Op de Sport-app was daags van te voren al de verwachting uitgesproken dat het een zware zondagsrit zou gaan worden. Regen en harde wind lagen in het vooruitzicht en deze kwamen vanuit het noordwesten. Precies vanuit de richting waar we heen zouden gaan dus. Op de sportkalender stond namelijk de Molentocht gepland, u weet wel; het rondje Kinderdijk.

Bij vertrek was er op het Raadhuisplein geen mens te bekennen. Even spookte door mijn hoofd dat ze wellicht al om 08.30 uur vertrokken waren, maar al snel zag ik op de Marktstraat een groep renners staan. Lekker uit de wind.
Aldaar aangesloten hing er een wat zenuwachtige sfeer, niemand leek echt zin te hebben om met deze wind te gaan fietsen. De tour-groep koos bewust voor de makkelijkste weg en bleef zuidelijk tijdens hun tocht. De sport wilde hier niets van weten en besloot om zich gewoon aan het plan te houden. Wij waren wel bereid om ook daadwerkelijk nat te worden en af te zien voor onze klassementspunten.

Om 09:00 uur vertrokken we dan ook richting het westen, op ramkoers met het naderende onheil.
John hoefde niet lang te wachten op zijn eigen onheil, want bij de watertoren reed hij al lek. Ook de nieuw gestoken binnenband begaf het direct bij het oppompen en dus stond John voor een voldongen feit dat hij naar huis moest lopen. Gelukkig was Peter Broeders met zijn volgwagen dichtbij en kon John bij hem instappen.
Na afloop begreep ik dat hij een groot stuk metaal in zijn band had zitten. Wellicht van Bakker Metaal BV? Toeval bestaat niet.

Hoewel Frans nog wel probeerde om de lekke band van John als reden te gebruiken om het rondje wat korter te maken, werd toch besloten om ons aan de route te houden. Met 1 man minder reden we vervolgens verder richting het westen. In de groep waren aanwezig; Frans, Martien, Twan, Chris, Erik en Flip.
De wind was behoorlijk stevig en grotendeels reden we in twee waaiers. Dit ging vrij goed.
Net na Lage Zwaluwe werd de trim ingehaald en werd de Moerdijkbrug overgereden. Het waaide daar erg hard en de snelheid werd daarom vanwege de veiligheid aangepast.

Hoewel het nog niet geregend had, bleek nu al dat niet iedereen goed mee kon komen. En we waren nog maar 20km onderweg…. Bij Sliedrecht begon het vervolgens voor het eerst te regenen. Chris zag het allemaal gebeuren en sprak: “daar komt de ellende al.” En “ellende” was het. Nog geen twee minuten later kwam de regen en hagel met bakken uit de lucht. Meegevoerd door harde rukwinden, deden de fijne hagelkorrels pijn op het gezicht. Zo goed en zo kwaad als het kon, werd nog steeds in 2 waaiers vooruit geploegd. Pas bij Kinderdijk leek de regen te minderen.
Inmiddels was alles nat; handschoenen, beenstukken, schoenen, alles was doorweekt. Hoewel de regen misschien minder was geworden, leek de wind juist te zijn aangetrokken. In het kale landschap van Kinderdijk had de wind vrij spel en beukte daar frontaal op ons in. Het voordeel van dit hondenweer was wel dat er praktisch geen toerist te bekennen was op Kinderdijk, dus daar hoefden we in ieder geval niet op te letten.

Hoewel iedereen aan het afzien was, gaven dergelijke weersomstandigheden wel een beetje een “Reinier Paping-gevoel.” De strijd met de weerselementen aangaan en deze overwinnen is voor velen toch wel een aantrekkelijke gedachte en bijna iedereen genoot hiervan in stilte. Twan vormde hierop de uitzondering, hij genoot hardop door te joelen, schreeuwen en de regengoden te danken voor deze epische tocht.
Dit duurde echter niet lang…

Na Kinderdijk reden we de Lekdijk op en hadden we de wind vol in de rug. Lekker ontspannen zou je zeggen, maar niets was minder waar, het afzien begon nu pas echt want de kou kreeg vat op het peloton. Met onze doorweekte kleding en een nieuwe asfaltweg waar het regenwater amper weg kon trekken, reden we feitelijk kilometers lang door een grote plas water. Ieders handen waren inmiddels zo koud geworden dat je bidon pakken al een behoorlijke opgave was. Even een reepje uit de achterzak pakken was er ook niet meer bij. Twan moest zelf stoppen omdat hij met zijn koude handen zijn rits niet meer kon openen. Nee, Twan was niet zo enthousiast meer….
Ook Chris, de man die altijd warmte uitstraalt, had het ijskoud. Hij voelde bij Kinderdijk zijn voeten al niet meer.
De Lekdijk was, ondanks wind in de rug, gewoon afzien. Iedereen was dan ook met zichzelf bezig en er zat geen structuur meer in het peloton dat op sommige stukken verspreid was over honderden meters.

Pas toen we van de Lekdijk afgingen, en dus weer de wind van de zijkant hadden, kwam iedereen weer bij elkaar en hadden we elkaar weer nodig om de wind te trotseren. Het beste was er echter bij de meeste al af. Koude is namelijk een enorme energievreter en dit was duidelijk te merken. Erik en Frans hadden het vooral erg zwaar. Zo goed en zo kwaad als het kon, probeerde eenieder ze zo veel mogelijk uit de wind te houden, maar de tocht bleef zwaar. Zeker toen we na Werkendam de wind weer schuin van voren kregen. De verschillen in de groep leken nu wel erg groot en de tocht ging velen al lang niet meer om een snelle en leuke rit. Nee hoor… “Thuiskomen en bij moeders onder een dekentje liggen” was slechts nog het enige doel.

Twan probeerde nog wat mensen over te halen om ergens koffie te gaan drinken maar nu kreeg zelfs hij dit niet meer voor elkaar. Daarom reden we in Made allemaal maar direct naar huis, waarbij we moesten constateren dat we de tocht hadden volbracht met nog geen 30,5 km/h gemiddeld. Dat is niet echt een Sport-gemiddelde….

