Vandaag hebben we de op een na laatste  vakantietocht gereden. Sommige leden hebben hun vakantie er al opzitten, weer anderen gaan juist de laatste weken nog ff genieten. En dan hebben we natuurlijk nog de grote groep pensionado’s die het hele jaar door vakantie vieren! Ondanks al die vakantie’s stonden er weer 17 leden bij het oude gemeentehuis.

Zoals iedere week weer, kwam de vraag wie gaan er met de A of B groep fietsen, en wie gaat de rit leiden en waar gaan we naar toe?  Een rondje Boompjesdijk hebben we nog niet gedaan dit jaar. Helaas stond daar de wind niet echt gunstig voor. Ik stelde voor aan Ad, om pal naar het noorden te fietsen, via Gorinchem naar Meerkerk. Iedereen was het daar snel mee eens, en zo niet dan toch maar richting Meerkerk. Wie kozen er voor de A groep ? Zeven apostelen volgden mijn gebeden. Plots kwamen er nog 10 Wilden bij onze groep aanpikken. Een Bond en Wild gezelschap ging mee op weg richting Gurkum.

“Met de wind op kop, op het grote blad zeventien op een rij iedere zondag komen ze voorbij”zong Gerard van Maasakkers op de cd “Willebrord sessies. Zo ging het vandaag ook, langs mooie riviertjes zoals de Giessen en de Kromme Giessen.  Zo kwamen we via Noordeloos in Meerkerk waar we even gedwongen pauze moesten nemen. Daniel vroeg nog waar we de koffiestop hadden gepland, die had ik bij de brug over het Merwedekanaal bezuiden de Lek gepland.Maar de koffiejuffrouw kwam niet op dagen. Dan maar wachten mannen, nog maar een paar kilometer en we staan weer in de May. Vanaf de brug kregen we de wind in de rug. Onze Werkendamse aansluiter nam  vanaf hier de regie over, om ons via Hoog Blokland en Hoornaar weer terug naar de brug van Gurkum te loodsen. We besloten om door de polder van Werkendam terug naar Hank te fietsen. Vvorige week hadden Peter en Twan hier nog het overtollige water gelost, deze keer hielden ze de plas maar op voor thuis! Rustig aan en gezellig keuvelend  ging het vanaf het Jeppegat naar Hank en de May.  Met  net geen 100 km op onze tellers en een mooi gemiddelde konden we weer terug kijken op een geslaagde tocht. Volgende week onze laatste vakantietocht.

Vergeet je niet aan te melden ons jaarlijkse fietstocht in Zuid-Limburg. (zie mail)

Pierre Boulanger.

Negen B-kleppers vandaag. Met algemene instemming werd ik op voorspraak van Piet gebombardeerd tot leider en Wim kwam die boodschap bij mij brengen. Het zou het rondje ’t Zand worden. Anneke vond het niet zo spectaculair, maar in Heusden waren we vorige weel al geweest en bovendien was de inspraakronde al voorbij. Ze was eigenlijk ook bijna te laat, maar daar kon ze niks aan doen. Dat was deze keer de schuld van Ad. Ik mocht meteen op kop en het was wel leuk om in eigen dorp op kop te rijden. Helaas heeft dat door niemand gezien, vermoed ik. Zo leidde ik de groep door het centrum van dit mooie dorp. Daarna namen Jan en Wim het stokje over. Ze hielden dat best een tijd vol. Wim had extra goeie benen vandaag, misschien omdat hij vandaag 41 jaar getrouwd was met Jeanne. Nog proficiat beiden. Johan had zijn vakantie in la douce France er weer opzitten. Zijn kin was erg borstelig net als bij John Haanskorf vorige week. Nieuwe, moderne  trend binnen WTC? De weg richting  Alphen kunnen we dromen. Om aan voldoende kilometers te komen bedacht Piet ter plekke een rondje rond de kerk van Alphen. We kwamen weer op bekende weg uit en ik mocht het leiderschap weer overnemen. Het was ook iet zo moeilijk. Het waren vooral Piet,Wim, Kees, Jan en Peter Ba. ., die voor een mooi tempo zorgden. In het laatste deel bleek dat menigeen zijn krachten nog niet verspeeld had. Yp kwam als eerste in Dorst aan. Sprintjes werden getrokken bij het viaduct over de A27, bij de brug over het Markkanaal en in het Ruiterspoor in Den Hout. Als ik het goed waren Kees en Piet de sterkste. Al was het rondje misschien niet zo spectaculair, we hebben er toch weer iets moois van gemaakt. Ik heb weer genoten en hopelijk de acht anderen ook.

