Ik las dat de gemiddelde temperaturen tot nu toe wel boven de normaal temperatuur liggen, maar dat is vooral omdat de nachten relatief warm zijn. Een lang verhaal kort: het was behoorlijk fris. Maar dat heb je met een noorden-wind.

Ondanks dat en het ontbreken van enige zon waren er toch 11 die kwamen opdagen. Het is altijd prettig dat er flink wat meerijden.

De rit ging, haast vanzelfsprekend richting het noorden, en dat kom je over de Keizersveerse brug onmiddellijk in het land van Heusden en Altena terecht.

Dit maal via de Peereboom richting Dussen. En zo richting Almkerk. Maar net voordat je daar binnenrijdt kun je rechtsaf. En al snel zit je in deze periode, ook al is het niet warm, in een prachtig polderlandschap en kom je uiteindelijk terecht in Rijswijk. De plaats waar ooit Bareld Koops vanuit Peize is neergestreken en zijn nakomelingen zich hebben verspreid in deze omgeving. U begrijpt, het is mijn naamgevende voorvader.

Bij Rijswijk ga je onmiddellijk de dijk op en opent zich, wat mij betreft, een prachtig dijkenlandschap. Ik vind het altijd een genot om daar te fietsen. Bij Woudrichem even naar beneden, en dan weer via zo’n steil stoepje de dijk weer op richting Sleeuwijk. En het landschap blijft boeien. Onder de Merwede-brug door naar Werkendam, en daar de dijk weer af.

En we zijn gestopt bij het Fort Bakkerskil. Waar ik zelf nog nooit eerder ben gestopt. Hoewel vaak langs gefietst.

We zijn daar getrakteerd op koffie met appelgebak door Piet, vanwege zijn aanstaande verjaardag. Bij dezen nogmaals dank. We zijn verder gefietst over de binnendijk richting Hank en weer de brug over.

De wind mee is altijd prettig daar. Ik ben samen met Peter afgezwaaid in Geertruidenberg.

Een leuke tocht!

Gerard Koops

Helene begon ons twee weken geleden al te herinneren aan de Abdijentocht. Ze had er eerder al flink zin in. Er ontstond een druk berichtenverkeer waar zaken werden geregeld. Wie kan rijden, fietsen meenemen enzovoort.
Een domper was het dat Helene niet mee kon. Door omstandigheden. Net als Gerard V. Ze werden deerlijk gemist. Gelukkig kon Helene ons toch nog wel uitzwaaien.

Met drie auto’s, zeven fietsen, zes heren en een dame gingen we richting Berkel-Enschot. Een droge ochtend met weinig wind werd ons door het KNMI beloofd.
Allereerst een compliment naar de organisatie. Alles was tot in de puntjes geregeld. Parkeren, inschrijven, fietsenstalling, catering en nog veel meer zaken die met een sloot vrijwilligers naadloos aan elkaar geregen werd. Na het inschrijven zijn we maar begonnen met koffie en cake. Het is tenslotte een uitje.

Op weg dus. Een schitterende route. Een doenlijke wind kwam uit een perfecte hoek, het zuidoosten, de kant waarop de tocht ging. Het enige wat eigenlijk ontbrak was een zonnetje. Het is een prachtige route die ik best nog eens zou willen rijden, en ik ben de enige niet. Later hebben we afgesproken om deze dus nog maar eens te herhalen, later in het jaar. We zullen hier nog wel op terugkomen. Het water kwam deze keer vooral van onder. De regen heeft Zuid-Nederland goed te pakken gehad. Overal stonden weilanden onder water. En zo ook wat fietspaden. Juist die waar wij overheen moesten. De kunst is om zachtjes in het midden te blijven rijden. Johan probeerde langs het kantje te gaan, maar dat kwam hem op een paar natte schoenen te staan. Exact halverwege was er een rustpunt waar gekozen kon worden uit koeken, donuts, een verkwikkend drankje en nog meer. Opnieuw, zeer goed geregeld.
Het tweede gedeelte was mijns inziens het mooiste deel van de tocht. Prachtige landerijen en nog meer groen dan het eerste gedeelte. Een prachtig Brabants land. En natuurlijk de wind zo goed als in de rug. De tocht was bijzonder druk bezocht. Maar ik kan niet anders zeggen dat degenen die ons inhaalden en die wij inhaalden zich keurig gedroegen. Op het tweede stuk was er nog een korte stop bij een kraam waar men wat samples van “natuurlijke” sportvoeding uitdeelde. Het was een zeer zoet koffielikeurtje zonder alcohol. Het gaf in elk geval energie.
Helemaal droog hebben we het niet gehouden. De laatste kilometers kwam er wat nat naar beneden. Niet veel, maar het moet genoemd worden. Na opnieuw koffie/warme chocolademelk, en bijzonder lekker appelgebak met slagroom werd de reis naar huis weer aangevangen.

