Al eerder dit jaar stond de West Brabant tocht op de sportkalender om te rijden. Hoewel zeldzaam voor de sport, kon deze tocht toen niet doorgaan. Dat was jammer, zeker ook omdat Ad de wegkapitein zou zijn. Ad was het echter niet vergeten en hij stelde dan ook voor om de tocht vandaag te rijden. Iedereen was voor, dus zo geschiedde.

Bij vertrek hadden we een aardig sportploegje met Chris, Sander, Twan, Ad en Erik. Ook Flip sloot weer eens aan. John was de grote afwezige bij de sport. Vanwege een crash enkele dagen geleden, was hij geblesseerd en was hij veroordeeld om mee te gaan met de tour. Het was gezellig heb ik begrepen.

Bij de sport was het de eerste 5 minuten ook gezellig. Maar vanaf de Driehoefijzers werd de kruissnelheid om 37km/h gezet en daarmee verdampte de gezelligheid direct.
Via de Lamgatsebrug werd koers gezet richting het zuidwesten. Het weer was heerlijk en alles verliep lekker soepel. Er werd lekker gefietst en kopbeurten werden door iedereen gemaakt. Lekker zo’n ploegje waar iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt en wilt bijdragen aan de groepsprestatie.

Dissonant in het geheel was Sander. Sander, de man van de krachtige en snokkige kopbeurten was maar duidelijk niet in vorm. Hij was zelden voorin te zien en al snel kwam ik erachter dat hij drie weken zijn fiets niet had aangeraakt ivm zijn vakantie in de USA. Waar Sander al een fortuin voor zijn vakantie had moeten betalen, moest hij nu nog de prijs van zijn conditie betalen. Arme Sander… het komt goed, dat weet ik zeker.
Vorige week betaalde Twan nog de tol voor het aan de haak laten hangen van zijn fiets tijdens de vakantie. Hoewel ik voorspelde dat hij waarschijnlijk niet meer terug in de vorm zouden komen, moet ik toegeven dat ik geheel ongelijk had. Kennelijk had Twan mijn voorspelling zich aangetrokken want hij reed de sterren van de hemel. Indrukwekkend Twan!
Wie WEL zijn fiets mee had genomen op vakantie was Chris. En ja, je raadt het al, hij was nog erg goed in vorm en maakte lange kopbeurten. Weten jullie nog toen Chris vorige jaar verzaakte zijn fiets mee te nemen? Precies, ook dat was geen goed idee.
Het lijkt me duidelijk, fietsen op je vakantie is nuttig en voorkomt een hoop afzien thuis.

We gaan verder en naderen terrein waar niet iedereen de weg kent. Hoewel er een GPX bestand was rondgestuurd, hadden slechts 3 man hem upgeload. Dit resulteerde dan ook weer in veel “links-rechts” geschreeuw. Daarnaast leek Ad nog erg bezorgd want bij het passeren van weggebruikers werd door hem de bekende termen “voor” “achter” ect. geschreeuwd. Dat waren we bij de sport niet echt meer gewend. Over het algemeen doen we tegenwoordige bij de sport meer met handgebaren. Ach het is maar wat je gewend bent, dit was ook weer prima.

Het aanhouden van de vastgepinde snelheid ging tot een kilometer of 80 prima. Na deze afstand begon het hier en daar te piepen en kraken. Net na Horendonk brak het elastiek. Chris zag een tractor rijden en wilde daar in het zog van komen. Dit was voor een aantal te veel gevraagd. Puffend en hijgend reden we een voor een de grens met Nederland over. Het was duidelijk, een rustpauze was bittere noodzaak. Gelukkig reden we net langs café Jagersrust, alwaar we even koffie met een punt konden nuttigen. De meest gelukkige met de pauze was Sander. “het had geen 100 meter langer moeten duren, want dan lag ik eraf,” vertelde hij.
Chris hoorde het allemaal stilletjes aan en zat glunderend te genieten…

Na de koffie moesten er nog even wat kilometers gereden worden. Direct werd de kruissnelheid weer op 37 gepind en ons lint baande zich een weg door de polders van Rucphen.
Net als vorige week werd weer het Moervenstraatje aangedaan, het was nog net zo mooi als vorige week. Met wat langere kopbeurten van Twan en mij werd al vrij snel Prinsenbeek voorbijgereden. Bij d’n Elsakker voelde we allemaal wat vreemds in het stuur. Het leek net alsof er een magneet ons aan het stuur naar het café trok. Heel vreemd…
Na het café nam dit gevoel af en kon zonder afleiding verder worden gefietst. Inmiddels zat Erik er helemaal doorheen. Klagen doet hij echter nooit en na een korte verlaging van de snelheid kon hij weer op de kruissnelheid meekomen richting Made.

Het was weer een mooie rit. Wegkapitein Ad; u zijt bedankt voor de goede begeleiding.
Volgende week doen we een rondje van 90km olv Martien. We verwachten dan een speciale gastrijder die vanuit de tourgroep eens een keer met de Sport mee gaat. Van bijpraten zal niet veel komen, maar het wordt vast leuk.

Thais

Het is inmiddels hoogzomer geworden. De boeren zijn druk bezig met het oogsten van het graan, de zon gaat alweer wat sneller onder, op straat wemelt het de hele dag van de kinderen en de meeste mensen zitten volledig in vakantiemodus. Ook bij de WTC is het komkommertijd, maar door het goede weer was de opkomst toch relatief hoog voor een vakantierit.

Bij de sport reden we met vieren, te weten John, Martien, Twan en ikzelf, aangevuld met gastrijder Kevin. Ik was al blij dat er met de sport gereden werd, want dit is lang niet altijd zo in de zomer. Mocht dit niet het geval geweest zijn, dan was de trim ook een mooi alternatief geweest, zo merkte ik een aantal weken geleden toen ik met ze mee reed en me helemaal welkom voelde.

Erik had voor de gelegenheid afgemeld. Hij wilde graag met de Trim mee, omdat hij een blessure had. Na dit nieuws werd dan ook direct afgesproken dat we na afloop van de rit bij d’n Elsakker bieren zouden gaan drinken, iets waar Erik altijd fel op tegen was en het ons altijd steevast verbood te doen. Inmiddels moet hij ook al niets van cola meer hebben…

De rit ging over de Kalmthoutseheide. De route was op verzoek speciaal uitgetekend voor de sportgroep door Peter Broeders. Hij weet immers al de weggetjes wel uit zijn hoofd en daar willen we als sportgroep dan ook dankbaar gebruik van maken. Peter ondersteunt niet alleen in het maken van mooie routes en met het maken van foto’s, hij gaat ook mee met het drieluik Made-Maastricht-Nijmegen-Made. Niet als renner, maar als bestuurder van de volgauto. Harstikke fijn Peter, we hebben er zin in!

