Het WTC seizoen loopt qua afstanden binnen de verschillende groepen zo rond deze tijd van het jaar naar een maximum. Waar we in maart beginnen met kleine ritjes, zijn we als sport nu aangekomen bij de 200+ km ritten. Zo ook bij de tourgroep, zij rijden een 100+ rit.

Uitgelezen routes voor een 200km rit zijn altijd De Proloog (Veluwe) en een rondje Zeelandbrug. Hoewel we er nog niet helemaal uit waren, kwam Curt met het idee om naar zijn vakantiehuisje in Renesse te fietsen, daar wat lekker baksels te eten en dan vervolgens (zonder Curt) weer richting De May te rijden. Met dit voorstel kon iedereen leven en Martien had nog een mooi route over Renesse in gedachte welke hij enkele jaren geleden met Frans Wessels had gereden. Deze werd voor de gelegenheid dan ook uit de stoffige archieven getrokken.

Feitelijk was alles in kannen en kruiken, alleen zat ik nog met een lastigheidje dat ik moest gaan feesten ter gelegenheid van Johan van Helmond zijn 60ste verjaardag. Dergelijke gelegenheden zijn gegarandeerd van overvloedige (alcoholische) versnaperingen en dit zou op z’n zachtst gezegd geen ideale voorbereiding zijn voor de rit. Om een lang verhaal kort te maken heb ik de beproeving redelijk door staan en vertrok ik rond 23.45 uur bij een prima feestje. Johan was wel wat teleurgesteld. Sorry Johan..

We vertrokken om 07.00 uur uit Made met 5 heren, te weten Curt, Twan, Martien, Johan en ik voor de grote reis richting zon, zee en wind.
Laatstgenoemde duwde ons lekker voort waarbij Twan en ik ons bij Wagenberg al afvroegen waarom we toch weer zijn ingestemd met een rit naar Zeeland terwijl er een stevig NO-wind stond. De Veluwe lag immers perfect ten opzichte van de wind! Nou ja… de Veluwe moeten maar even wachten totdat er ZW-wind staat.

Martien had berekend dat de rit 212km zou zijn. Zeker in de eerste 30 km vroeg ik me af hoe in hemelsnaam dit vol gefietst krijgt. De alcoholdampen kwam uit iedere porie van mijn lichaam en zeker de eerste 25 kilometer had ik koude handen. “Wat doe ik hier” was een gedachte die geregeld in mijn hoofd rondging.
Ook het genietmoment van het windmee-rijden kon ik niet vinden. Ik besefte me namelijk dat ik iedere kilometer wind mee moest betalen met een kilometer windtegen. Wind mee als straf in plaats van als beloning….

Zo net na Willemstad begon ik een beetje op te warmen en kwamen we op wat onbekender terrein. Ik begon wat meer op de omgeving te letten en zag dat John de rode leiderstrui aan had. Perfect passend bij de kleur van zijn fiets reed John zo trots als een pauw door het Zeeuwse landschap. Eindelijk was hij de leider! Ik heb zelfs begrepen dat hij ook slaapt in zijn rode trui, zodat hij in bed ook eens de leider kan zijn.
Zo’n gevoel van het zijn van een leider, heeft ook z’n nadelen. Zeker als men al erg lang leider is, dan gaat men zich als absoluut leider zien en dat is altijd fout. Poetin, Erdogan en Xi Jinping zijn hier goede voorbeelden van. Net als deze dictators heeft John hier last van dit fenomeen, zo rond Oude Tonge krijgt iedereen namelijk te verstaan dat John zich Führer wil laten noemen. Onderdanig dat we over het algemeen zijn bij de Sport, werd dit natuurlijk direct geaccepteerd. Bovendien: Befehl ist befehl!

