nou als ik thuis was dan ging ik vandaag nie fietsen, maar de koers wacht op niemand, dus”. Om 8 uur stond een goed ontbijt klaar. Onze penningmeester Gerben rekent af, de koffers in de bus en een groepsfoto bij het vertrek op de brug. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!  

Succes mannen op naar Giethoorn!

We haalden onze mannen snel in, zij fietste op een brede ventweg. Chris plaatste zijn bus voor de groep en Thijs en Gert-Jan maakte daar gretig gebruik van voor de achterste in het groepke was het aanklampen.

De Markerwaarddijk kwam in zicht mooi stukske rechtdoor. Daar houden onze mannen van vertelde ik Chris, alleen maar gas geven en rechtdoor, het enige nadeel wel 27 km lang. Maar voordat het zover was moesten wij nog even in de achtervolging op een motorrijder, die haalde ons in, maar hij had twee koffers aan de zijkant hangen. Waarvan de rechtse koffer open wapperde en dat steeds meer en heviger. Gas erop om hem bij te halen en te waarschuwen, hij was Chris zeer dankbaar!

Op een invoegstrook een beetje verder de auto geparkeerd om wat mooie foto en filmshotjes te maken. Aan Gert-Jan niks te merken van gekneusde ribben, hij beukte er gewoon op los!  Intussen waren bij onze kleppers ook twee “vreemden”aangehaakt! Op het einde van de Markerwaarddijk was een van de vreemdelingen er helemaal klaar mee, adieu WTC riep hij nog!

Zo kwamen wij op de grens van de Flevopolder, en heb ik natuurlijk de klassieker van Sylvain Poons nog ff gezongen

“  Daar is het water, daar is de haven
Waar j’altijd horen kon “we gaan aan boord”
De voerman laat er nou paarden draven
En aan de horizon leit Emmeloord
Eens ging de zee hier tekeer
Maar die tijd komt niet weer
Zuiderzee heet nou IJsselmeer”

Wij gingen door via Schokland, een bezoekje waard, helaas hadden we daar geen tijd voor, op naar Giethoorn. Daar gaan de bussen met Japanners via Kinderdijk naar toe, dat is Nederland zeggen ze dan. Chris en ik hadden een mooi stekkie uitgekozen, met een parasol boven de bollekes van onze coureurs. De fietsen werden aan de overkant van de sloot geparkeerd. Kwart over 12 kwamen ze aan, hun bootje lag klaar. Maar ze hadden meer trek in een lekkere uitsmijter, pannenkoek enz..

Toevallig kwam ik nog de buurman van Leo Stasse daar tegen en zijn vriendin zit weer in de familie van onze John, heel bijzonder!

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Tegen half 2 ging de koers verder, op weg naar de VAMberg, daar moesten wat hoogte meters in vond Mar10.

Het landschap in Overijssel en Drenthe is een stuk rustiger als daar in Noord Holland, alleen voor ons was de VAMberg ingang nog niet zomaar te vinden. We kwamen eerst uit bij een stinkende vuilstortplaats, nu weet ik ook wel dat de die berg ook een grote vuilnishoop is. Maar hier kon de ingang niet zijn. Stukje terug en links en links en dan zou je bij een ingang kunnen komen.

Chris die fietste dit jaar niet mee omdat hij een lelijke wond aan zijn grote teen had. Hij kon bijna niet lopen en zeker niet fietsen. Wij hopen Chrisje  volgend jaar weer gewoon tussen de wielen te zien! Ik was een stukje de VAMberg opgelopen, waar ze met een rotgang naar beneden suizden. Flip had na een rondje wel genoeg VAM gezien, verkeerde tandwielen gestoken (Nederland is toch vlak) . John, Erik, Thijs, Gerben, Martien en Gert-Jan gingen er nog een keertje voor!

Een korte stop bij onze bus, en weer door richting Nijverdal. Bij de Wilgenweard was het een drukte van jewelste, de korfbalclub had er toernooi een zwemclub was er bezig, hardloop wedstrijden en dan nog MTB’ers.

Chris en ik hadden er dorst van gekregen, en een lekker biertje besteld, om vervolgens de koffertjes uit de auto op de kamers willekeurig te plaatsen. Voor onze Chris was het bedje net iets te kort, maar voor de rest een prima overnachting. Rond half zes  kwamen de WTC aan bij de Wilgenweard, fietsen in de schuur, en snel onder de douche.

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

 Om half 7 stond er een pasta maaltijd klaar. Die ging er na bijna 210 km met een gemiddelde van 31 km wel in bij de hongerige mannen. Een ijsje na moest nog even geregeld worden, maar een vriendelijke dame die gespecialiseerd was in het “smurfen ijs” hielp ons aan een heerlijk ijsje. Ze kon ook haar lach niet in houden toen Chris ( 2 meter groot) voor haar stond, doe mij maar een smurfenijsje, ze keek hem zo aan van….

Vorig jaar hadden we op avond twee, een geweldig optreden van Twan en Chris, helaas door blessures moesten wij dit jaar hun optreden missen, Nu hadden ze een kwis in gedachten, Hitster genaamd, je moet dan raden welk jaar dat nummer is, vervolgens de artiest en titel van het nummer. We maakte twee teams van 4 personen, ik weet veel van de muziek van de jaren ’60 en de jaren ’70 en ’80 daarna is het bij mij een beetje minder geworden. Nu had ik het geluk dat ik twee dagen bij Chris in de auto, alle Nederlandstalige hits voorbij hoorde komen, dus daar wist ik ook helemaal niks van. Maar John en Erik bleken echte kenners te zijn. Dit spel gaan we nog eens spelen mannen!

