Zoals gewoonlijk ben ik ook deze zondagmorgen weer vroeg op pad om een paar kilometer warm te draaien. Straks mag ik voor de 4x achter elkaar ons B peloton gaan leiden. Na het weekendje Antwerpen en de tocht naar Den Hout, was vandaag de opdracht richting Esbeek oftewel naar Den Bockenreyder.

Tegen 8 uur maar eens bij het gemeentehuis gaan kijken welke A kleppers klaar stonden voor de rit. Stuk of 10 mannen fietsten richting Den Berg. Ik klampte nog enkele kilometers aan om met pijn in mijn wielerhart bij de Bergsebrug afscheid te nemen. Weer terug naar het gemeentehuis, daar stond nog best een aardig groepke op mij te wachten, deed me goed, totdat……..

Wim had al aangekondigd dat hij maar een gedeelte mee zou fietsen, Peter K. zou met hem dan terugdraaien, Anneke vond Esbeek op en neer nog net iets te ver om op te starten, Kees V. had het jaarprogramma niet goed bekeken, volgens hem was de rit vandaag 50 km.
Vervolgens ontstond de discussie over de dreigende buien. Of we niet gewoon in de buurt bleven.  We besloten om maar richting ’t Zand te fietsen. Peter en Wim namen bij Gilze de afslag en waren achteraf de enige die droog thuis kwamen. Bij mij stond er nog geen water in m’n schoenen, maar helaas wel m’n moraal!

Tot aan Chaam heb ik de B mensen alleen van de achterkant bekeken. Moet wel zeggen dat Johan Smits voortreffelijk zijn kopwerk deed, evenals Kees, die er alles aan deed om op tijd thuis te zijn. Ook Petra draaide prima mee op kop van dit groepke.  Ze hebben allemaal meer in hun mars dan ze denken. In de buurt van Chaam voelde je zo af en toe een verdwaalde regendruppel, daar bleef het dan ook bij. Bij Bavel vertelde ik nog tegen Anneke dat we het aardig droog hielden.  Anneke zei nog “we hebben weleens meer bij Oosterhout een nat pak gehaald”. We fietsten intussen al via Dorst Oosterheide binnen, richting de Bredaseweg.

Wie de sluizen openzette, weet ik niet maar het kwam er plots mee bakken uit!
Onder een paar grote bomen probeerden we enigszins droog te blijven. Na een minuut of 10 was het ver over en kwam de zon zelfs weer tevoorschijn. Snel op de fiets voor de laatste kilometers richting de May. De volgende bui kondigde zich in Den Hout alweer aan. Had ik nog even de gedachte om mee naar de May te fietsen,  ik hield  het toch maar voor gezien.

Mijn eindconclusie van deze vochtige zondagochtend:
ginne appeltaart, ginne 130 km op munne teller, enne ginne Bock.
Wel in gezelschap van 3 WTC dames en wel lekker op tijd thuis.

Volgende week heb ik genoeg van de WTC, dus laat ik de regenpunten aan jullie over.
Waar sluit ik daarna weer aan; wie A zegt kan ook B zeggen!

Pierre Boulanger.