Net voor Oude Tonge zouden we door een Zeeuws verwelkomscomité onthaald worden. Het betroffen de Zeeuwse fietsvrienden van Curt, welke ons verder Zeeland in navigeerde langs mooie wegen en fietspaden. Met name het fietspad langs de Grevelingen bij Herkingen was erg mooi. Gelukkig waren we hier relatief vroeg en hadden we daardoor geen last van andere fietsers (en zij ook niet van ons…)
Via Stellendam en Oud Dorp reden we de Brouwersdam over en werd Renesse aangedaan. Daar gingen we natuurlijk in het vakantiehuisje van Curt wat eten en drinken. Daar aangekomen bleek echter weinig sprake van een huisje. Het was meer een villa met alles erop en eraan. We snappen inmiddels dat Curt en Heidi elke weekend in Zeeland zitten. Na een High Coffee met bolussen, eierkoeken, krentenbollen, worstenbrood, cola, AA-drink, en nog meer koffie werd uiteindelijk, na een niet on op te merken toiletbezoek, de fiets weer bestegen voor het vervolg van de tocht waar iedereen al de hele dag tegenaan hikten. Curt bleef echter in Renesse en onze Zeeuwse escorte bleef ook grotendeels zitten door het zicht van een verlokkende trappist. Dit op 1 Zeeuwse renner na welke ons op een mooie Cannondale op de goede weg zette richting Neeltje Jans.
Curt & friend; hartelijk bedankt voor de gastvrijheid en al het lekkers. We komende graag nog een keer langs, bij voorkeur bij een westen wind. Uiteraard zijn jullie van harte welkom in Brabant om een keer mee te rijden.

In het vervolg van de rit ging het tot en met Neeltje Jans weer vlotjes wind mee. Het tij keer echter snel, want vanaf Kamperland was het ploeteren. De straffe NO-wind op de open vlakte van Noord-Beveland wist ons goed te vinden. Toch konden we aanvankelijk de wind nog goed weerstand bieden door met z’n vieren te draaien. Na de Zeelandbrug werd echter duidelijk dat we dit niet zouden gaan volhouden. Met langere kopbeurten werd nu de weg vervolgd Zeeland uit en werd het quintet aan bruggen compleet gemaakt met de Philipsdam. Na deze dam liet Martien mij nog de keuze om via Steenbergen of via de Oesterdam terug te fietsen. “Steenbergen!” luidde mijn antwoord resoluut.
Bij dit plaatsje aangekomen werd toch maar even gestopt voor wat drinken. Twan had zijn vocht inname schromelijk onderschat door maar 1 bidon mee te nemen, dus deze moest gevuld worden, evenals ieders bidon.
Onder het genot van een frisdrankje werd geconstateerd dat John voor 1 rit optimaal had kunnen genieten van zijn leiderstrui. Zo’n lange rit heeft de leiderstrui nog nooit (of toch zelden) afgelegd. Toch zag John hier niet de waarde van in. Hij was er klaar mee en eindigde met de woorden: “nou dit trui gaat gewoon naar Jantje Lensvelt, dan mag tie hem zelf wassen.” Ach ja, Führer zijn valt niet mee.

Vanaf Steenbergen waren het de laatste loodjes. Maar zoals altijd geldt dat dit de zwaarste zijn. Via Stampersgat werd terug naar De May gereden, waarbij Martien eigenlijk constant op kop reed en de rest strak in zijn wiel. Erg knap hoe Martien na lange afstanden nog steeds kracht over heeft om gedurende lange tijd op kop te rijden. Waar het voor Martien een prettige rit naar huis was, was het voor de rest meer een lijdensweg naar huis. Bij een plaspauze in Oudenbosch kreeg ik ook nog eens kramp in mijn linkerlies en bij de Driefhoefijzers kwam daar mijn rechterlies ook nog bij. Tja toen moest er natuurlijk even gerekt en gestrekt worden. Uiteindelijk werd na een kleine 225km rond 15.15 uur weer De May bereikt.

