Vandaag de eerste keer dat we om 9:00 uur starten. Dat is een teken dat het seizoen bijna voorbij is. Nog lekker fietsweer, wel kans op een buitje en daarom rijden we richting zuid-oosten, want volgens Buienradar zou daar de kans het kleinste zijn.
9 A renners met veel jongelui in de gelederen dus Flip, Peter en ik hoeven wat minder op kop. Dat is wel lekker want er staat toch een behoorlijk zuidelijk windje.
Nog even improviseren en de omleiding door Molenschot volgen.
Maar het gaat voorspoedig.
Tot we vlakbij ’t Zand zijn, dan opeens een valpartij….
John en ikzelf tegen de vlakte. Ik voel mijn hoofd op de weg slaan, gelukkig doet mijn helm goed zijn werk. Voor wie nog twijfelt aan het nut van zo’n ding verwijs ik naar bijgaande foto:

Een ander accessoire dat we tegenwoordig allemaal hebben, is een bril. Of dat bijdraagt aan veiligheid zal John nu wel betwijfelen (en ik ook). Bij hem zie ik een kapotte bril op de grond liggen en een bloedend gezicht. Het lijkt er op dat zijn bril een sneetje onder en een flinke jaap boven het oog gesneden heeft.  De EHBO bidon van de club komt goed van pas. Thijs heeft EHBO ervaring en met gaasverband, kompres en zwachtel plakken we John weer dicht. Ik bel ondertussen onze Perry die nu naast webmaster voor WTC ook voor ziekenvervoerder moet spelen. De TomTom stuurt hem helemaal binnendoor dus zijn komst laat behoorlijk op zich wachten. Kees krijgt het koud (altijd) en ook Peter gaat een stukje rijden om warm te blijven. Maar ze blijven allemaal solidair wachten tot John en ik en onze fietsen in de auto geladen zijn. We zetten koers naar huisartsenpost in Oosterhout. John is niet aangemeld maar de aardige receptioniste laat hem wat dingen invullen en plant alvast een dokter in. Half uurtje zegt ze. Mooi tijd voor mij om Perry thuis af te zetten en mijn fiets uit te laden. Mijn karretje is niks beschadigd. Wonderbaarlijk. Ik begin wel wat een schrijnend gevoel te krijgen op schouder, heup en enkel, maar verder gaat het goed. John zijn nieuwe Canyon fiets is er wat slechter aan toe maar de vitale delen niet kapot. Stuur kapot, dat is duidelijk, en het zadel ook. De strakke zadelpen lijkt mij ook verloren. John zal hem bij de leverancier moeten laten nakijken.
Als ik weer terug kom in de wachtkamer van de huisartsenpost, ontmoet ik daar Bart Kauerz, ex-lid en schoonzoon van onze secretaris met zoon Lars die last heeft van oorontsteking. Kan ik mooi even bijpraten met Bart. Het gaat goed met hem, alleen geen tijd om met ons te fietsen. Als Bart en Lars met de dokter mee zijn, meldt John zich.
6 hechtingen zijn nodig gebleken om zijn gezicht weer op te knappen, hij hoopt dat hij er wat knapper van zal worden, dit kunnen we pas zien als het verband er over een paar dagen af is. Ik ben bang dat hij eerst nog wel even bont en blauw zal worden.
Als hij maar niet aangehouden wordt als horrorclown, daar schijnt de politie naar op zoek te zijn deze weken.

Al met al is het nog meegevallen met het vallen, we kunnen morgen gewoon aan het werk. Vanavond op tijd naar bed want mijn hoofd is wel wat zwaar en mijn nek een beetje stijf. Ben benieuwd hoe het morgen voelt en John waarschijnlijk ook.

