De jaarlijkse tijdrit was dit jaar niet voor koppels maar we fietsten deze keer de rit  van
37,5 km. solo door de polders van Drimmelen.  Voor de renners uit de Tour de France al een hele klus, zo’n tijdrit, voor ons WTC ‘ers was het peanuts. Er stonden dan ook maar liefst 16 leden te trappelen om te vlammen door de vettige polders van de May en omstreken.

Het is niet zomaar een tijdrit, het is ook nog de kunst om zo dicht mogelijk bij je vooraf opgegeven tijd te eindigen! Zonder tellers op de fiets, horloges of zoiets dergelijks.
Een hele kunst dus.

Peter Kuijpers was de eerste die aan dit kunstwerk mocht beginnen, helaas was de pret voor Peter van korte duur. Een lekke band in de eerste ronde hield hem van een zekere overwinning. Volgens Anton zat hij prima op het schema om 1.26.03 te fietsen.
Toch werd de pechprijs zijn deel!

Als er iemand van onze leden mooi vlak kan fietsen is het wel onze voorzitter Ad; met drie rondjes van 21 minuten en een handvol seconden, kwam hij op een verschil uit van 31 sec. van zijn opgegeven tijd. Helaas was dit niet goed genoeg voor de overwinning dit jaar.
Flip fietste niet alleen 14 sec sneller dan Ad maar benaderde zijn tijd met een verschil van 30 sec.; goed voor de tweede plek.
De overwinning dit jaar ging naar Peter Verhagen; die had de dag ervoor al bijna 200 km zijn spieren warmgereden met een ritje naar Ravenstein. Vandaag op zijn gemak een beetje uit fietsen; 1 uur en 12 minuten en 12 sec was zijn opgegeven tijd. Vorig jaar fietste hij nog samen met Willem Adamse door de polder naar de overwinning met een verschil van 37 sec. Dit jaar zat hij nog dichter bij zijn opgegeven tijd, maar liefst 10 sec. !
De tijdrit specialist van onze club is dus Peter Verhagen!!

 Daarmee bleef het record van Jan Sestig  van 1 sec. wel in de WTC boeken overeind!!

Dan zijn er ook nog die zo snel mogelijk thuis willen zijn;
de top drie bestond uit Ad van Wesel met een gemiddelde snelheid van 34.76 km,
Flip Segeren, de tweede snelste tijd met 34.88 km.
Onze  snelste man was voor niemand een verrassing;
Martien daverde  de 37.5 km  in 58 min. en 49 sec. af! Martien vloog bijna door de Mayse polder met een snelheid van 38.25 km. Een paar mannen profiteerde nog van zijn snelheid, om het laatste stuk in zijn wiel te zitten.
Het record uit 2003 van Frans Wessels van 57 min en 29 sec. (gem. 39,14 km./uur)
is  hiermee (nog) niet verbroken.

voor meer details; link met grafiek naar tijdrit WTC 2015

De wekker stond om 6.45 uur; ruim op tijd.
Hoe hadden de WTC ‘ers de nacht doorstaan in een vreemd bedje? Zelf lag ik er iets voor 11 uur in op de bovenste verdieping en Erno een verdieping lager. Verder lagen Piet, Flip, Jack en chauffeur/verzorger Peter nog bij ons op de kamer te snurken.
Rond 01.00 uur ging ik eruit voor een plasje; verdomme wat een gedoe, trapje af trapje op klauteren, niks voor mij. Zo trok ik m’n matras naar beneden en was ik plots m’n kussen kwijt, de rest van de nacht maar op de grond geslapen zonder hoofdkussen, althans proberen te slapen.

Rond half 8 liep iedereen al volop rond, een bakkie koffie of thee, tassen inpakken enz… Om 8 uur aan het ontbijt. Goed ontbijt met alles erop en eraan. Als je de behoefte had, kon je nog wat eten meenemen voor onderweg.
Nog effkus een fotoke schieten bij Stayokay in Heeg, en we konden vertrekken.
Richting Lemmer, de woonplaats van schaatser Rintje en turner Epke. Na 40 km fietsten we door een van de mooiste stukskes Nederland “Nationaal park de Weerribben” in de kop van Overijssel, over een smal fietspad met tal van bruggetjes. Iedereen probeerde hiervan te genieten, maar helaas moet je op de racefiets ook scherp blijven en ontgaan je zo weleens mooie dingen.

