Oef, nadat ik vanochtend uit het raam keek, besloot ik toch maar te opteren voor wat warmere kleding inclusief windstopper. Maar het bewolkte en toch wat koude weer mocht de pret niet bederven, ik was namelijk (na vorige week) uit op revanche en mijn benen voelde vanochtend goed. Kortom, ik had er zin in!

Bij het gemeentehuis aangekomen was er weer een goede opkomst, ook voor de sportploeg. We reden weg met het ongekende aantal van 11 sporters te weten. Flip, Thijs, Gerben, Twan, Peter, Frans, Johan, John, Kevin en twee kleppers uit Terheijden; de gebroeders Weda. Christian en Sander om precies te zijn. Zo dan weten We Da ook weer. (Van Meel et al, 2022)

Vol van energie vertrokken we om 09.00 uur bij het gemeentehuis voor een rondje Den Bosch. De eerste paar kilometer reed ik op kop en bij de brug over de Amertak haalden we de druk keuvelende tourgroep direct bij. In de staart van de groep werd ik verwelkomd met een lekker roggel van iemand op de laatste rij. Nou, dan maar direct er snel voorbij. Aan de voorkant van het peloton zie ik nog Maurice fietsen, die als vanouds het tempo dicteert.

Ik ben benieuwd hoe zij hun rit vandaag ervaren hebben. Gelukkig zag ik dat er deze week weer een verslag van de tour is.

Enfin, toen ik aan het einde van de Kanaalweg van kop ging, zakte het tempo in. Met een drafje van 30km/h reden we verder. Hoewel ik me door dit tempo even in de tourgroep waande, besefte ik ook dat er een behoorlijk wind stond en dus was dit op zich zo slecht nog niet. Toen we vervolgens bij Raamsdonksveer parallel aan de A27 reden, reden we nog steeds op ditzelfde tempo. Hoewel ik het nog geprobeerd heb om mijn energie te sparen, moest ik constateren dat me dit na een aantal kilometer niet meer lukte. Ik moest m’n energie kwijt en demarreerde uit het peloton. Toen ik na een minuut of 2 vaart minderde en achterom keek zag ik niemand meer. De groep was kennelijk linksaf geslagen waar ik rechtdoor was gegaan. Vervolgens diende de vraag zich direct bij me aan of dat ik ze moest laten rijden of dat ik ze via een andere weg bij moest halen. Even dacht ik aan het eerste, maar dat zou toch te makkelijk zijn. Ik koos natuurlijk voor een achtervolging. Pas na ’s Gravenmoer kon ik achter in de groep aansluiten. Nou, dit avontuur had ik me toch anders voorgesteld, maar 1 ding had ik wel bereikt. In de eerste 15 kilometer was m’ n energie-overschot weg. Een energie-overschot wat ik nog goed had kunnen gebruiken tegen het einde van de rit, zoals later bleek.

Maar genoeg over mezelf, als schrijver van het verslag ben ik altijd geneigd om niet alleen vanuit mezelf te schrijven (wat logisch is), maar ook over mezelf te schrijven. Nu besef ik me goed dat in elke rit, en zeker in de rit van vandaag, ieder zijn eigen verhaal heeft. Want in de paar jaar dat ik nu de WTC rij, is dit toch wel een van de meest chaotische ritjes geweest in de sportgroep, maar daar later meer over.

Omdat ik natuurlijk niet altijd zicht heb op de belevenissen van anderen, kan ik hier toch wel proberen het ea over te vertellen. Om er geheel willekeurig een persoon uit te pikken kan ik het verhaal van John vertellen, dit is vrij kort en kan samengevat worden als, ik citeer: “gvd slechte benen.” Ter illustratie hiervan het volgende verhaal:  

Zo rond Loon op Zand reden we allen achter elkaar tegen de wind in. Toen de donkere wolken zich daar samenpakten begon het te miezeren, wat vervolgens overging in natte sneeuw. In een snelle blik naar links zag John behoorlijk afzien. Met een druppel aan z’n neus die 3 maal groter leek dan normaal, probeerde John zo goed mogelijk uit de wind te blijven. Tot ongeveer 60 kilometer was John ook niet van voren te vinden. Toen hij toch even op kop kwam, was dit van korte duur. Het zat hem ook niet mee hoor, klaagde hij onderweg tegen mij. Slecht benen en ook nog eens een nieuwe voorband die hij maar niet goed gemonteerd kreeg.      

Later tegen het einde van de rit sprak ik John weer rond Waalwijk. Hij zat er nog bij, maar het was niet meer van harte.

Ook het verhaal van Frans is vernoemingswaardig. Onze 70+ rots in de branding had het vandaag moeilijk. Zeker bij de explosiviteit na een bocht. Door het moordende tempo van de sterkere renners was er daarnaast ook niemand echt in staat om de gaten die na een bocht vielen dicht te rijden. Dit resulteerde voor een aantal in een te grote inspanning met als grootste verliezer de kleine motoriek, waardoor gevaarlijke situaties ontstonden. Als een goed voorzitter betaamd reed Kevin dan ook naar voren om te zeggen dat het minder snel moest. Rond dit punt zat het zwaarste er overigens op en mochten we met de wind in de rug richting Made gaan rijden.

