Vanochtend zou het gaan gebeuren. Met een groot aantal sporters zouden we weer een leuke sportrit gaan rijden inclusief een afsluitende lunch bij d’n Elsakker. Inmiddels zijn we bij dit sterren etablissement vaste gast. Zeker ook omdat dit toch wel een feel good café is, waarbij er bij binnenkomst velen zich weer jong en vitaal voelen bij het aanschouwen van de gemiddelde clientèle aldaar.
Preluderend aan deze rit werd er natuurlijk op de sportgroep behoorlijk gemarchandeerd met deze upperclass-lunch, om maar met zoveel mogelijk mensen te gaan. Drie mensen konden helaas niet mee. Trouwe sporter Gerben die momenteel in een bloedvorm is en Ad haakten af vanwege vakantie. Melody kon helaas ook niet mee, maar de hoop blijft bestaan dat we haar dit jaar nog een keer mogen zien. Tot slot begreep ik dat Peter Verhagen geheel vrijwillig uit de sport-app is gestapt, waaruit ik opmaak dat hij zich niet al te vaak bij d’n Elsakker wilt vertonen.

De ochtend begon voor mij toch wel wat stressvol want bij rechter shifter had, na een aantal weken kwakkelen, nu echt de geest gegeven. Ik kon niet meer lichter schakelen en dus was er maar 1 optie en dat was; gas geven. En aangezien ik de wegkapitein was had ik hier zelf de hand in.
Bij aankomst telde ik maar liefst 10 sporters en 2 gastrijders. Geweldig, dit moest wel een feestje gaan worden en dat werd het ook. Made uit trok ik de gashendel open om zo even de toon te zetten. De eerste stress was vrijwel direct zichtbaar. Ook bij Twan, die op de Hamseweg via de verkeerde zijde van kop ging en waarbij Paul ter nauwernood een totale wipe out wist te voorkomen. Normaliter zou je zulke wisselingen van kop bij een ander, niet nader te noemen persoon verwachten, maar ook Twan doet soms rare dingen als ie van kop af wilt.

Op de Amerweg nam Erik een deel van het kop werk op zich. Eventjes maar, want in de eerste kilometers jezelf opblazen is niet wat je wilt. De wind was in mijn ogen sterker dan ik verwacht had. Een uitgelezen situatie om de last te verdelen en om te draaien. Sander dacht hier anders over en draaide met windtegen het gas vol open. Ik keek even op mijn Garmin en zag dat ik 42 km/h reed. Pff dat was even aanpoten. Later begreep ik van Paul dat dit het punt was dat hij besefte dat hij maar beter de rest van de rit zich zou moeten sparen om nog heelhuids bij de Elsakker aan te komen.

Via de Kiltunnel werd de Hoekse Waard binnengereden. De Kiltunnel is altijd een venijnig klimmetje en ik had er als wegkapitein alle belang bij om als eerste boven te komen, omdat we een weggetje in zouden slaan die we normaliter niet in gaan. Maar helaas, dit lukte me niet want Kevin en JW kwamen me als een gek ingehaald en het was voor mij maar hopen dat ze bovenaan zouden wachten. Eenmaal boven bleek het gehele peloton uiteen te zijn gespat en moest er flink gerecupereerd worden om onze weg weer te kunnen vervolgen via de Kilweg in zuidelijk richting. Hoewel niet helemaal onbekend, voerde de route over toch wel wat ongebruikelijk weggetjes. Kop over kop werd tegen de wind in geploeterd. En met zo’n relatief grote groep viel dit niet mee. Eigenlijk was het gewoon 1 grote chaos en was het voor velen pompen of verzuipen. Voorbij Strijensas had Chris nog te tegenwoordigheid van geest om eens achter zich te kijken en de koppen te tellen. (Iets wat ik als wegkapitein eigenlijk ook had moeten doen). Wat bleek, Erik was verzopen.
Na een aantal keren hem te hebben geprobeerd te bellen nam hij hijgend op en vertelde dat hij al in de Kiltunnel eraf lag en kennelijk via ’s-Gravendeel richting Numansdorp aan het fietsen was. We spraken af om hem nabij Numansdorp op te wachten.
In de tussentijd was iedereen op adem aan het komen en merkte ik op dat Frans wat bloed bij zijn neus had. Vermoedelijk van een bloedneus opgelopen tijdens de extreme inspanningen om bij Sander in het wiel te blijven, zo dacht ik. Dit bleek echter niet het geval, want Frans had zich gesneden tijdens het scheren. Hierbij merkte Frans op dat hij onderhand de enige was die zich geschoren had. De rest van het peloton bestond volgens Frans uit allemaal ongelikte beren. Bij een korte blik naar ieders gezicht kon ik Frans inderdaad geen ongelijk geven. Maar goed, het paste een beetje bij de stijl van de rit zal ik maar zeggen… tijd om verder te gaan.

We hadden de smaak inmiddels goed te pakken en we zette onze chaotische rit onverminderd voort in de richting van Numansdorp. Iedereen leek wel veranderd in een woeste stier, zeker toen de wind van opzij kwam. Hier moest ik iets aan doen, een beetje law & Order was wel op zijn plaats, want dit konden wie niet lang volhouden. Maar ja, er reed inmiddels wel een hele snelle wielrenner voor ons en die wilden we allemaal wel even gaan inhalen… lastig lastig dus. Gelukkig naderden we Numansdorp en was het tijd om contact te leggen met ons verloren schaap. Dit lukte dit keer vrij snel en het bleek dat hij zo’n 5 minuten achter ons reed. Zo was Erik weer snel terug en konden we onze weg vervolgen. Met de komst van Erik begon het ook behoorlijk hard te regen. Als snel werd het een stuk donkerder, het zicht slechter en voelde ik mijn schoenen vollopen met water. Linksaf de Haringvlietbrug op nam JW de kop over en werd met een gestaag tempo de Haringvliet opgereden. Op de brug merkte ik dat ik alleen nog met Kevin en JW reed. Zou Martien nou de slag gemist hebben? Oh nee, daar is ie! JW, Kevin en ik sprongen direct in zijn wiel en maakte ons fysiek en mentaal op voor de Volkraksluizen. Hoewel bergop niet mijn sterkste punt is, probeer ik het altijd wel. Maar tegen Martien en JW is bergop geen kruid opgewassen. In de verte zagen Kevin en ik aan hoe de twee titanen de sluizen op suisden. Uiteindelijk trok JW aan het langste eind en kwam hij als eerste boven. Gelukkig heeft Martien altijd nog het excuus dat hij bijna 60 is. Toch Martien?
Eenmaal boven op de sluizen kwamen Sander en (ik dacht) Twan me voorbijgereden, kort hierop gevolgd door John die weer iets onverstaanbaars naar mij riep in de trant van “dhsjhefhbehesd Thais!”
Als wegkapitein bevond ik me nu weer in dezelfde positie als bij de Kiltunnel, want bij Willemstad zouden we een alternatieve route rijden en die moest ik aangeven. Maar aangezien de heren met 50+ km/h naar beneden reden, kon ik ze niet meer bijhalen. Het viel ook niet mee om deze rit de wegkapitein te zijn, maar gelukkig werd er gewacht en reden we in Willemstad de juiste route over de Noordlangeweg die ingericht is als fietssnelweg.
Inmiddels was mijn Garmin uitgevallen en nam JW de navigatie over. Altijd fijn als er iemand de rondgestuurde route in zijn Garmin heeft staan.
Via Klundert, Moerdijk, Zevenbergen en Langeweg werd vervolgens de route vervolgd richting de Elsakker. Bij Zevenbergen waren we inmiddels een beetje uitgeraasd en kwam Chris naast me fietsen. Ik had hem niet veel gezien, maar hij vertelde dat hij, ondanks wat zware momenten, er nog goed bijzat. Dat was goed om te horen, want de laatste paar ritten waren vaak afzien voor Chris. Om dit te voorkomen gaat de fiets bij Chris volgend jaar in ieder geval wel mee op vakantie.

