Thijs heeft voor de Sport voor het seizoen een mooie kalender gemaakt. Daarbij kon iedereen aangeven welke ritten je erop wilde hebben en of je wegkapitein kan zijn voor die rit. Bij het delen van de kalender stond er bij mij de Bramentocht op. Die had ik niet ingediend, maar Thijs had mij deze ritnaam gegund na een duikeling met de gravelbike in een bramenstruik ergens in het voorjaar. Eens kijken wat ik daarmee kan?

Het werd een rondje Leerdam, hier zijn toch de meeste kansen op bramen dacht ik.
In de ochtend vroeg ik mij al af of we wel zo’n grote groep zouden gaan hebben deze keer.
Dat bleek gelukkig wel het geval en zo gingen we op pad met Erik, Flip, Chris, Twan, Curt, John en ik.
Een mooie groep en leuk dat Curt op zo’n doordeweekse feestdag ook meekan. Alhoewel feestdag, Hemelvaart…ik moest het even opzoeken, maar we vieren dat Jezus is opgestegen naar zijn vader in de hemel. Verder waag ik mij maar niet aan dit onderwerp aangezien er al genoeg onrust is in de wereld momenteel.

Waarbij het in het begin nog wat fris was, bleek de temperatuur buiten en van binnen aardig snel op te lopen. Nog voordat we in Geertruidenberg waren, had ik mijn armstukken toch maar afgedaan. Sowieso een zonnige dag om gebruinde fietsarmen te krijgen. Ik had mijzelf voorgenomen dat het voor iedereen een prettige rit moest worden om te fietsen. Als leider ben je dan geneigd om veel op kop te rijden (ik in ieder geval wel) om ervoor te zorgen dat de snelheid constant blijft. John was zo blij dat alles op zijn fiets bleef zitten en dat hij geen lekke banden had. Dat betaalde zich uit in kopbeurten van een hogere snelheid. Demonstratief liet Flip een gat vallen. Gelukkig kijkt John regelmatig achterom (niet) om te zien of iedereen er nog aanzit. John nam wat gas terug en zo reden we verder over onze route. Net over de brug bij Hank passeerden wij de Trim, waarbij Piet zijn fluitje ervoor zorgde dat we hen moeiteloos konden passeren.
Via de Peerenboom richting de Korn bij Dussen waar het mooi fietsen is over de dijk. Hoewel de snelheid er best goed in zat, kreeg ik terug dat iedereen het goed vol kan houden zo. Twan en Chris pakten lange kopbeurten. Twan zei later nog tegen mij; “Het is net alsof dit veel makkelijker is nu je de week ervoor ruim 200 kilometers hebt gefietst”. Dat gevoel had ik ook, maar wist eveneens dat we nog maar net begonnen waren.

Via Sleeuwijk gingen we bij Gorinchem de brug over. Wederom in een constant tempo zag ik dat iedereen kon volgen. Curt is een sterke fietser, maar met bruggen kan hij nog wel eens terugzakken, dat was nu zeker niet het geval. Iedereen pakte zijn kopbeurten en sommigen wat langer dan anderen. Dat zorgt ervoor dat we allemaal lekker fietsen en elkaar helpen waar nodig.

Nadat ik ons door Gorinchem had geleid, reden we langs het water richting Arkel. Het blijft een mooie omgeving en het is heerlijk fietsen met het uitzicht langs de Linge.
Nauwelijks wind en waarbij ik vooraf dacht dat dit wel de periode van bloei van de bloesem zou zijn, waren we daar achteraf gezien te laat voor. Over de brug bij Leerdam had ik een weg meteen rechts gezien, maar die is niet voor herhaling vatbaar. Een smal fietspad met die snelheden, dat is niet zo handig.
Door Heukelum rij ik op kop aangezien ik zelf ook even goed moest kijken om weer terug te komen langs de Linge. Dat ging allemaal goed en John en Twan voerden het tempo nog eens op.
Het was mooi dat Flip er ook bij was. Die had de week ervoor net zoveel gewandeld als de meeste mensen in een paar maanden doen. Heel knap en geweldig fit is hij nog altijd. Erik reed goed mee en zorgde ervoor dat hij zeker zijn kopbeurten pakte, maar niet te lang. Dat vindt iedereen prima en zo is hij heerlijk meegegaan heel de route.

De bedoeling was om terug te gaan via Schelluinen, maar er was een brug afgesloten die deze route blokkeerde. Bij mijn vraag aan Chris om via een andere brug verderop naar de route te fietsen, werd niet heel enthousiast gereageerd door hem. Liever hetzelfde stuk even terug dan een nog langere route..haha. Chris is zo sterk, maar deze paar kilometers extra zag hij niet zitten. Later begreep ik waarom en dat was omdat hij het nog druk had met bierdrinken in Den Hout op de Jaarmarkt (dat was ook leuk, al lag deze finish iets te ver…).
Richting Werkendam gingen we kop over kop langs de Merwede. We hadden nog zo’n 25 kilometer te gaan. Uiteraard riep Twan: “Er zit toch nog wel een koffie in leider?” Uiteraard, ik ben daar eveneens een groot fan van. Aangekomen in Raamsdonksveer zijn we gestopt bij Fort Lunet. Nu zijn wij bij D’n Elsakker al een bekend gezicht, maar hier worden we ook al herkend. Het vertrouwen in ons is zo groot dat we zelf de slagroom op de appeltaart mochten doen. Nadat Erik eerst nog heel subtiel wat slagroom erop deed, vonden we dat toch echt te weinig en werd de appeltaart bedolven onder de slagroom. We praatten over van alles en de conclusie was dat we lekker gefietst hadden.

Om alle calorieën meteen maar weer te verbranden, zette Twan aan voor het laatste stuk. John sloeg af naar zijn hometown en ik trok nog een keer de brug omhoog. Het was een stuk lastiger fietsen, want het fietspad was gevuld met mensen die van het mooie weer aan het genieten waren. Dat hebben wij zeker ook gedaan en we kijken terug op weer een mooie rit samen. Op naar huis en daarna naar de Jaarmarkt, waar ik nog veel wtc-leden ben tegengekomen.

Gerben

15.30 uur Terras De Droom, Langeweg
Voldaan van een ritje Renesse zaten we heerlijk in het zonnetje, onder het genot van een koud pilsje te genieten van onze tocht. Wat was het toch een mooie dag geweest en wat hebben we toch lekker gereden, zonder ook maar een centje pijn…
Napratend over de rit passeerden alle 225 kilometers nog eens de revue. Waar de prachtige fietsdag eindigde in majeur, begon 9 uur eerder toch wat meer in mineur.

