Deze zondag stond de bijpraattocht op het programma. Dit betekent dat de rit bedoeld is om bij te praten tijdens de rit of na de rit met koffie en gebak. Zoals bekend wordt er tijdens de sport-rit niet al te veel gesproken, dus elke vorm van nutteloze sociale vragen of vragen die niet direct van toegevoegd waarde waren voor de rit werden opgespaard tot na het fietsen.

Hoewel tegenwoordig bij de sport er praktisch iedere rit sprake is van bijpraten met koffie en gebak is het ook wel leuk om de rest van de club wat langer te zien dan 2 minuten bij de start van elke rit.

Omdat we zo rond 11.15 uur bij ’t Trefpunt aan de koffie konden, werd de rit hierop aanpast. Martien had een rondje Meerkerk per GPX rondgestuurd en iedereen ging akkoord om deze rit ook te rijden. Altijd fijn als er mensen proactief bezig zijn met het plannen van ritten.

Om 08.30 uur stond er een flinke sportgroep te wachten. Grote afwezige was Twan. Hij voelde zich niet helemaal lekker dus sloeg hij over. Ook Chris sloeg de sport even over, de dag ervoor had hij te veel gezopen, dus was meerijden met de Tour het alternatief.

Met een groepje van 8 man (waar onder verloren zoon Jan-Willem) vertrokken we richting Meerkerk. De sfeer was gespannen, want de afgelopen sport-rit en ook de afgelopen diav-training was onstuimig verlopen, door gejakker en gejaag van degene die goede benen hadden en een totaal gebrek aan wilskracht bij mensen die het niet bij konden houden. John was hier tot twee keer toe het slachtoffer van geworden en dat moest nu kosten wat het kost voorkomen worden. Niemand zit te wachten op een boze John, al moet ik zeggen dat een boze John vaak de mooiste John is. 
Met een erg rustige draf werd de rit aangevangen, het leek of iedereen op eieren reed, niemand wilde John tegen de haren instrijken. Ik dwong mezelf dan ook om achterin te gaan rijden en ik zag daar dat Gerben op hetzelfde idee was gekomen. Ook hij wilde even de kat uit de boom kijken en vooral niet degene zijn die John boos zou maken.

Bij Raamsdonksveer liet Martien zich van kop af naar beneden zakken en riep dat het nu maar eens klaar moest zijn met dat tour-tempo. Het tempo werd dus opgevoerd. Hier en daar piepte en kraakte het wat en er moest even gezocht worden naar het juiste tempo, maar uiteindelijk was er ter hoogte van Sleeuwijk consensus over het tempo. Overeen was gekomen dat 37 km/h een acceptabele kruissnelheid was.

Via Gorinchem werd langs het Merwedekanaal naar Meerkerk gereden. Het was een mooie route over smalle dijkjes en door kleine dorpjes. In Hoornaar was het feestweek, de straten waren daar mooi versierd en dit gaf een mooi straatbeeld. Zeker onze WTC-trein rijdend onder een dikke bos slingers in de hoofdstraat van Hoornaar was een mooi tafereel om te zien.

Via de Voordijk, waar het bankje van Erik hem nog pijnlijk herinnerde aan een helse rit tijdens het drieluik 2024, werd Gorinchem weer ingefietst en bevond ik me weer op bekend terrein.

Via Werkendam werd over de Grote Waardweg (GWW) weer richting Made gefietst.

Door het beheerste tempo waarin tot dan toe gereden werd, hadden een aantal renners nog behoorlijk wat energie over. De energie moest er natuurlijk uit en Sander begon dan ook op de GWW met de inleidende beschietingen. Binnen enkele seconden werd de 50km/h aangetikt en werd er weer ingehouden, dit gevolgd door andere renners die weg probeerde te demarreren. Waar het precies brak weer ik niet, maar zo ter hoogte van het Jeppegat zag ik alleen nog maar Sander, Martien en Gerben. Met een hoog tempo werd naar de Visserhang gereden, waar Sander en ik volledig uitgewrongen als eerste aankwamen. Uiteraard werd er gewacht op de rest en de weg kon weer vervolgd worden.

In Made kwamen we eigenlijk gelijk met de tour en trim aan. In onze ooghoeken zagen we echter dat John het Trefpunt voorbijreed zonder iets te zeggen. “Zou hij nou weer boos zijn?”

