Het Reinier-Paping-gevoel

Op de Sport-app was daags van te voren al de verwachting uitgesproken dat het een zware zondagsrit zou gaan worden. Regen en harde wind lagen in het vooruitzicht en deze kwamen vanuit het noordwesten. Precies vanuit de richting waar we heen zouden gaan dus. Op de sportkalender stond namelijk de Molentocht gepland, u weet wel; het rondje Kinderdijk.

Bij vertrek was er op het Raadhuisplein geen mens te bekennen. Even spookte door mijn hoofd dat ze wellicht al om 08.30 uur vertrokken waren, maar al snel zag ik op de Marktstraat een groep renners staan. Lekker uit de wind.
Aldaar aangesloten hing er een wat zenuwachtige sfeer, niemand leek echt zin te hebben om met deze wind te gaan fietsen. De tour-groep koos bewust voor de makkelijkste weg en bleef zuidelijk tijdens hun tocht. De sport wilde hier niets van weten en besloot om zich gewoon aan het plan te houden. Wij waren wel bereid om ook daadwerkelijk nat te worden en af te zien voor onze klassementspunten.

Om 09:00 uur vertrokken we dan ook richting het westen, op ramkoers met het naderende onheil.
John hoefde niet lang te wachten op zijn eigen onheil, want bij de watertoren reed hij al lek. Ook de nieuw gestoken binnenband begaf het direct bij het oppompen en dus stond John voor een voldongen feit dat hij naar huis moest lopen. Gelukkig was Peter Broeders met zijn volgwagen dichtbij en kon John bij hem instappen.
Na afloop begreep ik dat hij een groot stuk metaal in zijn band had zitten. Wellicht van Bakker Metaal BV? Toeval bestaat niet.

Hoewel Frans nog wel probeerde om de lekke band van John als reden te gebruiken om het rondje wat korter te maken, werd toch besloten om ons aan de route te houden. Met 1 man minder reden we vervolgens verder richting het westen. In de groep waren aanwezig; Frans, Martien, Twan, Chris, Erik en Flip.
De wind was behoorlijk stevig en grotendeels reden we in twee waaiers. Dit ging vrij goed.
Net na Lage Zwaluwe werd de trim ingehaald en werd de Moerdijkbrug overgereden. Het waaide daar erg hard en de snelheid werd daarom vanwege de veiligheid aangepast.

Hoewel het nog niet geregend had, bleek nu al dat niet iedereen goed mee kon komen. En we waren nog maar 20km onderweg…. Bij Sliedrecht begon het vervolgens voor het eerst te regenen. Chris zag het allemaal gebeuren en sprak: “daar komt de ellende al.” En “ellende” was het. Nog geen twee minuten later kwam de regen en hagel met bakken uit de lucht. Meegevoerd door harde rukwinden, deden de fijne hagelkorrels pijn op het gezicht. Zo goed en zo kwaad als het kon, werd nog steeds in 2 waaiers vooruit geploegd. Pas bij Kinderdijk leek de regen te minderen.
Inmiddels was alles nat; handschoenen, beenstukken, schoenen, alles was doorweekt. Hoewel de regen misschien minder was geworden, leek de wind juist te zijn aangetrokken. In het kale landschap van Kinderdijk had de wind vrij spel en beukte daar frontaal op ons in. Het voordeel van dit hondenweer was wel dat er praktisch geen toerist te bekennen was op Kinderdijk, dus daar hoefden we in ieder geval niet op te letten.

Hoewel iedereen aan het afzien was, gaven dergelijke weersomstandigheden wel een beetje een “Reinier Paping-gevoel.” De strijd met de weerselementen aangaan en deze overwinnen is voor velen toch wel een aantrekkelijke gedachte en bijna iedereen genoot hiervan in stilte. Twan vormde hierop de uitzondering, hij genoot hardop door te joelen, schreeuwen en de regengoden te danken voor deze epische tocht.
Dit duurde echter niet lang…

Na Kinderdijk reden we de Lekdijk op en hadden we de wind vol in de rug. Lekker ontspannen zou je zeggen, maar niets was minder waar, het afzien begon nu pas echt want de kou kreeg vat op het peloton. Met onze doorweekte kleding en een nieuwe asfaltweg waar het regenwater amper weg kon trekken, reden we feitelijk kilometers lang door een grote plas water. Ieders handen waren inmiddels zo koud geworden dat je bidon pakken al een behoorlijke opgave was. Even een reepje uit de achterzak pakken was er ook niet meer bij. Twan moest zelf stoppen omdat hij met zijn koude handen zijn rits niet meer kon openen. Nee, Twan was niet zo enthousiast meer….
Ook Chris, de man die altijd warmte uitstraalt, had het ijskoud. Hij voelde bij Kinderdijk zijn voeten al niet meer.
De Lekdijk was, ondanks wind in de rug, gewoon afzien. Iedereen was dan ook met zichzelf bezig en er zat geen structuur meer in het peloton dat op sommige stukken verspreid was over honderden meters.

Pas toen we van de Lekdijk afgingen, en dus weer de wind van de zijkant hadden, kwam iedereen weer bij elkaar en hadden we elkaar weer nodig om de wind te trotseren. Het beste was er echter bij de meeste al af. Koude is namelijk een enorme energievreter en dit was duidelijk te merken. Erik en Frans hadden het vooral erg zwaar. Zo goed en zo kwaad als het kon, probeerde eenieder ze zo veel mogelijk uit de wind te houden, maar de tocht bleef zwaar. Zeker toen we na Werkendam de wind weer schuin van voren kregen. De verschillen in de groep leken nu wel erg groot en de tocht ging velen al lang niet meer om een snelle en leuke rit. Nee hoor… “Thuiskomen en bij moeders onder een dekentje liggen” was slechts nog het enige doel.