07.00 uur Bakkerij Curt vd Westen, Made
Vandaag zou de monsterrit van 225 kilometer naar Renesse op het programma staan. Vorig jaar werd deze voor het eerst toegevoegd aan de kalender en waren wij gastvrij onthaald op het vakantiehuisje bij Curt in Renesse.
De rit zou de analen in gaan als “de hel van Renesse” omdat de 4 deelnemers destijds (ik, Twan, John en Martien) zo dood als een pier terug op de May kwamen van 120 kilometer wind tegen vanuit Renesse. Martien zat er toen nog het beste bij, want hij had vanaf Steenbergen onafgebroken op kop gereden. De andere konden alleen nog maar in zijn wiel hangen.
In het licht van die tocht, waren de verwachtingen voor de tweede editie van deze tocht gespannen.
Een voor een druppelde de deelnemers vanaf 07.00 uur binnen in de bakkerij van Curt, welke wederom zorgde voor goed gevulde magen in de vorm van krentenbollen, worstenbrood en koffie.
Hoewel gespannen, liep alles nog goed, totdat John de bakkerij betrad. Hij was zwaar geërgerd omdat zijn achterderailleur niet goed schakelde, dit ten gevolge van een naaktslak die tussen zijn derailleur was gekomen.
Het “micro adjusten” van de derailleur via de Shimano-app was wat lastig en uiteindelijk concludeerde John dat hij niet mee kon, want dan zou zijn cassette en ketting in Renesse al volledig versleten zijn.
Wat jammer John!

Iets later dan verwacht, moesten we dus noodgedwongen met 1 mannetje minder naar Renesse. Wie overbleven waren Martien, Gerben, Twan, Jan-Willem, Sander, Chris, Curt en gastrijder Kevin. Laatstgenoemde wilde graag een keer een +200km rit doen.
Direct na het wegrijden, hadden we al de eerste lekke band. Twan was de pechvogel.
We concludeerden dat het met een langzaam opdrogende weg, echt lekke-banden-weer was. Dit bleek ook zo, want nog voor Zevenbergen had Chris ook lek. Nu zakte de moed bij velen toch wel in de schoenen. Het was zwaar bewolkt en de weg bleek voorlopig niet op te drogen. Daarnaast was het koud en lagen nog zeker 215 harde kilometer op ons te wachten. Voor degene die dachten rond 14.30 uur thuis te zijn, kwam het besef dat we dit in ieder geval niet gingen redden. De rit inkorten was ook geen optie, Curt had immers allerlei lekkers klaar staan voor ons in Renesse. Dan toch maar doorfietsen.
Met twee lekke banden in 15 minuten tijd rijd je toch niet zo gerust meer rond. Tegen beter weten in probeerden we de grootste steentjes een beetje te ontwijken (terwijl de kleine steentje vaak de oorzaak zijn) en reden we op eieren richting het westen. Het leek goed te gaan en voorbij de Volkeraksluizen kwamen we als groep in een lekker tempo te zitten. Alles ging vlotjes en op de weg waren langzaamaan droge plekken zichtbaar. De weg lag nu open voor een fijne rit, totdat bij Oude-Tonge het noodlot weer toesloeg en Gerben zich meldde met een lekke voorband. De gloednieuwe strakke GP5000 werkte ook nog eens niet mee en na ruim 10 minuten klooien, konden we pas weer verder.
Via de zuidkust van Goeree-Overflakkee reden we vervolgens over een asfaltweg bezaaid met grind afkomstig van de naast gelegen zeedijk. Dit moest wel weer een lekke band opleveren. Het was inmiddels angstig stil geworden in de groep en iedereen dacht aan de altijd loerende lekke banden. Ikzelf besloot om hard op kop te gaan rijden om zodoende een beetje over de steentje heen te vliegen. Dit met het gevolg dat de steentjes extra hard tegen mijn fiets aankwamen en vrijwel zeker zorgde voor steenslag. Tja, wat moest ik nou doen; lek, steenslag, lek, steenslag. Het was kiezen uit twee kwaden, dus trapte ik maar stug door en aan het einde van de dijk, bleek niemand lek te hebben. Of ik ook daadwerkelijk steenslag heb geleden, weet ik niet, ik heb nog niet durven kijken.

De weg was inmiddels grotendeels droog geworden en we naderden Renesse nu met rasse schreden.
De angst voor lekke banden was inmiddels minder geworden en we reden op (naar mijn mening) het mooiste deel van de route; de Brouwersdam. Het vrije uitzicht op de volle zee was prachtig en het strand lag er strak bij. Ik heb helaas geen foto kunnen maken, want de snelheid was inmiddels flink omhoog gegaan. De roombolussen waren immers niet ver weg meer en iedereen lustte wel wat.
We namen een alternatieve route naar Curt’s huis en vanuit achter riep Curt met zijn, toch wel zachte zwoele en een tikkeltje hese stem, de weg. Dit werd niet door iedereen goed gehoord en daarom besloot Curt maar op kop te gaan rijden en ons naar zijn huisje te loodsen.
Bij Curt aangekomen, werden we door Heidi onthaald met koffie, roombolussen, krentenbollen en worstenbrood. Het was heerlijk en erg gezellig ook.
Het vakantiehuis van Curt lag er weer prachtig bij, maar de 2 hectare gras in de achtertuin was helemaal dood. Heidi vertelde dat het gazon voor Curt heilig was en dat hij uit pure wanhoop het ultimum remedium had aan moeten wenden in de strijd tegen de Engerlingen in zijn gras. Gewoon platspuiten met RoundUp. Volgend jaar komen we je gezonde diepgroene gazon weer bewonderen Curt!

Tijdens de koffie begon ik het toch weer behoorlijk koud te krijgen, want de zon was nog niet echt goed doorgebroken. Bij vertrek besloot ik dus maar om even flink hard op kop te gaan rijden zodat ik snel weer warm was. Dit lukte goed en op Neetlje Jans zat iedereen in het rood en had iedereen het bloedheet omdat daar nu plots de zon volle bak doorbrak.

Voor Chris hoefde het allemaal niet zo snel. Hij vond 32/33 km/h kruissnelheid voldoende. De rest niet, we hadden immers windje mee en dus was een kruissnelheid van 37/38 km/h wel te rechtvaardigen.
Na Neeltje Jans waren we Curt kwijt. Hij bleek eraf te liggen zonder dat we het wisten. Bij de oprit van de Zeelandbrug troffen we elkaar weer en werd afscheid genomen van Curt, welke niet mee terugreed naar de May.
Bij de Zeelandbrug was Chris blij dat hij even op adem kon komen. Hij was wel klaar met dat “lomp hardrijden” en broertje Sander moest het ontgelden als directe “aanstichter” van dit kwaad. Hoewel Sander inderdaad lomp hard kan rijden, was hij niet de enige. Ook Gerben (die weer superbenen had), JW en ikzelf stuwden het tempo regelmatig op als dit in dreigde te zakken.
Martien hield zich op de vlakte en spaarde zichzelf. Hij wist dat hij de laatste 60 kilometer weer alleen op kop zou moeten fietsen. Dit gebeurde echter niet en toen het besef hiervan indaalde pakte Martien zijn shine en reed hij lange beurten op kop. In zijn wiel zag ik dat hij ook lek had, gezien het latex dat tegen zijn frame aangespat was. Maar hij hoefde geen band te wisselen, dus hij scoort niet op het KOL-klassement.

Na zo’n 160km naderden we de Philipsdam. In een stug tempo reden we deze omhoog en daar werd met een zijwind doorgereden naar St Philipsland. Chris moest echter stoppen. Vanaf een afstand zagen we hem over zijn fiets hangen, alsof hij moest overgeven. Dit bleek gelukkig mee te vallen. Hij was zijn benen aan het rekken en strekken, want de kramp had toegeslagen. Gelukkig hoefden we nog maar 60km naar Made, dus dat was bemoedigend.
Gastrijder Kevin fietste nog lekker mee. Hij kon het tempo goed volgen en hij reed ook lekker in het peloton. Jammer dat hij geen WTC-shirtje droeg.
De zon was inmiddels volledig doorgebroken en we concludeerden meermaals dat het toch wel een heerlijk ritje was geworden. De vermoeidheid begon nu echter wel toe te slaan. Niet zozeer de benen, maar de houding op de fiets begon zijn tol te eisen. Kont, schouders, nek en rug waren steeds meer voelbaar, maar het einde naderde en dit gaf moed.
Met een mooi tempo werden de laatste kilometers afgelegd en zo eindigde we dus in majeur op het terras in Langeweg.