Terugkijkende op de rit moet ik constateren dat ik tot Steenbergen wel genoten heb van de rit. Na Steenbergen werd het een afstand die boven de 180km kwam en die afstand had ik nog niet in de benen dit jaar. Genieten was daarom eerder lijden geworden, maar goed, omdat iedereen het zwaar had heeft het weer maximaal bijgedragen aan de groepscohesie. Bovendien is dit natuurlijk allemaal nog een opmaat voor 2 juli waarin we de langste dag gaan rijden. Gerard en de ex-leider John organiseren dit. Wat mij betreft weer een prima initiatief vanuit de leden. Ik doe in ieder geval mee!

Thais

Zoals al jaren het geval, werd in dit Pinksterweekend de zondag overgeslagen en werd er op zaterdag en maandag gereden. Helaas was mij dit ontgaan en moest de Sportgroep het zaterdag zonder mij doen. Iets wat kennelijk als prettig werd ervaren gezien de pret die de mannen hadden gehad. Ook Johan van Helmond was er zaterdag bij, kennelijk heeft hij mijn woorden aan de bar afgelopen donderdag ter harte genomen.

Om mijn schuldgevoel wat te verzachten had ik het rondje Kalmthout alvast maar rondgestuurd op de app. Een fiks rondje welke ook nog eens ongunstig lag ten opzichte van de straffe noordoosten wind.
Bij het gemeentehuis bleek de wind toch de doorslaggevende factor om niet richting Kalmthout te gaan. Gelukkig had ik nog een rondje “ Terug in de Tijd” in mijn Garmin staan welke redelijk gunstig lag tov de wind. Iedereen ging akkoord en weg waren we.

Het rondje Terug in de Tijd is een route door tal van oude polders en over veel oude wegen waarvan de namen in de loop van de jaren in vergetelheid zijn geraakt. Aangezien ik erg in (lokale) geschiedenis geïnteresseerd ben vond ik het welk eens aardig om deze oude namen weer eens op te halen en te verwerken in de route. Na twee keer de rit te hebben uitgesteld is ie hier dan toch; de Terug in de Tijd rit!

Met 7 heerschappen vertrokken we vanuit Die Meede over het Vierendeel richting het noordwesten. Over de Zanddijkweg en de Helkantschedijk reden we vervolgens de Oude Moeren in. In de 17de eeuw werd dit gebied volop gebruikt voor zijn enorme turfvoorraden. Nu dit gebied geheel ontgonnen is, merk je dat het echt een stuk dieper ligt dan Die Meede zelf.
Het tempo zat er direct goed in want we hadden grotendeels wind in de rug.
De heerschappen die deelnamen waren Johan, Twan, John, Gerben, Chris en Eric. Laatste genoemde liet zich niet van de wijs brengen of afschrikken van gemiddelde snelheden op Strava. Dit wordt erg gewaardeerd en natuurlijk wordt hier ook rekening mee gehouden.

