Vanmorgen was ik al om half 8 onderweg naar Bert. Samen wilden we naar Made fietsen.
Voor mij kwam dit beter uit omdat we met onze groep koffie wilden drinken en het leek mij leuk om dat bij ons in Kaatsheuvel te doen. Om 8.20 uur waren wij bij het oude gemeentehuis. Daar kwamen de anderen ook al aan. Eerst hadden we de wissel van de rode leiderstrui en dat was weer een mooi momentje met speech en foto.
André was voor onze groep de leider, want hij had onze rit voorbereid.
We vertrokken met zeven man & vrouw sterk richting Raamsdonksveer. Daar reed André lek, maar dit was echter snel verholpen. Ik sta er steeds weer van te kijken hoe snel dat bandje verwisseld wordt. Daarna hadden we geen gekke dingen meer en reden we via Waspik, Sprang-Capelle naar Kaatsheuvel.
Het weer werkte mee dus we konden in onze tuin zitten. We hebben lekker gekletst terwijl we onze thee/koffie met vlaai naar binnen werkten. Daarna weer op pad. André wilde via Waalwijk naar Heusden rijden. Ik ben nog even meegegaan tot de snelweg bij Waalwijk. Daar zijn de anderen verder gegaan via het industrieterrein naar de Heusdense brug en ben ik omgekeerd. Ik heb geen gekke dingen vernomen dus ik verwacht dat ze weer goed in Made zijn aangekomen.

Bedankt André, Wim, Marielle, Peter, John en Peter en tot volgende week!

Petra

Het belooft nog een weekje mooi weer te worden en gelukkig begint deze na-zomer al deze zondag. Met zuid-westen-wind vind ik het wel leuk om richting de Brabantse Wal te rijden. Normaal is het rondje West Brabant 125 kilometer maar ik denk wel wat afsnijdertjes te weten en onder de 110 kilometer te komen, met dit mooie weer niet zo erg om een wat langere “afbouwtocht” te hebben. In de vakantie heb ik ruim 7500 hoogtemeters gemaakt, dus de vorm moet er zijn en zo ook de kans om de bolletjestrui te pakken.

Ik bestudeer het parcours grondig. Na elkaar krijgen we de Vossenweg en dan de gevreesde rijzende weg.

Wel even uitkijken zie ik, want op het einde is er vanaf café den Elsakker een waaier alert. Goeie voorbereiding is alles natuurlijk.

