Nadat ik 2 weken niet met de Sportgroep was mee geweest, was het vandaag weer zover.
Rondje Westmaas, een favoriet van onze bloemetjescoureur Erik.
Vorige week waren Erik en ik ook al die kant op gefietst op onze verkenningsrit voor onze 3 daagse in September a.s. en dat had Erik goed gedaan want hij ging als ’n speer vandaag; chapeau Erik!

Bij vertrek bleek dat er voor de Sport vandaag ruim animo was; afdeling Traaie bestond naast onze Twan en de gebroeders Weda ook nog uit Geert die blijkbaar al eerder met ons mee was geweest. Vooral in het begin liet hij zich zien en op t laatst vond hij t schijnbaar wel goed zo. Bij de sportploeg was naast kapitein M10, Tapas specialist Gerben, Erik, Filippo en ondergetekende ook Wim ten Haaf aanwezig, iets wat ie een tijdje geleden al beloofd had. Jan Willem die wel had aangekondigd te komen, maar waarschijnlijk voor zijn talent vreesde dat het tempo weer te laag zou liggen, was er niet. Wie er ook schitterde door afwezigheid was onze opper-Bokito Thais en dat op de dag waarop we echt de strafste rit van het jaar reden… (die vreet zijn fietsschoenen op van jaloezie op vakantie).

Nadat we Made uitreden, ging de gaskraan open en ging niet meer dicht tot we terug waren…
Vooral als onze dolle stier Sander op kop kwam, was t alle hens aan denk en ook Gerben dacht dat als ie een bord met 50 erop zag, dat dat de verplichte snelheid was, die was nog sterker teruggekomen uit Barca. Onze kapitein M10 probeerde de op hol geslagen meute nog onder controle te houden maar het was echt weer een Apenkermis/Apenrots. Dat gezegd hebbende, bleef het gelukkig heel de rit wel veilig ondanks de snelheid, wat naar wat ik las helaas bij de Tourgroep niet het geval was; veel beterschap Marc en Maurice.
Alleen bij het oprijden van de bruggen vanaf Willemstad moest ik mezelf als brulaap laten gelden, omdat er bij uitzondering even geen rekening werd gehouden met een paar achterblijvers. Twan wees me er fijntjes op dat ik het waarschijnlijk vooral voor mezelf had gedaan, iets wat ik noch ontkende noch bevestigde. Vorige week zondag was ik na een lange tocht op zaterdag op zondag met de Tourgroep mee geweest, om te herstellen, maar ondanks de waardering die ik daar voor mijn weinige kopbeurten kreeg, was ik blij dat ik weer met het Sportcircus meekon.
Praten gebeurt daar achteraf en uitgebreid onder het genot van koffie en uiteraard appeltaart, ditmaal bij het Trefpunt.

Zo, ik heb mijn bijdrage mbt de verslagen weer geleverd voor de komende 5 jaar (onder lichte groepsdruk..) Volgende week weer een nieuwe mooiste rit van het jaar met de Sportraketten.
En voor degene die er niet bij waren, hoorde ik deze week een mooie quote “erbij zijn, is meemaken!”.
Ook geldt voor de thuisblijvers die ongelijk hadden, zoals een vage kennis van me onlangs zei “zelf als je er niet bij bent, hebben we het over je”. 😊

John “pattex” H.

Het beloofde slecht weer te worden, dus ik zag alweer mooie kansen voor mezelf in het opkomstklassement.
Het weer bleek echter prachtige te zijn, maar toch werden er regenpunten verdeeld. Dat zijn de lekkerste punten!

Bij de start waren er slechts 4 sporters. Chris was weer terug van weggeweest en stond behoorlijk onzeker aan de start. Voorzichtig vroeg hij aan mij wat ik ervan vond dat hij met de sport meeging. Chris gaf aan dat hij de snelheden van de afgelopen weken niet aan kon, maar als er “rustig” werd gefietst dan wilde hij wel mee.
Dit zijn natuurlijk gewetensvragen voor mij. Natuurlijk wil ik (en iedereen van de sport) dat Chris meegaat. Chris hoort bij de sport. Maar dan de andere kant; “rustig fietsen” wat is dat dan? Ik krijg dan al visioenen van saaie ritten waarbij iedereen chagrijnig is om dat er 1 renner niet mee kan. Al snel werd dat “rustig fietsen” wat meer concreet gemaakt. 33 a 34 km/h kruissnelheid werd als een goede definitie van “rustig rijden” gegeven. Iedereen was akkoord en dus ging Chris mee met de sport, zoals het hoort.
John vond ons “rustig rijden” echter nog wat te gortig. Hij had al een intensieve rit op zaterdag gereden en wilde graag de tour gaan pesten door net wat te hard te gaan rijden. Jammer dat hij dat nooit doet bij de sport…

