Omdat vorige week met de opkomst van 2 man bij de Sport een dieptepunt werd bereikt, werd het idee geopperd om wat reclame te maken voor de rit van vandaag.

De belofte om van Corné (de altijd goedlachse) uitbater van café Elsakkar afscheid te gaan nemen, zou garant moeten  staan voor een hoge opkomst!
Eerst even vermelden wat de afwezigen daarmee gemist hebben;
# Een geweldig ontvangst door de trimgroep bij onze aankomst bij het café
# Geweldige bediening door de nieuwe eigenaren
# Geweldige humor
# Koffie, of Cappuccino met koek en appelgebak

En dit was dan nog maar het begin. Toen de trim weer richting Made ging, doken wij van de sport nog even binnen het feestgedruis in.
Een volle bak, lekker warm en de gemiddelde leeftijd van de feestgangers van zo’n 75 jaar.
Na eerst nog een koffie met koek gingen wij al snel aan de Kwaremont.

Ook deze werd keurig naar ons tafeltje gebracht.
Natuurlijk maakte de 85-jarige huisfotograaf Ko Dak ( ik denk familie van W. Dak)
nog een groepsfoto van de WTC Sport met Corné.

Na het aanhoren van de gedetailleerde verbouwingsplannen en het emotionele afscheid van Corné,  lieten wij “een traantje wegpinkend”

 Café den Elsakker achter.

Bovenstaande is dus wat de afwezigen gemist hebben.

Nu de rit zelf ;
De 3 aanwezige sporters waren het er al snel over eens dat het een rondje ‘t Zand zou worden en dan via Chaam en Rijsbergen naar Prinsenbeek.
Al snel werd er kop over kop gereden, er stond een frisse  oostenwind maar het was prima fietsweer.
Alle 3 hadden we er zin in,  de wegen waren droog en schoon .
Met weinig woorden draaiden we als een geoliede machine rond. Vooral Twan hield het tempo hoog en wees ons het 2e gedeelte van de rit de weg.
Met café Elsakker in het verschiet, ging het tempo nog wat meer omhoog, hoe kapotter we zijn
des te beter, alles straks smaakt, lijkt ons motto van vandaag te zijn (en dat was ook zo)

Na het bezoek aan ons stamcafé hebben we Twan bijna thuis afgezet en zijn John en ik uitbollend en nagenietend huiswaarts gegaan.

Corné; farewell

 en geniet van je pensioen!

Groeten van Erik

Voor velen is het jaarlijks terugkerende evenement DH-DH-DH het hoogtepunt van het seizoen en luidt het ook voor velen het einde van het wegseizoen in. Ja ja, er zijn nog wel 3 officiële WTC-ritten te gaan, maar het seizoen biedt geen uitdagingen of speciallekes meer en daarmee kijken veel leden al met een schuin oog naar de mountainbike/gravelbike.

Het hele weekend was het al goed weer en omdat ik zaterdag jarig was, trakteerde ik mezelf die dag op een zonnig solo rondje van 110+km. Op zondag zouden we toch met een grote groep gaan fietsen en de verwachting was dat we het rustig aan zouden doen. Na een kort verjaardagsnachtje brak de dag aan.
Het beloofde een prachtige wielerdag te worden, waarin natuurlijk weer veel WTC’ers van de partij waren. Dit mag ook wel omdat de organisatoren voor een groot deel (Houtse) WTC-leden zijn en dan moeten we natuurlijk als WTC Made met grote getallen aanwezig zijn. Ondanks het feit dat de toertocht niet vanuit WTC Made georganiseerd werd, maakt het me wel trots dat de organiserende leden uit onze gelederen komen en dat er zoveel van onze leden te zien waren.

Vanaf Made reden we om 08.30 uur richting Den Hout waar het bij aankomst al erg druk was met renners. Als mieren liep iedereen door elkaar op zoek naar koffie, een goede parkeerplek voor de fiets, een WC of een oude bekende. Met name dit laatste is altijd mooi om te zien. DH-DH-DH is namelijk een lokaal georganiseerde toertocht waar feitelijk alleen lokale renners naar toe komen. Dit is de charme van het evenement, want iedereen kent elkaar of is op een of andere manier met elkaar verbonden.

