Maandelijks archief: juni 2024

In Den Bockenreijder

Gisteravond was het laat geworden na de Houtse Dorpskwis. Een nieuwe activiteit op Den Hout. En al hoewel de beentjes niet goed zijn, had ik er vanmorgen wel zin in om een mooie rit met de tour te gaan maken, zeker nadat we vorige week een erg sfeervolle familiedag hadden met de WTC. Peter Verhagen vertelde mij hoe hij had genoten. Door de wind kon ik het niet goed horen dus moest hij het drie keer vertellen. Hij dacht dat ik het er om deed, maar dat is niet mijn stijl.
Bij het oude raadhuis aangekomen, stonden er al enkele renners te wachten terwijl de kermislui al druk doende waren voor Bruisend Made. Het was mooi om te zien wie er vorige week op de familiedag waren, die hadden nl. al de mooie AH-blauwe wielerhandschoentjes aan die toen overhandigd werden.
Klokslag half negen blaast Piet Verkooijen op het fluitje van een cent om aan te geven dat de trim vertrekt. Ook de tourgroep gaat vertrekken, de rit gaat richting Zuid-Oost naar In Den Bockenreijder, iets voorbij Esbeek achter landgoed De Utrecht. De rit was al eerder aangekondigd net zoals de koffiestop met gebak. Als we vertrekken, blijken de volgende WTC-ers in het peloton te zitten: Cees en Rachel Marijnissen, Corné Schoenmakers, Leo en Erik Stasse, Peter Verhagen, Adrie Verregghen, Tim Verwaters, Ad en Anneke van Wesel en ondergetekende, de burgemeester van Ter Aalst.
De wind zorgt er voor dat we vanaf het vertrek er lekker in knallen. We rijden dan ook zo door Den Hout, Teteringen en Seters Dorst. Als we de Vijf Eikenweg oversteken, hoor ik LEK. Het blijkt een sanitaire lek, ofwel een plaspauze.

Hierna gaan we voort langs de Steenhovense baan waar de Jacobus hoeve staat. Ook bekend van de cross for the Crocus. We gaan verder richting Hulten waar we langs een pand van van Eijck rijden. Erik Stasse haalde, zoals vele andere. daar de onderdelen voor zijn snelle bromfiets om ze dan enkele weken later weer te kopen als de politie ze in beslag had genomen. Dit was al een vorm van circulaire economie. Bij het vliegveld is het fietspad omgetoverd tot een fietsbehendigheidsparcours. Iets wat voor de vele oudjes die we vandaag ontmoeten misschien wel een heel goede training is. Na Gilze gaat het via Riel naar Hilvarenbeek. Hier horen we opnieuw LEK. Dit keer géén valse bingo maar een lekke band voor Peter Verhagen. Geroutineerd haalt hij er het wiel uit en weet al snel de boosdoener te vinden. Een klein steentje kan dan toch best veel last bezorgen. De band er opleggen en oppompen met de CO2-patroon gaat goed, behalve dat het ventiel even bevroren raakt.
Als we Esbeek uitrijden, passeren we Landgoed De Utrecht en even later voorbij de golfbaan gaan we linksaf naar Den Bockenreijder. Corné, die weer sterk rijdt, heeft wat te veel snelheid op het gravelpad waardoor hij er zelfs voorbij rijdt. Op het terras aangekomen is het al aardig druk als we ons daar neerzetten. Na de koffiestop vertrekken we richting Poppel door een mooie bosrijke omgeving.
Ad van Wesel is vandaag weer sterk en krijgt om de beurt een andere metgezel om het kopwerk te doen. Ook de man in de Rode Leiderstrui laat zien dat hij een echte leider is.
Vanuit Poppel gaan we over Groot en Klein Bedaf richting Alphen, waar we juist voor de kom afdraaien in de richting van de natuurbegraafplaats de Hoevens. In dit stuk van de route passeren we het Pestkerkhof waar wat werkzaamheden worden verricht.
De zon laat zich niet echt veel zien maar om te fietsen is het echt goed weer. Via Gilze en Dorst zijn we met ruim 100 km op de klok voor half één op Ter Aalst. Van hieruit is nog een klein stukje naar Made voor de rest van de groep.

Groeten van den burger.

Anneke en Ad van Wesel winnen tijdrit WTC Made

Een klassieker op de wielerkalender van WTC Made is de tijdrit. Door de speciale opzet kan iedereen in principe winnen. Dit jaar waren het Ad en Anneke die de trofee na de feestmiddag mee naar huis mochten nemen.

