Alle berichten van Rene van Mook

Meersel-Dreef met de trim

Fietsverslagen

Een rit die twee jaar voor het eerst gereden is om een kaarsje op te steken voor Jan. En nu wordt de rit voor de derde keer gereden. Het wordt een traditie waarbij we nu een kaarsje opsteken voor alle kleppers die ons ontvallen zijn. Al fietsend wordt het duidelijk dat dit een traditie wordt.

Het was een flinke groep waarmee we op pad gingen, ondanks de vakantieperiode. Met rode truidrager Wim in ons midden en ook Kevin die vandaag meeging.

Regen was voorspeld, maar op de weg heen was daar nog niets van te merken. Een licht noordenwindje en de sterke benen van Antoon en John leidden ons in een gestaag tempo naar het zuiden richting Meersel-Dreef. De heenweg ging ten oosten van Breda, om Bavel heen.
Het gaf de tijd om wat bij te praten. Over vakanties en over wat zaken die wat van meer importantie zijn. En eigenlijk waren we in een spreekwoordelijke vloek en een zucht “Bij de paters” aangekomen.

Er was afgesproken met Peter, die er ook graag bij wilde zijn. Het duurde nog geen 5 minuten voordat hij erbij was.
Met de fietsen in de hand zijn we naar de plaats van stilte gelopen en werden er kaarsjes aangestoken.

Daarna was er tijd voor stilte en een moment van bezinning.

En daarna is het een zaak van koffie en appeltaart. Uiteraard.
En we werden getrakteerd door Jacques naar aanleiding van zijn verjaardag twee weken geleden. Het smaakte voortreffelijk. Er was ook nog tijd voor een groepsfoto.

In de tijd dat wij genoten van de traktaties was het helaas wel wat gaan miezeren, motregen dus. Maar uiteindelijk moet er toch weer teruggereden worden. En ook dat ging weer in een lekker tempo. De terugweg was ook weer om Breda heen. Maar nu dan via de westkant.
Even werd nog overwogen om nog even te stoppen bij de Elsakker, je kunt eigenlijk niet genoeg koffie met appeltaart genieten, maar er werd toch doorgereden.

Het was een fijne tocht, met diepgang, zonder dat het dramatisch werd.

Gerard K.

Vakantierit 2 sport

Fietsverslagen

Het beloofde slecht weer te worden, dus ik zag alweer mooie kansen voor mezelf in het opkomstklassement.
Het weer bleek echter prachtige te zijn, maar toch werden er regenpunten verdeeld. Dat zijn de lekkerste punten!

Bij de start waren er slechts 4 sporters. Chris was weer terug van weggeweest en stond behoorlijk onzeker aan de start. Voorzichtig vroeg hij aan mij wat ik ervan vond dat hij met de sport meeging. Chris gaf aan dat hij de snelheden van de afgelopen weken niet aan kon, maar als er “rustig” werd gefietst dan wilde hij wel mee.
Dit zijn natuurlijk gewetensvragen voor mij. Natuurlijk wil ik (en iedereen van de sport) dat Chris meegaat. Chris hoort bij de sport. Maar dan de andere kant; “rustig fietsen” wat is dat dan? Ik krijg dan al visioenen van saaie ritten waarbij iedereen chagrijnig is om dat er 1 renner niet mee kan. Al snel werd dat “rustig fietsen” wat meer concreet gemaakt. 33 a 34 km/h kruissnelheid werd als een goede definitie van “rustig rijden” gegeven. Iedereen was akkoord en dus ging Chris mee met de sport, zoals het hoort.
John vond ons “rustig rijden” echter nog wat te gortig. Hij had al een intensieve rit op zaterdag gereden en wilde graag de tour gaan pesten door net wat te hard te gaan rijden. Jammer dat hij dat nooit doet bij de sport…

Om half 9 werd vertrokken in oostelijke richting. Niemand had er aan gedacht om een route te bedenken, dus werd tot een rondje Hedel besloten. In de juiste snelheid werd dan ook Made uitgereden. Bokito, Jerommeke, GVD en de Hamster in slagorde achter elkaar.
Made uit was ik al aan het denken hoe dat rondje Hedel ook alweer in elkaar zat. Ik moet ergens naar Kaatsheuvel zien te komen, maar de exacte route had ik niet in mijn hoofd. Stilletjes vertrouwde ik een beetje op de gebiedskennis van Twan. Op zich ging dit eigenlijk best goed. Op actueel zicht konden we best nog wel de wegvinden, maar ben je eenmaal ergens verkeerd gereden dan valt het niet mee om weer terug te komen.
Natuurlijk was dit geval en stevende we daarna recht op Kaatsheuvel af. Ben je eenmaal in Kaatsheuvel beland, dan waan je je in een doolhof, dus kostte wat het kost draaiden we net voor Kaatsheuvel naar het zuiden, richting de Moer. Daar aangekomen herkenden we meteen de kruising met die quasi vluchtheuveltjes in het midden. “Koers gevonden” luidde het dan ook in het peloton.

