Daar sta je dan. Op tijd in de May maar wel met een lekke achterband.
Bandje compleet versleten. Te lang mee doorgereden.
Denken dat die dingen oneindig meegaan.
Maar nu voor een voldongen feit geplaatst. Bandje heeft de vele kilometers niet meer kunnen verwerken.
Bekijk het maar dacht het bandje, het is mooi geweest zo. Groot gat in het loopvlak.
Einde verhaal.
Het werd intussen wat drukker bij het gemeentehuis. Peter Verhagen zei dat ik wat minder appelgebak moest consumeren onderweg en meer geld in het onderhoud moest investeren. En daar heeft hij natuurlijk wel een sterk punt. Maar ja, ik heb maar een klein traktementje en dan moet je keuzes maken. En vanaf 1 september wordt het nog minder want dan krijg ik mijn centjes van vadertje staat. Dan kom ik op een leeftijd dat alles wat rustiger mag hahaha. Misschien ook wel minder appelgebak? Wie zal het zeggen. Zal er aan liggen wat het vrouwtje mij toe stopt als ik thuis vertrek voor een ritje.
Maar ondertussen stond ik nog steeds met een lekke band.
Toen kwam Flip te hulp. Ging thuis speciaal voor mij een bandje halen zodat ik toch weer kon vertrekken.
Flip, kerel bedankt dat je mij weer op weg hebt geholpen.
Iedereen ging op pad en wij van de trimgroep waren de laatste. Bert, Wim, René van Mook en ik. Peloton kan je dit niet noemen, meer een kopgroep. Maar waarvan?
Besloten was om voor René naar de Biesbosch te rijden. Zo gezegd zo gedaan. Op de Bergse brug nog maar een keertje lek gereden. Ook dit euvel snel hersteld. Bert en ik bepaalden het tempo en zo ging het over het fietspad naar Werkendam. Daarna slingerend door de mooie Biesbosch waar we af en toe een fietser of groepen fietsers tegenkwamen.
René zat te genieten van de mooie omgeving.
Langs het Biesboschmuseum het fietspad weer opgepakt. Nog een kudde Schotse hooglanders gezien die aan het grazen waren. Wat een leven hebben die beesten zeg!!!!
Dwars door het centrum van Werkendam om via het buitengebied richting Nieuwendijk en Hank te fietsen. Tempo zat er lekker in en in no time waren we weer terug op de May. Hier afscheid genomen van de klasbakken en toen weer op weg naar huis, waar later op de dag Valverde op weergaloze wijze rit 2 van de Vuelta wist te winnen. Bijna 40 en er zit nog geen sleet op. Laat nog steeds vele jongeren een poepie ruiken en dat zal nog wel een tijdje duren.
Zondag ben ik er niet bij maar de zondag daarna weer wel.
Omdat vandaag ook de Etappas-Tour plaatsvindt en daar een stuk of 10 WTC’ers aan meedoen, verwacht ik niet zo’n drukte als afgelopen weken. Toch staan er 18 renners en rensters aan de start bij het Oude Gemeentehuis.
Ik tel even en zie al snel dat de Sport groep wel erg klein zal zijn. Flip en Frans zijn naast mijzelf zekerheidjes maar Peter Verhagen en Erik van der Hoeven geven aan dat ze gepland hebben met de Tour mee te gaan. Hmmm, met drie, dat is wel wat weinig.
We besluiten met de Tour mee te gaan.
Maar dat gaat nog niet zo vlot want Flip is ondertussen naar huis omdat Gerard Veekens ontdekt heeft dat zijn buitenband zodanig kapot is dat daar geen hele tocht meer mee te rijden is. Flip heeft nog wel een oude band liggen denkt hij en komt daar even later ook inderdaad mee aanrijden. De trimgroep is ook klein. Omdat Piet deze keer met de Tour mee wil, zijn er maar 4 over. We laten hen achter terwijl ze de band van Flip op het wiel van Gerard aan het monteren zijn. Later hoor ik dat Gerard eigenlijk ook nog met de Tour mee gewillen had…. jammer, hoewel ik naderhand zag dat hij nog meer kilometers weggetrapt had dan het Tour-Sport-collectief.
Wij rijden onder aanvoering van dagleider Kees Marijnissen naar Zundert en rijden via Oosterhout. Ik zie dat ze het nieuwe fietspad al weer aan het verbouwen zijn.
Dat was ook wel nodig, de oprit op dat fietspad was precies op het (onoverzichtelijke) punt waar het bos-fietspad tussen de bomen uitkomt. Levensgevaarlijk en niet goed doordacht. Dus over 1-2 weken hebben we in ieder geval een betere oprit en zullen we het fietspad moeten gaan volgen want het is een verplicht fietspad.
(Ter info: Boete is € 55,- voor die overtreding).