Vandaag (zondag 26 juni)  staat een klassieker op het programma;
naar “De Bockenreijder” op landgoed Utrecht in Esbeek.
Als ik bij het oude Gemeentehuis aankom, zie ik Peter Broeders al staan. Hij komt even kijken of er wel A renners zijn, hij gaat zelf het B-peloton naar de pauzeplaats leiden. Genoeg A-renners die wel zin hebben in een terrasje met koffie en gebak; ik tel er 10.
Op het programma staat dat Flip de A-ploeg moet leiden maar die geeft aan dat hij op mij gerekend heeft omdat we wellicht anders nooit op de locatie aan zullen komen.
Gelukkig had ik er al wat op gerekend en gisteravond nog even op Googel Maps de opties bestudeerd. Als Peter Broeders er om 10:00 uur is met de B, dan kunnen we mooi een groot deel van de Vennentocht pakken om zo bovenlangs Tilburg om de stad heen te rijden. Peter rijdt nog even mee maar draait dan terug. Annemiek komen we ook al tegen op weg naar de May. Die heeft er weer zin in waarschijnlijk zoals altijd.
Het is best lekker weer met een stevige  wind die vooral van achter zit, dus het tempo ligt er flink op. Erik van der Hoeven,  die sinds lange tijd eens met de A meerijdt, vindt het prima, hij heeft toch het plan om als het straks na de koffie tegen de wind gaat, met de B terug te peddelen. Binnen korte tijd zijn we Loon op Zand al voorbij.
Dan horen we: “Lek!”. Niels staat  met een lege achterband. Blijkt dat hij niet blij wordt van lekke banden. Natuurlijk helpen we hem al duurt het wel lang want hij heeft weliswaar gaspatronen bij dus de banden moeten weer snel op spanning gezet kunnen worden, ware het niet dat volgens Niels je dat in 3 keer moet doen. “Omdat”, volgens hem, “daar geen lucht in zit maar CO2”, wat zich dan anders gedraagt dan lucht en naderhand weer krimpt of de band zet uit…….. Ik snap het niet, maar hij weet zeker dat het beter is.
Ondertussen krijg ik een telefoontje van Peter Broeders: de B heeft,  in goed overleg, besloten dat ze niet naar de Bockenreijder zullen fietsen omdat het groepje erg klein wordt door 4 terugdraaiers als die afstand wordt gefietst en wegens naderende onweersbuien. “Jullie moeten maar kijken of jullie dan wel gaan”.
Nou wij wel, want we hebben ons voorgenomen om John Haanskorf die nog nooit de Bockenrijder gehaald heeft (wel het ziekenhuis op weg er naartoe 🙁 ), deze keer daar toch echt te krijgen.
We vervolgen dus weer onze weg maar ik besluit mijn route aan te passen.
Niet de langste maar de middenvariant  gaat nu in werking. De korte variant gaat door Tilburg en daar heb ik geen zin in.
Helaas weer lek, en weer Niels achter. Nu zijn de rapen echt gaar. Zeker als hij bekent dat hij hele goedkope binnenbandjes op de kop getikt heeft die dan dus blijkbaar ook niet zo goed zijn. Dat moet hij horen en hij heeft ook maar 1 reserveband bij dus moet er eentje lenen van Flip want dat is de enige die er een voor zulke hoge velgen bij zich heeft.
Dan blijken ook nog eens zijn beide gaspatronen leeg te zijn dus in plaats van zijn 3-stap-injectie moet er met de pomp van Frank gewerkt worden. Niels is nu zo ver dat hij zijn fiets wil ruilen voor een paard maar de jonge dames hebben geen interesse. Mede WTC-ers hebben wel belangstelling voor zijn fraaie Look, er wordt meteen al  € 500,- geboden.
Niels denkt er nog even over na, we stappen weer op.
Het is na tien uur als we de afslag naar de Bockenreijder nemen. De bospaadjes er naar toe die normaal al niet geweldig zijn, liggen er niet best bij en op een gegeven moment staat er een diepe plas van een meter of 5 (lang) waar we doorheen moeten.
Gelukkig is het allemaal de moeite waard, het zonnetje schijnt als we op het terras plaatsnemen en een knappe serveerster neemt de bestelling op.
Bij de Bockenreijder hangt een klok waarop je kunt zien hoe lang ze over je bestelling gaan doen. 5 minuten……het zal wel, maar ze redden dat gewoon. Met drieën slepen ze onze koffie en appeltaart met slagroom aan.
Ik vind het toch wel zielig voor Peter Broeders die speciaal voor de B achtergebleven is en dit nu mist, daarom stuur ik hem even een mooie foto van ons op het terras,
dat zal hij vast waarderen!
Het geheel smaakt ons goed en Niels komt ook in goede stemming: hij biedt aan te trakteren. Omdat wij zijn banden hebben helpen maken hebben. De prijs valt hem wat tegen want nadat hij zijn portemonnee omgedraaid heeft, moet ik nog wat bijleggen.
John is blij dat hij dit nu na 2 jaar toch eens mee kan maken.
Omdat het volgens Flip toch zo maar kan gaan regenen, hebben we maar 1 bakje koffie genomen en vertrekken weer snel. De wind is wat naar het zuiden gedraaid, dus dat is een meevaller en dus zit er weer een flink tempo in.
Af en toe kijk ik eens om naar Erik die hier op B-tempo gerekend had,…het is iets meer.
Tot aan Gilze gaat het goed, we schieten lekker op en lijken de bui die we zien hangen te gaan ontwijken. Helaas, de hemelsluizen gaan open en met het vallen van de regen daalt ook het humeur van het peloton, vooral als we op een kruising de groep zien opsplitsen omdat de ene helft denkt dat de ene route droger is en de andere dat het op de andere route minder zal regenen. Er moet een keuze gemaakt worden en dat doen we want we willen natuurlijk wel naar huis. Peter Verhagen is de enige die toch maar besluit even een regenjasje aan te doen. Op de gekozen route regent het jonge honden, ik vraag me af of het op de andere route echt droog is zoals sommigen denken. Na een minuut of 10 hozen wordt het weer min of meer droog. Mijn kleren drogen weer vrij snel op maar ik voel de plassen nog in mijn schoenen staan.
Het tempo blijft onverminderd “strak” en zo sturen we Made weer in voordat volgende buien de kans krijgen.
Lekker gefietst en koffie gedronken.

