Zondagochtend begin het app verkeer al vroeg op de WTC “Sport” app.
Martien komt met een route voorstel richting Slingerdreef om de buien voor te zijn.
Ik zag van een aantal renners meteen een reactie, waarvan ik dacht dat ze richting de Maasvlakte gingen.

Eenmaal op het raadhuisplein bleek dat we met een mooie groep waren, 7 renners (Frans, Martien, Thijs, John, Jan Willem (JW), Gerben en ondergetekende) die dachten de slingerdreef te gaan fietsen. Onze kapitein Martien gooide route in het eten, en schakelde over naar een andere richting “Tonnekreek”.

In hoog tempo vlogen we met wind in de rug richting Moerdijk, ondanks de snelheid was er nog wel tijd om even met elkaar te kletsen. Zo foeterde John (weer) dat hij baalde dat Ad en Anneke er weer bij waren, hij wil zo graag die rode leiderstrui . Thijs had een goede vakantie gehad, waar de broertjes Weda nu weer uithangen….etc etc
Veel verder kwam ik niet, want de focus was op de koers.

Al snel werd er kop over kop gereden, dit ging weer als een soepele trein.
Iedereen wist zijn plek te vinden, ook JW draaide mee alsof hij niet anders gewend was.
Wat een ploeg, heerlijk om op deze manier te fietsen.
Ik nam de kop over van Thijs, tenminste dat probeerde ik. Thijs zou Thijs niet zijn om dan met een te grote “smile” op zijn gezicht weer net een paar km harder te gaan rijden…
Hahahaha, kutjong.

Martien stuurde ons naar een route van ongeveer 85 km, bij het einde van de route kwam d’n Elsakker in zicht. John opperde om een stop te maken bij dit prachtige sterren restaurant, maar de kapitein deed net of hij het niet hoorde en riep nog: “ ik ben net warm”……..

De ploeg stoempte door via de Teteringse bossen naar de May, om daar een eindstop te maken met de verdiende koffie met gebak.
Eenmaal thuis kwam ik erachter dat ik zelden met zo’n hoog gemiddelde heb gereden, da’s toch lekker thuis komen.

Twan

De jaarlijkse sprintrace op De Mol stond deze rit op de rol. Bij het gemeentehuis stonden al behoorlijk wat renners te wachten. Anders dan normaal, was het nu toch wat stilletjes. Ik zag behoorlijk wat gespannen kopjes, we zouden namelijk per groep gaan rijden en dat betekende dat de prijs niet naar een renner uit de Sport zou gaan, maar dat er eerlijke concurrentie zou zijn en dus iedereen kans had om te winnen!
Maar ja, hoe dan, wat wordt de tactiek? We hadden daar allemaal onze eigen gedachte over, zo ook Johan die bij mijn arriveren direct het voorstel deed om samen te gaan werken tijdens de koers. Nog geen 10 seconden later werd al van het plan afgezien, want Johan was even vergeten dat hij rugklachten had en zodoende toch mee zou doen met de Tour. Wat zenuwen al niet met je kunnen doen.
Zo ook Martien welke ogenschijnlijk erg zelfverzekerd en met een lach op het gezicht de groep, relaxed zittend op zijn bovenbuis, gadesloeg. Ik had het al lang gezien, Martien was in goede doen!

Klokslag 08.30 uur reden we weg en zwaaide Piet ons nog even Made uit. Op zich is het altijd leuk om even met de gehele WTC gezamenlijk te fietsen, maar aangezien ik niet echt een prater ben (meer een schrijver zoals jullie weten) begin ik me al snel te vervelen. Dan ga ik op allerlei onnozele dingen letten:
– Wie heeft z’n fiets een beetje gepoetst? (kudos voor oa Adrie, Sandra, Flip en Wim). Wie heeft er nieuwe schoenen? (kudos voor Anneke). Zijn er nog renners met vierkante banden? Shit! Ik denk dat ik zelf lek rijd joh! –
Net na de Moerdijk (toch altijd al een risicogebied voor de bandjes) stond ik helaas plat van achter, het euvel was echter snel verholpen en vlot werd onze weg vervolgd
Bij De Mol aangekomen (waar Johan Smits ook nog plat reed) stond mijn vader (Coen) ons al op te wachten. Ik had hem op zaterdag tussen neus en lippen over de race op De Mol verteld en hij kwam dus spontaan kijken.
Bij de startstreep aangekomen bleek dat iedere WTC-renner deelnam aan de race. Wow dat hebben we in de recente geschiedenis niet meer meegemaakt. Prachtig!
Aan elk voordeel zit helaas ook altijd een nadeel; wie moet de foto’s nou nemen?
De bakker had verstek laten gaan, dus werd een beroep gedaan op Coen welke zich, na een sprintje op het rechte stuk, meldde bij de start-finish om foto’s te maken. Bedankt pa!

