De WTC ging dit jaar wat langer door met de zondagse ritten omdat het ook wat later gestart was en de familiedag nu als afsluiting er achteraan kon. Afgelopen week was het herfstvakantie voor mij en wel een bijzondere omdat deze week 65 jaar werd en met ingang van het nieuwe jaar wil stoppen met werken. Zaterdag was de bedoeling dat we met wat fietsvrienden nog een verjaardag ritje zouden rijden echter de aanhoudende regen gooide roet in het eten. Dus zondagochtend voorzichtig mijn fiets uit de schuur gehaald en op weg naar mijn Houtse fietsmaat. Juist aan het eind van het Ruiterspoor niet waar hé. Jawel Leo had zijn accu vervangen en heel de nacht zijn versnelling getest. Maar nu begaf hij het weer, de voor derailleur deed het wel maar achter weigerde hij elke vorm van dienst. Mogelijk dat en slecht contact of een kabelbreuk de oorzaak is. Wel dan maar alleen verder naar de May. Op de Stelvenseweg kom ik mijn naamgenoot Gerard van de trim tegen hij rijdt een klein lusje extra. Ik ondervind nog hinder bij de Bromtol daar zijn ze naden met teer aan het vullen. Vervolgens kom ik op het pleintje bij het oude gemeente huis aan en de trotse leider in de rode trui staat al de wachten. Gerard Veekens is ook al aanwezig en ook Peter Korse staat er. Voor vandaag is er geen echte route uitgezet we willen richting Zuid i.v.m. de wind. Als ruim 9:00 uur is vertrekken we richting Den Hout.

Bijna bij Leo voor de deur hoor LEK. Het is Marino die zijn zoveelste lek dit seizoen meldt. Rap wordt de binnenband gewisseld. Echter de CO2-patroon van vorige keer is wel leeg en ook de tweede levert onvoldoende lucht, maar niet lang hierna rijden we over de brug de Teteringse bossen in. We kiezen vandaag ervoor om toch maar door de

Vraggelsebaan te rijden het is hier al aardig druk met MTB-ers. Bij de Hannebroeck rijden ze zelfs al in een file. Via de Vijf Eikenweg rijden we naar Molenschot. En ondanks dat het de laatste rit is van het seizoen wordt er nog aardig doorgereden. Maurice, Hans, Thijs en Flip nemen regelmatig een deel voor hun rekening. In Gilze houden we links aan van wege de natte wegen en het nodige blad hierop besluiten we via de Boerenbaan naar Alphen te rijden en dan daar achterom naar Chaam. De weg van Alphen naar Chaam heeft grover asfalt en is lekker droog dus zeker zo veilig. We vermijden de Slingerdreef omdat het asfalt daar glad, nat en onder de bladeren ligt. Via Geersbroek rijden we in de richting van de Fazanterie. Daarna gaan we richting Bavel om van daaruit naar Dorst te rijden. De vermoeidheid is bij enkele renners aan het eind van dit seizoen te merken. Dit betekent dat we op elkaar wachten als er iemand op achterstand zit. Ondanks dat Thijs de Vraggelsebaan minder prettig vond rijden we ook op de terugweg hierdoor. Juist voor Ter Aalst neem ik afscheid van Hans, John, Thijs, Anneke, Flip, Marino, Peter V en Maurice. Vanmiddag zal ik de meeste weerzien bij het Tapperijke in de Markstraat. Daar genieten we van koffie, bier fris en een lekker frietje stoofvlees.
Dames en heren van de WTC bedankt voor de vele gezellige kilometers.

Groeten vanaf Ter Aalst.

Wielertrimclub Made bestaat dit jaar 45 jaar. Dat werd afgelopen zondag 31 oktober gevierd tijdens de afsluiting van het seizoen. Tevens kon de einduitslag van het Opkomstklassement 2021 berekend worden. René van Mook ging voor het tweede jaar op rij met de beker en rode trui naar huis.

WTC Made werd in 1976 opgericht onder de naam WTC Piet van Dijk. Nu, 45 jaar later is de club nog springlevend. Met ruim vijftig leden waarvan bijna een kwart dames tegenwoordig. Met een solide financiële basis dankzij de shirtsponsoren Vema Crane, RVSA en PS van Seeters. Met elk jaar weer een mooi fietsprogramma. En met vier pelotons, met elk de eigen ambities, komen prima aan hun trekken.
Dus genoeg reden om een feestje te vieren in ’t Tapperijke afgelopen zondag 31 oktober.