Mar10 had ook nog een wieler kwis mee genomen, ja dat is natuurlijk kat in het bakkie voor mij. Toch bleek Annemiek van Vleuten moeilijk te herkennen, ook voor mij! Na de 2 spelletjes zag je de heren 1 voor 1 afdruipen naar hun bedje. Samen met bikkel Gert-Jan en Mar10 pakte we nog een afzakkertje om ook om half 11 ons mandje op te zoeken. Morgen de finale naar de May.

Dag 3 Nijverdal – Made 185 km

Na een goeie nachtrust stonden onze kleppers weer fris en fruitig klaar voor het ontbijt Smurfje had goed voor ons gezorgd! Nog even terug naar de kamer, spullen inpakken nog wat overtollige ballast  achter laten in Nijverdal en kwamen de hoofdrolspelers weer aan de start, koffertje in de bus van Chris. Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Iets voor 9 uur viel het laatste startschot van deze mooie 3-luik, op weg naar Amerongen. Het weer was ons al die dagen goed gezind die paar druppels de eerste dag waren snel vergeten. Vandaag zou echt een zomerse dag worden met de wind uit het zuid – oosten niet geheel ongunstig!

Voor Chris en mij was het de gemakkelijkste dag, vrij snel kwamen wij op de snelweg richting Arnhem en Utrecht. Dan vliegen de kilometers voorbij, Chris had het ook wel een beetje gehad,hij kreeg steeds meer pijn aan zijn teen, en dan ben je het liefste gewoon thuis.

Om 11 uur parkeerden wij de auto vlak bij de Proloog, daar was het zoals gewoonlijk een komen en gaan van fietsers, van de trimmer tot de prof van Visma zitten daar aan de koffie!

Wij probeerden een plaatsje te creëren voor 11 personen, we verwachten hier nog twee gasten! Die gasten kwamen 10 minuten later al aan fietsen. Tafeltje er bij pakken wat stoeltjes hier en daar vandaan. Een foto van gemaakt en door gestuurd naar Anny, haar antwoord, de jongens willen niet in de zon zitten, probeer een parasol te regelen.

Iets na 12 uur kwamen onze mannen aan fietsen, die verrast werden door onze speciale gasten, Twan en Corlinda. Twan kon zijn fiets matties niet missen, en hij was “toevallig” dit weekend in de buurt van de Proloog. De mannen waren ook verheugd om “onze Twan” te verwelkomen! Dit geeft een prachtig beeld hoe hecht de band is bij onze sportgroep, zijn echt toppers onder elkaar.

Mar10 vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van kapitein!

Erik zag er ook stukken frisser uit dan vorig jaar bij de Proloog, wat een sprongen heeft hij gemaakt, hij voelt zich ook als een vis in het water in die groep!

Voor Flip was het de eerste 3-luik, maar als de nestor van de groep draaide hij lekker mee, het zware werk was voor de jonge gasten. Soms een klein duwtje, daar was hij zeer dankbaar voor. ’s Avonds was ik gewend om met Flip het laatste biertje te drinken, nu was Flip met de stille trom op tijd vertrokken, heel verstandig!

Johnny was ook beter dan in de 3-luik van vorig jaar, het ging hem wat gemakkelijker af. Ik zat niet tussen de wielen, maar van een grote afstand denk ik dat John de man was die zorgde dat de groep kompleet bleef!

Gerben is onze man van de euro’s, maar fietsen kan taxi Berm ook een stukske, voelt zich ook als een vis in het water in dit clubke. Gerben is een onmisbare regelaar, zodat we ons nergens zorgen over moeten maken, een topper binnen onze club!

Mar10 is zoals wij allemaal weten héél sociaal kan een stukske hard fietsen, maar kijkt ook om en kan voortreffelijk de kaart lezen, vanaf Arnhem weet hij blindelings de weg te vinden een omleiding brengt hem niet van de wijs. Hij vertelde dat hij blij was dat ik er bij was, wat fijn om te horen van de kapitein!

Thijs dat weten we allemaal is een hardrijder, maar zeker ook sociaal (anders pas je niet in deze groep) als het nodig is maakt hij gewoon een tweede waaier(tje). Thijs had de organisatie van dag 1 op zich genomen, was top geregeld!

Dan blijft er Gert-Jan nog over, de Prinsenbeekse – Houtenaar, dus uit het goeie (den) hout gesneden, maatje van Twan. Schoen zoals hij wordt genoemd is niet kapot te krijgen, zelfs niet in de tramrails van Scheveningen na een stevige smak. Je hoorde hem niet over klagen na 10 bier zeker niet, een echte KPJ’er.

Dit gezelschap ging vertrekken voor de laatste 85 km naar Made, via Vianen en de brug bij Gorkum en nog wat kleinere bruggen kwamen na 630 km door Nederland weer veilig aan  bij de Pub in Made omstreeks 4 uur kwamen ze het terras oprijden. Allemaal weer blij dat ze de rit heelhuids hadden volbracht, Enkele tassen hadden wij al thuis gebracht, die van John, Flip, Erik en Mar10 stonden nog op het terras maar hun  lieftallige vrouwen kwamen die ophalen!

Dan rest mij mijn maatje Chris nog te bedanken, ik weet dat Chris het moeilijk vond om niet mee te kunnen fietsen, maar samen hebben we er toch een paar mooie onvergetelijke dagen van gemaakt. De auto drop smaakte goed en natuurlijk de gezellige muziek van 100% NL ( heb jij daar heel de dag na geluisterd, zei Mar10, die mijn een beetje kent. ) nou Chris ik heb er met plezier na geluisterd in een prima gezelschap. Chris nogmaals bedankt voor jou aangenaam gezelschap. Samen met Twan wens ik jullie een voorspoedig herstel, dat jullie weer snel (maar niet te snel) tussen de wielen mogen zitten, daar horen jullie thuis!