De sport startte eerst. Met de bekende instelling van (gas erop, dan maar kapot) plaatste ik direct een verrassingsaanval en sprintte ik uit de startblokken. Al bij het klimmetje was het gat weer dicht gereden, maar er kwam niemand over me heen. Gedurende de hele koers was dit eigenlijk zo’n beetje de situatie. Hoewel Kevin en Chris nog wel even kortstondig de kop opzochten, was Martien toch wel de grote afwezige aan het front. Hij leek gefixeerd te zijn op mij en ik wist heel goed wat me te wachten stond. Vanaf ronde drie keek ik vanaf kop telkens naar achter waar Martien bleef, maar hij bleef constant tot in de laatste bocht strak in mijn wiel. Zelfs een verleidelijke snelheid van 30km/h deed de leeuw niet uit zijn hol komen. Nou ja, ik wist genoeg het zou een sprint worden die ik niet kon winnen. Op het rechte stuk suisde Martien me voorbij, geflankeerd door Chris en Kevin. En in deze volgorde finishden zij dan ook. Proficiat heren!
Doordat ik feitelijk niet veel mee heb gekregen van wat er achter mij gebeurde, waren de verhalen van de anderen tijdens de koffie des te leuker om te horen.
Zo vertelde Kevin en Chris hoe zij tijdens de sprint tot het uiterste gegaan waren en reflecteerde Martien op zichzelf door te zeggen dat hij, geheel tegen zijn natuur in, als een laffe renner in mijn wiel had gehangen. Kennelijk waren zijn gewetensbezwaren dermate groot, dat hij beloofde om de resterende rit wat extra kopwerk te verrichten.
Na de koffie volgde de prijsuitreiking waar van iedere groep de winner op het podium mocht verschijnen. Dit tot grote teleurstelling van Kevin en Chris, want zij hadden verwacht om als 2de en 3de op het podium te mogen verschijnen. Helaas heren, er is maar 1 plek die telt…

Vanaf De Mol ging de Sport alleen verder over Giessenburg. Bij Sliedrecht uit werd direct het gaspedaal ingedrukt en vanaf toen kon de pret beginnen. Als groep konden we elkaar goed vinden en er werd er soepel over mooie wegen in een waaier gereden. Twan reed echter wat minder makkelijk en had het zichtbaar zwaar. Op Martien’s voorstel om langs d’n Elsakker te rijden kon er zelfs geen glimlachje meer af.
Bij de brug van Gorkum aangekomen begon het zware werk pas echt. We reden namelijk pal tegen de wind(kracht 4) in. Dit resulteerde dan ook direct in een ravage op de Gorkumse brug waar vrijwel iedereen eraf lag. We hergroepeerde vervolgens weer op het Kerkeinde en pikte ons nieuwe tempo weer op met draaien. Dit ging weer prima, al heb ik later begrepen dat het vanaf dit punt toch wel harken geblazen was voor Twan, die ook erg (te) diep was gegaan op Ibiza de afgelopen week.
Na Werkendam op de Grote Waardweg moesten we ons tempo andermaal aanpassen door de harde wind. De snelheid werd bepaald op 31 km/h en zo draaiden we letterlijk de Grote Waardweg af. Onderweg hadden we het allemaal zwaar en menig maal kwam bij velen de gedachte op om af te haken. Dit gebeurde echter niet bij deze “Band of Brothers” en uiteindelijk bereikten we Hank waar we net over de brug in de staart reden van de Tour.
Het was erop en erover en een aantal tour mensen sloten aan. Zo ook Johan die geen rugklachten meer leek te hebben en die overigens ook toegezegd heeft om volgende keer De Mol met de Sport mee te rijden.

Zo rond de brug over de Donge schoot me ineens te binnen dat Martien wat extra op kop zou gaan rijden. Toen hij op de brug het spoor van een scooter volgde dacht ik dat hij deze belofte zou inlossen en lafjes in het wiel van de scooter “op kop” zou gaan rijden, maar helaas hij hield de benen weer stil. Pas toen we de brug over Amertak op reden zag ik de ware Martien weer. Want als je na zo’n rit met 38km/h tegen de wind in nog zo de brug kan oprijden en bovenop ook nog kan doortrekken dan kan je met recht zeggen de sterkste te zijn van de WTC Made in 2023! (althans in ieder geval van de WTC Made op zondag 23 april 2023)

Tot slot wil ik graag nog de complimenten doen aan het bestuur over de invulling van deze jaarlijks terugkerende dag De Mol. Het was een proefidee dat niet direct gegarandeerd was van succes, maar wat wel tot een succes heeft geleid gezien het feit dat iedereen mee deed.
Bedankt daarvoor.

Thijs

Het viel te verwachten dat er met een spatje regen wat minder renners waren dan normaal. Dan heb je ook nog eens een aantal renners die gisteren de Amstel Gold hebben gereden en dan heb je al snel een klein ploegje.
Dingen die opvielen bij de start waren toch wel vader en dochter Marijnissen, waarvan ik me heb laten vertellen dat ze van suiker waren en daarom nooit met regen van huis vertrokken. Niet dus, gewoon mensen van vlees en bloed.
Ook zag ik ergens tussen de renners een gele vuilniszak staan, oh nee het was Gerard van Oerle in z’n regenkleding…wel lekker droog gebleven in ieder geval.
Vanaf een afstandje zag ik hoe Ad als vanouds de route bepaalde. Hoewel deze feitelijk al bepaald was, werd de route aangepast vanwege het weer. Zo doen we dat bij de WTC, maar niet bij de sport. Wij zouden gewoon het geplande rondje Poederooijen rijden. Nou ja “wij” ik telde wel erg weinig sporters. Martien was werken, Twan zat weer op Ibiza (iets met de winkeliersvereniging dacht ik) en de gebroeders Weda zullen wel weer ergens zijn gaan zwemmen…

