Voor velen is het jaarlijks terugkerende evenement DH-DH-DH het hoogtepunt van het seizoen en luidt het ook voor velen het einde van het wegseizoen in. Ja ja, er zijn nog wel 3 officiële WTC-ritten te gaan, maar het seizoen biedt geen uitdagingen of speciallekes meer en daarmee kijken veel leden al met een schuin oog naar de mountainbike/gravelbike.

Het hele weekend was het al goed weer en omdat ik zaterdag jarig was, trakteerde ik mezelf die dag op een zonnig solo rondje van 110+km. Op zondag zouden we toch met een grote groep gaan fietsen en de verwachting was dat we het rustig aan zouden doen. Na een kort verjaardagsnachtje brak de dag aan.
Het beloofde een prachtige wielerdag te worden, waarin natuurlijk weer veel WTC’ers van de partij waren. Dit mag ook wel omdat de organisatoren voor een groot deel (Houtse) WTC-leden zijn en dan moeten we natuurlijk als WTC Made met grote getallen aanwezig zijn. Ondanks het feit dat de toertocht niet vanuit WTC Made georganiseerd werd, maakt het me wel trots dat de organiserende leden uit onze gelederen komen en dat er zoveel van onze leden te zien waren.

Vanaf Made reden we om 08.30 uur richting Den Hout waar het bij aankomst al erg druk was met renners. Als mieren liep iedereen door elkaar op zoek naar koffie, een goede parkeerplek voor de fiets, een WC of een oude bekende. Met name dit laatste is altijd mooi om te zien. DH-DH-DH is namelijk een lokaal georganiseerde toertocht waar feitelijk alleen lokale renners naar toe komen. Dit is de charme van het evenement, want iedereen kent elkaar of is op een of andere manier met elkaar verbonden.

Bij de start werd duidelijk dat, in tegenstelling tot eerdere jaren, de snelste groep als eerste zou vertrekken. In dit geval was dit de sportgroep van WTC Made. Waar normaal gesproken Velo Amice altijd het snelst rijdt, zou dit jaar dus kennelijk WTC Made het snelst moeten rijden….
Dit legde dus gelijk wat druk op onze schouders, maar toch reden we na de inzegening vrij ontspannen met een rustig tempo weg. Voor mij en de gebroeders Van Oerle ging het echter toch wat te rustig en het tempo werd dus al snel opgevoerd. In een vloek en een zucht kruisten we de Slingerdreef en zat alles op een lint.
Voor John ging het echter wat te vlot en hij liet zich in goed overleg nabij Ulvenhout bijhalen door de WTC-groep die achter ons groepje reed. Met John’s afhaken werd het sein op groen gezet om weer gas te geven, iets wat JW dan ook direct in de praktijk bracht door de snelheid op 40 km/h vast te pinnen. Ik liet me kort even naar achter zakken om te kijken wie er nu uiteindelijk allemaal mee fietsten. In totaal waren dit 10 man, te weten Martien, Twan, Chris, Jan-Willem, Gerben, Curt, Gert-Jan, Pierre, Gerald en Wim. Laatstgenoemde betrof een lid van Velo Amice die het voornemen had om lekker rustig te gaan fietsen. Dat was dus niet helemaal gelukt, maar ik heb begrepen dat hij wel een erg leuke rit heeft gehad.
Op weg naar de eerste bananenstop zag ik dat JW weer op kop kwam en met hoge snelheid over vervelend liggende klinkers reed. Al snel werd duidelijk dat dit hem heel veel energie kostte want de trapomwentelingen werden steeds trager en de snelheid zakte. Twan reed in zijn wiel maar nam niet over, JW reed immers nog maar een paar 100 meter op kop en kon dit normaliter wel langer volhouden. Nu echter was het lijden voor JW. Nee hij had niet zijn beste dag.
Kort hierop maakten we de eerste stop in bos bij Wortel. We aten daar een banaantje en kropen snel weer op de fiets om verder te gaan over de klinkerweg langs de PI. De snelheid werd weer op 40 gepind en er werd weer vrolijk verder gereden om vervolgens al snel in Den Hout aan te komen.
Daar werd de traditionele foto weer genomen en werd de weg vervolgd. De rit was alweer over de helft gekomen en Martien, Wim en Gert-Jan lieten zich nu duidelijk meer van voren zien. De wind was inmiddels een beetje gunstiger komen te staan en daardoor ging de snelheid weer verder omhoog. Ik was helemaal in mijn sas, want alles zat op een lint, er werd niet gepraat en kopbeurten werden op tijd en netjes overgenomen. Heerlijk!
Op 83 km meerden we aan bij de koffiestop. Iedereen was nog vol in de adrenaline en was blij dat het zo lekker liep. Dit resulteerde dan ook in vele high fives en schouderklopjes onderling.
Dat de beleving van de rit niet door iedereen gedeeld werd, bleek toen we tijdens de koffie erachter kwamen dat JW er niet bij was. Een snel belletje leerde ons dat JW zijn eigen weg was gaan rijden richting de finish omdat hij zich niet helemaal senang voelde. Hij zou ons echter bij de finish opwachten waar hij wel gewoon zou deelnemen aan het afpilsen, alles was dus gelukkig oké.

