Voordat we vertrokken wilden we natuurlijk wel even van Wim weten hoe zijn trip naar de West was geweest. En die was goed, wat goed is. Hoewel het leek dat het vanaf de landing tot aan Made bijna langer duurde dan de vliegreis zelf. Gerard V., die de tocht had gedeeld ging noordwaarts. En enige verbazing mijnerzijds omdat ik verwachtte zuidwaarts te gaan. Maar het werd het Neusje van de Zalm. En dat ligt in het land van Heusden en Altena. Dus over de Keizersveerse brug richting het oosten. Het was in elk geval schitterend fietsweer met nauwelijks wind.
En voor de zoveelste keer op rij, ik heb weer gemist waar nu precies het Neusje van de Zalm was.
Voor mij is het altijd leuk om door Dussen te rijden, mijn vader komt daar vandaan. Het was slingeren door Dussen en langs alle schoonheid (ik ben natuurlijk bevooroordeeld) van het landschap rond de Dussen. Een stukje van mijn jeugd komt altijd naar boven.
Ik moet bekennen dat ik eens stukje kwijt ben, maar op en bepaald moment reden we parallel aan de weg van Dussen naar Heusden en de weg tussen Nieuwendijk en Giessen. En ik kan me niet eens vaag herinneren dat ik daar ooit geweest gefietst heb. De weg was recht, de weg was lang. Maar aan het eind kwamen we aan bij de brug bij Heusden over de Maas uit, waar er drie afsplitsten. We schoten na een paar kilometer een fietspad, dat deels met gravel bekleed was, waar we uitkwamen bij Elshout en zo het halve zolenpad opgingen. Bert leidde ons vanaf daar richting een bruggetje over het Drongels kanaal alwaar wij het bos indoken om er bij de Roestelberg weer uit te komen. Vandaar af naar het Halve zolenpad. Net voor dat we Waspik in reden werden we nog verrast door een ontklede man in het struikgewas. Het is mogelijk dat alleen ik en Erno het zagen, er werd verder niet over gesproken. En we reden net te snel om een eventuele reden te zien. We waren ook niet per se nieuwgierig. Dit dan toch maar even tussendoor.
In Geertruidenberg nam ik afscheid en we kijken uit naar het weekend. Om een mooie reden!
Voor vandaag, zondag 18 augustus, staat een rit naar Nieuwmoer op de planning. Maurice van der Ven is de koerskapitein van dienst. De hoffotograaf Peter heeft zijn wekelijkse foto’s gemaakt dus we kunnen vertrekken. Ik houd mij de eerste tientallen kilometers gedeisd, de nacht was te kort. Met 10 renners naar het zuiden; Maurice, Corné, Frans, Peter V.(met leiderstrui) Adrie, Erik, Anneke, Peter B. en John H. met zijn gekwetste knie. Richting Den Hout, Oosterhout en Dorst. Dan zit ik al te denken, bekende wegen maar hoe naar Nieuwmoer? Nou, Maurice laat zien hoe dat moet en gaat vele kilometers lang op kop. Achterin wordt er volop gekletst. Met John neem ik nog wat dingen door over wat ons afgelopen donderdag overkwam met de tegemoet komende auto met een bestuurder die aan het spelen was met zijn telefoon. Een nare val voor John en ik kon de auto ternauwernood ontwijken. Gelukkig blijft John sportief en zo ook zijn knie in beweging. Schade aan het materiaal is rot maar ook dat komt goed. Met Peter (leiderstrui) heb ik nog een praatje over afgelopen dinsdag. Rijd hij mij om 7 uur in de ochtend voorbij met een GELE trui. Moet niet gekker worden. En dan niets zeggen. Dus die heb ik even teruggefloten. Spaar jij leiderstruien Peter? Volgens mij ging hij naar Tour de France Femmes in Dordrecht maar reed hij eerst over Nijmegen of zo. Wat zeggen ze ook alweer over een gele trui? Nooit in rijden? Of zoiets? En gisteren 1 aanwezige bij het vertrek van TMM. Zeker met vakantie. Het zal allemaal wel. Dan schudt Anneke bij mij aan de boom. Heb jij nog een duim om wat uit te schrijven? Ja wel 2 Anneke. Ik zal wel eens proberen. Maar dan denk ik gelijk waar moet dat dan weer over gaan? Dan ben ik gelijk op zoek naar aanknopingspunten voor een verhaal. Tijdens het ontbijt lees ik op de app van de NOS een verhaal van wielerploeg Lidl-Trek over icepacks, spiegeltjes en elektrode: specialist helpt Lidl-Trek aan zadelcomfort. Mijn nieuwgierigheid is gewekt. Vrijwel alle wielrenners krijgen vroeg of laat zadelpijn en zitvlakklachten, vooral in het vrouwenpeloton een pijnlijke kwestie. Interessant verhaal en een taboe. Dat het met het zweten en schuren daaronder wat bultjes en ontstekingen ontstaan is begrijpelijk. Dan is het advies om een spiegel te gebruiken. Zouden ze dat bij ons in het peloton ook doen? Terug naar de rit. Over Bavel een stukje slingerdreef naar Chaam. Meersel-Dreef ontwijken voor de vlooienmarkt. Hazeldonk en via Oekel naar Wernhout. Dan volgt Achtmaal en jawel hoor NIEUWMOER. Gelijk rechtsaf en er weer uit richting Schijf. Adrie springt nog een keer van de fiets? Ik denk mooie stop voor koffie……. Geen medestanders.