Maar goed, we hebben ons aan het plan gehouden en hebben ons (zoals een goed Sporter betaamd) niet af laten schrikken door het weer. Ook hebben we allemaal weer even het Reinier Paping-gevoel gehad en zijn we ons bewust geworden van de grote verschillen in conditie binnen de sportgroep. Voor wat betreft dit laatste, ben ik ervan overtuigd dat dit grotendeels te wijten is geweest aan een combinatie van het weer, de afstand, de tijd van het jaar en de geringe trainingskilometers van een enkeling.
Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat de verschillen in de loop van het seizoen kleiner gaan worden en dat we snel weer moeiteloos ritten kunnen afwerken a tempo van 37km/h gemiddeld… toch?

Op naar zaterdag dus, dan staat er Baarle-Nassau olv Erik op het programma.
Hopelijk nu wel een keertje met wat beter weer.

Thais.

We zijn aanbeland bij de derde rit van het seizoen en dit betekent volgens onze (sport)kalender dat er hierna geen sprake meer is van opbouw voor wat betreft de afstand. De gemiddelde afstand van de sport is namelijk ongeveer 100km per rit en de rit naar de Boompjesdijk zou deze afstand ongeveer omvatten. De opbouw in conditie is echter een heel ander chapiter. Troost u echter met de gedachte dat de gemiddelde afstand in ieder geval dus niet langer zal worden.

Bij de start zag ik weer erg veel leden. Waarschijnlijk hopen ze allemaal nog kans te maken op de leiderstrui. Tja…. de leiderstrui…. eigenlijk weet niemand hoe deze eruit ziet. Uit navraag bleek dat deze zelfs nog helemaal niet bestaat en dus strijden we op dit ogenblik voor een klassement zonder trui… Laat u echter niet ontmoedigen door dit feit en blijf komen. Uit betrouwbare bron heb ik namelijk vernomen dat de trui er zeker gaat komen. Hoe het eruitziet weet nog geen mens, wellicht heeft u een leuk idee voor het design?

Onder de vele leden zag ik ook veel sporters staan. Dat is weer fijn, want ik had de overtuiging dat we een zware rit zouden krijgen met regen en wind. Dit bleek echter erg mee te vallen. Geen drupje regen en van de aangekondigde windkracht 3 was in mijn ogen geen sprake. Hooguit windkracht 2.

We vertrokken met 8 sporters te weten: Curt, John, Gerben, Jan-Willem, Frans, Twan, Chris. De negende renner Sander was naar huis gereden om zijn fiets te wisselen ivm een ondeugdelijke band. Bij de rotonde bij Wagenberg hebben we daarom best wel even moeten wachten op Sander. Hoewel dergelijke zaken altijd kunnen gebeuren, is het altijd handig om je fiets de avond van te voren te checken, maar wellicht heeft Sander dit ook wel gedaan.

Na de gebruikelijke waarschuwingen van een aantal sporters dat ik het niet te gek moet maken, werd de rit westwaarts ingezet. Via wat bekende en onbekende wegen reden we behoorlijk vlot naar Steenbergen toe. Door de voortdurende zijwind probeerde ik zoveel als ik kon een tweede waaier te maken. Dit is echter nog niet zo makkelijk als er vanuit de eerste waaier iemand naar achter komt. Dit vraagt om een training als je het mij vraagt. Wellicht is het een idee om eens een dinsdagavond rit op te offeren voor een gedegen training Waaieren & Draaien. Johan en Martien beheersen dit al goed en kunnen ons dat prima leren.

Onderweg naar Steenbergen werd goed samengewerkt, maar op de Afgeslechtedijk bij Steenbergen merkte ik dat ineens het tempo omhoog ging. Hoppakee, ik zat zo aan de 42km/h, alles op een lint en JW en Frans achterin stierven. Wat bleek, Sander was eens goed op zijn tijdritstuur gaan liggen. Hoewel het mij niet hard genoeg kan gaan (dan maar kapot), werd ik overvallen door een gevoel van medelijden met JW en besloot ik hem samen met Frans terug te halen. JW heeft dit jaar nog maar amper op de racefiets gezeten en werd nu hard met de werkelijkheid geconfronteerd. Aan het einde van de rit gaf hij zelfs aan het gevoel te hebben dat hij de Marmotte had gefietst. Nou, toch knap van je dat mee bent gegaan. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan JW!

Voorbij de Boompjesdijk liet ik mij, terwijl we het viaduct over A29 opreden, even naar achter zakken. Het buzzende geluid van de terugschakelende elektrische derailleurs klonk als wielermuziek in oren. Wat hebben we tegenwoordig toch weer een mooi fietspark bij de Sport. Het is nog even wachten op de nieuwe fietsen van Gerben en JW, en dan is het feest compleet!

Boven de 80km beginnen de kilometers pijn te doen en de variëteit aan renners vooraan begon uit te dunnen. Curt had ik al een tijdje niet meer gezien, maar na goed kijken bleek hij zo dicht in mijn wiel te zitten dat ik hem amper kon zien. Dit was niet alles dat achter mijn rug gebeurde, John en Twan hadden het zo naar hun zit dat ze samen een gelletje deelden. Dat is pas ware vriendschap!
Frans had het op zijn beurt bij vlagen zwaar, nadat ik aan hem vroeg of het nog ging zei hij dat “het niet veel harder moest gaan.”
Tja, “niet veel harder” geeft in mijn ogen nog ruimte voor een klein beetje extra snelheid, we besloten echter verstandig te zijn en er werd dan ook geen tandje meer bijgeschakeld. 