Het was een prachtige rit die hopelijk volgend jaar op de kalender terugkomt. Hopelijk is John er dan ook bij, want hij werd door ons allen erg gemist.
Bedankt allemaal en in het bijzonder Curt & Heidi voor de gastvrijheid en al het lekkers!

Thais

Vorig jaar was deze rit voor mij de eerste rit met de sport, toen was het het nog onbekend maakt onbemind ! Nu wist ik wel beter met de aantrekkende zuidenwind is deze dam gewoon een beest, hij vreet je helemaal op! Maar gelukkig ben ik niet alleen.
Aan de start staan de gebr. Weda, Jan-Willem, John, Twan, Martien en ikke.
Dat Martien er was, hadden we niet verwacht, het is tenslotte zijn werkweek, schijnbaar had hij nog een halve snipperdag over.
Ook Twan was er. Hij was gisterenavond laat uit het vliegtuig gestapt, volgens mij zat hij nu nog steeds in het vliegtuig, die had de snelheid er in zeg!
Welcome on board !
Thijs werd gemist, ten eerste voor het schrijven van het verslag en in mindere mate om zijn sterke rijden.
Bij vertrek ging al vrij snel het tempo omhoog, Martien zou bij Zwingelspaan afdraaien richting zijn schuit.
Bij het industrieterrein van Moerdijk kreeg John het even zwaar. Hij zag zijn werkplek en het zweet brak em uit; hoge hartslag, te warm gekleed, druppel aan de neus. Nee John, daar hoef je vandaag niet heen…morgen pas! Op zaterdag niet fietsen en winkelen in Antwerpen is niks voor John.
Ook ikke had het al zwaar en dacht even met John een sport 2 rondje over Zevenbergen te maken.
Maar de anderen beloofden ons er doorheen te sleuren.
Het afscheid nemen van Martien viel niet mee, na een Swingeltraantje te hebben weggeveegd gingen we weer stug door.
Tot de Haringvliet stond de wind niet eens zo slecht. “Heerlijk touren zo” zei Chris.
Inderdaad even ervan genieten maar……
Bij de Volkerak het tunneltje in, vanaf daar de wind links schuin op kop, tijd om rond te draaien, iedereen deed mee en dat ging machtig mooi.
Toch voelde ik wel een bepaalde spanning bij iedereen want de dam lag op ons te wachten met de wind vol tegen. Ook zag ik de donkere wolken in de verte, letterlijk en figuurlijk al hangen.
Even Oude-Tonge door dan de aanloop naar het beest.

In de aanloop gaat het al een beetje omhoog en daar moet je al goed zitten en in mijn geval energie sparen, dat lukt mij niet. We draaien de dam op; “nu gaat het gebeuren” zegt Jan-Willem.
Daar we eerder zo compact ronddraaiden, was het nu ieder voor zich.
Wind is als een platte berg en een berg oprijden doe je het beste in je eigen tempo. En de verschillen in sterkte worden nu duidelijk zichtbaar. Ik zat alleen achteraan, mooi overzicht op iedereen, wel zo makkelijk voor het verslag schrijven. Ik kan wel voorop gaan fietsen maar dan weet je niet wat er achter je gebeurd.
JW en Sander gingen voorop, Twan eigenlijk ook maar zakte af om mij bij te staan. Dat was van korte duur en hij zat zo weer bij het groepje vooraan, zo’n 100mtr daarachter zaten Chris en John.
Ik zag Chris nu toch ook een aërodynamische houding aannemen.
De groep was compleet op hol en uit elkaar geslagen. Zo’n dam, de wind en water om je heen haalt bij iedereen het oerinstinct naar boven.
Aan het einde van de dam werd gewacht en iedereen heeft van de mooie vergezichten genoten. En we gingen weer als groep verder.
Ja hoor, “Schiet mij maar lek!”; voor het tunneltje bij het Gastelsveer heeft John weer lek. Hij heeft zijn zinnen gezet op de KOLtrui. Bij de nieuwe tubles achterband spoot de latex eruit. Het gat was te groot voor een prop dus binnenband er in en weer gaan. De boosheid en de daarbij gevormde adrenaline maakte John wel sterk en ook hij sleurde weer op kop.
De wind stond nu redelijk in ons voordeel en we namen de kortste weg naar Langeweg. De koffie en appeltaart lokten ons daarheen. Twan gooide er regelmatig een oneliner uit, hij is dan ook de tegeltjes spreuken man vd sport.
Aangekomen in Langeweg bleek het etablissement nog dicht te zijn. Wat nu.… ging de gedroomde koffie en taart aan ons voorbij? Nee toch?
Maar opeens ging daar “De droom” toch exclusief voor ons open. Mooie zaak, goede bediening en volle glazen! Het dametje zei ” Jullie zullen wel dorst hebben” en gaf ons toch grote glazen cola en sinas…of droomde ik nu?
Bij de gezellige nazit bleek toch wel dat meerderen het zwaar hadden gehad. Sander was voor de nazit al naar huis. Bij de Drie Hoefijzersweg gingen Twan en Chris richting huis. En in Made nam ik afscheid van John en Jan-Willem.

Oh, nog 1 tegeltje;
“Op souplesse naar Renesse”

Bedankt voor weer een toprit.

Erik

Ook dit jaar werd er traditie getrouw weer naar De Mol gereden, alwaar onder elkaar gestreden kon worden voor de eer de snelste te zijn. Ik kan me herinneren dat tot enkele jaren geleden de winnaar ook daadwerkelijk een prijs kreeg in de vorm van een fles bier of iets dergelijks.
Kennelijk heeft het bestuur gevonden dat de eer voldoende is en heeft het tot nu toe hierbij gehouden.
Ergens denk ik dat een soort van wisselbeker toch op z’n plaats zou zijn, zeker gezien de diversiteit in winnaars de afgelopen jaren. Volgens mij heeft niemand de laatste jaren een op eenvolgend jaar gewonnen.
Nou ja, misschien wordt dit een voorstel bij de jaarvergadering, daar horen dergelijke beslissingen immers gemaakt te worden, met uitzondering van het opkomstklassement dan…

Wat ook een traditie is, is dat we als gehele WTC naar De Mol rijden. Met name door het slechte weer was het dit keer niet de meest ideale rit. De grote verschillen tussen de renners waren met dit weer extra duidelijk zichtbaar, waardoor er toch behoorlijk veel stemmen in het peloton waren die zeiden dat we dit volgende jaar niet meer moeten doen. Ook het rijden in een grote groep ansich is voor velen al een bezwaar om deze fietsparade jaarlijks af te leggen. Dit vanwege de vergrote kans op ongelukken.
Ondanks de bezwaren die er zijn, vind ik het zelf toch altijd leuk om een eindje met z’n allen te rijden. Je bent toch 1 WTC en gedurende het jaar leef je toch een beetje in je eigen groepsbubbel, waardoor je dit wel eens vergeet. Ook het gevaar is voor mij niet zo’n bezwaar. Er wordt immers nooit hard gefietst of over ongeschikte routes gereden, dus die enkele keer dat we met elkaar kunnen rijden, laten we die nou koesteren.

