Vanochtend zou het gaan gebeuren. Met een groot aantal sporters zouden we weer een leuke sportrit gaan rijden inclusief een afsluitende lunch bij d’n Elsakker. Inmiddels zijn we bij dit sterren etablissement vaste gast. Zeker ook omdat dit toch wel een feel good café is, waarbij er bij binnenkomst velen zich weer jong en vitaal voelen bij het aanschouwen van de gemiddelde clientèle aldaar.
Preluderend aan deze rit werd er natuurlijk op de sportgroep behoorlijk gemarchandeerd met deze upperclass-lunch, om maar met zoveel mogelijk mensen te gaan. Drie mensen konden helaas niet mee. Trouwe sporter Gerben die momenteel in een bloedvorm is en Ad haakten af vanwege vakantie. Melody kon helaas ook niet mee, maar de hoop blijft bestaan dat we haar dit jaar nog een keer mogen zien. Tot slot begreep ik dat Peter Verhagen geheel vrijwillig uit de sport-app is gestapt, waaruit ik opmaak dat hij zich niet al te vaak bij d’n Elsakker wilt vertonen.

De ochtend begon voor mij toch wel wat stressvol want bij rechter shifter had, na een aantal weken kwakkelen, nu echt de geest gegeven. Ik kon niet meer lichter schakelen en dus was er maar 1 optie en dat was; gas geven. En aangezien ik de wegkapitein was had ik hier zelf de hand in.
Bij aankomst telde ik maar liefst 10 sporters en 2 gastrijders. Geweldig, dit moest wel een feestje gaan worden en dat werd het ook. Made uit trok ik de gashendel open om zo even de toon te zetten. De eerste stress was vrijwel direct zichtbaar. Ook bij Twan, die op de Hamseweg via de verkeerde zijde van kop ging en waarbij Paul ter nauwernood een totale wipe out wist te voorkomen. Normaliter zou je zulke wisselingen van kop bij een ander, niet nader te noemen persoon verwachten, maar ook Twan doet soms rare dingen als ie van kop af wilt.

Op de Amerweg nam Erik een deel van het kop werk op zich. Eventjes maar, want in de eerste kilometers jezelf opblazen is niet wat je wilt. De wind was in mijn ogen sterker dan ik verwacht had. Een uitgelezen situatie om de last te verdelen en om te draaien. Sander dacht hier anders over en draaide met windtegen het gas vol open. Ik keek even op mijn Garmin en zag dat ik 42 km/h reed. Pff dat was even aanpoten. Later begreep ik van Paul dat dit het punt was dat hij besefte dat hij maar beter de rest van de rit zich zou moeten sparen om nog heelhuids bij de Elsakker aan te komen.

Via de Kiltunnel werd de Hoekse Waard binnengereden. De Kiltunnel is altijd een venijnig klimmetje en ik had er als wegkapitein alle belang bij om als eerste boven te komen, omdat we een weggetje in zouden slaan die we normaliter niet in gaan. Maar helaas, dit lukte me niet want Kevin en JW kwamen me als een gek ingehaald en het was voor mij maar hopen dat ze bovenaan zouden wachten. Eenmaal boven bleek het gehele peloton uiteen te zijn gespat en moest er flink gerecupereerd worden om onze weg weer te kunnen vervolgen via de Kilweg in zuidelijk richting. Hoewel niet helemaal onbekend, voerde de route over toch wel wat ongebruikelijk weggetjes. Kop over kop werd tegen de wind in geploeterd. En met zo’n relatief grote groep viel dit niet mee. Eigenlijk was het gewoon 1 grote chaos en was het voor velen pompen of verzuipen. Voorbij Strijensas had Chris nog te tegenwoordigheid van geest om eens achter zich te kijken en de koppen te tellen. (Iets wat ik als wegkapitein eigenlijk ook had moeten doen). Wat bleek, Erik was verzopen.
Na een aantal keren hem te hebben geprobeerd te bellen nam hij hijgend op en vertelde dat hij al in de Kiltunnel eraf lag en kennelijk via ’s-Gravendeel richting Numansdorp aan het fietsen was. We spraken af om hem nabij Numansdorp op te wachten.
In de tussentijd was iedereen op adem aan het komen en merkte ik op dat Frans wat bloed bij zijn neus had. Vermoedelijk van een bloedneus opgelopen tijdens de extreme inspanningen om bij Sander in het wiel te blijven, zo dacht ik. Dit bleek echter niet het geval, want Frans had zich gesneden tijdens het scheren. Hierbij merkte Frans op dat hij onderhand de enige was die zich geschoren had. De rest van het peloton bestond volgens Frans uit allemaal ongelikte beren. Bij een korte blik naar ieders gezicht kon ik Frans inderdaad geen ongelijk geven. Maar goed, het paste een beetje bij de stijl van de rit zal ik maar zeggen… tijd om verder te gaan.