Nog een beetje beduusd door JW’s onverwachte afscheid, vertrokken wij voor de laatste 40 km. De benen waren al wat stijf, maar na enkele minuten zaten we weer in het gewenste ritme en stoven we richting Den Hout. Zeer getalenteerde renners kwamen nu bovendrijven. Gert-Jan en Gerald pakten bijvoorbeeld lange kopbeurten, als Wim op kop kwam, ging het nog even een paar km harder en Martien was steevast voorin te vinden.

Bij het naderen van Den Hout viel logischerwijs ook de vermoeidheid in. Zelf was ik al veel op kop geweest en toen Martien mij het bevel gaf om met 47km/h nog even over te nemen, moest ik passen. Gerald en Wim zagen hun kans schoon en demarreerden. Weg waren ze… toch wat te veel op kop gezeten.

Achter mij zag ik een aan stukken gereten peloton. Curt en Chris hadden de rest laten lopen en hadden de 119km ervoor al alles gegeven. Twan en Gerben konden geen woorden meer uitbrengen, maar waren zichtbaar gelukkig om weer eens serieus sportief geprikkeld te zijn. Martien was ook weer content met zijn volledig NIET leeftijdsadequate prestatie. En ik zelf? Ik heb genoten van het gevoel om weer helemaal kapot te gaan, maar wat voor mij het mooiste is, is dat we veilig en goed gereden hebben en als groep samen weer een mooie prestatie hebben neergezet.

Bij aankomst werden we herenigd met JW en onder het genot van een biertje en een oliebol werd nog volop nagesproken over de rit en naarmate de tijd vorderde werd het steeds gezelliger.

Allemaal bedankt voor de mooie rit, in het bijzonder Gert-Jan met zijn lange stabiele kopbeurten (3 ritten meerijden = lid worden), Pierre en Gerald voor de snelheid en goede humeur en Wim voor je verschroeiende pieksnelheden.

Tot slot nog een speciale dank aan de organisatie.
Tot volgend jaar!

Thais

Nog even terug naar het vorige weekend.
Ik denk dat ik wel voor iedereen mag spreken dat het 3Luik het hoogtepunt van het seizoen was, ook voor mij.
Hoewel ik het weekend er niet bij was, heb ik met mijn rit van 225km op zondag ook mijn hoogtepunt van het seizoen bereikt.
Nogmaals klasse mannen, 3 dagen achter elkaar 180km+ fietsen, dan ben je geen gewone.

Deze week staat de rit Hedel op het progamma.
Na zo’n 3luik is dit dan ook “gewoon” Hedel.
Ik vroeg aan de mannen of ze nog last hadden van het zwarte gat na zo’n weekend?
Het antwoord was: “vooral een pijnlijk gat”!

Ok, wie waren er vandaag:
Martien, Gerben, Thijs, John, Jan-Willem, Twan, en ik (Erik)
Ook Ad wilde weer een keer mee met de sportgroep. Hij appte dat hij dacht dat de mannen na het 3luik wel wat vermoeid zouden zijn en durfde het aan. (Zeg dat nou niet dacht ik nog).
Sowieso respect voor iemand die met de sportgroep mee wil, maar nooit hardop denken/appen over de toestand van de kleppers, dat noemen ze tegenwoordig Jinxen.
Chris was de grote afwezige. Het blijkt dat zijn optreden van vorige week zo succesvol was dat de boekingen binnen stromen en hij gisteren moest optreden.
Ook Sander was er niet. Vorige week twijfelde hij nog wat hij zou doen op de zondagochtend: of 5 km hardlopen (Proloog afstand) of mee naar de Proloog in Amerongen, het werd het tweede en dan met maar liefst een rondje van 240km.
Ik zag op strava dat hij de kermiskoers van WVT had gereden met een gem. van 38 per uur.