Bij een tijdrit is het normaal zo dat de snelste renner, koppel of team, winnaar is. Zo niet bij WTC Made. Hierbij geef je voor vertrek aan spelleider René van Mook door hoe lang je over de afstand van 37,5 km. door de Madese en Zwaluwse polders denkt te gaan fietsen. Dan berg je horloge, teller, GPS en telefoon op zodat je geen tijdsinformatie hebt. Rijden op gevoel dus en dan zo dicht mogelijk bij je voorspelde tijd uitkomen. Dit jaar mocht je individueel, danwel als duo of als trio rijden. Alle drie de varianten kwamen ook echt voor. Het was de ochtend van 23 juni mooi weer en niet al te veel wind uit westelijke richting. Misschien dat het daardoor kwam, maar de nauwkeurigheid van de toppers van dit jaar was opmerkelijk. Maar liefst vier deelnemers/teams zaten binnen 28 seconden van hun vooraf opgegeven tijd. Wim Rasenberg en John de Wijs hadden in een normaal jaar aan het verschil van die 28 seconden vast genoeg gehad voor de eerste prijs, maar dit jaar werd je daarmee vierde. De 15 seconden verschil van Peter Korse en Peter Kuijpers bracht hen op de derde plaats. Zelfs 8 seconden naast de voorspelling, zoals het trio Adrie Verregghen, Wim ten Haaf en Arion van Dongen op de stopwatch van de spelleiding klokte, was onvoldoende. Anneke en Ad van Wesel waren nog veel nauwkeuriger want zij voorspelden 1:05:10 en kwamen binnen op 1:05:12. Slecht twee seconden verschil dus. Super nauwkeurig gereden, maar ze waren ook net terug van vakantie waarin ze drie weken geoefend hadden op het samen rijden. Alleen oud-lid Jan Sestig klokte in 1995 nog korter op de voorspelde tijd, namelijk 1 seconde verschil, zoals vermeld op het plaatje op de trofee. De overige uitslagen met tijdverschil en ook vermelding van de gemiddelde snelheid, want hoewel dit niet van belang is, is daar men vaak ook wel benieuwd naar, staat in bijgevoegde tabel.
In de namiddag was het de WTC familiefeestdag. We werden verwelkomd bij de familie van Oerle in den Hout, of om precies te zijn: op Ter Aalst. Na de koffie met een lekkere koek gebakken door ons clublid Curt, werd een wedstrijd klootschieten gehouden. Nieuw voor de meesten; je legt een parcours af waarbij je steeds met een bal zo ver mogelijk vooruit rolt. De winnaar is het team dat met het minste aantal worpen het traject, van in dit geval zo’n twee en een halve kilometer, af weet te ronden. Veel hilariteit als de bal (van een ander team) in een modderpoel of groenbosjes terecht kwam. “Meedoen is belangrijker dan winnen” is wellicht een mooie olympische gedachte, maar zo niet voor deze WTC teams. Scheidrechters Gerard van Oerle en Peter Broeders kregen te maken met afleiden, dwarsliggen en ronduit valsspelen. Gelukkig werd bij de barbecue en drankjes nadien alles weer bijgelegd en konden prijzen voor klootschieten (Antoon Romme, zijn vrouw Tiny en Annemieke Rensen waren de winnaars) en tijdrit uitgereikt worden. Een geslaagde clubdag kwam hiermee ten einde.

 Deelnemer(s)verschil t.o.v. voorspelde tijd (MM:SS)Gem. snelheid (km/uur)
1Ad en Anneke van Wesel00:0234.4
2Adrie Verreghen – Wim ten Haaf – Arion van Dongen00:0832.0
3Peter Korse – Peter Kuijpers00:1528.6
4Wim Rasenberg – John de Wijs00:2829.4
5Kevin Damen01:2233.5
6Corné Schoenmakers – Gerard van Oerle02:1433.1
7Tim Verwaters – Peter Verhagen02:5332.9
8Erik van der Hoeven02:5534.5
9John Haankorf – Twan van Meel02:5536.8
10Gerard Veekens – Annemiek Rensen03:2325.9
11Martien van Kaam03:5637.5
12Erno Haanskorf en Leo Stasse04:5730.0

Staying alive, Staying alive!!!!!!

