Categorie archieven: Fietsverslagen

Verslagen van tochten

Tour “Rondom de Maas”

Fietsverslagen

Op deze mooie Hemelvaartsmorgen staat een WTC klassieker op het programma.
“Rondom de Maas” was een aantal jaren de tourtocht die WTC Made organiseerde om de kas wat te spekken. Maar de laatste jaren (ik schat zo rond 1995) kwamen er maar goed 100 deelnemers meer aan de start en het was heel veel werk want toen moest je een tocht nog uitpijlen…. Nu stuur je gewoon een GPX rond. Dus dat was einde WTC tourtochten voor derden. Maar het blijft een mooie tocht en met zuidoosten wind de juiste richting voor vandaag.
Aan de start is het best druk. We gaan in 4 ploegen rijden, dus het is even afwachten wie er dan mee komt als ik roep “De Tour vertrekt!” Ik rij met Hans al bij de Rabobank oftewel residentie “de Dragonder” als ik eens even kijk… dat zijn er niet veel. Maar het blijkt dat een aantal mensen nog stond te pitten want even later hoor ik dat we even rustig aan moeten doen want er komen er nog een stel….
Uiteindelijk rijden we met een mooi groepje van 11 de bebouwde kom van de May uit.
Ik voel me wel thuis bij zo’n raad van 11 achter elkaar in polonaise.
We touren om dun Berg en ut Veer heen, door de polder naar de brug over ’t Keizersveer. Daar komen we gelijk aan met de TT die met een leuke groep op weg zijn en iets korter willen rijden dan wij zo te merken. Na de brug richting Peerenboom laten we de TT-ers achter ons. Er staat echt weinig wind en de zon schijnt, lekker zo, eindelijk echt lenteweer. Qua aankleding is het nog duidelijk geen zomer want ik zie van alles: korte broeken, knie, zomershirts, wintershirts, zelfs windstoppers. De een is nou eenmaal wat meer een koulijder dan de ander.
We rijden de welbekende route tot de brug bij Heusden en dan verder richting Hedel maar wel over de dijk bij Well. Wie goed zat, kon genieten van het kasteeltje aldaar.

Uiteindelijk in Hedel zijn we op het keerpunt en logischerwijze moet je dan over de Maas, dus over de brug. Ik zie dat we geluk hebben, want de fietspaden over de brug zijn vanaf 13 mei afgesloten, dan hadden we terug gemoeten. Nu niet, we gaan er over en dan aan de zuidkant weer richting het westen. Helaas is de wind toch wat meer zuidelijk dan ik dacht, dus we krijgen hem niet echt mee. Maar we hebben genoeg goede kleppers om dat op te lossen. De traditionele stempelpost van de tocht zat in café het Veerhuis net voor Bokhoven, dat staat er nog. Maar ook dat is niet meer nodig. Met Strava kunnen we gewoon bewijzen dat we daar langsgekomen zijn. Peter Verhagen haalt herinneringen op van de vele stops die hij daar gemaakt heeft met het illustere clublid Stan Joosen.  Een geweldig wielertalent (zei zelfs Jan Jansen) maar dat werd pas ontdekt nadat Stan zijn pensioen en met 65 jaar is dat ietwat laat om er nog wat anders mee te doen dan bij WTC fietsen, en tussendoor dus rondjes met koffiestop met Peter.
Na Bokhoven gaat het via Hedikhuizen, Herpt en langs Oud Heusden. Ik denk nog even dat het misschien leuk is om over de kinderkoppen in dat mooie vestingplaatsje te rijden, maar doe het toch maar niet. Sommigen houden niet van dat gestuiter en het hoort ook niet bij de originele route.
Net voor de Heusdense brug halen sommigen opgelucht adem…. Ze zitten weer op een bekende route naar huis. Even hebben we nog oponthoud voor de brug over het kanaal naar de Waalwijkse haven. Heel even maar, nog geen tijd genoeg voor een plaspauze, we moeten door. We hebben voor de brug een paar fietsers ingehaald die stonden te wachten. Die hebben er zin in en eentje is behoorlijk sterk. Wij proberen ons karretje aan te pikken maar dat valt nog niet mee. Ze gaan steeds harder, maar ook wij hebben er zin in en zijn met een goede groep want we gaan vlot allemaal mee. Tot Waspik blijft het tempo hoog en dan slaan de mannen af naar Raamsdonk. Wij gaan richting dezelfde weg die we gekomen zijn. Het blijft vlot gaan en zo zijn we met 89 kilometer op de teller ruim voor half twaalf thuis. Ook fijn: kopje koffie in de tuin, laat de zomer maar komen, dit bevalt wel.