Twan probeerde nog wat mensen over te halen om ergens koffie te gaan drinken maar nu kreeg zelfs hij dit niet meer voor elkaar. Daarom reden we in Made allemaal maar direct naar huis, waarbij we moesten constateren dat we de tocht hadden volbracht met nog geen 30,5 km/h gemiddeld. Dat is niet echt een Sport-gemiddelde….

Maar goed, we hebben ons aan het plan gehouden en hebben ons (zoals een goed Sporter betaamd) niet af laten schrikken door het weer. Ook hebben we allemaal weer even het Reinier Paping-gevoel gehad en zijn we ons bewust geworden van de grote verschillen in conditie binnen de sportgroep. Voor wat betreft dit laatste, ben ik ervan overtuigd dat dit grotendeels te wijten is geweest aan een combinatie van het weer, de afstand, de tijd van het jaar en de geringe trainingskilometers van een enkeling.
Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat de verschillen in de loop van het seizoen kleiner gaan worden en dat we snel weer moeiteloos ritten kunnen afwerken a tempo van 37km/h gemiddeld… toch?

Op naar zaterdag dus, dan staat er Baarle-Nassau olv Erik op het programma.
Hopelijk nu wel een keertje met wat beter weer.

Thais.

WTC Tour Schijfje

Omdat de wind straf en koud is, staat er vandaag een rondje Schijf op het Tourprogramma. Geen rondje maar een Schijfje dus wat eigenlijk hetzelfde is. Na de mooie opkomst van afgelopen weken waren er nu toch veel leden met koudwatervrees. Die waren afwezig en die er wel waren, hadden thermobroeken, winterhandschoenen en hun windstoppers aan. Ja, “maart roert zijn staart”.
Hoewel …. Toen we thuis op de buitenradar keken om 8.30 uur naar het geplande rondje zou er weinig nattigheid moeten komen. Als je maar zuidelijk blijft, hè Sportmannen.

Met 9 dapperen verlaten we de May in westelijke richting. Gerard rijdt voorop maar klaagt over slechte benen na zijn tocht van van de week naar Aalten in de Achterhoek. Dus hij zegt verder weinig op kop te zullen komen.
Normaal vermijden we het dorp Wagenberg, maar deze ochtend rijden we toch maar eens dwars door het centrum. Ook kijken of Corné daar toch niet ergens staat om bij ons aan te sluiten.. niet dus.

De wind zit niet pal west zoals voorspeld, maar meer noordwest. In het blakke land richting d’n Elsakker maakt dat niet zo veel uit. Het is pittig vandaag. Maar we hebben de beschutting van boerderijen, heggen en bossen. En sterke koptrekkers. Het valt ons op dat er veel fietsclubs onderweg zijn. Op een of andere manier veel shirts met donkerblauw er in. Bij zulke clubs en auto’s valt het mij op dat mensen toch wat de afgesproken signalen vergeten zijn. Kijk nog eens in ons veiligheidsdocument zou ik zeggen, dan weet je weer van “voor” en “tegen” en van “voor én tegen”.

Richting Rijsbergen rij ik naast de sterke Peter Bastiaansen. Bassie en Adriaan op kop dus.
Daarna komt Adrie Verheggen zicht melden; Adriaan en Adriaan op de kop. En we hebben er nog eentje want Arion is vast ook gedoopt als Adriaan dus als die het van mij overneemt nog steeds Adriaan en Adriaan op kop.
Van Rijsbergens grondgebied koersen we nu op Zundertse dreven. Arion concludeert dat hij op het verkeerde moment op kop komt, wind pal tegen richting het bekende café ’t Anker. Vorige week waren zijn keuzes ook al niet gelukkig. De story van zijn leven zei hij, toen vaak verkeerde keuzes, “behalve met mijn vrouw” haastte hij zich toen erbij te zeggen in angst dat het anders in een fietsverslag terecht zou komen.  Gelukkig hebben ze die weg opgeknapt. De verfoeide palen zijn weg.

Het was gevaarlijk om met de fiets achter de palen te rijden. Maar als je op de hoofdweg reed dan werden automobilisten altijd agressief en ik herinner me iemand die ons een keer van de weg wilden rijden. Peter Verhagen raakte de spiegel maar liep het liep toen goed af. Nu is de kans daarop klein en dat is fijn.
Aan het einde van de weg hoor ik “LEK”. Ik zie dat het een pi(t)sstop is. Gerard maakt een selfie met de nieuwe weg op de achtergrond. Anneke haalt dat zicht weg met een photobomb.

Dan ziet Anneke het straatnaambord. Een familielid van een clublid?
Even opgezocht: H. van der Hoeven, jurist en professor geboren in Breda en gestorven in Zundert.

Dus het zou best kunnen dat het een ver familielid is van onze Erik. Hoewel… is die ook slim als hij na ziekte en met dit weer met de Sport mee gaat? Dat lezen we vast in het verslag van Thijs.

