Opnieuw een mooie herftdag. Een zonnetje en een licht windje uit het zuid-westen. De blaadjes beginnen al te vallen. Dat was al een tijdje aan de gang, maar dat kwam meer door de droogte. Nu is het echt de herfst die haar werk doet.
Het werd een kleurrijk rondje. Van Made naar Blauwe Sluis via Roodevaart. En verder natuurlijk. We hadden maar één stop. Want voor Johan was het een takke rondje. Niet zozeer omdat het niet leuk was, dat heb ik nog nagevraagd. Maar Johan had dus een tak tussen de spaken na een zelf gekozen mini-cross.
Verder moet ik bekennen dat het een vlekkeloze rit was. Met mooi weer dus. En zonder zaken die opmerkelijk waren. Anders dan ik wel bewonderend heb gekeken naar de nieuwe fiets van een van de heren. Met remschijven. Prachtig. En hoewel ik een voorliefde heb voor fietsen uit de jaren 80, kan ik het idee van een haast “naked bike” wel waarderen. Het materiaal tegenwoordig is wel van uitzonderlijke kwaliteit. De fiets, de kleding. Soms moet ik nog wel eens denken aan het zeemleer van de broeken van weleer. Het zou confortableler moeten zijn, maar ik heb het vaak ervaren als een poging om te kijken hoe ver je kunt gaan over de pijngrens wanneer het broekenvet was vergeten. Tot zover deze overweging uit het verleden.
Het was een prachtige dag met leuke mensen, zoals altijd. Het verhaal is wat laat door nog een andere hobby.
Wat een mooie herfstdag kregen we vandaag als toegift van de zomer. Anneke staat zelfs te twijfelen of ze haar zomershirt korte mouwtjes nog aan kan. Na even buiten geweest te zijn, heeft ze snel haar besluit genomen. Dat gaat dit jaar niet meer want de ochtendstart is net te koud nu. We hebben in de info app nog niks afgesproken over de Tour. Het is een beetje wachten wie er zijn. Thema staat al wel vast “Herfsttocht” en de afstand ook 80-85km. Bij een herfsttocht denk je aan door de bossen rijden met mooi gekleurde bladeren. Maar als ik even met Flip overleg bij het verzamelpunt voor vertrek, hebben we beiden het idee dat we lekker in het zonnetje willen rijden en niet onder de bomen. Met zuidwestenwind wordt het “Numansdorp”, dus over de bruggen bij Willemstad maar dan tegen de wijzers van de klok. Omdat de Sport opkomst laag is, sluiten de paar aanwezige sporters bij ons aan. Zo hebben we een mooi peloton van 12 renners. We rijden eerst richting de Moerdijkbrug via het Gat van den Ham. Net daarvoor hoor ik “lek”. Iemand vraagt “jij Adrie?”, maar dit keer is hij het niet. Adrie is afgelopen weken genoeg aan de beurt geweest ook. Hij heeft alles nieuw gelegd vertelt hij. Maar gedurende de tocht zie ik heb regelmatig eens een butsbeweging maken en dan naar zijn achterband kijken. Hij is toch niet zeker van zijn zaak, maar deze keer komt hij echt zonder lek aan in Made. Nadat de lekke band gemaakt is, touren we naar de Kiltunnel. Goede klimtraining want vrijdag gaan Anneke en ik nog een rondje “Waalse pijl “ doen met een aantal ex-collega’s van mij. Na de tunnel krijgen we wind schuin voor. Flip is niet te stoppen constateren Frans en ik. “Dan nemen we na de afslag linksaf over” zegt Frans. Leuk Frans, maar dan hebben we pal wind tegen. Ik heb geluk , net voor de afslag komt Gerben naar voren en pakt de kop naast Frans. Ik profiteer achter Gerben mooi van Taxi Berm.
Na Strijensas ben ik dan wel een de beurt. Samen met John rijden we over de zonnige dijken met een mooi tempo. Binnen de kortste keren zitten we in Numansdorp en daarna doemen de bruggen op. Ik heb al bedacht dat daar de wind pal tegen is. “Fijn, goede training voor de Muur van Huy”, maar Sandra heeft daar wellicht andere gedachten bij. Toch zit ze naast me als we de tweede brug boven zijn. Een klein duwtje doet wonderen. Ze is blij want ze denkt dat dit de laatste klim geweest is. Maar er komt nog meer oplopend terrein en als de vorm niet top is dan is een molshoop al hoog. Ik had verwacht nu wind in de rug te krijgen… maar helaas hij blijft een beetje opzij dus we moeten behoorlijk door blijven trappen.
Flip stuurt ons over de fietsstraat van Willemstad naar Zwingelspaan (auto’s welkom maar fietsers de baas op dit stuk). In Klundert gaan we richting industrieterrein Moerdijk. Daar zie ik veel groene stroom opgewekt worden vandaag met zon op de panelen en wind op de molens. Eindelijk een beetje wind in onze zeilen dus we zijn zo in Moerdijk. Nu nog even klein stukje naar Made. Anneke en ik hebben een aanmoedigingspremie afgesproken ”Koffie met een punt op de May” voor ons 120 jarige verjaardag samen. Dat helpt, helaas heeft niet iedereen nog tijd en moeten meteen naar huis. John eigenlijk ook, maar die kan dit toch niet laten lopen. Ik wil eigenlijk naar “de Brabander” maar die is nog niet wakker, dus steken we over voor de “Koffiedeal” bij de Korenbeurs. Koffie met een punt voor € 6,25 staat op een groot bord. Ze hadden er blijkbaar niet helemaal op gerekend dat daar dan ook mensen op af komen want na ons bezoek was al het gebak op. Ik denk dat als iedereen meegegaan was we hadden moeten delen. Nu niet, het was goed toeven daar in de zon met een lekkere hap.
