Zoals gepland, zouden we de tweede rit van het seizoen onder leiding van Gerben een rondje Giessenburg doen. De route was geen verrassing, desalniettemin stuurde Gerben het GPX-bestand van de route toch maar even door, zoals we dit bij de Sport al een poosje doen.
Ondanks het koude weer stonden er toch behoorlijk wat WTC’er bij de start. Voor de sport meldde zich een klein aantal renners, te weten: Gerben, Erik, Twan en John. Nadat we vlotjes vertrokken, werden we pas bij de Moerdijkbrug geconfronteerd met fikse wind op het voorhoofd. Het was een moddervette wind met 2 graden op de thermometer. Ook John merkte dit, want die moest er helaas al af op de Moerdijkbrug. Na terug te zijn gekomen, stelde hij nog wel voor alleen verder te gaan, maar dat druist natuurlijk in tegen het Wetboek van de WTC Made en hierdoor kwamen we al snel tot de conclusie dat John, met zijn keuze om met de sport mee te gaan, zichzelf tot de Sport veroordeeld had en dat daardoor ook de Sport tot John veroordeeld was.
Het tempo ging dus wat terug, maar de wind ging steeds ongunstiger staan, dus veel gemakkelijker ging het ook niet. Zolang iedereen bij elkaar in het wiel kon rijden, ging het prima, maar bij smalle stukjes weg of andere situaties waar niet goed in het wiel kon worden gereden, brak het soms en moest er gewacht worden. Gelukkig kwamen wij bij De Mol nog een oude bekende tegen die zo af en toe als gastrijder wel eens mee rijdt met de Sport. Daar hadden we een goede aan.
Vanaf Gorinchem kregen we de wind wat meer in de rug en werd het voor de rijders op kop makkelijker. Omdat er niet meer voluit gereden werd, was het aanlokkelijk om de energie kwijt te raken op bruggen. Zo geschiedde. Ik ging los op de brug bij Gorinchem en Erik over de brug bij Keizersveer. Lekker…
Zoals altijd namen we met de sport de tijd om bij te praten op een terrasje. Dit keer bij Fort Lunet. Zo eindigde dan ook onze zondagse WTC fietsrit.
Tot volgende week, dan staat bij de Sport een lange rit op het programma met lunch in de vernieuwde Elsakker…
Deze ochtend liep de wekker weer ouderwets om 7.30 af. Dat betekent op de fiets naar de May. Heb er weer veel zin in. Verleden week bij prachtige weersomstandigheden heerlijk gebruncht bij het Trefpunt. Ook deze ochtend beloofde het een prachtige zondag te worden. Aangekomen in de May bleek dat velen hetzelfde idee hadden als ik. Er een lekkere fietstocht van te maken!!!!! Peter zou ons in eerste instantie leiden, maar toen hij zijn fietscomputer aanzette kreeg hij de melding dat hij al gefinisht was. Mooi toch, konden wij gelijk rechtsomkeer maken!!! Nee hoor, in samenspraak gingen we een ander rondje rijden. Fietsen is fietsen toch? Klokslag 9uur was het alle ballen verzamelen. Nou, alle ballen mmmm? Toen wij al bijna in Geertruidenberg waren kwamen er nog een paar kleppers aanwaaien die het vertrek gemist hadden. Nadat er een heftig woordje was gevallen over het e.a. werd de strijdbijl weer begraven, en zo moet het. We waren met zes jongemannen en een dame. Annemieke. Met Bert en Peter de leider op kop ging het via Den Berg en het kerkje bij Raamsdonk naar de Keizersveerse brug om daarna naar Dussen door te stomen. Hier de dijk opgedraaid met de fietsenzaak van mooie Mario aan onze linkerkant en daarna de klompenmaker rechts van ons. Op de kop van ons groepje werd er goed gewisseld. Had ook te maken met een straffe noordoostenwind. Peter Korse was ook in het nieuw. Dat wil zeggen Peter had een mooie nieuwe blauwe Trek onder zich. Lekker toch! Nadat wij Almkerk en Uppel gepasseerd waren ging het naar Werkendam. Met de wind van opzij reed het toch weer wat gemakkelijker. Samen met Bert Werkendam ingereden om even later de dijk op te pakken richting de Waterman. Vanaf hier lekker de wind in het hol. Net of het vanzelf gaat, en dat is ook zo. Hahaha. Wim, Peter Korse en Marc deden ook regelmatig een duit in het zakje op kop van het groepje. en natuurlijk niet te vergeten good old Annemieke. Langzaam kwam de May in zicht. Bertje hield het voor gezien en ging naar huis. Annemieke ging onderaan de Bergse brug weer naar ’t Fer, en Peter Korse ging met rugproblemen de kortste weg terug naar de May. Wim, Peter, Marc en mijn persoontje gingen via Drimmelen en de Koekoek ieder zijns weegs naar huis. Het was al bij al een mooi alternatief ritje met dank aan leider Peter die ons toch tot de echte finish heeft begeleid. En zo komt ook aan deze leuke ochtendrit weer een eind. Volgende week zondag (bij leven en welzijn) neem ik jullie mee voor een rondje Tour de Kiek.