Doordat ik op zaterdag een rondje had gemaakt waarbij ik erg diep had moeten gaan, voelde mijn benen nog niet erg goed aan (#indekken). En tja, we zouden toch zeker 120km gaan rijden, dus met enige gereserveerdheid wilde ik de eerste 2 uurtjes maar volmaken, om daarna opnieuw te bepalen hoe ik verder zou gaan.
Gereserveerd rijden of niet, direct over de A59 zat het al op een lint en in Den Hout kreeg ik van John al te horen dat 35 a 36km/h de snelheid moest zijn. Zoals normaal reageer ik hier niet verbaal op en enige kilometers later constateerden Martien en ik dat John op kop met 38km/h windtegen het viaduct opreed.
Dit gaf ons natuurlijk direct een vrijbrief om niet meer op de snelheid te hoeven letten en hiermee was het afzien voor John definitief begonnen.
Voor Twan was het afzien kennelijk al langer aan de gang want zijn kopbeurten hielden van meet af aan niet over. Zijn vakantie in Zuidoost Azië heeft hem qua fietsen niet echt goed gedaan. Waar in Zuidoost Azie vaak de huwelijken sneuvelen, is het voor Twan de conditie die daar gesneuveld is. Persoonlijk denk ik dan ook dat hij dit jaar niet meer op zijn oude niveau zal terugkeren. Erg jammer…

Via de oostkant van Breda werd naar het zuiden gereden over bekende wegen. Het was niet druk en de wegen lagen er prima bij. Na Zundert kwamen we op wat ongebruikelijke wegen en werd België bij Nieuwmoer binnen gereden. De infrastructuur werd, zoals algemeen bekend, in België een stuk minder en zeker voor fietsers. Fietspaden (als ze er al zijn) zijn vaak veel te smal en in het geheel niet geschikt voor wielrenners. Op de weg rijden is dan vaak een aantrekkelijk alternatief. Gelukkig kan er in België wel op meer begrip voor de sportfietser gerekend worden, dus dat scheelt weer.
Op de fietsstraat bij de Kalmthoutseheide ging het helaas toch bijna mis met een auto die hier stapvoets reed. Toen we deze auto wilde inhalen, kwamen we bijna in botsing met een tegemoetkomende groep wielrenners. Gelukkige liep alles goed af, hachelijke momenten zullen er altijd blijven.
Na de prachtige Kalmthoutseheide kwamen we in Essen waar de fietspaden altijd een drama zijn. Gelukkig konden we hier vrij vlot doorheen en kwamen we weer op bekende wegen. Peter had echter nog een verrassing in petto, want na Schijf liet hij ons rijden over het Moervenstraatje om vervolgens uit te komen bij de Rijsbergseweg.
Echt een pareltje in de polder aldaar, dat ik iedereen kan aanraden een keer te rijden.

Na de Rijsbergseweg kwam vanuit mij het verzoek even te stoppen. Vanwege een vergroeiing van mijn teen had ik hier erg veel last aan. Even de schoenen uit was dan ook de hemel op aarde. Na 2 minuten konden we weer doorrijden. Kevin zat weer op kop en reed eigenlijk de gehele rit heel erg sterk. Jammer dat hij niet in een WTC pak gezien wil worden.
Nu Prinsenbeek in zicht leek te komen, werd het tempo wat verhoogd. Twan moest alle zeilen bijzetten om mee te komen, maar zoals we Twan kennen, vindt hij dit fantastisch. John vond het allemaal wat minder en bleef hameren op 35 a 36 km/h. Vijf minuten later arriveerden we met een fantastische eindsprint van Martien bij d’n Elsakker en kon de spanning van de benen. Na de koffie met appeltaart, konden we onder het genot van een Kwarremont constateren dat we goed hadden geluisterd naar John’s herhaaldelijk verzoeken om niet te hard te gaan. We hadden keurig 35 km/h uur gereden. Gemiddeld dan….

Tot volgende week.

Thais.

“Non ultra plus en “Made is nog ver”

Vandaag een prachtige rit voor de boeg, de ritten over de deltawerken vind ik altijd geweldig! Voor mij persoonlijk zijn deze ritten misschien iets te lang vandaar dat ik hem opsplitst in 2 delen tot de koffiestop bij Non plus ultra (wat trouwens betekent: niet verder) 95 km en vandaar naar Made nog “maar” 60km.
We missen wat sterke kleppers deze ochtend, Twan is toverdrankjes voor zijn verjaardag aan het brouwen in Bali, Thijs is aan het bij-trainen in Italië (kan die wel gebruiken) en ik GOK dat Sander in Las Vegas de eenarmige bandiet een poot aan het uitdraaien is.
Wie er wel zijn: Martien, John, Chris, Jan-Willem, Gerben, Erik en de 2 sterkste tourgroep koptrekkers Ad en Flip. Een mooi clubje zo bij elkaar.
Jan-Willem meldt dat hij bij de Philipsdam weer richting huis gaat want hij heeft nog een middagprogramma, waarschijnlijk nog een rondje hardlopen en een baantje zwemmen, denk ik dan!
We fietsen relatief rustig 2 aan 2 Made uit, zo kunnen we opwarmen en bijpraten.
Chris heeft vakantie en vertelt dat hij morgen naar Frankrijk gaat en John vertrekt morgen naar Berlijn. Martien is druk met zijn appartement.
We zijn ondertussen Zevenbergen gepasseerd en voor Jan-Willem is het gepraat nu genoeg, hij trekt de gashendel open ….. tijd om te “Sporten”, en zo rijden we in een lint en om beurten op kop.
De rit verloopt echt soepel, er wordt met een hoog tempo goed gefietst. Op de Haringvlietbrug worden we uit ons ritme gehaald door de brug die open gaat, het geeft ons wel tijd om weer wat te praten, te drinken en te eten. Ik werk een banaan weg en heb nog genoeg reepjes bij me, geen hongerklop voor mij vandaag, had ik mij voorgesteld.
Na het tunneltje de bosweg op, dit is een lange brede rustige weg met de matige NW wind werd er met zo ’n 38Km per uur rondgedraaid, dat ging machtig mooi.
Zo nu en dan elkaar coachen om een geoliede fietsmachine te creëren, dat is GENIETEN.
Er sloten nog 2 passanten aan en je zag ze denken; “potverdorie, wat een gesoigneerde kleppers zijn dat”. TROTS op ons ploegje.
Al draaiend gingen we verder. Soms na een bocht was het weer even kijken, waar komt de wind vandaan en dan weer hergroeperen.
Ook de Phillipsdam trotseerden wij op die manier. Daar verliet Jan-Willem ons.
Ik zag op zijn Strava dat hij 126km met een gem. van 34,6 km/u thuis was gekomen. Klasse Jan-Willem!
En de groep stoomde door naar De Oesterdam. Ad en Flip zijn ervaren doorgewinterde kleppers, zonder zichtbare moeite konden ze mee. Bij de Oesterdam gekomen, zag ik dat het er druk was; veel dagjesmensen, campers en veel wielertoeristen. Zo ook een groep Belgische kleppers die 4 breed reden.
Hun ogen uit keken en zagen hoe wij Hollanders de zee in bedwang houden en van water land maken.
Ook nu gingen we weer kop over kop en met 40 per uur raffelden we de Oesterdam af.
Van de omgeving iets meekrijgen; daar hebben we geen tijd voor.
John en Gerben complimenteerden mij nog; “Het gaat goed he”!
Mijn antwoord was “Made is nog ver”!
Dat we een koffiestop zouden houden, was blijkbaar niet bij iedereen bekend; John knalde De Rijzende weg al op. Maar zoals ik eerder al vertelde, Non ultra plus betekent: niet verder !
Dus stoppen.
Veel mensen hebben een hekel aan wielrenners maar de uitbater van dit café leeft er van . Ik schat dat er wel 40 wielrenners zaten en ik denk dat dat zo de hele dag doorgaat.
De koffie en cola en appeltaart of wafels gingen er goed in.

