Vandaag stond de Polderrit op het programma. Op basis van de “Terug in de Tijdrit van 2023” had ik een route bedacht die zowel door de kleipolders als door de zandpolders zou lopen.
Er kwam een creatieve route uit, waar bij voorbaat al duidelijk was dat het een hoop draaien en keren zou worden. Al dat draaien en keren zou goed zijn om de explosiviteit te trainen.
De wind stond in ieder geval een keertje gunstig vanuit zuidwest. We zouden de sport echter niet zijn als we het onszelf niet onnodig moeilijk maakte, dus werd er gekozen om door de kleipolders met weinig beschutting (wind tegen) heen te fietsen en via de zandpolders met relatief veel bebossing retour te gaan. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?

Bij het gemeentehuis was de opkomst karig. Gelukkig waren er 4 sporters, te weten Twan, John, Jan-Willem en Paul Sedee, deze laatste is weer terug van weggeweest. Hij is echter nog niets veranderd tijdens het fietsen. Nog steeds spaart hij zichzelf geen millimeter, klaagt hij nooit en staat zijn tetter niet stil. Maar goed, na een jaar aan speculaties en verwachtingen heeft Paul nu toch zijn contributie betaald en rijdt hij weer trots mee in het WTC peloton. Welkom terug Paul, het is fijn om je er weer bij te hebben.
Zoals te lezen is in het vorige verslag, heeft Paul ook ongepland een eindje meegereden op de zaterdagrit. Na afloop bij de Elsakker sprak hij echter uit dat het sporttempo hem een beetje tegenviel en dat hij eigenlijk verwacht had dat we sneller zouden rijden. Dit was natuurlijk voor mij een directe klap in het gezicht die ik nog niet vergeten was en dus had ik een missie…

Na vertrek uit Made bolde het lekker en reed ik op kop nabij Blauwe Sluis. Achter hoorde ik alleen nog maar de stem van Paul die aan Twan aan het uitleggen was dat er zulke vreemde verkeersborden stonden bij de talrijke passeerstroken aldaar (zie foto). Twan zei niets terug, maar Paul raakte er maar niet over uitgepraat. Om Paul tot zwijgen te brengen, werd het tempo opgevoerd, maar Paul bleef praten, tot dat Twan naar Paul snauwde dat hij z’n mond moest houden, omdat we door al dat gepraat steeds sneller moesten gaan rijden. Paul hield zich toen maar stil, maar kon het niet laten om toch nog in het voorbijgaan even een mop te tappen. Prachtig!

Mijn zorgen over de route, met name het wijzen van de weg, werden gedurende de rit weggenomen door Jan-Willem welke de route ook in zijn Wahoo had staan en daarmee ook prima kon fungeren als wegwijzer. Deze weg leidde ons op een zeker moment naar het Windgat achter Etten-Leur. De wind stond daar idd straf en iedereen moest vol aan de bak. In de verte lonkte echter de bossen welke ons beschutting zouden brengen. Tot die tijd was het echter alle hens aan dek. Na Kruisstraat reden we de bossen in bij Bosbad Hoeven. Via de fietsbrug bij St. Willebrord reden we naar het zuidelijke deel van onze route. Nu was het draaien en keren pas echt begonnen in de talloze polderwegen ten zuiden van de A58. Waar we in dit gebied normaliter grotendeels over dezelfde wegen rijden, heeft dit gebied ook veel andere kleine polderwegen te bieden, allen voorzien van een prima asfaltlaag. Vanwege het voorjaar ligt er in de bochten nog wel behoorlijk wat steentjes. De uitgelezen kans voor John dus om zijn voorsprong in het KOL-klassement uit te bouwen. Lek reed John echter niet, wel kwam hij tijdens de rit verrassend goed uit de verf. Ondanks “zware benen” reed John prima vandaag.
Met de vorm van Jan-Willem komt het ook wel goed, ook hij was vaak op kop te vinden.