Ik durf wel te spreken over een geslaagde dag.

Gerard Koops

Het was even bijten om de regen in te rijden. Buienradar gaf in het Geertruidenbergse aan dat wachten tot de Trim in Geertruidenberg arriveerde de meest droge optie was. Maar dat telt niet echt. Dus toch maar in het wiel van Peter Kuipers naar Made zelf getogen. En gelukkig viel de temperatuur mee.

En ondanks het natte begin viel de temperatuur niet tegen. De groep was niet groot, maar in elk geval was de opkomst groter dan je met dit weer zou verwachten.

Het was niet super aangenaam, maar te doen.

En het levert weer wat goede informatie op over kleding. Er zit veel ervaring in de Trim. En natuurlijk ook bij de andere groepen.

John leidde de weg op basis van zijn eigen uitgewerkte route, waar ik zeker nog even op terug kom.

Naar het noorden, tegen de wind in. Die toch iets minder zacht was dan verwacht.

Via Hank en de buitendijk richting Nieuwendijk en daarna naar Sleeuwijk. En via de westkant over de brug. En hoewel ik het begrijp vind ik het onprettig te zien dat de bomen die daar in de bocht naar de brug omhoog stonden, zijn gekapt. Ze stonden daar al zo lang ik me kan herinneren. Maar ach, sentiment en nostalgie.

Aan de andere kant van de brug stond een flink gezelschap ons op te wachten. Zo leek het althans. En gelukkig hielden wij onze handen aan het stuur. Het was een peloton politieagenten die bezig waren met de Ropa run. We kregen zowaar applaus. Hoewel we dat volgens mij nog niet per se verdiend hadden. Maar een aanmoediging is natuurlijk altijd welkom.

Maar voordat we de brug opgingen sloot een dame op een mountainbike bij ons aan. En natuurlijk leidde dat tot een praatje. Het zit bij de Trim wel goed met de contactuele eigenschappen.

Het bleek de moeder van Sjoerd Bax te zijn die onderweg was van Uppel naar Giessenburg.

Sjoerd Bax is profwielrenner bij UAE. De ontmoeting was aardig. De dame trapte aardig door op die dikke banden en zo blijkt maar weer dat een goed genen-pakket belangrijk kan zijn.

Bij Schelluinen was er nog een prachtige actie van Peter, die even liet zien dat niet alleen MvdP iets spannends kan doen met een fiets en een stoeprand. Het was een knap staaltje stuurmanskunst, ingegeven door een beslagen bril.

Dan via wat dorpjes weer terug over de brug waar wij op onze beurt al fietsend de Ropa renners en fietsers aanmoedigden. Het kon nu met losse handen omdat de agenten niet meer te zien waren.

Opvallend waren nog de haast ongemaaide bermen. Het zorgde tweemaal tot gras en groen tussen de tanden van pionnen (zo noem ik ze nog steeds).

En het meest opmerkelijk was eigenlijk, ik schreef al dat ik erop terug zou komen, dat onze route-man en leider bij de Aakvlaai niet mee het fietspad overging, maar bij de Vissershang direct naar beneden dook.

We waren hem kwijt. En bij Hank aangekomen hebben we hem toch maar even gebeld. Het bleek dat hij zo’n voorsprong had gekregen dat hij de tijd had genomen voor koffie en een krantje en nog wat meer.

Peter en ik zijn onder aan de Bergse brug afgeslagen. Een warme douche en eieren met spek trokken harder aan het stuur dan Made.

Gerard Koops

Het was enigszins nat en bewolkt. Frisjes als je stilstaat, maar lekker na een minuutje of vijf fietsen.