De meeste hadden de rit van vandaag in hun GPS gezet.
Ook ik , maar deze rit ken ik uit mijn hoofd en mijn GPS vertrouw ik niet meer na vorige week.
Allhoewel ik op papier de leider zou zijn, was vandaag iedereen leider.
Wel zo fijn!
Al snel voerde Thijs de snelheid op, niks staken voor hem, gewoon je werk doen. Gas er op. Punt.
Nog even een schrikmoment; er stoven wat motorcrossers uit de bossen zo de weg op. Wat een idioten dacht ik nog, bleek het van Meel & co te zijn. Idd familie van !!! Haha ik zei toch……wat een idio…😉
Gebeurde verder niks, Twan omhelsde zijn broer en weer door.
Het was wat fris maar perfect fietsweer. We kwamen dan ook veel fietsgroepen tegen.
De Oudebosschebaan was afgesloten. Daar moesten we de route even verleggen naar het links naastgelegen fietspad om weer bij De Rustende Jager uit te komen.
Tempo zat er goed in maar we hadden dan ook de zijwind mee.
Zo ver zo goed.
Voorbij Cromvoirt kregen we de wind volle bak mee wat zich vertaalde in de snelheid.
Mooi asfalt daar dus dat is heerlijk.

Op weg naar Engelen nam Martien het voortouw, hij loodste ons slot Haverleij door.
Links langs de trap omhoog, altijd ff opletten daar. Alsof je in een Ghetto fietst, de huizen zijn daar op en tegen elkaar gebouwd. Maar goed met weinig ruimte en veel woningen lossen we de huisvesting problemen misschien zo wel op!
Op naar de brug bij Hedel.
Daar was het altijd oversteken naar café Treurenburg ( klinkt gezellig 🤔). Nu konden we direct linksaf het mooie fietspad op de brug op.
Het ronddraaien ging als een speer, als dat goed wordt uitgevoerd is dat zo mooi.
Voorbij Hedel nam Gerben een lang stuk tegenwind voor zijn rekening alsof hij door de boter trapt…prachtig.
Op de Bergsche Maasdijk de wind vol tegen.
De les van John maalt in mijn hoofd; “zorg dat je in mijn wiel zit”, daar zit ik dus ook en ik zit er prima, net niet op de kant! Achter mij Twan en Ad, wel of niet op het kantje.
Ik hoor Twan iets roepen maar versta door de wind en het suizen van de carbonwielen niet wat hij roept. Meest is het iets van top, bikkel, geweldig of genieten.
Dus iedereen gaat door maar dan vliegt Twan de groep voorbij en zorgt ervoor dat het tempo omlaag gaat. Ad had het zwaar en moest er af.
Maar ik hoorde al geluiden van “ligt Erik eraf?” ….nee …. deze rit niet mannen….eindelijk een keer niet.
En ik zou liegen als ik zeg dat ik niet blij was dat Ad (zoals hij zelf zei) op het elastiek zat.
In een iets lager tempo gingen we richting de koffiestop bij Ford Lunet. Martien ging door, hij is aan het verhuizen en heeft veel druktes. Succes M10; vanaf volgende week ben jij een Oosterhouter.
De koffiestop: Het mooiste moment van de ochtend. Beetje ouwehoeren over van alles, meest onzin soms nog meer onzin.
Het laatste stukje naar huis, netjes Jan-Willem en John afgezet en nog even gas erop richting de brug over de Amertak.
Ik vind dat een beetje mijn brug want 33 jaar lang had ik vanuit de badkamer van mijn vorige huis uitzicht over die brug. Dat gegeven maakte mij overmoedig en ik haalde Thijs in op de brug, dat moet je niet doen bij Thijs! Thijs was getriggerd, accelereerde en weg was hij. Wat een power.
In Made nog even iedereen laten aansluiten om gezamelijk deze rit af te sluiten.