In de ochtend was de laatste clubrit van het wegseizoen gereden en de stand van het opkomstklassement kon opgemaakt worden. Net als vorig jaar liep ook 2021 weer anders dan gepland als gevolg van COVID-19.
In plaats van de 39 fietsdagen die de rittenmannen Peter Broeders en Flip Segeren gepland hadden, werden het er maar 23. De openingsrit die 8 maart gepland stond, werd uiteindelijk op 23 mei gereden. Toch nog een maand eerder dan in het echte corona jaar 2019, toen er maar 17 officiële clubritten over bleven. Om toch nog wat extra ritten te hebben, werd wel besloten om het jaar uitzonderlijk lang te maken en twee weken langer dan normaal door te fietsen, waardoor dit weer rare fietsjaar eindigde op een rare dag, nl. 31 oktober: Halloween. Gelukkig was het fietsen op de twee extra oktoberzondagen goed te doen, het was droog. Zoals het heel het jaar best droog was: gemiddeld werden per rit namelijk 8,5 regenpunten gescoord. Dit is het laagste ooit, het record stond op 8,6 in 2018. Apart, want we zullen ons de zomer 2021 toch niet echt als superzonnig herinneren. Maar blijkbaar was het op onze fietsdagen wel droog weer.
Er werden dus weinig regenpunten gescoord en dan is het een kwestie van veel ritten opkomen als je prijzen wilt pakken.  De gemiddelde clubopkomst was dit jaar wat we gewend zijn. We scoorden met ons allen 50%. De hoogste opkomst was op 6 juni: 71%. De reden van die massale aanwezigheid was dit keer eens niet een lekker ontbijtje of een koffiestop met appelpunt. Het bijzondere plan deze dag was dat we bij het Amphia in Breda een raambezoek gingen brengen bij onze ploegmaat Jan Lensvelt. Die kon het zwaaien op afstand als hart onder riem, zeer waarderen.
De daaropvolgende tocht met de meeste leden aan de start had 69% opkomst en was 19 september: de klassieker Den Hout-Den Hout- Den Hout, maar vooral ook de dag we weer een groet brachten; ditmaal aan onze fietsvriend Willem op de begraafplaats. Mooi dat WTC-ers bij dat soort gelegenheden laten zien dat we echt een vereniging zijn en niet zo maar een losse groep fietsers.

De top tien van het klassement van 2021 bleek maar liefst 86% opgekomen te zijn en de top twee zelfs 100%. Fijn om te zien ook dat in deze top een mix is van mensen uit alle 4 de WTC pelotons.
Die top tien ziet er als volgt uit:

René van Mook ging dus met de beker aan de haal.
Peter Korse had evenveel punten gescoord maar dan telt de klassering van vorig jaar mee en toen had René ook de trui gepakt. Flip Segeren had net twee regenpunten meer dan Erno Haanskorf en pakte de derde prijs.

De mannen verdienden daarmee ook een cadeaubon voor de lokale fietsenwinkel, maar die gaven ze na afloop terug aan voorzitter Ad van Wesel; “We willen liever dat dit naar het KWF gaat, na wat we dit jaar allemaal meegemaakt hebben”. Een mooie geste natuurlijk voor dit goede doel.

Het feestje werd afgesloten met een lekkere friet stoofvlees en iedereen beloofde in de winter goed door te blijven sporten om er begin maart 2022 weer te staan. Hopelijk gaan we dan weer het normale aantal ritten rijden met onze mooie club.

Ad van Wesel

03:55 uur. Half slapend kijk ik op mijn horloge. “04:00 uur! OK… dit zal dan al wel wintertijd zijn”. Ik draai me nog eens om en zie op het scherm van mijn telefoon: 05:55!! “…F*ck… wat is het nou? Je zal altijd zien dat het allemaal bij de allerlaatste rit van het seizoen de boel alsnog misgaat; …allemaal de schuld van Peter Korse”. Van slapen komt natuurlijk helemaal niks meer nu. Ik kijk nog eens op mijn horloge en daar is het nu ook 06:00 uur. Ik pak de telefoon van de oplader en google “Time Amsterdam” om het zeker te weten; 05:56 CET. Om 7 uur sluip ik uit bed. Fit ben ik helemaal niet. Vorige week zondag tijdens het fietsen; koffie en appelgebak. Daarna 4 dagen Terschelling met ook regelmatig wat lekkers bij de koffie; ‘s-avonds uit eten. Vrijdag met een WTC kluppie naar Baarle Nassau met koffie en appelgebak bij Ulicoten, vrijdagavond een feestje met een paar flesjes bier (teveel), zaterdagavond een feestje met ook weer bier, misschien ook 1 of 2 teveel en dan op zondagochtend om 6 uur al gierende stress omdat de klok zo nodig een uur achteruit moet.

Om 9 uur staan er 17 renners aan de start. De tour gaat op pad met enkele renners uit de Sport-groep. Wederom besluiten we de Trim en Tour/Trim samen te voegen. Met een kluppie van 8 gaan we uiteindelijk op pad voor een uitgebreid rondje Slingerdreef. Ik probeer een beetje weg te kruipen, maar bij Den Hout rijd ik toch weer vooraan. Nu de spieren inmiddels wat warmer zijn gaat het al rap weer wat beter. Na Den Hout rijden we een stukkie langs het kanaal richting Dongen. We moeten hier ergens het kanaal oversteken, maar we missen de brug totaal. Bert is de eerste die het opmerkt en dan komen er meer opmerkingen. Ik probeer er met een smoesje onderuit te komen en prevel iets van dat je nooit zomaar blindelings de leider moet volgen; “ja… ik dacht …misschien is de route gewijzigd ofzo?!” Ik knik maar eens gelaten en even later steken we voor het eerst het kanaal over. Het fietspad langs het kanaal is redelijk vrij van blad en anderszins ellende. Erno rijdt naast me op kop en stelt voor om een waaier te maken en laat zich iets terug zakken. Het wordt allengs stiller achter me als het tempo tegen de wind in goed omhoog gaat; de hartslag blijft goed, licht zeurende bovenbenen, een lekkere cadans en 3,3 km tot aan de volgende punt. Zo heb ik het het liefst en kort daarop komt de oversteek bij Dongen in beeld. Degenen die net volop geprofiteerd hebben omdat ik ze uit de wind heb gehouden, komen nu triomfantelijk voorbij. Ik laat ze genieten van deze overwinning. Vlak voordat we de Reeshof binnen rijden draaien we rechtsaf. Nu met de wind echt op kop wordt het zwaar. Het tempo zakt naar om en nabij de 25km/h en dat blijft zo tot aan het vliegveld. Bij van der Valk klinkt het opeens; “LEK!”. Melody heeft lek gereden. Vijf man gooit de fiets aan de kant en schiet te hulp …ja natuurlijk!! Erno vindt de boosdoener; een steentje is door de buitenband gedrukt. Snel een nieuwe binnenband erin, want we moeten verder. Bert wil om half 12 terug op de May zijn. We besluiten de route wat in te korten en van hier gelijk naar de Slingerdreef te rijden. Bij eetcafe d’n Brooij rijdt Melody naast me, maar helemaal lekker rijdt de fiets nog niet. “Is ie weer lek?”, vraag ik. Ze knikt; “…denk ’t wel!”. We stoppen en jawel hoor. Na een grondige inspectie weer (…of nog) een steentje door de buitenband. De binnenband wordt weer vervangen en voor de 2^e keer is het hannesen om de buitenband weer zonder lichters om de velg te krijgen. Piet heeft een handig tooltje en dus kunnen we binnen 10 minuten weer op pad.