Anton Knipscheer

Een flinke opkomst, een grote groep fietsers bij het oude gemeentehuis in Made. De A vertrok richting het noorden met gastrenner Kees erbij. Het werd een ouderwets rondje Biesbosch. Ik kan melden dat de laatste keer dat ik dit rondje deed 30 jaar geleden was met wijlen Gerard (Saar) van Boxtel. Een boksmaatje van mijn vader, ook uit Dussen. Een van de grootste karakters in de sport die ik ooit ontmoet heb. Wat een kerel was dat. Maar ik raak nu door emoties even uit de richting. De tocht voerde ook door Dussen, Almkerk en verder naar Woudrichem om via de dijk bij Werkendam de polder der polders te betreden. Hoewel  het er nog steeds schitterend is, is de infrastructuur wel wat veranderd. Niet perse slechter. Ik heb genoten van de tocht. Het weer was schitterend. Nauwelijks wind, heerlijke temperatuur. En dat leidde tot een behoorlijk tempo mag ik wel beweren.

Al die jaren vroeger ben ik dus verkeerd gereden. Altijd ging ik terug via Werkendam en dan direct de Grote Waardweg op. Een van de gemeenste wegen die ik ken. Als we vroeger hard getraind hadden en dan die weg opreden dan leek daar geen eind aan te komen. Terwijl het in werkelijkheid maar 7 kilometer tot de eerste bocht is. Maar het lijkt  eindeloos. Zeker na een harde training en dan de wind op kop. Maar niet deze keer. Ik was verbaasd dat we het industrieterrein opreden. En als slingerend op een gegeven moment met wat draai- en keerwerk op een parallelweg van de Grote Waardweg opreden. Maar niet voordat er even een plaspauze was. Op zich niets bijzonders, de gemiddelde leeftijd is relatief hoog, en oudere heren moeten vaker een plasje. Maar een mevrouw meende daar toch op hoge toon iets over te moeten zeggen. “Die gore urinelucht!!!”. Ze vond het verschrikkelijk dat ze daar nu elke dag elke dag haar hond moest uitlaten. Er werd natuurlijk wel om gelachen, maar zoals ik al meldde, we zijn heren en hebben haar verder niets proberen uit te leggen. Uiteindelijk kwamen we dus toch weer op de Grote Waardweg uit waar er, naar mijn mening, behoorlijk hard gefietst werd. Indrukwekkend vond ik het. Daar pikte nog een oud-renner bij ons aan, ook al afkomstig uit Den Berg! Even verder waren Martien en Johan uit onze groep ontsnapt, Wout dacht er zomaar naar toe te knallen, maar moest er tot zijn spijt achter komen dat die twee een aardig stukje kunnen fietsen. Over de brug van Keizersveer, wilde die zelfde Wout zich al aanmelden als nieuw lid. Ik zou zeggen kom eerst maar eens een paar ritten proefrijden. Rond 11 uur fietsten we de Made binnen, mooi optijd om te genieten van een heerlijk koud pilske!    En een waardig besluit van een prachtige fietstocht.

Groet, Gerard.