Ad

We mochten vandaag heerlijk uitslapen.
Deze keer vertrokken we niet midden in de nacht, maar bijna in de middag.
Helaas was onze vakantie vierende Willem er nog niet bij.
Met 14 kleppers fietsten we zuidwaarts. Niet naar Den Hout, daar stond het dorp nog op zijn kop vanwege een groots feest. Ze doen daar niks anders dan feesten organiseren. Verschillende WTC’ers kunnen daar inmiddels over mee praten. De Houtse kastelein van ’t Klosterke was bijzonder trots op onze leden, dat bleek niet zo zeer in het fietsen te zitten, begreep ik!
Wij fietsten deze keer via de Witteweg en het Munnikenhof naar Wosterhout. Een stevige zuidwesten wind deed zijn best om ons klein te krijgen maar onze kopmannen Antoon en Jantje eg wel, kregen ze vandaag niet klein! Tjonge jonge wat fietsten die twee een geweldige tocht. Zelden zo iets mee gemaakt, gewoon niet kapot te krijgen. Kilometers, wat zeg ik mijlen, sleurden ze tegen de wind in. In een strak tempo ging het naar de Galderse meren. Geen ene kik, Jantje en Antoon waren niet van kop af te slaan.
Vanaf de Rijsbergseweg kregen we de wind in ’t hol. Bij Fort Oranje maakten we tijd voor het traditionele banaantje. Helaas was de kantine daar gesloten, anders hadden we daar nog snel een bakske kunnen nuttigen.
Via de Rith het Liesbos en de Verlorenhoek ging het naar den Elsakker.
Nog steeds was het Antoon en Jantje die aan kop sleurden, wat een klasbakken, wat een kleppers, daar zijn gewoon geen woorden voor!
We maakten nog een klein luske over Langeweg om vervolgens in één rechte lijn naar de May te koersen, met jullie raden het al, nog steeds die twee cracks op kop.
Antoon en Jantje jullie hebben een geweldige tocht gefietst, helaas zijn daar geen prijzen voor. Maar omdat jullie zo je best hebben gedaan, mag een van jullie volgende week de tocht gaan leiden. Ik ben er helaas niet bij maar ik heb er alle vertrouwen in dat jullie dat zomaar fiksen!

Groet, Pierre Boulanger.

Na weer een weekje Shanghai fiets ik richting oude gemeentehuis. Als je uit zo’n drukke, warme stad met slechte luchtkwaliteit komt, is het letterlijk en figuurlijk een verademing om weer op de May en omstreken rond te fietsen. Er staat een flinke groep te wachten bij het Oude Gemeentehuis want we vertrekken allemaal gelijk.
Nu Peter Broeders er niet is, is het de vraag wie het voortouw gaat namen voor de B.
Om half negen zie ik dat dat Piet Verkooijen is. Dat vind ik mooi want Piet wilde dat toch echt even niet meer doen. Blij dat hij het weer eens probeert, bedankt Piet!
Velen vinden dat blijkbaar ook prettig, want ze sluiten massaal bij hem aan.
Ik tel uiteindelijk nog maar 7 mensen die voor leider Flip kiezen. Flip heeft bedacht een rondje Brabantse Biesbosch te rijden met de A. Dat klinkt goed, want het is heel mooi weer daarvoor. Het KNMI heeft weliswaar code oranje afgegeven in Nederland voor dichte mist maar hier schijnt het zonnetje en er is weinig wind. Ik ga verder met het genieten van wat ik onderweg zoal zie of wat me opvalt. Hier een opsomming:

–          In Geertruidenberg mag je nu links van de Stationsweg (welk station? Het tankstation?) op het fietspad rijden. Dat scheelt 2 keer oversteken. Waarschijnlijk gedaan voor schooljeugd maar ook voor wielrenners een verbetering. Goed voor het gemiddelde, dat scheelt 2 keer remmen.

–          In Werkendam hebben ze volop faciliteiten voor fietsers tegenwoordig. Of zou die Dixie op het fietspad waar we omheen moeten toch het werk zijn van de Werkendamse hooligans?

–          We zijn goed aan elkaar gewaagd. Alleen John is iets gewaagder dan anderen. Als hij overneemt gaat het 2-3 km per uur harder. “Ligt aan mijn nieuwe Canyon fiets” zegt hij, hij kan er niks aan doen. Ik zit nog eens goed te kijken naar die fiets, de buizen zijn zo smal  dat ik toch moet concluderen dat daar echt geen motortje in past. Zouden het dan toch gewoon zijn benen zijn?

–          In de Biesbosch geniet ik van de Hollandse waterwerken. Het project “Ruimte voor de rivier” heeft niet alleen de situatie voor de grote steden aan de rivieren veiliger gemaakt, maar levert ook een prachtig landschap op.

–          Er zijn deze ochtend veel vogelaars te zien in de Biesbosch. Overal staan ze met verrekijkers of ze rijden langzaam met de auto met raampje open om niks te missen.

