Nadat vorige week het weer er voor zorgde dat de openingstocht niet door ging, was het deze week ook spannend of er wel gefietst zou worden. Er was namelijk regen en dan is het verleidelijk om maar in bed te blijven liggen. Ik was dus blij te zien dat zich toch een groepje WTC-leden verzameld had bij de start.
De Sportgroep en de Tour-/Trim combinatie besluiten beiden naar het oosten te rijden. Want als buienradar het bij het rechte eind heeft, zorgt dat voor de minste nattigheid.
Met zessen vertrekken we.
Ik heb mijn regenjasje aan. Flip ook, en andere een windstopper. Het valt me nog niet tegen, mijn benen blijven redelijk droog en warm, er valt net zo veel dan ik weer verdamp denk ik. Wel blij met mijn spatbordje en overschoenen.
De wind staat schuin van voren en dus is het voor mij zaak niet te veel op kop te rijden. Ik heb al snel door dat ik de minste power en kilometers in de benen heb. Tot mijn verbazing lijkt ook Flip het moeilijk te hebben. Dat ben ik niet gewend. In het voorjaar ligt die conditioneel altijd een flink stuk voor op mij. Ondertussen kijk ik erg uit naar de Heusdense brug. Niet omdat ik die zo mooi vind, maar omdat ik dan verwacht de wind schuin van achter te krijgen. Helaas, boven op de brug, waar ik met een kleine maar pijnlijke achterstand aankom, zie ik uit mijn ooghoek al de windmolens die de verkeerde kant uit kijken.  Schuin tegen terug? Dat wil zeggen dat het net al moeilijk ging met de wind schuin van achteren. Gelukkig zijn de anderen sterk en houden ze me goed uit de wind.
Bij het ondertussen landelijk bekende Hermenzijl,  ligt Flip een heel eind achter. Die is echt nog slechter dan ik, denk ik nog. Maar niks is minder waar. Hij is even gestopt om zijn jasje uit te doen. Letterlijk dan, ikzelf doe figuurlijk een jasje uit vandaag, maar hou mijn regenjasje maar aan omdat ik denk het anders koud te krijgen. Bij Flip werkt het echter prima zonder, hij weet mij dan ook bij het binnenrijden van de May op te beuren met de verklaring dat het bij hem door zijn jasje kwam en dat dus bij mij ook wel zo zal zijn.
Dat hoop ik dan maar, want het laatste stukje naar huis kom ik niet meer boven de 24 km/uur. Eens kijken of ik voor volgende zondag nog wat kan trainen op de rollers, want dat is toch echt wel nodig. Natuurlijk wel mijn punten gepakt voor de trui en de nummer 1 en 2 van vorig jaar zijn al gelost. De eerste klap is een daalder waard.

Ad

Na een spiegelglad wegdek vorige week waardoor de openingsrit werd afgelast,
ging de 2de rit ook bijna niet door. Zaterdag  gaf de weerapp nog zeer veel regen aan,
vanochtend gaf buienradar echter aan dat de meeste regen in het westen zat.
Dus toch maar samen met Ad naar het oude gemeentehuis om te kijken wie er nog meer zo gek waren. Dat waren er nog best wel wat.

We konden mooi 2 ploegen maken, de snellere sportgroep van 6 WTC’ers en een combinatie van tour en trimgroep van 7. Beiden groepen kozen unaniem voor het oosten, voor een rondje Heusden omdat daar de minste kans was op regen. En zo geschiedde.
Maar het was nog niet droog dus met regenjasjes aan werd er vertrokken.
Net in Raamsdonksveer werd de eerste lekke band van seizoen 2018 genoteerd; ondergetekende was de ongelukkige. Gelukkig waren er behulpzame mannen aanwezig die de band vlot vervingen. Helaas was die  band niet meer wat het geweest was dus het ritueel begon weer van voren af aan.
Erik bedankt voor het vervangen, Johan bedankt voor de luchtpatroon, Antoon bedankt voor de 2^e binnenband en Piet bedankt voor het pompen.
Gelijk mijn regenjasje bij deze stop uitgedaan want het leek minder nat te worden en met jasje is het toch altijd best warm. Maar de nattigheid bleef nog even, pas net na de brug in Heusden werd het echt droog. Dat kwam mede door het  aardige briesje  wat er stond. Het leek alsof we hem nooit mee hadden, maarja wat wil je bij zuidenwind als je naar het oosten rijdt. Ik was blij dat er een paar van die sterke en brede mannen meereden want dan kun je er lekker achter wegkruipen.
Het natte wegdek zorgde er voor dat we een soort zandmannetjes werden, de een nog viezer dan de ander van al die modder.
Normaal zie ik onderweg altijd van  alles maar door mijn vieze bril viel dat vandaag wat tegen. Gelukkig zag ik nog wel een wei vol met kleine zwart/witte lammetjes. Oja, het was de voorjaarstocht, zou je bijna vergeten met dat weer.
Toen Made in zicht kwam na 60 km.  was die laatste brug net een brug te ver, mijn benen protesteerden. Wat was ik blij toen ik weer thuis was.
Even douchen en wat eten,  toen ging het weer een stuk beter.
Op naar volgende week!

