Zondag 20 maart; gisteren was het bijna voorjaarsweer maar vanochtend was het frisjes, slechts 4 graden en een straffe, gure oostenwind. Maart roert zijn staart dus.
Vanochtend vertrok ik sinds een half jaar niet alleen van huis; Ad ging weer mee en zou met de trimgroep zijn eerste wtc kilometers dit jaar gaan fietsen. Kilometers maken, krachttraining en aansterken; dan zou het goed moeten gaan komen na zijn onfortuinlijk valpartijtje in september.
Bij het Raadhuisplein stond al een fikse groep renners te kleumen, maar wie reed nu met wie mee?
Tijdens het coronatijdperk ging elke groep bij elkaar staan en werd er afstand gehouden en was de groepsvorming zichtbaar maar nu was het een grote happy family.

Ineens zag ik Maurice, de teamkapitein van de tour, richting rotonde vertrekken dus vertrektijd.
Toen we Made uitreden, keek ik om me heen en  vreesde dat een aantal renners de slag hadden gemist, of in een verkeerde groep zaten. We waren slechts met 9 incl. een gastrenner van de wilde bond. De TT dames Boukje en Melody waren aangesloten, bij navraag bleek dat dit een bewuste keuze was om mee te rijden met de Tour, ze voelden zich sterk en wilden graag een keer mee. Prima, alleen maar gezellig.
Ik keek nog wat rond en miste een heel fijn scherm; waar was Kevin?
Op de brug naar Raamsdonksveer kwam het antwoord, de wtc sportploeg reed ons voorbij, inclusief Kevin. Maar liefst 11 man telde ik  daar, ongekend.
Gelukkig waren wel Leo, Peter B., Kees M. en Tim aanwezig, dus nog genoeg spierkracht voor die straffe oostenwind. Net voorbij Dussen haakten Tim en gastrenner Erik van Gurp af, het tempo was net iets te hoog voor hen en zij kozen voor een toeristisch rondje Drongelen inclusief pontje….
De oostenwind was straf en koud, tegen de wind in werd er meest kop over kop gereden waarbij onze Teamkapitein Maurice het leeuwendeel voor zijn rekening nam. Chapeau.
Ook de dames lieten zich niet onbetuigd en deden gewoon mee; Girlpower 😊

Wij reden niet de brug op bij Heusden maar gingen net daarvoor links, richting Hedel, altijd een mooi stuk met hollandse taferelen; langs het water en weilanden, wind en diverse gevogelte. Maar sneeuw? Zat ik er nu zo doorheen dat ik sneeuw voelde? Nee, het was echt sneeuw. Okay dan. De temperatuur was er ook naar, ik was blij dat ik vanochtend nog gauw mijn winterhandschoenen aan had getrokken.
Voornamelijk langs het water werd de weg vervolgd, af en toe door een omleiding ivm wegwerkzaamheden . Maar we waren allemaal blij dat we door Hedel reden en over de brug over de Maas konden rijden richting Bokhoven, dat betekent dat we vanaf nu meest de wind mee hadden. Lekker hoor. Net voor Bokhoven linksaf de polder in en zo op naar Oud-Heusden en Doeveren.
De garmin van Maurice piepte en even was hij gedesoriënteerd maar gelukkig dankzij de grote blauwe doos bij Waalwijk kwamen we weer op de vertrouwde route langs  de Bergsche Maas op de Overdiepse kade. Daar was het ook lekker rijden met de wind in de rug. Ook nu even op elkaar letten want met de wind mee is de verleiding natuurlijk aanwezig om de snelheid net iets te veel op te voeren. Maar het is en blijft de tourgroep dus gewoon lekker samen tegen en voor de wind fietsen.

Net over het viaduct van het Oude Maasje kwam de sportgroep ons weer voorbij zetten.
Langs en over de Maasroute reden we naar Raamsdonksveer, via het fietspad tussen voetbal en de hockeyvelden. Daar hergroepeerde de sportgroep weer en even leek het erop dat we samen naar huis reden maar na Geertruidenberg bij het viaduct over de Donge werd er toch weer ieder zijns wegen gekozen. Even lekker uitfietsen naar huis.
Ondanks het frisse en ietwat winterse weer toch lekker gefietst en wat kilometers gemaakt,
alleen rij ik niet zo gauw boven de 80 km. . De zondag was weer goed begonnen.

Dames; goed gereden, jullie hebben goed je mannetje gestaan en Maurice bedankt voor het koptrekken en de weg wijzen!

Anneke

Ik was dit weekend in de Achterhoek, vrijdagavond eerst naar Doetinchem in theater Amphion naar slagerij van Kampen. Vervolgens zaterdagmorgen geen rondje Team MunneMaot maar met mijn dochter een rustig rondje naar Duitsland of wel Bocholt en met een landelijke route naar Aalten terug. Voor mijn dochter die in december van haar tweede kind bevallen was, was dit voldoende dus ben ik solo door gegaan. Eerst draaien en keren in Aalten vervolgens richting Winterswijk. Dit gedeelte ging grotendeels over bekende wegen. Dit geldt ook voor de weg richting Groenlo. Windje lekker mee echter op de een of andere manier moest ik terug naar Aalten. Dus hier de route via Vragender genomen een schitterend gebied met mooie fietswegen. Wel windje tegen en solo is dat altijd een dingetje.