–          Hoewel wij goed doorrijden, kan ik toch ook goed rondkijken deze morgen. Ik zie Reigers, Buizerds, een Sperwer, een Torenvalk, een Havik en zelfs een ijsvogeltje. Prachtig in de zon. En ook nog enkele langbenige blondines. Thijs en ik concluderen dat het steeds mooier wordt op de weg met al die hardloopsters tegenwoordig.

–          Het is lekker fietsen tegen de wind als het blok Thijs en Kevin op de eerste rij voor je rijden. Hoewel je dan niet veel meer ziet als klein manneke.

–          Het gat in de straat aan het einde van de Werfkampseweg (moest ik ook opzoeken, zeg maar als je bij Kerkje langs snelweg bij Raamsdonk uitkomt) is eindelijk opgeknapt. Beter laat (in het wielerseizoen) dan nooit.

–          Kevin komt als eerste boven op de Amertakbrug en rijdt Peter Verhagen aan de achterkant er af. Vorm voor Kevin (beter laat in het seizoen dan nooit) en Peter is over de top (of beseft dat de kampioenschaptrui er toch niet meer in zit).

Na 80 kilometer genieten, parkeer ik mijn fiets tegen de garage. Lekker bakje koffie in de tuin. Niet gek hoor, Nederland!

Ad van Wesel

Ik verwachtte deze ochtend niet al te veel mensen bij de A omdat een groot deel van de WTC-ers naar Den Hout gelokt zijn met worstenbrood en koffie.
Maar niemand, dat had ik niet verwacht.
Dus vijf over acht rij ik maar weer naar huis en neem een  bakje koffie om daarna tegen half negen met Anneke een tweede poging te wagen. Nu zijn we met 8-en in totaal.
De renners willen een rondje van rond de 70 kilometer en graag om 11 uur terug zijn.
Ik vind het prima, want moet vanmiddag net na 1 uur al weer richting Schiphol, dus dan heb ik mooi nog wat tijd om mijn koffertje in te pakken. Sommigen hebben zin een een rondje ’t Zand. Anderen hebben dat rondje al wel gezien. Ik besluit het rondje maar eens andersom te rijden. Een rondje Dnazt’ dus. Uit ervaring weet ik dat als je andersom rijdt je toch hele andere dingen ziet. Zo zag ik in Dorst een pijl richting Restaurant “Honger en Dorst”, nooit gezien.
In het begin is het nog wel fris. Ik heb thuis op de thermometer gezien dat ik kniestukken, zweetshirt en shirt lange mouwen aan moet, maar als we buiten de bebouwde kom komen, blijkt de 9 graden op de thermometer achter ons huis daar niet meer te kloppen. Peter Verhagen’s meter geeft zelfs maar 5,6 °C aan. Ha, vandaar mijn koude tenen en vingers. Komt ook door de nevel die rond Den Hout hangt. Met Hemelvaart heeft Den Hout Dauwtrappen te voet, vandaag Dauwtrappen op de fiets. Gelukkig breekt even later de zon door de mist en wordt het een schitterend fiets weertje.
De B-renners vinden het blijkbaar prima dat ik op kop rijd want ze laten mij daar de hele rit zitten. Af en toe wisselt mijn kop maat dus zo kan ik even bijkletsen. Zo weet ik nu dat Erik van der Hoeven weliswaar geen sleutelbeenbreuk had die volgens hemzelf alle echte wielrenners een keer moeten hebben, maar wel een sleutelbeen bobbeltje. Toevallig in een of ander fietsprogramma gezien dat heel veel echte wielrenners en rensters dat ook hebben. Gevolg van een sleutelbeen uit de kom als ik het goed heb (= AC luxatie).

Op basis van deze informatie vind ik toch dat we Erik nu als “echte wielrenner” mogen betitelen. Zelf hoop ik wat dat betreft nooit een echte wielrenner te worden.
Jacques en Peter vertellen dat Coby en Annemarie flink in de lappenmand zitten met respectievelijk een hernia en reuma. Geen pretje voor zulke actieve meiden; beterschap toegewenst van mij en omdat ik voorzitter ben: ook namens alle leden en bestuur.