Ik rij zelf de hele tijd achterin want het gaat prima op kop. Ik let niet zo op de route ook al omdat ik toch geen verslag hoeft te schrijven, tenminste dat denk ik, maar hoor bij thuiskomst van Anneke dat de tourclub besloten heeft dat ik dat wel zou doen. Ik heb geen vergadering en stemming gezien onderweg en zeker zelf niet mogen stemmen, maar vooruit dan maar. Ik kan dus niet precies vertellen hoe we gereden hebben (maar degene met Strava kunnen dat wel precies zien). We gingen in ieder geval via Chaam België in en via Meer richting de A16 om een stuk zuidelijk van Hazeldonk die snelweg over te gaan. richting Zundert. Er ligt daar een fietspad, wat niet altijd het geval is in België en waar je als fietsgroep niet op hoeft te rijden als je aan wat regels voldoet: minimaal 15 renners….halen we net niet. Bij de groepsgrootte van 15 en meer mag je volgauto hebben die er 30 meter achter rijdt. Bij meer dan 50 renners is die volgauto zelfs verplicht.
Wij moeten dus vandaag op het fietspad. Dat doen we ook meestal en dat is niet altijd een pretje, ze zijn wat smal en zoals we deze week in het nieuws hebben kunnen horen en lezen, is het wegonderhoud in België de laatste jaren niet echt goed geweest. Nou, dat geldt ook voor de fietspaden.
In Nederland aangekomen wel weer goede fietspaden maar we moeten even puzzelen om daar goed op te komen.
De terugweg gaat via Klein Zundert richting Sprundel en Etten-Leur.
Colin Marijnissen krijgt een lekke band. Flip gaat er zich mee bemoeien dus dan is hij zo gewisseld. Wel lang genoeg voor een sanitaire stop en om mijn banaantje op te eten.
De bewoner van het huis waar we op het erf staan, komt er bij staan.
Hij is van het type “ praat graag”, na de stop weten we alles van hem. Behalve waar zijn roots liggen want hij was wel heel erg bruin geworden deze zomer.
Via Mastbos gaat het dan naar Den Elsakker en zijn we al weer bijna thuis. Maar weer hoor ik een lekke band bij de Compaan. Nu is het Piet. Weer is Flip er snel bij. Terwijl Piet zijn bandafnemers nog aan het zoeken is, heeft Flip de band al van het wiel. De nieuwe band zit er al in voor Piet zijn CO2 patroon klaar heeft. Al met al een hele snelle pitstop en kunnen we de laatste zeven kilometer rijden.
Erik en Antoon malen op de grote plaat richting Wagenberg.
Rachel merkt op dat nu voor haar de kilometers toch wel beginnen te tellen. Maar haar knie houdt het goed. Ook Anneke, de andere dame in ons gezelschap, vindt het pittig maar blijft er goed aanhangen door slim te rijden.
Met 88 kilometer op mijn tellertje en net boven de 30 km/uur gemiddeld, komen we weer thuis. Een stuk lager dan wat de Sportgroep normaal aan snelheid haalt maar nu wel een stuk meer kunnen buurten.
Na wat afmeldingen, zelfs nog midden in de nacht kreeg ik nog een app. Marieke kon door een feest in ’t Veer de slaap niet vatten. Nu hadden wij het geluk dat er een gebakje over was! Toch gingen er 30 fietsers op pad.
De snelsten verkozen het wiel van de veurzitter, de trimmers kropen bij digi Piet in z’n wiel, hij had zijn route zaterdag nog verkend, dan mot het goed komen!
Mijn tourclubke was weer het populairst, met 15 volgers ging ik op weg naar de koffie.
Wij fietsten tot aan Den Berg op korte afstand van de sportgroep. Ik zei nog tegen Maurice, “als ze een keer lek rijden, zijn we ze voorbij”. Dat had ik beter voor me kunnen houden, nog geen 500 meter verder hoorden we pssssssttt. Een lek bandje volgens mij.
Terugkerend om te kijken wie de klos was, zag ik ons Kefke daar staan. Hij had zich toch afgemeld? Hij had zaterdagavond een fist, wat rustig aan gedaan (spa) en was gelukkig toch van de partij! Peter Verhagen moest er wel aan te pas komen voor een snelle banden wissel. Lucht erin en gaan met die banaan.