Anneke

De eerste zondag van de maand maart gaat traditioneel het weg-fietsseizoen van WTC-Made van start. Dit met een fietstocht, gevolgd door een gezellige brunch. Dit jaar gooide het weer roet in het eten maar gelukkig alleen figuurlijk. Er werd niet gefietst maar wel lekker gegeten in de Korenbeurs. Zo werd de openingsrit een openingszit.

Heel de week hielden de dames en heren van WTC de diverse weerapps in de gaten.
Eerst leek het heel koud te gaan worden bij de seizoenstart, toen leek het weer mee te gaan vallen. Maar uiteindelijk zorgde de sneeuw die van vrijdag op zaterdag viel, dat het fietsen niet door ging. Jammer, want de leden hadden er zin in, er zou een record peloton aan de start gestaan hebben. Het bestuur vond het echter niet verantwoord om met zo’n grote groep te gaan rijden vanwege plaatselijke gladheid.
De leden werden wel van harte uitgenodigd om toch naar de openingsbrunch te komen. Voor net geen 40 mensen had de Korenbeurs een brunchbuffet klaar gezet waarvan genoten werd. Jammer was ook dat het nieuwe tenue met sponsoren Vema Crane, RVSA en P.S. van Seeters niet voor de eerste keer te showen was op de Brabantse wegen.
Hierdoor ging ook de geplande groepsfoto op deze zondag niet door.
Maar de fotograaf nam wel de gelegenheid te baat om 6 van de 7 dames die WTC nu in de gelederen heeft, op de gevoelige plaat vast te leggen. Die hebben er in ieder geval veel zin in en gaan er van uit dat er veel mooi weer komt dit jaar, wisten ze te melden.

Omdat WTC Made vanaf dit jaar 3 pelotons kent die met verschillende snelheid en verschillende afstanden rijden, is er veel te kiezen in de club.
Als je zeer sportief bent dan is de “Sport-groep” je peloton.
Als je minder hard wil maar nog best wel ver dan kun je de “Tour-groep” kiezen.
En als je  niet zo sterk bent, of nog maar net begint met wielrennen of even niet hebt kunnen trainen, dan is het wellicht  de “Trim-groep” waar je bij aanhaakt.

Deze laatste groep kan nog wat mensen bij hebben, dus als je zin hebt om in een groep te (leren) fietsen, laat dat dan even weten op info@wtc-made.nl.

Na deze wat valse start van het seizoen, gaan we er van uit dat het uitgebreide fietsprogramma 2018, dat opgesteld is voor de 3 groepen, de komende maanden afgewerkt kan gaan worden.
Op naar de lente, het goede weer en mooie fietstochten!

Ad

De najaarsvergadering van WTC Made kende een feestelijk slot. Namelijk de huldiging van jubilaris Kees Verkooijen. Hij vierde zijn vijfentwintigjarig jubileum.
Maar eigenlijk fietst hij al 35 jaar bij WTC Made.