Maar zoals een wijsheer eens zei: “De wind is je beste vriend hij maakt je sterker of hij brengt je thuis. Het was nu dus het eerste. Zondagmorgen rijdt ik normaal richting Den Hout en dan van daar naar de May. Nu was dat wat lastig maar ik had een uitstekend alternatief. Garmin Connect biedt de mogelijkheid een route te maken. Vanwege de zuid-oosten wind een route in de richting zuid ingegeven van 80 km. Na paar tellen zag ik een rondje van 94km van Aalten richting Bocholt en vervolgens richting Wesel nee niet Ad of Anneke van Wesel maar de plaats Wesel. Het eerste stuk verliep vrij gemakkelijk de wind was nog niet wakker. In Bocholt ging de reis dwars door het stadscentrum wat wel mooie plaatjes op leverde. En het was gelukkig nog vrij rustig. Vanaf Bocholt richting Wesel nu gedeeltelijk rijdt men in Duitsland op de zgn. Bundesstrasse iets wat wel even wennen is. In Wesel over het spoorviaduct en vervolgens richting Xanten. Hierbij passeerde ik een mooi natuurgebied wat een ideaal fietsgebied is. Geen druk verkeer enkel vele vogelspotters met lenzen zo groot als kanonslopen. Op ca 70 km draai ik richting Isselburg. Mijn achterband begint plots was zweverig aan te voelen nee toch?? Ja LEK dus langs de Bundesstrasse. Snel een beetje veiliger plek gezocht en de binnenband gewisseld. Weg vervolgd en plots ben ik bij Dinxperlo nu begint het op te schieten Ijzerlo en Lintelo volgen rap ik zit dus weer op wat bekender terrein. De Achterhoek zelf is ook heel mooi als je van de natuur houdt. Na een kleine vier uurtjes ben ik weer in Aalten en moet ik weer in de rol van opa.

Gerard uit Ter Aalst

“…regent het nou?” In de schemerochtend kan ik het vanuit het slaapkamerraam niet zo goed zien. Eenmaal beneden is inderdaad de stoep gewoon nat; gelukkig is het inmiddels al wel droog. Koud voelt het ook niet echt aan. Wel beenwarmers en wintershirt, geen windstopper en ook geen winterhandschoenen. Tegen 8 uur check ik de website van WeerOnline; 1 regendruppeltje; dus sowieso regenpunten vandaag.
Op de fiets richting Made twijfel ik even of ik er goed aan heb gedaan de winterhandschoenen thuis te laten; koude handen. Als ik tegen 5 voor 9 bij het oude gemeentehuis aan kom staan er pas 4 renners. Al snel loopt het aardig vol en om 9 uur staan er 27 renners – inclusief gastrijder Gerben paraat – voor de rit van vandaag. Via de wegkapiteins-app weet ik dat alle groepen richting Alphen rijden. Omdat de trimploeg deze ochtend slechts uit 3 renners bestaat, sluiten ze zich bij ons aan, met het verzoek om het wat rustig aan te doen. Peter Korse is nog net niet helemaal hersteld van corona. Ook Sandra sluit zich bij ons aan; de conditie is nog niet helemaal waar ie moet zijn.
Peter Korse en Bert Timmermans nemen de kop en met z’n 9-en rijden we de May uit. Net over het viaduct worden we ingehaald door de sportploeg. Wat fietsen die gasten toch gemakkelijk een flitsend tempo. Of misschien lijkt dat ook maar zo en zien ze ook gewoon af. Het zal overigens niet de enige keer zijn dat we ze tegen komen.
Ik kom naast Peter rijden en zo te zien gaat het prima met hem, maar we moeten dan ook nog bijna 70km; “…rustig aan, Peter!”. Via Den Hout gaat het richting Teteringen en dan Oosterhout. Op de kop wordt er goed afgewisseld. Als we de Vijfeikenweg opdraaien is de wind goed voelbaar. Boukje komt naast me op de kop rijden en samen nemen we de groep mee. Even later rijden we langs het vliegveld en hier hebben we de wind echt schuin op de kop. Het is even afzien, zeker met de viaduct over de A58, maar ik krijg “hulp” van Sandra. Dat klimmen wordt nooit mijn ding geloof ik. Gelukkig kunnen we even uitrollen, maar ik zie best een beetje op tegen het stuk polder op weg naar Alphen. Vlak voordat we daar de open polder in rijden worden we ingehaald door een flink peloton. Anne-Mieke sluit direct bij de mannen en als we allemaal een tandje bij schakelen rijden we uit de wind achter die gasten aan. Van lieverlee gaat het tempo echter naar de 30km/h en ons groepie valt een beetje uiteen. Dat kan nooit de bedoeling zijn en dus wachten we op elkaar. Piet ligt echter nog een stuk achter. Het blijkt dat de elektirsche ondersteuning niet echt in orde is. Sterker nog; het ding doet helemaal niks. Piet rommelt wat aan de verschillende sensoren, maar het wil allemaal niet echt helpen. Ach, het is nu nog een klein stukje naar Alphen en dan kunnen we voor de wind terug zeilen naar Made.
Net als we Alphen weer uit rijden zien we hoe de tour-groep een stuk verderop voor ons de weg opdraait. “Ze rijden niet veel sneller dan wij”, hoor ik achter me en inderdaad; ze rijden niet echt bij ons vandaan. Het tempo gaat omhoog en even later staat er 43km/h op de Garmin. Dat tempo kan ik even volhouden en de Tourgroep komt steeds dichterbij. Ik kijk even achterom en lang niet iedereen is mee. Bert komt me voorbij, maar ik laat het gaan. Even later kunnen we toch bijna aansluiten. Echter, straks moeten wij rechtsaf de bossen in en ik weet niet of de Tour dezelfde plannen heeft. Ik sprint weer naar voren en gil naar Anne-Mieke dat we rechtsaf moeten. Net op tijd slaan we rechtsaf het fietspad op. Hier wachten we nog even op Piet, die nog steeds de ondersteuning niet aan de gang heeft. Mooi even tijd voor een banaantje. Als Piet aansluit en nog even de ondersteuning checkt, lijkt het euvel gevonden en kunnen we verder. Op het gemakkie rijden we hier over het nieuwe asfalt. We zijn zeker niet de enigen, fietsers, trimmers, wandelaars; het is gewoon druk hier.
Als we de Slingerdreef naderen zien we de Tour-groep weer voor ons langs rijden. Weinig animo deze keer om ze weer bij te halen en dus het blijft rustig. Bij Bavel is de Gilzeweg nog steeds open gebroken en maken we een ommetje dwars door het dorp. Als we wat later bij Dorst voor de stoplichten staan worden we bijna aangereden door de sport-ploeg. Ze maken een hoop bombarie; dat we ze allemaal ophouden enz, maar zo te zien zit Thijs er al aardig doorheen en voor die gasten is het dus ook gewoon afzien; gelukkig maar 🙂
Als we Teteringen weer achter ons hebben, oppert Johan om nog een bakkie te doen. Da’s nooit een slecht idee, maar een aantal wil doorrijden nu we toch al bijna thuis zijn. Peter Kuijpers doet in Den Hout nog een ultieme poging tot een bakkie kofiie met appeltaart door een lekke band te veinzen, maar niemand die daar in trapt. De koffie moet wachten op een volgende rit. Eerlijk gezegd zou het vanochtend wel lekker toeven zijn geweest op het terras van ’t Klosterke in Den Hout.