Acht B-kleppers waren er om samen een vakantietocht te maken. Jan weer speciaal terug uit Zeeland om de rooie trui niet te verliezen, Piet die trots is op zijn tweede plek, Anneke weer terug van een superreis,Peter B. (niet de bakker), Willem, Yp, Anton en Gerard die deze tocht wel wilde leiden. Allen brachten een goed humeur en een partij goed weer mee. De witte rook van de Amercentrale ging recht omhoog, wat wil je nog meer. In ut Veer ging bijna iemand door het rood stoplicht, maar leider Gerard liet meteen zijn gezag gelden. Maar goed ook, want je weet maar nooit wat de gevolgen hadden kunnen zijn. Via Keizersveer en de Perenboom naar Dussen. Langs het kasteel naar Eethen en daar linksaf. Wat een feestje om met dit weer en deze temperatuur met gezellige mensen  in de polder te mogen fietsen. Onderweg gingen ook mensen ter kerke. Ieder maakt zijn eigen keuze , zei Yp, die steeds achteraan reed omdat zijn gezichtsvermogen wat minder is. Even later reden we al op de dijk bij Wijk en Aalburg. Mooi tempo en gelegenheid voor een praatje. Gerard had nog krachten over, ondanks de vele kilometers van afgelopen week. Naar de Heusdense brug en richting huiswaarts, maar niet via de kortste weg. “Vroeger” ,tien jaar geleden,  waren de vakantietochten maar 70 km. Via Sprang-Capelle  naar de Colafabriek. Ondertussen was Jan op kop gekomen en hij schroefde het tempo wat op. Echter de benen van Anneke waren hier niet zo blij mee. Erg richtingvast is Jan niet, dus regelmatig de vraag: welke kaant?  Anneke vroeg Jan het niet te gek te maken en Jan zei dat hij blij was dat Anneke er weer bij was. “Echt wel”. Handige Willem hoefde zijn diensten niet aan te bieden, want gelukkig reed niemand lek.Via de gebruikelijke weg naar Oosterhout  en Anton werd weer naar huis gebracht. Weergoden en Gerard bedankt, het was een mooie tocht.

Anton Knipscheer

v.l.n.r. John Braspennincx, Fausto Coppi, Harrie van den Elshout en Ko Geerts.

Na de zomerstorm van zaterdag namen we een wijs besluit om ons rondje niet door de bossen te fietsen, maar via de Dordtse biesbosch naar Sliedrecht.  Om vervolgens via het riviertje de Giessen naar Gorinchem te rijden. Een mooi stukske door de Ablasserwaard! We fietsten vandaag met een bijzonder gezelschap! Iedere wielerliefhebber kent natuurlijk Fausto Coppi, in Italië bekend als Il Campionissimo, de kampioen der kampioenen.

In 1949 en 1952 won Coppi de Tour de France en de Giro d’Italia allebei in hetzelfde jaar. De Giro won hij vijf keer in totaal, iets wat alleen Eddy Merckx en Alfredo Binda hem nadeden. Milaan-San Remo won hij drie keer en ook won hij  Parijs-Roubaix en de Waalse Pijl. In 1952 won hij de etappe Alpe d’Huez, dat dat jaar voor het eerst deel uitmaakte van de Tour. Hij nam slechts drie keer deel aan de Tour en won twee keer. Wat heeft dit allemaal met onze tocht te maken, zullen jullie je afvragen.

Diezelfde Coppi staat hierboven op de foto, uit de begin jaren ’50, met rechts naast hem de bekende Madese coureur Harrie van den Elshout. Harrie koerste eind jaren ’40 begin jaren ’50 vele mooie overwinningen en korte prijzen bij elkaar. Samen met John Braspennincx ( de smokkelkoning) heersten ze toen in de Nederlandse koersen. Zo gingen ze ook samen met Ko Geerts uit Terheijden op trainingskamp in de buurt van Rome, waar ze samen met de grote Fausto trainden.  Nu komen we bij het bijzondere, dat het toeval wil, dat de man van “de wilde bond” die bij ons aansloot, de oomzegger van Harrie van den Elshout is, zijn vader was de nachtegaal van Made, Frans van den Elshout en de jongere broer van Harrie. Ook een exrenner, en jarenlang KNWU-jurylid bij de Brabantse wielercoursen. In die hoedanigheid ontmoete Frans dan ook alle grote wielervedette’s.  Marino heeft zijn naam vast te danken aan een Italiaanse renner uit het verleden, maar in de May en omgeving staat hij beter bekend als de Botempi, vanwege zijn rappe eindschot!

Zo maak je tijdens een rondje over de bruggen nog eens wat mee!

Frans van den Elshout hier met de tour winnaar van 1976 Lucien van Impe ( de kleine van Mere en de nachtegaal van Made)

Pierre Boulanger

Vandaag heb ik er voor gekozen met de B mee te gaan. Na weken van Rock ’n Roll, en alles wat er bij komt kijken is mijn conditie er niet en mijn gewicht er wel op vooruit gegaan. Bovendien was er ook gisternacht weer een feestje. Gelukkig worden wielrenner niet vaak staande gehouden om te blazen.

Peter Broeders was leider en eiste de hoofdrol op. Niet omdat hij leider was, maar om twee andere redenen. Ten eerste heeft hij de hele rit op kop gereden, en op de momenten dat we niet fietsten kwam dat door zijn lekke banden. Hij had er vier. Jan en Wim sloten zich er bij aan. Dus zes lekke banden.