Het 2e deel van de rit begon dus gelijk met de Rijzende weg, dat is een klein klimmetje van zo’n 600mtr van 6% . Stelt weinig voor maar na de koffiestop zijn de beentje toch wel wat stram.
Volgende keer toch maar eerst omhoog fietsen en dan weer terug voor de koffie. 😉
Het beetje wind dat er stond, zouden we nu tot Stampersgat tegen gaan krijgen.
Martien, Chris en Gerben maken toch wel de meeste meters op kop, ook Flip en Ad laten regelmatig hun neus vooraan zien, bij mij is de koek op.
Gerben zet mij nog uit de wind ( Met Taxi Berm kom je altijd thuis).
John (Pattex) zegt: kom in mijn wiel, ik zit altijd goed!
Chris een grote sterke vent die veel wind vangt; daar moet ik achter zitten.
Ik zie zwarte kraaien in de bomen zitten, aasgieren zijn het.
Zwarte sneeuw, de man met de zeis is kanten aan het maaien. En ja hoor, in Stampersgat zie ik de man met de hamer achter muizen rennen op zijn zolder…..wat gebeurt hier?
Gelukkig geen buurman met een pistool te zien ( dat is wel echt gebeurd in dit gat).
Mijn spieren zijn verteerde elastiekjes en willen niet meer.
Martien beschikt over meerdere vaarbewijzen, bv Duikboot, tankerboot, sleepboot en in dit geval kwamen zijn duwboot – skills goed van pas.
Even moet ik aan Thibout Pinot denken.

En ja hoor, eindelijk het bordje Made.
Ik druk mijn gps af:156km met 33,5 gem.
Het trotse gevoel overheerst.
En het mooie blijft in herinnering.
Al met al was het genieten tot “Non ultra plus”. Ik
Ik had het kunnen weten want dat betekent …….Niet verder.

Groeten,
Erik Ho even

De sportgroep is inmiddels gewend aan een kalender waarin ver van te voren al duidelijk is waar we heen gaan. Dit maakt de eerste vakantierit van het seizoen dan ook een beetje een buitenbeentje, want er was geen route gepland.

Na een rondvraag op de app kwam Chris geheel spontaan met een “rondje Halsteren.”
Ik had eigenlijk geen idee hoe dit eruit moest komen te zien, het rondje Boompjesdijk kwam in mijn idee nog het dichtst bij Halsteren. Met wat prulwerk op Komoot kwam ik toch op een mooie route van zo’n 105 km. D’n Elsakker moest er natuurlijk bij en dus kwamen we net boven de 110km.
De route liep via het noorden van Roosendaal, boven Halsteren af, door Lepelstraat en via Welberg en Stampergat terug naar de May. An sich een mooie route, maar jammer dat Roosendaal altijd vervelend in de weg ligt.

Bij vertrek telde ik 9 sporters en een gastrijder Jan. Een zeer mooie opkomst en een prima gelegenheid om na de rit de koffie met gebak van de club te gaan verzilveren.
Om 08.30 uur bleef de sport als laatste op het Raadhuisplein staan, onwennig kijkend naar de grote groep renners, ja het waren echt allemaal sporters. Net toen we vertrokken, kwam Rachel nog aangereden. Ze had net de boot gemist en reed maar snel door in de richting waar ook de tour en trim heen was gefietst.
Onderweg pikten we Rachel op en kon ze in ons wiel afgezet worden bij de trimgroep.

Voldaan van onze goede daad, diende de volgende uitdaging zich aan. In de verte zagen we namelijk het gigantische tourpeloton rijden. Gas erop dus en al draaiend reden we voort. Onze gastrijder was dit niet gewend en positioneerde zich midden tussen de draaiende groep, waarbij de organisatie in de groep niet goed van de grond kwam. Jan bleef daarom maar een beetje in de staart van de groep hangen, maar het georganiseerd draaien kwam nog steeds niet van de grond. We beseften steeds meer dat als we lafjes 37km/h zouden blijven rijden, we de tour niet zouden bijhalen. Sander nam daarom als eerste het initiatief en pinde de snelheid op rond de 40km/h. De enige die nu nog meedraaienden, waren Martien, ik en JW. Als een kudde wilde stieren reden we vervolgens richting Driehoefijzers en konden we net nog even het tourpeloton toucheren.
De tweede uitdaging was behaald, maar wel ten koste van Jan, hij lag eraf maar kon gelukkig mooi aansluiten bij de tour, dat was een troostende en misleidende gedachte, want later bleek dat hij toch niet bij de tour was aangesloten, maar een eigen rondje was gaan rijden…
Sorry Jan, bij de WTC laten we nooit iemand achter, we dachten echt dat je bij de tour was aangesloten.

Tja, leuk zo’n sportgroep waar je als nieuwkomer zo eraf wordt gereden. John vatte het goed samen: “De Sport, het aangename gewoon onaangenaam maken.”

Na de Driehoefijzers kwamen we tot bedaren en werd gedraaid op een constant tempo dat voor iedereen te doen was. Het werd weer aangenaam fietsen en John was hierdoor duidelijk in zijn nopjes op zijn keurig gepoetste fiets. Via de vernieuwde Lamgatsebrug staken we de Mark over om zo richting Hoeven te rijden. In Bosschenhoofd sloegen we bij Cafetaria Pico linksaf om zo richting de voetgangersbrug over de A17 te rijden. De afgelopen drie jaar heb ik deze voetgangersbrug altijd wel een keer aangedaan en altijd waren er wel mopperaars bij. Ook nu werd er met wat gemopper de brug te voet beklommen. Martien en ik hebben altijd de neiging om met de fiets de burg op te rijden. Het lef ontbreekt ons echter telkens. Dit gold niet voor Erik die zijn ketting al op het kleine voorblad had laten afdalen. Helaas vloog zijn ketting er hierdoor af, wat jammer was, want de intentie was goed en het begin van uitvoeren was er. Zo ver waren Martien en ik nog niet gekomen…

Voorbij de vuilverbranding in Roosendaal reden we de open vlakten in van het gebied tussen Roosendaal, Bergen op Zoom en Steenbergen. Een prachtig gebied met een labyrint aan polderwegen. Hierdoor moesten er velen bochten genomen worden en kennis van de weg was daardoor onontbeerlijk. Helaas hadden veel sporters de route niet op hun fietsnavi staan, waardoor onduidelijke en soms gevaarlijke situaties ontstonden, zeker als er met sporttempo wordt gefietst. Voor degene die niet weten hoe ze een GPX bestand op hun Garmin zetten; ik help je graag.