Als we ’t Zand al weer achter ons hebben liggen, krijgen we de eerste groep van Den Hout-Den Hout in het vizier. In het tegenmoet komen zie ik een flinke groep in het wiel van Peter Broeders. Peter ging de “langzame” groep leiden, die van 25 km/uur. Dat zal niet meevallen voor Peter want die is sterk op het moment. Misschien had hij zijn remmen iets aan moeten draaien. Na deze groep komen we nog 4 groepen tegen. De laatste groep zijn de snelle jongens. Onze Twan rijdt op kop zie ik en daarachter zie ik nog verschillende van onze A renners. Ik denk dat die voor de eerste stop de kopgroep van Peter wel te pakken zullen hebben, want het geplande gemiddelde van die groep is 33 km/uur. Ik ben benieuwd of die gasten gaan stoppen bij de geplande 2 stempelplaatsen. Misschien dat ze die niet eens zien.

Wij rijden in een lekker constant tempo naar huis. Over Oosterhout en Den Hout…. Eigenlijk rijden wij dus ook gewoon Den Hout -Den hout. Zullen we nog even kijken of er nog worstenbrood over is, daar hebben wij dan ook recht op.
Maar we hebben geen tijd. Afspraak is afspraak en volgens die afspraak lever ik alle renners om 11;00 uur precies af op de May.
Het weer is nu zelfs zo goed dat we nog lekker even een bakje koffie buiten in de tuin kunnen drinken. Helemaal relaxed en klaar voor een ongetwijfeld hectische week.

Ad

Brrr, dat was wennen zo’n frisse ochtend, nog geen 10 graden. Vandaag voor het eerst weer het shirt met de lange mouwen aangedaan. Daarin was ik niet de enige kouw kleum. Wie weet krijgen we nog mooi najaarsweer. Maar het was droog, wat zeuren we dan nog.
De B ploeg stond weer klaar voor een ritje van ongeveer 75 km. Met 15 leden en 2 pedaalridders (Gerrit en Pieter) vertrokken we richting Den Hout. Nog maar net weg, kwam er een ex-WTC’er ons tegemoet rijden. Onze Anton Knipscheer had zijn zinnen gezet op een rondje Noordhoek. Toen hij ons zag, was de verleiding te groot om zijn karretje bij ons aan te pikken.
Intussen bestond ons peloton dus uit 18 fietsers met verschillende sterke kleppers ertussen en leden die nog niet zo lang tussen de zoevende wieltjes zitten.
Ons fietsweekend zag er door de afgelasting van Limburg heel anders uit. Om toch nog aan wat hoogtemeters te komen, ging ik zoveel mogelijk bruggen, heuvels, bergen en viaducten beklimmen.
Adje Broeken zou ze tellen voor mij, helaas was hij alsnog de tel kwijt geraakt.
De eerste en laatste beklimming was natuurlijk het viaduct over de A 59, gevolgd door de eerste echte heuvel, de Houtse Heuvel. Op weg naar de brug bij Verwijmeren over het Markkanaal, om op het eind van het bos de Meerberg te beklimmen. Kort daarna doemde het volgende obstakel alweer op, de blauwe brug van Traaie. Na de afzink daarvan fietsten we echt door de Bergen, Traaie in. Daar was de hoofdweg afgesloten, kermis en jaarmarkt. Marc en nog een paar wisten wel een alternatieve route, zo kom je altijd wel voor verrassingen en oplossingen te staan.
Via de Schuivenoordseweg beklommen we de brug over de Mark en tweemaal het viaduct over de A16. We zijn nog een keertje of vier de A58 overgestoken. Daarna ben ik zelf ook de tel kwijt geraakt, er volgden nog héél veul mooie beklimmingen van vele “heuvels”, drempels en natuurlijk viaducten.
In de buurt van Galder was het tijd voor een banaantje of een pisstop.
Om het gevaarlijke fietspad in Oosterheide te vermijden, had ik een alternatief bedacht om via het Minervum en de Takkebijster naar Teteringen te fietsen. Op de Takkebijster kwamen we midden in een BWF koers terecht. Nelis zat al gelijk in de kopgroep en Anneke fietste in één ruk naar de kop toe. Helaas moest Jantje eg wel passen, good old Kees zette ook nog vol aan in de finale maar helaas schoot de kramp in zijn linkerbeen, met goed advies van Erno kon hij zijne koers vervolgen. Tjonge jonge wat een koers. Volgende week zaterdag mogen jullie je kunsten vertonen in de kermiskoers in Den Hout. Of zondag tijdens die geweldig mooie toertocht, van DH naar DH en terug. Gerard, Sander en ondergetekende hopen jullie een mooie kermiszondag te bezorgen!
Onze rit voor vandaag was iets groter uitgevallen zoals gepland stond.
Niemand die zeurde (niets gehoord).
Ook de gemiddelde snelheid was netjes, iets rustiger dan vorige week, het eerste uur haalde we vandaag net geen 51 km. gem.