We startten met vijven. Een dame, vier heren. Sandra, Wim, Peter, Piet en Gerard. Nauwelijks wind.
3 graden erbij en het is perfect fietsweer. Met een tempo dat de trim graag als trimtempo heeft.

De kant van Willemstad op. Dat moet je in de winter niet doen. Desolaat! Maar in het late voorjaar is het een feest. De regen en de zon jagen het groen op naar grote hoogten. Dat in letterlijke zin.
Voor de start merkte iemand nog op dat dit allemaal wel mooi is, maar dat het toch veel werk oplevert. Je blijft de heg snoeien. Ik kon dat beamen, maar omdat ik liever lui dan moe ben, laat ik zelf graag alles aan de natuur over. En ga pas aan de slag na weken van beeld zonder geluid. Anderen zijn gedisciplineerder, dat spreekt.

Dat het een prachtige omgeving is, werd geen onverdeelde mening. Misschien kwam dat door het ontbreken van een zonnetje.

Het was een prettig ritje heen. En pas in Willemstad aangekomen begreep ik waarom de rit “De oude molen” genoemd wordt. Het was me nooit opgevallen. En dat komt waarschijnlijk omdat ik me in het algemeen meer met nieuwe molens bezighoudt. Die ogenschijnlijk willekeurig neergezet worden. Dat maakte deze rit nogmaals duidelijk. Hoewel het landschap waarin wij ons bewogen natuurlijk al decennia eerder was ontdaan van alle romantiek door de ruilverkaveling. Ik ken het in elk geval niet van voor die tijd.

Over de rit heen was verder weinig anders op te merken. Onder de deskundige leiding van Peter, die de weg duidde, kwamen we aan in Willemstad waar we zijn gestopt voor koffie met appelgebak. Uiteraard met slagroom.

Het zijn mijn favoriete momenten. Er ontwikkelen zich altijd gesprekken die de moeite zijn om aan deel te nemen en om gewoon naar te luisteren. We leerden bijvoorbeeld dat er in Wim een kunstenaar schuilt. Overigens gebouwd op het vakmanschap dat hij heeft. We kregen ook nog een lesje anatomie over het vrouwelijk lichaam en fietskleding. Zo blijkt maar weer dat met vrouwen in de groep gesprekken een andere dynamiek ontstaat.

Terug op de fiets is een korte opstartfase noodzakelijk. Afgekoeld en enigszins stram werd de terugtocht gestart. Er werd gedisciplineerd gefietst, maar nog steeds met een goed gesprek hier en daar.

Er was wat verwarring over welke kant te kiezen tussen Klundert en Zevenbergen. Maar alles verder in goed overleg. Tussen Langeweg en Wagenberg maakte de verbazing over de zonnepanelen op het fietspad, waar we niet overheen konden fietsen, in elk geval mij wat narrig. Voor een moment dan. Meer waren we bezig dat het tweemaal oversteken van de toch wel gevaarlijke weg een vervelend gevolg was van het onderhoud aan het fietspad.

Ietwat navrant kwam een waterig zonnetje door op het laatste stukje.

Het was een leuke tocht, en altijd met leuke mensen.