Na ons een weg gebaand te hebben door het labyrint van polderwegen, kwamen we langs Halsteren, alwaar we de A4 overstaken en door Lepelstraat naar Steenbergen fietsten. Het was daar fijn fietsen met prima wegen en weinig verkeer. Martien merkte op dat hij “rondje Halsteren” niet goed vond klinken. De “Kladde-rit” klonk beter, ik kan het daar niet mee oneens zijn. Onbekende ritnamen maken namelijk altijd nieuwsgierig.

De wind was inmiddels in ons voordeel gaan waaien en nabij Steenbergen reed Gerben lekker op kop, totdat hij ineens hevig met zijn hoofd schudde en zijn bril op de grond viel. Hij bleek in zijn gezicht gestoken te zijn door een wesp. Gelukkig deerde Gerben dit niets en konden we snel verder.
De kilometers begonnen nu echter wel bij een aantal zwaarder te gaan wegen en voor een aantal werd het aangename gewoon steeds minder aangenaam. Een ander deel van de renners had nog genoeg energie over en dit leidde tot wat brugsprintjes en lange kopbeurten. Sander deed echter niet mee met die sprintjes, terwijl we dit wel van hem gewend zijn. Dat was jammer want wie wil zijn krachten nu niet meten met Sander Weda onze referent. Bij navraag bleek dat hij wel mee wilde, maar dat hij gewoon de slag gemist had. Broer Chris waagt zich over het algemeen niet aan dergelijke krachtmetingen, desalniettemin reed hij weer erg goed op zijn Concorde. Ook Twan lijkt volledig hersteld. Dit bleek wel op de trainingsrit afgelopen donderdag waar erg snel gereden werd en waar JW de grote afwezige was. Laatste genoemde heeft echter geen training nodig, zo bleek vandaag weer.

Zo rond Stampersgat konden we de koffie al ruiken en verkneukelden we ons met de gedachte een lekkere bakske koffie met appeltaart te eten.  Op een rustig tempo werd vanaf Oudenbosch richting Prinsenbeek gereden. Zo kwam iedereen toch nog levend bij d’n Elsakker aan en hebben we een gezellige nazit gehad.

Bedankt en tot volgende week. Waar we naartoe gaan weet ik niet, wellicht heeft iemand suggesties? Over twee weken wordt het in ieder geval de Oesterdam, zonder Thijs en Twan, maar met Ad en Flip!

Thais

Omdat er binnen de sportgroep vaak maar weinig gelegenheid is om eens bij te praten, werd in 2023 een rit gereden met een aansluitende lunch. Natuurlijk vond dit plaats bij stamcafé d’n Elsakker, waar we ons tegoed deden aan een schaal kadetjes met ham en kaas.

Omdat de lunch bij d’n Elsakker niet voldeed aan de hoge standaard die Chris aan zijn lunch stelt, was het Chris zelf die de Lunchrit in 2024 zou gaan regelen. Hij zou ons eens mee gaan nemen naar een serieus etablissement waar we een geweldige lunch zouden gaan eten.

Inmiddels zijn we een jaar verder en zat vandaag de Lunchrit eraan te komen. Waar zouden we toch heen gaan? In de groep was de verwachting dat we naar de Wolfslaar zouden gaan. Op zich prima, maar zou je daar wel binnen mogen komen met onze wielerkleding aan?

Op zaterdag kwam het verlossende antwoord. We zouden naar Woods in Oosterhout gaan. Niet het etablissement dat ik verwacht had, maar op zich een nette lunchlocatie, zeker als je dit met vroeger jaren vergelijkt, waar deze lunchtent nog doorging onder de naam van Brabants Bontje en nog langer geleden onder de naam van ‘t Aapje, omdat daar destijds ook een echt aapje in een kooi te bewonderen was (geen broodje aap-verhaal hoor).

Dit rit die vooraf ging aan de lunch was afgestemd op een aankomst om 12.00 uur bij Woods. Dit betekende dat er een rit werd gemaakt van 115 kilometer. Zoals steeds gebruikelijker wordt binnen de sportgroep, werd ook dit keer de rit uitgestippeld en het GPX bestand gedeeld.

De rit ging dit keer naar Hedel met een twist via Hooibroeken. Niet een rit die heel voordelig lag ten opzichte van de wind, maar dat is bij de sport sowieso geen vereiste. Lange polderwegen waar je goed kapot kan gaan en het liefst in een mooie omgeving ,zijn eerder kenmerken van een typische sportroute.

Deze rit was dus prima voor ons en de meeste van ons kwamen ook nog eens op wegen waar ze niet eerder zijn geweest.

Op verzoek van Erik en Chris werd deze sportrit relatief rustig gefietst. De eerste 50 kilometer waren wind af waarbij Chris en Erik veel voorin te zien waren. Na 30 kilometer vond JW het echter welletjes en voerde hij het tempo op naar dik boven de 40kmh. “Oh daar gaan we” dacht ik nog.

Via Wijk en Aalburg, Well en Hedel werd de Maas overgestoken. Hierna werd een stukje Den Bosch meegenomen waar wij als een mes door boter doorheen reden. John dacht hier wat anders over en vond het allemaal maar niets. Wat hij dan precies niet goed vond weet echter niemand…. Maar ja, John is John en daar houden we allemaal van…

Na Den Bosch voerde de route ons over ongebruikelijke wegen die ons niet teleurstelden. Het was goed fietsen met de neus in de wind. Inmiddels voelde deze neus wel behoorlijk nat aan, want we reden nu wind tegen. Net voorbij Doeveren begonnen de kilometers ook te tellen en werd het lactaat duidelijk in de benen gevoeld. JW trok zich hier niets van aan en reed gewoon lekker door op kop. Ook Chris was tot zijn eigen verbazing in goede doen. Zijn normale fiets stond bij de fietsenmaker en moest zodoende deze rit op zijn eerste liefde rijden. De liefde voor zijn Concorde is er nog steeds, want hij fietst hier volgens eigen zeggen toch het lekkerst op. Dit was dus goed te merken…

Zo rond Waspik kwamen we boven de 100km. Voorbij deze grens voelen de kilometers steeds zwaarder. Het tempo werd hierdoor aangepast en in een rustig tempo kwamen we om 12 uur netjes bij  Woods aan. Twan, die om te herstellen met de tour meereed, was inmiddels al bij Woods aanwezig.