Via het Liesbos werd de route richting Made teruggevonden. Maar niet voordat we nog even bij d’n Elsakker waren gestopt. De uitbater herkende ons direct en de koffie met gebak stonden binnen 2 minuten op tafel. Ook is het ons wat duidelijker geworden dat de uitbater ons best wel oké vindt, want hij gaf ons alleen een mooie nekwarmer van Kwaremont cadeau. Dat was toch aardig van hem!
Lekker zo’n ouderwets café waar voor stamgasten nog wat extra’s wordt gedaan.

Na de koffie werd de weg op een straf tempo naar Made voortgezet. Voor Paul was het tempo toch wat te straf, hij vertelde dat hij totaal uitgewrongen was. Paul zou Paul echter niet zijn als hij deze tocht toch zeer optimistisch opnam en hier nieuwe energie uitput voor de volgende tocht. Gewoon in het diepe springen en aanklampen is toch de snelste manier om er gewend aan te raken.
De uitdrukking “He takes it like a man” past Paul in deze dan ook prima.

Thais

Een week na de “(Molen)Slag bij Kinderdijk” zijn vandaag de weersomstandigheden iets beter, maar na vorige week is alles beter.
Man, man wat een rit was dat…totale chaos !!!????
Met het bekend maken van het sportprogramma zag ik mijn naam als leider bij het rondje Baarle-Nassau,
laat dat nou net een van mijn favoriete rondjes zijn.
Onze rittenplanner Thijs wist dat natuurlijk.
Nu moeten we niet gelijk denken dat als je leider bent je ook de sterkste moet zijn en de hele rit op kop moet, wel handig als je sterke stembanden hebt want van achteruit is het hard schreeuwen.
Bij het oude gemeentehuis verzamelden zich 7 sporters.
Thijs, Twan, Jan-Willem, John, Flip, Gerben en ik stonden gemotiveerd aan de start, dat kwam omdat eieren zoeken bij Den Elsakker was beloofd.
Het gaf bij Twan zelfs de doorslag om vandaag mee te gaan, vertelde hij.
Ook John was zelfverzekerd, met een nieuw binnenbandje kan er vandaag niks gebeuren……toch?
De eerste km’s werden vrij rustig afgelegd, eerst ff bijpraten, vorige week hadden we daar geen gelegenheid voor (geen koffie) en er was juist zoveel te bespreken.
Zodra we het paaspopfestival waren gepasseerd ging de snelheid omhoog…..uitgepraat en vrij baan!!
Bij de Ter Aalsterbrug haakte nieuw oud-lid Paul Sedee nog aan.
Paul is nog niet helemaal klaar voor de sport (vertelde hij), maar wil toch een stukkie sfeer proeven.
Ik denk dat het niet meer lang duurt voor hij weer meegaat.
Hij appte mij later: “Dit motiveert wel!”.
We moeten linksaf de ketenbaan op, Jan Willem is daar gewend om rechtsaf te gaan.
Daar kwam het even aan op de stuurmanskunsten van hem en Gerben.
ps: leider wel op tijd de richting aan geven hé.
Ondertussen werden we wéér behoorlijk nat, is het niet van de regen of miezer dan wel van opspattend water, wat een smeerboel weer…….alweer! Toch hoor je niemand klagen.
Wielrennen is toch wel een teamsport (zie de docu ” All in”), elkaar oppeppen, opofferen voor een ander en een bandje leggen voor een ander.
Inderdaad bij Gilze, horst nr:50 rijdt John weer lek, dit keer zijn achterband.
Vorige week kwam Peter Broeders net langs en kon John zo instappen en naar huis, dit keer kwam mevrouw van Schijndel (van Horst nr 50) als reddende engel. Knibbel, knabbel, knuisje, John kom maar mee naar mijn huisje. Mevrouw v Schijndel vroeg of we hulp nodig hadden maar wilde eigenlijk niks.
Heeft u koffie voor ons;…”nee dat doe ik niet”. Wilt u uw fiets ruilen….”nee dat doe ik niet” ( wat een stelletje idioten zijn wij toch).
Wie wil er nu een damesfiets ruilen voor een nieuwe Canyon????
Flip wisselde de band vakkundig, alleen nog ff oppompen en weer gaan. Ik denk dat er 3 patronen in of naast de band gingen. Een voordeel John, je staat boven aan in het KOL klassement (zie foto)