Groet van Pierre Boulanger.

Ik blijk vandaag wat laat vertrokken. Frans Marijnissen staat namelijk al bij het Oude Gemeentehuis als ik aan kom rijden, dan ben je te laat.
6 WTC-ers tel ik, maar daarvan zal Peter Broeders de B ploeg weer gaan leiden om half negen. Hij is al weer vroeg aan het warm rijden. Hij heeft al gezien dat bij de WSVP redelijk wat mensen staan en bij de Pedaalridders alleen Pieter den Dunnen. Hij rijdt met ons mee tot de parkeerplaats bij Rullens en gaat dan Pieter uitnodigen met WTC mee te rijden deze morgen. Wij rijden met 5-en richting Wagenberg. De wind staat zuid-west dus rijden we richting de zuid-west hoek van Brabant.
“Niet te gek” is de opdracht aan mij als leider. Zowel qua afstand als snelheid blijken ze te bedoelen. Afstand van het rondje dat ik in mijn hoofd heb, weet ik vrijwel zeker dat rond de 90 kilometer ligt, zoals bepaald op de jaarkalender. Snelheid… wat is niet te gek?
En hoe zijn ieders benen? Het blijkt al snel dat ons nieuwe lid Edwin een goede dag heeft. Of misschien wel niet, ik ken hem nog niet zo goed, maar dan is hij echt sterk. Om beurten rijden we naast hem in het begin. Hij houdt een strak vast tempo aan. Flip heeft wat last van zijn rug, zegt hij, maar rijdt toch goed. Peter en Frans houden zich in het begin wat gedeisd. We rijden om Prinsenbeek heen en via Liesbos richting Rijsbergen. Ook daar rijden we omheen en zo ook laten we Zundert links liggen.
De mannen met thermometers op hun fiets melden mij dat het maar 9 graden is. Ik ben blij met mijn jack lange mouwen en kniestukken. Ik moet in deze tijd van het jaar nog vaak aan ons te vroeg overleden lid Jan Driessen denken. Die zei altijd: “onder de 15 °C mag je niet met blote knieën rijden, dat is slecht”. Tot op de dag van vandaag hou ik me aan dit advies van Jan. Hij stierf met goede knieën maar zijn hart stopte er helaas mee.

Schijf kan ik ook nog ontwijken en we komen op de rotonde van café Jagersrust. Daar zie en hoor ik de eerste bladblazer van het jaar, hét teken dat de herfst is begonnen.
De eigenaar blaast het terras schoon voor de vele fietsers die er wel gaan stoppen. Jagersrust is bekend van de lekkere Trappist. En van de touwtrekclub die daar thuis is/was. Ik heb nog eens mee gedaan aan een touwtrektoernooi daar. In de categorie “adde mar leut hèt”, uitslag weet ik niet meer ;-).

Zoals gezegd, we stoppen niet maar draaien richting huis, de wind wat meer in de rug.
Net voor Roosendaal gaan we de snelweg over door de Zeg (Zegge officieel). Geen kip op straat en ook geen auto. Langs de fietsenwinkel van Ad van Overveld. In een grijs verleden heb ik daar ooit een tweedehands frame gekocht toen mijn fiets kapot was en ik weinig uit te geven had voor een nieuwe. Ad van Overveld was ooit een bekende wielrenner heb ik me laten vertellen. Eigenlijk weet ik niet wat hij gepresteerd heeft. Dat moet je aan Peter Broeders vragen.