Vanaf de Slingerdreef is het allemaal wind mee, maar we moeten nog wel een omleidinkje maken. We racen dan maar dwars door Bavel ipv er omheen en komen bij Dorst. Vanaf het fietspad langs het bos zien we de vele  MTB-ers door het bos jakkeren. Even later steken we de A27 over en als het vanaf het viaduct omlaag gaat over de Burgemeester Materlaan gaan de remmen echt los. Ik schakel een paar keer en zet aan. Je kan hier zo lekker door de licht slingerende bochtjes racen. Even snel spieken op de Garmin: 40,2km/h. Als de stoplichten in zicht komen, laat ik me uitrijden. Melody en Peter zitten kort achter me en bij de stoplichten aangekomen is het even tijd om uit te puffen.
Bij de Vraggelse Baan slaan we rechstaf. Nog niet officieel geopend, maar dat deert schijnbaar niemand want we zijn niet de enigen die gebruik maken van het nieuwe rode asfalt; wat een verbetering.
Door de bossen op weg naar het Houtse Meer neemt Peter Korse de kop over. We blijven allemaal achter hem aan hangen en als we de brug over het kanaal naderen kijk ik nog eens achterom. Het is rustig, maar ik weet …dat blijft niet zo. Ik ruik een aanval. “Peter! …ietsie meer vaart maken nu”, probeer ik zo zachtjes mogelijk hem toe te fluisteren. Het tempo gaat wat omhoog en ik schakel wat bij, ga staan en malen maar… ik hoor of zie nog niemand naast me, maar als ik bijna boven ben komt opeens Johan Smits me voorbij gestoven. Ach… wat maakt het uit. De rit is me nog lang niet tegen gevallen; ik voel me zelfs fitter dan aan het begin van de rit. Bert is te laat en Gerard en Melody stuiven buiten Den Hout rechtdoor naar ’t Veer en Oosterhout.

Kwart voor 12 ben ik thuis. Snel nog even de opkomst voor deze dag invullen op de website en het klassement voor 2021 afronden. Ik download de gegevens van de website en maak een overzicht voor Ad die hij straks tijdens de familie-middag gaat presenteren. Onder de douche oefen ik mijn overwinningsspeech waarvan ik weet dat ik die toch niet ga houden.

Maar goed, die speech komt er niet en ik zou in alle anonimiteit het geld doneren. Als ik met de beker terug loop en Peter Korse tegen kom, begint hij ook over doneren, toevallig ook voor KWF. We lopen naar Flip die met Ad staat te praten en ook hij had min of meer hetzelfde idee. We leveren gedrieën de waardebonnen in en namens WTC zal het prijzengeld worden gedoneerd aan KWF.

Tot volgend seizoen, of wellicht op een mooie winterdag.

