Het is wel duidelijk dat de zomervakantie weer voorbij is. Deze ochtend stond het Raadhuisplein weer vol met WTC’er. Het geklets en gelach galmde al luid en duidelijk door de Nieuwstraat toen ik daar doorheen reed… ja ja het was weer een gezellig weerzien onder de leden, zo observeerde ik van een kleine afstand. Gelukkig heeft de buurt slechts maximaal 5 minuutjes last van onze geluidsoverlast. Bovendien is de buurt best wel het een en ander gewend met zo’n evenementenplein en café Hof van Holland en discotheek/dancing ’t Trefpunt aangrenzend.

Ondanks de grote opkomst werd door velen Peter Broeders gemist, oorzaak: drank….
Verder sloot Paul Sedee weer eens aan. Gezien het aantal kilometers die hij dit jaar al gereden had, vond ik het gewaagd van hem om met de Sport mee te gaan. Maar goed, op karakter komt Paul altijd een heel eind, dat weten we inmiddels. Een ander opvallendheidje was dat John met de trim meeging, het is echter al bijna geen opvallendheidje meer te noemen, omdat dit al de tweede keer op rij is dat hij ons in de steek laat. Ach ja, waarom zou je jezelf ook moe maken als je bij de trim net zoveel opkomstpunten krijgt… Nee geintje, we missen je gewoon John en we hopen allemaal vurig dat je meegaat met het drieluik en niet gehinderd wordt door saboterende verzekeringsexpert, fietsenmakers, lekke remmen en slakken in je cassette.
De grootste opvallendheid was echter het aangekondigde debuut van Wim ten Haaf bij de Sport. Hoewel ik Wim zelf niet echt goed ken, had ik al van meerdere mensen begrepen dat “ we hem er goed bij konden hebben.” Dus vandaag was de dag aangebroken voor Wim.
Bij de start werd hem nog eens gevraagd door Twan of hij ook echt nog mee wilde, waarop Wim iets wat nederig antwoordde “ jawel, als dat mag van jullie”
Oke dan! Off we go! En Wim reed met zijn mooie Giant Propel direct vlot met de Sportgroep mee.

Nog voor Den Hout reden we zoals normaal al in een lint, waarbij ik toevalligerwijs op kop reed. “Niet te hard Thais” dacht ik nog, maar bij het Pannenkoekenhuis werd ik al door Twan voorbij gereden. Een tijdje lang bleef de snelheid zo’n beetje hangen op 36 km/h, maar als de spieren dan wat warm zijn wordt de drang om harder te rijden groter. Jan-Willem en Gerben gaven het eerste toe en zette de teller bij Bos & Co op 40km/h, het groene sein was gegeven.
Hoewel we met 10 man waren, wist iedereen dat er de gebruikelijke krachtverschillen waren. Toen we bij Dongen tegen de 40km/h windtegen reden, brak het elastiek logischerwijs en werd het tempo aangepast. We waren echter nog maar 20km (van de 86km) op pad, dus beheersing was cruciaal. De rit ging vandaag olv Martien over Stad Parijs. Via mooie polderwegen kwamen we hier vrij snel al langs, waarna we via wat meer onbekende polderwegen onze weg vonden naar Alphen en Chaam. Wim zat er zichtbaar goed bij en ook Erik zag er fris uit en reageerde alert op gaten die dreigden te ontstaan. Het gebeurde een aantal keren dat er zo’n gat ontstond wanneer een bocht uit geaccelereerd werd. De explosiviteit die je dan moet hebben om dat gat dicht te rijden vergaat bij de meeste renners naarmate ze ouder worden, zo ook bij Flip, maar man man, wat is die Flip toch sterk op de rechte stukken. Chapeau hoor.
Gemoedelijk werd er door het polderlandschap gereden en werd er in het peloton wat bijgepraat, dit brachten Twan, Gerben, JW en ik op snode plannen door af te spreken dat we telkens een klein beetje sneller zouden rijden. Zo gezegd zo gedaan en het “ bijpraten” stierf dan ook langzaam uit. Toen we vervolgens de Slingerdreef opreden werd nog een tandje bijgezet waardoor velen in het rood kwamen. Altijd lekker dit traject, zeker ook omdat je weet dat het bij Ulvenhout klaar is met afzien.
Dat was in dit geval ook zo en vanaf hier werd er met een normaal tempo naar de May gefietst. Wim kwam nog even op kop in Breda en ook Chris liet zich even van voren zien. Hij was op karakter meegekomen, want de avond ervoor was erg gezellig voor hem geweest.
En dan Paul nog, tja… ongetraind mee met de Sport… op talent en karakter heeft hij het keurig volbracht, maar hoe snel en sterk zou hij toch zijn als hij wat meer de fiets pakte. Dat wil ik denk ik niet weten. Goed dat je er weer eens bij was Paul!

