Alle berichten van Rene van Mook

Kampina 2024

Fietsverslagen

De rit naar Kampina die al een tijdje op de kalender staat, had ik eigenlijk aan het begin van het seizoen al een beetje afgeschreven. Een groot deel van de Sporters zou dat weekend namelijk in de Vogezen vertoeven.
Mijn hoop op een rit naar Kampina werd alleen nog maar minder omdat JW op fietsvakantie was en John (zonder fiets) ook in het buitenland zat. Chris zit te klooien met z’n knie en Sander had al z’n energie al verschoten bij een triatlon. Wie blijft er dan nog over? Erik van der Hoeven natuurlijk!
Ik besloot dus toch maar om de Kampina-route te delen. Wellicht zou ik hem samen met Erik gaan rijden. Zo niet, dan zou ik aansluiten bij de trim of TT….
Omdat de WTC-rit toch niet zo zwaar zou gaan worden, besloot ik zaterdagavond nog even 100km te rijden. Dit was een zware rit met harde wind, maar ach.. zondag was het toch uitrusten, dus dat zaterdagritje kon wel dacht ik.

Maar… als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Gerben liet mij namelijk weten dat hij, samen met Martien en Twan op de terugweg was vanuit de Vogezen om toch mee te doen aan de Kampina-tocht. Het kon dus toch doorgaan. Natuurlijk was ik verheugd, maar direct schoot door mijn gedachte dat ik die 100km van zaterdag maar beter niet had kunnen rijden… nou ja we zien wel…

Op zondagochtend stond er een mooie groep bij het gemeentehuis. Vijf sporters meldde zich voor de rit naar Kampina. Voor degene die de geschiedenis van de tocht niet kennen. Een aantal jaar geleden hebben we voor het eerste een gravel-tocht gereden naar dit natuurgebied dat tussen Boxtel en Tilburg ligt. Dat was 1 van de mooiste gravel-ritten die heb ik gereden. Het idee om hier in de zomer met de WTC ook heen te gaan werd in 2022 bewaarheid. Overigens staat deze rit (of varianten hierop) al heel lang op de WTC kalender onder de naam Vennenrit. Het rondje Kampina reikt echter iets meer naar het oosten en schampt Boxtel.

Op het fluitje van Piet, strekt iedereen zijn rug en wordt er aangereden. De sport vertrekt als laatste en rijdt in de richting van Geertruidenberg. Twan, Martien, Gerben en Erik waren van de partij.
Made uit zie ik in de verte 2 pelotons rijden, het blijkt een groep van de Pedaalridders te zijn en onze eigen trimgroep die vlotjes worden bijgehaald. Bij de rotonde richting Drimmelen wordt de TT verzwolgen en Kanaalbrug op wordt de tour bijgehaald. Dit was allemaal prima voor mij, maar het moest natuurlijk niet te gek hard gaan, want de inspanning van gisteren zou wel eens de man met de hamer kunnen gaan worden.
Voor Erik was de man met hamer al gekomen. Hij had slechte benen en hij stond erop om met de tour mee te rijden. Na wat tegenstribbelen door mij, werd Erik bij de tour afgezet, waar hij nog veel kopwerk heeft kunnen verrichten. Volgende keer is Erik weer van de partij bij de sport.

Voorbij de Dongecentrale voegde ik me weer bij de 3 andere sporters en werd de gasthendel opengedraaid. Er werd niets gezegd, alleen maar gestoempt. Al snel merkte ik dat iedereen vrij gemakkelijk aan het trappen was, we hadden allemaal goede benen en ik begon langzaam de onzekerheid over de inspanning van de dag ervoor te vergeten.
We probeerden zoveel als redelijkerwijs mogelijk is de fietspaden te volgen, sommige waren door wortelgroei erg slecht en vormden een aanslag op fiets en polsen. Gelukkig waren er ook veel wegen zonder fietspad waar hard doorgereden kon worden.

Bij Haaren en Boxtel viel het op dat er, naast veel wielrenners, ook al veel “normale” fietsers op de weg waren. Over het algemeen konden we deze goed ontwijken en konden we het tempo telkens hoog houden. Nog steeds werd er amper gepraat en iedereen zat in zijn eigen tunnel met 3 prioriteiten in het hoofd te weten: tempo behouden, in het wiel blijven en veilig rijden. Navigeren was gelukkig geen probleem, want iedereen had de route in de fietscomputer staan. Top was dat.
Wat ook geen prioriteit was, was de schitterende omgeving waar niemand van ons iets van gezien heeft. Al moet ik zeggen dat Twan nog wel de helderheid van geest had om terloops nog even een geel bordje met daarop “Kampina” aan te wijzen. Zo van: “Kijk! We zijn er! Mooi he hier!”

Toen we ten zuiden van Tilburg aankwamen, moesten we onvermijdelijk door Goirle heen (of 20km omrijden)
Daar begon de wind wat meer vat op ons te krijgen en moesten we wat meer gaan afzien. Na Gilze moesten we noordwaarts richting Made met de wind vol van voren. Ik probeerde te gaan draaien, maar Martien wilde hier niets van weten, hij ging all inn op kop met 37 km/h wind tegen. Op dat moment wist ik dat het leukste gedeelte van de rit eraan zat te komen. Iedereen op het tandvlees, samen beukend in de wind. Bij Molenschot nam Gerben met hetzelfde tempo over en ik hield het op kop vol tot Bos & Co.
Op de Hoevestraat ging het vol door en werd op de weg gereden. Het snelheidsverschil met auto’s (max snelheid 60km/h) en onszelf was daar minder dan met normale fietsers op het fietspad. Dus was de weg veiliger.
De vraag was nu wie van ons het eerste zou kraken. Bij het viaduct over de A58 werd deze vraag al snel beantwoord, nadat Gerben vol het viaduct op demarreerde. Twan trok het niet meer, maar zijn lijntje brak toch niet helemaal, want net na het viaduct kwam hij sterk terug. Martien legde nu al zijn kaarten op tafel. Hij schakelde naar het zwaarst mogelijke verzet en maalde de Burgemeester de Materlaan af met een snelheid van ver boven de 40km/h. Wat was Martien weer ouderwets sterk zeg, petje af hoor!