En dat zongen John en Wim na een avondje Bee Gees in de Brabanthallen te Den Bosch.
Wel een coverband, maar dat mocht de pret niet drukken. Helemaal te gek zeiden de mannen. Jeugdsentiment op en top. Disco, Studio 54 en meer van dat spul. Oude tijden herleven.
Intussen ( zondagochtend ) keek ik bedenkelijk naar de lucht. Het zal toch niet of……..? Toch maar naar de May gefietst. Regenjasje in de achterzak en een paar reepjes voor het grijpen. John had weer een mooie rit uit de hoge hoed getoverd met een paar stroken erbij waar menigeen nog nooit met zijn fiets was geweest. Op naar Alphen. Om klokslag half negen klonk de snerpende fluit van koersdirecteur Piet. Piet, een mannetje van de tijd. Daar kan je niet mee sollen, want je hebt gelijk rood te pakken. John en Antoon zetten zich op kop van ons groepje trimmers. Op weg richting het militaire vliegveld. Maar in de afzink van het pannenhuuske op Den Hout kwam een grote groep fietsers ons tegemoet uit de andere richting. Gelijktijdig werden wij voorbij gestoven door de mannen van de sport. Dit veroorzaakte een hachelijke situatie waar niet alleen van ons, maar zeker ook van de andere fietsers flink commentaar op kwam. Beste mensen laten wij zoveel mogelijk rekening houden met de andere weggebruikers. Dat komt onze geliefde sport alleen maar ten goede!!!!
Intussen het vliegveld gepasseerd de flinke wind trotserend ging het rap richting Alphen, maar daar zijn wij nooit aangekomen. John had nog een toetje gereserveerd voor ons. Via allerlei achteraf weggetjes met mooie landerijen kwamen we aan het grondgebied van Chaam. Intussen hadden ook Peter K en de schrijver van dit artikel zich op kop genesteld. Kwamen langs de wijngaard van Dassemus, het Prinsenbos en het St Anna’s bos om in Dorst aan te komen. Omdat het kermis was de omleiding gevolgd om weer terug op de doorgaande weg uit te komen. Een oranje suikerspin zat er helaas niet in deze zondagochtend.
John had nog een mooie verrassing in petto. Het bestaan van dit moois en zo dicht bij huis, daar wist ik het bestaan niet van. Een grote schande Gerard. We reden over een smal fietspad door de OOSTERHOUTSE DUINEN. Nou ken ik best veel in en rond Oosterhout, maar dit is echt een pareltje, en zo dicht bij huis. En dat vond iedereen. Na het volgen van het smalle fietspad kwamen wij terug op de doorgaande weg naar Oosterhout. Het begon te regenen. Kon niet uitblijven.
Schuilen bij een paar bossages. Natuurlijk ook nat worden. Dan maar weer verder. Op naar de Warandalaan. En daar kwam een muur van water over ons heen, tot op het bot zo nat. Regenjasje maar niet aangedaan. Tegen dit regengeweld is niets te doen. Mijn voorgevoel toch uitgekomen. Dit maakte van dit ritje toch weer een ritje met geschiedenis.
Op Den Hout afscheid genomen van de mannen, en wat neuriede ik naar huis toe? Staying alive, Staying alive. En dat terwijl ik bijna verzopen was in die wolkbreuk!!!!!!!


Met vr gr Geraldinho.

Op stap met de Sport

Wederom een wisselvallige dag, maar als ik op zaterdag de buienradar bekijk valt het mee.
De Sport is deze keer met 5 man sterk, te weten: Chris, John, Martien, JW en ik.

De Sporters houden elkaar op de hoogte waar ze allemaal uithangen.
Thijs stuurde ’s nachts om 01.43 uur een WA bericht dat hij niet met de sport meegaat, als fervent powerweekend fan, rolde hij waarschijnlijk net de biertent uit….
Gerben is de hittegolf in Griekenland aan het bewonderen (ben niet jaloers of zo…..), Curt in Renesse, Flip was ook deze keer met de tour mee, waar onze bloemenman uithing is tot op heden niet bekend.

Met de gebroeders Weda spreek ik altijd af in Terheijden, zodat we samen naar Made kunnen fietsen. Sander is er al enige tijd niet bij want die heeft zijn hart op dit moment bij de triatlons liggen. Chris was er deze zondag weer eens bij, op de weg naar Made konden we weer eens bijpraten.

Martien had een “papadag” rondje uitgekozen, deze route kregen we dags vooraf via de WA binnen. Via Beekers Berries, over Den Hout. In de Teteringse bossen haalden we de trim in, Peer besloot om even bij ons in het wiel te kruipen en brulde hard dat hij we door moesten rijden en over moesten nemen….ik schrok van zijn volume…geweldig, wat een vent!!!

We zijn aardig op elkaar ingewerkt, iedereen neemt zijn kopbeurten. Er wordt weinig gesproken, we komen niet verder dan: gefeliciteerd met papadag, sterk gereden, een vluchtige “hoe was de vakantie” en d’n Elsakker is in zicht.
De rest is het koers, daar houden we van.

Richting Prinsenbeek waren de wegen aardig nat, en begon het te regenen. Nog maar een tandje erbij, zodat we sneller bij de Elsakker zouden zijn. Eenmaal binnen bij de Elsakker, konden de smakelijke gesprekken beginnen.
Het cafe voelt voor ons als een warm bad, zelfs de eigenaar Corne die bij ons de bestelling op komt nemen en het ook nog komt bezorgen, love it.

JW vertelde over zijn avontuur van the Ride, John over zijn vakantie en zijn eeuwige vriendschap met MVDP, M10 en ik over onze Vogezen avonturen, Chris over zijn nieuwe bus.
Ik kan op papier moeilijk uitleggen hoe waardevol deze gesprekken en deze club voor mij is, maar dat ik er weer van genoten heb, dat is een ding wat zeker is.

Bedankt mannen.