Zo fietsten we zomaar “Nederland” in en ook weer uit. We zagen nog 3 van de 28 bewoners, de andere 25 zaten in de kerk.
Via Blokzijl ging het naar Sint Jansklooster, de geboorteplaats van 2 voudig elfstedentochtwinnaar Evert van Benthum.  De vreemdste plaatsnamen kom je daar tegen. Wat te denken van Poepershoek en Muggenbeet!
Nog een paar kilometer voor onze eerste koffiestop in Genemuiden, waar de eigenaar speciaal voor ons de tent opende. Peter stond ook hier ons alweer netjes op te wachten, om bij de “Olde Soldoat” lekker op het terras te genieten van een goei stuk appeltaart en een bakkie. De bidons aanvullen en we konden weer gaan.
Op weg naar Kampen fietsten we langs het Drontermeer naar Harderwijk waar we van links naar rechts werden gestuurd door de LF routeborden. Maar ja, zo kwamen we toch aan de drukke boulevard bij de Admiraal, waar we gastvrij werden ontvangen door onze Peer en de bediening. Helaas nam het nogal wat tijd in beslag voordat we iets kregen voor geschoteld.  Maar ja het smaakte weer goed, we konden aan onze laatste 55 km beginnen.

Iets buiten Harderwijk stond volgens Piet een mooie grote fiets, mooi voor een foto momentje! Kom op mannen en madammekes; we gaan weer verder, anders zijn we voor het donker nog niet thuis! Dag 1 waren het vooral Flip, Frans, Ad en mijn persoon die de kar trokken. Maar dag 2 was het vooral een one man show van Flip met  vele verschillende mannen aan zijn zijde. Zo lieten Willem, Jantje, Peter en Jack zich regelmatig aan kop zien. Bij Spakenburg kwam de enige lekke band op naam van Peter Bastiaansen.
Piet voelde zich niet zo fris meer (broodje paling verkeerd gevallen) en fietste in zijn uppie de laatste 20 km. Bij Eemdijk zouden we het pontje pakken, onze verzorger had het allemaal al perfect uitgezocht, en stond ons daar op te wachten. Zondagsrust voor de pontenier. En wij een extra luske van een kilometerke of 8 en de kluts kwijt natuurlijk. Knooppunt 20 – 12 – 16 volgen, ja, ja we zijn alweer weg. Windje in de rug, lekker door de lange polder. Verdomme kan je weer niet verder; ligt er een sloot, Onze schipper Mar10 hadden we ook niet in onze gelederen dus kwam het labeurwerk op chauffeur Willem zijn schouders. Hij trok het zelfbedieningspontje naar onze kant toe en Peter Bas en de rest regelden dat iedereen veilig samen met Drs. P aan de overkant kwam. Piet had dit ritueel net voor ons gedaan, getuige zijn foto’s.

Onze tocht eindigde zoals hij begonnen was over een onverhard pad met steenslag, maar niemand die er over zeurde.  Dat was ook de kracht van dit weekend, nie zeuren, gewoon dingen accepteren van elkaar! En met zijn allen kunnen we dan genieten van een schitterend weekend met 370 km fietsplezier!

Alle IJsselmeergangers (of het was natuurijk Zuiderzeegangers); bedankt voor de prima sfeer. Dit moeten we zeker volgend jaar weer ergens proberen te organiseren.
De leden die hieraan hebben deelgenomen, zullen de eerste zijn om zich weer aan te melden, vermoed ik!

Peter met zijn busje was onmisbaar dit weekend; bedankt Peer!!!

Pierre Boulanger

Eindelijk was het zover, heel de week spannend wat onze weergoden ons te bieden hadden. In het begin van de week was dat niet veel soeps, veel regen en een stormachtige wind. Gelukkig is er niets zo veranderlijk als het weer en kwam alles toch goed!

Om 7 uur zaterdagochtend stonden we  klaar (Anneke, Annemieke, Yp, Piet, Peter,  Flip, Frans, Wim, Willem, Peter, Erno, Jan L., Ad, Jack en ikke)  om naar Huizen naar onze start locatie te vertrekken. Flip was al richting Raamsdonksveer gereden om Annemiek en Jack op te pikken en tufte gelijk door. Tegen acht uur stonden we dan allemaal bij de oude haven in Huizen. Fietsen in stelling brengen, schoentjes aan, voorraad eten in de zakken, en we konden gaan. Op een afstandje stond een meneer ons gade te slaan en een van onze mannen had al een praatje met hem gemaakt. Hij vertelde natuurlijk over onze onderneming.  Hij raadde ons  aan om de auto iets verder te parkeren, deze parkeerplaats was nogal inbraak gevoelig. “Maar hebben jullie soms zin in een bakkie koffie?” vroeg hij ons. Dat konden we niet weigeren, dus zo zaten we om half 9 bij Gerhard aan de koffie, en dat nog wel voor 0.00 eurocent!