Het eerste gedeelte van de tocht reden we als Sport en Tour gezamenlijk. Het was een flink windje, welke Corne en Ad als eerste in het gezicht blies. Vanaf de Oude Maas liet Ad zich terugzakken en namen anderen over.
Bij het sluisje aan de Oude Maas namen Gerben en ik het over, alvast een beetje warm draaien van wat komen zou gaan. Bij de brug bij Wijk en Aalburg splitsen onze wegen namelijk en zou het ook nog eens grotendeels wind tegen worden.
Hamvraag in deze was natuurlijk wie er in m’n wiel mee zou gaan. Boven op de brug zag ik het schamele resultaat, 3 renners te weten John, Gerben en Jan-Willem.
Jan-Willem? Die had ik nog niet gezien. Ook zijn naam wist ik niet eens en heb ik zojuist even in de app-groep moeten vragen. Wat weet ik eigenlijk wel? Nou ja, hij heeft een mooie Canyon fiets, is daardoor direct best friend geworden met John, heeft Pirelli Cinturato banden (top banden voor dit belabberde weer) en hij kan hard rijden. Dat laatste is natuurlijk het belangrijkste.
Via de bekende route reden we richting het oosten en daarna langs Poederooijen naar het noorden. Op sommige stukken was de wind behoorlijk krachtig en het tempo was hiervan het slachtoffer. Om en om wisselden we af op kop en zo reden we gestaag richting het wind-mee-punt. Via Werkendam werd de weg naar het zuiden gevonden en met een tempo van net onder de 40 km/h werd Hank bereikt.
Hoewel ik twijfelde, vond ik de wind in de rug wel wat tegenvallen. Ik had eigenlijk meer wind verwacht. Hoe dit kwam wist ik nog niet helemaal. Het kan zijn dat John wat te dicht op m’n wiel reed en al mijn wind “afpakte,” het kan ook gewoon zijn dat de windkracht wat was afgenomen.
Bij Geertruidenberg namen Gerben en ik afscheid van Jan Willem en John.
Jan Willem riep nog in een oogwenk dat het hij leuk vond, gaf een box en groette ons “tot volgende keer.”
Fijn om te zien dat zo’n jonge krachtige renner het leuk vind om bij onze club mee te rijden. De vergrijzing binnen onze club en de daarmee verband houdende behoefte aan verjonging (waar we het afgelopen ledenvergadering nog over gehad hebben) is een probleem die op deze wijze een oplossing vindt. Mooi!
Hoewel ik niet op de stoel van de ballotagecommissie wil gaan zitten zou ik zeggen: “Flip, geef die jongen een WTC shirt dan past hij mooi in het treintje van de Sport, die jongen valt al zo op met z’n blauwe fiets!”
Nee grapje, hopelijk is Jan Willem er volgende keer weer bij en kan ik mogelijk wat meer van hem te weten komen.

Samen met Gerben naar Den Hout rijdend kwamen we tot de conclusie dat de wind echt was gaan liggen. Sorry John voor mijn onterechte verdenking, volgende keer verzin ik wel weer een andere verdenking…

Thijs

Na driemaal afwezigheid mijnerzijds, kon ik vandaag weer van de partij zijn. Zoals normaal heb ik er altijd erg veel zin, maar sinds het begin van het seizoen wordt mijn zelfvertrouwen een beetje aangetast door het chronische gebrek aan trainingskilometers. Het geboefte in onze samenleving heeft de laatste tijd veel te veel van mijn tijd gevraagd. Waar ik normaliter nu rond de 4000 km sta, staat de teller momenteel nog maar 2000km…..
Ik moet zeggen dat ik de laatste paar WTC-ritten hier geen last van heb gehad, maar het staat zowiezo vast dat dag gaat komen dat ik er word afgereden. Wellicht vandaag dus, waarbij ik ook nog eens het genoegen heb om de rit te leiden.

Bij het Raadhuisplein staan gelukkig de vrienden van de sportploeg al klaar. Ik tel er 5; Martien, Twan, John, Flip, Gerben. Mooi clubje dus, al vroegen we ons wel af wanneer Melody weer een keer aan zou sluiten…

Richting Zevenbergen ging het direct al lekker snel, zo rond de 37km/h dacht ik te zien op m’n Garmin. Net zoals een paar weken geleden zag ik in de verte weer de tour groep rijden. De vorige keer hadden we deze niet kunnen inhalen, nu zou ons dat niet overkomen. Voor de zekerheid ging Martien alvast even in het zog van een scooter zitten, toen hij bij de tourgroep belandde verstoorde hij eerst hun treintje en liet hij zich vervolgens terugzakken zodat wij de tourgroep net voor de rotonde bij de Drie Hoefijzers konden opvegen. Een fraai staaltje ploegentactiek met zo’n vooruit geschoven post toch…..?

We reden vandaag dezelfde rit als in juli 2022, waarbij we geregeld op ongebruikelijke weggetjes komen, maar waar we wel lekker kunnen doorfietsen. Maar ongebruikelijke weggetjes zijn niet altijd makkelijk te vinden en na de fietsbrug bij Zevenbergen reden we al verkeerd. Jammer, maar geen paniek, want nabij Hoeven zaten we weer op de juiste route.
Na Hoeven merkte ik dat mijn benen goed voelde en de geringe trainingskilometers werden in mijn hoofd naar de achtergrond gedrongen. Huppakee gas er op en ik zag dat iedereen prima mee kon. Ook Flip reed erg sterk, wind op of af, het deerde hem kennelijk niet. Hartstikke fijn om je weer in zo’n goede vorm te zien!
Nabij Oud Gastel moesten we allen even de rit onderbreken om te voet de loopbrug over de A17 over te steken. (zie foto’s) Hierna vervolgden we onze weg via het afvalverwerkingsbedrijf in Roosendaal naar Vroenhout.