Vandaag stond de kermisrit op de agenda. Zoals reeds het hele seizoen op de kalender stond, betrof dit voor de sportgroep een rondje Hedel.
Bij het verzamelpunt waren dit keer erg veel WTC’er bij elkaar gekomen. Op zoek naar wat bekende gezichten, zag ik Anneke als eerst en dus ben ik lekker naast haar komen staan om even bij te kletsen. Dit duurde niet lang want de tour vertrok al rap en Anneke haastte zich dan ook naar het achterwiel van Ad. In de achterlatende stofwolk hoorde ik Le Patron zeggen dat we maar 4 sporters hadden, maar plots doemde daar nog 4 sporters uit de stofwolk op. We waren dus met 8 man. Ook Flip wilde mee met de voorwaarde dat het niet te gek ging. Deze belofte werd niet gedaan, immers de tour was al vertrokken en Flip had dus sowieso geen keus meer, dan met de sport mee te gaan.
Wie waren die 8 man dan? De volgende: Twan, Martien, Flip, Erik, Frans, John en Gerben.
Made uit gaf Martien aan dat we via Dongen richting Hedel zouden rijden. “ Oh ja, is goed” was mijn reactie en het eerste stuk nam ik de kop op me, niet goed wetende hoe ik nou eigenlijk precies in Dongen moest komen. Pas bij de Vijfeikenweg had ik een beetje beeld hoe we moesten rijden. Dat moet ik dus even onthouden voor de volgende keer.
Bij de Vijfeikenweg had praktisch iedereen al een keer op kop gereden en de Vierbunderweg bij Dongen was het de beurt aan Frans. We reden zo rond de 36km/h achter hem aan maar bij het viaduct over het Wilhelminakanaal zakte het tempo steeds verder. Mr. Pattex zat zo te zien heerlijk in Frans z’n wiel en maakte geen enkele aanstalten om over te nemen. De snelheid zakte vervolgens nog verder naar 29km/h en het gehele peloton zat knarsetandend te kijken hoe Pattex het bordje van onze 70+ topper tot op de laatste kruimel aan het leeg eten was. Twan kon het boven aan het viaduct uiteindelijk niet langere aanzien reikte de helpende hand door over te nemen. Frans was off the hook…..
John was zich denk ik van geen kwaad bewust. Toch even onthouden voor de volgende keer.
De weg werd voortgezet richting het oosten, langs de Coca-Cola, De Moer en door Loon op Zand waar de weg opengebroken was. Door wat handige stuurkunsten konden we over de stoep rijden en konden we onze weg vervolgen. We reden langs de Rustende Jager in de richting van Cromvoirt. Op de route gingen we dit keer over een fietspad, waar zo ongeveer de half mountainbiked Brabant ook op reed. Daarnaast begonnen de mensen die zich voortbewegen op een elektrische fiets ook aan het verkeer deel te nemen en dus was het handiger en veiliger geweest om op de rijbaan ernaast te gaan rijden. Dit deden we echter niet want als fietser probeer je in alle redelijkheid toch zo veel mogelijk op het fietspad te rijden. Daarnaast was het ook wel even tijd om te gaan eten. Ik heb bij wat renners een banaan of een gelletje voorbij zien komen. Een gelletje is altijd fijn om te eten, want het slikt zo lekker snel door. Al heb ik kunnen zien dat ook een hele banaan zo doorgeslikt is. Burp….
Bij Cromvoirt aangekomen is het nog maar een klein stukje richting Den Bosch. De wind stond daar gunstig dus konden we het laatste stukje naar Den Bosch lekker vlammen. Na Den Bosch gingen noordwaarts terug richting het westen. Als we daar zuidwaarts waren
gegaan dan zouden we uitkomen bij het natuurreservaat Kampina. Twee jaar geleden hebben we daar met oa Martien, John en Twan nog een prachtige graveltocht doorheen gemaakt. Ik hoop dat we dat dit winterseizoen ook weer eens gaan doen. Moeten we even onthouden.
Zoals ik al schreef reden we na Den Bosch noordwaarts naar Hedel en naar Ammerzoden. Gerben vertelde dat hij deze route nog nooit had gereden, terwijl dit toch wel een beetje een WTC klassieker is. Hoewel Gerben vandaag lekker aan het rijden was, vond ik hem toch een beetje de grijze muis in het peloton. Bij navraag bij Gerben bleek dat hij gisteren een heftig feestje had gehad. Laat naar bed, je weet wel…. Dat verklaart in ieder geval een hoop.
Waar Martien bij aanvang van de rit nog lekker in het treintje meereed, niet te gek deed, korte beurten reed en waarschijnlijk dacht “laat die Thais maar uitrazen.” Veranderde dit zo ongeveer op de helft van de rit. Martien liet zich steeds meer zien en vulde zo weer prima de energie aan die bij velen al was verloren.
Bij Wijk en Aalburg kwam het einde toch wel een beetje in zicht en werd er als groep lekker gedraaid. Voor mij wel zo fijn, want dit kost mij relatief weinig energie.
