Op deze mooie zondag heeft Flip een “rondje Alblasserwaard” bedacht voor de Tour groep. Als ik bij de start kom, blijken we met 12 Tourrenners te staan en 2 Sportmannen die dan ook bij ons aansluiten. Vorige week mochten Flip en ik met de Sport mee, dus nu mogen John en Gerben wel met ons mee.
In de eerste kilometers is er al twee keer oponthoud door de fietsen van van Wesel. Eerst loopt Anneke haar ketting van het derailleurwieltje en wil er niet meer al fietsende op. Sinds ze de derailleur in haar achterwiel kreeg op vakantie hebben er al twee fietsenmakers (en een leek: ikzelf) aan gesleuteld. Gaat nog steeds niet lekker met de nieuwe path. Daarna loopt bij mij bij het opschakelen naar groot blad de ketting eraf en komt klem te zitten. Het bewijs voor sommigen (inclusief Anneke) dat wij aan nieuwe fietsen toe zijn….. Jan Rullens zal dit wel beamen wellicht.
We rijden via Zevenbergschen Hoek naar Moerdijk maar moeten even langs het “lelijkste treinstation van Nederland” omdat de Postbaan nog afgesloten is. Geen probleem want het is nauwelijks om en het is zalig fietsweer. Het zachte windje tegen uit het noorden voel je bijna niet bij deze temperaturen waarbij de luchtdichtheid merkelijk minder is dan bij kou. Via de Dordtse Biesbosch rijden we door een mooi nieuw natuurgebied richting Sliedrecht. Flip wijst me nog op een mooi wandelpad met vlonders over het water, maar ik vind het fietspad aanhouden een beter idee. Het tempo zit er goed in en we zijn zo bij het bekende wielerbaantje en gaan de spoorbrug over om even later de Alblasser polder in te fietsen. Een heel ander gebied dan rondom Made. Hier altijd volle sloten en alleen rundveebedrijven met gras. Het een heeft met het ander te maken. Klei op veengrond is het en dat mag absoluut niet uitdrogen, en omdat het altijd nat is, kun je alleen gras laten groeien. Het is een mooi gebied, hier en daar een windmolen, we genieten. Het is gelukkig ook niet druk op deze zondagochtend. Als we in de buurt van Gorinchem komen, slaan we af naar het zuiden. Het beetje wind wat er is, komt nu van achter, dat komt goed uit als we de brug op moeten. Hier worden de benen even getest. Kevin merkt dat hij op het verkeerde moment op kop gekomen is want bergop is niet zijn sterkste punt. Iedereen rijdt hem voorbij, maar hij vertrouwd er op dat de zwaartekracht in de afdaling in zijn voordeel gaat werken. Helaas gaat in de haarspeldbocht iets mis en Kevin duikelt spectaculair over de vangrails heen. Tenminste, dat zei hij zelf en een wielrenner die achter hem rijdt, en hem weer terug op de fiets helpt, want de WTC’ers hebben niks gezien of gehoord. Daarvoor lag hij te ver achter. Onderaan de brug kijken we nog om of we iemand zien komen, maar Kevin, die dan waarschijnlijk op zijn rug achter de vangrails ligt, wordt niet gezien. Er lijkt dus niemand meer te komen. We geven weer gas maar na een paar kilometer merkt toch iemand op dat Kevin er niet is. Ik besluit maar eens even terug te gaan kijken om te zien of hij lek heeft of zo. Hij komt me tegemoet gereden en ik zie in eerste instantie niks aan hem. Maar dichterbij blijkt hij toch behoorlijk “gebutst”. Met name zijn armen zijn bont en blauw. Hij vertelt dat hij de vangrail heeft vastgepakt en toen een soort koprol eroverheen gemaakt heeft. Ik moet denken aan de olympische spelen, dat heb ik gezien op de evenwichtsbalk en is een oefening met hoge puntenwaarde! Maar punten krijgt hij niet, wel steeds meer pijn. We besluiten met ons beiden de kortste weg terug te rijden. Even de rest gebeld, die rijden om Werkendam heen en dan komen we elkaar wellicht nog tegen voor Hank. Net na Kozakkenboys stoppen we toch maar even en haal ik een paar paracetamols uit ons EHBO-setje. Want met zijn gebutste armen voelt hij elk hobbeltje en die blijken er dan toch veel in de weg te zitten. Met een gangetje van 29 km per uur rijden we terug. We komen de rest van de ploeg niet meer tegen en ook John die ook naar ons op zoek was, heeft ons en wij hem niet meer getroffen. Lastig koersen zonder oortjes, hebben we gisteren ook in Parijs gezien. Maar Kevin vindt het niet erg, nu kan hij rustig terug.
In Made hebben we toch 100 kilometer op de teller. Kevin heeft nog 25 kilometer moeten “stuiteren”, maar is nu thuis. “Na het douchen zal het weer wel gaan”, zegt hij als hij afdraait. Dat help ik hem hopen want zijn rechterarm is toch wel wat dik geworden. Als ik vanavond nog even check, appt hij terug dat het wel gaat en hoopt dat na een goede nachtrust het wat beter gaat met armen en ook zijn heup die een snee heeft (terwijl fietsbroek gewoon nog heel is ?!).
Beterschap Kevin!
Jammer dat zo’n mooie tocht op een mooie zomerdag zo eindigde. Maar wellicht is het eigenlijk nog goed afgelopen met Kevin’s turnoefening over de vangrails met gelijke leggers.

Ad van Wesel