Hoewel ik afgelopen nacht pas thuis ben gekomen van vakantie, had ik toch het voornemen mee te gaan met de WTC. Vanochtend was het wat zwaar om uit bed te komen, maar ik voelde me toch relatief goed. Eens even kijken waar deze vakantierit ons naar zal leiden.
Bij de verzamelplaats had Twan hier al diep over nagedacht en kwam hij op de proppen met het idee om Den Hout – Den Hout te gaan rijden. Hmmmm, daar had ik niet op gerekend en ik merkte aan mezelf dat ik wat tegen sputterde. Ik moest dan ook een maximaal beroep doen op mijn flexibiliteit en na een klein minuutje was mijn brein ingesteld op de 120 van Den Hout – Den Hout. Gerben had echter ook nagedacht over de route en stelde voor om een rondje Aalst te rijden. “Aalst?, ja zeg maar Poederooijen, ah oke nu snap ik hem weer.
Hoewel iedereen wel in was voor een rustig ritje naar Den Hout, werd toch gekozen voor de 90 van Aalst. Hoe dit nou precies kwam weet ik niet, maar Gerben’s argument om op tijd thuis te zijn om naar Etten-Leur te gaan (en daar Van der Poel in zijn regenboogtrui te aanschouwen) werd kennelijk door iedereen als voldoende valide aangemerkt. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik toch wel wat opgelucht was.

On y va richting Aalst! Gerben had de route nog in zijn Garmin staan, dus hij was de wegkapitein. Verder telde de groep nog 7 mannen te weten; Chris, Frans, John, Twan, Erik, ikzelf en een gastrijder met een vreemd wielerpakje en een vreemde fiets. Bij navraag bleek het Sander te zijn welke zijn WTC-pakje nog in de wasmachine had zitten. Over de vraag of ook zijn mooie BMC nog in de wasmachine zat, gaf Sander aan dat deze nog in reparatie was.

Hoewel er weinig wind stond was het begin van de rit toch fijn wind mee. Bij de rotonde richting Drimmelen haalde we de trim in. An passant nog even de gewaardeerde Piet Verkooijen even een klopje ranke schouder gegeven en door richting het oosten. Met een gemiddelde van rond de 38 km/h reden we richting Wijk en Aalburg waarbij iedereen zijn kopbeurten met vertrouwen op zich nam. Ik had vrijwel direct in de gaten dat Gerben er goed bij zat. Moeiteloos nam hij lange kopbeurten op zich en bij de Kromme Nol deed hij ons allen pijn door snoeihard de kering op te rijden. Bij Well aangekomen keerde het tij en moest het gevecht aangegaan worden met de wind. Het tempo zakte wat terwijl de wattages stegen. Die dijk daar bij Poederooijen (jullie allemaal wel(l)bekend) is een verraderlijke ding. Er zit geen recht stuk in en waar je op het ene moment nog denkt dat de wind mee valt, moet je een paar meter verderop plots vol aanzetten om de wind het hoofd te bieden. Natuurlijk had uitgerekend John zo’n venijnig stukje dijk te pakken. John reed toen voor mij en ik zag hoe hij aan het vechten was tegen de wind. Van 35 km/h ging hij terug naar 33 km/h. “Moet ik overnemen en hem uit zijn lijden verlossen?” vroeg ik me af. De sadist in mij zij “nee” en voor een paar seconden luisterde ik naar hem, totdat medelijden de overhand nam en ik John dan maar uit zijn penibele situatie haalde.
Toen ik John overnam viel me echter wat op. Waar John in het verleden bij een heftige inspanning er uit zag als een woest stier met schuim op de mond, slijmsliert aan de kin en druppels aan de neus, zag ik hier nu niets van. De vraag rees bij mij dan ook: “doet John zijn best nu eigenlijk wel?” John kennelijk denk ik echter van wel.
Enfin, de sadist in mij was nog niet weg, want mijn benen voelde goed en zodoende kon ik iedereen richting Aalst nog even op de pijnbank leggen. Dit werd me niet in dank afgenomen. Zeker door John, die iets onverstaanbaars naar me riep toen ik me afliet zakken.
Toen Gerben bij Giessen ook nog eens flink doortrok was de maat vol John. Het moest zachter en het ging ook zachter. We spraken af dat we een kruissnelheid van 35 km/h zouden aanhouden en dit lukte aardig. Ondertussen was Erik stil maar attent. Hij zat altijd goed van voren en toonde geen moeilijk momenten. Toch ontzettend knap hoe Erik zich in een half jaar heeft weten op te werken naar deze conditie. Chapeau! Erik vertelde dat hij hier zelf ook erg blij mee is, maar dat hij toch officieel een tour-man is en blijft, omdat hij op de Mol de snelste wilt zijn van de tour. Uiteraard wordt dit standpunt door iedereen binnen de sport direct verworpen en wordt van Erik verwacht dat hij standaard bij de Sport aansluit. Niet mee eens Erik? Jammer dan, want je bent al toegevoegd aan de Sport-app…