De rit naar De Mol ging zoals vermeld nogal moeizaam door het slechte weer. Daarnaast was het ook nog erg koud. Bij Lage Zwaluwe voelde ik mijn handen al niet meer, dit terwijl ik toch vrij dikke handschoenen droeg.
Gedurende de rit probeerde ik een beetje de wind af te vangen voor anderen, en probeerde ik ook een beetje een inspanning te krijgen waardoor ik het wat warmer kreeg. Voor mij reed Anneke, normaliter is zij altijd erg goed in het zuinig rijden, nu reed ze echter zelf vol in de wind. Mooi om te zien.
Om toch maar wat meer inspanningwarmte op te doen ging ik maar naast Piet rijden en vroeg hem om even samen volle bak te gaan rijden. Piet sloeg dit aanbod af, want z’n fiets ging maar tot 40km/h… nou ja, dat was voor mij snel genoeg geweest met die wind tegen… volgende keer dan Piet?

Aangekomen bij De Mol moest er natuurlijk gestreden worden voor de eer.
Mijn tactiek is eigenlijk altijd om gewoon vol gas te gaan en te kijken waar het schip strandt.
In de eerste ronde nam Martien direct de kop, maar ik had al snel door dat dit niet hard genoeg ging, daarom nam ik hem al voor de heuvel over en ben gewoon hard door gaan rijden. Toen ik de tweede ronde in ging zag ik dat er nog 1 iemand met een blauwe fiets in mijn wiel zat. Ik was er van overtuigd dat dit Martien moest zijn, maar toen ik nogmaals keek was het Jan-Willem. De rest was niet meer in zicht. Ons tempo daalde dan ook direct en al pratende legden we de tweede ronde verder af. Ik zag toen dat JW een GoPro camera achter op zijn zadel had gemonteerd waarmee hij opnamen maakte van de strijd. Ik heb begrepen van JW dat hij hier een mooie samenvatting van gaat monteren, binnenkort te zien op Eurosport Replay.
Aan het einde van de tweede ronde hadden Gerben en Martien kans gezien om tot op enkele meters terug te keren in ons kielzog. Ik liet dit echter niet toe en demarreerde. Vanaf de laatste bocht zette ik maar weer vol aan om zo als winnaar de streep over te kunnen rijden, dit lukte echter niet, want er was er 1 sneller. JW sprintte in mijn wiel mee en vrat me op voor ik de streep bereikt had.
Proficiat Jan-Willem!

Na de appeltaart gingen we als sportgroep verder. Flip was onze wegkapitein, maar hij was dit ook voor de tour en die hadden hem meer nodig dan wij, zodoende ging Flip met de tour mee. Voordat we vertrokken, had JW nog lek. Sommigen verdachten mijn entourage van deze sabotage actie, maar het bleek gewoon een scherp steentje te zijn. JW weet hier wel raad mee, dus werd er een plug in geramd en konden we verder. JW staat nu iig in het KOL klassement niet meer op 0, net als Flip die we ook tot de sportgroep mogen rekenen.
De rit richting De May voerde over Giessenburg. Getergd dat ik was, voerde ik de snelheid fors op. Voor Gerben werd dit wat te veel. Hij had een zeldzaam moment van zwakte en gaf aan dat hij zich al een week helemaal niet lekker voelde. Gerben wilde nu dat we hem gewoon lieten rijden en dat we zelf door zouden rijden, dit botste natuurlijk met de “samen uit, samen thuis” gedachte. Gerben was echter volhardend in zijn wens en er dreigde nu een onoplosbaar conflict te ontstaan. Echter, op een door God geven moment verscheen daar de parel onder de fietsgroepen, de Tour, onder leiding van Flip!
Zij wilde Gerben graag onder hun vleugels meenemen naar Den Hout, en zo geschiedde.

Na Raamsdonksveer, waar John afhaakte, werd het pas echt leuk, aldus Martien. We konden namelijk nu met drieën volle bak rijden. De brug over de Amertak lag in het verschiet en iedereen weet dat dit altijd een alles of niets moment is. JW lag op kop en ramde met 40+ de brug op. Ik was nu degene die het bord leeg at en boven op de brug lag JW er nu af. Dan heb ik mijn wraak toch nog gehad.

Mooie rit gehad mannen en Jan-Willem nogmaals proficiat.

Thais

Zondag 14 april was het zover, een ronde Poederoijen waar de ritmeester mij bestempeld had als leider. Vooraf werd op de groepsapp de vraag gesteld, “kan iemand mij de route doorgeven, dan zet ik hem in mijn Garmin”.
Al snel werd het antwoord gegeven, dat deze ronde in je Garmin niet nodig is, deze ronde rijden we op gevoel, op de tast zullen we maar zeggen.
Na een foto shoot bij Roy (van Seeters), kon de koers beginnen.

Ondanks de vele afmeldingen in de sportgroep, bleef er toch een kleine groep sterke kleppers over (Jan Willem, John, Gerben, Erik en ondergetekende).
John had er zin in, vanaf de start was het gelijk vol gas. Ik weet niet of het de frustratie was van zijn KOL klassement, of de mankementen aan zijn nieuwe Canyon, maar hij had er zin in.

Ik ging naast hem fietsen en vroeg of hij kwaad was, “ja, op jou”, reageerde hij, maar voegde daar aan toe “dat het niet persoonlijk was”, hahaha. Dit even om het niveau binnen de sport groep aan te geven.

Als een geoliede machine, kon iedereen de route dromen. Dat was voor mij als leider wel verrekte handig.
Met een hoog gemiddelde reden we richting Heusden, voor ons reden 3 renners die voor ons als een rode lap werkte. Net voor we ze konden pakken, sloegen ze rechtsaf. Ze roken ons waarschijnlijk aankomen…

Natuurlijk wisten we donders goed, dat de wind op de terugweg onze grootste vijand kon worden. Toch werd er als een team gewerkt, iedereen sleurde aan zijn kopbeurten. Gerben had een nieuwe Cannondale aangeschaft en reed gelijk veel en veel sterker. JW is in de voorbereiding voor “the Ride”, hij gaat met de week sterker rijden.
Erik is de mentor van de groep, op het moment dat we denken dat hij gaat breken, komt hij weer met grote slagen terug bij de groep en klampt hij zich vast, geweldig.
Ja, en John……..tja.

Nee, zonder gekheid, John is van grote waarde binnen onze club. Zijn liefde voor fietsen, zijn stomme humor, dat hebben we binnen dit team keihard nodig.
Natuurlijk werd er onderweg gesproken over waar we koffie en appeltaart zouden pakken, een vast ritueel voor de sport. Fort Lunet was dit keer aan de beurt.
Tijdens de koffie kwamen we erachter dat we een hoog gemiddelde hadden gereden, zo’n hoog gemiddelde hadden we met de sport nog niet eerder gemaakt, vertelde Erik.

Met enige trots propte we de koffie en appeltaart naar binnen, en stapte weer terug op de fiets richting Made. This was a nice ride!