Gelukkig was het dit keer niet zo, het bleek namelijk  dat hij de 100km nog even vol wilde maken. Een geintje waar we in Vaals ook al een keertje massaal in zijn getrapt toen hij zonder blikken of blozen doorreed om de 200km vol te maken.

Terugkijkend hebben we weer een prima ritje gehad; mooi weer, een mooie route, een lekker bakske koffie en een lach op het gezicht van John. Wat wil je nog meer?

Thais

Woensdag appte ik met Thijs of hij al een rondje had,
meest heeft Martien wel een idee maar die zou er niet zijn….toch?
Natuurlijk had Thijs wat in gedachte.
Maar uiteindelijk bepaalde Chris de route,
Chris had al een keer of 3 geprobeerd om ons naar België te krijgen.

Na een peiling in de Sport app zouden Thijs, Gerben, Chris, John en ik aan de start staan.
Zaterdagavond meldde de niet fitte Twan dat hij , als het even kon ,ook meeging en de verassing van de ochtend was dat kapitein Martien een compensatiedag overhad en dus ook meeging.
Zo hadden we een mooie groep van 7.

Leider Chris vermeldde ons dat we konden vertrekken en volgens hem ergens daarheen👈.
Dus wij gingen daarheen👉.
Best wel lang bleven we 2 om 2 fietsen.
Na de brug bij Ter Aalst was dat klaar en gingen Martien en Thijs er als een speer vandoor, de rest volgde zonder enthousiasme.
Eerst wakker worden,
waarom dit vakantieritten worden genoemd weet ik niet.
Tis nooit vakantie bij de Sport, altijd hard werken. 💪
Via Dorst, Bavel en Chaam zit je zo bij de Belgische grens.
Chris riep daar enthousiast ” we zijn der” !🇧🇪
België België ,
Omdat iedereen daar lacht.
Ik heb getwijfeld over Belgie,
want dat taaltje is zo zacht .
Ik stond zelfs in dubio,
maar ik nam geen enkel risico.
Ik heb getwijfeld over Belgie…. Belgie, Belgie, Belgie, Belgie.
Eindelijk!!

Zodra we de grens over gaan wordt alles anders.

De taol, de huize, de houten elektriekpale en boveal de weigen.
Slingerkes kappot asfaltbaantjes, betonplaten mè gleufkes.
Fietspadskes? Bijna gene. Kruispunten? Allee jong, allemaal gelijkweirdig.
En tóch, ik vind da altijd schone om daor te fietsen.
’t Is precies of ge mè nen tijdmachine vijfenzeuventig joar terug gesmeten wordt.

De Belgen zèn zot van ’t koersen, da merkt ge: de chauffeurs latten u dikwijls voorgaan, se.
En ’t tempo van d’ bende blijft, ondanks al da geprul, nog goe hoog.

Dan passeire we “Café In Holland” — veuls te vroe voor ne stop. We roepen houdoe! en stoempen door.
Na zo’n twintich kilomeiter in ’t Belgische land komen we in Wortel, en daar zèggen de Wouten: “Op ’t fietspad, manneke” !
Huh, wélk fietspad dan, denk ik bij mij eigen. (zie mijn reconstructie)

Rare kluit, die Belgen… behalve ene Wout dan.

En natuurlijk stoen ze juust bij ’t eerste fietspad da we tegenkwamen.

Langs de vaart richting Brecht zit ’t vol met koersers en fietsers.

Martien leeft helemaal op als hij binnenschepen ziet: hij verlangt al terug naar zijn “Calcit6”.

De groep rijdt netjes en iedereen roept genoeg : ” opgelet” !

Chris doet ’t nog goe, ondanks zijn pijnlijke bien. En Twan, die eigenlijk nie fit is, daar merk ik gene klop van.

John had zaterdag de TMM’ers op sleeptouw gepakt, da voelt hem nu nog, ma ja… hij heeft dit weekend wel tweehonderd-en-tien kilomeiter in de bien.

Gerben heeft just nen hoogtestage gedaan en is nog straffer as anders.

En Martien en Thijs… tja, die geven we nooit complimenten — ge weet wel, bang da ze dan nog rapper gaan stoempen.

Maar allemaol weten we: vorm komt te been en get te perd. 

Ondertussen  gaan we bij Zundert Holland weer in.

Dat zie je  ook direct, de wegen zijn weer prachtig evenals de huizen met de fleurige tuintjes.

Door het mooie asfalt gaat ook het Tempo omhoog, niet iedereen is daar blij mee maar met het 3luik weekend in het zicht heeft iedereen het wel nodig.

