De eerste zondag van de maand maart gaat traditioneel het weg-fietsseizoen van WTC-Made van start. Dit met een fietstocht, gevolgd door een gezellige brunch. Dit jaar gooide het weer roet in het eten maar gelukkig alleen figuurlijk. Er werd niet gefietst maar wel lekker gegeten in de Korenbeurs. Zo werd de openingsrit een openingszit.

Heel de week hielden de dames en heren van WTC de diverse weerapps in de gaten.
Eerst leek het heel koud te gaan worden bij de seizoenstart, toen leek het weer mee te gaan vallen. Maar uiteindelijk zorgde de sneeuw die van vrijdag op zaterdag viel, dat het fietsen niet door ging. Jammer, want de leden hadden er zin in, er zou een record peloton aan de start gestaan hebben. Het bestuur vond het echter niet verantwoord om met zo’n grote groep te gaan rijden vanwege plaatselijke gladheid.
De leden werden wel van harte uitgenodigd om toch naar de openingsbrunch te komen. Voor net geen 40 mensen had de Korenbeurs een brunchbuffet klaar gezet waarvan genoten werd. Jammer was ook dat het nieuwe tenue met sponsoren Vema Crane, RVSA en P.S. van Seeters niet voor de eerste keer te showen was op de Brabantse wegen.
Hierdoor ging ook de geplande groepsfoto op deze zondag niet door.
Maar de fotograaf nam wel de gelegenheid te baat om 6 van de 7 dames die WTC nu in de gelederen heeft, op de gevoelige plaat vast te leggen. Die hebben er in ieder geval veel zin in en gaan er van uit dat er veel mooi weer komt dit jaar, wisten ze te melden.

Omdat WTC Made vanaf dit jaar 3 pelotons kent die met verschillende snelheid en verschillende afstanden rijden, is er veel te kiezen in de club.
Als je zeer sportief bent dan is de “Sport-groep” je peloton.
Als je minder hard wil maar nog best wel ver dan kun je de “Tour-groep” kiezen.
En als je  niet zo sterk bent, of nog maar net begint met wielrennen of even niet hebt kunnen trainen, dan is het wellicht  de “Trim-groep” waar je bij aanhaakt.

Deze laatste groep kan nog wat mensen bij hebben, dus als je zin hebt om in een groep te (leren) fietsen, laat dat dan even weten op info@wtc-made.nl.

Na deze wat valse start van het seizoen, gaan we er van uit dat het uitgebreide fietsprogramma 2018, dat opgesteld is voor de 3 groepen, de komende maanden afgewerkt kan gaan worden.
Op naar de lente, het goede weer en mooie fietstochten!

Ad

De najaarsvergadering van WTC Made kende een feestelijk slot. Namelijk de huldiging van jubilaris Kees Verkooijen. Hij vierde zijn vijfentwintigjarig jubileum.
Maar eigenlijk fietst hij al 35 jaar bij WTC Made.

In de najaarsvergadering van WTC Made werd het afgelopen weg-wielerseizoen 2017 geëvalueerd. Door de forse groei in aantal leden dit jaar, zat de vergaderzaal mooi  vol. Tegenover die nieuwelingen staan ook mensen die al jaren mee gaan binnen de WielerTrimClub die in 1976 opgericht werd. Eén zo’n veteraan is Kees Verkooijen.
In 1977 werd hij lid van het sportieve gezelschap. Tien jaar later besloot hij WTC te verlaten voor een club die beloofde dat ze daar Sporten Voor Plezier. Dat leek Kees wel wat blijkbaar (niet duidelijk is of hij toen bij WTC geen plezier had). Na 5 jaar kwam Kees weer terug op het oude WTC nest. Het toenmalig bestuur vond dat prima, maar stelde wel dat zijn lidmaatschaps-jaren-teller ondertussen op nul gesprongen was. Kees begon dus in 1992 aan zijn tweede leven bij WTC en dit keer hield hij het zo lang vol dat hij anno 2017 nog steeds in de club kleuren van huidige sponsoren RVSA en Vema Crane rond rijdt.