Twan

De WTC-zondag gaat de boeken in als de eerste zonnige WTC rit van het seizoen 2024. Met de zonnige vooruitzichten kon ik eindelijk zonder vrees voor viezigheid m’n nieuwe wielerschoentjes aan. Ook m’n Albert Heijn blauwe sokken en dito petje kon ik gebruiken en zodoende stond ik met vers geschoren beentjes aan de start van de rit.
Zo’n vlekkeloze start was echter niet voor iedereen weggelegd. John kwam er namelijk thuis achter dat zijn band weer plat stond. John konden we dus al wegstrepen. Hoewel John geen opkomstpunten verdiende, krijgt hij echter wel een punt voor het KOL-klassement waarin hij nu met 3 punten fier aan de leiding staat.
Wie wel gewoon op de afspraak kwamen, waren Martien, Erik, Jan-Willem, Twan en Curt. Zij stonden allemaal in hetzelfde kloffie aan de start. Geen lastige kledingkeuze met dit weer hoor, er werd gewoon consistent gekozen voor korte broek, lange mouwen…

Curt was de wegkapitein en hij had een route uitgestippeld naar de Bakkersmolen. Ik had er nog nooit van gehoord, dit bleek echter een cafeetje te zijn bij Essen. De route ging dus richting het zuidwesten, welke ook de richting was van waaruit de wind blies. Deze wind zou nog een belangrijke rol spelen in het geheel, want deze blies behoorlijk stevig.
Richting Zevenbergen werd dan ook gedraaid binnen ons pelotonneke. Iedereen deed mee, maar bij Zevenbergen eiste dit zijn tol. Voor Curt en Erik ging het te hard en we besloten daarom in 2 waaiers van 3 renners te gaan rijden.
Het was aanpoten zo tegen de wind in en de gedachten dat we dit ongeveer 50 kilometer moesten volhouden was nou ook niet bepaald bemoedigend. Toch ging het stukje bij beetje beter en kwamen we vanzelf aan bij de Belgische grens. Waar Curt zich wist te herstellen van de eerste 20km, zat Erik er echter doorheen. Waar hij de vorige rit nog erg sterk reed en eigenlijk ten allertijden het wiel kon houden, reed hij nu constant op zijn tandvlees. Iets wat voor hem natuurlijk nog wel het minst fijn was. Tja, slechte dagen komen altijd op slechte momenten, dat is helemaal geen probleem. We wachten gewoon op elkaar en proberen een geschikt tempo te vinden. Volgende week gaat het vast beter Erik!

Toen we ergens bij Baarle-Nassau weer België uit reden vroegen Martien en ik ons af waar die Bakkersmolen nou was. We hadden wel zin in een bakske, maar we hebben geen Bakkersmolen gezien… Curt had kennelijk geen zin om te stoppen dus verwittigde hij ons maar niet. Dat was jammer, want het was een leuke cafeetje met …jawel… een heuse molen. Martien was echter zo benieuwd dat hij de volgende dag het rondje opnieuw deed en toch de Bakkersmolen nog heeft kunnen zien.
Was de appeltaart daar ook goed Martien?

Via Baarle- Nassau en Rijsbergen werd de reis richting de May voortgezet, nu met wind in de rug. Heerlijk was het en JW, Martien en mijn persoon sprintte dan ook meermaals tegen elkaar waarbij de snelheden dik boven de 50km/h lagen. Heerlijk.
Ook bij de Moerdijkse Postbaan onder de A58 was dit het geval. Martien kwam als een komeet vanuit achteren voorbij geschoten, waarop JW en ik direct reageerden en probeerden naar Martiens wiel te rijden. Bij het aanzetten voelde ik het echter al, m’n voorband was lek en liep langzaam leeg. Dit hinderde me echter niet om toch de achtervolging op Martien in te zetten, welke JW en ik aan de andere zijde van A58 konden inhalen. Kop over kop werd vervolgens de Postbaan afgeraffeld tot het moment dat de benen echt niet meer wilde. Het was dan wachten op de anderen (die toch erg kort achter ons zaten) en op naar de koffie bij ’t stamcafe.

Na de koffie bleek mijn band echt plat te staan en omdat mijn band tubeless was opperde Jan-Willen om een plug in het gat te doen. Ik had al eens eerder zo’n plug naar alle tevredenheid gebruikt op een mountainbike. Bij racebandjes was ik echter nog sceptisch of dat zou gaan werken. Maar ja… ik had niet veel keuze dus kreeg ik van JW een plug en propte deze in de band. Tot mijn grote vreugde werkte dit nog ook en met een harde band konden we het laatste deel van onze tocht voltooien.
Thuis pompte ik de band nog eens goed op naar 6 bar en de volgende ochtend was hij nog steeds 6 bar, dus vanaf vandaag heb ik nu plugs bij op de racefiets. Bedankt JW!

Voor wat betreft het KOL-klassement heeft John er in mijn persoon een concurrent bij gekregen, om echter niet te ver uit te lopen op de rest hebben we besloten toch maar nieuwe bandjes te bestellen. Vittoria en Tufo moeten het doen voor ons.

Curt bedankt voor de mooie rit!

Thais

Vandaag stond de Polderrit op het programma. Op basis van de “Terug in de Tijdrit van 2023” had ik een route bedacht die zowel door de kleipolders als door de zandpolders zou lopen.
Er kwam een creatieve route uit, waar bij voorbaat al duidelijk was dat het een hoop draaien en keren zou worden. Al dat draaien en keren zou goed zijn om de explosiviteit te trainen.
De wind stond in ieder geval een keertje gunstig vanuit zuidwest. We zouden de sport echter niet zijn als we het onszelf niet onnodig moeilijk maakte, dus werd er gekozen om door de kleipolders met weinig beschutting (wind tegen) heen te fietsen en via de zandpolders met relatief veel bebossing retour te gaan. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?

Bij het gemeentehuis was de opkomst karig. Gelukkig waren er 4 sporters, te weten Twan, John, Jan-Willem en Paul Sedee, deze laatste is weer terug van weggeweest. Hij is echter nog niets veranderd tijdens het fietsen. Nog steeds spaart hij zichzelf geen millimeter, klaagt hij nooit en staat zijn tetter niet stil. Maar goed, na een jaar aan speculaties en verwachtingen heeft Paul nu toch zijn contributie betaald en rijdt hij weer trots mee in het WTC peloton. Welkom terug Paul, het is fijn om je er weer bij te hebben.
Zoals te lezen is in het vorige verslag, heeft Paul ook ongepland een eindje meegereden op de zaterdagrit. Na afloop bij de Elsakker sprak hij echter uit dat het sporttempo hem een beetje tegenviel en dat hij eigenlijk verwacht had dat we sneller zouden rijden. Dit was natuurlijk voor mij een directe klap in het gezicht die ik nog niet vergeten was en dus had ik een missie…

Na vertrek uit Made bolde het lekker en reed ik op kop nabij Blauwe Sluis. Achter hoorde ik alleen nog maar de stem van Paul die aan Twan aan het uitleggen was dat er zulke vreemde verkeersborden stonden bij de talrijke passeerstroken aldaar (zie foto). Twan zei niets terug, maar Paul raakte er maar niet over uitgepraat. Om Paul tot zwijgen te brengen, werd het tempo opgevoerd, maar Paul bleef praten, tot dat Twan naar Paul snauwde dat hij z’n mond moest houden, omdat we door al dat gepraat steeds sneller moesten gaan rijden. Paul hield zich toen maar stil, maar kon het niet laten om toch nog in het voorbijgaan even een mop te tappen. Prachtig!