Een klein kwartier later zaten we allemaal aan een grote uitsmijter na te praten over de rit.

We hebben weer lekker gefietst en gegeten mannen. Bedankt Chris voor de organisatie.

Thais

We zitten inmiddels alweer over de helft van het WTC seizoen en pas nu begint het goed fietsweer te worden. Dit was dan ook goed te zien in de ruime opkomst.
Ook de sport was goed vertegenwoordigd met Twan, Curt, Martien, Erik, Gerben en Sander. Laatstgenoemde is er niet vaak bij, maar bij de ritten boven de 100km is Sander toch wel vaak van de partij (Philipsdam en Renesse). De huidige rit ging in dit geval over 125 km via de Kempen, dus Sander voldeed weer helemaal aan de verwachting.
Ook de aanwezigheid van Curt is een vernoeming waardig. Hij heeft nog niet zoveel kilometers in de benen dit jaar, dus het meegaan met de sport over een afstand van 125km was wel gewaagd. Ook Curt stelde niet teleur, want de kilometers werden zonder enige moeite door hem weggetrapt.

Bij het vertrek zat het tempo er direct lekker in en er werd zoals gebruikelijk weinig gezegd. Veel woorden hebben we namelijk niet nodig om elkaar te begrijpen. Al snel zag ik aan de houding van Twan dat hij er niet helemaal jofel bij zat. Waar we elkaar in het begin van een rit in het voorbijgaan vaak begroeten met een knipoog of een glimlach, bleef Twan nu strak voor zich uitkijken. Ook waren zijn kopbeurten niet echt overtuigend. Maar goed, voorlopig liet ik het maar even rusten en begon ik er maar niet over.

Omdat we naar het zuidoosten reden, hadden we flink wind mee. We reden stevig door, maar er was altijd een goede dosis terughoudendheid. Het was immers een lange tocht en de terugweg zou wind tegen zijn. We waren dan ook nog fris en fruitig toen mijn achterband voorbij Alphen weer eens roet in het eten gooide. Wederom had ik lek. Met een vloek en een slip stond ik stil en werd er snel een nieuwe binnenband gestoken. Hoewel ik niet bepaald vrolijk was van het feit dat ik weer lek had gereden, hoorde ik Erik in een opperbeste stemming. Erik constateerde dat hij een goede fietsconditie had en merkte op dat hij nu eindelijk goed met de Sport mee kon komen. Hopelijk zou dit de rest van de rit ook zo blijven.

Mijn lekke band vormde de inleiding voor allerlei complicaties in het restant van de rit. Dit begon al in Lage Mierde en Netersel waar het wielercriterium “De ronde van Bladel” werd verreden. Als gevolg hiervan moesten we onze route aanpassen.
Nadat we weer op de juiste route waren, werd de gashendel weer opengedraaid en bleek dat Erik te vroeg had gejuicht en er helaas af moest. Nadat er op hem gewacht werd, kwamen we Diessen binnengereden waar diverse wegwerkzaamheden onze route doorkruisten. Op harde plastic “rijplaten” werd Diessen doorgereden.
Het dorpje uit werd ons de rit vervolgens bemoeilijkt door de slechte fietspaden met klinkers en boomwortels.
Op de rijbaan voor automobilisten gaan rijden leek dan ook een aantrekkelijke optie, maar deze weg (met het drukke verkeer) leent zich daar nou niet echt voor. Tot overmaat van ramp waren we niet de enige gebruikers van het fietspad. Om de haverklap moesten we weer afremmen voor fietsen, bakfietsen, driewielers, voetgangers, honden, noem maar op. Dit resulteerde vooral in een onrustige rit met veel hollen en stilstaan. Iets wat ook de nodige tol vergt van het lichaam. Erik had hier last van en kon geregeld niet goed bijhouden, maar Twan was het voornaamste kind van de rekening. Al bij Netersel had ik hem gevraagd of het wel met hem ging, waarop hij kortaf antwoordde “nee, verkouden.” Kortaf zijn is niet echt Twan zijn stijl, dus liet ik hem maar met rust. Zolang hij in het wiel mee kon was er geen man over boord. Bij Loon op Zand veranderde de situatie drastisch en moest Twan de groep voor het eerst laten lopen. De hellerit die Twan doormaakte, werd toen voor iedereen zichtbaar, behalve bij Erik want die had al genoeg aan zichzelf. Het tempo werd als gevolg hiervan flink aangepast en in Waspik werd daar nog eens een paar km/h afgeschraapt omdat de kilometers steeds meer tol gingen eisen. Het was overleven voor Twan.
Inmiddels zagen we met lede ogen aan hoe ons gehavende groepje verzwolgen werd door een peloton Pedaalridders. Om de vernedering enigszins te voorkomen en om de eer van de Sport te redden, sloten Sander, Curt en Erik dan ook maar bij de Pedaalridders. Twan maakte het allemaal niet meer uit. Hij zat al ruimschoots in “the painzone” en hij bleef dan ook achter, uitgespuugd door het peloton en geflankeerd door zijn helpers Martien, Gerben en ik.

Via de kortste weg werd nog een heel eind meegereden met Twan richting Terheijden. Gerben bezorgde Twan zelfs nog veilig af bij Corlinda. Dat deed Gerben gewoon weer ongewoon goed!
Hopelijk komt Twan weer snel over zijn griep heen en is hij volgende week weer het zonnetje in het peloton.

Ach ja, het was me weer een ritje; slechte wegen, een zieke Twan, Erik die weer op een ijzersterk karakter mee komt en Curt die op puur talent alle kilometers weer gemakkelijk wegtrapt.
Op sommige zaken heb je nu eenmaal geen invloed.
Op sommige zaken heb je dit echter wel, zoals de route. Hoewel we deze route al eerder zonder problemen gereden hebben, was deze nu verre van ideaal en dat mag ik me als wegkapitein best aanrekenen. Daarom is onze ritmeister Peter Broeders direct aan de gang gegaan met het uittekenen van een geschikte Kempenroute voor de sport. Fijn dat je dit wilt doen Peter, we zijn erg benieuwd. Je reputatie staat op het spel!

Bedankt weer en tot volgende week, dan hebben we de lunchrit onder leiding van Chris. De route en locatie blijven tot nu toe nog een goed bewaard geheim. We zijn benieuwd!

Thais.

Wederom een wisselvallige dag, maar als ik op zaterdag de buienradar bekijk valt het mee.
De Sport is deze keer met 5 man sterk, te weten: Chris, John, Martien, JW en ik.