Twan en ik waren nu duidelijk minder nerveus en begonnen wat om ons heen te kijken. De snelheid was nog steeds op het overeengekomen niveau en Chris was duidelijk goed gehumeurd. Kennelijk was het hem allemaal erg meegevallen en besefte hij dat hij gewoon goed mee kon. Inmiddels was de zon ook nog eens goed gaan schijnen en stelde de wind niets voor. We genoten allemaal. En dat voor een regenrit!

Na Haverleij werd direct over Bokhoven terug gereden in westelijke richting. We zouden namelijk al ruim over 90km komen, dus het inkorten van de route was gerechtvaardigd.
In westelijk richting werd wat minder rustig gereden en de kilometers begonnen te tellen voor Chris. Desalniettemin haakte Chris goed aan en werd een goed tempo gevonden.

Een goede sportrit wordt natuurlijk altijd afgesloten met een goed terrasje. In een zoektocht naar geschikte terrasjes voor oostelijke ritten werd nu Tapperij Huis en Bos aangedaan. Dit ligt op de markt in Geertruidenberg. Ik moet zeggen dat dit een erg goed, zo niet het beste terrasje tot nu toe is. Erg goede appeltaart, vriendelijk personeel en muziek op het terras. Wat wil je nog meer?

Thais

Rondje Alphen met de tour

Fietsverslagen

Er waren nog geen plannen. Normaal worden via Ad de voorgenomen tochten gedeeld, maar deze keer een slag om de arm. Mogelijke onweders, slagregens en stormen zouden de fietsvreugde kunnen bederven. Het was gelukkig niet nodig. Schitterend fietsweer met de wind uit het zuidoosten (ZZO). Een uitgelezen kans voor een rondje Alphen.

Ik weet niet precies met hoeveel we waren, maar het was een flinke groep van ongeveer 15 (vergeef me dat ik te lui ben om goed te tellen), en dat tijdens de vakantie.

De eerste 15 km, tot over de Vijf Eikenweg, zijn voorspelbaar wanneer het die kant uit gaat. Maar daarna is het de polders in waarbij er vele mogelijkheden zijn om die richting op te gaan. We kruisten om Rijen heen en kwamen vlak langs de plaats waar de Donge ontspringt. Hoewel dat iets ingewikkelder ligt. De route was nieuw voor mij en nu terugkijkend was het een prachtige manier om ongeveer alle dorpen en steden, met uitzondering van Alphen zelf behendig te omzeilen. Dat betekende wel wat ingewikkeld bochtenwerk hier en daar. Wat op zichzelf wel leuk kan zijn.

Het tempo was goed, niet te hard, maar zeker niet te zacht. Veel wind staat er niet, maar genoeg om de hartslag van degenen die op kop rijden te doen verhogen. Het kan een eigen inschatting zijn, maar de temperatuur was prima te doen, en heel benauwd was het ook niet. Bij Gilze de eerste keer de A58 over.

De dag ervoor had ik al een rondje gefietst waar ook Frans Marijnissen bij was. En die blijft mij verbazen. Schijnbaar onvermoeibaar. Graag zou ik op die leeftijd (als mij dat gegeven is) ook zo willen kunnen fietsen. En zo knap blijven als ik nu ben.

De rit ging verder door de prachtige natuur waarbij we dus door Alphen heen gingen en verder weer de polders en deels delen van bossen in.

Natuurlijk werd ook Bavel ontweken en hebben daarbij nog driemaal de A58 overgestoken. Ik wist niet dat daar zoveel viaducten overheen gingen. De benen begonnen nu ook wat pijn te doen.

We hadden haast een botsing met een paar tegemoetkomende fietsers die wat moeite hadden met het concept van links en rechts. Het liep gelukkig goed af.

Verder om Molenschot meanderend kwamen we tenslotte in Dorst aan waar het weer voorspelbaar, maar niet onaantrekkelijker, wordt.