Onderweg wordt er zoals gewoonlijk niet veel gezegd met uitzondering van de gebruikelijke verbale en non-verbale aanwijzing. Iemand met een luidde stem is dan fijn om in de groep te hebben. Zo verraste Twan mij vandaag ontzettend met zijn stem. Ik reed ergens bij Oud Gastel naast hem waar we op dat moment links af moesten slaan en daar hoorde ik Twan met een luidde, diep resonerende en musculaire kreet “LINKS” roepen. Jemig wat het stem mensen! Vergeleken daarmee is de stem van Mario er eentje van een 4 jarig meisje…. Sterker nog; ik denk dat als ik een vrouw was geweest, ik direct zwanger zou zijn geweest van die musculaire stem!
Nou ja, overdrijven is ook een vak, maar het was toch de moeite waard er een vermelding van te maken in dit verslag.

Vanaf Vroenhout hadden we de wind op kop en rond Schijf kregen we wind weer in de rug. Ach zo gaat dat in een rondje he. Bij het viaduct over de A58 bij Bosschenhoofd zag ik vervolgens voor het eerste zwarte rook opstijgen bij Etten-Leur. Hoewel ik het toen nog niet door had zouden deze zwarte wolken later mijn onheil compleet maken.
Ons verder niets aantrekkend van de zwarte wolken, trokken we alles toch maar weer op een lint en met 40+ km/h werden Bosschenhoofd en Oudenbosch afgeraffeld. Na Oudenbosch kwam echter de man met de hamer bij mij langs. Die Martien was zo ontzettend hard op kop aan het rijden dat, tegen de tijd dat ik over moest nemen, er niets meer in mijn benen zat. Wanhopig probeerde ik op de Goudbloemsedijk nog te roepen dat we moeten draaien, maar het mocht niet baten. Bij de fietsersbrug over de Mark zat ik er helemaal door heen en dit bleef niet onopgemerkt. Als een groep leeuwen die bloed roken werd er nog een tandje bij gezet en 1 kilometer later pakten de zwarte wolken uit Etten-Leur zich boven mijn hoofd samen, reed ik de lucht van verbrand plastic in en zag ik mijn sportvrienden aan de horizon verdwijnen. Gelukkig werd dit op tijd opgemerkt en kwam Gerben mij halen (bedankt Gerben). De rest hield gelukkig ook even in en met de adhoc beslissing om naar onze stamkroeg d’n Elsakker te gaan had ik weer een doel om voor te strijden.
Aangekomen bij de stamkroeg incasseerde ik de nodige grappen over mijn slechte benen. Eentje daarvan heb ik nog onthouden, die was van Flip; “dat ik jou er nog eens vanaf heb kunnen rijden.” Een mooie en terechte opmerking mijnsziens waaruit blijkt dat elke poging om Flip voor de sport te winnen overbodig is. Welkom terug Flip!

Tot volgende week.

Groet, Thijs

Vandaag stond Boompjesdijk op het programma. Ik had gisteren al gezien dat vandaag de wind pal uit het zuidwesten zou komen en daarom zou het eerste gedeelte zwaar worden. Voor de zekerheid had ik de zaterdagrit dan ook maar wat rustig aan gedaan, want slechte benen op zondag worden in de sportgroep rücksichtlos afgestraft. Dat kan ik natuurlijk niet hebben. Ook Gerben bleek van vorige week te hebben geleerd, dit keer spaarde hij zijn krachten voor de zondag. En dat was te merken…
John had zijn zaterdagrit met een behoudend tempo afgewerkt, zo bleek uit de Strava-files. Dus ook hij was geprepareerd.

Hoewel de opkomst dit keer minder was, stonden er toch 5 sporters aan de start. Frans, John, Gerben, Twan en Chris. Ik had ook nog hoop dat Johan van Helmond mee zou gaan. Hij zag er sterk uit vandaag, maar helaas… hij reed stipt om 09.00 uur gelaten achter een andere groep aan…
Voor wat betreft de aanwezig van Sander blijf ik ook nog altijd enige hoop koesteren. Kennelijk traint hij voor een triathlon. Het zwemmen en hardlopen zijn momenteel bekwaamheden waar hij hard aan werkt. Maar he Sander, vergeet niet te fietsen he, dat is ook een onderdeel van de triatlon. En als ik me goed herinner ging het afgelopen Cross voor de Krokus niet echt van een leie dakje… Volgende week de Molentocht (115km) dat is een mooie training. Je ook niet blijven zwemmen he… (of pokeren)

Bij het vertrek van onze groep bleek Chris nog niet op de hoogte dat we 95km zouden gaan rijden, maar hij accepteerde zijn lot snel en met z’n tweeën pakten we de kop. Halverwege de Brandestraat constateerde we samen dat 33 km/h wind tegen geen optie was. We trapte beiden op onze adem en daarom liet ik me maar even terugzakken. Hmmm dat was geen goed teken, en we moesten nog 93km….
Achter in de groep liet Frans weten dat hij op tijd thuis moest zijn en derhalve bij Willemstad zou omdraaien. Nou had ik bij toeval deze ochtend een alternatieve route uitgestippeld waarbij de Willemstad niet zouden aandoen. “ nou dan kijk ik wel” reageerde Frans.
Net voorbij Wagenberg belandde ik weer op kop en m’n benen voelde al een stuk beter. Zeker ook omdat ik in de verte een WTC groep zag rijden. Die moet ik toch kunnen hebben! Gas erop dus. Helaas konden we ze echter niet grijpen, want bij de Driehoefijzers sloegen ze linksaf richting Prinsenbeek. Op zich niet zo erg allemaal, maar wat bleek. Frans lag er af. Dat was niet de bedoeling en we hielden de benen even stil. Met een grote snotpiek onder de neus voegde Frans zich weer bij de groep. We spraken af dat we tussen de 31 en 32 zouden rijden en dat Frans wat meer in het treintje reed. Zo reed hij niet de hele tijd in het kantje en konden we hem in de gaten houden als het zwaar werd.
Ter hoogte van het bruggetje bij t Lamgat kwam Twan naast mij rijden en sprak hij de verwachting naar mij uit dat er in deze rit geen enkele potentie zat dat we op sociaal gebied enige vorm van verbale communicatie zouden hebben. Of we misschien de route nog voorbij de Elsakker konden laten gaan; was de vraag die volgde. Ja natuurlijk, dit gingen we regelen!