Bij de start werd duidelijk dat, in tegenstelling tot eerdere jaren, de snelste groep als eerste zou vertrekken. In dit geval was dit de sportgroep van WTC Made. Waar normaal gesproken Velo Amice altijd het snelst rijdt, zou dit jaar dus kennelijk WTC Made het snelst moeten rijden….
Dit legde dus gelijk wat druk op onze schouders, maar toch reden we na de inzegening vrij ontspannen met een rustig tempo weg. Voor mij en de gebroeders Van Oerle ging het echter toch wat te rustig en het tempo werd dus al snel opgevoerd. In een vloek en een zucht kruisten we de Slingerdreef en zat alles op een lint.
Voor John ging het echter wat te vlot en hij liet zich in goed overleg nabij Ulvenhout bijhalen door de WTC-groep die achter ons groepje reed. Met John’s afhaken werd het sein op groen gezet om weer gas te geven, iets wat JW dan ook direct in de praktijk bracht door de snelheid op 40 km/h vast te pinnen. Ik liet me kort even naar achter zakken om te kijken wie er nu uiteindelijk allemaal mee fietsten. In totaal waren dit 10 man, te weten Martien, Twan, Chris, Jan-Willem, Gerben, Curt, Gert-Jan, Pierre, Gerald en Wim. Laatstgenoemde betrof een lid van Velo Amice die het voornemen had om lekker rustig te gaan fietsen. Dat was dus niet helemaal gelukt, maar ik heb begrepen dat hij wel een erg leuke rit heeft gehad.
Op weg naar de eerste bananenstop zag ik dat JW weer op kop kwam en met hoge snelheid over vervelend liggende klinkers reed. Al snel werd duidelijk dat dit hem heel veel energie kostte want de trapomwentelingen werden steeds trager en de snelheid zakte. Twan reed in zijn wiel maar nam niet over, JW reed immers nog maar een paar 100 meter op kop en kon dit normaliter wel langer volhouden. Nu echter was het lijden voor JW. Nee hij had niet zijn beste dag.
Kort hierop maakten we de eerste stop in bos bij Wortel. We aten daar een banaantje en kropen snel weer op de fiets om verder te gaan over de klinkerweg langs de PI. De snelheid werd weer op 40 gepind en er werd weer vrolijk verder gereden om vervolgens al snel in Den Hout aan te komen.
Daar werd de traditionele foto weer genomen en werd de weg vervolgd. De rit was alweer over de helft gekomen en Martien, Wim en Gert-Jan lieten zich nu duidelijk meer van voren zien. De wind was inmiddels een beetje gunstiger komen te staan en daardoor ging de snelheid weer verder omhoog. Ik was helemaal in mijn sas, want alles zat op een lint, er werd niet gepraat en kopbeurten werden op tijd en netjes overgenomen. Heerlijk!
Op 83 km meerden we aan bij de koffiestop. Iedereen was nog vol in de adrenaline en was blij dat het zo lekker liep. Dit resulteerde dan ook in vele high fives en schouderklopjes onderling.
Dat de beleving van de rit niet door iedereen gedeeld werd, bleek toen we tijdens de koffie erachter kwamen dat JW er niet bij was. Een snel belletje leerde ons dat JW zijn eigen weg was gaan rijden richting de finish omdat hij zich niet helemaal senang voelde. Hij zou ons echter bij de finish opwachten waar hij wel gewoon zou deelnemen aan het afpilsen, alles was dus gelukkig oké.

Nog een beetje beduusd door JW’s onverwachte afscheid, vertrokken wij voor de laatste 40 km. De benen waren al wat stijf, maar na enkele minuten zaten we weer in het gewenste ritme en stoven we richting Den Hout. Zeer getalenteerde renners kwamen nu bovendrijven. Gert-Jan en Gerald pakten bijvoorbeeld lange kopbeurten, als Wim op kop kwam, ging het nog even een paar km harder en Martien was steevast voorin te vinden.

Bij het naderen van Den Hout viel logischerwijs ook de vermoeidheid in. Zelf was ik al veel op kop geweest en toen Martien mij het bevel gaf om met 47km/h nog even over te nemen, moest ik passen. Gerald en Wim zagen hun kans schoon en demarreerden. Weg waren ze… toch wat te veel op kop gezeten.