We hadden de smaak inmiddels goed te pakken en we zette onze chaotische rit onverminderd voort in de richting van Numansdorp. Iedereen leek wel veranderd in een woeste stier, zeker toen de wind van opzij kwam. Hier moest ik iets aan doen, een beetje law & Order was wel op zijn plaats, want dit konden wie niet lang volhouden. Maar ja, er reed inmiddels wel een hele snelle wielrenner voor ons en die wilden we allemaal wel even gaan inhalen… lastig lastig dus. Gelukkig naderden we Numansdorp en was het tijd om contact te leggen met ons verloren schaap. Dit lukte dit keer vrij snel en het bleek dat hij zo’n 5 minuten achter ons reed. Zo was Erik weer snel terug en konden we onze weg vervolgen. Met de komst van Erik begon het ook behoorlijk hard te regen. Als snel werd het een stuk donkerder, het zicht slechter en voelde ik mijn schoenen vollopen met water. Linksaf de Haringvlietbrug op nam JW de kop over en werd met een gestaag tempo de Haringvliet opgereden. Op de brug merkte ik dat ik alleen nog met Kevin en JW reed. Zou Martien nou de slag gemist hebben? Oh nee, daar is ie! JW, Kevin en ik sprongen direct in zijn wiel en maakte ons fysiek en mentaal op voor de Volkraksluizen. Hoewel bergop niet mijn sterkste punt is, probeer ik het altijd wel. Maar tegen Martien en JW is bergop geen kruid opgewassen. In de verte zagen Kevin en ik aan hoe de twee titanen de sluizen op suisden. Uiteindelijk trok JW aan het langste eind en kwam hij als eerste boven. Gelukkig heeft Martien altijd nog het excuus dat hij bijna 60 is. Toch Martien?
Eenmaal boven op de sluizen kwamen Sander en (ik dacht) Twan me voorbijgereden, kort hierop gevolgd door John die weer iets onverstaanbaars naar mij riep in de trant van “dhsjhefhbehesd Thais!”
Als wegkapitein bevond ik me nu weer in dezelfde positie als bij de Kiltunnel, want bij Willemstad zouden we een alternatieve route rijden en die moest ik aangeven. Maar aangezien de heren met 50+ km/h naar beneden reden, kon ik ze niet meer bijhalen. Het viel ook niet mee om deze rit de wegkapitein te zijn, maar gelukkig werd er gewacht en reden we in Willemstad de juiste route over de Noordlangeweg die ingericht is als fietssnelweg.
Inmiddels was mijn Garmin uitgevallen en nam JW de navigatie over. Altijd fijn als er iemand de rondgestuurde route in zijn Garmin heeft staan.
Via Klundert, Moerdijk, Zevenbergen en Langeweg werd vervolgens de route vervolgd richting de Elsakker. Bij Zevenbergen waren we inmiddels een beetje uitgeraasd en kwam Chris naast me fietsen. Ik had hem niet veel gezien, maar hij vertelde dat hij, ondanks wat zware momenten, er nog goed bijzat. Dat was goed om te horen, want de laatste paar ritten waren vaak afzien voor Chris. Om dit te voorkomen gaat de fiets bij Chris volgend jaar in ieder geval wel mee op vakantie.