Als we ons weer op gang trekken, zijn we zo bij Schijf en rijden daaromheen richting “Langeschouw”, op de rotonde rechtdoor richting Roosendaal. Het plan is om over de Langendijk naar Zegge te rijden, maar op de Rucphensebaan blijkt de boel afgesloten te zijn die kant uit. Dus ga ik rechtsaf richting Rucphen. Ik denk nog aan een omweggetje langs de Heimolen en kijk of ik die ergens zie staan. Niet dus… en het is wellicht ook beter om zeker niet om te gaan rijden vandaag. Ik had 85 km beloofd en dat is wel genoeg. Dus ik kies er voor om naar Bosschenhoofd te navigeren. De wegen zijn niet meer zoals 40 jaar geleden merk ik, want zo lang is het wel geleden dat ik daar geweest ben. Maar Rucphen>Bosschenhoofd >Oudenbosch dat moet zeker nog lukken. Ik merk dat de meeste mensen geen idee meer hebben waar we zitten, ik hoor achter me “dat wordt wel 100 km vandaag”. Maar dat valt me, in Oudenbosch herkennen ze de weg weer en dan zijn we zo bij de Lammegatse fietsbrug. Daar kunnen we nog net een keer overheen had ik van te voren voor de zekerheid maar even opgezocht. Lees dus even dit bericht als je niet verrast wilt zijn komende tijd:  Vernieuwing Lamgatsebrug tussen Hoeven en Zevenbergen | Gemeente Halderberge.

De wind is nu lekker in de rug. Op kop trekken we het tempo flink op. Achterin kraakt het wat. We rijden in Zevenbergen over het industrieterreintje en over het bruggetje. Nu waaien we richting de May. Op het viaduct over de HSL wordt nog even gesprint maar verder is het uitfietsen nu.
Net boven de 85 kilometer komen we thuis. Pittig tochtje maar dat is goede training zo voor het voorjaar. Ik ben nu boven de duizend kilometer in dit jaar. Dat is nog niet vaak bij Pasen al zo geweest.

Ad van Wesel

Rondje van Wim

Het heette weleer rondje Noordhoek. Maar per ingaande heet het voortaan het rondje van Wim.
En het was vandaag een zware. Een grijze lucht en een harde wind uit het Noordwesten die de natte bol temperatuur, de gevoelstemperatuur, fors omlaag trok. Regen en hagel waren aangekondigd. Maar zoals meteorologen altijd zullen opmerken: het is een verwachting, geen voorspelling.

Op het program stond eigenlijk “Peerke Donders”, maar dat gaat richting het zuid-oosten, en dat is juist terug met de wind tegen, die ook nog eens in nog meer kracht zou toenemen.

Het was afzien, dat was het. Het was geen grote groep. Annemiek, Wim, Jacques, Marc, Peter en Gerard. Maar er was veel goesting.

Het eerste stuk ging nog een beetje, tot aan Lage Zwaluwe. Maar daar net voorbij was alle beschutting zo’n beetje weg. Bij de Moerdijkbrug was het echt zwaar. Maar de trim laat zich niet kennen. Er werd gebikkeld. De sfeer was goed.

Marc had er duidelijk zin in. Hij heeft veel werk verricht. Maar ook de anderen deden hun deel. West-Brabant in deze tijd van het jaar, het is een brute omgeving.

Totdat we draaiden bij Standaardbuiten, van het zuur naar het zoet. De wind in de rug.
Een weldaad voor lichaam en geest. Waar tegen de wind in en in de prachtige waaiers die we maakten werd gewerkt, kon er met de wind mee worden ontspannen en praatjes gemaakt. De arbeid was verricht.
Netjes terug door de polder richting de Elsakker.

En daar werden we nog even getest. Het stuk was veruit het meest zwaar. De wind haast op kop, en nog eens de rijwind van de auto’s op de A16 tegen. En dan nog even omhoog over de Mark.
Dan nog even wat afzien richting tankstation “De Compaan”. Ik dacht eigenlijk dat Marc het over een kroeg had. Hoewel je daar uiteindelijk ook kan tanken. Maar dan anders.

En vanaf daar is het het uitbollen richting Made. Een waar feest voor de spieren.

Het was een fijne rit, het rondje van Wim.
Afzien, maar fijn.

Gerard Koops

Streetwise Cycle Team

WTC Made kledingman Flip zocht en vond een goede bestemming voor overtollige wielerkleding in zijn voorraad. Na een oproep aan alle WTC leden kwam daar nog  van alles bij. Naast kleding werden ook helmen, bidons, schoenen, onderdelen en zelfs een complete tijdritfiets ingeleverd.
Vrijdagochtend 22 maart reden Flip en Ad met een volle auto naar de wijk Zeeburg in Amsterdam. Daar zit Streetwise Cycle Team, een afdeling van De Regenbooggroep. De Regenboog is een sociale organisatie voor mensen waarvan het leven niet bijzonder goed gelopen is en om verschillende redenen minder soepel gaat. Het is de tweede grootste organisatie met dit doel in Amsterdam, na het bekende Leger des Heils.

Streetwise Cycle Team houdt zich bezig met fietsen en het opknappen van fietsen die daarna weer naar mensen kunnen die daar baat bij hebben. Met een nieuw slot, nieuwe verlichting kost voor deze doelgroep een fiets € 40. Daarnaast hebben ze een groepje waarmee ze 2x per week een tocht fietsen. Mensen die niks hebben, kunnen kleding, helm, schoenen en fiets daar lenen en gebruiken zodat ze eens lekker hun gedachten kunnen verzetten en fysiek bezig zijn. Fietsen met een (figuurlijk) rugzakje noemen ze dat daar.