Hoewel de wind in de rug over het algemeen minder vermoeiend is, bleek dit vandaag maar ten delen te kloppen. Want ook wind mee, zat het tempo er goed in. Toen we in Heusden bij een wegomlegging kwamen waren Peter en Flip zelfs niet bij machte om tijdig de route aan te geven. Iedereen was moe en het was niet voor niets dat we er 5 minuten over deden om te bepalen in welke richting we zouden vervolgen.

Na een paar kilometer wat rustiger te hebben gefietst, werd na Doeveren het tempo weer aangetrokken, we haalden een club van Velo Amice in en met wat kop-over-kop werk door de snellere renners kwam de tour-groep op de dijk langs het Oude Maasje in zicht.  Van verre zag ik al dat dit de tourgroep was door het gestalte van Maurice, welke het tempo nog steeds strak op 32km/h dicteerde en Melody welke een oranje shirt aan had, welke fel afstak tegen de rood/zwart/witte WTC kleding.

Tegelijkertijd sloten er ook twee renners bij ons aan die vanuit westelijke richting kwamen gereden en toen ging het fout.  Op zich prima dat anderen aansluit, maar dit waren wel twee sterke kleppers. Omdat er een aantal (waaronder ik) niet voor hun onder wilde doen, ging de snelheid al direct de hoogte in. Dit zorgde ervoor dat de gehele sport-groep kraakte en versplinterde. Pas bij Raamsdonksveer werd het duidelijk wat de omvang van de ravage was De sportgroep bleek versplinterd te zijn over een traject van 2 kilometer. Zoals het hoort is er vervolgens gewacht en na een aantal minuten verscheen de tour-ploeg aan de horizon welke de sport-renners in hun groep hadden opgenomen.

En die twee sterke kleppers? Die waren bij Raamsdonksveer afgehaakt, misschien waren die ook wel opgelucht dat ze van ons af waren….

Vanaf Raamsdonksveer werd er deels met de tour samen naar Made gereden. Ondanks de soms chaotische rit hebben we toch lekker gereden. De volgende keer letten we weer wat beter op elkaar, want met 11 sporters fietsen, dat was echt heerlijk en dat willen we houden. Ook met de gebroeders Weda was het lekker rijden. Bedankt en tot de volgende keer.

Thijs

Wind: ZO 18km/h
Neerslag: natte sneeuw
Route: Den Bosch/Hedel
Afstand 96km/h

Vanmorgen stonden er veel mensen aan de start, waaronder natuurlijk de trimmers en TT-ers. Helene en ik hadden bedacht dat we samen een rondje zouden gaan rijden omdat we alle twee in de ‘lappenmand’ zitten. Wim had hier lucht van gekregen en wilde ook graag mee omdat hij Corona-herstellende is. Maar toen wij dit bij de start aangaven vond de rest dat geen goed idee. Dus ons plannetje werd gewijzigd. Met tien man gingen we van start voor een rustig rondje. Het idee was om naar het Blauwe Meer tussen Loon op Zand en de Moer te gaan. Onderweg zouden een paar mensen wat eerder teruggaan in verband met die lappenmand. Vol goede moed vertrokken we om 9.00u, het was frisjes maar toch lekker fietsweer. Tegen de wind in gingen we naar Raamsdonksveer. We kwamen er al snel achter dat we aan Antoon en Peter / Jacques een paar goede kopmannen hadden. Zij zorgden ervoor dat wij lekker in hun wiel konden hangen. Toen we bij Waspik aankwamen begon het wat te regenen, dat was jammer maar goed, niks aan te doen. Toen we in Sprang-Capelle reden kregen we zelfs natte sneeuw. We vroegen ons af of dit misschien extra punten zou opleveren.. Maar goed, het was wel koud. Bij café de Dreef aangekomen wilden we daar opsplitsen. Een deel wilde terug naar Made en de anderen zouden naar het Blauwe Meer doorrijden. Dat werd ook anders. Met tienen gingen we terug naar Made want iedereen vond het mooi geweest met die regen en sneeuw. Via ’s Gravenmoer, Oosterhout zijn we teruggereden, lekker met de wind in de rug. Toch was het een fijn en gezellig ritje.

Groetjes, Petra

Zondag 20 maart; gisteren was het bijna voorjaarsweer maar vanochtend was het frisjes, slechts 4 graden en een straffe, gure oostenwind. Maart roert zijn staart dus.
Vanochtend vertrok ik sinds een half jaar niet alleen van huis; Ad ging weer mee en zou met de trimgroep zijn eerste wtc kilometers dit jaar gaan fietsen. Kilometers maken, krachttraining en aansterken; dan zou het goed moeten gaan komen na zijn onfortuinlijk valpartijtje in september.
Bij het Raadhuisplein stond al een fikse groep renners te kleumen, maar wie reed nu met wie mee?
Tijdens het coronatijdperk ging elke groep bij elkaar staan en werd er afstand gehouden en was de groepsvorming zichtbaar maar nu was het een grote happy family.