Bij Zevenbergen probeerde ik de handen nog op elkaar te krijgen voor koffie bij d’n Elsakker, maar helaas er was te weinig animo. Twan ging hier niet mee akkoord en gooide al zijn social skills (en dat zijn er nogal wat) in de strijd om toch nog ergens koffie te kunnen drinken. Vijf minuten later kon Twan mij melden dat we koffie zouden gaan de drinken bij café De Droom te Langeweg (voorheen een truckerscafe toen de A16 nog niet bestond.)
Aldaar aangekomen bleek het hele zaakje gesloten en alweer moest Twan een beroep doen op zijn sociale vaardigheden. En… alweer succesvol. De op leeftijd zijnde eigenaresse werd volledig ingepakt door onze ras-ondernemer en we mochten koffie en gebak komen drinken.
Tijdens de koffie kwam de driedaagse nog uitgebreid ter sprake en we vroegen ons hardop af of dat de rit op zondag in september ook zou gelden voor het opkomstklassement. De meningen waren verdeeld, ondanks het feit dat de kalender als zodanig in de ledenvergadering is vastgesteld en dat ritten op deze kalender dus meetellen voor het opkomstklassement.

Enfin, u voelt een dilemma aankomen en daarom moeten we toch de hulp in gaan roepen van Anneke, het lopende WTC-wetboek. Anneke, help ons uit de brand! Telt die sportrit op zondag 8 september mee voor het opkomstklassement? Ik ben namelijk wel van plan om die trui (die niet bestaat) aan het einde van het jaar binnen te slepen!

Mannen bedankt weer voor de mooie rit en tot volgende week, dan staat de Molentocht olv Martien op het programma!

Thais.

De tweede rit van het WTC seizoen begon onder een dik tapijt wolken en met een koude wind uit het noordoosten. Chris zou de wegkapitein voor vandaag zijn en zou ons leiden langs de Noordwaard.
Bij het oude gemeentehuis aangekomen begon Twan al te zuchten toen hij mij zag. Direct aansluitend kwam Flip naar me toe met de mededeling dat “we” besloten hadden om het niet te gek te maken. Kennelijk had Chris vermoeide benen en hij was ook niet van plan de wegkapitein te zijn. Hij gaf het stokje graag door aan iemand anders, zo gaf hij te kennen.

Nou lekker dan, kom ik op raceday vol sportieve motivatie naar het gemeentehuis en krijg ik dit te horen. Uiteraard sterkte dit alleen nog maar mijn gedachte om de rit hard te maken en aldus vertrokken we rond 09.00 uur richting Werkendam, waarbij Martien het voortouw nam met 7 man in zijn kielzog te weten; Flip, Johan, Curt, Twan, Gerben, Chris en ikzelf.

De wind stond de eerste 15 kilometer flink op kop en toen de snelheid voorbij Raamsdonksveer onder de 29km/h dreigde te raken, vond ik dat ik in moest grijpen om het tempo weer wat op te krikken. Kennelijk deed ik dit iets te voortvarend en kwam ik er al snel achter dat ik alleen reed. Na gewacht te hebben, sprak Martien mij vermanend aan en verzocht mij m’n Garmin maar weg te gooien zodat ik beter op de groep kon letten. Hoewel Martien gelijk had, besloot ik mijn Garmin toch maar niet weg te gooien en heb ik mij toegewijd om een tweede waaier te maken op trajecten waar het kon of nodig was.

Zo rond Uppel begonnen de eerste klachten te komen. Johan riep dat hij het zo geen 3 uur kon volhouden. Hierop lieten we Johan weten dat we hoogstens twee en een half uur onderweg waren en dat hij zich dus niet druk hoefde te maken. Kort hierna werd het wat makkelijker omdat we wind in de rug kregen. Met het grootste gemak reden we zo rond de 40k/h richting het westen. Voor Curt was dit echter niet voldoende en hij voerde de snelheid dan ook al snel op richting de 45km/h. Het ging lekker maar iedereen wist dat we de prijs van dit genot nog moesten gaan betalen. De wind zou ons niet genadig zijn, dus nu toch maar even snel wat eten voordat we gaan afzien.
Vanaf het Biesbosch-museum reden we recht de wind in en vanaf kop zag ik dat iedereen mij goed kon volgen. Het viel eigenlijk ook best wel mee met de wind en halverwege de Noordwaard probeerden we te draaien. Hier zagen we Johan voor het eerst op kop komen en juist toen stopte het draaien en bleef Johan in de wind. Wat een rotstreek……
Noordwaard uit reden we het industrieterrein van Jesus Saves in. Normaliter loodst John ons altijd door dit labyrint, maar omdat hij permanente hersenschade had opgelopen met bier drinken was hij deze rit afwezig. Nu waren we op onszelf aangewezen en prompt reden we verkeerd. Tja John, de sport kan gewoon niet zonder jou.
Kennelijk heeft Jezus (John’s secondant) ons toch gered en vonden we de uitgang. Via de Grote Waardweg reden we vervolgens richting Hank. De snelheid ging weer omhoog en de benen voelde goed. Twan en Johan hoorde ik echter niet veel meer en naarmate we verder op de Grote Waardweg reden, stroomde de spieren vol en werd er op karakter gefietst. Zo rond de Visserhang bereikte de inspanning het hoogtepunt. Met wat aanmoedigingen mijnerzijds nam Twan toch nog even de kop over, maar dit bleek toch iets te veel gevraagd. Het verstand wilde wel, maar de benen niet meer. Twan werd zelfs een beetje misselijk van deze inspanning, zo begreep ik later bij de koffie.
Terug naar de koers; door de kopbeurt van Twan was nu een gat ontstaan dat dicht gereden moest worden. Gerben nam dit op zich. Ook bij hem spoot het lactaat uit de oren, maar uiteindelijk reed hij het gat dicht, wat kort hierop tenietgedaan werd omdat anderen er reeds aflagen. Curt kwam vervolgens op kop en neutraliseerde de koers waarop iedereen weer een beetje kon herstellen.
Hoewel er weer lekker werd afgezien heb ik de hele Grote Waardweg weer genoten. Dat we samen met zulke snelheden al in maart kunnen rijden belooft wat voor de rest van het seizoen!
Op een normale sportsnelheid werd vervolgens richting Made gefietst, waarbij zoals gewoonlijk nog even de burg over de Amertak vol werd afgeraffeld.