Gerhard maakte nog een schoon plaatje van ons en we konden van start!
Even de route zoeken, we werden gelijk (letterlijk) het bos ingestuurd,  goed te fietsen maar toch wel uitkijken, vooral in de bochten van Oud-Valkeveen.
Hierna kwamen we zo door het vestigingsstadje Naarden en langs het Muiderslot.
Tussen Amsterdam en het IJsselmeer fietsten we nu naar Monnickendam en Volendam, over de bekende dijk waar ze ons weer vreemd aankeken. Enkele Japanners herkenden ons nog van een paar weken geleden in Kinderdijk. We vingen ook nog een glimp op van “de vriendin van Jantje Smit” boven op de brug en  van Jan Dulles die rustig langs de weg zat!

In Edam bezochten we  snel de weekmarkt waar we onze laatste voorraad inkochten.
Een paar kilometer verder bij Warder herkenden we de bus van onze Peer.
Wat was hij dit weekend onmisbaar en goed bezig!! Aan alles had hij gedacht, dat kon niet beter. Bij onze eerste stop hadden we er ongeveer 75 km opzitten, een bakkie en een broodje. En Wim Rasenberg trakteerde ook nog op een goei worstenbroodje van bakker Ligthart, had zullie Sjan speciaal voor ons gehaald!
Bedankt Wim en Sjan, ze gingen er goed in!

De tocht ging verder naar het noorden. Samen met Flip mocht ik de eerste kilometers de dans leiden. Via De Hulk en Hoorn fietsten we  naar Medemblik. De eerste 100 km zaten er  op, maar de weg van Medemblik naar Den Oever was lang en uitzichtloos. Ik had stiekum al eens op mijne gps geloerd  maar zag nog steeds geen einde. Flip keek me  aan; “lange weg” zei tie. “We kunnen wel eens van kop af gaan” zei ik, “daar zijn nog wel andere liefhebbers”. Ad en Frans begrepen het gelijk en namen het commando meteen over. Tegen de wind en een weg die nog niet eens lekker liep, ging het naar Den Oever.

Op het Haventerrein daar hadden we onze eerste echte stop, bij de Basalt.
Peter stond ons daar al op te wachten. De bidons werden er goed gevuld en nog wat proviand in de zakken gestopt.  Tijdens het aanschouwen van een Beach vollybal toernooi nuttigden wij een lekkere tosti, uitsmijter of wat anders. Nog even op kracht komen voor de laatste ruk van 60 km.

Dat bleek een makkie te zijn, wind in de rug over de Afsluitdijk, het kon niet mooier!
Het was echt genieten. Natuurlijk moest er een plaatje geknipt worden bij Cornelis Lely, de zoon van Jan Lely. Cornelis trouwde in 1881 met de 19-jarige Mies van Rinsum, die hij vijf jaar eerder had ontmoet op de bruiloft van zijn broer Dirk die met Mies’ zus trouwde. Twee jaar later werd hun eerste zoon Jan geboren. Nadien kregen ze nog vijf kinderen.
Het is maar dat jullie het weten, wij doen natuurlijk meer als zomaar een stukske fietsen.

Zo kwamen we in Friesland, de provincie van onze Ypke!
Via Makkum, Gaast en Workum, allemaal gezellige plaatsjes. Bij Nijhuizem moesten we met de pont mee om zo in Heeg te komen. Van de Pontenier kregen we nog een extra rondvaart over de Grans, hij stelde nog voor om ons met de pont naar Heeg te brengen, een ritje van ruim een uur.

 Dat moet met de fiets sneller kunnen dachten wij. Nog maar 10 km te gaan en iedereen nog zo fris als een vaatdoek. Om kwart voor 6 fietsten we dan ook eindelijk het terrein van de Stayokay op. Onze Peter stond al helemaal klaar; tassen uit de auto, stalling voor de fietsen geregeld, nogmaals toppie!!