Ad van Wesel

West-Brabant Tour

Fietsverslagen

Deze Bevrijdingsdag/zondagmorgen staat een bekende rit (voor mij althans) op het programma: De West Brabanttocht. Vroeger een bekend rondje dat vaak gereden werd vanuit Nispen, maar nu goed voor 125 km vanuit de May waar ik ondertussen langer woon.
De Sport is al vertrokken voor een lange snelle tocht. De Trim staat ook aan de start en krijgt een paar TT renners mee. Uiteindelijk tel ik 9 WTC-ers die met mij vertrekken richting het westen. Deze keer moet ik helaas iets doen wat ik altijd probeer te omzeilen… we moeten langs stoplichten in Zevenbergen. Gelukkig staan ze wel op groen dus kunnen we gewoon doorrijden. De fietsbrug wordt gemist!
Vandaar door de woonwijk en over het bruggetje langs de noordkant van de Mark. Erik had zijn navigatie ingesteld met de vorige keer dat we de tocht reden, dat ding sputterde flink tegen tot bij Oudenbosch waarna het ding de route weer herkende. Ook bij Stampersgat was een kleine afwijking van de route want ook daar was een stukje weg open. Dat had ik vorige week al gezien maar daarna liep de route gewoon volgens plan, zelfs als later bij Landgoed Mattemburgh in Bergen op Zoom een bord staat dat je er niet door kunt. Maar daar zijn we nog niet.
Hans zit ondertussen naast me op kop te hoesten en proesten. Het gaat maar niet over, maar hij rijdt nog super, wat gaat dat wel niet worden als het over is straks? Zo komen we op de 100 dagen ziekte, oftewel Kinkhoest. Komt veel voor en heeft deze symptomen… en duurt dus lang. Ik zeg tegen Hans dat zon goed is voor hem en dat ik hoop dat hij dat snel volop krijgt…. dan heb ik het zelf ook.
Ondertussen fietsen we via Kruisland richting Moerstraten. Verschillende koptrekkers melden zich voorin, dus dat gaat goed. In de verte zien we heftige regen; boven Wouw valt het met bakken naar beneden en recht vooruit zit ook alles dicht. Dat ziet er niet goed uit denk ik. Maar na een paar keer links en rechts blijkt dat we zowaar om de buien heen rijden, soms over natte wegen. Da’s geluk hebben en daardoor rijden we ook niet lek, en dat kan ook anders las ik ergens.
Rijdend door Moerstraten vertelt Ad van Dongen dat hij daar wel eens winnend over de meet gegaan is. Toch mooi zo’n goede fietser erbij en hij begint ook meteen gemotiveerd mee op kop te rijden, lijkt wel 40 jaar jonger door dat plaatsnaambordje.
Via mooie bosdreven komen we op ons verste punt met 2 klimmetjes; de Vossenberg in BOZ en de Rijzende Weg in Woensdrecht. Als je daar op te zwaar verzet aan begint, zijn die pukkeltjes toch even taai. Erik van der Hoeven pakt de bolletjespunten met gemak. Nog wat meer op en neer gaat het richting Hoogerheide. Hier heeft Mathieu leren fietsen moet je maar denken.
Na dit punt krijgen we het beetje wind dat er is, in ieder geval van achter en zo komen we vlotjes in Nispen aan. Uit de wind in het zonnetje genieten we van de koffie met appeltaart. Ik vraag Ad of hij ook in Nispen gekoerst heeft. Hij zegt “Ja”, maar wil daar verder niet over praten…..   
Altijd grappig want er zijn altijd wel bekenden op het terras. Een andere fietsclub komt aanrijden en sluit ook aan op het terras van Tivoli. Opeens zit ik naast mijn broer die bij de Nispense Trappers zit.
Hij is bijna thuis maar wij moeten nog 50 kilometer verder.

Via Schijf achter Sprundel door, komen we op bekend terrein voor iedereen.
Via het Mastbos gaan we huiswaarts naar Made. Met 128 kilometer op de teller parkeer ik mijn fiets.
Hij ziet er uit of we in de stromende regen gereden hebben, maar dat is gelukkig niet zo. Het was eigenlijk schitterend fietsweer en iedereen heeft knap gereden.
Nu snel poetsen en aan het werk met een 5 gangen aspergediner om de calorieën weer aan te vullen.

Ad van Wesel

A beautiful day – sport

Fietsverslagen

15.30 uur Terras De Droom, Langeweg
Voldaan van een ritje Renesse zaten we heerlijk in het zonnetje, onder het genot van een koud pilsje te genieten van onze tocht. Wat was het toch een mooie dag geweest en wat hebben we toch lekker gereden, zonder ook maar een centje pijn…
Napratend over de rit passeerden alle 225 kilometers nog eens de revue. Waar de prachtige fietsdag eindigde in majeur, begon 9 uur eerder toch wat meer in mineur.

07.00 uur Bakkerij Curt vd Westen, Made
Vandaag zou de monsterrit van 225 kilometer naar Renesse op het programma staan. Vorig jaar werd deze voor het eerst toegevoegd aan de kalender en waren wij gastvrij onthaald op het vakantiehuisje bij Curt in Renesse.
De rit zou de analen in gaan als “de hel van Renesse” omdat de 4 deelnemers destijds (ik, Twan, John en Martien) zo dood als een pier terug op de May kwamen van 120 kilometer wind tegen vanuit Renesse. Martien zat er toen nog het beste bij, want hij had vanaf Steenbergen onafgebroken op kop gereden. De andere konden alleen nog maar in zijn wiel hangen.
In het licht van die tocht, waren de verwachtingen voor de tweede editie van deze tocht gespannen.
Een voor een druppelde de deelnemers vanaf 07.00 uur binnen in de bakkerij van Curt, welke wederom zorgde voor goed gevulde magen in de vorm van krentenbollen, worstenbrood en koffie.
Hoewel gespannen, liep alles nog goed, totdat John de bakkerij betrad. Hij was zwaar geërgerd omdat zijn achterderailleur niet goed schakelde, dit ten gevolge van een naaktslak die tussen zijn derailleur was gekomen.
Het “micro adjusten” van de derailleur via de Shimano-app was wat lastig en uiteindelijk concludeerde John dat hij niet mee kon, want dan zou zijn cassette en ketting in Renesse al volledig versleten zijn.
Wat jammer John!