Ik vroeg me af of we vlak daarvoor op de Bergsche Maasdijk ook niet beter hadden kunnen draaien. Dan hadden we daar geen waaier gehad en was Erik niet in de moeilijkheden hoeven komen. Even onthouden voor de volgende keer…
Omdat ik jarig ben geweest had ik het idee om bij Fort Lunet wat te drinken. Ik had besloten om dit bij Hank voor te gaan stellen. Dat zou een tactische plek zijn waar iedereen moe gestreden zou zijn en juist weer energie zou krijgen voor het laatste stukje, wanneer ik ze blij kon maken met het voortuitzicht op koffie met appeltaart. Helaas Hank haalde ik niet, want Twan was me bij Meeuwen al voor geweest… Uiteraard stemde iedereen in.
Bij Fort Lunet was iedereen weer blij dat ze aan de koffie zaten. Er werd zelfs nog voor me gezongen. Dat is lang geleden kan ik jullie vertellen. Ook kreeg ik te horen dat Melody helaas stopt met haar lidmaatschap. De liefde heeft haar noordwaarts gesleept en het viel wel een beetje te verwachten dat ze zou stoppen. Desalniettemin vinden we het erg jammer. Toch blijft de hoop bestaan dat ze nog een keer mee gaat. Er resteren nog 3 ritten dit seizoen…
Rond 12.00 uur reden we de Kermis weer in. Op mijn voorstel om nog even in de Miami Trip trip trip trip…. te gaan werd niet ingegaan. Dit stelde ik dus maar uit tot vanavond met de kinderen. Helaas kwam ik er weer misselijk uit. Een tabletje tegen wagenziekte schijnt hiertegen goed te helpen. Ook deze moet ik maar even onthouden voor de volgende keer.
De herft is begonnen. Hoewel een prachtige zonnige dag, het waaide matig en met 12 graden was het om 09:00 nog niet bepaald aangenaam. De 9 mannen en 1 vrouw zagen er ondanks mogelijk kermisbezoek en een eventueel daaropvolgend feestgedruis fris uit. Wat natuurlijk een onzinnige gedachte is mijnerzijds. Ondanks dat het een kermistocht is, was natuurlijk iedereen fris om half negen naar bed gegaan om er eens flink tegenaan te klappen.
Door omstandigheden was had ik al een paar weekenden moeten overslaan, dus het was weer aangenaam om weer wat mensen te spreken voordat we op weg gingen. En daarna tijdens de tocht. Het is fijn te zien dat mensen weer meerijden, ondanks dat er soms wat onderliggende zaken zijn die je niemand gunt.
Er was ook iemand bij die ik wel ken, van naam, van gezicht. Maar ik heb nog steeds geen idee waarvan. Al heb ik wel een sterk vermoeden. En laat dat nu ook de enige persoon zijn die ik niet gesproken heb. En door omstandigheden is het er daar ook niet van gekomen.
Klokslag 09:00 dus op weg naar het westen. Met een zuid-westen wind. Ik had me stevig aangekleed. Maasr er waren er bij die gewoon met korte mouwen reden. Bikkels zeg ik dan. Taaie rakkers. Ik hoor daar dus niet bij. Ik was onder de indruk.
Over de tocht zelf valt verder weinig anders te melden dan dat het een mooie was. Nog een week of vier en dan slaat de herfst echt toe ten westen van Made. De oogsten zijn van het land en de klei komt tevoorschijn. Van een prachtig groen landschap verandert het in een taaie omgeving waar wat jeugdherinneringen naar boven komen. Trainen in de late herfst en winter in een haast vijandig landschap. Gelukkig kon er nog even van het groen en het zonnetje worden genoten. Het tempo was overigens stevig, maar er werd niet geklaagd en op elkaar gewacht. En met één lekke band was ook de materiële schade te overzien.
Voorshands was als ingecalculeerd dat we een stop gingen maken bij “de Elsakker”. Gerard en Gerard mochten graag trakteren op appelgebak met slagroom en koffie vanwegen hun verjaardag. En uit de wind in het zonnetje was het aangenaam. Ik kan niet anders zeggen, Altijd weer prettig. De ervaring en wijsheid mag ik als zelfbenoemd snotneus graag tot mij nemen. Helaas waren we maar met acht personen aangeschoven. Bert en Adrie moesten door. De laatste is degene waarover ik het eerder had. Mijn vermoeden is dat ik hem van school ken. Ik hoop dat hij nog eens met ons meegaat. Hij deed in elk geval fors veel kopwerk. Lekker was het laatste stuk terug naar Made. Wel met enige verbazing van mij over de zonnepanelen waarmee een deel van het fietspad was “betegeld”. Ik vraag me af of die dingen niet gruwelijk glad worden als het regent. Hoewel ik het niet per se zelf wil uitproberen.
Het was een mooie tocht met prettige mensen in deze prachtige nazomer.