Dit was ook het moment dat Paul voorlopig afscheid van ons nam, om hem te paaien en vooral om de huidige WTC cultuur te laten zien , veel koffie en gebak nuttigen bij Den Elsakker.
Cafe Den Elsakker is niet met de tijd meegegaan, maar dat maakt het juist zo mooi. “Blijf je lang genoeg gewoon dan word je vanzelf bijzonder” geldt wel voor hen.
Nu op naar Baarle-Nassau, gedeeltelijk Holland en België dit geeft mij met dit weer en de Ronde van Vlaanderen een Flandrién gevoel en even voel ik mij onoverwinnelijk. Dat duurde tot de oude Bredasebaan bij Chaam, daar werden we voorbij gescheurd door een echte Flandrién, een renner van Alpecin-Deceunink zat in het zog van een motor. In mijn fantasie was het MvdP, ik schat dat met zo’n 55km per uur hij ons een verkoudheid bezorgde!
Bam, weg was het onoverwinnelijke gevoel.
Om mij heen kijkend naar de andere teamgenoten, is het moeilijk te zien of iemand afziet, ik zie alleen maar bagger gezichten. Jan- Willem de jongste van het stel, is alweer snel in vorm. Ook Flip, vandaag de oudste, 2 maal zo oud als JW, lijkt makkelijk mee te kunnen.
Tja, Thijs en Twan zijn altijd sterk en Gerben zit gewoon fris op de fiets. John zegt na afloop op Strava: Slechte beine dieses mal. Nou John, die benen van jou had ik wel willen hebben hoor.
Ondertussen komen we bij Den Elsakker aan.
Daar denken ze dat WTC De Koempels binnenkomen, door onze zwarte gezichten.
Aan de uitbater zijn gezicht kan ik nooit aflezen of hij blij met ons is, maar door ons is zijn zaak gelijk vol.
Je kan ook niet zeggen dat er geen hond komt want daar komen Paul en zijn hond Fuhra binnen???( zie foto).
Goede timing Paul!
Wat niemand wist is dat de leider heel de rit met 1 kilo paaseieren in zijn bidon fietste.
Deze werden samen met de appeltaart en koffie rap genuttigd.
Dit alles is gefilmd (zie foto); Twan regelde dat weer netjes door dat uit te besteden aan The Three Degrees.

Ik had Twan en Gerben vooraf beloofd om ze thuis af te zetten, achteraf had ik daar spijt van.
Idd John, er is een kortere weg naar Made??
Maar beloftes komen we na.
Vrijwillig 102 km fietsen met dit weer dan moet je wel gek zijn???
En toch had iedereen bij thuiskomst weer een Big Smile op zijn gezicht.
Er werd netjes sportief gefietst, wederom een top rit !
Allemaal bedankt voor weer een heroïsche rit en Vrolijk Pasen.

Erik vd H

Op de Sport-app was daags van te voren al de verwachting uitgesproken dat het een zware zondagsrit zou gaan worden. Regen en harde wind lagen in het vooruitzicht en deze kwamen vanuit het noordwesten. Precies vanuit de richting waar we heen zouden gaan dus. Op de sportkalender stond namelijk de Molentocht gepland, u weet wel; het rondje Kinderdijk.

Bij vertrek was er op het Raadhuisplein geen mens te bekennen. Even spookte door mijn hoofd dat ze wellicht al om 08.30 uur vertrokken waren, maar al snel zag ik op de Marktstraat een groep renners staan. Lekker uit de wind.
Aldaar aangesloten hing er een wat zenuwachtige sfeer, niemand leek echt zin te hebben om met deze wind te gaan fietsen. De tour-groep koos bewust voor de makkelijkste weg en bleef zuidelijk tijdens hun tocht. De sport wilde hier niets van weten en besloot om zich gewoon aan het plan te houden. Wij waren wel bereid om ook daadwerkelijk nat te worden en af te zien voor onze klassementspunten.