Op het WTC jaarprogramma van de Tour groep staat dit weekend een “rondje ’t Zand” van Gerard van Oerle. Omdat Gerard nog niet helemaal fit is, moeten we het zonder hem gaan proberen. In de wegkapitein app, waarin we definitief afspreken wat de groepen gaan doen, heb ik aangegeven dat ik wel leider wil zijn op dit bekende rondje. Maar de normale route is wat korter, dus stelt Maurice een variant voor waar hij de GPX van heeft; 70,6 km, dus perfect. De anderen met routeplanners kunnen die ook gebruiken. Dit is de kans om mijn nieuwe speeltje dat ik met de fiets “meegekregen” heb, uit te proberen. Ik heb het zo druk gehad dat ik er nog niet aan toegekomen ben om te testen, “maar hoe moeilijk kan dat zijn?”. De route had ik er zaterdag al opgezet. Maar helaas zie ik hem zondagmorgen niet meer. Dus maar even er nog mee prutsen bij het oude Raadhuis. Dan krijg ik de aanwijzingen in beeld dus denk dat het goed gaat komen. Maar als we vertrekken, zie ik ook niks anders dan pijltjes en niet de afgelegde afstand en de snelheid. Die wil ik als leider toch wel zien natuurlijk. Maar op wat voor knopje ik ook druk, ik krijg geen combinatie. En als ik bijna van de weg raak door mijn zoektocht door de schermpjes besluit ik om het maar zo te laten. Ik rij naast Maurice die dit wel onder de knie heeft dus het komt goed. Toch wil ik gewoon de snelheid in beeld en net na Den Hout besluit ik de aanpak te gebruiken die bij computerproblemen altijd werkt…. gewoon een harde herstart, het ding uit en weer aan. En ja hoor, nu zie ik weer wat ik afgelopen weken in beeld had. Alleen nu heb ik de route niet en ik had op het kaartje wel gezien dat het anders was dan ik gewend ben. Maar het is ook “niet in beton gegoten” zegt Maurice, en die heeft verstand van beton gieten, dus we komen er samen wel uit. En dat lukt ook. Wel is het pittig weer, de schijn van de zon bedroog. Er stond een koude, dikke oostenwind waar we doorheen moeten ploegen. Maar daar wordt je sterk van zullen we maar denken. We rijden iets om via Alphen om aan de 70 km te komen. Dan via de Slingerdreef en door Bavel. Dan gaat het een heel eind kloppen. Maar als we weer bij Oosterhout zijn, valt het me tegen, we gaan volgens mijn teller de beloofde 70 kilometers niet halen. Dan hebben we nog het ommetje Poolsedreef dat ik in kan zetten. Het laatste stuk daarvan is tegen de wind en een stuk slechte klinkers op het eind. Maurice vindt dat maar niks en vraagt me waarom ik dit nou doe. Hij zou gewoon door Den Hout gereden zijn, was ook goed geweest voor 70 kilometer. Niet op mijn teller…. Pas als ik thuis ben en mijn Strava zie, snap ik het. Ik heb mijn systeem na ongeveer vijf kilometer uit en weer aangezet…. En dus miste ik de 5 kilometer die anderen wel zagen op hun tellertje.
Deze week zal ik de gebruiksaanwijzing van mijn apparaatje toch maar eens bekijken om te leren hoe het moet. Rondje Willemstad 80 kilometer staat in principe volgende week op de kalender.