Het was weer een mooie rit.
Tot volgende week bij de klassieker “DH-DH-DH”.👋

Groet van Erik

Na afloop van de ontbijttocht had ik Twan en Gerben al druk in overleg gezien, met een korte blik naar mij. Toen ik thuis kwam zei ik tegen mijn Chouke, ik verwacht binnenkort een vraagje.
Nog diezelfde week kreeg ik een app van Gerben, of ik of wij samen met hun drie dagen op pad wilden gaan. Voornamelijk om de bagage mee te nemen. Voor de rest konden wij de dag zelf invullen!
Nadat ik de deelnemerslijst eens had bestudeerd, dacht ik dat is geen verkeerd gezelschap om mee op pad te gaan, dus gingen we samen de “3-luik”aan!
Thais, Mar10 en Gerben regelden de organisatie perfect, zodat alles gesmeerd verliep. Toen was het plots 5 september, en stond de tocht voor de deur!
Donderdagavond kwamen ze hun bagage in Den Hout afgeven, zodat wij zelf konden bepalen om naar Vaals af te reizen. Maar zo zitten wij niet in elkaar, kwart voor 9 vrijdagochtend stonden wij natuurlijk gewoon bij de start, ook wel fijn voor de mannen die nog net iets vergeten waren.
Thais kwam nog met een volle vuilniszak aan, John met zijne bril. Zo was het toch fijn dat we present waren!
Daarna vertrokken we op weg naar de eerste lunch plaats “De Kieper”in Tongerlo. Een mooi Belse locatie langs het kanaal. Samen met Mar10 deelde ik de live locatie, zo zag ik als ze in de buurt waren. Ons Anny regelde dat de mannen iedere keer gezamenlijk aan een grote tafel konden plaatsnemen, parasol boven hun bezwete kopkes! De drank en de tosti en broodjes gingen er goed in, na de eerste 125 km veelal over de jaagpaden, lekkere opschieters!
Rond half 2 gingen de mannen weer op pad voor deel 2 richting Vaals, om bij Mesch nog een stukje door de Voerstreek te fietsen. Achteraf niet de beste keuze, Gert-Jan was er wel blij mee, nu had hij een reden om zijn fiets eens te poetsen!
Tegen 16.00 uur waren wij in Vaals bij Hotel Vallis gearriveerd, inchecken tassen naar boven sjouwen en kijken waar de mannen waren. Ze waren toen in de buurt van Slenaken, via de app zag ik ze in Epen, met een snelle afdaling de supermarkt binnenrijden, om daar rechts af te gaan. In gedachten zat ik bij Thais en JW in het wiel, of was het afzien in gezelschap van Johnny, ik denk voor mij het laatste!
Kwart voor 5 kwamen ze binnen druppelen na een zware beklimming van de Camerig, zwaar onder de modder van de Belse wegen. John wist van geen ophouden, die ging nog ff een bezoekje brengen bij de Ooster-buren, om even later trots te kunnen zeggen zo en dat zijn er 200 !
Snel onder de douche, om vervolgens van het eerste biertje te genieten. Tussendoor werden ook nog de eerste smerige fietsen aan een schoonmaakbeurt onderworpen! Thais had hiervoor een prachtige box met diverse schoonmaak artikelen mee genomen!
De avond begon met een Griekse ouzo, de keuze voor avond eten bestond uit Spanakopita, Tzatziki, Pita gyros en veel ouzo, ouzo, ouzo… op de late avond gingen de beentjes los op de Sirtaki, wat een feest daar op het drielandenpunt, Vaals, Aken en Athene! Na middernacht kropen we de trap op naar ons mandje. Afwachten hoe we aan de dag 2 gingen konden beginnen!