Bij de Elsakker aangekomen moesten de tafels nog even voor ons geprepareerd worden en was het wachten op de kaviaar en oesters. Na een kwartier werden deze keurig opgediend en hebben we heerlijk gegeten. We hebben weer lekker na kunnen praten. Al de afsnijd-acties en onvolkomenheden in elkaars rijgedrag werden weer vergeven en er werd, zoals de bij sport normaal is, weer veel gegrapt, gegrold en gelachen. Zelfs de parel van de oester waar Flip zijn tanden op stuk beet kon de pret niet drukken.
Om 12.15 uur was het tijd om naar huis te gaan en ons weer te onderwerpen aan het huiselijk gezag. Bij het naar buiten stappen opende de hemelsluizen zich en werd iedereen tot op het bot nat. We zagen dit echter allemaal als een bijdrage aan heldhaftigheid van de rit.

Eenmaal doorweekt thuisgekomen werd ik door moeder de vrouw ook weer hartelijk onthaald: “staanblijven op de mat! Je kleed je daar maar uit!”

En zo eindigde mijn mooie zondagochtend met de mannen.
Bedankt weer!

Thais

Hoewel ik afgelopen nacht pas thuis ben gekomen van vakantie, had ik toch het voornemen mee te gaan met de WTC. Vanochtend was het wat zwaar om uit bed te komen, maar ik voelde me toch relatief goed. Eens even kijken waar deze vakantierit ons naar zal leiden.
Bij de verzamelplaats had Twan hier al diep over nagedacht en kwam hij op de proppen met het idee om Den Hout – Den Hout te gaan rijden. Hmmmm, daar had ik niet op gerekend en ik merkte aan mezelf dat ik wat tegen sputterde. Ik moest dan ook een maximaal beroep doen op mijn flexibiliteit en na een klein minuutje was mijn brein ingesteld op de 120 van Den Hout – Den Hout. Gerben had echter ook nagedacht over de route en stelde voor om een rondje Aalst te rijden. “Aalst?, ja zeg maar Poederooijen, ah oke nu snap ik hem weer.
Hoewel iedereen wel in was voor een rustig ritje naar Den Hout, werd toch gekozen voor de 90 van Aalst. Hoe dit nou precies kwam weet ik niet, maar Gerben’s argument om op tijd thuis te zijn om naar Etten-Leur te gaan (en daar Van der Poel in zijn regenboogtrui te aanschouwen) werd kennelijk door iedereen als voldoende valide aangemerkt. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik toch wel wat opgelucht was.

On y va richting Aalst! Gerben had de route nog in zijn Garmin staan, dus hij was de wegkapitein. Verder telde de groep nog 7 mannen te weten; Chris, Frans, John, Twan, Erik, ikzelf en een gastrijder met een vreemd wielerpakje en een vreemde fiets. Bij navraag bleek het Sander te zijn welke zijn WTC-pakje nog in de wasmachine had zitten. Over de vraag of ook zijn mooie BMC nog in de wasmachine zat, gaf Sander aan dat deze nog in reparatie was.

Hoewel er weinig wind stond was het begin van de rit toch fijn wind mee. Bij de rotonde richting Drimmelen haalde we de trim in. An passant nog even de gewaardeerde Piet Verkooijen even een klopje ranke schouder gegeven en door richting het oosten. Met een gemiddelde van rond de 38 km/h reden we richting Wijk en Aalburg waarbij iedereen zijn kopbeurten met vertrouwen op zich nam. Ik had vrijwel direct in de gaten dat Gerben er goed bij zat. Moeiteloos nam hij lange kopbeurten op zich en bij de Kromme Nol deed hij ons allen pijn door snoeihard de kering op te rijden. Bij Well aangekomen keerde het tij en moest het gevecht aangegaan worden met de wind. Het tempo zakte wat terwijl de wattages stegen. Die dijk daar bij Poederooijen (jullie allemaal wel(l)bekend) is een verraderlijke ding. Er zit geen recht stuk in en waar je op het ene moment nog denkt dat de wind mee valt, moet je een paar meter verderop plots vol aanzetten om de wind het hoofd te bieden. Natuurlijk had uitgerekend John zo’n venijnig stukje dijk te pakken. John reed toen voor mij en ik zag hoe hij aan het vechten was tegen de wind. Van 35 km/h ging hij terug naar 33 km/h. “Moet ik overnemen en hem uit zijn lijden verlossen?” vroeg ik me af. De sadist in mij zij “nee” en voor een paar seconden luisterde ik naar hem, totdat medelijden de overhand nam en ik John dan maar uit zijn penibele situatie haalde.
Toen ik John overnam viel me echter wat op. Waar John in het verleden bij een heftige inspanning er uit zag als een woest stier met schuim op de mond, slijmsliert aan de kin en druppels aan de neus, zag ik hier nu niets van. De vraag rees bij mij dan ook: “doet John zijn best nu eigenlijk wel?” John kennelijk denk ik echter van wel.
Enfin, de sadist in mij was nog niet weg, want mijn benen voelde goed en zodoende kon ik iedereen richting Aalst nog even op de pijnbank leggen. Dit werd me niet in dank afgenomen. Zeker door John, die iets onverstaanbaars naar me riep toen ik me afliet zakken.
Toen Gerben bij Giessen ook nog eens flink doortrok was de maat vol John. Het moest zachter en het ging ook zachter. We spraken af dat we een kruissnelheid van 35 km/h zouden aanhouden en dit lukte aardig. Ondertussen was Erik stil maar attent. Hij zat altijd goed van voren en toonde geen moeilijk momenten. Toch ontzettend knap hoe Erik zich in een half jaar heeft weten op te werken naar deze conditie. Chapeau! Erik vertelde dat hij hier zelf ook erg blij mee is, maar dat hij toch officieel een tour-man is en blijft, omdat hij op de Mol de snelste wilt zijn van de tour. Uiteraard wordt dit standpunt door iedereen binnen de sport direct verworpen en wordt van Erik verwacht dat hij standaard bij de Sport aansluit. Niet mee eens Erik? Jammer dan, want je bent al toegevoegd aan de Sport-app…

Vanaf Werkendam werd er gedraaid. Bij afwezigheid van Martien was er nog wel wat verwarring over hoe we moesten draaien (linksom of rechtsom). Gelukkig stuurde Erik hier ons in de juiste richting. Rechtsom dus. Toch?
Bij Hank aangekomen constateerde Gerben en ik dat we op een gemiddelde zaten van 36.1 km/h. Dit gemiddeld moest natuurlijk gehandhaafd blijven, met als gevolg dat er een aantal aflagen. Helaas, maar 35.9 km/h gemiddeld bij thuiskomst in Made is ook goed.

Voordat we in Made aankwamen gingen we nog even koffie drinken bij Fort Lunet, aangeboden door Gerben ivm zijn verjaardag. De meeste zaten er ver doorheen waaronder ook Sander die zijn beste dag niet had. Het bleek dat hij vrijdag en zaterdag ook al flinke ritten had gereden dus dan is dat te verklaren.
Bij aankomst barste het gepraat los. Na 3 uur niks gezegd te hebben, maar wel veel beleefd te hebben is dit natuurlijk logisch. Uiteindelijk kwam het erop neer dat we allemaal weer veel plezier hebben gehad in het afzien en we verheugd waren met onze beloning van koffie met appeltaart in het gezelschap van fietsvrienden. Prachtig clubje zo.
Volgende week wordt tegen het einde van de rit weer stamcafe d’n Elsakker aangedaan. Nu met lunch! Toch Twan?