Om 09:00 uur vertrokken we dan ook richting het westen, op ramkoers met het naderende onheil.
John hoefde niet lang te wachten op zijn eigen onheil, want bij de watertoren reed hij al lek. Ook de nieuw gestoken binnenband begaf het direct bij het oppompen en dus stond John voor een voldongen feit dat hij naar huis moest lopen. Gelukkig was Peter Broeders met zijn volgwagen dichtbij en kon John bij hem instappen.
Na afloop begreep ik dat hij een groot stuk metaal in zijn band had zitten. Wellicht van Bakker Metaal BV? Toeval bestaat niet.

Hoewel Frans nog wel probeerde om de lekke band van John als reden te gebruiken om het rondje wat korter te maken, werd toch besloten om ons aan de route te houden. Met 1 man minder reden we vervolgens verder richting het westen. In de groep waren aanwezig; Frans, Martien, Twan, Chris, Erik en Flip.
De wind was behoorlijk stevig en grotendeels reden we in twee waaiers. Dit ging vrij goed.
Net na Lage Zwaluwe werd de trim ingehaald en werd de Moerdijkbrug overgereden. Het waaide daar erg hard en de snelheid werd daarom vanwege de veiligheid aangepast.

Hoewel het nog niet geregend had, bleek nu al dat niet iedereen goed mee kon komen. En we waren nog maar 20km onderweg…. Bij Sliedrecht begon het vervolgens voor het eerst te regenen. Chris zag het allemaal gebeuren en sprak: “daar komt de ellende al.” En “ellende” was het. Nog geen twee minuten later kwam de regen en hagel met bakken uit de lucht. Meegevoerd door harde rukwinden, deden de fijne hagelkorrels pijn op het gezicht. Zo goed en zo kwaad als het kon, werd nog steeds in 2 waaiers vooruit geploegd. Pas bij Kinderdijk leek de regen te minderen.
Inmiddels was alles nat; handschoenen, beenstukken, schoenen, alles was doorweekt. Hoewel de regen misschien minder was geworden, leek de wind juist te zijn aangetrokken. In het kale landschap van Kinderdijk had de wind vrij spel en beukte daar frontaal op ons in. Het voordeel van dit hondenweer was wel dat er praktisch geen toerist te bekennen was op Kinderdijk, dus daar hoefden we in ieder geval niet op te letten.

Hoewel iedereen aan het afzien was, gaven dergelijke weersomstandigheden wel een beetje een “Reinier Paping-gevoel.” De strijd met de weerselementen aangaan en deze overwinnen is voor velen toch wel een aantrekkelijke gedachte en bijna iedereen genoot hiervan in stilte. Twan vormde hierop de uitzondering, hij genoot hardop door te joelen, schreeuwen en de regengoden te danken voor deze epische tocht.
Dit duurde echter niet lang…

Na Kinderdijk reden we de Lekdijk op en hadden we de wind vol in de rug. Lekker ontspannen zou je zeggen, maar niets was minder waar, het afzien begon nu pas echt want de kou kreeg vat op het peloton. Met onze doorweekte kleding en een nieuwe asfaltweg waar het regenwater amper weg kon trekken, reden we feitelijk kilometers lang door een grote plas water. Ieders handen waren inmiddels zo koud geworden dat je bidon pakken al een behoorlijke opgave was. Even een reepje uit de achterzak pakken was er ook niet meer bij. Twan moest zelf stoppen omdat hij met zijn koude handen zijn rits niet meer kon openen. Nee, Twan was niet zo enthousiast meer….
Ook Chris, de man die altijd warmte uitstraalt, had het ijskoud. Hij voelde bij Kinderdijk zijn voeten al niet meer.
De Lekdijk was, ondanks wind in de rug, gewoon afzien. Iedereen was dan ook met zichzelf bezig en er zat geen structuur meer in het peloton dat op sommige stukken verspreid was over honderden meters.