Op het Raadhuisplein zie ik maar een stuk of 30 WTC leden.
Hoe gaat dat in vieren uiteenvallen? Ik heb al snel gezien dat Martien, Flip en Twan er niet zijn. Dan wordt de Sport groep wel heel klein. Is dat goed of slecht voor mijn aanval op de bolletjetrui? Met minder renners heb ik minder concurrenten maar ook kom ik in de aanloop bijna twee keer zo vaak aan de beurt om op kop te rijden…….
We vertrekken en het zijn inderdaad maar vier WTC Sport groep mensen. Gelukkig is Jordy van Loon er vandaag als gast bij, altijd sterk maar rijdt sociaal, dus daar ben ik blij mee. Eerst gaan we richting Zevenbergen, bruggetje over en dan richting fietsbrug. Dat is de kortste route. Helaas valt dan mijn route plan dan een beetje in het water: de Goudbloemsedijk is afgesloten omdat ze het wegdek aan het vervangen zijn. Was ook wel nodig moet ik zeggen, dus eigenlijk goed nieuws, maar wel paar kilometer om.
We rijden lekker tempo tegen de wind via Oudenbosch, Stampersgat en dan via de polder om Kruisland en Wouw heen. Over Westlaer en langs de camping van de Pin is het vooral lekker beschut rijden naar Heimolen. Dan komen we in de bergzone. John blijkt de route goed te herkennen want die weet de afslagen al prima. Op de Vossenbergweg de eerste test. Ik ga als tweede naar boven maar wordt gehinderd door supporters. Tenminste, er rijden twee mensen op een gewone fiets , die hebben waarschijnlijk niet met ons snelle schema rekening gehouden en zijn net te laat om op de top te gaan staan ons aan te moedigen. Hoe dan ook, ik kan niet inhalen en pak dus niet de volle punten.
Dan moet het maar op de volgende klim gebeuren. Van de Tour heb ik geleerd dat ik een beetje moet  “linkeballen”, ik laat Thijs het stukje van Bergen op Zoom naar Woensdrecht pal tegen de wind op kop rijden. Na café Non Plus Ultra  slaan we vanuit de Dorpstraat linksaf de Rijzendeweg op. Deze keer zit ik beter gepositioneerd en ja hoor, ik ben eerst boven: de volle punten, de prijs is binnen! Nu is het alleen nog zaak om op tijd binnen te komen. Het gaat nog een beetje op en neer in Woensdrecht en Hoogerheide en dan is het met wind in de rug via Huijbergen naar Nispen. In Nispen Centrum rij ik tot ongenoegen van de rest (merk ik later) het bekende café Tivoli voorbij; zo’n lange tocht verdient koffie met een punt, dachten ze.  Ik vind het niet de moeite want ik heb hem flink ingekort.
Ik moet toegeven dat ik uiteindelijk maar 3 kilometer korter gereden heb dus we komen boven de 120 kilometer….. en een appelpunt was voor mij ook wel goed geweest. Ik voel namelijk langzaam de kracht een beetje uit de benen gaan. Via Jagersrust snellen we voor de wind naar Schijf en dan laten we Rucphen en Sprundel links liggen om bij Mastbos door het tunneltje richting Prinsenbeek te gaan. Hier moet ik even lossen. John ziet het en wacht even op mij. Ik beloof hem al mijn premiegeld als hij me terugbrengt, wat hij dan natuurlijk graag doet. De waaiervorming begint al ver voor den Elsakker, oei. Jordy zet, nadat ik hem mijn premies beloof, een tweede waaier op… dat gaat geld kosten, maar ja, ik moet op tijd binnenkomen. Jordy en John “regelen” blijkt zelfs nog niet genoeg. Thijs heeft nog volop energie. Die ook nog maar eens even mijn premies beloofd en dan zet hij mij lekker uit de wind. Zo komen we bij de Drie Hoefijzers. Nu is het alleen nog voor de wind. Achter mij hoor ik Thijs met iemand praten die op een of andere manier heeft weten aan te sluiten. Als Thijs naar de kop rijdt, gaat de vreemdeling mee en neemt zowaar nog over terwijl Thijs toch al 45 reed. Dat gaat 200 meter goed maar dan “kakt hij in” en dat is voor Thijs het signaal om nog eens gas te geven. De vreemdeling moet er af…. maar ik ook. Dit is wat te veel van het goede en bovendien weet ik nu toch al dat ik op tijd ga binnenkomen en mijn bolletjestricot binnen is. Maar de mannen wachten toch weer even dus rijden we samen de May binnen. Helaas voor mij blijkt na aankomst al snel dat de bedwongen klimmen van de 8^e en 9^e categorie te zijn en geen berg-punten opleveren.
Daar gaat mijn droom.
Maar er is ook een troost.
Er zijn ook geen premies.
Dus helaas John, Jordy en Thijs; er is ook niks uit te delen .