Nu stond de teller dan echt op 25 en kon voorzitter Ad van Wesel Kees eens goed in het zonnetje zetten op het einde van de vergadering. Kees is altijd een sterke fietser geweest. Jaren lang kon hij sterk op kop fietsen. De oudere leden kennen dat wel van Kees. Met zijn hoofd typisch schuin op de wind op de eerste rij. Dan wist je: Kees is goed vandaag.
Ter gelegenheid van het jubileum ontving Kees een wieler-beeldje met opschrift:
” 25 jaar bij WTC Made, zorgzame Kees”.
Het zorgzame van Kees is typisch vooral de laatste jaren waarin hij goed voor zijn vrouw Nettie zorgt die niet meer zo goed uit de voeten kan. Kees slaat daarvoor nog al eens een lange rit over als hij vindt dat hij te laat thuis gaat komen. Elke voorjaarsvergadering probeert Kees dan ook instemming van de andere B renners te krijgen om al om acht uur in plaats van half negen te vertrekken. Daarvoor krijgt hij niet echt de handen op elkaar want weer anderen willen juist liever langer uitslapen en als het kan dus zelfs later vertrekken. De vertrektijd staat dus al vele jaren op half negen, dat heeft Kees niet kunnen veranderen. Kees is niet alleen thuis zorgzaam, maar ook binnen de club. Als er iemand tijdens een tocht een lekke band heeft, staat Kees vooraan om te helpen. Als er met iemand iets is dan heb je grote kans dat Kees je even opbelt om te horen hoe het gaat. Als hij denkt dat er geen leider is, dan biedt hij zich aan.
Kees nestelt zich nu in een rijtje van 8 mensen die hun 25 jarige jubileum in de club gevierd hebben. Dat zijn ere-leden Kees Reniers, Goof de Wijs en Ad van de Made.
Verder de ex-leden Koos Thijssen, Theo Kwaaitaal en Piet Timmermans en van de huidige leden  Anneke en Ad van Wesel.
Maar als je kijkt naar jaren dat er clubritten mee gedraaid zijn, dan is Kees de onbetwiste leider. Ere-lid Kees Reniers is in clubjaren het langste lid, namelijk vanaf het begin in 1976. Maar Kees besloot in 2008 dat hij geen clubritten meer mee ging rijden, maar gewoon als het hem uit komt een eindje weg te trappen met oude (WTC ) maten. Dus Kees zat “maar” 32 jaar in het echte WTC peloton. Kees Verkooijen heeft er echter 35 jaar clubritten er op zitten. Dus is hij de absolute WTC veteraan. “Het wordt toch wel wat moeilijker”,wist hij na zijn huldiging te vertellen. Dat is ook niet zo gek; Kees wordt deze week 74 jaar!
Kees dubbel gefeliciteerd!