Rene

Het was een koude ochtend op de voorlaatste rit van het seizoen. Zes graden gaf de temperatuur aan. Dit is toch een lastige temperatuur voor wat betreft de kledingkeus. Als je je geheel ‘s winters aankleed, dan heb je het te warm, maar aan de andere kant ben je met 6 graden ook snel te dun gekleed. Ik worstelde er gelukkig niet alleen mee, want toen ik (een keer ruim op tijd) bij het oude gemeentehuis aan kwam, zag ik dat zo ongeveer iedereen een andere configuratie kleding had aangetrokken. Er was zelfs een waaghals die het zonder handschoenen aandurfde. Bij het vertrek van de sportgroep was dit daarom, voordat we Made uit waren, al een gespreksonderwerp.
Enfin, de sportgroep bestond dit keer uit mijzelf, Martien, John en Frans aka Le Patron. Een mooi ploegeske dat een beetje afzien niet uit de weg gaat. John had hier echter niet zo’n behoefte aan, hij had op zaterdag namelijk al ferm afgezien op z’n gravelbike. Hij had dit ook al subtiel laten weten op de groepapp, maar op de vraag of het misschien niet beter was om met de tour mee te rijden, hoorde ik een volmondig “nee”! That’s the spirit John!
Eenmaal onderweg vertelde Martien dat we een mooie route op zijn Garmin volgde richting Zundert. De eerste 20 kilometer reden Martien en ik kop over kop. Alles liep lekker en her heerste, zoals we bij een goede sportrit gewend zijn, een serene stilte die alleen slechts kort onderbroken werd door wat aanwijzingen van degene die op kop reed.
Na 20 kilometer verscheen Frans als een duvel uit een doosje zomaar aan het front. Karakteristiek laag op zijn fiets zittend, zag ik Frans met zijn handen een aantal fikse aanwijzingen geven. Ook hoorde ik hem wat zeggen, ik heb echter (nog steeds) geen flauw idee wat. In ieder geval was het Frans die op kop ging, om vervolgens na een tijdje weer uit te zakken en de kop weer terug te geven aan Martien en mijzelf.
Tussen Rijsbergen en Etten-Leur waren we vervolgens John kwijt. Na een tijdje kwam hij aangereden met de mededeling dat hij door zijn vader was gebeld. “niets ernstigs hoor, ons vader wilde alleen weten of dat ik vanmiddag ook nog kwam.”
Opgelucht dat het niets ernstigs was, mocht John nu voor straf 30 minuten op kop rijden, ons gemiddelde was door deze grap namelijk wel drastisch teruggelopen en dat moest John nu maar eens eventjes goed maken vonden wij, bovendien had hij nog geen meter op kop gereden, dusssss… naar voren met die Stuka. Gelukkig is Martien altijd erg vergevingsgezind en werd de 30 minuten op kop gereduceerd tot 2 minuten op kop… lucky John…
De eerste 45 kilometer van de rit reden we met de wind van voren richting het zuiden. Waar aanvankelijk de wind niet veel voorstelde, begon deze toch na Sprundel wat harder te waaien, met de koude dikke lucht deze ochtend begon ik mijn benen al wat te voelen en nam ik toch mijn eerste reepje maar.

In de bossen was de wind minder voelbaar en scheen de laag staande zon prachtig door de bomen heen. Vanuit een impulsieve reactie greep ik naar mijn telefoon om een mooie foto hiervan te maken voor het verslag, maar direct daarop besefte ik dat ik m’n handschoenen aan had. We gaan weer richting winter….
Ergens in de buurt van Hazeldonk zijn we Frans ineens kwijt. Hij blijkt een leegloper te hebben. Frans is zichtbaar geïrriteerd door de lekke band. Wat er zich vervolgens voor dialoog afspeelt kan zo het cabaret in. Ik laat het aan uw verbeelding over hoe dit gegaan is. We konden in ieder geval na 20 minuten, twee CO2 patronen, een aantal totaal verkleumde ledematen en ontzettend getrainde lachspieren onze weg uiteindelijk weer vervolgen.
Nog geen 10 kilometer later sloeg het noodlot opnieuw toe. Nu was het Martien die een lekke band reed. Omdat de band van Martien een leegloper was, bestond er twijfel om de band op de te pompen en de latex van de tubeless band zijn werk te laten doen, of gewoon een binnenband erin te doen.  Om een lang verhaal kort te maken: bij twijfel, steek een binnenband!
Na twee lekke banden was de snelheid er wel een beetje uit. De route door het Mastbos, waar heel Breda zo ongeveer leek te vertoeven, hielp ook niet om de snelheid weer op te pakken. Pas bij Bavel hadden we weer een gève snelheid. Tot aan de May bleef dit tempo erin waar wij zo rond 13.00 uur arriveerden.
Het was weer een lekkere sportronde mannen. Tot de volgende!

Thijs

Gisteravond had ik een vijftig jarige bruiloft, maar gelukkig gaat de horeca op tijd dicht dus kon ik een normale nacht in mijn bedje door brengen. Toen ik dus vanmorgen buiten kwam met hond vond ik het koud ca. 5 °C. Fiets gepakt en naar Leo gereden. We waren nog maar juist op den Houtse Heuvel en Leo constateerde dat het versnellingsapparaat niet werkte. Nog even gerommeld maar geen beweging in te krijgen. Dus dan alleen verder naar de May. De drager van de rode leiders trui stond al paraat en in zijn wiel stond Peter Korse die hoopte dat de leider een steek zou laten vallen. Vervolgens kwamen er meerderen die zich op het pleintje voor het Trefpunt melden. De handjes waren wel fris maar echt koud kon ik het niet vinden mogelijk mede door het feit dat ik vandaag ook mijn windstopper had aangetrokken. Als het negen uur geweest is zet ik me in beweging en al rap volgen de overige toerrijders mij richting Den Hout. De laagstaande zon probeert ons al een beetje te verwarmen maar zorgt tevens voor een slecht zicht. We rijden Den Hout uit via de Vrachelsestraat en gaan vervolgens richting de T-33 over het kanaal. Hierna rijden we over het fietspad door de Beemdenbuurt en Kruidenbuurt. Niet vaak vertrekken we zo richting Oosteind – Dongen. De groep bestaat vandaag uit Maurice, Sandra, Anneke, Flip, Wim, Erno, Peter Verhagen, Marino, Twan voor de bonuspunten en ik zelf. Nadat Sandra omgekeerd is rijden we door richting Dongen. Bij de AVRI wordt er richting het Wilhelmina-kanaal gereden. We nemen de fietsbrug over het kanaal en gaan dan richting het industrieterrein. Juist als ik even niet op mijn Garmin kijk en fout rijdt, rijdt Marino lek. Het euvel wordt in twee etappes verholpen. Hierna rijden we richting Hulten door het achterland van Rijen. Vervolgens gaan we bij Stad Parijs linksaf richting de Oude en Nieuwe lijn. Maurice is vandaag weer de vaste waarde op kop van ons peloton, zelf laat ik graag anderen zoals Flip een beurt mee invullen.