Ad

Met zes trimmers stonden we klaar voor vertrek bij het oude gemeentehuis toen Bert aankondigde dat hij graag met ons mee wilde rijden. Zijn rugklachten zorgden ervoor dat hij voor onze groep koos. En dat vonden we natuurlijk alleen maar gezellig.
Vorige week reden we over de Moerdijkbrug om richting Noordhoek te gaan toen Peter Kuypers zei dat hij het leuk zou vinden om een keer naar Kop van ’t Land te gaan.
De rit voor vandaag was toen bedacht en samen met André zou Peter deze rit leiden.
Met Bert en Peter Korse voorop, reden we dus weer richting de watertoren Made uit.
Het ging lekker en we waren zo bij de Moerdijkbrug. Daar gingen we over het spoor richting Dordrecht. Dit kende ik nog want zo reden we dit jaar ook naar de Mol in Dordrecht. Een prachtig gebied om te rijden en toch komen we hier niet vaak. We passeerden zelfs de wielerbaan. Even later waren we bij Kop van ’t Land. Daar was het pondje dat we links lieten liggen. Wij gingen richting Gorinchem. Een prachtig stuk over de rivierdijk volgde. Toen kwamen we bij de Merwedebrug en dat bleek een lange klim voor sommigen, maar dat was geen probleem want aan het eind wachtten we gewoon weer op elkaar. Op naar de volgende brug, namelijk die van Keizersveer. Parallel aan de snelweg reden we daarheen. We wisselden het kopwerk goed af en de bosjes langs de snelweg zorgden ervoor dat we enigszins uit de wind konden rijden. Via Raamsdonksveer, waar onze ritleider afscheid nam,  gingen we naar Made waar iedereen zijns weegs ging.
Het was een fijne en mooie tocht.
Bedankt Peter Kuypers en André!

Bedankt allemaal en tot volgende week,

Petra

Samen met Leo kwam ik bij het oude gemeentehuis aanfietsen waar het weer aardig druk was met enthousiaste fietsers. Voor iedere groep was er voldoende belangstelling.
Om klokslag half negen kon er vertrokken worden; Ad en Anneke kwamen op de valreep aanrijden, ze hadden geluk dat er wat getreuzeld werd omdat de sport nog geen leider had. De sport kon toen alsnog vertrekken voor een ritje van 120 km door West-Brabant. Onze tourgroep ging via Den Hout richting Achtmaal en de TT groep ging in tegenover gestelde richting naar Achtmaal.
Peter Kuypers fietste vandaag met de trimgroep een rondje Sliedrecht.
De man in de rode trui heb ik deze morgen niet gezien, dat betekent dat we volgende week weer een nieuwe rodetrui drager in ons midden hebben!
Samen met Wagenbergse Corne vertrok ik richting het zonnige zuiden, Corne houdt dit tempo wat langer vol dan ik, net buiten Den Hout nam Leo mijn plaats over.
Over de voor iedereen bekende fietswegen ging het richting Slingerdreef, waar we helaas geen gebruik van mochten maken. Dan maar om Ulvenhout heen om zo naar de Galderse meren te koersen. Van daaruit ging het achter Rijsbergen naar Zundert, Leo verwachtte dat we op de koffie zouden gaan op “het Frans Baantje”.
Helaas,  daar hadden we geen tijd voor.
Klein stukje door Zundert heen om zo op de weg uit te komen naar Achtmaal, vroeger een echt wielerdorp waar 2 druk bezochte criteriums in het jaar werden gehouden. Ze hadden dan ook een criterium specialist met Cees Koeken, vele wedstrijden wist rappe Cees te winnen o.a. de ronde van Made. Hij had zelfs trouwe supporters uit Made, de fam. van Dalen, vader en moeder van Jack en Ton volgde Cees op de voet.