Ad van Wesel

Op het einde van wegseizoen 2017 kon de eindstand van het opkomstklassement van WTC-Made opgemaakt worden. Wim Rasenberg werd als opkomstkampioen gehuldigd in de kantine van RVSA in Raamsdonksveer. Dus bij onze hoofdsponsor, maar tevens de ex-werkgever waar Wim 45 gewerkt heeft. Dat gaf een extra tintje. Het wegseizoen 2017 kenmerkt zich door prima fietsweer. Er is geen enkele fietstocht van onze kalender uitgevallen door slecht weer. Omdat ook regenpunten gescoord kunnen worden in het opkomstklassement, weten we zeker dat het prima weer geweest is dit jaar, nog nooit werden zo weinig van die regenpunten “gescoord”. De enige dag die echt slechter was, was Paaszaterdag. Maar toen stonden we toch nog 11 renners aan de start. Onze wielerkalender bevatte 35 ritten en zo’n 3100 A-kilometers en 2800 B-kilometers. Het is eigenlijk steeds spannend geweest wie de wisselbeker op het einde zou pakken. Wim Rasenberg kwam eind juli in de Rode Trui toen Peter Verhagen even vakantie pakte. Maar Peter bleef daarna weer elke week komen en dus op 1 rit afstand van Wim. Bovendien had Peter al meer regenpunten binnengehaald dus als Wim een rit zou missen dan zouden ze qua ritten gelijk komen, maar zou Peter op basis van regenpunten toch de trui weer terugpakken die hij vorig jaar ook al naar de meet bracht. Maar Wim liet het zo ver niet komen; hij kwam gewoon elke keer en miste zo over het hele seizoen maar 1 rit en scoorde 296 punten. Peter werd dus tweede en behaalde 290 punten. Op de derde plaats eindigde Flip Segeren met 258 punten. Hij eindigde qua punten gelijk met Anneke van Wesel, maar dan wordt naar het vorige jaar gekeken en toen eindigde Flip boven Anneke en daardoor dus nu ook. De top tien wordt compleet gemaakt door: 5. Johan Smits, 6. Piet Verkooijen, 7. Peter Broeders, 8. Ad van Wesel, 9. Jan Lensvelt en 10. Jacques van Dijk. Na de laatste tocht, konden we bij RVSA eerst genieten van heerlijke snert van onze vrienden van SED uit ‘s Gravenmoer. Hierna werd de eindstand bekendgemaakt. Tijdens de huldiging van Wim, nam hij zelf even het woord. Hij vond het geweldig dat de huldiging juist plaats vindt in de kantine van het bedrijf waar hij maar liefst 45 jaar gewerkt heeft. Eigenaren Erik en Tanja Stasse kunnen trots zijn op de sfeer die zij creëren in hun high-tech bedrijf, als iedereen zo gemotiveerd is als Wim altijd was, dan is het blijkbaar prettig werken bij RVSA/Fluidor. Zo sluiten we ons wegseizoen op een mooie manier af. Onze bijna 50 leden gaan op allerlei manieren “overwinteren” om zo begin maart 2018 weer fris aan de start te staan. Om de tussenstand van het overwinteren op te nemen staat de Oliebollentocht gepland op Oudjaarsdag met vertrek en aankomst bij onze andere hoofdsponsor VEMA Crane van Rob van Oorschot.

Wij noteren zondagmorgen 8 oktober 2017.
Vandaag de voorlaatste B clubrit en deze weer eens onder leiding van  ”DIGI”
Piet Verkooyen. Het werd een rondje HOEVEN maar dan “anders”!! Het werd ook “anders”.
De herfst had zijn intrede gedaan. Wegen en fietspaden bezaaid met bladeren en takken en daarbij nog de miezerregen. Die maakte het weer een hele tour om heelhuids op ”de May” terug te keren. Wat ook “anders” was , is dat we gezelschap hebben van ex-lid André van Kuijk. Toch bijzonder , André met zijn racehandbike. Wat een kracht heeft die man in zijn armen. De hele rit heeft hij ons goed kunnen volgen, zelfs de bruggen en de viaducten op, voor hem geen probleem.  Nou “petje” euhh,”helmpje” af hoor.
De route ging via Terheijden, Breda “Haagse Beemden” naar Prinsenbeek. Waar we net voor Etten-Leur de eerste  lekke band  konden noteren, op naam van Antoon.  Het binnenbandje was snel verwisselt  met de hulp van Erno.
Vervolgens door St.Willebrord, staken we door naar Hoeven.
Toch met een aardig tempo met de constante kopmannen Erno, Maurice en Antoon  (nog bedankt kleppers)  gingen we de” Brabantse wegen” door totdat Wim lek reed. We stopten op de inrit van een boerenerf waar Peter Kuipers ook een lekke voorband bemerkte.
Voor hem de tweede ”platte”, eerder die ochtend had hij tussen Geertruidenberg en Made ook al een bandje verwisseld. Nadat wederom Erno samen met Wim en Antoon met Peter de  binnenbandjes verwisseld hadden, was het toch wel mooi geweest met die verplichte stops. Eenmaal weer op de fiets werd er weer lekker gas gegeven, meerdere hadden bij de laatste pitstop de regenjas aangetrokken en dat was geen overbodige luxe.
Naar Standdaarbuiten, het bruggetje en de dijken richting Zevenbergen en  Zevenbergschenhoek; daar werd de finale ingezet. Het lange fietspad van de Drie Hoefijzerskruising naar Wagenberg en Made was het een kwestie van effe stampen en zo weer terug van weggeweest. Met een gezellig groepje was het een geslaagde rit, ondanks het Hollandse herfstweer.
Bedankt Piet, voor het leiden van deze voorlaatste najaarsrit.
Maar de regen had niet geHOEVEN en de lekke bandjes hadden ook niet geHOEVEN.
Maar toch nog de laatste puntjes binnen gehaald voor het  klassement.
Volgende week sluiten we het seizoen 2017 weer af met de snerttocht en de huldiging van een nieuwe kampioen!!