Vandaag na de winterslaap, de eerste rit met de club. En dat kan zowaar met kniestukken want het is heel mooi weer. De lente die met carnaval begon, zet zich nog door. Dat is altijd lekker en dat gevoel had ik niet alleen want het is erg druk op het Raadhuisplein, maar liefst 43 mensen inclusief Marianne van Oerle en Fred Brouwer die voor het eerst mee gingen. Klokslag negen uur vertrekken we met de Tour groep als eerste. Dat zijn 20 mensen dus een langgerekt peloton. We rijden deze ochtend het bekende rondje Slingerdreef om er in te komen. Bij de stoplichten is zo’n grote groep lastig, we kunnen niet eens allemaal in één keer over. Maar even rustig aan of wachten in de zon is niet erg. De anderen hebben gezien dat ik een nieuwe fiets heb. Blijkbaar mag je dan extra op kop rijden want het was niet bepaald dringen voorin, zeker niet de eerste helft met wind tegen. “Nee”, er zit dus geen motortje in mijn fiets zoals al gesuggereerd werd. Ik zie dat Marianne de stoute (fiets)schoenen heeft aangetrokken. Meteen maar met de Tour mee, terwijl ze een paar weken terug nog dacht met de Trim te gaan beginnen. Man Gerard was er niet bij om op haar te passen want die is nog aan het herstellen van de operatie. Hij ging wel op de gewone fiets op pad met hersteltrainer Peter Broeders. Het gaat Marianne goed af, ze zat er op het einde nog redelijk fris bij en het leek of ze het leuk gevonden had. Het wordt steeds drukker op de weg naarmate we vorderen, blijkbaar hebben heel veel fietsers vandaag “openingsrit”.
In de Slingerdreef kunnen we zowaar eens zonder onder water staande stukken rijden. Die hoge waterstanden zijn met opzet, kwelwater herstel… Kwelherstel Ulvenhoutse Bos. Raar plan als je het mij vraagt, maar niemand vraagt het…..
Op de terugweg groeit het zelfvertrouwen en zie ik wat meer mensen op kop komen. Dat is lekker en daardoor gaat het vlotjes. Ik besluit dat, als er geen lekke band komt, we op het einde nog even een ommetje kunnen maken anders zijn we te vroeg. Niet door Den Hout terug maar via de Poolse Dreef. Als we bijna thuis zijn, krijgen we helaas te maken met een valpartij. Niet van een van onze fietsers, maar van een amazone die van haar paard geworpen wordt als het dier begint “te bokken” als het 20 wielrenners voorbij hoort en ziet komen. Dus nu al een Bokkenrijderstocht zou je kunnen zeggen. We stoppen en draaien terug om te kijken of het goed afgelopen is. Ik zie dat Rachel vakkundig het paard vast heeft en gerust stelt. De ongelukkige dame blijkt er goed vanaf gekomen te zijn. Ze is in de berm terecht gekomen en staat na een tijdje weer stevig op de benen en zegt dat ze wel verder kan rijden. Gelukkig maar want het is toch vervelend als men zo van je schrikt, dat ben ik niet gewend.
Wij stappen weer op de fiets voor het laatste stukje naar ’t Trefpunt waar we precies gelijk aankomen met de Sport. Als we de fietsen netjes en veilig in de binnentuin hebben geparkeerd, komen ook de Trim rijders er aan. Goede timing want kunnen we meteen beginnen aan de lekkere en voedzame brunch die geserveerd wordt. We doen nog wat administratieve handelingen die zorgen dat penningmeester Corné wat efficiënter kan werken in de toekomst. Vandaag was dé kans want nu konden zo’n 80% van alle leden “afhandelen”. De kans is groot dat zo’n opkomst dit jaar niet meer voor gaat komen. Ik hoop wel dat de trend gezet is qua mooi weer en grote opkomst.
Toen in oktober 2024 het WTC seizoen ten einde kwam, kon de mountainbike weer van stal gehaald worden. Er werd niet veel meer gefietst, en een beetje de conditie onderhouden is eigenlijk nog het hoofddoel. Menig WTC-lid nam nog wel deel aan de veldrit in Terheijden, maar door dat blubberbad daar werd de motivatie om meer te gaan fietsen niet echt groter.
In tegenstelling tot andere jaren was er dit jaar nog best wat animo voor de dinsdagavond trainingen onder de sporters. Met de mountain/gravelbike in de pikdonkere bossen konden we elkaar nog veel pijn doen en de conditie werd er daardoor zeker niet minder om. Twan, Chris, Gerben en Curt waren bijna altijd van de partij en zij zorgden ervoor dat het elastiek niet slap kwam te hangen en als we een extra uitdaging wilde hebben dan nam Chris de racefiets en volgende de rest met de mtb’s in z’n wiel, pfff dat was echt afzien achter die grote vriendelijk reus.