Nadat we de A58 hebben overgestoken gaan we even richting Riel hierna gaat het richting Alphen. Als we dit via de Druisdijk willen doen bij Vijfhuizen, blijkt die opgebroken te zijn, met een kleine omweg komen we toch weer op de Gilzeweg richting Alphen. Na Alphen gaan we richting Chaam voor de Meijsberg draaien we richting de Sluis en rijden binnendoor naar de Baarlseweg. Hierna rijden via het Houtgoor en de Chaamsedijk naar Strijbeek. We verlaten hierbij de geplande route het mooie weer nodig ons uit om in plaats van de geplande 70 km de rit wat langer te maken. De meesten zullen als ze terug zijn op de May het tellertje boven de 85 km terug vinden. Ieder doet een duit in de zak en levert het nodige kopwerk Anneke geeft nog flink gas als we bij van Boxtel rechts af draaien. Op de klim over de A16 en de HSL voel ik een handje dat mij omhoog duwt. Wim blijkt nog wat krachten over te hebben en wil dat ik wat sneller ga. Als ik even later naast Anneke rijd hoor ik dat Ad, onze voorzitter, nog veel pijn heeft. Hij mag a.s. woensdag op controle en weet dan mogelijk meer. Wanneer Rijsbergen achter ons ligt rijdt onze Molenaar Twan voorop en geeft aan dat hij via het Hellegat wil rijden, dus draaien we rechtsaf hij vraagt of ik dit weggetje ken. Ja zeg ik het gaat richting de firma Coreman en van daaruit kunnen naar het Liesbosch. Hier geeft Anneke nogmaals flink gas als we onder de A58 doorgaan. Wat verderop gaan we richting de Zanddreef. Net als vorige week kiezen de koprijders hier om over het slechte fietspad door te rijden tot Schutsestraat. Als we vervolgens linksaf de Overveldsestraat indraaien rijden we via bekende wegen richting de Kompaan nu is het eigenlijk één rechte weg richting de May. Bij de rotonde van Wagenberg neemt de bonus molenaar afscheid van ons en rijden wij via de Bandestraat Made binnen. Langzaam ontbindt de groep zich en als ik Made uit rijd gaat Maurice nog even een stukje mee want met een klein lusje kan hij zijn Grand Fondo voor oktober volmaken. Dit is iets wat ik ook kan doen om zeker te zijn dat ik de honderd vol heb stuur ik nog even door de Achterstraat voordat ik Ter Aalst op draai en merk dat we weer een mooie rit hebben gereden in uitstekende weersomstandigheden voor de tweede helft van oktober.

Groeten vanaf Ter Aalst.

Het is nog aardig donker als ik deze zondagochtend de racefiets buiten zet. Ik kijk omhoog en in het schaarse licht ontwaar ik nog wat sterren; tis dus niet erg bewolkt. Als ik een uurtje later wegrijd is het licht en geen wolkje aan de lucht. Het is wel aardig koud. Lange broek, lange mouwen, winterschoenen en handschoenen aan.
Op het fietspad naar Made rijdt Antoon in de auto voorbij en even later zie ik hoe hij samen met Piet de fiets in orde maakt. Mwah… we zijn sowieso met z’n drieën en Melody zou ook komen, da’s al vier. Het raadhuisplein is nog leeg, maar kort na mij arriveert Peter Verhagen en even later ook Peter Kuijpers. Uiteindelijk is er om 9 uur een 20-tal renners aanwezig. Voor de Tour/Trim is het bij die 4 gebleven. De trim-ploeg is met 3; Peter K, nog een keer Peter K – die min of meer beloofd had niet aanwezig te zijn vandaag – en Wim. We beslissen om samen te rijden. Wim heeft de ronde al klaar liggen en wenst daar niet van af te zien.
Bij de watertoren rechtsaf vertrekken we met de wind in de rug. Met Antoon en Peter op kop gaat het al voortvarend richting Gat van den Ham; dan Lage Zwaluwe en Moerdijk. Op het industrieterrein ontdek ik eindelijk het monument(je) voor het neergestorte vliegtuig, nu 40 jaar geleden. Met de wind nog steeds half in de rug, steken we het industrieterrein over. Bij Klundert draaien we richting Zevenbergen en vanaf hier wordt het dus wind tegen. Als we Zevenbergen uitrijden en Zwartenberg voor ons opdoemt, weet ik wat er gaat gebeuren. Maar voorlopig is het nog rustig achter me en op het moment, als ik even denk dat ik wat kan lichten, komt Melody voorbij. …shit!
We gaan bij de molen rechtsaf richting Etten-Leur. Iedereen kijkt elkaar wat aan, maar het koffiehuis is pas om 11 uur open. “De Elsakker is wel open” en we besluiten dan maar om daar een bakkie te doen. We rijden dus door en Wim vraagt wanneer het banaantje tijd is. Piet moet even een belletje plegen en voor we Etten-Leur binnen rijden houden we halt. Piet belt en Peter Kuijpers ziet tot zijn grote ontzetting dat Melody al aan het banaantje is begonnen. Consternatie alom… “Hoe kan je dat nou doen? Dat mag helemaal nog niet”. Wim redt de situatie door dan maar aan te geven dat het nu wel kan. Als Piet zijn belletje gepleegd heeft rijden we dwars door Etten-Leur richting de A58. De McDonalds aldaar ruikt al verleidelijk heftig, maar voor nu nog even geen BigMac. Het Liesbos nadert en dus weer met wind de rug richting de koffie. Prinsenbeek ligt inmiddels achter ons en we trekken een sprintje op het laatste stukkie naar de Elsakker. Ik zie 43km/h op de Garmin, maar thuis gekomen denkt Strava daar duidelijk anders over: 39,6km/h
Binnen is het al aardig druk met vooral senioren. De koffie met appelgebak en slagroom smaakt er echter niet minder om. Na een half uurtje staan we weer in de kou. De Garmin 1000 die ik op de fiets had laten zitten is nog steeds niet gestolen, dus voorlopig niets nieuws voor op het Sinterklaaslijstje. Met koude spieren beginnen we aan de laatste kilometers. Ik besluit revanche te nemen voor Zwartenberg. Vaak ontbreekt het aan kracht, maar ik besluit de tip van Edwin nu eens op te volgen: schakelen, gaan staan en gewoon rondmalen. Het kost veel inspanning, maar ik ben als eerste boven en dat smaakt heerlijk … of is dat de appelgebak die terug… …nah nevermind!
Volgende week de sluitingsrit.