Wij rijden via Oudenbosch en ik probeer het centrum te vermijden. Helaas, een wegafsluiting (niet voorgereden inderdaad, ik geef het toe) en we moeten terug.
Flip weet gelukkig hoe je via de kop van het haventje toch weer aan de goede kant van het water komt dus we zitten snel weer op de route. Ik besluit niet de bekende Goudbloemsedijk naar het fietsbruggetje te nemen maar de Molendijk aan de andere kant van de Mark. Ik weet dat je tegenwoordig niet meer helemaal door Zevenbergen over smalle fietspaadjes hoeft, maar over het nieuwe bruggetje kunt gaan en dan bij het station uit kunt komen. Vorig jaar wel eens uitgezocht maar ik ben er niet helemaal zeker van. Dat blijkt dan ook niet goed te gaan. De weg waar ik in wil, staat een hek voor. We draaien nog een rondje en pakken de volgende rotonde. Wat slingeren wat en dan zit ik weer waar ik wil komen. De wijk is nog niet helemaal klaar en ik heb de indruk dat ze de hoofdweg nog wat door willen trekken. Dat hoop ik, want op zich is die Molendijk waar we langs reden mooi fietsen, maar daarna door Zevenbergen, dat kan beter.

We pakken het fietspad langs Langeweg en met wind schuin van achteren maken we nog wat snelheid. Edwin is nog steeds niet moe, ik zie dat hij zijn banaan nog in zijn achterzakje heeft zitten. Ik moet er niet aan denken dat hij die ook nog eens opgegeten had!

Met 89,7 km op de teller kom ik thuis aan. Dat is toch aardig nauwkeurig.
En de snelheid was “niet (te) gek”.
Weer lekker gefietst, de mannen die bij de B zeiden dat het daar  “een oude wijven snelheid” was, moeten gewoon eens gezellig met ons mee gaan.

Ad

Een prachtige zondagochtend in September. Ja, dat betekent ook dat we met velen aan het vertrek stonden.  Met maar liefst 17 fietsers en fietserinnekes die er weer veel zin in hadden. Peter zou ons de Biesbosch laten zien.
Al een tijdje niet aangedaan dus het werd weer eens tijd.
Gelijk zat het tempo er al goed in. Na het eerste uur stond er al een gemiddelde van 51 aan het uur op mijn Garmin. dat is toch niet te geloven. Ik navraag doen, maar het bleek echt waar te zijn. En dan moesten de heuvels van de Biesbosch nog genomen worden!!!
Maar voor het zover was passeerden we eerst Dussen waar Mario Verhoeven een mooie fietsenzaak heeft.  Toen de dijk op naar Almkerk waar wij vele lopers tegen kwamen. Gezellige mensen trouwens die ons allemaal een groet brachten. En wij hen ook natuurlijk.
Daarna via Sleeuwijk naar de brug bij Gorinchem. Intussen was het al lekker op temperatuur aan het komen.
We zijn niet de brug overgegaan maar linksaf geslagen op weg naar de Biesbosch.
Eerst de doorgaande weg gepakt om daarna net voorbij onze Schotse vrienden de Hooglanders rechtsaf te slaan.  Hier de Merwededijk opgedraaid die in het verlengde licht van de Merwede.
Alle nieuwe leden zoals Bert, Ad en Sandra wisten zich goed te handhaven in de groep.
Niels, Jantje Eg Wel, Erik,  Mark en nog wat kleppers wisselden regelmatig elkaar op kop af.
Veel wind stond er eigenlijk niet.
Net voor de Kop van het Land ging het langs het mooie Biesbosch museum.
Hier kwam langzaam de heuvelzone in zicht. Dit in de vorm van mooie bruggetjes, bulten in de weg en gemeen oplopende stroken. Af en toe was het echt afzien. Maar helaas geen bergprijs deze ochtend.
Het is hier werkelijk een prachtig gebied en iedereen genoot met volle teugen.
Na een kilometer of 25 verlieten we dit mooie gebied weer om op weg te gaan naar Werkendam. Daar het nieuwe fietspad opgepakt om terug te rijden naar de Hank.
Maar met 17 man op zo’n smalle pad met tegenliggers was het vragen om moeilijkheden.
En die kwamen dus ook. Voor in de groep werd er even getwijfeld of we de fietspad moesten volgen of dat we linksaf de dijk af moesten. Er werd geremd, er volgt een kettingreactie van piepende remmen en even later ligt Erik groggy onderaan de dijk. Lijkbleek en erg versuft. Dat was schrikken natuurlijk.
Gelijk met een paar man er naar toe om te kijken hoe Erik er aan toe was. Moest er een ambulance komen? Wie moeten we bellen? Dat zijn een beetje de eerste opmerkingen. Waarom was er een misverstand om van het fietspad af te wijken en niet rechtdoor te rijden? Maar dat heeft geen zin meer achteraf.
Dingen gebeuren gewoon. iedereen doet z’n best om zo veilig mogelijk te rijden en gezond weer thuis te komen.  Dus is er afgesproken om geen verwijten naar elkander te maken.
Zo los je dat op, gewoon sociaal!!!!
Erik vond het niet nodig om een ambulance te laten komen. Er was wel vrees voor een sleutelbeenbreuk maar Erik wou toch op de fiets naar huis.  Erno, Annemieke, Peter Kuijpers en mij persoontje zouden hem begeleiden terwijl de rest rustig door zou fietsen.
Wij hebben Erik op ons gemak terug gebracht naar zijn Crysanten waarna hij zich in verbinding zou stellen voor een controle in het ziekenhuis. Gelukkig bleek het achteraf nog mee te vallen en daar mogen wij blij om zijn.
Het kan allemaal gauw gebeurd zijn, maar dat is onderhevig aan onze sport.
Maar ondanks alles was het een hele mooie tocht en dat alles onder de bezielende leiding van de beste  bakker van Den Hout. Was weer top Peter deze rit.
En na dit alles ga ik woensdag a.s. naar Medinova in Breda om te kijken of ze nog wat aan mijn heup kunnen doen.