In het nieuwe jaar kwam ook al vrij snel, als het weer het toeliet, de racefiets van stal en werden er individueel ritten gereden om zo het elastiek maar weer wat verder op te rekken. Hoewel niet iedereen het met me eens zal zijn, heb ik sterk de indruk dat er januari/februari onder de sporters al meer kilometers zijn gemaakt dan normaal het geval is.
In februari werd het elastiek nog wat strakker gezet door langere ritten en deelname aan de Cross for the Crocus. De knaldrang nam nu steeds verder toe en het wachten was op de WTC openingsrit waar iedereen wist dat het helemaal los zou gaan. John probeerde op de sportapp de gemoederen nog een beetje te bedaren door aan te geven dat het slechts om een “kroketrit” ging, maar hij vond geen gehoor. Bij John zat er dus nog niet echt veel knaldrang in, althans voor wat betreft het fietsen dan… maar dit zou weldra veranderen.
De ochtend van de WTC openingsrit was eindelijk aangebroken en ik besloot om al wat vroeger weg te gaan om de nieuwigheden onder de leden eens goed te bekijken. Mijn vermoeden werd bevestigd dat er dit jaar weer een aantal leden met een nieuwe fiets aan de start verschenen. Ook waren er veel nieuw schoentjes en bandjes te zien. Curt had zelfs deze ochtend nog nieuwe bandjes gestoken. Hij vertelde dat het erg moeizaam ging, maar met een beetje vaseline zaten de rubbertjes er zo omheen…. Qua kleding waren er ook nog wat nieuwigheden, want Anneke reed rond met het prototype van de nieuwe WTC sokken. Ziet er goed uit hoor. Zoals vaak het geval is in het voorjaar was de keuze in kleding ook erg divers, Hans spande echter de kroon met kort benen en kort armen, brrr… dat zal weer kuchen en snotteren worden de komende ritten. 😉
Om 09.00 uur werd het startsein gegeven en werd er onder leiding van Erik koers gezet op een rondje TMM, maar dan anders. Hoewel het nog even wachten was tot dat iedereen bij elkaar kwam, ging het op de Koekoeksweg helemaal los. Het elastiek dat gedurende 4 maanden telkens een beetje strakker was komen te staan, werd nu in 1 keer losgelaten en als een stelletje Dolle Mina’s gingen we ervan door. Het was chaos met een BIG smile. Zo knalden we richting Lage Zwaluwe waar we met een gemiddelde van boven de 40km/h arriveerden. John moest alle zeilen bij zetten, maar hij bleef prima aangehaakt. Ondertussen telde ik de blije koppen even en zag dat we met tienen waren, te weten: Gerben, Twan, John, Chris, JW, Curt, Martien, Flip en Erik. Laatstgenoemde had een missie, waarvoor hij in de winter keihard getraind had, want Erik wil namelijk makkelijk meekomen. Nou die missie is vooralsnog geslaagd, want hij zat er de gehele rit bij.
Via de Moerdijk reden we richting Klundert, waar we de wind tegen kregen. De wind was nog best straf en dus werd het voor de mensen in het wiel wat gemakkelijker. Dit geldt alleen niet als je op een dijk bij Zevenbergen een gat moet dichtrijden, maar het was wel vermakelijk om te zien, Twan! Bij Zwartenberg dreigde het toch wat uit de hand te lopen qua snelheid en besloot Chris het voor de zwakkere op te nemen door z’n bidon te laten vallen. Een zeer effectieve interventie, maar na een paar minuten werd de snelheid toch weer opgevoerd. Via Terheijden en Den Hout werd de rit afgerond en kwamen we op ongeveer 60km terug in Made. Als het niet voor de brunch was, hadden we wat mij betreft wat langer mogen rijden. Ik was kennelijk niet de enige die er zo over dacht want bij terugkomst thuis zag ik op Strava dat praktisch iedereen al behoorlijk wat kilometers extra had gemaakt voordat de rit überhaupt begon… stelletje afstandsjunkies…
Met een brunch bij ’t Trefpunt werd de openingsrit traditioneel afgesloten en kon het eerste verdict opgemaakt worden: het is duidelijk dat veel sporters in goede doen zijn, voor degene die dit niet zijn, kan teruggevallen worden op een overschot aan talent en doorzettingsvermogen.
