Nu hadden Peter en ik wel bij de juiste rotonde afgesproken in Geertruidenberg en gingen we gezamenlijk naar Made. Alwaar ik (loskomen van mijn jeugd blijft lastig) nog een prettige gesprek en les had, met en van meneer van Oerle (als het over elektriciteit gaat, daarbuiten gaat die eretitel er weer even af)
Bewolkt maar geen wind. En een temperatuur die perfect was voor een mooie tocht.
Dat idee hadden meer trimmers en het was ook goed bezocht. Ook, of misschien juist, in de vakantietijd. De meesten van ons kunnen de schoolvakanties mijden. Het was een tocht die ons aan de zuidkant van het Hollands Diep door de polders westwaarts naar Dinteloord leidde. In de winter taai, in de zomer een pracht. Mits je van Nederlandse polders houdt natuurlijk. Het enige echte reliëf in het landschap zijn dijken en sloten.
Opnieuw wist John weer een route aan elkaar te macrameeën waarvan ik veel stukken gezien heb waar ik me niet meer van kon herinneren dat ik er ooit geweest was. Het is altijd weer verrassend. Het heeft overigens ook te maken met mijn belabberde geheugen.
Het was ook prettig dat in de gesprekken die ik had iedereen er wel goed in zat. Altijd fijn als het je fietsmaten goed gaat.
Een fijn gesprek gehad met Gerard V. Die in zijn nopjes was met de prachtige overwinning van Remco Evenepoel. En ik was het in elk geval met hem eens dat het indrukwekkend was wat dat jonge kereltje neer wist te zetten. En Gerard heeft weer een nieuw talent gespot. We gaan weer zien of deze belofte ook uitkomt.
We kwamen op de weg terug langs Oudenbosch. Over de weg waar ik goede herinneringen aan had toen ik met mijn vader op woensdagmiddagen naar de wielerbaan aldaar ging. Oude glorie, begin jaren 80 al.
En gelukkig was de fietsbrug over de Mark bij Zevenbergen weer open. En die was bovendien prachtig opgeknapt. De enorme betonblokken blijven mij wel verbazen. Ik snap dat je er geen auto’s over wil, maar m.i. is het ook wat onhandig voor fietsers.
Bert en Gerard V hebben mij weer afgezet in Geertruidenberg. We kwamen onderweg wel twee Toergroep fietsers tegen. Ik weet de reden niet, maar ik hoop dat het geen ernstige onderliggende reden is.
Op deze mooie zondag heeft Flip een “rondje Alblasserwaard” bedacht voor de Tour groep. Als ik bij de start kom, blijken we met 12 Tourrenners te staan en 2 Sportmannen die dan ook bij ons aansluiten. Vorige week mochten Flip en ik met de Sport mee, dus nu mogen John en Gerben wel met ons mee. In de eerste kilometers is er al twee keer oponthoud door de fietsen van van Wesel. Eerst loopt Anneke haar ketting van het derailleurwieltje en wil er niet meer al fietsende op. Sinds ze de derailleur in haar achterwiel kreeg op vakantie hebben er al twee fietsenmakers (en een leek: ikzelf) aan gesleuteld. Gaat nog steeds niet lekker met de nieuwe path. Daarna loopt bij mij bij het opschakelen naar groot blad de ketting eraf en komt klem te zitten. Het bewijs voor sommigen (inclusief Anneke) dat wij aan nieuwe fietsen toe zijn….. Jan Rullens zal dit wel beamen wellicht. We rijden via Zevenbergschen Hoek naar Moerdijk maar moeten even langs het “lelijkste treinstation van Nederland” omdat de Postbaan nog afgesloten is. Geen probleem want het is nauwelijks om en het is zalig fietsweer. Het zachte windje tegen uit het noorden voel je bijna niet bij deze temperaturen waarbij de luchtdichtheid merkelijk minder is dan bij kou. Via de Dordtse Biesbosch rijden we door een mooi nieuw natuurgebied richting Sliedrecht. Flip wijst me nog op een mooi wandelpad met vlonders over het water, maar ik vind het fietspad aanhouden een beter idee. Het tempo zit er goed in en we zijn zo bij het bekende wielerbaantje en gaan de spoorbrug over om even later de Alblasser polder in te fietsen. Een heel ander gebied dan rondom Made. Hier altijd volle sloten en alleen rundveebedrijven met gras. Het een heeft met het ander te maken. Klei op veengrond is het en dat mag absoluut niet uitdrogen, en omdat het altijd nat is, kun je alleen gras laten groeien. Het is een mooi gebied, hier en daar een windmolen, we genieten. Het is gelukkig ook niet druk op deze zondagochtend. Als we in de buurt van Gorinchem komen, slaan we af naar het zuiden. Het beetje wind wat er is, komt nu van achter, dat komt goed uit als we de brug op moeten. Hier worden de benen even getest. Kevin merkt dat hij op het verkeerde moment op kop gekomen is want bergop is niet zijn sterkste punt. Iedereen rijdt hem voorbij, maar hij vertrouwd er op dat de zwaartekracht in de afdaling in zijn voordeel gaat werken. Helaas gaat in de haarspeldbocht iets mis en Kevin duikelt spectaculair over de vangrails heen. Tenminste, dat zei hij zelf en een wielrenner die achter hem rijdt, en hem weer terug op de fiets helpt, want de WTC’ers hebben niks gezien of gehoord. Daarvoor lag hij te ver achter. Onderaan de brug kijken we nog om of we iemand zien komen, maar Kevin, die dan waarschijnlijk op zijn rug achter de vangrails ligt, wordt niet gezien. Er lijkt dus niemand meer te komen. We geven weer gas maar na een paar kilometer merkt toch iemand op dat Kevin er niet is. Ik besluit maar eens even terug te gaan kijken om te zien of hij lek heeft of zo. Hij