Thais

Nadat er vorige week 0 WTC renners aan het vertrek waren, staan er vandaag wel veel mensen aan de start vandaag bij het oude gemeentehuis. Naast de WTC-ers een aantal gastrenners. Het is mooi weer met niet al te veel wind. Ik had donderdag al gezien dat de Sport een rondje Numansdorp gepland heeft en dat wil ik wel eens proberen. Lange rechte stukken en voldoende mensen om achter weg te kruipen zie ik als ik even rondkijk. We vertrekken met 10 renners. Als we de Tour voorbijsteken in de Watertorenstraat ziet Johan van Helmond zijn kans ook schoon; “Als Ad het gaat proberen….”, hij sluit aan zodat we met 11 zijn vanaf dat moment. Hierbij ook twee gastrenners. Paul Sedee, ons ex-lid die afgelopen jaren door bouw van een huis geen bandjes en nieuwe ketting meer kon veroorloven en dus stopte, is weer boven Jan blijkbaar en door Martien overgehaald om weer eens mee te gaan. En Kevin (de Meyer?) die vorige week in de regen wel aan de start stond. Dus een bikkel.
We rijden de Moerdijkbrug over en dan rechtsaf, even door de Dordtse Biesbosch om niet die lastige fietspaadjes te hebben richting Kiltunnel. Ik kijk even goed rond, altijd de vraag “ben ik de zwakste schakel??”. De Kiltunnel uit merk ik in ieder geval dat Chris ook niet echt een goede dag heeft, dat biedt wat hoop. Hij heeft vakantie gehad en 4 weken niet op de fiets gezeten. Zijn vrouw leest dit stukje vast ook: “volgend jaar gaat de fiets wel mee op vakantie”, is nu al de conclusie. Het is maar dat ze het alvast weet! Erik van der Hoeven gaat ook goed. Martien vertelt dat hij het goed doet in de trainingen die hij met hem doet. Dat zie ik inderdaad, het gaat prima met de ex-tuinder die tegenwoordig tijd heeft om te trainen en uit te slapen. Tegen de wind draaien we rond en er wordt vlot over genomen. Dat gaat lekker, niet achteraan blijven hangen weet ik uit ervaring. Want dan zit je met een groep van 11 snel te zwoegen op het kantje. Het valt me erg mee met recreatieve fietsers (dat zijn wij natuurlijk niet, het is de Sportgroep hè), die in de weg rijden. De wielrenners die we inhalen, gaan eerbiedig aan de kant.
De westenwind trekt ondertussen iets aan en draait naar zuid-west, dat belooft niet veel goeds voor de bruggen over het Haringvliet. En inderdaad, daar aangekomen, breekt de groep in twee stukken. Het is aanpoten, ik probeer wat achter grote mannen als Chris en Paul weg te kruipen. Ik dacht eens te kijken of de Haringvlietbrug na de werken van afgelopen weken er goed bij ligt….  Niks gezien, alleen asfalt en het achterwiel van mijn voorganger. Ik ben nog niet terug op niveau, concludeer ik daar. Maar na de bruggen en een stukje naar Oude Molen zal de wind in de rug gaan komen. Helaas, daar denkt Martien anders over: in Oude Molen gaat hij niet linksaf maar rechtsaf, hij rijdt over Fijnaart. Ik eet mijn AH muesli maar eens op en dat helpt. Goed spul Twan, zal hij zelf ook wel eten want hij gaat goed. Alleen heeft hij er blijkbaar niet genoeg bij zich want als we bij Zevenbergen rijden, stelt hij voor om aan te gaan leggen bij den Elsakker. Hij is al volop vrienden aan het maken daar in de buurt van zijn toekomstige woning. De eigenaar van den Elsakker zal in ieder geval geen bezwaar indienen tegen de plannen van Twan voor een groot housewarming feest van Twan voor WTC, en hopelijk vertelt hij dat door.
De teller staat bij de stop op gemiddeld 34,7. Na de stop is het nog even uitbollen naar huis zeggen de Weda’s…. jaja de eerste kilometer, en dan gaat de snelheid weer fors omhoog. De appeltaart heeft iedereen nieuwe energie gegeven. Mij gelukkig ook want het gaat best goed de laatste sprint richting de May. Met net geen 100 kilometer op de teller parkeer ik mijn fiets bij de garage. Vanmiddag even sleutelen want het bergverzet moet er op bij Anneke en mij, volgende week wachten er Duitse bergjes. Dit was in ieder geval een goede laatste training.

Ad van Wesel

Op zaterdag werd er over de Sport-app alweer druk gediscussieerd over de te rijden route. Wegens omstandigheden werd de Kempenroute niet gereden. Hiervoor in de plaats kwam een rondje over Meerle. Uit Martiens koker.

Vandaag bij het ontbijt las ik echter het overlijdensbericht van Jan, iets dat de te rijden route plotsklaps totaal niet meer relevant maakte.
Direct na de het slechte bericht stroomde de condoleances binnen. Hoewel iedereen wel wist dat Jan zou komen te overlijden, was het bericht toch wel voor velen min of meer onverwachts en kwam het hard binnen, zeker ook omdat ieders gedachten op de zondagochtend toch al bij de WTC zijn.
Het zal zeker toeval zijn dat Jan op een WTC-ochtend heen is gegaan, maar toch bekroop mij het gevoel dat dit misschien niet zo was. Jan was een WTC’er pur sang en de zondagochtend was voor hem in principe heilig en totaal toegewijd aan de clubrit. Dit kwam treffend naar voren toen hij, ondanks al zijn (medische) malaise toch dit jaar de leiderstrui aan kon trekken. Dat hij op deze, voor hem “ heilige dag,” is overleden is daarom op z’n minst opmerkelijk te noemen

Een kwartier na het overlijdensbericht stond ik, zoals veel andere WTC’er bij het gemeentehuis. Sommige leden spraken een beetje met elkaar, maar de meeste staarden stil voor zich uit, nog verdoofd door het slechte nieuws.
Om half 9 nam Ad het woord en vroeg om een kleine stilte. Nu sprak niemand meer en was iedereen stil en met de gedachte bij Jan.
Toch moest er gefietst worden, terwijl eigenlijk niemand hier echt zin in leek te hebben. Met de woorden: “Nou dan moeten we toch maar een stukje gaan fietsen” hesen de meesten zich op de fiets, om vervolgens met de eigen groep de geplande route te gaan rijden.
“Voor Jan!”, was een veel gehoorde kreet bij vertrek.

De Sportgroep was met 8 leden, te weten; Frans, Gerben, Jan-Willem, Sander, John, Martien en de jarige Twan. Hoewel in het begin nog rustig werd gefietst, gaf Sander er een klap op bij Dorst. Later in de rit zagen we Sander echter steeds minder van voren. Wie al helemaal niet van voren werd gezien was John. John z’n hoofd stond niet naar sportief afzien en dat nam niemand hem kwalijk. Solidair dat we zijn spraken we af dat we wind tegen niet boven de 35km/h zouden komen en dat we John zoveel mogelijk uit de wind zouden houden. Dit gebeurde dan ook.
Rond ’t Zand werd er begonnen met draaien. Dit werkte prima en sneden zo prima door de straffe wind, waar af een toe ook nog een drupje tussen zat.
Net voor Prinsenbeek zagen we dreigende wolken hangen, waarop Twan besloot om maar even dwars door Prinsenbeek heen te rijden, zodat we verzekerd waren van een nat pak voordat we bij d’n Elsakker aan de koffie konden. Dit gebeurde dan ook, want op de Brielsedreef viel het met bakken uit de lucht en waren we vrijwel direct doorweekt.