Ad

Mijn liefde

Zoals jullie weten, ben ik een getrouwd man. Wat jullie niet weten, is dat mijn vrouw Ria er mee heeft leren leven dat ik nogal vaak vreemd ga.
Iedere keer weer ben ik verliefd als een schooljongen en mijn vriendin heeft menigmaal met mij de slaapkamer gedeeld. Om de paar jaar vind ik weer een nieuwe geliefde en Ria heeft daar volledig vrede mee. Ze berust er zelfs in dat ik soms urenlang over de schoonheid van haar concurrente kan doorzaniken, terwijl het me vaak niet opvalt dat zij er zelf ook geweldig uit kan zien als we uit gaan.

De reden waarom ze er in berust en mijn concubine accepteert is dat ze niet bang hoeft te zijn dat ik haar ooit zal verlaten en mijn geliefde ook niet zit te zeuren met de steeds herhaalde vraag wanneer ik mijn wettige echtgenote nou eens vaarwel ga zeggen om verder met haar het leven te delen. Mijn geliefde kan namelijk niet praten en ook niet luisteren. Ze ruikt echter heerlijk, haar kleuren doen mijn hart sneller kloppen en als ik haar berijd dan produceert ze een zacht ritmisch geluid dat met mij meeversnelt als ik mijn inspanningen vergroot. We vormen een volmaakte twee-eenheid op het asfalt van een rijwielpad.

In haar meest milde buien wil Ria wel eens toegeven dat zo’n mooie slanke tweewieler wel iets heeft, maar stelt ze ook vast dat ze door mijn vreemdgaan een onafhankelijke vrouw is geworden met een eigen leven, die niet voetstoots de meningen van haar man napapagaait. Een enkele keer loopt ze wel eens met me mee een fietsenzaak binnen. Ze let dan uitsluitend op mijn gedrag als ik kwijlend langs het aanbod loop en de mooiste exemplaren even hitsig tussen mijn benen schuif. Eenmaal weer buiten zegt ze dan treiterig: ‘Het is wat voor een getrouwde vrouw om te zien dat haar man onder haar ogen met een ander de liefde bedrijft.’ Is ze jaloers?
Wel een beetje, denk ik, want soms realiseer ik me wel eens hoe teder ik mijn fiets behandel. Hoe ik aai en streel en haar met liefde iedere keer weer voorzichtig uit de auto til en met zorg op een veilige plaats in huis zet. Ik heb dat ook eens met Ria gedaan en dat was op onze trouwdag toen ik haar over de drempel droeg. Geen haar op m’n hoofd die er over peinst die exercitie nog eens te herhalen.