Twan

met de tour over Baarle-Nassau

Vandaag is het haasten voor mij. Mijn shirt met korte mouwen kan ik niet vinden. Hierin rijdt ik toch het liefs met mouwstukken die ik eventueel uit kan trekken onderweg. Aha die ligt nog op zolder. Vorige week had ik duidelijk teveel kleding aan en merkte bij de brug van Hank dat er zo snel mogelijk wat uit moest. Deze dag lijkt met de temperatuur toch wel op die van vorige week dus maar met hetzelfde aan starten. Op tijd bij het Raadhuisplein overzie ik alle renners. Wat een verschijning. Toch mooie kleding, maar duidelijk is dat iedereen andere ideeën heeft in de kledingkeuze van vandaag. Wat gaat het weer doen? Sommige hebben zich ingepakt en lijkt het wel een winterrit te worden. Waarbij anderen in een korte broek en een shirt met korte mouwen staan. We gaan op pad met de 2 mannen voorop, Gerard en Flip. Vooraf is in de app aangegeven een rondje Baarle Nassau. Richting Den Hout halen wij eerst de trimgroep in. Met Adrie de klassementsleider, Leo, Peter B, Peter V, Frans en mijzelf gaan we in een lekker tempo over de Houtse Heuvel richting de Teteringse bossen. Leo gaat linksaf bij het Ruiterspoor op kop rijden. Ik denk wat is die van plan? He Leo ga jij het vrouwtje kussen, dat doen ze in de tour ook altijd als ze langs hun huis rijden. Bende gek Wim dan moet ik de trap op, die ligt nog te pitten. OK Leo, schijnbeweging dus. Verder door naar Oosterhout en Dorst waar warempel de zon schijnt, heerlijk. Door naar Molenschot op het oude parcours waar wij vroeger op zaterdag een rondje Slingerdreef reden. Nu zie ik tenminste wat er allemaal staat in plaats van voorbij vliegen. Door naar Gilze, Alphen en Baarle Nassau. Hierbij krijg ik het toch wel zwaar naast koptrekker Flip. Blijkt dat hij gisteren inspiratie heeft opgedaan bij de tractorpulling. Ik vraag aan Gerard wat zal Flip ophebben daar? Kerosine, Methanol, Biodiesel, zware stookolie? Welke turbodruk heeft hij staan? Donders, hij blijft maar gaan. Uit Baarle Nassau draaien we een beetje van de wind af richting Ulicoten en Meersel-Dreef. Hier ontwijken wij de zondag-markt en gaan richting Effen. Dit vindt ik altijd een soort doolhof met onoverzichtelijke bochten. Zeker met dat hoge gras. Maar dit is weer in het voordeel van Frans want die zit altijd uit de wind. Ja dat krijg je als je niet met je kop boven het maaiveld uitkomt. Door het Liesbos de tunnel onderdoor probeer ik nog een keer. Daarbij merk ik dat bij mij de stookolie aardig op is. Hier wordt de weg natter. Linksaf richting en dan richting Prinsenbeek. Niet dus. Flip wil langs de molen naar Zwartenberg, daar hebben we dadelijk allemaal profijt van als we wind mee hebben. Jaja ik zie de bui al hangen maar Flip Pelleboer niet. Een flinke regenbui maakt ons kletsnat op weg naar Langeweg. Op weg naar het viaduct van de A16 leg ik mijn hand bij Gerard op zijn rug als kleine ondersteuning. En ik dan vraagt Flip? Ja dat gaat niet meer lukken kerel, jij rijdt al sterk genoeg. Onderaan krijgt Leo het zwaar en besluiten wij over Terheijden en het Munnickenhof te gaan zodat Gerard en Leo dichtbij huis zijn. Peter B slaat af bij de Schransmansdreef en wij gaan verder door de Houtse Linie en zo de May op. In de Crullaan verklapt Flip zijn geheim, bier en wijn dan rijdt je als een trein. Nou dat hebben wij geweten vandaag. Met klassementsleider Adrie maak ik de 100KM vol. Lekker die regenpunten voor vandaag Adrie. Je bent bijna niet meer in te halen voor het klassement. Moe maar voldaan en met het water in de schoenen kom ik thuis. En de moraal van dit verhaal? Het maakt niet uit welke kleding wij vertrokken zijn. We komen allemaal kletsnat thuis. Toch genoten en samen uit, samen thuis. Tot de volgende keer.

Wim t. H.

Noordhoek, Fijnaart en Niemandsland

Op de verjaardag van de Houtse bakker Peter stond er weer een mooi ritje op het programma van onze Trimgroep. Onder de bezielende leiding van John klikten wij om half negen in de pedalen om onder prima en zonnige omstandigheden op weg te gaan.
Er stond toch wel een pittig windje te blazen, maar ik had wel het gevoel dat dat het hele jaar al het geval is. Gelukkig hadden wij met o.a. Rene, Bertje, Marc en nog een paar andere kornuiten die zonder problemen de wind een koekje van eigen deeg gaven door er simpel doorheen te snijden als een scherp mes. Door Wagenberg en Zevenbergen pakten wij de provinciale weg op richting de Druif. Daarna een kasseienstrook aangedaan van een paar kilometer lang waarvan ik niet wist dat die bestond. Dit Vlaamse gebeuren, en dan hier, daar wist ik het bestaan niet van. Hier viel ons groepje meerder keren uit elkaar. Tijdelijk werd het kaf van het koren gescheiden. Na de kasseien viel het stil en kwam alles terug bij elkaar.
Fijnaart was het volgende station wat wij aandeden. Geen tijd voor koffie bij Franske, want wij moesten door. Door allerlei afsluitingen rond Standaardbuiten kwamen we in een buitengebied terecht, waar velen van ons het bestaan niet wisten. Stond ook niet op de route van John vermeld, maar of het mooi was zeg.
Wat was dit een prachtig natuurgebied. Natuurlijk reden wij een paar keer flink verkeerd maar niemand maalde erom, daarvoor was het hier te mooi. Moesten zelfs een jongedame de weg nog vragen. Eindelijk weer in de bewoonde wereld. Via de buitenkant van Etten-Leur een klein fietspaadje opgezocht dat ons naar de Mark voerde. Erg mooi en rustig hier. De Loop van de Mark gevolgd en daarna bij de Elsakker een de koffie met een puntje. Het was hier gezellig druk en vele mensen hadden hetzelfde idee als wij. Het leek hier wel een verzamelpunt van WTCers. De mannen van de sport zaten ook aan de koffie. Gezellig toch!!! Gerard K dacht dat hij alweer jarig was en wou ons weer trakteren, maar wij maakten Gerard erop attent dat dit toch echt niet het geval was. Stuur maar een tikkie Gerard. Dus beste GERARD als je dit leest STUUR alsnog een TIKKIE. Hahahahahahahahahahaahahahaha. Intussen werd het tijd om op te stappen, en na de mannen van de sport nog een fijne zondag toegewenst te hebben reden we het laatste stukje naar Made via Wagenberg terug.
Dit is het geslaagde einde van een mooie fietszondag met een mooie nazit bij Den Elsakker.