Adrie komt er weer aan en we gaan verder naar het noorden; Sprundel en Etten Leur. Langs Den Elsakker. Hé een podium in de tuin? Een optreden van de sport? Of gaan ze muziek maken? Even de socials afwachten met foto’s en/of filmpjes! Langs Wagenberg trekken we naar de May. Een mooie uitgezette tocht van Maurice, klasse! Thuis met 110 km op de teller en lekker gereden en daar gaat het om. Tot de volgende keer.
Op deze mooie zondag op ’t gemakske naar Made gefietst, deze keer niet in gezelschap van Boukje en ook John H is mij niet in sneltreinvaart voorbij komen rijden. Merk overigens op dat John altijd heel vriendelijk groet en vraagt of ik “aan wil haken” in geval wij elkaar wel treffen op weg naar Made. Aangekomen in Made staat een klein gezelschap mij op te wachten, later volgen er nog ’n paar, maar al met al geen echt grote groep en dat zal alles te maken hebben met de vakantietijd. Maar wie niet ontbreekt is onze zeer gewaardeerde huisfotograaf. Heel bijzonder en een compliment waard wat Peter nog steeds allemaal doet voor WTC! Ik heb het genoegen een praatje te mogen maken met Flip, die weliswaar nog niet geheel hersteld is van zijn hamstring blessure, maar die -mogelijk mede door een sterke ruggengraat- toch van de partij is en wel met zijn bijzonder fraaie Cipollini. Ik ken 1 andere clubgenoot die eerder zo nu en dan op een Cipollini reed en dat is Geraldinho. Wat ik destijds ook zo bijzonder aan deze fiets vond, was het carbon zadeltje. Onlangs vertelde Geraldinho mij dat er in huize Veekens enkel en alleen nog maar wordt geïnvesteerd in fietsen en stofzuigers, d.w.z. fietsen voor de heer en stofzuigers voor de vrouw des huizes. (dit naar aanleiding van een uitgebracht advies van DNB om mensen met spaarcentjes te verplichten deze spaarcentjes in te zetten voor de verduurzaming van hun kot, mochten de energietransitie doelen onverhoopt niet gehaald worden). Het voert te ver om de complete verzameling fietsen van Geraldinho (Gerard, Pakhaas) op te sommen, maar naast de eerder genoemde Cipollini mogen 2 fietsen hier toch niet onvermeld blijven, t.w. de roestvast stalen Tommasini en de meest recente aanwinst de BMC met geraffineerd weggewerkte ondersteuning. Begrepen dat met name voor het laatste rijwiel penning 16 is afgetikt, maar ach … dan heb je ook wat! Peter V zal erover mee kunnen praten, hij heeft ook zo’n pracht fiets, maar dan in een andere kleur. En, toch nog een extraatje … de Cassati van Gerard heeft ook wel iets: ooit lichtblauw en nu in de kleuren van de Italiaanse vlag. Onze Helene (jullie weten wel hé, er is ’n col naar haar vernoemd) rijdt ook Cassati. En verder zag ik daar o.m. Piet staan, deze keer niet met de Koga e-bike, maar met zijn Specialized. Achteraf bezien is hij maar wat blij geen belangstellenden te hebben gevonden voor deze fiets, die kort in WTC WhatsApp heeft gestaan. Vrijwel dagelijks maakt Piet nu, samen met Geraldinho, tochten op voornoemde Specialized, zo vertelde hij, en als de accu’s het toelaten dan worden er lusjes dan wel lussen aan de tochten geplakt. Deze 2 mannen rijden het asfalt dun en hun motto lijkt te luiden: Een dag niet gefietst, is een dag niet geleefd. Hoe mooi is het om dit als pensionado’s te kunnen doen en er zoveel plezier aan te beleven! Er wordt lekker gekeuveld op de vroege zondagmorgen bij het oude gemeentehuis van Made totdat voorzitter Ad onze aandacht vraagt. Er is namelijk een wisseling waar het betreft de leiderstrui en het is Peter (Verhagen) die zich nu in dit door velen toch felbegeerde tricot mag hullen. Nadat Anneke het life event heeft vereeuwigd, mogen en gaan we los. De Trimgroep is er weer met een mooi gezelschap, als volgt: Antoon, Erno, Gerard V, Johan S, John de W, Peter K(o), Piet, “gastrenner” Erik vd H en ondergetekende. Wim, die er vrijwel altijd is, geniet nog lekker op Aruba van vakantie en 50 jarig huwelijk met zijn Jeanne. John heeft weer een fantastische route voorbereid en wel naar Bokhoven. Er wordt koers gezet richting Raamsdonksveer en in Raamsdonk nemen we het zogeheten Halve Zolenpad naar Waalwijk. Even lijkt het er op dat Erik ons in Waalwijk gaat verlaten: waar wij rechtdoor gaan, slaat hij linksaf. Waarschijnlijk een vergissing, niet veel later is hij weer bij de groep. Binnen WTC hebben we eerder “IJzeren Willem” als clublid gehad. Nu is er sprake van “IJzeren Antoon”. Antoon is gestart op kop en blijft alsmaar op kop, waarbij er verder mooi gerouleerd wordt. We vervolgen onze weg via Drunen, Vlijmen, Bokhoven en aan praat geen gebrek. Een eigenwijs kipje krijgt zo nu en dan de kolder in de kop en probeert