Iets later dan verwacht, moesten we dus noodgedwongen met 1 mannetje minder naar Renesse. Wie overbleven waren Martien, Gerben, Twan, Jan-Willem, Sander, Chris, Curt en gastrijder Kevin. Laatstgenoemde wilde graag een keer een +200km rit doen.
Direct na het wegrijden, hadden we al de eerste lekke band. Twan was de pechvogel.
We concludeerden dat het met een langzaam opdrogende weg, echt lekke-banden-weer was. Dit bleek ook zo, want nog voor Zevenbergen had Chris ook lek. Nu zakte de moed bij velen toch wel in de schoenen. Het was zwaar bewolkt en de weg bleek voorlopig niet op te drogen. Daarnaast was het koud en lagen nog zeker 215 harde kilometer op ons te wachten. Voor degene die dachten rond 14.30 uur thuis te zijn, kwam het besef dat we dit in ieder geval niet gingen redden. De rit inkorten was ook geen optie, Curt had immers allerlei lekkers klaar staan voor ons in Renesse. Dan toch maar doorfietsen.
Met twee lekke banden in 15 minuten tijd rijd je toch niet zo gerust meer rond. Tegen beter weten in probeerden we de grootste steentjes een beetje te ontwijken (terwijl de kleine steentje vaak de oorzaak zijn) en reden we op eieren richting het westen. Het leek goed te gaan en voorbij de Volkeraksluizen kwamen we als groep in een lekker tempo te zitten. Alles ging vlotjes en op de weg waren langzaamaan droge plekken zichtbaar. De weg lag nu open voor een fijne rit, totdat bij Oude-Tonge het noodlot weer toesloeg en Gerben zich meldde met een lekke voorband. De gloednieuwe strakke GP5000 werkte ook nog eens niet mee en na ruim 10 minuten klooien, konden we pas weer verder.
Via de zuidkust van Goeree-Overflakkee reden we vervolgens over een asfaltweg bezaaid met grind afkomstig van de naast gelegen zeedijk. Dit moest wel weer een lekke band opleveren. Het was inmiddels angstig stil geworden in de groep en iedereen dacht aan de altijd loerende lekke banden. Ikzelf besloot om hard op kop te gaan rijden om zodoende een beetje over de steentje heen te vliegen. Dit met het gevolg dat de steentjes extra hard tegen mijn fiets aankwamen en vrijwel zeker zorgde voor steenslag. Tja, wat moest ik nou doen; lek, steenslag, lek, steenslag. Het was kiezen uit twee kwaden, dus trapte ik maar stug door en aan het einde van de dijk, bleek niemand lek te hebben. Of ik ook daadwerkelijk steenslag heb geleden, weet ik niet, ik heb nog niet durven kijken.

De weg was inmiddels grotendeels droog geworden en we naderden Renesse nu met rasse schreden.
De angst voor lekke banden was inmiddels minder geworden en we reden op (naar mijn mening) het mooiste deel van de route; de Brouwersdam. Het vrije uitzicht op de volle zee was prachtig en het strand lag er strak bij. Ik heb helaas geen foto kunnen maken, want de snelheid was inmiddels flink omhoog gegaan. De roombolussen waren immers niet ver weg meer en iedereen lustte wel wat.
We namen een alternatieve route naar Curt’s huis en vanuit achter riep Curt met zijn, toch wel zachte zwoele en een tikkeltje hese stem, de weg. Dit werd niet door iedereen goed gehoord en daarom besloot Curt maar op kop te gaan rijden en ons naar zijn huisje te loodsen.
Bij Curt aangekomen, werden we door Heidi onthaald met koffie, roombolussen, krentenbollen en worstenbrood. Het was heerlijk en erg gezellig ook.
Het vakantiehuis van Curt lag er weer prachtig bij, maar de 2 hectare gras in de achtertuin was helemaal dood. Heidi vertelde dat het gazon voor Curt heilig was en dat hij uit pure wanhoop het ultimum remedium had aan moeten wenden in de strijd tegen de Engerlingen in zijn gras. Gewoon platspuiten met RoundUp. Volgend jaar komen we je gezonde diepgroene gazon weer bewonderen Curt!

Tijdens de koffie begon ik het toch weer behoorlijk koud te krijgen, want de zon was nog niet echt goed doorgebroken. Bij vertrek besloot ik dus maar om even flink hard op kop te gaan rijden zodat ik snel weer warm was. Dit lukte goed en op Neetlje Jans zat iedereen in het rood en had iedereen het bloedheet omdat daar nu plots de zon volle bak doorbrak.

Voor Chris hoefde het allemaal niet zo snel. Hij vond 32/33 km/h kruissnelheid voldoende. De rest niet, we hadden immers windje mee en dus was een kruissnelheid van 37/38 km/h wel te rechtvaardigen.
Na Neeltje Jans waren we Curt kwijt. Hij bleek eraf te liggen zonder dat we het wisten. Bij de oprit van de Zeelandbrug troffen we elkaar weer en werd afscheid genomen van Curt, welke niet mee terugreed naar de May.
Bij de Zeelandbrug was Chris blij dat hij even op adem kon komen. Hij was wel klaar met dat “lomp hardrijden” en broertje Sander moest het ontgelden als directe “aanstichter” van dit kwaad. Hoewel Sander inderdaad lomp hard kan rijden, was hij niet de enige. Ook Gerben (die weer superbenen had), JW en ikzelf stuwden het tempo regelmatig op als dit in dreigde te zakken.
Martien hield zich op de vlakte en spaarde zichzelf. Hij wist dat hij de laatste 60 kilometer weer alleen op kop zou moeten fietsen. Dit gebeurde echter niet en toen het besef hiervan indaalde pakte Martien zijn shine en reed hij lange beurten op kop. In zijn wiel zag ik dat hij ook lek had, gezien het latex dat tegen zijn frame aangespat was. Maar hij hoefde geen band te wisselen, dus hij scoort niet op het KOL-klassement.

Na zo’n 160km naderden we de Philipsdam. In een stug tempo reden we deze omhoog en daar werd met een zijwind doorgereden naar St Philipsland. Chris moest echter stoppen. Vanaf een afstand zagen we hem over zijn fiets hangen, alsof hij moest overgeven. Dit bleek gelukkig mee te vallen. Hij was zijn benen aan het rekken en strekken, want de kramp had toegeslagen. Gelukkig hoefden we nog maar 60km naar Made, dus dat was bemoedigend.
Gastrijder Kevin fietste nog lekker mee. Hij kon het tempo goed volgen en hij reed ook lekker in het peloton. Jammer dat hij geen WTC-shirtje droeg.
De zon was inmiddels volledig doorgebroken en we concludeerden meermaals dat het toch wel een heerlijk ritje was geworden. De vermoeidheid begon nu echter wel toe te slaan. Niet zozeer de benen, maar de houding op de fiets begon zijn tol te eisen. Kont, schouders, nek en rug waren steeds meer voelbaar, maar het einde naderde en dit gaf moed.
Met een mooi tempo werden de laatste kilometers afgelegd en zo eindigde we dus in majeur op het terras in Langeweg.