Vanaf Werkendam werd er gedraaid. Bij afwezigheid van Martien was er nog wel wat verwarring over hoe we moesten draaien (linksom of rechtsom). Gelukkig stuurde Erik hier ons in de juiste richting. Rechtsom dus. Toch?
Bij Hank aangekomen constateerde Gerben en ik dat we op een gemiddelde zaten van 36.1 km/h. Dit gemiddeld moest natuurlijk gehandhaafd blijven, met als gevolg dat er een aantal aflagen. Helaas, maar 35.9 km/h gemiddeld bij thuiskomst in Made is ook goed.

Voordat we in Made aankwamen gingen we nog even koffie drinken bij Fort Lunet, aangeboden door Gerben ivm zijn verjaardag. De meeste zaten er ver doorheen waaronder ook Sander die zijn beste dag niet had. Het bleek dat hij vrijdag en zaterdag ook al flinke ritten had gereden dus dan is dat te verklaren.
Bij aankomst barste het gepraat los. Na 3 uur niks gezegd te hebben, maar wel veel beleefd te hebben is dit natuurlijk logisch. Uiteindelijk kwam het erop neer dat we allemaal weer veel plezier hebben gehad in het afzien en we verheugd waren met onze beloning van koffie met appeltaart in het gezelschap van fietsvrienden. Prachtig clubje zo.
Volgende week wordt tegen het einde van de rit weer stamcafe d’n Elsakker aangedaan. Nu met lunch! Toch Twan?

Thais

Nadat er vorige week 0 WTC renners aan het vertrek waren, staan er vandaag wel veel mensen aan de start vandaag bij het oude gemeentehuis. Naast de WTC-ers een aantal gastrenners. Het is mooi weer met niet al te veel wind. Ik had donderdag al gezien dat de Sport een rondje Numansdorp gepland heeft en dat wil ik wel eens proberen. Lange rechte stukken en voldoende mensen om achter weg te kruipen zie ik als ik even rondkijk. We vertrekken met 10 renners. Als we de Tour voorbijsteken in de Watertorenstraat ziet Johan van Helmond zijn kans ook schoon; “Als Ad het gaat proberen….”, hij sluit aan zodat we met 11 zijn vanaf dat moment. Hierbij ook twee gastrenners. Paul Sedee, ons ex-lid die afgelopen jaren door bouw van een huis geen bandjes en nieuwe ketting meer kon veroorloven en dus stopte, is weer boven Jan blijkbaar en door Martien overgehaald om weer eens mee te gaan. En Kevin (de Meyer?) die vorige week in de regen wel aan de start stond. Dus een bikkel.
We rijden de Moerdijkbrug over en dan rechtsaf, even door de Dordtse Biesbosch om niet die lastige fietspaadjes te hebben richting Kiltunnel. Ik kijk even goed rond, altijd de vraag “ben ik de zwakste schakel??”. De Kiltunnel uit merk ik in ieder geval dat Chris ook niet echt een goede dag heeft, dat biedt wat hoop. Hij heeft vakantie gehad en 4 weken niet op de fiets gezeten. Zijn vrouw leest dit stukje vast ook: “volgend jaar gaat de fiets wel mee op vakantie”, is nu al de conclusie. Het is maar dat ze het alvast weet! Erik van der Hoeven gaat ook goed. Martien vertelt dat hij het goed doet in de trainingen die hij met hem doet. Dat zie ik inderdaad, het gaat prima met de ex-tuinder die tegenwoordig tijd heeft om te trainen en uit te slapen. Tegen de wind draaien we rond en er wordt vlot over genomen. Dat gaat lekker, niet achteraan blijven hangen weet ik uit ervaring. Want dan zit je met een groep van 11 snel te zwoegen op het kantje. Het valt me erg mee met recreatieve fietsers (dat zijn wij natuurlijk niet, het is de Sportgroep hè), die in de weg rijden. De wielrenners die we inhalen, gaan eerbiedig aan de kant.
De westenwind trekt ondertussen iets aan en draait naar zuid-west, dat belooft niet veel goeds voor de bruggen over het Haringvliet. En inderdaad, daar aangekomen, breekt de groep in twee stukken. Het is aanpoten, ik probeer wat achter grote mannen als Chris en Paul weg te kruipen. Ik dacht eens te kijken of de Haringvlietbrug na de werken van afgelopen weken er goed bij ligt….  Niks gezien, alleen asfalt en het achterwiel van mijn voorganger. Ik ben nog niet terug op niveau, concludeer ik daar. Maar na de bruggen en een stukje naar Oude Molen zal de wind in de rug gaan komen. Helaas, daar denkt Martien anders over: in Oude Molen gaat hij niet linksaf maar rechtsaf, hij rijdt over Fijnaart. Ik eet mijn AH muesli maar eens op en dat helpt. Goed spul Twan, zal hij zelf ook wel eten want hij gaat goed. Alleen heeft hij er blijkbaar niet genoeg bij zich want als we bij Zevenbergen rijden, stelt hij voor om aan te gaan leggen bij den Elsakker. Hij is al volop vrienden aan het maken daar in de buurt van zijn toekomstige woning. De eigenaar van den Elsakker zal in ieder geval geen bezwaar indienen tegen de plannen van Twan voor een groot housewarming feest van Twan voor WTC, en hopelijk vertelt hij dat door.
De teller staat bij de stop op gemiddeld 34,7. Na de stop is het nog even uitbollen naar huis zeggen de Weda’s…. jaja de eerste kilometer, en dan gaat de snelheid weer fors omhoog. De appeltaart heeft iedereen nieuwe energie gegeven. Mij gelukkig ook want het gaat best goed de laatste sprint richting de May. Met net geen 100 kilometer op de teller parkeer ik mijn fiets bij de garage. Vanmiddag even sleutelen want het bergverzet moet er op bij Anneke en mij, volgende week wachten er Duitse bergjes. Dit was in ieder geval een goede laatste training.