Rond 11.10 uur werd aangemeerd bij Dun Brabander voor koffie en appeltaart. Het was weer gezellig en de gesprekken werden gedomineerd door het aankomende drieluik Made-Vaals-Nijmegen-Made dat een aantal leden gaat rijden. De afstanden zijn inmiddels bekend en de spanning stijgt. Voor nu laat ik het hierbij anders wordt het verslag te lang, volgende week gaan we in ieder geval naar 010!

Thais

Al eerder dit jaar stond de West Brabant tocht op de sportkalender om te rijden. Hoewel zeldzaam voor de sport, kon deze tocht toen niet doorgaan. Dat was jammer, zeker ook omdat Ad de wegkapitein zou zijn. Ad was het echter niet vergeten en hij stelde dan ook voor om de tocht vandaag te rijden. Iedereen was voor, dus zo geschiedde.

Bij vertrek hadden we een aardig sportploegje met Chris, Sander, Twan, Ad en Erik. Ook Flip sloot weer eens aan. John was de grote afwezige bij de sport. Vanwege een crash enkele dagen geleden, was hij geblesseerd en was hij veroordeeld om mee te gaan met de tour. Het was gezellig heb ik begrepen.

Bij de sport was het de eerste 5 minuten ook gezellig. Maar vanaf de Driehoefijzers werd de kruissnelheid om 37km/h gezet en daarmee verdampte de gezelligheid direct.
Via de Lamgatsebrug werd koers gezet richting het zuidwesten. Het weer was heerlijk en alles verliep lekker soepel. Er werd lekker gefietst en kopbeurten werden door iedereen gemaakt. Lekker zo’n ploegje waar iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt en wilt bijdragen aan de groepsprestatie.

Dissonant in het geheel was Sander. Sander, de man van de krachtige en snokkige kopbeurten was maar duidelijk niet in vorm. Hij was zelden voorin te zien en al snel kwam ik erachter dat hij drie weken zijn fiets niet had aangeraakt ivm zijn vakantie in de USA. Waar Sander al een fortuin voor zijn vakantie had moeten betalen, moest hij nu nog de prijs van zijn conditie betalen. Arme Sander… het komt goed, dat weet ik zeker.
Vorige week betaalde Twan nog de tol voor het aan de haak laten hangen van zijn fiets tijdens de vakantie. Hoewel ik voorspelde dat hij waarschijnlijk niet meer terug in de vorm zouden komen, moet ik toegeven dat ik geheel ongelijk had. Kennelijk had Twan mijn voorspelling zich aangetrokken want hij reed de sterren van de hemel. Indrukwekkend Twan!
Wie WEL zijn fiets mee had genomen op vakantie was Chris. En ja, je raadt het al, hij was nog erg goed in vorm en maakte lange kopbeurten. Weten jullie nog toen Chris vorige jaar verzaakte zijn fiets mee te nemen? Precies, ook dat was geen goed idee.
Het lijkt me duidelijk, fietsen op je vakantie is nuttig en voorkomt een hoop afzien thuis.