Om half 9 werd vertrokken in oostelijke richting. Niemand had er aan gedacht om een route te bedenken, dus werd tot een rondje Hedel besloten. In de juiste snelheid werd dan ook Made uitgereden. Bokito, Jerommeke, GVD en de Hamster in slagorde achter elkaar.
Made uit was ik al aan het denken hoe dat rondje Hedel ook alweer in elkaar zat. Ik moet ergens naar Kaatsheuvel zien te komen, maar de exacte route had ik niet in mijn hoofd. Stilletjes vertrouwde ik een beetje op de gebiedskennis van Twan. Op zich ging dit eigenlijk best goed. Op actueel zicht konden we best nog wel de wegvinden, maar ben je eenmaal ergens verkeerd gereden dan valt het niet mee om weer terug te komen.
Natuurlijk was dit geval en stevende we daarna recht op Kaatsheuvel af. Ben je eenmaal in Kaatsheuvel beland, dan waan je je in een doolhof, dus kostte wat het kost draaiden we net voor Kaatsheuvel naar het zuiden, richting de Moer. Daar aangekomen herkenden we meteen de kruising met die quasi vluchtheuveltjes in het midden. “Koers gevonden” luidde het dan ook in het peloton.

Twan en ik waren nu duidelijk minder nerveus en begonnen wat om ons heen te kijken. De snelheid was nog steeds op het overeengekomen niveau en Chris was duidelijk goed gehumeurd. Kennelijk was het hem allemaal erg meegevallen en besefte hij dat hij gewoon goed mee kon. Inmiddels was de zon ook nog eens goed gaan schijnen en stelde de wind niets voor. We genoten allemaal. En dat voor een regenrit!

Na Haverleij werd direct over Bokhoven terug gereden in westelijke richting. We zouden namelijk al ruim over 90km komen, dus het inkorten van de route was gerechtvaardigd.
In westelijk richting werd wat minder rustig gereden en de kilometers begonnen te tellen voor Chris. Desalniettemin haakte Chris goed aan en werd een goed tempo gevonden.

Een goede sportrit wordt natuurlijk altijd afgesloten met een goed terrasje. In een zoektocht naar geschikte terrasjes voor oostelijke ritten werd nu Tapperij Huis en Bos aangedaan. Dit ligt op de markt in Geertruidenberg. Ik moet zeggen dat dit een erg goed, zo niet het beste terrasje tot nu toe is. Erg goede appeltaart, vriendelijk personeel en muziek op het terras. Wat wil je nog meer?

Thais

Laat ik beginnen met de sport rit van 6 juli. De rit waarin we eigenlijk naar het Groen Hart hadden moeten gaan. Met slechts 1 deelnemer + de 2 organisatoren (Hans en ik) en zware regen in het vooruitzicht werd de rit op de valreep toch geannuleerd.
Helaas helaas want Hans en ik hadden er toch de nodige moeite in gestopt…

Iets wat teleurgesteld haalde ik de fiets dan ook maar weer van de fietsendrager en begaf ik me naar de start. Sander, Twan en de bekende gastrijder Kevin zuchtte al bij mijn onverwachtse aankomst. Weer geen rustig ritje… inderdaad ja!
Mijn teleurstelling was inmiddels omgeslagen naar wraak. De sadist in mij was wakker, er moesten mensen pijn gedaan worden. En zo geschiedde….

Made uit werden we nog even geblokkeerd door de trim, maar na de A59 ging het gas erop. In principe werd er nooit onder de 40km/h uitgekomen en iedere keer als het dreigde in te zakken dan werd er alert gereageerd met een ferme aanzet.
Dit resulteerde bij terugkomst in de May na 75km in een gemiddeld van 38km/h. Een persoonlijk record voor mij met zo’n relatief kleine groep.
Velen zullen het niet met me eens zijn, maar hier doe ik het voor, hier word ik blij van.
Als groep samen zo snel mogelijk fietsen, om dan samen een mooi resultaat te hebben. Gelukkig hebben we binnen de sport allemaal deze instelling, dus daarom past die sport groep ook zo goed bij me en geniet ik iedere keer als ik weer met de sportmannen op pad mag.