met name op de rechte stukken ietsje meer vaart te maken. Echter, de gevestigde orde, zijnde een afsplitsing van de Jonge Renner, inmiddels older, wiser en het haantjesgedrag ontgroeit, laat zich niet gek maken en houdt vast aan het eerder ingezette tempo. En passant krijg ik van Erno een lesje onderhoud fietsketting. Prima resultaten te bereiken met behulp van de (elektrische?) tandenborstel wordt mij geleerd. Vader Leo is ook ter sprake gekomen. Herinner me nog heel goed dat deze buitengewoon aardige man destijds pogingen in het werk heeft gesteld om mij de kneepjes van het “zunig rijden” bij te brengen. Via Herpt bereiken we Heusden. Piet rijdt lek, ik hoor de kreet “stootlek” vallen. De kasseien van Heusden bieden ons voorts de gelegenheid om het teveel aan buikspek weg te doen trillen en dan is het aansluitend lekker uitfietsen, terug op huis aan. Ik neem afscheid bij de Boerenbond in Raamsdonksveer. Het was weer een bijzondere zondagmorgen. Leuk ook dat Erik met ons meeging. Prachtige fiets waar hij mee rijdt, ’n Giant. Dank allen voor de gezelligheid en een extra dankjewel voor John. Top tocht! Anne-Mieke
Geraldino vertelde me tijdens de herdenkingsrit van 28 juli dat hij van deze rit zijn laatste fietsverslag zal maken. Na 25 jaar is zijn inspiratie verdwenen. Alle lof voor Gerard. Ik probeer van deze rit langs de Maas een verslag te maken. Zondagmorgen stonden acht trimmers en een “gast”renner van de tour/sport Erik van der Hoeven klaar om richting de Maas te gaan fietsen. Eerst was er nog een wisseling van de leiderstrui echter alles kon nog veranderen door een nieuwe wijze van berekenen met “snipper”dagen. Zijn dit snipperdagen of komen er ook nog ouwe lullendagen bij? Net voor vertrek kreeg ik nog een opmerking van onze huisfotograaf dat het druk op mijn stuur was met een “laptop” en een Garmin. Eerste rit met de garmin die ik nog niet helemaal begreep en als back up mijn telefoon. De huisfotograaf begon direkt op allerlei knoppen van de Garmin te drukken en ik was benieuwd of dit nog wel goed zou gaan. Eindelijk vertrokken en Antoon nam resoluut de kop naar de Halve Zolenpad. Altijd fijn fietsen daar wel goed opletten voor de dwars weggetjes. Erik was intussen ook koptrekker echter ik riep rechtsaf en Erik ging naar links. Achteraf vertelde hij me dat hij van kop af wou. In Drunen en Vlijmen reden Gerard en John op kop om de trimmers veilig door deze plaatsen te loodsen. Drie maal fout gereden, de garmin werkte toch nog niet goed (huisfotograaf?) Dwars door Bokhoven het fietspad op , langs het Oude Veerhuis en langs de Maas. Mooi fietsen daar. We kwamen nog een bekende tegen op het water nl. de Z8 Zilvermeeuw. Bijna in Heusden gefluit van Piet, lekke band bij Piet. Met hulp van Erno en Erik werd dit opgelost. Via de kasseien van Heusden en door de Overdiepse polder richting Made. Net op tijd voordat het echt heel warm werd. Al bij al tevreden trimmers met deze mooie rit.
Op donderdag begint het bij de voorzitter te kriebele;”Waar gaan de ritten dit weekeind heen van de verschillende groepen?”. Voor de tour was nog geen route bekend dus app ik in de app WTC wegkapiteins/leiders; Hilvarenbeek. Ad vraagt onmiddellijk is dit dezelfde rit als die van 26 mei? Waarop ik aangeef om ditmaal boven Tilburg door te rijden. Ik zal de route wel ombouwen. Ditmaal gebruik ik hiervoor Komoot. Zaterdag voorafgaand aan de rit nog een buurt-BBQ gehad, echter zonder klootschieten maar ook met een leuk spel. Zondagmorgen toch weer vroeg en fris en fruitig op. Marianne vertrekt op tijd naar Rotterdam om daar met Elly Rullens een tourrit te rijden bij gelegenheid van de Tour de France Femmes. Als ik vertrek is het al lekker weer en de voorspelling is dat het warm kan worden vandaag. Daarom neem ik een grote tweede bidon mee. Via Witte weg en de Scheerbiestraat rijd ik richting Made. Leo heeft nog immer veel last bij het slapen en gaf aan dat hij niet mee rijdt. Jan Vermeulen had ik de laatste weken gemist, hij was op vakantie naar Japan geweest. Bij AH kom ik Peter Verhagen tegen die al een extra lusje rijdt. Bij het oude gemeente huis aangekomen, staan daar al enkele renners te wachten. Het is goed merkbaar dat de vakantieperiode gaande is. Voor vertrek wordt de nieuwe leider in de rode leiders trui gehesen. Door de vakantie gaat de trui van Adrie Veregghen naar Peter Verhagen. Na al deze plichtplegingen vertrekken we met een groep van acht voor de rit. T.w. Ad en Anneke van Wesel, Flip Segeren, Adrie Verregghen, Peter Verhagen, Peter Bastiaansen, (gastrijder) Jan Vermeulen en de schrijver van dit verhaaltje.