Met vr gr de Pakhaas.

Na 2 weken gemist te hebben vanwege werk in China, rijd ik naar de verzamelplaats.
Enige twijfel is er wel want het is de vraag of de hometrainersessies in de hotels de vorm een beetje hebben kunnen onderhouden.
Bij het Oude Gemeentehuis zie ik 7 WTC tenues and 1 Castelli. Dat blijkt ons nieuwe lid Willem Avontuur te zijn, een goede aanwinst zou later in de ochtend blijken, sterk en sociaal rijdend. Flip zal het rondje Hoekse Waard voorrijden dat op ons programma 100 kilometer is…hmm ik dacht toch altijd langer. Gelukkig is er weinig wind en iedereen heeft er zin in, dus we rijden vlot naar het westen. Mooi denk ik nog, als de wind straks aantrekt hebben we hem mee. Het eerste blijkt te kloppen, de wind trekt aan maar komt vanuit zuid oost merk ik als we na Goudswaard het keerpunt hebben terug naar de May.
De windmolens draaien niet maar ik begin toch echt een tegendruk te voelen. Omdat iedereen zijn beurt pakt, is dat geen probleem. In het begin althans, geleidelijk gaan de windmolens aan en wordt het pittiger en ook wat stiller in ons peloton.
Ik hoor John achter mij wel wat zitten te klagen. Hij vindt dat ik maar eens wat meer moet eten in China want hij heeft te weinig om achter weg te kruipen. Misschien moet iedereen die slank wil blijven dan maar met stokjes eten. Hoewel dat geen garantie is, de meeste van mijn collega’s in China hebben een behoorlijk buikje, maar dat ligt meer aan de sloten bier en Bahjoh (sterke drank) die gedronken wordt tijdens het eten. Dat is verplicht, tenzij je, net als ik, allergisch bent voor alcohol.  Dat is wel een gemis maar wel goed voor de lijn. Dus met stokjes eten en alleen water of thee, dat is het China dieet dat ik volg. Maar niet iedereen is er dus zo tevreden over. Dan moet hij maar een ander wiel kiezen. Achter Kevin zit je natuurlijk veel beter en het valt me op dat die heel sterk rijdt.
De ene na de andere wielrenner en groep halen we in. Sommigen rijden even mee, gezellig. Vanaf Oude Molen krijgen we weer een groepje in zicht. Wat is dat nou? We komen niet dichterbij. John, gemotiveerd door zijn mooie nieuwe fiets, geeft er een snok aan en het gaatje wordt toch gedicht. Als de mannen het door hebben, slaan ze snel af.
Wij rijden over Moerdijk. Helaas is de kortste weg afgesloten en dus moeten we nog even door de polder zoals Flip luchtig opmerkt. Daar waait het nog harder en de animo om op kop te rijden is er nog maar bij een paar renners. Ik voel nu ook dat mijn benen niet meer gewend zijn meer dan 3 uur te presteren. Ik zie ook al 120 km op mijn teller; de Hoekse Waard is toch niet gekrompen. Toch heel anders dan 1 uur op een home trainer zitten zwoegen. Nu waardeer je wel beter om met je maten te fietsen, wat bij te kletsen en te genieten van het mooie uitzicht in plaats van tegen een blinde muur aan te kijken in een ruimte waar de airco de temperatuur niet onder de 30 graden weet te krijgen.