De Keizersveersebrug over naar de Peerenboomsesteeg en weer hoorde ik een bekend geluid; pssssssttt. Het bandje had het weer begeven. Volgens de experts was de beste oplossing om zijn achterwiel voor in te zetten. O nee, de achterband verwisselen naar voor. Dus handen uit de mouwen, vele handen maken licht werk! Helaas heb ik niet zoveel gedaan, buiten een klein beetje lucht in het bandje pompen. Mijn gedachten waren om nu de route in te korten zodat we toch om half 11 bij SED zouden zijn. Dan maar niet via het prachtige Babyloniënbroek en Wijk en Aalburg maar de kortste weg naar de Heusdense brug. Maurice die in de May nog tegen mij zei “nou al op kop, da is de bedoeling nie” nam nu samen met Peter Verhagen de kop over tot aan Doeveren. Antoon liet zien hoe sterk hij tegen de wind op kon boksen. Samen met onze benjamin Colin fietsten we nu naar Sprang. Ik wilde niet door de drukke Nieuwe Vaart fietsen, ook niet om Bert in de verleiding te brengen om daar in z’n remmen te knijpen. Bert die voor de eerste keer met onze groep op pad was en volgens mij weinig problemen had. Weer een volgeling erbij!
’s Gravenmoer kwam in zicht. Als je van de andere kant straten benaderd, ziet het er wel heel anders uit zei ons Anneke. Het laatste stukske naar SED nam Erno voor zijn rekening, die rook de koffie, vers gezet door zijn broertje William!
Wij waren de laatste groep die arriveerde op het terras van SED, genoeg plek.
Traaise/ Teteringse Marion verzorgde de koffie met appeltaart of lopend chocoladetaartje, die smaakte verrekte goed! Na een half uurtje bijgekletst te hebben en de vakantie verhalen eruit waren, konden we beginnen aan het slotakkoord.
Ieder met z’n eigen ploeg om gemopper te voorkomen, ging het richting de May.
Rond 12 uur zat het er weer op en gaan we helaas weer beginnen aan de laatste 9 tochten van dit seizoen.
Volgende week ben ik er echt niet bij, een uitstapje naar de etapastour met verschillende clubgenoten.
Met 30 personen aan de start is het deze morgen druk bij het oude gemeentehuis.
De opdracht aan de drie leiders van de dag is: breng je groep om 10:30 uur bij de koffiestop SED in ’s Gravenmoer. Dat betekent voor mij dat ik de sportgroep zo’n 65-70 kilometer moet laten afleggen. Ik heb besloten om een rondje “Heusdense Brug” te rijden en dan vanaf Waspik daar een lus aan te plakken. Dan komen we op de vereiste afstand en dit geeft de mogelijkheid om wat af te snijden als we door lekke band of zo achter komen op schema.
We zijn met 7 WTC’ers en hebben een hele sterke gastrenner: Bryan van Rutten.
We zitten door eigen sterke mensen. maar vooral door deze jongeman, al snel voor op mijn schema. Geen wonder, hij besteedt heel veel tijd aan trainen met nu al 13.000 kilometer op de teller en dat hij met 25 jaar leeftijd minder dan half zo oud is dan ik, zal eerlijk gezegd ook wel in zijn voordeel zijn. In het eerste deel van de rit zie je het nog niet zo. We fietsen over Raamsdonksveer richting Raamsdonk en dan via de polder naar de Hankse brug. Dan over de Peerenboom naar het oosten. Wind in de rug dus dat gaat lekker. Iedereen doet mee. Ik vind het leuk om weer eens met Erik van der Hoeven bij te kletsen. Dit jaar lang niet gezien bij de Sport maar hij rijdt echt goed.
Binnen een uur zitten we op de Heusdense brug waarna we de wind op de snufferd krijgen. Nu wordt het pittiger met WTC”ers die in dit jaargetijde sterk zijn en dus Bryan die laat zien dat je ook tegen de wind gewoon veertig kunt rijden. Tenminste, hij kan dat.
Achter hem kraakt en piept het.
Hij zit ondertussen ook nog wat mannen te coachen hoe ze moeten rijden om het gemakkelijker te hebben. Dat zien Erik en ik van achteruit, een beetje op het elastiek.
We zijn weer zo bij Waspik. Ik ga de A59 over en linksaf naar Sprang-Capelle.
Het extra lusje van een kilometer of tien. Geen enkele reden om af te snijden.
Vlakbij de Moer ontwaren we bekende shirts. Piet Verkooijen heeft de Trimploeg op hetzelfde laatste stuk naar ’s Gravenmoer gezet.
We gaan er op en er over.
Ik had met een paar andere verwacht dat het even rustiger zou gaan, maar niks is minder waar. Er rijden er nu vier een stukje los en pal tegen de wind valt het niet mee om er bij te komen. Bovendien zit Wim Rasenberg er even tussen als stoorzender waarvoor, na hij aan de koffie toegeeft, dik betaald werd door de kopgroep. John en Flip rijden 25 meter voor mij in de achtervolging. Ik rij weer een stuk voor Erik. Ik besluit toch maar op Erik te wachten. Heel sociaal natuurlijk maar ik moet zeggen dat ik niet denk dat ik er nog bijgekomen was. In ’s Gravenmoer stuur ik met Erik linksaf richting Oosterhout/Oosteind. Flip pikken we weer op (of hij ons). Waar de kopgroep is, vraag ik me af. Maar die vraag wordt snel beantwoord als we bij SED achterom rijden. De fietsen van de mannen staan al geparkeerd tegen de heg langs het terras. Ook zie ik de fiets van Gerard Veekens al staan. Piet heeft waarschijnlijk de Fazantenweg genomen. Dat is iets korter.