De mooiste overwinning van Cees Koeken was volgens mij wel het nationaal kampioenschap wielrennen in Helmond, waar hij Hennie Kuiper en Cees Priem te snel af was, en een jaar lang in het rood wit blauw mocht rond fietsen.
Ook wij fietsten bij dancing den Thuur, met een kleine aanpassing rechtsaf richting Schijf. Hé, daar in de verte kwam een groep aanfietsen met dezelfde kleur shirtjes  als ons, onze TT groep was ook bijna op het keerpunt.
Tussen Achtmaal en Schijf noteerden we nog een lek bandje van Erik Stasse, een joekel van een spijker zat er in maar met de deskundige Marino was dit ook snel opgelost!
Zouden onze TT mannen nou spijkers gestrooid hebben??
Vanaf nu kwam de wind wat gunstiger te staan, dan is er ook gelijk wat meer belangstelling voor een kopbeurt. Helaas gaf ik bij de “Heikant’ de verkeerde richting aan en kwamen we midden in de pannenhoef op een smal bospaadje uit, gelukkig wel verhard. Uiteindelijk kwamen we natuurlijk weer op de bekende wegen richting Etten, toch kregen we nog een verrassing bij Prinsenbeek.
Anneke was helemaal blij om een stukske te mogen gravelen, maar goed voor ons gemiddelde was dit allemaal niet, ach wat maakt het allemaal uit.
Drie dames mochten vandaag met 9 “heren” op pad en volgens mij hebben we allemaal genoten van onze geliefde sport. Of zoals Corne het zo mooi zegt “als ik mijn fiets in de schuur zet, denk ik al aan de volgende tocht”. Zo zijn we allemaal wel een beetje denk ik.
Vanaf de drie hoefijzers ging het vol richting de May. Op de weg naar huis kwamen we voor de tweede maal onze TT groep tegen, ook die hadden alle hindernissen overwonnen!
Op naar de volgende tocht.
Den Hout – Den Hout – Den Hout gaan we dit jaar niet doen, maar daar komt vast wel een andere leuke tocht voor in de plaats!

Groet,
Pierre Boulanger

Heerlijk fietsweer vanmorgen. Toch heb ik lange mouwen aan. En ‘s-morgens om half 9 is dat nog wel lekker, maar eenmaal halverwege de rit wordt het toch wel warm; duur merinowol of niet. En een redelijk zware tocht zou het toch wel worden.
We hebben de keus tussen een rit van 97km, gemaakt door Peter Broeders en een rit van 87 km door Piet Verkooijen. We gaan uiteindelijk voor de 87 km. Die past beter bij de doelstelling van de TT-ploeg en bovendien rijden we dan tegengesteld aan de Tour-ploeg die ook richting Achtmaal rijdt. We gaan elkaar dus ergens in de buurt van Achtmaal tegen komen.

We vertrekken iets over half negen richting Wagenberg. Bij de rotonde draaien we het mooie dorp in. De Dorpsstraat en Brouwerijstraat zijn niet al te best, maar gelukkig is Wagenberg ook weer niet al te groot. Een paar kilometer buiten Wagenberg hebben we een lekke band te pakken. De achterband van Antoon is plots ineens leeg. De buitenband wordt minutieus gecheckt maar er worden geen onregelmatigheden gevonden. Snel een nieuwe achterband erin, de oude mee in de fietstas en we zijn weer onderweg.
We rijden onder de A16 door en dan is er Prinsenbeek en vervolgens het Liesbos.
Bij Etten-Leur gaan we rechtdoor richting Sprundel.
Piet heeft een groot gedeelte van de route gisteren al gereden, behalve dit stuk. Dat breekt ons behoorlijk op, want net als vorige week moeten we ook nu weer een flink stuk klûnen. Het wordt zelfs zo erg dat we af moeten stappen; daar gaat het zorgvuldig opgebouwde gemiddelde. Na een paar honderd meter lopen, kunnen we weer op de fiets en even voorbij Schijf schuren we de grens met Belgie. Dan volgt Achtmaal en een hele horde oude brommers. Hartsikke mooi om te zien die oude Zündapps en Kreidlers. Ze stinken wel geweldig. Waarom was dat vroeger allemaal geen probleem?
Nog net voor Achtmaal verschijnen inderdaad de renners in de bekende WTC-kleding.