Erik, bedankt voor de rit! Tot volgende week, dan doen we 100km onder leiding van Gerben!
Dit weekend al weer de laatste tocht van het seizoen. Daarom reden alle drie de WTC pelotons de “tocht naar VEMA Crane”, want daar werd dit jaar de snert geserveerd en de uitslag en prijsuitreiking van ons opkomstklassement. Het lijkt weer droog te blijven vandaag. Geen extra punten dus in de laatste rit. Wat dat betreft is dit een mooie afspiegeling van ons wegseizoen: 36 ritten gereden en 28 daarvan hadden we geen regenpunten. Opvallend toch wel in een jaar dat als een van de natste uit de geschiedenis de boeken in zal gaan. Het is druk aan de start met 27 WTC’ers en één aspirantlid die, als de snert bevalt, waarschijnlijk bij ons in gaat schrijven. Om negen uur klinkt een bescheiden fluitsignaal van Piet ten teken dat het vertrektijd is. Naar later blijkt, was dit de laatste keer dat hij dit sein gaat geven bij ons omdat hij stopt in clubverband.
De groep splitst zich op in 2 pelotons, want de Sportmannen sluiten zich aan bij Tour en Trim. Wij gaan een rondje Slingerdreef rijden want met een snelheid van rond de 30 moeten we dan rond 10:45 uur bij de kranen bij de Terheijdense brug kunnen zijn heb ik berekend. Er staat best wel wat wind maar dit rondje is vrij beschut dus dat gaat gemakkelijk. Wel uitkijken weer met blad en ander spul dat uit bomen valt in dit jaargetijde. Vannacht regende het nog maar nu is de weg vrij droog. Omdat ik leider ben, rij ik voorin en dat lijken de meesten een prima situatie te vinden. Ik kijk een beetje wie zich verder voorin melden. Het doet mij goed om te zien dat mensen die gedurende het seizoen geblesseerd geraakten (niet door WTC buitelingen gelukkig), nu weer lekker fietsen. Zo zie ik Arion een paar keer op kop en Corné lijkt ook weer ouderwets sterk. Zelfs fijn om hem te moeten zeggen dat hij een beetje rustig moet doen na een viaduct waar hij even doortrekt. Dan ben je weer terug zal ik maar zeggen. Gerard van Oerle en Flip rijden ook een stuk samen op kop. Dat is tegenwoordig niet meer zo vanzelfsprekend dan het altijd was omdat Gerard’s benen niet meer doen wat we en vooral hij gewend was. Het stukje van Gilze aan het AZC krijgen we de wind pal op kop. Gelukkig is het achter Maurice goed schuilen en dat doen de meesten ook gretig. In de Slingerdreef zie ik dat het water al weer hoog staat. Daar zijn ze aan het proberen weer “kwelwater landschap” te krijgen…. Nou dat is dit jaar goed gelukt met al die nattigheid. Ik zie er het nut eigenlijk niet zo van in om de boel te laten verzuipen “omdat dat vroeger ook zo was”. We blijven vandaag gelukkig gespaard van lekke banden dus blijven goed op tijdschema. Wel krijgen we onverwacht toch nog wat nattigheid als we naar en door Oosterhout rijden. Als het regent, dan valt daar altijd het meest. Dat is echt zo en te verklaren las ik een tijdje terug ergens. Als wolken met veel vocht aankomen drijven vanuit west/zuidwest dan komen ze boven Breda in opstijgende warmere stadslucht terecht en daardoor gaan ze naar grotere hoogte. Daar koelen ze af en koude lucht kan minder water bevatten dus laten ze regen los, maar ondertussen liggen ze dan boven Oosterhout en daarom regent het daar altijd meer. Leuk weetje, maar Oosterhout is op fietsroutes moeilijk te vermijden zeker vandaag op de route naar VEMA. Gelukkig is het zo’n regentje dat je ongeveer net zo snel opdroogt dan dat je nat wordt en als we Oosterhout achter ons gelaten hebben, wordt het inderdaad weer droog. Alleen mijn voeten zijn nat als we bij VEMA aankomen. Daar hebben Rob van Oorschot en Peter Broeders de koffie en snert al warm. Even wat statafels opzetten met vereende krachten en we hebben een perfecte locatie voor onze slotzit. De prijsuitreiking levert dit jaar een opkomstkampioen op die voor het eerst in de prijzen valt. Dankzij de nieuwe “vakantiedagenregeling”, de opkomst bij slecht weer en het doorzettingsvermogen om ook met een zware kater op zondagmorgen aan de start te verschijnen.
