De op een na laatste tocht van het seizoen is weer aangebroken. Volgens de kalender zouden we eigenlijk een rondje Stad Parijs doen, maar omdat we met kersverse vader Jan-Willem op het terras te Geertruidenberg hadden afgesproken voor de koffie met wat lekkers werd de route omgelegd. Nog steeds zouden we 80 km rijden, maar nu door de polders van Altena.

Bij de sport wordt de route eigenlijk nooit afgestemd op het weer, maar met windkracht 5 uit het westen moest ik toch even achter de oren krabben. Daarnaast zou het ook nog nat worden dus het zou werkelijk een bende gaan worden in de polders waar het oogstseizoen in volle gang was.

Zondagochtend zag het er buiten zo guur uit dat ik me enigszins gerust kon stellen met de gedachte dat we toch geen sportgroep zouden gaan hebben en dat ik prima met mijn oude regenfiets met de rest mee zou kunnen.

Bij het gemeentehuis stonden echter toch nog 2 sporters (Gerben en John) en 2 gastrijders te wachten. 1 van de gastrijders was Kenzo, de zoon van Gerben en de andere gastrijder was Marc de Peijper, een oud-lid die sinds kort zijn fiets weer van de wilgen gehaald heeft.

Hmmm, deze opkomst had ik me toch niet zo voorgesteld en ik had een beetje spijt dat ik mijn goede fiets niet mee had genomen, want ik wist dat het met Kenzo wel eens hard kon gaan.

Via Geertuidenberg werd met de wind in de rug naar het westen gereden. De snelheid kon iedereen goed aan, maar het was wachten tot de wind vat op ons kreeg. Dit gebeurde dan ook vrij snel op de polderweg van ’t Veer richting Keizersveer.

Kenzo ging op kop en de waaier ontstond direct. Net op dat moment wilde Marc een gesprek met mij aanknopen, waarschijnlijk was hij even vergeten dat er bij de sport geen gesprekken gevoerd worden, want het gevolg hiervan was een flink gat, dat ik direct dicht moest rijden om erger te voorkomen.

Tot de Keizersveersebrug was het even pittig en na de burg werd duidelijk dat Marc er niet meer bij was. Zoals gebruikelijk werd er op hem gewacht, maar dit was tevergeefs want we zagen geen Marc meer. Jammer, volgende keer beter.

De weg werd vervolgd via de Midgraaf die als een ruggengraat door het land van Altena trekt. Hoewel ik verwachte dat dit zeker een modderboel zou worden, bleek de weg compleet schoon te zijn. En met de wind in de rug is het dan heerlijk fietsen. Het ging echter wel wat langzaam, want zelfs een mountainbiker kon in ons wiel mee.

Dat kon natuurlijk niet en de snelheid werd opgevoerd waardoor de mtb’er al snel kraakte.

Onder aanvoering van Kenzo kwamen we al snel in Wijk en Aalburg aan, waar we ons moesten onderwerpen aan de wind die vol vat op ons had op de dijk aldaar.

Toch moet ik zeggen dat we vrij goed op snelheid bleven.

Bij Sleeuwijk kregen we toch nog een bui op ons hoofd en trok de wind nog eens extra aan. Het waren even barre momenten, waarin je altijd de ware helden op ziet staan. In dit geval was dit Gerben die ons kilometers lang door de wind trok. Chapeau Gerben, erg sterk gereden.

De anderen moesten afzien. Kenzo had last van zijn rug en ik zelf had slechte benen en verlangde naar mijn normale fiets.

Bij Raamsdonksveer werd uiteindelijk afscheid genomen van John. Geen terras dit keer, want iedereen was moe, nat en koud.

Zoals gebruikelijk deze rit nam Gerben weer de kop richting Made en aldaar aangekomen was ik blij weer thuis te zijn en een lekker warme douche te pakken.

Bedankt weer.

Thais.

Conform de sportkalender zou het vandaag een rondje Hedel worden. Op donderdag had ik de route al even voorgereden, alleen was het toen een felle windkracht 4 uit ONO.
Vandaag bleek het een prachtige ochtend te zijn met bijna geen wind, dus ik had er zin in.
Bovendien was afgesproken dat we deze rit toch echt weer eens een keer de sport-groep bij elkaar moesten brengen. De afgelopen ritten was het daar namelijk niet echt meer van gekomen

Aangekomen bij het gemeentehuis kreeg ik van mijn sportmaten te horen wat ik al veel vaker gehoord heb bij aanvang van een rit dit jaar, namelijk dat er rustig aan gedaan zou worden, omdat niet iedereen in goede conditie was.
Steevast breng ik hier snauwend tegen in dat we een sportgroep zijn en dat ik daarom niets moet weten van de woorden “rustig aan.”
John bracht me tot de orde door te zeggen dat ik niet zo bot moest doen en dat ik op moest houden met zeiken. Chris dreigde vervolgens met de tour mee te gaan en dat was al helemaal niet wat ik wilde. Ik zag al snel dat ik niet de goede kaarten had. Om toch nog iets van een goede deal uit het vuur te slepen opperde ik dan maar voor een kruissnelheid van 36 km/h. John bracht een tegen bod in met een kruissnelheid van 34 km/h. U raadt het al; het werd de gulden middenweg met een kruisnelheid van 35 km/h.

Net voor Den Hout haalden we de Tour in. Omdat de snelheid er nog niet echt in zat, kon de tour daarom aansluiten. Pogingen Johan van Helmond over te halen om aan te sluiten vonden in eerste instantie wel gehoor. Toch besloot Johan bij Dorst om eieren voor zijn geld te kiezen. Hedel was voor hem een te lange afstand. Jammer Johan, het waren ideale omstandigheden om mee te rijden. Dat gold overigens ook voor andere Tour-renners die graag eens met de sport mee willen, maar denken dat het te hard voor ze gaat….

Via Dongen, De Moer en Loon op Zand werden de Drunense Duinen bereikt. Er werd lekker gereden iedereen pakte netjes zijn of haar kopbeurten mee. Bij de Rustende Jager moest even een toiletstop voor Gerben gemaakt worden, waarna weer verder gereden kon worden richting Den Bosch.
Daar aangekomen bleek dat de zwarte fiets van Erik steeds witter werd aan de achterzijde, het was duidelijk dat hij een lekke band had waar het latex uitspoot.
Toch hield zijn band het goed uit en konden we gewoon verder rijden. Af en toe had degene die achter Erik reed wat wit spul in zijn gezicht, maar dat deerde niet.

Na Hedel kregen we de wind schuin van voren en werd duidelijk dat een aantal het zwaar kregen. Met name Gerben en Chris zagen af, maar name toch gewillig de kopbeurten over.
Om af en toe de benen nog wat te prikkelen werd de snelheid soms toch nog even opgevoerd. Dit werd me niet altijd in dank afgenomen, maar ach, daar worden we sterk van he…

Aan het einde van de rit werd koffie gedronken in Geertruidenberg. Daar kwam ik erachter dat Chris en Gerben wel heel diep gegaan waren. Beiden bestelden namelijk 2 cola en gaven aan dat dit zo ongeveer de zwaarste rit van het jaar was geweest. Het was duidelijk, de conditie was wel eens beter geweest, maar ze hebben niet opgegeven!

Bedankt weer voor de rit en tot de volgende week, dan wordt het een rondje Stad Parijs van 80km. Ideale rit voor tour-of trimleden die eens wat sneller willen rijden. U kunt ervan op aan dat u uit de wind gehouden wordt, tenzij u Johan van Helmond heet.

Thais