Dag 2 zaterdag 7 sept.
Iets voor achten kwamen de eerste mannen voor een goed ontbijt aan tafel, de stemming zat er weer goed in. Tassen achter in de auto, de kettingen nog een druppeltje olie, ze waren er klaar voor. De kop was eraf, afspraak was om 9 uur te vertrekken, een lek bandje van Twan zorgde voor een kleine vertraging.
Een paar kleine klimmetjes en nog een geluk dat Mar10 een weg had gevonden net naast de Eyserbosweg. Wij stapten in de auto, op weg richting Venlo, een goeie 90 km.
Daar had ik de Gasterij Groote Heide, als lunch locatie in hun route gepland. Wij waren daar ruim op tijd, zodat we daar een bos wandeling konden maken, Zo kwamen we toevallig bij een zweefvliegveld uit. Was leuk om te zien hoe die vliegtuigjes door middel van een lier de lucht in gingen!
Na een wandeling van 5 km kwamen we weer terug op de Gasterij, ff checken waar onze fietsmaatjes uithingen. Nog zo’n 15 km van onze locatie, tijd om in actie te komen. Anny ging regelen dat we lekker buiten aan één tafel konden plaatsnemen, uit de zon. Ze hadden voor ons binnen alles klaar staan, maar met haar vriendelijke overtuiging was dat zo geregeld.
Om 10 voor één arriveerden ze. Het vocht werd meteen goed aangevuld en de uitsmijters werden besteld. De hongerige heren waren daar zo mee weg, het wachten op het eten duurde langer dan het verorberen!
Net voor 2 uur was het tijd om te vertrekken voor deel 2, nog een kleine 80km te gaan naar Nijmegen. Het venijn zat zoals gewoonlijk in de laatste kilometers in de buurt van Nijmegen.
Voor ons was het maar 68 km om aan de Waalkade te geraken. De mannen inchecken, tassen uit de auto, en naar hun kamers brengen. Hier hadden ze gelukkig een lift, 10 tassen in de lift en ik kon er nog net bij. Anny was met de trap naar boven. Op de eerste verdieping aangekomen tassen eruit Onze kamer was recht tegenover de lift, maar waar waren die andere kamers toch? Er was een héél smal trapke naar de volgende verdieping, maar ook daar waren die kamers niet te vinden. Terug naar de mevrouw van de receptie, nee meneer die kamers zijn bij de volgende ingang buiten. Weer naar boven, tassen in de lift en dan maar beneden weg gezet. Onze auto moest in de nabij gelegen parkeergarage geplaatst worden. Via een mooi park konden we terug naar Hotel La Courage wandelen, of we nog niet genoeg trapkes hadden gehad, hier kregen we nog een toetje van 100 treeën!
Inmiddels was het half 5. Wij namen nog een kopje thee en de heren kwamen weer in zicht. Gezamenlijk kwamen ze de Waalkade op draaien, dag 2 hadden ze weer doorstaan met alweer ruim 180 km op de teller.
Onder de douche of in het mooie blauwe bad, de keuze was reuze! Voordat we het wisten zaten ze al op het terras. De dorst was groot. Nadat Gert-Jan , (hij is een gastrenner van de fietsclub Prinsenbeek) als laatste onder de douche vandaan kwam gingen alle remmen los. Ze konden zo weer op weg voor de volgende rit, een topconditie hebben deze mannen!
Bij DOK 17 zouden wij gaan dineren, alles stelde de gastvrouw in het werk om voor ons een plekje buiten te regelen. Een lekker koud biertje en de maaltijden konden besteld worden. De dochter van Twan, Rosa, kwam nog ff kijken hoe het met vaders was, nou met vaders was niks mis, had nog niks geleden!
Na het diner werden er plannen gemaakt om Nijmegen te bezichtigen, Anny had genoeg gezien, wij liepen samen terug naar La Courage. Tussen door kreeg ik een app van Thais waar hun uit hingen, ik ging toch maar op zoek naar de mannen. In een stampvolle kroeg hoorde ik Hazes zingen, Bloed, zweet en tranen. Het kon niet waar zijn, daar op het podium stonden Chris en Twan uit volle borst te zingen! Het succes was ongekend, na afloop stonden de groupies te dringen om een handtekening van deze twee sterren. De boekingskantoren belden meteen voor nog meer optredens. We moesten ze snel in bescherming nemen, er stond morgen immers nog een fietsdag gepland.
Gezamenlijk liepen we weer terug naar ons hotel, om te genieten van een wel verdiende nachtrust.
Op naar dag 3!
Rond 8 uur zaten we allemaal weer fris en fruitig aan een goed ontbijt. De laatste rit stemden iedereen wel gerust. Een stukje Veluwe en dan lunchen bij de proloog in Amerongen, voor de fietsers nog geen 100 km daarheen. Wij gingen met de auto ook richting Amerongen, maar maakten nog een tussenstop op de Grebbeberg, om daar de slachtoffers van de 2e wereldoorlog te herdenken.
Daarna gingen we naar het fietscafé “de Proloog” . Hier is het een komen en gaan van de fietstoerist, mijn herinneringen gingen hier terug naar 2020 toen we ook een ritje van 220 km naar de Proloog maakten. Toen maakten ook Thais en Mar10 deel uit van ons gezelschap. Ook Jan Lensvelt zat toen nog tussen de wielen, we waren apetrots dat we deze tocht tot een goed einde konden brengen. Nog geen half jaar verder werd Jantje ziek, en we weten helaas allemaal hoe dit verlopen is.
Kwart over 12 kwamen de kleppers aan fietsen, honger en dorst en dan houden ze hun mond weer ff stil. De vraag was meteen “zijn Erik en Sander er nog niet?” Erik had mij intussen al gebeld dat ze een stukje verkeerd hadden gefietst, maar over een uurtje dachten ze er wel te zijn. Helaas maakten Sander en Erik nog een ommetje naar Zeist zodat ze tegen half 2 en 140km aan kwamen.
De broodjes waren al besteld, de drankjes werden snel aangevuld, en hop weer op de fiets voor het slot van deze prachtige 3-Luik!
Nu met 10 mannen sterk tegen een stevig windje, langs de rivieren af over de bruggen nog ff 80 km af stoempen. Het voordeel van een grotere groep, dan kan je nog wat weg kruipen.
Wij stapte weer in de auto, om naar Den Hout te gaan. Onze spullen uit de auto de wasmachine aan en om half 5 naar de May. Om 10 voor 5 kwamen de WTC helden bij de pub aan, waar de biertjes en wat bruin fruit er goed in gingen. Enkele vrouwen kwamen de tassen ophalen, de anderen hebben we thuis bezorgd. De 3-Luik zat erop, en is zeker voor herhaling vatbaar, het was een geweldige belevenis met een mooie vrienden club!
John, JW, Twan, Thais, Gerben, Mar10, Gert Jan en Chris bedankt,
“Had ik jullie al verteld dat een prachtig weekend was!”