Via de Willem Frederik Polder en de Mariapolder werd noordwaards de weg voortgezet in de richting van Gaete. Daar aangekomen liet Twan weten al helemaal het gevoel te hebben dat hij terug in de tijd was. Hoe dit kwam kon ik niet helemaal nagaan, maar hij was in ieder geval goed gemutst en had er zichtbaar zin in.
Na De Gaete reden we via Het Nieuw Land een gebied in dat aangeduid wordt als De Roijalen Polder. Deze polder beslaat een groot gebied tussen Lage Zwaluwe, Moerdijk, Logtenburg en Den Hoek. We reden vervolgens op de Keizersdijk richting Blaauwe Sluis waar we De Derde Weg in sloegen en daarmee tevens de Zonzeelsche Polder in reden.
Via de Bredasche polder werd vervolgens de Blokpolder bereikt, aldaar was men nog steeds bezig was met enorme grondwerken voor een industrie terrein. Ik heb het idee dat de zeespiegel zeker een meter gezakt moet zijn van die gigantische hoeveelheid zand die daar ligt.
Inmiddels kwam Eric naast me fietsen. Hij vertelde dat hij zich niet wilde indekken, maar hij kon echt niet teveel kopwerk doen. Natuurlijk was dit geen probleem, er waren sterke mannen genoeg. Ik vind dat altijd mooi als mensen zich zo bewust zijn van hun eigen aandeel in de groep. Het feit alleen al dat Erik gewoon mee wilde met de Sport en dit ook aandurfde leveren hem al zoveel credits op dat hij echt geen kopwerk hoeft te verrichten.
Met een gerustgestelde Erik, reden we richting Hazeldonk, waarbij we 5 polders doorkruisden, te weten; De Arenbergsche Polder, Pelgrims Polder, Schenkeldijksepolder, Koekkoekpolder en de Oude Polder. Ten zuiden van de Mark reden we polders in die een stuk ouder waren dan de eerdere polders, te beginnen met de Zwartenbergsche Polder, welbekend van cafe In de Molen dat stam uit 1889. (toen nog een herberg).
Vanaf het cafe reden we voor velen het onbekende gebied in dat aangeduid wordt als West Polder. Vol in de wind moesten we allen aanpoten om nog op snelheid te blijven. Bij Het Windgat werd het wat te zot en moest Erik lossen. Toen Erik weer bij was gekomen, werd door velen vastgesteld dat ze in onbekend gebied reden en dat het zonde was om er zo snel door heen te rijden. Daarom zijn we maar met aangepaste snelheid doorgereden en doorkruisden we ook mijn favoriete gebied, de Hillekens Polder richting Lage Donk.
Echt een aanrader voor iedere WTC’er, de West Polder.

Via Lage en Hooge Donk vervolgden we onze weg zuidwaards richting de Grauwe Polder, om ververvolgens via Hil en Vuchtstrook langs het Liesbosch te fietsen. Vanaf daar zakte het tempo wat in en werd er weer wat gelachen en gepraat. Erik had weer praatjes en kwam brutaal de groep ingehaald, Twan rook de koffie bij d’n Elsakker al en Johan vertelde dat hij echt genoten had om met deze gesynchroniseerde groep samen te fietsen. John was de enige die wat gepikeerd was hij zat namelijk telkens op het kantje, dat is natuurlijk erg vervelend….
Om te voorkomen dat er teveel gepraat en lol gemaakt werd nam ik met een snok de kop bij Moleneind maar weer even over en werd iedereen weer even op scherp gezet. Toen Gerben vervolgens bij De Briel overnam liet ik het gat vallen en was het aan de rest om dit dicht te rijden. Na wat aarzelingen nam Johan uit eindelijk het initiatief om het gat dicht te rijden, waarbij hij vriendelijk even zijn middelvinger naar mij opstak. Doel bereikt…

Op het terras van Den Elsakker (ook al sinds 1885) was het weer ouderwets gezellig. Erik gaf een rondje voor de fijne ritje en John vierde het feit dat hij de rode leiderstrui had bemachtigd. Hij heeft er veel voor moeten laten en had tijden lang praktisch geen leven gehad, z’n kinderen kennen zijn naam niet meer en zijn vrouw is bijna bij hem weggegaan, maar ondanks deze ontberingen is het hem gelukt om de Van Weseltjes naar de tweede rij te verwijzen en de rode trui te pakken. Proficiat John. Je verdient het en we zijn binnen de sportgroep allemaal apetrots om de leiderstrui weer in ons midden te hebben.

Na den Elsakker werd de rit voortgezet naar huis, waar we via de Zonzeelsche Polder na 90 km weer arriveerde. Onderweg werd er nog wel wat gedraaid, maar dit keer ging dit een stuk minder soepel, volgende keer moet Martien de groep maar weer eens goed coachen!

Mochten je geïnteresseerd zijn in topografische geschiedenis, kijk dan eens op www.topotijdreis.nl. Echt een prachtige site.

Bedankt en tot ziens.