Vanaf hier zit het zwaarste gedeelte van de rit erop en beginnen we de tweede helft met wind mee. Het tempo zit er dus best goed. Misschien iets te goed want het piept en kraakt achterin. “Kan het wat rustiger?”. Natuurlijk kan het rustiger. Daarbij heeft Piet wat kleine probleempjes met de accu van z’n gloednieuwe motor. Uiteindelijk wordt de aansluiting van 1 accu maar los gehaald en kunnen we verder.
Hier is het voor mij nog redelijk onbekend. Pas als we het viaduct over de A16 bij de Galderse Meren over gaan, weet ik weer waar we zijn. Vanaf hier is het een bekende weg naar de May. Met Antoon op kop rijden we Ulvenhout binnen. Het is hier goed opletten over het smalle verhoogde fietspad. Weer een oproep of het wat rustiger kan, de verzuring is al aardig ingetreden. We laten het tempo zakken zodat we allemaal weer een beetje normaal in de May aankomen. De vier bruggetjes die we nog over moeten worden natuurlijk wel steeds zwaarder. Maar we redden het.
Het was een zware rit; 87 km waarbij we in het begin over de 30 km/h rijden. De TT-groep gaat het toch wat rustiger aan doen de komende ritten.
Trouwens, het seizoen zit er bijna op. Na vandaag nog 4 ritten, dus we kunnen langzaam gaan afbouwen.
Aangekomen op de May staat mijn tellertje op 91 km. Naar huis komt daar nog 4km bij, dus ik besluit de 100 km maar vol te maken.
Thuisgekomen check ik eerst het maatlabeltje van mijn fietsshirt; 3XL.

Rene van Mook

Zondagmorgen 6 september stonden er 8 renners klaar voor een ritje met de trimgroep. Het bekende clubje bestaande uit Wim onze routeman, Andre, Johan, Peter en Peter, John, ondergetekende en een jonge gast(renner) Pepijn. Wim had voor ons een rit bedacht richting West-Brabant. En naar bleek hadden de andere drie groepen dit ook op de planning. Iedereen vertrok in dezelfde richting.
Pepijn had er zin in en ging meteen mee op kop. Dat ging hem goed af.                                          Wim trakteerde ons op een retourtje Kiltunnel. Dit was een leuke ervaring voor de nieuwelingen.  Sommigen onder ons dachten daar anders over en zagen het meer als de ‘Killingtunnel’. Maar het viel mee, het was toch wel te merken dat we nu aan het einde van het seizoen zitten en dat iedereen wel kilometers in de benen heeft. Eén van ons, sorry, ik weet even niet wie, schakelde zo fanatiek terug voor de tunnel dat de ketting van zijn fiets vloog. Maar dit was geen probleem, want er waren nog mannen over die even konden helpen. En de anderen wachtten aan de andere kant. Nu terug over de Moerdijkbrug richting het industrieterrein van Moerdijk. Waren we daar vorige week ook al niet geweest? Geen probleem deze keer gelukkig,  nu waren er  geen auto’s die plotseling naast ons opdoken. Zo reden we veilig richting Noordhoek. Op een smalle dijk draaide een grote trekker met aardappels voor in de weg op, pech voor ons, want we moesten in de remmen. Terwijl we erachter bleven hangen, werden we ingehaald door een groep renners met bijna dezelfde kleuren kleding als wij. Dat viel op. Ik kletste even met een dame uit die groep want ook zij moesten even wachten voor ze ons voorbij konden gaan. Wij reden verder richting Zevenbergen en toen werden we weer ingehaald door hetzelfde clubje.
Hoe kon dat? Dit bleek het tweede groepje van die club te zijn.
Het viel John op dat we toch wel veel moesten klimmen deze rit. Was het geen tunnel dan waren het wel bruggetjes of viaducten, maar toen moesten we er nog maar één namelijk het viaduct ‘de Langeweg’. We maakten ons klaar voor de laatste klim toen Johan ons ‘redde’, nu ging bij hem zijn ketting eraf en maakten wij gebruik van de extra tijd en kropen naar boven. Tot slot gingen we zonder haperingen terug naar Made. Pepijn kan terugkijken op een goed debuut in ons clubje.
Bedankt weer mannen!

Petra

Na 2 weken lekker op vakantie te zijn geweest in Duitsland was het even wennen;
de wekker weer zetten om op tijd bij de start te zijn bij de WTC. En met 13 graden op de thermometer om 8 uur was het niet echt zomers meer te noemen. Maar om het vakantiegevoel toch even vast te houden, gewoon in korte broek en shirt vertrokken. Anderen dachten daar schijnbaar anders over. De mouw- en kniestukken en shirts lange mouwen waren al volop aanwezig zag ik bij het Raadhuisplein. Die hadden afgelopen week waarschijnlijk zo veel kou geleden dat ze dat wilden voorkomen.