Achter mij zag ik een aan stukken gereten peloton. Curt en Chris hadden de rest laten lopen en hadden de 119km ervoor al alles gegeven. Twan en Gerben konden geen woorden meer uitbrengen, maar waren zichtbaar gelukkig om weer eens serieus sportief geprikkeld te zijn. Martien was ook weer content met zijn volledig NIET leeftijdsadequate prestatie. En ik zelf? Ik heb genoten van het gevoel om weer helemaal kapot te gaan, maar wat voor mij het mooiste is, is dat we veilig en goed gereden hebben en als groep samen weer een mooie prestatie hebben neergezet.

Bij aankomst werden we herenigd met JW en onder het genot van een biertje en een oliebol werd nog volop nagesproken over de rit en naarmate de tijd vorderde werd het steeds gezelliger.

Allemaal bedankt voor de mooie rit, in het bijzonder Gert-Jan met zijn lange stabiele kopbeurten (3 ritten meerijden = lid worden), Pierre en Gerald voor de snelheid en goede humeur en Wim voor je verschroeiende pieksnelheden.

Tot slot nog een speciale dank aan de organisatie.
Tot volgend jaar!

Thais

Nog even terug naar het vorige weekend.
Ik denk dat ik wel voor iedereen mag spreken dat het 3Luik het hoogtepunt van het seizoen was, ook voor mij.
Hoewel ik het weekend er niet bij was, heb ik met mijn rit van 225km op zondag ook mijn hoogtepunt van het seizoen bereikt.
Nogmaals klasse mannen, 3 dagen achter elkaar 180km+ fietsen, dan ben je geen gewone.

Deze week staat de rit Hedel op het progamma.
Na zo’n 3luik is dit dan ook “gewoon” Hedel.
Ik vroeg aan de mannen of ze nog last hadden van het zwarte gat na zo’n weekend?
Het antwoord was: “vooral een pijnlijk gat”!

Ok, wie waren er vandaag:
Martien, Gerben, Thijs, John, Jan-Willem, Twan, en ik (Erik)
Ook Ad wilde weer een keer mee met de sportgroep. Hij appte dat hij dacht dat de mannen na het 3luik wel wat vermoeid zouden zijn en durfde het aan. (Zeg dat nou niet dacht ik nog).
Sowieso respect voor iemand die met de sportgroep mee wil, maar nooit hardop denken/appen over de toestand van de kleppers, dat noemen ze tegenwoordig Jinxen.
Chris was de grote afwezige. Het blijkt dat zijn optreden van vorige week zo succesvol was dat de boekingen binnen stromen en hij gisteren moest optreden.
Ook Sander was er niet. Vorige week twijfelde hij nog wat hij zou doen op de zondagochtend: of 5 km hardlopen (Proloog afstand) of mee naar de Proloog in Amerongen, het werd het tweede en dan met maar liefst een rondje van 240km.
Ik zag op strava dat hij de kermiskoers van WVT had gereden met een gem. van 38 per uur.

De meeste hadden de rit van vandaag in hun GPS gezet.
Ook ik , maar deze rit ken ik uit mijn hoofd en mijn GPS vertrouw ik niet meer na vorige week.
Allhoewel ik op papier de leider zou zijn, was vandaag iedereen leider.
Wel zo fijn!
Al snel voerde Thijs de snelheid op, niks staken voor hem, gewoon je werk doen. Gas er op. Punt.
Nog even een schrikmoment; er stoven wat motorcrossers uit de bossen zo de weg op. Wat een idioten dacht ik nog, bleek het van Meel & co te zijn. Idd familie van !!! Haha ik zei toch……wat een idio…😉
Gebeurde verder niks, Twan omhelsde zijn broer en weer door.
Het was wat fris maar perfect fietsweer. We kwamen dan ook veel fietsgroepen tegen.
De Oudebosschebaan was afgesloten. Daar moesten we de route even verleggen naar het links naastgelegen fietspad om weer bij De Rustende Jager uit te komen.
Tempo zat er goed in maar we hadden dan ook de zijwind mee.
Zo ver zo goed.
Voorbij Cromvoirt kregen we de wind volle bak mee wat zich vertaalde in de snelheid.
Mooi asfalt daar dus dat is heerlijk.