Op mijn horloge zie ik dat het 5 voor half elf is. Goede timing. Peter Broeders is er nog niet met de tourgroep. Maar die komen vijf over half elf binnen. Die hebben wel af moeten snijden als gevolg van 2 lekke banden.
Het altijd vriendelijk personeel van SED serveert koffie/thee en 2 soorten gebak. Lekker hoor. En ook lekker voor de clubkas als SED maître William Haanskorf alles blijkt te sponsoren vandaag. Dank William!
Nadat de bordjes en kopjes leeg zijn, wordt nog een groepsfoto gemaakt en vertrekken de 3 groepen weer richting Made.
Met de Sportgroep mogen we eerst, dan is de kans dat groepen elkaar inhalen het kleinst. We leggen er meteen weer een flink tempo op. Frans Marijnissen sleurt mee op kop, die wil op tijd thuis zijn want hij gaat naar de Ronde van Etten-Leur. Martien en Thijs hebben ook goede benen. Erik, Flip, John en ik hebben ook nieuwe energie. Bryan was tijdens de koffie stop al eerder weggegaan, misschien moest hij nog mee doen in Etten-Leur. Martien zegt nog dat hij er blij mee is want dan kunnen we na de pauze tenminste doorrijden… .
Met 85 kilometer op de teller rijden we Made weer in.
Was met recht een lekkere rit.
Onze pakhaas verheugde zich zo op de appeltaart dat hij niet in de stemming was om een stukje te schrijven .
Nu ben ik niet zo lang van stof en ook niet zo routevast dus het verslag zal iets korter zijn dan anders.
Piet nam ons weer mee op een mooie rit richting Dorst. Na onze flitsende start bleken we met 4 man en 2 vrouwen te zijn, inclusief René van Mook die eens wilde meerijden met WTC. Wij reden langs prachtige lavendelvelden en over mooie polderweggetjes naar SED in ‘s Gravenmoer.
In de buurt van Tilburg Reeshof gingen we langs en over het kanaal. Voor Wim was het een nieuwe route en hij genoot ervan. Het bleek dat we er de week ervoor ook waren geweest maar vanaf de andere kant maar dat mocht de pret niet drukken.
Richting ‘s Gravenmoer werden we ineens ingehaald door het Sportgroepje.
Die reden als nooit tevoren! Toch waren wij als eerste bij Sed .
Heerlijke koffie/thee op met iets lekkers erbij en daarna in onze eigen groepen terug naar Made gefietst.
Het gaf weer een goed gevoel om op ons oude vertrouwde verzamelpunt bij elkaar te komen. Jammer dat ’t bénkske is verdwenen.
Nu zaten Wim en Sprangse Bert op ’t trapke, toch een stuk minder comfortabel.
Dus snel maar op het ranke zadel, de drie groepen vertrokken alle drie verschillende windrichtingen uit. Mijn tourgroep nam ik maar weer eens naar het zuie!
Weer een mooi groepke met 12 WTC’ers en drie gastrenners ging het over het nieuwe fietspad naar Dorst, ’s morgens vroeg is dit geen probleem, nog niet zoveel fietsverkeer. Toen we na 11 uur daar weer aankwamen, was dat een ander verhaal. We kwamen toen vanaf de Seeterse Hoeve. Net voor ons fietsten daar een groep van een stuk of 15 “gewone fietsers” heerlijk aan het genieten. Voor ons de keus het fietspad of toch maar op de weg? Moeilijke keuze, op de weg kijken de automobilisten ons boos aan, op het fietspad is het voor ons en de andere fietsers gevaarlijk. Wat is de oplossing?
Wij vertrokken in een lekker tempo via Bavel, stukske Slingerdreef richting Chaam.
Ik vond het vreemd dat de BBA of hoe dat tegenwoordig mag heten, door het buitengebied om Chaam heen reed. Waarschijnlijk was hij de weg kwijt (dacht ik).
Met Maurice, Kevin, Kees, Jan en Antoon op kop gingen we nu richting Bels. Niels wilde nog ff bij Natasja op de koffie maar daar konden wij niet aan beginnen.
Pom, pom, pom op de pedalen op zoek naar echte Vlaamse polderwegen.
Net voor Meerle ging het over Oosteneind naar de Ulicotenseweg , weer even in Nederland, om snel weer de grens over te gaan naar de Provincie Antwerpen. Bij Maurice gaat zijn hart sneller kloppen over de grens, eens vragen wat daar de reden van is!