komt me tegemoet gereden en ik zie in eerste instantie niks aan hem. Maar dichterbij blijkt hij toch behoorlijk “gebutst”. Met name zijn armen zijn bont en blauw. Hij vertelt dat hij de vangrail heeft vastgepakt en toen een soort koprol eroverheen gemaakt heeft. Ik moet denken aan de olympische spelen, dat heb ik gezien op de evenwichtsbalk en is een oefening met hoge puntenwaarde! Maar punten krijgt hij niet, wel steeds meer pijn. We besluiten met ons beiden de kortste weg terug te rijden. Even de rest gebeld, die rijden om Werkendam heen en dan komen we elkaar wellicht nog tegen voor Hank. Net na Kozakkenboys stoppen we toch maar even en haal ik een paar paracetamols uit ons EHBO-setje. Want met zijn gebutste armen voelt hij elk hobbeltje en die blijken er dan toch veel in de weg te zitten. Met een gangetje van 29 km per uur rijden we terug. We komen de rest van de ploeg niet meer tegen en ook John die ook naar ons op zoek was, heeft ons en wij hem niet meer getroffen. Lastig koersen zonder oortjes, hebben we gisteren ook in Parijs gezien. Maar Kevin vindt het niet erg, nu kan hij rustig terug. In Made hebben we toch 100 kilometer op de teller. Kevin heeft nog 25 kilometer moeten “stuiteren”, maar is nu thuis. “Na het douchen zal het weer wel gaan”, zegt hij als hij afdraait. Dat help ik hem hopen want zijn rechterarm is toch wel wat dik geworden. Als ik vanavond nog even check, appt hij terug dat het wel gaat en hoopt dat na een goede nachtrust het wat beter gaat met armen en ook zijn heup die een snee heeft (terwijl fietsbroek gewoon nog heel is ?!). Beterschap Kevin! Jammer dat zo’n mooie tocht op een mooie zomerdag zo eindigde. Maar wellicht is het eigenlijk nog goed afgelopen met Kevin’s turnoefening over de vangrails met gelijke leggers.
Vandaag een prachtige rit voor de boeg, de ritten over de deltawerken vind ik altijd geweldig! Voor mij persoonlijk zijn deze ritten misschien iets te lang vandaar dat ik hem opsplitst in 2 delen tot de koffiestop bij Non plus ultra (wat trouwens betekent: niet verder) 95 km en vandaar naar Made nog “maar” 60km. We missen wat sterke kleppers deze ochtend, Twan is toverdrankjes voor zijn verjaardag aan het brouwen in Bali, Thijs is aan het bij-trainen in Italië (kan die wel gebruiken) en ik GOK dat Sander in Las Vegas de eenarmige bandiet een poot aan het uitdraaien is. Wie er wel zijn: Martien, John, Chris, Jan-Willem, Gerben, Erik en de 2 sterkste tourgroep koptrekkers Ad en Flip. Een mooi clubje zo bij elkaar. Jan-Willem meldt dat hij bij de Philipsdam weer richting huis gaat want hij heeft nog een middagprogramma, waarschijnlijk nog een rondje hardlopen en een baantje zwemmen, denk ik dan! We fietsen relatief rustig 2 aan 2 Made uit, zo kunnen we opwarmen en bijpraten. Chris heeft vakantie en vertelt dat hij morgen naar Frankrijk gaat en John vertrekt morgen naar Berlijn. Martien is druk met zijn appartement. We zijn ondertussen Zevenbergen gepasseerd en voor Jan-Willem is het gepraat nu genoeg, hij trekt de gashendel open ….. tijd om te “Sporten”, en zo rijden we in een lint en om beurten op kop. De rit verloopt echt soepel, er wordt met een hoog tempo goed gefietst. Op de Haringvlietbrug worden we uit ons ritme gehaald door de brug die open gaat, het geeft ons wel tijd om weer wat te praten, te drinken en te eten. Ik werk een banaan weg en heb nog genoeg reepjes bij me, geen hongerklop voor mij vandaag, had ik mij voorgesteld. Na het tunneltje de bosweg op, dit is een lange brede rustige weg met de matige NW wind werd er met zo ’n 38Km per uur rondgedraaid, dat ging machtig mooi. Zo nu en dan elkaar coachen om een geoliede fietsmachine te creëren, dat is GENIETEN. Er sloten nog 2 passanten aan en je zag ze denken; “potverdorie, wat een gesoigneerde kleppers zijn dat”. TROTS op ons ploegje. Al draaiend gingen we verder. Soms na een bocht was het weer even kijken, waar komt de wind vandaan en dan weer hergroeperen. Ook de Phillipsdam trotseerden wij op die manier. Daar verliet Jan-Willem ons. Ik zag op zijn Strava dat hij 126km met een gem. van 34,6 km/u thuis was gekomen. Klasse Jan-Willem! En de groep stoomde door naar De Oesterdam. Ad en Flip zijn ervaren doorgewinterde kleppers, zonder zichtbare moeite konden ze mee. Bij de Oesterdam gekomen, zag ik dat het er druk was; veel dagjesmensen, campers en veel wielertoeristen. Zo ook een groep Belgische kleppers die 4 breed reden. Hun ogen uit keken en zagen hoe wij Hollanders de zee in bedwang houden en van water land maken. Ook nu gingen we weer kop over kop en met 40 per uur raffelden we de Oesterdam af. Van de omgeving iets meekrijgen; daar hebben we geen tijd voor. John en Gerben complimenteerden mij nog; “Het gaat goed he”! Mijn antwoord was “Made is nog ver”! Dat we een koffiestop zouden houden, was blijkbaar niet bij iedereen bekend; John knalde De Rijzende weg al op. Maar zoals ik eerder al vertelde, Non ultra plus betekent: niet verder ! Dus stoppen. Veel mensen hebben een hekel aan wielrenners maar de uitbater van dit café leeft er van . Ik schat dat er wel 40 wielrenners zaten en ik denk dat dat zo de hele dag doorgaat. De koffie en cola en appeltaart of wafels gingen er goed in.