Bij de Elsakker aangekomen moesten de tafels nog even voor ons geprepareerd worden en was het wachten op de kaviaar en oesters. Na een kwartier werden deze keurig opgediend en hebben we heerlijk gegeten. We hebben weer lekker na kunnen praten. Al de afsnijd-acties en onvolkomenheden in elkaars rijgedrag werden weer vergeven en er werd, zoals de bij sport normaal is, weer veel gegrapt, gegrold en gelachen. Zelfs de parel van de oester waar Flip zijn tanden op stuk beet kon de pret niet drukken.
Om 12.15 uur was het tijd om naar huis te gaan en ons weer te onderwerpen aan het huiselijk gezag. Bij het naar buiten stappen opende de hemelsluizen zich en werd iedereen tot op het bot nat. We zagen dit echter allemaal als een bijdrage aan heldhaftigheid van de rit.

Eenmaal doorweekt thuisgekomen werd ik door moeder de vrouw ook weer hartelijk onthaald: “staanblijven op de mat! Je kleed je daar maar uit!”

En zo eindigde mijn mooie zondagochtend met de mannen.
Bedankt weer!

Thais

Hoewel ik afgelopen nacht pas thuis ben gekomen van vakantie, had ik toch het voornemen mee te gaan met de WTC. Vanochtend was het wat zwaar om uit bed te komen, maar ik voelde me toch relatief goed. Eens even kijken waar deze vakantierit ons naar zal leiden.
Bij de verzamelplaats had Twan hier al diep over nagedacht en kwam hij op de proppen met het idee om Den Hout – Den Hout te gaan rijden. Hmmmm, daar had ik niet op gerekend en ik merkte aan mezelf dat ik wat tegen sputterde. Ik moest dan ook een maximaal beroep doen op mijn flexibiliteit en na een klein minuutje was mijn brein ingesteld op de 120 van Den Hout – Den Hout. Gerben had echter ook nagedacht over de route en stelde voor om een rondje Aalst te rijden. “Aalst?, ja zeg maar Poederooijen, ah oke nu snap ik hem weer.
Hoewel iedereen wel in was voor een rustig ritje naar Den Hout, werd toch gekozen voor de 90 van Aalst. Hoe dit nou precies kwam weet ik niet, maar Gerben’s argument om op tijd thuis te zijn om naar Etten-Leur te gaan (en daar Van der Poel in zijn regenboogtrui te aanschouwen) werd kennelijk door iedereen als voldoende valide aangemerkt. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik toch wel wat opgelucht was.

On y va richting Aalst! Gerben had de route nog in zijn Garmin staan, dus hij was de wegkapitein. Verder telde de groep nog 7 mannen te weten; Chris, Frans, John, Twan, Erik, ikzelf en een gastrijder met een vreemd wielerpakje en een vreemde fiets. Bij navraag bleek het Sander te zijn welke zijn WTC-pakje nog in de wasmachine had zitten. Over de vraag of ook zijn mooie BMC nog in de wasmachine zat, gaf Sander aan dat deze nog in reparatie was.