In de schaduw van de bomen is het goed fietsen op wegen zoals de Bergsebaan richting Teteringen. Via de Ketenbaan wordt en de Steenhovensebaan rijden naar Dongen. Na Dongen volgt de Moer en op kop laten Ad en Flip zien dat ze laatste keer niet voor niets met de sportgroep mee gegaan zijn. In Loon op Zand gebeurt het waar ik met Komoot bang voor was; die lijdt ons naar een bezienswaardigheid n.l.de plaatselijke tennisbaan. Hierna pakken we de route weer op richting Berkel-Enschot waar we dwars doorheen fietsen om vervolgens richting Heukelom te rijden waar het café van Mie Pieters passeren als we richting Moergestel rijden. Het mooie weer zorgt er voor dat het al aardig druk is op de verschillende fietspaden en wegen. Als we Moergestel uitrijden, steken we de A58 over om in de richting Biest-Houtakker te rijden. We rijden over een mooi oud bruggetje over het Wilhelminakanaal. Na Biest-Houtakker gaan we in de richting van Hilvarenbeek waar er voor gekozen is om de kern zo veel mogelijk te vermijden. Wat niet wegneemt dat er links en rechts toch wel wat klinkerstroken zijn. Anneke komt even naast me rijden en laat weten dat ze dat niet van mij gewend is. Ja, Komoot die heeft zo zijn trekjes en weet ons bij het landgoed Gorp en Roovert zelfs over een aardig stuk gravel te sturen. Zo komen we ook weer langs de kapel waar het nooit later wordt dan 17.35 uur. Na het landgoed Gorp en Roovert rijden we België binnen naar Poppel. Daar merken we dat de fietspaden van links naar rechts gaan op de vreemdste plaatsen. Echter Poppel laten we achter ons en we gaan richting de Nederlandse grens bij Bedaf. Eénmaal over de grens gaan we via Klein Bedaf en Terover naar Alphen. Van hieruit nemen we een variant over de Gilzeweg waar we de afslag Altenastraat nemen om op Horst te komen. We laten Gilze rechts liggen om even een stukje Bavel te rijden tot de Raakeindse Kerkweg. Hier draaien we richting Molenschot om vervolgens langs de kaasboerderij naar Dorst te rijden.
Hier komen we achter een groep uit Oosterhout te rijden die ons uitnodigen na de rit bij het Zonneke in Oosterhout. We houden wijselijk de route via Den Hout aan waar ik op Ter Aalst linksaf draai want ik wil vanmiddag nog naar de koers wil gaan kijken. Pierre Boulangé zit daar al op het VIP-terras om Mathieu blij te maken met een foto van hem en Annie op dat terras.
Het is inmiddels hoogzomer geworden. De boeren zijn druk bezig met het oogsten van het graan, de zon gaat alweer wat sneller onder, op straat wemelt het de hele dag van de kinderen en de meeste mensen zitten volledig in vakantiemodus. Ook bij de WTC is het komkommertijd, maar door het goede weer was de opkomst toch relatief hoog voor een vakantierit.
Bij de sport reden we met vieren, te weten John, Martien, Twan en ikzelf, aangevuld met gastrijder Kevin. Ik was al blij dat er met de sport gereden werd, want dit is lang niet altijd zo in de zomer. Mocht dit niet het geval geweest zijn, dan was de trim ook een mooi alternatief geweest, zo merkte ik een aantal weken geleden toen ik met ze mee reed en me helemaal welkom voelde.
Erik had voor de gelegenheid afgemeld. Hij wilde graag met de Trim mee, omdat hij een blessure had. Na dit nieuws werd dan ook direct afgesproken dat we na afloop van de rit bij d’n Elsakker bieren zouden gaan drinken, iets waar Erik altijd fel op tegen was en het ons altijd steevast verbood te doen. Inmiddels moet hij ook al niets van cola meer hebben…
De rit ging over de Kalmthoutseheide. De route was op verzoek speciaal uitgetekend voor de sportgroep door Peter Broeders. Hij weet immers al de weggetjes wel uit zijn hoofd en daar willen we als sportgroep dan ook dankbaar gebruik van maken. Peter ondersteunt niet alleen in het maken van mooie routes en met het maken van foto’s, hij gaat ook mee met het drieluik Made-Maastricht-Nijmegen-Made. Niet als renner, maar als bestuurder van de volgauto. Harstikke fijn Peter, we hebben er zin in!