Wetenschappelijk blokje door ing. A.A.M. van Wesel, nutritionist. Zondag op het terras bij Non Plus ultra zag ik mijn kansen voor deel twee snel stijgen. In plaats van bakje koffie werden door sommigen wel twee flessen koude cola achterover geslagen. Als nutritionist weet ik dan de gevolgen 😊
Koude dranken blijven sowieso al langer in de maag waardoor het vocht dat je nodig hebt, en denkt binnen te krijgen. Die plens cola blijft dus lang in je maag hangen.
Cola is zuur, het heeft hele lage pH daardoor gaat maaglediging ook vertragen. Plens cola blijft ook hierdoor hangen en vocht komt nog later in je bloed.
Het beste voor rehydratie is een drank die isotoon is. Wat wil zeggen dat het een osmotische-/concentratiewaarde heeft gelijk aan het bloed. Dan wordt het vocht en mineralen het snelst opgenomen in het lichaam. Cola is door suikers hypertoon, de osmotische waarde is (veel) hoger dan het bloed en kan daardoor zelfs vocht uit het bloed de darm in gaan trekken. Zeker als je ook nog combineert met een schep suiker uit taart of wafel.
Hoog suiker zorgt voor een insuline piek en als suiker dan weg is, daalt bloedglucose zelfs onder het niveau waar je zat voor je de suiker opname. Dit kennen we als de “suikerdip” waarin je je volgens internet nog moeier en slomer voelt dan voor je de hoge suiker dosis nam.
Cola bevat niet de mineralen die je nodig hebt zoals Natrium, Kalium, Calcium en Magnesium (en die wel in een goede sportdrank zitten), (en gelukkig ook in appeltaart en wafels 😊)
Cola bevat juist wel heel veel fosfor uit fosfo- en carbonzuur. Dit zijn producten die wij bij dieren gebruiken om het bloed zuurder te krijgen. Maar als je een inspanning levert en zeker als je wat in het rood rijdt, dan zit er veel lactaat/melkzuur in je bloed en is het bloed dus al zuur, als je dat versterkt door fosfor en carbon zuur wordt je bloed nog zuurder. Je lichaam kan dat wel oplossen door anders te gaan ademen. Dat anders ademen kennen we als hyperventileren….
Dus ik hou het bij mijn bakje koffie en bijvullen van mijn bidon 😊
Het 2e deel van de rit begon dus gelijk met de Rijzende weg, dat is een klein klimmetje van zo’n 600mtr van 6% . Stelt weinig voor maar na de koffiestop zijn de beentje toch wel wat stram. Volgende keer toch maar eerst omhoog fietsen en dan weer terug voor de koffie. 😉 Het beetje wind dat er stond, zouden we nu tot Stampersgat tegen gaan krijgen. Martien, Chris en Gerben maken toch wel de meeste meters op kop, ook Flip en Ad laten regelmatig hun neus vooraan zien, bij mij is de koek op. Gerben zet mij nog uit de wind ( Met Taxi Berm kom je altijd thuis). John (Pattex) zegt: kom in mijn wiel, ik zit altijd goed! Chris een grote sterke vent die veel wind vangt; daar moet ik achter zitten. Ik zie zwarte kraaien in de bomen zitten, aasgieren zijn het. Zwarte sneeuw, de man met de zeis is kanten aan het maaien. En ja hoor, in Stampersgat zie ik de man met de hamer achter muizen rennen op zijn zolder…..wat gebeurt hier? Gelukkig geen buurman met een pistool te zien ( dat is wel echt gebeurd in dit gat). Mijn spieren zijn verteerde elastiekjes en willen niet meer. Martien beschikt over meerdere vaarbewijzen, bv Duikboot, tankerboot, sleepboot en in dit geval kwamen zijn duwboot – skills goed van pas. Even moet ik aan Thibout Pinot denken.
En ja hoor, eindelijk het bordje Made. Ik druk mijn gps af:156km met 33,5 gem. Het trotse gevoel overheerst. En het mooie blijft in herinnering. Al met al was het genieten tot “Non ultra plus”. Ik Ik had het kunnen weten want dat betekent …….Niet verder.
Vandaag de wekker iets vroeger gezet want Ad gaat een keer met de Sportploeg mee en die vertrekken om 8.00 uur voor een rondje Oesterdam. Geen straf met dit weer om vroeger op te staan; geen wolkje aan de lucht, 18 graden en een zacht briesje uit nood-west. Tegen half negen arriveer ik bij het oude Raadhuis en er staan twee groepen lekker te kletsen in het zonnetje. Om klokslag half negen vertrekt leider Gerard van Oerle westwaarts met 11 volgers; Hans van Bragt, Peter Bastiaansen, Peter Verhagen, Adrie Verregghen, Arion van Dongen, Tim Verwaters, Wim ten Haaf, Johan van Helmond, Kees Marijnissen, Kevin Damen en ondergetekende. Via het gat van Ham gaat het vlot naar Lage Zwaluwe en Moerdijkbrug. Deze wordt nu een keer aan de andere kant opgereden, waarschijnlijk om de draaiing en fietspad te ontwijken aan de andere kant. Gelukkig weinig tegenliggers. Hierna linksaf het mooie fietspad op langs de Dordtse Kil. Waar we normaal rechts gaan naar de kiltunnel, rijden we nu rechtdoor. Weet Gerard een andere route? Nee, die toch niet. Hij komt er net te laat achter dat we daar af moeten slaan. Even keren en alsnog de Kiltunnel in en uit, het fietspad rechts aanhouden en onder het viaduct om daarna richting Strijensas te rijden. Altijd mooi fietsen daar; mooie polderwegen, mooie natuur, en altijd iets te zien onderweg. Vooral veel schapen aan de kant van de weg in alle maten en kleuren.