We gaan verder en naderen terrein waar niet iedereen de weg kent. Hoewel er een GPX bestand was rondgestuurd, hadden slechts 3 man hem upgeload. Dit resulteerde dan ook weer in veel “links-rechts” geschreeuw. Daarnaast leek Ad nog erg bezorgd want bij het passeren van weggebruikers werd door hem de bekende termen “voor” “achter” ect. geschreeuwd. Dat waren we bij de sport niet echt meer gewend. Over het algemeen doen we tegenwoordige bij de sport meer met handgebaren. Ach het is maar wat je gewend bent, dit was ook weer prima.

Het aanhouden van de vastgepinde snelheid ging tot een kilometer of 80 prima. Na deze afstand begon het hier en daar te piepen en kraken. Net na Horendonk brak het elastiek. Chris zag een tractor rijden en wilde daar in het zog van komen. Dit was voor een aantal te veel gevraagd. Puffend en hijgend reden we een voor een de grens met Nederland over. Het was duidelijk, een rustpauze was bittere noodzaak. Gelukkig reden we net langs café Jagersrust, alwaar we even koffie met een punt konden nuttigen. De meest gelukkige met de pauze was Sander. “het had geen 100 meter langer moeten duren, want dan lag ik eraf,” vertelde hij.
Chris hoorde het allemaal stilletjes aan en zat glunderend te genieten…

Na de koffie moesten er nog even wat kilometers gereden worden. Direct werd de kruissnelheid weer op 37 gepind en ons lint baande zich een weg door de polders van Rucphen.
Net als vorige week werd weer het Moervenstraatje aangedaan, het was nog net zo mooi als vorige week. Met wat langere kopbeurten van Twan en mij werd al vrij snel Prinsenbeek voorbijgereden. Bij d’n Elsakker voelde we allemaal wat vreemds in het stuur. Het leek net alsof er een magneet ons aan het stuur naar het café trok. Heel vreemd…
Na het café nam dit gevoel af en kon zonder afleiding verder worden gefietst. Inmiddels zat Erik er helemaal doorheen. Klagen doet hij echter nooit en na een korte verlaging van de snelheid kon hij weer op de kruissnelheid meekomen richting Made.

Het was weer een mooie rit. Wegkapitein Ad; u zijt bedankt voor de goede begeleiding.
Volgende week doen we een rondje van 90km olv Martien. We verwachten dan een speciale gastrijder die vanuit de tourgroep eens een keer met de Sport mee gaat. Van bijpraten zal niet veel komen, maar het wordt vast leuk.

Thais

Het is inmiddels hoogzomer geworden. De boeren zijn druk bezig met het oogsten van het graan, de zon gaat alweer wat sneller onder, op straat wemelt het de hele dag van de kinderen en de meeste mensen zitten volledig in vakantiemodus. Ook bij de WTC is het komkommertijd, maar door het goede weer was de opkomst toch relatief hoog voor een vakantierit.

Bij de sport reden we met vieren, te weten John, Martien, Twan en ikzelf, aangevuld met gastrijder Kevin. Ik was al blij dat er met de sport gereden werd, want dit is lang niet altijd zo in de zomer. Mocht dit niet het geval geweest zijn, dan was de trim ook een mooi alternatief geweest, zo merkte ik een aantal weken geleden toen ik met ze mee reed en me helemaal welkom voelde.

Erik had voor de gelegenheid afgemeld. Hij wilde graag met de Trim mee, omdat hij een blessure had. Na dit nieuws werd dan ook direct afgesproken dat we na afloop van de rit bij d’n Elsakker bieren zouden gaan drinken, iets waar Erik altijd fel op tegen was en het ons altijd steevast verbood te doen. Inmiddels moet hij ook al niets van cola meer hebben…

De rit ging over de Kalmthoutseheide. De route was op verzoek speciaal uitgetekend voor de sportgroep door Peter Broeders. Hij weet immers al de weggetjes wel uit zijn hoofd en daar willen we als sportgroep dan ook dankbaar gebruik van maken. Peter ondersteunt niet alleen in het maken van mooie routes en met het maken van foto’s, hij gaat ook mee met het drieluik Made-Maastricht-Nijmegen-Made. Niet als renner, maar als bestuurder van de volgauto. Harstikke fijn Peter, we hebben er zin in!