Het tempo laag, natuurlijk door de wind in de rug vanaf Alphen al een stuk hoger, maar de piek was het stuk van over het Markkanaal naar Den Hout. Daar werden even alle registers opengetrokken. In het wiel bij Frans en John kwam Ad als een ware puncheur voorbij knallen (ik weet echt geen beter woord). Aanpikken was onmogelijk. En zo blijkt dat het goede wiel kiezen altijd lastig is. Daarna werden er op de Haasdijk nog even de spreekwoordelijke klinkers uit de straat gereden door Peter en Frans waarmee de tocht ongeveer op het viaduct over de A59 werd afgesloten. Het was een plezierig fietstochtje door het prachtige Brabantse land.

Gerard K.

“Leeuweriken of Uilen” bij de Trim

Fietsverslagen

Vorige week Berggeiten bij de trim maar vandaag andere diersoorten bij de trim.
Zelf was ik deze morgen vroeg opgestaan , dit is niet mijn gewoonte, maar door het mooie weer en de mooie route was ik al vroeg bij de opstapplaats bij het oude gemeentehuis.
Volgens mij zijn ook bijna altijd dezelfde personen als eerste bij de opstapplaats, ik kreeg ook al gelijk de opmerking wat ben je toch vroeg vandaag. Tegen mijn buurman Fred zei ik direct, ik ben geen ochtendmens dus meestal later. Fred zei ook direct ik ben ook geen ochtendmens, tis best vroeg op zondagmorgen. Fred en ik zijn dus beide Uilen.
Wim is bijvoorbeeld een “Leeuwerik: Wat de andere trimmers zijn kan ik bijna wel raden, maar weet ik niet zeker. Ik raad bijvoorbeeld dat Ad en Anneke van Wesel ook uilen zijn?
Of je een ochtend of avondmens bent, kan je zelf niets aan doen. Het zit in je genen.
Vandaag 20 juli was er een mooie rit door Rene gepland bij de Trim, via Bavel naar Ulvenhout en via allerlei omwegen naar Rijsbergen om uiteindelijk op verzoek terecht te komen bij de Elsakker in Prinsenbeek.

Er stonden zeven trimmers klaar bij de start, wegkapitein Rene gaf het startsein en we vertrokken naar Den Hout. Rene had moeilijkheden met zijn Garmin, hij kreeg de route er niet meer op. Ik had de route ook gedownload en zo kon ik Rene toch helpen. Via Bavel naar Galder en toen langs Hazeldonk naar Rijsbergen. Over het bruggetje en langs de rotonde naar het lange fietspad richting de Elzakker.

Er was nog volop plaats bij de Elzakker en Kees van Dongen was zo vriendelijk om te trakteren i.v.m. zijn veertigjarig huwelijk met Petra. Kees en Petra bedankt en de volgende stap is weeer 10 jaar erbij.

Via Drie Hoefijzers en de Brandestraat weer naar Made. Alle trimmers bedankt voor de mooie rit (Erno, Peter, Kees, Rene, Fred, John en Wim)

John de W

Vakantierit 1 Sport

Fietsverslagen

Laat ik beginnen met de sport rit van 6 juli. De rit waarin we eigenlijk naar het Groen Hart hadden moeten gaan. Met slechts 1 deelnemer + de 2 organisatoren (Hans en ik) en zware regen in het vooruitzicht werd de rit op de valreep toch geannuleerd.
Helaas helaas want Hans en ik hadden er toch de nodige moeite in gestopt…

Iets wat teleurgesteld haalde ik de fiets dan ook maar weer van de fietsendrager en begaf ik me naar de start. Sander, Twan en de bekende gastrijder Kevin zuchtte al bij mijn onverwachtse aankomst. Weer geen rustig ritje… inderdaad ja!
Mijn teleurstelling was inmiddels omgeslagen naar wraak. De sadist in mij was wakker, er moesten mensen pijn gedaan worden. En zo geschiedde….

Made uit werden we nog even geblokkeerd door de trim, maar na de A59 ging het gas erop. In principe werd er nooit onder de 40km/h uitgekomen en iedere keer als het dreigde in te zakken dan werd er alert gereageerd met een ferme aanzet.
Dit resulteerde bij terugkomst in de May na 75km in een gemiddeld van 38km/h. Een persoonlijk record voor mij met zo’n relatief kleine groep.
Velen zullen het niet met me eens zijn, maar hier doe ik het voor, hier word ik blij van.
Als groep samen zo snel mogelijk fietsen, om dan samen een mooi resultaat te hebben. Gelukkig hebben we binnen de sport allemaal deze instelling, dus daarom past die sport groep ook zo goed bij me en geniet ik iedere keer als ik weer met de sportmannen op pad mag.