Na arbeid volgende ontspanning en werd onder het genot van een appelpunt nog nagesproken over de tocht en over de tochten die komen gaan. Chris merkte hierbij op dat we dit jaar nog veel leuke en speciale tochten zouden mee maken. Een leuk vooruitzicht mannen!

Thais

Al een aantal maanden hadden we het nieuwe shirt met de (deels) nieuwe sponsoren in de kast hangen. Pas bij de openingsrit mochten we dit aan. Dit betekende dat het oude shirt ook in de eerste 2 maanden van 2024 nog op de Brabantse wegen te zien was.
Deze eerste twee maanden zijn van groot belang voor de conditie. Heb je deze twee maanden niet goed benut, dan voel je zeker tot en met april de gevolgen hiervan. Sommige mensen, zoals Johan hebben echter een natuurlijke aanleg voor fietsen en hebben hier geen last van. Hoeveel ze ook eten en drinken, ze kunnen altijd met de snelste mee.
De rest moet daarentegen gewoon werken voor hun conditie en de meeste renners van de sportploeg trainden dan ook zeker 2 keer in de week op de gravelfiets of mtb. Nou is trainen misschien een groot woord, want met een gravelfiets een beetje in de modder prullen kan je toch geen trainen noemen. Dit is meer een beetje plezier hebben op de fiets en zorgen dat de spiertjes niet helemaal naar z’n grootje gaan in de wintermaanden.
Nee hoor, trainen voor het wegseizoen doe je gewoon op de racefiets. Met deze gedachte heb ik dan ook al half januari de racefiets gepakt en ben ik niet al te veel in de modder komen te zitten. Voor degene die dit wel met tij en ontij deden kan ik alleen maar respect hebben. Zeker Gerben en John hebben heel wat ontberingen doorstaan met valpartijen in bramenstruiken en avonturen onder water.
Afgelopen dinsdagavond begon de openingsrit wel erg dichtbij te komen en werd er een mtb rit gereden. Omdat ik de jongens al lang niet gezien had, besloot ik op de afgesproken tijd met de racefiets naar de start te komen om even gedag te zeggen. Het bleek dat we alleen maar over de weg zouden rijden, dus kon ik mooi mee. Het bleek de eerste gelegenheid te zijn voor een goede krachtmeting voor de start van het seizoen. Niemand zei het, maar iedereen wist het…
Met 33+km/h werd het een heftig tochtje. Met onze dikke banden reden we als 6 zoemende bijen door het aarde donkere landschap rond Dongen. Rijdend in het slaglicht van Curt’s mega schijnwerper bedacht ik mij dat eigenlijk niemand er slecht voorstond. Iedereen reed erg sterk. Als dit een voorbode wordt voor het seizoen 2024, dan zouden we nog veel lol gaan beleven……

Zondag 3 maart 2024 was het zover. De eerste rit van het WTC in 2024 was een feit. Traditie getrouw is dit ook direct de uitgelezen kans om direct ongeveer de helft van je contributie terug te verdienen, ivm met de brunch die na de rit volgde.
Met een enorme groep wtc’ers vertrokken we eerst naar onze nieuwe sponsor; Albert Heijn Made waar directeur dhr. Van Meel ons al stond op te wachten met stroopwafels preluderend op een groepsfoto van de club in het nieuwe outfit.
Hierna werd olv Ad verder gereden naar VEMA Crane, waarbij we langs de Schietberg reden. Ad dacht waarschijnlijk dat hij nog op de mtb zat, want de gehele straat lag open waardoor we met 50 renners over het trottoir moesten. Hoewel Ad het op een slecht voorverkenning gooide, moet ik zeggen dat die weg nu al onderhand een half jaar openligt. Wanneer zouden ze dit nu eens een keer af hebben…?
Op weg naar VEMA Crane zag ik dat Twan helemaal achteraan fietste en trots neer keek op al zijn nieuwe kleine mini hamstertjes in blauwe tenue. Peter heeft hier een filmpje van rond gestuurd. Best een indrukwekkende groep zo, vind ik.

Na de fotoshoot bij VEMA Crane kon de rit echt beginnen. We hadden ondanks de afwezigheid van diverse vaste sporters toch een serieus grote groep sporters bestaande uit Twan, Thijs, Gerben, Chris, John, Johan, Kevin, Frans, Curt en Flip. Opvallend was dat Johan met z’n gravelbike (inclusief gigantische spatlap) meedeed… Maar goed, zoals reeds eerder gezegd; Johan kan gewoon op zijn talent rekenen.
Bij het oprijden van de Terheijdense brug schoten de woorden van John direct al door mijn hoofd. “Niet te snel beginnen Thais, want mannen zoals Frans zijn niet zo explosief en moeten eerst even goed warmrijden. Nou lezers, drie keer raden wie brug af direct vol op kop ging rijden… precies onze Patron himself.
De opgelegde restrictie van Sjon kon dus direct al overboord gegooid worden en na Terheijden kon ik dan ook lekker hard op kop rijden zonder morele dilemma’s. Oh oh, wat heb ik dat toch weer gemist. Iedereen nam ook lekker over en met een gangetje van rond de 35 vonden we onze weg richting Moerdijk. John was dit keer wegkapitein en had duidelijk veel werk gestoken in het uitzetten van de route. Het werd precies dezelfde route als de route die we samen een dag eerder hadden gereden. Prima dus, want we kwamen precies om 11.00 uur aan bij het Trefpunt. Wij wel…
Onderweg werd niet veel gepraat en bij Zevenbergen begon het hier en daar te kraken. Tot overmaat van ramp hadden we ook nog eens het enige verkeerslicht mee. “K**! Groen!” klonk het in het peloton.
Bij de Rode Vaart ging vervolgens weer iedereen in het rood en werd ik door Chris tot de orde geroepen. Het ging te hard voor de renners die nog maar 300km dit jaar hadden gefietst.
De weg werd hierna vervolgd richting Lage Zwaluwe waar we nog steeds een aardig tempo in de benen hadden. Hier en daar werd nog iemand wat aangeduwd, de duw was echt van diens aard dat het ook als seksueel grensoverschrijdend gedrag opgevat kan worden… ja ja ook binnen de WTC moeten we hier alert op zijn. Een mede renner aanduwen is trouwens op zich een collegiale daad, maar tja, als je energie over hebt om andere aan te duwen, dan rijdt je niet genoeg op kop. Zo kan je het natuurlijk ook zien…
Richting Made werd het gas weer even opengetrokken, waarna we via de Koekoeksweg Made inreden. Aldaar reden we op kakelvers asfalt waar Kevin maar niet over uitgesproken leek te raken.