Het hoort bij het weer. Gelukkig was het niet koud, maar het regende wel, en af en toe flink ook. Drie gastrijders, Tim, Gerard en Niels waren er ook bij, en ondanks de regen vond ik het toch een bijzonder aardige rit en heb, ik in elk geval, een prettige start van de dag gemaakt. Door de pech werd het toch een latertje.

Bewondering voor de heren, met een hoofdrol voor Willem die vakkundig een gat in de buitenband van Peter hebben gedicht.  Willem leek intussen meer op een automonteur als op een fietser. Daar ben je dan 65 jaar voor geworden, toch knap werk!!!

Ik was al gretig  naar mijn telefoon aan het zoeken om een van mijn zonen te bellen en dan stiekem zelf ook mee terug te rijden. Het regende op dat moment keihard en begon de verdoving van de voorgaande nacht te verdwijnen. Een dipje dus, maar het was ook niet meer nodig. We konden gewoon verder.

Koffie met gebak hebben we overgeslagen, nog een keer stil zitten en met een nat pak weer de fiets op is toch vragen om een verkoudheid. Het was  ongeveer 120 km, en ik blij dat ik mezelf uit bed heb kunnen jagen en mee op pad ben gegaan.

Groeten,

Gerard

De jaarlijkse tijdrit was dit jaar niet voor koppels maar we fietsten deze keer de rit  van
37,5 km. solo door de polders van Drimmelen.  Voor de renners uit de Tour de France al een hele klus, zo’n tijdrit, voor ons WTC ‘ers was het peanuts. Er stonden dan ook maar liefst 16 leden te trappelen om te vlammen door de vettige polders van de May en omstreken.

Het is niet zomaar een tijdrit, het is ook nog de kunst om zo dicht mogelijk bij je vooraf opgegeven tijd te eindigen! Zonder tellers op de fiets, horloges of zoiets dergelijks.
Een hele kunst dus.

Peter Kuijpers was de eerste die aan dit kunstwerk mocht beginnen, helaas was de pret voor Peter van korte duur. Een lekke band in de eerste ronde hield hem van een zekere overwinning. Volgens Anton zat hij prima op het schema om 1.26.03 te fietsen.
Toch werd de pechprijs zijn deel!

Als er iemand van onze leden mooi vlak kan fietsen is het wel onze voorzitter Ad; met drie rondjes van 21 minuten en een handvol seconden, kwam hij op een verschil uit van 31 sec. van zijn opgegeven tijd. Helaas was dit niet goed genoeg voor de overwinning dit jaar.
Flip fietste niet alleen 14 sec sneller dan Ad maar benaderde zijn tijd met een verschil van 30 sec.; goed voor de tweede plek.
De overwinning dit jaar ging naar Peter Verhagen; die had de dag ervoor al bijna 200 km zijn spieren warmgereden met een ritje naar Ravenstein. Vandaag op zijn gemak een beetje uit fietsen; 1 uur en 12 minuten en 12 sec was zijn opgegeven tijd. Vorig jaar fietste hij nog samen met Willem Adamse door de polder naar de overwinning met een verschil van 37 sec. Dit jaar zat hij nog dichter bij zijn opgegeven tijd, maar liefst 10 sec. !
De tijdrit specialist van onze club is dus Peter Verhagen!!

 Daarmee bleef het record van Jan Sestig  van 1 sec. wel in de WTC boeken overeind!!

Dan zijn er ook nog die zo snel mogelijk thuis willen zijn;
de top drie bestond uit Ad van Wesel met een gemiddelde snelheid van 34.76 km,
Flip Segeren, de tweede snelste tijd met 34.88 km.
Onze  snelste man was voor niemand een verrassing;
Martien daverde  de 37.5 km  in 58 min. en 49 sec. af! Martien vloog bijna door de Mayse polder met een snelheid van 38.25 km. Een paar mannen profiteerde nog van zijn snelheid, om het laatste stuk in zijn wiel te zitten.
Het record uit 2003 van Frans Wessels van 57 min en 29 sec. (gem. 39,14 km./uur)
is  hiermee (nog) niet verbroken.

voor meer details; link met grafiek naar tijdrit WTC 2015