Pas toen we van de Lekdijk afgingen, en dus weer de wind van de zijkant hadden, kwam iedereen weer bij elkaar en hadden we elkaar weer nodig om de wind te trotseren. Het beste was er echter bij de meeste al af. Koude is namelijk een enorme energievreter en dit was duidelijk te merken. Erik en Frans hadden het vooral erg zwaar. Zo goed en zo kwaad als het kon, probeerde eenieder ze zo veel mogelijk uit de wind te houden, maar de tocht bleef zwaar. Zeker toen we na Werkendam de wind weer schuin van voren kregen. De verschillen in de groep leken nu wel erg groot en de tocht ging velen al lang niet meer om een snelle en leuke rit. Nee hoor… “Thuiskomen en bij moeders onder een dekentje liggen” was slechts nog het enige doel.

Twan probeerde nog wat mensen over te halen om ergens koffie te gaan drinken maar nu kreeg zelfs hij dit niet meer voor elkaar. Daarom reden we in Made allemaal maar direct naar huis, waarbij we moesten constateren dat we de tocht hadden volbracht met nog geen 30,5 km/h gemiddeld. Dat is niet echt een Sport-gemiddelde….

Maar goed, we hebben ons aan het plan gehouden en hebben ons (zoals een goed Sporter betaamd) niet af laten schrikken door het weer. Ook hebben we allemaal weer even het Reinier Paping-gevoel gehad en zijn we ons bewust geworden van de grote verschillen in conditie binnen de sportgroep. Voor wat betreft dit laatste, ben ik ervan overtuigd dat dit grotendeels te wijten is geweest aan een combinatie van het weer, de afstand, de tijd van het jaar en de geringe trainingskilometers van een enkeling.
Ik heb er dan ook alle vertrouwen in dat de verschillen in de loop van het seizoen kleiner gaan worden en dat we snel weer moeiteloos ritten kunnen afwerken a tempo van 37km/h gemiddeld… toch?

Op naar zaterdag dus, dan staat er Baarle-Nassau olv Erik op het programma.
Hopelijk nu wel een keertje met wat beter weer.

Thais.

We zijn aanbeland bij de derde rit van het seizoen en dit betekent volgens onze (sport)kalender dat er hierna geen sprake meer is van opbouw voor wat betreft de afstand. De gemiddelde afstand van de sport is namelijk ongeveer 100km per rit en de rit naar de Boompjesdijk zou deze afstand ongeveer omvatten. De opbouw in conditie is echter een heel ander chapiter. Troost u echter met de gedachte dat de gemiddelde afstand in ieder geval dus niet langer zal worden.

Bij de start zag ik weer erg veel leden. Waarschijnlijk hopen ze allemaal nog kans te maken op de leiderstrui. Tja…. de leiderstrui…. eigenlijk weet niemand hoe deze eruit ziet. Uit navraag bleek dat deze zelfs nog helemaal niet bestaat en dus strijden we op dit ogenblik voor een klassement zonder trui… Laat u echter niet ontmoedigen door dit feit en blijf komen. Uit betrouwbare bron heb ik namelijk vernomen dat de trui er zeker gaat komen. Hoe het eruitziet weet nog geen mens, wellicht heeft u een leuk idee voor het design?

Onder de vele leden zag ik ook veel sporters staan. Dat is weer fijn, want ik had de overtuiging dat we een zware rit zouden krijgen met regen en wind. Dit bleek echter erg mee te vallen. Geen drupje regen en van de aangekondigde windkracht 3 was in mijn ogen geen sprake. Hooguit windkracht 2.

We vertrokken met 8 sporters te weten: Curt, John, Gerben, Jan-Willem, Frans, Twan, Chris. De negende renner Sander was naar huis gereden om zijn fiets te wisselen ivm een ondeugdelijke band. Bij de rotonde bij Wagenberg hebben we daarom best wel even moeten wachten op Sander. Hoewel dergelijke zaken altijd kunnen gebeuren, is het altijd handig om je fiets de avond van te voren te checken, maar wellicht heeft Sander dit ook wel gedaan.

