De jaarlijkse sprintrace op De Mol stond deze rit op de rol. Bij het gemeentehuis stonden al behoorlijk wat renners te wachten. Anders dan normaal, was het nu toch wat stilletjes. Ik zag behoorlijk wat gespannen kopjes, we zouden namelijk per groep gaan rijden en dat betekende dat de prijs niet naar een renner uit de Sport zou gaan, maar dat er eerlijke concurrentie zou zijn en dus iedereen kans had om te winnen!
Maar ja, hoe dan, wat wordt de tactiek? We hadden daar allemaal onze eigen gedachte over, zo ook Johan die bij mijn arriveren direct het voorstel deed om samen te gaan werken tijdens de koers. Nog geen 10 seconden later werd al van het plan afgezien, want Johan was even vergeten dat hij rugklachten had en zodoende toch mee zou doen met de Tour. Wat zenuwen al niet met je kunnen doen.
Zo ook Martien welke ogenschijnlijk erg zelfverzekerd en met een lach op het gezicht de groep, relaxed zittend op zijn bovenbuis, gadesloeg. Ik had het al lang gezien, Martien was in goede doen!

Klokslag 08.30 uur reden we weg en zwaaide Piet ons nog even Made uit. Op zich is het altijd leuk om even met de gehele WTC gezamenlijk te fietsen, maar aangezien ik niet echt een prater ben (meer een schrijver zoals jullie weten) begin ik me al snel te vervelen. Dan ga ik op allerlei onnozele dingen letten:
– Wie heeft z’n fiets een beetje gepoetst? (kudos voor oa Adrie, Sandra, Flip en Wim). Wie heeft er nieuwe schoenen? (kudos voor Anneke). Zijn er nog renners met vierkante banden? Shit! Ik denk dat ik zelf lek rijd joh! –
Net na de Moerdijk (toch altijd al een risicogebied voor de bandjes) stond ik helaas plat van achter, het euvel was echter snel verholpen en vlot werd onze weg vervolgd
Bij De Mol aangekomen (waar Johan Smits ook nog plat reed) stond mijn vader (Coen) ons al op te wachten. Ik had hem op zaterdag tussen neus en lippen over de race op De Mol verteld en hij kwam dus spontaan kijken.
Bij de startstreep aangekomen bleek dat iedere WTC-renner deelnam aan de race. Wow dat hebben we in de recente geschiedenis niet meer meegemaakt. Prachtig!
Aan elk voordeel zit helaas ook altijd een nadeel; wie moet de foto’s nou nemen?
De bakker had verstek laten gaan, dus werd een beroep gedaan op Coen welke zich, na een sprintje op het rechte stuk, meldde bij de start-finish om foto’s te maken. Bedankt pa!

De sport startte eerst. Met de bekende instelling van (gas erop, dan maar kapot) plaatste ik direct een verrassingsaanval en sprintte ik uit de startblokken. Al bij het klimmetje was het gat weer dicht gereden, maar er kwam niemand over me heen. Gedurende de hele koers was dit eigenlijk zo’n beetje de situatie. Hoewel Kevin en Chris nog wel even kortstondig de kop opzochten, was Martien toch wel de grote afwezige aan het front. Hij leek gefixeerd te zijn op mij en ik wist heel goed wat me te wachten stond. Vanaf ronde drie keek ik vanaf kop telkens naar achter waar Martien bleef, maar hij bleef constant tot in de laatste bocht strak in mijn wiel. Zelfs een verleidelijke snelheid van 30km/h deed de leeuw niet uit zijn hol komen. Nou ja, ik wist genoeg het zou een sprint worden die ik niet kon winnen. Op het rechte stuk suisde Martien me voorbij, geflankeerd door Chris en Kevin. En in deze volgorde finishden zij dan ook. Proficiat heren!
Doordat ik feitelijk niet veel mee heb gekregen van wat er achter mij gebeurde, waren de verhalen van de anderen tijdens de koffie des te leuker om te horen.
Zo vertelde Kevin en Chris hoe zij tijdens de sprint tot het uiterste gegaan waren en reflecteerde Martien op zichzelf door te zeggen dat hij, geheel tegen zijn natuur in, als een laffe renner in mijn wiel had gehangen. Kennelijk waren zijn gewetensbezwaren dermate groot, dat hij beloofde om de resterende rit wat extra kopwerk te verrichten.
Na de koffie volgde de prijsuitreiking waar van iedere groep de winner op het podium mocht verschijnen. Dit tot grote teleurstelling van Kevin en Chris, want zij hadden verwacht om als 2de en 3de op het podium te mogen verschijnen. Helaas heren, er is maar 1 plek die telt…