Ineens zag ik Maurice, de teamkapitein van de tour, richting rotonde vertrekken dus vertrektijd.
Toen we Made uitreden, keek ik om me heen en  vreesde dat een aantal renners de slag hadden gemist, of in een verkeerde groep zaten. We waren slechts met 9 incl. een gastrenner van de wilde bond. De TT dames Boukje en Melody waren aangesloten, bij navraag bleek dat dit een bewuste keuze was om mee te rijden met de Tour, ze voelden zich sterk en wilden graag een keer mee. Prima, alleen maar gezellig.
Ik keek nog wat rond en miste een heel fijn scherm; waar was Kevin?
Op de brug naar Raamsdonksveer kwam het antwoord, de wtc sportploeg reed ons voorbij, inclusief Kevin. Maar liefst 11 man telde ik  daar, ongekend.
Gelukkig waren wel Leo, Peter B., Kees M. en Tim aanwezig, dus nog genoeg spierkracht voor die straffe oostenwind. Net voorbij Dussen haakten Tim en gastrenner Erik van Gurp af, het tempo was net iets te hoog voor hen en zij kozen voor een toeristisch rondje Drongelen inclusief pontje….
De oostenwind was straf en koud, tegen de wind in werd er meest kop over kop gereden waarbij onze Teamkapitein Maurice het leeuwendeel voor zijn rekening nam. Chapeau.
Ook de dames lieten zich niet onbetuigd en deden gewoon mee; Girlpower 😊

Wij reden niet de brug op bij Heusden maar gingen net daarvoor links, richting Hedel, altijd een mooi stuk met hollandse taferelen; langs het water en weilanden, wind en diverse gevogelte. Maar sneeuw? Zat ik er nu zo doorheen dat ik sneeuw voelde? Nee, het was echt sneeuw. Okay dan. De temperatuur was er ook naar, ik was blij dat ik vanochtend nog gauw mijn winterhandschoenen aan had getrokken.
Voornamelijk langs het water werd de weg vervolgd, af en toe door een omleiding ivm wegwerkzaamheden . Maar we waren allemaal blij dat we door Hedel reden en over de brug over de Maas konden rijden richting Bokhoven, dat betekent dat we vanaf nu meest de wind mee hadden. Lekker hoor. Net voor Bokhoven linksaf de polder in en zo op naar Oud-Heusden en Doeveren.
De garmin van Maurice piepte en even was hij gedesoriënteerd maar gelukkig dankzij de grote blauwe doos bij Waalwijk kwamen we weer op de vertrouwde route langs  de Bergsche Maas op de Overdiepse kade. Daar was het ook lekker rijden met de wind in de rug. Ook nu even op elkaar letten want met de wind mee is de verleiding natuurlijk aanwezig om de snelheid net iets te veel op te voeren. Maar het is en blijft de tourgroep dus gewoon lekker samen tegen en voor de wind fietsen.

Net over het viaduct van het Oude Maasje kwam de sportgroep ons weer voorbij zetten.
Langs en over de Maasroute reden we naar Raamsdonksveer, via het fietspad tussen voetbal en de hockeyvelden. Daar hergroepeerde de sportgroep weer en even leek het erop dat we samen naar huis reden maar na Geertruidenberg bij het viaduct over de Donge werd er toch weer ieder zijns wegen gekozen. Even lekker uitfietsen naar huis.
Ondanks het frisse en ietwat winterse weer toch lekker gefietst en wat kilometers gemaakt,
alleen rij ik niet zo gauw boven de 80 km. . De zondag was weer goed begonnen.

Dames; goed gereden, jullie hebben goed je mannetje gestaan en Maurice bedankt voor het koptrekken en de weg wijzen!

Anneke

Ik was dit weekend in de Achterhoek, vrijdagavond eerst naar Doetinchem in theater Amphion naar slagerij van Kampen. Vervolgens zaterdagmorgen geen rondje Team MunneMaot maar met mijn dochter een rustig rondje naar Duitsland of wel Bocholt en met een landelijke route naar Aalten terug. Voor mijn dochter die in december van haar tweede kind bevallen was, was dit voldoende dus ben ik solo door gegaan. Eerst draaien en keren in Aalten vervolgens richting Winterswijk. Dit gedeelte ging grotendeels over bekende wegen. Dit geldt ook voor de weg richting Groenlo. Windje lekker mee echter op de een of andere manier moest ik terug naar Aalten. Dus hier de route via Vragender genomen een schitterend gebied met mooie fietswegen. Wel windje tegen en solo is dat altijd een dingetje.

Maar zoals een wijsheer eens zei: “De wind is je beste vriend hij maakt je sterker of hij brengt je thuis. Het was nu dus het eerste. Zondagmorgen rijdt ik normaal richting Den Hout en dan van daar naar de May. Nu was dat wat lastig maar ik had een uitstekend alternatief. Garmin Connect biedt de mogelijkheid een route te maken. Vanwege de zuid-oosten wind een route in de richting zuid ingegeven van 80 km. Na paar tellen zag ik een rondje van 94km van Aalten richting Bocholt en vervolgens richting Wesel nee niet Ad of Anneke van Wesel maar de plaats Wesel. Het eerste stuk verliep vrij gemakkelijk de wind was nog niet wakker. In Bocholt ging de reis dwars door het stadscentrum wat wel mooie plaatjes op leverde. En het was gelukkig nog vrij rustig. Vanaf Bocholt richting Wesel nu gedeeltelijk rijdt men in Duitsland op de zgn. Bundesstrasse iets wat wel even wennen is. In Wesel over het spoorviaduct en vervolgens richting Xanten. Hierbij passeerde ik een mooi natuurgebied wat een ideaal fietsgebied is. Geen druk verkeer enkel vele vogelspotters met lenzen zo groot als kanonslopen. Op ca 70 km draai ik richting Isselburg. Mijn achterband begint plots was zweverig aan te voelen nee toch?? Ja LEK dus langs de Bundesstrasse. Snel een beetje veiliger plek gezocht en de binnenband gewisseld. Weg vervolgd en plots ben ik bij Dinxperlo nu begint het op te schieten Ijzerlo en Lintelo volgen rap ik zit dus weer op wat bekender terrein. De Achterhoek zelf is ook heel mooi als je van de natuur houdt. Na een kleine vier uurtjes ben ik weer in Aalten en moet ik weer in de rol van opa.