Doordat ik op zaterdag een rondje had gemaakt waarbij ik erg diep had moeten gaan, voelde mijn benen nog niet erg goed aan (#indekken). En tja, we zouden toch zeker 120km gaan rijden, dus met enige gereserveerdheid wilde ik de eerste 2 uurtjes maar volmaken, om daarna opnieuw te bepalen hoe ik verder zou gaan. Gereserveerd rijden of niet, direct over de A59 zat het al op een lint en in Den Hout kreeg ik van John al te horen dat 35 a 36km/h de snelheid moest zijn. Zoals normaal reageer ik hier niet verbaal op en enige kilometers later constateerden Martien en ik dat John op kop met 38km/h windtegen het viaduct opreed. Dit gaf ons natuurlijk direct een vrijbrief om niet meer op de snelheid te hoeven letten en hiermee was het afzien voor John definitief begonnen. Voor Twan was het afzien kennelijk al langer aan de gang want zijn kopbeurten hielden van meet af aan niet over. Zijn vakantie in Zuidoost Azië heeft hem qua fietsen niet echt goed gedaan. Waar in Zuidoost Azie vaak de huwelijken sneuvelen, is het voor Twan de conditie die daar gesneuveld is. Persoonlijk denk ik dan ook dat hij dit jaar niet meer op zijn oude niveau zal terugkeren. Erg jammer…
Via de oostkant van Breda werd naar het zuiden gereden over bekende wegen. Het was niet druk en de wegen lagen er prima bij. Na Zundert kwamen we op wat ongebruikelijke wegen en werd België bij Nieuwmoer binnen gereden. De infrastructuur werd, zoals algemeen bekend, in België een stuk minder en zeker voor fietsers. Fietspaden (als ze er al zijn) zijn vaak veel te smal en in het geheel niet geschikt voor wielrenners. Op de weg rijden is dan vaak een aantrekkelijk alternatief. Gelukkig kan er in België wel op meer begrip voor de sportfietser gerekend worden, dus dat scheelt weer. Op de fietsstraat bij de Kalmthoutseheide ging het helaas toch bijna mis met een auto die hier stapvoets reed. Toen we deze auto wilde inhalen, kwamen we bijna in botsing met een tegemoetkomende groep wielrenners. Gelukkige liep alles goed af, hachelijke momenten zullen er altijd blijven. Na de prachtige Kalmthoutseheide kwamen we in Essen waar de fietspaden altijd een drama zijn. Gelukkig konden we hier vrij vlot doorheen en kwamen we weer op bekende wegen. Peter had echter nog een verrassing in petto, want na Schijf liet hij ons rijden over het Moervenstraatje om vervolgens uit te komen bij de Rijsbergseweg. Echt een pareltje in de polder aldaar, dat ik iedereen kan aanraden een keer te rijden.
Na de Rijsbergseweg kwam vanuit mij het verzoek even te stoppen. Vanwege een vergroeiing van mijn teen had ik hier erg veel last aan. Even de schoenen uit was dan ook de hemel op aarde. Na 2 minuten konden we weer doorrijden. Kevin zat weer op kop en reed eigenlijk de gehele rit heel erg sterk. Jammer dat hij niet in een WTC pak gezien wil worden. Nu Prinsenbeek in zicht leek te komen, werd het tempo wat verhoogd. Twan moest alle zeilen bijzetten om mee te komen, maar zoals we Twan kennen, vindt hij dit fantastisch. John vond het allemaal wat minder en bleef hameren op 35 a 36 km/h. Vijf minuten later arriveerden we met een fantastische eindsprint van Martien bij d’n Elsakker en kon de spanning van de benen. Na de koffie met appeltaart, konden we onder het genot van een Kwarremont constateren dat we goed hadden geluisterd naar John’s herhaaldelijk verzoeken om niet te hard te gaan. We hadden keurig 35 km/h uur gereden. Gemiddeld dan….
Dat ging de trimploeg doen op zondag 28 juli. Wij gingen namens de vereniging een eerbetoon brengen aan overleden fietsvrienden. Het was een idee van Wim Rasenberg, want het is ongeveer een jaar geleden dat Jan Lensvelt overleed. Iedereen vond het een mooi gebaar om dit te gaan doen. Op de fiets naar Meerseldreef. Tegenover de paters (die er intussen niet meer zijn) zeggen we dan. Bij de grot ter ere van Maria. Een prachtige lokatie om dat daar te doen. Vele mensen van heinde en verre gaan hier al decennia naar toe. Mensen die geloven en niet geloven, komen te samen op deze toch wel speciale plaats. Dus wij ook. Wim had ook Peter Broeders gebeld die samen met zijn eega Annie al op ons stond te wachten bij de poort. Om 10 uur waren wij daar. Er was nog een mis bezig dus even wachten.Toen de mis ten einde was konden wij naar binnen. Wim had een grote kaars gekocht en sommigen van ons een wat kleiner exemplaar. Peter en Annie zorgden voor mooie foto’s van de herdenking die de meesten van jullie zeker al gezien hebben. Ik zou een klein woordje zeggen deze ochtend. Dat heb ik dus ook gedaan Uiteraard werd niet Jan alleen herdacht maar ook andere fietsvrienden die ons al langer geleden zijn ontvallen. Dat zijn o.a Willem Avontuur, Jan Sestig, Jan Driessen, Stan Joosen, Goof de Wijs en waarschijnlijk ben ik er een paar vergeten maar daar moet je mij maar voor excuseren. Ook de mensen die nu ziek zijn die wij kennen en hopen op beterschap, ook daar werd aan gedacht. Zo kent iedereen wel iemand of heeft het zelf ondervonden of meegemaakt. Daarom werd er ook een minuut stilte gehouden om zowel bij onze fietsvrienden als bij iedereen die ziek is, stil te staan. Om dit te mogen doen op zo’n mooie locatie en dat op een mooie zondagochtend geeft iedereen een voldaan gevoel. En onze fietsvrienden daarboven zullen tevreden zijn dat ze er nog steeds bij horen en zeker niet vergeten zijn. Dat is de WTC!