Met vr gr Geraldinho.

Numansdorp

We wisten allemaal dat de sportgroep ook deze zondag niet groot zou zijn. Er waren van onze mede sporters genoeg redenen om deze ploeg van vandaag maar met 4 man sterk op pad te sturen.

Thijs, Erik, Gerben en ik vertrokken voor een ritje Numansdorp, met mij als leider. Deze tocht kan ik dromen, heb voor deze keer ook geen Garmin route nodig. Ik dacht eigenlijk dat iedereen wel die route kon dromen, maar G. bleek daar toch wel wat moeite mee te hebben. Volgende keer toch maar een route delen, dat was namelijk met de Kampina rit superhandig.

Er stond een stevige wind, Gerben nam gelijk het voortouw en zette de snelheid erin. Al snel haalde we de Wilde Bond in en was het koers richting de Moerdijkbrug.
Vol in de wind, werd er al snel kop over kop gereden. Echt teamwork, mooi om te zien.

De kiltunnel is altijd een uitdaging, Gerben en Thijs klommen als echte berggeiten. In no time reden ze naar boven, ik als professioneel leider trachtte nog te schreeuwen welke kant we op moesten maar daar hadden ze geen oren naar…

Al snel waren we weer als groep bij elkaar, Thijs komt naast me fietsen en vraagt: zie je niks aan mij? Ik kijk naar hem, waar moet ik kijken dacht ik bij mezelf, een tattoo in de vorm van een hamster, naar de kapper geweest, tanden eindelijk een keer gepoetst…?
Ik heb een nieuwe sportbril in de kleuren van AH blauw, zei Thijs heel trots!!
Echt een prachtige bril, het gaf Thijs nog meer power. En die vent heeft al zoveel power..

De wind hadden we tot de haringvlietbrug als grote vriend omarmt, daarna zou er allemaal wat meer wind in de rug komen. Toch besloten we onder aan de brug rechtsaf naar Dinteloord te rijden, anders zouden we de 100 km niet halen.
Dus nog even de wind trotseren, we wisten dat d’n Elsakker als beloning op ons stond te wachten.

Erik en ik reden even naast elkaar op kop, Erik vertelde dat hij bij de NAC huldiging was geweest. Gerben krijgt al dezelfde streken als Thijs, als er iets teveel gekletst wordt is dat het teken dat het te makkelijk gaat en kan het gas erop.
G. haalde ons in en Thijs direct in zijn wiel, Erik en ik moesten weer vol aan de bak en de hooligan verhalen moesten wachten tot de Elsakker.

Eenmaal aangekomen op het terras in Boemeldonk, werd het hele terras al snel gevuld met veel collega WTC leden. De Trim had ook een plaats gereserveerd bij dit sterren restaurant.
Gezellig om elkaar te zien op deze plek.
De Trim had de koffie en taart met volle snelheid naar binnen gewerkt, en stapte alweer vrij snel op hun fiets.

Wat later vertrokken wij, de triatlon van Terheijden zorgde ervoor dat we via Langeweg naar huis mochten rijden. Kwam eigenlijk wel mooi uit, op deze manier tikte we toch de 100 km aan. In de verte zagen we de trim rijden en haalde ze in, een aantal trim leden besloten om een stuk met ons mee te rijden. Marc nam zelfs een stukje de kop over, prachtig om te zien.
Het laatste stuk (met wind in de rug) ging de snelheid vol aan en waren we zo thuis.
Het was wederom een memorabele rit.
Bedankt mannen.

Twan

Ps:
Jan Willem heeft the Ride afgesloten, een geweldige prestatie. Een week lang fietsen als een prof, vertrokken vanaf de Mont Ventoux en vandaag aangekomen in Valkenburg. Iedere keer einde rit, eigen tentje opzetten (dit is dan weer niet echt als een prof, haha) en de volgende dag weer door. Echt klasse. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen en zijn huidige fietstalent, de lange afstanden en hoogtemeters hebben hem beslist nog sterker gemaakt.