Een beetje verder kwamen we allerlei borden tegen van afgesloten of omleiding, maar wij eigenwijs zoals wij zijn, kunnen er altijd door. We kwamen terecht op een groot festivalterrein, wat was hier toch aan de hand? Vanuit Hoogstraten organiseren ze daar al 36 jaar de Antilliaanse feesten. Het grootste Caribbean festival ter wereld biedt een weekend vol opzwepende muziek in een fabelachtig festivaldecor. De nachten zijn er zwoel, de cocktails vloeien rijkelijk en er wordt gedanst tot in de vroege uurtjes…op zomerse klanken van Despacito van Daddy Yankee en vele ander toppers!
Volgend jaar toch een paar uurtjes eerder vertrekken om daar een dansje en drankje te doen! Dit jaar zat het er niet in.
Een beetje verder gingen we over het riviertje de Merkske en een stukske fietspad op weg naar Castelre. Nog twee keer links om op de Hoogstratensebaan uit te komen, vanaf hier het keerpunt en wij zijn voor de derde of vierde keer de grens gepasseerd.
Na een kilometerke of wat op deze mooie baan, komen we bij de Zigraeck aan.
Bij de oud-leden van de WTC Made alom bekend. Iets met Willem A. en unne boom!
Maar waar ik nieuwsgierig naar was, wat of waar komt de naam Zigraeck toch vandaan?Het kostte mij enig speurwerk, op internet is er niks over te vinden. Dan maar een telefoontje naar een boomkweker in die straat. Ook die wist het niet. Veevoeder bedrijf van Teeuwissen gebeld, wist het ook niet. Hij gaf mij het een telefoonnummer van een Heemkunde man uit Ulicoten en die beste man sloeg er de boeken op na, met het antwoord!
De Naam Zigraeck kwam al in de 14e eeuw voor. Het heeft iets met seg, sek of zegge, het is iets van een plant met een scherpe driekantige stengel en een rak is recht stuk in een rivier. Toevallig loopt ook daar in de buurt ook het riviertje het Merkske. Dus dat weten we ook alweer!
Het ging met de wind inmiddels vol in de rug richting Chaam op aan. Met ondersteuning van Kees, Maurice en Kevin die de route ook via hun GPS af kunnen lezen, is het voor mij relax fietsen om zo ook eens een praatje met de een of andere te kunnen maken.
In Chaam aangekomen was mij ineens duidelijk waarom de bus door het buitengebied toerde; het was namelijk jaarmarkt en kermis. Een flinke bedrijvigheid in dit wielerdorp. Door de Wouwerdries en de Kerkdreef (een binnendoor paadje) komen we plots weer op de bekende fietswegen uit bij de Gilzerweg.
Het laatste stuk was over de bekende wegen richting de May.
Met bijna 90 km op onze tellers was het weer een prima tocht met gezellige mensen, en heerlijk fietsweer!
Waren wij nu eerder thuis of was de sportgroep ons net voor?
Volgende week ben ik er niet bij, welke vrijwilliger neemt het stokje over?
De grote hitte van de afgelopen weken was verdwenen. Dat was goed te merken toen ik buiten kwam.
Heerlijk om zo naar de May te fietsen.
Vandaag weer ouderwets verzamelen bij het gemeentehuis met een nieuwe rotonde.
Ook in de May slaat de moderne tijd steeds meer om zich heen.
Vandaag toch maar weer besloten om met de onderafdeling van de WTC mee te fietsen. Geen schande natuurlijk, maar wel erg gezellig. Handjes op de remgrepen en gaan. De beugels kunnen we gewoon verwijderen. Praten over Feijenoord, Kapellekes en koffie met appelgebak. Vragen beantwoorden over het Blauwe Meer en Petra zo gek proberen te krijgen om voor ons lekker appelgebak te bakken als wij weer die kant uitkomen. De slagroomspuit nemen wij wel mee. Hahaha.
Deze ochtend werden wij ook verblijd met de aanwezigheid van Leo en Erik Stasse.
Leuk om beide broers weer eens te zien.
Loon op Zand, die richting gingen wij uit. Daar lag de beroemdste waterplas uit de regio. Wonderschoon, maar hij is bijna niet te zien. Zo blijft hij voor velen onondekt en bijna niemand kent hem daardoor. Maar daar door niet minder mooi.
Petra beschikte deze ochtend over een paar wonderbenen. Samen met mij op kop langs de diverse kapellekes die op onze route lagen. Ook op het Halve Zolen Pad was ze niet van kop af te krijgen. Pas 2 kilometer van haar huis gaf ze de pijp aan Piet over. Dat is nog eens een flinke lap erop geven Petra!!!!
Piet legde Helene uit dat wij nu het Blauwe Meer passeerden met in de verte de contouren van Tilburg. Voor Helene zijn veel van onze tochten nog steeds ontdekkingstochten.
Mooi toch.