Doordat ik op zaterdag een rondje had gemaakt waarbij ik erg diep had moeten gaan, voelde mijn benen nog niet erg goed aan (#indekken). En tja, we zouden toch zeker 120km gaan rijden, dus met enige gereserveerdheid wilde ik de eerste 2 uurtjes maar volmaken, om daarna opnieuw te bepalen hoe ik verder zou gaan.
Gereserveerd rijden of niet, direct over de A59 zat het al op een lint en in Den Hout kreeg ik van John al te horen dat 35 a 36km/h de snelheid moest zijn. Zoals normaal reageer ik hier niet verbaal op en enige kilometers later constateerden Martien en ik dat John op kop met 38km/h windtegen het viaduct opreed.
Dit gaf ons natuurlijk direct een vrijbrief om niet meer op de snelheid te hoeven letten en hiermee was het afzien voor John definitief begonnen.
Voor Twan was het afzien kennelijk al langer aan de gang want zijn kopbeurten hielden van meet af aan niet over. Zijn vakantie in Zuidoost Azië heeft hem qua fietsen niet echt goed gedaan. Waar in Zuidoost Azie vaak de huwelijken sneuvelen, is het voor Twan de conditie die daar gesneuveld is. Persoonlijk denk ik dan ook dat hij dit jaar niet meer op zijn oude niveau zal terugkeren. Erg jammer…

Via de oostkant van Breda werd naar het zuiden gereden over bekende wegen. Het was niet druk en de wegen lagen er prima bij. Na Zundert kwamen we op wat ongebruikelijke wegen en werd België bij Nieuwmoer binnen gereden. De infrastructuur werd, zoals algemeen bekend, in België een stuk minder en zeker voor fietsers. Fietspaden (als ze er al zijn) zijn vaak veel te smal en in het geheel niet geschikt voor wielrenners. Op de weg rijden is dan vaak een aantrekkelijk alternatief. Gelukkig kan er in België wel op meer begrip voor de sportfietser gerekend worden, dus dat scheelt weer.
Op de fietsstraat bij de Kalmthoutseheide ging het helaas toch bijna mis met een auto die hier stapvoets reed. Toen we deze auto wilde inhalen, kwamen we bijna in botsing met een tegemoetkomende groep wielrenners. Gelukkige liep alles goed af, hachelijke momenten zullen er altijd blijven.
Na de prachtige Kalmthoutseheide kwamen we in Essen waar de fietspaden altijd een drama zijn. Gelukkig konden we hier vrij vlot doorheen en kwamen we weer op bekende wegen. Peter had echter nog een verrassing in petto, want na Schijf liet hij ons rijden over het Moervenstraatje om vervolgens uit te komen bij de Rijsbergseweg.
Echt een pareltje in de polder aldaar, dat ik iedereen kan aanraden een keer te rijden.

Na de Rijsbergseweg kwam vanuit mij het verzoek even te stoppen. Vanwege een vergroeiing van mijn teen had ik hier erg veel last aan. Even de schoenen uit was dan ook de hemel op aarde. Na 2 minuten konden we weer doorrijden. Kevin zat weer op kop en reed eigenlijk de gehele rit heel erg sterk. Jammer dat hij niet in een WTC pak gezien wil worden.
Nu Prinsenbeek in zicht leek te komen, werd het tempo wat verhoogd. Twan moest alle zeilen bijzetten om mee te komen, maar zoals we Twan kennen, vindt hij dit fantastisch. John vond het allemaal wat minder en bleef hameren op 35 a 36 km/h. Vijf minuten later arriveerden we met een fantastische eindsprint van Martien bij d’n Elsakker en kon de spanning van de benen. Na de koffie met appeltaart, konden we onder het genot van een Kwarremont constateren dat we goed hadden geluisterd naar John’s herhaaldelijk verzoeken om niet te hard te gaan. We hadden keurig 35 km/h uur gereden. Gemiddeld dan….

Tot volgende week.

Thais.