Om 6 uur konden we aan tafel, dus hup, hup, hup snel onder de douche, kraan laten lopen voor de volgende. Fris en fruitig namen we dan ook eerst een lekker koud pilske in het zonnetje, tot de laatste onder de douche uitkwam om vervolgens aan de warme maaltijd te beginnen.
Ik heb niemand horen klagen over moeheid, dan maar gelijk nog een zomerse avondwandeling door Heeg erachteraan. We hadden tenslotte maar een ritje van 185 km gefietst.
Ik zelfs 260 met een gemiddelde van 37 km. Ze hadden niet gemerkt dat ik in de zelfde tijd 3x de afsluitdijk was opgefietst!
Nog een paar biertjes voor het slapen gaan, en wat slap geouwehoer, en we konden van onze nachtrust gaan genieten.

Pierre Boulanger

Toch weer fijn om weer eens lekker met mijn eigen clubje mee te fietsen en dan ook nog zo vlak als een biljart laken. Daar een gedeelte van de WTC koos voor de mooie zware tocht rond het IJsselmeer, mochten wij lekker even uitslapen en vertrekken om 08.30 uur.

Een mooi gezellig  ploegje stond aan de start, Kees V, Anton, Peter V, Kevin, Martin, Erik, Marc, John  mijn persoontje en nog een zwart rijder J Caspar.

De leiding besloot een rondje blauwe meren van ongeveer 90 km. Kees Verkooijen is na exact 22,5 km omgedraaid richting Made. Ikzelf in mijn oude vertrouwde stekkie achterin het peloton, lekker bijkletsen met sterke verhalen. Het tempo werd lekker aangehouden door Peter en Erik. Peter had nog zere beentjes (niets van te merken hoor) van de tocht van gisteren samen met Martin en Kees O. Er werd lekker gedraaid voorin door iedereen. Triatleet Martin is in een bloedvorm, hij gaat voor het record tijdrit over twee weken.

Er werd natuurlijk volop gesproken over onze collega’s, hoe zou het ze vandaag vergaan, zal de regen en de wind weg blijven.

Ik heb inderdaad een blauw meer gezien en daarna de Efteling, hoe kan dat? Links i.p.v. rechts? Maar geen probleem we doen nog een rondje Heusden want anders erg vroeg thuis en te weinig kilometertjes. In Waalwijk ligt alles op zijn kop waar is dat fietspad nou?? Even via de snelweg toch het fietspad gevonden.  Allez beetje uitgekletst daar achterin dus ook maar op kop, en jawel wind schuin tegen, pfffff.

Onderweg bij de perenboom was er een vrachtwagen grind verloren, Martin en ik op kop wat doen we rechts of heeee te laat. Even overleg met de rest, toch maar door de grind baggeren, was maar een paar km hoor. Even verder weer door een plas grind, geen lekke banden dus weer gas erop.

Daar we toch redelijk door hebben getrapt even tempo terug voor onze Anton aus Griekenland. Eerst John afgezet in Raamsdonksveer, daarna ging Martin nog even rechtdoor bij Drimmelen (parcours verkennen tijdrit)

Erik ging de kas in en Antoon zat nog redelijk goed maar moest alleen nog even naar Den Hout de wind tegen trotseren.

Zullen we Anton nog even naar Den Hout begeleiden? Maar natuurlijk doen we dat. Nou volgende week doen we dat weer. Anton nodigde ons uit voor koffie en een beschuitje met vers  geplukte aardbeien uit eigen tuin.

Manmanman wat waren die lekkerrrrr.

Mooi tochtje gehad met 85 km op de teller.

Dat zijn er iets minder als de kleppers rond het IJsselmeer, petje af hoor voor die WTC-ers, hulde voor deze knappe prestatie.

Gr Johan

Dit werd een zaterdagritje voor een vrijwilliger. Die hadden we snel gevonden! Twan stak als eerste zijne vinger op. Een ritje over Gurkem en Poederoijen zei tie. Ik stak al over om bij het stoplicht voor te sorteren, maar toen ik omkeek zag ik Twan de Nieuwstraat in fietsen, ik dacht nog ff zou Gurkem verlegd zijn. Nee ik had het verkeerd begrepen, we zouden via de Moerdijkbrug gaan, anders wit ik de weg nie zeit ie nog.

Intussen sloot het voltallige A peloton zich bij Twan aan, om gezellig keuvelend richting Dordt te fietsen. Iedereen mocht een keer op kop fietsen, om zo heerlijk van de omgeving te genieten. Links van ons had je een schitterende  muur, zelden zo’n mooie muur gezien. Een beetje verder zijn we gezellig aan de waterkant gaan zitten om van de Merwede te genieten. Intussen konden we op ons gemak een krentenbolleke naar binnen werken.  Daar zagen we in de verte Gurkum al liggen, schijnt een mooi stadje te zijn, maar wij hebben alleen de brug gezien.