Gerard Koops

Het was na het gure weer van verleden week vandaag een meevaller. Wat betere temperaturen en een streepje zon. Kortom weer eens tijd dat mijn beentjes weer eens wat licht zagen. Lekker toch!! Aangekomen in Made eerst Gerard van Oerle nog gefeliciteerd met zijn koninklijke onderscheiding.
Dik verdiend Gerard voor al het werk wat jij voor de gemeenschap en zeker voor Den Hout hebt gedaan.
Intussen is het mooi half negen geworden en dus was het tijd dat de Trimploeg vertrok.
Na het avontuur bij de tourgroep was Bert weer terug op het oude trimnest en ook Antoon was er weer na een periode van flinke ziekte. En gelijk op kop die gasten, net of ze nooit zijn weggeweest.
Het zou een dag worden met flink wind happen maar dat maakt voor Bert en Antoon niks uit.
In een flink tempo ging het rap naar Dorst waar de oude rijksweg overgestoken moest worden.
Johan dacht dat het hier voor het stoplicht een bedevaartsoord was, want hij kuste gelijk de grond.
Dat alles gelukkig zonder veel erg. Nog een weesgegroetje gemurmeld en de weg vervolgd.
Molenschot waren we zo doorheen om ter hoogte van Ulvenhout de Mark over te steken.
Langs de Galderse Meren ging het naar Rijsbergen. In Rijsbergen probeerde iemand die een hekel aan fietsers heeft, een aanslag op ons te plegen. Gelukkig mislukt. Peter Kuijpers zei nog dat hij misschien wel onderweg was naar de kerk. Nou zei ik tegen Peter; Ik denk dat de Heer zulke mensen niet in zijn huis wil hebben. En daar was Peter het roerend mee eens.
Met nu eindelijk de wind in ons voordeel ging het langs het Hellegat richting het mooie Liesbos om nog een stukje van Prinsenbeek mee te nemen. Hier moet ook nog ergens de Verloren Hoek liggen, maar daar is al zo vaak naar gezocht dus dat hebben wij zo maar gelaten. Niet aan ons besteed om te gaan zoeken. Den Elsakker kwam in zicht en een verrassing wachtte op ons. John en Peter wilden ons trakteren i.v.m. hun verjaardagen op een bakske en een puntje met. Ja, dan kan een zondag echt niet meer kapot.
Fietsen en appelgebak, mooier kan het niet. Gezellig met z’n allen aan een tafel en genieten van het lekkere puntje en het bakske. Na John en Peter bedankt te hebben en Piet het tafereel met zijn prententrekker heeft vastgelegd, vertrokken wij voor het laatste stukske naar de May. Was weer een mooie dag om te fietsen en tijd om ook vanmiddag naar het fietsen te kijken.

Met vriendelijke groet,
Geraldinho

Je moet toch wat op een vroege zondagochtend. Op tijd het bed uit, wassen, aankleden een bordje pap wegwerken etc. Daarna het fietsje pakken en op naar de May om hier als eerste aan te komen. Lekker rustig hier. Speciaal mijn haren deze dag goed in de scheiding gelegd want we moesten naar ’t Fer voor een fotoshoot. Dat had onze sponsor van Seeters nog tegoed van ons en velen die konden dachten daar hetzelfde over. Langzaam begon iedereen binnen te druppelen zodat we rond de klok van half negen onderweg gingen. Op naar ’t Fer.

Omdat Sjonnie onderweg glas had aangetroffen werd er besloten om via een omweg te gaan. Alleen de omweg werd al een rit op zich. De gashendel werd al flink opengedraaid en de kilometers zoefden weg onder onze bandjes. Alleen dit was al een tochtje op zich deze ochtend. Pftttttttt. Na een flinke omzwerming eindelijk bij van Seeters aangekomen, waar ze al op ons stonden te wachten. Opstellen voor het bedrijfspand met het logo van Seeters op de achtergrond werden de kiekjes gemaakt. Daarna gingen de groepen ieder hun tocht rijden.

Wij als trimploeg gingen richting Werkendam, niet nadat Annemieke nog een sanitaire stop had gedaan. Met een sterke Jaques en Gerard K reden we over de Keizersveerse brug richting Dussen. Ook vandaag stond er bij vlagen weer een stevig windje net als voorgaande dagen. Maar beide heren trapten door de margarine alsof het niks was. Ook Annemieke was van voren niet weg te slaan. Op een gegeven moment hebben we het fietspad opgepakt wat in het verlengde van de A27 ligt om daarna via Sleeuwijk naar Werkendam te rijden.

Vandaag waren er best veel mensen aan het fietsen, zeker gezien de vooruitzichten van deze week. Terwijl ik dit stukje zit te tikken hoor ik gerommel in de verte en valt het water hier met bakken uit de hemel. Intussen in Werkendam aangekomen om bij uitspanning de Waterman de dijk langs het Steurgat te volgen. Altijd een genot om hier te fietsen in dit prachtige stukje Nederland. Op een gegeven moment een hoop rumoer in de groep. Ik en Jaques zaten hier op kop, maar door de wind waait het geluid weg. Nadat Johan ons had verwittigd dat het met Peter Korse niet goed ging zijn wij onmiddelijk gestopt. Peter kreeg bijna geen lucht meer en dat heeft alles te maken met Long Covid waar hij al een tijd het slachtoffer van is, en regelmatig opspeelt. Na verloop van tijd ebt dit gelukkig ook weg.