Via Woudrichem naar de Noordwaard

Afgelopen week waren Ad en Anneke van Wesel weer te vinden op de Alpe d’Huzes i.v.m. de actie voor het KWF. Zij knopen er nog een vakantie aan, zodat er een nieuwe leider in het opkomstklassement kan komen. Het is zonnig en fris deze morgen als ik een verkennend rondje doe met de hond. Rond acht uur vertrek richting Leo, de gastrijder van vorige week Jan Vermeulen gaat vandaag niet mee. Hij heeft gisteren 90 km gereden en dan zou dit te veel van het goede kunnen worden. We rijden via den Bromtol en achter de kassen van Stelven naar de May. Daar aangekomen zie ik al een aantal mensen in de schaduw staan. Ik verkies echter de zon, zodat het wat aantrekkelijker is. Flip heeft aangegeven dat we vandaag een rondje door de Noordwaard polder in de Biesbosch gaan rijden. Na het fluitje van Piet Verkooijen geeft ook Flip aan dat we vertrekken. Blijkbaar is dit voor een aantal mensen toch altijd lastig want het duurt tot bijna de rotonde bij de Meerpalen voordat ieder in de groep zit. Het is overigens een flinke groep t.w. Ad van Dongen, Arion van Dongen, Marino van den Elshout, Johan v Helmond, Rachel Marijnissen, Kees Marijnissen, Frans Marijnissen, Flip Segeren, Leo Stasse, Erik Stasse, Peter Verhagen, Adrie Verregghen en de schrijver van dit verhaaltje. Eenmaal als de groep geformeerd is gaat er het gas op, want de wind die stevig is blaast in de rug. Al snel is Geertruidenberg een gepasseerd station en via Raamsdonksveer gaan we naar de brug bij Keizersveer. Hier vervolgen we richting de Perenboom. We rijden vandaag om Dussen en schieten langs het kasteel naar Almkerk. Van tijd tot tijd wordt er gewisseld aan de kop van het peloton. Van Almkerk gaat het naar Woudrichem ook wel Woerkom genoemd. Van daar wordt de Merwede gevolgd richting Sleeuwijk en vervolgens richting Werkendam.

Vanaf Woudrichem hebben we de wind tegen, maar met sterke mannen op de kop is dit géén probleem voor dit peloton. Na Werkendam draaien we de polder in en buiten de plaats gaan we het fraaie fietspad op. Hier wordt getracht om te gaan draaien. Maar wat laatst op de Maasvlakte wel lukte gaat hier niet goed. Het is de bedoeling datje met een constante snelheid ronddraait en dat je niet sneller gaat rijden als je op kop komt. Helaas het lukt niet, iets wat we toch moeten gaan trainen want je kunt er veel plezier aan beleven. En een bijkomend voordeel ieder levert dan zijn of haar bijdrage aan het kopwerk wat anders bij een klein gedeelte van de groep berust. Nadat we langs de kop van het land zijn gekomen en het Biesbosch Centrum komt de wind weer in de rug. Dit is goed merkbaar want de snelheid gaat met tijden naar een goede 40 km/h. nu bestaat het gevaar dat er mensen eraf gereden worden dit gebeurt n.l. altijd wind af. Hier wordt Jan de Been ingehaald en hij sluit mooi aan bij onze groep. Als we de Noordwaard uitrijden richting Werkendam staat de brug open. Een mooi moment om ieder zijn plaats weer in te laten nemen. Nadat het rode licht gedoofd is vertrekken we weer en omdat we niet op de dijk in de problemen willen komen met de toeristen kiest Flip er voor om via het industrieterrein de weg te vervolgen. Even dreigen we Peter B. en Arion kwijt te raken doordat ze door schieten. Maar na een kleine stop is alles weer te samen. De wind staat nu schuin voor en er zijn een aantal mensen die nu goed positie kiezen waardoor anderen op de kant komen te zitten. Al snel is Hank in zicht. En Johan die nog muziek moet gaan maken in Meerseldreef zal tijdig thuis zijn. Op de brug bij Keizersveer lopen mijn benen weer vol maar we weten nu waar het aan ligt. Vanaf den Berg gaat de wind nog even tegen blazen maar al snel zijn we in de May. Vandaag kiezen we om via den Bromtol ook huiswaarts te rijden. Wim en Arion rijden nog mee tot de Hespelaar. Vanaf hier rijd ik met Leo en Peter B. nog ver zuidwaarts. Met 98 km op de teller kan ik op Ter Aalst aanschuiven voor koffie met een kuukske.

Groeten vanaf Ter Aalst.