Inmiddels hadden we in de kortst mogelijke bewoording afgesproken om bij de Koeckers koffie te drinken, dus er was een kleine neiging om het wat rustiger aan te doen, toch wist iedereen dat de eindsprint er nog aan zat te komen. Zonder dat hier iets over gezegd werd, wist iedereen dat dit ging gebeuren op het viaduct bij De Koeckers. Degene die het Vrachelse Bos uit op kop zou rijden zou de slechtste kaarten hebben voor deze eindsprint. In dit geval Gerben, die er vrijwel direct af moest. Alweer demarreerde Martien in het zwaarst mogelijke verzet (en ook nog uit het zadel) het viaduct op. Ternauwernood kon ik in het wiel blijven en ik was dan ook blij toen ik boven was, want vanuit daar konden we letterlijk het terras zien liggen.
Buiten adem aangekomen hadden we allemaal een big smile op ons gezicht en werden onderling vele high fives van tevredenheid gegeven. We hadden het weer overleefd…

Bedankt weer voor de prachtige rit mannen en tot de volgende.

Thais

Rondje Bleskensgraaf met de tour groep van de WTC

Fietsverslagen

Voor ieder die nog aanspraak denkt te hebben op de leiders trui in het opkomst klassement is er van daag de mogelijkheid er iets aan te doen. Woensdag vertrok er een select groepje WTC-ers naar de Vogezen om te trainen in de bergen. Ad en Anneke gaan van daar door richting Le Bourg d’Oisan om komende week met het For Farmers team met Big Challenge mee te doen aan de Alpe d’HuZes actie ten bate van het KWF. Gisteren kreeg ik een appje van de bakker dat er vandaag mogelijk een nieuw Houts talent met ons wilde rijden. Ik gaf aan dat we goed 8:00 uur langs zouden rijden. En om het even over de bakker te hebben zijn vrouw was gister met spoed opgenomen om aan de blinde darm geopereerd te worden. Bij deze beterschap Anny en een goed herstel gewenst. Enkele weken terug wilde de tourgroep al een rondje Bleskensgraaf rijden echter er was geen GPX en het weer was wat minder en werd er een andere rit gereden. Toen ik gister naar de weersvoorspelling voor vandaag keek zag een noorden wind, dus mooi de gelegenheid om nu Bleskensgraaf op de agenda te zetten. Om ongeveer 8:00 reed ik naar Leo die al klaar stond en vervolgens reden we naar de pastorie om te zien of onze gastrijder al klaar stond. En ja hij was er klaar voor, ruim op tijd zijn we bij het oude gemeente huis en de bakker staat al klaar om ons op de gevoelige plaat vast te leggen. Hij reageert meteen enthousiast als hij ziet dat we de Houtse gastrijder bij ons hebben. Klokslag half negen vertrekt de tour groep en als we aan het rijden zijn ontdek ik dat de volgende coureurs mee zijn: Erik en Leo Stasse, Ad van Dongen, Hans van Bragt, Peter Bastiaansen, Peter Verhagen, Johan van Helmond, Erik van der Hoeven, gastrijder Jan Vermeulen en ondergetekende. Met een immer sterke Hans van Bragt rijden richting Geertruidenberg waar aan de linker kant van de weg een groep van de Pedaal Ridders ons passeert, als we in Raamsdonksveer aan de zelfde kant van de weg rijden is het aantrekkelijk om bij deze groep aan te sluiten. Dit is mede mogelijk omdat Pieter den Dunnen een aantal kerende rol even moet lossen. Het gemis van Ad van Wesel en Flip als koptrekkers wordt aardig goed gemaakt door de PDR. En snel zijn we door de Perenboom in Dussen en ook Almkerk, Uppel en Sleeuwijk worden snel gepasseerd. Tot Schelluinen kunnen we gebruikmaken van deze koptrekkers. En onze gastrenner merkt op dat nu er een kleinere groep mensen voor hem rijdt de wind toch wel meer merkbaar is.

In no time zitten we in Goudriaan waar we het noordelijkste punt van de rit bereiken, nadat we even het pittoreske brugje over de Giessen voorbij waren gereden. Dan volgen de drie kernen van Ottoland en rijden we langs het fraaie water met enkele mooie molens. Niet lang daarna rijden we Bleskensgraaf in en ook weer uit Ad van Dongen en Hans moeten een enkele keer tot de orde geroepen worden want niet iedereen beschikt vandaag over wonder benen. De zon laat zich vandaag nauwelijks zien en mijn keuze voor een shirt met lange mouwen lijkt een juiste te zijn. Vervolgens passeren we de Kroon in Oud Alblas en gaat de rit verder via Papendrecht en Sliedrecht richting Dordrecht. Als de Moerdijkbrug opdoemt merk ik dat de beentjes vollopen en mis ik het contact met de eerste renners van de groep. Hierdoor rijden die eerste om via Moerdijk omdat de weg bij de Gouden Leeuw afgesloten is. Met een viertal rijden we langs de linkerzijde van de A16 en wachten aan het eind van de weg op de rest van de groep. Hier kan dan nog even een selfie maken met Erik Stasse. We rijden verder via Zevenbergschenhoek richting Made op deze polder weg staat de wind toch nog best lastig maar Erik van der Hoeven neemt hier weer een groot deel van het werk voor zijn rekening. In Made aangekomen zal voor de meest het tellertje ca. 95 km aangeven. Jan Vermeulen die een sterke indruk gaf kwam 100 km thuis en kan gerust dit werk aan zeker als het wat meer mee is geweest.


Groeten van Ter Aalst.

Trim, rondje Woudrichem met gebak

Fietsverslagen

Ik las dat de gemiddelde temperaturen tot nu toe wel boven de normaal temperatuur liggen, maar dat is vooral omdat de nachten relatief warm zijn. Een lang verhaal kort: het was behoorlijk fris. Maar dat heb je met een noorden-wind.

Ondanks dat en het ontbreken van enige zon waren er toch 11 die kwamen opdagen. Het is altijd prettig dat er flink wat meerijden.

De rit ging, haast vanzelfsprekend richting het noorden, en dat kom je over de Keizersveerse brug onmiddellijk in het land van Heusden en Altena terecht.