Gelijktijdig stond ook de achterband van Johan plat. Dat gaf Peter de tijd om langzaam weer op zijn normale ademhaling te komen, en Johan kon mooi intussen een ander binnenbandje leggen. Na een minuutje of twintig zaten wij weer op de fiets en ging het met Peter gelukkig een stuk beter, maar het blijft altijd schrikken.
De Kurenpolder kwam weer in zicht. Op naar de Hank, de brug over, naar den Berg waar we afscheid namen van Gerard K, om vervolgens deze rit in de May te mogen besluiten. Voor Peter en John een spoedig herstel toegewenst en voor de rest bedankt voor de gezelligheid.

Met vr gr Geraldinho.

Een schitterende ochtend waarbij de harde wind het Saharazand had weggeblazen. Een prachtig blauwe hemel wachtte op ons. Op het programma stond het Rondje Haarsteeg. Een gewaagde route met die straffe zuidwester.

Heen was natuurlijk een klein feestje. De wind bijna in de rug. En daarbij wil de aandacht nog wel eens verkeerd verlegd worden. Door een gesprek tussen Gerard en Gerard, mistte Gerard, duidelijk de laatste opmerking verwerkend, een afslag. En bovendien in zijn eigen woonplaats nam hij als enige de verkeerde kant van de rotonde onder aan de Bergse brug. Verbaal gecorrigeerd door Peter, die de regels wel kent en in acht neemt. Gerard beloofde beterschap.

Op weg dus naar het oosten via de noordkant van de Maas. De herik staat al vol in bloei en dat geeft het land van Heusden en Altena een minder streng aanzien. Nog steeds hobbelden we door, want nog steeds de wind schuin in de rug.

Iets was snel veranderde toen we bij Heesbeen de brug opgingen. We waaiden bijna uit onze nieuwe jasjes.

Het laveren over een fietspad rondom Heusden, waarvan ik was vergeten dat dat ongeveer de enige manier is, was leuk. Niet minder was de prachtige dijk, inmiddels aan de zuidekant van de Maas, met prachtige huizen, en mooie weggetjes en natuurlijk door Haarsteeg. En bij Vlijmen aangekomen voor mij herkenbaar in de routes die ik bijna willekeurig kies van en naar mijn werk.

Op de dijk in Vlijmen werd Johan gestoken door een beestje, een vroege bij of wesp. Helemaal zeker waren we niet. Gelukkig had hij er geen last van.

Verder ging het richting Cromvoirt, waar rechtsaf gingen richting Giersbergen. Daar fietsen we door de Drunese duinen heen, en hadden dus wat bescherming tegen de wind. Maar het was wel bikkelen.

In Loon op Zand werd er lek gereden.

Tijdens de bandenwissel werd ook nog afgesproken dat Wim degenen is die de bananentijd mag afroepen. Sommige zaken in het leven hebben houvast nodig, en ik durf wel te zeggen dat dit unaniem gesteund werd.

Wat stukken met fors wat wind schuin op kop maakte dat het spraakwater wat opraakte.

De wind ging echter steeds meer zuidelijk waaien, en dat is best lekker als je van De Moer richting Sprang-Capelle rijdt. Zeker na wat open stukken westwaarts.

Bij Raamsdonk werd het wel duidelijk dat de redelijk lange tocht met de harde wind toch wat tol begon te eisen. We hebben zeker en kilometer of twee achter een dame aan gereden op een elektrische fiets. Niet per se uit de wind, maar vooral om even wat te bekomen. Ik hoop dat we haar niet hebben laten schrikken.

Bij Geertruidenberg haakten Peter en Gerard af, die wonen daar, en lieten de laatste 5 (en dan weer 5 terug) schieten.

Het was een mooie zondagochtend.

Gerard Koops

Ja, je leest het goed hoor. Geen Peerke vandaag, maar dat houden we tegoed. Ik moet daar nog een nieuwe route voor maken, maar niet getreurd, dat gaat helemaal goed komen.
Het was deze paasmaandag lekker rustig bij het verzamelpunt aan het oude gemeentehuis. Ongeveer een goede twintig leden stonden aan het vertrek om deze ochtend een stukske te gaan fietsen.
Wij als trimgroep waren met zeven kleppers deze ochtend paraat om er een lekker ritje van te maken.
En dat werd een ritje over Tilburg via het snelfietspad naar Wolluk en dan weer terug naar de May. Dus Peerke lieten wij deze Paasmaandag met rust en zullen wij later met een bezoek vereren.
Klokslag negen uur vertrokken we uit de May om naar Den Hout te rijden.