Met het enthousiasme van bovenstaande rit stond ik ook aan de start dit afgelopen weekend (13 juli). Van de bakker kreeg ik terecht direct te horen dat we het verslag vergeten waren (zie hierboven de wiedergutmachung) en Sander stond aan de start met een kapotte rits van zijn shirtje. Deze hebben we even geruild met een oud nieuw shirt bij mij thuis en daarna konden we vertrekken
De benen voelde echter niet zo goed omdat ik vrijdag en zaterdag ook al flinke inspanningen had gedaan op de fiets. Sander en Twan waren weer van de partij, nu aangevuld met Martien en Eric. Er werd niet over gesproken, maar er hing een gespannen sfeer in de lucht en iedereen wist intuïtief dat het weer volle bak zou gaan.

Made uit ging ik op kop en er werd in het geheel niet naast elkaar gefietst. Bij de Neerhof voelde ik echter al dat het voor mij een zware rit ging worden en dat ik mezelf een beetje zou moeten gaan sparen. Erik heeft nog nooit van sparen gehoord, want hij nam heel moedig de gehele kanaaldijk op zich. Ik dacht nog: “Erik spaar jezelf nou, je moet nog zo lang”. Maar ja Erik is Erik en gaat er gewoon voor, prachtig.
In het land van Altena werd er lekker gedraaid. Dit gaat altijd heel fijn met een klein groepje zoals wij hadden. Als je dan ook nog renners hebt die op de fiets nog een beetje omgevingsbewust zijn, dan fietst het helemaal lekker en kan je dat draaien kilometers lang volhouden.
De wegen waren opvallend dicht bezaaid met mede wielrenners. Groepje na groepje reden we voorbij. In de Werkendamse Biesbosch werd het gas toch wat verder opengedraaid. Sander zette de teller tegen de 50km/h aan en dan weet je dat het pijn gaat doen. Wat je ook weet is dat er hoe dan ook iemand af zal moeten. Dat is een kwestie van tijd. Na een paar minuten was het dan ook bingo en werd er op elkaar gewacht.
Ook in de Biesbosch werd groepje na groepje wielrenners verzwolgen. Sommigen gingen in ons zog mee, maar haakten dan op een gegeven moment toch af.
Op de Grote Waardweg werd weer goed gedraaid. Normaal kost dat draaien mij nooit zoveel inspanning, maar met mijn slechte benen had ik nu toch wel moeite. Alsof Sander het kon ruiken, zette hij maar weer eens aan en moest ik alle zeilen bijzetten om hem terug te halen.
Dit spelletje kwam tot een climax toen we de Keizersveerse burg opreden. Ik had namelijk net een heel stuk op kop gereden en eindigde met een sprint de dijk op bij Hank, dan nog even op de dijk bij Hank doortrekken om iedereen extra pijn te doen en klaar is kees.
In mijn ooghoeken zie echter Sander toch weer aanzetten. Martien reageert alert en ik word overvallen door een lichte paniekaanval. Er schiet van alles door mijn gedachten: “nee he, mijn God, ik ben kapot, maar ik kan hem niet laten gaan. Ik moet dat wiel hebben, pff jemig wat trekt die door zeg, hoe hard rijden we? 45kmh? Oohh mijn benen branden. Ik trek dit niet, als je er nu af ligt dan lachen ze je uit he, nu trap je in je eigen val Thijsje. K.. ik moet eraf, nee, je mag nie!. Ook Martien houdt het vol dus jij ook. Als ik eraf lig dan rij ik linea recta naar huis. Alsjeblief Sander niet tot op de brug doortrekken neee…. Jongu, stel je niet aan, dit wil je toch zo graag? Nee maar ik wil er niet afgereden worden. Hoe ver nog joh? Yes! Hij gaat zitten, godzijdank. Tis gedaan en ik ben er nog bij.“

Enfin, een klein inkijkje in mijn hoofd. Maar bedankt Sander, t was by far de zwaarste inspanning van het jaar tot dusver voor mij.

Na de Keizersveerse burg was het gedaan met de benen en werd er koffie gedronken op een nieuw adresje op de markt in Geertruidenberg. Ik ben de naam even vergeten, maar t was een leuke tent met erg vriendelijk personeel en goede appeltaart.
Tijdens de koffie wordt natuurlijk verloren tijd ingehaald qua praten. Het komende drieluik, waarbij we in drie dagen Nederland rondrijden, is dan ook een vaak besproken onderwerp. Dat gaat toch een serieuze inspanning worden, maar goed we hebben er zin in en de benen zijn bij de meeste in goede conditie…. Dus het wordt een eitje. En voor degene die nog niet zoveel hebben gefietst…, september duurt nog lang….

Bedankt mannen voor de mooiste rit van het jaar (tot nu toe).