Nadat ik de nieuwe rodetruidrager Flip op de foto had gezet, kon de Tourploeg vertrekken.
Die bestond deze ochtend uit 8; wegkapitein Maurice, Hans met zijn mooie schoenen, warm aangeklede Jan, sterke Corne, sprinter Marino, slimme Jacques, Houtse Leo en ondergetekende.

Alle WTC ploegen vertrokken vandaag westwaarts.
Eerst zwaaiden we de trimploeg in de Zuideindsestraat na en tot mijn verrassing zag ik dat we net na Wagenberg de Sportploeg aan het inhalen waren. Gelukkig riep Maurice ineens dat we rechtsaf moesten. Gelukkig maar, anders hadden die sporters wel raar opgekeken. Deze weg had de fantastische naam 3^e Honderdroedeweg, nooit geweten maar het is gewoon de straat die naar de 3^e weg gaat die we zo vaak rijden. We reden nu rechtdoor naar Blauwe Sluis, Moerdijk en daar de hotsende Blokdijk op, over de Roode Vaart naar Noordhoek.
Het viel me op dat de viaducten me goed af gingen, de heuvels in Duitsland hadden me sterke benen gegeven. Alleen de snelheid lag nu iets hoger dan de voorgaande 2 vakantieweken, daar moest ik weer even aan wennen.
We volgden lange tijd de noordkant van de Dintel, op naar Dinteloord. Daar hadden we ons keerpunt op de Bloemendijk.
De wolken waren ondertussen wel heel erg donker geworden en een bui dreigde. Op een paar spetters na, konden we de bui ontwijken. Er werd al geroepen dat we nu toch wel regenpunten hadden verdiend! Nee jongens, zo werkt dat niet. Volgens het opkomstreglement moet je voor de tocht ’s ochtends kijken op weeronline en de voorspelling voor die ochtend in Made is beslissend voor het aantal regenpunten……

Ondertussen zaten we al weer op de Zuidzeedijk met een klein windje mee. Vervolgens over heerlijke wegen langs de Steenbergsche en Roosendaalse Vliet naar Oud Gastel. Lekker door het buitengebied naar Standdaarbuiten en weer naast de Dintel, nu aan de zuidkant. Dan de bekende Goudbloemsedijk, naast de Mark. Goed nieuws trouwens; deze weg wordt eind september opgeknapt.
Via Zevenbergen en Zwartenberg naar de Langenweg en Brielsedreef naar den Elszakker. Daar moesten we eerst een peloton motorrijders voor laten gaan alvorens we de Markweg konden opdraaien en vervolgen langs en onder de A16. Hup, naar de drie hoefijzers en de laatste kilometers linea recta naar de May.

Een mooie tocht van 90 km. in een tijd van 2 uur en 44 minuten onder de bezielende leiding van Maurice. Bedankt mannen!

Anneke

De ene week bestaat de Trim/Tour groep uit 13 renners, vandaag rijden we met z’n zessen. Piet is op de Santos waarvan hij ergens tijdens de rit de accu moet vervangenen; we gaan niet duwen. Verder Ruud, Bert, Marielle, Antoon en ik.
Voor vandaag staat er een rondje Dinteloord op het programma. Voor de route heb ik het Strava-account van Peter Broeders geplunderd. Ik wist me te herinneren dat hij deze rit nog niet zo gek lang geleden ook heeft gereden.
Als we het Raadhuisplein verlaten en de eerste helft van de tocht tegen wind in richting Dinteloord vertrekken, rijden Piet en Antoon op kop. Meteen gaat het met een flink tempo naar Wagenberg en dan Langeweg. Voorbij Langeweg los ik Antoon af op de kop en rijden bij Zwartenberg rechstaf naar Zevenbergen. Vlak voor Zevenbergen komt ons een trio met redelijk wat bombarie voorbij. We haken aan en kunnen het tempo goed volgen. Zo rijden we een gedeelte toch redelijk uit de wind.