Na Numansdorp en het golfterrein gaan we linksaf de Haringvlietbrug op. Altijd een lekker stukje om even door te rijden maar vanaf een afstandje zie ik dat de de brug open staat en de lichten op rood. Johan en ik rijden toch gewoon lekker door, dan wachten we daar wel, er staan er nog meer in het zonnetje te wachten. Volop tijd om even wat foto’s te nemen en wat te eten en te kletsen.
De zomerbootjes varen door de sluis en nadat het belletje flink tekeer gaat, komt de hele bups weer in beweging. Johan sprint weg met een ander groepje en bij de Volkeraksluizen moeten we weer wachten voor een openstaande brug. Ik hoorde later van Johan dat hij de groep onderaan kwijt was en maar teruggekomen was. Aan de andere kant van de brug zien we Johan op ons wachten. Nadat ook deze brug gezakt is en de bomen geopend, rijden we naar Fijnaart. Vanaf hier staat de wind wat gunstiger. We volgen de Boerendijk naar Klundert en zo naar het industrieterrein Moerdijk. Omdat het zo lekker gaat, wordt er niet voor de kortste weg gekozen. We volgen na het bruggetje rechtsaf de Rode Vaart naar Zevenbergen en via de Achterdijk rijden we naar Zevenbergschen Hoek. De benen worden nog even getest bij de twee klimmetjes. Het zal het goede weer wel zijn, iedereen rijdt lekker mee. Via de derde weg en Helkant komt de May al weer in zicht.
Nou, mooi tochtje hoor, lekker 100 km. gefietst en voor 12 uur thuis.
Nu even wachten op Ad, kijken of hij ook zo lekker heeft gefietst.
Peter appte (wat een lelijk woord, maar ik weet niks beter) om bij de rotonde in Geertruidenberg af te spreken om de rit naar Made te maken. Geertruidenberg heeft echter twee rotondes. En beiden waren logisch. Ik hoef niet uit te leggen dat we niet dezelfde uit hadden gekozen. Maar het misverstand was natuurlijk snel opgelost.
De weersverwachting was wat ongunstig. Onweer werd voorspeld boven Made. Echter op weg naar Made was het duidelijk dat deze bui Made westelijk zou passeren.
Het was een stevige opkomst van de Trim-groep.
Snel werd beslist om in elk geval niet het rondje te kiezen dat John had voorbereid. We besloten richting naar het zuiden te rijden en het rondje ‘t Zand te rijden. En inderdaad, vooralsnog geen regen, en we waanden ons veilig.
En tot voorbij Gilze was dat ook zo, maar vanuit het zuiden werd het donker, en nog wat donkerder en begon het na wat gerommel fors te regenen. We dachten nog even te kunnen schuilen onder de bomen, maar het bleek zinloos. Het bladerendak kon deze douche niet tegenhouden.
Thijs Hillen, hij was bij ons aangesloten, kon eigenlijk zijn lol niet op, en ik moet bekennen dat het aanstekelijk werkte. We hadden onze natte bananen op, degenen die er een bij hadden hun regenjasjes aangetrokken, en we gingen verder. Echt koud was het niet, dus het was eigenlijk alleen maar nat. En het onweer hebben we niet meer gehoord. Een geruststelling voor mij, carbon zou niet moeten geleiden, maar mijn fiets is van aluminium. Het werkt toch enigszins kansverhogend ingeval bliksem een weg naar beneden zoekt. Het was ook wel dat bij sommigen de elektronische apparatuur op hun fiets niet meer goed werkte. Gelukkig is het fluitje van Piet analoog en heeft geen stroom nodig (ik weet dat het laatste in deze zin mijnheer van Oerle zijn tenen kunnen doen krommen). Rondje ‘t Zand was inmiddels wel omgetoverd in Rondje de Modder.
Maar langzamerhand werd het droog en gingen we weer noordwaarts, zoals dat gaat.
Het gaf mij een kans om eens met Thijs een babbeltje te maken. En ik kan zeggen dat ik het een prettig gesprek vond. Hij vond een weg om mij motiveren om flink door te blijven kachelen. Die motivatie kreeg wel een deukje toen hij een sprintje trok op een viaduct. Excuses mijnerzijds te over, maar ik kon hem gewoon niet bijhouden. Er zullen nog vele trainingskilometers moeten volgen voordat ik erken dat het ver over is met de snelheid aan mijn kant. Hoe was het ook alweer? “Ken uzelve”!
In Made aangekomen, namen Peter, Gerard V. en ik afscheid van de groep en gingen huiswaarts.
Het was een leuke dag en we bedanken Thijs voor de fietsclinic.
De laatste week was het eindelijk mooi en lekker fietsweer. Dat kon je op STRAVA zien door de vele ritjes die er gereden waren. Ik had ook al dik 200 km plus gereden dus ik twijfelde vanmorgen toen ik opstond of een rondje Binnen Maas wel verstandig zou zijn. Na het ontbijt was Marianne al vertrokken richting Loon op Zand en Leo had gisteren aangegeven het nog even te bekijken of hij mee zou gaan. Ik rij door naar de pastorie om te zien of Jan al bekomen is van de schrik van vorige week maar er is geen teken van leven waar te nemen. Hierna besluit ik maar om via den Bromtol en achter de kassen om naar de May te rijden. Als ik bij het oude gemeente huis arriveer, staat onze clubfotograaf al klaar met een aantal renners van de trim. De sportgroep zijn de grote afwezigen en er zijn ook al enkele tour renners.