Na de gebruikelijke waarschuwingen van een aantal sporters dat ik het niet te gek moet maken, werd de rit westwaarts ingezet. Via wat bekende en onbekende wegen reden we behoorlijk vlot naar Steenbergen toe. Door de voortdurende zijwind probeerde ik zoveel als ik kon een tweede waaier te maken. Dit is echter nog niet zo makkelijk als er vanuit de eerste waaier iemand naar achter komt. Dit vraagt om een training als je het mij vraagt. Wellicht is het een idee om eens een dinsdagavond rit op te offeren voor een gedegen training Waaieren & Draaien. Johan en Martien beheersen dit al goed en kunnen ons dat prima leren.

Onderweg naar Steenbergen werd goed samengewerkt, maar op de Afgeslechtedijk bij Steenbergen merkte ik dat ineens het tempo omhoog ging. Hoppakee, ik zat zo aan de 42km/h, alles op een lint en JW en Frans achterin stierven. Wat bleek, Sander was eens goed op zijn tijdritstuur gaan liggen. Hoewel het mij niet hard genoeg kan gaan (dan maar kapot), werd ik overvallen door een gevoel van medelijden met JW en besloot ik hem samen met Frans terug te halen. JW heeft dit jaar nog maar amper op de racefiets gezeten en werd nu hard met de werkelijkheid geconfronteerd. Aan het einde van de rit gaf hij zelfs aan het gevoel te hebben dat hij de Marmotte had gefietst. Nou, toch knap van je dat mee bent gegaan. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan JW!

Voorbij de Boompjesdijk liet ik mij, terwijl we het viaduct over A29 opreden, even naar achter zakken. Het buzzende geluid van de terugschakelende elektrische derailleurs klonk als wielermuziek in oren. Wat hebben we tegenwoordig toch weer een mooi fietspark bij de Sport. Het is nog even wachten op de nieuwe fietsen van Gerben en JW, en dan is het feest compleet!

Boven de 80km beginnen de kilometers pijn te doen en de variëteit aan renners vooraan begon uit te dunnen. Curt had ik al een tijdje niet meer gezien, maar na goed kijken bleek hij zo dicht in mijn wiel te zitten dat ik hem amper kon zien. Dit was niet alles dat achter mijn rug gebeurde, John en Twan hadden het zo naar hun zit dat ze samen een gelletje deelden. Dat is pas ware vriendschap!
Frans had het op zijn beurt bij vlagen zwaar, nadat ik aan hem vroeg of het nog ging zei hij dat “het niet veel harder moest gaan.”
Tja, “niet veel harder” geeft in mijn ogen nog ruimte voor een klein beetje extra snelheid, we besloten echter verstandig te zijn en er werd dan ook geen tandje meer bijgeschakeld. 

Bij Zevenbergen probeerde ik de handen nog op elkaar te krijgen voor koffie bij d’n Elsakker, maar helaas er was te weinig animo. Twan ging hier niet mee akkoord en gooide al zijn social skills (en dat zijn er nogal wat) in de strijd om toch nog ergens koffie te kunnen drinken. Vijf minuten later kon Twan mij melden dat we koffie zouden gaan de drinken bij café De Droom te Langeweg (voorheen een truckerscafe toen de A16 nog niet bestond.)
Aldaar aangekomen bleek het hele zaakje gesloten en alweer moest Twan een beroep doen op zijn sociale vaardigheden. En… alweer succesvol. De op leeftijd zijnde eigenaresse werd volledig ingepakt door onze ras-ondernemer en we mochten koffie en gebak komen drinken.
Tijdens de koffie kwam de driedaagse nog uitgebreid ter sprake en we vroegen ons hardop af of dat de rit op zondag in september ook zou gelden voor het opkomstklassement. De meningen waren verdeeld, ondanks het feit dat de kalender als zodanig in de ledenvergadering is vastgesteld en dat ritten op deze kalender dus meetellen voor het opkomstklassement.

Enfin, u voelt een dilemma aankomen en daarom moeten we toch de hulp in gaan roepen van Anneke, het lopende WTC-wetboek. Anneke, help ons uit de brand! Telt die sportrit op zondag 8 september mee voor het opkomstklassement? Ik ben namelijk wel van plan om die trui (die niet bestaat) aan het einde van het jaar binnen te slepen!

Mannen bedankt weer voor de mooie rit en tot volgende week, dan staat de Molentocht olv Martien op het programma!

Thais.