Met de tourclub een rondje Hedel gereden, de tweede keer dit jaar.
In mei hebben we dit rondje ook al gefietst maar toen eerst het noordelijke deel langs de Maas. Vandaag andersom, mosredna ledeH ejdnoR!

Met 13 WTC ‘ers ging het met kersvers lid Renée op kop richting Raamsdonk. Onze “reus” Maurice hield de boel netjes onder controle, in een lekker tempo wat voor iedereen goed te doen was.
Vanaf Waspik gingen we richting Loon op Zand om langs de Drunense duinen naar d’n Ijzerenman in Vught te fietsen. Daar sloegen we links af op weg naar Cromvoirt. Een beetje verder kwamen we langs het natuurgebied “de Moerputten” . Zo arriveerden we rond de klok van 10 uur in Den Bosch.
Net te laat om naar de kerk te gaan, er zat niks anders op dan onze weg te vervolgen naar Vlijmen, de woonplaats van oud Wereldkampioen Lars Boom. We kwamen hem niet tegen, wel een hobbelige weg de Vlijmensedijk!
Gelukkig is het vanaf daar alleen maar glad asfalt, en een paar bruggen.
En natuurlijk de bijzondere doorgang net voor de sluis bij Engelen. Een enkeling stond plots voor de trapkes, een extra hindernis.

Even verder gingen we de Maas over om Gelderland binnen te fietsen. Dwars door het “paardendorp” Hedel, of zoals Flip zei “Hedel meer haar op……”
Wij fietsten net onder Californië door, richting Well en Bern. Je waant je bijna in het buitenland met zulke namen, toch is het maar gewoon een stukske Nederland.
Flip, Maurice, Kees en Kevin waren prima gangmakers tijdens deze rit, in een mooi strak tempo. Zoals zo vaak zijn de laatste loodjes het zwaarst. Op de brug van d’n Berg moest er toch nog ff aan de boom geschud worden. Daarna de benen stil houden en de groep was weer compleet.
Iets over half twaalf zat onze eerste vakantietocht er op, 105 km met een mooi gemiddelde.
Voor onze berggeit Marieke was het een mooie training voor de komende tochten op haar programma, de Etapastour en DH-DH-DH.
Voor de vakantiegangers , een fijne vakantie gewenst, en de anderen, tot de volgende zondag.

Pierre Boulanger.

Omdat Martien eens zin had in  een lange tocht, had hij zelf het initiatief genomen om de WTC-ers uit te dagen om deze zondag een ronde te rijden die helemaal over de Zeelandbrug gaat. Naar Martien’s schatting zo’n 180 kilometer.
Dat idee leek een behoorlijk succes te worden. Maar liefst 10 liefhebbers stuurden hem een App dat ze van de partij zouden zijn. Een mooi aantal voor zo’n onderneming.
Maar afgelopen week leek het wel het beroemde verhaal van de 10 kleine negertjes.
De een na de ander Appte een afmelding.
En zo stonden we deze zondagochtend om 7:00 uur met maar 4 renners aan de start. Martien zelf natuurlijk, Frans Marijnissen, ons nieuwe lid Gertjan van Wijk en ondergetekende. We lieten ons niet weerhouden om toch het plan uit te voeren.
Frans vertelde dat hij speciaal een spuit had laten zetten. Wat een openhartigheid, ik dacht onmiddellijk aan de Intralipid affaire van de PDM wielploeg in de tour van 1991. Maar het bleek niet om doping te gaan maar om een soort smering van zijn knie. Ik moet zeggen dat het er niet fraai uitzag, want de knie was echt nog dik. Maar Frans leek er niet mee te zitten en inderdaad trapte hij de hele tocht lekker door.
Martien had hier en daar wat twijfels over de route maar rijdende weg ontdekten we dat Gertjan uit Bergen op Zoom komt en dat hij van daar uit het rondje over de Zeelandbrug vele keren gemaakt heeft. Samen kwamen ze prima uit de route.
Er was slechts een lichte wind uit Noord – Noordoost. Ik hoopte dat hij zo licht zou blijven want anders zou het nog pittig worden vanaf het moment dat we na de Zeelandbrug weer richting huis zouden draaien. De wind trok uiteindelijk zeker wel aan maar het bleef goed te doen waardoor we een mooie snelheid vast konden houden.
Na twee uur en een kwartier draaiden we de Zeelandbrug op en die was niet zwaar.
De hoogste klim van Zeeland wist Gertjan te melden.
Ik begon zin in koffie te krijgen maar we moesten nog even door naar Woensdrecht voordat de beloning van Martien genuttigd kon worden. Hij trakteerde de hele groep, toch nog een voordeel van een klein groepje gevonden. Bij café “Non Plus Ultra” was het een drukte van jewelste. Heel het terras zat vol met wielrenners. We denken zelfs nog even aan verder rijden maar uiteindelijk vinden we een plekje en koffie/cola met punt. Gertjan komt een bekende van hem tegen, ik ontwaar fietsers van Tourclub Kruisland waar ik zelf 35 jaar geleden nog een jaartje bij gereden heb. Geen bekenden erbij, tenminste niet die ik na al die jaren nog ken. Mijn maatje van toen blijkt niet meer bij hen te fietsen.
Het meest typische is wel dat ook Piet van Dijk er zit. Hij is een virtuele maat van Peter Broeders (Strava en Facebook) die ook twee keer met ons is mee gereden in het verleden (Den Hout- Den Hout en Hellevoetsluis). We kletsen even bij. Frans is ook aardig op multi-media-hoogte want hij vraagt of Piet op zijn nieuwe fiets is. Dat blijkt te kloppen.
Na deze rustpauze moeten we meteen de hoogste klim van West-Brabant op;
“Col de Rijzende Weg”. Best pittig, mijn benen zijn zoals gewoonlijk niet beter geworden van de stop. “Onderstal” wordt ook nog even genomen en dan koersen we via Huijbergen, De Pin (= Wouwse Plantage), Kruisland en Stampersgat. We rijden nu meer achter elkaar dan naast elkaar gezien de wind. Wie moe wordt, slaat een beurt over en we houden zo een strak tempo. Uiteindelijk zijn we in Langeweg als het met mij wat minder begint te gaan.
Ik kijk op mijn teller. 182 kilometer al onder de wielen. Geen wonder dus, ik had me mentaal helemaal op 180 ingesteld. Het blijkt niet alleen mentaal. Op de klim over de spoorlijnen na Langweg schiet er kramp in mijn been. Te weinig gedronken met dit warme weer wellicht of toch wat overmoedig op kop gereden, dat kan ook. Gelukkig merken de ander drie dat ik achterblijf dus die wachten bovenop even. In de afdaling rek ik mijn spieren eens flink op en drink een halve bidon leeg. Zowaar, ik bekom weer wat en kan de laatste tien kilometer weer goed volbrengen.  Met net over de 190 kilometer rijden we om kwart over 1 de May weer binnen.

Jammer dat de andere 6 kleine negertjes deze tocht gemist hebben, het was echt de moeite. En gelukkig was ik niet het zevende negertje dat door kramp af heeft moeten stappen maar hebben deze 4 het plan gewoon voortreffelijk uitgevoerd.

Groeten,

Ad