Flip had een rondje Binnen Maas in gedachte voor vandaag, echter de regen en de onweersbuien dreigen juist die kant uit te drijven. Er wordt besloten een rondje om Breda te rijden en als Flip door de haast zijn handschoenen heeft vergeten, wordt er vertrokken richting Den Hout. Als ik rond kijk, zie ik dat we met achten zijn te weten Ad en Anneke van Wesel, Flip, Arion, Peter Verhagen, Wim ten Haaf, Adrie Verregghen en ik. Het lijkt dat we de goede keuze hebben gemaakt; het is heerlijk fietsweer. Via de Hoevestraat en de Ketenbaan rijden we naar de Vijfeikenweg. Bij het spoor blijkt dat we nog niet door de tunnel kunnen en ook de omleiding die er was, is niet echt toegankelijk. Uiteindelijk met kruipdoor en sluipdoor kunnen we er toch langs. Nadat we de oude rijksweg hebben overgestoken, wordt er weer lekker doorgefietst. Tussen Molenschot en Gilze komen we een renner in zijn eentje tegen, het blijkt Gerald te zijn. In no time is hij omgekeerd en sluit zich bij ons aan in de groep. Flip zegt tegen hem dat hij mij uit de wind moet gaan zetten, maar hij antwoordt; eerst de oude opmaken en dan pas de jongere. Echter niet veel later als we van de Boerenbaan richting Alphen draaien, zit hij al lekker op kop van de groep mee te draaien. Bij Alphen draaien we door het centrum met de bedoeling richting Baarle Nassau te gaan. Maar de lichte regen die we tot dan hadden, verandert in een zware stortbui, het lijkt wel hagel die er nu valt. Het betekent dat de regenpunten die we krijgen ook wel echt verdiend zijn.
Eigenlijk is het nu wel tijd voor een goede koffiestop maar geen terras te zien dus wordt het een oversteek bij een zaak die badkamers verkoopt. Hier schuilen we tot het ergste van de bui over is. Het pleintje voor ons verandert in korte tijd tot een Binnen (Maas) water. Dus toch een rondje Binnen Maas.
Het routeplan wordt aangepast; we besluiten een stukje terug te rijden en dan richting Chaam te gaan waar we via Off Course, de Wildertstraat naar de Gilzeweg rijden. Vervolgens gaan we via de Slingerdreef waar het water nog steeds zo hoog staat als afgelopen winter, richting huis. Bij de Woestenbergseweg gaat Gerald rechtdoor om zo naar zijn huis in Breda Noord te gaan. Op het moment dat we rechtsaf draaien, hoor ik dat er achter in de groep problemen zijn. Wim had zich ingesmeerd met zonnebrand factor 50 en had zijn bril afgezet i.v.m. het vele water wat opgegooid wordt van de weg. Maar juist al dat water zorgt ervoor dat de zonnebrand in de ogen bij Wim komt en prikkelt hevig. Droge zakdoekjes zijn niet voorhanden, al denkt Arion dat die van hem dat wel zijn. We rijden weer verder over de A58 Bavel in en dan richting Dorst. Hier zien we dat er één man heel blij is; Peter Verhagen heeft namelijk nog nooit zo lang onder de douche mogen staan als vandaag. Ik denk dat hij bij thuiskomst op het deurmatje zich mag uitkleden en dan nog een keertje onder de douche mag. Op een aantal plaatsen bestaat het gevaar van aquaplaning. Dus is het raadzaam om niet te abrupt te remmen of te sturen. Het laatste stuk is bekende weg en ik verlaat de groep bij het Houtse meer met 73 km op de teller. Als ik thuis kom, kan ik meteen onder de douche en de kleding in de wasmachine. Toch een bijzonder rondje Binnen Maas.
Het is intussen maandag als ik dit aan het tikken ben, maar er moet mij toch eerst iets van het hart. De Tour, daar gaat het over. En wat voor een Tour! Geweldige etappes, vreugde en verdriet, het leven op de fiets. En natuurlijk de tweedaagse veldtocht van Pogi door de Pyreneeën waarbij de tiendaagse veldtocht van Napoleon verbleekte tot een eenvoudige Maria ommegang. Wat was me dat voor een geweld en een strijd daar. Nadat het stof was opgetrokken, werd de balans opgemaakt. En Pogi heeft zich opgewerkt tot alleenheerser over de Pyreneeën. De Pyreneeën sidderen nog na door al dat brute geweld van de geweldige veldslag. Borden zijn er verschenen met instortingsgevaar erop en Bernadette van Lourdes zal zich voorlopig niet meer laten zien.
En nu een stukje over de trimgroep.
Klokslag half negen blies Piet op zijn fluitje. Tijd voor vertrek. Richting Zevenbergen werden wij al snel ingehaald door zowel de tour als de sportgroep. Maar wie reed daar tot mijn stomme verbazing op kop bij de sport? Was dat Peter K? Dat zal toch niet? Ik miste hem al bij ons. Maar dat gebeurt wel meer. Op een gegeven moment zakte hij af, en ja hoor het was Peter. Ik vroeg nog wat hij daar deed? “Fietsles geven, die gasten”; zei Peter. “En werkte dat?” vroeg ik. “Niet echt” zei Peter, “maar lol dat ze hadden”. “Ja, dat snap ik”zei ik dat maken ze ook niet elke dag mee.” Hahahaha.
Terug op het oude nest en gelijk mee op kop, zo is Peter ook. Intussen was Rachel ook bij ons aangesloten. Ze had de Tour net gemist en na een flinke inspanning bij ons kunnen aansluiten. Altijd gezellig. John had een kris-kras rondje uitgetekend door de streek van Hoeven, Rijsbergen, Rucphen Sprundel, De Leur etc. Om al dat geslinger allemaal te beschrijven doe ik deze keer maar niet. Maar dat we een paar keer verkeerd zaten, mocht de pret niet drukken. En dat Bertje weer de oude was en het met Erno een stuk beter ging als een week daarvoor, is ook het vermelden waard. En ook dat Rachel en Jacques zich niet te goed vonden om ook het nodige kopwerk te doen. En dat Piet ons waarschuwde met zijn fluitje voor achterop komend verkeer is uiteraard ook het vermelden waard. En dat Jacques ons uitnodigde voor een bezoekje bij D’n Elsakker ter meerdere glorie van zijn verjaardag was natuurlijk de kers op de taart wou ik zeggen, maar het is natuurlijk koffie met een puntje. Nogmaals gefeliciteerd Jacques en nog vele fijne jaren toegewenst!