Thijs

Een paar keer per jaar is er een WTC-rit op zaterdag. Zelfs voor mij als relatief nieuw lid is dat inmiddels wel duidelijk. Dan zal dat bij de rest ook wel zijn toch?
John appte vrijdag al dat hij zou gaan Schuilen Achter Berm (SAB), aangezien er niet veel van de Sport zouden zijn.
Bij aankomst bij het oude gemeentehuis bleek dat toch echt wel anders te zijn, Chris, John, Twan, Jon sin H (the Spanish (Ac)Inquisition, aldus John) en ik. Nog even wachten op Thijs aangezien hij als leider op de Sportkalender stond voor een rondje Kalmhout.
Zoals altijd waren we goed voorbereid en dacht ik dat Kalmhout wel iets te maken zou hebben met Kalmhoutse bossen tussen Tilburg en Eindhoven, terwijl Twan ervan uitging dat dit toch echt in België is. Gelukkig weet Thijs wel de weg, maar die bleek niet te komen (later liet hij weten dat hij niet wist dat het vandaag was…). Nou kan ik hier grappen over maken, maar dan vrees ik dat Thijs revanche gaat nemen op de fiets, dus laat ik het hierbij.

Aangezien er geen Tour gevormd kon worden, ging Johan ging met ons mee. Dat vonden wij allen wel erg leuk. Bewonderend heeft hij de verhalen van Thijs gelezen iedere week, alsof hij erbij was, maar toch ook wel enige schrik voor het tempo. Hij had net vakantie gehad, twee weken niet gefietst, een paar kilo aangekomen, 60 jaar geworden deze week (mooie mijlpaal)…enfin, Johan heeft dus goeie benen dacht ik!
John is gebombardeerd tot onze akela vandaag en we reden weg, hij riep nog een groot rondje Cola. Er ging bij mij niet direct een belletje rinkelen, maar in combinatie met Dongen moest het wel iets met die Cola fabriek daar te maken hebben.

John, die vandaag jarig is, nam de kop als eerste samen met Chris en we reden via Den Hout, richting Dorst, via de Steenhovensebaan, waarna we verderop het kanaal bij Dongen opzochten in de richting van Tilburg. Ik kan zelf altijd erg genieten van het fietsen langs het water, zeker op dit soort mooie asfaltpaden. Blijkbaar zat ik er zo van te genieten dat ik vergat de kop over te nemen. Gelukkig was er Chris die mij hier op attenteerde..haha.

We draaiden allemaal onze kopbeurt en het liep als een trein. Johan was nog wat terughoudend in het kopwerk, maar hij genoot van het constante tempo en de kracht bij de renners. Eigenlijk is het gewoon goed te doen vertelde hij, dus wij zien hem allemaal graag vaker verschijnen.
Over een geweldig fietspad reden we in een lint met mooie snelheid vanuit Tilburg, langs Loon op Zand richting Waalwijk waar we bij Sprang Capelle richting de Bergsche Maas gingen, waar we nog een rondje Overdiepse polder meepakte. Dit stuk was wind mee en we reden heerlijk door. Chris neemt de kop over en trapt met gemak zo hard door dat het net lijkt alsof het hem geen enkele moeite kost.
Jon (Spanjaard die hiervoor 13 jr in Finland woonde) woont sinds kort in Wagenberg en hij heeft via Strava gevraagd aan Mar10 of hij fiets amigo mocht worden. Een dag later fietste hij al een rondje TMM. De vertaling hiervan zal hij ook na voldoende Nederlandse les niet kunnen uitspreken ben ik bang. Een leuke sportieve kerel en een goeie aanwinst.

Vanuit Waspik reden we richting de brug bij Hank. De meesten van ons dachten rechtdoor richting Raamsdonksveer, maar onze leider stuurde ons de brug bij Hank op. Nog even wat intervaltraining de brug op en aan de andere kant weer omhoog. John legde mij uit dat hij mij nog even mijn geboorteplaats wilde laten ruiken. Het rook best goed eigenlijk en ik kreeg er blijkbaar zelfs nieuwe energie van, want ik vloog de brug aan de andere kant weer op.