Bij d’n Elsakker aangekomen geneerden we onszelf een beetje om met zo’n nat pak binnen te komen. Maar dit was echter geen probleem want de stoelen waren niet gestoffeerd. Dit was met opzet gedaan, omdat de gemiddelde leeftijd van de clientèle dermate hoog is dat een natte stoelzitting wel vaker voorkwam…. Met een ongestoffeerde houten stoel zit je dan ook maar het veiligst. Desalniettemin moest ik van Frans toch om een krant gaan zitten. En als Frans het vraagt dan doe je dat gewoon.

Aan tafel werd uitgebreid stil gestaan bij Jan’s overlijden. Hoewel Jan slechts beperkt met de Sport meereed, hebben we wel leuke ritten met elkaar gereden. Zoals een tocht naar de Proloog van 220 kilometer. Onderweg, vlak voor de Proloog, kregen we nog een gigantische regenbui op ons hoofd, waardoor we doorweekt onze koffie met appeltaart moetsen nuttigen. Hoe treffend is die vergelijking met de kletsnatte kleding nu in d’n Elsakker…
We konden ons nog herinneren van die rit naar de Proloog, dat Jan het steenkoud had door zijn natte kleding. Maar dat deerde hem niet, hij genoot van de rit en van de prachtige omgeving, in casu de Veluwe. Dit maakte hem dan ook een echte tourrijden. Lekker doorfietsen, maar wel nog kunnen genieten van je omgeving. Maar sportief fietsen kon hij ook, vaak door zijn taaiheid liet hij menigeen versteld staan. Bij het gravelen was dit ook altijd goed te zien. Jan was feitelijk een van de eerste met zo’n gravelfiets. Mede door zijn enthousiasme heeft hij veel andere leden ook aan het gravelen gekregen. Iets wat tot de dag van vandaag zichtbaar is en wat ervoor heeft gezorgd dat een groot deel van de WTC nu ook erg actief is in de winter.
Jan was in onze ogen echt een clubicoon. Met zijn magere lange gestalte was hij voor iedereen direct herkenbaar en met zijn zachte persoonlijkheid een geliefd man. We zullen hem enorm missen.

Jan, rust zacht!

Namens de gehele sport-groep

Thijs

We hebben misschien allemaal wel eens een rit meegemaakt waar alles op z’n plaats viel. Lekker fietsen met je vrienden, het weer perfect en geen last van vermoeide benen. Dat zijn de ritten waar je energie uithaalt en die je nog lange tijd bijblijven.

De rit van 16 juli 2023 gaat, met dit verslag, dan ook als zodanig de boeken in;

Toen ik vanochtend wakker werd door mijn zoons die zich in bed lekker tegen mij aannestelden, had ik direct al het idee dat het een goede dag zou worden. De beentje voelde ontspannen en vol energie, het zonnetje scheen fier en de vogeltje floten hun mooiste liederen. 

Zonder enige moeite stond ik dan ook op en pakte een frisse douche. Bij het ontbijt ontsloot ik de openslaande deuren en stroomde de koele ochtendlucht de woonkamer binnen.

Mijn fiets stond gehele gepoetst al klaar om weg te gaan voor een ritje Kalmthoutse Heide. De gehele sportgroep zou present zijn dus, een beetje voorbereiding op de route kon geen kwaad. Daarom had ik de route maar in mijn Garmin ingeladen. Het synchroniseren ging zomaar in 1 keer goed, geen stress dus.

Toen ik, ruim op tijd, aankwam bij het oude gemeentehuis stonden er al veel renners te wachten waaronder het voltallige peloton sporters. Zelfs Jan-Willem en Melody waren aanwezig!

Geheel tegen de verwachting in voelde Johan van Helmond zich ook goed en met zijn nieuwe, extra soepel lopende wielset  had hij er het volste vertrouwen in om vlot mee te komen met de sport.

De gebroeders Weda stonden natuurlijk ook paraat en sloten zich zoals altijd onvoorwaardelijk aan bij het sportgezelschap.

Bij vertrek richting het zuidwesten nam John Haanskorf direct de kop op zich om deze vervolgens pas na een kilometer of 20 gedwongen af te staan aan Johan van Helmond die ook wel eens op kop wilden komen.

Van wind was amper sprake, maar als je goed voelde dan kwam deze flauwtjes uit het noordoosten.

Hoewel ik de wegkapitein voor de rit was, hoefde ik amper de weg aan te geven. Iedereen had namelijk de rit keurig in zijn of haar Garmin geladen en zodoende wist iedereen de weg. Wat ontzettend fijn was dat zeg…

Via de polders bij Etten-Leur reden we door de bossen bij Bosschenhoofd in de richting van Roosendaal. Hoewel het niet per se nodig was, werd er toch vlot kop over kop gereden. Iedereen liet zich op kop direct mooi uitzakken zodat er super efficiënt gefietst werd. Melody stelde zelfs nog voor om met de groep mee te doen aan een wedstrijd voor ploegentijdrit. Melody heeft hiervoor inmiddels de nodige connecties in het wereldje van het competitief wielrennen.

Net voorbij Essen voerde de route ons naar onbekend gebied, dat bij velen bekend staat als De Kalmthoutse Heide. Het oefenterrein van de gebroeders Van der Poel. Ik was er nog nooit geweest, mar het is echt een prachtig gebied. Wel lagen er behoorlijk wat steentjes op de weg, waardoor Twan helaas lek reed. Gelukkig hoefden we echter niet te stoppen, want het latex in zijn achterband dichtte direct het gat zonder enige vorm van drukverlies. Die Twan komt ook altijd goed weg he. Ook Frans reed lek, maar binnen 2 minuten en met het gebruik van slechts 1 enkele CO2 patroon werd de klus geklaard en konden we weer verder.

Na de Kalmthoutse Heide werd weer richting Made gereden en tot onze stomme verbazing was de wind gedraaid naar het zuidwest en was deze ook flink aangetrokken. We konden dus vlotjes met wind in de rug naar huis. Inmiddels was de temperatuur ook wat gestegen en waren de fietspaden praktisch overal vrij van langzaam rijdende tourfietsers. 

Dun Voorzitter had de gehele rit al een grijns op zijn gezicht. Onderweg kwam hij nog even naast me fietsen en zei hij tegen me: “mooi ploegeske he” En daarmee sloeg hij de spijker op z’n kop! 

Ter hoogte van Prinsenbeek bleek dat iedereen er nog goed bijzat. Daarom stelde Flip en Ad voor om toch nog even een lusje erbij te nemen over Raamsdonksveer. Dan konden we Melody, JW, Erik en John ook eens keer thuisbrengen. Zonder gemopper gaf iedereen hier enthousiast gehoor aan en werd koers gezet richting ’t Veer. Met Gerben en Martien op waren wie hier binnen no time en reden we via Oosterhout weer terug richting Made. Daar sloten we onze perfecte droomrit af met een koude weizener spontaan aangeboden door Peter Verhagen bij ’t Trefpunt, waar zowaar bij éénzelfde personeelslid zowel besteld, als betaald kon worden en welke ook nog eens de consumpties aan ons uitgeserveerde.  Fantastisch!

Ach Thijsje hou nou toch eens op met dromen. In werkelijkheid heb je gewoon met Martien en gastrijder Jon gruwelijk afgezien in een rit waar windkracht 6 de hoofdrol speelde en waarbij je in de laatste 10 kilometer moest lossen omdat je gewoon de zwakste schakel was….