De afgeleverde spullen zijn goed terecht gekomen en de mensen waren er erg blij mee.  https://www.deregenboog.org/nl/projecten/streetwise-cycle-team

Boompjesdijk – Sport

We zijn aanbeland bij de derde rit van het seizoen en dit betekent volgens onze (sport)kalender dat er hierna geen sprake meer is van opbouw voor wat betreft de afstand. De gemiddelde afstand van de sport is namelijk ongeveer 100km per rit en de rit naar de Boompjesdijk zou deze afstand ongeveer omvatten. De opbouw in conditie is echter een heel ander chapiter. Troost u echter met de gedachte dat de gemiddelde afstand in ieder geval dus niet langer zal worden.

Bij de start zag ik weer erg veel leden. Waarschijnlijk hopen ze allemaal nog kans te maken op de leiderstrui. Tja…. de leiderstrui…. eigenlijk weet niemand hoe deze eruit ziet. Uit navraag bleek dat deze zelfs nog helemaal niet bestaat en dus strijden we op dit ogenblik voor een klassement zonder trui… Laat u echter niet ontmoedigen door dit feit en blijf komen. Uit betrouwbare bron heb ik namelijk vernomen dat de trui er zeker gaat komen. Hoe het eruitziet weet nog geen mens, wellicht heeft u een leuk idee voor het design?

Onder de vele leden zag ik ook veel sporters staan. Dat is weer fijn, want ik had de overtuiging dat we een zware rit zouden krijgen met regen en wind. Dit bleek echter erg mee te vallen. Geen drupje regen en van de aangekondigde windkracht 3 was in mijn ogen geen sprake. Hooguit windkracht 2.

We vertrokken met 8 sporters te weten: Curt, John, Gerben, Jan-Willem, Frans, Twan, Chris. De negende renner Sander was naar huis gereden om zijn fiets te wisselen ivm een ondeugdelijke band. Bij de rotonde bij Wagenberg hebben we daarom best wel even moeten wachten op Sander. Hoewel dergelijke zaken altijd kunnen gebeuren, is het altijd handig om je fiets de avond van te voren te checken, maar wellicht heeft Sander dit ook wel gedaan.

Na de gebruikelijke waarschuwingen van een aantal sporters dat ik het niet te gek moet maken, werd de rit westwaarts ingezet. Via wat bekende en onbekende wegen reden we behoorlijk vlot naar Steenbergen toe. Door de voortdurende zijwind probeerde ik zoveel als ik kon een tweede waaier te maken. Dit is echter nog niet zo makkelijk als er vanuit de eerste waaier iemand naar achter komt. Dit vraagt om een training als je het mij vraagt. Wellicht is het een idee om eens een dinsdagavond rit op te offeren voor een gedegen training Waaieren & Draaien. Johan en Martien beheersen dit al goed en kunnen ons dat prima leren.

Onderweg naar Steenbergen werd goed samengewerkt, maar op de Afgeslechtedijk bij Steenbergen merkte ik dat ineens het tempo omhoog ging. Hoppakee, ik zat zo aan de 42km/h, alles op een lint en JW en Frans achterin stierven. Wat bleek, Sander was eens goed op zijn tijdritstuur gaan liggen. Hoewel het mij niet hard genoeg kan gaan (dan maar kapot), werd ik overvallen door een gevoel van medelijden met JW en besloot ik hem samen met Frans terug te halen. JW heeft dit jaar nog maar amper op de racefiets gezeten en werd nu hard met de werkelijkheid geconfronteerd. Aan het einde van de rit gaf hij zelfs aan het gevoel te hebben dat hij de Marmotte had gefietst. Nou, toch knap van je dat mee bent gegaan. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan JW!

Voorbij de Boompjesdijk liet ik mij, terwijl we het viaduct over A29 opreden, even naar achter zakken. Het buzzende geluid van de terugschakelende elektrische derailleurs klonk als wielermuziek in oren. Wat hebben we tegenwoordig toch weer een mooi fietspark bij de Sport. Het is nog even wachten op de nieuwe fietsen van Gerben en JW, en dan is het feest compleet!

Boven de 80km beginnen de kilometers pijn te doen en de variëteit aan renners vooraan begon uit te dunnen. Curt had ik al een tijdje niet meer gezien, maar na goed kijken bleek hij zo dicht in mijn wiel te zitten dat ik hem amper kon zien. Dit was niet alles dat achter mijn rug gebeurde, John en Twan hadden het zo naar hun zit dat ze samen een gelletje deelden. Dat is pas ware vriendschap!
Frans had het op zijn beurt bij vlagen zwaar, nadat ik aan hem vroeg of het nog ging zei hij dat “het niet veel harder moest gaan.”
Tja, “niet veel harder” geeft in mijn ogen nog ruimte voor een klein beetje extra snelheid, we besloten echter verstandig te zijn en er werd dan ook geen tandje meer bijgeschakeld. 