Mijn zorgen over de route, met name het wijzen van de weg, werden gedurende de rit weggenomen door Jan-Willem welke de route ook in zijn Wahoo had staan en daarmee ook prima kon fungeren als wegwijzer. Deze weg leidde ons op een zeker moment naar het Windgat achter Etten-Leur. De wind stond daar idd straf en iedereen moest vol aan de bak. In de verte lonkte echter de bossen welke ons beschutting zouden brengen. Tot die tijd was het echter alle hens aan dek. Na Kruisstraat reden we de bossen in bij Bosbad Hoeven. Via de fietsbrug bij St. Willebrord reden we naar het zuidelijke deel van onze route. Nu was het draaien en keren pas echt begonnen in de talloze polderwegen ten zuiden van de A58. Waar we in dit gebied normaliter grotendeels over dezelfde wegen rijden, heeft dit gebied ook veel andere kleine polderwegen te bieden, allen voorzien van een prima asfaltlaag. Vanwege het voorjaar ligt er in de bochten nog wel behoorlijk wat steentjes. De uitgelezen kans voor John dus om zijn voorsprong in het KOL-klassement uit te bouwen. Lek reed John echter niet, wel kwam hij tijdens de rit verrassend goed uit de verf. Ondanks “zware benen” reed John prima vandaag.
Met de vorm van Jan-Willem komt het ook wel goed, ook hij was vaak op kop te vinden.

Via het Liesbos werd de route richting Made teruggevonden. Maar niet voordat we nog even bij d’n Elsakker waren gestopt. De uitbater herkende ons direct en de koffie met gebak stonden binnen 2 minuten op tafel. Ook is het ons wat duidelijker geworden dat de uitbater ons best wel oké vindt, want hij gaf ons alleen een mooie nekwarmer van Kwaremont cadeau. Dat was toch aardig van hem!
Lekker zo’n ouderwets café waar voor stamgasten nog wat extra’s wordt gedaan.

Na de koffie werd de weg op een straf tempo naar Made voortgezet. Voor Paul was het tempo toch wat te straf, hij vertelde dat hij totaal uitgewrongen was. Paul zou Paul echter niet zijn als hij deze tocht toch zeer optimistisch opnam en hier nieuwe energie uitput voor de volgende tocht. Gewoon in het diepe springen en aanklampen is toch de snelste manier om er gewend aan te raken.
De uitdrukking “He takes it like a man” past Paul in deze dan ook prima.

Thais

Een week na de “(Molen)Slag bij Kinderdijk” zijn vandaag de weersomstandigheden iets beter, maar na vorige week is alles beter.
Man, man wat een rit was dat…totale chaos !!!????
Met het bekend maken van het sportprogramma zag ik mijn naam als leider bij het rondje Baarle-Nassau,
laat dat nou net een van mijn favoriete rondjes zijn.
Onze rittenplanner Thijs wist dat natuurlijk.
Nu moeten we niet gelijk denken dat als je leider bent je ook de sterkste moet zijn en de hele rit op kop moet, wel handig als je sterke stembanden hebt want van achteruit is het hard schreeuwen.
Bij het oude gemeentehuis verzamelden zich 7 sporters.
Thijs, Twan, Jan-Willem, John, Flip, Gerben en ik stonden gemotiveerd aan de start, dat kwam omdat eieren zoeken bij Den Elsakker was beloofd.
Het gaf bij Twan zelfs de doorslag om vandaag mee te gaan, vertelde hij.
Ook John was zelfverzekerd, met een nieuw binnenbandje kan er vandaag niks gebeuren……toch?
De eerste km’s werden vrij rustig afgelegd, eerst ff bijpraten, vorige week hadden we daar geen gelegenheid voor (geen koffie) en er was juist zoveel te bespreken.
Zodra we het paaspopfestival waren gepasseerd ging de snelheid omhoog…..uitgepraat en vrij baan!!
Bij de Ter Aalsterbrug haakte nieuw oud-lid Paul Sedee nog aan.
Paul is nog niet helemaal klaar voor de sport (vertelde hij), maar wil toch een stukkie sfeer proeven.
Ik denk dat het niet meer lang duurt voor hij weer meegaat.
Hij appte mij later: “Dit motiveert wel!”.
We moeten linksaf de ketenbaan op, Jan Willem is daar gewend om rechtsaf te gaan.
Daar kwam het even aan op de stuurmanskunsten van hem en Gerben.
ps: leider wel op tijd de richting aan geven hé.
Ondertussen werden we wéér behoorlijk nat, is het niet van de regen of miezer dan wel van opspattend water, wat een smeerboel weer…….alweer! Toch hoor je niemand klagen.
Wielrennen is toch wel een teamsport (zie de docu ” All in”), elkaar oppeppen, opofferen voor een ander en een bandje leggen voor een ander.
Inderdaad bij Gilze, horst nr:50 rijdt John weer lek, dit keer zijn achterband.
Vorige week kwam Peter Broeders net langs en kon John zo instappen en naar huis, dit keer kwam mevrouw van Schijndel (van Horst nr 50) als reddende engel. Knibbel, knabbel, knuisje, John kom maar mee naar mijn huisje. Mevrouw v Schijndel vroeg of we hulp nodig hadden maar wilde eigenlijk niks.
Heeft u koffie voor ons;…”nee dat doe ik niet”. Wilt u uw fiets ruilen….”nee dat doe ik niet” ( wat een stelletje idioten zijn wij toch).
Wie wil er nu een damesfiets ruilen voor een nieuwe Canyon????
Flip wisselde de band vakkundig, alleen nog ff oppompen en weer gaan. Ik denk dat er 3 patronen in of naast de band gingen. Een voordeel John, je staat boven aan in het KOL klassement (zie foto)

Dit was ook het moment dat Paul voorlopig afscheid van ons nam, om hem te paaien en vooral om de huidige WTC cultuur te laten zien , veel koffie en gebak nuttigen bij Den Elsakker.
Cafe Den Elsakker is niet met de tijd meegegaan, maar dat maakt het juist zo mooi. “Blijf je lang genoeg gewoon dan word je vanzelf bijzonder” geldt wel voor hen.
Nu op naar Baarle-Nassau, gedeeltelijk Holland en België dit geeft mij met dit weer en de Ronde van Vlaanderen een Flandrién gevoel en even voel ik mij onoverwinnelijk. Dat duurde tot de oude Bredasebaan bij Chaam, daar werden we voorbij gescheurd door een echte Flandrién, een renner van Alpecin-Deceunink zat in het zog van een motor. In mijn fantasie was het MvdP, ik schat dat met zo’n 55km per uur hij ons een verkoudheid bezorgde!
Bam, weg was het onoverwinnelijke gevoel.
Om mij heen kijkend naar de andere teamgenoten, is het moeilijk te zien of iemand afziet, ik zie alleen maar bagger gezichten. Jan- Willem de jongste van het stel, is alweer snel in vorm. Ook Flip, vandaag de oudste, 2 maal zo oud als JW, lijkt makkelijk mee te kunnen.
Tja, Thijs en Twan zijn altijd sterk en Gerben zit gewoon fris op de fiets. John zegt na afloop op Strava: Slechte beine dieses mal. Nou John, die benen van jou had ik wel willen hebben hoor.
Ondertussen komen we bij Den Elsakker aan.
Daar denken ze dat WTC De Koempels binnenkomen, door onze zwarte gezichten.
Aan de uitbater zijn gezicht kan ik nooit aflezen of hij blij met ons is, maar door ons is zijn zaak gelijk vol.
Je kan ook niet zeggen dat er geen hond komt want daar komen Paul en zijn hond Fuhra binnen???( zie foto).
Goede timing Paul!
Wat niemand wist is dat de leider heel de rit met 1 kilo paaseieren in zijn bidon fietste.
Deze werden samen met de appeltaart en koffie rap genuttigd.
Dit alles is gefilmd (zie foto); Twan regelde dat weer netjes door dat uit te besteden aan The Three Degrees.