Toen we op de Goudbloemsedijk reden, diende de gelegenheid zich aan om weer te oefenen met draaien. Dit ging in rit 2 niet helemaal soepel, nu echter ging het wonderwel prima. De snelheid werd vastgesteld op 32 a 33km/h en iedereen draaiende mee. Dit gaf rust en niemand hoefde op het tandvlees te rijden. Het belangrijkste was (vind ik) dat we allemaal op tijd onze benen stil hielden, zodat we een constante snelheid hielden.
Moeiteloos werd hierdoor de gehele afstand afgelegd naar Boompjesdijk. Nou ja, moeiteloos… vanaf Oudenbosch was Frans afgehaakt en de nodige bochten en kruispunten maakten het niet altijd gemakkelijk om in formatie te blijven, toch wisten we elkaar telkens weer te vinden.
Bij Steenbergen zat iedereen er nog goed bij, alleen bij John waren er wat struggelingen ontstaan. Zijn versnellingen deden het niet goed, hij kreeg een aantal onterechte correcties tijdens het draaien, reed quasi opzettelijk rechtdoor waar me links moesten en was kwaad op Gerben omdat hij te hard reed, tja wat moet ik erover zeggen… ik denk dat hij gewoon toe is aan een nieuwe fiets.

Na de Boompjesdijk was het in 1 streep wind mee naar den Elsakker. Ontmoedigend is het dan dat je toch nog relatief veel wind ervaart… gek wordt je er soms van dat je de overtuiging hebt dat je pal naar het oosten rijdt en dat je toch nog wind tegen rijdt. Gelukkig hebben we dan Chris die toch nog even aantoont dat supercompensatie van een week geleden gewoon kan. Net zoals MvdP vanaf de Tirenno gisteren ook heeft bewezen.
Goh, wat reed Chris vandaag moeiteloos de zwaarste stukken voor de neus weg.
Ook verdiend Gerben een dergelijk compliment, want ook hij heeft erg sterk gereden. Even twee ritten op het tandvlees en nu zit hij er gewoon helemaal bij.

Op weg naar den Elsakker reden we nog even langs de Pelikaan in Zevenbergen. Dit is een weg met veel kasseien, waar ik het gevoel had dat er nog wel wat in m’n benen zat. Het einde van de rit was toch in zicht en daarom gingen we met z’n allen nog even in het rood over de kasseien. Het was geweldig, bovendien waren dit de kasseien die vorige week ontbraken op onze pseudo-flandrienrit! (Met dank aan Gerard)

Bij den Elsakker hebben we onder het genot van koffie, cola en appeltaart lekker sociaal gedaan en bijgekletst, waarna we op huis aangingen.
We hebben allen een heerlijk rit gehad, waarbij we super hebben samengewerkt. Dat hebben we, gezien de reacties op strava, allemaal als geweldig ervaren.

Volgende week zoals gezegd de Molentocht onder leiding van onze enige echte wegkapitein; Martien!

Thijs

In de tweede rit van het seizoen was de opkomst wederom goed te noemen.
Ook de sportgroep was weer goed bezet. Met Martien, de voorzitter, Melody, John, Frans, Gerben, Twan en Chris waren we met 9 sporters. Fijn om weer een grote groep te hebben. Dit was ook wel nodig, want we reden een rondje Grote Waard. We hebben dit jaar bij de sport weer een kalender met (grotendeels) vastgestelde ritten. Dit vinden we binnen de sport fijn, maar het nadeel is dat we in principe geen rekening houden met buien en wind. De wind stond vandaag niet echt gunstig voor onze rit, dus een grote groep mensen kwam prima uit.