Adrie, van harte gefeliciteerd!
P.S.: Na kort overleg willen de drie prijswinnaars hun prijzengeld schenken aan Fietsmaatjes Drimmelen. Fietsmaatjes is bedoeld voor iedereen die graag buiten komt, in beweging is en houdt van sociaal contact. Voor mensen die er graag op uit gaan met de fiets, maar dit door een beperking niet (meer) zelfstandig kunnen of durven (bijv. mensen met een beperking in bewegen, zien, horen of cognitie). Vrijwilligers maken met een gast fietstochten op een duofiets met elektrische trapondersteuning, waarbij de vrijwilliger stuurt en trapt. De gast kan meetrappen als hij of zij dat wil en daartoe in staat is. De fiets is heel wendbaar en stabiel: veiligheid voorop. Kortom: samen lekker fietsen en genieten! Samen genieten op de duofiets! – Fietsmaatjes Drimmelen
Omdat vorige week met de opkomst van 2 man bij de Sport een dieptepunt werd bereikt, werd het idee geopperd om wat reclame te maken voor de rit van vandaag.
De belofte om van Corné (de altijd goedlachse) uitbater van café Elsakkar afscheid te gaan nemen, zou garant moeten staan voor een hoge opkomst! Eerst even vermelden wat de afwezigen daarmee gemist hebben; # Een geweldig ontvangst door de trimgroep bij onze aankomst bij het café # Geweldige bediening door de nieuwe eigenaren # Geweldige humor # Koffie, of Cappuccino met koek en appelgebak
En dit was dan nog maar het begin. Toen de trim weer richting Made ging, doken wij van de sport nog even binnen het feestgedruis in. Een volle bak, lekker warm en de gemiddelde leeftijd van de feestgangers van zo’n 75 jaar. Na eerst nog een koffie met koek gingen wij al snel aan de Kwaremont.
Ook deze werd keurig naar ons tafeltje gebracht. Natuurlijk maakte de 85-jarige huisfotograaf Ko Dak ( ik denk familie van W. Dak) nog een groepsfoto van de WTC Sport met Corné.
Na het aanhoren van de gedetailleerde verbouwingsplannen en het emotionele afscheid van Corné, lieten wij “een traantje wegpinkend”
Café den Elsakker achter.
Bovenstaande is dus wat de afwezigen gemist hebben.
Nu de rit zelf ; De 3 aanwezige sporters waren het er al snel over eens dat het een rondje ’t Zand zou worden en dan via Chaam en Rijsbergen naar Prinsenbeek. Al snel werd er kop over kop gereden, er stond een frisse oostenwind maar het was prima fietsweer. Alle 3 hadden we er zin in, de wegen waren droog en schoon . Met weinig woorden draaiden we als een geoliede machine rond. Vooral Twan hield het tempo hoog en wees ons het 2e gedeelte van de rit de weg. Met café Elsakker in het verschiet, ging het tempo nog wat meer omhoog, hoe kapotter we zijn des te beter, alles straks smaakt, lijkt ons motto van vandaag te zijn (en dat was ook zo)
Na het bezoek aan ons stamcafé hebben we Twan bijna thuis afgezet en zijn John en ik uitbollend en nagenietend huiswaarts gegaan.