Via de Moer ging het richting Cola, waar wij ipv Cola een banaantje gingen nuttigen.
Daarna via het viaduct de Uiterste Stuiver het industriegebied opgezocht waar Cool Blue zetelt. Over het kanaal en daarna richting Steenhovensebaan. Hier de wind pittig op kop. Was toch wel even door bikkelen. Richting Dorst het nieuwe fietspad gepakt wat Dorst en Oosterhout met elkaar verbindt. De A27 overgestoken om daarna het Teteringse bos in te draaien. Om aan onze kilometers te komen ook nog maar het Munnickenhof erbij gepakt, om vervolgens via Den Hout terug te keren naar de May.
Nu op naar de bijpraattocht van a.s. zondag.
Verheug me nu al op het gebak bij William’s SED.
Het is even opletten deze ochtend voor Anneke en mij. Verzamelen is weer bij het oude gemeentehuis en dat is toch een stuk verder van huis dan de Amerhal.
We kijken nog even of er iemand toch bij de sporthal staat, maar nee, iedereen heeft het bericht blijkbaar gelezen.
Ik tel een stuk of 7 kandidaten voor de sport maar Niels maakt op zijn bekende, vriendelijke manier duidelijk dat hij dat niet van plan is.
Hij spreekt zelfs met twee woorden, keurige jongen.
Uiteindelijk vertrekken we met zes renners voor een rondje de Rith dat ik spontaan geroepen heb. Al fietsende richting het westen, bedenk ik dat dat rondje de Rith wel een heel kort ritje is. Ik zal er iets voor of achter moeten plakken. Gezien de windrichting wil ik eerst naar Zevenbergen.
De renners zijn goed gelijkwaardig, hoewel Paul en Frans nog iets meer gelijk zijn, oftewel sterker. Ze gaan vlot van start tegen de wind. Die twee zitten elkaar te coachen om er het beste van te maken. Frans vindt dat hij te veel wind vangt en roept naar Paul: “Naar links, pannekoek”. Mijn spellingscontrole geeft nu een foutmelding. Die wil graag pannenkoek zien blijkbaar, maar dat geldt dan wellicht voor het gerecht, in wielerverenigingen vind ik dat pannekoek, dus zonder extra n, nog prima kan. Hoe dan ook, de opmerking van Frans maakt wel dat iedereen oplet waar hij moet rijden op kop.
Paul houdt van ronddraaien, hij probeert ons vlot door te laten draaien op kop.
Maar Frans denkt er het zijne van en is niet van plan op kop meteen al zijn benen stil te houden omdat die snotneus het zegt 🙂 (meer dan 30 jaar leeftijdsverschil).
Daar zijn zijn benen bovendien te goed voor. Ik rijd met de groep van Zevenbergen langs de noordkant van de Mark naar Oudenbosch, Zegge en langs Roosendaal. We halen een groep in die aanhaakt, maar niemand daarvan die overneemt.
Daar houdt Paul niet van, met een extra “ snok” vliegen ze er af.
Wij rijden van Schijf richting Liesbos om daar eindelijk aan de tocht door de Rith te beginnen. Twan heeft daar ondertussen hoge verwachtingen van.
Helaas zijn we al weer bijna bij Rijsbergen als hij vraagt wanneer we door de Rith komen? Flip legt hem uit dat hij dat al weer 5 kilometer voorbij is; “dat bruggetje met de kinderkoppen”. “Oooh daar, mooi ja!”
We gaan het viaduct over de A16 over en rijden langs de Galderse meren.
De verkeersregelaars staan al klaar om daar de badgasten in goede banen te leiden.
Wij rijden gewoon rechtdoor om uiteindelijk in Ulvenhout uit te komen. Langs de Fanzanterie zetten we koers naar en langs Bavel. Ik voel me in Frankrijk, niet alleen de temperatuur is ondertussen behoorlijk opgelopen, ook rijden we langs een groot veld met bloeiende lavendel. Nog nooit gezien in NL, zo’n Provençaals tafereel.
Ik denk dat Peter Verhagen dit wellicht even gemist heeft. Hij heeft even een dipje.
We doen iets rustiger aan, hoewel Peter daar wellicht weinig van merkt. Gelukkig voor hem gaan in Dorst de spoorbomen omlaag. Peter is vandaag zeer tevreden over de NS vertelt hij, en zowaar, naderhand zie ik hem weer gewoon op kop rijden, het moment van rust heeft geholpen blijkbaar.
Bij de Meerberg gaat Twan rechtdoor naar Terheijden. Hij weet na zijn vakantie weer waar hij staat, maar heeft er niet veel van geleden. Hetzelfde geldt voor Flip, die net terug is van een wandelvakantie in Ierland en dat heeft hem ook niet geschaad.
Twan dankt ons voor de “ gedenkwaardige tocht”, vooral de Rith zal indruk op hem gemaakt hebben denk ik.