Vanaf De Mol ging de Sport alleen verder over Giessenburg. Bij Sliedrecht uit werd direct het gaspedaal ingedrukt en vanaf toen kon de pret beginnen. Als groep konden we elkaar goed vinden en er werd er soepel over mooie wegen in een waaier gereden. Twan reed echter wat minder makkelijk en had het zichtbaar zwaar. Op Martien’s voorstel om langs d’n Elsakker te rijden kon er zelfs geen glimlachje meer af.
Bij de brug van Gorkum aangekomen begon het zware werk pas echt. We reden namelijk pal tegen de wind(kracht 4) in. Dit resulteerde dan ook direct in een ravage op de Gorkumse brug waar vrijwel iedereen eraf lag. We hergroepeerde vervolgens weer op het Kerkeinde en pikte ons nieuwe tempo weer op met draaien. Dit ging weer prima, al heb ik later begrepen dat het vanaf dit punt toch wel harken geblazen was voor Twan, die ook erg (te) diep was gegaan op Ibiza de afgelopen week.
Na Werkendam op de Grote Waardweg moesten we ons tempo andermaal aanpassen door de harde wind. De snelheid werd bepaald op 31 km/h en zo draaiden we letterlijk de Grote Waardweg af. Onderweg hadden we het allemaal zwaar en menig maal kwam bij velen de gedachte op om af te haken. Dit gebeurde echter niet bij deze “Band of Brothers” en uiteindelijk bereikten we Hank waar we net over de brug in de staart reden van de Tour.
Het was erop en erover en een aantal tour mensen sloten aan. Zo ook Johan die geen rugklachten meer leek te hebben en die overigens ook toegezegd heeft om volgende keer De Mol met de Sport mee te rijden.

Zo rond de brug over de Donge schoot me ineens te binnen dat Martien wat extra op kop zou gaan rijden. Toen hij op de brug het spoor van een scooter volgde dacht ik dat hij deze belofte zou inlossen en lafjes in het wiel van de scooter “op kop” zou gaan rijden, maar helaas hij hield de benen weer stil. Pas toen we de brug over Amertak op reden zag ik de ware Martien weer. Want als je na zo’n rit met 38km/h tegen de wind in nog zo de brug kan oprijden en bovenop ook nog kan doortrekken dan kan je met recht zeggen de sterkste te zijn van de WTC Made in 2023! (althans in ieder geval van de WTC Made op zondag 23 april 2023)

Tot slot wil ik graag nog de complimenten doen aan het bestuur over de invulling van deze jaarlijks terugkerende dag De Mol. Het was een proefidee dat niet direct gegarandeerd was van succes, maar wat wel tot een succes heeft geleid gezien het feit dat iedereen mee deed.
Bedankt daarvoor.

Thijs

Het viel te verwachten dat er met een spatje regen wat minder renners waren dan normaal. Dan heb je ook nog eens een aantal renners die gisteren de Amstel Gold hebben gereden en dan heb je al snel een klein ploegje.
Dingen die opvielen bij de start waren toch wel vader en dochter Marijnissen, waarvan ik me heb laten vertellen dat ze van suiker waren en daarom nooit met regen van huis vertrokken. Niet dus, gewoon mensen van vlees en bloed.
Ook zag ik ergens tussen de renners een gele vuilniszak staan, oh nee het was Gerard van Oerle in z’n regenkleding…wel lekker droog gebleven in ieder geval.
Vanaf een afstandje zag ik hoe Ad als vanouds de route bepaalde. Hoewel deze feitelijk al bepaald was, werd de route aangepast vanwege het weer. Zo doen we dat bij de WTC, maar niet bij de sport. Wij zouden gewoon het geplande rondje Poederooijen rijden. Nou ja “wij” ik telde wel erg weinig sporters. Martien was werken, Twan zat weer op Ibiza (iets met de winkeliersvereniging dacht ik) en de gebroeders Weda zullen wel weer ergens zijn gaan zwemmen…