Op weg naar Engelen nam Martien het voortouw, hij loodste ons slot Haverleij door.
Links langs de trap omhoog, altijd ff opletten daar. Alsof je in een Ghetto fietst, de huizen zijn daar op en tegen elkaar gebouwd. Maar goed met weinig ruimte en veel woningen lossen we de huisvesting problemen misschien zo wel op!
Op naar de brug bij Hedel.
Daar was het altijd oversteken naar café Treurenburg ( klinkt gezellig 🤔). Nu konden we direct linksaf het mooie fietspad op de brug op.
Het ronddraaien ging als een speer, als dat goed wordt uitgevoerd is dat zo mooi.
Voorbij Hedel nam Gerben een lang stuk tegenwind voor zijn rekening alsof hij door de boter trapt…prachtig.
Op de Bergsche Maasdijk de wind vol tegen.
De les van John maalt in mijn hoofd; “zorg dat je in mijn wiel zit”, daar zit ik dus ook en ik zit er prima, net niet op de kant! Achter mij Twan en Ad, wel of niet op het kantje.
Ik hoor Twan iets roepen maar versta door de wind en het suizen van de carbonwielen niet wat hij roept. Meest is het iets van top, bikkel, geweldig of genieten.
Dus iedereen gaat door maar dan vliegt Twan de groep voorbij en zorgt ervoor dat het tempo omlaag gaat. Ad had het zwaar en moest er af.
Maar ik hoorde al geluiden van “ligt Erik eraf?” ….nee …. deze rit niet mannen….eindelijk een keer niet.
En ik zou liegen als ik zeg dat ik niet blij was dat Ad (zoals hij zelf zei) op het elastiek zat.
In een iets lager tempo gingen we richting de koffiestop bij Ford Lunet. Martien ging door, hij is aan het verhuizen en heeft veel druktes. Succes M10; vanaf volgende week ben jij een Oosterhouter.
De koffiestop: Het mooiste moment van de ochtend. Beetje ouwehoeren over van alles, meest onzin soms nog meer onzin.
Het laatste stukje naar huis, netjes Jan-Willem en John afgezet en nog even gas erop richting de brug over de Amertak.
Ik vind dat een beetje mijn brug want 33 jaar lang had ik vanuit de badkamer van mijn vorige huis uitzicht over die brug. Dat gegeven maakte mij overmoedig en ik haalde Thijs in op de brug, dat moet je niet doen bij Thijs! Thijs was getriggerd, accelereerde en weg was hij. Wat een power.
In Made nog even iedereen laten aansluiten om gezamelijk deze rit af te sluiten.

Het was weer een mooie rit.
Tot volgende week bij de klassieker “DH-DH-DH”.👋

Groet van Erik

Na afloop van de ontbijttocht had ik Twan en Gerben al druk in overleg gezien, met een korte blik naar mij. Toen ik thuis kwam zei ik tegen mijn Chouke, ik verwacht binnenkort een vraagje.
Nog diezelfde week kreeg ik een app van Gerben, of ik of wij samen met hun drie dagen op pad wilden gaan. Voornamelijk om de bagage mee te nemen. Voor de rest konden wij de dag zelf invullen!
Nadat ik de deelnemerslijst eens had bestudeerd, dacht ik dat is geen verkeerd gezelschap om mee op pad te gaan, dus gingen we samen de “3-luik”aan!
Thais, Mar10 en Gerben regelden de organisatie perfect, zodat alles gesmeerd verliep. Toen was het plots 5 september, en stond de tocht voor de deur!
Donderdagavond kwamen ze hun bagage in Den Hout afgeven, zodat wij zelf konden bepalen om naar Vaals af te reizen. Maar zo zitten wij niet in elkaar, kwart voor 9 vrijdagochtend stonden wij natuurlijk gewoon bij de start, ook wel fijn voor de mannen die nog net iets vergeten waren.
Thais kwam nog met een volle vuilniszak aan, John met zijne bril. Zo was het toch fijn dat we present waren!
Daarna vertrokken we op weg naar de eerste lunch plaats “De Kieper”in Tongerlo. Een mooi Belse locatie langs het kanaal. Samen met Mar10 deelde ik de live locatie, zo zag ik als ze in de buurt waren. Ons Anny regelde dat de mannen iedere keer gezamenlijk aan een grote tafel konden plaatsnemen, parasol boven hun bezwete kopkes! De drank en de tosti en broodjes gingen er goed in, na de eerste 125 km veelal over de jaagpaden, lekkere opschieters!
Rond half 2 gingen de mannen weer op pad voor deel 2 richting Vaals, om bij Mesch nog een stukje door de Voerstreek te fietsen. Achteraf niet de beste keuze, Gert-Jan was er wel blij mee, nu had hij een reden om zijn fiets eens te poetsen!
Tegen 16.00 uur waren wij in Vaals bij Hotel Vallis gearriveerd, inchecken tassen naar boven sjouwen en kijken waar de mannen waren. Ze waren toen in de buurt van Slenaken, via de app zag ik ze in Epen, met een snelle afdaling de supermarkt binnenrijden, om daar rechts af te gaan. In gedachten zat ik bij Thais en JW in het wiel, of was het afzien in gezelschap van Johnny, ik denk voor mij het laatste!
Kwart voor 5 kwamen ze binnen druppelen na een zware beklimming van de Camerig, zwaar onder de modder van de Belse wegen. John wist van geen ophouden, die ging nog ff een bezoekje brengen bij de Ooster-buren, om even later trots te kunnen zeggen zo en dat zijn er 200 !
Snel onder de douche, om vervolgens van het eerste biertje te genieten. Tussendoor werden ook nog de eerste smerige fietsen aan een schoonmaakbeurt onderworpen! Thais had hiervoor een prachtige box met diverse schoonmaak artikelen mee genomen!
De avond begon met een Griekse ouzo, de keuze voor avond eten bestond uit Spanakopita, Tzatziki, Pita gyros en veel ouzo, ouzo, ouzo… op de late avond gingen de beentjes los op de Sirtaki, wat een feest daar op het drielandenpunt, Vaals, Aken en Athene! Na middernacht kropen we de trap op naar ons mandje. Afwachten hoe we aan de dag 2 gingen konden beginnen!