Ik fluisterde Johan in dat we nog koffie zouden gaan drinken aan het einde en dat sprak hem zeker aan. Tot onze verrassing was er voorin de groep al besproken om dit te doen bij Fort Lunet, dat was dus al eerder dan verwacht. Chris vond het hier zo leuk dat hij meteen zijn vrouw belde dat ze daar vanavond zouden gaan eten!
Koffie met gebak maken het ritje toch wel af en over en weer worden grappen gemaakt. Twan is het eerste slachtoffer en een dame aan een tafel naast ons zei tegen hem “dat is lekker da guh ’s morgensvroeg al zo in de zeik gezet wordt.”
Ik zag ons Spaanse talent steeds meer op zijn telefoon zitten en realiseerde mij dat we even naar het Engels moesten overschakelen. Dat gaat heel vloeiend in zo’n groep en was één van de eerste vragen (niet van mij uiteraard): “do you have a picture from your girlfriend” Naast fietsen zijn wij uiteraard breed geïnteresseerd in andere culturen.

Dat John jarig was dat wist bijna iedereen, maar Twan legde dit ook uit aan Jon en dat hij sixty four is geworden. Dat wist ik dan weer niet en dan ziet John er helemaal nog niet zo slecht uit dacht ik.

Johan en John waren zo vriendelijk om alle versnaperingen te betalen voor hun verjaardag en we trokken verder, zonder John met H, naar Made. Nog even lekker doortrappen met de wind veelal in de rug. In Made aangekomen haalden wij de Trimgroep nog in en ben ikzelf nog even meegefietst via Wagenberg en Terheijden met Chris, Twan en Jon. Enigszins overmoedig zijn is mij niet vreemd en met wind tegen naar Den Hout kwam ik moe, maar voldaan weer thuis. Mooie zonnige dagen met veel sport op tv in het vooruitzicht, maandag 2e Pinksterdag de volgende sportieve rit.

Gerben

In aanloop van de WTC zondag werd er al behoorlijk wat afgeappt op de sportgroep-app. Er stond voor deze zondag een rit van 150 km op het programma en het is altijd maar de vraag wie mee gaat met een dergelijke rit. Voor de middag thuis is er namelijk niet bij.
Om toch wat op tijd thuis te kunnen zijn werd een poll in de appgroep gezet met opties voor vertrektijden. Resultaat: 8.00 uur vertrek.

Zo gezegd zo gedaan en rond 08.00 uur verzamelden 6 sporters bij het oude Gemeentehuis. De Bakker was ook paraat. Kennelijk had hij vorige week op z’n kop gekregen omdat hij niet op kwam dagen bij vertrek. Nu was hij er dus wel en legde alles op de gevoelige plaat vast.
Wie waren er dan bij? Het waren: Martien, John, Gerben, Thijs, Twan en d’n Vurzitter.
Twan vertelde dat hij niet de gehele rit zou uitrijden. Hij moet asperges eten in Veldhoven op een winderige aspergeakker. We spraken af dat Twan bij de Oesterdam om kon draaien, maar dat hij dan wel voor ons pakhamster moest zijn.
Twan stemde in en pakte direct de kop vanuit Made. We gingen vlot van start en met een kruissnelheid van rond de 38km/h haalde we de eerste renner in, een WSVP’er welke direct bij ons in het wiel ging zitten en daar ook bleef.

Richting Zevenbergen kwam Gerben naast mij fietsen en spraken we over overmoedigheid aan het begin van een rit. We constateerde dat hier nog geen sprake van was en gerustgesteld werd met dezelfde snelheid verder gereden. Het liep zoals zo vaak allemaal heel lekker in de groep. Ik zat (zoals wel vaker) relatief lang op kop en John, (zoals wel vaker) het minst. Ik heb hier ook wel begrip voor, zeker als je er diezelfde week nog gruwelijk bent afgereden.
Na Klundert nam Twan weer de kop en gaf er nog maar eens een snok aan. Ondertussen zag ik onze WSVP-gast nog steeds relaxed in het laatste wiel zitten. Op de opmerking of hij ook nog ging bijdragen aan het geheel werd niets gezegd. Dat was jammer. Bij Helwijk sloeg meneer echter af. Wellicht voelde hij het te heet onder z’n voeten worden.