Wij testen de benen nog even op de brug bij het Kopske en richting het 50 km brod van
Den Hout.
Het was een lekker Rithje van net boven de honderd kilometer en zijn net onder de 3 uur weer op de May.
Weer een zomerse tocht vandaag.
Er is zelfs vraag naar een tropenrooster. Omdat we bang zijn dat het wisselen van tijdstip te verwarrend is, gaat dit idee niet door. Maar het weer is er wel naar. Gelukkig is het deze ochtend net iets koeler. Het wordt vandaag “maar” 27 °C.
Bij het vertrek om half negen is het in ieder geval nog maar 21 °C en dat is natuurlijk een prima starttemperatuur. Dan hoef je niet lang warm te rijden.
Ook vandaag zijn er een aantal renners die prima met de Sportgroep mee kunnen maar die toch met de Tourgroep mee gaan.
Jammer hoor, daar gaat het dan soms te hard en wij kunnen wel een paar mannetjes extra gebruiken. Dan hoef ik wat minder op kop :- ).
Wij vertrekken met vijven voor een rondje dat Martien kent en dat rond de 90 kilometer lang zou zijn. Mooi, dan zijn we net na elven thuis.
De jongeren Thijs en Willem blijken goed in vorm te zijn. Ze pakken veel kopwerk met behoorlijke snelheid. De wind zit Noord en beetje Oost en Martien stuurt richting Moerdijk. Maar hij gaat meteen al anders dan we gewend zijn. We rijden door Hooge Zwaluwe naar Lage Zwaluwe. Daar nemen we een klinkerweg naar Blauwe Sluis die ik wel ken maar niet vaak rij. Daarna rijden we toch echt naar de Moerdijkbrug. In de Dortse Biesbosch pikken we een zesde renner op. Hij blijkt bijna thuis te zijn, hij was wel volgens tropenrooster om 7:00 uur vertrokken. Even lijkt hij linksaf te slaan waar wij links gaan maar trekt toch zijn hand weer in om met ons mee verder te rijden. Hij vindt het wel lekker gaan zo en zijn vrouw ligt waarschijnlijk toch nog op bed. Hij draait ook lekker mee.
Opvallend is dat hij een fiets met stalen buizen heeft. Dat zie je niet zo veel meer. En een Rolls zadel, daar zweerde ik vroeger ook altijd bij maar ik zit nu ook op een met een gootje. Op een stalen ros kun je in ieder geval ook nog steeds mee merk ik.
Als hij ziet dat we uit Made komen, krijgt Martien een verwarrend gesprek over Flip Segeren die inderdaad ook bij ons fietst maar hij bedoelt wellicht die andere van onze Flip zijn Ome Toon? Ik kan het allemaal niet zo goed volgen.
We krijgen nu met de eerste echte intervaloefeningen te maken. Er is een wegblokkade in de Biesbosch en we draaien links. Maar Frans heeft zo te merken geen zin om ver om te rijden. Hij roept dat hij gewoon een auto ziet rijden op het geblokte stuk dus we moeten er door kunnen. We draaien weer terug. Er blijkt een grote buis over de weg te liggen en we moeten een soort bruggetje over. Heel stijl en ik val bijna stil. Met Frans in mijn wiel moet ik weer flink gas geven om de anderen in te halen. Tenminste, ik denk dat Frans in mijn wiel zit maar het blijkt dat die nog verder achter ligt.
Ik denk ondertussen dat Martien langs het wielerbaantje zal rijden en dan over Gorinchem terug, ideaal met deze wind. Maar nee, hij draait terug langs Dordrecht. Dan krijgen we te maken met allerlei weggetjes waar ik regelmatig langs rij, maar nooit in of door.
Zo komen we op een weg langs het water van de Dortse Kil en gaan over de tunnel heen. Dan rechts en dan recht er door heen.
Thijs heeft het eerste stukje gedaan maar dan komt Willem voorbij en ik er achteraan.
Dag Thijs, … niet dus. Die vindt zijn tweede adem en komt op het eind ons weer voorbij. Wat herstellen die jongelui toch snel. Martien begint nu echt te slalommen door weggetjes die nog onbekender zijn. Het is geen rondje van Martien maar spaghetti van Martien.
Met mijn bochtentechniek waarbij elke keer een gaatje valt, begint het nu een echte intervaltraining te worden. Dat is goed. Misschien helpt dat om nog iets beter te worden.
Ik werd afgelopen week op de klimmetjes van de Sallandse Heuvelrug tot 2 keer toe door een groep wielrenners uit het wiel gereden. Dat stond me niet aan.
Ik zal verder geen poging doen om verder uit te leggen hoe de route er uit zag deze zondag, want ik weet het echt niet meer. Kijk zelf maar even op Martien’s Strava kaartje hieronder.