Ad

Traditiegetrouw is de laatste zondag van de schoolvakantie bij WTC Made een bijpraattocht. De A en B groep vertrekken wel ieder apart maar onderweg treffen ze elkaar tijdens een bakkie koffie. En zo ook dit jaar.
Zondag 27 augustus vertrok de A groep om 8.00 uur bij het oude gemeentehuis, 8 WTC’ers gingen op pad voor een rondje Werkendam.
Een half uurtje later vertrok de B-groep met nog eens 12 WTC’ers voor een rondje Heusden, dus dezelfde richting. Op deze zomerse ochtend in een ontwakende natuur was het schitterend fietsen zo in de opvallende clubkleuren van sponsoren Vema Crane en RVSA, het vasthouden van een vakantiegevoel was geen probleem.
Het leuke aan deze tocht is wel om gelijk proberen aan te komen bij het koffieadres SED in ‘s Gravenmoer. Dat lukte net niet, de A zat er al toen de B groep klokslag half 11 aanschoof op het zonnige terras. Maar zij hadden het excuus dat de brug bij Raamsdonksveer open stond.
De koffie met heerlijk gebak werd vlot geserveerd en gesponsord door William Haanskorf, eigenaar van SED. Deze brandstof ging er goed in, zo te zien beter dan de gebruikelijke banaan.

Het was voor de aanwezige nieuwe WTC-leden leuk om de andere leden nu eens zonder helm te zien, is toch altijd net iets anders.

Nadat er aardig was bijgekletst, werd gezamenlijk richting Made gefietst.
Wim Rasenberg, de leider in het opkomstklassement reed in zijn opvallende rode trui, lekker mee in het peloton. Gaat het dit jaar wel lukken om de felbegeerde trui te veroveren?  Wim wordt op korte afstand gevolgd door Peter Verhagen, slechts 1 rit zit er tussen. Op de derde plaats staat Flip Segeren, dus het kan nog spannend worden de komende ritten.

Met nog 7 ritten op het programma, waaronder een dagje Limburg op zaterdag 9 september, zijn we benieuwd hoe de strijd om de Rode Leiderstrui verder gaat verlopen. Gaat Wim nog een dagje missen?

Anneke

Bij aankomst bij het oude gemeentehuis stonden er wel meer dan 20 renners.
Met de belofte dat ik een mooi rondje Binnenmaas zou rijden, ging het grootste deel met mij mee. Bij het spoor was de eerste lekke band, van T. Roeven. “Rij maar door” zei hij, met 6 km op de teller toch nog een mooi ritje.
Op de Moerdijkbrug helaas nog 2 lekke banden. Door naar de Kiltunnel met de nieuwe leden op kop, is dat lekker fietsen. Dat zijn een paar sterke jongens!
Na de Kiltunnel is het mooi fietsen langs de Binnenmaas, en daar wisten ze de weg niet! Moest ik toch ook nog mijn deel doen van het kopwerk.
Bij de Haringvlietbrug kreeg Rachel problemen aan de luchtwegen. Na even gestopt te zijn, hebben we  in overleg besloten om met 2 groepen verder te rijden. Kees en Kevin bleven bij Rachel fietsen. Daarna ging het gas erop. Het duurde dan ook niet lang of de benen van Erik v.d. Hoeven liepen vol. Zijn vader zei altijd als je dat voelt, voel je je net als een kip waar de kop half af is! Die uitspraak had ik nog nooit gehoord, maar bij ons waren ze vroeger ook geen kippenboer.  Erik beloofde een bos bloemen als hij uit de wind werd gehouden. Nu staat er een mooie bos Lisiantussen bij ons op tafel. (Nel ook blij)
Erik bedankt!
Half 12 thuis, 95 km naar ieders tevredenheid, hoop ik.

Groet, Flip.