Feitelijk was het dus allesbehalve een droomrit, maar wie dorst heeft, droomt dat hij drinkt. Dus Sporters; ik blijf dromen dat we weer eens een grote groep sporters hebben om lekker op de fiets te gaan knallen. Net zoals we in het voorjaar gedaan hebben! 

Iedereen een prettige zomervakantie toegewenst en tot in september!

Thijs

Deze week weer een heel mooi programma voor alle groepen. Met welke groep ga ik mee ? Ik wil naar De Philipsdam maar ik ben niet echt een sport-fietser dus ik twijfel. De laatste keer dat ik daar heb gefietst was 2013.

Eerst maar ff kijken naar de rit van vorig jaar. Ik kijk bij Martien zijn Strava en zie dat de gem.snelheid voor mij wel te doen is.???? Dus ik waag het er maar op. Aldus vertrekken we met z,n zevenen: Martien, Flip, Frans, Ad, John, Sander en ikke.
Ik krijg een deja Vu , op Sander na is het “De A groep” van weleer.

Ons doel van vandaag:
De Philipsdam heeft niks te maken met de sponsor van PSV, de dam is vernoemd naar het St Philipsland waar de dam aan grenst en dat komt weer van 1 van de 12 apostelen, genaamd Sint Philippus. De Zeeuwen zeggen gewoon Flupkesland. Daarom ook weer niet gek dat ik aan onze Flip vraagt of hij de rit leidt .

De 3 groepen vertrekken in dezelfde richting. In de Watertorenstraat passeren we de Tour-groep, even verder op de Helkantsedijk worden we ingehaald door een wel heel snelle ruiter/klepper, het is Piet Verkooijen, bezig aan een inhaalrace richting de Trim-groep. Even dacht ik nog; ” wel lekker zo’n machine met deze wind “, want wind zouden we krijgen.
Ik had me er op ingesteld dat het tot de Philipsdam pittig zou worden en dat werd het …althans voor mijzelf gesproken dan. Ik zie Martien en Sander tegen de wind in makkelijk trappen ( had ik maar een half been van hun) bij Sander probeer ik nog via teleportatie ( je weet wel van Startrek) wat energie over te stralen, mentaal helpt het wel.
Ondertussen zitten we bij de Volkerak sluizen , richting het tunneltje loopt het op en met de wind tegen is dat pittig en ons peletonnetje valt uit elkaar. Gelukkig staat vlak voor het tunneltje het bordje “De Banaan”, het sein om te eten.

Nu op naar Oude Tonge het lijkt of de wind aantrekt, het doel bijna bereikt.

We draaien linksaf langs de rijksweg, het loopt er iets omhoog en ik zit op de kant en vang vol de wind ( alsof je tegen een muur fietst ). Eindelijk de dam op , niet alleen ik ben blij, vanaf nu de wind in de rug… hééérlijk. Maar met zo,n harde wind gaat natuurlijk ook de snelheid omhoog. En volgens Flip word je het meest eraf gereden met wind mee….oh jee.
Ook op de terugweg maken Martien en Sander de meeste meters op kop, maar de rest draagt ook zijn steentje bij ( in verhouding naar sterkte)

John wil de rit nabespreken bij Madam Delicieux, ik bedenk mij dat het in het dorp erg druk is wegens de braderie en stel voor om de nabespreking bij mij thuis te doen. En zo geschiedde.☕????

Al met al een prachtig rondje Philipsdam met een mooi clubje sportmannen.

Groeten van Erik

Het WTC seizoen loopt qua afstanden binnen de verschillende groepen zo rond deze tijd van het jaar naar een maximum. Waar we in maart beginnen met kleine ritjes, zijn we als sport nu aangekomen bij de 200+ km ritten. Zo ook bij de tourgroep, zij rijden een 100+ rit.

Uitgelezen routes voor een 200km rit zijn altijd De Proloog (Veluwe) en een rondje Zeelandbrug. Hoewel we er nog niet helemaal uit waren, kwam Curt met het idee om naar zijn vakantiehuisje in Renesse te fietsen, daar wat lekker baksels te eten en dan vervolgens (zonder Curt) weer richting De May te rijden. Met dit voorstel kon iedereen leven en Martien had nog een mooi route over Renesse in gedachte welke hij enkele jaren geleden met Frans Wessels had gereden. Deze werd voor de gelegenheid dan ook uit de stoffige archieven getrokken.

Feitelijk was alles in kannen en kruiken, alleen zat ik nog met een lastigheidje dat ik moest gaan feesten ter gelegenheid van Johan van Helmond zijn 60ste verjaardag. Dergelijke gelegenheden zijn gegarandeerd van overvloedige (alcoholische) versnaperingen en dit zou op z’n zachtst gezegd geen ideale voorbereiding zijn voor de rit. Om een lang verhaal kort te maken heb ik de beproeving redelijk door staan en vertrok ik rond 23.45 uur bij een prima feestje. Johan was wel wat teleurgesteld. Sorry Johan..

We vertrokken om 07.00 uur uit Made met 5 heren, te weten Curt, Twan, Martien, Johan en ik voor de grote reis richting zon, zee en wind.
Laatstgenoemde duwde ons lekker voort waarbij Twan en ik ons bij Wagenberg al afvroegen waarom we toch weer zijn ingestemd met een rit naar Zeeland terwijl er een stevig NO-wind stond. De Veluwe lag immers perfect ten opzichte van de wind! Nou ja… de Veluwe moeten maar even wachten totdat er ZW-wind staat.

Martien had berekend dat de rit 212km zou zijn. Zeker in de eerste 30 km vroeg ik me af hoe in hemelsnaam dit vol gefietst krijgt. De alcoholdampen kwam uit iedere porie van mijn lichaam en zeker de eerste 25 kilometer had ik koude handen. “Wat doe ik hier” was een gedachte die geregeld in mijn hoofd rondging.
Ook het genietmoment van het windmee-rijden kon ik niet vinden. Ik besefte me namelijk dat ik iedere kilometer wind mee moest betalen met een kilometer windtegen. Wind mee als straf in plaats van als beloning….

Zo net na Willemstad begon ik een beetje op te warmen en kwamen we op wat onbekender terrein. Ik begon wat meer op de omgeving te letten en zag dat John de rode leiderstrui aan had. Perfect passend bij de kleur van zijn fiets reed John zo trots als een pauw door het Zeeuwse landschap. Eindelijk was hij de leider! Ik heb zelfs begrepen dat hij ook slaapt in zijn rode trui, zodat hij in bed ook eens de leider kan zijn.
Zo’n gevoel van het zijn van een leider, heeft ook z’n nadelen. Zeker als men al erg lang leider is, dan gaat men zich als absoluut leider zien en dat is altijd fout. Poetin, Erdogan en Xi Jinping zijn hier goede voorbeelden van. Net als deze dictators heeft John hier last van dit fenomeen, zo rond Oude Tonge krijgt iedereen namelijk te verstaan dat John zich Führer wil laten noemen. Onderdanig dat we over het algemeen zijn bij de Sport, werd dit natuurlijk direct geaccepteerd. Bovendien: Befehl ist befehl!