Wat zat er nou in de vuilniszak van Thais??

Met dankbare groeten, Anny & Peter.

Tja, wat moet ik nu toch over de driedaagse wielerrit schrijven, als alle deelnemers plechtig hebben beloofd dat alles wat gebeurd is, ook echt binnen de groep moet blijven. Dat valt niet mee, dus moet ik keuzes maken en zou ik mij eigenlijk moeten beperken tot een saai repeterende beschrijving van fietsen, eten en slapen. Toch is dat eigenlijk het leven dat een wielrenner het liefst wilt leiden, zonder bekommeringen over andere zaken en gebeurtenissen.
Met deze gedachte in het hoofd werd dan ook door Martien in februari 2024 tijdens de WTC voorjaarsvergadering, het idee geopperd om met de leden van de sport een driedaagse te gaan rijden, later omgedoopt in “het drieluik.”
Zoals wel vaker tijdens de voorjaarsvergadering was iedereen direct enthousiast en ging iedereen zonder aarzeling mee. “Waarheen, dat weten we nog niet, maar we gaan mee!” was de algemene mening van de grotendeels beschonken sporters.
De ervaring leert echter dat daags na de vergadering, als het puntje bij paaltje komt, het enthousiasme vaak een stuk minder is en veel mensen toch afhaken. Tot veler verbazing was dit nu niet geval, vanaf het begin zouden er 7 rijders meegaan te weten: John, Twan, Jan-Willem, Martien, Gerben, Chris en ikzelf. Iets later zou nog een 8ste rijder meegaan, namelijk Gert-Jan Schoenmakers uit Prinsenbeek en vonden we Peter Broeders met zijn vrouw Anny bereid om ons te begeleiden in de volgauto.
Naarmate de maanden verstreken, bleven afmeldingen uit en zwol het enthousiasme langzaam op naar een moment waarin we concreet konden gaan bouwen aan het parcours. Martien legde hier de basis voor en maakte een route van 3 dagen. Dag 1: Made-Vaals. Dag 2: Vaals-Nijmegen en dag 3: Nijmegen – Made. Peter Broeders paste de routes nog wat aan met wat extra draaien en keren en zorgde ervoor dat de routes goed aansloten op de lunchlocaties. Hotels werden vastgelegd door Gerben en het draaiboek werd opgesteld en verstuurd.
Tijdens de bijpraattocht was het zover dat de routes konden worden gedeeld met iedereen. De verwachtingen over de routes waren niet bij iedereen gelijk en de aankondiging dat we iedere dag rond de 185km zouden rijden, was voor sommigen dan ook op z’n minst een shock-momentje. Met name Chris trok bij deze boodschap wit weg en zou het liefst thuis blijven. Maar opgeven is voor Chris geen optie en bovendien was het geld voor de rit al betaald.