Het eerste gedeelte van de tocht reden we als Sport en Tour gezamenlijk. Het was een flink windje, welke Corne en Ad als eerste in het gezicht blies. Vanaf de Oude Maas liet Ad zich terugzakken en namen anderen over.
Bij het sluisje aan de Oude Maas namen Gerben en ik het over, alvast een beetje warm draaien van wat komen zou gaan. Bij de brug bij Wijk en Aalburg splitsen onze wegen namelijk en zou het ook nog eens grotendeels wind tegen worden.
Hamvraag in deze was natuurlijk wie er in m’n wiel mee zou gaan. Boven op de brug zag ik het schamele resultaat, 3 renners te weten John, Gerben en Jan-Willem.
Jan-Willem? Die had ik nog niet gezien. Ook zijn naam wist ik niet eens en heb ik zojuist even in de app-groep moeten vragen. Wat weet ik eigenlijk wel? Nou ja, hij heeft een mooie Canyon fiets, is daardoor direct best friend geworden met John, heeft Pirelli Cinturato banden (top banden voor dit belabberde weer) en hij kan hard rijden. Dat laatste is natuurlijk het belangrijkste.
Via de bekende route reden we richting het oosten en daarna langs Poederooijen naar het noorden. Op sommige stukken was de wind behoorlijk krachtig en het tempo was hiervan het slachtoffer. Om en om wisselden we af op kop en zo reden we gestaag richting het wind-mee-punt. Via Werkendam werd de weg naar het zuiden gevonden en met een tempo van net onder de 40 km/h werd Hank bereikt.
Hoewel ik twijfelde, vond ik de wind in de rug wel wat tegenvallen. Ik had eigenlijk meer wind verwacht. Hoe dit kwam wist ik nog niet helemaal. Het kan zijn dat John wat te dicht op m’n wiel reed en al mijn wind “afpakte,” het kan ook gewoon zijn dat de windkracht wat was afgenomen.
Bij Geertruidenberg namen Gerben en ik afscheid van Jan Willem en John.
Jan Willem riep nog in een oogwenk dat het hij leuk vond, gaf een box en groette ons “tot volgende keer.”
Fijn om te zien dat zo’n jonge krachtige renner het leuk vind om bij onze club mee te rijden. De vergrijzing binnen onze club en de daarmee verband houdende behoefte aan verjonging (waar we het afgelopen ledenvergadering nog over gehad hebben) is een probleem die op deze wijze een oplossing vindt. Mooi!
Hoewel ik niet op de stoel van de ballotagecommissie wil gaan zitten zou ik zeggen: “Flip, geef die jongen een WTC shirt dan past hij mooi in het treintje van de Sport, die jongen valt al zo op met z’n blauwe fiets!”
Nee grapje, hopelijk is Jan Willem er volgende keer weer bij en kan ik mogelijk wat meer van hem te weten komen.

Samen met Gerben naar Den Hout rijdend kwamen we tot de conclusie dat de wind echt was gaan liggen. Sorry John voor mijn onterechte verdenking, volgende keer verzin ik wel weer een andere verdenking…

Thijs

Na driemaal afwezigheid mijnerzijds, kon ik vandaag weer van de partij zijn. Zoals normaal heb ik er altijd erg veel zin, maar sinds het begin van het seizoen wordt mijn zelfvertrouwen een beetje aangetast door het chronische gebrek aan trainingskilometers. Het geboefte in onze samenleving heeft de laatste tijd veel te veel van mijn tijd gevraagd. Waar ik normaliter nu rond de 4000 km sta, staat de teller momenteel nog maar 2000km…..
Ik moet zeggen dat ik de laatste paar WTC-ritten hier geen last van heb gehad, maar het staat zowiezo vast dat dag gaat komen dat ik er word afgereden. Wellicht vandaag dus, waarbij ik ook nog eens het genoegen heb om de rit te leiden.

Bij het Raadhuisplein staan gelukkig de vrienden van de sportploeg al klaar. Ik tel er 5; Martien, Twan, John, Flip, Gerben. Mooi clubje dus, al vroegen we ons wel af wanneer Melody weer een keer aan zou sluiten…

Richting Zevenbergen ging het direct al lekker snel, zo rond de 37km/h dacht ik te zien op m’n Garmin. Net zoals een paar weken geleden zag ik in de verte weer de tour groep rijden. De vorige keer hadden we deze niet kunnen inhalen, nu zou ons dat niet overkomen. Voor de zekerheid ging Martien alvast even in het zog van een scooter zitten, toen hij bij de tourgroep belandde verstoorde hij eerst hun treintje en liet hij zich vervolgens terugzakken zodat wij de tourgroep net voor de rotonde bij de Drie Hoefijzers konden opvegen. Een fraai staaltje ploegentactiek met zo’n vooruit geschoven post toch…..?