Nu hadden Peter en ik wel bij de juiste rotonde afgesproken in Geertruidenberg en gingen we gezamenlijk naar Made. Alwaar ik (loskomen van mijn jeugd blijft lastig) nog een prettige gesprek en les had, met en van meneer van Oerle (als het over elektriciteit gaat, daarbuiten gaat die eretitel er weer even af)
Bewolkt maar geen wind. En een temperatuur die perfect was voor een mooie tocht.
Dat idee hadden meer trimmers en het was ook goed bezocht. Ook, of misschien juist, in de vakantietijd. De meesten van ons kunnen de schoolvakanties mijden. Het was een tocht die ons aan de zuidkant van het Hollands Diep door de polders westwaarts naar Dinteloord leidde. In de winter taai, in de zomer een pracht. Mits je van Nederlandse polders houdt natuurlijk. Het enige echte reliëf in het landschap zijn dijken en sloten.
Opnieuw wist John weer een route aan elkaar te macrameeën waarvan ik veel stukken gezien heb waar ik me niet meer van kon herinneren dat ik er ooit geweest was. Het is altijd weer verrassend. Het heeft overigens ook te maken met mijn belabberde geheugen.
Het was ook prettig dat in de gesprekken die ik had iedereen er wel goed in zat. Altijd fijn als het je fietsmaten goed gaat.
Een fijn gesprek gehad met Gerard V. Die in zijn nopjes was met de prachtige overwinning van Remco Evenepoel. En ik was het in elk geval met hem eens dat het indrukwekkend was wat dat jonge kereltje neer wist te zetten. En Gerard heeft weer een nieuw talent gespot. We gaan weer zien of deze belofte ook uitkomt.
We kwamen op de weg terug langs Oudenbosch. Over de weg waar ik goede herinneringen aan had toen ik met mijn vader op woensdagmiddagen naar de wielerbaan aldaar ging. Oude glorie, begin jaren 80 al.
En gelukkig was de fietsbrug over de Mark bij Zevenbergen weer open. En die was bovendien prachtig opgeknapt. De enorme betonblokken blijven mij wel verbazen. Ik snap dat je er geen auto’s over wil, maar m.i. is het ook wat onhandig voor fietsers.
Bert en Gerard V hebben mij weer afgezet in Geertruidenberg. We kwamen onderweg wel twee Toergroep fietsers tegen. Ik weet de reden niet, maar ik hoop dat het geen ernstige onderliggende reden is.
Op deze mooie zondag heeft Flip een “rondje Alblasserwaard” bedacht voor de Tour groep. Als ik bij de start kom, blijken we met 12 Tourrenners te staan en 2 Sportmannen die dan ook bij ons aansluiten. Vorige week mochten Flip en ik met de Sport mee, dus nu mogen John en Gerben wel met ons mee. In de eerste kilometers is er al twee keer oponthoud door de fietsen van van Wesel. Eerst loopt Anneke haar ketting van het derailleurwieltje en wil er niet meer al fietsende op. Sinds ze de derailleur in haar achterwiel kreeg op vakantie hebben er al twee fietsenmakers (en een leek: ikzelf) aan gesleuteld. Gaat nog steeds niet lekker met de nieuwe path. Daarna loopt bij mij bij het opschakelen naar groot blad de ketting eraf en komt klem te zitten. Het bewijs voor sommigen (inclusief Anneke) dat wij aan nieuwe fietsen toe zijn….. Jan Rullens zal dit wel beamen wellicht. We rijden via Zevenbergschen Hoek naar Moerdijk maar moeten even langs het “lelijkste treinstation van Nederland” omdat de Postbaan nog afgesloten is. Geen probleem want het is nauwelijks om en het is zalig fietsweer. Het zachte windje tegen uit het noorden voel je bijna niet bij deze temperaturen waarbij de luchtdichtheid merkelijk minder is dan bij kou. Via de Dordtse Biesbosch rijden we door een mooi nieuw natuurgebied richting Sliedrecht. Flip wijst me nog op een mooi wandelpad met vlonders over het water, maar ik vind het fietspad aanhouden een beter idee. Het tempo zit er goed in en we zijn zo bij het bekende wielerbaantje en gaan de spoorbrug over om even later de Alblasser polder in te fietsen. Een heel ander gebied dan rondom Made. Hier altijd volle sloten en alleen rundveebedrijven met gras. Het een heeft met het ander te maken. Klei op veengrond is het en dat mag absoluut niet uitdrogen, en omdat het altijd nat is, kun je alleen gras laten groeien. Het is een mooi gebied, hier en daar een windmolen, we genieten. Het is gelukkig ook niet druk op deze zondagochtend. Als we in de buurt van Gorinchem komen, slaan we af naar het zuiden. Het beetje wind wat er is, komt nu van achter, dat komt goed uit als we de brug op moeten. Hier worden de benen even getest. Kevin merkt dat hij op het verkeerde moment op kop gekomen is want bergop is niet zijn sterkste punt. Iedereen rijdt hem voorbij, maar hij vertrouwd er op dat de zwaartekracht in de afdaling in zijn voordeel gaat werken. Helaas gaat in de haarspeldbocht iets mis en Kevin duikelt spectaculair over de vangrails heen. Tenminste, dat zei hij zelf en een wielrenner die achter hem rijdt, en hem weer terug op de fiets helpt, want de WTC’ers hebben niks gezien of gehoord. Daarvoor lag hij te ver achter. Onderaan de brug kijken we nog om of we iemand zien komen, maar Kevin, die dan waarschijnlijk op zijn rug achter de vangrails ligt, wordt niet gezien. Er lijkt dus niemand meer te komen. We geven weer gas maar na een paar kilometer merkt toch iemand op dat Kevin er niet is. Ik besluit maar eens even terug te gaan kijken om te zien of hij lek heeft of zo. Hij