Rene

Het is fijn fietsweer vandaag. Ik had vooraf met Wim overlegd waar we naar toe zouden gaan, maar Wim had het uitbesteed aan John. Die wist een rondje naar Rijsbergen. Dus hij kreeg de leidersband om. We waren met 6-en vandaag: John, Wim, Peter en Peter, Johan en ikzelf. Iets na negenen vertrokken we. Het windje tegen, richting Wagenberg, was eerst best nog fris, maar al snel waren we warm. Wim had ‘nieuwe benen’ gekregen van André omdat de anderen zo afzakten. Het was afwachten hoe het met deze zou gaan. Volgens mij waren ze wel oké want we hoorden geen gemopper. We wisselden het kopwerk lekker af. Dat was fijn. John had het maar druk met navigeren. Maar het ging hem goed af. Hij had alleen niet meegekregen dat we vandaag zo’n 50 km zouden fietsen dus hij had een groter rondje bedacht. Dat was geen probleem voor ons. Tot we ineens ‘stoppen!’ hoorden roepen. We schrokken even want we dachten dat er iets aan de hand was. Maar Peter wilde even melden dat we bij de 50 km waren. We stonden midden in de polder. Geen plek voor koffie met .. Dus maar snel naar Made gereden. Voor mij was het de laatste rit voor dit seizoen met ons clubje. Ik wens de anderen nog veel plezier met de laatste ritten!

Groetjes, Petra

Het weer voor vandaag is ondanks het late tijdstip in het jaar nog super om te gaan fietsen. Marianne is al om 8:00 uur vertrokken voor een rondje Slingerdreef solo. Ik vertrek vandaag wat later, mijn Houtse fietsmaat Leo heeft aangegeven dat hij naar het afzwemmen van één van zijn kleinkinderen moet. Als ik bij hem langs kom zie ik dat hij al vertrokken is. Ik besluit om met een kleine prelude naar de May te rijden. Het is zoals al gezegd lekker fietsweer. Als ik in de Voorstraat Peter Kuijpers inhaal zegt hij dat hij het nog fris vindt. Wanneer we op het pleintje voor het Trefpunt aankomen is alleen René van Mook aanwezig. Hij heeft zich voorgenomen om zijn koppositie in het opkomstklassement niet prijs te geven. Ook de nummer twee Peter Korse meldt zich spoedig op het plein. Langzaam maar zeker komen er nog meerdere renners die zich voor de tochten vandaag melden. Van een aantal was bekend dat ze er vandaag niet bij zouden zijn. Dit weten we van Ad, Maurice, Flip, Hans, Kevin en de al eerder genoemde Leo. Als het ruim negen uur geweest is vertrekken we met een groep richting Den Hout. Al snel meldt een sterke Frans Marijnissen zich naast me op kop van het peloton. Omdat de Vraggelsebaan nog dicht is rijden we door de Vrachelsestraat. In no time zitten we weer op meer vertrouwde wegen zoals de Burgemeester Materlaan. Als we de A27 over zijn halen we weer vele Mountainbikers in die file gaan rijden op het parcours van Dorst. Als wij bij Bos & Co op de Vijf Eijkenweg rijden komt Thijs op kop, ik ga vervolgens in het wiel zitten en waan me achter de grote motoren te rijden. Bij de spoorwegovergang halen we wat oudere leden van wielersportclub Terheijden in. Het tempo gaat lekker de lucht in en we passeren de Oude Rijksweg waarna we richting Gilze rijden. Er wordt vanachter geroepen dat het iets minder mag. En prompt wordt daar gehoor aangegeven. In Gilze rijden we richting AZC. Frans neemt weer een stevige kopbeurt voor zijn rekening. Bijna bij Chaam gaan we rechts naar “achter de kraantjes”.