Deze dagen was het mooie dorp helemaal ondergedompeld in de muziek. Een supergrote tent was verrezen boven de kruinen van de prachtige Houtse heuvel. En dat met een affiche waar je de vingers bij af kon likken. Met illustere namen als Mark, Emma, Antoon, Kraantje Papa en meer van die toppers waar ik nog nooit van gehoord had.

Al peinzend dacht ik aan mijn eigen jeugd, op de Puch in de jaren 70 naar bandjes gaan kijken in de regio. Namen als De Bintangs, Q65, Outsiders, Group 1850, Mr Albert Show en Brainbox kwamen in mijn gedachten voorbij, maar ja tijden veranderen. Laat de jeugd ook nu lekker genieten zoals wij het een halve eeuw geleden ook deden.

Samen met Johan op kop en de grote tent achter ons latend, ging het in gestrekte draf naar de stenen van de Steenhovensebaan. Altijd een beproeving dat gedokker hier. Om vervolgens de Rijense Broek in te slaan. Na een paar kilometer linksaf geslagen om bij het Wilhelminakanaal uit te komen. Daar het fietspad gepakt om na een tijdje in Tilburg te belanden.

Hier het fietspad verlatend langs het kanaal om linksaf rijdend de brug over te steken en op het snelfietspad uit te komen. Heerlijk fietsen hier en goed aangegeven. De groene lijn volgen en een kind doet de was. Bananentijd!!!! Ik weet niet hoe het bij de andere groepen werkt maar bij de trimgroep is dit een traditie. Het strakke tempo word onderbroken om wat te eten en de beentjes te voorzien van wat extra zuurstof voor de rest van de rit.

Het fietspad aanhoudend kwam na Loon op Zand Wolluk snel in zicht. Met prima kopwerk van Marc, Peter en John bleef het ritme er lekker inzitten. Ik dacht, kom ik wijk wat van de route af om bij Sprang Capelle een ander weggetje in te slaan. Bleek dat niet verstandig geweest te zijn. Road Closed!! Dus maar teruggekeerd naar het originele parcours.

Nog een stukje meegepakt van het Halve Zolen Lijntje en door naar ’t Fer. Daarna naar Den Berg om hier afscheid te nemen van ons Peerke K. om vervolgens terug te belanden op de May. Nadat ik nog een extra rondje heb gereden op het Munnickenhof was het tijd om weer naar huis te gaan. Gelijk maar The life i live van de Q65 opgezet, want dat ken ik wel en Cuby niet te vergeten en………

met vriendelijke groet,
De Pakhaas

Het heette weleer rondje Noordhoek. Maar per ingaande heet het voortaan het rondje van Wim.
En het was vandaag een zware. Een grijze lucht en een harde wind uit het Noordwesten die de natte bol temperatuur, de gevoelstemperatuur, fors omlaag trok. Regen en hagel waren aangekondigd. Maar zoals meteorologen altijd zullen opmerken: het is een verwachting, geen voorspelling.

Op het program stond eigenlijk “Peerke Donders”, maar dat gaat richting het zuid-oosten, en dat is juist terug met de wind tegen, die ook nog eens in nog meer kracht zou toenemen.

Het was afzien, dat was het. Het was geen grote groep. Annemiek, Wim, Jacques, Marc, Peter en Gerard. Maar er was veel goesting.

Het eerste stuk ging nog een beetje, tot aan Lage Zwaluwe. Maar daar net voorbij was alle beschutting zo’n beetje weg. Bij de Moerdijkbrug was het echt zwaar. Maar de trim laat zich niet kennen. Er werd gebikkeld. De sfeer was goed.

Marc had er duidelijk zin in. Hij heeft veel werk verricht. Maar ook de anderen deden hun deel. West-Brabant in deze tijd van het jaar, het is een brute omgeving.

Totdat we draaiden bij Standaardbuiten, van het zuur naar het zoet. De wind in de rug.
Een weldaad voor lichaam en geest. Waar tegen de wind in en in de prachtige waaiers die we maakten werd gewerkt, kon er met de wind mee worden ontspannen en praatjes gemaakt. De arbeid was verricht.
Netjes terug door de polder richting de Elsakker.