Gerard uit Ter Aalst

“…regent het nou?” In de schemerochtend kan ik het vanuit het slaapkamerraam niet zo goed zien. Eenmaal beneden is inderdaad de stoep gewoon nat; gelukkig is het inmiddels al wel droog. Koud voelt het ook niet echt aan. Wel beenwarmers en wintershirt, geen windstopper en ook geen winterhandschoenen. Tegen 8 uur check ik de website van WeerOnline; 1 regendruppeltje; dus sowieso regenpunten vandaag.
Op de fiets richting Made twijfel ik even of ik er goed aan heb gedaan de winterhandschoenen thuis te laten; koude handen. Als ik tegen 5 voor 9 bij het oude gemeentehuis aan kom staan er pas 4 renners. Al snel loopt het aardig vol en om 9 uur staan er 27 renners – inclusief gastrijder Gerben paraat – voor de rit van vandaag. Via de wegkapiteins-app weet ik dat alle groepen richting Alphen rijden. Omdat de trimploeg deze ochtend slechts uit 3 renners bestaat, sluiten ze zich bij ons aan, met het verzoek om het wat rustig aan te doen. Peter Korse is nog net niet helemaal hersteld van corona. Ook Sandra sluit zich bij ons aan; de conditie is nog niet helemaal waar ie moet zijn.
Peter Korse en Bert Timmermans nemen de kop en met z’n 9-en rijden we de May uit. Net over het viaduct worden we ingehaald door de sportploeg. Wat fietsen die gasten toch gemakkelijk een flitsend tempo. Of misschien lijkt dat ook maar zo en zien ze ook gewoon af. Het zal overigens niet de enige keer zijn dat we ze tegen komen.
Ik kom naast Peter rijden en zo te zien gaat het prima met hem, maar we moeten dan ook nog bijna 70km; “…rustig aan, Peter!”. Via Den Hout gaat het richting Teteringen en dan Oosterhout. Op de kop wordt er goed afgewisseld. Als we de Vijfeikenweg opdraaien is de wind goed voelbaar. Boukje komt naast me op de kop rijden en samen nemen we de groep mee. Even later rijden we langs het vliegveld en hier hebben we de wind echt schuin op de kop. Het is even afzien, zeker met de viaduct over de A58, maar ik krijg “hulp” van Sandra. Dat klimmen wordt nooit mijn ding geloof ik. Gelukkig kunnen we even uitrollen, maar ik zie best een beetje op tegen het stuk polder op weg naar Alphen. Vlak voordat we daar de open polder in rijden worden we ingehaald door een flink peloton. Anne-Mieke sluit direct bij de mannen en als we allemaal een tandje bij schakelen rijden we uit de wind achter die gasten aan. Van lieverlee gaat het tempo echter naar de 30km/h en ons groepie valt een beetje uiteen. Dat kan nooit de bedoeling zijn en dus wachten we op elkaar. Piet ligt echter nog een stuk achter. Het blijkt dat de elektirsche ondersteuning niet echt in orde is. Sterker nog; het ding doet helemaal niks. Piet rommelt wat aan de verschillende sensoren, maar het wil allemaal niet echt helpen. Ach, het is nu nog een klein stukje naar Alphen en dan kunnen we voor de wind terug zeilen naar Made.
Net als we Alphen weer uit rijden zien we hoe de tour-groep een stuk verderop voor ons de weg opdraait. “Ze rijden niet veel sneller dan wij”, hoor ik achter me en inderdaad; ze rijden niet echt bij ons vandaan. Het tempo gaat omhoog en even later staat er 43km/h op de Garmin. Dat tempo kan ik even volhouden en de Tourgroep komt steeds dichterbij. Ik kijk even achterom en lang niet iedereen is mee. Bert komt me voorbij, maar ik laat het gaan. Even later kunnen we toch bijna aansluiten. Echter, straks moeten wij rechtsaf de bossen in en ik weet niet of de Tour dezelfde plannen heeft. Ik sprint weer naar voren en gil naar Anne-Mieke dat we rechtsaf moeten. Net op tijd slaan we rechtsaf het fietspad op. Hier wachten we nog even op Piet, die nog steeds de ondersteuning niet aan de gang heeft. Mooi even tijd voor een banaantje. Als Piet aansluit en nog even de ondersteuning checkt, lijkt het euvel gevonden en kunnen we verder. Op het gemakkie rijden we hier over het nieuwe asfalt. We zijn zeker niet de enigen, fietsers, trimmers, wandelaars; het is gewoon druk hier.
Als we de Slingerdreef naderen zien we de Tour-groep weer voor ons langs rijden. Weinig animo deze keer om ze weer bij te halen en dus het blijft rustig. Bij Bavel is de Gilzeweg nog steeds open gebroken en maken we een ommetje dwars door het dorp. Als we wat later bij Dorst voor de stoplichten staan worden we bijna aangereden door de sport-ploeg. Ze maken een hoop bombarie; dat we ze allemaal ophouden enz, maar zo te zien zit Thijs er al aardig doorheen en voor die gasten is het dus ook gewoon afzien; gelukkig maar 🙂
Als we Teteringen weer achter ons hebben, oppert Johan om nog een bakkie te doen. Da’s nooit een slecht idee, maar een aantal wil doorrijden nu we toch al bijna thuis zijn. Peter Kuijpers doet in Den Hout nog een ultieme poging tot een bakkie kofiie met appeltaart door een lekke band te veinzen, maar niemand die daar in trapt. De koffie moet wachten op een volgende rit. Eerlijk gezegd zou het vanochtend wel lekker toeven zijn geweest op het terras van ’t Klosterke in Den Hout.