Dag 2 zaterdag 7 sept.
Iets voor achten kwamen de eerste mannen voor een goed ontbijt aan tafel, de stemming zat er weer goed in. Tassen achter in de auto, de kettingen nog een druppeltje olie, ze waren er klaar voor. De kop was eraf, afspraak was om 9 uur te vertrekken, een lek bandje van Twan zorgde voor een kleine vertraging.
Een paar kleine klimmetjes en nog een geluk dat Mar10 een weg had gevonden net naast de Eyserbosweg. Wij stapten in de auto, op weg richting Venlo, een goeie 90 km.
Daar had ik de Gasterij Groote Heide, als lunch locatie in hun route gepland. Wij waren daar ruim op tijd, zodat we daar een bos wandeling konden maken, Zo kwamen we toevallig bij een zweefvliegveld uit. Was leuk om te zien hoe die vliegtuigjes door middel van een lier de lucht in gingen!
Na een wandeling van 5 km kwamen we weer terug op de Gasterij, ff checken waar onze fietsmaatjes uithingen. Nog zo’n 15 km van onze locatie, tijd om in actie te komen. Anny ging regelen dat we lekker buiten aan één tafel konden plaatsnemen, uit de zon. Ze hadden voor ons binnen alles klaar staan, maar met haar vriendelijke overtuiging was dat zo geregeld.
Om 10 voor één arriveerden ze. Het vocht werd meteen goed aangevuld en de uitsmijters werden besteld. De hongerige heren waren daar zo mee weg, het wachten op het eten duurde langer dan het verorberen!
Net voor 2 uur was het tijd om te vertrekken voor deel 2, nog een kleine 80km te gaan naar Nijmegen. Het venijn zat zoals gewoonlijk in de laatste kilometers in de buurt van Nijmegen.
Voor ons was het maar 68 km om aan de Waalkade te geraken. De mannen inchecken, tassen uit de auto, en naar hun kamers brengen. Hier hadden ze gelukkig een lift, 10 tassen in de lift en ik kon er nog net bij. Anny was met de trap naar boven. Op de eerste verdieping aangekomen tassen eruit Onze kamer was recht tegenover de lift, maar waar waren die andere kamers toch? Er was een héél smal trapke naar de volgende verdieping, maar ook daar waren die kamers niet te vinden. Terug naar de mevrouw van de receptie, nee meneer die kamers zijn bij de volgende ingang buiten. Weer naar boven, tassen in de lift en dan maar beneden weg gezet. Onze auto moest in de nabij gelegen parkeergarage geplaatst worden. Via een mooi park konden we terug naar Hotel La Courage wandelen, of we nog niet genoeg trapkes hadden gehad, hier kregen we nog een toetje van 100 treeën!
Inmiddels was het half 5. Wij namen nog een kopje thee en de heren kwamen weer in zicht. Gezamenlijk kwamen ze de Waalkade op draaien, dag 2 hadden ze weer doorstaan met alweer ruim 180 km op de teller.
Onder de douche of in het mooie blauwe bad, de keuze was reuze! Voordat we het wisten zaten ze al op het terras. De dorst was groot. Nadat Gert-Jan , (hij is een gastrenner van de fietsclub Prinsenbeek) als laatste onder de douche vandaan kwam gingen alle remmen los. Ze konden zo weer op weg voor de volgende rit, een topconditie hebben deze mannen!