De Sporters houden elkaar op de hoogte waar ze allemaal uithangen.
Thijs stuurde ’s nachts om 01.43 uur een WA bericht dat hij niet met de sport meegaat, als fervent powerweekend fan, rolde hij waarschijnlijk net de biertent uit….
Gerben is de hittegolf in Griekenland aan het bewonderen (ben niet jaloers of zo…..), Curt in Renesse, Flip was ook deze keer met de tour mee, waar onze bloemenman uithing is tot op heden niet bekend.

Met de gebroeders Weda spreek ik altijd af in Terheijden, zodat we samen naar Made kunnen fietsen. Sander is er al enige tijd niet bij want die heeft zijn hart op dit moment bij de triatlons liggen. Chris was er deze zondag weer eens bij, op de weg naar Made konden we weer eens bijpraten.

Martien had een “papadag” rondje uitgekozen, deze route kregen we dags vooraf via de WA binnen. Via Beekers Berries, over Den Hout. In de Teteringse bossen haalden we de trim in, Peer besloot om even bij ons in het wiel te kruipen en brulde hard dat hij we door moesten rijden en over moesten nemen….ik schrok van zijn volume…geweldig, wat een vent!!!

We zijn aardig op elkaar ingewerkt, iedereen neemt zijn kopbeurten. Er wordt weinig gesproken, we komen niet verder dan: gefeliciteerd met papadag, sterk gereden, een vluchtige “hoe was de vakantie” en d’n Elsakker is in zicht.
De rest is het koers, daar houden we van.

Richting Prinsenbeek waren de wegen aardig nat, en begon het te regenen. Nog maar een tandje erbij, zodat we sneller bij de Elsakker zouden zijn. Eenmaal binnen bij de Elsakker, konden de smakelijke gesprekken beginnen.
Het cafe voelt voor ons als een warm bad, zelfs de eigenaar Corne die bij ons de bestelling op komt nemen en het ook nog komt bezorgen, love it.

JW vertelde over zijn avontuur van the Ride, John over zijn vakantie en zijn eeuwige vriendschap met MVDP, M10 en ik over onze Vogezen avonturen, Chris over zijn nieuwe bus.
Ik kan op papier moeilijk uitleggen hoe waardevol deze gesprekken en deze club voor mij is, maar dat ik er weer van genoten heb, dat is een ding wat zeker is.

Bedankt mannen.

Twan

We wisten allemaal dat de sportgroep ook deze zondag niet groot zou zijn. Er waren van onze mede sporters genoeg redenen om deze ploeg van vandaag maar met 4 man sterk op pad te sturen.

Thijs, Erik, Gerben en ik vertrokken voor een ritje Numansdorp, met mij als leider. Deze tocht kan ik dromen, heb voor deze keer ook geen Garmin route nodig. Ik dacht eigenlijk dat iedereen wel die route kon dromen, maar G. bleek daar toch wel wat moeite mee te hebben. Volgende keer toch maar een route delen, dat was namelijk met de Kampina rit superhandig.

Er stond een stevige wind, Gerben nam gelijk het voortouw en zette de snelheid erin. Al snel haalde we de Wilde Bond in en was het koers richting de Moerdijkbrug.
Vol in de wind, werd er al snel kop over kop gereden. Echt teamwork, mooi om te zien.

De kiltunnel is altijd een uitdaging, Gerben en Thijs klommen als echte berggeiten. In no time reden ze naar boven, ik als professioneel leider trachtte nog te schreeuwen welke kant we op moesten maar daar hadden ze geen oren naar…

Al snel waren we weer als groep bij elkaar, Thijs komt naast me fietsen en vraagt: zie je niks aan mij? Ik kijk naar hem, waar moet ik kijken dacht ik bij mezelf, een tattoo in de vorm van een hamster, naar de kapper geweest, tanden eindelijk een keer gepoetst…?
Ik heb een nieuwe sportbril in de kleuren van AH blauw, zei Thijs heel trots!!
Echt een prachtige bril, het gaf Thijs nog meer power. En die vent heeft al zoveel power..

De wind hadden we tot de haringvlietbrug als grote vriend omarmt, daarna zou er allemaal wat meer wind in de rug komen. Toch besloten we onder aan de brug rechtsaf naar Dinteloord te rijden, anders zouden we de 100 km niet halen.
Dus nog even de wind trotseren, we wisten dat d’n Elsakker als beloning op ons stond te wachten.

Erik en ik reden even naast elkaar op kop, Erik vertelde dat hij bij de NAC huldiging was geweest. Gerben krijgt al dezelfde streken als Thijs, als er iets teveel gekletst wordt is dat het teken dat het te makkelijk gaat en kan het gas erop.
G. haalde ons in en Thijs direct in zijn wiel, Erik en ik moesten weer vol aan de bak en de hooligan verhalen moesten wachten tot de Elsakker.

Eenmaal aangekomen op het terras in Boemeldonk, werd het hele terras al snel gevuld met veel collega WTC leden. De Trim had ook een plaats gereserveerd bij dit sterren restaurant.
Gezellig om elkaar te zien op deze plek.
De Trim had de koffie en taart met volle snelheid naar binnen gewerkt, en stapte alweer vrij snel op hun fiets.

Wat later vertrokken wij, de triatlon van Terheijden zorgde ervoor dat we via Langeweg naar huis mochten rijden. Kwam eigenlijk wel mooi uit, op deze manier tikte we toch de 100 km aan. In de verte zagen we de trim rijden en haalde ze in, een aantal trim leden besloten om een stuk met ons mee te rijden. Marc nam zelfs een stukje de kop over, prachtig om te zien.
Het laatste stuk (met wind in de rug) ging de snelheid vol aan en waren we zo thuis.
Het was wederom een memorabele rit.
Bedankt mannen.

Twan

Ps:
Jan Willem heeft the Ride afgesloten, een geweldige prestatie. Een week lang fietsen als een prof, vertrokken vanaf de Mont Ventoux en vandaag aangekomen in Valkenburg. Iedere keer einde rit, eigen tentje opzetten (dit is dan weer niet echt als een prof, haha) en de volgende dag weer door. Echt klasse. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen en zijn huidige fietstalent, de lange afstanden en hoogtemeters hebben hem beslist nog sterker gemaakt.

De rit naar Kampina die al een tijdje op de kalender staat, had ik eigenlijk aan het begin van het seizoen al een beetje afgeschreven. Een groot deel van de Sporters zou dat weekend namelijk in de Vogezen vertoeven.
Mijn hoop op een rit naar Kampina werd alleen nog maar minder omdat JW op fietsvakantie was en John (zonder fiets) ook in het buitenland zat. Chris zit te klooien met z’n knie en Sander had al z’n energie al verschoten bij een triatlon. Wie blijft er dan nog over? Erik van der Hoeven natuurlijk!
Ik besloot dus toch maar om de Kampina-route te delen. Wellicht zou ik hem samen met Erik gaan rijden. Zo niet, dan zou ik aansluiten bij de trim of TT….
Omdat de WTC-rit toch niet zo zwaar zou gaan worden, besloot ik zaterdagavond nog even 100km te rijden. Dit was een zware rit met harde wind, maar ach.. zondag was het toch uitrusten, dus dat zaterdagritje kon wel dacht ik.