Bij het wegrijden hoorde ik al vrij snel dat de wind niet gunstig stond.
Hoewel met de wind mee fietsen altijd erg prettig is, merkte ik nu de eerste 30 kilometer een bepaalde terughoudendheid. Iedereen probeerde zich een beetje te sparen voor de wind die nog zou gaan komen.
Bij de Napoleon zag ik Melody wat slingeren, ze at nog even een banaantje. Ik dacht nog bij mezelf “nou dat is wel wat vroeg zeg.”
Bij Werkendam gebeurde het wederom dat Melody een slingertje maakte, nu zat ze nog even een peperkoek naar binnen te werken. “Ben je nou weer aan het eten?” was mijn commentaar. Hoewel ik zelf nog niet aan eten toe was, sloeg bij mij de twijfel toe. Ik had zelf helemaal geen eten bij en ik wist dat de zware 50km er nog aan zat te komen. Was het toch niet slim geweest om ook even wat eten of een gelletje bij te hebben? Uhmmm… mijn mentale weerbaarheid werd hier dus even op de proef gesteld.
Enfin, bij Werkendam reden we de wind in. Het was een dikke natte wind. Daarnaast reden we op keurig net asfalt waar al het water op bleef staan dus nat worden was een zekerheid.
Kevin had zich aan zijn woord gehouden en vertoonde zich pas in Werkendam op kop, waar hij vervolgens 34km/h wind op reed. 31km/h is ook goed Kevin!
Langs de Merwede reden we pal tegen de wind in, richting het Biesbosch museum. Een ideale gelegenheid om eens met de groep te gaan draaien.
Dit ging aanvankelijk niet zo heel best. Best wat renners waren hier niet goed bekend mee en zo werd het voor sommigen alleen maar zwaarder in plaats van dat ronddraaien de inspanning lichter maakt.
Zo lag Gerben er al vrij vroeg af. Maar daar lieten we ons niet door uit het veld slaan.
We hergroepeerden en probeerden het opnieuw. Met wat verbale en fysieke coaching lukte het ons redelijk om rond te draaien. Maar het bleef echter moeilijk. Ondanks de moeilijkheden werd het traject Werkendam – Biesbos museum afgelegd boven de 31km/h. Dat is toch niet onverdienstelijk.
Bij het museum lag de beloning op ons te wachten. Lekker wind in de rug. Al snel meldde John zich voorop. Hij had weer praatjes. Dit was echter van korte duur want vanaf Werkendam was het weer wind op kop. Wederom gingen we draaien en nu ging het wat beter. De kilometers begonnen echter hun tol te eisen. Gerben zat op zijn tandvlees, hij had de dag ervoor te gek gedaan bij een andere fietstocht en het beste was er daardoor vanaf. Ikzelf begon de inspanning ook te voelen en ook Chris gaf aan dat er meer pap dan spier in zijn benen zat.
Door al de modderige polderweggetjes, de kou, de wind en de regen konden we uiteindelijk vaststellen dat we toch wel een Flandriaanse rit hebben gehad.
Ondanks deze omstandigheden hebben we toch een heerlijke rit gehad waarin we echt goed samen hebben gewerkt. Uiteindelijk kwamen we na precies 85 kilometer de May in gereden. Onze gezichten zwart van de modder, met loslatend stuurlint, tikkende zadelpennen, droog gereden knarsende kettingen en doorweekte kleding.

Tot volgende week, dan wordt het een rondje Boompjesdijk.

Thijs

Het is weer zover, na een natte donkere winter mogen we weer met de WTC starten. Traditiegetrouw is deze rit niet al te lang en worden we getrakteerd op een heerlijke brunch. Of de brunch verband houdt met een traditioneel hoge opkomst weet ik niet, maar het is niet ondenkbaar.

Ook deze openingsrit werd druk bezocht, ondanks de dreiging van een drupje regen hier en daar.
Voor de sport telde ik in ieder geval 6 renners, toen we echter stipt om 09.00 uur wegreden bleken er 9 sporters in mijn wiel te zitten. Dit waren Flip, John, Kevin, Gerben, Chris, Melody, Twan en Frans. Ook Erik durfde het aan om mee te gaan. Top Erik!

De route werd afgestemd op de windrichting. Met een noordwestenwind werd het in dit geval een Uppeltje.
Op een rustig tempo werd Made uitgereden en na Geertruidenberg werd de gaskraan wat verder opengedraaid. Alles verliep vlotjes en net na het kasteeltje in Dussen besloot ik om de troepen even te inspecteren. Iedereen zat er nog fris bij. Erik zat nog sterk op de 4de positie. Chris en Kevin wisselende op kop elkaar af en Twan & John reden volkomen toevalligerwijs achteraan…
Op mijn afroep of dat iedereen er nog goed bijzat kreeg ik alleen maar (ja) knikjes of duimpjes. Nou, dat gaat goed dacht ik nog…
Vlak voor Almkerk reden we de Midgraaf op richting het westen, maar na een paar honderd meter kwamen we erachter dat de helft eraf lag.
“Hoe kan dat nou” dacht ik nog. 3 minuten geleden zat iedereen er nog fris bij.
Wat blijkt; Erik was zo ontzettend klaar met zijn bril dat hij pardoes besloot deze weg te gooien. Chris en Melody dachten echter dat Erik zijn bril verloor en knepen direct in de remmen om de bril te bergen.
Nadat Erik zijn afgedankte bril weer in zijn handen kreeg gedrukt, kwam het berouw. “dat had ik niet moeten doen, die bril weg gooien” was zijn commentaar. Genoeg daarover.

Na het bril-incident was er toch iets geknapt. Het tempo kwam nooit echt meer goed terug. Misschien had dit ook wel te maken met het feit dat we toen net een stuk wind op moesten rijden.
Bij het Kerkeinde in Sleeuwijk wees Flip mij er op dat het al 10 uur was en dat we toch wel moesten maken om op tijd bij de brunch te zijn.
Adhoc werd de koers daarom zuidwaarts bijgesteld en reden we langs de A27 terug naar de May. Voor Erik was de koek echter ver op.
Met wat hulp hier en daar lukte het hem echter toch om mee te komen.
Gelukkig hadden we wind in de rug en zag ik kans om even met Melody bij te praten. Op mijn aanbod om samen die mannen er af te rijden ging ze niet in, dan maar even vragen waar die tas op haar stuur voor was. Ik had al zitten denken of ze misschien had gerekend op een een hele lange toertocht of heel veel lekke banden. Maar het antwoord was veel logischer, er zaten droge kleren in. Slim! Ik vermoed dat meer leden dit bij zich gehad wilden hebben bij de brunch.