Rene

Vandaag was de dag dat het seizoen voor WTC Made pas echt van start ging. Vorige week was leuk, lekker en gezellig, maar het fietsen was hier toch wat ondergeschikt aan.
Vandaag niet, iedereen had zich goed voorbereid, zag er helemaal gesoigneerd uit en de fietsen waren allemaal tiptop in orde. Ook zag ik duidelijk wat glinsteren tussen de tanden van Martien. Sommigen dachten dat dit zijn nieuw gebleekte tanden waren, ik zelf had echter het idee dat het een vlijmscherp mes was. Ik stelde me daarom maar gerust met de gedachte dat Martien deze week al ruim 500km gereden had en dat hij onmogelijk goede benen kon hebben. Zo’n beetje een half uur later kwam ik tot de pijnlijke conclusie dat dit niet het geval was. Soms ben ik ook zo naïef…. want iedereen weet dat Martien nooit slechte benen heeft, toch?
Enfin, voor de rit van vandaag hadden we toch een redelijke sport-groep bijeen gekregen. Het waren Martien, John, Frans, Johan, Gerben en ondergetekende. Helaas was Ad nog niet van de partij, maar er sloot wel een nieuwe sterke sporter aan; Gerben Berm. Ik heb begrepen dat Gerben nog een aspirant-lid is, hij zal zich daarom zeer waarschijnlijk binnenkort met een uitgebreide mail voorstellen, want tja… dat hoort er ook bij he…
Eén ding kan ik al wel verklappen; laat je niet misleiden door zijn achternaam, want in de berm rijden doet hij allerminst.

Nadat we vertrokken waren passeerden we nog voor Den Hout de trim-groep, even later haalden we ook de tourgroep in. Ik probeerde Flip en Peter nog over te halen om bij de sport aan te sluiten, maar dit bleek vruchteloos. Erik wilde echter wel met ons mee, maar dat wilden wij dan weer niet… Erik, fijn je weer terug te zien in het peloton.
Onder het gejouw van enkele tourrijders die ons kennelijk “uitslovers” vonden en vroegen of we niet sneller konden, vervolgden we onze weg richting Alphen. Dit betekende dat we de eerste 40km veel wind van voren moesten weerstaan. Mijn tactiek was echter om in het wiel van iemand anders te blijven, bij voorkeur in het wiel van John. De zware rit van de dag ervoor zat nog behoorlijk in mijn benen. Het was voor mij dan ook eigenlijk veel beter geweest als ik een rustdag had genomen, net zoals Kees Marijnissen ook deed na de zware dag van gisteren.
Van dat “in het wiel rijden” kwam helaas niets terecht, want zomaar uit het niets gingen we met z’n allen rondjes draaien. Hoewel ik dit altijd erg leuk vind, kwam mij dit nu helemaal niet uit! Niks in het wiel hangen, maar mee draaien. Zoals je begrijpt ging het daar helemaal fout en na 40km was de pijp leeg.
Dat rondjes draaien vergt toch wel de nodige concentratie. Onder commando van Johan ging dit redelijk goed. John was echter geneigd om steeds sneller te gaan, maar Johan corrigeerde dit dan snel met een ferme brul. Fijn Johan, dat je dit allemaal zo in goede banen hebt geleid en dat je (bijna) tot het einde meedraaide.

Voorbij Alphen hadden we de wind in de rug. Ondanks dit zat ik er helemaal doorheen. Jullie (behalve Martien) kennen dat gevoel vast wel, dat je benen helemaal vol zitten, dat alles pijn doet, al je gelletjes en drinken op zijn en dat je het liefst gewoon wilt afstappen. Maar goed ik moest door. Gelukkig was ik niet de enige, want ook Frans had het zwaar. Na ruim 70 jaar moest hij zelfs eventjes lossen.
Martien had dit allemaal wel door en paste het tempo wat aan. Gelukkig…
Bij Dorst kwamen we de trim-groep ten tweede male tegen. Ook hier werd ons de vraag toegeroepen of we niet sneller konden. Voor mij was het antwoord in ieder geval een volmondig “nee!”
Een kwartiertje later sprintte we af bij Den Hout en toen zat het erop. Heren, het was me een genoegen. Speciale complimenten aan Gerben, je hebt erg sterk gereden.

Thijs

Noordoosten wind kracht 3 en rond kwart voor elf bij de Korenbeurs. Dat zijn de uitgangspunten voor de ontbijttocht. Noordoosten wind …Uppel?! Ja, …da’s ongeveer 50km. Dat moet in bijna 2 uur best te doen zijn. Ook nog als we lek rijden of andere malheur. Ik kijk een beetje op tegen de temperatuur die opgegeven wordt; 1ºC.