Thais

“Berggeiten” bij de Trim

Fietsverslagen

Vandaag was er een mooie rit gepland bij de Trim, via de Moerdijkbrug naar een mooie ronde in de buurt van de Kop van het land en daarna 2x door de Kiltunnel en via de dijk langs de Dordsche Kil en via Zwartenberg weer naar huis.

Er stonden acht berggeiten klaar bij de start, ik heb nog even de omschrijving van de berggeit opgezocht: een renner die goed kan klimmen. In een kudde berggeiten is er altijd een leidende geit. De oudste of meest dominante geit neemt vaak de rol van leider op zich. De leider bewaakt de kudde en bepaalt wanneer de kudde in beweging komt. Dit kwam goed uit want Wim was vandaag de leider.

De eerste klimmeters kwamen er al gauw aan want we gingen de Moerdijkbrug over, dit ging prima want er stond geen zuchtje wind. De brug af en dan rechtsaf over de spoorlijn en langs de Engel en zo de mooie natuur in.

Hierna gingen we richting de Kiltunnel en deze gingen we vandaag 2x beklimmen.
Een van de berggeiten had deze nog nooit gefietst maar alleen met de auto genomen. Hij was benieuwd.
Alle geiten gingen er eens goed voor zitten en de leider berggeit moedigde ons aan om goed te gaan klimmen.
Eerst de afdaling en daar had niemand moeite mee en dit was tevens een goede aanloop om deze klim tot een goed einde te brengen.
Volgens mijn blik had iedereen goede benen en ging iedereen goed omhoog en zelfs Piet ging als een trein. Nog even opletten want er lagen nog lege flesjes op de grond, die je moest ontwijken.
Even uithijgen maar je kreeg weinig tijd om uit te rusten want er werd al geroepen we gaan voor de tweede klim. Met toch wel iets meer moeite werd ook deze tweede klim genomen.
En iedereen was blij dat we deze proef weer hadden doorstaan. Wie vandaag de bergkoning was weet ik niet, het was niet te volgen in alle hectiek. Geen bolletjes trui.

Over de dijk langs de Dordsche Kil weer richting Zwartenberg en via Langeweg naar Made. Alle geiten bedankt (Erno, Peter, Jacques, Rene, Fred, Piet, John en Wim) voor deze mooie rit.

John de Wijs

Familiedag 2025

Fietsverslagen, ,

In de ochtend voorafgaand aan de Familiedag is er altijd de tijdrit. Maar dan in de middag een gezellig samenzijn met een flink deel van de clubleden waarvan een fors deel dan ook familie had meegebracht.

Dit jaar werden de festiviteiten gehouden in de tuin bij Anneke en Ad van Wesel. Een fantastische locatie. Hun thuis is meer dan groot genoeg en fijn ook dat op de warme zonnige dag de bomen een fijne schaduw boden. Beter weer kan het bijna niet worden.

De koffie bij aanvang werd vergezeld met lekkere aardbeiensloffen, gebakken door ons lid Curt van der Westen.

Alleen maar zitten en praten kan gezellig zijn, maar wij hebben natuurlijk actief sportieve leden en daarop was naadloos op ingespeeld. Er waren campings-spelen georganiseerd. Prima vermaak, passend bij onze club. Sportief, maar ook met gezelligheid en tijd voor praatjes.

Beanbag gooien en petanque (altijd uitkijken dat je geen jeu de boules zegt, anders krijg je de preciezen op je dak). Ringgooien en croquette (of gewoon kroket, gewoon om ze alsnog te jennen).

Ondanks dat het natuurlijk maar spelletjes zijn, komt de competitiedrang altijd bovendrijven. “Het maakt niet zoveel uit!”, maar het fanatisme is soms moeilijk te onderdrukken. Zowel bij leden als hun partners.

Tussen de spelen door was er ruim voorzien in een versnapering en een bijgaand drankje (of andersom, u mag zelf kiezen). Daarbij viel het op dat de vraag naar alcoholvrij bier enorm groot was. Daar moest nog even met hulp van Antoon een mouw aangepast worden. Er werd snel bijgetankt bij de club supermarkt.

Na de spelen was het uiteraard tijd voor de prijsuitreiking. En omdat ik zelf jarenlang geen 0.0 gedronken heb, ben ik vergeten wat er nu eerst kwam, de uitslag van de spelen of de uitslag van de tijdrit.

Maar in elk geval volgden ze op elkaar, en werden met onderliggende spanning bij deelnemers aan beide activiteiten bekend gemaakt door Ad. Groep drie had de spelen gewonnen. Voor de tijdrit verwijs ik naar het verslag daarvan. Gefeliciteerd Flip en Peter!