Hoewel er weinig wind stond was het begin van de rit toch fijn wind mee. Bij de rotonde richting Drimmelen haalde we de trim in. An passant nog even de gewaardeerde Piet Verkooijen even een klopje ranke schouder gegeven en door richting het oosten. Met een gemiddelde van rond de 38 km/h reden we richting Wijk en Aalburg waarbij iedereen zijn kopbeurten met vertrouwen op zich nam. Ik had vrijwel direct in de gaten dat Gerben er goed bij zat. Moeiteloos nam hij lange kopbeurten op zich en bij de Kromme Nol deed hij ons allen pijn door snoeihard de kering op te rijden. Bij Well aangekomen keerde het tij en moest het gevecht aangegaan worden met de wind. Het tempo zakte wat terwijl de wattages stegen. Die dijk daar bij Poederooijen (jullie allemaal wel(l)bekend) is een verraderlijke ding. Er zit geen recht stuk in en waar je op het ene moment nog denkt dat de wind mee valt, moet je een paar meter verderop plots vol aanzetten om de wind het hoofd te bieden. Natuurlijk had uitgerekend John zo’n venijnig stukje dijk te pakken. John reed toen voor mij en ik zag hoe hij aan het vechten was tegen de wind. Van 35 km/h ging hij terug naar 33 km/h. “Moet ik overnemen en hem uit zijn lijden verlossen?” vroeg ik me af. De sadist in mij zij “nee” en voor een paar seconden luisterde ik naar hem, totdat medelijden de overhand nam en ik John dan maar uit zijn penibele situatie haalde.
Toen ik John overnam viel me echter wat op. Waar John in het verleden bij een heftige inspanning er uit zag als een woest stier met schuim op de mond, slijmsliert aan de kin en druppels aan de neus, zag ik hier nu niets van. De vraag rees bij mij dan ook: “doet John zijn best nu eigenlijk wel?” John kennelijk denk ik echter van wel.
Enfin, de sadist in mij was nog niet weg, want mijn benen voelde goed en zodoende kon ik iedereen richting Aalst nog even op de pijnbank leggen. Dit werd me niet in dank afgenomen. Zeker door John, die iets onverstaanbaars naar me riep toen ik me afliet zakken.
Toen Gerben bij Giessen ook nog eens flink doortrok was de maat vol John. Het moest zachter en het ging ook zachter. We spraken af dat we een kruissnelheid van 35 km/h zouden aanhouden en dit lukte aardig. Ondertussen was Erik stil maar attent. Hij zat altijd goed van voren en toonde geen moeilijk momenten. Toch ontzettend knap hoe Erik zich in een half jaar heeft weten op te werken naar deze conditie. Chapeau! Erik vertelde dat hij hier zelf ook erg blij mee is, maar dat hij toch officieel een tour-man is en blijft, omdat hij op de Mol de snelste wilt zijn van de tour. Uiteraard wordt dit standpunt door iedereen binnen de sport direct verworpen en wordt van Erik verwacht dat hij standaard bij de Sport aansluit. Niet mee eens Erik? Jammer dan, want je bent al toegevoegd aan de Sport-app…

Vanaf Werkendam werd er gedraaid. Bij afwezigheid van Martien was er nog wel wat verwarring over hoe we moesten draaien (linksom of rechtsom). Gelukkig stuurde Erik hier ons in de juiste richting. Rechtsom dus. Toch?
Bij Hank aangekomen constateerde Gerben en ik dat we op een gemiddelde zaten van 36.1 km/h. Dit gemiddeld moest natuurlijk gehandhaafd blijven, met als gevolg dat er een aantal aflagen. Helaas, maar 35.9 km/h gemiddeld bij thuiskomst in Made is ook goed.

Voordat we in Made aankwamen gingen we nog even koffie drinken bij Fort Lunet, aangeboden door Gerben ivm zijn verjaardag. De meeste zaten er ver doorheen waaronder ook Sander die zijn beste dag niet had. Het bleek dat hij vrijdag en zaterdag ook al flinke ritten had gereden dus dan is dat te verklaren.
Bij aankomst barste het gepraat los. Na 3 uur niks gezegd te hebben, maar wel veel beleefd te hebben is dit natuurlijk logisch. Uiteindelijk kwam het erop neer dat we allemaal weer veel plezier hebben gehad in het afzien en we verheugd waren met onze beloning van koffie met appeltaart in het gezelschap van fietsvrienden. Prachtig clubje zo.
Volgende week wordt tegen het einde van de rit weer stamcafe d’n Elsakker aangedaan. Nu met lunch! Toch Twan?

Thais

Op zaterdag werd er over de Sport-app alweer druk gediscussieerd over de te rijden route. Wegens omstandigheden werd de Kempenroute niet gereden. Hiervoor in de plaats kwam een rondje over Meerle. Uit Martiens koker.

Vandaag bij het ontbijt las ik echter het overlijdensbericht van Jan, iets dat de te rijden route plotsklaps totaal niet meer relevant maakte.
Direct na de het slechte bericht stroomde de condoleances binnen. Hoewel iedereen wel wist dat Jan zou komen te overlijden, was het bericht toch wel voor velen min of meer onverwachts en kwam het hard binnen, zeker ook omdat ieders gedachten op de zondagochtend toch al bij de WTC zijn.
Het zal zeker toeval zijn dat Jan op een WTC-ochtend heen is gegaan, maar toch bekroop mij het gevoel dat dit misschien niet zo was. Jan was een WTC’er pur sang en de zondagochtend was voor hem in principe heilig en totaal toegewijd aan de clubrit. Dit kwam treffend naar voren toen hij, ondanks al zijn (medische) malaise toch dit jaar de leiderstrui aan kon trekken. Dat hij op deze, voor hem “ heilige dag,” is overleden is daarom op z’n minst opmerkelijk te noemen