Richting de Elsakker wordt zoals altijd gesprint .

Thijs, M10 en Gerben rijden de rest zoek en daarmee word gelijk duidelijk wie het meeste kopwerk gaan doen met het 3luik weekend.

John vind het nog steeds te vroeg voor een stop en gaat pas thuis aan de koffie.

De rest legt aan bij Den Elsakker.

Thijs inspecteert liggend het gras en vind het gras elders groener.

We missen onze MUK( Mooiste Uitspraak Klassement) lijstaanvoerder.

Hij verhoogt zijn voorsprong vandaag in ieder geval niet.

Desalniettemin sluiten we een

Schoon toerke in stijl af met een gezellige nazit.

Grt Erik

Met het drieluik op komst begin september, beginnen de zenuwen al een beetje op te spelen met menig renner. Zeker met het besef dat we dit jaar fors meer kilometers moeten maken dan vorig jaar. Alleen dag 1 zal al 225km behelzen.

Met dit ingedacht opperde Martien dan ook maar om alvast wat langere afstanden te gaan rijden om zo wat langere ritten in de benen te krijgen.

Het werd een ronde van een kleine 150 km over bekende wegen. Zo’n beetje een samensmelting van het rondje Sliedrecht met het rondje Hoekse Waard.

Vanwege de afstand werd om 07.30 uur vertrokken vanaf het gemeentehuis. Aanwezig waren Gerben met zijn zoon Kenzo, Martien, John, Chris, Erik, Flip en gastrijder Geert uit Terheijden.

Gezien de fikse afstand werd in een rustig tempo vertrokken richtingen het oosten, desalniettemin werd er niet twee aan twee gereden. So far so good dus, maar bij Gorinchem begon de verveling bij mij wel een beetje te spelen, dus dan maar eens proberen om gas te geven en te kijken of er gebeten werd. Natuurlijk gebeurde dit en vanaf Gorinchem reden we weer normaal op sporttempo. Ik blij, Chris minder…. Chris is echter een doorzetter en is inmiddels op zijn weg terug naar een goede fietsconditie. Dat komt dus helemaal goed Chris!

Via de bekende Wieldrechtse Zeedijk werd afgekoerst op de Kiltunnel, waar natuurlijk de Go-rilla even op de borst moest kloppen, dit resulteerde bij mij in een flinke ademnood en eventjes voelde het meer alsof ik een nachtaapje was.

Kenzo nam na de Kiltunnel het initiatief en hield het tempo strak op peil. Gastrijder Geert, die ook bij de Pel fietst, liet duidelijk met luide stem van zich horen bij elke voetganger, fietser of auto die ook maar in de buurt kwam van ons peloton. Via de app begreep ik dat zijn bijnaam De Generaal is, daar heb ik nu in ieder geval wel beeld bij.

Geert gaf in iedere geval wel aan dat hij het erg prettig rijden vond met ons en dat hij misschien wel vaker mee wilde, dus dat is een mooi compliment aan de WTC.

Via de zuid-zijde van het de Hoekse Waard werd richting Numansdorp gereden, het gas werd daarbij wat verder opengedraaid en daardoor piepte en kraakte het in het peloton. Voor Chris was het even te veel en hij moet lossen voor Numansdorp. Hierbij werd door enkele gelijk gebruik gemaakt van de gelegenheid om te plassen. De rest reed rustig door, waardoor ons groepje ineens over 200 meter verspreid was. De Tour was hier getuige van omdat zij net op dat moment ons tegemoet kwamen rijden. In mijn ooghoeken zat ik het ongewone beeld dat Peter Verhagen op kop reed, verder zag ik ook nog dat Johan in het laatste wiel zat, dit laatste is dan weer geheel volgens verwachting.

Enfin, een paar minuten later reden we richting de bruggen, waar we moesten wachten voor de openstaande Haringvlietbrug. Hadden we maar niet geplast, dan hadden we gewoon door kunnen rijden. Chris zag het echter veel positiever in. Voor hem was het een Godsgeschenk dat de brug openstond, dan kon hij mooi even tot rust komen.

Via Dinteloord werd de weg vervolgd. De wind stond nu wat gunstiger dus dat was fijn aangezien de kilometers in de benen nu gingen tellen.

Gerben was de gehele rit veel op kop te zien. Martien en ik vonden dit wel een fijn zicht en wijdde dit aan de bewijsdrang richting zijn zoon. Daarnaast was Gerben ook gewoon weer erg sterk, zeker gezien zijn kilometers in de bergen van de afgelopen tijd.