Maar… als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Gerben liet mij namelijk weten dat hij, samen met Martien en Twan op de terugweg was vanuit de Vogezen om toch mee te doen aan de Kampina-tocht. Het kon dus toch doorgaan. Natuurlijk was ik verheugd, maar direct schoot door mijn gedachte dat ik die 100km van zaterdag maar beter niet had kunnen rijden… nou ja we zien wel…

Op zondagochtend stond er een mooie groep bij het gemeentehuis. Vijf sporters meldde zich voor de rit naar Kampina. Voor degene die de geschiedenis van de tocht niet kennen. Een aantal jaar geleden hebben we voor het eerste een gravel-tocht gereden naar dit natuurgebied dat tussen Boxtel en Tilburg ligt. Dat was 1 van de mooiste gravel-ritten die heb ik gereden. Het idee om hier in de zomer met de WTC ook heen te gaan werd in 2022 bewaarheid. Overigens staat deze rit (of varianten hierop) al heel lang op de WTC kalender onder de naam Vennenrit. Het rondje Kampina reikt echter iets meer naar het oosten en schampt Boxtel.

Op het fluitje van Piet, strekt iedereen zijn rug en wordt er aangereden. De sport vertrekt als laatste en rijdt in de richting van Geertruidenberg. Twan, Martien, Gerben en Erik waren van de partij.
Made uit zie ik in de verte 2 pelotons rijden, het blijkt een groep van de Pedaalridders te zijn en onze eigen trimgroep die vlotjes worden bijgehaald. Bij de rotonde richting Drimmelen wordt de TT verzwolgen en Kanaalbrug op wordt de tour bijgehaald. Dit was allemaal prima voor mij, maar het moest natuurlijk niet te gek hard gaan, want de inspanning van gisteren zou wel eens de man met de hamer kunnen gaan worden.
Voor Erik was de man met hamer al gekomen. Hij had slechte benen en hij stond erop om met de tour mee te rijden. Na wat tegenstribbelen door mij, werd Erik bij de tour afgezet, waar hij nog veel kopwerk heeft kunnen verrichten. Volgende keer is Erik weer van de partij bij de sport.

Voorbij de Dongecentrale voegde ik me weer bij de 3 andere sporters en werd de gasthendel opengedraaid. Er werd niets gezegd, alleen maar gestoempt. Al snel merkte ik dat iedereen vrij gemakkelijk aan het trappen was, we hadden allemaal goede benen en ik begon langzaam de onzekerheid over de inspanning van de dag ervoor te vergeten.
We probeerden zoveel als redelijkerwijs mogelijk is de fietspaden te volgen, sommige waren door wortelgroei erg slecht en vormden een aanslag op fiets en polsen. Gelukkig waren er ook veel wegen zonder fietspad waar hard doorgereden kon worden.

Bij Haaren en Boxtel viel het op dat er, naast veel wielrenners, ook al veel “normale” fietsers op de weg waren. Over het algemeen konden we deze goed ontwijken en konden we het tempo telkens hoog houden. Nog steeds werd er amper gepraat en iedereen zat in zijn eigen tunnel met 3 prioriteiten in het hoofd te weten: tempo behouden, in het wiel blijven en veilig rijden. Navigeren was gelukkig geen probleem, want iedereen had de route in de fietscomputer staan. Top was dat.
Wat ook geen prioriteit was, was de schitterende omgeving waar niemand van ons iets van gezien heeft. Al moet ik zeggen dat Twan nog wel de helderheid van geest had om terloops nog even een geel bordje met daarop “Kampina” aan te wijzen. Zo van: “Kijk! We zijn er! Mooi he hier!”

Toen we ten zuiden van Tilburg aankwamen, moesten we onvermijdelijk door Goirle heen (of 20km omrijden)
Daar begon de wind wat meer vat op ons te krijgen en moesten we wat meer gaan afzien. Na Gilze moesten we noordwaarts richting Made met de wind vol van voren. Ik probeerde te gaan draaien, maar Martien wilde hier niets van weten, hij ging all inn op kop met 37 km/h wind tegen. Op dat moment wist ik dat het leukste gedeelte van de rit eraan zat te komen. Iedereen op het tandvlees, samen beukend in de wind. Bij Molenschot nam Gerben met hetzelfde tempo over en ik hield het op kop vol tot Bos & Co.
Op de Hoevestraat ging het vol door en werd op de weg gereden. Het snelheidsverschil met auto’s (max snelheid 60km/h) en onszelf was daar minder dan met normale fietsers op het fietspad. Dus was de weg veiliger.
De vraag was nu wie van ons het eerste zou kraken. Bij het viaduct over de A58 werd deze vraag al snel beantwoord, nadat Gerben vol het viaduct op demarreerde. Twan trok het niet meer, maar zijn lijntje brak toch niet helemaal, want net na het viaduct kwam hij sterk terug. Martien legde nu al zijn kaarten op tafel. Hij schakelde naar het zwaarst mogelijke verzet en maalde de Burgemeester de Materlaan af met een snelheid van ver boven de 40km/h. Wat was Martien weer ouderwets sterk zeg, petje af hoor!

Inmiddels hadden we in de kortst mogelijke bewoording afgesproken om bij de Koeckers koffie te drinken, dus er was een kleine neiging om het wat rustiger aan te doen, toch wist iedereen dat de eindsprint er nog aan zat te komen. Zonder dat hier iets over gezegd werd, wist iedereen dat dit ging gebeuren op het viaduct bij De Koeckers. Degene die het Vrachelse Bos uit op kop zou rijden zou de slechtste kaarten hebben voor deze eindsprint. In dit geval Gerben, die er vrijwel direct af moest. Alweer demarreerde Martien in het zwaarst mogelijke verzet (en ook nog uit het zadel) het viaduct op. Ternauwernood kon ik in het wiel blijven en ik was dan ook blij toen ik boven was, want vanuit daar konden we letterlijk het terras zien liggen.
Buiten adem aangekomen hadden we allemaal een big smile op ons gezicht en werden onderling vele high fives van tevredenheid gegeven. We hadden het weer overleefd…

Bedankt weer voor de prachtige rit mannen en tot de volgende.