Inmiddels werd de barbecue op temperatuur gebracht door de stokers Peter en Kevin die zich ook ontfermden over de kwaliteit van het gebraad. Toen de eerste stukken vlees op temperatuur en gaar waren, werd het buffet geopend door Ad. En er werd flink gesmuld. Mochten beide heren nog een carrière switch overwegen, elk restaurant zou er blij mee zijn. De bijgaande salades maakten het compleet.

Het was een gezellig samenzijn, en een zeer geslaagde middag.

Hartelijk dank aan Ad en Anneke voor hun gastvrijheid en dank aan Peter voor het regelen van de barbecue.
Het was perfect.

Gerard K.

Tour Baarle Nassau (GK)

Fietsverslagen

Na permissie van rode truidrager Wim, bij wie ik onder contract sta, te hebben ontvangen ging ik enigszins met knikkende knieën richting Made met Peter Kuijpers. Onze wegen zouden zich snel scheiden, ik ging vandaag voor het eerst met de Tour mee. Ik was eraan toe. Het was echt de eerste keer. De laatste keer dat ik me aan wat hogere snelheden waagde was er nog een A en B groep.

Maar ik ging met een dosis vertrouwen na veel aanmoedigingen van alle kanten.

Het was heerlijk weer. Het zou later erg benauwd en warm worden, hoewel een aangekondigde flinke wind dit wat zou verlichten.

Onderweg gingen we. Het was een mooie groep, en het was wel duidelijk dat men er zin in had. Niet per se volg gas ineens, maar er was een prettige sfeer, en het gaf mij tijd om wat te wennen.

Eerlijk gezegd heb ik vaak nauwelijks een idee waar ik fiets en laat me, zoals dat hoort, leiden door de leider. Gerard v.O. had in elk geval zijn uiterste best gedaan, een prachtige route volgde.

Natuurlijk begin je na zoveel jaren wel ongeveer te zien waar je rijdt en de weg te herkennen. De route ken ik echter niet en heb ook geen flauw idee hoe ik dat op mijn telefoon moet zetten. Maar de aanwijzingen van Gerard waren prima.

Na een kilometer of 35 werd besloten, haast zonder woorden, om te gaan “draaien”. Kop over kop. Al het me lukt mee te draaien vind ik dit het allerleukste om te doen. Aanstekelijk was daarbij het enthousiasme van Johan. En eenieder draaide lekker mee. Het is soms wat wennen van welke kant van kop af te gaan, maar het zat redelijk in elkaar. Daarbij moet worden opgemerkt dat niet alle wegen zich lenen voor deze manier van fietsen. Is het was smaller op fietspaden met wind op de zij, dan zit een flink deel van een grotere groep als snel “op het kantje” en dan is overnemen niet zo makkelijk meer. 

Maar het ging verder erg lekker, en ik kan niet anders melden dat ik er veel plezier in had.

Zo draaien en draaiden we langs de Galderse meren, waar we na kort overleg splitsten. Lichamelijk ongemak hakte er bij twee van onze fietsmakkers in, en die besloten samen de weg te vervolgen.

Ergens ten zuiden van het Liesbos (dat weet ik dan ongeveer wel weer, maar ik kan er een paar kilometer vandaan zitten) stuitten we op een wielerkoers, en werden we zeer aangenaam verrast door iemand die daar vanwege hand en spandiensten of coaching (het was wat lastig te volgen) ook stond te wachten. Het was Ad Prinsen. Ik doe niet aan heldenverering, maar als klein menneke keek ik enorm tegen hem op, en hij is een van de redenen geweest dat ik wilde gaan koersen.

De oversteekjuffen van de koers waren zeer coulant en lieten ons een deel van het parcours gebruiken om onze weg te vervolgen. We gaven natuurlijk wel wat extra gas om in elk geval de coureurs voor te blijven. En natuurlijk ook om nog enige indruk achter te laten voor degenen die aan de kant stonden te kijken.

Door het Liesbos gingen weer richting Prinsenbeek om via “Den Elsakker” het viaduct over de Mark te beklimmen. De wind tegen, meer dan 0.005% stijging en meer kilometers dan gebruikelijk deden mij breken. Een forse deuk in mijn ego, ik moest lossen. Niet ver en niet lang, maar zoals de Belgen zeggen: “Er zat niks meer op!”.

Gelukkig hadden we vanaf het tankstation tot aan Made de wind mee. Op het tandvlees kon ik nog aanklampen. Maar het lukte. Eenmaal bij het gemeentehuis heb ik de metingen afgedrukt op mijn telefoon. Volledig gesloopt. Maar zeer voldaan en dankbaar dat ik mee kon.

