Vandaag stond de rivierentocht op het programma. Tijdens het rondje Team Munne Moaten op zaterdag had ik het met Martien al even over route gesproken. De route gaat normaliter namelijk over de Waaldijk tussen Gorinchem en Zaltbommel en deze dijk is nu onderhand al 3 jaar afgesloten in verband met dijkverzwaringswerkzaamheden. Telkens als je denkt dat ze “nu onderhand wel klaar zullen zijn” en de gokt neemt om over de Waaldijk te rijden, kom je keer op keer weer bedrogen uit.
De gemeente Gorinchem en Zaltbommel hebben veel moeite gestoken in een prachtige website met een mooie tijdlijn van alle werkzaamheden op de Waaldijk, toch werden we hier niet heel veel wijzer van.
Uiteindelijk kwamen Martien en ik op zondag morgen tot de conclusie het gewoon te gaan proberen en de gok (misschien tegen beter weten in) toch te nemen om de Waaldijk te berijden.

Aangezien we weer een lange rit voor de boeg hadden, wilden we graag een uurtje eerder vertrekken. Hoewel de achterliggende gedachte de afstand was, heeft het meerdere voordelen om vroeger te vertrekken. Je ben namelijk vaak voor 12.00 uur thuis, men heeft minder last van hoge temperaturen en je hebt minder last van overigens fietser (en andersom) die over het algemeen nog niet zo vroeg op pad gaan. Aan de andere kant zijn we een vereniging die als uitgangspunt heeft om op zondag om 08.30 uur gezamenlijk bij elkaar te komen en te vertrekken. Dat is natuurlijk ook belangrijk.
Belangen, belangen, belangen, misschien is dit een onderwerp om eens nader te bespreken tijdens de jaarvergadering?

Enfin, om 07.30 uur verzamelden we dus. Peter was niet aanwezig, hij is niet zo’n ochtendmens. Twan, Martien, John, Erik en Gerben waren wel present.
De wind was nog zwak en kwam vanuit het zuiden. Het ging dus vlotjes richting Gorinchem, maar om de snelheid niet uit de hand te laten lopen, werd eigenlijk alleen overgenomen als de man op kop dit aangaf, door de benen stil te houden, een elleboogje te geven of op een natuurlijk moment uit te draaien.
Erik’s knaldrang was echter zo hoog, dat hij zijn geduld niet kon bewaren en mij op de Keizersdijk al met 40 km/h inhaalde. Dit herhaalde hij nog een keertje bij Uppel en dat was dan ook even van de laatste keren dat we hem op kop zagen.
Na Gorinchem kwamen we ons gokmomentje tegen; de Waaldijk. We dachten even dat we gewonnen hadden, want we reden op een keurig geasfalteerde dijk de zon tegemoet. Heerlijk was het. Na 2 kilometer sloeg het onheil echter al toe want, u raadt het al, de Waaldijk was toch nog afgesloten. Via wat steegjes en nieuwbouw wijkjes in Dalem kwamen we op de N830 en reden daar verder in oostelijke richting.
Alsof we niet eigenwijs genoeg waren geweest, besloten we bij Vuren de Waaldijk nog eens een keer op te rijden, om vervolgens na 1 kilometer weer als verliezers uit de bus te komen, weer afgesloten.

We hadden nu ons lesje wel geleerd en tot Zaltbommel werd strak vastgehouden aan de N830. Niet de mooiste route, maar we konden ons wel snel voortbewegen op het rustige fietspad. In slagorde reden we dan ook naar de brug bij Zaltbommel. (zie foto’s)
John kreeg het al zichtbaar moeilijk. Na elke bocht het gat dicht rijden is ook al niet echt fijn, zeker als je de laatste weken maar weinig hebt gefietst. John wist hier na Zaltbommel echter een goede oplossing voor, door steevast als 2de of 3de in de groep te gaan rijden. Dit werkte kennelijk goed voor hem, want hij kwam niet meer in de problemen.
Via Gameren en Zuilichem werd Poederooijen bereikt en werd overgestoken naar het land van Altena. De wind was inmiddels flink toegenomen en blies vanuit het zuidwesten recht in onze giegel.
Bij Veen begon het wat te piepen en te kraken bij Erik, zeker nadat Gerben even gas gaf en vervolgens Martien overnam waarbij hij perse in het zog wilde gaan zitten bij een camper.
Via de bekende weg langs Drongelen werd verder de weg in westelijke richting ingebeukt. Na 90 kilometer zat Erik er echt doorheen en hierdoor kwam de snelheid op een dramatisch niveau te liggen. Toen zelfs een 80 jarige man met een Lampre-Merida shirt ons inhaalde was de maat vol, er moest echt gestopt worden bij een café voor vocht en suikers. Het café bij Dussen was echter helaas gesloten en dus restte ons niets anders dan toch maar gewoon richting Fort Lunet te fietsen, waar we anderhalf uur later aankwamen.
Na een vriendelijk ontvangst werd het gebruikelijke weer besteld. 5 koffie, 1 cappuccino en 6 appeltaart. We weten inmiddels precies van elkaar wat we willen. Wat een groep he…