Na nog een gezellige nazit ging het terug naar de May en met een paar kilometers extra op mijn Garmin terug naar huis. Ook mijn rustdag zit erop. En morgen gaat het gas er weer op. Nou ja, gas?
Met vriendelijke groet, Geraldinho.
PS: Wij (Trimgroep) zoeken verslaggevers. Schroom niet om af en toe de pen ter hand te nemen.
De sportgroep is inmiddels gewend aan een kalender waarin ver van te voren al duidelijk is waar we heen gaan. Dit maakt de eerste vakantierit van het seizoen dan ook een beetje een buitenbeentje, want er was geen route gepland.
Na een rondvraag op de app kwam Chris geheel spontaan met een “rondje Halsteren.” Ik had eigenlijk geen idee hoe dit eruit moest komen te zien, het rondje Boompjesdijk kwam in mijn idee nog het dichtst bij Halsteren. Met wat prulwerk op Komoot kwam ik toch op een mooie route van zo’n 105 km. D’n Elsakker moest er natuurlijk bij en dus kwamen we net boven de 110km. De route liep via het noorden van Roosendaal, boven Halsteren af, door Lepelstraat en via Welberg en Stampergat terug naar de May. An sich een mooie route, maar jammer dat Roosendaal altijd vervelend in de weg ligt.
Bij vertrek telde ik 9 sporters en een gastrijder Jan. Een zeer mooie opkomst en een prima gelegenheid om na de rit de koffie met gebak van de club te gaan verzilveren. Om 08.30 uur bleef de sport als laatste op het Raadhuisplein staan, onwennig kijkend naar de grote groep renners, ja het waren echt allemaal sporters. Net toen we vertrokken, kwam Rachel nog aangereden. Ze had net de boot gemist en reed maar snel door in de richting waar ook de tour en trim heen was gefietst. Onderweg pikten we Rachel op en kon ze in ons wiel afgezet worden bij de trimgroep.
Voldaan van onze goede daad, diende de volgende uitdaging zich aan. In de verte zagen we namelijk het gigantische tourpeloton rijden. Gas erop dus en al draaiend reden we voort. Onze gastrijder was dit niet gewend en positioneerde zich midden tussen de draaiende groep, waarbij de organisatie in de groep niet goed van de grond kwam. Jan bleef daarom maar een beetje in de staart van de groep hangen, maar het georganiseerd draaien kwam nog steeds niet van de grond. We beseften steeds meer dat als we lafjes 37km/h zouden blijven rijden, we de tour niet zouden bijhalen. Sander nam daarom als eerste het initiatief en pinde de snelheid op rond de 40km/h. De enige die nu nog meedraaienden, waren Martien, ik en JW. Als een kudde wilde stieren reden we vervolgens richting Driehoefijzers en konden we net nog even het tourpeloton toucheren. De tweede uitdaging was behaald, maar wel ten koste van Jan, hij lag eraf maar kon gelukkig mooi aansluiten bij de tour, dat was een troostende en misleidende gedachte, want later bleek dat hij toch niet bij de tour was aangesloten, maar een eigen rondje was gaan rijden… Sorry Jan, bij de WTC laten we nooit iemand achter, we dachten echt dat je bij de tour was aangesloten.
Tja, leuk zo’n sportgroep waar je als nieuwkomer zo eraf wordt gereden. John vatte het goed samen: “De Sport, het aangename gewoon onaangenaam maken.”
Na de Driehoefijzers kwamen we tot bedaren en werd gedraaid op een constant tempo dat voor iedereen te doen was. Het werd weer aangenaam fietsen en John was hierdoor duidelijk in zijn nopjes op zijn keurig gepoetste fiets. Via de vernieuwde Lamgatsebrug staken we de Mark over om zo richting Hoeven te rijden. In Bosschenhoofd sloegen we bij Cafetaria Pico linksaf om zo richting de voetgangersbrug over de A17 te rijden. De afgelopen drie jaar heb ik deze voetgangersbrug altijd wel een keer aangedaan en altijd waren er wel mopperaars bij. Ook nu werd er met wat gemopper de brug te voet beklommen. Martien en ik hebben altijd de neiging om met de fiets de burg op te rijden. Het lef ontbreekt ons echter telkens. Dit gold niet voor Erik die zijn ketting al op het kleine voorblad had laten afdalen. Helaas vloog zijn ketting er hierdoor af, wat jammer was, want de intentie was goed en het begin van uitvoeren was er. Zo ver waren Martien en ik nog niet gekomen…
Voorbij de vuilverbranding in Roosendaal reden we de open vlakten in van het gebied tussen Roosendaal, Bergen op Zoom en Steenbergen. Een prachtig gebied met een labyrint aan polderwegen. Hierdoor moesten er velen bochten genomen worden en kennis van de weg was daardoor onontbeerlijk. Helaas hadden veel sporters de route niet op hun fietsnavi staan, waardoor onduidelijke en soms gevaarlijke situaties ontstonden, zeker als er met sporttempo wordt gefietst. Voor degene die niet weten hoe ze een GPX bestand op hun Garmin zetten; ik help je graag.
Na ons een weg gebaand te hebben door het labyrint van polderwegen, kwamen we langs Halsteren, alwaar we de A4 overstaken en door Lepelstraat naar Steenbergen fietsten. Het was daar fijn fietsen met prima wegen en weinig verkeer. Martien merkte op dat hij “rondje Halsteren” niet goed vond klinken. De “Kladde-rit” klonk beter, ik kan het daar niet mee oneens zijn. Onbekende ritnamen maken namelijk altijd nieuwsgierig.