Ad van Wesel

Op zaterdag werd er over de Sport-app alweer druk gediscussieerd over de te rijden route. Wegens omstandigheden werd de Kempenroute niet gereden. Hiervoor in de plaats kwam een rondje over Meerle. Uit Martiens koker.

Vandaag bij het ontbijt las ik echter het overlijdensbericht van Jan, iets dat de te rijden route plotsklaps totaal niet meer relevant maakte.
Direct na de het slechte bericht stroomde de condoleances binnen. Hoewel iedereen wel wist dat Jan zou komen te overlijden, was het bericht toch wel voor velen min of meer onverwachts en kwam het hard binnen, zeker ook omdat ieders gedachten op de zondagochtend toch al bij de WTC zijn.
Het zal zeker toeval zijn dat Jan op een WTC-ochtend heen is gegaan, maar toch bekroop mij het gevoel dat dit misschien niet zo was. Jan was een WTC’er pur sang en de zondagochtend was voor hem in principe heilig en totaal toegewijd aan de clubrit. Dit kwam treffend naar voren toen hij, ondanks al zijn (medische) malaise toch dit jaar de leiderstrui aan kon trekken. Dat hij op deze, voor hem “ heilige dag,” is overleden is daarom op z’n minst opmerkelijk te noemen

Een kwartier na het overlijdensbericht stond ik, zoals veel andere WTC’er bij het gemeentehuis. Sommige leden spraken een beetje met elkaar, maar de meeste staarden stil voor zich uit, nog verdoofd door het slechte nieuws.
Om half 9 nam Ad het woord en vroeg om een kleine stilte. Nu sprak niemand meer en was iedereen stil en met de gedachte bij Jan.
Toch moest er gefietst worden, terwijl eigenlijk niemand hier echt zin in leek te hebben. Met de woorden: “Nou dan moeten we toch maar een stukje gaan fietsen” hesen de meesten zich op de fiets, om vervolgens met de eigen groep de geplande route te gaan rijden.
“Voor Jan!”, was een veel gehoorde kreet bij vertrek.