Het was een prachtige rit die hopelijk volgend jaar op de kalender terugkomt. Hopelijk is John er dan ook bij, want hij werd door ons allen erg gemist.
Bedankt allemaal en in het bijzonder Curt & Heidi voor de gastvrijheid en al het lekkers!

Thais

WTC Sport “De Philipsdam”

Fietsverslagen

Vorig jaar was deze rit voor mij de eerste rit met de sport, toen was het het nog onbekend maakt onbemind ! Nu wist ik wel beter met de aantrekkende zuidenwind is deze dam gewoon een beest, hij vreet je helemaal op! Maar gelukkig ben ik niet alleen.
Aan de start staan de gebr. Weda, Jan-Willem, John, Twan, Martien en ikke.
Dat Martien er was, hadden we niet verwacht, het is tenslotte zijn werkweek, schijnbaar had hij nog een halve snipperdag over.
Ook Twan was er. Hij was gisterenavond laat uit het vliegtuig gestapt, volgens mij zat hij nu nog steeds in het vliegtuig, die had de snelheid er in zeg!
Welcome on board !
Thijs werd gemist, ten eerste voor het schrijven van het verslag en in mindere mate om zijn sterke rijden.
Bij vertrek ging al vrij snel het tempo omhoog, Martien zou bij Zwingelspaan afdraaien richting zijn schuit.
Bij het industrieterrein van Moerdijk kreeg John het even zwaar. Hij zag zijn werkplek en het zweet brak em uit; hoge hartslag, te warm gekleed, druppel aan de neus. Nee John, daar hoef je vandaag niet heen…morgen pas! Op zaterdag niet fietsen en winkelen in Antwerpen is niks voor John.
Ook ikke had het al zwaar en dacht even met John een sport 2 rondje over Zevenbergen te maken.
Maar de anderen beloofden ons er doorheen te sleuren.
Het afscheid nemen van Martien viel niet mee, na een Swingeltraantje te hebben weggeveegd gingen we weer stug door.
Tot de Haringvliet stond de wind niet eens zo slecht. “Heerlijk touren zo” zei Chris.
Inderdaad even ervan genieten maar……
Bij de Volkerak het tunneltje in, vanaf daar de wind links schuin op kop, tijd om rond te draaien, iedereen deed mee en dat ging machtig mooi.
Toch voelde ik wel een bepaalde spanning bij iedereen want de dam lag op ons te wachten met de wind vol tegen. Ook zag ik de donkere wolken in de verte, letterlijk en figuurlijk al hangen.
Even Oude-Tonge door dan de aanloop naar het beest.

In de aanloop gaat het al een beetje omhoog en daar moet je al goed zitten en in mijn geval energie sparen, dat lukt mij niet. We draaien de dam op; “nu gaat het gebeuren” zegt Jan-Willem.
Daar we eerder zo compact ronddraaiden, was het nu ieder voor zich.
Wind is als een platte berg en een berg oprijden doe je het beste in je eigen tempo. En de verschillen in sterkte worden nu duidelijk zichtbaar. Ik zat alleen achteraan, mooi overzicht op iedereen, wel zo makkelijk voor het verslag schrijven. Ik kan wel voorop gaan fietsen maar dan weet je niet wat er achter je gebeurd.
JW en Sander gingen voorop, Twan eigenlijk ook maar zakte af om mij bij te staan. Dat was van korte duur en hij zat zo weer bij het groepje vooraan, zo’n 100mtr daarachter zaten Chris en John.
Ik zag Chris nu toch ook een aërodynamische houding aannemen.
De groep was compleet op hol en uit elkaar geslagen. Zo’n dam, de wind en water om je heen haalt bij iedereen het oerinstinct naar boven.
Aan het einde van de dam werd gewacht en iedereen heeft van de mooie vergezichten genoten. En we gingen weer als groep verder.
Ja hoor, “Schiet mij maar lek!”; voor het tunneltje bij het Gastelsveer heeft John weer lek. Hij heeft zijn zinnen gezet op de KOLtrui. Bij de nieuwe tubles achterband spoot de latex eruit. Het gat was te groot voor een prop dus binnenband er in en weer gaan. De boosheid en de daarbij gevormde adrenaline maakte John wel sterk en ook hij sleurde weer op kop.
De wind stond nu redelijk in ons voordeel en we namen de kortste weg naar Langeweg. De koffie en appeltaart lokten ons daarheen. Twan gooide er regelmatig een oneliner uit, hij is dan ook de tegeltjes spreuken man vd sport.
Aangekomen in Langeweg bleek het etablissement nog dicht te zijn. Wat nu.… ging de gedroomde koffie en taart aan ons voorbij? Nee toch?
Maar opeens ging daar “De droom” toch exclusief voor ons open. Mooie zaak, goede bediening en volle glazen! Het dametje zei ” Jullie zullen wel dorst hebben” en gaf ons toch grote glazen cola en sinas…of droomde ik nu?
Bij de gezellige nazit bleek toch wel dat meerderen het zwaar hadden gehad. Sander was voor de nazit al naar huis. Bij de Drie Hoefijzersweg gingen Twan en Chris richting huis. En in Made nam ik afscheid van John en Jan-Willem.

Oh, nog 1 tegeltje;
“Op souplesse naar Renesse”

Bedankt voor weer een toprit.