Thais.

Na een korte rondvraag in de sport app bleek al snel dat veel sporters deze 2^de pinksterdag niet aanwezig waren bij de legendarische Oesterdam rit.

Enkel Thijs en ik hadden goesting en tijd om te gaan, op een later moment besloot JW om toch mee te gaan. De weinig trainings km’s hielden JW niet tegen om alsnog aan te sluiten.

Ook Erik stuurde een bericht dat hij ons wel voor een gedeelte weg wilde brengen, hij moest op tijd thuis dus de hele Oesterdam rit was geen optie.

Zondag ochtend 7.30 was het vertrek, na een zeer kort kletsmoment werd door Erik bij de watertoren het startschot gegeven. Thijs nam over en trok door tot aan Zevenbergsche hoek, JW keek me aan en riep gelijk: “wordt het zo’n dag !!!!!”.

Na 50 km zwaaide Erik af en reden we met z’n drieën door, het tempo lag hoog. We naderde de grens bij Belgie en werden ingehaald door een Pedelec, JW schoot meteen in zijn wiel.

Met een snelheid van dik boven de 40, knalden we tegen de wind in richting de Oesterdam.

Terwijl mijn hartslag richting de 354 ging, begon Thijs steeds harder te smilen. De Pedelec rijder kijkt geamuseerd in zijn spiegeltje, toen ik verstek moest laten gaan.

De grote verrassing van de dag was een kasseien strook, cadeautje van Thijs. Ooit heb ik eens de ronde van Vlaanderen gereden, nu wist ik weer waarom ik daar geen tweede keer ben geweest. J

Daarna de Oesterdam op, wederom nam Thijs ons op sleeptouw, met zijn mond wijd open sleurde hij aan zijn Cannondale. De zweet en zoutplekken op zijn mouwstukken en broek werden zichtbaar, de sporters onder ons weten dan genoeg.

Vanaf Oesterdam kregen we de wind in de rug en was het genieten, ondanks dat de benen van JW en mij echt zwaar werden moesten we elkaar toch met enige regelmaat vertellen hoe mooi fietsen is. We keken uit naar het terras en een welverdiende pint.

Op het terras in Zevenbergen, werden de verhalen alleen maar groter en sterker. Klasse rit.

Twan

Na de wat mager opkomst van de sport-groep in de laatste weken was er deze week weer eens een prima bezetting. We waren namelijk met 6 man, waaronder onze pechvogel Gerben. Na een maand afwezig te zijn geweest door de u welbekende lelijke val in Zeeland, maakte Gerben weer zijn rentree in het sportpeloton. Welkom terug G!

Volgens de kalender zouden we eigenlijk de Groene Hart tocht gaan rijden. Deze was uitgestippeld, voor verkend en lag klaar om gereden te worden. Maar vanwege te weinig aanmeldingen (1) was het echter niet de moeite waard om het door te laten gaan. Dan maar verplaatsen. De nieuwe datum staat nu op 6 juli. Gelukkig zijn er inmiddels al meer aanmelding. Het wordt een prachtige rit!

Enfin, de rit ging nu dus niet naar het Groene Hart, maar het werd een rondje Oud-Beierland. Hoewel het verste punt vaak in de benaming van de rit wordt aangehaald, was het in dit geval niet zo. Goudswaard was namelijk het verste punt. Maar ja, een rondje “Goudswaard” bekt toch niet zo lekker.
Nu ik even op Google Maps aan het turen ben, zouden we het ook wel het Beierlandse Drieluik kunnen noemen. We passeerden namelijk tijdens de rit achtereenvolgens Oud- Nieuw en Zuid-Beierland.