Zondagochtend zet ik de fiets buiten. Tis best fris, maar het valt me nog mee. De WTC winterbroek, een thermoshirt, het WTC wintershirt en de windstopper. Die moeten het gaan doen vandaag. Als ik Wagenberg uitrijd, merk ik direct de koude wind. Brr… het valt niks mee, dat wordt nog wat. Ik ben lang niet de eerste bij het oude gemeentehuis, maar ook zeker niet de laatste. Uiteindelijk staan er ruim 33 renners inclusief aspirant-lid Gerben aan de start voor deze eerste tocht van 2022.
Het plan is om samen met de Trimploeg te rijden, maar als er een ploeg vertrekt en kort daarop nog een clubje van 4, blijkt de rest de TT te zijn! Dat wordt een flinke groep. Heel even kijk ik achterom en zie dat er niemand is achter gebleven. Een eind voor ons sluit het clubje van 4 aan bij de eerste groep. Er rijdt ook nog een eenzame renner wat voor ons; Ruud. We halen hem in en met 18 renners zijn we nu onderweg. Ik geef de kop over en ga het clubje langs om te zien we allemaal zo bij ons hebben. Boukje, Jacques, Sharelle, Ad van Dongen, Ruud, Gerard Koops, Peter Kuypers, Anne-Mieke, Antoon, Corne Schoenmakers, Johan Smits, Bert, Gerard Veekens, Maurice, Tim en Curt. Een gemeleerd gezelschap; we missen alleen iemand uit de Sport-ploeg.

Nog voor de brug over het kanaal draait Peter Korse terug; het gaat niet. Via Geertruidenberg gaat het over de Keizersveerse brug. Een andere fietsgroep haalt ons in maar blijkbaar gaan we niet snel genoeg aan de kant en hun kopman kijkt ons nogal chagerijnig aan. Gelukkig zijn de dames in hun gezelschap wel vriendelijk; …goeiemorrege! “Goeiemorrege…”, groeten we terug. Dan volgt Peereboom en hebben we de wind vol op de kop. Samen met Ad neem ik de ploeg mee. Vlak voor Dussen snijden we de route ietsje en opeens zien we de Tour voorlangs schieten. We rijden nu wat beschut tussen de huizen richting Almkerk. Samen met Corne keuvel ik wat over de huizenprijzen en de toestand in de wereld. Die gaan we op deze zondagochtend niet oplossen en dus genieten we van het zonneke.

Na Uppel draaien we voor de wind. Ik heb mijn werk gedaan en rij de rit lekker uit ergens halverwege het peloton. We liggen redelijk op schema als er plotseling “LEK” wordt geroepen. Shit, de tijd voor een lekke band is ingecalculeerd, maar we liggen toch een beetje achter op schema. De groep stopt en al snel blijkt het geen lekke band. Het achterwiel van Gerard piept en kraakt. Het wiellager geeft problemen. We kijken even, maar kunnen weinig doen nu. We besluiten maar door te rijden; de gebakken eitjes en koffie wachten.

Nog mooi op tijd komen we aan bij de Korenbeurs. We zoeken een plekje om de fiets te stallen. “Kunnen we niet binnen parkeren. Als ie nu maar niet weggehaald wordt!”, hoor ik iemand zeggen. “Nee joh, dan kan je mooi weer een nieuwe kopen”. Verbaasde gezichten alom.
Binnen genieten we van de brunch. De kop is er af; een nieuw seizoen is van start!

Rene

Gisteravond had ik een verjaardag van een zwager die zestig werd. Dus niet te veel biertjes gedronken. Vanmorgen om half vijf al wakker, bang dat ik te laat wakker zou zijn. Als ik tegen zeven uur de hond uitlaat merk ik dat de wind koud en zuur is. Dus na het ontbijt thuis toch maar het windstoppertje opgezocht en aangetrokken. Om half negen op de fiets richting mijn Houtse maat Leo. Ook die heeft niet kunnen slapen want hij staat al aan straat. Echter hij is niet blij gestemd. Een weekje dat alles tegenzit. De DI2 weigert achter dienst. Voor schakelt hij prima maar achter doet hij niets. Zelfs een testrit over de parking van Irene ’58 biedt geen soelaas. Onder tussen is ook Gerben aan komen zetten. Hij is een nieuw lid van de WTC en ziet de rit van vandaag als de ideale manier om met meerdere mensen van de WTC kennis te maken. Leo besluit om de fiets maar in de garage te plaatsen, hij zal later naar de Korenbeurs komen. Om zich af te reageren gaat hij maar een rondje met zijn hond maken. Als Gerben en ik bij het oude stadhuis aankomen is het al gezellig druk. De nieuwe voorzitter is er ook al zodat hij tijdig het welkoms en openingswoord kan uitspreken. De bakker is er ook en maakt foto’s die nog een enkele keer over genomen moet worden omdat er nog meer leden zich aansluiten bij de groep.