Rene

Vandaag was de dag dat het seizoen voor WTC Made pas echt van start ging. Vorige week was leuk, lekker en gezellig, maar het fietsen was hier toch wat ondergeschikt aan.
Vandaag niet, iedereen had zich goed voorbereid, zag er helemaal gesoigneerd uit en de fietsen waren allemaal tiptop in orde. Ook zag ik duidelijk wat glinsteren tussen de tanden van Martien. Sommigen dachten dat dit zijn nieuw gebleekte tanden waren, ik zelf had echter het idee dat het een vlijmscherp mes was. Ik stelde me daarom maar gerust met de gedachte dat Martien deze week al ruim 500km gereden had en dat hij onmogelijk goede benen kon hebben. Zo’n beetje een half uur later kwam ik tot de pijnlijke conclusie dat dit niet het geval was. Soms ben ik ook zo naïef…. want iedereen weet dat Martien nooit slechte benen heeft, toch?
Enfin, voor de rit van vandaag hadden we toch een redelijke sport-groep bijeen gekregen. Het waren Martien, John, Frans, Johan, Gerben en ondergetekende. Helaas was Ad nog niet van de partij, maar er sloot wel een nieuwe sterke sporter aan; Gerben Berm. Ik heb begrepen dat Gerben nog een aspirant-lid is, hij zal zich daarom zeer waarschijnlijk binnenkort met een uitgebreide mail voorstellen, want tja… dat hoort er ook bij he…
Eén ding kan ik al wel verklappen; laat je niet misleiden door zijn achternaam, want in de berm rijden doet hij allerminst.

Nadat we vertrokken waren passeerden we nog voor Den Hout de trim-groep, even later haalden we ook de tourgroep in. Ik probeerde Flip en Peter nog over te halen om bij de sport aan te sluiten, maar dit bleek vruchteloos. Erik wilde echter wel met ons mee, maar dat wilden wij dan weer niet… Erik, fijn je weer terug te zien in het peloton.
Onder het gejouw van enkele tourrijders die ons kennelijk “uitslovers” vonden en vroegen of we niet sneller konden, vervolgden we onze weg richting Alphen. Dit betekende dat we de eerste 40km veel wind van voren moesten weerstaan. Mijn tactiek was echter om in het wiel van iemand anders te blijven, bij voorkeur in het wiel van John. De zware rit van de dag ervoor zat nog behoorlijk in mijn benen. Het was voor mij dan ook eigenlijk veel beter geweest als ik een rustdag had genomen, net zoals Kees Marijnissen ook deed na de zware dag van gisteren.
Van dat “in het wiel rijden” kwam helaas niets terecht, want zomaar uit het niets gingen we met z’n allen rondjes draaien. Hoewel ik dit altijd erg leuk vind, kwam mij dit nu helemaal niet uit! Niks in het wiel hangen, maar mee draaien. Zoals je begrijpt ging het daar helemaal fout en na 40km was de pijp leeg.
Dat rondjes draaien vergt toch wel de nodige concentratie. Onder commando van Johan ging dit redelijk goed. John was echter geneigd om steeds sneller te gaan, maar Johan corrigeerde dit dan snel met een ferme brul. Fijn Johan, dat je dit allemaal zo in goede banen hebt geleid en dat je (bijna) tot het einde meedraaide.

Voorbij Alphen hadden we de wind in de rug. Ondanks dit zat ik er helemaal doorheen. Jullie (behalve Martien) kennen dat gevoel vast wel, dat je benen helemaal vol zitten, dat alles pijn doet, al je gelletjes en drinken op zijn en dat je het liefst gewoon wilt afstappen. Maar goed ik moest door. Gelukkig was ik niet de enige, want ook Frans had het zwaar. Na ruim 70 jaar moest hij zelfs eventjes lossen.
Martien had dit allemaal wel door en paste het tempo wat aan. Gelukkig…
Bij Dorst kwamen we de trim-groep ten tweede male tegen. Ook hier werd ons de vraag toegeroepen of we niet sneller konden. Voor mij was het antwoord in ieder geval een volmondig “nee!”
Een kwartiertje later sprintte we af bij Den Hout en toen zat het erop. Heren, het was me een genoegen. Speciale complimenten aan Gerben, je hebt erg sterk gereden.