TT naar Noordwaard

Enkele weken geleden dacht ik nog dat we de TT groep niet van de grond kregen. Ik had me zelfs al afgemeld van de app. Tot afgelopen zaterdag opeens het bericht kwam dat zich 6 mensen aangemeld hadden.
Rachel zou ook mee gaan, maar meldde zich ’s ochtend toch af.
Nou dan maar alleen richting het oude Raadshuis. Daar stond een flink clubje klaar om te vertrekken. En inderdaad een redelijk gezelschap dat zin had in een ritje met een iets gematigder tempo. Dus besloot ik ter plekke toch ook maar aan te sluiten.
Zo ook Boukje, Bert, Marino, Marc, Tim, Adrie en ikzelf (Kees). Adrie had zaterdag al een mooie toertocht van ruim 160 km gereden, dus die wilde het ook wel wat rustiger aan doen.
Tim, niet zo’n wegwijspiet, had een route gekregen van Gerard, richting het noord oosten, meen ik. Hij twijfelde al snel of dit wel wijs was gezien de pittige wind die pal uit noordelijke richting waaide en nog meer zou aantrekken. Dus het plan werd al snel om richting Werkendam te rijden, echter dat is maar 60 km, dus moest er nog wat bij. Durven we ook het lusje nieuwe Biesbosch ofwel polder Noordwaard te betreden, was de discussie?
Ja hoor, iedereen deed netjes zijn toerbeurt op de kop van ons kleine pelottonetje; hoezo zijn TT rijders geen koptrekkers ?? Met een mooi aangepast tempo kan en wil iedereen zijn steentje echt wel naar vermogen bijdragen.
Dus durfden we het ook wel aan om dit lusje, in die open maar oh zo mooie polder te ronden.
Ik wist gelukkig nog wel ongeveer de weg. Na Werkendam stukje hoofdweg, maar daarna snel rechtsaf, zodat je op die mooie rondweg terechtkomt met zicht om de polders en waterpartijen, waar allerlei vogels een waar paradijs gevonden hebben.
Bij het oversteken van de hoofdweg even verwarring of we nou rechtdoor moesten of het fietspad op, maar ook dat kwam goed. Daarna de ronde vervolgen langs verschillende plaatsen waar vogelaars groeperen met prachtige camera’s en mega lenzen. Ik moet hier toch ook eens naar toe om wat mooie natuur foto’s te schieten bedacht ik.
Uiteindelijk toch nog een klein foutje. We misten een afslag richting Werkendam, maar namen de weg die ons richting pondje Steur zou brengen. Na wat discussie toch besloten we toch maar om te draaien. Thuis nog even gegoogeld, pontje kost 1,50 per persoon; niet erg, maar groter probleem had geweest, “alleen contant”; ja wie heeft er tegenwoordig nog contant geld bij ?
Terug in Werkendam het fietspad op langs het Steurgat en de Ruijgt, altijd mooi om hier de fietsen met zicht op de Biesbosch. Gelukkig dit jaar tijdig gemaaid langs dit fietspad, zodat we de vele tegenliggers tijdig aan zagen komen.
Hier hadden we ook eindelijk een lekker windje in de rug, zodat het tempo wat omhoog kon. Maar niet te gek zodat iedereen lekker mee kon. Sociaal rijden en rekening houden met iedereen is het motto bij de TT.
Dit bracht ons zo bij haven Vissershang, hier de weg weer op met nog een klein stukje wind tegen, richting de Hang.
Hierna de brug over en Boukje afgeleverd in Raamsdonksveer.
Daarna nog een paar bruggetje slechten naar Made, waar iedereen het eens was, lekker gefietst, dit moeten we vaker doen.

Kees

Kampina 2024

De rit naar Kampina die al een tijdje op de kalender staat, had ik eigenlijk aan het begin van het seizoen al een beetje afgeschreven. Een groot deel van de Sporters zou dat weekend namelijk in de Vogezen vertoeven.
Mijn hoop op een rit naar Kampina werd alleen nog maar minder omdat JW op fietsvakantie was en John (zonder fiets) ook in het buitenland zat. Chris zit te klooien met z’n knie en Sander had al z’n energie al verschoten bij een triatlon. Wie blijft er dan nog over? Erik van der Hoeven natuurlijk!
Ik besloot dus toch maar om de Kampina-route te delen. Wellicht zou ik hem samen met Erik gaan rijden. Zo niet, dan zou ik aansluiten bij de trim of TT….
Omdat de WTC-rit toch niet zo zwaar zou gaan worden, besloot ik zaterdagavond nog even 100km te rijden. Dit was een zware rit met harde wind, maar ach.. zondag was het toch uitrusten, dus dat zaterdagritje kon wel dacht ik.

Maar… als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Gerben liet mij namelijk weten dat hij, samen met Martien en Twan op de terugweg was vanuit de Vogezen om toch mee te doen aan de Kampina-tocht. Het kon dus toch doorgaan. Natuurlijk was ik verheugd, maar direct schoot door mijn gedachte dat ik die 100km van zaterdag maar beter niet had kunnen rijden… nou ja we zien wel…

Op zondagochtend stond er een mooie groep bij het gemeentehuis. Vijf sporters meldde zich voor de rit naar Kampina. Voor degene die de geschiedenis van de tocht niet kennen. Een aantal jaar geleden hebben we voor het eerste een gravel-tocht gereden naar dit natuurgebied dat tussen Boxtel en Tilburg ligt. Dat was 1 van de mooiste gravel-ritten die heb ik gereden. Het idee om hier in de zomer met de WTC ook heen te gaan werd in 2022 bewaarheid. Overigens staat deze rit (of varianten hierop) al heel lang op de WTC kalender onder de naam Vennenrit. Het rondje Kampina reikt echter iets meer naar het oosten en schampt Boxtel.