Na Willemstad zwaaide Twan af en reed hij de asperges tegemoet. Vol goede moed werd echter doorgereden. Martien liet zich meer op kop zien bij de onbekende stukjes op Goeree-Overflakkee en de kruissnelheid bleef zo’n beetje gelijk. Bij de Philipsdam las ik een gemiddelde van 36.5 km/h. Dat was toch wat teleurstellend omdat we toch constant boven de op de 38 km/h zaten. “Dan maar wat gas bij” dacht ik. We raasden de Philipsdam dan ook over, met als gevolg dat Kevin er kortstondig afmoest. Ik kreeg hier natuurlijk terecht de schuld van en met een hartslag van 190bpm kon Kevin boven op de dam nog net mij laten weten dat ik een …….. was.
Hoewel ik er niet op uit ben om iemand er af te rijden, is het wel goed voor het zelfvertrouwen. Dit was dus weer een boost voor mijn zelfvertrouwen en vol goede moed pakte ik de kop richting St.Philipsland.
Mijn benen voelde nog goed, ondanks de vele alcoholische versnaperingen van de dag ervoor. Ik nam dus ook maar het initiatief op de Oesterdam. Stabiel boven de 40km/h werd deze afgeraffeld. Aan het einde van de Oesterdam stond ons echter een helse wind te wachten, die met de minuut aan kracht toenam.
Iedereen had het in 1 klap zichtbaar zwaar gekregen. Het gemiddeld nam elke kilometer verder af en de kopbeurten werden korter.
Mijn benen liepen voller en voller en het lactaat spoot na elke kopbeurt uit mijn oren. Nou, daar reed ik nu met mijn zelfvertrouwen. Was ik dan toch weer te enthousiast van start gegaan?
Martien had gelukkig ervoor gezorgd dat we op de weg terug naar Made door wat bosrijk gebied zouden rijden. Dit hielp en iedereen kon weer een beetje herstellen.
Echter na de Wouwse Plantage is er nog maar erg weinig bosgebied en moesten we toch weer vol tegen de wind in fietsen. Om beurten pakten we kopwerk, maar het viel niet mee en de snelheden viel op sommige stukken tot onder de 31 km/h.
Gelukkig werd besloten om bij Gastelsveers even op adem te komen. Bij cafe Gastel Sfeer werd op een werkelijk overvol terras door ons koffie gedronken. Na een half uurtje vervolgden we onze weg. Kevin had reeds aangegeven er doorheen te zitten. Hem zagen we nog maar weinig op kop. Ook Gerben was terughoudend met kopbeurten en ikzelf was de man met de hamer tegengekomen op de St Antoinedijk bij Fijnaart. Het was nu alleen Martien en John waar we op konden rekenen. Beide heren hebben samen de kop gepakt en zijn vanaf Oudenbosch op kop naar Made gereden. Met name John had zijn krachten erg goed verdeeld en leek onvermoeibaar. Menig maal liet hij bijna provocerend zien hoe goed hij nog was door telkens de gehele trein in te halen en op kop te gaan rijden. Daarnaast was het bijna vernederend om te zien hoe gemakkelijk Martien nog reed en hij vanaf Langeweg nog even in het aller zwaarste versnelling wind tegen richting Made reed.
Chapeau heren, jullie hebben top gereden!

Ondertussen was ik de laatste 10 km alleen maar aan het denken aan het moment dat we Made binnen zouden gaan rijden. Uiteindelijk deden we dit ook na 157km.

Ondanks de snelle start en de prijs die ik hiervoor moest betalen, was het weer een topritje die we denk ik allemaal nog wel een tijdje zullen onthouden. Althans ik wel.
Daarnaast is het ook weer een goede training voor de 200+ km ritten die nog komen gaan dit seizoen.

Bedankt en tot de volgende rit.

Thijs