Thijs

Noordoosten wind kracht 3 en rond kwart voor elf bij de Korenbeurs. Dat zijn de uitgangspunten voor de ontbijttocht. Noordoosten wind …Uppel?! Ja, …da’s ongeveer 50km. Dat moet in bijna 2 uur best te doen zijn. Ook nog als we lek rijden of andere malheur. Ik kijk een beetje op tegen de temperatuur die opgegeven wordt; 1ºC.

Zondagochtend zet ik de fiets buiten. Tis best fris, maar het valt me nog mee. De WTC winterbroek, een thermoshirt, het WTC wintershirt en de windstopper. Die moeten het gaan doen vandaag. Als ik Wagenberg uitrijd, merk ik direct de koude wind. Brr… het valt niks mee, dat wordt nog wat. Ik ben lang niet de eerste bij het oude gemeentehuis, maar ook zeker niet de laatste. Uiteindelijk staan er ruim 33 renners inclusief aspirant-lid Gerben aan de start voor deze eerste tocht van 2022.
Het plan is om samen met de Trimploeg te rijden, maar als er een ploeg vertrekt en kort daarop nog een clubje van 4, blijkt de rest de TT te zijn! Dat wordt een flinke groep. Heel even kijk ik achterom en zie dat er niemand is achter gebleven. Een eind voor ons sluit het clubje van 4 aan bij de eerste groep. Er rijdt ook nog een eenzame renner wat voor ons; Ruud. We halen hem in en met 18 renners zijn we nu onderweg. Ik geef de kop over en ga het clubje langs om te zien we allemaal zo bij ons hebben. Boukje, Jacques, Sharelle, Ad van Dongen, Ruud, Gerard Koops, Peter Kuypers, Anne-Mieke, Antoon, Corne Schoenmakers, Johan Smits, Bert, Gerard Veekens, Maurice, Tim en Curt. Een gemeleerd gezelschap; we missen alleen iemand uit de Sport-ploeg.

Nog voor de brug over het kanaal draait Peter Korse terug; het gaat niet. Via Geertruidenberg gaat het over de Keizersveerse brug. Een andere fietsgroep haalt ons in maar blijkbaar gaan we niet snel genoeg aan de kant en hun kopman kijkt ons nogal chagerijnig aan. Gelukkig zijn de dames in hun gezelschap wel vriendelijk; …goeiemorrege! “Goeiemorrege…”, groeten we terug. Dan volgt Peereboom en hebben we de wind vol op de kop. Samen met Ad neem ik de ploeg mee. Vlak voor Dussen snijden we de route ietsje en opeens zien we de Tour voorlangs schieten. We rijden nu wat beschut tussen de huizen richting Almkerk. Samen met Corne keuvel ik wat over de huizenprijzen en de toestand in de wereld. Die gaan we op deze zondagochtend niet oplossen en dus genieten we van het zonneke.

Na Uppel draaien we voor de wind. Ik heb mijn werk gedaan en rij de rit lekker uit ergens halverwege het peloton. We liggen redelijk op schema als er plotseling “LEK” wordt geroepen. Shit, de tijd voor een lekke band is ingecalculeerd, maar we liggen toch een beetje achter op schema. De groep stopt en al snel blijkt het geen lekke band. Het achterwiel van Gerard piept en kraakt. Het wiellager geeft problemen. We kijken even, maar kunnen weinig doen nu. We besluiten maar door te rijden; de gebakken eitjes en koffie wachten.

Nog mooi op tijd komen we aan bij de Korenbeurs. We zoeken een plekje om de fiets te stallen. “Kunnen we niet binnen parkeren. Als ie nu maar niet weggehaald wordt!”, hoor ik iemand zeggen. “Nee joh, dan kan je mooi weer een nieuwe kopen”. Verbaasde gezichten alom.
Binnen genieten we van de brunch. De kop is er af; een nieuw seizoen is van start!

Rene

Gisteravond had ik een verjaardag van een zwager die zestig werd. Dus niet te veel biertjes gedronken. Vanmorgen om half vijf al wakker, bang dat ik te laat wakker zou zijn. Als ik tegen zeven uur de hond uitlaat merk ik dat de wind koud en zuur is. Dus na het ontbijt thuis toch maar het windstoppertje opgezocht en aangetrokken. Om half negen op de fiets richting mijn Houtse maat Leo. Ook die heeft niet kunnen slapen want hij staat al aan straat. Echter hij is niet blij gestemd. Een weekje dat alles tegenzit. De DI2 weigert achter dienst. Voor schakelt hij prima maar achter doet hij niets. Zelfs een testrit over de parking van Irene ’58 biedt geen soelaas. Onder tussen is ook Gerben aan komen zetten. Hij is een nieuw lid van de WTC en ziet de rit van vandaag als de ideale manier om met meerdere mensen van de WTC kennis te maken. Leo besluit om de fiets maar in de garage te plaatsen, hij zal later naar de Korenbeurs komen. Om zich af te reageren gaat hij maar een rondje met zijn hond maken. Als Gerben en ik bij het oude stadhuis aankomen is het al gezellig druk. De nieuwe voorzitter is er ook al zodat hij tijdig het welkoms en openingswoord kan uitspreken. De bakker is er ook en maakt foto’s die nog een enkele keer over genomen moet worden omdat er nog meer leden zich aansluiten bij de groep.