De Sportgroep was met 8 leden, te weten; Frans, Gerben, Jan-Willem, Sander, John, Martien en de jarige Twan. Hoewel in het begin nog rustig werd gefietst, gaf Sander er een klap op bij Dorst. Later in de rit zagen we Sander echter steeds minder van voren. Wie al helemaal niet van voren werd gezien was John. John z’n hoofd stond niet naar sportief afzien en dat nam niemand hem kwalijk. Solidair dat we zijn spraken we af dat we wind tegen niet boven de 35km/h zouden komen en dat we John zoveel mogelijk uit de wind zouden houden. Dit gebeurde dan ook.
Rond ’t Zand werd er begonnen met draaien. Dit werkte prima en sneden zo prima door de straffe wind, waar af een toe ook nog een drupje tussen zat.
Net voor Prinsenbeek zagen we dreigende wolken hangen, waarop Twan besloot om maar even dwars door Prinsenbeek heen te rijden, zodat we verzekerd waren van een nat pak voordat we bij d’n Elsakker aan de koffie konden. Dit gebeurde dan ook, want op de Brielsedreef viel het met bakken uit de lucht en waren we vrijwel direct doorweekt.

Bij d’n Elsakker aangekomen geneerden we onszelf een beetje om met zo’n nat pak binnen te komen. Maar dit was echter geen probleem want de stoelen waren niet gestoffeerd. Dit was met opzet gedaan, omdat de gemiddelde leeftijd van de clientèle dermate hoog is dat een natte stoelzitting wel vaker voorkwam…. Met een ongestoffeerde houten stoel zit je dan ook maar het veiligst. Desalniettemin moest ik van Frans toch om een krant gaan zitten. En als Frans het vraagt dan doe je dat gewoon.

Aan tafel werd uitgebreid stil gestaan bij Jan’s overlijden. Hoewel Jan slechts beperkt met de Sport meereed, hebben we wel leuke ritten met elkaar gereden. Zoals een tocht naar de Proloog van 220 kilometer. Onderweg, vlak voor de Proloog, kregen we nog een gigantische regenbui op ons hoofd, waardoor we doorweekt onze koffie met appeltaart moetsen nuttigen. Hoe treffend is die vergelijking met de kletsnatte kleding nu in d’n Elsakker…
We konden ons nog herinneren van die rit naar de Proloog, dat Jan het steenkoud had door zijn natte kleding. Maar dat deerde hem niet, hij genoot van de rit en van de prachtige omgeving, in casu de Veluwe. Dit maakte hem dan ook een echte tourrijden. Lekker doorfietsen, maar wel nog kunnen genieten van je omgeving. Maar sportief fietsen kon hij ook, vaak door zijn taaiheid liet hij menigeen versteld staan. Bij het gravelen was dit ook altijd goed te zien. Jan was feitelijk een van de eerste met zo’n gravelfiets. Mede door zijn enthousiasme heeft hij veel andere leden ook aan het gravelen gekregen. Iets wat tot de dag van vandaag zichtbaar is en wat ervoor heeft gezorgd dat een groot deel van de WTC nu ook erg actief is in de winter.
Jan was in onze ogen echt een clubicoon. Met zijn magere lange gestalte was hij voor iedereen direct herkenbaar en met zijn zachte persoonlijkheid een geliefd man. We zullen hem enorm missen.

Jan, rust zacht!

Namens de gehele sport-groep

Thijs

We hebben misschien allemaal wel eens een rit meegemaakt waar alles op z’n plaats viel. Lekker fietsen met je vrienden, het weer perfect en geen last van vermoeide benen. Dat zijn de ritten waar je energie uithaalt en die je nog lange tijd bijblijven.

De rit van 16 juli 2023 gaat, met dit verslag, dan ook als zodanig de boeken in;

Toen ik vanochtend wakker werd door mijn zoons die zich in bed lekker tegen mij aannestelden, had ik direct al het idee dat het een goede dag zou worden. De beentje voelde ontspannen en vol energie, het zonnetje scheen fier en de vogeltje floten hun mooiste liederen. 

Zonder enige moeite stond ik dan ook op en pakte een frisse douche. Bij het ontbijt ontsloot ik de openslaande deuren en stroomde de koele ochtendlucht de woonkamer binnen.

Mijn fiets stond gehele gepoetst al klaar om weg te gaan voor een ritje Kalmthoutse Heide. De gehele sportgroep zou present zijn dus, een beetje voorbereiding op de route kon geen kwaad. Daarom had ik de route maar in mijn Garmin ingeladen. Het synchroniseren ging zomaar in 1 keer goed, geen stress dus.