Een kwartier na het overlijdensbericht stond ik, zoals veel andere WTC’er bij het gemeentehuis. Sommige leden spraken een beetje met elkaar, maar de meeste staarden stil voor zich uit, nog verdoofd door het slechte nieuws.
Om half 9 nam Ad het woord en vroeg om een kleine stilte. Nu sprak niemand meer en was iedereen stil en met de gedachte bij Jan.
Toch moest er gefietst worden, terwijl eigenlijk niemand hier echt zin in leek te hebben. Met de woorden: “Nou dan moeten we toch maar een stukje gaan fietsen” hesen de meesten zich op de fiets, om vervolgens met de eigen groep de geplande route te gaan rijden.
“Voor Jan!”, was een veel gehoorde kreet bij vertrek.

De Sportgroep was met 8 leden, te weten; Frans, Gerben, Jan-Willem, Sander, John, Martien en de jarige Twan. Hoewel in het begin nog rustig werd gefietst, gaf Sander er een klap op bij Dorst. Later in de rit zagen we Sander echter steeds minder van voren. Wie al helemaal niet van voren werd gezien was John. John z’n hoofd stond niet naar sportief afzien en dat nam niemand hem kwalijk. Solidair dat we zijn spraken we af dat we wind tegen niet boven de 35km/h zouden komen en dat we John zoveel mogelijk uit de wind zouden houden. Dit gebeurde dan ook.
Rond ’t Zand werd er begonnen met draaien. Dit werkte prima en sneden zo prima door de straffe wind, waar af een toe ook nog een drupje tussen zat.
Net voor Prinsenbeek zagen we dreigende wolken hangen, waarop Twan besloot om maar even dwars door Prinsenbeek heen te rijden, zodat we verzekerd waren van een nat pak voordat we bij d’n Elsakker aan de koffie konden. Dit gebeurde dan ook, want op de Brielsedreef viel het met bakken uit de lucht en waren we vrijwel direct doorweekt.

Bij d’n Elsakker aangekomen geneerden we onszelf een beetje om met zo’n nat pak binnen te komen. Maar dit was echter geen probleem want de stoelen waren niet gestoffeerd. Dit was met opzet gedaan, omdat de gemiddelde leeftijd van de clientèle dermate hoog is dat een natte stoelzitting wel vaker voorkwam…. Met een ongestoffeerde houten stoel zit je dan ook maar het veiligst. Desalniettemin moest ik van Frans toch om een krant gaan zitten. En als Frans het vraagt dan doe je dat gewoon.

Aan tafel werd uitgebreid stil gestaan bij Jan’s overlijden. Hoewel Jan slechts beperkt met de Sport meereed, hebben we wel leuke ritten met elkaar gereden. Zoals een tocht naar de Proloog van 220 kilometer. Onderweg, vlak voor de Proloog, kregen we nog een gigantische regenbui op ons hoofd, waardoor we doorweekt onze koffie met appeltaart moetsen nuttigen. Hoe treffend is die vergelijking met de kletsnatte kleding nu in d’n Elsakker…
We konden ons nog herinneren van die rit naar de Proloog, dat Jan het steenkoud had door zijn natte kleding. Maar dat deerde hem niet, hij genoot van de rit en van de prachtige omgeving, in casu de Veluwe. Dit maakte hem dan ook een echte tourrijden. Lekker doorfietsen, maar wel nog kunnen genieten van je omgeving. Maar sportief fietsen kon hij ook, vaak door zijn taaiheid liet hij menigeen versteld staan. Bij het gravelen was dit ook altijd goed te zien. Jan was feitelijk een van de eerste met zo’n gravelfiets. Mede door zijn enthousiasme heeft hij veel andere leden ook aan het gravelen gekregen. Iets wat tot de dag van vandaag zichtbaar is en wat ervoor heeft gezorgd dat een groot deel van de WTC nu ook erg actief is in de winter.
Jan was in onze ogen echt een clubicoon. Met zijn magere lange gestalte was hij voor iedereen direct herkenbaar en met zijn zachte persoonlijkheid een geliefd man. We zullen hem enorm missen.

Jan, rust zacht!

Namens de gehele sport-groep

Thijs