In de najaarsvergadering van WTC Made werd het afgelopen weg-wielerseizoen 2017 geëvalueerd. Door de forse groei in aantal leden dit jaar, zat de vergaderzaal mooi  vol. Tegenover die nieuwelingen staan ook mensen die al jaren mee gaan binnen de WielerTrimClub die in 1976 opgericht werd. Eén zo’n veteraan is Kees Verkooijen.
In 1977 werd hij lid van het sportieve gezelschap. Tien jaar later besloot hij WTC te verlaten voor een club die beloofde dat ze daar Sporten Voor Plezier. Dat leek Kees wel wat blijkbaar (niet duidelijk is of hij toen bij WTC geen plezier had). Na 5 jaar kwam Kees weer terug op het oude WTC nest. Het toenmalig bestuur vond dat prima, maar stelde wel dat zijn lidmaatschaps-jaren-teller ondertussen op nul gesprongen was. Kees begon dus in 1992 aan zijn tweede leven bij WTC en dit keer hield hij het zo lang vol dat hij anno 2017 nog steeds in de club kleuren van huidige sponsoren RVSA en Vema Crane rond rijdt.

Nu stond de teller dan echt op 25 en kon voorzitter Ad van Wesel Kees eens goed in het zonnetje zetten op het einde van de vergadering. Kees is altijd een sterke fietser geweest. Jaren lang kon hij sterk op kop fietsen. De oudere leden kennen dat wel van Kees. Met zijn hoofd typisch schuin op de wind op de eerste rij. Dan wist je: Kees is goed vandaag.
Ter gelegenheid van het jubileum ontving Kees een wieler-beeldje met opschrift:
” 25 jaar bij WTC Made, zorgzame Kees”.
Het zorgzame van Kees is typisch vooral de laatste jaren waarin hij goed voor zijn vrouw Nettie zorgt die niet meer zo goed uit de voeten kan. Kees slaat daarvoor nog al eens een lange rit over als hij vindt dat hij te laat thuis gaat komen. Elke voorjaarsvergadering probeert Kees dan ook instemming van de andere B renners te krijgen om al om acht uur in plaats van half negen te vertrekken. Daarvoor krijgt hij niet echt de handen op elkaar want weer anderen willen juist liever langer uitslapen en als het kan dus zelfs later vertrekken. De vertrektijd staat dus al vele jaren op half negen, dat heeft Kees niet kunnen veranderen. Kees is niet alleen thuis zorgzaam, maar ook binnen de club. Als er iemand tijdens een tocht een lekke band heeft, staat Kees vooraan om te helpen. Als er met iemand iets is dan heb je grote kans dat Kees je even opbelt om te horen hoe het gaat. Als hij denkt dat er geen leider is, dan biedt hij zich aan.
Kees nestelt zich nu in een rijtje van 8 mensen die hun 25 jarige jubileum in de club gevierd hebben. Dat zijn ere-leden Kees Reniers, Goof de Wijs en Ad van de Made.
Verder de ex-leden Koos Thijssen, Theo Kwaaitaal en Piet Timmermans en van de huidige leden  Anneke en Ad van Wesel.
Maar als je kijkt naar jaren dat er clubritten mee gedraaid zijn, dan is Kees de onbetwiste leider. Ere-lid Kees Reniers is in clubjaren het langste lid, namelijk vanaf het begin in 1976. Maar Kees besloot in 2008 dat hij geen clubritten meer mee ging rijden, maar gewoon als het hem uit komt een eindje weg te trappen met oude (WTC ) maten. Dus Kees zat “maar” 32 jaar in het echte WTC peloton. Kees Verkooijen heeft er echter 35 jaar clubritten er op zitten. Dus is hij de absolute WTC veteraan. “Het wordt toch wel wat moeilijker”,wist hij na zijn huldiging te vertellen. Dat is ook niet zo gek; Kees wordt deze week 74 jaar!
Kees dubbel gefeliciteerd!