Wat ik wel weet, is dat we uiteindelijk via de parallelweg langs de A16 bij Zevenbergsche hoek weer terugkwamen. Dat ging lekker. Maar in de polder werd nog even de wind schuin van voren.
Rond tien over elf rijden we de May weer binnen.
Ruim negentig kilometer op de teller.
Van de week eens kijken of ik nu wel die Tukkers aankan.
Het was tegen half negen al weer aardig druk bij de sporthal, voor alle categorieën was er voldoende belangstelling, schatte ik zo in.
Voordat we van start gingen, had onze voorzitter nog een huishoudelijke mededeling: vanaf 12 augustus gaan we verhuizen, de startlocatie is dan weer bij het vertrouwde “oude gemeentehuis”.
De sportgroep vertrok als eerste, daarna was het mijn beurt om te kijken welke volgelingen ik deze mooie zondag had. Richting den Berg keek ik eens rond en dat bleek een heel peloton te zijn. Met 18 fietsers ging het richting de Peerenboom. Het tempo zat er lekker in, Niels en Maurice hadden tijdens hun vakantie de nodige kilometers weggetrapt en dat was te merken. Johnny was bij ons aangesloten voor een herstelritje, zaterdag had hij samen met Martien een rondje van ruim 200 km. gereden.
Ook de leidster van ons opkomstklassement was weer eens bij de tourgroep aangesloten, ik verwacht niet dat er nog iemand is die Anneke uit die fel begeerde trui kan rijden.
Tijdens de vakantietochten zijn er altijd wat gastrijders die eens gezellig met de WTC Made groep willen mee fietsen. Zo was er vandaag de zoon van “good old”Kees Reniers bij. Richard is volgens mij net zo sterk als zijn vader. Ook de zoon van Jacques van Dijk was er bij, met een klein beetje fietstraining in de benen draait hij goed mee, zelfs op kop drukte hij zijn stempel! Eens kijken of hij dit ook het komende seizoen bij onze plaatselijke Houtse voetbalclub kan doen. Paul is de nieuwe trainer van Irene ’58, ik wens hem en de club héél veel succes!
De gebroeders van Dongen en Wim ten Haaf zijn door de wol geverfde fietsers, die hoef je niets te leren. Je kunt er hooguit van profiteren als ze een tweede waaier opzetten.
Kees Marijnissen en Peter Verhagen hielden de ketting strak tegen de wind in op weg naar Gorinchem, voor die mannen ook allemaal bekende wegen. Na de brug moesten er wat aanwijzingen komen van links, naar rechts, en van achter naar voor.
Langs de Schelluinensevliet koersten we verder richting het noorden. Om eerst aan de zuidkant “de Giessen” en daarna langs de noordkant van dit kronkelige waterke te fietsen.
Zo doorkruisten wij ook nog Noordeloos en Den Dool om daarna in Meerkerk uit te komen. John was hier gisteren al geweest om de route te verkennen, altijd makkelijk met wat ondersteuning zodat je de teugels ff kan laten vieren. Een groep van 18 mannen en vrouwen is niet zo simpel in toom te houden. Fietsers blijven toch (bijna) allemaal haantjes. Zo willen ze af en toe laten voelen dat de beentjes goed zijn.
Niks mis mee zo lang ze ook af en toe eens omkijken naar onze minder begaafde medefietsers.
Vanaf Meerkerk ging het naar Arkel en weer naar Schelluinen steeds met de wind in het hol. Voor de tweede keer de brug van Gorichem over. Hier zat ik bij Niels in het wiel. Ik dacht hem nog te kunnen volgen maar toen ie een paar tandjes bij stak , tak, tak, moest ik hem laten gaan. Dan weet je gelijk waar je staat, bijna stil!
De brug over ging het via de kortste weg naar huis. We hadden beloofd het rond de 85 km te houden en belofte maakt schuld. Om 11 uur onder de parasol aan de koffie zitten, ging ons niet lukken, ook al deden ze langs de A27 erg hun best om dat toch te halen. Het ging zelfs zo snel dat bij Niels zijn Mio er spontaan af vloog, na enig speurwerk lag hij licht gewond aan de kant van de weg!
De laatste kilometers over de Keizersveersebrug nam Annemieke ( wat een taaie) afscheid van ons. John hield het bij de Amercentrale voor gezien en de rest reed vol gas de brug over de Amertak richting de May. Colin en Kees Marijnissen attendeerde mij er op dat wij er enkele kwijt waren geraakt.
Het is altijd hetzelfde liedje, de laatste loodjes zijn het zwaarst, maar er moet wel meer naar elkaar omgekeken worden!
Samen met onze clubiconen Peter V., Anneke, Johan S., Niels, Antoon, Jacques, John, Maurice, Kees, Colin, tuinman Erik en Anne-Mieke mocht ik weer een mooi rondje fietsen, heerlijk weer en op tijd thuis voor de koffie!
WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