Voor de tweede week op rij werden de WTC-ers getrakteerd op een kermistocht. Deze week geen worstenbrood, appeltaart en oliebollen zoals bij de kermistocht van Den Hout naar Den Hout [B] waar het trouwens ook kermis was. Maar deze week toch een mooie opkomst. Het zal wel het mooie weer geweest zijn en de iets latere starttijd die zorgde dat de opkomst goed was. Omdat het zuidwesten wind was, ging de Tour op weg voor een rondje in die richting. Eerst naar Zevenbergen, over het bruggetje en over het industrieterrein om het stoplicht te vermijden. Ik zie wel een kraantje rijden en denk nog “op zondag aan het werk?”, maar denk dat er niks in de weg is. Blijkt dat er wel een verkeersregelaar is… tenminste die zit in zijn auto te dutten en springt er uit als we al voorbij zijn. De man in de kraan roept iets. We zien nu dat ze de weg aan het asfalteren zijn. Ik stuur het peloton het looppad op dat er naast ligt. Bij elke afslag een verkeersregelaar maar die zijn net als de eerste steeds te laat om ons bij te sturen. Ik hoor iets achter ons, het kraantje komt er aan gescheurd, die denkt ons tegen te gaan houden denk ik. Dus slaan we toch maar wijselijk rechtsaf terug naar de doorgaande weg. Dan toch maar langs het stoplicht, hoewel … die wisten we toch nog te omzeilen. Jammer van dit oponthoud want hierdoor is ons gemiddelde flink ingekakt. Maar zoals gezegd, het is mooi weer dus wie maalt daar om. We zitten weer op de route richting fietsbrug en dan naar de Bloemendijk. De snelheid zit er goed in, maar dan moeten we even stoppen. Bij Rachel moet er wat lucht bij, niet in haar band maar in haar longen. Het puffertje doet wonderen. Anneke piepte trouwens bij thuiskomst ook al alsof het pollentijd is, dus maar eens even op de pollenradar kijken. Oeps , een score die je inderdaad meer in mei verwacht. Ik zag in de tuin ook al rododendrons bloeien, de natuur is een beetje van slag. Na deze korte stop rijden we via Oudenbosch en Zegge richting de Langendijksestraat. Dit is de methode om een druk stuk Roosendaal te voorkomen. Om Schijf heen over mooie dreven. Wim zit te genieten van deze toegift van de zomer vertelt hij. Dat vind ik niet gek, het lijkt hem totaal geen moeite te kosten vandaag. Achterin denken ze daar wel anders over waarschijnlijk. Via Rijsbergen gaan we richting Mastbos. Ik zit op kop lekker bij te kletsen met Johan, maar mis daardoor een weggetje naar rechts. Geen probleem, het alternatief is zeker niet om, maar ik weet dat er dan een slingerfietspadje komt. Daar baal ik wel even van maar het mooie weer laat dit snel verdwijnen. Net voor het Mastbos hoor ik lek, maar het blijkt dat een plaspauze nodig is dus we stoppen weer even. “Te veel gedronken of te weinig gezweten”, denk ik. Wel tijd om even een reepje weg te werken en dan op naar het laatste stuk. Via Zwartenberg en Langeweg gaat het richting Made. Ik verwacht wind in de rug maar die is naar echt zuid gedraaid dus we profiteren niet echt in het laatste stuk. Bij de Drie Hoefijzers krijgen we een peloton in zicht. Dat moet ingehaald worden. Het blijkt onze trimploeg te zijn die na de koffiestop bij dun Elsakker lekker even uitfietst. Als we aansluiten, gaat onze snelheid een stukje omlaag, even lekker lostrappen. Met name Rachel vindt dat niet erg, ze heeft niet veel puf meer. Ik vind het sowieso al niet gek dat ze mee kon als je andere hobby “zeemeermin spelen” is. Ik parkeer mijn fiets met 92 kilometer op de teller. Iets verder dan gepland, maar bij dit weer is dat niet erg. Hopelijk nog een paar weken zulk weer.
Hoe is dat toch ontstaan? Dat ga ik jullie proberen te vertellen.
In 1995 ben ik gestopt als warme bakker in Den Hout en ook gescheiden, ik ben toen tijdelijk in een stacaravan, (je kon er ook in liggen) gaan wonen op camping ’t Zand in Alphen.
Je gaat dan weer als 43 jarige alleenstaande door het leven, dus volop op stap. Uit Alphen had ik een maat die net als ik wel van muziek hield, dus regelmatig naar live bandjes gaan kijken.
Zo gingen we samen vanuit Alphen naar een blues café in Mol, goeie muziek en laat gemaakt! Midden in de nacht reden we naar huis, ik hoefde niet te rijden dus lag een beetje in te dutten, tot dat ik mijn ogen open deed, hé zie ik dat nou goed! Het bordje Den Hout, da kan toch niet, dacht ik. Te veul gedronken zeker, we waren nog midden in Bels!
Nou ja, om een uurtje of 4 was ik weer in mijn paleisje in Alphen gearriveerd, gaan slapen en toen ik om een uurtje of 10 weer boven water kwam toch maar eens de kaart erbij gepakt! En jawel daar bij Beerse lag inderdaad Den Hout.
Achteraf moet ik er wel meer zijn geweest, in de jaren ’70 ging ik op stap naar “de James” in Rijckevorsel, en had ik een vriendinneke uit Beerse, die bracht ik dan midden in de nacht naar huis. Ik ging toen vaak stappen met mijn maat Theo uit Dussen, en ook hij had een Belske versierd uit Beerse. Ik was altijd de BOB, dronk in die tijd geen druppel, dus zette ik Theo en zijn “vriendin”ergens af om hem later op te halen. Helaas was het hartstikke mistig, je zag geen hand voor je ogen. Maar nadat ik afscheid had genomen ging ik Theo ophalen. Maar na wat straten doorkruist te hebben zag ik geen Theo. Mobieltje of appen was er toen niet bij. Uiteindelijk daagde mijn Dussense vriend toch weer uit de mist op. Maar intussen had ik wel heel Beerse verkend en moet ik toch zeker door Den Hout zijn geweest!
Maar nu wist ik waar Den Hout nog meer lag, toch maar eens op de kaart gaan puzzelen of het wat was om daar heen te fietsen, want dat deed ik toen ook al fanatiek!