Bij het Trefpunt werden we verwelkomd met een heerlijke brunch. De rit werd natuurlijk geëvalueerd waarbij Kevin en Johan opgelucht waren dat ze de boel goed konden bijhouden. Nog een beetje bij trainen en ook de langere ritten zullen voor jullie gesneden koek zijn.
Na de brunch werd nog gezellig afgesloten met een pintje. Een geslaagde afsluiting van een seizoensopening!

Thais

Vandaag stond de kermisrit op de agenda. Zoals reeds het hele seizoen op de kalender stond, betrof dit voor de sportgroep een rondje Hedel.
Bij het verzamelpunt waren dit keer erg veel WTC’er bij elkaar gekomen. Op zoek naar wat bekende gezichten, zag ik Anneke als eerst en dus ben ik lekker naast haar komen staan om even bij te kletsen. Dit duurde niet lang want de tour vertrok al rap en Anneke haastte zich dan ook naar het achterwiel van Ad. In de achterlatende stofwolk hoorde ik Le Patron zeggen dat we maar 4 sporters hadden, maar plots doemde daar nog 4 sporters uit de stofwolk op. We waren dus met 8 man. Ook Flip wilde mee met de voorwaarde dat het niet te gek ging. Deze belofte werd niet gedaan, immers de tour was al vertrokken en Flip had dus sowieso geen keus meer, dan met de sport mee te gaan.
Wie waren die 8 man dan? De volgende: Twan, Martien, Flip, Erik, Frans, John en Gerben.

Made uit gaf Martien aan dat we via Dongen richting Hedel zouden rijden. “ Oh ja, is goed” was mijn reactie en het eerste stuk nam ik de kop op me, niet goed wetende hoe ik nou eigenlijk precies in Dongen moest komen. Pas bij de Vijfeikenweg had ik een beetje beeld hoe we moesten rijden. Dat moet ik dus even onthouden voor de volgende keer.
Bij de Vijfeikenweg had praktisch iedereen al een keer op kop gereden en de Vierbunderweg bij Dongen was het de beurt aan Frans. We reden zo rond de 36km/h achter hem aan maar bij het viaduct over het Wilhelminakanaal zakte het tempo steeds verder. Mr. Pattex zat zo te zien heerlijk in Frans z’n wiel en maakte geen enkele aanstalten om over te nemen. De snelheid zakte vervolgens nog verder naar 29km/h en het gehele peloton zat knarsetandend te kijken hoe Pattex het bordje van onze 70+ topper tot op de laatste kruimel aan het leeg eten was. Twan kon het boven aan het viaduct uiteindelijk niet langere aanzien reikte de helpende hand door over te nemen. Frans was off the hook…..
John was zich denk ik van geen kwaad bewust. Toch even onthouden voor de volgende keer.

De weg werd voortgezet richting het oosten, langs de Coca-Cola, De Moer en door Loon op Zand waar de weg opengebroken was. Door wat handige stuurkunsten konden we over de stoep rijden en konden we onze weg vervolgen. We reden langs de Rustende Jager in de richting van Cromvoirt. Op de route gingen we dit keer over een fietspad, waar zo ongeveer de half mountainbiked Brabant ook op reed. Daarnaast begonnen de mensen die zich voortbewegen op een elektrische fiets ook aan het verkeer deel te nemen en dus was het handiger en veiliger geweest om op de rijbaan ernaast te gaan rijden. Dit deden we echter niet want als fietser probeer je in alle redelijkheid toch zo veel mogelijk op het fietspad te rijden. Daarnaast was het ook wel even tijd om te gaan eten. Ik heb bij wat renners een banaan of een gelletje voorbij zien komen. Een gelletje is altijd fijn om te eten, want het slikt zo lekker snel door. Al heb ik kunnen zien dat ook een hele banaan zo doorgeslikt is. Burp….

Bij Cromvoirt aangekomen is het nog maar een klein stukje richting Den Bosch. De wind stond daar gunstig dus konden we het laatste stukje naar Den Bosch lekker vlammen. Na Den Bosch gingen noordwaarts terug richting het westen. Als we daar zuidwaarts waren
gegaan dan zouden we uitkomen bij het natuurreservaat Kampina. Twee jaar geleden hebben we daar met oa Martien, John en Twan nog een prachtige graveltocht doorheen gemaakt. Ik hoop dat we dat dit winterseizoen ook weer eens gaan doen. Moeten we even onthouden.
Zoals ik al schreef reden we na Den Bosch noordwaarts naar Hedel en naar Ammerzoden. Gerben vertelde dat hij deze route nog nooit had gereden, terwijl dit toch wel een beetje een WTC klassieker is. Hoewel Gerben vandaag lekker aan het rijden was, vond ik hem toch een beetje de grijze muis in het peloton. Bij navraag bij Gerben bleek dat hij gisteren een heftig feestje had gehad. Laat naar bed, je weet wel…. Dat verklaart in ieder geval een hoop.

Waar Martien bij aanvang van de rit nog lekker in het treintje meereed, niet te gek deed, korte beurten reed en waarschijnlijk dacht “laat die Thais maar uitrazen.” Veranderde dit zo ongeveer op de helft van de rit. Martien liet zich steeds meer zien en vulde zo weer prima de energie aan die bij velen al was verloren.
Bij Wijk en Aalburg kwam het einde toch wel een beetje in zicht en werd er als groep lekker gedraaid. Voor mij wel zo fijn, want dit kost mij relatief weinig energie.
Ik vroeg me af of we vlak daarvoor op de Bergsche Maasdijk ook niet beter hadden kunnen draaien. Dan hadden we daar geen waaier gehad en was Erik niet in de moeilijkheden hoeven komen. Even onthouden voor de volgende keer…

Omdat ik jarig ben geweest had ik het idee om bij Fort Lunet wat te drinken. Ik had besloten om dit bij Hank voor te gaan stellen. Dat zou een tactische plek zijn waar iedereen moe gestreden zou zijn en juist weer energie zou krijgen voor het laatste stukje, wanneer ik ze blij kon maken met het voortuitzicht op koffie met appeltaart. Helaas Hank haalde ik niet, want Twan was me bij Meeuwen al voor geweest… Uiteraard stemde iedereen in.