Dit maal via de Peereboom richting Dussen. En zo richting Almkerk. Maar net voordat je daar binnenrijdt kun je rechtsaf. En al snel zit je in deze periode, ook al is het niet warm, in een prachtig polderlandschap en kom je uiteindelijk terecht in Rijswijk. De plaats waar ooit Bareld Koops vanuit Peize is neergestreken en zijn nakomelingen zich hebben verspreid in deze omgeving. U begrijpt, het is mijn naamgevende voorvader.

Bij Rijswijk ga je onmiddellijk de dijk op en opent zich, wat mij betreft, een prachtig dijkenlandschap. Ik vind het altijd een genot om daar te fietsen. Bij Woudrichem even naar beneden, en dan weer via zo’n steil stoepje de dijk weer op richting Sleeuwijk. En het landschap blijft boeien. Onder de Merwede-brug door naar Werkendam, en daar de dijk weer af.

En we zijn gestopt bij het Fort Bakkerskil. Waar ik zelf nog nooit eerder ben gestopt. Hoewel vaak langs gefietst.

We zijn daar getrakteerd op koffie met appelgebak door Piet, vanwege zijn aanstaande verjaardag. Bij dezen nogmaals dank. We zijn verder gefietst over de binnendijk richting Hank en weer de brug over.

De wind mee is altijd prettig daar. Ik ben samen met Peter afgezwaaid in Geertruidenberg.

Een leuke tocht!

Gerard Koops

Eindelijk weer fietsen met de Sport

Fietsverslagen

Na een week met erg wisselvallig weer, waarin het lastig was om momenten te vinden om te kunnen fietsen, stond er nu weer een mooie rit op het programma. Vorige week kon ik alleen de Pinkstermaandag met de Sport mee, maar had ik binnen 15 km al 3x lek en ben ik in de bezemwagen beland. Hierdoor heb ik de toch nog nieuwe buitenbanden, maar vervangen voor andere nieuwe buitenbanden. Thijs en Jan-Willem vroegen of ik ze er echt zelf op heb gelegd en hoelang ik daar wel niet over gedaan heb. Mooi dat zij zo begaan zijn met mij.
Erik heeft het KOL Klassement (King Of Lek) bij de Sport geïntroduceerd. Hoewel hij ons regelmatig motiverend toespreekt in de sport app dat dit echt een prijs is om voor te strijden, is het toch een beetje de rode lantaarn van de Tour de France. Het leeft wel in de groep.

Het voorjaar zorgt (naast het fietsen) nogal eens voor leuke activiteiten in mijn agenda. Die zijn over het algemeen activiteiten (DGA) die wat minder goed te combineren zijn met het sportieve fietsen wat wij pogen te doen. Zo ook deze zaterdag. Een vriend van mij vroeg of we niet samen wat konden gaan drinken. Nou is wat drinken prima, maar de ervaring leert dat regelmatig anders loopt. Twan herkent deze uitdagingen en zo proberen we op allebei deze vlakken mooie herinneringen te maken. Al resulteerde een minder sportieve activiteit recent weer in niet actieve herinnering aan de avond ervoor. Na een gezellige zaterdagavond waarbij nog twee van onze kinderen waren aangesloten in de stad, waren we vroeg thuis. Zo vroeg dat er niet veel slaaptijd meer overbleef.

Ik hoopte op een man of 7 voor de Sport, maar dat was ijdele hoop, het waren er maar 5 totaal (Thijs, Twan, JW, Erik en ik). Ik had mijn fiets al in de richting van Roosendaal opgesteld, maar het bleek dat we eerst een hele andere kant op gingen (voorbereiding is het halve werk). Zo kwamen we zelfs nog langs Den Hout en gingen we via Oosterhout richting Rijen. Ik merkte al snel op dat we over hele andere paden reden, dan dat we normaal zouden doen. Dat belooft wat, eens kijken waar Thijs deze keer zijn piketpaaltjes geslagen heeft.

We waren nog maar net Oosterhout uit en ik hoorde “Lek!.” Nu al, dat begint weer goed. Dit keer was het Thijs en die baalde er goed van. Ik weet hoe het voelt, al vond ik het wel prettiger om niet zelf het slachtoffer te zijn deze keer. Best gezellig zo en onze gedachten sloegen al op hol om voor dit soort momenten misschien “appeltaart to go” of anders vloeibare appeltaart in onze bidons mee te nemen. En ik vroeg mij hardop af of het we in het KOL klassement niet moeten meenemen het aantal keren dat je er daadwerkelijk bent. Thijs zou hier later nog een formule voor bedenken die door niemand wordt begrepen. Erik vroeg nog of het reglement moet worden aangepast. Nee, dat laten we toch echt aan de bedenker van dit mooie klassement over.
Zou het KOL klassement er dan anders uit komen te zien vroegen wij ons af? Al snel valt dan de naam John, want waar is hij eigenlijk? Later gaf hij via de app aan dat hij iets verkeerd of te veel gedronken had die avond ervoor. Jammer, want je beleeft toch altijd Kolderieke momenten als hij erbij is.

De band van Thijs lag er niet meteen goed op, maar door zijn voorband tijdens het fietsen wat water te geven (ik heb het echt gezien), was het opgelost. Thijs of Thais is niet alleen handig, Hais nu ook nog heilig!
Met de route rijden we over smalle (fiets)paden en voor mij nieuwe wegen, kijkend op mijn Garmin zag ik dat we op een derde van de rit zaten en 34,9 gemiddeld reden. Lekker, maar dacht meteen, is dat nu wel verstandig na gisteren. Gelukkig pakte naast Thijs ook Jan-Willem lange kopbeurten en zo waren die kopbeurten van Twan en mij wat korter. Erik draait lekker mee en weet goed dat hij zeker in het eerste deel snel weer van kop moet gaan. Parijs is nog ver denken we allemaal vanbinnen.

JW is fit klaar voor The Ride waar hij precies over een week aan gaat beginnen vanaf de Kol du Tourmalet. Hij had zelfs al nieuwe sokken gekocht hiervoor dacht ik te zien. Er is tenslotte genoeg tijd om ook hiernaar te kijken onderweg. We gaan hem volgen op Strava uiteraard en mooi dat hij dit gaat doen.