Nu alles geregeld was, konden we niet meer terug en het besef daalde in dat we 3 zware dagen voor de boeg hadden. Gerben, Twan en ik hadden het er niet op en probeerden met een paar lange ritten nog wat extra zitvlees te krijgen. JW maakte zich niet druk, hij had immers met het grootste gemak The Ride voltooid en ook Martien ging uit van zijn eigen kracht. Chris ging in zijn voorbereiding nog gezellig wat extra rondjes met De Pel mee en John…, tja John had een ander probleem, hij had namelijk niet eens een fatsoenlijke fiets door een val 2 weken eerder. Gelukkig kon fietsenmaker Rullens uit Made John nog voorzien van zijn fiets met wat andere componenten erop. Gelukkig, ook John kon dus mee.
De 8ste rijder Gert-Jan had inmiddels al 12.000km op de teller staan, dus ook hij maakte zich nergens zorgen om.

Nadat we op donderdagavond al de bagage hadden afgeleverd bij Peter en Anny, stonden we allen om 9 uur aan de start bij het oude gemeentehuis. Iedereen was paraat, opgewekt en klaar voor de epic journey. De zenuwen die me de nacht ervoor nog uit mijn slaap hadden gehouden, waren inmiddels helemaal verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor enthousiasme en blijdschap. Eindelijk was de dag aangebroken en konden we gaan.
Flip, die ook erg graag mee had gewild maar andere verplichtingen had, was ook van de partij en zou tot Alphen meerijden. We dachten allemaal dat Flip wel wat kopwerk zou pakken, maar helaas, we hebben hem niet op kop gezien. Niets voor Flip zou je zeggen.

Toen Flip bij Alphen afhaakte, stonden we er alleen voor, met een waterig zonnetje reden we met een flauwe zuidoosten wind richting Maastricht. We reden over het 45km lange jaagpad langs de Zuid Willemsvaart, een prachtig smal kanaal dat van Maastricht naar Antwerpen gaat. De snelheid zat er goed in en op 116km lag de eerste lunchstop bij Cafe de Kieper, langs de Zuid-Willemsvaart bij Tongerlo. We waren inmiddels in België dus de verwachte uitsmijter stond niet op de kaart, net zoals een glaasje melk voor Gerben. Wat wel op de kaart stond, waren tosti’s en halve stokbroden met brie. Heerlijk!

Na een uur fietsten we weer verder onder een inmiddels dicht wolkendek. Zo net na Maastricht reden we België weer in en begon het te regenen. Zoals bekend zijn de wegen in België vaak vuil en niet zo goed onderhouden. Daarnaast reden we ook nog langs wegwerkzaamheden waarbij het wegdek was veranderd in een modderstroom. Een lekke band was dan ook een kwestie van tijd en Gerben had uiteindelijk dan ook prijs. De laatste kilometers naar Vaals waren nat en zwaar, met name door de hoogtemeters die gemaakt moesten worden. Toch kwamen we goed op tijd bij het hotel in Vaals aan, waar we met z’n allen onze fietsen wasten. Zelfs Gert-Jan, die niet zo van poetsen houdt, nam de spons ter hand en zo konden onze fietsen weer schoon de stalling in, welke in dit geval een Griekse supermarkt was. Hiernaast lag het Grieks restaurant waar we aten. De tafel werd Bourgondisch aangekleed en werd vol gezet met grote schalen vlees, Mythos bier en Ouzo. Het was een supergezellige avond, maar we lagen toch op tijd op bed, want de volgende morgen moesten we weer aan de bak.