Net als bij vrouwen is de schoonheid van een racefiets aan mode onderhevig. In de jaren vijftig waren het slank gebouwde frames met gebiesde ronde buizen, als vrouwen met een wespentaille die toen het meest in trek waren. Later kwamen de platte ongebiesde buizen, vergelijkbaar met de billen en buik van de rijpere vrouw. De volslanke carbonversies van nu doen qua gewicht denken aan de anorexiemodellen op de catwalks van de modehuizen. Hoewel het natuurlijk het summum is om op zo’n superlicht karretje te rijden heb ik toch mijn bedenkingen. Evenals bij jonge vrouwen. Ze zien er tegenwoordig allemaal hetzelfde uit en ze lijken net als de fietsen zonder uitzondering van dezelfde band gerold. Fietsenfabrikanten produceren eenheidsworst en de vrouwen van tegenwoordig hebben voldoende hulpmiddelen tot hun beschikking om er hetzelfde uit te zien als hun vriendinnen of buurvrouwen. Misschien is het de innerlijke drang om haar man of partner monogaam te houden, maar juist die ene scheve tand, die aparte wenkbrauwen en dat kleine littekentje maken voor mij het verschil.

Nu zitten alle erogene zones op dezelfde plaats en lijkt alle verrassing verdwenen.
Vroeger voelde iedere fiets anders en moest je aan haar wennen, terwijl je tegenwoordig het verschil niet merkt tussen het ene merk of het andere. Daarom is mijn Ria nog steeds mijn vrouw en de fiets een inwisselbaar werkijzer, waarvan ik moeiteloos afstand doe als de leeftijd van de fiets of de technische staat ervan dat vereisen. Fietsen is tegenwoordig niet langer liefde bedrijven maar gewoon fietsen op een perfecte fiets. En Ria?
Van haar kleur, zadel, frame en derailleur kan ik nog altijd intens genieten.
Het is maar een weet!

Den Hout in de derde macht, dat is de naam van de tocht die wij in september tijdens de Houtse kermis gaan fietsen. Het is dan de bedoeling om met een 30 tal Houtenaren deze ronde te rijden. Samen met nog twee ervaren Houtse fietsvrienden zijn we volop bezig om dit tot een bijzonder evenement te maken.

Tijdens de tocht met de WTC kleppers, heb ik  opgelet waar de knelpunten liggen.
Wij gingen vandaag met 10 fietsliefhebbers van start. Flip  moest  alles in de strijd gooien, om Jantje en Peter V. bij de A te laten aansluiten!

Ondanks alles, vertrokken wij met een sterk bezette B groep. Wat te denken van klepper Gerard V, ijzersterk op de steentjes! Ons Annemiek was ook weer van de partij, nog wat minder in de bochten, maar op het rechte eind gaat ze als een speer! Ook Wim R is niet van de eerste rij weg te slaan, hij heeft het fietsen aardig onder de knie. Kan ook niet anders met zo’n geweldige leermeester! De nestor van ons pelotonneke, hoefde je niet te vertellen waar hij moet zitten. Anton zijn favoriete plek is net achter de machinist . Helaas zijn dat wel de zwaar bevochten plaatsen! Voor Piet V maakt het allemaal niet uit waar hij zit, met de fluit aan de mond hoor je hem door de gehele groep. Vandaag had Piet de fluit maar zelden nodig. Ene schrewert is genoeg! Dan waren er ook nog de A mannen bij; voor Kevin, John, Frank en Niels was deze tocht een eitje. Met twee vingers in de neus fietsten ze 120 km in een heerlijk zonnetje!

Over het parcours is al vele malen geschreven. De knelpunten voor mij zijn Baarle-Nassau en Merksplas. De steentjes tussen de strafinrichtingen van Hoogstraten en Wortel blijven een traktatie. Vooral omdat kort daarna de koffiestop bij café “In Holland” op ons wacht. Voor vandaag was het prima geregeld; verse wafel met slagroom en erbeesjes.
Jantje en Peter V.  hebben dit allemaal gemist!
En dat allemaal op een zon overgoten terras!
Vorige week in Antwerpen werden we steeds achtervolgd door een bloemenverkoper, wat gebeurde er vandaag? Stond hij weer voor onze neus. John had dit adres in de salsa club doorgegeven. We hebben meteen verteld dat we volgende week bij d’n Bockenreijer zitten.

Onder een heerlijke stralende zon fietsten wij de laatste 50 km huiswaarts, ik voelde soms wel een klein druppeltje, kan ook zweet van mijn voorgangers geweest zijn. Wij hadden geen hinder van een colonne vrachtauto’s. Het enige obstakel van de dag was de feesttent in Dorst en de felle zon! Na 120 km fietsplezier mocht onze velo tegen 1 uur weer op stal.