Aangekomen op de Huizersdijk/Markdijk/Molendijk worden we verrast door een lange strook gefreesd asfalt. Piet met de brede banden op de Santos, heeft geen problemen, maar de 28 mm op mijn fiets is een ander verhaal. Pas ergens halverwege de weg naar Standaardbuiten is het asfalt weer in orde en kunnen we het tempo weer wat opvoeren.
Na Standdaarbuiten nemen Bert en Ruud de kop en we rijden over wat nieuw asfalt, in ieder geval voor mij, langs de Dintel.

Dan zien we in de verte de suikerfabriek opdoemen. Het gedeelte wind tegen zit er bijna op, maar de Garmin heeft nog niet al te veel kilometers geregistreerd en we moeten dus nog een flinke toer maken voor we daadwerkelijk Dinteloord binnen rijden.
Vanaf hier is het wind mee naar huis. “Mwah,” zegt Piet, “zoveel wind staat er niet”. “Inderdaad, veel wind staat er niet, maarre … …
Na Dinteloord passeren we de suikerfabriek en rijden we Stampersgat binnen. Voorbij Stampersgat nemen we een verkeerde afslag ondanks de aanwijzingen van Piet. Een tweetal dames kijkt ons, verwarde renners, even bezorgd na en eentje vraagt dan of alles wel goed gaat. “Ja hoor, dank je wel” en al snel sluiten we weer bij de rest aan. We rijden nu aan de andere kant van de Dintel richting Oudenbosch.
Opeens weer een bekende die ons tegemoet komt; onze Yuri die een rondje Willemstad rijdt.
We passeren Hoeven en laten Etten-Leur rechts liggen richting de Molen. “Hier gaat het zo mis met de route”, zegt Piet. “Volgens de route moeten we zo een voetpad op”. Uhm, ja, …
ik heb de route van Peter iets aangepast, maar als ik een voetpad geselecteerd heb, heb ik flink zitten slapen. En inderdaad, waar de Garmin ons linksaf wil sturen, kun je nauwelijks met een mountainbike uit de voeten. Gelukkig zijn we op bekend terrein in de buurt van Prinsenbeek.
Na Prinsenbeek volgt de Elsakker en dan via de rotonde bij Zevenbergschen-Hoek weer richting Made. Ik neem de afslag Wagenberg.

Ruud is er de komende 3-4 weken niet bij, Hij gaat op hoogtestage in Limburg.
Bovendien heeft ie dan mooi de tijd om z’n fiets eens goed te wassen. 🙂

Rene

Martien had enkele weken geleden gevraagd of er belangstelling was voor een rondje over de Zeelandbrug. Daar bleek een groepje van bijna 10 mannen wel oren naar te hebben. Samen met Martien de route nog eens door genomen en een beetje gespiekt hoe de Pedaalridders dit een week eerder hadden gedaan. In Rilland bij een Shell chauffeurs stop zouden we wat kunnen eten, het was allemaal geregeld!
Om 7 uur zouden 9 bikkels aan de tocht beginnen, richting Zeeland. Bij het vertrek bij het oude gemeentehuis, waren we het allemaal met elkaar eens, we zouden de regen tegemoet rijden en daar voorlopig ook in blijven. Wat gaan we doen? We willen allemaal graag de grens van de 200 km halen.
“Richting Oost-Brabant” opperde Gerard, via de rivieren naar Oss enz enz..
We vertrokken op weg naar Geertruidenberg. Martien kwam naar ons toe; “Zullen we een ritje maken richting Rhenen, kunnen bij de Proloog in Amerongen aanleggen.” Klonk wel goed en een richting uit waar we niet zo vaak komen!