We rijden door via meer bekende wegen bij Meersel-Dreef en zo door naar Sprundel. De sfeer is zoals altijd goed. We genieten van deze mooie rit samen en maken zo nu en dan een grap bij het overnemen. Ik rijd op kop en we naderen een gevaarlijke kruising, waarbij ik zie dat het rechtdoor doodlopend is. Toch is het signaal van de kapitein rechtdoor en rijd ik een modderig fietspad op door het bos. Later in de rit rijden we nog echt een stuk over een zandpad, lekker zo’n stukje met de racefiets.

Thijs geeft aan dat zijn voorband toch langzaam leegloopt. Het was geen slecht moment want we stonden stil bij een mooie molen. De meest lekbestendige band die Thijs heeft gevonden is toch minder goed bevallen en is aan zijn laatste rit bezig geeft hij aan. Nadat er een nieuwe binnenband inligt rijden we wat rustiger door naar Roosendaal. Hier pakken we het wielerbaantje mee, dat overigens erg groen is waardoor wij met lage snelheid het rondje maken. Aangezien er veel kinderen aan het BMX fietsen waren bij de wielerbaan, zal er best iemand zijn met een goede pomp. Thijs kon zijn voorband nu echt goed oppompen om het laatste stuk in te gaan.

Het tempo gaat voor het laatste deel nog eens omhoog en zo zie ik de teller een aantal stukken boven de 40. Thijs en Jan-Willem zijn toch de “jonge” honden in onze groep en dit hoort er bij de Sport af en toe bij. Het afzien, proberen te volgen of dan met de laatste kracht er toch weer overheen gaan is voor ons genieten, hoe gek het misschien ook klinkt. Nu las ik in het verslag van vorige week dat Erik een fiets heeft die minder goed functioneert bij deze snelheden. Twan en ik rijden wat minder hard bij onze kopbeurten (of kunnen niet harder), waardoor we toch bij elkaar blijven. Zo nu en dan doen we even gek, maar vervolgens wordt er altijd op iedereen gewacht.

Onderweg rijden we een aantal keren over echt natte wegen, maar een echte bui hebben wij nog niet gehad. Als dat maar goed gaat. Bijna in Made aangekomen regent het dan toch iets harder. Onze favoriets koffie met appeltaart is hierdoor wat minder interessant en we besluiten allemaal naar huis te gaan. Twan zwaaien we uit bij Wagenberg en ik zeg de rest gedag in Made. Nog één keer aanzetten naar huis en zo hebben we toch weer een prachtige rit gehad samen onder leiding van Thijs.


Met vriendelijke groet, Gerben

Abdijentocht Trim

Fietsverslagen

Helene begon ons twee weken geleden al te herinneren aan de Abdijentocht. Ze had er eerder al flink zin in. Er ontstond een druk berichtenverkeer waar zaken werden geregeld. Wie kan rijden, fietsen meenemen enzovoort.
Een domper was het dat Helene niet mee kon. Door omstandigheden. Net als Gerard V. Ze werden deerlijk gemist. Gelukkig kon Helene ons toch nog wel uitzwaaien.

Met drie auto’s, zeven fietsen, zes heren en een dame gingen we richting Berkel-Enschot. Een droge ochtend met weinig wind werd ons door het KNMI beloofd.
Allereerst een compliment naar de organisatie. Alles was tot in de puntjes geregeld. Parkeren, inschrijven, fietsenstalling, catering en nog veel meer zaken die met een sloot vrijwilligers naadloos aan elkaar geregen werd. Na het inschrijven zijn we maar begonnen met koffie en cake. Het is tenslotte een uitje.

Op weg dus. Een schitterende route. Een doenlijke wind kwam uit een perfecte hoek, het zuidoosten, de kant waarop de tocht ging. Het enige wat eigenlijk ontbrak was een zonnetje. Het is een prachtige route die ik best nog eens zou willen rijden, en ik ben de enige niet. Later hebben we afgesproken om deze dus nog maar eens te herhalen, later in het jaar. We zullen hier nog wel op terugkomen. Het water kwam deze keer vooral van onder. De regen heeft Zuid-Nederland goed te pakken gehad. Overal stonden weilanden onder water. En zo ook wat fietspaden. Juist die waar wij overheen moesten. De kunst is om zachtjes in het midden te blijven rijden. Johan probeerde langs het kantje te gaan, maar dat kwam hem op een paar natte schoenen te staan. Exact halverwege was er een rustpunt waar gekozen kon worden uit koeken, donuts, een verkwikkend drankje en nog meer. Opnieuw, zeer goed geregeld.
Het tweede gedeelte was mijns inziens het mooiste deel van de tocht. Prachtige landerijen en nog meer groen dan het eerste gedeelte. Een prachtig Brabants land. En natuurlijk de wind zo goed als in de rug. De tocht was bijzonder druk bezocht. Maar ik kan niet anders zeggen dat degenen die ons inhaalden en die wij inhaalden zich keurig gedroegen. Op het tweede stuk was er nog een korte stop bij een kraam waar men wat samples van “natuurlijke” sportvoeding uitdeelde. Het was een zeer zoet koffielikeurtje zonder alcohol. Het gaf in elk geval energie.
Helemaal droog hebben we het niet gehouden. De laatste kilometers kwam er wat nat naar beneden. Niet veel, maar het moet genoemd worden. Na opnieuw koffie/warme chocolademelk, en bijzonder lekker appelgebak met slagroom werd de reis naar huis weer aangevangen.

Ik durf wel te spreken over een geslaagde dag.

Gerard Koops

WTC Sport – Altena(ar)

Fietsverslagen

Zo.19 mei 8.57 u ;
Thijs vraagt of een ander eens een keer het verslag wil schrijven. Voor hem is schrijven afzien, fietsen niet!
Voor mij het omgekeerde, dus ik word vrijwillig gedwongen om het verslag te schrijven.
Ik moet er nog wel even met Gerben om vechten, maar dit gevecht win ik makkelijk! ( later meer hier over).

Zo.19 mei 10.09 u ;
Op verzoek van Martien en Thijs gaan we de Boompjesdijk fietsen.
Ik ga de route bekijken en wat zie ik …1 dijkje eerder ligt de “Bloemendijk”! Als ex bloemenkweker ga je niet over de Boompjesdijk rijden als er een Bloemendijk is.
Ik zet dat op de app.
Jan-Willem merkt op: “Dan doen we Boompjesdijk zonder de Boompjesdijk” ! Haha mooi.