Goed negen uur vertrekken we richting de Meerpalen het is even kijken wie er met wie meegaat. Maurice gaat bijvoorbeeld met de trim mee hij heeft nog te veel hinder van de Corona besmetting die hij heeft gehad. Als ik naast Kevin op kop rijdt zie ik dat hij ondanks de koude geen handschoenen aan heeft. Brrrrrr ik moet er niet aandenken op dit moment heb ik het zelfs met handschoenen aan nog best koud aan de handjes. De NNO-wind blaast stevig en in Raamsdonksveer gaat even van de kop af. Wim Ten Haaf neemt de plek in en na de Keizersveersebrug komt Gerben voor de eerste keer op kop. Als we richting Dussen rijden merken we dat ieder op zijn eigen manier de winter doorgekomen is. Sommigen hebben bijna elke week gereden anderen minder of zelfs bijna niet. Dit is te merken als er geroepen wordt dat het minder mag. Even later rijdt Flip naast me en hij geeft aan dat het slimmer is over de dijk naar Almkerk – Uppel te rijden dan door de polder wat ik eerst van plan was. Op de dijk is de beschutting beter. Ik merk ondertussen dat we voldoende sterke mannen bij hebben om het kopwerk te doen. En de groep is groot genoeg als ik de namen voor bij laat gaan: Kevin Damen, Sandra van Eijk, Melody Renkema, Marino van den Elshout, Wim Ten Haaf, Twan van Meel, Johnn Haanskorf, Flip Segeren, Peter Verhagen, Peter Bastiaansen, Frans Marijnissen, Kees Marijnissen, Hans van Bracht, Thijs Hillen, Gerben Berm en ondergetekende. Thijs, Hans, Frans, Flip, Twan, Gerben, Johnn, Kevin en Peter V, nemen om beurten de kop over en zo zijn snel in Almkerk. Van hieruit is het ook met tegenwind een vloek en een zucht om in Uppel te komen. Vanuit Uppel gaan we over de A27 richting Werkendam. Als we voorbij het busstation zijn merk ik dat de wind anders staat. Dit heeft twee voordelen het fietsen gaat makkelijker en de koude is ook minder voelbaar. Het gaat nu zo snel dat plots in Werkendam bij de rotonde met het schip komen. Marino speelt hier voor verkeersregelaar zodat de groep veilig wind af richting Hank kan rijden. De wind staat nu pal in het holleke van ons, het tempo gaat omhoog met Twan en Thijs op kop zie ik op mijn Garmin dat 34, 35, 36 ja zelfs 37 km/h. bij het uit rijden van de Biesbosch komen we nu wat meerdere wielrenners tegen die gelokt worden door het zonnetje. In Raamsdonksveer rijden we over Dombosch hier zie Melody op haar nieuwe fiets voorbij flitsen. Ik zie dat ze prima past op deze fiets en dat ze er goed mee overweg kan. Het gaat nu zo snel dat al op de brug over het Amerkanaal rijden nog even denk ik. Maar ik zie Thijs en Kevin nog snel een sprintje plaatsen waar de uitslag nooit bekend van wordt. Over de parking van de ALDI rijden we de laatste meters naar de Korenbeurs.

Hier staat de bakker al klaar met het fototoestel in de aanslag. Binnen staan de tafels klaar voor een uitgebreide en lekkere lunch. Gezellig kletsend met elkaar genieten we van de maaltijd. Onder tussen is pechvogel Erno vanuit Oostenrijk onderweg naar Nederland. Kevin vraagt of ik het verslag van vandaag wil schrijven. We drinken tot slot nog twee pilskes voor ik met Gerben richting het beloofde land terug rijd.

Gerard v O

Wielertrimclub Made bestaat dit jaar 45 jaar. Dat werd afgelopen zondag 31 oktober gevierd tijdens de afsluiting van het seizoen. Tevens kon de einduitslag van het Opkomstklassement 2021 berekend worden. René van Mook ging voor het tweede jaar op rij met de beker en rode trui naar huis.

WTC Made werd in 1976 opgericht onder de naam WTC Piet van Dijk. Nu, 45 jaar later is de club nog springlevend. Met ruim vijftig leden waarvan bijna een kwart dames tegenwoordig. Met een solide financiële basis dankzij de shirtsponsoren Vema Crane, RVSA en PS van Seeters. Met elk jaar weer een mooi fietsprogramma. En met vier pelotons, met elk de eigen ambities, komen prima aan hun trekken.
Dus genoeg reden om een feestje te vieren in ’t Tapperijke afgelopen zondag 31 oktober.

In de ochtend was de laatste clubrit van het wegseizoen gereden en de stand van het opkomstklassement kon opgemaakt worden. Net als vorig jaar liep ook 2021 weer anders dan gepland als gevolg van COVID-19.
In plaats van de 39 fietsdagen die de rittenmannen Peter Broeders en Flip Segeren gepland hadden, werden het er maar 23. De openingsrit die 8 maart gepland stond, werd uiteindelijk op 23 mei gereden. Toch nog een maand eerder dan in het echte corona jaar 2019, toen er maar 17 officiële clubritten over bleven. Om toch nog wat extra ritten te hebben, werd wel besloten om het jaar uitzonderlijk lang te maken en twee weken langer dan normaal door te fietsen, waardoor dit weer rare fietsjaar eindigde op een rare dag, nl. 31 oktober: Halloween. Gelukkig was het fietsen op de twee extra oktoberzondagen goed te doen, het was droog. Zoals het heel het jaar best droog was: gemiddeld werden per rit namelijk 8,5 regenpunten gescoord. Dit is het laagste ooit, het record stond op 8,6 in 2018. Apart, want we zullen ons de zomer 2021 toch niet echt als superzonnig herinneren. Maar blijkbaar was het op onze fietsdagen wel droog weer.
Er werden dus weinig regenpunten gescoord en dan is het een kwestie van veel ritten opkomen als je prijzen wilt pakken.  De gemiddelde clubopkomst was dit jaar wat we gewend zijn. We scoorden met ons allen 50%. De hoogste opkomst was op 6 juni: 71%. De reden van die massale aanwezigheid was dit keer eens niet een lekker ontbijtje of een koffiestop met appelpunt. Het bijzondere plan deze dag was dat we bij het Amphia in Breda een raambezoek gingen brengen bij onze ploegmaat Jan Lensvelt. Die kon het zwaaien op afstand als hart onder riem, zeer waarderen.
De daaropvolgende tocht met de meeste leden aan de start had 69% opkomst en was 19 september: de klassieker Den Hout-Den Hout- Den Hout, maar vooral ook de dag we weer een groet brachten; ditmaal aan onze fietsvriend Willem op de begraafplaats. Mooi dat WTC-ers bij dat soort gelegenheden laten zien dat we echt een vereniging zijn en niet zo maar een losse groep fietsers.