gr. Johan Smits

Na een weekje rustig aan, omdat ik af en toe wat duizelig was, stap ik weer op mijn racefiets. Samen met Anneke richting het oude Gemeentehuis. Ik heb nog steeds mijn beslissing niet genomen of ik A of B ga rijden. Eens kijken hoe dat gaat. In de Van den Hout straat stuitert het altijd nogal dus een goede test. Mijn hoofd heeft geen problemen met de schokken, dat is goed nieuws.
Ik verwacht overigens niet veel mensen en dat dus A en B wel samen zullen rijden. Om vijf voor negen regende het namelijk nog. Maar blijkbaar hebben veel mensen er toch zin in, er staan al zo’n mannetje of 13-14 aan de start, inclusief André van Kuyck die eens mee wil rijden in zijn race-handbike. Net na negen geeft Piet, die vandaag weer leider is, het startsein voor de B, die gaan rondje Hoeven doen.
Ik besluit met de A mee te gaan, we zijn dan met 6-en.
John is er niet bij vandaag, ik ben wel benieuwd hoe hij er uitziet, van de week vertelde hij dat hij op een bokser leek (die verloren had..).
Het is droog nu. De pessimisten zijn te herkennen aan het regenjasje, de optimisten staan er bij  alsof het zomer is. Paul heeft heimwee naar boven de rivieren en stelt dus rondje Gorinchem Sliedrecht voor. Sommigen menen dat je in deze tijd niet in het kleigebied moet zijn. Ik vind het zelf ook niet zo’n goed idee, je kunt niet afsnijden als je echt nat zou regenen en ook niet als het toch niet goed met me zou gaan. Richting het zuiden wordt voorgesteld, maar daar kan het ook glad zijn door gevallen bladeren merkt Paul op.
Nou, Frans weet een rondje waar dat mee valt, om het vliegveld van Gilze-Rijen heen en dan naar Chaam. Fijn, mensen die hun route zo voorbereiden en zelfs weten waar wel en niet blad ligt. Blijkbaar is het echter afgelopen nacht opeens herfst geworden want nu lag er toch echt blad onder de bomen. En eikels. Eikels zijn bekend om hun hoge oliegehalte van meer dan 20% (dat geeft het vlees van het Iberische varken die lekkere smaak, die voer je eikels dus). Als die dus plat gereden op de weg liggen, moet je dus goed uitkijken. Maar we waarschuwen elkaar goed dus geen gevaar.
Via Gilze rijden we naar Chaam, dan langs de grens naar Rijsbergen. Vanaf Rijsbergen rijden we door de Rith. Een natuur- en cultuur gebied…. De rest moet je zelf maar lezen: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Rith .
Net voor Mastbos begint het echt hard te regenen. We doen onze regenjasjes aan. Tenminste, de mensen die zo’n ding mee genomen hadden, de pessimisten of beter gezegd de realisten. De prijs voor grootste optimist van de dag gaat naar Twan.
Geen regenjasje meegenomen, geen overschoenen, geen spatbordje. Optimisme is een mooie eigenschap maar je wordt er wel zeiknat van vandaag.
Paul blijft goedgemutst en begint zowaar te zingen: “Tis weer voorbij die mooie zomer…” en natuurlijk kan hij het Rotterdams accent van Gerard Cox daarbij prima nadoen.
We krijgen nu het beetje wind dat er staat mee dus maken we een mooi tempo naar huis. Vanaf de Drie Hoefijzers nog even het gemiddelde een beetje optrekken zodat we keurig op tijd de teller stil kunnen zetten op 75 kilometer.
Als Anneke ook thuis is, moeten wel de fietsen gepoetst worden. Wat is mooier dan een gepoetste fiets zei Paul nog, nou: 2 gepoetste fietsen.
Hopelijk volgende week wel mooi weer zodat we een mooie afsluitende snerttocht kunnen hebben met goede opkomst in de kantine van sponsor RVSA.