Ad van Wesel

Geen Snerttocht, maar een Snerttocht.
Deze tocht gaat uiteraard over Snert. Snert, wat is dat nu dan weer? Iedereen weet toch zeker wat Snert is?
Nee, het betekent niet dat deze fietstocht Snert is. Het is potverdorie gewoon Erwtensoep. Nee, niet die van Unox maar van een meesterkok uit ’s Gravenmoer. En dat alles naar grootmoeders recept. Maar was het vandaag eigenlijk wel een dag voor Snert?
Met later op de dag temperaturen van 23 graden denk je toch meer aan strand, ijs en mooie vrouwen!! Nee, niet van dat alles. Gewoon Snert, omdat het een traditie is binnen onze vereniging en dat moet zo blijven bij onze laatste rit van het seizoen.
Na de Snert, of voor de Snert, wat je maar wilt, is het nu tijd om ook nog wat over de rit van vandaag te schrijven.
Wim Rasenberg stond al gespannen aan het vertrek om 9 uur. Vandaag zou het gebeuren. De leiderstrui binnen halen als eindwinnaar van het opkomstklassement. Weer een mijlpaal in zijn wielerleven!!!
DigiPiet had een mooi rondje in gedachten voor deze laatste seizoensrit. Rondje Cola.
En dat met een paar verrassende passages.
We vertrokken met 20 mannen en vrouwen. Naar Den Hout om vervolgens de Seterse bossen op te zoeken. Met Antoon en Piet aan het commando.
Wat een prachtdag. De zon al schitterend door de bomen en dat alles onder de mooiste herfsttinten. Na de bossen een stukje fietspad langs het kanaal gepakt. Daarna het grote industriepark tussen Dongen en Tilburg doorkruist. Daarna richting De Moer.
Maar ipv De Moer te ronden ging het naar Waspik. Het Halvezolenpad opgereden om daarna de oversteek naar Raamsdonk te maken via een smal tunneltje. Langzaam kwam het einde van deze korte rit in zicht. Eindpunt het bedrijf van onze sponsor Erik Stasse.
En Erik heeft vandaag ook gewoon met ons meegefietst. Gelijktijdig kwamen ook de jongens van de A groep binnen.
Bij binnenkomst in de kantine werden wij gastvrij ontvangen door Tanja en Erik. De koffie stond al klaar.
Eerst een beetje bijkletsen en toen was het tijd voor de Snert. Nu gaat het alweer over Snert, maar ik kan er niet onderuit. Heerlijke Hollandse kost met bruin brood met lekker vlees erop. Made in ’s Gravenmoer bij SED!!! William en Astrid hebben hier goed hun best
opgedaan en dat was wel te proeven ook!!!
Eindelijk het grote moment waarop voorzitter Ad de prijsuitreiking zou verrichten.
Met op de 3e plaats Flip. Met op de 2e plaats Peter V. Maar op de 1e plaats Wim!!!.
Wim heeft de leiderstrui binnengebracht bij het bedrijf waar hij 45 jaar gewerkt heeft.
En dat was een doel op zich voor Wim.
Je hebt het gehaald Wim en het is goed om te zien dat je dat toch iets doet op deze plek bij je oude werkgever. Daarvoor kreeg je ook een welgemeend applaus van iedereen.
Prachtig toch in deze entourage?
Ook een applaus voor Peter en Flip met hun 2e en 3e plaats.
Verder wil ik ook het bestuur hartelijk bedanken voor hun tijd en inzet om onze club te maken voor wat hij nu is.
Gewoon een fijne club om daar deel van uit te mogen maken.
Verder natuurlijk Anneke die alle cijfertjes en getallen en regendruppeltjes bijhoudt.
En voor de rest iedereen die op wat voor manier dan ook zich inzet voor onze vereniging.

Met vr gr De Pakhaas.