We reden vandaag dezelfde rit als in juli 2022, waarbij we geregeld op ongebruikelijke weggetjes komen, maar waar we wel lekker kunnen doorfietsen. Maar ongebruikelijke weggetjes zijn niet altijd makkelijk te vinden en na de fietsbrug bij Zevenbergen reden we al verkeerd. Jammer, maar geen paniek, want nabij Hoeven zaten we weer op de juiste route.
Na Hoeven merkte ik dat mijn benen goed voelde en de geringe trainingskilometers werden in mijn hoofd naar de achtergrond gedrongen. Huppakee gas er op en ik zag dat iedereen prima mee kon. Ook Flip reed erg sterk, wind op of af, het deerde hem kennelijk niet. Hartstikke fijn om je weer in zo’n goede vorm te zien!
Nabij Oud Gastel moesten we allen even de rit onderbreken om te voet de loopbrug over de A17 over te steken. (zie foto’s) Hierna vervolgden we onze weg via het afvalverwerkingsbedrijf in Roosendaal naar Vroenhout.

Onderweg wordt er zoals gewoonlijk niet veel gezegd met uitzondering van de gebruikelijke verbale en non-verbale aanwijzing. Iemand met een luidde stem is dan fijn om in de groep te hebben. Zo verraste Twan mij vandaag ontzettend met zijn stem. Ik reed ergens bij Oud Gastel naast hem waar we op dat moment links af moesten slaan en daar hoorde ik Twan met een luidde, diep resonerende en musculaire kreet “LINKS” roepen. Jemig wat het stem mensen! Vergeleken daarmee is de stem van Mario er eentje van een 4 jarig meisje…. Sterker nog; ik denk dat als ik een vrouw was geweest, ik direct zwanger zou zijn geweest van die musculaire stem!
Nou ja, overdrijven is ook een vak, maar het was toch de moeite waard er een vermelding van te maken in dit verslag.

Vanaf Vroenhout hadden we de wind op kop en rond Schijf kregen we wind weer in de rug. Ach zo gaat dat in een rondje he. Bij het viaduct over de A58 bij Bosschenhoofd zag ik vervolgens voor het eerste zwarte rook opstijgen bij Etten-Leur. Hoewel ik het toen nog niet door had zouden deze zwarte wolken later mijn onheil compleet maken.
Ons verder niets aantrekkend van de zwarte wolken, trokken we alles toch maar weer op een lint en met 40+ km/h werden Bosschenhoofd en Oudenbosch afgeraffeld. Na Oudenbosch kwam echter de man met de hamer bij mij langs. Die Martien was zo ontzettend hard op kop aan het rijden dat, tegen de tijd dat ik over moest nemen, er niets meer in mijn benen zat. Wanhopig probeerde ik op de Goudbloemsedijk nog te roepen dat we moeten draaien, maar het mocht niet baten. Bij de fietsersbrug over de Mark zat ik er helemaal door heen en dit bleef niet onopgemerkt. Als een groep leeuwen die bloed roken werd er nog een tandje bij gezet en 1 kilometer later pakten de zwarte wolken uit Etten-Leur zich boven mijn hoofd samen, reed ik de lucht van verbrand plastic in en zag ik mijn sportvrienden aan de horizon verdwijnen. Gelukkig werd dit op tijd opgemerkt en kwam Gerben mij halen (bedankt Gerben). De rest hield gelukkig ook even in en met de adhoc beslissing om naar onze stamkroeg d’n Elsakker te gaan had ik weer een doel om voor te strijden.
Aangekomen bij de stamkroeg incasseerde ik de nodige grappen over mijn slechte benen. Eentje daarvan heb ik nog onthouden, die was van Flip; “dat ik jou er nog eens vanaf heb kunnen rijden.” Een mooie en terechte opmerking mijnsziens waaruit blijkt dat elke poging om Flip voor de sport te winnen overbodig is. Welkom terug Flip!

Tot volgende week.

Groet, Thijs