Goed negen uur vertrekken we richting de Meerpalen het is even kijken wie er met wie meegaat. Maurice gaat bijvoorbeeld met de trim mee hij heeft nog te veel hinder van de Corona besmetting die hij heeft gehad. Als ik naast Kevin op kop rijdt zie ik dat hij ondanks de koude geen handschoenen aan heeft. Brrrrrr ik moet er niet aandenken op dit moment heb ik het zelfs met handschoenen aan nog best koud aan de handjes. De NNO-wind blaast stevig en in Raamsdonksveer gaat even van de kop af. Wim Ten Haaf neemt de plek in en na de Keizersveersebrug komt Gerben voor de eerste keer op kop. Als we richting Dussen rijden merken we dat ieder op zijn eigen manier de winter doorgekomen is. Sommigen hebben bijna elke week gereden anderen minder of zelfs bijna niet. Dit is te merken als er geroepen wordt dat het minder mag. Even later rijdt Flip naast me en hij geeft aan dat het slimmer is over de dijk naar Almkerk – Uppel te rijden dan door de polder wat ik eerst van plan was. Op de dijk is de beschutting beter. Ik merk ondertussen dat we voldoende sterke mannen bij hebben om het kopwerk te doen. En de groep is groot genoeg als ik de namen voor bij laat gaan: Kevin Damen, Sandra van Eijk, Melody Renkema, Marino van den Elshout, Wim Ten Haaf, Twan van Meel, Johnn Haanskorf, Flip Segeren, Peter Verhagen, Peter Bastiaansen, Frans Marijnissen, Kees Marijnissen, Hans van Bracht, Thijs Hillen, Gerben Berm en ondergetekende. Thijs, Hans, Frans, Flip, Twan, Gerben, Johnn, Kevin en Peter V, nemen om beurten de kop over en zo zijn snel in Almkerk. Van hieruit is het ook met tegenwind een vloek en een zucht om in Uppel te komen. Vanuit Uppel gaan we over de A27 richting Werkendam. Als we voorbij het busstation zijn merk ik dat de wind anders staat. Dit heeft twee voordelen het fietsen gaat makkelijker en de koude is ook minder voelbaar. Het gaat nu zo snel dat plots in Werkendam bij de rotonde met het schip komen. Marino speelt hier voor verkeersregelaar zodat de groep veilig wind af richting Hank kan rijden. De wind staat nu pal in het holleke van ons, het tempo gaat omhoog met Twan en Thijs op kop zie ik op mijn Garmin dat 34, 35, 36 ja zelfs 37 km/h. bij het uit rijden van de Biesbosch komen we nu wat meerdere wielrenners tegen die gelokt worden door het zonnetje. In Raamsdonksveer rijden we over Dombosch hier zie Melody op haar nieuwe fiets voorbij flitsen. Ik zie dat ze prima past op deze fiets en dat ze er goed mee overweg kan. Het gaat nu zo snel dat al op de brug over het Amerkanaal rijden nog even denk ik. Maar ik zie Thijs en Kevin nog snel een sprintje plaatsen waar de uitslag nooit bekend van wordt. Over de parking van de ALDI rijden we de laatste meters naar de Korenbeurs.

Hier staat de bakker al klaar met het fototoestel in de aanslag. Binnen staan de tafels klaar voor een uitgebreide en lekkere lunch. Gezellig kletsend met elkaar genieten we van de maaltijd. Onder tussen is pechvogel Erno vanuit Oostenrijk onderweg naar Nederland. Kevin vraagt of ik het verslag van vandaag wil schrijven. We drinken tot slot nog twee pilskes voor ik met Gerben richting het beloofde land terug rijd.

Gerard v O

Wielertrimclub Made bestaat dit jaar 45 jaar. Dat werd afgelopen zondag 31 oktober gevierd tijdens de afsluiting van het seizoen. Tevens kon de einduitslag van het Opkomstklassement 2021 berekend worden. René van Mook ging voor het tweede jaar op rij met de beker en rode trui naar huis.

WTC Made werd in 1976 opgericht onder de naam WTC Piet van Dijk. Nu, 45 jaar later is de club nog springlevend. Met ruim vijftig leden waarvan bijna een kwart dames tegenwoordig. Met een solide financiële basis dankzij de shirtsponsoren Vema Crane, RVSA en PS van Seeters. Met elk jaar weer een mooi fietsprogramma. En met vier pelotons, met elk de eigen ambities, komen prima aan hun trekken.
Dus genoeg reden om een feestje te vieren in ’t Tapperijke afgelopen zondag 31 oktober.

In de ochtend was de laatste clubrit van het wegseizoen gereden en de stand van het opkomstklassement kon opgemaakt worden. Net als vorig jaar liep ook 2021 weer anders dan gepland als gevolg van COVID-19.
In plaats van de 39 fietsdagen die de rittenmannen Peter Broeders en Flip Segeren gepland hadden, werden het er maar 23. De openingsrit die 8 maart gepland stond, werd uiteindelijk op 23 mei gereden. Toch nog een maand eerder dan in het echte corona jaar 2019, toen er maar 17 officiële clubritten over bleven. Om toch nog wat extra ritten te hebben, werd wel besloten om het jaar uitzonderlijk lang te maken en twee weken langer dan normaal door te fietsen, waardoor dit weer rare fietsjaar eindigde op een rare dag, nl. 31 oktober: Halloween. Gelukkig was het fietsen op de twee extra oktoberzondagen goed te doen, het was droog. Zoals het heel het jaar best droog was: gemiddeld werden per rit namelijk 8,5 regenpunten gescoord. Dit is het laagste ooit, het record stond op 8,6 in 2018. Apart, want we zullen ons de zomer 2021 toch niet echt als superzonnig herinneren. Maar blijkbaar was het op onze fietsdagen wel droog weer.
Er werden dus weinig regenpunten gescoord en dan is het een kwestie van veel ritten opkomen als je prijzen wilt pakken.  De gemiddelde clubopkomst was dit jaar wat we gewend zijn. We scoorden met ons allen 50%. De hoogste opkomst was op 6 juni: 71%. De reden van die massale aanwezigheid was dit keer eens niet een lekker ontbijtje of een koffiestop met appelpunt. Het bijzondere plan deze dag was dat we bij het Amphia in Breda een raambezoek gingen brengen bij onze ploegmaat Jan Lensvelt. Die kon het zwaaien op afstand als hart onder riem, zeer waarderen.
De daaropvolgende tocht met de meeste leden aan de start had 69% opkomst en was 19 september: de klassieker Den Hout-Den Hout- Den Hout, maar vooral ook de dag we weer een groet brachten; ditmaal aan onze fietsvriend Willem op de begraafplaats. Mooi dat WTC-ers bij dat soort gelegenheden laten zien dat we echt een vereniging zijn en niet zo maar een losse groep fietsers.