Intussen had ik al snel weer een vaste relatie gekregen, en woonde alweer bijna in Den Hout. In ’96 op mijn vrije dag pakte ik mijne vélo en ging er aan beginnen, via Gilze naar Alphen naar Baarle- Nassau en Zondereigen kwam ik in Merksplas in Beerse terecht. En als hoogtepunt het bordje Den Hout. Over de oude ophaal bruggetjes zoals die vroeger ook op de weg naar Oosterhout lagen.
De terug weg ging over die loempe klinkers tussen de strafinrichting van Merksplas en Wortel een kilometer of 8 stoempen, maar dat heeft ook zijn charme!
Langs grenscafé “In Holland”met de vriendelijkste uitbater van geheel Bels en Olland bij elkaar, maar wel verdoemd lekkere verse wafels meej slagroom en erbeesjes! Ging het toen nog over de Zigraeck naar Ulicoten. Het laatste stuk via Chaam en Molenschot naar huis waren de bekende wegen.
In 2002 leerde ik Anny kennen, en was mijn leven een stuk stabieler en leuker, maar had ik ook het fietsen op een zeer laag pitje staan. We pendelden het eerste jaar van het Zeeuwse Kruiningen naar het Brabantse zand van Den Hout.
Na iets meer dan een jaar kwam ook de liefde van de fiets weer terug, en sloot ik weer aan bij de WTC Made vrienden. Zo kwam dan ook de tocht naar Den Hout weer op de kalender.
De eerste jaren fietste ik die met enkele liefhebbers waaronder onze oud-voorzitter Piet Timmermans, Ypke Huisman, Jantje Sestig, Mar10, Flipke, Wilem Adamse, André van Kuijk, Ad Caron, Anneke van Wesel, Franske Wessels en Ad van der Made, op een vrije zaterdag, en legde aan bij het cafeetje net over de brug bij Den Hout (Bels).
Op een gegeven moment kwam de tocht ieder jaar weer 1 of zelfs 2x per jaar op de WTC Made kalender te staan. We fietsten toen in twee groepen een groep van 30+ gem. en een groep die het wat rustiger aan deed. De koffie stop was inmiddels verplaatst naar de gezelligste kastelein van Bels. Waar we nog eens een bijzondere ontmoeting hadden met de legend Jean Marie Pfaff. Hij had met zijn fietsclubke van 100 man ook daar zijn stop gehad. Tjonge jonge wat zagen die mannen er gesoigneerd uit. Allemaal een schoon blauw pakske en dezelfde fiets en helm, Jean Marie beloofde ons ook voor unne sponsor, nooit niks meer van gehoord!
Tijdens de kermiskoers van 2015 kwam er een verzoek, vanuit de Kermis commissie om iets te organiseren met als doel om wat meer volk naar de kermis (kroeg) te trekken! Ik stond naar de koers te kijken met Gerard van Oerle en Sander van Berkel, en stelde gelijk voor de toertocht naar Den Hout te gaan rijden.
In 2016 was het dan zover, de eerste tocht in twee groepen ging van start. Het doel was toen nog om met zoveel mogelijk Houtse deelnemers te fietsen. Met ondersteuning van toen ook al vele WTC ‘ers die als koerskapitein het tempo en de route kenden! Willem Avontuur en Jantje Lensvelt waren onze vaste waarden, Willem en Jantje hebben ook deze editie met vele WTC’ers mee gefietst!
Inmiddels zijn we wat verder en coronajaren en een slecht weer jaar achter de rug. We zijn inmiddels aan de 5e editie toe, met iets minder dan 120 deelnemers verdeeld over 8 pelotons met top wegkapiteins, kunnen wij als organisatie weer terug kijken op een fietstocht, zoals wij hem bedoeld hebben.
Lekker fietsen, met vooraf een brabants bakske koffie en een worstebrooike, de zegen van de pastoor en nog een lang zal tie leven voor ome Anton 83 jaar (van Twan) !
En de eerste ploeg kan vertrekken, iedere vijf minuten de volgende. Het had geregend, de weg was nog nat, met als gevolg verschillende lekke bandjes, de deelnemers zagen er uiteindelijk uit als een mijnwerker. Bij de bananenstop en plasstop ging het over de klinkers richting Beerse. Sommige ploegen namen nog de tijd om een foto bij het bordje Den Hout te maken, ander vlogen daar aan voorbij. Ook de kermis in Beerse lieten ze rechts liggen.
Weer terug richting Olland, Merksplas naar Zondereigen. Het mooie grensdorp waar Guido Belcanto over zong “ik wil begraven worden, met mijn voeten in Olland, en mijne kop in Bels”
Even verder zijn we in Ulicoten, en staat de koffie en appeltaart op ons te wachten in buffet vorm voor een 120 man/vrouw prima geregeld daar door “de Kluis”.
De laatste 40 km nog ff uitfietsen via Chaam en Gilze naar de Vijfeikenweg, Den Hout komt in zicht, de kermis draait al op volle toeren de oliebollen pruttelen al in het vet en de eerste biertjes worden getapt.
Iedere groep met een eigen verhaal, en na het 10 biertje worden de verhalen alleen maar sterker! Tussen 7 á 8 uur taaien de meeste renners huiswaarts, het vocht is weer aangevuld en nog ff een stukske lekker uitfietsen. Een enkeling laat de fiets in Den Hout achter, met de gedachten dat hij de andere dag schoon opgehaald kan worden.
Volgend jaar gaan we voor de 6e editie van onze toertocht van Den Hout!