Ik had Twan en Gerben vooraf beloofd om ze thuis af te zetten, achteraf had ik daar spijt van.
Idd John, er is een kortere weg naar Made??
Maar beloftes komen we na.
Vrijwillig 102 km fietsen met dit weer dan moet je wel gek zijn???
En toch had iedereen bij thuiskomst weer een Big Smile op zijn gezicht.
Er werd netjes sportief gefietst, wederom een top rit !
Allemaal bedankt voor weer een heroïsche rit en Vrolijk Pasen.

Erik vd H

Op de Sport-app was daags van te voren al de verwachting uitgesproken dat het een zware zondagsrit zou gaan worden. Regen en harde wind lagen in het vooruitzicht en deze kwamen vanuit het noordwesten. Precies vanuit de richting waar we heen zouden gaan dus. Op de sportkalender stond namelijk de Molentocht gepland, u weet wel; het rondje Kinderdijk.

Bij vertrek was er op het Raadhuisplein geen mens te bekennen. Even spookte door mijn hoofd dat ze wellicht al om 08.30 uur vertrokken waren, maar al snel zag ik op de Marktstraat een groep renners staan. Lekker uit de wind.
Aldaar aangesloten hing er een wat zenuwachtige sfeer, niemand leek echt zin te hebben om met deze wind te gaan fietsen. De tour-groep koos bewust voor de makkelijkste weg en bleef zuidelijk tijdens hun tocht. De sport wilde hier niets van weten en besloot om zich gewoon aan het plan te houden. Wij waren wel bereid om ook daadwerkelijk nat te worden en af te zien voor onze klassementspunten.

Om 09:00 uur vertrokken we dan ook richting het westen, op ramkoers met het naderende onheil.
John hoefde niet lang te wachten op zijn eigen onheil, want bij de watertoren reed hij al lek. Ook de nieuw gestoken binnenband begaf het direct bij het oppompen en dus stond John voor een voldongen feit dat hij naar huis moest lopen. Gelukkig was Peter Broeders met zijn volgwagen dichtbij en kon John bij hem instappen.
Na afloop begreep ik dat hij een groot stuk metaal in zijn band had zitten. Wellicht van Bakker Metaal BV? Toeval bestaat niet.

Hoewel Frans nog wel probeerde om de lekke band van John als reden te gebruiken om het rondje wat korter te maken, werd toch besloten om ons aan de route te houden. Met 1 man minder reden we vervolgens verder richting het westen. In de groep waren aanwezig; Frans, Martien, Twan, Chris, Erik en Flip.
De wind was behoorlijk stevig en grotendeels reden we in twee waaiers. Dit ging vrij goed.
Net na Lage Zwaluwe werd de trim ingehaald en werd de Moerdijkbrug overgereden. Het waaide daar erg hard en de snelheid werd daarom vanwege de veiligheid aangepast.

Hoewel het nog niet geregend had, bleek nu al dat niet iedereen goed mee kon komen. En we waren nog maar 20km onderweg…. Bij Sliedrecht begon het vervolgens voor het eerst te regenen. Chris zag het allemaal gebeuren en sprak: “daar komt de ellende al.” En “ellende” was het. Nog geen twee minuten later kwam de regen en hagel met bakken uit de lucht. Meegevoerd door harde rukwinden, deden de fijne hagelkorrels pijn op het gezicht. Zo goed en zo kwaad als het kon, werd nog steeds in 2 waaiers vooruit geploegd. Pas bij Kinderdijk leek de regen te minderen.
Inmiddels was alles nat; handschoenen, beenstukken, schoenen, alles was doorweekt. Hoewel de regen misschien minder was geworden, leek de wind juist te zijn aangetrokken. In het kale landschap van Kinderdijk had de wind vrij spel en beukte daar frontaal op ons in. Het voordeel van dit hondenweer was wel dat er praktisch geen toerist te bekennen was op Kinderdijk, dus daar hoefden we in ieder geval niet op te letten.

Hoewel iedereen aan het afzien was, gaven dergelijke weersomstandigheden wel een beetje een “Reinier Paping-gevoel.” De strijd met de weerselementen aangaan en deze overwinnen is voor velen toch wel een aantrekkelijke gedachte en bijna iedereen genoot hiervan in stilte. Twan vormde hierop de uitzondering, hij genoot hardop door te joelen, schreeuwen en de regengoden te danken voor deze epische tocht.
Dit duurde echter niet lang…

Na Kinderdijk reden we de Lekdijk op en hadden we de wind vol in de rug. Lekker ontspannen zou je zeggen, maar niets was minder waar, het afzien begon nu pas echt want de kou kreeg vat op het peloton. Met onze doorweekte kleding en een nieuwe asfaltweg waar het regenwater amper weg kon trekken, reden we feitelijk kilometers lang door een grote plas water. Ieders handen waren inmiddels zo koud geworden dat je bidon pakken al een behoorlijke opgave was. Even een reepje uit de achterzak pakken was er ook niet meer bij. Twan moest zelf stoppen omdat hij met zijn koude handen zijn rits niet meer kon openen. Nee, Twan was niet zo enthousiast meer….
Ook Chris, de man die altijd warmte uitstraalt, had het ijskoud. Hij voelde bij Kinderdijk zijn voeten al niet meer.
De Lekdijk was, ondanks wind in de rug, gewoon afzien. Iedereen was dan ook met zichzelf bezig en er zat geen structuur meer in het peloton dat op sommige stukken verspreid was over honderden meters.

Pas toen we van de Lekdijk afgingen, en dus weer de wind van de zijkant hadden, kwam iedereen weer bij elkaar en hadden we elkaar weer nodig om de wind te trotseren. Het beste was er echter bij de meeste al af. Koude is namelijk een enorme energievreter en dit was duidelijk te merken. Erik en Frans hadden het vooral erg zwaar. Zo goed en zo kwaad als het kon, probeerde eenieder ze zo veel mogelijk uit de wind te houden, maar de tocht bleef zwaar. Zeker toen we na Werkendam de wind weer schuin van voren kregen. De verschillen in de groep leken nu wel erg groot en de tocht ging velen al lang niet meer om een snelle en leuke rit. Nee hoor… “Thuiskomen en bij moeders onder een dekentje liggen” was slechts nog het enige doel.

Twan probeerde nog wat mensen over te halen om ergens koffie te gaan drinken maar nu kreeg zelfs hij dit niet meer voor elkaar. Daarom reden we in Made allemaal maar direct naar huis, waarbij we moesten constateren dat we de tocht hadden volbracht met nog geen 30,5 km/h gemiddeld. Dat is niet echt een Sport-gemiddelde….