Vanaf nu nam Martien het roer stevig in handen, samen met John had hij dit rondje al eens eerder gefietst. Het was maar een klein wereldje deze ochtend, mijne fietsbril had ik al snel afgezet, zo kon ik beter zien dat de jeugd wederom weer lekker bezig was geweest bij Geertruidenberg.
Door de Overdiepse polder richting de Heusdensebrug, onder Ammerzoden en door Hedel naar Kerkdriel, voor mij bekend van wielerclub ” ’t Luchtschip”.
We fietsten nu door het geliefde gebied van de herstellende Gerard Veekens die hier de beste koffie en appelgebak weet te vinden. Voor ons was dat nog lang niet aan de orde.
Bij Beneden Leeuwen staken we de Waal over, om via Ochten en Kesteren de Nederrijn over te steken. Zo stonden we dan om half 10, na 90 km in Rhenen. De mist was inmiddels opgetrokken maar daar kwamen de eerste regendruppels. Nog voor Elst, de geboorteplaats van Pierre Kartner, uche uche, kwamen de regenjasje uit de achterzak.
De regen was intussen overgegaan in een plensbui. Het water stond in de schoenen en ik was al tot op de huid zeiknat, maar Amerongen kwam in zicht dat was dan weer een geluk!

Onze koerskapitein (zonder de leidersband) loodste ons vandaag voortreffelijk naar de Proloog, een echt fietscafé! Ik deed mijn shirtje ff uit om wat te drogen. Onzin natuurlijk, het water droop er vanaf, onder onze stoelen stond gewoon een plas water.
Na een bakkie en een appelvierkantje, was het wat droger en stapten we weer op.
Nu kwamen er een paar klimmetjes, die met stramme beentjes toch nog best lastig waren (voor mij). Onze Jan zat in de afdaling te tetsen op de fiets van de kou, gelukkig had ik daar weer geen last van, wat meer vet op de botten.
Het is hier wel prachtig fietsen, daarom genoten we allemaal ondanks de natte wegen en de opspattende sproeier van je voorganger, hé John!
Via Leersum kwamen we door Werkhoven, bij ’t Goy hadden we het enige lekke bandje. Met de deskundige hulp van Flip en Thijs was ook dit euvel weer snel verholpen,
bedankt mannen!
Langs het Amsterdam-Rijnkanaal bij Houten stond er een stevige wind en trotseerden we nog een hagelbui, zo ook begonnen de kilometers langzamerhand te tellen.
Brug op, brug af; onze schipper weet ze wel te vinden, ik kon er geen touw meer aan vast knopen maar had wel in de gaten dat we de kaap van 200 km. makkelijk gingen halen.
Door de regen en de mist ’s morgens had ik de hele dag geen bril op, voelde me een klein beetje gehandicapt, kan ook niets op de gps aflezen. Wist nog niet eens hoe hard we fietsten, maar goed ook!
Toch kwamen er weer wat meer bekende fietswegen in beeld vanaf Vianen en Lexmond. Kwam toch nog ff het Zeeland gevoel, toen we door Sluis fietsten.
De wind kwam vanaf daar ook wat gunstig te staan. Met gezwinde tred ging het via Meerkerk naar Gorinchem. Het zonnetje kwam wat voorzichtig om de hoek kijken, wat was het toch genieten om met deze kleppers op pad te mogen zijn.
Bij Gorinchem heb ik mijn laatste proviand naar binnen gewerkt, dat was intussen pap geworden in mijn achterzak.
Tot slot moesten we nog 3 bruggen overwinnen. Als eerste de brug over de Merwede opklauteren, en langs de A27 richting de May.
Met 220 km op mijn teller en een gem. van 32 km. en een smerige fiets en kloffie was ik net voor half 3 thuis, voor een warme douche!

We hebben een schitterende dag beleefd waar we volgens Martien over 20 jaar nog over praten. Een ding weet ik zeker, dat ik hem over 20 jaar niet nog een keertje fiets.
Tot slot wil ik, mijn medereizigers bedanken voor deze onvergetelijke reis. Op de eerste plaats onze koerskapitein Martien, en zijn assistent John. Samen met Thijs, Flip,  Peter, Gerard, Jantje en Maurice, was dit er eentje om in te lijsten.

Sportieve groet,
Pierre Boulanger!