John en Flip waren wat minder op kop te zien. Flip fietst vanuit de gedachte dat je boven de 40 km/h niet op kop hoeft te komen en John wilt liever niet op kop rijden, omdat hij dan denkt dat hij ons de verkeerde kant op stuurt…

Via de bekende wegen langs Stampersgat, Fijnaart en Oudenbosch werd richting Zevenbergen gefietst, hier werd het gas nog eens flink over gedraaid, wat vrijwel direct een beantwoord werd met een dikke middelvinger van John, heerlijk vind ik dat…

Het was even nog een geniet moment voordat we aan zouden meren bij d’n Elsakker.

Het was weer erg druk, maar toch voelden we allemaal een grote leegte. Mister d’n Elsakker Twan was namelijk niet onder ons. Hij was verkouden en durfde het niet aan mee te gaan.

We spraken op het terras, tegen beter weten in, nog de kans uit dat hij toch nog zou komen en jawel hoor, daar kwam hij dan toch nog aangereden. Dit maakte het feestje weer compleet.

Mannen, bedankt weer en tot volgende week voor de laatste vakantierit van 2025.

Thais.

Nadat ik 2 weken niet met de Sportgroep was mee geweest, was het vandaag weer zover.
Rondje Westmaas, een favoriet van onze bloemetjescoureur Erik.
Vorige week waren Erik en ik ook al die kant op gefietst op onze verkenningsrit voor onze 3 daagse in September a.s. en dat had Erik goed gedaan want hij ging als ’n speer vandaag; chapeau Erik!

Bij vertrek bleek dat er voor de Sport vandaag ruim animo was; afdeling Traaie bestond naast onze Twan en de gebroeders Weda ook nog uit Geert die blijkbaar al eerder met ons mee was geweest. Vooral in het begin liet hij zich zien en op t laatst vond hij t schijnbaar wel goed zo. Bij de sportploeg was naast kapitein M10, Tapas specialist Gerben, Erik, Filippo en ondergetekende ook Wim ten Haaf aanwezig, iets wat ie een tijdje geleden al beloofd had. Jan Willem die wel had aangekondigd te komen, maar waarschijnlijk voor zijn talent vreesde dat het tempo weer te laag zou liggen, was er niet. Wie er ook schitterde door afwezigheid was onze opper-Bokito Thais en dat op de dag waarop we echt de strafste rit van het jaar reden… (die vreet zijn fietsschoenen op van jaloezie op vakantie).

Nadat we Made uitreden, ging de gaskraan open en ging niet meer dicht tot we terug waren…
Vooral als onze dolle stier Sander op kop kwam, was t alle hens aan denk en ook Gerben dacht dat als ie een bord met 50 erop zag, dat dat de verplichte snelheid was, die was nog sterker teruggekomen uit Barca. Onze kapitein M10 probeerde de op hol geslagen meute nog onder controle te houden maar het was echt weer een Apenkermis/Apenrots. Dat gezegd hebbende, bleef het gelukkig heel de rit wel veilig ondanks de snelheid, wat naar wat ik las helaas bij de Tourgroep niet het geval was; veel beterschap Marc en Maurice.
Alleen bij het oprijden van de bruggen vanaf Willemstad moest ik mezelf als brulaap laten gelden, omdat er bij uitzondering even geen rekening werd gehouden met een paar achterblijvers. Twan wees me er fijntjes op dat ik het waarschijnlijk vooral voor mezelf had gedaan, iets wat ik noch ontkende noch bevestigde. Vorige week zondag was ik na een lange tocht op zaterdag op zondag met de Tourgroep mee geweest, om te herstellen, maar ondanks de waardering die ik daar voor mijn weinige kopbeurten kreeg, was ik blij dat ik weer met het Sportcircus meekon.
Praten gebeurt daar achteraf en uitgebreid onder het genot van koffie en uiteraard appeltaart, ditmaal bij het Trefpunt.

Zo, ik heb mijn bijdrage mbt de verslagen weer geleverd voor de komende 5 jaar (onder lichte groepsdruk..) Volgende week weer een nieuwe mooiste rit van het jaar met de Sportraketten.
En voor degene die er niet bij waren, hoorde ik deze week een mooie quote “erbij zijn, is meemaken!”.
Ook geldt voor de thuisblijvers die ongelijk hadden, zoals een vage kennis van me onlangs zei “zelf als je er niet bij bent, hebben we het over je”. 😊

John “pattex” H.