Net voor Oude Tonge zouden we door een Zeeuws verwelkomscomité onthaald worden. Het betroffen de Zeeuwse fietsvrienden van Curt, welke ons verder Zeeland in navigeerde langs mooie wegen en fietspaden. Met name het fietspad langs de Grevelingen bij Herkingen was erg mooi. Gelukkig waren we hier relatief vroeg en hadden we daardoor geen last van andere fietsers (en zij ook niet van ons…)
Via Stellendam en Oud Dorp reden we de Brouwersdam over en werd Renesse aangedaan. Daar gingen we natuurlijk in het vakantiehuisje van Curt wat eten en drinken. Daar aangekomen bleek echter weinig sprake van een huisje. Het was meer een villa met alles erop en eraan. We snappen inmiddels dat Curt en Heidi elke weekend in Zeeland zitten. Na een High Coffee met bolussen, eierkoeken, krentenbollen, worstenbrood, cola, AA-drink, en nog meer koffie werd uiteindelijk, na een niet on op te merken toiletbezoek, de fiets weer bestegen voor het vervolg van de tocht waar iedereen al de hele dag tegenaan hikten. Curt bleef echter in Renesse en onze Zeeuwse escorte bleef ook grotendeels zitten door het zicht van een verlokkende trappist. Dit op 1 Zeeuwse renner na welke ons op een mooie Cannondale op de goede weg zette richting Neeltje Jans.
Curt & friend; hartelijk bedankt voor de gastvrijheid en al het lekkers. We komende graag nog een keer langs, bij voorkeur bij een westen wind. Uiteraard zijn jullie van harte welkom in Brabant om een keer mee te rijden.

In het vervolg van de rit ging het tot en met Neeltje Jans weer vlotjes wind mee. Het tij keer echter snel, want vanaf Kamperland was het ploeteren. De straffe NO-wind op de open vlakte van Noord-Beveland wist ons goed te vinden. Toch konden we aanvankelijk de wind nog goed weerstand bieden door met z’n vieren te draaien. Na de Zeelandbrug werd echter duidelijk dat we dit niet zouden gaan volhouden. Met langere kopbeurten werd nu de weg vervolgd Zeeland uit en werd het quintet aan bruggen compleet gemaakt met de Philipsdam. Na deze dam liet Martien mij nog de keuze om via Steenbergen of via de Oesterdam terug te fietsen. “Steenbergen!” luidde mijn antwoord resoluut.
Bij dit plaatsje aangekomen werd toch maar even gestopt voor wat drinken. Twan had zijn vocht inname schromelijk onderschat door maar 1 bidon mee te nemen, dus deze moest gevuld worden, evenals ieders bidon.
Onder het genot van een frisdrankje werd geconstateerd dat John voor 1 rit optimaal had kunnen genieten van zijn leiderstrui. Zo’n lange rit heeft de leiderstrui nog nooit (of toch zelden) afgelegd. Toch zag John hier niet de waarde van in. Hij was er klaar mee en eindigde met de woorden: “nou dit trui gaat gewoon naar Jantje Lensvelt, dan mag tie hem zelf wassen.” Ach ja, Führer zijn valt niet mee.

Vanaf Steenbergen waren het de laatste loodjes. Maar zoals altijd geldt dat dit de zwaarste zijn. Via Stampersgat werd terug naar De May gereden, waarbij Martien eigenlijk constant op kop reed en de rest strak in zijn wiel. Erg knap hoe Martien na lange afstanden nog steeds kracht over heeft om gedurende lange tijd op kop te rijden. Waar het voor Martien een prettige rit naar huis was, was het voor de rest meer een lijdensweg naar huis. Bij een plaspauze in Oudenbosch kreeg ik ook nog eens kramp in mijn linkerlies en bij de Driefhoefijzers kwam daar mijn rechterlies ook nog bij. Tja toen moest er natuurlijk even gerekt en gestrekt worden. Uiteindelijk werd na een kleine 225km rond 15.15 uur weer De May bereikt.

Terugkijkende op de rit moet ik constateren dat ik tot Steenbergen wel genoten heb van de rit. Na Steenbergen werd het een afstand die boven de 180km kwam en die afstand had ik nog niet in de benen dit jaar. Genieten was daarom eerder lijden geworden, maar goed, omdat iedereen het zwaar had heeft het weer maximaal bijgedragen aan de groepscohesie. Bovendien is dit natuurlijk allemaal nog een opmaat voor 2 juli waarin we de langste dag gaan rijden. Gerard en de ex-leider John organiseren dit. Wat mij betreft weer een prima initiatief vanuit de leden. Ik doe in ieder geval mee!

Thais

Zoals al jaren het geval, werd in dit Pinksterweekend de zondag overgeslagen en werd er op zaterdag en maandag gereden. Helaas was mij dit ontgaan en moest de Sportgroep het zaterdag zonder mij doen. Iets wat kennelijk als prettig werd ervaren gezien de pret die de mannen hadden gehad. Ook Johan van Helmond was er zaterdag bij, kennelijk heeft hij mijn woorden aan de bar afgelopen donderdag ter harte genomen.

Om mijn schuldgevoel wat te verzachten had ik het rondje Kalmthout alvast maar rondgestuurd op de app. Een fiks rondje welke ook nog eens ongunstig lag ten opzichte van de straffe noordoosten wind.
Bij het gemeentehuis bleek de wind toch de doorslaggevende factor om niet richting Kalmthout te gaan. Gelukkig had ik nog een rondje “ Terug in de Tijd” in mijn Garmin staan welke redelijk gunstig lag tov de wind. Iedereen ging akkoord en weg waren we.

Het rondje Terug in de Tijd is een route door tal van oude polders en over veel oude wegen waarvan de namen in de loop van de jaren in vergetelheid zijn geraakt. Aangezien ik erg in (lokale) geschiedenis geïnteresseerd ben vond ik het welk eens aardig om deze oude namen weer eens op te halen en te verwerken in de route. Na twee keer de rit te hebben uitgesteld is ie hier dan toch; de Terug in de Tijd rit!

Met 7 heerschappen vertrokken we vanuit Die Meede over het Vierendeel richting het noordwesten. Over de Zanddijkweg en de Helkantschedijk reden we vervolgens de Oude Moeren in. In de 17de eeuw werd dit gebied volop gebruikt voor zijn enorme turfvoorraden. Nu dit gebied geheel ontgonnen is, merk je dat het echt een stuk dieper ligt dan Die Meede zelf.
Het tempo zat er direct goed in want we hadden grotendeels wind in de rug.
De heerschappen die deelnamen waren Johan, Twan, John, Gerben, Chris en Eric. Laatste genoemde liet zich niet van de wijs brengen of afschrikken van gemiddelde snelheden op Strava. Dit wordt erg gewaardeerd en natuurlijk wordt hier ook rekening mee gehouden.

Via de Willem Frederik Polder en de Mariapolder werd noordwaards de weg voortgezet in de richting van Gaete. Daar aangekomen liet Twan weten al helemaal het gevoel te hebben dat hij terug in de tijd was. Hoe dit kwam kon ik niet helemaal nagaan, maar hij was in ieder geval goed gemutst en had er zichtbaar zin in.
Na De Gaete reden we via Het Nieuw Land een gebied in dat aangeduid wordt als De Roijalen Polder. Deze polder beslaat een groot gebied tussen Lage Zwaluwe, Moerdijk, Logtenburg en Den Hoek. We reden vervolgens op de Keizersdijk richting Blaauwe Sluis waar we De Derde Weg in sloegen en daarmee tevens de Zonzeelsche Polder in reden.
Via de Bredasche polder werd vervolgens de Blokpolder bereikt, aldaar was men nog steeds bezig was met enorme grondwerken voor een industrie terrein. Ik heb het idee dat de zeespiegel zeker een meter gezakt moet zijn van die gigantische hoeveelheid zand die daar ligt.
Inmiddels kwam Eric naast me fietsen. Hij vertelde dat hij zich niet wilde indekken, maar hij kon echt niet teveel kopwerk doen. Natuurlijk was dit geen probleem, er waren sterke mannen genoeg. Ik vind dat altijd mooi als mensen zich zo bewust zijn van hun eigen aandeel in de groep. Het feit alleen al dat Erik gewoon mee wilde met de Sport en dit ook aandurfde leveren hem al zoveel credits op dat hij echt geen kopwerk hoeft te verrichten.
Met een gerustgestelde Erik, reden we richting Hazeldonk, waarbij we 5 polders doorkruisden, te weten; De Arenbergsche Polder, Pelgrims Polder, Schenkeldijksepolder, Koekkoekpolder en de Oude Polder. Ten zuiden van de Mark reden we polders in die een stuk ouder waren dan de eerdere polders, te beginnen met de Zwartenbergsche Polder, welbekend van cafe In de Molen dat stam uit 1889. (toen nog een herberg).
Vanaf het cafe reden we voor velen het onbekende gebied in dat aangeduid wordt als West Polder. Vol in de wind moesten we allen aanpoten om nog op snelheid te blijven. Bij Het Windgat werd het wat te zot en moest Erik lossen. Toen Erik weer bij was gekomen, werd door velen vastgesteld dat ze in onbekend gebied reden en dat het zonde was om er zo snel door heen te rijden. Daarom zijn we maar met aangepaste snelheid doorgereden en doorkruisden we ook mijn favoriete gebied, de Hillekens Polder richting Lage Donk.
Echt een aanrader voor iedere WTC’er, de West Polder.