Als we vanuit de Dassemussestraat naar links gaan volgt weer snel de Meerseweg. Hier rijden we een volgende groep voorbij. Aan het eind van de Meerseweg gaan we rechtsaf naar Strijbeek. Het laatste stuk in die richting komen we weer heel veel mountainbikers tegen die een toertocht aan het rijden zijn. We vervolgen de weg via Verkooijen naar het café van Moskes hier gaan we rechtsaf richting Galderse meren. Hierna draaien we linksaf over de A16 en de HSL. Mijn kuiten lopen vol, ik glijd naar achter maar eenmaal over de top schuif ik weer naar voren. Voor Rijsbergen geef ik aan om maar op de weg te blijven. Even later lijkt het of ik een voorspellende gave bezit want op de fietspad rijden twee amazones met hun paarden. Thijs geeft weer even gas en we laten weer snel Rijsbergen achter ons als we richting Etten-Leur gaan. Thijs vraagt of we tot de rotonde rijden. Ik geef aan dat ik via de Zandspui wil rijden is wat mooier. Het volgende klimmetje bij het Trivium gaat me beter af. Nu volgt er stuk tot aan het Liesbosch dat mooi en fijn rijdend asfalt heeft gekregen. Als we over het spoor richting Prinsenbeek rijden blijkt dat de sportmannen andere voorkeuren hebben dan de toerrijders. Zij kiezen voor het slechte fietspad en de toer voor fijner rijden wegen. Uiteindelijk komen we weer samen en gaan richting Den Elsakker. Nu krijgen we de wind wat meer van achteren en gaat het tempo een beetje omhoog. Als we onder het viaduct door zijn gebeurt er iets wat in de wedstrijden ook altijd gebeurt. Wind af wordt Erno er af gereden even doorbijten Erno ook voor ons is het afzien wanneer de teller boven de veertig komt. Vanaf de Kompaan is het nog één rechte weg naar de May. Op de rotonde bij Wagenberg geeft de ene auto ons een vrije doorgang terwijl de andere juist wat lastig doet. En zo rijden we weer de May binnen. Al met al lekker gefietst met dank aan Thijs en een sterke Frans en lekker weer. Maar nu weet ik nog niet was het Toer of Sport?

Groeten vanaf Ter Aalst.

Dit had ‘m moeten zijn; het einde van het WTC-seizoen, de prolongatie van de titel, twee jaar op rij. Corona-kampioen! De Snerttocht, een tocht in de kou en regen en gure wind en op het eind een diep bord dikke erwtensoep met worst. Maar voorlopig niks van dit alles; het bestuur heeft in al z’n wijsheid besloten dat we er nog eens 2 weken aan plakken. Ik heb een vermoeden waarom, maar het gaat ze niet lukken. Ook Peter Korse niet, die me nu al het hele seizoen op de hielen zit. Ik wil het gewoon niet hebben en dus ben ik er – net als Peter – ook gewoon elke week. Al worden er nog 5 weken aan geplakt; bij leven en welzijn blijft die trui gewoon in Wagenberg. Punt.
Dus geen snerttocht. Wel een frisse ochtend met een licht briesje uit het zuid-zuidwesten. De wintertrui die ik klaar had liggen kan terug; ik trek gewoon mijn wollen onder shirt aan en de Leiderstrui. Voor de zekerheid gaat het windstoppertje ook mee. Dat windstoppertje trek ik halverwege Wagenberg en Made toch alvast maar aan. Ik ben als eerste op het plein en even later komen Peter Kuijpers en Gerard van Oerle aan rijden. Gerard verwacht een lage opkomst voor de Tour en oppert om maar met de TT mee te rijden. Voor de Tour valt de opkomst echter alles mee en zij hebben een mooi groepje. Voor ons kluppie is dat wat anders. We zijn voorlopig met 4. We twijfelen; zullen we aansluiten bij de Tour of misschien de Trim. Uiteindelijk gaan we met z’n vieren op pad. Melody, Bert, Antoon – die zich na de afmelding van gisteren toch bedacht heeft en meerijdt – en ik.
We rijden langs de voetbalvelden van de Madese Boys en duiken dan onder de A59 door de polder in richting Terheijden. Een stukje langs het Markkanaal en even later rijden we Breda binnen. We slaan rechtsaf richting Haagse Beemden. Over de Moerlakenbrug gaan we nu rechts. Het fietspad ligt er hier prachtig bij; breed en mooi asfalt. Bij de bebouwing gaat dat luxe asfalt echter over in een klinkerweg en dat blijft zo tot we bijna bij de fietsbrug bij Station Prinsenbeek zijn. “Lekker weggetje”, roept Melody. “Tja… onze Parijs – Roubaix”.
Aangekomen bij de fietsbrug met zijn haakse bocht, zie ik dat Bert wat achter ligt. “Zware benen, …het wordt niet veel vandaag!”, zegt ie. We doen het wat rustiger aan, da’s nooit een probleem.
We naderen het Liesbos en komen wat joggers tegen in korte broek en korte mouwen. Nja… lopen is iets anders dan fietsen, maar het lijkt me evengoed verrekes koud. Van hieruit naderen we Etten-Leur en met Antoon op kop rijden over het fietspad langs de A58 naar Breda Airport. Het piept en kraakt wat bij Bert, maar vanaf Bosschenhoofd hebben we de wind in de rug. Voor ons rijdt een vrouw en Melody wil even stoer doen en sprint er naar toe. We volgen en met veel machtsvertoon halen we de wielrenster in. Dan valt me opeens iets op; “waar is je blonde staart?” “…weg!”, antwoordt Melody, “…gedoneerd!” Even twijfel ik. Neemt ze me nou in de maling. “…ah …voor het goede doel? …om pruiken te maken.” “Yep!”. Een nobel doel en misschien ook iets voor m… nah… laat maar trouwens.
Inmiddels zijn we Hoeven alweer gepasseerd en rijden in de open polder met de wind vol in de rug naar Zevenbergen. Af en toe kijk ik wat achterom en zie dat Bert weer goed aanhaakt. Gelukkig is de weg hier inmiddels goed schoongemaakt; afgelopen donderdag was het nog spekglad van de blubber.
Vanaf Zevenbergen is het 1 rechte streep naar Wagenberg en Made en ik heb nog 1 doel; als eerste boven op het viaduct over de A16. Ik ben hier vaak genoeg rond mijn oren gereden; vaak door Edwin en ook door Bert en Melody. Edwin is er nu niet bij en Bert heeft vandaag de benen niet; nog 1 concurrent over. Ik begin te vroeg, maar halverwege zie ik nog steeds niemand naast me. De benen branden al en dan zie ik het voorwiel van Melody naast me verschijnen. Ik bijt op mijn tanden… het gaat vandaag gewoon niet gebeuren; nog 40 meter en op de Garmin vliegt er van alles in het rood. Ik stamp door en langzaam maar zeker zakt het voorwiel naast me ook weer weg en komt niet meer terug. Triomfantelijk vier ik deze overwinning; een voorproefje voor over 2 weken.