Over de brug op weg naar Woerkum, zei ik nog tegen de leider, zullen we eens een bietje harder gaan fietsen. Dit even aan de rest van ons peloton rond gevraagd, gelukkig was  iedereen eensgezind. Voordat we het wisten, fietsten we langs Poederoijen, en zagen we de brug van Heusden opdoemen. Nog een 30 km vanaf dat punt en we waren weer op de May.  Iets van  niks met zo’n mooi gezelschap. Met ruim 110 km op de teller  namen we in de May dan ook uitgebreid afscheid van ons WTC peloton, dat vandaag bestond uit Frans, Karel,  Oscar, Rob, Jeroen, Bart, Jos, Peter, Michel, Henz, Corné, Arthur, Dré, Robert, Maarten, Warner, Rik, Fin, Klaas,  Matthijs, Bram,  Egbert,  Sjef, en leider van de dag Twan.

Bedankt voor de mooie en gezellige ronde, enne veul fietsplezier met de mannen van TC Prinsenbeek, en onze oud-club genoot Franske, in Frankrijk.

Diene Jack heeft ook wat bedacht voor deze zondagmorgen. Moeten wij in de zandbak gaan spelen of zo? Moet ik mijn emmer en schepke  meebrengen?

Nee, het blijkt toch om een fietstocht te gaan. Spullekes maar weer teruggebracht.We gingen eerst maar naar het kleigebied. Dat wil zeggen Andel. Er werd door Jack gelijk het tempo goed ingezet. Ik had nog slechte benen van de dag ervoor. En een uitsmijter Herberg zal daar ook mee te maken hebben gehad. Dus maar een bietje achteraan meegepeddeld. Mag toch ook weleens een keertje zeker?  Bijna alle mensen die zaterdag zo gek waren om naar Ravenstein te fietsen waren ook weer van de partij.

Slingerend door een gedeelte van de Biesbosch trokken wij naar Andelst om hier de dijk naar Wijk en Aalburg te nemen. Er werd lekker afgewisseld op kop. Dat heb ik van horen zeggen, want ik zat in het laatste wiel. Blij dat ik kon volgen. Leeftijd, slechte benen, verkeerde pillekes, wie zal het zeggen.

Speciaal wil ik deze ochtend even Annemiek vernoemen, want na een zware rit van gisteren, maalde zij vandaag ook weer een kilometerke of 90 weg. Dit als voorbereiding voor de grote Ijsselmeertocht.

Via Heusden en Elshout bereikten wij het gehucht Giersbergen, om vervolgens via een smalle fietspad de Rustende Jager te bereiken. Wij waren hier niet de enigen die deze ochtend hier aan het fietsen waren. Het waren er veel die aan het wandelen en fietsen waren. Dit leidde enkele keren tot hachelijke situaties. Misschien een aanbeveling Jack om deze mooie tocht de volgende keer andersom te rijden. Zijn we mooi de drukte voor op de smalle paden in de bossen, en hebben wij geen ergernis van andere gebruikers van dit gebied. Zijn wij toch lekker sociaal bezig. Dus eerst naar het zand, en dan de klei?

Maar het blijft hier een prachtig gebied met hei en de vele zandverstuivingen die dit landschap gevormd hebben. En zo reden wij verder over de parkeerplaats van de Efteing naar Dongen Vaart. Dwars door ’s Gravenmoer en Raamsdonk. En ik maar puffen tussen de wielen. Ter hoogte van Raamsdonkveer nam Jack afscheid van ons, waarna we het laatste stukje zelf terugreden naar de May.

Jack bedank voor het leiden van deze mooie tocht. Volgend jaar andersom, en dan kunnen we spreken van een Supertocht.

Gr De Pakhaas.

De West-Brabanttocht voor de B op zaterdag 20 juni (8 uur vertrek!) fietsen we onder leiding van Piet Verkooyen, Ad is helaas verhinderd.

Voor het eerst warm en zonnig op zondag, en ook nog een milde wind. En deze tocht is de eerste die ik ooit, toen nog op uitnodiging van Peter Broeders, met de WTC Made gefietst heb.