Via Lage en Hooge Donk vervolgden we onze weg zuidwaards richting de Grauwe Polder, om ververvolgens via Hil en Vuchtstrook langs het Liesbosch te fietsen. Vanaf daar zakte het tempo wat in en werd er weer wat gelachen en gepraat. Erik had weer praatjes en kwam brutaal de groep ingehaald, Twan rook de koffie bij d’n Elsakker al en Johan vertelde dat hij echt genoten had om met deze gesynchroniseerde groep samen te fietsen. John was de enige die wat gepikeerd was hij zat namelijk telkens op het kantje, dat is natuurlijk erg vervelend….
Om te voorkomen dat er teveel gepraat en lol gemaakt werd nam ik met een snok de kop bij Moleneind maar weer even over en werd iedereen weer even op scherp gezet. Toen Gerben vervolgens bij De Briel overnam liet ik het gat vallen en was het aan de rest om dit dicht te rijden. Na wat aarzelingen nam Johan uit eindelijk het initiatief om het gat dicht te rijden, waarbij hij vriendelijk even zijn middelvinger naar mij opstak. Doel bereikt…

Op het terras van Den Elsakker (ook al sinds 1885) was het weer ouderwets gezellig. Erik gaf een rondje voor de fijne ritje en John vierde het feit dat hij de rode leiderstrui had bemachtigd. Hij heeft er veel voor moeten laten en had tijden lang praktisch geen leven gehad, z’n kinderen kennen zijn naam niet meer en zijn vrouw is bijna bij hem weggegaan, maar ondanks deze ontberingen is het hem gelukt om de Van Weseltjes naar de tweede rij te verwijzen en de rode trui te pakken. Proficiat John. Je verdient het en we zijn binnen de sportgroep allemaal apetrots om de leiderstrui weer in ons midden te hebben.

Na den Elsakker werd de rit voortgezet naar huis, waar we via de Zonzeelsche Polder na 90 km weer arriveerde. Onderweg werd er nog wel wat gedraaid, maar dit keer ging dit een stuk minder soepel, volgende keer moet Martien de groep maar weer eens goed coachen!

Mochten je geïnteresseerd zijn in topografische geschiedenis, kijk dan eens op www.topotijdreis.nl. Echt een prachtige site.

Bedankt en tot ziens.

Thijs

Een paar keer per jaar is er een WTC-rit op zaterdag. Zelfs voor mij als relatief nieuw lid is dat inmiddels wel duidelijk. Dan zal dat bij de rest ook wel zijn toch?
John appte vrijdag al dat hij zou gaan Schuilen Achter Berm (SAB), aangezien er niet veel van de Sport zouden zijn.
Bij aankomst bij het oude gemeentehuis bleek dat toch echt wel anders te zijn, Chris, John, Twan, Jon sin H (the Spanish (Ac)Inquisition, aldus John) en ik. Nog even wachten op Thijs aangezien hij als leider op de Sportkalender stond voor een rondje Kalmhout.
Zoals altijd waren we goed voorbereid en dacht ik dat Kalmhout wel iets te maken zou hebben met Kalmhoutse bossen tussen Tilburg en Eindhoven, terwijl Twan ervan uitging dat dit toch echt in België is. Gelukkig weet Thijs wel de weg, maar die bleek niet te komen (later liet hij weten dat hij niet wist dat het vandaag was…). Nou kan ik hier grappen over maken, maar dan vrees ik dat Thijs revanche gaat nemen op de fiets, dus laat ik het hierbij.

Aangezien er geen Tour gevormd kon worden, ging Johan ging met ons mee. Dat vonden wij allen wel erg leuk. Bewonderend heeft hij de verhalen van Thijs gelezen iedere week, alsof hij erbij was, maar toch ook wel enige schrik voor het tempo. Hij had net vakantie gehad, twee weken niet gefietst, een paar kilo aangekomen, 60 jaar geworden deze week (mooie mijlpaal)…enfin, Johan heeft dus goeie benen dacht ik!
John is gebombardeerd tot onze akela vandaag en we reden weg, hij riep nog een groot rondje Cola. Er ging bij mij niet direct een belletje rinkelen, maar in combinatie met Dongen moest het wel iets met die Cola fabriek daar te maken hebben.

John, die vandaag jarig is, nam de kop als eerste samen met Chris en we reden via Den Hout, richting Dorst, via de Steenhovensebaan, waarna we verderop het kanaal bij Dongen opzochten in de richting van Tilburg. Ik kan zelf altijd erg genieten van het fietsen langs het water, zeker op dit soort mooie asfaltpaden. Blijkbaar zat ik er zo van te genieten dat ik vergat de kop over te nemen. Gelukkig was er Chris die mij hier op attenteerde..haha.

We draaiden allemaal onze kopbeurt en het liep als een trein. Johan was nog wat terughoudend in het kopwerk, maar hij genoot van het constante tempo en de kracht bij de renners. Eigenlijk is het gewoon goed te doen vertelde hij, dus wij zien hem allemaal graag vaker verschijnen.
Over een geweldig fietspad reden we in een lint met mooie snelheid vanuit Tilburg, langs Loon op Zand richting Waalwijk waar we bij Sprang Capelle richting de Bergsche Maas gingen, waar we nog een rondje Overdiepse polder meepakte. Dit stuk was wind mee en we reden heerlijk door. Chris neemt de kop over en trapt met gemak zo hard door dat het net lijkt alsof het hem geen enkele moeite kost.
Jon (Spanjaard die hiervoor 13 jr in Finland woonde) woont sinds kort in Wagenberg en hij heeft via Strava gevraagd aan Mar10 of hij fiets amigo mocht worden. Een dag later fietste hij al een rondje TMM. De vertaling hiervan zal hij ook na voldoende Nederlandse les niet kunnen uitspreken ben ik bang. Een leuke sportieve kerel en een goeie aanwinst.

Vanuit Waspik reden we richting de brug bij Hank. De meesten van ons dachten rechtdoor richting Raamsdonksveer, maar onze leider stuurde ons de brug bij Hank op. Nog even wat intervaltraining de brug op en aan de andere kant weer omhoog. John legde mij uit dat hij mij nog even mijn geboorteplaats wilde laten ruiken. Het rook best goed eigenlijk en ik kreeg er blijkbaar zelfs nieuwe energie van, want ik vloog de brug aan de andere kant weer op.