Het hoogtepunt van het najaar bij veel WTC-leden is toch wel Den Hout – Den Hout – Den Hout. Menige WTC’er geeft in zijn “Wie is Wie-verhaal” zelfs aan dat juist deze tocht één van hun mooiste ritten allertijden is. Nou dat wil toch wat zeggen.
Omdat ik me pas op het allerlaatste heb ingeschreven, heb ik de mail-berichten over de rit gemist, maar via de WTC-app begreep ik dat het gewoon om 08.30 uur verzamelen was bij het oude gemeentehuis. Dit gold ook voor Martien, maar hij was te laat en moest dus solo naar Den Hout rijden. Tijdens de rit wordt er bij de WTC altijd gewacht, maar voorafgaand aan de rit nooit.
Onderweg werd ik door Sandra bijgepraat over het reilen en zeilen van de rit en kreeg ik te horen dat de snelste groepen pas rond 09.30 uur vertrokken. Met dit kille natte weer was dat geen pretje, dacht ik nog.
Aangekomen bij de startplaats zag ik al veel WTC-shirtjes tussen de menigte staan. Iedereen zag er goed gesoigneerd uit en er hing een ontspannen maar chaotische sfeer, waarbij iedereen als in een mierennest door elkaar liep. Er moest ook zoveel gebeuren; koffie pakken, startbandje halen, ff fietsen kijken, bijpraten met Jan en alleman, worstenbroodje pakken, eigen fiets nog even checken, nog een bakje koffie ect ect, we hadden het er maar druk mee…. Tussen de mierenhoop zag ik ook Wim Rasenberg scharellen met een z’n mooi glimmend gepoetste fiets. Hij zag er wat nerveus uit, wellicht toch wat gespannen voor de tocht?
Rond 09.00 uur heette Gerard ons welkom en kon iedereen met de zege van de pastoor vertrekken. De pastoor had het oa over zelfbeheersing. Een groot goed als je het mij vraagt, maar met een hartslag van 180 tijdens het fietsen niet altijd even eenvoudig. De WTC sportgroep zou als laatste vertrekken. De groep die net voor ons vertrok was de sportgroep van Velo Amice. Allemaal mannen met een fiets van boven 10.000 euro en krachtige benen. Ze zagen er toch wel wat gespannen uit. Waarom weet ik niet, maar misschien kwam dit door het natte weer in combinatie met de wetenschap dat ze hard wilden gaan rijden. Zouden ze voldoende zelfbeheersing hebben? Ik weet het niet. Bij terugkomst enkele uren laten begreep ik dat er iemand hard gevallen was. Beterschap voor deze pechvogel in ieder geval.
Net na 09.30 uur vertrok onze groep. We waren in totaal met 7 WTC’ers te weten John, Martien, Gerben, Chris, Sander en Twan. Ook sloten bij onze groep aan: Gerald van Oerle (zoon van…) en Ruud Stoop (aka Ruud Sloop)
Den Hout uit werd mij al direct duidelijk dat de buienradar geen motregen aangeeft. Helaas word je daar echter wel kletsnat van en het blijvend opspattende water van je voorganger droeg daar alleen nog maar aan bij. Toen we vervolgens de bossen bij Vrachelen in reden werd het ook nog eens akelig donker. De ploegentijdrit in de Vuelta dit jaar was er niets bij. Na Oosterhout werd het gelukkig wat lichter en het tempo kon daardoor wat opgevoerd worden. Bij Bavel kon John het echter even niet bijbenen en waren we hem kwijt. Dit kwam niet zozeer omdat hij de kruissnelheid niet aan kon, maar meer omdat hij veel achteraan reed en steeds vol moest aan zetten na de bocht. Nadat we even afgesproken hadden om na de bocht wat meer zelfbeheersing te tonen door niet direct vol aan te zetten en John zich meer in het midden van de trein positioneerde ging het stukken beter en kon ook John regelmatig zijn kopbeurt afwerken.
Twan reed er lekker ontspannen bij. Deze ontspanning kwam pas na de start, want voor de start was hij te druk met groeten en handjes schudden van iedereen niet hem wel (of niet) kenden. Waar velen hem namelijk zien als de directeur van één de beste AH’s van Nederland, kan hij bij ons gelukkig gewoon heerlijk ontspannen als “De Hamster” rondrijden.
Net na Wortel hadden wij onze eerste stop. Vlak hiervoor werden wat kasseien aangedaan en daardoor voelde ik direct wat speling op mijn balhoofd. John vertelde mij dat hij hetzelfde probleem had. Nadat ik aan de chauffeur van de volgwagen een inbussleutel had gevraagd was dit probleem echter zo verholpen. Ook bij John z’n fiets wilde ik dit probleem verhelpen, echter John weigerde. “Het ging nog wel”, zei hij…
De weg werd voortgezet richting Den Hout (B) en daar aangekomen bleek het, net zoals in Den Hout (NL), ook kermis te zijn. Deze in België was alleen wat groter. Na de traditionele groepsfoto werd de weg vervolgd richting De Kluis in Ulicoten. Daar hebben we heerlijke appeltaart op. Gelukkig zaten we lekker warm binnen. De tour groep probeerden echter het zomergevoel nog wat te verlengen door op het terras te gaan zitten. Brrrrr….. zij liever dan ik. Ook Ad zag ik op het terras zitten. “Zou hij niet liever met de sport meegaan of heeft hij daar te veel zelfbeheersing voor? schoot door mijn gedachte…
Na Ulicoten waren het de laatste loodjes. Ik voelde me nog prima in orde en ik was niet de enige. Ook Gerald had er nog veel zin en onze zelfbeheersing was nog steeds een valkuil. Gerald nam vrij lange kopbeurten op zich, maar bij Molenschot werd hij voorbij gereden door Sander. En Sander zou Sander niet zijn als hij niet even zichzelf en de rest van peloton volledig in het diep rood liet rijden. Sander had namelijk zijn zinnen gezet op een scooter de erg ver voor ons uitreed en had zijn zelfbeheersing volledig aan de kant geschoven. Hierdoor kwam de snelheid al snel richting de 50 km/h. Chris zijn elastiek stond hierdoor direct onder hoogspanning en dreigde te knappen. De broedermoord van Molenschot kon echter maar net voorkomen worden doordat de scooter afsloeg en het peloton vormde daarom direct weer één geheel. Sanders explosie had echter wel z’n tol geëist. Uitgewrongen stonden we een minuutje later bij de Vijfeikenweg voor het verkeerslicht te wachten. Iedereen moest even bijkomen en dat gold zeker voor Twan die toch al een beetje blauw was aangelopen.