Zo.19 mei 23.55u ;
Martien appt: “kalender is kalender, dus het wordt de Altena rit” ! Wel makkelijk praten, voor een schipper aan wal!
23.55u behoor je te slapen M10. Niet met je telefoon spelen, dan wordt de volgende ochtend fietsen niks!

Ma.20 mei 07.15u ;
Mijn wekker gaat en gelijk kijk ik buienradar, dat ziet er goed uit!
08.25u is het droog en blijft het droog. De kortste weg voor mij naar het oude gemeentehuis is 4 minuten fietsen, perfect!

Ma.20mei 08.30u.
Aangekomen bij het vertrekpunt zie ik 4 sporters.
Jan-Willem, Twan, Thijs en Gerben.
Gerben had bij zijn aankomst in Made al gelijk lek (dat is 1).
De WTC Materiaalman Flip helpt Gerben met een nieuw bandje.

Ma.20mei 08.35u.
We vertrekken.

Ma20mei 08.38u.
1 km gefietst, Steelhovensedijk, Gerben weer lek ( dat is 2).
Geen Flip in de buurt, maar onze eigen “omgeFlipte” materiaalman Thijs helpt Gerben.
Ondertussen praten we over wat goede bandjes zijn en de ervaringen van tubeless . De meningen zijn verdeeld maar ik zeg: “Tubeless bevalt mij prima, want ik fiets al ruim een jaar lekloos!”. “Zeg dat nou niet” zei Twan. Ik klopte het af op zijn fiets, hij had vandaag dus ook geen lek!
Gerben wil wat terug doen voor Thijs als dank voor de hulp. Ik wist wel iets; een verslag schrijven!
Nu begon het gevecht over wie het verslag zou schrijven!
Dat gevecht duurde tot de Hankse brug, daar kwam de oplossing vanzelf ; Gerben had weer lek ! ( dat is 3).
Hij was het nu zo zat dat hij taxi Berm belde om hem op te halen.
Zijn ouders wonen in Hank en zo zou de taximeter niet te lang tikken.
Gerben kon nu thuis zijn tanden in een worstenbroodje zetten, in plaats van in de Altena rit ! En zo hoeft hij ook het verslag niet te schrijven. Einde gevecht.

Ma.20mei 09.30u
Eindelijk, het begon nu een beetje op fietsen te lijken.
De gang kwam er goed in!
Om de beurt op kop, ik wat minder. Hoewel ik me goed voel moet ik zuinig rijden met deze sterke kleppers om mij heen.
Dat zuinige rijden lukt mij niet altijd. Zo zat ik bij de eerste 2 bruggen op kop en dat kost energie .
Wat ik later te kort kom.
Ik hoef niet op kop van de anderen, maar ik doe het toch.
Een klein steentje bijdragen wil ik toch wel.
We gaan door Almkerk en op de Almkerkseweg zit Thijs op kop en draait het gas open.
Hij maakt een lange kopbeurt, er haakt een renner met een ossekopstuurtje aan en ik haak af.
Als het lang rond de 40km/u gaat, haakt mijn fiets af.
Er staat Giant op die fiets maar dat is hij niet.

We gaan daarna in een lekker tempo verder, allemaal hebben we zin in een leuke sportieve rit.
Twan had gisteren nog een mooie rit met Gerben gemaakt en ondanks dat hij 20 mei 02.00 pas in bed lag, was hij er toch weer.
Jan-Willem had spijt van zijn hardlooprondje van gisteren maar is gewoon weer sterk!
Hij is klaar voor “The Ride” !
Thijs rij je er niet zomaar vanaf, waarmee we hem moe kunnen maken, is lek rijden ! (daar wordt hij zo moe van).

Bij Werkendam ligt mooi asfalt ; we gaan als een speer. Thijs op kop, ik zit achter Thijs. Een beetje wind mee, dat gaat lekker zo ! Overnemen ..nee, doe dat nou niet, toch doe ik het weer. De goede fietsers, de omgeving en het mooie asfalt geven motivatie. Heerlijk!
Bij restaurant De Waterman gaan we de Biesbosch in, via de Bandijk rechtsaf het nieuwe MerWEDApad op. Mooie fietspaden en ruimte hier.
En toen een knal; mijn achterband was ontploft ( dat is 4), een schelp had een scheur van 1,5 cm in mijn band gemaakt. Hoe gaan we dat oplossen?
Twan kwam met het idee om een stuk van mijn shirt op de scheur te leggen. Het beste gedeelte van het shirt, met de letters AH.
We hebben geen schaar dus dat lukt niet, wel een goed idee!
Ik had wel een lapje (handig om de boel op te lappen).
Binnenband er in, lapje op de scheur en weer verder.
De kortste weg naar huis besloten we. Maar na 500mtr stond de band weer leeg ( dat is 5).
Buitenband en Binnenband zijn al kapot, dus fietsend restaurant De Waterman maar opzoeken en daar met een bakkie koffie de oplossing bedenken.
En daar kwam de oplossing van een klepper van TC-Waalwijk, hij had een stukje binnenband bij zich en Thijs had een schaar gevonden. Konden we toch het AH logo er uitknippen (Het ongewone gewoon goed doen).
Ook dit keer was het de omgeFliPte Thijs die hielp met de klus!
2 binnenbandstukjes op het gat waren de redding. En zo kon ik, eerst wat voorzichtig, weer verder.
Zou rustig of hard fietsen nu wat uitmaken vroeg ik mij af? En zo ging het tempo weer omhoog!
In alle consternatie waren we de appeltaart vergeten te bestellen, dat was toch wel de grootste ramp deze ochtend!
Enigszins teleurgesteld maar wel trots dat we het gelapt hadden, kwamen we om 11.45 uur in Made aan!

Wat mij het meeste bijblijft van deze ramprit is de kameraadschap.
De hulpvaardigheid van de TCW, de galgenhumor en dat Thijs zo moe is van al die lekke banden dat hij als enigste heeft afgezien!

Volgende keer hopelijk weer echt fietsen, tot dan.

Erik vd Hoeven

Trim Rondje Gorinchem en meer

Fietsverslagen

Het was even bijten om de regen in te rijden. Buienradar gaf in het Geertruidenbergse aan dat wachten tot de Trim in Geertruidenberg arriveerde de meest droge optie was. Maar dat telt niet echt. Dus toch maar in het wiel van Peter Kuipers naar Made zelf getogen. En gelukkig viel de temperatuur mee.