Vanaf Geertruidenberg werd er wat langzamer gereden, maar niet nadat we op volle sjas nog even de kanaalbrug opreden.
Rond 10.45 uur reden we De May weer in en konden we beginnen aan de brunch en met een uitgebreide evaluatie van de afgelopen 55 km. Toch altijd leuk om te horen dat iedereen zo’n rit altijd anders beleefd.

Tot slot nog even het volgende: zoals iedereen weet proberen we de sportgroep wat groter te krijgen. In de sportgroep proberen we als groep een sportieve prestatie neer te zetten en afzien hoort hier ook bij.
We proberen echter altijd zoveel mogelijk rekening te houden met minder sterke renners. Zo proberen we renners zoveel mogelijk uit de wind te houden en passen we onze snelheid vaak aan, ook al gaat dit door een groot wielerhart soms niet altijd goed.
Alle begin is moeilijk, maar laat je hier niet door afschrikken, want na enkele ritten zal je hier geen last meer van hebben. Uiteindelijk ben je net zo sterk als de groep waarin je het meest fietst.

Volgende week rondje Noordwaard 85km.

Thijs

“Mooi dagje om hard te fietsen” was mijn gedachte toen ik ’s ochtends de gordijnen opdeed.
Niet alleen om hard te fietsen overigens, maar fietsen in het algemeen zou voor eenieder een traktatie zijn met dit weer.
Bij het raadhuisplein kwam dit tot uiting in een groot aantal WTC’er die zich aldaar verzameld hadden.
Prima dus! Zouden we echter een sport-ploeg kunnen vormen? Ik zag John, Martien, Sander en Frans staan en toen wist ik genoeg. De sport-groep “It Giet Oan…”
Sporters of niet, van Martien hoorde ik dat hij zelfs nog wel in zijn eentje de sport-groep
zou bemannen, dan wederom zonder sport-groep te vertrekken.
Johan van Helmond zag al een beetje schuchter naar ons kijken en koos toch eieren voor z’n geld. Hij ging met de tour mee. Ik had dit toch niet verwacht, zeker ook omdat ik van z’n vrouw had gehoord dat ie 5 keer per week op de fiets zit.

Nog voor het vertrek dekte John zich volledig in. Hij was gisteren goed in de olie pas om 01.30 uur thuis, dus van hem hoefden we niet veel te verwachten. Deze belofte bleek hij dubbel en dik waar te maken. Gedurende de gehele rit hebben we John amper gezien. Voor dit verslag is dit dan ook het laatste wat u over hem kunt lezen.
Bij vertrek ging het rustig Made uit. Ik met Martien op kop. Iets voorbij Wagenberg zei Martien tegen mij dat we bij de rotonde Drie Hoefijzers linksaf richting d’n Elsakker zouden gaan. Zo’n aanwijzing van Martien, zo vroeg in de rit kon maar 1 ding betekenen.
Gas erop! In een lint van 5 richting de rotonde van de Drie Hoefijzers. Maar daar aangekomen bleek dat de diesel van Frans nog niet was opgewarmd. Hij lag ver achter. Na even wachten was Frans weer aangesloten. Hoewel we het tempo iets wat aanpaste was het voor Frans al lang en breed duidelijk; Mooi fietsweer of niet, dit wordt een zware rit….

De rit voerde ons onder leiding van Martien richting Zundert om zo via Baarle-Nassau om Breda heen te fietsen. Circa 99km zou het worden.
In een lint, zonder al te veel te zeggen en met minimale (verkeers)aanwijzingen ploegden we ons een weg door zuidelijk Brabant. Zo’n compacte groep renners die elkaar goed kennen op de fiets rijdt heerlijk.
Bij Zundert begonnen me echter 2 zaken op te vallen. Kennen jullie die weg voorbij Zundert richting de E19? Dat is een weg met dikke bomen aan weerszijde waarbij het betonnen fietspad door de jaren heen dusdanig vervormd was door boomwortels dat het net leek of dat er een soort springschansen lagen. Je wist precies wanneer je België in reed, zal ik maar zeggen. Dit fietspad is nu kennelijk opnieuw geasfalteerd! Bravo! Zou je zeggen, maar helaas is men vergeten om de boomwortels eruit te halen, zodat het gloednieuw asfalt op precies dezelfde plaatsen weer omhoog komt. Uitkijken dus!
De tweede zaak die me opviel was dat Martien steeds minder lang en minder snel op kop reed. Op genoemd fietspad begon me dit op te vallen. Even later kwam de aap uit de mouw en gaf Martien aan dat hij slechte benen had. Een terugslag van een aantal weken niet kunnen fietsen misschien?
Nu was het zo dat Martien alleen nog maar slechte benen had. Met wat kortere kopbeurten kon hij dit prima oplossen. Sander zat lekker vaak op kop en dus zelfs met een langzaam leeg lopende voorband kon hij het nog prima volhouden. Voor Le CO2-Patron lag dit wat anders. Voor hem was het een karakterrit. Aanklampen was het motto. Ter hoogte van de Slingerdreef gaf Frans aan dat de pijp nu toch echt leeg was. Met name de rolweerstand van zijn winterbanden en het snelle tempo in het begin van de rit lagen hieraan ten grondslag. Maar ja, vanaf de Slingerdreef is het toch nog wel een kilometer of 25 naar de May. Solidair als we zijn hebben we dit lekker rustig aan gedaan, al werkte de voorband van Martien hier ook wel wat aan mee. De bandendruk ging namelijk bij de May naar het niveau “ kritiek.”
Maar goed, we haalden het en na precies 99km reden we ons dorp in.