Bij Zevenbergen probeerde ik de handen nog op elkaar te krijgen voor koffie bij d’n Elsakker, maar helaas er was te weinig animo. Twan ging hier niet mee akkoord en gooide al zijn social skills (en dat zijn er nogal wat) in de strijd om toch nog ergens koffie te kunnen drinken. Vijf minuten later kon Twan mij melden dat we koffie zouden gaan de drinken bij café De Droom te Langeweg (voorheen een truckerscafe toen de A16 nog niet bestond.)
Aldaar aangekomen bleek het hele zaakje gesloten en alweer moest Twan een beroep doen op zijn sociale vaardigheden. En… alweer succesvol. De op leeftijd zijnde eigenaresse werd volledig ingepakt door onze ras-ondernemer en we mochten koffie en gebak komen drinken.
Tijdens de koffie kwam de driedaagse nog uitgebreid ter sprake en we vroegen ons hardop af of dat de rit op zondag in september ook zou gelden voor het opkomstklassement. De meningen waren verdeeld, ondanks het feit dat de kalender als zodanig in de ledenvergadering is vastgesteld en dat ritten op deze kalender dus meetellen voor het opkomstklassement.

Enfin, u voelt een dilemma aankomen en daarom moeten we toch de hulp in gaan roepen van Anneke, het lopende WTC-wetboek. Anneke, help ons uit de brand! Telt die sportrit op zondag 8 september mee voor het opkomstklassement? Ik ben namelijk wel van plan om die trui (die niet bestaat) aan het einde van het jaar binnen te slepen!

Mannen bedankt weer voor de mooie rit en tot volgende week, dan staat de Molentocht olv Martien op het programma!

Thais.

Col de Hélène

‘t Bels Lijntje, officieel “Spoorlijn Tilburg – Turnhout”. De spoorlijn werd aangelegd en uitgebaat door de “Grand Central Belge (GCB)”, waardoor de spoorlijn in de volksmond “Bels lijntje” werd genoemd. Sinds 1990 is het voormalige tracé van het Bels Lijntje een fietspad.
Maar genoeg geschiedenisles voor vandaag, we gaan fietsen. De beloofde regen blijft achterwege en het Raadhuisplein is tegen 9 uur goed gevuld met 38 WTC’ers. De trimploeg heeft de route al uitgestippeld, of liever de Pakhaas heeft de route al uitgestippeld; het Bels Lijntje dus.
Met zijn negenen rijden we Made uit en als we niet veel later over de Heuvel van Den Hout rijden, komt het geluid van de motorcross ons tegemoet, niet veel later gevolgd door mengeling van benzinedampen en uitlaatgassen. Toch goed dat hier tegenwoordig nog een vergunning voor kan worden afgegeven. Laat XR het maar niet horen (…of ruiken).
Vlak voor Teteringen draaien we de Vraggelse Baan op met het immer drukke bestemmingsverkeer. Al rap volgt daarna de eerste col voor vandaag; die over de A27. Hier wordt nog niet gestreden, maar dat zal later wel anders zijn.
De kop wordt geregeld gewisseld en zo komen we via de VijfEikenweg bij te “Polen-hotel”. Niet iedereen kan gelijk oversteken en dus wachten we tot iedereen weer aangesloten is. We volgen de oude Tilburgse/Bredaseweg tot we eindelijk het Bels Lijntje op kunnen. Ik informeer even bij Gerard tot hoe ver we dit voormalige spoorlijntje volgen. “We gaan er bij Alphen af”. Een halte voor Baarle-Nassau, omdat anders de rit wat te lang wordt zo vroeg in het seizoen. Opeens “…STOP!!” Antoon is zijn zakdoek verloren en moet terug. Gerard vraagt zich af of we daarvoor moeten omkeren en wachten, maar je weet tenslotte nooit hoe iemand gehecht kan zijn aan zijn zakdoek. Al lachend rijden we verder en naderen Alphen. Opeens is er reuring in ons pelotonnetje. Hélène trekt het sprintje aan voor de col vlak voor Alphen; ze is niet meer bij te halen en Gerard maakt dan van de gelegenheid gebruik om de bult in het fietspad dan maar gelijk Col de Hélène te dopen. Hélène heeft gebak beloofd als het naambordje wordt onthuld. Voorbij Alphen moet ik even goed kijken om te zien waar we nu precies fietsen. Even later slaan we echter linksaf en zijn we bijna op de Slingerdreef. Hopelijk kunnen we aan het einde van de Slingerdreef weer wel gelijk richting Bavel. Het fietspad is een tijdje gesloten geweest, maar nu gelukkig weer open.
We rijden door Bavel en als we bijna in Dorst zijn, is er weer reuring in de groep. Peter Kuijpers komt voorbij gesprint en is als eerste bij het bebouwde kom bordje van Dorst. Logisch ook wel, …we hebben hem de hele rit uit de wind gehouden. Maar Peter maakt het goed en is na Dorst ook bijna niet meer van kop geweest. Als we Oosterhout weer binnen rijden, laat ik de groep verder rijden en sla af omdat ik hier bijna thuis ben.
Leuke rit gereden. Volgende week wordt het Peerke Donders. Ook weer Tilburg en omstreken dus.