De wind was inmiddels in ons voordeel gaan waaien en nabij Steenbergen reed Gerben lekker op kop, totdat hij ineens hevig met zijn hoofd schudde en zijn bril op de grond viel. Hij bleek in zijn gezicht gestoken te zijn door een wesp. Gelukkig deerde Gerben dit niets en konden we snel verder. De kilometers begonnen nu echter wel bij een aantal zwaarder te gaan wegen en voor een aantal werd het aangename gewoon steeds minder aangenaam. Een ander deel van de renners had nog genoeg energie over en dit leidde tot wat brugsprintjes en lange kopbeurten. Sander deed echter niet mee met die sprintjes, terwijl we dit wel van hem gewend zijn. Dat was jammer want wie wil zijn krachten nu niet meten met Sander Weda onze referent. Bij navraag bleek dat hij wel mee wilde, maar dat hij gewoon de slag gemist had. Broer Chris waagt zich over het algemeen niet aan dergelijke krachtmetingen, desalniettemin reed hij weer erg goed op zijn Concorde. Ook Twan lijkt volledig hersteld. Dit bleek wel op de trainingsrit afgelopen donderdag waar erg snel gereden werd en waar JW de grote afwezige was. Laatste genoemde heeft echter geen training nodig, zo bleek vandaag weer.
Zo rond Stampersgat konden we de koffie al ruiken en verkneukelden we ons met de gedachte een lekkere bakske koffie met appeltaart te eten. Op een rustig tempo werd vanaf Oudenbosch richting Prinsenbeek gereden. Zo kwam iedereen toch nog levend bij d’n Elsakker aan en hebben we een gezellige nazit gehad.
Bedankt en tot volgende week. Waar we naartoe gaan weet ik niet, wellicht heeft iemand suggesties? Over twee weken wordt het in ieder geval de Oesterdam, zonder Thijs en Twan, maar met Ad en Flip!
Vanaf deze week staan de vakantieritten een aantal weken op de WTC kalender. Dus het is elke week even kijken wie er zijn en wie een leuk rondje weet. Ik zag van de week dat Hans van Bragt in ieder geval in de buurt is en dat die veel rondjes van rond de 90-100 km heeft. Dus maar eens gevraagd of hij een keer een rondje heeft en wil leiden. Dan hebben Gerard, Flip en ik ook een beetje vakantie. Hans weet een rondje langs Roosendaal. Hij geeft aan er wel wat aan te moeten sleutelen want hij rijdt veel fietspaden waarvan sommigen zo smal dat je er niet met een groep wilt rijden. Een uurtje later is er een GPX bestandje…. “Dit is het geworden; Rondje Oud Gastel”. Ik kijk even en denk dat ik het dan wel zal weten in mijn oude geboortestreek, maar ik zie veel weggetjes die ik niet ken en te veel afslagen om het uit mijn hoofd te leren. Dat wordt gewoon de leider volgen deze rit. Mensen met een Garmin o.i.d. kunnen het bestand oppikken uit de “ rittenmannen app groep”. In het begin is het nog wel heel bekend terrein en rij ik mee op kop tegen de wind die dan toch weer pittiger is dan verwacht. Net voor de watertoren steken we de Trimgroep voorbij. De Sport haalt ons net niet in bij de Compaan als wij linksaf slaan, gaan zij rechtdoor. Ze zullen zeker langs Den Elsakker gaan komen, maar dat op het einde. Wij doen dat andersom en stoppen niet, maar rijden door naar parallelweg Etten-Leur om dan over te steken richting het zuid-westen. We zijn maar liefst met 17 renners vandaag. Een flink peloton dus, het is ook prachtig fietsweer na een verder verregende week. We rijden nu richting Klein Zundert alwaar we oponthoud krijgen, want er is iets met een wielerkoers. De ene verkeersregelaar zegt dat we er niet door kunnen, de andere zegt van wel als we voorzichtig doen want veel kleine talenten staan aan de meet. En inderdaad, we rijden tussen ouders met kindjes die net zonder zijwieltjes kunnen. Het is vandaag de BWF ronde van Klein Zundert en die begint om 10:00 uur met een dikke banden wedstrijd voor de jongste jeugd Klaar voor wielerdag in Klein Zundert – Al het nieuws uit Zundert (internetbode.nl) Je kunt aan de snoetjes van de kinderen zien dat het heel inspirerend is om ons peloton van toprenners te zien koersen. “ Nee”, geen tijd voor handtekeningen, wij moeten door want Hans is al door. We komen weer op bekende weg langs ’t Anker maar rijden iets anders dan wat ik gewend ben en dat is mooi. Het gaat richting International Airport Breda. Geen rijen met vakantiegangers hier maar een één-motorig vliegtuigje dat zo schommelt in de wind, dat ik blij ben dat ik er niet in zit. Maar ik kan beter even op het fietspad letten want gemeente Rucphen lijkt er alles aan te doen om fietsers te ontmoedigen naar hun grondgebied te komen. Na een paar keer verplicht de weg over te steken komen we op een fietspad wat met gedeelten open ligt en eigenlijk niet bekwaam is om op te rijden. Je moet er niet aan denken dat mensen hier ’s avonds in het donker rijden. Net voor Oudenbosch heeft Hans weer een verrassend alternatief om het centrum te vermijden. Hij rijdt er om heen en zo komen we langs “de lage Zegg” bij Oud Gastel. Ik rij zelf vandaag vooral achterin en moet zeggen dat je dan behoorlijk aan moet poten met zo’n grote groep en regelmatig een afslag. Bovendien is het wind mee dus de snelheid is ook wat hoger nu. Vanaf Oud Gastel rijden we naar Oude Molen en net als ik denk dat het nu bekende pad is, slaat Hans rechtsaf om door de polder te rijden. Weer een nieuw weggetje voor mij. Tot nu toe blijven we goed bij elkaar als groep maar in Klundert gaat het niet helemaal goed als Hans rechtsaf wil richting Zevenbergen. De koptrekkers hebben het niet gehoord en gaan rechtdoor richting industrieterrein Moerdijk. Johan en Frans horen door voorbijrazende motoren dat niet. De rest heeft het wel door en die slaan een andere weg rechtsaf om weer bij ons uit te komen. Frans en Johan nooit meer gezien (volgens Strava zijn ze wel thuis gekomen ???? ). Wij rijden dus naar en door Zevenbergen. Even een stoplicht. Dat staat te kort op groen voor zo’n grote groep en als ik als laatste aankom, staat hij op rood en een auto lijkt niet van plan mij nog even door te laten. Ik stop, want ik ben nog zo fris dat ik de rest weer wel in kan halen. Daarbij heb ik niet gerekend met de spoorovergang die vervolgens net voor mijn wiel dicht gaat. Nu is het duidelijk dat ik alleen naar huis zal moeten. Geen probleem, bekende weg. Met een lekkere wind in de rug kan ik nog even wat snelheid maken. Een paar keer krijg ik nog renners in zicht die ik vlot in haal, maar die zijn niet van ons. Met precies 90 kilometer op mijn teller parkeer ik mijn fiets achter het huis. Anneke was er bij thuiskomst pas achter dat ik er niet bij zat, maar ze was niet de enige. Volgende keer toch weer maar voorin koersen.