De top tien van het klassement van 2021 bleek maar liefst 86% opgekomen te zijn en de top twee zelfs 100%. Fijn om te zien ook dat in deze top een mix is van mensen uit alle 4 de WTC pelotons.
Die top tien ziet er als volgt uit:

René van Mook ging dus met de beker aan de haal.
Peter Korse had evenveel punten gescoord maar dan telt de klassering van vorig jaar mee en toen had René ook de trui gepakt. Flip Segeren had net twee regenpunten meer dan Erno Haanskorf en pakte de derde prijs.

De mannen verdienden daarmee ook een cadeaubon voor de lokale fietsenwinkel, maar die gaven ze na afloop terug aan voorzitter Ad van Wesel; “We willen liever dat dit naar het KWF gaat, na wat we dit jaar allemaal meegemaakt hebben”. Een mooie geste natuurlijk voor dit goede doel.

Het feestje werd afgesloten met een lekkere friet stoofvlees en iedereen beloofde in de winter goed door te blijven sporten om er begin maart 2022 weer te staan. Hopelijk gaan we dan weer het normale aantal ritten rijden met onze mooie club.

Ad van Wesel

De WTC ging dit jaar wat langer door met de zondagse ritten omdat het ook wat later gestart was en de familiedag nu als afsluiting er achteraan kon. Afgelopen week was het herfstvakantie voor mij en wel een bijzondere omdat deze week 65 jaar werd en met ingang van het nieuwe jaar wil stoppen met werken. Zaterdag was de bedoeling dat we met wat fietsvrienden nog een verjaardag ritje zouden rijden echter de aanhoudende regen gooide roet in het eten. Dus zondagochtend voorzichtig mijn fiets uit de schuur gehaald en op weg naar mijn Houtse fietsmaat. Juist aan het eind van het Ruiterspoor niet waar hé. Jawel Leo had zijn accu vervangen en heel de nacht zijn versnelling getest. Maar nu begaf hij het weer, de voor derailleur deed het wel maar achter weigerde hij elke vorm van dienst. Mogelijk dat en slecht contact of een kabelbreuk de oorzaak is. Wel dan maar alleen verder naar de May. Op de Stelvenseweg kom ik mijn naamgenoot Gerard van de trim tegen hij rijdt een klein lusje extra. Ik ondervind nog hinder bij de Bromtol daar zijn ze naden met teer aan het vullen. Vervolgens kom ik op het pleintje bij het oude gemeente huis aan en de trotse leider in de rode trui staat al de wachten. Gerard Veekens is ook al aanwezig en ook Peter Korse staat er. Voor vandaag is er geen echte route uitgezet we willen richting Zuid i.v.m. de wind. Als ruim 9:00 uur is vertrekken we richting Den Hout.

Bijna bij Leo voor de deur hoor LEK. Het is Marino die zijn zoveelste lek dit seizoen meldt. Rap wordt de binnenband gewisseld. Echter de CO2-patroon van vorige keer is wel leeg en ook de tweede levert onvoldoende lucht, maar niet lang hierna rijden we over de brug de Teteringse bossen in.

We kiezen vandaag ervoor om toch door de Vraggelsebaan te rijden het is hier al aardig druk met MTB-ers.
Bij de Hannebroeck rijden ze zelfs al in een file. Via de Vijf Eikenweg rijden we naar Molenschot. En ondanks dat het de laatste rit is van het seizoen wordt er nog aardig doorgereden. Maurice, Hans, Thijs en Flip nemen regelmatig een deel voor hun rekening. In Gilze houden we links aan van wege de natte wegen en het nodige blad hierop besluiten we via de Boerenbaan naar Alphen te rijden en dan daar achterom naar Chaam. De weg van Alphen naar Chaam heeft grover asfalt en is lekker droog dus zeker zo veilig. We vermijden de Slingerdreef omdat het asfalt daar glad, nat en onder de bladeren ligt. Via Geersbroek rijden we in de richting van de Fazanterie. Daarna gaan we richting Bavel om van daaruit naar Dorst te rijden. De vermoeidheid is bij enkele renners aan het eind van dit seizoen te merken. Dit betekent dat we op elkaar wachten als er iemand op achterstand zit. Ondanks dat Thijs de Vraggelsebaan minder prettig vond, rijden we ook op de terugweg hierdoor. Juist voor Ter Aalst neem ik afscheid van Hans, John, Thijs, Anneke, Flip, Marino, Peter V en Maurice.
Vanmiddag zal ik de meeste weerzien bij het Tapperijke in de Markstraat. Daar genieten we van koffie, bier fris en een lekker frietje stoofvlees.
Dames en heren van de WTC; bedankt voor de vele gezellige kilometers.

Groeten vanaf Ter Aalst.