Dag 2 begon met een goed ontbijt. Twan had de grootste kater want hij kwam erachter dat zijn achterband plat stond. Na wat vechten met de band konden we net na 09.00 uur wegrijden vanuit Vaals. De beentjes voelden stram en de heuvels rondom Vaals hielpen hierbij niet echt, maar naarmate we meer naar het noorden reden, werd het landschap steeds platter en reden we via de prachtige Maasvallei richting Venlo waar we in een mooi natuurgebied zouden gaan lunchen. Na 106km arriveerden we daar. Peter en Anny hadden zoals gebruikelijk alles al klaargezet. We konden zo aanschuiven aan het beste plaatsje op het terras. Ja, dat was toch wel heerlijk hoor dat Peter en Anny hun taak zo perfect uitvoerden. Overal waar we kwamen, was alles al geregeld. Zelfs bij aankomst bij de hotels waren we al ingecheckt en waren onze tassen al op onze kamers gezet. We werden geweldig gesoigneerd!
Na de lunch was het inmiddels al behoorlijk warm geworden. De weg naar Nijmegen voerde ons ongeveer 50km door Duitsland. Het was een mooie route maar de infrastructuur voor de wielrenner liet nog wat te wensen over. Wat mogen we toch gezegend zijn met ons Nederland fietsland.
Met name door het warme weer sloeg de vermoeidheid inmiddels bij velen toe. Zeker John had het erg zwaar en het tempo werd dan ook hierop aangepast.
Toch werd zonder al te veel problemen na 185km Nijmegen bereikt waar we natuurlijk weer onthaald werden door Peter en Anny. We sliepen in een hotel naast de Waalbrug en met een prachtig uitzicht op de Waal. Zo snel als we konden, sprongen we onder de douche en zochten we een terrasje op voor een fris pilske. Och, wat smaakte die lekker zeg.
De avond was inmiddels ingevallen en op een gezellig terras hebben we vervolgens lekker gedineerd met uitzicht op de Waal. Het eten was goed, de avond was windstil en zwoel, er werd gelachen en gedronken, we hadden goede gesprekken, met ook veel onzin, er werd gefantaseerd en er werden nieuwe plannen gemaakt, kortom het was een heerlijke ontspannen avond met vrienden. Om nooit te vergeten dit.
De avond eindigde in karaokebar Foxy waar Twan en Chris met een prachtige uitvoering van Bloed, Zweet en Tranen, de show stalen. Beeldmateriaal hiervan is inmiddels op de app van WTC verschenen.

De volgende ochtend werd na een goed ontbijt weer verder gereden. De laatste dag was ingegaan en via de Waalburg werd Nijmegen uitgereden op weg naar een aantal bekende Nederlandse klimmetjes zoals de Amerongse berg, de Posbank en de Grebbeberg. Over het algemeen waren de beentje beter dan op dag 2. Dat gold zeker voor John die weer goed mee kon komen. De route ging voornamelijk door de Veluwe, met name het gebied rond de Posbank was erg mooi.
De lunch was bij wielercafé De Proloog en daar zouden ook Sander en Erik aansluiten welke ons tegemoet zouden komen rijden vanuit Made. Helaas duurde dit erg lang, omdat ze diverse keren verkeerd waren gereden. Na 143km kwamen ze eindelijk aan bij de Proloog, waar iedereen al aan het wachten was om weer verder te rijden. Snel, snel propten Sander en Erik hun broodje tonijn naar binnen en weg waren weer.
In tegenstelling tot de eerste twee dagen was de wind flink aangetrokken en moesten we met windkracht 4 uit het zuiden naar huis rijden. Vanzelfsprekend zorgden de sterke renners dat de minder sterke renners goed uit de wind werden gehouden. Desondanks werd de rit voor sommigen toch ook een rit van afzien, wat op zich niet gek is na 3 dagen fietsen. Erik en Sander hadden bij thuiskomst zelfs een rit van 240km erop zitten! Heftig hoor!
De laatste 50 kilometer waren het zwaarst. We waren inmiddels al lang gestopt met praten en iedereen reed rond in zijn eigen bubbel met de gedachte; trappen en niet te veel nadenken.
Maar aan het eind van de tunnel scheen toch echt het licht en rond 16.30 uur arriveerden we gezamenlijk in Made en legden we aan bij de Pub. Trots en opgelucht konden we het glas heffen op prachtig weekend en een prestatie van formaat.

De missie zat erop, we hadden in drie dagen bijna 600km gereden. Drie dagen lang hebben we als fietsvrienden onze geliefde hobby mogen uitoefenen zonder invloed van de dagdagelijkse beslommeringen en onder omstandigheden waar we van tevoren alleen maar van konden dromen.
Vaak wordt er nostalgisch gesproken over bijgebleven ritten uit het verleden, ritten waar ik over het algemeen geen deel van uitmaakte. Deze rit echter is een rit geweest waar we nog vaak met veel plezier aan zullen terugdenken en vol nostalgie over zullen praten.
We hebben afgezien, grenzen verlegd, op elkaar vertrouwd, vriendschappen versterkt en ontzettend veel gelachen! Het was in 1 woord “Super”!
Bedankt!

Tot zondag,
Thais