Rene

Als ik deze morgen op sta is het een klein wereldje. Dit was ook voorspeldt maar de belofte was dat het snel beter zou worden. Rap de bandjes maar opgepompt. Beenstukjes en lange mouwen is de kleding voor vaandag. Ik pak de fiets en rijd richting mijn Houtse fietsmaat Leo. Die staat al startensklaar. Omdat we op tijd zijn rijden we richting den Bromtol om daar de stand van zaken op te nemen. We merken dat het tunneltje niets aan extra veiligheid voor de fietsers oplevert. Als we het viaduct over de Maasroute oversteken merkt Leo dat zijn versnelling het niet doet. De lage temperatuur heeft de capaciteit van de accu verlaagd. Met een kleine omweg rijden we naar het oude gemeente huis. Tijdens dit ritje komen we Maurice tegen. Als we op het pleintje voor het Trefpunt arriveren staan er al enkele WTC-ers te wachten. Leo besluit omwille van de versnelling vandaag voor de Tour-Trim te kiezen en vraagt netjes aan René of hij met hun mee mag. Vervolgens vertrekt de Toer met een enkeling van de sport. Die missen vandaag te veel mensen Ad is aan zijn revalidatie begonnen en hoopt met kerst weer rond te huppelen. Frans zit in de Vogezen en Twan en Thijs zijn aan het crossen in de Limburgse Löss ofwel zij rijden de Bart Brentjes Classic. John, Martien, Peter, Kevin en Flip gaan dus vandaag met de toer mee verder zijn Anneke, Sandra, Hans, Erno, Maurice en ondergetekende er namens de toer erbij. Marino is er niet die moet zijn verjaardag voorbereiden. Maurice rijdt vanaf de start op kop. De eerste beurt naast hem neem ik voor mijn rekening. Dan kan ik de stijve spieren na mijn val van voorgaande donderdag er uit rijden. We nemen in Den Hout de Achterstraat en rijden dan vervolgens door Vrachelen I. Dit omdat de Vraggelsebaan in Teteringen in onderhoud ligt. Via de Ketenbaan gaan we naar de Vijf Eikenweg. Nadat ik op kop ben afgelost door Kevin gaat de reis verder via Gilze naar de Boerenbaan in Alphen we steken de Gilzeweg over en nemen ook nog een stukje van het Belse Lijntje meer naar het centrum van Alphen. Flip vertelt me dat hij met Nel naar het schijnvliegveld is geweest en dat dit een leuke rit was voor beide op de elektrisch ondersteunde fiets.

De kop wordt voortdurend voor één man gewisseld echter Maurice lijkt niet moe te worden vandaag hij blijft stevig op kop rijden van de groep. En wind op of af is geen enkel probleem. De mist lijkt op sommige momenten een beetje te verdwijnen echter even later zijn we weer in nevelen gehuld. In Alphen wordt er koers gezet naar Kwaalbrug en het tempo blijft mooi strak. Dan gaan we richting het Zand. Anneke zegt dat niet het karakteristieke rondje het Zand is. Voor mij mag ieder rondje het Zand anders zijn ik ben niet van echt vaste rondjes. Behalve op zaterdagmorgen met het rondje TMM (Team MunneMoat). Vanaf het Zand gaat het richting de Huisdreef die met het nieuwe asfalt wel erg lekker rijdt. Via de Chaamse weg gaan we naar de Slingerdreef. Ook hier is het tegenwoordig aangenaam asfalt om te fietsen. Hierna volgt de Woudenbergseweg en dan van Bavel naar Dorst gaan we over klinkers die net zo lijk te liggen zoals de kasseien in Paris – Roubaix. Bij de Akkerweg is het een klein stukje opgebroken echter met de fiets kunnen we er goed door. Even verder wordt een jonge MTB-er door Mar10 uitgedaagd en die heeft geluk dat de spoorbomen bij Dorst gesloten zijn. Kan hij met goed fatsoen weer op adem komen. Aan de Oosterhoutseweg wordt er voor gekozen om het zekere voor het onzekere te nemen. We rijden door tot de fietsenzaak van Rob van Oosterhout en gaan dan via het Heistraatje en de Bolderweg naar het Hoeveneind. Niet veel later draai ik op Ter Aalst links af en de groep nog een fijne zondag toewensend. Als ik thuis op mijn Garmin kijk heb ik toch weer ruim zeventig kilometer gereden en het is nog maar juist 11:00 uur. Mooi tijd voor de koffie.

Groeten van Ter Aalst.