03:55 uur. Half slapend kijk ik op mijn horloge. “04:00 uur! OK… dit zal dan al wel wintertijd zijn”. Ik draai me nog eens om en zie op het scherm van mijn telefoon: 05:55!! “…F*ck… wat is het nou? Je zal altijd zien dat het allemaal bij de allerlaatste rit van het seizoen de boel alsnog misgaat; …allemaal de schuld van Peter Korse”. Van slapen komt natuurlijk helemaal niks meer nu. Ik kijk nog eens op mijn horloge en daar is het nu ook 06:00 uur. Ik pak de telefoon van de oplader en google “Time Amsterdam” om het zeker te weten; 05:56 CET. Om 7 uur sluip ik uit bed. Fit ben ik helemaal niet. Vorige week zondag tijdens het fietsen; koffie en appelgebak. Daarna 4 dagen Terschelling met ook regelmatig wat lekkers bij de koffie; ‘s-avonds uit eten. Vrijdag met een WTC kluppie naar Baarle Nassau met koffie en appelgebak bij Ulicoten, vrijdagavond een feestje met een paar flesjes bier (teveel), zaterdagavond een feestje met ook weer bier, misschien ook 1 of 2 teveel en dan op zondagochtend om 6 uur al gierende stress omdat de klok zo nodig een uur achteruit moet.

Om 9 uur staan er 17 renners aan de start. De tour gaat op pad met enkele renners uit de Sport-groep. Wederom besluiten we de Trim en Tour/Trim samen te voegen. Met een kluppie van 8 gaan we uiteindelijk op pad voor een uitgebreid rondje Slingerdreef. Ik probeer een beetje weg te kruipen, maar bij Den Hout rijd ik toch weer vooraan. Nu de spieren inmiddels wat warmer zijn gaat het al rap weer wat beter. Na Den Hout rijden we een stukkie langs het kanaal richting Dongen. We moeten hier ergens het kanaal oversteken, maar we missen de brug totaal. Bert is de eerste die het opmerkt en dan komen er meer opmerkingen. Ik probeer er met een smoesje onderuit te komen en prevel iets van dat je nooit zomaar blindelings de leider moet volgen; “ja… ik dacht …misschien is de route gewijzigd ofzo?!” Ik knik maar eens gelaten en even later steken we voor het eerst het kanaal over. Het fietspad langs het kanaal is redelijk vrij van blad en anderszins ellende. Erno rijdt naast me op kop en stelt voor om een waaier te maken en laat zich iets terug zakken. Het wordt allengs stiller achter me als het tempo tegen de wind in goed omhoog gaat; de hartslag blijft goed, licht zeurende bovenbenen, een lekkere cadans en 3,3 km tot aan de volgende punt. Zo heb ik het het liefst en kort daarop komt de oversteek bij Dongen in beeld. Degenen die net volop geprofiteerd hebben omdat ik ze uit de wind heb gehouden, komen nu triomfantelijk voorbij. Ik laat ze genieten van deze overwinning. Vlak voordat we de Reeshof binnen rijden draaien we rechtsaf. Nu met de wind echt op kop wordt het zwaar. Het tempo zakt naar om en nabij de 25km/h en dat blijft zo tot aan het vliegveld. Bij van der Valk klinkt het opeens; “LEK!”. Melody heeft lek gereden. Vijf man gooit de fiets aan de kant en schiet te hulp …ja natuurlijk!! Erno vindt de boosdoener; een steentje is door de buitenband gedrukt. Snel een nieuwe binnenband erin, want we moeten verder. Bert wil om half 12 terug op de May zijn. We besluiten de route wat in te korten en van hier gelijk naar de Slingerdreef te rijden. Bij eetcafe d’n Brooij rijdt Melody naast me, maar helemaal lekker rijdt de fiets nog niet. “Is ie weer lek?”, vraag ik. Ze knikt; “…denk ’t wel!”. We stoppen en jawel hoor. Na een grondige inspectie weer (…of nog) een steentje door de buitenband. De binnenband wordt weer vervangen en voor de 2^e keer is het hannesen om de buitenband weer zonder lichters om de velg te krijgen. Piet heeft een handig tooltje en dus kunnen we binnen 10 minuten weer op pad.

Vanaf de Slingerdreef is het allemaal wind mee, maar we moeten nog wel een omleidinkje maken. We racen dan maar dwars door Bavel ipv er omheen en komen bij Dorst. Vanaf het fietspad langs het bos zien we de vele  MTB-ers door het bos jakkeren. Even later steken we de A27 over en als het vanaf het viaduct omlaag gaat over de Burgemeester Materlaan gaan de remmen echt los. Ik schakel een paar keer en zet aan. Je kan hier zo lekker door de licht slingerende bochtjes racen. Even snel spieken op de Garmin: 40,2km/h. Als de stoplichten in zicht komen, laat ik me uitrijden. Melody en Peter zitten kort achter me en bij de stoplichten aangekomen is het even tijd om uit te puffen.
Bij de Vraggelse Baan slaan we rechstaf. Nog niet officieel geopend, maar dat deert schijnbaar niemand want we zijn niet de enigen die gebruik maken van het nieuwe rode asfalt; wat een verbetering.
Door de bossen op weg naar het Houtse Meer neemt Peter Korse de kop over. We blijven allemaal achter hem aan hangen en als we de brug over het kanaal naderen kijk ik nog eens achterom. Het is rustig, maar ik weet …dat blijft niet zo. Ik ruik een aanval. “Peter! …ietsie meer vaart maken nu”, probeer ik zo zachtjes mogelijk hem toe te fluisteren. Het tempo gaat wat omhoog en ik schakel wat bij, ga staan en malen maar… ik hoor of zie nog niemand naast me, maar als ik bijna boven ben komt opeens Johan Smits me voorbij gestoven. Ach… wat maakt het uit. De rit is me nog lang niet tegen gevallen; ik voel me zelfs fitter dan aan het begin van de rit. Bert is te laat en Gerard en Melody stuiven buiten Den Hout rechtdoor naar ’t Veer en Oosterhout.