Het overleg over de te rijden tocht van de Tour eind van de week laat al zien dat er een aantal vaste krachten niet zullen zijn deze zondag. Uiteindelijk besluit ik om een route te pakken waar weinig bomen zijn. Als er dan een zonnetje komt, warmen we tenminste wat op want met 8OC is het frisjes. Je komt dan al snel op polderwegen uit, maar daar ligt vaak modder op de weg en dat is ook weer niet lekker. Het wordt een rondje Andel waar we met 9 renners aan beginnen. Kees verschijnt meteen op kop naast me met zijn nieuwe Sensa fiets. Dat motiveert natuurlijk, maar tegen de wind de brug op, is dat snel over zo te merken, want Kees draagt de kop over aan Hans. Die heeft nog steeds last van zijn botsing tegen een Limburgse tractor en ook hij moet snel capituleren. Arion is er gelukkig ook weer bij na zijn ongelukkige valpartij met de “gewone fiets” op vakantie. Mooi dat hij toch in ieder geval net voor het einde van het seizoen weer mee kan. Maar veel kopwerk hoef ik nog niet te verwachten natuurlijk. Ik had bedacht eerst naar Sleeuwijk te rijden en van daar de dijk op. Maar dat lijkt me toch wat zwaar worden met de selectie van vandaag, dus ik schakel over op een iets kortere variant met iets minder wind direct op kop. We rijden om Raamsdonksveer heen de Keizersveerse brug over en dan over fietspaden naar Dussen. Want ik heb vrijdag gemerkt dat de Peerenboom net een kasseienstrook is van de aangedroogde modder. In Dussen pakken we de route van het dinsdagavond rondje naar het noorden. Zo komen we langs Almkerk, Waardhuizen en Giesen om dan rechtsaf te slaan naar Andel. Ondertussen heeft Frans zich op kop gemeld. Hij is blijkbaar eerst goed opgewarmd, want vanaf nu zit hij de rest van de tocht voorin. Van Andel, langs Veen rijden we naar de Heusdense brug. Hier merk je pas echt hoe dik de wind al weer is deze tijd van het jaar. Dit is een “kwaai stukske” maar ik weet dat na deze weg we alleen nog de Heusdense brug over moeten om dan af te slaan naar het westen om de wind een beetje schuin van achter te gaan krijgen. Op de brug wordt er nog eens goed aan getrokken. Jan blijkt ook een diesel te zijn die nu lekker warm gedraaid is, hij pakt ook lange kopbeurten en kan terwijl ook nog gewoon gezellig buurten. Nu zitten we op een bekende route die we vaker rijden. Daardoor weet Peter Verhagen me te melden dat de bekende weg naar Raamsdonk is afgesloten. Daarom rijden we door een stukje Waspik en dwars door Raamsdonk. Op zondagochtend is dat prima te doen. Op het viaduct over de A59 blijkt dat de rek er bij sommigen uit is en dus de rek in het peloton juist lang is. Even de troepen weer verzamelen en dan rijden we het laatste stuk naar Made. Met 73 kilometer op de teller zijn we weer thuis. Weer een rit zonder regenpunten, gelukkig, daar zit je niet op te wachten. En bovendien was de top 4 van de opkomst er bij vandaag dus het had niks uitgemaakt. Dan blijven we liever droog natuurlijk. Volgende week gaan we de eindstand opmaken. Het effect van de nieuwe regeling “vakantiedagen” gaat nu duidelijk worden in het opkomstklassement. Tijdens de snerttocht volgende week is het definitief wie de “opkomstkampioen 2024” geworden is. Het is nog geen gefietste race.
Vandaag voor het eerst weer beenstukken aan en 2 shirts. 8 graden maar wel al vroeg met een zonnetje. Dat blijken meer mensen prima weer te vinden, want 25 mensen staan opgesteld voor de kermisattracties deze morgen. De Trim en de Tour rijden vandaag beiden rond Breda, de Sport zou iets anders doen maar de opkomst is laag dus sluiten ze ook bij ons aan. Totaal 16 renners in ons peloton vandaag. Maurice is de koerskapitein van dienst, hij heeft de route ook aangeleverd en we komen op plekken waar ik nog nooit geweest ben. Het is al echt herfst. De zon staat laag dus het zicht is af en toe moeilijk. Daarnaast allerlei herfstdingen zoals eikels op de weg. In een auto, op MTB’s die meenden dat vandaag rechtdoor verkeer geen voorrang heeft en gewoon platgereden op het wegdek. Daar moet je mee opletten in de bochten, maar hoort er bij in deze tijd van het jaar. We rijden lekker vlot over bosdreven richting het zuiden. Er staat een zacht briesje uit het zuiden maar je kunt merken dat de luchtdichtheid al weer hoger is, dus meer weerstand dan je zou denken als je op kop rijdt. Gelukkig hebben we verschillende koptrekkers dus de inspanning wordt verdeeld. We hebben vandaag een gastrenner die eens wil meemaken hoe het is bij ons in de club. Kees van Dongen, geen onbekende van Corné, want het is zijn zwager. En Johan van Helmond heeft met hem muziek gemaakt. En daar ken ik hem weer van met carnaval. Kees heeft een jaar of 10 niet meer gefietst maar daarvoor vanaf zijn jonge jeugd, dus hij weet hoe het is om in een groep te rijden. Toch moet hij even aan de rem trekken, of eigenlijk doet zijn fiets dat automatisch. Zij rem blijkt te blijven hangen en dan gaat het zwaar. Even losmaken en weer op pad. Verder geen oponthoud en dan schiet het lekker op langs de Galderse meren om Rijsbergen heen om zo in de Rith uit te komen. Via Liesbos rijden we naar Prinsenbeek. Twan had al vroeg aan Maurice gevraagd of we langs den Elsakker zouden komen. Dat is zo en dan stelt Twan voor om de pensioenpot van zijn vriend Corné nog verder te spekken. Maar ik vertel hem dat ik bij onze plaatselijke AH al koeken gekocht heb en iedereen bij mij uitnodig op koffie met een koek om mijn verjaardag nog even te vieren. De koffie is ook van AH dus Twan vindt dit een nog beter idee want dan wordt de pensioenpot van de AH franchisehouder gespekt. Maar hij wil wel in de tuin in de zon zitten. Zelf dacht ik dat dat te koud zou zijn maar als we thuis aankomen blijkt het goed te doen en de tafel en stoelen staan zo klaar op het gazon en de koffie is nog sneller ingeschonken dan bij den Elsakker (lang leve de tijdklok). Een lekkere herfsttocht gefietst en afsluiten met koffie in de zon; toch mooi op de laatste zondag van september. Hopelijk nog twee zulke zondagen.