Op het einde van wegseizoen 2017 kon de eindstand van het opkomstklassement van WTC-Made opgemaakt worden. Wim Rasenberg werd als opkomstkampioen gehuldigd in de kantine van RVSA in Raamsdonksveer. Dus bij onze hoofdsponsor, maar tevens de ex-werkgever waar Wim 45 gewerkt heeft. Dat gaf een extra tintje. Het wegseizoen 2017 kenmerkt zich door prima fietsweer. Er is geen enkele fietstocht van onze kalender uitgevallen door slecht weer. Omdat ook regenpunten gescoord kunnen worden in het opkomstklassement, weten we zeker dat het prima weer geweest is dit jaar, nog nooit werden zo weinig van die regenpunten “gescoord”. De enige dag die echt slechter was, was Paaszaterdag. Maar toen stonden we toch nog 11 renners aan de start. Onze wielerkalender bevatte 35 ritten en zo’n 3100 A-kilometers en 2800 B-kilometers. Het is eigenlijk steeds spannend geweest wie de wisselbeker op het einde zou pakken. Wim Rasenberg kwam eind juli in de Rode Trui toen Peter Verhagen even vakantie pakte. Maar Peter bleef daarna weer elke week komen en dus op 1 rit afstand van Wim. Bovendien had Peter al meer regenpunten binnengehaald dus als Wim een rit zou missen dan zouden ze qua ritten gelijk komen, maar zou Peter op basis van regenpunten toch de trui weer terugpakken die hij vorig jaar ook al naar de meet bracht. Maar Wim liet het zo ver niet komen; hij kwam gewoon elke keer en miste zo over het hele seizoen maar 1 rit en scoorde 296 punten. Peter werd dus tweede en behaalde 290 punten. Op de derde plaats eindigde Flip Segeren met 258 punten. Hij eindigde qua punten gelijk met Anneke van Wesel, maar dan wordt naar het vorige jaar gekeken en toen eindigde Flip boven Anneke en daardoor dus nu ook. De top tien wordt compleet gemaakt door: 5. Johan Smits, 6. Piet Verkooijen, 7. Peter Broeders, 8. Ad van Wesel, 9. Jan Lensvelt en 10. Jacques van Dijk. Na de laatste tocht, konden we bij RVSA eerst genieten van heerlijke snert van onze vrienden van SED uit ‘s Gravenmoer. Hierna werd de eindstand bekendgemaakt. Tijdens de huldiging van Wim, nam hij zelf even het woord. Hij vond het geweldig dat de huldiging juist plaats vindt in de kantine van het bedrijf waar hij maar liefst 45 jaar gewerkt heeft. Eigenaren Erik en Tanja Stasse kunnen trots zijn op de sfeer die zij creëren in hun high-tech bedrijf, als iedereen zo gemotiveerd is als Wim altijd was, dan is het blijkbaar prettig werken bij RVSA/Fluidor. Zo sluiten we ons wegseizoen op een mooie manier af. Onze bijna 50 leden gaan op allerlei manieren “overwinteren” om zo begin maart 2018 weer fris aan de start te staan. Om de tussenstand van het overwinteren op te nemen staat de Oliebollentocht gepland op Oudjaarsdag met vertrek en aankomst bij onze andere hoofdsponsor VEMA Crane van Rob van Oorschot.

Wij noteren zondagmorgen 8 oktober 2017.
Vandaag de voorlaatste B clubrit en deze weer eens onder leiding van  ”DIGI”
Piet Verkooyen. Het werd een rondje HOEVEN maar dan “anders”!! Het werd ook “anders”.
De herfst had zijn intrede gedaan. Wegen en fietspaden bezaaid met bladeren en takken en daarbij nog de miezerregen. Die maakte het weer een hele tour om heelhuids op ”de May” terug te keren. Wat ook “anders” was , is dat we gezelschap hebben van ex-lid André van Kuijk. Toch bijzonder , André met zijn racehandbike. Wat een kracht heeft die man in zijn armen. De hele rit heeft hij ons goed kunnen volgen, zelfs de bruggen en de viaducten op, voor hem geen probleem.  Nou “petje” euhh,”helmpje” af hoor.
De route ging via Terheijden, Breda “Haagse Beemden” naar Prinsenbeek. Waar we net voor Etten-Leur de eerste  lekke band  konden noteren, op naam van Antoon.  Het binnenbandje was snel verwisselt  met de hulp van Erno.
Vervolgens door St.Willebrord, staken we door naar Hoeven.
Toch met een aardig tempo met de constante kopmannen Erno, Maurice en Antoon  (nog bedankt kleppers)  gingen we de” Brabantse wegen” door totdat Wim lek reed. We stopten op de inrit van een boerenerf waar Peter Kuipers ook een lekke voorband bemerkte.
Voor hem de tweede ”platte”, eerder die ochtend had hij tussen Geertruidenberg en Made ook al een bandje verwisseld. Nadat wederom Erno samen met Wim en Antoon met Peter de  binnenbandjes verwisseld hadden, was het toch wel mooi geweest met die verplichte stops. Eenmaal weer op de fiets werd er weer lekker gas gegeven, meerdere hadden bij de laatste pitstop de regenjas aangetrokken en dat was geen overbodige luxe.
Naar Standdaarbuiten, het bruggetje en de dijken richting Zevenbergen en  Zevenbergschenhoek; daar werd de finale ingezet. Het lange fietspad van de Drie Hoefijzerskruising naar Wagenberg en Made was het een kwestie van effe stampen en zo weer terug van weggeweest. Met een gezellig groepje was het een geslaagde rit, ondanks het Hollandse herfstweer.
Bedankt Piet, voor het leiden van deze voorlaatste najaarsrit.
Maar de regen had niet geHOEVEN en de lekke bandjes hadden ook niet geHOEVEN.
Maar toch nog de laatste puntjes binnen gehaald voor het  klassement.
Volgende week sluiten we het seizoen 2017 weer af met de snerttocht en de huldiging van een nieuwe kampioen!!