En daar werden we nog even getest. Het stuk was veruit het meest zwaar. De wind haast op kop, en nog eens de rijwind van de auto’s op de A16 tegen. En dan nog even omhoog over de Mark.
Dan nog even wat afzien richting tankstation “De Compaan”. Ik dacht eigenlijk dat Marc het over een kroeg had. Hoewel je daar uiteindelijk ook kan tanken. Maar dan anders.

En vanaf daar is het het uitbollen richting Made. Een waar feest voor de spieren.

Het was een fijne rit, het rondje van Wim.
Afzien, maar fijn.

Gerard Koops

’t Bels Lijntje, officieel “Spoorlijn Tilburg – Turnhout”. De spoorlijn werd aangelegd en uitgebaat door de “Grand Central Belge (GCB)”, waardoor de spoorlijn in de volksmond “Bels lijntje” werd genoemd. Sinds 1990 is het voormalige tracé van het Bels Lijntje een fietspad.
Maar genoeg geschiedenisles voor vandaag, we gaan fietsen. De beloofde regen blijft achterwege en het Raadhuisplein is tegen 9 uur goed gevuld met 38 WTC’ers. De trimploeg heeft de route al uitgestippeld, of liever de Pakhaas heeft de route al uitgestippeld; het Bels Lijntje dus.
Met zijn negenen rijden we Made uit en als we niet veel later over de Heuvel van Den Hout rijden, komt het geluid van de motorcross ons tegemoet, niet veel later gevolgd door mengeling van benzinedampen en uitlaatgassen. Toch goed dat hier tegenwoordig nog een vergunning voor kan worden afgegeven. Laat XR het maar niet horen (…of ruiken).
Vlak voor Teteringen draaien we de Vraggelse Baan op met het immer drukke bestemmingsverkeer. Al rap volgt daarna de eerste col voor vandaag; die over de A27. Hier wordt nog niet gestreden, maar dat zal later wel anders zijn.
De kop wordt geregeld gewisseld en zo komen we via de VijfEikenweg bij te “Polen-hotel”. Niet iedereen kan gelijk oversteken en dus wachten we tot iedereen weer aangesloten is. We volgen de oude Tilburgse/Bredaseweg tot we eindelijk het Bels Lijntje op kunnen. Ik informeer even bij Gerard tot hoe ver we dit voormalige spoorlijntje volgen. “We gaan er bij Alphen af”. Een halte voor Baarle-Nassau, omdat anders de rit wat te lang wordt zo vroeg in het seizoen. Opeens “…STOP!!” Antoon is zijn zakdoek verloren en moet terug. Gerard vraagt zich af of we daarvoor moeten omkeren en wachten, maar je weet tenslotte nooit hoe iemand gehecht kan zijn aan zijn zakdoek. Al lachend rijden we verder en naderen Alphen. Opeens is er reuring in ons pelotonnetje. Hélène trekt het sprintje aan voor de col vlak voor Alphen; ze is niet meer bij te halen en Gerard maakt dan van de gelegenheid gebruik om de bult in het fietspad dan maar gelijk Col de Hélène te dopen. Hélène heeft gebak beloofd als het naambordje wordt onthuld. Voorbij Alphen moet ik even goed kijken om te zien waar we nu precies fietsen. Even later slaan we echter linksaf en zijn we bijna op de Slingerdreef. Hopelijk kunnen we aan het einde van de Slingerdreef weer wel gelijk richting Bavel. Het fietspad is een tijdje gesloten geweest, maar nu gelukkig weer open.
We rijden door Bavel en als we bijna in Dorst zijn, is er weer reuring in de groep. Peter Kuijpers komt voorbij gesprint en is als eerste bij het bebouwde kom bordje van Dorst. Logisch ook wel, …we hebben hem de hele rit uit de wind gehouden. Maar Peter maakt het goed en is na Dorst ook bijna niet meer van kop geweest. Als we Oosterhout weer binnen rijden, laat ik de groep verder rijden en sla af omdat ik hier bijna thuis ben.
Leuke rit gereden. Volgende week wordt het Peerke Donders. Ook weer Tilburg en omstreken dus.

Rene