Rene

Met de tour groep een rondje Willemstad

Afgelopen week waren de voorspellingen voor vandaag niet best. Er werd veel regen verwacht en daarbij was een oostenwind voorspeld. Bij het opmaken van het rooster had ik Ad en Flip verteld dat ik vandaag wel een rondje zou hebben. Dit omdat ik de komende weken door diverse redenen zal ontbreken. O.a. de verjaardag van mijn kleindochter in de Achterhoek alsook mijn betrokkenheid bij de Eventing in Etten-Leur, Paaspop in Den Hout en de omloop Houtse Linie’s. Gisteravond was ik nog even naar Limburg geweest voor de verjaardag van een petekind. Dus lag ik pas na twaalven in het mandje. Vanmorgen werd ik tijdig wakker en eigenlijk verwachtte ik wat nachtvorst aan het eind van de nacht, maar met 6 °C viel de temperatuur reuze mee. Leo zit op dit moment in Frankrijk om met zijn racemotor op het circuit te rijden, mogelijk is hij volgende week weer op tijd terug om mee te rijden.
Omdat het rondje goed 80 km bedraagt wat ik al eerder deze week via de app deelde, maak ik maar een klein slingertje naar de May. Bij aankomst op het plein tegenover het Trefpunt staat Kevin al te wachten, hij heeft het rondje ook al in zijn Garmin staan. Ondertussen komen er meerdere renners die zich melden en ook onze Houtse papperazie den Bakker is er om wat sfeerbeelden te maken. Het nieuwe tenue is blijkbaar inspirerend want het is opnieuw druk zowel voor de trim, sport als ook de tour.
Één over negen vertrekt de tour voor hun rondje, samen met Maurice rijden we in de richting van de watertoren. Hier gaan we rechtsaf de polder in, bij de Witteweg pikt mijn Garmin de route op, die was eigenlijk gestart in de Haagstraat. We rijden richting de ruilverkavelingsweg waarna we richting Hoge Zwaluw rijden. Hier blijkt dat ik geen verkenning heb gedaan van de rit, want de weg is opgebroken en we moeten hier een stukje gravelen of wat ik ook zag de fietsen werden bij een aantal gedragen. Niet veel later rijden langs de boerderij van Rasenberg aan de Zonzeelseweg. Hier wordt een opmerkelijk huis gebouw waar nog veel zand aangevuld moet worden anders is de voordeur alleen met een ladder te bereiken.

Via de Derdeweg gaan we richting Zevenbergsche Hoek. Hier gaan we over de A16, het spoor en de HSL. Een enkeling is bang dat we verderop weer moeten klunen maar zover komt het niet, we draaien links af de Achterdijk op richting Zevenbergen. Op kop worden de beurten goed verdeeld; Peter Bastiaansen, Flip en Ad pakken een flink deel van het werk en zo ook Maurice. Langs de Rode Vaart hebben we de wind mee, hij staat namelijk meer vanuit het zuiden dan het voorspelde oosten. Op het industrieterrein Moerdijk is die zijwind toch best lastig. Van Klundert rijden we nu naar Noordschans waar we met een bochtje naar de Buitendijk West draaien. Hier laat ik me een keer afzakken om te zien welk schoonvolk er allemaal mee is vandaag. Ik zie de volgende renners : Peter Bastiaansen, Kevin Damen, Arion van Dongen, Sandra van Eijk, Johan van Helmond, Marc Scharlaeckens, Flip Segeren, Erik Stasse, Bert Timmermans, Maurice van der Ven, Peter Verhagen, Tim Verwaters, Ad van Wesel, Anneke van Wesel en de schrijver van dienst Gerard van Oerle.
Op deze dijk komen de eerste meldingen dat het voor soms wat te hard gaat.
In Willemstad kunnen we even oefenen voor Parijs – Roubaix op de kasseien. Via de haven rijden we naar Helwijk waarna we in Oudemolen in de richting van Fijnaart afbuigen. Nu begint het zoeken naar een plekje waar de wind minder vat op je krijgt. Sommigen van ons verstaan die kunst prima, andere hebben daar meer moeite mee. Als ook dat die vaak wat te ver achterin de groep zitten en met deze wind het dan moeilijk krijgen. Na Noordhoek gaan we over de A17 en hierna over de Goudbloemsedijk naar de brug bij het Lamgat. Verschillende keren moeten we het tempo even drukken om de groep niet te ver uit elkaar te rijden. Toch komen we met een goed gevoel terug in de May. En … de regen die voorspeld was, hebben we gelukkig niet gezien. Het laatste stuk naar Den Hout kan ik nog in het wiel bij Peter Bastiaansen.

Groeten van TerAalst.

Hulten – Trim

Een mooie opkomst voor de trimgroep deze winderige zondagochtend. Maar liefst elf kleppers aan het vertrek waaronder de dames Helene en Annemieke. Altijd gezellig toch.
Na de fotosessies en de heerlijke brunch bij het Trefpunt is het nu weer tijd voor het serieuze werk.
Zo gezegd zo gedaan. Een ritje uitgetekend door John richting Hulten. Dat alles vergezeld door een pittig briesje uit het N.O. De gebroeders Gerard bepaalden met behulp van Jacques een tijdje het tempo en dat voerde ons o.a. langs Bergvliet en door de bossen richting Oosterhout. Over de burgermeester Materlaan, viaduct over, langs de pannenkoeken van de Hannebroeck richting Dorst. De oude Rijksweg overgestoken om daarna linksaf te slaan richting de Airbase van Gilze Rijen. Dikke wind en dus een gematigd tempo. Nog niet veel km. op het tellerke dus dat kwam goed uit. Bij de bases rechtsaf geslagen om daarna al slingerend rondom de bases terug te keren bij de oude rijksweg bij restaurant ’t Vliegveld. Hier overgestoken om ter hoogte van Hulten door de Rijense Broek richting Oosterhout te rijden.
Het kopwerk werd onderweg goed verdeeld en ook de beide dames Annemieke en Helene lieten deze ochtend zien dat ze al heel wat in hun mars hebben. Dus dat belooft wat.
John dacht, ik stuur ons groepje lekker door Oosterheide dan komen we weer vanzelf bij het kanaal uit. Inderdaad John, klopte helemaal. Wilhelminakanaal gevolgd om daarna via de Sluizen naar Den Hout te fietsen.
Waar vroeger de boerderijen stonden aan het begin van Den Hout, heeft ook hier de moderne tijd zich laten gelden. Gerenoveerde boerderijen afgewisseld met prachtige huizen en villa’s. Ik vind dat het prima samen kan gaan. En de Heilige Eik……? Ook die is er tevreden over.
Na een leuk ritje kwamen wij weer terug in de May aan en waar ieder weer zijn weg ging. Ben zelf nog met Annemieke en Gerard K. meegereden over den Berg en ’t Fer om daarna met ietwat stramme benen terug te keren naar Oosterhout. Moet toch nog maar wat extra kilometers maken om de conditie naar een wat hoger level te krijgen.
Iedereen bedankt voor de gezellige rit, en volgende week zal ik jullie begeleiden over het Bels Lijntje.