Richting Oosterhout verloor ik zelf maar weer eens mijn zelfbeheersing en besloot ik om nog even aan de boom te rammelen, maar al snel probeerde Gerald mij in te halen. Op de vraag of hij nu nog sneller wilde gaan, antwoordde hij dat hij dacht dat ik overgenomen wilde worden omdat ik onder in de beugels ging. Dat was niet het geval en Gerald ging weer terug in het wiel. Bij Oosterhout had nu iedereen zichzelf een beetje kunnen uitleven en had iedereen definitief zijn zelfbeheersing teruggevonden. We waren er met andere woorden wel zo’n beetje klaar mee. In het bijzonder Chris die, toen de route ons met een lus om Den Hout wees, wanhopig nog riep of we niet gewoon direct Den Hout konden inrijden….
5 minuutjes later reden we Den Hout dan toch binnen en werden we getrakteerd op een lekkere oliebol met een koud pilske. Het was weer een geslaagde rit en in het bijzonder gaat de dankbaarheid uit naar de organisatie die zichtbaar veel tijd en zorg besteed heeft aan de organisatie.
De afgelopen week zag ik al het e.e.a. voorbijkomen over de Rivierentocht. Ik voel mij altijd verbonden met het water, misschien was ik in een vorig leven schipper, al denkt paragnost J. Haanskorf eerder aan een dolfijn.
Het hitteprotocol zorgde ervoor dat we al vroeg aanwezig moesten zijn. Sander, de echte dolfijn, vroeg zaterdagavond nog maar eens hoe laat het vertrek was. Bij de start bleek hij er helemaal niet te zijn, een excuus hiervoor hebben we niet meer gehoord. Vaste Sportrijders Twan, Jan Willem en weg- en waterkapitein M10 waren er wel. M10 had deze mooie rit goed voorbereid. De groep werd aangevuld met Ad, Flip, vaste gastrijder Kevin en Jon, the Spanish Inquisition uit Carromontaña (Wagenberg). De Nederlandse Jo(h)n is er wel, maar die kon niet mee. Om geloofwaardig over te komen had hij zelfs zijn stuur van zijn racefiets afgebroken begreep ik.
Samen met M10 op kop rijden we rustig Made uit. Ik zei tegen hem dat wanneer Thijs er wel bij was geweest, we hier waarschijnlijk al 37 gereden hadden. Op dat moment komt JW naast mij rijden met de vraag of we een toertocht gaan rijden of zo? Onze gesprekstof zakt tot een minimum en zo vliegen we door het eerste gedeelte.
Het weer is geweldig met nauwelijks wind. Vanuit Waspik rijden we richting de eerste rivier en richting Heusden. Ik zie M10 naar voren snellen om de weg te wijzen, maar ik neem het graag van hem over, hij doet al genoeg. Met jeugdig enthousiasme rijd ik de brug bij Heusden op en wil aanzetten voor het viaduct richting Bern. Kapitein M10 maant om rustiger te rijden en uiteraard wordt hier gehoor aangegeven. Wanneer JW vandaag op kop rijdt dan gaat het zeker nog een stukje harder, hij is ongelofelijk sterk. Kevin en Jon rijden eveneens sterk en lijken geen moeite te hebben met de snelheid. Twan en M10 pakken altijd hun kopbeurten en tijdens het overnemen is er altijd even een grap of een lach, we genieten van de rit.
Over de helft komt Ad steeds meer naar voren. Wat eveneens opvalt is dat hij verbaal steeds meer hoorbaar wordt. “Voor, achter, let op rechts…enz.” Zou hij dat thuis ook zo doen vroeg ik mij af? Flip is zonder dat ik het wist aangesloten. Ik weet dat hij geen fan is van heel hard vertrekken, dus zal hij het begin wat minder gevonden hebben, maar hij geniet enorm van het fietsen de uitzichten geeft hij aan. Mooi dat hij erbij is.
Bij Rossem zien we de Waal liggen en zo rijden we over prachtige wegen richting Zaltbommel waar we de brug al zien liggen. In Brakel moest ik nog aan Thijs denken. Niet zozeer door Brakel zelf en het gevoel wat wel eens opkomt als hij weer aanzet, maar ik zag in mijn ooghoek een winkel met Thijs op de gevel. Zag ik dat nu echt of is het de vermoeidheid dat ik dingen begin te zien die er niet zijn? Of het feit dat ik 35,6 gemiddeld zie staan en dan automatisch aan Thijs moet denken, dan is 35,9 mogelijk! Ah fijn, toch mooi dat ook Thijs er op deze manier weer bij was.