Toen ik, ruim op tijd, aankwam bij het oude gemeentehuis stonden er al veel renners te wachten waaronder het voltallige peloton sporters. Zelfs Jan-Willem en Melody waren aanwezig!

Geheel tegen de verwachting in voelde Johan van Helmond zich ook goed en met zijn nieuwe, extra soepel lopende wielset  had hij er het volste vertrouwen in om vlot mee te komen met de sport.

De gebroeders Weda stonden natuurlijk ook paraat en sloten zich zoals altijd onvoorwaardelijk aan bij het sportgezelschap.

Bij vertrek richting het zuidwesten nam John Haanskorf direct de kop op zich om deze vervolgens pas na een kilometer of 20 gedwongen af te staan aan Johan van Helmond die ook wel eens op kop wilden komen.

Van wind was amper sprake, maar als je goed voelde dan kwam deze flauwtjes uit het noordoosten.

Hoewel ik de wegkapitein voor de rit was, hoefde ik amper de weg aan te geven. Iedereen had namelijk de rit keurig in zijn of haar Garmin geladen en zodoende wist iedereen de weg. Wat ontzettend fijn was dat zeg…

Via de polders bij Etten-Leur reden we door de bossen bij Bosschenhoofd in de richting van Roosendaal. Hoewel het niet per se nodig was, werd er toch vlot kop over kop gereden. Iedereen liet zich op kop direct mooi uitzakken zodat er super efficiënt gefietst werd. Melody stelde zelfs nog voor om met de groep mee te doen aan een wedstrijd voor ploegentijdrit. Melody heeft hiervoor inmiddels de nodige connecties in het wereldje van het competitief wielrennen.

Net voorbij Essen voerde de route ons naar onbekend gebied, dat bij velen bekend staat als De Kalmthoutse Heide. Het oefenterrein van de gebroeders Van der Poel. Ik was er nog nooit geweest, mar het is echt een prachtig gebied. Wel lagen er behoorlijk wat steentjes op de weg, waardoor Twan helaas lek reed. Gelukkig hoefden we echter niet te stoppen, want het latex in zijn achterband dichtte direct het gat zonder enige vorm van drukverlies. Die Twan komt ook altijd goed weg he. Ook Frans reed lek, maar binnen 2 minuten en met het gebruik van slechts 1 enkele CO2 patroon werd de klus geklaard en konden we weer verder.

Na de Kalmthoutse Heide werd weer richting Made gereden en tot onze stomme verbazing was de wind gedraaid naar het zuidwest en was deze ook flink aangetrokken. We konden dus vlotjes met wind in de rug naar huis. Inmiddels was de temperatuur ook wat gestegen en waren de fietspaden praktisch overal vrij van langzaam rijdende tourfietsers. 

Dun Voorzitter had de gehele rit al een grijns op zijn gezicht. Onderweg kwam hij nog even naast me fietsen en zei hij tegen me: “mooi ploegeske he” En daarmee sloeg hij de spijker op z’n kop! 

Ter hoogte van Prinsenbeek bleek dat iedereen er nog goed bijzat. Daarom stelde Flip en Ad voor om toch nog even een lusje erbij te nemen over Raamsdonksveer. Dan konden we Melody, JW, Erik en John ook eens keer thuisbrengen. Zonder gemopper gaf iedereen hier enthousiast gehoor aan en werd koers gezet richting ’t Veer. Met Gerben en Martien op waren wie hier binnen no time en reden we via Oosterhout weer terug richting Made. Daar sloten we onze perfecte droomrit af met een koude weizener spontaan aangeboden door Peter Verhagen bij ’t Trefpunt, waar zowaar bij éénzelfde personeelslid zowel besteld, als betaald kon worden en welke ook nog eens de consumpties aan ons uitgeserveerde.  Fantastisch!

Ach Thijsje hou nou toch eens op met dromen. In werkelijkheid heb je gewoon met Martien en gastrijder Jon gruwelijk afgezien in een rit waar windkracht 6 de hoofdrol speelde en waarbij je in de laatste 10 kilometer moest lossen omdat je gewoon de zwakste schakel was….

Feitelijk was het dus allesbehalve een droomrit, maar wie dorst heeft, droomt dat hij drinkt. Dus Sporters; ik blijf dromen dat we weer eens een grote groep sporters hebben om lekker op de fiets te gaan knallen. Net zoals we in het voorjaar gedaan hebben! 

Iedereen een prettige zomervakantie toegewenst en tot in september!

Thijs