Op het fluitje van Piet, strekt iedereen zijn rug en wordt er aangereden. De sport vertrekt als laatste en rijdt in de richting van Geertruidenberg. Twan, Martien, Gerben en Erik waren van de partij.
Made uit zie ik in de verte 2 pelotons rijden, het blijkt een groep van de Pedaalridders te zijn en onze eigen trimgroep die vlotjes worden bijgehaald. Bij de rotonde richting Drimmelen wordt de TT verzwolgen en Kanaalbrug op wordt de tour bijgehaald. Dit was allemaal prima voor mij, maar het moest natuurlijk niet te gek hard gaan, want de inspanning van gisteren zou wel eens de man met de hamer kunnen gaan worden.
Voor Erik was de man met hamer al gekomen. Hij had slechte benen en hij stond erop om met de tour mee te rijden. Na wat tegenstribbelen door mij, werd Erik bij de tour afgezet, waar hij nog veel kopwerk heeft kunnen verrichten. Volgende keer is Erik weer van de partij bij de sport.

Voorbij de Dongecentrale voegde ik me weer bij de 3 andere sporters en werd de gasthendel opengedraaid. Er werd niets gezegd, alleen maar gestoempt. Al snel merkte ik dat iedereen vrij gemakkelijk aan het trappen was, we hadden allemaal goede benen en ik begon langzaam de onzekerheid over de inspanning van de dag ervoor te vergeten.
We probeerden zoveel als redelijkerwijs mogelijk is de fietspaden te volgen, sommige waren door wortelgroei erg slecht en vormden een aanslag op fiets en polsen. Gelukkig waren er ook veel wegen zonder fietspad waar hard doorgereden kon worden.

Bij Haaren en Boxtel viel het op dat er, naast veel wielrenners, ook al veel “normale” fietsers op de weg waren. Over het algemeen konden we deze goed ontwijken en konden we het tempo telkens hoog houden. Nog steeds werd er amper gepraat en iedereen zat in zijn eigen tunnel met 3 prioriteiten in het hoofd te weten: tempo behouden, in het wiel blijven en veilig rijden. Navigeren was gelukkig geen probleem, want iedereen had de route in de fietscomputer staan. Top was dat.
Wat ook geen prioriteit was, was de schitterende omgeving waar niemand van ons iets van gezien heeft. Al moet ik zeggen dat Twan nog wel de helderheid van geest had om terloops nog even een geel bordje met daarop “Kampina” aan te wijzen. Zo van: “Kijk! We zijn er! Mooi he hier!”

Toen we ten zuiden van Tilburg aankwamen, moesten we onvermijdelijk door Goirle heen (of 20km omrijden)
Daar begon de wind wat meer vat op ons te krijgen en moesten we wat meer gaan afzien. Na Gilze moesten we noordwaarts richting Made met de wind vol van voren. Ik probeerde te gaan draaien, maar Martien wilde hier niets van weten, hij ging all inn op kop met 37 km/h wind tegen. Op dat moment wist ik dat het leukste gedeelte van de rit eraan zat te komen. Iedereen op het tandvlees, samen beukend in de wind. Bij Molenschot nam Gerben met hetzelfde tempo over en ik hield het op kop vol tot Bos & Co.
Op de Hoevestraat ging het vol door en werd op de weg gereden. Het snelheidsverschil met auto’s (max snelheid 60km/h) en onszelf was daar minder dan met normale fietsers op het fietspad. Dus was de weg veiliger.
De vraag was nu wie van ons het eerste zou kraken. Bij het viaduct over de A58 werd deze vraag al snel beantwoord, nadat Gerben vol het viaduct op demarreerde. Twan trok het niet meer, maar zijn lijntje brak toch niet helemaal, want net na het viaduct kwam hij sterk terug. Martien legde nu al zijn kaarten op tafel. Hij schakelde naar het zwaarst mogelijke verzet en maalde de Burgemeester de Materlaan af met een snelheid van ver boven de 40km/h. Wat was Martien weer ouderwets sterk zeg, petje af hoor!

Inmiddels hadden we in de kortst mogelijke bewoording afgesproken om bij de Koeckers koffie te drinken, dus er was een kleine neiging om het wat rustiger aan te doen, toch wist iedereen dat de eindsprint er nog aan zat te komen. Zonder dat hier iets over gezegd werd, wist iedereen dat dit ging gebeuren op het viaduct bij De Koeckers. Degene die het Vrachelse Bos uit op kop zou rijden zou de slechtste kaarten hebben voor deze eindsprint. In dit geval Gerben, die er vrijwel direct af moest. Alweer demarreerde Martien in het zwaarst mogelijke verzet (en ook nog uit het zadel) het viaduct op. Ternauwernood kon ik in het wiel blijven en ik was dan ook blij toen ik boven was, want vanuit daar konden we letterlijk het terras zien liggen.
Buiten adem aangekomen hadden we allemaal een big smile op ons gezicht en werden onderling vele high fives van tevredenheid gegeven. We hadden het weer overleefd…

Bedankt weer voor de prachtige rit mannen en tot de volgende.

Thais