Bij DOK 17 zouden wij gaan dineren, alles stelde de gastvrouw in het werk om voor ons een plekje buiten te regelen. Een lekker koud biertje en de maaltijden konden besteld worden. De dochter van Twan, Rosa, kwam nog ff kijken hoe het met vaders was, nou met vaders was niks mis, had nog niks geleden!
Na het diner werden er plannen gemaakt om Nijmegen te bezichtigen, Anny had genoeg gezien, wij liepen samen terug naar La Courage. Tussen door kreeg ik een app van Thais waar hun uit hingen, ik ging toch maar op zoek naar de mannen. In een stampvolle kroeg hoorde ik Hazes zingen, Bloed, zweet en tranen. Het kon niet waar zijn, daar op het podium stonden Chris en Twan uit volle borst te zingen! Het succes was ongekend, na afloop stonden de groupies te dringen om een handtekening van deze twee sterren. De boekingskantoren belden meteen voor nog meer optredens. We moesten ze snel in bescherming nemen, er stond morgen immers nog een fietsdag gepland.
Gezamenlijk liepen we weer terug naar ons hotel, om te genieten van een wel verdiende nachtrust.
Op naar dag 3!
Rond 8 uur zaten we allemaal weer fris en fruitig aan een goed ontbijt. De laatste rit stemden iedereen wel gerust. Een stukje Veluwe en dan lunchen bij de proloog in Amerongen, voor de fietsers nog geen 100 km daarheen. Wij gingen met de auto ook richting Amerongen, maar maakten nog een tussenstop op de Grebbeberg, om daar de slachtoffers van de 2e wereldoorlog te herdenken.
Daarna gingen we naar het fietscafé “de Proloog” . Hier is het een komen en gaan van de fietstoerist, mijn herinneringen gingen hier terug naar 2020 toen we ook een ritje van 220 km naar de Proloog maakten. Toen maakten ook Thais en Mar10 deel uit van ons gezelschap. Ook Jan Lensvelt zat toen nog tussen de wielen, we waren apetrots dat we deze tocht tot een goed einde konden brengen. Nog geen half jaar verder werd Jantje ziek, en we weten helaas allemaal hoe dit verlopen is.
Kwart over 12 kwamen de kleppers aan fietsen, honger en dorst en dan houden ze hun mond weer ff stil. De vraag was meteen “zijn Erik en Sander er nog niet?” Erik had mij intussen al gebeld dat ze een stukje verkeerd hadden gefietst, maar over een uurtje dachten ze er wel te zijn. Helaas maakten Sander en Erik nog een ommetje naar Zeist zodat ze tegen half 2 en 140km aan kwamen.
De broodjes waren al besteld, de drankjes werden snel aangevuld, en hop weer op de fiets voor het slot van deze prachtige 3-Luik!
Nu met 10 mannen sterk tegen een stevig windje, langs de rivieren af over de bruggen nog ff 80 km af stoempen. Het voordeel van een grotere groep, dan kan je nog wat weg kruipen.
Wij stapte weer in de auto, om naar Den Hout te gaan. Onze spullen uit de auto de wasmachine aan en om half 5 naar de May. Om 10 voor 5 kwamen de WTC helden bij de pub aan, waar de biertjes en wat bruin fruit er goed in gingen. Enkele vrouwen kwamen de tassen ophalen, de anderen hebben we thuis bezorgd. De 3-Luik zat erop, en is zeker voor herhaling vatbaar, het was een geweldige belevenis met een mooie vrienden club!
John, JW, Twan, Thais, Gerben, Mar10, Gert Jan en Chris bedankt,
“Had ik jullie al verteld dat een prachtig weekend was!”

Wat zat er nou in de vuilniszak van Thais??

Met dankbare groeten, Anny & Peter.