Allereerst moet ik toch even iets rectificeren. Ik meende in mijn vorige verslag dat ik een goed gesprek met Erik, en hoewel ik met hem ook wel een goed gesprek had, het bleek dus Leo te zijn. Maar beter hier de namen verwisselen dan thuis. Dat zou zeker meer uitleg vereisen, en dwingender.
Dit rechtgezet hebbende kunnen we overgaan naar de fietstocht.
Het was fris, een heldere nacht in de vroege herfst deed de temperaturen dalen tot richting het vriespunt. En de zon deed haar best, maar komt natuurlijk steeds verder van de aarde te staan en daarmee verliezen de zonnestralen aan kracht. De temperaturen kwamen bij de start nog niet boven de 11 °C.
Een lange broek en lange mouwen. Hoewel Jacques een echte bikkel bleek en gewoon met de korte broek aantrad en verbaasd leek over zoveel koukleumerij.
Maar op weg dus met een wat kortere rit voor de boeg, we zijn aan het afbouwen.
John had de route voorbereid, en nam de leiding. En opnieuw wist hij mij te verrassen met wat paadjes en wegen die ik niet kende. Of vergeten was. We waren het er samen wel over eens dat bij het toenemen van de jaren je meer vergeet dan dat je zou willen onthouden. En ik kreeg meteen te horen dat het niet gaat veranderen, maar alleen maar erger wordt.
Nog even gecheckt bij verschillende mensen, de consensus was dat het Nederlandse damesteam het zaterdag tactisch af had laten weten. Links van mij speelt zich het spektakel van de mannenwedstrijd af.
Het koude weer leidde tot gesprekken over kleding, waar het uiteindelijk over koude voeten ging. Tegen de rest valt wel te kleden. En Erno kwam met een fantastische gadget. Verwarmde sokken. Ik heb zo lang als ik fiets al last van koude, na 30 minuten, gevoelloze voeten als de temperatuur onder de 15 °C daalt. En nu kwam Erno met de ultieme oplossing.
Dit gaat zeker helpen om de winter door te komen.
De rit zelf was zoals ik al eerder meldde mooi en voerde rondom Breda en op een gegeven moment door Ulvenhout, deels over het parcours van de ronde van Ulvenhout. Wat door Jacques bevestigd werd. Hij komt daar oorspronkelijk vandaan en zal daar zelf ook zeker gekoerst hebben, en kent de weg daar erg goed. Ik kan me zelf nog een vruchteloze vluchtpoging met Jos Bol herinneren. Het blijft leuk om door je eigen herinneringen heen te fietsen.
Door het Mastbos heen waarna we uiteindelijk via Prinsenbeek (ik sla af en toe een stukje over) via den Elsakker (niet gestopt voor koffie en gebak) weer naar Made. In elk geval in aangenamer weer dan zaterdag.
En in Made terug nam ik afscheid van de grote groep en ging met Gerard en Annemiek richting Geertruidenberg. En het afscheid is in elk geval voor mij voor dit seizoen. Ik moet de volgende twee weekenden werken. Het wil natuurlijk niet zeggen dat de fiets in de schuur wordt opgehangen.
WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