komt me tegemoet gereden en ik zie in eerste instantie niks aan hem. Maar dichterbij blijkt hij toch behoorlijk “gebutst”. Met name zijn armen zijn bont en blauw. Hij vertelt dat hij de vangrail heeft vastgepakt en toen een soort koprol eroverheen gemaakt heeft. Ik moet denken aan de olympische spelen, dat heb ik gezien op de evenwichtsbalk en is een oefening met hoge puntenwaarde! Maar punten krijgt hij niet, wel steeds meer pijn. We besluiten met ons beiden de kortste weg terug te rijden. Even de rest gebeld, die rijden om Werkendam heen en dan komen we elkaar wellicht nog tegen voor Hank. Net na Kozakkenboys stoppen we toch maar even en haal ik een paar paracetamols uit ons EHBO-setje. Want met zijn gebutste armen voelt hij elk hobbeltje en die blijken er dan toch veel in de weg te zitten. Met een gangetje van 29 km per uur rijden we terug. We komen de rest van de ploeg niet meer tegen en ook John die ook naar ons op zoek was, heeft ons en wij hem niet meer getroffen. Lastig koersen zonder oortjes, hebben we gisteren ook in Parijs gezien. Maar Kevin vindt het niet erg, nu kan hij rustig terug. In Made hebben we toch 100 kilometer op de teller. Kevin heeft nog 25 kilometer moeten “stuiteren”, maar is nu thuis. “Na het douchen zal het weer wel gaan”, zegt hij als hij afdraait. Dat help ik hem hopen want zijn rechterarm is toch wel wat dik geworden. Als ik vanavond nog even check, appt hij terug dat het wel gaat en hoopt dat na een goede nachtrust het wat beter gaat met armen en ook zijn heup die een snee heeft (terwijl fietsbroek gewoon nog heel is ?!). Beterschap Kevin! Jammer dat zo’n mooie tocht op een mooie zomerdag zo eindigde. Maar wellicht is het eigenlijk nog goed afgelopen met Kevin’s turnoefening over de vangrails met gelijke leggers.
Vandaag een prachtige rit voor de boeg, de ritten over de deltawerken vind ik altijd geweldig! Voor mij persoonlijk zijn deze ritten misschien iets te lang vandaar dat ik hem opsplitst in 2 delen tot de koffiestop bij Non plus ultra (wat trouwens betekent: niet verder) 95 km en vandaar naar Made nog “maar” 60km. We missen wat sterke kleppers deze ochtend, Twan is toverdrankjes voor zijn verjaardag aan het brouwen in Bali, Thijs is aan het bij-trainen in Italië (kan die wel gebruiken) en ik GOK dat Sander in Las Vegas de eenarmige bandiet een poot aan het uitdraaien is. Wie er wel zijn: Martien, John, Chris, Jan-Willem, Gerben, Erik en de 2 sterkste tourgroep koptrekkers Ad en Flip. Een mooi clubje zo bij elkaar. Jan-Willem meldt dat hij bij de Philipsdam weer richting huis gaat want hij heeft nog een middagprogramma, waarschijnlijk nog een rondje hardlopen en een baantje zwemmen, denk ik dan! We fietsen relatief rustig 2 aan 2 Made uit, zo kunnen we opwarmen en bijpraten. Chris heeft vakantie en vertelt dat hij morgen naar Frankrijk gaat en John vertrekt morgen naar Berlijn. Martien is druk met zijn appartement. We zijn ondertussen Zevenbergen gepasseerd en voor Jan-Willem is het gepraat nu genoeg, hij trekt de gashendel open ….. tijd om te “Sporten”, en zo rijden we in een lint en om beurten op kop. De rit verloopt echt soepel, er wordt met een hoog tempo goed gefietst. Op de Haringvlietbrug worden we uit ons ritme gehaald door de brug die open gaat, het geeft ons wel tijd om weer wat te praten, te drinken en te eten. Ik werk een banaan weg en heb nog genoeg reepjes bij me, geen hongerklop voor mij vandaag, had ik mij voorgesteld. Na het tunneltje de bosweg op, dit is een lange brede rustige weg met de matige NW wind werd er met zo ’n 38Km per uur rondgedraaid, dat ging machtig mooi. Zo nu en dan elkaar coachen om een geoliede fietsmachine te creëren, dat is GENIETEN. Er sloten nog 2 passanten aan en je zag ze denken; “potverdorie, wat een gesoigneerde kleppers zijn dat”. TROTS op ons ploegje. Al draaiend gingen we verder. Soms na een bocht was het weer even kijken, waar komt de wind vandaan en dan weer hergroeperen. Ook de Phillipsdam trotseerden wij op die manier. Daar verliet Jan-Willem ons. Ik zag op zijn Strava dat hij 126km met een gem. van 34,6 km/u thuis was gekomen. Klasse Jan-Willem! En de groep stoomde door naar De Oesterdam. Ad en Flip zijn ervaren doorgewinterde kleppers, zonder zichtbare moeite konden ze mee. Bij de Oesterdam gekomen, zag ik dat het er druk was; veel dagjesmensen, campers en veel wielertoeristen. Zo ook een groep Belgische kleppers die 4 breed reden. Hun ogen uit keken en zagen hoe wij Hollanders de zee in bedwang houden en van water land maken. Ook nu gingen we weer kop over kop en met 40 per uur raffelden we de Oesterdam af. Van de omgeving iets meekrijgen; daar hebben we geen tijd voor. John en Gerben complimenteerden mij nog; “Het gaat goed he”! Mijn antwoord was “Made is nog ver”! Dat we een koffiestop zouden houden, was blijkbaar niet bij iedereen bekend; John knalde De Rijzende weg al op. Maar zoals ik eerder al vertelde, Non ultra plus betekent: niet verder ! Dus stoppen. Veel mensen hebben een hekel aan wielrenners maar de uitbater van dit café leeft er van . Ik schat dat er wel 40 wielrenners zaten en ik denk dat dat zo de hele dag doorgaat. De koffie en cola en appeltaart of wafels gingen er goed in.