Met het enthousiasme van bovenstaande rit stond ik ook aan de start dit afgelopen weekend (13 juli). Van de bakker kreeg ik terecht direct te horen dat we het verslag vergeten waren (zie hierboven de wiedergutmachung) en Sander stond aan de start met een kapotte rits van zijn shirtje. Deze hebben we even geruild met een oud nieuw shirt bij mij thuis en daarna konden we vertrekken
De benen voelde echter niet zo goed omdat ik vrijdag en zaterdag ook al flinke inspanningen had gedaan op de fiets. Sander en Twan waren weer van de partij, nu aangevuld met Martien en Eric. Er werd niet over gesproken, maar er hing een gespannen sfeer in de lucht en iedereen wist intuïtief dat het weer volle bak zou gaan.

Made uit ging ik op kop en er werd in het geheel niet naast elkaar gefietst. Bij de Neerhof voelde ik echter al dat het voor mij een zware rit ging worden en dat ik mezelf een beetje zou moeten gaan sparen. Erik heeft nog nooit van sparen gehoord, want hij nam heel moedig de gehele kanaaldijk op zich. Ik dacht nog: “Erik spaar jezelf nou, je moet nog zo lang”. Maar ja Erik is Erik en gaat er gewoon voor, prachtig.
In het land van Altena werd er lekker gedraaid. Dit gaat altijd heel fijn met een klein groepje zoals wij hadden. Als je dan ook nog renners hebt die op de fiets nog een beetje omgevingsbewust zijn, dan fietst het helemaal lekker en kan je dat draaien kilometers lang volhouden.
De wegen waren opvallend dicht bezaaid met mede wielrenners. Groepje na groepje reden we voorbij. In de Werkendamse Biesbosch werd het gas toch wat verder opengedraaid. Sander zette de teller tegen de 50km/h aan en dan weet je dat het pijn gaat doen. Wat je ook weet is dat er hoe dan ook iemand af zal moeten. Dat is een kwestie van tijd. Na een paar minuten was het dan ook bingo en werd er op elkaar gewacht.
Ook in de Biesbosch werd groepje na groepje wielrenners verzwolgen. Sommigen gingen in ons zog mee, maar haakten dan op een gegeven moment toch af.
Op de Grote Waardweg werd weer goed gedraaid. Normaal kost dat draaien mij nooit zoveel inspanning, maar met mijn slechte benen had ik nu toch wel moeite. Alsof Sander het kon ruiken, zette hij maar weer eens aan en moest ik alle zeilen bijzetten om hem terug te halen.
Dit spelletje kwam tot een climax toen we de Keizersveerse burg opreden. Ik had namelijk net een heel stuk op kop gereden en eindigde met een sprint de dijk op bij Hank, dan nog even op de dijk bij Hank doortrekken om iedereen extra pijn te doen en klaar is kees.
In mijn ooghoeken zie echter Sander toch weer aanzetten. Martien reageert alert en ik word overvallen door een lichte paniekaanval. Er schiet van alles door mijn gedachten: “nee he, mijn God, ik ben kapot, maar ik kan hem niet laten gaan. Ik moet dat wiel hebben, pff jemig wat trekt die door zeg, hoe hard rijden we? 45kmh? Oohh mijn benen branden. Ik trek dit niet, als je er nu af ligt dan lachen ze je uit he, nu trap je in je eigen val Thijsje. K.. ik moet eraf, nee, je mag nie!. Ook Martien houdt het vol dus jij ook. Als ik eraf lig dan rij ik linea recta naar huis. Alsjeblief Sander niet tot op de brug doortrekken neee…. Jongu, stel je niet aan, dit wil je toch zo graag? Nee maar ik wil er niet afgereden worden. Hoe ver nog joh? Yes! Hij gaat zitten, godzijdank. Tis gedaan en ik ben er nog bij.“

Enfin, een klein inkijkje in mijn hoofd. Maar bedankt Sander, t was by far de zwaarste inspanning van het jaar tot dusver voor mij.

Na de Keizersveerse burg was het gedaan met de benen en werd er koffie gedronken op een nieuw adresje op de markt in Geertruidenberg. Ik ben de naam even vergeten, maar t was een leuke tent met erg vriendelijk personeel en goede appeltaart.
Tijdens de koffie wordt natuurlijk verloren tijd ingehaald qua praten. Het komende drieluik, waarbij we in drie dagen Nederland rondrijden, is dan ook een vaak besproken onderwerp. Dat gaat toch een serieuze inspanning worden, maar goed we hebben er zin in en de benen zijn bij de meeste in goede conditie…. Dus het wordt een eitje. En voor degene die nog niet zoveel hebben gefietst…, september duurt nog lang….

Bedankt mannen voor de mooiste rit van het jaar (tot nu toe).

Thais