Na afscheid te hebben genomen was het bijna Surplace naar huis en overwoog ik de laatste 10 meter op de brug over het kanaal naar Geertruidenberg te gaan lopen.

Mag ik iedereen hartelijk danken voor deze fantastische rit. Het was een feestje. Een besef dat overigens pas volgde nadat ik een uur op de bank heb gezeten en mijn vrouw me omhoog moest helpen richting de badkamer.

Gerard Koops

Met de tourgroep naar Baarle-Nassau (GvO)

Fietsverslagen

De laatste dagen was het erg warm en was er wind vanuit het zuiden voorspeld. Hans had al aangegeven dat hij er dit weekeind niet bij zou zijn, dus had ik een route achter Baarle Nassau bedacht via Minderhout. Maar gezien het feit dat dit boven de 100 km uitkwam werd er gevraagd hem iets in te korten. Door niet Minderhout maar Meerle als passage te nemen werd hij terug gebracht tot 95 km. Zondag morgen vertrek ik alleen, omdat Marianne een andere afspraak had. Leo gaf aan dat hij weer mee ging dus was dat de eerste stop, bij Hil Ten was het stil en stond alleen de gebruikelijke stadsfiets klaar dus maar verder gereden via den Bromtol naar de May. Als we daar aankomen staan er al een aantal renners van de trimgroep gereed. De sport die vandaag de rivierentocht rijdt is reeds om 7:30 uur vertrokken. Nadat we even staan de kletsen komt de jarige Piet aan kunnen we hem nu fysiek de handdrukken en een fijne verjaardag wensen.


Rond half negen is ieder die mee wil aanwezig en gaan we van start om via Madese Boys en het Ent van Den Hout naar de Bergsebaan te rijden. Bij vertrek rijdt ik een stukje met mijn naamgenoot Gerard Koops op kop maar merk al snel dat de wind vandaag ook een aardige partij tegen blaast. Maar als ik rondkijk zie ik vele sterke renners in onze groep. Te weten Ad en Anneke van Wesel, Corné Schoenmakers, Marc van Meir, Peter Verhagen, Johan van Helmond, Frans Marijnissen, Flip Segeren, Gerard Koops, Leo Stasse, en ik zelf. De temperatuur is onder de bomen goed. Al snel rijden we via de VijfEikenweg naar Molenschot, langs Gilze af richting de Boerenbaan. Hier wordt al een poging gedaan om te draaien, maar m.i.z. moet je dan niet versnellen en altijd linksom of rechtsom wisselen en geen gaten laten vallen. Het is dan ook de bedoeling dat ieder meedraait. Maar als ik op enig moment mensen links en rechts van me zie is dit niet de bedoeling denk ik. Als we kampeerboerderij de Kiek passeren hoor ik iemand zeggen dat de klinkers niet fijn zijn. Dat is natuurlijk ook wel maar dat is een keuze van niet door Alphen te rijden maar achter het Pestkerkhof langs. Niet veel later merk ik dat niet iedereen de gpx heeft geladen bij Klein Bedaf schieten er enkelen rechtdoor naar Pineind. Maar de bedoeling is echt Klein Bedaf en vervolgens Groot Bedaf. Om hierna via Heikant en Veldbraak, Nijhoven Baarle binnen te rijden. Hierna gaat het richting Ulicoten waar de Kluis passeren bekend van DH-DH-DH. Juist voor Meerle draaien we rechtsaf de Chaamseweg op. Om nu via Schuivenoord naar de Stijbeekse weg te rijden. Bij Verkooijen Strijbeek gaan we over de Markweg naar van Boxtel om vandaaruit naar de Galderse meren te rijden. Daar geeft Leo aan dat de beentjes niet meer willen. Ook die van mij zijn niet best vandaag en stel dan ook voor om met Leo de kortse route door Breda naar huis te rijden. Om goed 11:00 uur ben ik thuis als ik later de Strava-gevens van de anderen bekijk klopt het met de geplande rit van 95 km. Komende weken ben ik er niet omdat ik met Marianne het Pieterpad ga rijden.

Veel plezier met de familiedag. Groeten Gerard van Oerle.

Rivierentocht Sport

Fietsverslagen

Vandaag stond de rivierentocht op het programma. Tijdens het rondje Team Munne Moaten op zaterdag had ik het met Martien al even over route gesproken. De route gaat normaliter namelijk over de Waaldijk tussen Gorinchem en Zaltbommel en deze dijk is nu onderhand al 3 jaar afgesloten in verband met dijkverzwaringswerkzaamheden. Telkens als je denkt dat ze “nu onderhand wel klaar zullen zijn” en de gokt neemt om over de Waaldijk te rijden, kom je keer op keer weer bedrogen uit.
De gemeente Gorinchem en Zaltbommel hebben veel moeite gestoken in een prachtige website met een mooie tijdlijn van alle werkzaamheden op de Waaldijk, toch werden we hier niet heel veel wijzer van.
Uiteindelijk kwamen Martien en ik op zondag morgen tot de conclusie het gewoon te gaan proberen en de gok (misschien tegen beter weten in) toch te nemen om de Waaldijk te berijden.