Ad van Wesel

Vandaag de eerste keer dat we om 9:00 uur starten. Dat is een teken dat het seizoen bijna voorbij is. Nog lekker fietsweer, wel kans op een buitje en daarom rijden we richting zuid-oosten, want volgens Buienradar zou daar de kans het kleinste zijn.
9 A renners met veel jongelui in de gelederen dus Flip, Peter en ik hoeven wat minder op kop. Dat is wel lekker want er staat toch een behoorlijk zuidelijk windje.
Nog even improviseren en de omleiding door Molenschot volgen.
Maar het gaat voorspoedig.
Tot we vlakbij ’t Zand zijn, dan opeens een valpartij….
John en ikzelf tegen de vlakte. Ik voel mijn hoofd op de weg slaan, gelukkig doet mijn helm goed zijn werk. Voor wie nog twijfelt aan het nut van zo’n ding verwijs ik naar bijgaande foto:

Een ander accessoire dat we tegenwoordig allemaal hebben, is een bril. Of dat bijdraagt aan veiligheid zal John nu wel betwijfelen (en ik ook). Bij hem zie ik een kapotte bril op de grond liggen en een bloedend gezicht. Het lijkt er op dat zijn bril een sneetje onder en een flinke jaap boven het oog gesneden heeft.  De EHBO bidon van de club komt goed van pas. Thijs heeft EHBO ervaring en met gaasverband, kompres en zwachtel plakken we John weer dicht. Ik bel ondertussen onze Perry die nu naast webmaster voor WTC ook voor ziekenvervoerder moet spelen. De TomTom stuurt hem helemaal binnendoor dus zijn komst laat behoorlijk op zich wachten. Kees krijgt het koud (altijd) en ook Peter gaat een stukje rijden om warm te blijven. Maar ze blijven allemaal solidair wachten tot John en ik en onze fietsen in de auto geladen zijn. We zetten koers naar huisartsenpost in Oosterhout. John is niet aangemeld maar de aardige receptioniste laat hem wat dingen invullen en plant alvast een dokter in. Half uurtje zegt ze. Mooi tijd voor mij om Perry thuis af te zetten en mijn fiets uit te laden. Mijn karretje is niks beschadigd. Wonderbaarlijk. Ik begin wel wat een schrijnend gevoel te krijgen op schouder, heup en enkel, maar verder gaat het goed. John zijn nieuwe Canyon fiets is er wat slechter aan toe maar de vitale delen niet kapot. Stuur kapot, dat is duidelijk, en het zadel ook. De strakke zadelpen lijkt mij ook verloren. John zal hem bij de leverancier moeten laten nakijken.
Als ik weer terug kom in de wachtkamer van de huisartsenpost, ontmoet ik daar Bart Kauerz, ex-lid en schoonzoon van onze secretaris met zoon Lars die last heeft van oorontsteking. Kan ik mooi even bijpraten met Bart. Het gaat goed met hem, alleen geen tijd om met ons te fietsen. Als Bart en Lars met de dokter mee zijn, meldt John zich.
6 hechtingen zijn nodig gebleken om zijn gezicht weer op te knappen, hij hoopt dat hij er wat knapper van zal worden, dit kunnen we pas zien als het verband er over een paar dagen af is. Ik ben bang dat hij eerst nog wel even bont en blauw zal worden.
Als hij maar niet aangehouden wordt als horrorclown, daar schijnt de politie naar op zoek te zijn deze weken.

Al met al is het nog meegevallen met het vallen, we kunnen morgen gewoon aan het werk. Vanavond op tijd naar bed want mijn hoofd is wel wat zwaar en mijn nek een beetje stijf. Ben benieuwd hoe het morgen voelt en John waarschijnlijk ook.