Maar goed, we hebben ons aan het plan gehouden en hebben ons (zoals een goed Sporter betaamd) niet af laten schrikken door het weer. Ook hebben we allemaal weer even het Reinier Paping-gevoel gehad en zijn we ons bewust geworden van de grote verschillen in conditie binnen de sportgroep. Voor wat betreft dit laatste, ben ik ervan overtuigd dat dit grotendeels te wijten is geweest aan een combinatie van het weer, de afstand, de tijd van het jaar en de geringe trainingskilometers van een enkeling.
Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat de verschillen in de loop van het seizoen kleiner gaan worden en dat we snel weer moeiteloos ritten kunnen afwerken a tempo van 37km/h gemiddeld… toch?

Op naar zaterdag dus, dan staat er Baarle-Nassau olv Erik op het programma.
Hopelijk nu wel een keertje met wat beter weer.

Thais.

We zijn aanbeland bij de derde rit van het seizoen en dit betekent volgens onze (sport)kalender dat er hierna geen sprake meer is van opbouw voor wat betreft de afstand. De gemiddelde afstand van de sport is namelijk ongeveer 100km per rit en de rit naar de Boompjesdijk zou deze afstand ongeveer omvatten. De opbouw in conditie is echter een heel ander chapiter. Troost u echter met de gedachte dat de gemiddelde afstand in ieder geval dus niet langer zal worden.

Bij de start zag ik weer erg veel leden. Waarschijnlijk hopen ze allemaal nog kans te maken op de leiderstrui. Tja…. de leiderstrui…. eigenlijk weet niemand hoe deze eruit ziet. Uit navraag bleek dat deze zelfs nog helemaal niet bestaat en dus strijden we op dit ogenblik voor een klassement zonder trui… Laat u echter niet ontmoedigen door dit feit en blijf komen. Uit betrouwbare bron heb ik namelijk vernomen dat de trui er zeker gaat komen. Hoe het eruitziet weet nog geen mens, wellicht heeft u een leuk idee voor het design?

Onder de vele leden zag ik ook veel sporters staan. Dat is weer fijn, want ik had de overtuiging dat we een zware rit zouden krijgen met regen en wind. Dit bleek echter erg mee te vallen. Geen drupje regen en van de aangekondigde windkracht 3 was in mijn ogen geen sprake. Hooguit windkracht 2.

We vertrokken met 8 sporters te weten: Curt, John, Gerben, Jan-Willem, Frans, Twan, Chris. De negende renner Sander was naar huis gereden om zijn fiets te wisselen ivm een ondeugdelijke band. Bij de rotonde bij Wagenberg hebben we daarom best wel even moeten wachten op Sander. Hoewel dergelijke zaken altijd kunnen gebeuren, is het altijd handig om je fiets de avond van te voren te checken, maar wellicht heeft Sander dit ook wel gedaan.

Na de gebruikelijke waarschuwingen van een aantal sporters dat ik het niet te gek moet maken, werd de rit westwaarts ingezet. Via wat bekende en onbekende wegen reden we behoorlijk vlot naar Steenbergen toe. Door de voortdurende zijwind probeerde ik zoveel als ik kon een tweede waaier te maken. Dit is echter nog niet zo makkelijk als er vanuit de eerste waaier iemand naar achter komt. Dit vraagt om een training als je het mij vraagt. Wellicht is het een idee om eens een dinsdagavond rit op te offeren voor een gedegen training Waaieren & Draaien. Johan en Martien beheersen dit al goed en kunnen ons dat prima leren.

Onderweg naar Steenbergen werd goed samengewerkt, maar op de Afgeslechtedijk bij Steenbergen merkte ik dat ineens het tempo omhoog ging. Hoppakee, ik zat zo aan de 42km/h, alles op een lint en JW en Frans achterin stierven. Wat bleek, Sander was eens goed op zijn tijdritstuur gaan liggen. Hoewel het mij niet hard genoeg kan gaan (dan maar kapot), werd ik overvallen door een gevoel van medelijden met JW en besloot ik hem samen met Frans terug te halen. JW heeft dit jaar nog maar amper op de racefiets gezeten en werd nu hard met de werkelijkheid geconfronteerd. Aan het einde van de rit gaf hij zelfs aan het gevoel te hebben dat hij de Marmotte had gefietst. Nou, toch knap van je dat mee bent gegaan. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan JW!

Voorbij de Boompjesdijk liet ik mij, terwijl we het viaduct over A29 opreden, even naar achter zakken. Het buzzende geluid van de terugschakelende elektrische derailleurs klonk als wielermuziek in oren. Wat hebben we tegenwoordig toch weer een mooi fietspark bij de Sport. Het is nog even wachten op de nieuwe fietsen van Gerben en JW, en dan is het feest compleet!

Boven de 80km beginnen de kilometers pijn te doen en de variëteit aan renners vooraan begon uit te dunnen. Curt had ik al een tijdje niet meer gezien, maar na goed kijken bleek hij zo dicht in mijn wiel te zitten dat ik hem amper kon zien. Dit was niet alles dat achter mijn rug gebeurde, John en Twan hadden het zo naar hun zit dat ze samen een gelletje deelden. Dat is pas ware vriendschap!
Frans had het op zijn beurt bij vlagen zwaar, nadat ik aan hem vroeg of het nog ging zei hij dat “het niet veel harder moest gaan.”
Tja, “niet veel harder” geeft in mijn ogen nog ruimte voor een klein beetje extra snelheid, we besloten echter verstandig te zijn en er werd dan ook geen tandje meer bijgeschakeld. 

Bij Zevenbergen probeerde ik de handen nog op elkaar te krijgen voor koffie bij d’n Elsakker, maar helaas er was te weinig animo. Twan ging hier niet mee akkoord en gooide al zijn social skills (en dat zijn er nogal wat) in de strijd om toch nog ergens koffie te kunnen drinken. Vijf minuten later kon Twan mij melden dat we koffie zouden gaan de drinken bij café De Droom te Langeweg (voorheen een truckerscafe toen de A16 nog niet bestond.)
Aldaar aangekomen bleek het hele zaakje gesloten en alweer moest Twan een beroep doen op zijn sociale vaardigheden. En… alweer succesvol. De op leeftijd zijnde eigenaresse werd volledig ingepakt door onze ras-ondernemer en we mochten koffie en gebak komen drinken.
Tijdens de koffie kwam de driedaagse nog uitgebreid ter sprake en we vroegen ons hardop af of dat de rit op zondag in september ook zou gelden voor het opkomstklassement. De meningen waren verdeeld, ondanks het feit dat de kalender als zodanig in de ledenvergadering is vastgesteld en dat ritten op deze kalender dus meetellen voor het opkomstklassement.

Enfin, u voelt een dilemma aankomen en daarom moeten we toch de hulp in gaan roepen van Anneke, het lopende WTC-wetboek. Anneke, help ons uit de brand! Telt die sportrit op zondag 8 september mee voor het opkomstklassement? Ik ben namelijk wel van plan om die trui (die niet bestaat) aan het einde van het jaar binnen te slepen!

Mannen bedankt weer voor de mooie rit en tot volgende week, dan staat de Molentocht olv Martien op het programma!

Thais.