Bij Fort Lunet was iedereen weer blij dat ze aan de koffie zaten. Er werd zelfs nog voor me gezongen. Dat is lang geleden kan ik jullie vertellen. Ook kreeg ik te horen dat Melody helaas stopt met haar lidmaatschap. De liefde heeft haar noordwaarts gesleept en het viel wel een beetje te verwachten dat ze zou stoppen. Desalniettemin vinden we het erg jammer. Toch blijft de hoop bestaan dat ze nog een keer mee gaat. Er resteren nog 3 ritten dit seizoen…

Rond 12.00 uur reden we de Kermis weer in. Op mijn voorstel om nog even in de Miami Trip trip trip trip…. te gaan werd niet ingegaan. Dit stelde ik dus maar uit tot vanavond met de kinderen. Helaas kwam ik er weer misselijk uit. Een tabletje tegen wagenziekte schijnt hiertegen goed te helpen. Ook deze moet ik maar even onthouden voor de volgende keer.

Bedankt en tot ziens mannen

Thais.

Het hoogtepunt van het najaar bij veel WTC-leden is toch wel Den Hout – Den Hout – Den Hout.
Menige WTC’er geeft in zijn “Wie is Wie-verhaal” zelfs aan dat juist deze tocht één van hun mooiste ritten allertijden is. Nou dat wil toch wat zeggen.

Omdat ik me pas op het allerlaatste heb ingeschreven, heb ik de mail-berichten over de rit gemist, maar via de WTC-app begreep ik dat het gewoon om 08.30 uur verzamelen was bij het oude gemeentehuis.
Dit gold ook voor Martien, maar hij was te laat en moest dus solo naar Den Hout rijden.
Tijdens de rit wordt er bij de WTC altijd gewacht, maar voorafgaand aan de rit nooit.

Onderweg werd ik door Sandra bijgepraat over het reilen en zeilen van de rit en kreeg ik te horen dat de snelste groepen pas rond 09.30 uur vertrokken. Met dit kille natte weer was dat geen pretje, dacht ik nog.

Aangekomen bij de startplaats zag ik al veel WTC-shirtjes tussen de menigte staan. Iedereen zag er goed gesoigneerd uit en er hing een ontspannen maar chaotische sfeer, waarbij iedereen als in een mierennest door elkaar liep. Er moest ook zoveel gebeuren; koffie pakken, startbandje halen, ff fietsen kijken, bijpraten met Jan en alleman, worstenbroodje pakken, eigen fiets nog even checken, nog een bakje koffie ect ect, we hadden het er maar druk mee….
Tussen de mierenhoop zag ik ook Wim Rasenberg scharellen met een z’n mooi glimmend gepoetste fiets. Hij zag er wat nerveus uit, wellicht toch wat gespannen voor de tocht?

Rond 09.00 uur heette Gerard ons welkom en kon iedereen met de zege van de pastoor vertrekken. De pastoor had het oa over zelfbeheersing. Een groot goed als je het mij vraagt, maar met een hartslag van 180 tijdens het fietsen niet altijd even eenvoudig.
De WTC sportgroep zou als laatste vertrekken. De groep die net voor ons vertrok was de sportgroep van Velo Amice. Allemaal mannen met een fiets van boven 10.000 euro en krachtige benen. Ze zagen er toch wel wat gespannen uit. Waarom weet ik niet, maar misschien kwam dit door het natte weer in combinatie met de wetenschap dat ze hard wilden gaan rijden. Zouden ze voldoende zelfbeheersing hebben? Ik weet het niet.
Bij terugkomst enkele uren laten begreep ik dat er iemand hard gevallen was. Beterschap voor deze pechvogel in ieder geval.

Net na 09.30 uur vertrok onze groep. We waren in totaal met 7 WTC’ers te weten John, Martien, Gerben, Chris, Sander en Twan. Ook sloten bij onze groep aan: Gerald van Oerle (zoon van…) en Ruud Stoop (aka Ruud Sloop)

Den Hout uit werd mij al direct duidelijk dat de buienradar geen motregen aangeeft. Helaas word je daar echter wel kletsnat van en het blijvend opspattende water van je voorganger droeg daar alleen nog maar aan bij. Toen we vervolgens de bossen bij Vrachelen in reden werd het ook nog eens akelig donker. De ploegentijdrit in de Vuelta dit jaar was er niets bij. Na Oosterhout werd het gelukkig wat lichter en het tempo kon daardoor wat opgevoerd worden. Bij Bavel kon John het echter even niet bijbenen en waren we hem kwijt. Dit kwam niet zozeer omdat hij de kruissnelheid niet aan kon, maar meer omdat hij veel achteraan reed en steeds vol moest aan zetten na de bocht. Nadat we even afgesproken hadden om na de bocht wat meer zelfbeheersing te tonen door niet direct vol aan te zetten en John zich meer in het midden van de trein positioneerde ging het stukken beter en kon ook John regelmatig zijn kopbeurt afwerken.

Twan reed er lekker ontspannen bij. Deze ontspanning kwam pas na de start, want voor de start was hij te druk met groeten en handjes schudden van iedereen niet hem wel (of niet) kenden. Waar velen hem namelijk zien als de directeur van één de beste AH’s van Nederland, kan hij bij ons gelukkig gewoon heerlijk ontspannen als “De Hamster” rondrijden.