Erik

Tour de Roosendaal

Fietsverslagen

Ook deze zondag dreigt het weer droog te blijven en de temperatuur is wat omhoog gelukkig; tussen de 10 en 15 OC, dat is dus kniestukken in mijn kledingtabel.
Bij het oude raadhuis staat een redelijke groep die zich opsplitst in 3 pelotons. De Tour groep is 10 renners sterk. Ik mag vandaag weer leiden en heb besloten om met de heftige wind uit zuid-zuidwest die voorspeld is richting Schijf-Nispen te rijden. Dat is vorige keer met straffe wind goed bevallen want dat zijn lekker beschutte wegen.
In ons midden vandaag ook de net gedecoreerde Gerard van Oerle. Hij is hierdoor gesterkt in wat hij allemaal doet, maar merkt al snel op dat zijn benen er niet sterker van geworden zijn.
Ik krijg sowieso de indruk dat Koningsdag niet de ideale voorbereiding is voor een fietstocht van 100 km met windkracht 4-5. Is het al niet door de wat kortere kopbeurten, dan toch wel door de plaspauzes die ingelast worden. Waarvan weer eentje op dezelfde plek bij het bordje van de oudoom van Erik van der Hoeven. Blijkbaar een goed plekkie. Het weer opstarten daarna gaat in ieder geval gemakkelijk, meteen het eerste stukje wind in de rug. Ik vind dit toch wat te makkelijk gaan, dus we slaan linksaf naar Schijf. Dat is andere kost, wind tegen en vals plat, maar we komen weer wat tussen de bomen en zo rijden we verder richting Jagersrust. Ik ken dat als café maar vooral ook als thuishonk van een heel goed touwtrekteam van 40 jaar geleden. Maar onlangs zag ik in de krant dat ze nog steeds bestaan en landelijk nog goed meekunnen. Vandaar is het nog een kilometer of 10 voor we om Nispen heen zijn. Ik leg Gerard nog even uit waar het nieuwe terrein van het korps commandotroepen komen. Aangrenzend aan mijn ouderlijke huis, 50 hectaren groot… maar eens zien of dat echt door gaat.
Vanaf het bordje einde bebouwde kom Nispen is het wind (schuin) van achter naar huis. We komen net niet voorbij de boerderij van Theo en Helma Brosens op de Brembos waar ze vorige week de verkoopautomaten van walnoten, gedroogde abrikozen en ander fruit vernield hebben. Gisteravond bij het tv programma “Even tot hier” kwam dit op ludieke wijze in beeld, grappig hoe ze dat weer verwerkt hadden in het programma.
Het tempo gaat met de wind mee omhoog, we gaan als een trein en Arion begint er weer in te geloven dat hij toch nog op de tijd die hij beloofd heeft, thuis kan zijn. Helaas, net na café Gastels Sfeer heeft Peter Verhagen lek. Is het glas van de kapotte fles op de brug toch de oorzaak? Bij het vervangen, vinden we niks scherps in de band, maar wel een sneetje waar iets gezeten heeft. Ik heb altijd liever dat ik de dader aantref in de band. Maar de reparatie actie werkt prima.
En we hebben ook beter materiaal dan John Haanskorf natuurlijk.

Omdat de fietsbrug dicht is… of is hij open, maakt niet uit, we kunnen er niet langs, rijden we aan de andere kant van de Mark naar Zevenbergen. Ook een hele mooie weg zeker als de wind staat zoals vandaag. Na Zevenbergen gaan we de kortste weg naar huis. Dat leidt toch nog tot 105 km op de teller. Weer een mooie rit en punten voor de opkomst. Laat die nieuwe regels maar komen.
Ik zag dat Thijs daar wat van vond in vorige verslag. Als je vindt dat je daarover mee moet kunnen praten Thijs… dat kan, we hebben twee vacatures in het bestuur. Ik zie je sollicitatiebrief wel verschijnen.

Trouwens, vandaag is ook een goede training voor volgende week. Dan rijdt de Tour de klassieker de “West-Brabant route” met de gevreesde beklimming van de Vossenberg en de Rijzende weg in Woensdrecht. 125 kilometer moet je op rekenen. Maar dit keer gaat zelfs de Tour voor koffie en gebak stoppen en wel in Nispen bij café Tivoli.
Dus we zullen dan pas rond 13:00-13:30 thuis zijn…. Voordat jullie iets anders beloven daar.

Ad van Wesel

Rondje Rijsbergen

Fietsverslagen

Het was na het gure weer van verleden week vandaag een meevaller. Wat betere temperaturen en een streepje zon. Kortom weer eens tijd dat mijn beentjes weer eens wat licht zagen. Lekker toch!! Aangekomen in Made eerst Gerard van Oerle nog gefeliciteerd met zijn koninklijke onderscheiding.
Dik verdiend Gerard voor al het werk wat jij voor de gemeenschap en zeker voor Den Hout hebt gedaan.
Intussen is het mooi half negen geworden en dus was het tijd dat de Trimploeg vertrok.
Na het avontuur bij de tourgroep was Bert weer terug op het oude trimnest en ook Antoon was er weer na een periode van flinke ziekte. En gelijk op kop die gasten, net of ze nooit zijn weggeweest.
Het zou een dag worden met flink wind happen maar dat maakt voor Bert en Antoon niks uit.
In een flink tempo ging het rap naar Dorst waar de oude rijksweg overgestoken moest worden.
Johan dacht dat het hier voor het stoplicht een bedevaartsoord was, want hij kuste gelijk de grond.
Dat alles gelukkig zonder veel erg. Nog een weesgegroetje gemurmeld en de weg vervolgd.
Molenschot waren we zo doorheen om ter hoogte van Ulvenhout de Mark over te steken.
Langs de Galderse Meren ging het naar Rijsbergen. In Rijsbergen probeerde iemand die een hekel aan fietsers heeft, een aanslag op ons te plegen. Gelukkig mislukt. Peter Kuijpers zei nog dat hij misschien wel onderweg was naar de kerk. Nou zei ik tegen Peter; Ik denk dat de Heer zulke mensen niet in zijn huis wil hebben. En daar was Peter het roerend mee eens.
Met nu eindelijk de wind in ons voordeel ging het langs het Hellegat richting het mooie Liesbos om nog een stukje van Prinsenbeek mee te nemen. Hier moet ook nog ergens de Verloren Hoek liggen, maar daar is al zo vaak naar gezocht dus dat hebben wij zo maar gelaten. Niet aan ons besteed om te gaan zoeken. Den Elsakker kwam in zicht en een verrassing wachtte op ons. John en Peter wilden ons trakteren i.v.m. hun verjaardagen op een bakske en een puntje met. Ja, dan kan een zondag echt niet meer kapot.
Fietsen en appelgebak, mooier kan het niet. Gezellig met z’n allen aan een tafel en genieten van het lekkere puntje en het bakske. Na John en Peter bedankt te hebben en Piet het tafereel met zijn prententrekker heeft vastgelegd, vertrokken wij voor het laatste stukske naar de May. Was weer een mooie dag om te fietsen en tijd om ook vanmiddag naar het fietsen te kijken.