De top tien van het klassement van 2021 bleek maar liefst 86% opgekomen te zijn en de top twee zelfs 100%. Fijn om te zien ook dat in deze top een mix is van mensen uit alle 4 de WTC pelotons.
Die top tien ziet er als volgt uit:

René van Mook ging dus met de beker aan de haal.
Peter Korse had evenveel punten gescoord maar dan telt de klassering van vorig jaar mee en toen had René ook de trui gepakt. Flip Segeren had net twee regenpunten meer dan Erno Haanskorf en pakte de derde prijs.

De mannen verdienden daarmee ook een cadeaubon voor de lokale fietsenwinkel, maar die gaven ze na afloop terug aan voorzitter Ad van Wesel; “We willen liever dat dit naar het KWF gaat, na wat we dit jaar allemaal meegemaakt hebben”. Een mooie geste natuurlijk voor dit goede doel.

Het feestje werd afgesloten met een lekkere friet stoofvlees en iedereen beloofde in de winter goed door te blijven sporten om er begin maart 2022 weer te staan. Hopelijk gaan we dan weer het normale aantal ritten rijden met onze mooie club.

Ad van Wesel

De WTC ging dit jaar wat langer door met de zondagse ritten omdat het ook wat later gestart was en de familiedag nu als afsluiting er achteraan kon. Afgelopen week was het herfstvakantie voor mij en wel een bijzondere omdat deze week 65 jaar werd en met ingang van het nieuwe jaar wil stoppen met werken. Zaterdag was de bedoeling dat we met wat fietsvrienden nog een verjaardag ritje zouden rijden echter de aanhoudende regen gooide roet in het eten. Dus zondagochtend voorzichtig mijn fiets uit de schuur gehaald en op weg naar mijn Houtse fietsmaat. Juist aan het eind van het Ruiterspoor niet waar hé. Jawel Leo had zijn accu vervangen en heel de nacht zijn versnelling getest. Maar nu begaf hij het weer, de voor derailleur deed het wel maar achter weigerde hij elke vorm van dienst. Mogelijk dat en slecht contact of een kabelbreuk de oorzaak is. Wel dan maar alleen verder naar de May. Op de Stelvenseweg kom ik mijn naamgenoot Gerard van de trim tegen hij rijdt een klein lusje extra. Ik ondervind nog hinder bij de Bromtol daar zijn ze naden met teer aan het vullen. Vervolgens kom ik op het pleintje bij het oude gemeente huis aan en de trotse leider in de rode trui staat al de wachten. Gerard Veekens is ook al aanwezig en ook Peter Korse staat er. Voor vandaag is er geen echte route uitgezet we willen richting Zuid i.v.m. de wind. Als ruim 9:00 uur is vertrekken we richting Den Hout.

Bijna bij Leo voor de deur hoor LEK. Het is Marino die zijn zoveelste lek dit seizoen meldt. Rap wordt de binnenband gewisseld. Echter de CO2-patroon van vorige keer is wel leeg en ook de tweede levert onvoldoende lucht, maar niet lang hierna rijden we over de brug de Teteringse bossen in.

We kiezen vandaag ervoor om toch door de Vraggelsebaan te rijden het is hier al aardig druk met MTB-ers.
Bij de Hannebroeck rijden ze zelfs al in een file. Via de Vijf Eikenweg rijden we naar Molenschot. En ondanks dat het de laatste rit is van het seizoen wordt er nog aardig doorgereden. Maurice, Hans, Thijs en Flip nemen regelmatig een deel voor hun rekening. In Gilze houden we links aan van wege de natte wegen en het nodige blad hierop besluiten we via de Boerenbaan naar Alphen te rijden en dan daar achterom naar Chaam. De weg van Alphen naar Chaam heeft grover asfalt en is lekker droog dus zeker zo veilig. We vermijden de Slingerdreef omdat het asfalt daar glad, nat en onder de bladeren ligt. Via Geersbroek rijden we in de richting van de Fazanterie. Daarna gaan we richting Bavel om van daaruit naar Dorst te rijden. De vermoeidheid is bij enkele renners aan het eind van dit seizoen te merken. Dit betekent dat we op elkaar wachten als er iemand op achterstand zit. Ondanks dat Thijs de Vraggelsebaan minder prettig vond, rijden we ook op de terugweg hierdoor. Juist voor Ter Aalst neem ik afscheid van Hans, John, Thijs, Anneke, Flip, Marino, Peter V en Maurice.
Vanmiddag zal ik de meeste weerzien bij het Tapperijke in de Markstraat. Daar genieten we van koffie, bier fris en een lekker frietje stoofvlees.
Dames en heren van de WTC; bedankt voor de vele gezellige kilometers.

Groeten vanaf Ter Aalst.