P.S: Ons groepje zoekt ook nog vrijwilligers voor routes uit te zetten en af en toe een verslagje te schrijven.

Met vriendelijke groet,
De Pakhaas.

Met de tour een rondje ‘t Zand

Omdat ik er niet altijd zal zijn, had ik aangegeven dat ik deze week en volgende week wel een rondje wilde leiden. Nadat ik een rondje getekend had en gedeeld op de WTC-social APP kwamen er reacties dat voor de opbouw de afstand toch een stapje te ver was. Dit vroeg om aanpassing, want als er één ding is dat ik niet wil, is dat er mensen thuisblijven omdat de route niet past bij hun status. Voor mij zelf geldt samen uit samen thuis. Afgelopen vrijdag had ik ondervonden dat de wind een flinke invloed kan hebben op het gevoel van het rondje. Dus toen ik vanochtend opstond en een klein rondje met de hond had gemaakt, wist ik dat die Oost-Noord-Oosten wind vandaag ook weer goed merkbaar zou zijn.
Om half negen vertrok ik richting Leo die al klaar stond zoals altijd. Hij had vandaag voor kniestukken gekozen, omdat hij vorige week al warm aanvoelde. De rit naar de May ging via den Bromtol en dan even achter de kassen om. Bij aankomst op het plein bij het oude raadhuis huis bleek al snel dat er vele de goede opkomst van vorige week een vervolg wilden geven. Het was druk en de gezichtjes stonden er goed op, ieder heeft zin in het nieuwe seizoen.
Klokslag 9:00 uur geef ik aan dat de tourgroep vertrekt, ik maan Leo nog even niet meteen volle bak te vertrekken zodat ieder zijn of haar plek kan innemen. Als we over de A59 zijn, gaat het tempo een beetje omhoog en ik merk meteen dat de voorspelde wind zijn werk zal doen vandaag. Via de Vraggelsebaan en de Burgemeester Materlaan rijden we naar Dorst. Op enig moment neemt Kevin met Maurice de kop over wat toch wel lekker is met deze wind. Even later komt Erik Stasse naast mij rijden op een mooie nieuwe TREK. Hij had vorige week al mee willen rijden echter de accu van het elektrisch schakelsysteem was leeg. Zo zie je dat een moderne fiets ook nog probleempjes kan opleveren. Ook Wim ten Haaf heeft er zin in en rijdt alsof hij heel de winter door getraind heeft. Op de Boerenbaan komt Peter Bastiaansen op kop te zitten en is het voor velen zoeken naar een goede plek in de groep. Na een klein stukje over de Gilzeweg draaien we naar het Zand, daar staat de wind in een fijne richting van achteren. Als ik even afzak om een filmpje te maken zie ik tot grote verassing enkele gezichten die ik in eerste instantie niet had verwacht.

Bert Timmermans geeft aan dat hij dit jaar met de toergroep mee wil rijden. Tijdens het korte gesprek dat ik met hem heb, vraagt hij of we op de terugweg via Dorst gaan zodat hij van daaruit af kan slaan naar huis. Weer even later rij ik naast Marc Schaerlaeckens, ooit een goede MTS-er. Ook Marc wil dit jaar met de toergroep mee. Tijdens ons gesprek komt het onderwerp Santiago de Compostela ter sprake. Marc toont belangstelling voor onze trip daarheen en weet me te melden dat hij voor zijn werk daar ook een aantal malen is geweest. Er ligt voor hem nog een uitdaging daar.
Pas na het Franse baantje zie ik Ad van Wesel in de groep zitten maar vanaf nu is hij ook regelmatig te zien aan de kop van de groep. Ook Adrie en Arion komen zich van tijd tot tijd melden aan de kop van de groep. Ondertussen rijden we op de Gilzeweg en wordt er gevraagd of we de Slingerdreef nemen? Nee, gezien de waterstand in de Chaamse bossen lijkt me dat niet slim dus rijden we door over de weg en gaan richting Bavel waar we bij de Hoge Aard rechtsaf draaien een weggetje dat niet bij iedereen even bekend is maar goed past in het parcours. Op de Lijndonk zijn er die denken dat drie dik de norm is maar als koerskapitein vind ik dat we gewoon twee aan twee moeten rijden. En voorop rijden doen we vooral in het begin van de rit. Via bekende wegen rijden we het laatste stuk terug. In de Vraggelsebaan blaast de wind gunstig en gaat het tempo nog even lekker omhoog. Op de Bergsebaan neem ik afscheid van de groep die nu gesterkt door de wind naar de May rijden. Ik heb ondanks mindere benen toch lekker gefietst. Terwijl ik het verhaal nu schrijf zie ik dat onze chauvinistische Belgen toch in moeten zien dat Remco Parijs-Nice niet kan winnen.