Met vriendelijke groet,
Geraldinho

De Mol – sport

Fietsverslagen

Ook dit jaar werd er traditie getrouw weer naar De Mol gereden, alwaar onder elkaar gestreden kon worden voor de eer de snelste te zijn. Ik kan me herinneren dat tot enkele jaren geleden de winnaar ook daadwerkelijk een prijs kreeg in de vorm van een fles bier of iets dergelijks.
Kennelijk heeft het bestuur gevonden dat de eer voldoende is en heeft het tot nu toe hierbij gehouden.
Ergens denk ik dat een soort van wisselbeker toch op z’n plaats zou zijn, zeker gezien de diversiteit in winnaars de afgelopen jaren. Volgens mij heeft niemand de laatste jaren een op eenvolgend jaar gewonnen.
Nou ja, misschien wordt dit een voorstel bij de jaarvergadering, daar horen dergelijke beslissingen immers gemaakt te worden, met uitzondering van het opkomstklassement dan…

Wat ook een traditie is, is dat we als gehele WTC naar De Mol rijden. Met name door het slechte weer was het dit keer niet de meest ideale rit. De grote verschillen tussen de renners waren met dit weer extra duidelijk zichtbaar, waardoor er toch behoorlijk veel stemmen in het peloton waren die zeiden dat we dit volgende jaar niet meer moeten doen. Ook het rijden in een grote groep ansich is voor velen al een bezwaar om deze fietsparade jaarlijks af te leggen. Dit vanwege de vergrote kans op ongelukken.
Ondanks de bezwaren die er zijn, vind ik het zelf toch altijd leuk om een eindje met z’n allen te rijden. Je bent toch 1 WTC en gedurende het jaar leef je toch een beetje in je eigen groepsbubbel, waardoor je dit wel eens vergeet. Ook het gevaar is voor mij niet zo’n bezwaar. Er wordt immers nooit hard gefietst of over ongeschikte routes gereden, dus die enkele keer dat we met elkaar kunnen rijden, laten we die nou koesteren.

De rit naar De Mol ging zoals vermeld nogal moeizaam door het slechte weer. Daarnaast was het ook nog erg koud. Bij Lage Zwaluwe voelde ik mijn handen al niet meer, dit terwijl ik toch vrij dikke handschoenen droeg.
Gedurende de rit probeerde ik een beetje de wind af te vangen voor anderen, en probeerde ik ook een beetje een inspanning te krijgen waardoor ik het wat warmer kreeg. Voor mij reed Anneke, normaliter is zij altijd erg goed in het zuinig rijden, nu reed ze echter zelf vol in de wind. Mooi om te zien.
Om toch maar wat meer inspanningwarmte op te doen ging ik maar naast Piet rijden en vroeg hem om even samen volle bak te gaan rijden. Piet sloeg dit aanbod af, want z’n fiets ging maar tot 40km/h… nou ja, dat was voor mij snel genoeg geweest met die wind tegen… volgende keer dan Piet?

Aangekomen bij De Mol moest er natuurlijk gestreden worden voor de eer.
Mijn tactiek is eigenlijk altijd om gewoon vol gas te gaan en te kijken waar het schip strandt.
In de eerste ronde nam Martien direct de kop, maar ik had al snel door dat dit niet hard genoeg ging, daarom nam ik hem al voor de heuvel over en ben gewoon hard door gaan rijden. Toen ik de tweede ronde in ging zag ik dat er nog 1 iemand met een blauwe fiets in mijn wiel zat. Ik was er van overtuigd dat dit Martien moest zijn, maar toen ik nogmaals keek was het Jan-Willem. De rest was niet meer in zicht. Ons tempo daalde dan ook direct en al pratende legden we de tweede ronde verder af. Ik zag toen dat JW een GoPro camera achter op zijn zadel had gemonteerd waarmee hij opnamen maakte van de strijd. Ik heb begrepen van JW dat hij hier een mooie samenvatting van gaat monteren, binnenkort te zien op Eurosport Replay.
Aan het einde van de tweede ronde hadden Gerben en Martien kans gezien om tot op enkele meters terug te keren in ons kielzog. Ik liet dit echter niet toe en demarreerde. Vanaf de laatste bocht zette ik maar weer vol aan om zo als winnaar de streep over te kunnen rijden, dit lukte echter niet, want er was er 1 sneller. JW sprintte in mijn wiel mee en vrat me op voor ik de streep bereikt had.
Proficiat Jan-Willem!

Na de appeltaart gingen we als sportgroep verder. Flip was onze wegkapitein, maar hij was dit ook voor de tour en die hadden hem meer nodig dan wij, zodoende ging Flip met de tour mee. Voordat we vertrokken, had JW nog lek. Sommigen verdachten mijn entourage van deze sabotage actie, maar het bleek gewoon een scherp steentje te zijn. JW weet hier wel raad mee, dus werd er een plug in geramd en konden we verder. JW staat nu iig in het KOL klassement niet meer op 0, net als Flip die we ook tot de sportgroep mogen rekenen.
De rit richting De May voerde over Giessenburg. Getergd dat ik was, voerde ik de snelheid fors op. Voor Gerben werd dit wat te veel. Hij had een zeldzaam moment van zwakte en gaf aan dat hij zich al een week helemaal niet lekker voelde. Gerben wilde nu dat we hem gewoon lieten rijden en dat we zelf door zouden rijden, dit botste natuurlijk met de “samen uit, samen thuis” gedachte. Gerben was echter volhardend in zijn wens en er dreigde nu een onoplosbaar conflict te ontstaan. Echter, op een door God geven moment verscheen daar de parel onder de fietsgroepen, de Tour, onder leiding van Flip!
Zij wilde Gerben graag onder hun vleugels meenemen naar Den Hout, en zo geschiedde.