Genoeg nu over dat Beierland, want we moeten eerst nog vertrekken vanuit de May. In dit geval met Twan, Martien, Sander, Gerben en Erik. Lekker groepje zo met zessen.
De eerste 12 kilometer werd nog achter elkaar gereden, maar vanaf Lage Zwaluwe dwong de hartslag ons om op een lint te gaan. En zo geschiedde.
De wind was goed aanwezig maar desondanks werd nog aardig doorgefietst. Ikzelf zat toch niet zo lekker op de fiets aangezien ik op mijn reserve (regen)fiets reed. Na een ongeval bij de voorverkenning van de Groene Hart tocht was mijn voorvork gebroken en dus was ik tot mijn oude fiets veroordeeld. Op zich kan ik hier ook wel redelijk snel op fietsen, maar mentaal had ik al wel een tik te pakken. Die mentale tik werd alleen maar groter toen Sander op kop kwam en met 38km/h wind tegen het viaduct op knalde en over het viaduct nog eens aanzet en de snelheid naar boven de 50km/h joeg!
Nu de moed me in de schoenen was gezakt besloot ik dus maar wat kortere kopbeurten te pakken om zo, zonder al te veel gezichtsverlies, de rit te voltooien.
De rest zat er lekkerder bij. Bij Erik en Twan was weinig vermoeidheid te zien en ze zagen zelfs nog kans om te praten. Ook Gerben was goed teruggekeerd uit zijn blessureperiode, gezien zijn kopbeurten. En Martien, tja… die weet niet wat een slechte dag is.

Goudswaard ligt in het uiterste westen van de Hoekse Waard en met de fikse westenwind leek er dus maar geen einde aan te komen. Bij Oud-Beierland werden we dan ook nog eens meerdere malen uit ons ritme gehaald door wegwerkzaamheden (die kennelijk daar al jaren aan de gang zijn). Pas na Oud-Beierland kwamen we weer in een ritme en werd er lekker gedraaid. Ook kregen we onderweg nog versterking van een Bas, die ons tegemoet was komen fietsen. Om hem te verwelkomen werd het tempo nog eens flink opgevoerd, waardoor Bas al snel in het rood moest. Gelukkig voor hem verloor ik mijn bidon waardoor de hele trein tot stilstand kwam. Er werd spontaan even een plaspauze ingelast en iedereen kon daardoor even op adem komen. Mooi om te zien is dan dat de stilte onderweg direct plaats maakt voor grappen en hard gelach onderling. Bas wordt nu ook even woordelijk welkom geheten en na 2 minuten vertrokken we weer met goede moed. We hadden namelijk tot Made wind in het hol. En dat is een fijn gevoel, toch?

Zoals de ervaren fietser weet heeft wind in de rug ook zo z’n nadelen want de snelheid stijgt al snel naar ongekende hoogte en de mensen in het wiel hebben relatief minder voordeel van de fietsers voor hen. Bas kwam hier al snel achter, maar zijn doorzettingsvermogen zorgde ervoor dat hij, al blazend en sissend, het redde tot Heijningen. Daar maakten we de afspraak we splitsten en dat Bas en ik samen naar d’n Elsakker zouden rijden om ons daar weer te voegen bij de rest van de groep. Zo gezegd zo gedaan.
Bij d’n Elsakker aangekomen was het weer een drukte van belang, maar als vaste klanten en vrienden van d’n Elsakker konden we natuurlijk direct plaatsnemen.

Via de app was het Peter Broeders ook niet ontgaan dat we in de Elsakker zaten en dus zag hij zijn kans schoon om zijn wielervrienden in de kroeg op te komen zoeken. Ook Annie was erbij en dat deed ons allemaal veel goed, niet in de laatste plaats Annie zelf. Tof dat jullie er waren!

Tot volgende week, dan zijn Chris en John weer terug van het vakantiereces. Afgaande op hun Strava-activiteiten hebben ze niet veel gefietst, dus dat gaat afzien worden.
Volgende week is Sander er ook weer bij en ik voel nu al dat ik komende zondag superbenen zal gaan hebben, dus dat wordt lachen…

Mazzel,

Thais