Volgende week gaat de rit naar de Bockenreijer in Esbeek!

Pierre Boulanger.

Omdat Peter Broeders wafels met slagroom en aardbeien beloofde, was het A peloton deze morgen kleiner dan normaal.
Op basis van Buienradar.nl werd gekozen voor een rondje Hedel.
Zo zouden de 5 renners volgens planning rond kwart voor elf weer terug zijn en dus voor de buien.  De snelheid zat er vanaf het begin goed in dus dat moest goed komen.
Maar we kwamen een aantal hindernissen tegen die vertraging opleverden.
Dat begon al met de rotonde Tuinbouwweg-Kanaalweg waar de wegwerkers een nieuw wegdek aan het leggen waren. Even rustig aan dus. In Raamsdonksveer konden we ons pelotonnetje uitbreiden naar 6 personen, wat wel zo gezellig fietsen is. Jan de Been die we tegenkomen, gaat op onze uitnodiging in en sluit aan.
Met een licht windje in de rug gaat het met gezwinde spoed naar de Heusdense brug en verder richting Hedel. Het lijkt mij leuk om op de Maas-dijk te blijven rijden.
Even vergeten dat daar een hek staat voor de schapen. Dat moet even open en weer verder…. Tot de volgende hekken; die stonden er 10 jaar geleden nog niet toen ik daar voor het laatst reed. Gelukkig staat er een aardige mevrouw die er eentje open houdt.
Na deze vertragingen, gooien Marc en Flip het tempo weer omhoog.  Peter, Jan² en ik volgen gemakkelijk dus geen probleem. Na de Hedelse brug draaien we meteen terug over 2 bruggetjes naar Bokhoven. Ik wijs nog even op het cafeetje waar vroeger de stempelpost was van de WTC vrije toertocht “Rondom de Maas” . Nu moet ik echt in mijn geheugen graven: “hoe ging die tocht ook weer verder?”. Ohja;  Hedikhuizen en dan Heusden.
In Heusden trakteer ik Peter Verhagen op slecht wegdek met kasseien. Hij weet dat niet zo te waarderen (en er zouden nog heel wat meer klinkertjes volgen). Ik zet koers naar Heesbeen en Doeveren, maar dan roept Peter Verhagen dat de “blauwe brug” dicht is,
of open?  In ieder geval , we zouden daar niet langs kunnen. Dus we gaan linksaf over Elshout richting Waalwijk. In Waalwijk volgen we het mooie fietspad dat de stad ontwijkt , ….maar wel een stuk of 10 stoplichten heeft. Uiteindelijk belanden we op het Halvezolenlijntje richting Waspik. Nu weet ik weer waarom we met de A daar nooit langsrijden. Een stuk of 3 oversteken waar we in de remmen moeten om veilig over te steken, kinderen op een traptrekker en een paard. Bovendien is de wind behoorlijk aangewakkerd en pal op kop. Geen probleem, we kunnen nog steeds voor de bui  thuis zijn reken ik uit. Als we Geertruidenberg inrijden, hoor ik een bekend geluid, zeg maar lawaai. 110 toeterende vrachtauto’s die gehandicapte passagiers een mooie dag aan het bezorgen zijn. Helaas komen wij net aan op de rotonde als de eerste voorbij is. We wachten even, nou ja, we staan zeker 10 minuten. Dan zijn we het getoeter wel zat en er beginnen druppels te vallen. Bij een klein gaatje in de colonne steken we snel over om het laatste stukje af te handelen. Mijn benen voelen na al het intervallen al behoorlijk zwaar en Flip trekt er nog eens aan, maar ook ik houd niet van een nat pak dus ben er blij mee.
Weer ff remmen voor de werkzaamheden op de rotonde en dan speciaal voor Peter nog even wat klinkertjes op de sluizenweg. Netjes net na elf uur nog thuis.
Een kwartier later regent het flink.
Ik denk aan de B ploeg die dan net over de Belgische grens zit en ondanks dat ik de wafel mis, ben ik blij dat ik er niet bij ben.
Want elke tuinder weet: “Rijpe aardbeien en regen, dat is een rotcombinatie”.
Ik hoop dat ze het dus droog gehouden hebben.
Wij waren zoals gepland in ieder geval voor de bui thuis.

Ad