Groeten van Ter Aalst.

Noordwaard – Sport

De tweede rit van het WTC seizoen begon onder een dik tapijt wolken en met een koude wind uit het noordoosten. Chris zou de wegkapitein voor vandaag zijn en zou ons leiden langs de Noordwaard.
Bij het oude gemeentehuis aangekomen begon Twan al te zuchten toen hij mij zag. Direct aansluitend kwam Flip naar me toe met de mededeling dat “we” besloten hadden om het niet te gek te maken. Kennelijk had Chris vermoeide benen en hij was ook niet van plan de wegkapitein te zijn. Hij gaf het stokje graag door aan iemand anders, zo gaf hij te kennen.

Nou lekker dan, kom ik op raceday vol sportieve motivatie naar het gemeentehuis en krijg ik dit te horen. Uiteraard sterkte dit alleen nog maar mijn gedachte om de rit hard te maken en aldus vertrokken we rond 09.00 uur richting Werkendam, waarbij Martien het voortouw nam met 7 man in zijn kielzog te weten; Flip, Johan, Curt, Twan, Gerben, Chris en ikzelf.

De wind stond de eerste 15 kilometer flink op kop en toen de snelheid voorbij Raamsdonksveer onder de 29km/h dreigde te raken, vond ik dat ik in moest grijpen om het tempo weer wat op te krikken. Kennelijk deed ik dit iets te voortvarend en kwam ik er al snel achter dat ik alleen reed. Na gewacht te hebben, sprak Martien mij vermanend aan en verzocht mij m’n Garmin maar weg te gooien zodat ik beter op de groep kon letten. Hoewel Martien gelijk had, besloot ik mijn Garmin toch maar niet weg te gooien en heb ik mij toegewijd om een tweede waaier te maken op trajecten waar het kon of nodig was.

Zo rond Uppel begonnen de eerste klachten te komen. Johan riep dat hij het zo geen 3 uur kon volhouden. Hierop lieten we Johan weten dat we hoogstens twee en een half uur onderweg waren en dat hij zich dus niet druk hoefde te maken. Kort hierna werd het wat makkelijker omdat we wind in de rug kregen. Met het grootste gemak reden we zo rond de 40k/h richting het westen. Voor Curt was dit echter niet voldoende en hij voerde de snelheid dan ook al snel op richting de 45km/h. Het ging lekker maar iedereen wist dat we de prijs van dit genot nog moesten gaan betalen. De wind zou ons niet genadig zijn, dus nu toch maar even snel wat eten voordat we gaan afzien.
Vanaf het Biesbosch-museum reden we recht de wind in en vanaf kop zag ik dat iedereen mij goed kon volgen. Het viel eigenlijk ook best wel mee met de wind en halverwege de Noordwaard probeerden we te draaien. Hier zagen we Johan voor het eerst op kop komen en juist toen stopte het draaien en bleef Johan in de wind. Wat een rotstreek……
Noordwaard uit reden we het industrieterrein van Jesus Saves in. Normaliter loodst John ons altijd door dit labyrint, maar omdat hij permanente hersenschade had opgelopen met bier drinken was hij deze rit afwezig. Nu waren we op onszelf aangewezen en prompt reden we verkeerd. Tja John, de sport kan gewoon niet zonder jou.
Kennelijk heeft Jezus (John’s secondant) ons toch gered en vonden we de uitgang. Via de Grote Waardweg reden we vervolgens richting Hank. De snelheid ging weer omhoog en de benen voelde goed. Twan en Johan hoorde ik echter niet veel meer en naarmate we verder op de Grote Waardweg reden, stroomde de spieren vol en werd er op karakter gefietst. Zo rond de Visserhang bereikte de inspanning het hoogtepunt. Met wat aanmoedigingen mijnerzijds nam Twan toch nog even de kop over, maar dit bleek toch iets te veel gevraagd. Het verstand wilde wel, maar de benen niet meer. Twan werd zelfs een beetje misselijk van deze inspanning, zo begreep ik later bij de koffie.
Terug naar de koers; door de kopbeurt van Twan was nu een gat ontstaan dat dicht gereden moest worden. Gerben nam dit op zich. Ook bij hem spoot het lactaat uit de oren, maar uiteindelijk reed hij het gat dicht, wat kort hierop tenietgedaan werd omdat anderen er reeds aflagen. Curt kwam vervolgens op kop en neutraliseerde de koers waarop iedereen weer een beetje kon herstellen.
Hoewel er weer lekker werd afgezien heb ik de hele Grote Waardweg weer genoten. Dat we samen met zulke snelheden al in maart kunnen rijden belooft wat voor de rest van het seizoen!
Op een normale sportsnelheid werd vervolgens richting Made gefietst, waarbij zoals gewoonlijk nog even de burg over de Amertak vol werd afgeraffeld.

Na arbeid volgende ontspanning en werd onder het genot van een appelpunt nog nagesproken over de tocht en over de tochten die komen gaan. Chris merkte hierbij op dat we dit jaar nog veel leuke en speciale tochten zouden mee maken. Een leuk vooruitzicht mannen!

Thais