Persoonlijk dacht ik begrepen te hebben dat we bij Poederoijen een koffiestop zouden doen. Richting Poederoijen geef ik nog een keer alles om daar een korte pauze te hebben. Aangekomen bij Brasserie de Buurman (prachtige plek om te stoppen), rijden we volle snelheid door. M10 stopt niet werd mij al ingefluisterd. We vervolgen onze route langs de Afgedamde Maas en slaan aan het einde rechtsaf om langs de Bergsche Maas richting de Keizersveerse brug te gaan. Ik kon het toch niet laten en vroeg aan M10 hoe het nu zat met die stop. M10 was duidelijk, je gaat toch niet onderweg stoppen bij een ritje van 130 km. Ajai kapitein en we rijden verder.
Ik zie dat Twan zich naar voren snelt om het tempo nog eens te verhogen. Twan laat zich bij het pontje van Dussen afzakken en M10 rijdt nu voorop en ik zit achter hem. Een stuk verder verderop zie ik dat hij slingert van links naar rechts en een smak op de grond maakt. Ik schrik en weet nu nog steeds niet of ik langs of over hem heen ben gefietst of gesprongen. Waarschijnlijk overheen want M10 appte mij in de avond dat mijn band op zijn rug stond. M10 staat al snel op en is flink geschaafd, zijn helm is beschadigd en ik kijk ondertussen zijn fiets na. Die is zeker beschadigd bij zijn stuur, maar alles werkt verder nog. We zijn allemaal geschrokken, hoe het precies heeft kunnen gebeuren weet hijzelf ook nog niet. Er zat in ieder geval een bobbel in het stuk asfalt en zodoende dus even de controle over het stuur verloren lijkt het. Als hij een beetje van de schrik is bekomen besluiten we rustig de route af te maken.
In Made aangekomen gaat M10 uiteraard naar huis en gaan we met een aantal renners toch nog even koffiedrinken om er even nader bij stil te staan. Nu een dag later maakt M10 alweer grappen en is de nacht niet heel slecht gegaan. Gelukkig maar. Jammer van het einde, maar we hebben allemaal erg genoten van deze prachtige route van M10 met een mooie groep renners.
Op verzoek wordt er op deze zomerse 10e september om 8.00 uur gestart. Dat is fijn want de gevoelstemperatuur is bij de start al 26 graden. Wat ben ik blij met mijn WTC zomershirtje, ik heb het deze zomer goed gebruikt, ben benieuwd of vandaag de laatste keer is dit jaar dat ik het aantrek.
Bij het verzamelen bij het Oude Raadhuis om 8.00 uur worden er drie groepen gemaakt, de sport gaat met de kapitein de Riviertocht rijden, de trim gaat rondom Breda en de tour gaat met John een rondje Meerkerk maar dan anders rijden. Bij het vertrek werd niet getreuzeld, op de Blockmekerstraat had ik mijn 1e PR al te pakken dus aan de wegkapitein maar even gevraagd of het ook in een tourtempo kon. Gelukkig, dat kon. Via Raamsdonksveer de brug over naar Hank en zo naar Nieuwendijk en Sleeuwijk. Daar weer de brug over naar Gorinchem en via Schelluinen langs mooie wegen naar Noordeloos en Meerkerk. Hollandse taferelen deze fraaie ochtend, lekker fietsen langs water, molens, koeien en schapen. Zelfs mooie slogans die langs de route hingen om het treingebruik te stimuleren. Een ervan was zo goed dat ik hem zelfs onthouden heb: “Als de trein op tijd komt, is dat perrongeluk”.
Aan kop werd goed afgelost door de 9 aanwezigen en John was daar meesttijds te vinden om de weg te wijzen die voor een aantal toch nieuw was. Ondanks dat hij niet op zijn “goede fiets” reed, was daar niet veel van te merken. In Meerkerk werd weer zuidwaarts gestuurd naar Arkel. In Gorinchem was het even oppassen geblazen door de vele vroege fietsers en drukke wegen, er ligt maar 1 brug daar en die moesten we ook over. Na een verrassende afslag naar Woudrichem, reden we via Almkerk naar Dussen en zo weer naar Raamsdonksveer en om 11. 00 uur reden we de May op. Mooi, want mijn bidons waren leeg, de zon brandde al behoorlijk en de temperatuur was behoorlijk gestegen.
John, bedankt voor het zomerse rondje Meerkerk andersom, dan is die toch weer anders.
Wat een geweldige bijpraat ochtend was het afgelopen Zondag. 3 groepen gezamenlijk op het terras van Shirley zien genieten. Prachtig. En zo spreek je kleppers van alle groepen en hoor je nog is wat. De Trim wilde wat langer fietsen en waren er pas om 11:22 uur. Die hadden wel veel meegemaakt maar dat maakte de rit niet minder leuk bemerkte ik. De tour was de grootste groep vandaag , te groot voor een teambus(je) De Sport was dan weer erg vroeg op het terras ( trek in koffie zeker) die mannen zitten iedere week aan de dis. Word daar nog wel gefiets? ???? Als luistervink ving ik wel iets op van : maar 5 sporters , een teambus om renners te lokken ? Dus voor de Sport een beetje reclame. Stap as zondag in de tourbus vd Sport en maak een mooie rivieren rit mee. En….het word geen bumpy ride.
WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
