WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
Mijn liefde
Zoals jullie weten, ben ik een getrouwd man. Wat jullie niet weten, is dat mijn vrouw Ria er mee heeft leren leven dat ik nogal vaak vreemd ga.
Iedere keer weer ben ik verliefd als een schooljongen en mijn vriendin heeft menigmaal met mij de slaapkamer gedeeld. Om de paar jaar vind ik weer een nieuwe geliefde en Ria heeft daar volledig vrede mee. Ze berust er zelfs in dat ik soms urenlang over de schoonheid van haar concurrente kan doorzaniken, terwijl het me vaak niet opvalt dat zij er zelf ook geweldig uit kan zien als we uit gaan.
De reden waarom ze er in berust en mijn concubine accepteert is dat ze niet bang hoeft te zijn dat ik haar ooit zal verlaten en mijn geliefde ook niet zit te zeuren met de steeds herhaalde vraag wanneer ik mijn wettige echtgenote nou eens vaarwel ga zeggen om verder met haar het leven te delen. Mijn geliefde kan namelijk niet praten en ook niet luisteren. Ze ruikt echter heerlijk, haar kleuren doen mijn hart sneller kloppen en als ik haar berijd dan produceert ze een zacht ritmisch geluid dat met mij meeversnelt als ik mijn inspanningen vergroot. We vormen een volmaakte twee-eenheid op het asfalt van een rijwielpad.
In haar meest milde buien wil Ria wel eens toegeven dat zo’n mooie slanke tweewieler wel iets heeft, maar stelt ze ook vast dat ze door mijn vreemdgaan een onafhankelijke vrouw is geworden met een eigen leven, die niet voetstoots de meningen van haar man napapagaait. Een enkele keer loopt ze wel eens met me mee een fietsenzaak binnen. Ze let dan uitsluitend op mijn gedrag als ik kwijlend langs het aanbod loop en de mooiste exemplaren even hitsig tussen mijn benen schuif. Eenmaal weer buiten zegt ze dan treiterig: ‘Het is wat voor een getrouwde vrouw om te zien dat haar man onder haar ogen met een ander de liefde bedrijft.’ Is ze jaloers?
Wel een beetje, denk ik, want soms realiseer ik me wel eens hoe teder ik mijn fiets behandel. Hoe ik aai en streel en haar met liefde iedere keer weer voorzichtig uit de auto til en met zorg op een veilige plaats in huis zet. Ik heb dat ook eens met Ria gedaan en dat was op onze trouwdag toen ik haar over de drempel droeg. Geen haar op m’n hoofd die er over peinst die exercitie nog eens te herhalen.
Net als bij vrouwen is de schoonheid van een racefiets aan mode onderhevig. In de jaren vijftig waren het slank gebouwde frames met gebiesde ronde buizen, als vrouwen met een wespentaille die toen het meest in trek waren. Later kwamen de platte ongebiesde buizen, vergelijkbaar met de billen en buik van de rijpere vrouw. De volslanke carbonversies van nu doen qua gewicht denken aan de anorexiemodellen op de catwalks van de modehuizen. Hoewel het natuurlijk het summum is om op zo’n superlicht karretje te rijden heb ik toch mijn bedenkingen. Evenals bij jonge vrouwen. Ze zien er tegenwoordig allemaal hetzelfde uit en ze lijken net als de fietsen zonder uitzondering van dezelfde band gerold. Fietsenfabrikanten produceren eenheidsworst en de vrouwen van tegenwoordig hebben voldoende hulpmiddelen tot hun beschikking om er hetzelfde uit te zien als hun vriendinnen of buurvrouwen. Misschien is het de innerlijke drang om haar man of partner monogaam te houden, maar juist die ene scheve tand, die aparte wenkbrauwen en dat kleine littekentje maken voor mij het verschil.
Nu zitten alle erogene zones op dezelfde plaats en lijkt alle verrassing verdwenen.
Vroeger voelde iedere fiets anders en moest je aan haar wennen, terwijl je tegenwoordig het verschil niet merkt tussen het ene merk of het andere. Daarom is mijn Ria nog steeds mijn vrouw en de fiets een inwisselbaar werkijzer, waarvan ik moeiteloos afstand doe als de leeftijd van de fiets of de technische staat ervan dat vereisen. Fietsen is tegenwoordig niet langer liefde bedrijven maar gewoon fietsen op een perfecte fiets. En Ria?
Van haar kleur, zadel, frame en derailleur kan ik nog altijd intens genieten.
Het is maar een weet!