Ad

Na weer een weekje Shanghai fiets ik richting oude gemeentehuis. Als je uit zo’n drukke, warme stad met slechte luchtkwaliteit komt, is het letterlijk en figuurlijk een verademing om weer op de May en omstreken rond te fietsen. Er staat een flinke groep te wachten bij het Oude Gemeentehuis want we vertrekken allemaal gelijk.
Nu Peter Broeders er niet is, is het de vraag wie het voortouw gaat namen voor de B.
Om half negen zie ik dat dat Piet Verkooijen is. Dat vind ik mooi want Piet wilde dat toch echt even niet meer doen. Blij dat hij het weer eens probeert, bedankt Piet!
Velen vinden dat blijkbaar ook prettig, want ze sluiten massaal bij hem aan.
Ik tel uiteindelijk nog maar 7 mensen die voor leider Flip kiezen. Flip heeft bedacht een rondje Brabantse Biesbosch te rijden met de A. Dat klinkt goed, want het is heel mooi weer daarvoor. Het KNMI heeft weliswaar code oranje afgegeven in Nederland voor dichte mist maar hier schijnt het zonnetje en er is weinig wind. Ik ga verder met het genieten van wat ik onderweg zoal zie of wat me opvalt. Hier een opsomming:

–          In Geertruidenberg mag je nu links van de Stationsweg (welk station? Het tankstation?) op het fietspad rijden. Dat scheelt 2 keer oversteken. Waarschijnlijk gedaan voor schooljeugd maar ook voor wielrenners een verbetering. Goed voor het gemiddelde, dat scheelt 2 keer remmen.

–          In Werkendam hebben ze volop faciliteiten voor fietsers tegenwoordig. Of zou die Dixie op het fietspad waar we omheen moeten toch het werk zijn van de Werkendamse hooligans?

–          We zijn goed aan elkaar gewaagd. Alleen John is iets gewaagder dan anderen. Als hij overneemt gaat het 2-3 km per uur harder. “Ligt aan mijn nieuwe Canyon fiets” zegt hij, hij kan er niks aan doen. Ik zit nog eens goed te kijken naar die fiets, de buizen zijn zo smal  dat ik toch moet concluderen dat daar echt geen motortje in past. Zouden het dan toch gewoon zijn benen zijn?

–          In de Biesbosch geniet ik van de Hollandse waterwerken. Het project “Ruimte voor de rivier” heeft niet alleen de situatie voor de grote steden aan de rivieren veiliger gemaakt, maar levert ook een prachtig landschap op.

–          Er zijn deze ochtend veel vogelaars te zien in de Biesbosch. Overal staan ze met verrekijkers of ze rijden langzaam met de auto met raampje open om niks te missen.

–          Hoewel wij goed doorrijden, kan ik toch ook goed rondkijken deze morgen. Ik zie Reigers, Buizerds, een Sperwer, een Torenvalk, een Havik en zelfs een ijsvogeltje. Prachtig in de zon. En ook nog enkele langbenige blondines. Thijs en ik concluderen dat het steeds mooier wordt op de weg met al die hardloopsters tegenwoordig.

–          Het is lekker fietsen tegen de wind als het blok Thijs en Kevin op de eerste rij voor je rijden. Hoewel je dan niet veel meer ziet als klein manneke.

–          Het gat in de straat aan het einde van de Werfkampseweg (moest ik ook opzoeken, zeg maar als je bij Kerkje langs snelweg bij Raamsdonk uitkomt) is eindelijk opgeknapt. Beter laat (in het wielerseizoen) dan nooit.

–          Kevin komt als eerste boven op de Amertakbrug en rijdt Peter Verhagen aan de achterkant er af. Vorm voor Kevin (beter laat in het seizoen dan nooit) en Peter is over de top (of beseft dat de kampioenschaptrui er toch niet meer in zit).

Na 80 kilometer genieten, parkeer ik mijn fiets tegen de garage. Lekker bakje koffie in de tuin. Niet gek hoor, Nederland!