En ondanks het natte begin viel de temperatuur niet tegen. De groep was niet groot, maar in elk geval was de opkomst groter dan je met dit weer zou verwachten.

Het was niet super aangenaam, maar te doen.

En het levert weer wat goede informatie op over kleding. Er zit veel ervaring in de Trim. En natuurlijk ook bij de andere groepen.

John leidde de weg op basis van zijn eigen uitgewerkte route, waar ik zeker nog even op terug kom.

Naar het noorden, tegen de wind in. Die toch iets minder zacht was dan verwacht.

Via Hank en de buitendijk richting Nieuwendijk en daarna naar Sleeuwijk. En via de westkant over de brug. En hoewel ik het begrijp vind ik het onprettig te zien dat de bomen die daar in de bocht naar de brug omhoog stonden, zijn gekapt. Ze stonden daar al zo lang ik me kan herinneren. Maar ach, sentiment en nostalgie.

Aan de andere kant van de brug stond een flink gezelschap ons op te wachten. Zo leek het althans. En gelukkig hielden wij onze handen aan het stuur. Het was een peloton politieagenten die bezig waren met de Ropa run. We kregen zowaar applaus. Hoewel we dat volgens mij nog niet per se verdiend hadden. Maar een aanmoediging is natuurlijk altijd welkom.

Maar voordat we de brug opgingen sloot een dame op een mountainbike bij ons aan. En natuurlijk leidde dat tot een praatje. Het zit bij de Trim wel goed met de contactuele eigenschappen.

Het bleek de moeder van Sjoerd Bax te zijn die onderweg was van Uppel naar Giessenburg.

Sjoerd Bax is profwielrenner bij UAE. De ontmoeting was aardig. De dame trapte aardig door op die dikke banden en zo blijkt maar weer dat een goed genen-pakket belangrijk kan zijn.

Bij Schelluinen was er nog een prachtige actie van Peter, die even liet zien dat niet alleen MvdP iets spannends kan doen met een fiets en een stoeprand. Het was een knap staaltje stuurmanskunst, ingegeven door een beslagen bril.

Dan via wat dorpjes weer terug over de brug waar wij op onze beurt al fietsend de Ropa renners en fietsers aanmoedigden. Het kon nu met losse handen omdat de agenten niet meer te zien waren.

Opvallend waren nog de haast ongemaaide bermen. Het zorgde tweemaal tot gras en groen tussen de tanden van pionnen (zo noem ik ze nog steeds).

En het meest opmerkelijk was eigenlijk, ik schreef al dat ik erop terug zou komen, dat onze route-man en leider bij de Aakvlaai niet mee het fietspad overging, maar bij de Vissershang direct naar beneden dook.

We waren hem kwijt. En bij Hank aangekomen hebben we hem toch maar even gebeld. Het bleek dat hij zo’n voorsprong had gekregen dat hij de tijd had genomen voor koffie en een krantje en nog wat meer.

Peter en ik zijn onder aan de Bergse brug afgeslagen. Een warme douche en eieren met spek trokken harder aan het stuur dan Made.

Gerard Koops

Trim Oude Molen

Fietsverslagen

Het was enigszins nat en bewolkt. Frisjes als je stilstaat, maar lekker na een minuutje of vijf fietsen.

We startten met vijven. Een dame, vier heren. Sandra, Wim, Peter, Piet en Gerard. Nauwelijks wind.
3 graden erbij en het is perfect fietsweer. Met een tempo dat de trim graag als trimtempo heeft.

De kant van Willemstad op. Dat moet je in de winter niet doen. Desolaat! Maar in het late voorjaar is het een feest. De regen en de zon jagen het groen op naar grote hoogten. Dat in letterlijke zin.
Voor de start merkte iemand nog op dat dit allemaal wel mooi is, maar dat het toch veel werk oplevert. Je blijft de heg snoeien. Ik kon dat beamen, maar omdat ik liever lui dan moe ben, laat ik zelf graag alles aan de natuur over. En ga pas aan de slag na weken van beeld zonder geluid. Anderen zijn gedisciplineerder, dat spreekt.

Dat het een prachtige omgeving is, werd geen onverdeelde mening. Misschien kwam dat door het ontbreken van een zonnetje.

Het was een prettig ritje heen. En pas in Willemstad aangekomen begreep ik waarom de rit “De oude molen” genoemd wordt. Het was me nooit opgevallen. En dat komt waarschijnlijk omdat ik me in het algemeen meer met nieuwe molens bezighoudt. Die ogenschijnlijk willekeurig neergezet worden. Dat maakte deze rit nogmaals duidelijk. Hoewel het landschap waarin wij ons bewogen natuurlijk al decennia eerder was ontdaan van alle romantiek door de ruilverkaveling. Ik ken het in elk geval niet van voor die tijd.

Over de rit heen was verder weinig anders op te merken. Onder de deskundige leiding van Peter, die de weg duidde, kwamen we aan in Willemstad waar we zijn gestopt voor koffie met appelgebak. Uiteraard met slagroom.

Het zijn mijn favoriete momenten. Er ontwikkelen zich altijd gesprekken die de moeite zijn om aan deel te nemen en om gewoon naar te luisteren. We leerden bijvoorbeeld dat er in Wim een kunstenaar schuilt. Overigens gebouwd op het vakmanschap dat hij heeft. We kregen ook nog een lesje anatomie over het vrouwelijk lichaam en fietskleding. Zo blijkt maar weer dat met vrouwen in de groep gesprekken een andere dynamiek ontstaat.

Terug op de fiets is een korte opstartfase noodzakelijk. Afgekoeld en enigszins stram werd de terugtocht gestart. Er werd gedisciplineerd gefietst, maar nog steeds met een goed gesprek hier en daar.

Er was wat verwarring over welke kant te kiezen tussen Klundert en Zevenbergen. Maar alles verder in goed overleg. Tussen Langeweg en Wagenberg maakte de verbazing over de zonnepanelen op het fietspad, waar we niet overheen konden fietsen, in elk geval mij wat narrig. Voor een moment dan. Meer waren we bezig dat het tweemaal oversteken van de toch wel gevaarlijke weg een vervelend gevolg was van het onderhoud aan het fietspad.