Aangezien we weer een lange rit voor de boeg hadden, wilden we graag een uurtje eerder vertrekken. Hoewel de achterliggende gedachte de afstand was, heeft het meerdere voordelen om vroeger te vertrekken. Je ben namelijk vaak voor 12.00 uur thuis, men heeft minder last van hoge temperaturen en je hebt minder last van overigens fietser (en andersom) die over het algemeen nog niet zo vroeg op pad gaan. Aan de andere kant zijn we een vereniging die als uitgangspunt heeft om op zondag om 08.30 uur gezamenlijk bij elkaar te komen en te vertrekken. Dat is natuurlijk ook belangrijk.
Belangen, belangen, belangen, misschien is dit een onderwerp om eens nader te bespreken tijdens de jaarvergadering?

Enfin, om 07.30 uur verzamelden we dus. Peter was niet aanwezig, hij is niet zo’n ochtendmens. Twan, Martien, John, Erik en Gerben waren wel present.
De wind was nog zwak en kwam vanuit het zuiden. Het ging dus vlotjes richting Gorinchem, maar om de snelheid niet uit de hand te laten lopen, werd eigenlijk alleen overgenomen als de man op kop dit aangaf, door de benen stil te houden, een elleboogje te geven of op een natuurlijk moment uit te draaien.
Erik’s knaldrang was echter zo hoog, dat hij zijn geduld niet kon bewaren en mij op de Keizersdijk al met 40 km/h inhaalde. Dit herhaalde hij nog een keertje bij Uppel en dat was dan ook even van de laatste keren dat we hem op kop zagen.
Na Gorinchem kwamen we ons gokmomentje tegen; de Waaldijk. We dachten even dat we gewonnen hadden, want we reden op een keurig geasfalteerde dijk de zon tegemoet. Heerlijk was het. Na 2 kilometer sloeg het onheil echter al toe want, u raadt het al, de Waaldijk was toch nog afgesloten. Via wat steegjes en nieuwbouw wijkjes in Dalem kwamen we op de N830 en reden daar verder in oostelijke richting.
Alsof we niet eigenwijs genoeg waren geweest, besloten we bij Vuren de Waaldijk nog eens een keer op te rijden, om vervolgens na 1 kilometer weer als verliezers uit de bus te komen, weer afgesloten.

We hadden nu ons lesje wel geleerd en tot Zaltbommel werd strak vastgehouden aan de N830. Niet de mooiste route, maar we konden ons wel snel voortbewegen op het rustige fietspad. In slagorde reden we dan ook naar de brug bij Zaltbommel. (zie foto’s)
John kreeg het al zichtbaar moeilijk. Na elke bocht het gat dicht rijden is ook al niet echt fijn, zeker als je de laatste weken maar weinig hebt gefietst. John wist hier na Zaltbommel echter een goede oplossing voor, door steevast als 2de of 3de in de groep te gaan rijden. Dit werkte kennelijk goed voor hem, want hij kwam niet meer in de problemen.
Via Gameren en Zuilichem werd Poederooijen bereikt en werd overgestoken naar het land van Altena. De wind was inmiddels flink toegenomen en blies vanuit het zuidwesten recht in onze giegel.
Bij Veen begon het wat te piepen en te kraken bij Erik, zeker nadat Gerben even gas gaf en vervolgens Martien overnam waarbij hij perse in het zog wilde gaan zitten bij een camper.
Via de bekende weg langs Drongelen werd verder de weg in westelijke richting ingebeukt. Na 90 kilometer zat Erik er echt doorheen en hierdoor kwam de snelheid op een dramatisch niveau te liggen. Toen zelfs een 80 jarige man met een Lampre-Merida shirt ons inhaalde was de maat vol, er moest echt gestopt worden bij een café voor vocht en suikers. Het café bij Dussen was echter helaas gesloten en dus restte ons niets anders dan toch maar gewoon richting Fort Lunet te fietsen, waar we anderhalf uur later aankwamen.
Na een vriendelijk ontvangst werd het gebruikelijke weer besteld. 5 koffie, 1 cappuccino en 6 appeltaart. We weten inmiddels precies van elkaar wat we willen. Wat een groep he…

Thais.