Thais

Na een week met erg wisselvallig weer, waarin het lastig was om momenten te vinden om te kunnen fietsen, stond er nu weer een mooie rit op het programma. Vorige week kon ik alleen de Pinkstermaandag met de Sport mee, maar had ik binnen 15 km al 3x lek en ben ik in de bezemwagen beland. Hierdoor heb ik de toch nog nieuwe buitenbanden, maar vervangen voor andere nieuwe buitenbanden. Thijs en Jan-Willem vroegen of ik ze er echt zelf op heb gelegd en hoelang ik daar wel niet over gedaan heb. Mooi dat zij zo begaan zijn met mij.
Erik heeft het KOL Klassement (King Of Lek) bij de Sport geïntroduceerd. Hoewel hij ons regelmatig motiverend toespreekt in de sport app dat dit echt een prijs is om voor te strijden, is het toch een beetje de rode lantaarn van de Tour de France. Het leeft wel in de groep.

Het voorjaar zorgt (naast het fietsen) nogal eens voor leuke activiteiten in mijn agenda. Die zijn over het algemeen activiteiten (DGA) die wat minder goed te combineren zijn met het sportieve fietsen wat wij pogen te doen. Zo ook deze zaterdag. Een vriend van mij vroeg of we niet samen wat konden gaan drinken. Nou is wat drinken prima, maar de ervaring leert dat regelmatig anders loopt. Twan herkent deze uitdagingen en zo proberen we op allebei deze vlakken mooie herinneringen te maken. Al resulteerde een minder sportieve activiteit recent weer in niet actieve herinnering aan de avond ervoor. Na een gezellige zaterdagavond waarbij nog twee van onze kinderen waren aangesloten in de stad, waren we vroeg thuis. Zo vroeg dat er niet veel slaaptijd meer overbleef.

Ik hoopte op een man of 7 voor de Sport, maar dat was ijdele hoop, het waren er maar 5 totaal (Thijs, Twan, JW, Erik en ik). Ik had mijn fiets al in de richting van Roosendaal opgesteld, maar het bleek dat we eerst een hele andere kant op gingen (voorbereiding is het halve werk). Zo kwamen we zelfs nog langs Den Hout en gingen we via Oosterhout richting Rijen. Ik merkte al snel op dat we over hele andere paden reden, dan dat we normaal zouden doen. Dat belooft wat, eens kijken waar Thijs deze keer zijn piketpaaltjes geslagen heeft.

We waren nog maar net Oosterhout uit en ik hoorde “Lek!.” Nu al, dat begint weer goed. Dit keer was het Thijs en die baalde er goed van. Ik weet hoe het voelt, al vond ik het wel prettiger om niet zelf het slachtoffer te zijn deze keer. Best gezellig zo en onze gedachten sloegen al op hol om voor dit soort momenten misschien “appeltaart to go” of anders vloeibare appeltaart in onze bidons mee te nemen. En ik vroeg mij hardop af of het we in het KOL klassement niet moeten meenemen het aantal keren dat je er daadwerkelijk bent. Thijs zou hier later nog een formule voor bedenken die door niemand wordt begrepen. Erik vroeg nog of het reglement moet worden aangepast. Nee, dat laten we toch echt aan de bedenker van dit mooie klassement over.
Zou het KOL klassement er dan anders uit komen te zien vroegen wij ons af? Al snel valt dan de naam John, want waar is hij eigenlijk? Later gaf hij via de app aan dat hij iets verkeerd of te veel gedronken had die avond ervoor. Jammer, want je beleeft toch altijd Kolderieke momenten als hij erbij is.

De band van Thijs lag er niet meteen goed op, maar door zijn voorband tijdens het fietsen wat water te geven (ik heb het echt gezien), was het opgelost. Thijs of Thais is niet alleen handig, Hais nu ook nog heilig!
Met de route rijden we over smalle (fiets)paden en voor mij nieuwe wegen, kijkend op mijn Garmin zag ik dat we op een derde van de rit zaten en 34,9 gemiddeld reden. Lekker, maar dacht meteen, is dat nu wel verstandig na gisteren. Gelukkig pakte naast Thijs ook Jan-Willem lange kopbeurten en zo waren die kopbeurten van Twan en mij wat korter. Erik draait lekker mee en weet goed dat hij zeker in het eerste deel snel weer van kop moet gaan. Parijs is nog ver denken we allemaal vanbinnen.

JW is fit klaar voor The Ride waar hij precies over een week aan gaat beginnen vanaf de Kol du Tourmalet. Hij had zelfs al nieuwe sokken gekocht hiervoor dacht ik te zien. Er is tenslotte genoeg tijd om ook hiernaar te kijken onderweg. We gaan hem volgen op Strava uiteraard en mooi dat hij dit gaat doen.

We rijden door via meer bekende wegen bij Meersel-Dreef en zo door naar Sprundel. De sfeer is zoals altijd goed. We genieten van deze mooie rit samen en maken zo nu en dan een grap bij het overnemen. Ik rijd op kop en we naderen een gevaarlijke kruising, waarbij ik zie dat het rechtdoor doodlopend is. Toch is het signaal van de kapitein rechtdoor en rijd ik een modderig fietspad op door het bos. Later in de rit rijden we nog echt een stuk over een zandpad, lekker zo’n stukje met de racefiets.

Thijs geeft aan dat zijn voorband toch langzaam leegloopt. Het was geen slecht moment want we stonden stil bij een mooie molen. De meest lekbestendige band die Thijs heeft gevonden is toch minder goed bevallen en is aan zijn laatste rit bezig geeft hij aan. Nadat er een nieuwe binnenband inligt rijden we wat rustiger door naar Roosendaal. Hier pakken we het wielerbaantje mee, dat overigens erg groen is waardoor wij met lage snelheid het rondje maken. Aangezien er veel kinderen aan het BMX fietsen waren bij de wielerbaan, zal er best iemand zijn met een goede pomp. Thijs kon zijn voorband nu echt goed oppompen om het laatste stuk in te gaan.

Het tempo gaat voor het laatste deel nog eens omhoog en zo zie ik de teller een aantal stukken boven de 40. Thijs en Jan-Willem zijn toch de “jonge” honden in onze groep en dit hoort er bij de Sport af en toe bij. Het afzien, proberen te volgen of dan met de laatste kracht er toch weer overheen gaan is voor ons genieten, hoe gek het misschien ook klinkt. Nu las ik in het verslag van vorige week dat Erik een fiets heeft die minder goed functioneert bij deze snelheden. Twan en ik rijden wat minder hard bij onze kopbeurten (of kunnen niet harder), waardoor we toch bij elkaar blijven. Zo nu en dan doen we even gek, maar vervolgens wordt er altijd op iedereen gewacht.

Onderweg rijden we een aantal keren over echt natte wegen, maar een echte bui hebben wij nog niet gehad. Als dat maar goed gaat. Bijna in Made aangekomen regent het dan toch iets harder. Onze favoriets koffie met appeltaart is hierdoor wat minder interessant en we besluiten allemaal naar huis te gaan. Twan zwaaien we uit bij Wagenberg en ik zeg de rest gedag in Made. Nog één keer aanzetten naar huis en zo hebben we toch weer een prachtige rit gehad samen onder leiding van Thijs.

Met vriendelijke groet, Gerben