Ietwat navrant kwam een waterig zonnetje door op het laatste stukje.

Het was een leuke tocht, en altijd met leuke mensen.

Gerard Koops

Rivierentocht

Fietsverslagen

Op pinksterzaterdag stond voor de Sport de rivierentocht op het program. Een WTC klassieker en normaliter goed voor rond de 130km. Daags van te voren wees Ad op de app nog aan dat er onderweg nog een mooie koffiestop was, dus ik was in de veronderstelling dat Ad het toch weer eens zou wagen om met de sport mee te gaan. Bij de start bleek Ad toch met de tour mee te gaan. Ook Chris was tot dit besluit gekomen ivm met een pijnlijke knie. Hopelijk kan je snel weer pijnloos je knie belasten Chris.

Met slechts 4 sporters moesten we het uiteindelijk doen. Martien, Jan-Willem en John. Laatst genoemde pakte direct vanuit de May een kopbeurt die hij pas na Waspik zou afstaan. In mijn ogen was dit zo ongeveer zijn langste kopbeurt in de recente geschiedenis van de Sport.
Toen John op de Overdiepsekade eindelijk plaats maakt voor anderen, die het ook wel eens leuk vinden om op kop te rijden, kwamen JW en ik vanuit de staart van het peloton naar voren en namen de kop over. De snelheid werd wat opgevoerd zo reden we richting Heusden.
Onderweg vertelde JW dat Martien vorig jaar bij deze tocht hard was gevallen, gelukkig gebeurde dit deze rit. Voor zover ik weet hebben we eigenlijk niet echt gevaarlijke situaties meegemaakt, met uitzondering van een momentje op een dijk na Well. Een bejaarde bestuurder was woest dat hij op het smalle dijkweggetje er niet langs kon. Bij het passeren was er direct vergelding, doordat hij mij (ik reed voorop) de berm in duwde. Deëscalerend als ik ben….. heb ik maar niet gereageerd, dat is toch altijd de beste oplossing in het verkeer.
Kort hierop reed ik lek. De plug die ik een tijdje geleden in mijn voorband had gepropt, schoot eruit en mijn band was direct plat. Een binnenbandje dus maar. Ik deed succesvol mijn uiterste best om niet onder te komen zitten van de latex. Maar toen het binnenbandje ook lek bleek te zijn, moest ik die er ook weer uithalen en verwisselen met een andere binnenband. Toen werd het dus wel een bende. Maar goed, het nieuwe binnenbandje zat erin en we konden verder.
De zon was inmiddels door de mist gekomen en we fietsten over mooie wegen zo naar Zaltbommel en vervolgens naar Zuilichem. Iedereen pakte dit keer relatief lange kopbeurten. Ook John was regelmatig op kop te zien. Hij reed weer erg goed en dat nog wel op een aluminium fiets.
Voorbij Zuilichem werd er even gestopt voor een plaspauze, waarna we weer snel doorgefietst werd.
Bij Andel aangekomen dirigeerde Martien ons langs de provinciale wegen van Altena richting Hank. Ik besefte toen dat we de korte route reden. Prima voor mij want ik had die middag nog een kinderfeestje waar ik nog van alles voor moest doen. Na een koffiestop bij Fort Lunet waren we dan ook allemaal na 110km op tijd thuis.

Thais

Maasvlakterit 2024

Fietsverslagen

Een terugkerend onderwerp tijdens de ledenvergaderingen is het organiseren van een tocht die wat verder weg is en die redelijkerwijs niet vanuit Made gereden kan worden.

Gevoed door nostalgische verlangens van weleer, worden door leden met lange lidmaatschappen vaak memorabele ritten aangehaald. Als ik al die verhalen dan zo hoor, dan verbaas ik me dat er destijds kennelijk meerdere malen per jaar een rit werd georganiseerd waaraan veel leden deelnamen en er met de auto naar een locatie elders werd gereden om daar vervolgens een rit te rijden.
Een korte blik in oude clubbladen nuanceert dit beeld enigszins. De frequentie lijkt beperkt te zijn tot ongeveer 1 maal per jaar, dus dat valt allemaal wel mee.

De hunkering naar de memorabele ritten blijft echter, zo merk ik tijdens de ledenvergaderingen. Vorige jaar heeft Johan van Helmond dan ook een Maasvlakterit gepland die helaas werd geannuleerd door erg slecht weer en slechts 5 aanmeldingen. Zonde, want Johan had er veel moeite in gestoken.
In 2024 wilden Gerben en ik dit gewoon opnieuw proberen en zo geschiedde. Belangrijk hiervan was dat het een tocht moest zijn waar iedereen aan kon deelnemen en zodoende werden 4 afstanden gemaakt en middels een advice aangekondigd in de app. We waren benieuwd hoeveel aanmeldingen het zouden zijn. In totaal waren het er 12. Allemaal vanuit de tour of sport.
Hoewel ik licht teleurgesteld was in de hoeveel aanmeldingen, besefte ik ook dat het op een zaterdag was en dat deze rit ook een beetje een testcase was. Kop op dus en naar de Maasvlakte!

Om 07.30 uur werd met 2 busjes en 2 auto’s vertrokken richting Brielle, alwaar de tocht vanaf de parkeerplaats bij de Albert Heijn zou starten. Dit gebeurde ook en om stipt 08.30 uur konden we beginnen aan de tocht. Met 10 man reden we weg en na 2km kwamen we er achter dat Erik en Gerben er niet bij waren. Kennelijk waren zij nog bezig met het oppompen van hun banden en waren ze door iedereen over het hoofd gezien bij het vertrek. Samen met Flip reed ik snel terug om de 2 mannen op te halen, Flip’s dieselmotor was echter nog koud en hij was er al helemaal klaar mee bij terugkomst.
Toen de twee verloren schapen zich bij de rest voegde, reden we via Zwarte Waal in zuidoostelijke richting. Wat iedereen opviel was dat je op de snelweg nog heel veel petrochemische industrie zag, maar dat je tijdens het fietsen eigenlijk midden in de natuur was en dat er van industrie niets te merken was.
Na Zwarte Waal werd er via de Bernisse (rivier) koers gezet naar Zuidland. We waren nu vlakbij Nieuw-Beijerland, een dorp dat zo’n beetje het noordwestelijk territorium van de WTC begrenst. Nu waren we net aan de andere kant van het water en het was er prachtig, zeker vanwege het goede weer, maar ook door de wind in de rug en de reeën en konijnen die te zien waren. Over de zeedijk langs de Haringvliet werd vervolgens richting Hellevoetsluis gereden. Arion reed samen met mij op kop en had het erg goed naar zijn zin. Hij vertelde hele goede benen te hebben en als het aan hem lag, dan kon het nog wel sneller. Dit hebben we niet gedaan, maar Arion zette zijn goede doen wel voort in de rest van de rit. Na de rit wist hij zelfs te vertellen dat hij nog wel een lusje wilde rijden…. Goed gereden Arion.