Ad van Wesel

Ik verwachtte deze ochtend niet al te veel mensen bij de A omdat een groot deel van de WTC-ers naar Den Hout gelokt zijn met worstenbrood en koffie.
Maar niemand, dat had ik niet verwacht.
Dus vijf over acht rij ik maar weer naar huis en neem een  bakje koffie om daarna tegen half negen met Anneke een tweede poging te wagen. Nu zijn we met 8-en in totaal.
De renners willen een rondje van rond de 70 kilometer en graag om 11 uur terug zijn.
Ik vind het prima, want moet vanmiddag net na 1 uur al weer richting Schiphol, dus dan heb ik mooi nog wat tijd om mijn koffertje in te pakken. Sommigen hebben zin een een rondje ’t Zand. Anderen hebben dat rondje al wel gezien. Ik besluit het rondje maar eens andersom te rijden. Een rondje Dnazt’ dus. Uit ervaring weet ik dat als je andersom rijdt je toch hele andere dingen ziet. Zo zag ik in Dorst een pijl richting Restaurant “Honger en Dorst”, nooit gezien.
In het begin is het nog wel fris. Ik heb thuis op de thermometer gezien dat ik kniestukken, zweetshirt en shirt lange mouwen aan moet, maar als we buiten de bebouwde kom komen, blijkt de 9 graden op de thermometer achter ons huis daar niet meer te kloppen. Peter Verhagen’s meter geeft zelfs maar 5,6 °C aan. Ha, vandaar mijn koude tenen en vingers. Komt ook door de nevel die rond Den Hout hangt. Met Hemelvaart heeft Den Hout Dauwtrappen te voet, vandaag Dauwtrappen op de fiets. Gelukkig breekt even later de zon door de mist en wordt het een schitterend fiets weertje.
De B-renners vinden het blijkbaar prima dat ik op kop rijd want ze laten mij daar de hele rit zitten. Af en toe wisselt mijn kop maat dus zo kan ik even bijkletsen. Zo weet ik nu dat Erik van der Hoeven weliswaar geen sleutelbeenbreuk had die volgens hemzelf alle echte wielrenners een keer moeten hebben, maar wel een sleutelbeen bobbeltje. Toevallig in een of ander fietsprogramma gezien dat heel veel echte wielrenners en rensters dat ook hebben. Gevolg van een sleutelbeen uit de kom als ik het goed heb (= AC luxatie).

Op basis van deze informatie vind ik toch dat we Erik nu als “echte wielrenner” mogen betitelen. Zelf hoop ik wat dat betreft nooit een echte wielrenner te worden.
Jacques en Peter vertellen dat Coby en Annemarie flink in de lappenmand zitten met respectievelijk een hernia en reuma. Geen pretje voor zulke actieve meiden; beterschap toegewenst van mij en omdat ik voorzitter ben: ook namens alle leden en bestuur.

Als we ’t Zand al weer achter ons hebben liggen, krijgen we de eerste groep van Den Hout-Den Hout in het vizier. In het tegenmoet komen zie ik een flinke groep in het wiel van Peter Broeders. Peter ging de “langzame” groep leiden, die van 25 km/uur. Dat zal niet meevallen voor Peter want die is sterk op het moment. Misschien had hij zijn remmen iets aan moeten draaien. Na deze groep komen we nog 4 groepen tegen. De laatste groep zijn de snelle jongens. Onze Twan rijdt op kop zie ik en daarachter zie ik nog verschillende van onze A renners. Ik denk dat die voor de eerste stop de kopgroep van Peter wel te pakken zullen hebben, want het geplande gemiddelde van die groep is 33 km/uur. Ik ben benieuwd of die gasten gaan stoppen bij de geplande 2 stempelplaatsen. Misschien dat ze die niet eens zien.

Wij rijden in een lekker constant tempo naar huis. Over Oosterhout en Den Hout…. Eigenlijk rijden wij dus ook gewoon Den Hout -Den hout. Zullen we nog even kijken of er nog worstenbrood over is, daar hebben wij dan ook recht op.
Maar we hebben geen tijd. Afspraak is afspraak en volgens die afspraak lever ik alle renners om 11;00 uur precies af op de May.
Het weer is nu zelfs zo goed dat we nog lekker even een bakje koffie buiten in de tuin kunnen drinken. Helemaal relaxed en klaar voor een ongetwijfeld hectische week.

Ad