Ik fluisterde Johan in dat we nog koffie zouden gaan drinken aan het einde en dat sprak hem zeker aan. Tot onze verrassing was er voorin de groep al besproken om dit te doen bij Fort Lunet, dat was dus al eerder dan verwacht. Chris vond het hier zo leuk dat hij meteen zijn vrouw belde dat ze daar vanavond zouden gaan eten!
Koffie met gebak maken het ritje toch wel af en over en weer worden grappen gemaakt. Twan is het eerste slachtoffer en een dame aan een tafel naast ons zei tegen hem “dat is lekker da guh ’s morgensvroeg al zo in de zeik gezet wordt.”
Ik zag ons Spaanse talent steeds meer op zijn telefoon zitten en realiseerde mij dat we even naar het Engels moesten overschakelen. Dat gaat heel vloeiend in zo’n groep en was één van de eerste vragen (niet van mij uiteraard): “do you have a picture from your girlfriend” Naast fietsen zijn wij uiteraard breed geïnteresseerd in andere culturen.

Dat John jarig was dat wist bijna iedereen, maar Twan legde dit ook uit aan Jon en dat hij sixty four is geworden. Dat wist ik dan weer niet en dan ziet John er helemaal nog niet zo slecht uit dacht ik.

Johan en John waren zo vriendelijk om alle versnaperingen te betalen voor hun verjaardag en we trokken verder, zonder John met H, naar Made. Nog even lekker doortrappen met de wind veelal in de rug. In Made aangekomen haalden wij de Trimgroep nog in en ben ikzelf nog even meegefietst via Wagenberg en Terheijden met Chris, Twan en Jon. Enigszins overmoedig zijn is mij niet vreemd en met wind tegen naar Den Hout kwam ik moe, maar voldaan weer thuis. Mooie zonnige dagen met veel sport op tv in het vooruitzicht, maandag 2e Pinksterdag de volgende sportieve rit.

Gerben

In aanloop van de WTC zondag werd er al behoorlijk wat afgeappt op de sportgroep-app. Er stond voor deze zondag een rit van 150 km op het programma en het is altijd maar de vraag wie mee gaat met een dergelijke rit. Voor de middag thuis is er namelijk niet bij.
Om toch wat op tijd thuis te kunnen zijn werd een poll in de appgroep gezet met opties voor vertrektijden. Resultaat: 8.00 uur vertrek.

Zo gezegd zo gedaan en rond 08.00 uur verzamelden 6 sporters bij het oude Gemeentehuis. De Bakker was ook paraat. Kennelijk had hij vorige week op z’n kop gekregen omdat hij niet op kwam dagen bij vertrek. Nu was hij er dus wel en legde alles op de gevoelige plaat vast.
Wie waren er dan bij? Het waren: Martien, John, Gerben, Thijs, Twan en d’n Vurzitter.
Twan vertelde dat hij niet de gehele rit zou uitrijden. Hij moet asperges eten in Veldhoven op een winderige aspergeakker. We spraken af dat Twan bij de Oesterdam om kon draaien, maar dat hij dan wel voor ons pakhamster moest zijn.
Twan stemde in en pakte direct de kop vanuit Made. We gingen vlot van start en met een kruissnelheid van rond de 38km/h haalde we de eerste renner in, een WSVP’er welke direct bij ons in het wiel ging zitten en daar ook bleef.

Richting Zevenbergen kwam Gerben naast mij fietsen en spraken we over overmoedigheid aan het begin van een rit. We constateerde dat hier nog geen sprake van was en gerustgesteld werd met dezelfde snelheid verder gereden. Het liep zoals zo vaak allemaal heel lekker in de groep. Ik zat (zoals wel vaker) relatief lang op kop en John, (zoals wel vaker) het minst. Ik heb hier ook wel begrip voor, zeker als je er diezelfde week nog gruwelijk bent afgereden.
Na Klundert nam Twan weer de kop en gaf er nog maar eens een snok aan. Ondertussen zag ik onze WSVP-gast nog steeds relaxed in het laatste wiel zitten. Op de opmerking of hij ook nog ging bijdragen aan het geheel werd niets gezegd. Dat was jammer. Bij Helwijk sloeg meneer echter af. Wellicht voelde hij het te heet onder z’n voeten worden.

Na Willemstad zwaaide Twan af en reed hij de asperges tegemoet. Vol goede moed werd echter doorgereden. Martien liet zich meer op kop zien bij de onbekende stukjes op Goeree-Overflakkee en de kruissnelheid bleef zo’n beetje gelijk. Bij de Philipsdam las ik een gemiddelde van 36.5 km/h. Dat was toch wat teleurstellend omdat we toch constant boven de op de 38 km/h zaten. “Dan maar wat gas bij” dacht ik. We raasden de Philipsdam dan ook over, met als gevolg dat Kevin er kortstondig afmoest. Ik kreeg hier natuurlijk terecht de schuld van en met een hartslag van 190bpm kon Kevin boven op de dam nog net mij laten weten dat ik een …….. was.
Hoewel ik er niet op uit ben om iemand er af te rijden, is het wel goed voor het zelfvertrouwen. Dit was dus weer een boost voor mijn zelfvertrouwen en vol goede moed pakte ik de kop richting St.Philipsland.
Mijn benen voelde nog goed, ondanks de vele alcoholische versnaperingen van de dag ervoor. Ik nam dus ook maar het initiatief op de Oesterdam. Stabiel boven de 40km/h werd deze afgeraffeld. Aan het einde van de Oesterdam stond ons echter een helse wind te wachten, die met de minuut aan kracht toenam.
Iedereen had het in 1 klap zichtbaar zwaar gekregen. Het gemiddeld nam elke kilometer verder af en de kopbeurten werden korter.
Mijn benen liepen voller en voller en het lactaat spoot na elke kopbeurt uit mijn oren. Nou, daar reed ik nu met mijn zelfvertrouwen. Was ik dan toch weer te enthousiast van start gegaan?
Martien had gelukkig ervoor gezorgd dat we op de weg terug naar Made door wat bosrijk gebied zouden rijden. Dit hielp en iedereen kon weer een beetje herstellen.
Echter na de Wouwse Plantage is er nog maar erg weinig bosgebied en moesten we toch weer vol tegen de wind in fietsen. Om beurten pakten we kopwerk, maar het viel niet mee en de snelheden viel op sommige stukken tot onder de 31 km/h.
Gelukkig werd besloten om bij Gastelsveers even op adem te komen. Bij cafe Gastel Sfeer werd op een werkelijk overvol terras door ons koffie gedronken. Na een half uurtje vervolgden we onze weg. Kevin had reeds aangegeven er doorheen te zitten. Hem zagen we nog maar weinig op kop. Ook Gerben was terughoudend met kopbeurten en ikzelf was de man met de hamer tegengekomen op de St Antoinedijk bij Fijnaart. Het was nu alleen Martien en John waar we op konden rekenen. Beide heren hebben samen de kop gepakt en zijn vanaf Oudenbosch op kop naar Made gereden. Met name John had zijn krachten erg goed verdeeld en leek onvermoeibaar. Menig maal liet hij bijna provocerend zien hoe goed hij nog was door telkens de gehele trein in te halen en op kop te gaan rijden. Daarnaast was het bijna vernederend om te zien hoe gemakkelijk Martien nog reed en hij vanaf Langeweg nog even in het aller zwaarste versnelling wind tegen richting Made reed.
Chapeau heren, jullie hebben top gereden!

Ondertussen was ik de laatste 10 km alleen maar aan het denken aan het moment dat we Made binnen zouden gaan rijden. Uiteindelijk deden we dit ook na 157km.

Ondanks de snelle start en de prijs die ik hiervoor moest betalen, was het weer een topritje die we denk ik allemaal nog wel een tijdje zullen onthouden. Althans ik wel.
Daarnaast is het ook weer een goede training voor de 200+ km ritten die nog komen gaan dit seizoen.

Bedankt en tot de volgende rit.

Thijs