Dan nog even dit: mocht u nu na zo’n verslag denken: “ nou ik ben blij dat ik niet mee ben gegaan met de sport” dan geef ik u groot gelijk. Toch wil ik benadrukken dat we binnen de sport echt rekening houden met anderen. De sport wil zo snel mogelijk rijden, ja dat klopt, maar wel rekening houdend met iedereen. Mocht u dus weer eens toe zijn aan een uitdagende rit waarin je ook moe mag worden dan bent u van harte welkom. Wellicht komende zondag al, dan hebben we onze snertrit en is de afstand een stuk geringer!

Groet, Thijs

Afgelopen zaterdag viel er zoveel regen dat het nauwelijks voor te stellen was dat het zondag toch echt mooi weer zou worden. We gingen er toch maar vanuit en er waren voldoende duimpjes om weer eens een groepje met de Sport te vormen. Dit aantal renners was er overigens wel vaker de afgelopen weken, maar het gemis van El Capitán (Mar10) was merkbaar. Gelukkig zit hij weer op de fiets. Dat is toch erg snel, maar ook weer niet verassend bij zo’n sportman.

De geplande vertrektijd van 09.00u had voor mij iets later gemogen deze keer, omdat ik wel het einde van het WK wielrennen wilde zien. Zondagochtend vroeg de wekker gezet, want ik had een sterk voorgevoel dat MVDP het wel eens kon gaan flikken. The rest is history zullen we maar zeggen, wat een ongelofelijk verhaal en wat een teleurstelling. De beste heeft die dag gewonnen, al weten we nooit of hij echt de beste zou zijn geweest.

Ondanks de kermis in Made was er een behoorlijke groep aanwezig en er werd druk bijgepraat over het WK wielrennen. Met 5 man van de Sport (Martien, Twan, Frans, John en ik) vertrokken we voor een rondje Giessenburg, uitgezet door Mar10.
Rustig aan gingen we richting Zevenbergschen Hoek praat ik bij met Twan. Hierna meer in een lint richting Dordrecht over de mooie dijken, waarbij we kop over kop ieder onze beurt pakken. Dat werkt altijd super bij de Sport, waarbij iedereen zijn steentje bijdraagt. Soms de één wat langer dan de andere, maar iedereen rijdt mee.
Het was te merken dat het lekker weer was, zeker ten opzichte van de dag ervoor. Druk op de dijken met wandelaars, hardlopers en fietsers. We manoeuvreerden ons er gemakkelijk doorheen. In de verte rijdt een flinke groep renners. Het duurt niet lang dat we ze inhaalden en er worden over en weer wat grappen gemaakt.

Over de brug is het richting Sliedrecht wat meer bochtenwerk en stoplichten. Hierna de polders in op veelal droge asfaltwegen, dan is het wat makkelijker om meer tempo te maken. In Giessenburg gaan we langs het water, dat vind ik persoonlijk altijd erg mooi.
Er staat maar weinig wind, maar vanaf hier is het toch vooral meewind. Dat is te merken, het lint van de WTC Made rijdt vloeiend over de wegen.

Ondanks dat we allemaal genieten van het tempofietsen schiet het bijpraten er hierdoor wel bij in. Na een kort overleg is iedereen enthousiast over een stop met koffie en gebak. Dat doen we deze keer in Raamsdonksveer gezien de kermis in Made en dit voor John wat beter uitkomt. Wij zijn de moeilijkste niet en stoppen bij Fort Lunet. Er is goed doorgereden dus de koffie en de appeltaart met slagroom smaken goed in het zonnetje.
Het is zo gezellig dat we nog een bakske doen en vervolgens weer doorgaan voor het laatste stuk. We zwaaien John uit aan de poort in ’t Fèr en in Made gaat iedereen zijn eigen weg voor het laatste stuk naar huis.

Heerlijk gefietst met een gezellige groep met mooi weer, het was genieten!

Mvg Gerben

Het begint bijna een traditie te worden dat ik zaterdag avond Chris een app bericht stuur, zodat we zondag ochtend samen naar Made kunnen rijden. Chris op zijn beurt, appt dan met zijn broer Sander die dan “meestal” aansluit.
Het is druk op het plein, het is snel duidelijk dat de Sport met voldoende renners is om als Sportgroep te vertrekken.
Frans roept de route, iedereen knikt en we vertrekken richting stad Parijs, het restaurant wel te verstaan. Al snel halen we de trim groep in, Melody besluit bij de Sport aan te sluiten. Even later halen we de tour groep in, Ad van Dongen sluit ook aan bij de Sport groep. Maar Ad bedenkt zich en laat zich terug afzakken naar de tour.

Volgens mij had iedereen een enorme behoefte aan appeltaart met slagroom, er werd vanaf de start een ruk gegeven aan de gemiddelde snelheid. Met the Weda Brothers als kar trekkers hadden we de gang erin, zullen we maar zeggen….
Leider Frans demarreerde voor iedere bocht naar voren om de weg te wijzen, voor mij is dat prettig. Want zoals Sjon altijd zegt: “dieje hamster, weet de weg in zijn eigen winkel nog nie”…
Kevin geeft aan dat zijn hartslag naar standje veel te hoog gaat, dus zoals de Sport groep is houden we direct de pedalen stil en laten we Kevin op adem komen.

Dit moment van ff rustig gaf ons toch de tijd om van deze Sportrit, toch een bijpraat tocht te maken. Bijpraten met de sport, komt niet zo vaak voor . Maar Kevin is een bikkel en hij herpakt zich aan het einde van de rit, en kon het tempo weer omhoog. Op tijd terug voor koffie met gebak en een biertje.

Mooi ritje.
Mvg Twan