Het zou kunnen dat ik daardoor bevooroordeeld ben, maar ik vind deze tocht een van de mooiste die ik tot nu toe gefietst heb. Dat is natuurlijk ook omdat alles op dit moment groen is en in bloei staat. Op een regenachtige dag zien de polders bij Stampersgat er toch iets minder uitnodigend uit. Dan is het stuk tussen Made en Langeweg al bijna eindeloos. Maar niets van dit alles vandaag. Het was werkelijk fantastisch fietsweer. Minder leuk was dat Ad vanwege een blessure niet mee kon fietsen. Het schijnt niet ernstig te zijn, maar toch vervelend voor hem, en ook voor ons natuurlijk. En niet in het minst omdat Ad de routes strak in zijn hoofd heeft. We gingen met zes op weg. Maar we hopen natuurlijk dat hij er snel vanaf is.

De NNW wind was niet erg vervelend en tot aan Huibergen gingen we er stevig tegenaan. Daar zaten wel op 33,5 gemiddeld. Wat voor de schrijver dezes nog steeds een behoorlijke snelheid is. Helaas, en eigenlijk ook niet toevallig, was er een hardloop evenement bezig in Huibergen. Niet toevallig, want twee jaar geleden was dat ook het geval, en volgens mij  worden veel van onze tochten elk jaar op redelijk vaste weekenden  gepland. Geen probleem overigens, maar we moesten anders door het dorp heen en kwamen zelfs op een oplopende kasseienstrook terecht. Niet voor iedereen een prettige ervaring. Het bleek dus weer dat Ad’s parate routekennis node gemist werd. De gemiddelde snelheid leed er stevig onder. Uiteindelijk zijn we door de bossen bij Bergen op Zoom en gingen weer oostwaarts. En wat ik me nog kon herinneren van twee jaar geleden, koffie met gebak in Nispen. Dit maal weer en Peter trakteerde. Tot dan toe was ik zelf ook zeer tevreden en meende de schande van vorige week nu wel uitgewist te hebben. Iets te enthousiast overigens. Iets te hard overnemen en uit de bocht te fel aanzetten is niet zo handig. Prettig bij de WTC Made is dat dit vriendelijk wordt meegedeeld, ik ben er 30 jaar geleden in Wateringen nog eens het hek voor ingereden. De littekens, alleen fysiek, zijn er nog steeds.

Twee keer lek was te overzien en het  was opnieuw een  prachtige tocht in heerlijk weer met fietsers die er allemaal zin in hadden. Van Made tot Made was het toch weer 130 km fietsfeest. Ik zie weer uit naar volgende week.

Gerard ut Den Berg.

Opnieuw weinig zon en regen voorspeld. Maar daar was ik zelf niet mee bezig, ik voelde me niet helemaal wel, niet Appie Kim. Ik had al moeite om s ‘morgens twee krentenbollen naar binnen te werken. En als ik geen trek heb, dan is er iets goed mis. Het kan niet aan de voorbereiding liggen. Vorige week goed getraind, op tijd naar bed gegaan, nauwelijks gedronken.

Het is Martien zijn tocht, en dat liet hij merken. Niet van kop af te slaan zo leek het.
Hoewel de andere vier zich niet lieten kennen. Behalve ik dan, zodat we op een totaal aantal van zes van start gingen.

Het tempo lag hoog, ik dacht eerst nog dat de gunstige wind de oorzaak was, maar nee, met de wind schuin en recht op kop lag het tempo ook hoog.

En nu komt het, men ging voor 120 km en die heb ik niet meer meegemaakt.
We reden Andel binnen en de krentenbollen kwamen naar buiten. Net voor dat punt heb ik via Bart gedag gezegd, hij had al regelmatig zeer collegiaal polshoogte genomen. Ik heb de kilometerteller uit gezet en ben heel rustig naar Geertruidenberg gefietst. Hier en daar wat zaadjes gepland voor krentenbollenbomen. Zwetend als een otter en erg misselijk.
Ik zit nu op de bank dit stukje te schrijven en ben nog niet bijgekomen. Ik heb nu zelfs nog geen trek. Ik weet dat het samen uit en samen thuis is, maar om van 5 anderen te verlangen met 25 km/h met mij mee te rijden en mijn anti-peristaltische acties te aanschouwen is teveel gevraagd.

De andere heren, zo heb ik gezien, zijn vlot doorgereden en dat is een understatement.
Ik hoop dat ik me snel wat beter voel, want ik begin er steeds meer plezier in te krijgen.
De bedoeling is dat ik volgende week weer vol gas kan meedoen en het rondje gewoon afmaak.

Groet Gerard ut den Berg!