Na Raamsdonksveer, waar John afhaakte, werd het pas echt leuk, aldus Martien. We konden namelijk nu met drieën volle bak rijden. De brug over de Amertak lag in het verschiet en iedereen weet dat dit altijd een alles of niets moment is. JW lag op kop en ramde met 40+ de brug op. Ik was nu degene die het bord leeg at en boven op de brug lag JW er nu af. Dan heb ik mijn wraak toch nog gehad.

Mooie rit gehad mannen en Jan-Willem nogmaals proficiat.

Thais

Tourtje De Mol

Fietsverslagen

Ondanks dat het koud was aan de start om half negen stonden 33 renners/rensters klaar voor vertrek. Aangekleed met “veel laagjes” want de gevoelstemperatuur die voorspeld werd was zelfs één graad  onder nul. Omdat we besloten hadden als één groep naar Zwijndrecht te rijden, was er een groot peloton. Meer dan 30 leden, dat doen we nooit vanwege veiligheid en krachtverschillen. Op de vroege zondagmorgen met kou hebben we vrij baan richting Moerdijkbrug en door de Dordtse Biesbos.
Omdat er nog wat nattigheid viel en de weg plakkerig konden lekke banden niet uitblijven. De Trim-groep die gespaard bleef van pech, kon op eigen tempo alvast doorrijden. Een tweede lekke band van een lid van de Sport-groep zorgde dat die samen even achterbleven en een inhaalactie moesten maken. Alsof het van te voren zo gepland was: iedereen kwam gelijk aan bij de wielerbaan.
Aldaar nog een verkenningsrondje en toen kon het startschot gegeven worden.
De spelregel; we rijden drie rondjes en wie per groep eerst over de streep komt, is de winnaar. Hoewel het maar een spelletje is, werd er serieus werk van gemaakt en waren slimmigheidjes doorslaggevend. Bij de Trim is het Gerard Koops die aan weet te sluiten bij de Tour-groep die voorbijkomt en daarmee  de anderen geen kans meer geeft. Bij de Tour springen Wim ten Haaf, John Haanskorf en Ad van Wesel al in de eerste meters weg en worden niet meer ingehaald. Op het eind van de drie rondjes weet Wim John te overtuigen dat er nog een rondje moet… en wint vervolgens de sprint. In het Sport-peloton waren alle ogen gericht op favoriet Thijs Hillen. Maar zoals vaker “eten anderen het bordje van Thijs leeg” en uiteindelijk kan Thijs het toch niet winnen, Jan Willem Slob gaat er met de winst vandoor.
In het clubhuis worden de winnaars uitgebreid gehuldigd en bejubeld. Even opwarmen met koffie en een appelpunt is ook wel lekker op deze morgen. Vanaf het clubhuis gaan de verschillende pelotons weer op weg voor het vervolg. Of de kortste weg terug óf nog even over Gorinchem om toch even boven de tachtig kilometer uit te komen.
Het Tour-peloton wordt zowat gehalveerd omdat een aantal renners op tijd thuis moeten zijn. Maar aangevuld met TT en ook Gerben van de Sport hebben we toch nog een mooi groepje van 12.
We rijden de spoorbrug over om naast de A15 uit te komen richting het oosten. Van de noordoosten wind hebben we niet zo’n last door de geluidschermen die ook prima windschermen zijn.
Dat kan natuurlijk niet goed blijven gaan… buiten Sliedrecht is de wind er weer.
We gaan door Hardinxveld want ik mis de afslag die er een beetje omheen gaat. Helaas geen goede keuze want daar ligt ergens een scherp steentje dat Boukje weet te vinden met haar achterwiel. Tweede lekke band voor haar deze dag. Maar we staan op een redelijk beschutte plek en dan is een band wisselen geen probleem. Niet veel later rijden we via het fietspad onder aan de dijk, ook lekker vanwege de wind, naar de Gorinchemse brug. Dat is nog wel even een taaie klim voor sommigen, maar daarna is het vooral wind (schuin) van achter en waaien we naar huis. We zien de Sport ook over de brug komen, maar die gaan nog door de Werkendamse polder. Wij gaan de kortste weg naar huis.
Bij de Hankse brug twijfel ik nog even om weer om te rijden. Want van John wist ik dat ook dit weekend weer de ruiten van de bushalte op klopvastheid getest zijn,… en ook de nieuwe waren niet jeugdbestending. Maar we zien dat de Sport met John er wel langs durft te rijden. En gelukkig heeft iemand de scherven al van het fietspad geveegd dus komen we met hele banden tot op de May. Morgenochtend weer maar eens in de garage kijken of dat ook echt zo is.
Ik heb mijn lesje wel geleerd.

Ad van Wesel

Op de foto

Fietsverslagen

Je moet toch wat op een vroege zondagochtend. Op tijd het bed uit, wassen, aankleden een bordje pap wegwerken etc. Daarna het fietsje pakken en op naar de May om hier als eerste aan te komen. Lekker rustig hier. Speciaal mijn haren deze dag goed in de scheiding gelegd want we moesten naar ’t Fer voor een fotoshoot. Dat had onze sponsor van Seeters nog tegoed van ons en velen die konden dachten daar hetzelfde over. Langzaam begon iedereen binnen te druppelen zodat we rond de klok van half negen onderweg gingen. Op naar ’t Fer.

Omdat Sjonnie onderweg glas had aangetroffen werd er besloten om via een omweg te gaan. Alleen de omweg werd al een rit op zich. De gashendel werd al flink opengedraaid en de kilometers zoefden weg onder onze bandjes. Alleen dit was al een tochtje op zich deze ochtend. Pftttttttt. Na een flinke omzwerming eindelijk bij van Seeters aangekomen, waar ze al op ons stonden te wachten. Opstellen voor het bedrijfspand met het logo van Seeters op de achtergrond werden de kiekjes gemaakt. Daarna gingen de groepen ieder hun tocht rijden.