Omdat er binnen de sportgroep vaak maar weinig gelegenheid is om eens bij te praten, werd in 2023 een rit gereden met een aansluitende lunch. Natuurlijk vond dit plaats bij stamcafé d’n Elsakker, waar we ons tegoed deden aan een schaal kadetjes met ham en kaas.
Omdat de lunch bij d’n Elsakker niet voldeed aan de hoge standaard die Chris aan zijn lunch stelt, was het Chris zelf die de Lunchrit in 2024 zou gaan regelen. Hij zou ons eens mee gaan nemen naar een serieus etablissement waar we een geweldige lunch zouden gaan eten.
Inmiddels zijn we een jaar verder en zat vandaag de Lunchrit eraan te komen. Waar zouden we toch heen gaan? In de groep was de verwachting dat we naar de Wolfslaar zouden gaan. Op zich prima, maar zou je daar wel binnen mogen komen met onze wielerkleding aan?
Op zaterdag kwam het verlossende antwoord. We zouden naar Woods in Oosterhout gaan. Niet het etablissement dat ik verwacht had, maar op zich een nette lunchlocatie, zeker als je dit met vroeger jaren vergelijkt, waar deze lunchtent nog doorging onder de naam van Brabants Bontje en nog langer geleden onder de naam van ‘t Aapje, omdat daar destijds ook een echt aapje in een kooi te bewonderen was (geen broodje aap-verhaal hoor).
Dit rit die vooraf ging aan de lunch was afgestemd op een aankomst om 12.00 uur bij Woods. Dit betekende dat er een rit werd gemaakt van 115 kilometer. Zoals steeds gebruikelijker wordt binnen de sportgroep, werd ook dit keer de rit uitgestippeld en het GPX bestand gedeeld.
De rit ging dit keer naar Hedel met een twist via Hooibroeken. Niet een rit die heel voordelig lag ten opzichte van de wind, maar dat is bij de sport sowieso geen vereiste. Lange polderwegen waar je goed kapot kan gaan en het liefst in een mooie omgeving ,zijn eerder kenmerken van een typische sportroute.
Deze rit was dus prima voor ons en de meeste van ons kwamen ook nog eens op wegen waar ze niet eerder zijn geweest.
Op verzoek van Erik en Chris werd deze sportrit relatief rustig gefietst. De eerste 50 kilometer waren wind af waarbij Chris en Erik veel voorin te zien waren. Na 30 kilometer vond JW het echter welletjes en voerde hij het tempo op naar dik boven de 40kmh. “Oh daar gaan we” dacht ik nog.
Via Wijk en Aalburg, Well en Hedel werd de Maas overgestoken. Hierna werd een stukje Den Bosch meegenomen waar wij als een mes door boter doorheen reden. John dacht hier wat anders over en vond het allemaal maar niets. Wat hij dan precies niet goed vond weet echter niemand…. Maar ja, John is John en daar houden we allemaal van…
Na Den Bosch voerde de route ons over ongebruikelijke wegen die ons niet teleurstelden. Het was goed fietsen met de neus in de wind. Inmiddels voelde deze neus wel behoorlijk nat aan, want we reden nu wind tegen. Net voorbij Doeveren begonnen de kilometers ook te tellen en werd het lactaat duidelijk in de benen gevoeld. JW trok zich hier niets van aan en reed gewoon lekker door op kop. Ook Chris was tot zijn eigen verbazing in goede doen. Zijn normale fiets stond bij de fietsenmaker en moest zodoende deze rit op zijn eerste liefde rijden. De liefde voor zijn Concorde is er nog steeds, want hij fietst hier volgens eigen zeggen toch het lekkerst op. Dit was dus goed te merken…
Zo rond Waspik kwamen we boven de 100km. Voorbij deze grens voelen de kilometers steeds zwaarder. Het tempo werd hierdoor aangepast en in een rustig tempo kwamen we om 12 uur netjes bij Woods aan. Twan, die om te herstellen met de tour meereed, was inmiddels al bij Woods aanwezig.
Een klein kwartier later zaten we allemaal aan een grote uitsmijter na te praten over de rit.
We hebben weer lekker gefietst en gegeten mannen. Bedankt Chris voor de organisatie.
WTC Made op facebook 
WTC Made op Strava