Net na Wortel hadden wij onze eerste stop. Vlak hiervoor werden wat kasseien aangedaan en daardoor voelde ik direct wat speling op mijn balhoofd. John vertelde mij dat hij hetzelfde probleem had. Nadat ik aan de chauffeur van de volgwagen een inbussleutel had gevraagd was dit probleem echter zo verholpen. Ook bij John z’n fiets wilde ik dit probleem verhelpen, echter John weigerde. “Het ging nog wel”, zei hij…

De weg werd voortgezet richting Den Hout (B) en daar aangekomen bleek het, net zoals in Den Hout (NL), ook kermis te zijn. Deze in België was alleen wat groter. Na de traditionele groepsfoto werd de weg vervolgd richting De Kluis in Ulicoten. Daar hebben we heerlijke appeltaart op. Gelukkig zaten we lekker warm binnen. De tour groep probeerden echter het zomergevoel nog wat te verlengen door op het terras te gaan zitten. Brrrrr….. zij liever dan ik.
Ook Ad zag ik op het terras zitten. “Zou hij niet liever met de sport meegaan of heeft hij daar te veel zelfbeheersing voor? schoot door mijn gedachte…

Na Ulicoten waren het de laatste loodjes. Ik voelde me nog prima in orde en ik was niet de enige. Ook Gerald had er nog veel zin en onze zelfbeheersing was nog steeds een valkuil. Gerald nam vrij lange kopbeurten op zich, maar bij Molenschot werd hij voorbij gereden door Sander. En Sander zou Sander niet zijn als hij niet even zichzelf en de rest van peloton volledig in het diep rood liet rijden. Sander had namelijk zijn zinnen gezet op een scooter de erg ver voor ons uitreed en had zijn zelfbeheersing volledig aan de kant geschoven. Hierdoor kwam de snelheid al snel richting de 50 km/h. Chris zijn elastiek stond hierdoor direct onder hoogspanning en dreigde te knappen. De broedermoord van Molenschot kon echter maar net voorkomen worden doordat de scooter afsloeg en het peloton vormde daarom direct weer één geheel. Sanders explosie had echter wel z’n tol geëist. Uitgewrongen stonden we een minuutje later bij de Vijfeikenweg voor het verkeerslicht te wachten. Iedereen moest even bijkomen en dat gold zeker voor Twan die toch al een beetje blauw was aangelopen.

Richting Oosterhout verloor ik zelf maar weer eens mijn zelfbeheersing en besloot ik om nog even aan de boom te rammelen, maar al snel probeerde Gerald mij in te halen. Op de vraag of hij nu nog sneller wilde gaan, antwoordde hij dat hij dacht dat ik overgenomen wilde worden omdat ik onder in de beugels ging. Dat was niet het geval en Gerald ging weer terug in het wiel. Bij Oosterhout had nu iedereen zichzelf een beetje kunnen uitleven en had iedereen definitief zijn zelfbeheersing teruggevonden. We waren er met andere woorden wel zo’n beetje klaar mee. In het bijzonder Chris die, toen de route ons met een lus om Den Hout wees, wanhopig nog riep of we niet gewoon direct Den Hout konden inrijden….

5 minuutjes later reden we Den Hout dan toch binnen en werden we getrakteerd op een lekkere oliebol met een koud pilske. Het was weer een geslaagde rit en in het bijzonder gaat de dankbaarheid uit naar de organisatie die zichtbaar veel tijd en zorg besteed heeft aan de organisatie.

Thais

De afgelopen week zag ik al het e.e.a. voorbijkomen over de Rivierentocht. Ik voel mij altijd verbonden met het water, misschien was ik in een vorig leven schipper, al denkt paragnost J. Haanskorf eerder aan een dolfijn.

Het hitteprotocol zorgde ervoor dat we al vroeg aanwezig moesten zijn. Sander, de echte dolfijn, vroeg zaterdagavond nog maar eens hoe laat het vertrek was. Bij de start bleek hij er helemaal niet te zijn, een excuus hiervoor hebben we niet meer gehoord.
Vaste Sportrijders Twan, Jan Willem en weg- en waterkapitein M10 waren er wel. M10 had deze mooie rit goed voorbereid. De groep werd aangevuld met Ad, Flip, vaste gastrijder Kevin en Jon, the Spanish Inquisition uit Carromontaña (Wagenberg). De Nederlandse Jo(h)n is er wel, maar die kon niet mee. Om geloofwaardig over te komen had hij zelfs zijn stuur van zijn racefiets afgebroken begreep ik.

Samen met M10 op kop rijden we rustig Made uit. Ik zei tegen hem dat wanneer Thijs er wel bij was geweest, we hier waarschijnlijk al 37 gereden hadden. Op dat moment komt JW naast mij rijden met de vraag of we een toertocht gaan rijden of zo? Onze gesprekstof zakt tot een minimum en zo vliegen we door het eerste gedeelte.

Het weer is geweldig met nauwelijks wind. Vanuit Waspik rijden we richting de eerste rivier en richting Heusden. Ik zie M10 naar voren snellen om de weg te wijzen, maar ik neem het graag van hem over, hij doet al genoeg. Met jeugdig enthousiasme rijd ik de brug bij Heusden op en wil aanzetten voor het viaduct richting Bern. Kapitein M10 maant om rustiger te rijden en uiteraard wordt hier gehoor aangegeven.
Wanneer JW vandaag op kop rijdt dan gaat het zeker nog een stukje harder, hij is ongelofelijk sterk. Kevin en Jon rijden eveneens sterk en lijken geen moeite te hebben met de snelheid. Twan en M10 pakken altijd hun kopbeurten en tijdens het overnemen is er altijd even een grap of een lach, we genieten van de rit.

Over de helft komt Ad steeds meer naar voren. Wat eveneens opvalt is dat hij verbaal steeds meer hoorbaar wordt. “Voor, achter, let op rechts…enz.” Zou hij dat thuis ook zo doen vroeg ik mij af? Flip is zonder dat ik het wist aangesloten. Ik weet dat hij geen fan is van heel hard vertrekken, dus zal hij het begin wat minder gevonden hebben, maar hij geniet enorm van het fietsen de uitzichten geeft hij aan. Mooi dat hij erbij is.