Wij als trimploeg gingen richting Werkendam, niet nadat Annemieke nog een sanitaire stop had gedaan. Met een sterke Jaques en Gerard K reden we over de Keizersveerse brug richting Dussen. Ook vandaag stond er bij vlagen weer een stevig windje net als voorgaande dagen. Maar beide heren trapten door de margarine alsof het niks was. Ook Annemieke was van voren niet weg te slaan. Op een gegeven moment hebben we het fietspad opgepakt wat in het verlengde van de A27 ligt om daarna via Sleeuwijk naar Werkendam te rijden.

Vandaag waren er best veel mensen aan het fietsen, zeker gezien de vooruitzichten van deze week. Terwijl ik dit stukje zit te tikken hoor ik gerommel in de verte en valt het water hier met bakken uit de hemel. Intussen in Werkendam aangekomen om bij uitspanning de Waterman de dijk langs het Steurgat te volgen. Altijd een genot om hier te fietsen in dit prachtige stukje Nederland. Op een gegeven moment een hoop rumoer in de groep. Ik en Jaques zaten hier op kop, maar door de wind waait het geluid weg. Nadat Johan ons had verwittigd dat het met Peter Korse niet goed ging zijn wij onmiddelijk gestopt. Peter kreeg bijna geen lucht meer en dat heeft alles te maken met Long Covid waar hij al een tijd het slachtoffer van is, en regelmatig opspeelt. Na verloop van tijd ebt dit gelukkig ook weg.

Gelijktijdig stond ook de achterband van Johan plat. Dat gaf Peter de tijd om langzaam weer op zijn normale ademhaling te komen, en Johan kon mooi intussen een ander binnenbandje leggen. Na een minuutje of twintig zaten wij weer op de fiets en ging het met Peter gelukkig een stuk beter, maar het blijft altijd schrikken.
De Kurenpolder kwam weer in zicht. Op naar de Hank, de brug over, naar den Berg waar we afscheid namen van Gerard K, om vervolgens deze rit in de May te mogen besluiten. Voor Peter en John een spoedig herstel toegewenst en voor de rest bedankt voor de gezelligheid.

Met vr gr Geraldinho.

Toer noordwaarts Noordwaards

Fietsverslagen

Deze ochtend hebben we eerst een inhaalactie te doen: op de foto bij de derde sponsor die we bij de ontbijttocht gemist hadden omdat Roy Delhij toen op reis was. Dan kun je het met Marino doen, maar die is zo goed als met pensioen, dus wilden we de volgende generatie PS van Seeters op de foto. Deze ochtend paste het in de agenda’s en het weer was ook goed. Ik had de kortste weg er heen in gedachte, zo’n 10 kilometer. Maar aangekomen bij het oude Raadhuis komt John vertellen dat zijn jonge plaatsgenoten weer eens de ruiten uit het bushokje langs het fietspad geslagen hebben en dat we dus beter iets anders kunnen rijden. Onze kinderen stopten met “ hamertje tik” toen ze een jaar of acht waren (voor zover ik weet), maar in ‘t Veer blijft dat tot late leeftijd een hobby. John mag dus op kop en rijdt met ons een veilige route om het glas…. Een hele veilige route, want hij rijdt helemaal langs de andere kant om dun Berg en ‘t Veer heen. Hij heeft al drie lekke banden gehad dit jaar vertelde hij, maar dit is wel heel erg op safe gaan hoor John. Het resultaat is dat we niet op de geplande 8:50 uur aan het Sterrekroos zijn maar na negenen. En met 15 km op de teller. “Extra kilometers“, zegt John.
Ter plekke staan Roy en fotografe Marjolein van den Ham al klaar. Ze hebben zo te merken het plaatje al in hun hoofd. Er staat zelfs een steigertje klaar, dat heb je als glas- en schildersbedrijf natuurlijk op voorraad. Ik wist al van Marino dat ze het pand pas een grote opknapbeurt gekregen heeft. Een stukje hoger gemaakt en netjes geschilderd. Het kleurt opvallend mooi met onze shirtjes, we kunnen zien op de foto, dat dit goed gelukt is.

Vanaf hier gaan vier WTC-pelotons ieder huns weegs. De tour is wat kleiner deze week. Met 7 beginnen we aan rondje in noordwaartse richting naar Noordwaard. Via de route van trainingsritje Werkendam rijden we die plaats voor de eerste keer binnen, dan over de ophaalbrug de polder in. We kunnen weer onderlangs. Hier stond het een tijd terug helemaal onder water en dat was de bedoeling van het plan “ruimte voor de rivier”.
Ik weet dat dit het laatste stuk echt wind tegen is, we naderen het keerpunt. Vandaar gaat het gemakkelijker maar natuurlijk wordt de snelheid omhoog gegooid. Iedereen kan het goed aan blijkbaar want er wordt goed samengewerkt. Zo komen we voor de tweede keer in Werkendam. De ophaalbrug is open, dus even wat rust. De ene na de andere fietsclub sluit aan voor de slagboom. Het is druk op deze route vandaag. De meeste groepen volgen het fietspad bovenop de dijk. Ik vind dat te smal, zeker als je wat gewone fietsen daar kunt treffen. Wij rijden over het industrieterrein en dan over de polderwegen naar de Hank. Op mijn teller zie ik dat we de 85 kilometer die ik aangekondigd heb, gaan overschrijden… ligt aan John en de “ hamertje tik hooligans”. Ik reken er maar niet op dat het glas al opgeruimd is en dus rijden we weer om. Zo koersen we af op de honderd kilometer grens. Sommigen willen niet het risico lopen om op 99 km. uit te komen en er slaan er verschillenden af met Leo om hem nog even naar Den Hout te brengen en zeker te zijn dat de magische 100 grens bereikt wordt.
Nergens voor nodig… Anneke en ik rijden nog even over Stuivezand en dan zijn we er ook.
Lekker getraind weer, al ging het op het laatst wat zwaar… achteraf geen wonder, mijn band loopt blijkbaar langzaam leeg, er zit minder dan 4 bar in als ik het bij thuiskomst check.
Zouden die glassplinters dan toch echt zo ver weg springen als John denkt??

Ad van Wesel