De route ging vervolgens richting de duinen die een opmaat vormden voor de Maasvlakte. Dit was nogal een stuk met veel draaien en keren. Niet iedereen is hiervoor in de wieg gelegd, daarom werd er wat rustiger aan gedaan zodat iedereen weer bij kon trekken. De vele bochten waren me tijdens de voorverkenning enkele weken geleden niet echt opgevallen, maar nu als wegkapitein, was ik eigenlijk constant aan het roepen waar we heen moesten. Het maakte het er ook niet makkelijker op dat maar een enkeling de route in hun fietscomputer hadden gezet.
Met een kort stukje door de duinen, waar we ook nog wat koeien moesten ontwijken, kwamen we bij de Maasvlakte aan. Een enorm kunstmatig stuk land, dat sinds 2008 uit de zee naar boven was gerezen.
John voelde zich direct thuis, als man van de logistiek had hij hier in het verleden ook nog veel gewerkt. En als (destijds) motorfanaat kon hij regelmatig op de verlaten wegen zijn motor eens goed uitlaten. Nee, die John zat er goed bij en hij was regelmatig op kop te zien.
Bij het oprijden van de Maasvlakte zijn direct de enorme zeeschepen te zien. Ik snap nu waarom Martien zich niet opgegeven had voor de rit, want hij zou waarschijnlijk een acuut minderwaardigheidscomplex oplopen bij het zien van die gigantische schepen.
Hoewel je het niet zo zeggen, had de Maasvlakte een behoorlijk klimmetje in petto voor ons. Met 48 hoogtemeters is de Col du Van Ganzewinkel de hoogste berg van Zuid-Holland. In de aanloop naar de berg toe, voelde ik echter nattigheid. Het bleek dat mijn voorband lek was en dat het latex tegen mijn benen spoot. Gelukkig sloot het gat vrij snel, waarna ik met een paar barretjes minder nog prima verder kon en mijn stand in het KOL klassement gehandhaafd blijft.

De weg rondom de Maasvlakte loopt bijna helemaal rond en je weet zeker dat je zowel wind mee als wind tegen gaat krijgen. Aangezien het altijd waait daar, fietsen we op het einde van de Maasvlakte tegen de harde wind in. Ideaal om te gaan draaien, wat dan ook gebeurde. Het draaien ging op zich goed, maar Ad en Anneke draaiden niet mee. Anneke wilde wel, maar vond het wat te nerveus. Volgende keer zal ze luisteren naar de tip van Flip, die vertelde dat je veel energie bespaart als je gewoon in het treintje mee draait. Maar top gereden hoor Anneke, het is niet voor niets dat je weer heel wat bekertjes bij elkaar hebt gereden op Strava.
Ad zat ook veel achteraan. Waar hij volgens Arion bij de tour bijna altijd vooraan is te vinden, was hier nu geen sprake van. Waarom weet ik niet, maar hij vertelde wel dat hij een leuke rit had gereden. Gelukkig maar.
Tijdens het draaien, liet ik me even naar achter zakken om te kijken hoe iedereen erbij zat. Ik zag Gerard langskomen; geen centje pijn behalve bij de viaductjes. Fijn dat hij zijn conditie een beetje terug heeft gevonden. Flip was weer helemaal gerecupereerd van de sprint bij de start van de rit. Arion reed met een lach op zijn gezicht en draaide lekker mee. John die draaide op zijn eigen manier. Chris genoot dat het een keer niet zo lomp hard ging. Johan draaide telkens net voor de kop terug, maar superfijn dat je toch meegegaan bent. Erik had ook geen centje pijn en genoot van zijn de omgeving waar zijn roots liggen. Tot slot zag ik Kevin ook nog langskomen. De man met de trage cadans die hij moeiteloos lijkt vol te houden. Ook Kevin was in goede stemming, zeker toen hij hoorde dat het koffiepunt eraan zat te komen
Op het uiterste puntje van de Maasvlakte stopten we namelijk bij de Smikkel-Inn, een klein koffietentje/cafetaria welke zichzelf “het balkon van Europa” noemt. Onder het genot van koffie met een punt genoten we dan ook vanaf het balkon van een prachtig uitzicht.
Na de koffie moesten we nog een kilometer of 25 terugfietsen naar Brielle. Het grootste deel van de rit zat er echter op en dus kwam er wat meer ruimte voor wat spielerei. Door de bochtige duinenpaden ging het lekker vlot en als je je vaart behield dan waren de duinklimmetjes ook zonder veel moeite prima te doen.
Op het langste duinklimmetje van de dag werd even goed doorgetrokken en hierbij verscheen Gerben als eerste boven. Sterke benen die gast en tja, die fiets rijdt ook eigenlijk het lekkerst vanaf 35km/h…

In Brielle aangekomen, werd nog even nagepraat over de mooie rit en waren er al direct voorstellen om dit volgend jaar weer te organiseren. Wellicht weer op de Maasvlakte, maar elders was ook prima. Ik hoorde al langskomen: De Veluwe, Groene Hart, Zeeuws Vlaanderen, De Peel…. nou ja, opties genoeg in ieder geval.
Terugkijkend op de rit moet ik zeggen dat het erg leuk is geweest en dat het een eigenlijk gewoon een ontspannen dagje uit is geweest, waar iedereen van genoot. Dit is dan ook de herinnering die ik mee wil nemen als ik over 15 jaar weer hieraan terugdenk. Vervuld van nostalgie zal ik vertellen dat we vroeger nog wel eens naar de Maasvlakte waren geweest, dat waren mooie ritten.

De geschiedenis wordt nu gemaakt, dus maak er wat moois van, dat is fijn voor later!

Thais