Wetenschappelijk blokje door ing. A.A.M. van Wesel, nutritionist. Zondag op het terras bij Non Plus ultra zag ik mijn kansen voor deel twee snel stijgen. In plaats van bakje koffie werden door sommigen wel twee flessen koude cola achterover geslagen. Als nutritionist weet ik dan de gevolgen 😊
Koude dranken blijven sowieso al langer in de maag waardoor het vocht dat je nodig hebt, en denkt binnen te krijgen. Die plens cola blijft dus lang in je maag hangen.
Cola is zuur, het heeft hele lage pH daardoor gaat maaglediging ook vertragen. Plens cola blijft ook hierdoor hangen en vocht komt nog later in je bloed.
Het beste voor rehydratie is een drank die isotoon is. Wat wil zeggen dat het een osmotische-/concentratiewaarde heeft gelijk aan het bloed. Dan wordt het vocht en mineralen het snelst opgenomen in het lichaam. Cola is door suikers hypertoon, de osmotische waarde is (veel) hoger dan het bloed en kan daardoor zelfs vocht uit het bloed de darm in gaan trekken. Zeker als je ook nog combineert met een schep suiker uit taart of wafel.
Hoog suiker zorgt voor een insuline piek en als suiker dan weg is, daalt bloedglucose zelfs onder het niveau waar je zat voor je de suiker opname. Dit kennen we als de “suikerdip” waarin je je volgens internet nog moeier en slomer voelt dan voor je de hoge suiker dosis nam.
Cola bevat niet de mineralen die je nodig hebt zoals Natrium, Kalium, Calcium en Magnesium (en die wel in een goede sportdrank zitten), (en gelukkig ook in appeltaart en wafels 😊)
Cola bevat juist wel heel veel fosfor uit fosfo- en carbonzuur. Dit zijn producten die wij bij dieren gebruiken om het bloed zuurder te krijgen. Maar als je een inspanning levert en zeker als je wat in het rood rijdt, dan zit er veel lactaat/melkzuur in je bloed en is het bloed dus al zuur, als je dat versterkt door fosfor en carbon zuur wordt je bloed nog zuurder. Je lichaam kan dat wel oplossen door anders te gaan ademen. Dat anders ademen kennen we als hyperventileren….
Dus ik hou het bij mijn bakje koffie en bijvullen van mijn bidon 😊
Het 2e deel van de rit begon dus gelijk met de Rijzende weg, dat is een klein klimmetje van zo’n 600mtr van 6% . Stelt weinig voor maar na de koffiestop zijn de beentje toch wel wat stram. Volgende keer toch maar eerst omhoog fietsen en dan weer terug voor de koffie. 😉 Het beetje wind dat er stond, zouden we nu tot Stampersgat tegen gaan krijgen. Martien, Chris en Gerben maken toch wel de meeste meters op kop, ook Flip en Ad laten regelmatig hun neus vooraan zien, bij mij is de koek op. Gerben zet mij nog uit de wind ( Met Taxi Berm kom je altijd thuis). John (Pattex) zegt: kom in mijn wiel, ik zit altijd goed! Chris een grote sterke vent die veel wind vangt; daar moet ik achter zitten. Ik zie zwarte kraaien in de bomen zitten, aasgieren zijn het. Zwarte sneeuw, de man met de zeis is kanten aan het maaien. En ja hoor, in Stampersgat zie ik de man met de hamer achter muizen rennen op zijn zolder…..wat gebeurt hier? Gelukkig geen buurman met een pistool te zien ( dat is wel echt gebeurd in dit gat). Mijn spieren zijn verteerde elastiekjes en willen niet meer. Martien beschikt over meerdere vaarbewijzen, bv Duikboot, tankerboot, sleepboot en in dit geval kwamen zijn duwboot – skills goed van pas. Even moet ik aan Thibout Pinot denken.
En ja hoor, eindelijk het bordje Made. Ik druk mijn gps af:156km met 33,5 gem. Het trotse gevoel overheerst. En het mooie blijft in herinnering. Al met al was het genieten tot “Non ultra plus”. Ik Ik had het kunnen weten want dat betekent …….Niet verder.
WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