gr. Johan Smits

Na een weekje rustig aan, omdat ik af en toe wat duizelig was, stap ik weer op mijn racefiets. Samen met Anneke richting het oude Gemeentehuis. Ik heb nog steeds mijn beslissing niet genomen of ik A of B ga rijden. Eens kijken hoe dat gaat. In de Van den Hout straat stuitert het altijd nogal dus een goede test. Mijn hoofd heeft geen problemen met de schokken, dat is goed nieuws.
Ik verwacht overigens niet veel mensen en dat dus A en B wel samen zullen rijden. Om vijf voor negen regende het namelijk nog. Maar blijkbaar hebben veel mensen er toch zin in, er staan al zo’n mannetje of 13-14 aan de start, inclusief André van Kuyck die eens mee wil rijden in zijn race-handbike. Net na negen geeft Piet, die vandaag weer leider is, het startsein voor de B, die gaan rondje Hoeven doen.
Ik besluit met de A mee te gaan, we zijn dan met 6-en.
John is er niet bij vandaag, ik ben wel benieuwd hoe hij er uitziet, van de week vertelde hij dat hij op een bokser leek (die verloren had..).
Het is droog nu. De pessimisten zijn te herkennen aan het regenjasje, de optimisten staan er bij  alsof het zomer is. Paul heeft heimwee naar boven de rivieren en stelt dus rondje Gorinchem Sliedrecht voor. Sommigen menen dat je in deze tijd niet in het kleigebied moet zijn. Ik vind het zelf ook niet zo’n goed idee, je kunt niet afsnijden als je echt nat zou regenen en ook niet als het toch niet goed met me zou gaan. Richting het zuiden wordt voorgesteld, maar daar kan het ook glad zijn door gevallen bladeren merkt Paul op.
Nou, Frans weet een rondje waar dat mee valt, om het vliegveld van Gilze-Rijen heen en dan naar Chaam. Fijn, mensen die hun route zo voorbereiden en zelfs weten waar wel en niet blad ligt. Blijkbaar is het echter afgelopen nacht opeens herfst geworden want nu lag er toch echt blad onder de bomen. En eikels. Eikels zijn bekend om hun hoge oliegehalte van meer dan 20% (dat geeft het vlees van het Iberische varken die lekkere smaak, die voer je eikels dus). Als die dus plat gereden op de weg liggen, moet je dus goed uitkijken. Maar we waarschuwen elkaar goed dus geen gevaar.
Via Gilze rijden we naar Chaam, dan langs de grens naar Rijsbergen. Vanaf Rijsbergen rijden we door de Rith. Een natuur- en cultuur gebied…. De rest moet je zelf maar lezen: https://nl.wikipedia.org/wiki/De_Rith .
Net voor Mastbos begint het echt hard te regenen. We doen onze regenjasjes aan. Tenminste, de mensen die zo’n ding mee genomen hadden, de pessimisten of beter gezegd de realisten. De prijs voor grootste optimist van de dag gaat naar Twan.
Geen regenjasje meegenomen, geen overschoenen, geen spatbordje. Optimisme is een mooie eigenschap maar je wordt er wel zeiknat van vandaag.
Paul blijft goedgemutst en begint zowaar te zingen: “Tis weer voorbij die mooie zomer…” en natuurlijk kan hij het Rotterdams accent van Gerard Cox daarbij prima nadoen.
We krijgen nu het beetje wind dat er staat mee dus maken we een mooi tempo naar huis. Vanaf de Drie Hoefijzers nog even het gemiddelde een beetje optrekken zodat we keurig op tijd de teller stil kunnen zetten op 75 kilometer.
Als Anneke ook thuis is, moeten wel de fietsen gepoetst worden. Wat is mooier dan een gepoetste fiets zei Paul nog, nou: 2 gepoetste fietsen.
Hopelijk volgende week wel mooi weer zodat we een mooie afsluitende snerttocht kunnen hebben met goede opkomst in de kantine van sponsor RVSA.

Ad van Wesel