Kwart voor 12 ben ik thuis. Snel nog even de opkomst voor deze dag invullen op de website en het klassement voor 2021 afronden. Ik download de gegevens van de website en maak een overzicht voor Ad die hij straks tijdens de familie-middag gaat presenteren. Onder de douche oefen ik mijn overwinningsspeech waarvan ik weet dat ik die toch niet ga houden.

Maar goed, die speech komt er niet en ik zou in alle anonimiteit het geld doneren. Als ik met de beker terug loop en Peter Korse tegen kom, begint hij ook over doneren, toevallig ook voor KWF. We lopen naar Flip die met Ad staat te praten en ook hij had min of meer hetzelfde idee. We leveren gedrieën de waardebonnen in en namens WTC zal het prijzengeld worden gedoneerd aan KWF.

Tot volgend seizoen, of wellicht op een mooie winterdag.

Rene

Het was een koude ochtend op de voorlaatste rit van het seizoen. Zes graden gaf de temperatuur aan. Dit is toch een lastige temperatuur voor wat betreft de kledingkeus. Als je je geheel ‘s winters aankleed, dan heb je het te warm, maar aan de andere kant ben je met 6 graden ook snel te dun gekleed. Ik worstelde er gelukkig niet alleen mee, want toen ik (een keer ruim op tijd) bij het oude gemeentehuis aan kwam, zag ik dat zo ongeveer iedereen een andere configuratie kleding had aangetrokken. Er was zelfs een waaghals die het zonder handschoenen aandurfde. Bij het vertrek van de sportgroep was dit daarom, voordat we Made uit waren, al een gespreksonderwerp.
Enfin, de sportgroep bestond dit keer uit mijzelf, Martien, John en Frans aka Le Patron. Een mooi ploegeske dat een beetje afzien niet uit de weg gaat. John had hier echter niet zo’n behoefte aan, hij had op zaterdag namelijk al ferm afgezien op z’n gravelbike. Hij had dit ook al subtiel laten weten op de groepapp, maar op de vraag of het misschien niet beter was om met de tour mee te rijden, hoorde ik een volmondig “nee”! That’s the spirit John!
Eenmaal onderweg vertelde Martien dat we een mooie route op zijn Garmin volgde richting Zundert. De eerste 20 kilometer reden Martien en ik kop over kop. Alles liep lekker en her heerste, zoals we bij een goede sportrit gewend zijn, een serene stilte die alleen slechts kort onderbroken werd door wat aanwijzingen van degene die op kop reed.
Na 20 kilometer verscheen Frans als een duvel uit een doosje zomaar aan het front. Karakteristiek laag op zijn fiets zittend, zag ik Frans met zijn handen een aantal fikse aanwijzingen geven. Ook hoorde ik hem wat zeggen, ik heb echter (nog steeds) geen flauw idee wat. In ieder geval was het Frans die op kop ging, om vervolgens na een tijdje weer uit te zakken en de kop weer terug te geven aan Martien en mijzelf.
Tussen Rijsbergen en Etten-Leur waren we vervolgens John kwijt. Na een tijdje kwam hij aangereden met de mededeling dat hij door zijn vader was gebeld. “niets ernstigs hoor, ons vader wilde alleen weten of dat ik vanmiddag ook nog kwam.”
Opgelucht dat het niets ernstigs was, mocht John nu voor straf 30 minuten op kop rijden, ons gemiddelde was door deze grap namelijk wel drastisch teruggelopen en dat moest John nu maar eens eventjes goed maken vonden wij, bovendien had hij nog geen meter op kop gereden, dusssss… naar voren met die Stuka. Gelukkig is Martien altijd erg vergevingsgezind en werd de 30 minuten op kop gereduceerd tot 2 minuten op kop… lucky John…
De eerste 45 kilometer van de rit reden we met de wind van voren richting het zuiden. Waar aanvankelijk de wind niet veel voorstelde, begon deze toch na Sprundel wat harder te waaien, met de koude dikke lucht deze ochtend begon ik mijn benen al wat te voelen en nam ik toch mijn eerste reepje maar.

In de bossen was de wind minder voelbaar en scheen de laag staande zon prachtig door de bomen heen. Vanuit een impulsieve reactie greep ik naar mijn telefoon om een mooie foto hiervan te maken voor het verslag, maar direct daarop besefte ik dat ik m’n handschoenen aan had. We gaan weer richting winter….
Ergens in de buurt van Hazeldonk zijn we Frans ineens kwijt. Hij blijkt een leegloper te hebben. Frans is zichtbaar geïrriteerd door de lekke band. Wat er zich vervolgens voor dialoog afspeelt kan zo het cabaret in. Ik laat het aan uw verbeelding over hoe dit gegaan is. We konden in ieder geval na 20 minuten, twee CO2 patronen, een aantal totaal verkleumde ledematen en ontzettend getrainde lachspieren onze weg uiteindelijk weer vervolgen.
Nog geen 10 kilometer later sloeg het noodlot opnieuw toe. Nu was het Martien die een lekke band reed. Omdat de band van Martien een leegloper was, bestond er twijfel om de band op de te pompen en de latex van de tubeless band zijn werk te laten doen, of gewoon een binnenband erin te doen.  Om een lang verhaal kort te maken: bij twijfel, steek een binnenband!
Na twee lekke banden was de snelheid er wel een beetje uit. De route door het Mastbos, waar heel Breda zo ongeveer leek te vertoeven, hielp ook niet om de snelheid weer op te pakken. Pas bij Bavel hadden we weer een gève snelheid. Tot aan de May bleef dit tempo erin waar wij zo rond 13.00 uur arriveerden.
Het was weer een lekkere sportronde mannen. Tot de volgende!

Thijs