Bij Rossem zien we de Waal liggen en zo rijden we over prachtige wegen richting Zaltbommel waar we de brug al zien liggen. In Brakel moest ik nog aan Thijs denken. Niet zozeer door Brakel zelf en het gevoel wat wel eens opkomt als hij weer aanzet, maar ik zag in mijn ooghoek een winkel met Thijs op de gevel. Zag ik dat nu echt of is het de vermoeidheid dat ik dingen begin te zien die er niet zijn? Of het feit dat ik 35,6 gemiddeld zie staan en dan automatisch aan Thijs moet denken, dan is 35,9 mogelijk! Ah fijn, toch mooi dat ook Thijs er op deze manier weer bij was.

Persoonlijk dacht ik begrepen te hebben dat we bij Poederoijen een koffiestop zouden doen. Richting Poederoijen geef ik nog een keer alles om daar een korte pauze te hebben. Aangekomen bij Brasserie de Buurman (prachtige plek om te stoppen), rijden we volle snelheid door. M10 stopt niet werd mij al ingefluisterd.
We vervolgen onze route langs de Afgedamde Maas en slaan aan het einde rechtsaf om langs de Bergsche Maas richting de Keizersveerse brug te gaan.
Ik kon het toch niet laten en vroeg aan M10 hoe het nu zat met die stop. M10 was duidelijk, je gaat toch niet onderweg stoppen bij een ritje van 130 km. Ajai kapitein en we rijden verder.

Ik zie dat Twan zich naar voren snelt om het tempo nog eens te verhogen. Twan laat zich bij het pontje van Dussen afzakken en M10 rijdt nu voorop en ik zit achter hem. Een stuk verder verderop zie ik dat hij slingert van links naar rechts en een smak op de grond maakt. Ik schrik en weet nu nog steeds niet of ik langs of over hem heen ben gefietst of gesprongen. Waarschijnlijk overheen want M10 appte mij in de avond dat mijn band op zijn rug stond.
M10 staat al snel op en is flink geschaafd, zijn helm is beschadigd en ik kijk ondertussen zijn fiets na. Die is zeker beschadigd bij zijn stuur, maar alles werkt verder nog.
We zijn allemaal geschrokken, hoe het precies heeft kunnen gebeuren weet hijzelf ook nog niet. Er zat in ieder geval een bobbel in het stuk asfalt en zodoende dus even de controle over het stuur verloren lijkt het. Als hij een beetje van de schrik is bekomen besluiten we rustig de route af te maken.

In Made aangekomen gaat M10 uiteraard naar huis en gaan we met een aantal renners toch nog even koffiedrinken om er even nader bij stil te staan.
Nu een dag later maakt M10 alweer grappen en is de nacht niet heel slecht gegaan. Gelukkig maar. Jammer van het einde, maar we hebben allemaal erg genoten van deze prachtige route van M10 met een mooie groep renners.

Gerben

De zondag kon niet beter beginnen, prachtig weer met als rit-thema “bijpraat tocht”. De dag ervoor begon het op de sport app al te kriebelen, waar gaan we naar toe. Dolenthousiast beginnen alle sportmannen in de app te reageren J, het beloofde een toprit te worden, in ieder geval ik had er zinin.

Toch kreeg ik in de eerst uren van deze zondag de eerste teleurstellingen al snel binnen. Waar de sport groep vorige week nog met 12 personen was, waren we nu met totaal 5. De broertjes Weda gingen niet mee. Waar Sander uithing was me niet bekend maar Chris had iets teveel bier gedronken en was niet bekwaam om op de fiets te stappen. Gerben had een virus opgelopen tijdens zijn vakantie in Malta, in een hotel vol krijsende kinderen en ging daarom met de tour mee.

De Patron was in Frankrijk op vakantie, Kapitein Iglo was bootje varen, Melody blijft de eeuwige afwezige, en ondanks hun zeer prettige ervaring met de sport besloten Flip en Ad om toch met de tour mee te gaan. Thijs gaf aan dat hij op tijd terug moest zijn, want hij mocht zijn schoonfamilie naar de Efteling. We besloten om met 5 (John, JW, Thijs, Erik, en ik) rondje ’t Zand te rijden. We gingen van start en het leek wel of we meteen in de Python terecht kwamen, Thijs ging op kop en al snel passeerden we de Trim. Voorbij Den Hout trokken Thijs en JW flink aan de gashendel, je kent het gevoel wanneer je in een achtbaan naar beneden gaat en je maag omdraait, nou zoiets dus…

John had zaterdag een dikke 100 km in Limburg gefietst op een nieuwe Canyon, hij wil graag een nieuwe fiets bestellen, ik had het gevoel dat zijn huidige fiets dat geweten heeft. Het liep in het begin allemaal wat stroperig bij John.

Bij Molenschot waren we John ineens kwijt, bleek dat zijn plaatjes onder zijn schoenen zover versleten zijn dat ze ook niet meer in zijn pedaal passen. Allemaal uitkijken naar nieuwe fietsen, maar nieuwe plaatjes, ho maar..

Erik rijd altijd op souplesse en ijzersterk, toch moest hij heel even passen toen we weer de snelheid op gingen voeren. Ja, zei Erik, boven de 40km/uur zit er bij mij een soort begrenzer op. De snelheid vrat hem op, een soort Monsieur Cannibale. Maar uiteraard wacht de sport op elkaar, Erik kwam op adem en sloot weer snel aan.

Het gemiddelde lag redelijk hoog, we waren ook vrij snel terug bij de Teteringse bossen. Thijs besloot om een lus eraan te maken, via Terheijden. Met elkaar werd er nog eens een snuk aan gegeven, prachtig!! Rond 1030 arriveerden we bij Shirley, voor het land van Laaf.
Tijdens deze sport rit werd er opvallend weinig “bijgepraat”, iedereen had de focus op de koers. Gelukkig wordt dit tijdens de nazit altijd ruimschoots gecompenseerd met sterke verhalen, grappige opmerkingen en de nodige versnaperingen.

We hebben weer genoten,

Twan